Tweede golf

Virologen hadden er ons natuurlijk uitgebreid voor gewaarschuwd, maar misschien had u ook wel de heimelijke hoop dat het aan ons zou voorbij gaan. Niet dus. Het komt zo snel, dat zelfs de specialisten verwonderd zijn. Het doet denken aan terug in slaap sukkelen na een boze droom, om vervolgens terug in die droom terecht te komen. We zullen maar beter beseffen zeker, dat dit helemaal geen droom is en dat we nog voor langere tijd zullen moeten rekening houden met die genaamde covid. (Ik hoorde al zeggen dat mensen elkaar nooit meer de hand zullen geven. Dat lijkt mij een gigantische verarming, al zullen we ook daar natuurlijk het beste van maken als dat zo zou blijken te zijn).
Moeten we nu stenen gooien naar degenen die door onverantwoord gedrag het virus terug hebben doen opflakkeren? Dat is bekoorlijk, maar sinds Jezus als een zondebok gekruisigd is weten we dat dit nooit een goede aanpak kan zijn.
Wat voor mij wel overblijft is dat een leven 'alsof ik alleen leef', zonder dat ik mij van anderen iets hoef aan te trekken, minder en minder zal kunnen. We hebben verantwoordelijkheid voor elkaar. Dat zal niet verminderen. Het is op zich ook geen slecht nieuws: het doet ons gewoon groeien in mens-zijn.

Tony, pastor

Drie minuten stilte

Ik weet niet of het u opgevallen is. Op de Nationale feestdag, 21 juli, hebben de kerkklokken drie minuten geluid om tien uur om aandacht te geven aan het zorgpersoneel en al degenen die zo in de weer geweest zijn tijdens de afgelopen covid crisis. Er hing ook een oproep aan vast om 'drie minuten stilte' in acht te nemen (met uitzondering dus van het geluid van de klokken zelf).
Zelf maakte ik dat moment mee in de Brusselse kathedraal en vond ik het behoorlijk indrukwekkend. Het deed me natuurlijk terugdenken aan de vele momenten waarop we in onze straat 's avonds om 20 u de klokken luidden en applaudisseerden uit sympathie met de zorgverleners. Ditmaal was het ingetogen en misschien daarom nog wat sterker. Samen met de zorgverleners, ging mijn aandacht ook uit naar al degenen voor wie de zorg niet heeft kunnen baten - de vele covid slachtoffers - en al hun nabestaanden die omwille van hen in rouw zijn. Het is misschien wel de stilte, die de verbondenheid groter maakt.
Ondertussen maken we mee dat het covid virus weer bezig is aan een opmars. Van "een afgelopen crisis" is dus toch nog een sprake. Het is geen reden om te wanhopen, maar wel om te volharden: het maakt ook duidelijk dat de vele maatregelen, die genomen werden, wel degelijk zinvol zijn en dat we zeker niet mogen ophouden om ze na te leven.
Drie minuten van huldiging, worden drie minuten van herdenken en verbondenheid. Geen minuten van wanhoop, evenwel, doch juist minuten van volharding.

