Kennen van zien...

deze morgen ging ik naar het containerkot. Een dame op leeftijd van een blok verder kwam tezelfdertijd ook aan, rond haar gezicht een sjaal, wel drie keer rondgedraaid. Ik liet haar voorgaan en vroeg haar, toen ze buiten kwam, hoe het met haar ging. Niet te lang blijven staan zegt ze, je weet maar nooit wie hier allemaal gepasseerd is. De schrik had haar duidelijk te pakken. Eenmaal binnen besefte ik dat ik niet eens haar naam wist, anders kon ik haar eens bellen.
Zo gaat het soms jammer genoeg ook in onze gemeenschappen, we vieren samen eucharistie, zeggen goedendag, geven de vredewens, zijn blij om elkaar terug te zien, maar contactgegevens...?
Dit is één van de voornemens die ik mij maak voor na de coronacrisis. Ervoor zorgen dat we ook buiten het samenkomen voor de eucharistie gemeenschap kunnen vormen. Dat we mensen kunnen contacteren als ze een tijdje afwezig zijn. Informeren of alles goed is. Horen of we met iets kunnen helpen. Nabij zijn...
Je staat er niet bij stil als alles goed gaat en je dagen gevuld zijn. Mijn buurvrouw heeft mij deze morgen de ogen geopend. Je kunt pas nabij zijn als je contact kunt nemen.
Het bracht me bij iets waar ik heilig van overtuigd ben: dit geldt ook voor God. Je kunt niet dicht bij God komen als je hem enkel kent van 'horen zeggen'. Pas als je probeert in contact te komen, dan kan je 'echt' nabijheid voelen.
En weet je... God is altijd thuis.

Mariette, pastor

Gevangen

Ik hoor gisteren in de media dat er in ons land 'slechts' minder dan 10.000 gevangenen zijn. Dat is in lange tijd niet zo weinig geweest, klinkt het. Niet onlogisch: om besmetting in de gevangenissen te vermijden hou je best niet te veel mensen dicht op elkaar. In lange tijd niet zo weinig? Ik heb de indruk dat er in zeer lange tijd nog nooit zoveel mensen waren die "vast zaten"...
Toch merk je, op een betrekkelijk beperkt aantal gevallen na, dat mensen de voorschriften zeer stipt naleven. Velen zullen verwonderd opkijken dat onze landgenoten zich zo goed aan regels kunnen houden, al hebben Belgen door de band een andere reputatie. Er is dan ook een grote sence of urgency: het moet nu wel echt en dan is een bepaalde "beroving van de vrijheid" voor zeer velen wel aanvaardbaar.
Is dit trouwens wel beroving van vrijheid? Velen zullen het zo noemen, want "vrijheid" betekent in hun ogen: de mogelijkheid om te kunnen gaan en staan waar je wil, om te kunnen doen wat je wil. Er is echter een andere definitie van vrijheid mogelijk. In de bijbelse taal is vrijheid veeleer: de mogelijkheid om te kunnen liefhebben. Dat spreekt ook niet voor zichzelf, want er is veel dat er ons van kan afhouden om lief te hebben.
Het is maar de vraag of de coronacrisis ons van die vrijheid heeft beroofd. Misschien wel integendeel...

Tony, pastor

Opruimen

Opruimen: gemakkelijker gezegd dan gedaan. Voor mij toch.
Niet dat er een gebrek is aan tips over hoe je dit het best kan aanpakken. Maar er is een verschil tussen theorie en praktijk. Veel dingen die ik tegenkom bij het opruimen van een kast, hebben een emotionele waarde en dus is het best moeilijk om daarin te snoeien.
In deze vastentijd voel ik me meer dan anders opgeroepen om te versoberen.
Op mijn bureau staat een dagkalender met spreuken van Bond Zonder Naam. Eind vorige week luidde ééntje als volgt: ‘Ruim eens op, dan zie je het vanzelf ruimer.’
Opruimen, versoberen om te zien waar het werkelijk op aankomt, wat werkelijk belangrijk is.
Het is nu juist in deze tijd van crisis dat dit des te duidelijker wordt.
Vriendschap, verbondenheid met mensen, een helpende hand (weliswaar van op afstand nu), een woord van dank bij wat tevoren vanzelfsprekend was, een telefoontje, een gebed voor mijn moeder en zovele mensen in het ziekenhuis, enz. Het zijn kleine gebaren die ik niet ‘moet’ maar ‘mag’ stellen.

Chris Ruelens

Ritueel

Vaste rituelen zijn goed voor ons. Dat wisten we al langer. Ze geven structuur, regelmaat en dus rust aan het dagelijkse leven. Zo kan bijvoorbeeld een vast ritueel voor het slapengaan ons helpen om makkelijker de slaap te vatten. Zoals velen onder u heb ik sinds de coronacrisis een nieuw vast ritueel: het applaus van 20 u. Maar bij mij komt er nog bij dat ik de klok mag luiden. Ik besef dat ik daarmee een geprivilegieerde positie heb. U mag om 20 u. in uw handen klappen, roepen, fluiten, zingen, met een pollepel op een metalen deksel slaan, trompet spelen of wat dan ook , maar ik mag de klok luiden! Geweldig, toch? Ik heb altijd graag de klokken geluid, dus voor mij is dat een aangename plicht. Elke avond voltrekt zich hetzelfde ritueel. Om 19:50 u. ga ik naar beneden om door de tuin van de pastorij van Stokkel naar de kerk te gaan. Ik kom voorbij het raam van Mevrouw Dhont, onze kerkbewaarster (‘moeder overste’ voor de kwaadsprekers) die op de benedenverdieping van de pastorij woont en zie haar zitten in haar zetel. Ze steekt haar hand naar mij op. Ik groet terug. Ik maak de deur van de kerk open, steek enkele lichten aan en maak de deuren van de benedenkerk open, zodat ik tijdens het luiden op straat kan mee gaan applaudisseren. Veelal heb ik dan nog even tijd voor een kort gebed. Enkele seconden vóór 20 u. duw ik op de knop die de klok moet doen luiden. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er nog niet in geslaagd ben om de klok stipt om 20 u. te laten luiden. Zo’n klok moet namelijk eerst een aantal keer zwaaien voordat de klepel de klok raakt, heb ik ondertussen geleerd. Maar ik geef niet op. Ik kan elke dag oefenen. Natuurlijk zou ik de klok ook kunnen laten programmeren, zodat ze automatisch om 20 u. luidt, zoals voor de vieringen. Maar dat vertik ik. Ik laat me dit plezier niet ontnemen. Bovendien gaat het om een sociaal gebeuren. Als de klok aan het luiden gaat, stap ik door de benedenkerk en ga de straat op om mee te applaudisseren. Ik zwaai naar de dame aan de overkant, die in haar raam staat te kloppen. Wij kennen elkaar. Het doet deugd mekaar elke dag te groeten. Aan de overkant van het kruispunt staat een gezin dat ik vroeger niet kende. Wij zwaaien nu ook elke keer naar elkaar. En nog naar andere mensen die staan te kloppen. Als de klok stopt met luiden, ga ik de kapel binnen en zing het ‘Salve Regina’, de oude Maria-groet die dikwijls wordt gezongen aan het eind van de dag. Ik weet dat een aantal mensen op hetzelfde moment bij hen thuis met mij meezingen. Ook dat geeft een gevoel van verbondenheid. Dan doe ik het licht uit, sluit de deuren en stap door de tuin terug naar de pastorij. Ik steek mijn hand weer op naar Madame Dhont en ga naar boven. Ik heb een tiental mensen gezien en gegroet. Ik heb de klok geluid en geapplaudisseerd samen met heel het land. Ik heb gebeden en gezongen in verbondenheid met vrienden. You’ll never walk alone.

Pastor Benno.

En na de lockdown...?

