Gelieve niet te zingen!

Er is dezer dagen nogal wat te doen in Duitsland rond het heropstarten van religieuze diensten. Zo is men in Beieren vorige week reeds opnieuw begonnen met kerkdiensten onder de 15 personen. Om dit vlot te laten verlopen dient men zijn zitje in de zondagse dienst op voorhand te reserveren. ‘First come, first served’ zeggen ze dan (maar dan in het Duits). Elders in Duitsland zijn de kerken nog niet open, maar is er druk overleg tussen bondskanselier Merkel en de verschillende deelstaten over de mogelijke restricties bij deze religieuze heropstart. Eén van de grote punten waarrond nogal wat discussie bestaat, is merkwaardig genoeg het zingen tijdens de diensten. Samen zingen is voor het verspreiden van het virus immers zelfs gevaarlijker dan hoesten. Bij het zingen vallen de druppeltjes die het virus kunnen doorgeven immers verder dan bij het gewoon spreken. Ook ademt men bij het zingen veel dieper in dan tijdens het normale ademhalen, wat zorgt voor groter gevaar om het virus binnen te krijgen. Gevolg zou dus wel eens kunnen zijn dat er een verbod komt om te zingen tijdens de dienst. Stel je voor! In zekere zin gaat dit in tegen de liturgische bevindingen van het Tweede Vaticaans Concilie, waar er net zo veel belang gehecht wordt aan de zang. Zang is een wezenlijk onderdeel van het liturgisch vieren, zo wist ook het liturgisch congres in Blankenberge van 2018 duidelijk te maken. Niet zingen is dus wel degelijk een liturgische stap achteruit. Maar ja, als het niet mag, dan moet de perfect uitgevoerde liturgie natuurlijk even wijken voor de volksgezondheid. We zouden dan natuurlijk kunnen opteren voor stille en gelezen missen. Maar het feestelijk karakter is dan natuurlijk volledig verdwenen. En zijn we de afgelopen weken niet al te lang stil moeten zijn? Als we terug kunnen samenkomen willen we onze vreugde toch uitjubelen! Natuurlijk kunnen we ook de organist(e) alles laten spelen, en kan hij of zij nu eindelijk echt eens uitpakken met de mooiste stukken uit zijn of haar repertoire! Of we kunnen binnensmonds meezingen, neuriën, maar misschien is dat ook wel een vreemd gezicht… We zullen zien hoe het hier bij ons zal evolueren. In ieder geval zal ons hart zingen als we terug kunnen samenkomen. Dat kan geen enkele corona-regelgeving ons verbieden!

Pastor Gino

Welriekend

Sinds de files uitgevonden werden, heeft iedereen in ons land wel gehoord van de Welriekendedreef op de grens van Oudergem en Hoeilaart, vlak bij het vierarmenkruispunt. De radio-verkeersredactie vermeldde weleer deze straatnaam dagelijks om aan te geven tot waar de verkeersopstoppingen stonden. Het is een naam die tot mijn verbeelding sprak. Er leek iets ironisch in te zitten, omdat er alleen uitlaatgassen waar te nemen zijn, maar ik kon mij wel voorstellen dat deze idyllische laan door het Zoniënwoud in vervolgen dagen echt wel geurig moet geweest zijn.
Ik moet daaraan denken terwijl ik door de Wetstraat fiets. In deze "stadsautostrade" is de lucht deze dagen uitzonderlijk zuiver, nu er bijna geen auto's zijn. Het geldt eigenlijk voor de hele stad: er is een luchtkwaliteit die anders alleen op een autoloze zondag wordt gehaald en dat haast zeven weken lang... Jammer dat er zo weinig mensen zijn die er van kunnen genieten! In andere tijden is de luchtvervuiling - en de zekere kost voor de gezondheid die dat met zich meebrengt - de prijs die we betalen voor de economie. Vandaag ligt de economie in grote mate stil, met veel lastige gevolgen voor velen, maar dus wel met schone lucht in de stad.
Al is ook de Welriekendedreef op fietsafstand van bij ons bereikbaar - en dus geen verboden gebied voor sportievelingen - ik ben er sinds de coronatijd nog niet geweest. Maar ik stel me voor dat het daar nu inderdaad 'welriekend' moet zijn.
Wie de omgeving kent, weet dat er een mooie kapel staat, toegewijd aan Onze Lieve Vrouw Welriekenden (misschien geïnspireerd op het paasverhaal in Mc 16,1) (die werd niet werd aanroepen tegen Corona, maar toch tegen koortsaanvallen.) Wie van goede lucht wil genieten, moet vandaag alleszins niet zo ver gaan!

Tony, pastor

Kapel van Welriekende © Gemeente Hoeilaart

Psalm 143

Ik zal maar eerlijk zijn: op gewone dagen heb ik er een hekel aan dat het regent wanneer ik fiets. Vanmorgen niet, ik was er zelf verwonderd over. Toegegeven: het was een heel zachte motregen, het voelde bijna als een streling en ik werd er niet echt nat van. Ik dacht aan de droge natuur en hoe welkom dit hemelwater was, maar voelde het precies ook als een persoonlijk geschenk. Psalm 143 kwam mij voor de geest: 'mijn ziel, als droge grond, heeft dorst naar U', staat daar. Het is toch ongelofelijk hoe raak psalmen, al zijn ze vele eeuwen oud, kunnen spreken en dan vooral op de momenten dat onze eigen woorden op zijn. In mijn jonge jaren heb ik wel ooit gedacht dat het zalig moest zijn om te leven als kluizenaar en ik geef toe: de bekoorlijkheid daarvan is niet geheel weg. Maar ik geef wel toe dat bidden gemakkelijker is wanneer je andere mensen kunt zien, al was het maar omdat de ander ons tegelijk ook een beeld van God geeft.
"Zien van andere mensen": natuurlijk is dat 'zien' maar een stukje van de werkelijkheid: het gaat niet alleen om kijken, maar ook om horen, ervaren, nabij weten. Maar het kijken op zichzelf blijkt toch ook al belangrijk. In pre-corona tijden gebeurde het courant dat ik meer dan vijf afspraken op een dag had. Misschien is het wel waar dat de zaken wat normaliseren, want ook deze week had ik voor het eerst opnieuw een hele rits vergadermomenten op een dag - nu allemaal via videoconferentie. Welnu: mensen zien op beeld en zo met hen kunnen spreken, is natuurlijk niet hetzelfde als met hen aan tafel zitten, maar het is toch ook al bijzonder deugddoend.
Het is de reden waarom we vorige week begonnen met een gebed via videoconferentie en de eerste ervaring ervan zo hartverheffend was dat we ermee doorgaan: elke zondag om tien uur. Het volstaat een mailtje te sturen en we zetten u op weg, technische hulplijn inbegrepen...
Ik beloof niet dat we zondag psalm 143 zullen bidden. Maar we zullen de zondag van de Goede Herder, roepingenzondag, zeker alle eer aandoen. Ondertussen bied ik u psalm 143 aan via deze weg, voor een kleine meditatie...

Tony, pastor

samen - online - bidden

Vorige zondag hebben we voor de eerste keer samen online gebeden. Het voelde aan als terug thuis komen in de gemeenschap. Vertrouwde gezichten zien, een ontmoetingsmoment, samen delen, samen bidden... Het vraagt naar meer.

Als je wil kan je er volgende zondag ook bij zijn. Wat je daarvoor moet doen?
Je stuurt een mailtje en wij bezorgen u alle uitleg.

Ben je niet zo vertrouwd met al die technische snufjes, geen nood, laat het ons weten en wij spreken een moment af om je wegwijs te maken.

Het gaat door :  volgende zondag van 10:00 u. tot 11:00 u.

Mariette, pastor

Girlpower vanuit de bezemkast

Vandaag, 29 april, is het de feestdag van de heilige Catharina van Siena. Ze leefde in de 14de eeuw, en kan zeker in deze corona-tijden inspirerend zijn. Ze was namelijk één van die heiligen die zichzelf graag vrijwillig opsloot en dus tot de grote ‘lockdown’-iconen gerekend kan worden. Er doet zelfs een verhaal de ronde dat ze van haar dertiende tot haar negentiende levensjaar zichzelf opsloot in een bezemkast in het atelier van haar vader Jocopo Benincasa, een wolverver in de mooie Toscaanse stad Siena. Ook toen ze dominicanes werd, leefde ze nog enkele jaren als kluizenares. Blijkbaar hebben die vele jaren in teruggetrokkenheid haar ertoe aangezet om daarna een grote stempel te drukken op de toenmalige samenleving. Na haar afzondering zette ze zich immers met grote gedrevenheid in voor allerlei mensen die hulp nodig hadden. Zo verzorgde ze onder andere de melaatsen aan het Ospedale della Scala en het melaatsenhuis San Lazzaro, beide in Siena. Al gauw verzamelde zich om haar een groep van bewonderaars en geïnspireerde volgers. Maar ook op wereldvlak werd ze van grote betekenis. Ze correspondeerde met kerkelijke en wereldlijke gezaghebbers over haar visie op de wereld. In 1376 reisde ze naar Avignon, waar ze Paus Gregorius XI door haar donderpreken zo ver kreeg dat hij terug naar Rome trok. Ze had dan ook een zeer intimiderende persoonlijkheid. Als ze haar zin niet kreeg riep ze eenvoudigweg, maar met de nodige uitwerking “Voglio”, wat vertaald betekent “Ik wil het!”. Kortom een vrouw met echte ‘girlpower’, een feministe ‘avant la lettre’. En ja, misschien zaten haar jaren van afzondering daar wel voor iets tussen. Deze feestdag van de heilige Catharina van Siena kan ons dus misschien een hart onder de riem steken. Want zo zie je maar waar een periode van ‘lockdown’ soms toe kan leiden. Er is dus nog hoop voor elk van ons!

Pastor Gino

Wie had dat kunnen denken?