Tony, pastor

Betalen om traag te rijden

Ik heb het de voorbije jaren veel vaker ondervonden, maar wie op een zomerse dag ergens in de wilde natuur een wandeling maakt en daar een andere wandelaar tegenkomt, wordt zo goed als altijd uitdrukkelijk begroet: meer dan een hoofdknik, echt een wens voor een aangename dag. Ik kan me daar soms nog over verwonderen: in de stad is de gewoonte helemaal weg en begroet je alleen mensen die je kent. Natuurlijk moet je niet met een naïeve blik door het leven gaan en hangt het geluk van mensen niet eenvoudig af van de vraag of mensen elkaar groeten op straat. Maar ik moet erkennen dat deze eenvoudige gewoonte betrokkenheid doet ontstaan: al slaan wandelaars met elkaar niet (noodzakelijk) een praatje, door luidop te groeten beseffen ze wel dat ze lotgenoten zijn. Het doet me onwillekeurig denken aan de coronatijd: de "gemeenschappelijke vijand" die er op dat ogenblik volop was, maakte dat mensen zich veel meer bondgenoten voelden.
Vakantietijd roept me nog andere lock-down herinneringen voor de geest. Al is er overal veel minder druk autoverkeer, je komt ook automobilisten tegen, al dan niet met buitenlandse nummerplaat, die niet rijden aan de maximumsnelheid en op smallere plaatsen dus een mini-file doen ontstaan van gehaaste bestuurders, die al dan niet geërgerd, niet kunnen inhalen. Ik hoorde ooit zo'n automobilist zeggen: 'vakantie is de periode dat ik ervoor betaal om niet de maximumsnelheid te moeten rijden'. De tragere chauffeurs helpen de anderen eraan te herinneren dat er in dit leven ook nog wat anders is dan jachtigheid, verplichtingen en werkdruk, maar dat er altijd ruimte moet blijven voor menselijkheid. Toen er tijdens de lock-down zoveel minder automobilisten waren, trof het mij ook dat er doorgaans veel rustiger gereden werd.
Hopelijk onthouden we het wat beter - ook als deze coronadreiging ooit voorbij zal zijn - dat wij, nog wel in de eerste plaats, de roeping hebben om mens te zijn met en voor elkaar.

Tony, pastor

Zorg dragen voor elkaar

Vanaf vandaag 11 juli zijn mondkapjes verplicht tijdens de eucharistieviering. Ook alle eerder genomen veiligheidsmaatregelen blijven we in acht nemen. Laten we elkaar beschermen en onze bijdrage leveren om het virus onder controle te krijgen.

Uw pastores

Anderhalvemeterkerk in het buitenland

Ik had de voorbije zondag de gelegenheid om de liturgie mee te maken net over de grens. Het viel me op dat alles wat bij ons gebeurt precies overal lijkt te gebeuren, maar toch ook weer een tikkeltje anders: ook daar worden veel minder mensen toegelaten in de kerken, ook daar staan er pompjes handgel bij de ingang, ook daar wordt er niets uitgedeeld en is er dus ook geen volkszang. Een bezoek aan de kerk doet mij daarmee denken aan een willekeurige winkelstraat in om het even welke Europese stad: ze ziet er juist hetzelfde uit als alle andere (dezelfde soorten winkels, met identiek dezelfde merken enzovoort) en op zich zou je niet eens kunnen raden in welke stad je je bevindt. Een verschil met deze kerk was wel dat de meeste mensen ook tijdens de mis hun mondmasker droegen, al vraag ik me af of dat de veiligheid echt ten goede komt.
Eigenlijk was het deugddoend om te zien dat dezelfde maatregelen (en dezelfde zorg voor de veiligheid van éénieder) ook hier gelden. Het probleem is immers gelijk, het zou absurd zijn als de oplossingen dan helemaal anders zouden zijn.
Bovendien gaf mij dat een gevoel van "katholiciteit": onze Kerk is universeel. Zelfs als je in een ver land in de kerk zou komen, kun je je thuis voelen, want het is "dezelfde" viering die je thuis vindt. Het voelde vertrouwd: we vieren nog maar sinds half juni op deze wijze, maar het voelt al wat gewoon om zo 'op afstand' van elkaar samen naar de essentie te kijken.
Mijn juk is zacht en mijn last is licht, hoorden we Jezus zeggen. Het is de essentie: we kijken naar dezelfde Christus en vinden kracht om de week door te komen. Of het nu elders is of bij ons...