Hebt u ook al een lijstje van wat u gaat doen wanneer de zogenaamde lockdown wordt opgeheven?
Misschien is het eerste antwoord wat van emotionele aard. 'Het eerste wat we doen, is eens goed gaan eten' of, wie weet, zelfs 'een unlock party' bijwonen.
Mogelijk bent u al bezig aan "een lijstje" (bij mij is dat het geval...): elke afspraak of vergadering die ik uitstel, schrijf ik netjes op een briefje om die contacten of samenkomsten in genormaliseerde tijden terug op te nemen. Eens gaat het leven immers verder en dan moeten we voor een deel toch de draad terug opnemen.
Maar zal er ook iets veranderen? Ga ik in hoofdzaak gewoon blijven voortdoen met alles waar ik nu mee bezig ben? Ik zou het applaudisseren, elke avond om 20 u., zeker missen - de uitdrukking van dankbaarheid jegens het verzorgend personeel (en zovele anderen!) - maar ook een manifestatie van verbondenheid. (Moet ik de banden met de buren toch niet beter aanhalen?)
In de lijn daarvan: zijn er niet ook nog een aantal andere personen, die ik graag wel eens wil terugzien, een aantal banden die ik wil hechter maken? Toegegeven: de drukte van het vroegere leven deed dat wel eens wat op de achtergrond belanden...
Als het gaat over geloof en over God zelf...? We gaan deze blog misschien nog missen. Maar deze hele periode kan ons mogelijk wel helpen om intenser tijd te maken voor de vragen van de diepte, voor God zelf misschien. Is de honger die we nu ervaren geen signaal van wat Hij voor ons werkelijk betekende, zonder dat we het misschien beseften?
Liggen er niet geweldige kansen vóór ons?

Tony, pastor

Heer, zegen de wereld

Voor mij was het afgelopen vrijdagavond één van de meest indrukwekkende vormen van liturgie die ik ooit heb gezien: de extra zegen Urbi et Orbi die paus Franciscus gaf op een leeg Sint-Pietersplein. Daarmee wou de paus steun, troost en vertrouwen bieden nu bijna heel de wereld lijdt onder het coronavirus. De dienst begon in alle stilte, met het haast surrealistisch beeld van een paus die in de gietende regen moederziel alleen de trappen besteeg. Vervolgens was er een ingetogen woorddienst met een meditatie bij het evangelie van de storm op het meer zoals het opgetekend staat bij Marcus (Mc 4, 35-41). Daarna werd gebeden bij een icoon van Maria met Kind uit de Santa Maria Maggiore en een kruisbeeld uit de kerk San Marcello aan de Via del Corso in Rome. Aan beide wordt sinds eeuwen redding toegeschreven in vroegere epidemieën. Tenslotte was er een moment van aanbidding waarbij de paus tot slot de stad en de wereld zegende met de monstrans. Het was om kippenvel te krijgen. Vooral die twee momenten: de eenzame paus op het plein en de zegen met de monstrans. De zegen was woordeloos, dus anders dan op Kerstmis en Pasen. En door de zegen met de monstrans was het nu niet de paus die zegende, maar Christus zelf! Het was een dienst die helemaal doordesemd was van het stille maar dringende gebed van het angstige volk Gods tot Christus om Zijn nabijheid en zegen. En wat kunnen we beter doen in deze tijd dan bidden tot Christus dat Hij ons niet zou verlaten in deze haast apocalyptische omstandigheden? Bidden zoals de paus op het eind van zijn meditatie: “Moge vanaf deze zuilenrij die zowel Rome als de ganse wereld omarmt, Gods zegen op ons neerdalen als een troostende omhelzing. Heer, zegen de wereld, geef gezondheid aan onze lichamen en troost aan onze harten. Gij vraag ons om niet bang te zijn. Maar ons geloof is zwak en we zijn vol vrees. Maar Gij, Heer, zal ons niet aan de storm overleveren. Spreek ons opnieuw de woorden toe ‘Wees niet bang’ (Mt 28, 5). Dan kunnen wij, samen met Petrus, ‘al onze angsten op U afschuiven, want Gij draagt zorg voor ons.’ (cf. 1 Petr 5, 7)

Pastor Gino

Huisliturgie

Als je aan een aantal mensen zou vragen wat de zondagsmis juist is, uitgedrukt in één zin, dan zou je allicht veel verschillende antwoorden kunnen krijgen. Die zouden kunnen gaan van "een wekelijkse activiteit (of plicht)" over "de pastoor vraagt ons om naar zijn mis te komen" naar "mijn wekelijks rustpunt" of zelfs "het wekelijkse hoogtepunt van mijn gebedsleven". Als je kijkt naar wat de zondagsmis echt is, dan is er in elk van die antwoorden wel iéts dat klopt. Maar de echte essentie is toch nog iets anders. Eigenlijk gaat de zondagsmis om Jezus, die ons allen oproept om samen te komen om ons bij God te laten komen. De voorganger is niet de priester, maar Christus (de priester met zijn witte gewaad staat er niet in eigen naam, maar vertegenwoordigt Christus - wit is de kleur van de verrijzenis) die ons voorgaat in het gebed tot God. Hoe zouden we immers tot God kunnen komen als Hij ons niet naar zich zou trekken?
Dat er nu geen zondagsmis is - nog wel in tijden van Vasten, Goede Week en zelfs Pasen! - is voor ons geloofsleven een ware klap. Zijn al deze dagen nu plotseling zoals de gewone weekdagen, allemaal hetzelfde? Of juister: heeft God nu niet langer kans om ons naar Hem te trekken?
Natuurlijk niet. Gelukkig niet. God maakt gebruik van de sacramenten, maar Hij is uiteraard veel groter. Vanouds hadden ook de mensen die ziek waren of om het even welke reden niet de kans hadden om Eucharistie te vieren de mogelijkheid om bij God te komen. Wie zou God wel zijn als Hij zich van deze mensen (dus: van ons in coronatijden...) niets zou aantrekken?
Al lang bestaat in de kerk de traditie van de huisliturgie: het gebed voor thuis. Dat kan gaan van het gebed voor het eten over een zegening bij het slapen gaan tot enkele uitdrukkelijke momenten van gebed tezamen.
Vanuit de parochie bieden we wekelijks een meditatiemoment aan. Het is niet een loutere bezinning, maar het is een gebed! Bovendien kunnen we de afspraak maken om op hetzelfde moment te bidden, zodat we dat toch "samen" doen, al bidt elk apart in de eigen huiskamer. Vorige woensdag om 12 u konden we, op uitnodiging van de Paus, samen het Onze Vader bidden. Ook de protestanten hebben daaraan meegedaan! Voor Goede Vrijdag voorzien we een kruisweg, bij voorkeur te bidden om 15 u - zodat we het samen doen. En elke zondag is er dus - misschien wel op een variabel uur, maar toch vooral bedoeld voor zondagochtend - de wekelijkse bezinning (nu ook per telefoon voor wie geen internet heeft: 02 533 29 91 zeg het voort!!!). Laten we thuis blijven - zoals de overheid ons vraagt. En laten we thuis bidden, zoals Christus ons vraagt.

Tony, pastor

Welkom

De dagelijkse uitnodiging gaat naar heel wat mensen in Etterbeek-Woluwe en Sin-Franciscus.
Sinds een paar dagen zijn er een pak nieuwe mensen bijgekomen van Etterbeek-Woluwe. 

Ook aan hen:

Eucharistische vasten

De tijd van nonkel missionaris ligt heel ver achter ons. Het behoort tot mijn vroegste herinneringen (lagere school, zelfs kleuterschool) dat er wel eens een missionaris terugkeerde "uit de missies" en dia's (kent u dat nog?) - een presentatie zouden wij vandaag zeggen - kwam geven van zijn werk. Een missiepater was ginds 'pastoor' van een gebied, zo groot als Limburg, en trok over gebrekkige wegen rond met als doel om elk dorp minstens één keer jaar te zien. In elk dorp was er dus één keer per jaar Eucharistie (en dopen en huwelijken...), ofschoon er wel grotere centra waren waar hij wat vaker kwam...
Ik heb nooit een ontmoeting gehad met de inwoner van zo'n dorp. Maar ik vraag mij nu wel af hoe mensen dat toen zouden beleefd hebben: de priester kwam één keer per jaar rond, één keer Eucharistie, voor de rest ongetwijfeld veel momenten van samen bidden. En Eucharistisch vasten.
De kardinaal gebruikte deze term onlangs voor onze eigen situatie: nu er toch al zeker tot 19 april geen missen zijn, zijn we allemaal gedwongen om Eucharistisch te vasten. Doet dat dan geen pijn? Zeker! Betekent de Eucharistie dan niet heel veel voor ons? Zeker! Geeft dat dan geen groot gemis? Zeker!
We horen nu geen missionarissen meer die vertellen over exotische streken, maar ik stel me voor dat er nog steeds veel Eucharistisch vasten bestaat in de hele wereld. Het zou me ook niet verwonderen dat dat juist in in die plaatsen waar er veel vasten-tout-court bestaat: waar er ook een schaarste is aan materieel voedsel en mensen dus op meerdere vlakken moeten leven met ontbering.
Ik kan me voorstellen dat er in sommige plaatsen van de wereld naar ons gekeken wordt als "luxe mensen". Het zou wel kunnen dat het Eucharistisch vasten, waartoe wij nu gedwongen wordt, ons een beetje met onze voeten op de grond zet en ook solidair maakt: we zijn niet per se beter als de anderen, hadden we in het verleden niet veel te veel oog voor onze beleving alleen?
Of misschien doet het Eucharistisch vasten ons beter begrijpen wat de waarde is van de Eucharistie en ontdekken we beter dat die wél de moeite is om er ons op zondag wat voor te verplaatsen...