Van veel van wat er tegenwoordig gebeurt, had ik mij niet kunnen voorstellen dat het ooit zou gebeuren. In een zogenaamd ontwikkelingsland misschien nog wel, maar niet meer hier, niet meer nu. En kijk: een virus heeft heel onze samenleving stilgelegd en de strijd ertegen vergt draconische maatregelen. Het geeft een schok, waarvan we de draagwijdte nog lang niet kunnen overzien. Het zou me niet verwonderen als mensen later zullen zeggen: "Dat is nog van voor de coronacrisis". Het zou ons vertrouwen kunnen aantasten: vertrouwen "komt altijd 'te voet' maar vertrekt met sneltreinvaart". Dit hele verhaal zou ons pessimistisch kunnen stemmen en doen denken dat er ons alleen onheil te wachten staat. In tijden van terroristische aanslagen was het net zo.
Terwijl ik daarover nadenk, verwonder ik mij. De goede evoluties die er zijn geweest, die zijn nooit zo spectaculair gekomen. Ik ben te jong om te televisie te hebben zien arriveren (de zwart-wit toestellen dan wel), maar de komst van de computer heb ik - pakweg de laatste dertig jaar - meegemaakt. En het internet. En de gsm. En gsm-toestellen die zakcomputers werden, met ongeziene kracht en mogelijkheden. (Dan heb ik het alleen nog maar over enkele technologische ontwikkelingen.) Stuk voor stuk leken het aanvankelijk gadgets ('wat ben je daar nu mee?' 'hier of daar is dat misschien wel leuk, maar het raakt ons leven niet, het is een anekdote'). Maar op de duur kwam toch het besef hoe ingrijpend dit alles ons leven heeft veranderd en binnen enkele honderden jaren zal men deze periode misschien een nieuwe industriële revolutie noemen (vergelijkbaar met de uitvinding van de landbouw - vele millennia geleden - of de stoommachine, enkele eeuwen geleden). En geef toe: hoe zouden we deze lockdown overleven als we de techniek niet hadden?
Zou het niet altijd zo zijn: het slechte nieuws komt als een paukenslag, als een vallende boom, als een Goede Vrijdag die met veel geraas op ons valt. Het goede nieuws komt uit een piccolo, als het geruisloze groeien van heel het bos, als een prille Paaszondag waarvoor wij moeten herboren worden...
Van wat nu gebeurt, had ik mij niet kunnen voorstellen dat het kon gebeuren. Dat geldt evenzeer voor het goede, dat veel subtieler is en verder draagt. Nog nooit zo goed beseft hoe belangrijk nabijheid is bijvoorbeeld. Laat het optimisme toch maar niet te snel los...

Tony, pastor

Durf klein te dromen, dan ervaar je grootse dingen.

Heb jij dat ook? Uitkijken naar... Voor mij was het dit jaar onze bedevaart naar Lourdes. Met mijn verstand wist ik al een tijdje dat dit niet mogelijk en zelfs niet verantwoord zou zijn. Zo rap krijgen we dat beestje niet klein. Maar als de officiële melding er dan komt, dan is er toch nog altijd die ontgoocheling. Ons hart en ons hoofd zijn niet altijd op elkaar afgestemd.
Hoeveel keer heb ik de laatste tijd niet gehoord: ze hadden toch beloofd dat... of, we hadden toch zo hard gehoopt dat... Heel veel ontgoocheling omdat er weinig perspectief is. Wij zijn goed in uitzien naar, in plannen maken, in dromen,... Dat is goed, dat geeft ons moed en levenskracht.
In tijden van corona ligt dat soms wat anders. Momenteel is het niet echt realistisch om zich enkel vast te klampen aan die grote dromen, want wie weet worden de beloftes toch weer bijgesteld, met nog een ontgoocheling tot gevolg.
Al eens nagegaan wat jou vandaag of gisteren of in het weekend blij maakte? Of wie jij hebt blij gemaakt? Is dat ook niet een beetje genieten? Is dat ook niet een beetje God ontdekken in al dat goede en mooie dat je ontvangt of doet of ziet gebeuren. Genieten, ook vandaag, is dat niet een beetje onze droom voor elke dag?
Vandaag kunnen we geen eucharistie meer vieren, kunnen we niet samen komen rond het altaar en het brood breken en delen. Maar wat we wel kunnen doen is breken en delen aan zoveel tafels rondom ons. God aanwezig brengen bij mensen door een luisterend oor, door een babbel, door hulp te bieden, door... je bent zelf wel creatief genoeg. Geen eucharistie, maar des te meer diaconie, dienst aan de wereld, dienst aan de mensen rondom ons. En maakt dit nu juist ook geen deel uit van ons christen zijn? Maakt ons dat ons ook niet gelukkig? En als dat zo is, dan is je droom voor vandaag geslaagd en help je ook anderen hun droom waar maken. Juist in die kleine dromen van elke dag is God aanwezig.

Mariette, pastor

Lichaam van Christus

Ik kwam onlangs een goede bekende tegen en we maakten op veilige afstand een praatje. Wereldoorlog Twee kwam ter sprake en hij zei hoe de coronamaatregelen hem deden denken aan de vele maatregelen die de overheid toen tof. Ik kon mij daar iets bij voorstellen. Hoe vaak had ik indertijd gesprek met mijn vader over deze periode, die zo ingrijpend was voor iedereen die het heeft meegemaakt.
Wat hij niet meer wist en ikzelf ondertussen heb opgezocht, is mij ondertussen al regelmatig terug voor de geest gekomen. Dat voedsel gerantsoeneerd was, is bekend (denk aan de fameuze rantsoenbonnen, 'de zegeltjes'). Er was toen schaarste. Maar dat deze rantsoenbonnen na de oorlog nog enkele jaren bleven bestaan, is veel minder bekend, doch niet onlogisch. De economie moest immers terug opgebouwd worden en zolang bleef er wel schaarste.
Ook bij ons is er tekort, al leidt dit niet tot rantsoenbonnen. Er is een grote schaarste aan contacten: iedereen zit zowat alleen in het eigen kot. En er is schaarste aan aan de Eucharistie: dat wij niet meer kunnen te communie gaan.
(Hoe herkenbaar in het evangelie van vandaag: na de broodvermenigvuldiging lopen de mensen hongerig achter Jezus aan in de hoop opnieuw brood te krijgen. Het is ons lot...)
De twee hangen samen: "Lichaam van Christus" slaat niet alleen op het brood van de communie, maar evengoed op ons samenkomen. (De theologie drukt dat uit door de Kerk - het samenzijn van de gelovigen - 'het mystieke lichaam van Christus' te noemen.) Onze honger naar het communiebrood en onze honger naar het samenzijn, zijn eigenlijk hetzelfde... Laat ons alvast beginnen dromen van de dag dat deze schaarste voorbij zal zijn!

Tony, pastor

Vervang ‘Happy Birthday’ eens door ‘Onze Vader'

In deze corona-tijden heb ik soms de indruk dat ik meer en meer op een monnik begin te gelijken. Vele dagen gelijken op elkaar, en ik begin alsmaar meer te hechten aan vaste rituelen. Monniken leren mij dat dergelijke rituelen belangrijk zijn. En zij kunnen het natuurlijk weten, want vanouds zijn ze specialisten in lockdown. Eén van die specialisten was ongetwijfeld de heilige Theresia van Avila (1515-1582). Ze is meer dan vijfhonderd jaar geleden geboren, maar wat ze schreef kan ons tot op vandaag nog steeds inspireren. In dit verband is een uit haar mond opgetekende verzuchting in deze dagen zeer behartigenswaardig. Zo zei ze ‘Entre los pucheros anda el Señor’, wat zoveel wil zeggen als ‘Onze-Lieve-Heer is ook in de keuken te vinden, als je daar met je potten en pannen in de weer bent.’ Nu we wellicht vaker dan anders in onze keuken staan, misschien om in het voetspoor van Jeroen Meus nieuwe receptjes uit te proberen, kunnen we misschien wel eens aan Theresia denken. Bidden kan je overal, ook in de gewone dagdagelijkse bezigheden. Ook zelfs tijdens de verplichte corona-maatregelen! Zo worden we bijvoorbeeld opgedragen om veelvuldig onze handen te wassen, en dit handenwassen moet ongeveer twintig seconden in beslag nemen. Staat U te tellen terwijl U de handen wast? Ik meestal niet. Maar er zijn hulpmiddeltjes! Zo hoorde ik dat je tweemaal ‘Happy Birthday’ moet zingen om aan die twintig seconden te komen. Maar als je de hele dag ‘Happy Birthday’ moet zingen, dan komt het je al snel de spuigaten uit. Misschien is een beter idee om tijdens het handen wassen het 'Onze Vader' te bidden. En dan wel met het ‘Want van U is het koninkrijk’ erbij, want als je dat niet doet, dan kom je niet aan die twintig seconden (ik heb er de stopwatch bij genomen om het te testen!). Dus op die manier kunnen we de ganse dag door bidden, en worden we met z’n allen meer monnik. Wie kan daar iets op tegen hebben?

Pastor Gino

Zondag

Hebt u er bij stilgestaan vanmorgen? Het is zondag! In coronatijden is het verschil tussen de dagen misschien niet altijd even goed merkbaar (is het nu dinsdag of is het woensdag?) maar de zondag blijft toch een categorie apart. Toen in oud-oudtestamentische tijden alle dagen werkdagen waren, bestond er geen weekritme. Alle dagen waren effectief gelijk. We staan er niet meer bij stil hoe buitengewoon het is dat de God van Israël een dag schiep waarop niet moest gewerkt worden, maar die voor Hem was bedoeld. Eens niet de economie, maar God die voorrang kreeg - en dat niet gedurende een aantal lockdown weken maar voor altijd. (Trouwens in het Frans zegt men 'dimanche': het woord komt van 'dies Domenica': de dag van de Heer!)
Bovendien is het derde Paaszondag. We mogen ook vandaag Pasen vieren: het feest is zo groot dat we het onmogelijk op één zondag gevierd krijgen en er wel zeven nodig hebben: tot Pinksteren (en dan nog: eigenlijk is elke zondag voor de Kerk een 'Paaszondag': we vieren de Verrezene elke week opnieuw!).
Vandaag dus zondag... hebt u het gemerkt? De croissantjes bij het ontbijt? Of vooral: een moment om het stil te maken... en om aan God tijd te geven. Tv-mis, gebed, meditatie: het kan hopelijk allemaal helpen.
Misschien kan de muziek wel helpen. Er is voor mij geen echte zondag zonder de Toccata van Widor, die naar mijn gevoel op sublieme wijze de vreugde omwille van de zondag uitdrukt. Geniet ervan. Zalige zondag!