Tony, pastor

Spirituele herbronning in de ‘anderhalvemeterliturgie’

Stilaan geraken we gewoon aan de ‘anderhalvemeterkerk’. Maar het blijft natuurlijk wat vreemd. Je mag niet spontaan kiezen waar je gaat zitten (voordeel is wel dat nu altijd de eerste rijen bezet geraken!), er mag niet gezongen worden, de communie verloopt nogal bizar, … Bovenal zal het voor velen ook vreemd zijn dat ze zo ver uit elkaar moeten zitten. Maar misschien is dat laatste voor sommigen misschien juist een verademing! Door zo te zitten heb je immers meer ruimte, niet enkel lichamelijk, maar ook spiritueel. Bovendien hoef je niet van alles te doen in een dergelijke viering: je hoeft niet te zingen, je hoeft niet mee te klappen, … De viering is gekenmerkt door meer stilte, en voor sommigen kan dat echt heilzaam zijn. Sommigen zullen zich misschien beter voelen in deze ‘anderhalvemeterliturgie’ dan in de liturgie die we tot nu toe gewoon waren. Want niet iedereen is spiritueel gebaat met grote interactie. Natuurlijk is gemeenschap vormen belangrijk, maar evenzeer is het belangrijk om in de liturgie tot rust te komen, eerbied en terughoudendheid een plaats te geven, in de verte te staren en stil te worden. En tot dit alles leent zich de liturgie die we nu in deze coronatijd kennen heel goed. In onze drang naar gezelligheid en interactie kunnen we immers soms ook wel eens in mekaars spirituele ruimte gaan staan, wat niet steeds bevorderlijk is. De liturgie die we nu kennen is meer gekenmerkt door afzondering, en dit kan de spirituele herbronning soms ook wel ten goede komen. Dit betekent helemaal niet dat we hierdoor niet meer op elkaar betrokken zijn. Maar in de leegte ontstaat een nieuwe mystieke verbondenheid, met God, en met elkaar. Ik kan me dus perfect voorstellen dat deze nieuwe vorm van verstilde liturgie sommige mensen echt deugd kan doen. Zij zeggen wellicht: eindelijk! Voor anderen kan het misschien een ontdekking zijn, een manier om God ook te ontmoeten in de afzondering, de soberheid en de stilte.

Pastor Gino

Thuiskomen

We raken het toch min of meer gewoon: in alsmaar meer sectoren van het publieke leven hernemen de activiteiten, maar het gebeurt overal anders dan voorheen. Of het nu gaat over winkelen, naar de school gaan of het werk, op restaurant gaan of op café, Eucharistie vieren of gewoon weer vergaderen met een groepje mensen, het gebeurt allemaal verschillend, met afstandname, ontsmette handen, voorzichtigheid. Uitbundigheid blijft achterwege, het gebeurt allemaal wat ingehouden, beredeneerd, rustiger ook. Zo van 'snel snel' nog iets doen, brengt te veel risico's mee.
Het klopt wel dat het leven herneemt, maar het is dus anders. Vertrouwdheid is er niet meer (of: nog niet) helemaal. Het lijkt wel alsof we leven 'in een andere stad'. Of 'in een ander land'.
Hebt u er ooit bij stilgestaan dat, historisch gesproken, de eerste plaats waar Israël zijn God is tegengekomen, de woestijn was? Men was net gevlucht uit Egypte en begonnen aan een tocht die veertig jaar zou duren, méér dan één generatie. Het was een nomaden volk, een volk van zwervers. 'Thuiskomen' is voor nomaden iets speciaal, heeft steeds iets voorlopig. Men is altijd onderweg, er volgt telkens weer een nieuwe plek. Zou het toeval zijn dat men juist in die toestand 'van blijvende voorlopigheid' God op het spoor kwam: door dieper te kijken dan de alledaagse routines (die er niet meer waren), de courante gewoontes of al datgene waarvan mensen zeggen "het is altijd zo geweest" - omdat dat allemaal niet is - dat men dieper begint te kijken en zich de vraag stelt wat er werkelijk toe doet? Juist dàn komt men God op het spoor...
Is het "voorlopige land", waarin wij hier nu leven, echt in alle opzichten een opgave en moeten we zo snel mogelijk proberen terug te keren naar "het normaal" dat we altijd gekend hebben, of zouden er in deze dagen ook buitenkansen kunnen liggen?

Tony, pastor