Tony, pastor

Eucharistievieringen op radio- en tv

Op 29 maart zendt de VRT om 10 uur de eucharistieviering uit
vanuit de Sint-Salvatorkathedraal in Brugge
Radio: Radio 1
TV: Een

Meer info over vieringen op radio, tv en online.

Wanneer we naar deze vieringen luisteren of kijken, zijn deze tips van ICL bijzonder interessant om verbonden mee te leven.

Gebed bij de geestelijke communie

Met het oude gebed hieronder, of met eigen woorden, kan je je verlangen uitdrukken om te delen in de communie, ook al is dit in deze uitzonderlijke tijd niet fysiek mogelijk. In gemeenschap met velen bidden we daarom met aandrang dat Jezus Christus in ons hart en in ons gezin aanwezig komt, met zijn liefde en kracht.

Mijn Jezus,
ik geloof dat U in het Allerheiligste Sacrament tegenwoordig bent.
Ik bemin U boven alles en wens U in mijn hart te verwelkomen.
Nu ik niet de communie daadwerkelijk kan ontvangen,
vraag ik van U de genade van de geestelijke communie.
Omhels mij en zuiver mijn verlangen naar de hemelse Vader.
Draag mij in Uw Geest, en laat mij nooit van U gescheiden worden.
Amen.

Heb het leven lief, en wees niet bang

Afgelopen woensdag overleed Liesbeth List op de leeftijd van 78 jaar in haar slaap. Ze leed al enige tijd aan dementie. In 2017 beëindigde ze haar carrière en trok zich terug uit het openbare leven. List kunnen we echt wel één van de ‘grandes dames’ van het Nederlandse lied noemen. Ze zong een indrukwekkend oeuvre bij elkaar, of ze dat nu deed aan de zijde van Ramses Shaffy of solo. Een aantal jaren terug mocht ik haar nog life meemaken tijdens een optreden in de Antwerpse Roma. Al haar liederen waren doordrenkt van diepe emotie. Ze heeft dan ook zelf geen gemakkelijk leven gehad. Maar steeds bleef ze moedig en krachtig. Dat kan je bijvoorbeeld ook horen in het prachtige lied ‘Heb het leven lief’, een cover van het Franse nummer ‘Savoir Aimer’ van Florent Pagny. De prachtige Nederlandse tekst is van Han Kooreneef. Het lied werd trouwens ook gezongen door Elske DeWall tijdens de Passion in de Goede Week van 2017 in Leeuwarden.
Maar niemand kan het natuurlijk zo mooi zingen als Liesbeth List zelf: krachtig, liefdevol en troostrijk. Het is een lied dat elk van ons wellicht momenteel hard nodig heeft in deze tijd waar we meer dan ooit wat troost kunnen gebruiken. Heb het leven lief, en wees niet bang! Laten we het beluisteren, ter nagedachtenis van Liesbeth List, en mochten de woorden van dit lied ook jou wat troost en bemoediging schenken.

Leef als een kind, van de wind en van de liefde
En herken de open blik, in de ogen van een vreemde
Dans met de maan, sla je armen om de sterren
Ga je dromen achterna, op de maat van de seizoenen

Heb het leven lief, als de stormwind gromt, en als de lente komt

En verberg je niet, als de regen valt, en als de donder knalt
Zing het hoogste lied, vlieg in vogelvlucht, door de blauwe lucht
Heb het leven lief, en wees niet bang

Huil als het moet, tot je stikt in al je tranen
Maar ontwapen je verdriet, met dezelfde overgave
Als waarmee je huilt, je kunt uit je as herrijzen
Het geluk van het moment zet een streep door het verleden

Heb het leven lief, als de stormwind gromt, en als de lente komt
En verberg je niet, als de regen valt, en als de donder knalt
Zing het hoogste lied, vlieg in vogelvlucht, door de blauwe lucht
Heb het leven lief, en wees niet bang

Heb het leven lief, met je ogen dicht, of in het volle licht
Hou van wie je ziet, pak de liefde vast, en verlies haar niet
Heb het leven lief, in de grijze nacht, en als de morgen lacht
Heb het leven lief, en wees niet bang
Wees maar niet bang, wees maar niet bang

Pastor Gino

... in beperkte kring

Het was in het misschien nog niet helemaal duidelijk, maar uitvaartdiensten in de kerk zijn nog mogelijk. Ze moeten plaatsvinden in beperkte kring (dat wil zeggen: met hooguit een tiental personen) en het gaat bovendien over een verkorte dienst, zeker niet met Eucharistie. Zelf ging ik gisteren voor de eerste keer sinds de maatregelen voor in zulke "beperkte" dienst. Ik geef toe dat het wat aanpassen was. Reeds bij het gesprek vooraf: mensen niet de hand kunnen schudden om nabijheid uit te drukken... het voelt wat onwennig aan, al is het natuurlijk voor niemand een probleem. Ook bij de dienst zelf: afstand houden is het (terechte!) devies, maar hoe druk je nabijheid uit als aanraking of dichter komen dan anderhalve meter niet kunnen?
En toch. Van zulke fysieke gebaren gaat veel uit. Maar de echte kracht zit toch elders: Gods zegen vragen, Gods nabijheid vragen, Gods vergeving vragen over degene die is heengegaan; Gods troost vragen voor degene die achterblijven... het geeft diepgaand troost en maakt ons anders. Het is bijna Paaszondag, maar het is veel meer keren op een jaar Pasen.

Tony, pastor

Godsvrede

Ik hoor vanmorgen op de radio dat er bij een reeds jaren lang aanslepende burgeroorlog in Yemen een staakt het vuren zal komen. Ook bij conflicten in Syrië, de Filipijnen of Cameron hebben de strijdende partijen verklaard om de vijandelijkheden (minstens voor een zekere tijd) stop te zetten om het coronavirus te bestrijden.
Merkwaardig hoe de dingen er anders uitzien in het licht van een pandemie: plotseling blijken mensen zich bewust te worden van de dwaasheid van veel menselijke ondernemingen. Hebben we corona nodig om te beseffen hoe absurd conflicten zijn? Hebben we corona nodig om anders naar ons leven te kijken en plotseling wél te onderscheiden wat ertoe doet en wat bijkomstig - of ronduit dwaas - is? Maakt corona van ons andere - of misschien zelf betere - mensen? Laten we ervoor gaan!

Tony, pastor

Gezien op straat (op mijn kot hangt dit (nog) niet ;-)

Van het afvlakken van de infectiecurve naar het afgraven van bergen is een mooie vergelijking.
En ja: het kan maar als voldoende mensen erin geloven. Wie vandaag zegt "dat heeft toch geen zin", riskeert alles te doen verloren gaan. Wie zei dat geloof bergen kan doen verzetten? Lucas 3,5

Tony, pastor

Houvast in dagen van twijfel

In de blog hieronder laat ik u graag kennis maken met Hadewig.

Hadewig is ouder van een van de kinderen die bij ons catechese volgen. Zij is, samen met haar kinderen, actief lid van de gemeenschapskerk van Sint-Jozef.

Als CEO staat zij aan het hoofd van de Sint-Janskliniek in Brussel. Ik hoef u niet te vertellen dat het daar ongeziene tijden zijn. En toch... zij brengt een positief verhaal. Het kan ons misschien inspireren.