Tony, pastor

Blijf in je kot en doe de Lenneke-Marebedevaart bij je thuis

Op de tweede zaterdag na Pasen, dat is dus vandaag 25 april, gebeurt sinds eeuwen de Lenneke-Marebedevaart: een gebedstocht rond en in de kapel van Lenneke Mare in Sint-Lambrechts-Woluwe. Deze kapel is gebouwd op de plaats waar volgens de legend ergens in de Middeleeuwen Lenneke Mare, een vrome kluizenares, onschuldig is ter dood gebracht. De bedevaart zelf is een voettocht rond de kapel, waarbij op zeven plaatsen een gebedsmoment wordt gehouden bij elk van de zeven ‘smarten’ of zorgen van Maria en waarbij we onze zorgen aan haar toevertrouwen. Dit jaar zouden voor deze bedevaart zowel de mensen van de Pastorale Eenheid Sint-Franciscus als die van Etterbeek-Woluwe zijn uitgenodigd. Dit kon helaas niet gebeuren omwille van de coronacrisis. Maar we willen onze bedevaart vandaag niet vergeten. En we kunnen ook thuis een gebedsmoment houden. Dat zou als volgt kunnen gaan. We steken een kaars aan bij het Mariabeeld en maken het stil. Bij elk van de zeven zorgen van Maria bidden we een weesgegroet en vernoemen de intenties waarvoor we willen bidden. Dat zou bijvoorbeeld zo kunnen gaan. 

Eerste smart van Maria: Jezus wordt in de tempel aan God toegewijd. Bidden we voor alle kinderen: dat ze geluk en vrede mogen kennen, ook in deze moeilijke tijden.Bidden we voor de kinderen van kansarme gezinnen. Bidden we in het bijzonder voor alle kinderen in gezinnen waar geweld heerst. Wees gegroet, Maria…
Tweede smart: Jezus vindt met Maria en Jozef toevlucht in Egypte Bidden we voor allen die op de vlucht zijn voor oorlog, ziekte of hongersnood. Bidden we ook voor alle mensen die in deze coronatijd niemand hebben bij wie ze toevlucht kunnen vinden. Wees gegroet Maria…
Derde smart: Jezus wordt door Maria en Jozef teruggevonden in de tempel. Bidden we voor allen die op één of andere wijze zoeken naar een geliefde. Bidden we ook voor ouders die het moeilijk hebben met hun kinderen. Wees gegroet Maria…
Vierde smart: Maria ziet Jezus zijn kruis dragen.Bidden we voor allen die ziekte of een andere zware last te dragen hebben in hun leven. Bidden we voor allen die het kruis van anderen helpen dragen,
en met name voor alle zorgverleners in deze coronacrisis. Wees gegroet Maria…
Vijfde smart: Maria ziet Jezus sterven aan het kruis. Bidden we voor allen die zich eenzaam voelen.
Bidden we ook voor allen die alleen of in erbarmelijke omstandigheden moeten sterven.Bidden we ook voor hen die een geliefde alleen moeten laten sterven. Wees gegroet Maria…
Zesde smart: het lichaam van Jezus wordt van het kruis afgenomen.Bidden we voor allen die een geliefde hebben verloren. Bidden we voor allen die geen moed meer hebben in het leven. Wees gegroet Maria…
Zevende smart: het lichaam van Jezus wordt in het graf gelegd. Bidden we voor al onze overledenen. Bidden we voor allen die hun verdriet niet kunnen te boven komen. Bidden we voor allen die anderen proberen te troosten en te bemoedigen. Wees gegroet Maria…

Ik wens u een goede bedevaart toe in uw kot! En afspraak volgend jaar op de tweede zaterdag na Pasen - dat is dan op 17 april 2021 – aan de kapel van Lenneke Mare in Sint-Lambrechts-Woluwe (tegenover de Shopping) om 15 u! Als ‘t God belieft…

Pastor Benno.

© Paul Delva

Zet de maskers maar op...

Als ik eerlijk ben moet ik erkennen dat ik die mondmaskers toch maar niets vond. Misschien laat ik mij teveel leiden door het uiterlijk. Ik vind dat het geen zicht heeft, maar dat is slechts mijn persoonlijke waardering. Het voelt ook wat onpersoonlijk: zoals het lastig is te spreken met dragers van een zonnebril met spiegelende glazen omdat je hun ogen niet kan zien, is het lastig om te gaan met mensen waarvan je de glimlach niet kan zien. Mijn computer kan ook zo spreken, zonder iets van emotie voort te brengen... Ze gaven ook al aanleiding tot de nodig hilariteit, want ik hoorde dat in een Oost-Europees land, waar maskers overal verplicht zijn, een aantal naturisten een boete kregen... omdat ze geen mondmasker droegen. Welnu, zonder u voor het lapje te willen houden: als het gaat over het dragen van een mondmasker, wil ik toch liever naturist zijn 😀.
Vroeger kon je dat héél zelden ook wel eens op straat zien. Meestal mensen met oosterse gelaatstrekken die door onze straten trokken met een mondmasker. Ik ging daaruit begrijpen dat er in het oosten plaatsen zijn waar mondmaskers normaal zijn, mogelijks om dat er nog veel meer luchtverontreiniging is dan hier. Spontaan denk je dan: dit zijn filters die de mens beschermen tegen het vuil dat in de omgeving zit.
Ook nu het om het virus gaat, denken veel mensen dat dit mondmasker hun beschermt. We moeten dat dragen om de virussen, die door anderen in de omgeving worden gehoest of geniest, buiten onze eigen longen te houden. Het dient voor onze bescherming. Misschien dat die gedachte helpt om mensen te motiveren voor zo'n doekje. Blijven rondlopen zónder zou dan kunnen lijken op een blijk van vertrouwen: ik durf een stukje kwetsbaarheid wel aan...
Nu verneem ik dat het omgekeerd is. De chirurg aan de operatietafel, die zo'n masker moet dragen, doet dat niet om zichzelf te beschermen, maar de patiënt. Zo'n masker dient helemaal niet om virussen buiten te houden (zo werkt het ook niet!), maar wel om mijn eigen virussen niet te verspreiden. Ik draag het om u te beschermen. U draagt het om mij te beschermen. Ineens is de tekening helemaal anders en vind ik dit zelf wél motiverend. Het lijkt elementaire beleefdheid om het te dragen: ik wil en mag toch niet riskeren dat ik jou in gevaar breng?
Ik schreef het gisteren al: het oude normaal is voorbij. Voor u heb ik dat wel over...

Tony, pastor

Kerk zijn is meer dan eucharistie alleen

Voor moslims is de ramadan begonnen, de traditionele vastenmaand. Het zal ongetwijfeld een rare vastenmaand worden, één zonder familiebijeenkomsten en moskeebezoek. Ook bij moslims zal het breken van de vasten, de zogenaamde iftar-maaltijd, die meestal gepaard gaat met het samenkomen van familie en vrienden, dit jaar vooral een virtueel gebeuren via video zijn. Maar ramadan gaat natuurlijk om meer dan wel of niet eten. Het is ook een maand van solidariteit. En verschillende moslims zeggen dat de corona-crisis ook een bitterzoet voordeel heeft: er is meer liefdadigheid te doen dan anders. Deze uitspraak zette mij aan het denken. Heel vaak klagen wij katholieke christenen over het feit dat we niet meer kunnen samenkomen in de kerk om er de eucharistie te vieren. En bijgevolg beweren we dan dat we eigenlijk niet echt meer kerk kunnen vormen in corona-tijden. Maar ons geloof gaat over veel meer dan louter en alleen het vieren van de eucharistie. Een kerkelijke gemeenschap is gebaseerd op vier pijlers: vieren, verkondigen, gemeenschap vormen en diaconie. Het eerste kan nu eventjes niet, althans toch niet voor de eucharistie in de kerk. Niets belet ons echter om te bidden, alleen thuis, met onze huisgenoten of samen met een grotere groep via internet, wat we ook komende zondag zullen doen. Voor het tweede, ons verdiepen in de Schrift, in ons geloof, is er nu misschien wel meer tijd dan ooit. Wat het derde betreft, het gemeenschap vormen, ook daar kunnen we vandaag mee bezig zijn, weliswaar op een andere manier via telefoon, video, … En net zoals onze moslimbroeders en moslimzusters beweren, kunnen we in deze periode misschien meer dan ooit aan diaconie doen, daar waar we in het gewone drukke leven soms niet aan toekomen. We kunnen ons inzetten voor familieleden, vrienden en buren die het nu moeilijker hebben om bijvoorbeeld boodschappen te doen of kleine klusjes te klaren, we kunnen ons inzetten door als vrijwilliger mee te helpen in organisaties, ziekenhuizen, zorgcentra, … Of misschien door thuis creatief te zijn en hippe en trendy mondmaskers te naaien voor mensen die we kennen die geen naaimachine hebben (ik heb dat bijvoorbeeld niet 😉. Hoe zouden we dan beweren dat we in deze periode geen kerk kunnen vormen? Het leert ons in ieder geval dat kerk zijn meer is dan eucharistie vieren.


Pastor Gino

Het oude normaal

Eén moment op de week is er, waarop ik naar mijn agenda voor de volgende week kijk naar al de afspraken of vergaderingen, die daar nog staan. Er zijn er sinds half maart natuurlijk amper bijgekomen, maar er staan er toch nog een heel aantal. Ik bekijk dan welke van die afspraken best worden uitgesteld wegens niet dringend, en welke misschien best behouden blijven, misschien gewoon via telefoon of videoconferentie, denk bijvoorbeeld aan schoolbesturen, die volop actief blijven. Het is telkens even overleggen met de betrokkenen. Datgene wat wegvalt, schrap ik niet, maar ik schrijf er gewoon bij dat het geannuleerd is. Zo verdwijnen ze niet uit mijn geheugen, maar behoud ik een beeld van "het oude normaal", hoe het leven zou geweest zijn zonder corona. Voor dit weekend stond er bijvoorbeeld de retraite van de vormelingen van Sint Franciscus en de bedevaart van Lenneke Mare in Etterbeek Woluwe. Het helpt tegelijk om verbonden te blijven met al deze mensen en hen te blijven dragen in gebed.
Ondertussen is het misschien wat bang afwachten om te zien hoeveel van dit huidige ritme "voorlopig" is, beperkte tussentijd en hoeveel hiervan "nieuw normaal" zal heten. Het heeft natuurlijk geen zin om tijd te besteden aan vragen waarvan je het antwoord niet kunt weten. De vraag die er wél toe doet is deze hoe we ondertussen mens zijn, hoe we ondertussen kunnen bestaan voor elkaar en dus gestalte geven aan wie we zijn: mensen voor elkaar. Gisteren kreeg ik per post een "kerstkaartje", dan niet voor Kerstmis, maar voor deze coronatijd, van iemand die zijn adresboek had open gedaan en aan al zijn kennissen een kaartje schreef uit sympathie en verbondenheid... Hoe we er kunnen zijn voor elkaar: het is geen kwestie van "oud normaal" of "nieuw normaal": dat is kwestie van onze identiteit of onze roeping. Daar laten we niet aan raken...