Haar blog omschrijft ze als volgt:

Het is het verhaal van de helden van vandaag,
die sterker zijn dan ze ooit vermoedden.
Het is het verhaal van verbondenheid
die het wint van afstand.
Het is het verhaal van schoonheid
en hoe die troost.

WORDT REIN...

Vorige zondag ging het (lange) evangelie over een blinde, die door Jezus werd aangeraakt. Er is nog een ander evangelie dat het heeft over aanraken en dat nog wat pikanter is, wanneer je het leest in coronatijden: ik heb het over de melaatse, die zich voor Jezus neerwierp en vroeg om genezing in Lucas 5. In vers 13 staat dan: "Hij stak de hand uit, raakte hem aan en sprak: ‘Ik wil, word rein.’ En terstond verdween de melaatsheid." Gewoonlijk kijken we vooral naar het einde van dat vers - dat de melaatse genezen werd. Maar het is even intrigerend (of nog meer?) dat Jezus de melaatse aanraakt. Op zichzelf was dat voor niets nodig, want elders geneest Jezus melaatsen alleen met zijn woord. Maar hij raakt de melaatse aan...
Het is nuttig te bedenken dat er bij de Joden heel wat reinheidswetten bestonden en dat er verschillende categorieën waren van mensen die niet mochten aangeraakt worden op straffe van uitsluiting. In het geval van een blinde kan je daar misschien vragen bij stellen, maar in het geval van een melaatse is aanraking inderdaad gevaarlijk: de gezonde zou kunnen besmet worden en zelf melaatse worden, wij weten hier nu alles van.
Het ligt voor de hand dat besmettelijke zieken in die tijden al evenzeer geïsoleerd waren en zich eenzaam voelden, als dit vandaag het geval is. Hadden zij geen dubbel probleem? Dat ze ziek waren - met alle last van dien - en bovendien dat ze alleen waren. Zoveel gezonde mensen die vandaag geïsoleerd zijn, kunnen zich perfect voorstellen wat dat laatste betekent.
En Jezus raakt die aan... dat lijkt op burgerlijke ongehoorzaamheid, op een onverantwoord persoonlijk risico. Het effect is wel dat de melaatse uit zijn isolement gered wordt. (Vooraleer hij genezen werd, werd hij dus al gered van zijn eenzaamheid: een dubbelslag!)
Je kunt je dan bezinnen over de vraag waarom Jezus dat doet. Het antwoord laat niet lang op zich wachten: Hij, die zich door God geraakt (en bemind) wist, kon niet anders dan zo overvloedig-gevend in het leven staan. Dezelfde God kan ook voor ons de bron van onze liefde zijn. Moeten wij nu ook maar burgerlijk ongehoorzaam worden en elkaar toch aanraken, handen geven, kussen, knuffelen, noem maar op? Zeer zeker niet. Er zijn vele manieren van aanraken. Fysiek kan dat inderdaad niet. Maar iemand contacteren om hem het beste toe te wensen? Een briefje bij de buren in de bus gaan steken? Een telefoontje doen, een berichtje via welke weg ook? Wees maar gerust: ondanks de afstand kunnen ook wij elkaar raken. Genezen niet. Van isolement verlossen wel, minstens een beetje...

Tony, pastor

Telefoneren met Jezus Christus?

Nee, zelfs in deze coronatijden is dat niet mogelijk.
Maar de wekelijkse meditatie beluisteren per telefoon...? Dat kan wel !
Het is echter niet voor u bedoeld ;-)
(ik bedoel: u die deze blog leest en dus op het internet bent)
Het is bedoeld voor wie geen internet heeft (en wij met dit bericht dus niet kunnen bereiken...)

Wilt u het mee door zeggen aan allen 

die zouden kunnen geïnteresseerd zijn?

Opzij, opzij, opzij...

Zo begint een liedje van Herman Van Veen dat de jachtigheid (en vooral de oppervlakkigheid) van ons leven uitzingt (weliswaar al 41 jaar oud...).

Ik moet eraan denken terwijl ik het hoofdartikel in de krant lees. Het draait rond een pertinente vraag: hoe zal het leven zijn nà de corona tijden? Gaat alles voort zoals vroeger, alsof dit alles slechts een anekdote is geweest, of wordt dit een moment om eens over ons leven na te denken en dingen misschien anders aan te pakken? Het verschroeiende levensritme van altijd (bron van zoveel burn outs enz.) is stilgevallen. En het wordt toch lente. De lucht wordt beter, de stad is meer leefbaar...
Dat kan dus toch allemaal?
De centrale vraag wordt echter (nog) niet gesteld: gaan we bereid zijn te doen met minder? Misschien hebben we ons af en toe wel wat gedragen als verwende kinderen die het moeilijk hebben met beperkingen. Maar ligt daar niet de sleutel: als we kunnen leven met beperking, mag het leven ook in de gewone dagen best wel rustiger zijn (en krijgen we, op een ander vlak, misschien wel méér...?) Anders gezegd: het is inderdaad de vraag van de veertigdagentijd....

Tony, pastor

Dat er dingen veranderen kan wel kloppen: aan het zebrapad, waar ik dagelijks in alle vroegte oversteek, gebeurde het vroeger soms minder dan één keer per week dat een automobilist mij liet oversteken... De voorbije drie dagen is telkens de eerste chauffeur blijven staan. Toeval of worden we effectief andere mensen?

Selfies

Nu bij ons de kerkelijke vieringen afgelast zijn tot 19 april, in Nederland hebben de katholieke bisschoppen alle kerkelijke vieringen zelfs opgeschort tot 1 juni, zijn er pastores die uiterst creatief omgaan met de situatie. Zo ook de Italiaanse priester Giuseppe Corbari in Robbiano, vlakbij Milaan. Corbari zocht een creatieve manier om zijn parochianen toch de gelegenheid te geven de eucharistieviering bij te wonen. Hij wou immers de vieringen verder voortzetten, maar zag het niet zitten om dit te doen voor een lege kerk. Dus lanceerde hij een oproep om hem selfies toe te sturen zodat hij die aan de kerkbanken kon plakken. Op die manier kreeg hij een honderdtal foto’s toegestuurd. Het geeft hem de gelegenheid om zijn parochianen toch bij zich te hebben wanneer hij de eucharistieviering voorgaat. Niet enkel voor Corbari is dit een opsteker, maar ook voor de parochianen zelf. Het gevolg van zijn actie was dat ook andere mensen vanuit andere Italiaanse parochies en zelfs van buiten Italië begonnen zijn om hem foto’s op te sturen. Hij had nooit gedacht dat zijn oproep zulk een weerklank zou vinden. Laten ook wij in onze pastorale eenheden elkaar niet loslaten, maar op vele manieren verbonden blijven met elkaar. Daar wil onder andere deze paasblog toe bijdragen.

Pastor Gino

Italiaanse priester Giuseppe Corbari 

25 maart – hoogfeest van Maria-boodschap

Midden in de vasten vieren we een kerstfeest: de ‘Aankondiging van de Heer’ of de ‘Boodschap aan Maria’. Zij verneemt dat ze moeder zal worden van Gods Zoon. Dat gedenken we op 25 maart, precies negen maanden vóór Kerstmis, wanneer we de geboorte van Jezus zullen vieren. Midden in de vasten, en nog vóór we Jezus’ dood en verrijzenis gaan gedenken op Pasen, wordt onze aandacht gericht op zijn geboorte, dus op Kerstmis. En dat heeft een diepe zin. Terwijl we opgaan naar Pasen en ons voorbereiden om het sterven en verrijzen van Jezus te gedenken, vieren we dat dezelfde Jezus “ontvangen is van de Heilige Geest en geboren uit de Maagd Maria” zoals we zeggen met de eeuwenoude woorden van de geloofsbelijdenis. Zo wordt ons duidelijk dat het kerstmysterie en het paasmysterie samen horen: ze behoren beide tot het ene ‘Christus mysterie’. In de tweede lezing van dit feest (Hebreeën 10,4-10) wordt dit treffend uitgedrukt. De woorden van psalm 40 worden er in de mond van Christus gelegd: “Ik ben gekomen, o God, om uw wil te doen”. Dit is eigenlijk de kernzin van dit feest. De wil van God – de bedoeling van God- is dat wij zijn liefde zouden kennen en gelukkig zijn. Daarvoor is Jezus in de wereld gekomen. En in zijn kruisdood en verrijzenis is gebleken dat de liefde van God sterker is dan dood en kwaad. Het feest van Maria-Boodschap is dus op de eerste plaats een Christus feest: het richt onze aandacht op de boodschap van Kerstmis en Pasen.
Maar natuurlijk is het ook een Mariafeest. Het eenvoudige meisje uit Nazareth wordt uitgekozen om moeder van Gods Zoon te worden. Daarmee is alles begonnen. We vieren het begin van het Jezusgebeuren, het begin van de verandering van de wereld. Want in Maria wordt de hele mensheid aangesproken. Ook wij krijgen de boodschap dat wij Christus mogen ‘ontvangen’ in ons leven – Hem in ons leven binnenlaten- en Hem ‘ter wereld brengen’ – Hem aanwezig brengen in onze wereld door heel onze manier van leven.
De boodschap aan Maria kan ook ons gebed inspireren. De eerste zin van het Weesgegroet is trouwens wat de engel zegt tot Maria in het Lucasevangelie (2,28). En het mysterie van dit feest wordt bemediteerd in het ‘angelusgebed’. Misschien hoort u bij u thuis ook wel drie keer per dag kleppen voor het angelus vanuit de kerk in uw buurt? De eeuwenoude tekst is prachtig:

“De engel des Heren heeft aan Maria geboodschapt.

En zij heeft ontvangen van de Heilige Geest.

Wees gegroet, Maria…

Zie, de dienstmaagd van de Heer.

Mij geschiede naar uw woord.

Wees gegroet, Maria…

En het Woord is vlees geworden.

En het heeft onder ons gewoond.

Wees gegroet, Maria…

Bid voor ons, heilige moeder van God,

opdat wij de beloften van Christus waardig worden.

Laten wij bidden.

Wij bidden U, Heer, stort uw genade in ons hart,

opdat wij, die door de boodschap van de engel

de menswording van Christus, uw Zoon, gekend hebben,

door zijn lijden en kruis gebracht worden

tot de glorie van zijn verrijzenis.

Door dezelfde Christus, onze Heer. Amen.”

Deze dag is dé dag bij uitstek om dit gebed te bidden en stil te staan bij deze oude woorden. Bijvoorbeeld als u het angelus hoort kleppen (drie keer drie slagen en dan gelui). Of willen we dit gebed eens samen bidden deze avond, na het applaus van 20.u., als de klokken zijn uitgeluid?
Maar deze middag om 12 u. worden we in elk geval opgeroepen door de paus om samen het ‘Onze Vader’ te bidden, in verbondenheid met alle christenen ter wereld, ook de niet-katholieken. Het is een uitdrukking van verbondenheid in gebed om samen God te vragen ons te helpen in deze zware tijd. Doen!

En nu u toch voor uw computer zit en misschien een beetje culturele afleiding kunt gebruiken: tik in uw zoekmachine eens het woord ‘annunciatie’ in. Dat is de technische term voor een afbeelding van de boodschap aan Maria. Dan zult u zien hoeveel prachtige schilderijen in de loop der eeuwen dit gebeuren hebben uitgebeeld. De drie annunciaties van Van Eyck, die van Rogier Vanderweyden, die van Filippino Lippi… Mijn favoriet blijft de annunciatie van Leonardo da Vinci, hierbij afgebeeld. En welke spreekt u het meest aan?

Pastor Benno.

 De annunciatie van Leonardo da Vinci

Oproep: woensdag 25 maart, om 12 uur

In deze bijzondere tijden roept paus Franciscus, bisschop van, Rome, alle christenen op om morgen, woensdag 25 maart, om 12 uur 

samen het Onzevader te bidden.

De volledige oproep kan u HIER lezen.

Wandelen in tijden van corona

Ik wandel graag. En met mooi weer zeker. En aangezien we worden aangemoedigd, als je het zo mag zeggen, om toch buiten te komen om te wandelen, deed ik dat in het voorbije weekend. Er waren nog andere mensen die dezelfde idee hadden. In tijden van ‘veilige afstand houden’ krijgt wandelen toch een andere dimensie. Je gaat mekaar uit de weg, slalomt van de ene kant van de weg naar de andere, neemt een andere weg uit zorg voor mekaar. Denkend aan het evangelie van vorige zondag, waar de blindgeborene juist genezen wordt door Jezus’ aanraking, lijkt zo wandelen totaal in tegenstelling met de Bijbeltekst en doet onwennig aan. Maar toch niet: zorg dragen voor mekaar blijft het fundament. Een gevoel van dankbaarheid hiervoor vergezelde me op mijn wandeling.
Dat was ook zo toen ik langs de bijna lege parking van het UCL-ziekenhuis kwam: dankbaar voor al de mensen die in de zorg het beste van zichzelf geven. Zij zijn kostbare parels.
Alleen wandelen nodigt in deze tijden van crisis ook uit om te bidden: om God om steun en sterkte te vragen maar ook om te danken voor de ontluikende natuur. Voor mij verwijst dit nieuwe leven ook naar Pasen. Ondanks alle moeilijkheden mogen wij uitzien naar Gods Licht.

Chris Ruelens
 

Goede Week 2020, alle publieke kerkelijke vieringen afgelast

We staan voor de Goede Week. Ondertussen is het wel duidelijk dat de strikte maatregelen, die al enkele weken gelden, toch al zeker tot het einde van de Paasvakantie verlengd worden. Dat wil zeggen dat er ook in de Goede Week en zelfs op Pasen geen diensten kunnen georganiseerd worden. Het zal een vreemde week en - nog veel meer - een vreemd Paasfeest worden...
Anderzijds mogen we geen risico's nemen. Heel de samenleving spant zich in om de verspreiding van het virus in te dijken. Wij mogen zeker niet achter blijven. Het spreekt daarenboven voor zich dat we in de eerste plaats moeten denken aan de gezondheid van het kerkpubliek. Deze overwegingen maken de beslissingen misschien wel wat gemakkelijker om dragen, al zijn ze echt niet aangenaam. Misschien duurt de veertigdagentijd dit jaar gewoon een beetje langer...
Zoals we de vorige weken al hebben gedaan, willen we als parochiegemeenschap ook deze weken proberen om u zo goed mogelijk nabij te zijn. U vindt op de websites van onze gemeenschap opnieuw een meditatie bij de lezingen van de dag: dat zal het geval zijn op Palmzondag, maar evenzeer op Witte Donderdag, Goede Vrijdag, bij de Paaswake en op Pasen zelf. Bovendien willen we de blog, die we al een tijdje geleden begonnen zijn, aanhouden en u van dag tot dag één of enkele reflecties aanbieden. Over bijkomende initiatieven die we voor de Goede Week nog zullen nemen, leest u volgende week - woensdag van de Goede Week zelf - mogelijks nog wat in dit blad.
En dan nog dit: hoe gaat het met het voornemen om één of twee andere mensen uit de parochie op te bellen: al was het maar één keer per week. Lukt het? Ervaar je de kracht die ervan uitgaat? Laat ons niet opgeven. Of er misschien nog iemand bijnemen. Het is al een stukje verrijzenis...
Ik wens u een aangename lectuur van onze wekelijkse parochiekrant!