Tony, pastor

En de echte Brusselaars?

Op algemene aanvraag moeten we toch ook even stilstaan bij die vraag: na de West-Vlamingen en de Limburgers: kunnen de Brusselaars ook zingen?
Nadat ik vanochtend in de krant een stukje las (inzet bij de bespreking van het boek "Rust voor je brein" van Luc Swinnen met vijf tips voor een gezond brein - zie onder) bedacht ik immers dat er aan dit lijstje nog zeker vijf belangrijke tips ontbreken! (Niet dat ik zo'n goed brein heb, wel integendeel: zonder deze tips zou het nóg miserabeler zijn...) Met uw goedkeuren zou ik u, bovenop het onderstaande artikeltje, nog graag vijf andere tips willen aanbieden (al was het maar om geen verjaardagen te vergeten - overigens is het vandaag de verjaardag van pastor Gino)

1. Lachen. We doen het te weinig. Hoe lang is het geleden dat u nog eens tranen hebt gelachen? Hebt u gemerkt hoeveel zuurstof dat aan uw geest heeft gebracht, sterker: hoe dat heel uw dag opentrekt? Ik kan me voorstellen dat u zich dat één week later nog herinnert, ge moet niet vragen! Laten we in deze wat deprimerende tijden dus terug beginnen met elkaar moppen te vertellen (bv. kent u de laatste al? Ik ook nog niet :-)
2. Zingen. Daar heb je het. Als je te gevoelige buren hebt, doe het onder de douche of tijdens het wandelen, maar luidop een mooi lied zingen, kan je helemaal opentrekken. Daar wordt je een ander mens van! Laat u eens gaan...!
3. Meditatie. (Dit is niet hetzelfde als nadenken en het valt ook niet samen met stilte, als heb je er (innerlijke) stilte bij nodig.) Meditatie is de tijd nemen om je gedachten stil te leggen (zoals je hopelijk weet is dat niet zo eenvoudig...) en gewoon die tijd bij jezelf aanwezig te zijn.
4. Gebed. (Dat is niet zelden een volgende stap na meditatie) Gebed is de tijd om aan God aandacht te geven. Het kan door aan Hem voor te leggen wat je bezig houdt. Het kan ook door te luisteren en aandachtig te zijn voor wat Hij - op zijn typisch discrete wijze - aan ons wil duidelijk maken. Je wordt daar een ander mens door (en zeg nu niet dat je er geen tijd voor hebt!)
5. Een blog maken. (En als dat door omstandigheden praktische niet haalbaar is, is een blog lezen ook al goed, bij voorkeur een parochiale blog, best een pinksterblog). (U bent dus goed bezig ;-)

Omdat we al onmiddellijk een aantal van die dingen willen combineren - en dus ook een aantal Brusselaars willen laten zingen - zullen we zondag samen bidden en zingen, zoals u HIER al kon lezen...

Tony, pastor

Dicht bij elkaar zijn in coronatijden

De nieuwsbrief van Godly Play deed mij stil staan bij het verhaal van de Goede Herder.
De deuren van onze schaapskooi zijn ook dicht. We moeten in ons kot blijven. Enkel de goed Herder mag nog dicht bij mensen komen, zonder mondmasker! Een wandeling naar de groene weiden of het frisse water zit er nog wel in, als we de nodige richtlijnen in acht nemen.
Wat mij vooral trof was het zinnetje: 'De Goede Herder helpt je ook doorheen de gevaarlijke plaatsen'. Wat doet het deugd te weten dat we er daar, op die gevaarlijke plaatsen, niet alleen voor staan. Gevaarlijke plaatsen... Het alleen zijn. Het teveel- of tekort aan vrijheid. De hunker naar persoonlijke contacten. Het rouwen om het verlies of de huivering bij het zien van al die ellende... Ik vraag mij af wat die gevaarlijke plaatsen voor jou zijn? Hoe kom jij door die plaatsen heen?
En als we zelf te moe zijn om verder te stappen, dan neemt de Goede Herder ons heel dicht bij zich, op Zijn schouders, en brengt ons veilig thuis.
Ik vraag mij af of jij de Goede Herder al heel dicht bij jou gevoeld hebt?
Ik vraag mij af of jij voor anderen al zo'n Goede Herder hebt kunnen zijn?
Laat ons dicht bij elkaar zijn, ook in coronatijden.

Mariette, pastor

© Godly Play Vlaanderen

Help, de kapper is dicht...

Hunkert u er ook zo naar dat de kappers terug open gaan? Ik hoorde het deze week enkele mensen zeggen. We voelen ons precies "wat minder" of "wat anders" mens nu we onze haartooi wat zijn gang moeten laten gaan. (Ik zag deze week, en dat was lang geleden, iemand met een echte hanenkam: aan de zijkanten helemaal kaal geschoren en het lange haar in het midden recht omhoog... ik vermoed dat het kapper-doe-het-zelf was...)
Anderzijds: waar maken we ons druk om: we mogen toch niet buiten en behalve de boodschappen (en een videoconferentie?) is er toch niemand die ons ziet. Zo lijkt het alsof "de Heer neemt en geeft": waarom moet je dringend nieuwe kleren kopen, als je er toch maar mee "op je kot" blijft zitten?
Op de duur vraag je je af of we toch echt niet te veel bezig waren met de uiterlijkheden en het essentiële er moest aan inboeten. "Kijk eens naar de bloemen in het veld", zei Jezus daarover. Is dat dan toch meer dan alleen voor naïevelingen gedoeld?
Als we het dan hebben over die essentie, schiet mij plots, als was het een oorwurm, een zin uit een kerklied door het hoofd: "wij zijn elkanders hart en hand". Ik ontdek hoe bevrijdend het kan zijn om voluit een lied te zingen (hopelijk zijn de buren een beetje verdraagzaam...). Waarom niet een keer Zingt Jubilate 527: Daar ligt de essentie: wie en wat we voor elkaar kunnen zijn. Ik heb de tekst opgezocht. Hij gaat helemaal over kleding en innerlijk en essentie...


Bekleedt u met de nieuwe mensen houdt u naar de Heer gewend,
maakt u gereed en blaakt van vuur, verwacht zijn uur.
Leg daarom alle leugen af, al wat bederft is voor het graf,
maar doe van die is opgestaan, de waarheid aan.
Wij zijn elkanders hart en hand op weg naar het beloofde land;
verdraag en steun de zwakken maar, vergeef elkaar.
En gaat niet toornig in de nacht, maar laat de vrede als een wacht
uw slaap verlichten; in uw droom gaan eng'len om.
O broeders, zusters van de Heer: geeft aan de boze plaats noch eer,
maar arbeidt liever voor het brood, en deelt in nood.
Hebt gij niet van de dag gehoord, dat God zal richten met zijn Woord?
Zo doet dan heden aan de tijd gerechtigheid!


Tony, pastor

Enkel voor Brusselse Limburgers!

Het valt mij op dat er, zeker aan deze kant van Brussel, ook veel Limburgers zijn. Je vindt ze ook in onze gemeenschappen. Als Vlaams-Branbander van het uiterste oosten, dus bijna Limburger (bij ons zeggen ze trouwens ook "ich", wanneer we onszelf bedoelen, zoals ik hier eerder opmerkte) ben ik niet ongevoelig voor hun aanwezigheid.
Nu wil het toeval dat de leerkrachten van het Virga Jesse college in Hasselt zich ook aan een muziekstuk hebben gewaagd, al is dat niet hun eerste metier. En het resultaat mag er zijn.
(Als er West-Vlamingen of andere niet-Limburgers toch graag zouden willen meeluisteren, het werd ondertiteld :-)

Tony, pastor

Symposium

Ik zat naarstig te werken op mijn computer in het bureel op het gelijkvloers met het raam open. Komt iemand van de kerkfabriek voorbij, bekend om zijn olijkheid. Met een brede glimlach vertelt hij mij dat hij een belangrijke ontdekking heeft gedaan die ook mij zal interesseren. Of ik het woord ‘symposium’ ken, vraagt hij mij. Natuurlijk ken ik dat. Het is een studiebijeenkomst waar men van gedachten wisselt over een bepaald thema. Zoiets als een congres, maar dan doorgaans wat kleiner. In kerkelijke middens wordt zoiets ook nogal eens georganiseerd. Jaja, antwoordt hij. Maar weet je ook waar dat woord vandaan komt en wat het eigenlijk betekent? Ik moet hem het antwoord schuldig blijven. Het is zeker een Grieks woord, probeer ik, ‘symposion’, in het Latijn vervormd tot ‘symposium’. Voor de rest is mijn Grieks niet meer wat het geweest is. En ik meen mij uit mijn studietijd nog te herinneren dat er een boek is van een Grieks filosoof dat zo heet. En dan krijg ik de uitleg. Het woord ‘symposium’ bestaat uit twee delen: ‘sym’ en ‘posium’. ‘Sym’ of ‘syn’ in het Grieks betekent: ‘samen’. Denk maar aan: symmetrie, synthese, synergie… Het tweede deeltje, ‘posion’ komt van het Griekse woord ‘posis’: het drinken. ‘Symposium’ betekent dus eigenlijk: ‘samen drinken’. Dat is interessant! Snel typ ik het woord in op google. Het blijkt zelfs een begrip geweest te zijn in de Griekse oudheid: een symposium was “een eet- en drinkgelag met vrolijk gebabbel en af en toe een ernstige discussie”. Kijkkijk. Wij nemen ons voor om in betere tijden meerdere ‘symposia’ te organiseren. Want het meervoud van ‘symposium’ is ‘symposia’. En goede dingen zijn voor herhaling vatbaar.
Wat is nu de moraal van het verhaal in deze coronatijden? Eén: laten we de humor behouden. Twee: laten we alvast denken aan de leuke dingen die we in de toekomst gaan doen. Zoals daar onder andere zijn: een vrolijke babbel of een goed gesprek. Met of zonder eten en drinken…

Pastor Benno.

Kan de computer nu ook al bidden??

Nee... bidden kan de computer niet, dat kunnen alleen wij. Maar de computer kan ons wel helpen om te bidden en vooral: de computer kan ons helpen om samen te bidden! Op dat punt willen we wel een experiment doen.We organiseren een samen-gebed, volgende zondag om tien uur. Het is een experiment: dat vraagt geduld, ook als het niet helemaal zou lukken. Volgende keer dan wel beter!
Wie kan meedoen?
Iedereen die wil. Je hebt alleen een computer nodig, bij voorkeur een laptop of een tablet, waarmee je kunt mee kijken en luisteren, maar waarmee anderen jou ook kunnen zien en beluisteren. Je vindt hieronder een link: daarop kan je volgende zondag vanaf halftien klikken (nu nog niet!) en de computer zal verbinding maken.
Benno zal voorgaan in het gebed, ikzelf zal zorgen voor een meditatie. Iedereen die dat wil kan een voorbede formuleren. We zullen samen zingen en niet te vergeten: we zullen samen bidden. Eucharistie vieren we niet: daarvoor wachten we tot de kerken terug open gaan en we ook lijfelijk kunnen delen aan de communie.
We zullen elkaar wel kunnen horen en zien, we zullen samen op weg zijn en de Verrezen Heer vinden in onze ontmoeting.
Doe je mee? Welkom!

ps. voor wie nog nooit met dit soort project gewerkt heeft, organiseren we een test-sessie - alleen om de techniek te testen - volgende vrijdag van 10 tot 11 uur. Daarvoor mag u dezelfde link gebruiken. Als het niet lukt vrijdag, kan u altijd bellen: 02 705 28 06 op mijn kot. (Of vooraf per mail of telefoon gaat natuurlijk ook...)

hier de link: samen bidden

Tony, pastor

Vrees niet

De voorbereiding op het Paasfeest had veertig dagen geduurd, het Paasfeest zelf duurt 50 dagen - dus nog een stukje langer dan de voorbereidingstijd. Het was een lastige Veertigdagentijd - met die maatregelen van huisarrest en het lijkt wel alsof we in heel ons leven nog nooit zo'n "intense" Goede Week hebben beleefd (waarin we deel hadden aan het kruis van Jezus) als dit jaar.
Het Paasfeest was dan ook een hoogtepunt: zelf het weer was perfect. Het was een dag van groot enthousiasme. Maar de Paasdag ging ook weer voorbij en de gewone routine hernam: we hadden nog altijd huisarrest en zelfs dat schitterende Paasweer van die eerste dag verviel al snel terug in bewolking, wind en frissere temperaturen. Het lijkt alsof het allemaal niet meer was dan een soufflé, die weer in elkaar is gezakt...
Maar is dat ook zo? Vorige vrijdag sprak het evangelie letterlijk over 'de nacht', waarmee de tijd van uitzichtloosheid werd bedoeld. Is onze nacht, ondanks het Paasfeest dan niet voorbij? Het is goed om te beseffen dat het voor de leerlingen nog een hele tijd heeft geduurd - volgens de evangelist Lucas tot de 50ste dag - het feest van Pinksteren. De leerlingen worden in die eerste Paasweken toch vooral beschreven als bange (paas)hazen, die enerzijds wel vreugde kennen, maar anderzijds veel vrees en twijfel. Waarom moet Jezus toch elke keer opnieuw zeggen: "Vrede zij u"? Juist: omdat de vrede in hun hart zo ver te zoeken was...
Bij hun heeft het tot Pinksteren geduurd - op dat moment komt de Geest en daalt er opnieuw enthousiasme in hun hart. Het is pas op dat ogenblik dat de zwaarte in hun gemoed voorbij is. Zeven weken... er is er al één voorbij!
Ga je mee naar Pinksteren? We herdopen onze Paasblog: vanaf nu wordt het Pinksterblog!

Tony, pastor

Enkel voor Brusselse West-Vlamingen!

Het valt mij steeds op hoeveel West-Vlamingen er zijn in Brussel. Ook in onze gemeenschappen kom je ze tegen. Ik hoor en zeg het graag, want ik ben zelf afkomstig uit Brugge en mijn familie is allemaal daar woonachtig. Soms zeggen ze wel eens dat West-Vlamingen een kloek en stoer ras zijn, maar zelfs in corona-tijden worden West-Vlamingen week! Zo is er dit weekend een nieuw lied in het West-Vlaams, en dit om allen die dit taaltje verstaan (of allen die dit taaltje hip vinden) een hart onder de riem te steken. De titel is ‘Kunnik nemi na joen komn’ (vertaald betekent dat ‘ik kan niet meer naar jou komen’) en wordt vertolkt door Katrien Verfaillie, bijgestaan door Raf Walschaerts (van Kommil Foo) en Walter Janssens. Katrien Verfaillie is een pianiste die mooie intieme muziek maakt in de nieuw-klassieke stijl (je vindt meer van haar op www.pigeononpiano.com). Voor het West-Vlaamse corona-lied dat ze gemaakt heeft waagt ze zich voor het eerst aan zang. Het lied is gemaakt op de melodie ‘Het dorp’ van Wim Sonneveld, oorspronkelijk ‘La Montagne’ van Jean Ferrat. Op minder dan enkele uren werd het West-Vlaamse lied dit weekend een echte internethit. Het is een ontroerend klein lied, maar daarom ook zo hoopvol. Dus voor alle Brusselse West-Vlamingen (en natuurlijk ook voor alle anderen): wees niet bang en hou moed!

Pastor Gino

Bijbelcitaat

In de bidkapel van Stokkel wordt elke dag een zinnetje uit het evangelie van de dag uitgehangen, met de hand geschreven, want de inkt van de printer is bijna op. Hieronder vindt u de tekst van gisteren, 18 april.
Pastor Benno

Een evangelie over mij?!

Ik weet niet wat voor u de allerkostbaarste herinnering is, die u hebt. Moest je de vraag aan mij stellen, ik zou er even moeten over nadenken. Er zijn misschien wel enkele herinneringen die in aanmerking komen voor zulke 'numero uno'. In mijn hoofd zijn dat allemaal momenten die ik een beetje geïdealiseerd heb, alsof er roze wolkjes omheen hangen. Het zijn ook allemaal momenten die iets met mensen te maken hebben: een ontmoeting, iemand die me iets zei, samen iets meemaken, een sleutelwoord dat mij uit een moeilijke periode haalde. Een woord van vergeving misschien.
De Paasevangelies zijn stuk voor stuk van de allerkostbaarste herinneringen van de leerlingen. Er hangen roze wolkjes rond. Vandaag krijgen we het laatste stuk van Johannes 20. In het begin gaat het over Paaszondagavond, vervolgens ("acht dagen later") gaat het over beloken Pasen - dus vandaag. Thomas krijgt een speciale rol. De eerste keer is hij er niet bij (waarom niet? Was hij op Paasavond te angstig en had hij de weg naar de groep nog niet gevonden?), maar hij heeft zich laten overhalen door de anderen ("wij hebben de Heer gezien!") en nu is hij wel gekomen.
Ik ken veel mensen die Thomas een beetje als hun patroon zien. Vroeger noemden we hem "de ongelovige Thomas". Maar ik hou meer van "de laat-gelovige Thomas" of zelfs "de twijfelaar", want als hij "Mijn Heer en mijn God" zegt, toont hij dat hij wel degelijk gelooft. Maar hij heeft er meer tijd voor nodig gehad dan de anderen. De heilige Thomas, de twijfelaar, geen mooie patroonheilige voor onze tijd? Voor mij ook?
Maar Jezus, die opnieuw aanwezig komt op deze tweede paaszondag, richt zich ook naar ons, op het ogenblik dat Hij klaar is met Thomas: "Zalig die niet gezien en toch geloofd hebben". De verrijzenis zien met onze ogen, hebben we niet. Maar we hebben de Verrezen Heer misschien ook wel gezien - of we hebben hem ooit heel nabij ervaren - maar dan met de ogen van ons hart - met ons geloof. Zalig noemt Jezus dat. Misschien wel de beste herinnering uit heel ons leven!

Tony, pastor

Vrede zij met u!

We zijn een week na Pasen. In de Kerk wordt de zondag na Pasen ‘beloken Pasen’ genoemd. 'Beloken' is het voltooid deelwoord van het werkwoord 'beluiken', wat (af)sluiten betekent. Met Beloken Pasen wordt de paasweek of het paasoctaaf (acht dagen vanaf Pasen) afgesloten. Sinds 2000 is deze zondag door paus Johannes Paulus II tevens uitgeroepen tot de Zondag van de Goddelijke Barmhartigheid. Vroeger werd deze zondag de zondag Quasimodogeniti genoemd, letterlijk ‘zoals pasgeborenen’, dit naar de Gregoriaanse introïtus voor deze zondag die teruggaat op de eerste Petrusbrief, de tweede lezing van deze zondag (1 Petrus 2, 2-3: ‘Weest als pasgeboren kinderen begerig naar de geestelijke, onvervalste melk, die u wasdom zal schenken ter zaligheid. Gij hebt immers al geproefd van de zoetheid des Heren.’). Tevens wordt op deze zondag vanouds het evangelie gelezen van de ongelovige Thomas (Joh. 20,19-31). Caravaggio maakte van dit tafereel een prachtig schilderij. Ook Bach schreef in 1724, het jaar van zijn Johannes-Passion, voor deze zondag een schitterende cantate: ‘Halt im Gedächtnis Jesum Christ’ (BWV 67) (je kan ze beluisteren in een uitvoering van de Nederlandse Bachvereniging: https://www.youtube.com/watch?v=-61ml-Qz8aU&feature=youtu.be). Het is een heel swingende cantate, vol vreugde en levenslust. Maar tevens is de cantate doorweven van twijfel, en dit in het voetspoor van Thomas. Ook al wordt in het centrale koraal gezegd dat de verlosser korte metten heeft gemaakt met onze vijanden, toch geeft de alt zich niet zomaar gewonnen. Pas in de gloedvolle aria van de bas ontstaat een kantelpunt als Jezus zelf, door zijn telkens herhaalde geruststellende woorden ‘Vrede zij met u’, de gelovigen bijstaat in hun strijd tussen twijfel en geloof. Uiteindelijk keert dan ook in het slotkoraal de rust terug in de harten van de gelovigen. Merkwaardig toch hoe Bach van alle tijden is. Ook wij worden wellicht heen en weer gesleurd tussen hoopvolle paasvreugde en twijfel en angst. Mochten de woorden van de verrezen Heer ook in ons hart rust brengen: Vrede zij met u!