Tony, pastor

ps. Lees HIER de officiële mededeling van de bisschoppen

Kana

Corona doet het sociale leven stilvallen. Onder de weinige dingen die we nog mogen zijn: wandelen (maar dan wel alleen) of ... boodschappen doen. Dat laatste is natuurlijk niet onlogisch, want we moeten toch tijdig eten (anders zijn we helemaal kwetsbaar voor de ziekte). En toch: tijd hebben om boodschappen te doen, om eens wat rond te kijken en hier of daar een beter product te vinden, ideaal gesproken om er iemand nog wat meer plezier mee te doen... op andere momenten behoort dat misschien wel tot de leukere bezigheden. Nu voelt ook dat een beetje "dof" aan: we mogen wel boodschappen doen, maar het is alleen omdat het "moet", veel minder omdat we daarmee mooie dingen kunnen doen voor anderen. Ja, het is wel degelijk mogelijk om nog van de beste wijn te kopen. En neen, die beste wijn smaakt toch niet zoals anders. Ik heb het ooit zo horen uitleggen: de allerbeste wijn die je alleen drinkt, smaakt toch niet zo goed als een glas fris water, dat je met goede vrienden drinkt. Dat laatste is een feest, dat eerst is toch maar gewoontjes.
Degene die het mij vertelde, maakte de link met het wijnwonder te Kana: waar Jezus op het toneel komt, krijgen de relaties iets hartelijk en oprecht, durven mensen zeggen waar het over gaat zonder te moeten vrezen dat de ander zich gekwetst zal voelen, maar juist geholpen door dat gezegde. Dan komt het voor dat mensen hun kwetsbaarheid durven tonen: gewoon uitspreken wat er niet gaat, wat mislukt is of waar de grootste angsten liggen, zonder vrees op afwijzing of geringschatting, maar juist met steun en nabijheid als gevolg. Kortom: hartelijk en oprecht of noem het: liefdevol.
Ik was er niet bij... en weet dus niet wat er in Kana is gebeurd, maar ik weet wel dat het vandaag kan voorkomen dat water dat je in liefde drinkt, de beste wijn, gedronken in een sfeer van wantrouwen of alleen al maar "menselijk opzicht", van verre overklast.
En weet je: je moet daarvoor niet samenzitten. De telefoon, een mailtje, sms of een ouderwetse brief kunnen daar bij ook al wonderen doen. Van Corona naar Kana zijn niet zo verschrikkelijk veel letters verschil...

Tony, pastor.

Broodjes tijdens corona

Deze weken zijn vreemd voor iedereen. Er gebeuren ook veel goede dingen. Her en der ontstaan er initiatieven om mensen nabij te zijn. We zijn blij dat er ook binnen onze kerkgemeenschap iemand een aanbod doet.
Een van de jongeren stelt zich graag ter beschikking om brood te leveren bij mensen die best niet te vaak buiten komen. Met de fiets brengt ze het brood aan huis. Het kan vanaf woensdag 25 maart.

Wat moet u daarvoor doen?
Geef de dag voordien, voor 12 uur uw bestelling door:

Je kan daarvoor mailen naar: mariette.dhondt@gmail.com
of telefoneren naar: 02 215 88 45

Kent u iemand in de buurt die interesse heeft, geef dan gerust het telefoonnummer door.

Mariette, pastor

Blijf in uw kot...

Deze merkwaardige uitspraak van de minister van volksgezondheid zullen we in december allicht terughoren tijdens het jaaroverzicht. We begrijpen de boodschap: best thuisblijven om niemand te kunnen besmetten. Maar wat moeten de mensen doen die "geen kot" hebben? Vanmorgen fietste ik over de Wetstraat opnieuw naast een portiek, waar iemand lag te slapen (en op dat uur waren er nog vriestemperaturen). Wat doen daklozen, mensen zonder papieren enz. in tijden van corona? Ze leven buiten, hebben zeker meer kans op besmetting, zijn sowieso al zwakker en dus risicogroep... Zou het ook vandaag niet zo zijn dat de rijken er beter af komen en de armen tussen de mazen van het net glippen?
In dezelfde zin hoorde ik nog zeggen dat er in Groot-Brittannië of nog erger in de Verenigde Staten een heel groot verschil is tussen de ziektevoorziening voor de armen en deze voor de rijken. Wie geld heeft, slaat er zich wel door. Maar de anderen? Ik lees vanmorgen in de krant dat men in Afrika een complete ineenstorting vreest van de gezondheidszorg...
De crisis is natuurlijk voor niemand om te lachen, maar het zou wel kunnen dat het voor sommigen erger is dan voor anderen. Veel kunnen we daaraan niet doen, want wij moeten (inderdaad) in ons kot blijven.
Veertigdagentijd is vanouds ook een tijd van delen. Broederlijk Delen is wel (nog) niet bezig met corona patiënten (ofschoon zij wel projecten hebben om de gezondheidsvoorzieningen te verbeteren in ontwikkelingslanden). Gewoonlijk houden we in de vasten twee keer een collecte voor hen. Zullen we het nu, misschien voor de eerste keer, via de bank doen? BE12 0000 0000 9292 is hun nummer, op naam van Broederlijk Delen... Je kunt het tegenwoordig zonder probleem "in je kot" doen!

Tony, pastor

Halfvasten

Het is halfvasten: de vierde zondag in de veertigdagentijd. Dat wil zeggen dat de vasten halfweg is (ik heb het voor u nageteld: het was vorige donderdag al) (u weet dat de zondagen niet meetellen:-) en traditioneel is dat een dag van vreugde. In de liturgie is hij ook gekend als "Laetarezondag" omdat het openingsgebed van de mis vandaag begint met het woord "Laetare" (of in het Nederlands: Verheug u!)
Het voelt raar aan he? We zijn precies allemaal ver af van "verheugen": het is eerder bezorgdheid, misschien wel angst. Het lijkt wel alsof er dit jaar bovenop de "gewone" vasten een "extra" vasten is bijgekomen: die van de corona en van deze laatste weten we helemaal niet of hij al halfweg is. Bovendien: de gewone vasten is een zaak van spiritualiteit; de extra vasten is een zaak van fysiek: we mogen gewoon lijfelijk niet uit ons huis of toch maar in heel beperkte mate. (En vergeet niet: een dagelijkse wandeling blijft vitaal voor een goede gezondheid: lichamelijk, maar ook geestelijk...).
Maar ook als het allemaal al halfweg zou zijn, gesteld dat we dat nu zeker zouden weten..., wat zou dat dan willen zeggen? Dat we nog eens precies zo lang moeten en dat daarna alles opnieuw wordt zoals het oude? Zou dat echt zo zijn?
Bij de echte vasten is "halfweg" alleszins niet dat, want op Pasen nemen we niet simpelweg de draad terug op op het punt waar we voor Aswoensdag stonden, we staan verder. We zijn andere mensen geworden. Er is een prefatie in de vasten waar gebeden wordt: "Gij schenkt ons een heilzame tijd om ons hart weer zuiver te maken: vrij van zelfzucht en zonde zullen wij het vergankelijke zo gebruiken dat ons hart gericht blijft op het eeuwige." Zou het dat niet zijn: dat de veertigdagentijd ons helpt om onze oude gerichtheid naar onszelf te overwinnen en mensen te worden die gericht zijn naar elkaar, naar God, naar het eeuwige?
Ik denk dat dit ook voor de "extra veertigdagentijd" een goed devies is: misschien zelfs een buitenkans om anders, beter, dieper, liefdevoller mens te worden. Gericht op het (de) Eeuwige... Laten we ons minder bezorgen en meer verheugen over waar we naar op zijn zijn: Laetare!
Verheug u!

Tony, pastor

Verbonden vieren vanuit de huiskamer

En wat met de kinderen?

Vele juffen en meesters zijn op een creatieve manier in de weer om opdrachtjes te ontwikkelen voor de kinderen van hun klas. Zo helpen ze de kinderen om de leerstof bij te houden. Zo geven ze wat structuur aan de dagen. Zo houden ze ook de band met de kinderen.
Ik was met mijn gedachten bij de kinderen van de catechese en van de kindernevendienst. Ook voor hen is het belangrijk dat de band met Jezus levendig blijft. Beter nog, dat ze uitgedaagd worden om met een Bijbelverhaal op weg te gaan. Gelukkig zijn er ook hier technische mogelijkheden.
Joke, een collega Godly Play verteller, komt in haar parochie elke woensdag samen om een Godly Play verhaal te vertellen. Omdat dit nu niet mogelijk is, heeft ze van het verhaal van vorige woensdag een video gemaakt. Dit wil ik graag met jullie, beste ouders en ook met onze kinderen delen. Let op ! op het einde staan er ook suggesties om met het verhaal aan de slag te gaan. Kijken jullie mee?