pastor Gino

Halfvol

Vijf weken coronamaatregelen... er zijn ook van die evidenties, waar je misschien niet bij zou stilstaan. Neem nu het internet. Hoe zouden we deze crisis van "elk in zijn kot" overleven indien we geen internet hadden? Nochtans zullen de iets minder jonge mensen zich herinneren dat pakweg tien of twintig jaar geleden het internet natuurlijk al wel bestond, maar het bijlange nog niet zo aanwezig was in de samenleving als vandaag. Vandaag hebben velen het letterlijk op zak in hun telefoon: de hele wereld in een vingerknip... Veel van de maatregelen die vandaag genomen worden, zijn maar mogelijk - of zijn maar draagbaar - door dat internet: sociaal contact, contact met de school, online winkelen, een blog van de parochie of een echte gebedsdienst, telewerken, ... als het alleen met radio, televisie en telefoon zou moeten, zouden we het allicht niet halen. Ik kreeg gisteren een filmpje van mijn moeder doorgestuurd. Ze is al een hele tijd in een Woon-en zorgcentrum en leeft dus al vijf weken afgezonderd van de buitenwereld, ook al schrijven we briefjes en is er soms gelegenheid om te bellen. De mensen van de home hebben zich voorzien om van al hun residenten filmpjes te maken, die ze naar de familie sturen. Het is merkwaardig hoeveel sterker je je nabij kunt voelen door iemand even 'gezien' te hebben...
In dezelfde lijn hoorde ik gisteren iemand zeggen: wat een geluk dat het goed weer is! Als je vandaag zou moeten binnenblijven tegen de achtergrond van een sombere mistige dag in november... hoe zouden we dat mentaal overleven? Hoe zouden we dan hunkeren naar dat licht, dat we vandaag in overvloed hebben?
Ik weet het. Het kan altijd nòg beter. Maar het kan ook slechter. Hoe je naar de werkelijkheid kijkt, kies je minstens voor een deeltje helemaal zelf!

Tony, pastor

Jezus leren kennen op een nieuwe manier...

...dat is wat de leerlingen van Jezus in deze dagen na Pasen hebben mogen meemaken. Dit is het moment waarop Jezus ook zijn taak heeft doorgegeven aan zijn leerlingen: "Ga en verkondig wat ik jullie geleerd heb". Daardoor kunnen wij vandaag de dag nog leven vanuit de woorden van Jezus en toegroeien naar de Vader.

Deze tijd ligt mij nauw aan het hart, temeer omdat ik er zelf al een hele tijd mee bezig ben geweest.
Het Godly Play verhaal 'Jezus leren kennen op een nieuwe manier' heb ik voor de eerste keer horen vertellen door Andrew Sheldon, een Canadees verteller, die vanuit de Godly Play foundation verantwoordelijk is voor Europa.

In deze coronatijd, heb ik dan ook de tijd genomen om het materiaal klaar te maken; te schilderen. Zo kan ik dit verhaal misschien volgend jaar aan de kinderen vertellen.

Herken je de verschillende verhalen?

Mariette, pastor

Nacht

In de reeks sublieme evangelies van de Paasweek, krijgen we vandaag misschien wel mijn meest favoriete. Het is de eerste helft van Johannes 21.
Het enthousiasme van Pasen ligt wat achter de rug, de leerlingen zijn weer terug in Galilea en gaan met Petrus vissen. Het is misschien de neerslachtigheid, die zich (opnieuw) van hen heeft meester gemaakt waardoor ze maar teruggaan naar hun oude stiel. Maar zelfs dat lukt niet: want ze vingen niets, bijna achteloos schrijft Johannes erbij "die nacht". Nu zou het wel kunnen dat het inderdaad nacht was (ik bedoel de tijdspanne tussen pakweg 22 u 's avonds en 6 uur 's morgens), maar het is nog meer waarschijnlijk dat het minstens evenzeer een dubbele bodem is: de nacht is de tijd waarin mensen niets zien en wat teneergeslagen in zichzelf zitten; niets dat nog lijkt te werken.
Beschrijft dat niet haarscherp de coronatijd voor velen? Pasen is voorbij. Het enthousiasme heeft ons misschien doen leven, maar er blijft precies niets van over. De opsluiting duurt twee weken langer, weten we nu. Maar daarmee zal het niet klaar zijn: hoeveel langer zullen we dan moeten wachten voor alles 'normaal' wordt? Het einde van de tunnel is niet in zicht.
Het wordt toch ochtend, geeft het evangelie aan. Met het eerste licht, verschijnt ook Jezus - die ze aanvankelijk niet herkennen. Hij roept hen op om de zaak anders aan te pakken en plots hebben ze een overvloed van vis...
(Op de tweede helft van dat hoofdstuk is het nog even wachten. Daarin zullen we horen hoe Jezus tot drie keer aan Petrus vraagt: 'hebt gij mij lief?' Dat de nacht voorbij gaat, heeft alles met de liefde te maken...)

Tony, pastor

Provencaalse gezangen

In deze tijd waar we noodgedwongen moeten stilvallen en buiten de lente welig tiert, begint U misschien ook stilaan te dromen over uw zomervakantie. Spannende vraag blijft natuurlijk of die wel zal kunnen doorgaan… Maar om U niet te ontmoedigen, wil ik U alvast graag meenemen naar de lavendelvelden in de Provence. Vlakbij Aix-en-Provence ligt een abdij van Benedictijnse zusters, de abdij van Notre-Dame de Fidélité in Jouques. Onlangs is daar een project afgerond om alle acht dagelijkse gebedsdiensten van de 45 zusters die er wonen gedurende drie jaar te capteren waardoor er duizenden gezangen verzameld zijn, wat ongeveer neerkomt op het ganse Gregoriaanse repertoire (ongeveer 7000 CD’s!). Het enige wat de zusters moesten doen was bij het begin van elke dienst de knop ‘record’ indrukken en na de dienst de knop ‘stop’ indrukken, waarna de muziek naar de geluidstechnicus gestuurd werd die vervolgens alles netjes afwerkte. Het gaat dus om de echte opnames van de diensten, wat tot gevolg heeft dat ook het kraken van de banken, het hoesten van een zuster, het vallen van een boek, … eveneens te horen zijn. Ook de klokken bij het begin van de officies werd opgenomen. Het geheel gaat virtueel, zelfs via een heuse app, vanaf juni. Maar omwille van de coronatijd is er nu reeds een smaakmakertje vrijgegeven waardoor je alle gezangen van de Goede Week inclusief Paasdag kunt beluisteren (https://www.neumz.com/). Voor Paasdag alleen gaat dit over 91 gezangen. Je bent er dus wel een tijdje mee zoet. In deze tijden van afzondering en zelf-isolatie is het misschien een ideale kans om in contact te komen met ons diepste wezen en ons verbonden te voelen met elkaar over de grenzen heen via deze schitterende rustgevende Gregoriaanse gezangen. En misschien ook een beetje om weg te dromen naar de lavendelvelden in de Provence…

Pastor Gino

Als ik ooit eens vijf minuten tijd heb...

Heb u dit oude hitje van Louis Neefs ooit gehoord (ik merk dat het juist zo oud is als ikzelf, het kwam uit in mijn geboortejaar)? Of hebt u die woorden zelf al eens in de mond genomen, ik bedoel dan 'ernstig' (en niet in de betekenis van dat liedje, want daar gaat het alleen om vrome voornemens die er nooit van komen...)? Wat hadden we allemaal niet eens een keer graag gedaan, als we maar even beschikbare tijd zouden hebben?
Welnu, we hebben tijd... Als we ervan droomden om een bezoek te brengen aan het Vaticaan, dan zal dat nu inderdaad niet lukken. Maar tijd voor onszelf, tijd voor mekaar, tijd voor God... Iemand opbellen, iets uitpraten... Het bilan van mijn eigen leven maken: waar sta ik eigenlijk? Waar wil ik naartoe met de tijd die me rest? Tijd voor God: waar is Hij in mijn leven en waar stuurt Hij mij naartoe? Of gewoon de tijd om een evangelie te lezen in één stuk... relatief weinigen hebben dat al gedaan...
In deze coronaperiode moeten we veel missen, maar beschikbare tijd behoort zeker tot het gene dat we wél hebben, voor sommigen zelfs in overvloed.
Als het leven op een bepaald moment weer normaal zal worden, hoe gaan we dan denken over de (momenteel reeds zeven) weken die we nu doormaken? Gaan we ons van sommige zaken misschien beklagen dat we ze niet gedaan hebben "toen we er tijd voor hadden"?

Tony, pastor

Morandi als gids

Ik ben een grote fan van de Italiaanse schilder Giorgio Morandi (1890-1864). Hij is vooral bekend voor zijn stillevens, subtiel geschilderde potten, kruiken en vazen in zachte kleuren. Misschien zag je zelf in 2013 de retrospectieve die aan hem gewijd was in Bozar, of bezocht je reeds het prachtige Museo Morandi en zijn huis en atelier in Bologna. Bladerend door een catalogus van Morandi’s werk viel mij plots op hoezeer deze schilder ons kan helpen om deze coronacrisis te doorstaan. Vooreerst was Morandi zelf iemand die nogal in zichzelf gekeerd was en zelden of nooit reisde. Hij ging als het ware in een vrijwillige lockdown, en had daar hoegenaamd geen last mee, ook al leefde hij tamelijk kleinbehuisd, samen met zijn drie ongetrouwde zussen (om in zijn atelier te komen – dat tegelijk zijn slaapkamer was – moest hij door de slaapkamers van zijn zussen). Als je zijn werken bekijkt, dan merk je dat het telkens variaties zijn op hetzelfde thema. Maar ofschoon het steeds om heel eenvoudige dingen gaat, met name vazen, potjes en flessen (die hij trouwens op de rommelmarkt kocht), is elk schilderij toch zo anders. Zijn motto was ‘steeds hetzelfde doen, maar dan anders’. Ook iets waar wij een voorbeeld aan kunnen nemen in deze coronatijd waar alle dagen misschien op elkaar beginnen te lijken. Het komt erop aan om telkens kleine variaties aan te brengen in dagdagelijkse dingen en rituelen. Maar wat mij vooral treft is datgene wat hij ooit gezegd heeft: ‘Men kan over de wereld reizen en niets zien. Om de wereld te begrijpen is het niet noodzakelijk om veel te zien, maar om goed te kijken naar wat je daadwerkelijk ziet.’ In deze tijd waar we niet echt kunnen reizen (en sommigen beweren zelfs dat dit ook komende zomer niet zal kunnen!) kan Morandi ons uitnodigen om echt te zien en met nieuwe ogen naar het dagdagelijkse te kijken. En dan zullen we misschien merken hoeveel schoonheid ons soms wel omringt vlakbij, iets waar we anders misschien geen oog voor hebben. Een uitnodiging dus om intenser door het leven te gaan, met meer oog voor het mooie in vele dingen. Laat je dus misschien in deze dagen eens meeslepen door de werken van Morandi (bijvoorbeeld via https://www.wikiart.org/en/giorgio-morandi) om erbij te verstillen en uitgenodigd te worden jouw eigen kleine schoonheid op het spoor te komen.

Pastor Gino

huidhonger

Een maand duren deze coronamaatregelen nu en ik vraag me wel eens af wat we van die maand gaan overhouden. Ik beken dat dat louter nieuwsgierigheid is van mijn kant, want binnen één, tien, twintig ... jaren zullen we dat 'vanzelf' weten. In het lijstje van wat ik deze dagen heb bijgeleerd, staat zeker al het woord 'huidhonger'. Het moet wel eerder bestaan hebben, maar ik had het nooit gehoord: het drukt de behoefte uit van een mens naar fysiek contact, alsof onze huid zou honger hebben. Het is een zeer beeldrijk woord, al vermoed ik dat "de honger" minder ligt in onze huid zelf, maar eerder in ons hoofd, vanwaar alle gevoelens vertrekken.
Vandaag krijgen we het verhaal van de Emmausgangers. Zoals in het verhaal van gisteren gaat het om droefheid en ontreddering, ze zijn hun hoop kwijt. Anders dan gisteren zijn ze met twee en zijn ze samen onderweg. (Het zou vandaag nog steeds toegelaten zijn, indien ze op anderhalve meter wandelen, maar dat terzijde). In hun verhaal stapt er plots een derde mee (dàt zou in coronatijden een probleem kunnen zijn, nog steeds ter zijde), die ze eerst niet herkennen (dat laatste lijkt opnieuw op het verhaal van gisteren: Maria Magdalenda herkende de Heer aanvankelijk evenmin), maar die naar hun luistert en uitleg geeft. Vervolgens viert Hij ook Eucharistie, want het is pas aan het breken van het brood dat ze hem herkennen. Pas op dat ogenblik gaat heel hun wereld terug open.
De Eucharistie... ook dat is fysieke nabijheid en 'aanraken'. Ik heb er geen idee van wat ons Eucharistisch Vasten voor effect heeft bij Jezus - als er een effect is bij Hem. Maar bij ons veroorzaakt het zeker huidhonger. Of mag ik het zielhonger noemen?

Tony, pastor

Zoek de verrezen Heer

Het heilig triduüm is voorbij, Pasen is voorbij. Het waren momenten waar we naar uitkeken, ook in deze coronatijden. Het gaf wat reliëf aan onze dagen, het markeerde ons leven, het gaf een diepere dimensie aan de dagen die in onze lockdown allemaal op mekaar beginnen te gelijken. Nu Pasen voorbij is riskeren we misschien in een soort van leegte te vallen, want er is niet veel meer om naar uit te kijken. Maar nu we in deze coronatijd veroordeeld zijn om stil te vallen, is het misschien de ideale manier om de zogenoemde paastijd uitdrukkelijker te beleven dan anders. Vaak krijg je immers de indruk dat we heel wat aandacht besteden aan de voorbereidingstijd van Pasen door de veertigdagentijd en de Goede Week in de verf te zetten, maar dat we weinig doen aan de paastijd. Die paastijd duurt nochtans 50 dagen, daar waar de voorbereidingstijd slechts 40 dagen duurt. Dit duidt er reeds op dat de tijd na Pasen eigenlijk belangrijker is dan de tijd voor Pasen. De veertigdagentijd is trouwens ook slechts een voorbereiding, en datgene wat met Pasen aanbreekt is eigenlijk datgene waar het echt om gaat. Daarom dus kan deze coronatijd de ideale manier zijn om Pasen uitgebreid te vieren. Zeker in deze week na Pasen biedt de liturgie ons een ganse feestweek aan. Alle lezingen tijdens deze week zijn verrijzenisverhalen, en elke dag mag het gloria in de liturgie worden gezongen. Maar wat bovenal belangrijk is: we worden in deze paastijd uitgenodigd om nu de tekenen van de verrezen Heer op het spoor te komen. Misschien een mooie oefening om dit de komende dagen en weken met meer intensiteit te doen. Dus in plaats van het zoeken naar paaseieren, wat we op paasdag misschien deden, worden we uitgenodigd om in de komende tijd de verrezen Heer te zoeken. Want het paasfeest zegt ons immers: Hij is midden onder U

Pastor Gino

Zakdoek leggen

Van zover ik mij herinner, ben ik nooit het huis uitgekomen zonder minstens één (en allicht wel meerdere) zakdoeken op zak. Dat is nu anders. Zakdoeken zijn immers gevaarlijk: als we zo vaak onze handen moeten wassen, is het omdat onze handen aan ons gezicht komen. De eigenlijke (eventuele) besmetting zit dààr: in onze longen en de lucht die we uitademen. Dus op ons gezicht. Zakdoeken zijn bijgevolg uit den boze: ik loop nu rond zonder, maar heb overal dozen met papieren zakdoekjes gelegd. Het voelt wat raar, bijna een beetje bloot, om zonder zakdoek de deur uit te gaan...
Daaraan moet ik denken op deze Paasdinsdag. De Goede Week is nog maar enkele dagen voorbij, maar het lijkt een 'eeuwigheid': ondertussen is immers het Pasen geweest. Het leven ziet er helemaal anders uit! Deze eerste week - de Paasweek - is een soort wittebrood tijd: de heerlijkheid van Pasen duurt voelbaar verder. Ook de liturgie drukt dat uit: alle dagen is het Pasen deze week en de dagelijkse evangelies zijn stuk voor stuk pareltjes.
Vandaag bijvoorbeeld lezen we dat Maria Magdalena bij het graf staat te schreien. Jezus verschijnt, ofschoon ze hem eerst niet herkent en Hij troost haar. Het is geen anekdotisch verhaal: Pasen begint misschien altijd wel met verdriet: diep verdriet en ontreddering. Innerlijke stilstand ook. In de ontreddering verschijnt iemand, waarin we misschien pas achteraf herkennen wie het was: de Verrezene. Het is Iemand die troost, ons weer aan onszelf teruggeeft en ons opnieuw op weg doet gaan. Pasen troost! Geen zakdoek meer nodig!

Tony, pastor

Anders is daarom niet slecht

Bij het begin van de coronacrisis was het eerste wat ik van de kinderen hoorde, dat hun geplande (ski)vakantie niet zou kunnen doorgaan. In de paasvakantie gaan skiën doen ze al van als de kinderen geboren zijn. Ontgoocheling vooral bij de kleinkinderen, want een jaar wachten is lang en zouden ze het dan nog kunnen?
Vandaag, paasvakantie, zie ik blije en fiere gezichten. Het Paasweekend was zonnig. Ze zijn met het ganse gezin gaan fietsen, de kinderen zijn 10- 8- en 6 jaar. In Brussel wonend, dus helemaal niet gewoon om langs de straat te fietsen, hooguit naar het park in de buurt en daar wat toertjes doen. Op Paasdag zijn ze naar Erps Kwerps (26 km) gefietst, de kleinste zelfs met een fietsje zonder versnellingen. En ze vonden het leuk !
In het terugkomen zijn ze aan de deur gestopt. Vanop afstand heb ik het hele verhaal gehoord. Ik was fier en blij dat ze er zo van genoten hadden. Dat verdiende toch een ijsje. Alleen blije gezichten. Aan de skivakantie werd niet gedacht.
Je vakantie, al dan niet noodgedwongen, op een andere manier invullen is eventjes uit de bubbel komen waar je al jaren in leeft en gewoon zien welke nieuwe perspectieven het geeft. Anders is daarom niet altijd slecht.
Ik dacht aan de Goede Week, die was ook helemaal anders. Ook ik dacht met heimwee aan de voorbije jaren. En het is helemaal niet hetzelfde als je niet in levende lijve aanwezig bent in de viering. Maar als ik er nu achteraf naar terug kijk, dan zie ik dat ik veel meer tijd had om naar de vieringen toe te leven. Je leest er meer over, je ziet filmpjes en mooie gebeden passeren op internet. En tijdens de viering kan je je volle aandacht geven. Geen praktische beslommeringen die de aandacht vertroebelden. Het was anders maar toch ook intens. Al hoop ik uit de grond van mijn hart dat we volgend jaar weer in gemeenschap kunnen vieren.

Mariette, pastor

Bekleedt u met de nieuwe mens...