Mariette, pastor



jokevermeire85@hotmail.com

Applaus

Vrijdagavond, 19u57. In de loop van de namiddag had ik al oproepen gekregen om mee te doen met het applaus voor de zorgverleners om 20u. Iemand vroeg ook om de klokken te luiden. Ook in het TV-journaal worden we uitgenodigd om te applaudisseren om 20u. Ik trek het raam open. Het is heel stil in de straat. Een dame komt voorbij met haar hondje. Beiden zijn zich blijkbaar van niets bewust. Niet van plan om te applaudisseren. Zeker de hond niet. Er is niet veel licht bij de buren. Tegenover mij zijn er een aantal studentenkoten. Niemand thuis. De studenten zijn allemaal naar hun ouders, denk ik. Gaat er hier wel iemand applaudisseren? Kan ik alleen aan mijn raam staan in mijn handen te klappen? Het wordt acht uur. En dan begint het. Iemand begint te applaudisseren. Ergens. Ik zie niet waar. Er komt geroep en gefluit. Dus toch! Mensen komen in hun deur staan om mee te applaudisseren. In mijn enthousiasme spurt ik nog gauw naar de kerk en laat de klokken toch luiden. Ik ga op straat staan. Nog meer mensen komen buiten om te applaudisseren en geluid te maken. We kijken lachend naar elkaar. Dankbaar om wat zovele dokters, verplegenden en vrijwilligers doen in deze virustijd. Maar ook blij omdat we samen iets doen. Samen applaudisseren, samen geluid maken geeft moed. Het versterkt het samenhorigheidsgevoel. We shall overcome. Wat altijd is geweest, blijkt ook nu weer: solidariteit geeft zin aan het leven. Elkaar dragen maakt het leven draaglijk. Is dat ook niet de boodschap van het evangelie? You’ll never walk alone.

Pastor Benno



Hebt u het ook gehoord? Mensen die om 20 u op hun balkon kwamen staan om te applaudisseren voor allen die werken in de zorg? Of hebt u meegedaan? Het zou goed zijn! We kunnen hen deze dagen niet genoeg bloemetjes toewerpen, want werkzaam zijn in de zorg, om dagen waarop iedereen moet afstand houden en zij niet anders kunnen dan toch dichtbij komen... Het verdient een erg groot applaus!
Een paar dagen geleden deed ik wat boodschappen. De winkel was bijna onherkenbaar: file buiten, weinig volk binnen. Maar wat mij trof was het ongeduld van een aantal klanten en het onvermoeibare geduld van het personeel. Ook het personeel van de nog open zijnde winkels verdient een applaus. En de klanten die wél geduldig hun boodschappen doen toch ook een beetje.
En dan is er de post: de postbodes blijven toch maar hun ronde doen. Ineens is iedereen er zich van bewust dat zij een belangrijke taak hebben. Ik wil ook voor mijn facteur wel even applaudisseren!
De scholen geven geen les meer. Maar ze zijn niet gesloten. Nog altijd zijn er mensen bezig met opvang van kinderen of met leerprogramma's uit te werken voor hen. Applaus voor de leerkrachten!
Applaus voor al diegenen die nog aan de slag zijn. Hun beroep is aangewezen als essentieel voor de samenleving, wat een geluk dat ze er zijn!
Applaus voor wie leiding geven: zij zijn een gemakkelijke schietschijf, maar zetten zich evengoed in voor het algemeen welzijn.
Maar ook dichter bij huis: applaus voor al degenen die eraan denken om de last van medemensen te helpen dragen door een telefoontje of welke kleine attentie ook. Ineens weten we hoe kostbaar dat is.
Applaus voor al degenen die het persoonlijk moeilijk hebben, maar toch hun best blijven doen om voor hun huisgenoten... het niet lastiger te maken.
Applaus voor al degenen die proberen om anderen te bemoedigen en die blijven aandacht vestigen op de menselijkheid, waartoe we geroepen zijn.
Mag ik nog verder gaan? Applaus voor de armen van geest, want aan hen behoort het Rijk der Hemelen.
Applaus voor de zachtmoedigen, de vredebrengers, de barmhartigen...

Tony, pastor.

Vogels

In deze tijden sturen mensen elkaar tal van berichtjes om toch maar met elkaar in contact te blijven, nu we de gepaste ‘social distancing’ van elkaar moeten bewaren. Zo geraken we niet vereenzaamd. WhatsApp is hierbij het ideale hulpmiddel (maar ook deze blog wil hier op een bescheiden manier toe bijdragen). Zo kreeg ik vandaag een berichtje binnen van iemand die zijn zaak noodgedwongen moet sluiten. Hij vertelde me dat hij, toen hij de deur definitief achter zich dichttrok, hij de lege en verlaten straat opliep en in die stilte voor het eerst de vogels hoorde fluiten. Iets wat hij tot dan toe nog nooit had opgemerkt toen hij naar huis stapte. Het is maar een klein voorbeeld van hoe dit verplicht en noodgedwongen tot stilstand komen ons soms kan openen voor de kleine mooie dingen om ons heen. Inderdaad, in tijden van nood kan soms nieuwe en ongekende schoonheid ontstaan. Er komt dezer dagen veel ellende los, maar als het meezit ook heel wat schoonheid. Misschien kan deze tijd voor ieder van ons op die manier ook wel heilzaam zijn…

Pastor Gino

Stilte...

ik fietste woensdag naar huis en reed omstreeks half vier lang de kleine ring. Tot op vrij grote afstand haast geen enkele wagen te zien op een plaats waar het andere werkdagen rond dit tijdstip honderden meter lang aanschuiven is. Normaal heb je dit beeld op dit uur alleen op een zondagnamiddag. Of misschien wel een werkdag in juli, in volle vakantietijd. Terwijl ik verder fiets, passeer ik op twee verschillende plaatsen een bus die stilstaat aan de halte: de chauffeur is bezig met zijn telefoon, enkele mensen kijken geduldig naar buiten. De bussen zijn te vroeg! De uurregeling is gemaakt voor zeer druk verkeer en veel volk en dus blijven ze aan de halte wat staan om de volgende halte min of meer op het voorziene uur te halen...
Wat een rare stad. Waar alle Bijbelse oproepen om regelmatig stil te vallen - bij voorbeeld in een veertigdagentijd! - meer en meer in dovemansoren lijken te vallen, slaagt dit virus wel. (In de bijbel is niet alleen sprake van een wekelijkse rustdag, maar ook van een zogenaamd jubeljaar om de 49 jaren om gedurende een veel langere tijd stil te vallen: vandaag is er weliswaar nog niets om te jubelen, maar de stad lijkt inderdaad wel collectief stilgevallen en dat voor langere tijd...) Het leven wordt kalmer, de jachtigheid is weg. Mensen krijgen tijd en komen allicht zichzelf weer tegen. Wat worden de vruchten van deze bezinningstijd? Worden we weer de oude of zijn we andere mensen aan het worden? Het is nog vroeg. Wat blijft is de verwondering. En de stilte.

Tony, pastor

Oproep om te 'delen'

We worden in deze moeilijke tijd van corona-crisis opgeroepen om te ‘delen’: onze pijn en verdriet maar ook aandacht en zorg voor mensen om ons heen, al moet dit noodgedwongen vaak op afstand gebeuren.

Misschien mag ik even een stap verder gaan en de link leggen naar Broederlijk Delen. Ook daar is ‘delen’ het centrale thema van de campagne tijdens deze vastenperiode. Tijdens het komende weekend zou normaal de eerste collecte worden gehouden. Nu zal ons ‘delen met het Zuiden’ via andere wegen gebeuren. Zelf zou ik op zondag 15 maart de homilie verzorgd hebben tijdens de familieviering in de kerk van Stokkel. Bij de voorbereiding ervan dacht ik spontaan terug aan een catechesebijeenkomst met de vormelingen enkele jaren geleden: ‘de tafel van arm en rijk’. We hebben zo’n bijeenkomst in de loop van de tijd enkele malen gehouden maar de laatste keer is mij het meest bijgebleven.

Het verliep als volgt: in het lokaal stonden twee tafels klaar. Een grote tafel met een oudbakken brood en een fles water en een kleine tafel met fruitsap, cola, koekjes, chips (niet gezond maar wel aantrekkelijk voor jongeren). Op elke tafel lag ook een gekleurde servet. De vormelingen moesten buiten wachten en kregen ieder op hun beurt een gekleurd papiertje. Ze mochten één per één naar binnen om aan de tafel van hun kleur te gaan zitten. De meesten natuurlijk aan de grote tafel. De reacties lieten geen minuut op zich wachten. De verontwaardiging dat het oneerlijk was bij de ‘arme tafel’ en de vreugde bij de ‘rijke’ tafel waren hevig. Van ‘delen’ was in eerste instantie geen sprake, ondanks het smeken van de ‘arme tafel’. Tot het moment dat een verlegen stem aan de ‘rijke tafel’ zachtjes zei: “Ik vind dit eigenlijk niet eerlijk. We hebben toch niets gedaan om hier te zitten. We hadden toevallig geluk met het papiertje.” Die opmerking was zo verrassend dat het stil werd. Het werd een uitnodiging om dieper na te denken over ongelijkheid in onze kleine en grote wereld. Uiteindelijk is alles wat op de ‘rijke tafel’ stond verhuist naar de andere tafel en kon het ‘delen’ beginnen. Echt waar, we hadden dit als catechisten niet in de hand gewerkt.