Veel konden we in de namiddag van deze schitterende Paasdag niet doen, maar wandelen of fietsen behoorde zeker wel tot de mogelijkheden. Ik fietste zelf richting Vlaams Brabant en kwam onderweg een moeder met twee meisjes tegen, de oudste begin lagere school. Ook op afstand kon ik zien dat het oudste meisje haar Chiro uniform aanhad. Ik beken dat ik vertederd was. In een flits werd het hele plaatsje duidelijk: er is deze zondag namelijk geen Chiro, hetgeen voor kinderen van die leeftijd misschien moeilijk om begrijpen (en om dragen is). De creatieve moeder - veronderstel ik - had er niet beter op gevonden dan dat dochter op zondag namiddag toch haar uniform mocht aantrekken, terwijl ze samen een ommetje maakten, zodat het voor haar toch een beetje Chiro zou zijn...
Het doet me denken aan onze kerkpraktijk deze dagen, waar ik velen hoorden zeggen dat ze de vieringen hebben gemist, maar wel troost vonden in het aanbod dat er her en der toch werd gedaan.
Maar dieper nog: het je anders kleden om wie je bent, om wat je mist, om wat je verlangt, is in ons geloof een wezenlijke symboliek. De gedoopte krijgt (pas na het moment van de doop!) een wit kleed aan. De priester draagt in de liturgie een wit gewaad. Het zijn manieren om onze verbondenheid met Christus uit te drukken: wit is namelijk de kleur van de Verrezene en ons wit drukt uit dat we bij Hem willen horen (of in het geval van het doopsel: bij Hem horen, of in het geval van de liturgie: Hem vertegenwoordigen). Dragen we als gedoopten niet allen 'een wit kleed' omdat we 'van Hem zijn' en 'met Hem aan de dood van de zonde zijn ontsnapt om te leven: bevrijd voor de liefde'? Akkoord: het heeft in een zeker mate iets "theoretisch": in de praktijk zijn we nog vaak zwakke mensen, die hier nog niet helemaal aan beantwoorden. Akkoord: het wit van ons kleed drukt concreet gesproken vooral onze roeping uit - waar we naartoe worden getrokken - als ons verlangen...
Het witte kleed aantrekken is symbolisch dan ook niet alleen iets van één keer - het moment van ons doopsel - maar iets dat terugkomt, wat we moeten hernieuwen. De Paasmis laat ons niet toevallig van jaar tot jaar onze doopbeloften hernieuwen: bekleed met de nieuwe mens om vrij te kunnen leven en dus: liefhebben!

Tony, pastor

Pasen zet het licht op groen!

Sinds korte tijd is de Sint Jozefskerk 'groen': er liggen (zwarte) zonnepanelen op haar dak, waardoor de kerk geen elektriciteit van buitenaf meer nodig heeft, doch na eigen gebruik nog wat overheeft voor het netwerk. Een kerk die 'uit de hogere sferen' - eigenlijk gewoon het licht! - energie haalt voor haar omgeving...
De vergelijking kan wat banaal klinken, maar is het Paasgebeuren niet in zekere zin hetzelfde? Was de Paaswake - die we dit jaar niet hebben kunnen vieren - niet het moment om het Licht te vieren, dat 'van Boven' kwam, waar niemand iets voor heeft gedaan, maar dat we van Godswege zomaar kregen en waarin we deze Paasdagen de energie vinden om te leven?
Men zou de vraag kunnen stellen of er sinds dat Paasmoment van vannacht nu eigenlijk wel iets veranderd is. Er is immers nog altijd 'huisarrest'. Er is nog altijd een dodelijk virus dat rondwaart en heel onze samenleving - heel de mensheid - bedreigt. Er zijn nog altijd de lange uren, de nood aan contact. En toch. Er is innerlijk Licht gekomen, ook al hebben we dat deze keer niet samen gevierd in de Kerk, een soort van vreugde in de diepte, dat de zorgen weliswaar niet wegneemt, maar ze op een bepaalde wijze relativeert en helpt om ze te dragen. Het is de hoop dat al deze ellende spoedig voorbij zal zijn, maar nog veel meer: dat het ultiem zal goed komen. De hoop reikt veel verder dan alleen de nasleep van corona!
Het is misschien nog subtiel, zoals het lichtje van één kaars. Maar het is er wel, onmiskenbaar! Ons hart mag Alleluia beginnen zingen!

Tony, pastor

Hij is werkelijk verrezen, meer dan ooit!

Ik hoorde de laatste dagen heel wat mensen zeggen: dit jaar wordt het geen Pasen. Hoe kan het Pasen worden, als we zelfs niet naar de kerk kunnen gaan? Inderdaad, het is vreemd om Pasen te vieren zonder de intense liturgie van Witte Donderdag, Goede Vrijdag, Paaswake en Paasdag. En ook al kon je via internet of TV wel vieringen meemaken, het is toch niet hetzelfde. Het blijft iets vreemds om via het scherm mee te vieren. Maar misschien moeten we het vanuit een ander oogpunt bekijken. Op zich heeft Christus deze vieringen niet nodig om te verrijzen! Misschien moeten we de Verrezene niet louter en alleen zoeken binnen de muren van het kerkgebouw of binnen de grenzen van de liturgie! Schrijft de evangelist Matteüs niet dat de engel bij het graf tot de vrouwen zegt: ‘Wees niet bevreesd. Ik weet dat gij Jezus zoekt, de gekruisigde. Hij is niet hier. Hij is verrezen uit de doden, en nu gaat Hij u voor naar Galilea.’ Waar bevindt zich dat hedendaagse Galilea? Waar kunnen we de levende Christus ontmoeten? Ik denk dat we niet lang moeten zoeken. Het hedendaagse Galilea is overal rondom ons. En de levende Christus is er meer dan ooit aanwezig! Overal waar mensen zich dag in dag uit inzetten om de huidige crisis te bedwingen, overal waar mensen elkaar bijstaan, overal waar mensen creatieve manieren zoeken om elkaar een hart onder de riem te steken, overal waar mensen de liefde aan het heruitvinden zijn. Daar is de levende Christus aanwezig. Hoe kunnen we dan zeggen dat het dit jaar geen Pasen wordt? Hij is werkelijk verrezen, meer dan ooit! Zalig Pasen!

Pastor Gino.

Rust zacht, lieve Jezus

Het is Stille Zaterdag, de dag tussen Goede Vrijdag en Pasen, tussen donker en licht. Ik moet hierbij denken aan Johannes van het Kruis (1542-1591), de Spaanse heilige, dichter, mysticus en kerkleraar. In zijn gedichten had hij het vaak over duisternis en licht. In zijn Geestelijk Hooglied vraagt hij zich af: ‘Waar houdt Gij U verscholen, Geliefde, die mij achterliet?’ Als naar een geliefde is Johannes van het Kruis op zoek naar Christus. Ook wij zijn in deze tijd op zoek naar Hem, temidden de nacht en de duisternis die ons momenteel omgeeft. Maar in diezelfde duisternis ontdekt Johannes de Geliefde. Hij verwoordt dit in één van zijn meest intense gedichten getiteld ‘Donkere Nacht’. In die nacht legt hij zich te rusten in een donkere tuin en bemerkt hij plots dat de Geliefde ligt te sluimeren op zijn borst. Johannes maakt Hem niet wakker om Hem lastig te vallen met al zijn zorgen, maar hij laat Hem uitrusten. Een zachte windvlaag brengt verkoeling. En plots stelt Johannes vast dat een diepe rust op hem neerdaalt bij de aanblik van de Geliefde liggend op zijn borst. 'Mijn zorgen vloden weg', zegt hij, 'tussen de leliën vergeten'. Het lijkt wel een beeld van deze Stille Zaterdag. Het is de dag dat Jezus mag uitrusten. Zoveel leed in de wereld, zoveel smeekbeden die de laatste tijd Hem ter ore kwamen. Ook voor Jezus die enkel liefde is kan het niet anders dan dat dit Hem ten diepste pijn doet. Stille Zaterdag: alles is volbracht en Christus mag rusten. Stilte en rust. Ook Jezus is het gegund! Dat Hij op deze dag op onze borst mag uitrusten, en dat wij zelf, net zoals Johannes van het Kruis, hierin rust mogen vinden. Of om het met de woorden van Bach in zijn Matthaüs-passion te zeggen: 'Ruhe sanfte, sanfte ruh!'


Pastor Gino.

Wake in mijn kot

Waarom noemt Stille Zaterdag niet 'paas-zaterdag', zoals veel mensen menen (Paaszaterdag bestaat overigens ook, maar het is de zaterdag nà Pasen)? Omdat het een stille dag is. Op Stille Zaterdag gebeurt er niets. We zitten in ons kot (indien de uitdrukking niet bestaan had, hadden ze ze voor deze dag mogen uitvinden!) en we wachten. Of we waken.
Tijdens de jaren waarin de liturgie nog 'normaal' verloopt kan je merken dat de Goede Vrijdagdienst eigenlijk niet eindigt. Geen zending, geen zegen. Stille Zaterdag begint aan het einde van deze dienst. Of misschien al aan het einde van de kruisweg.
'Wachten' is een vervelend werkwoord voor ons, actievelingen. Ik heb liever dingen om te doen. En u? Maar dat is er vandaag juist niet. Er is niets om te doen. Het is gedaan. Of alles is stilgevallen. Want eigenlijk is Jezus mislukt - daar heeft het toch alle schijn van. De machten van de oude wereld hebben het gehaald. Jezus is dood. Niet schijn-dood, zoals sommigen in de loop van de kerkgeschiedenis hebben beweerd, alsof hij maar in slaap - of in coma - zou zijn gevallen [en verrijzenis dus geen opstanding zou zijn uit de dood], maar dood. Nu is er niets meer. Zaterdag is Stil.
Heel subtiel, haast onmerkbaar komt de overgang van het wachten naar het waken. Dat zijn amper enkele letters verschil (voor halve Limburgers zoals ik, afkomstig uit een streek waar ze "ich" zeggen ipv "ik" is het verschil nog kleiner). Waken is nog altijd een zeer passief werkwoord, maar het is toch al actiever. Het is niet langer 'niets doen' op zichzelf - in zijn kot - maar 'niets doen' bij een ander. Je komt er mentaal eigenlijk al voor uit je kot. Het is zoals waken bij een ziek kind, bij een stervende... niets doen, maar toch nabij zijn en intens betrokken zijn. We waken bij de dode Jezus: het gaat in de richting van aanbidding.
Straks zullen we dan merken - en vieren - dat de dode Jezus niet 'in zijn kot' is gebleven. Wie bij Hem waakt, komt Hem opnieuw tegen, maar niet langer als een dode.
Ik heb ooit tijdens een zomerperiode de kans gekregen om het graf te bezoeken in de H.Grafkerk te Jeruzalem. Het was er (innerlijk) stil. Niets drukt beter de sfeer uit die daar hing dan die van Stille Zaterdag. Het kot, dat Jezus niet heeft vastgehouden!

Tony, pastor