In de campagnetekst van Broederlijk Delen staat: ‘delen zit in ons DNA’. Dat geloof ik ten stelligste! Laten we blijven ‘delen’, hier en met het Zuiden!

Chris Ruelens

Een bijzonder moment

Gisteren vierde ik in alle vroegte alleen de eucharistie op het feest van Sint-Jozef in de benedenkerk van Stokkel, ter intentie van onze gemeenschap en in verbondenheid met de ganse Kerk. Op een gegeven ogenblik komt er iemand op straat voorbij die blijkbaar aan het joggen was en zag dat er in de kapel iets gaande was. Hij keek door de lage glasramen binnen en zag me aan het altaar staan. Eerbiedig bleef hij de Mis volgen van op straat- zonder iets te horen, natuurlijk. Toen ik bij de vredewens aan alle afwezigen de vrede van de Heer toewenste, keerde ik mij ook naar de man achter het raam. Hij beantwoordde mijn gebaar. Dat was een bijzonder moment. Zonder mekaar goed te kunnen zien en misschien zelfs zonder elkaar te kennen waren wij in Christus met elkaar verbonden en wensten wij elkaar zijn vrede toe. Het is goed dit te beseffen in deze tijd van afzondering: wij zijn met elkaar verbonden, wij vormen een gemeenschap, we horen bij elkaar, ook al kunnen we niet samenzijn. Laten we proberen die band ook concreet te beleven door met elkaar contact te houden. Later op de dag zag ik twee buren die vanop het balkon van hun appartement op veilige afstand van elkaar een praatje met elkaar sloegen. Mooi om te zien. Zulke dingen worden nu echt belangrijk.

Pastor Benno. 

19 maart: feest van Sint-Jozef

Vandaag is het 19 maart, het feest van Sint Jozef. Vanouds was deze heilige behoorlijk populair, zeker in ons land (zouden nog veel mensen weten dat hij ooit werd uitgeroepen tot de patroon van België?) en in Brussel alleen zijn er diverse parochies die hem als Patroon aanroepen (ik denk aan Ukkel, Anderlecht, Jette en uiteraard ook Evere). In deze laatste werd het jaarlijkse feest vorige zaterdag om begrijpelijke redenen en niettemin jammer opgeschort. We zullen Sint Jozef op een andere wijze gedenken!
Toch is de bijbel zelf over deze figuur bijzonder bondig: niet alle evangelisten spreken over hem en eigenlijk is het alleen Matteus die iets inhoudelijk zegt: hij was rechtgeaard.
Het is misschien niet verwonderlijk dat deze persoon vandaag minder aandacht krijgt want de bescheidenheid en het zichzelf wegcijferen, waar deze heilige in uitblinkt, worden vandaag veel minder hoog gewaardeerd. Iemand die zijn verloofde ziet zwanger worden van iemand anders en toch bij haar blijft... echt niet te verbazen dat Sint Jozef op iconen rond de geboorte wordt afgebeeld met een heel grote frons: degene die het niet snapt.
Sint Jozef heeft geleefd toen Jezus nog niet gesproken had over de onnutte dienaar: (Lc 17, 10: "Wij zijn onnutte knechten; wij hebben alleen maar onze plicht gedaan.”) en toch is hij daar helemaal het model van. Kan hij, in tijden waarin "het ik" (of "het ego") soms wel wat op hol geslagen lijkt, echt niet meer inspireren? Ik moet erkennen dat ik wel hunker naar zo'n figuur...

Tony, pastor

Sint Jozef (Sint Jozefskerk Evere)

Uit een stadspark, op dit feest van Sint Jozef

Schuilplaats

Soms kan het gebeuren dat bepaalde Bijbelteksten opeens brandend actueel worden. Zo moet ik dezer dagen bijvoorbeeld denken aan de beginverzen van psalm 46:

God is voor ons een veilige schuilplaats,
een betrouwbare hulp in de nood.
Daarom vrezen wij niet,
al wankelt de aarde en storten de bergen in het diepst van de zee.
Laat de watervloed maar kolken en koken,
de hoge golven de bergen doen beven.
De Heer van de hemelse machten is met ons,
onze burcht is de God van Jakob.

Het lijkt vandaag wel of de aarde echt aan het wankelen is en alles in elkaar stort. We bevinden ons in een dreigende situatie, en veel mensen zijn bang, onzeker over wat er zal gebeuren. Ons leven staat op zijn kop. Het is dezelfde ervaring die ook de schrijver van de psalm doormaakt. Maar midden dit alles is God voor de psalmist een veilige schuilplaats en een houvast. Is het niet geweldig om dat te mogen horen? Mijn God houdt mij vast, met Hem aan mijn hand loop ik verder door het leven heen, een leven dat op dit moment anders dan anders is. Dit betekent echter niet dat ik niet ziek kan worden, maar wel dat God bij mij is temidden de stormen. In de gebrokenheid ben ik niet aan mezelf of aan het toeval overgelaten, maar mijn leven is geborgen in Zijn hand. Er is Iemand om bij te schuilen. Hij is mij een schuilplaats. En als je in zo’n schuilplaats zit, dan blijft de storm rondom wel nog even doorrazen, maar je voelt jou geborgen. Veertigdagentijd in tijden van corona op weg naar Pasen: misschien de ideale tijd om, in de schuilplaats van onze huizen, ook God als ultieme veilige schuilplaats te ontdekken.

Pastor Gino

Wetstraat vanmorgen, van west over zuid naar oost.

Een coronablog

Een nieuwe reeks veiligheidsmaatregelen voor ons land werd gisteren bekend gemaakt in de strijd tegen de verspreiding van het corona virus. Het komt er ongeveer op neer dat je het huis niet meer uit mag, tenzij voor een aantal levensnoodzakelijke aangelegenheden. De straten zagen er al vrij leeg uit, te verwachten is dat er nu bijna niemand meer op straat zal te zien zijn.
Ondertussen is het nog steeds veertigdagentijd en zijn we op weg naar Pasen. Toegegeven: het voelt een beetje surrealistisch. Zo'n vasten hebben we nog nooit meegemaakt... De veertigdagentijd is weldra halfweg - zondag halfvasten - maar het lijkt tegelijk alsof de Goede Week al begonnen is en zelfs alsof "de leegte" van na Goede Vrijdag, die uitloopt in Stille zaterdag, reeds nu aan de gang is. Het wachten op Pasen zal lang duren dit jaar...
En toch zijn er lichtpunten. In de ochtend wordt het vroeger licht: ik kom de deur uit op het uur dat het in het westen nog helemaal zwart is aan de hemel, maar er in het oosten toch al een blauwe tint waarneembaar is. Wat een mooie kleur! "Meer dan wachters uitzien naar de ochtend, hunkert Israël naar de Heer", zegt de psalmist.
Overdag schijnt de zon! Is dit de lente? Ik moet voorwaar al een trui minder aantrekken...
Veel kunnen we ondertussen inderdaad niet doen. Maar het is ook niet niets. Ik herontdek de waarde van zomaar eens iemand opbellen. Het virus passeert nog niet via de telefoonlijn. Of er is het internet, spijtig genoeg nog niet voor iedereen. Ook via dit kanaal krijgt (dit) virus geen kans! Met een zondagse meditatie waren we reeds begonnen. Nu ook dit nieuwe initiatief: een blog. Op regelmatige tijdstippen willen uw pastores iets achterlaten: een tekstje, een foto, een mijmering... iets om naar te kijken of iets om naar te luisteren misschien. Kom maar af en toe eens kijken: omwille van de drukte moet u het vermoedelijk niet laten...
Laten we samen naar Pasen gaan. En misschien wel verder richting Pinksteren: de voltooiing van het paasfeest! Dat de hoop in deze stille tijd verder moge groeien en dat deze coronablog een Paasblog moge worden.

Tony, pastor.