Daar zijn de jassen weer!

Hebt u uw jas al nodig gehad deze dagen? Vorige week wisten we nog amper waar kruipen omwille van de hitte, vandaag zijn de temperaturen in elkaar gezakt. Ik heb mijn jas al enkele keren nodig gehad... Je voelt de herfst echt komen - tja, wat zou je willen: het is eind augustus. Om het plaatje compleet te maken heeft het vannacht gestormd. Dit is echt wel najaar.

De krachtige wind brengt mij vanzelf bij één van de merkwaardigste evangelies, waar niet alleen Jezus in de storm over het water loopt, maar Petrus het ook doet (Mt 14,22-36), we hoorden dit stukje enkele weken geleden nog in de zondagsmis. Hij aarzelt weliswaar en zinkt, maar het wordt zo beschreven dat Petrus er ook in lukt. Merkwaardig, omdat Jezus misschien wel uitzonderlijke krachten heeft, maar Petrus toch niet. Wil het zeggen dat dit "over het water wandelen" eigenlijk niet zo moeilijk is of wil het zeggen dat de leerlingen omwille van Jezus ook uitzonderlijke krachten krijgen? Dat laatste is wel een uitdagende gedachte... als het geldt voor Petrus, zou het dan ook voor ons waar zijn? Wat zou vandaag 'over water wandelen' kunnen betekenen?
Het zal wel iets te maken hebben met wat Jezus zegt op het moment dat Petrus zinkt: "waarom heb je getwijfeld?" (in een andere vertaling las is: "waarom heb je niet vertrouwd?") Zou je "over water wandelen" vandaag kunnen begrijpen als "vertrouwen", "je twijfel overwinnen", misschien wel in het bijzonder: vertrouwen in Jezus?
Het stormt vandaag inderdaad, maar de echte storm is de Coronacrisis die over de wereld woedt, en die heel ons leven overhoop haalt. Is deze wind niet verschrikkelijk hevig? Komt dit nog goed? Je zou voor minder wegzinken...
Zelfs wanneer als Petrus wegzakt, grijpt Jezus zijn hand... Laten wij in onze twijfel niet vergeten onze hand uit te steken...

Tony, pastor

Ik kleur graag buiten de lijntjes...

Op een deel van de Leuvensesteenweg hebben ze dit weekend de wegmarkeringen vernieuwd. Ik vermoed dat dit juist nu gebeurt om met de komende start van het schooljaar veiliger te laten verlopen. In elk geval: de lijnen blinken nog, de vooraf aangebrachte hulplijntjes zijn nog zichtbaar. Voor heel wat mensen (voor iedereen?) hebben lijnen iets vervelend. Ze 'dwingen' ons tot een bepaald gedrag en het is misschien wel van nature zo dat een mens zich niet graag laat dwingen. In het geval van het verkeer gaat dat misschien nog net wel, mogelijks omdat ik op dat terrein zelf ook de noodzaak snap - verkeersregels volgen is uiteindelijk ook in mijn eigen voordeel (de noodzaak begrijpen is een belangrijke motivator) - maar er zijn vele terreinen van het leven waar de voorschriften onder veel druk staan. Of het nu gaat over corona, over de regels in de economie, met betrekking tot het milieu of de belastingen... misschien is het wel door een verre herinnering aan tijden van bezetting dat we extra wars zijn van regels en deze wel eens zouden willen overtreden, soms alléén maar omdat ze bestaan. (Stel dat je aan een kind zou zeggen dat het op een bepaald uur niet màg gaan slapen, misschien zou gaan slapen daardoor juist wat aantrekkelijker worden...)
Het doet me denken aan Jezus tegenstelling tussen de Goede Herder en de huurling (waarbij alleen Jezus zelf de Goede Herder is in alle volheid...): zou het willen volgen van voorschriften te maken hebben met vertrouwen in de regelgever: als ik de wetgever vertrouw, zijn diens voorschriften aanvaardbaarder dan wanneer ik van die wetgever niet moet hebben?
In de geloofsbeleving van Joodse mensen is God de ware wetgever en respect voor de God drukt zich vooral uit door het respect voor dienst Wet. Het gaat in dat geval natuurlijk niet over wetten als het stoppen voor het rode licht, maar wel over de bekende geboden, die bedoeling hebben om het leven te beschermen (wat natuurlijk ook geldt voor die rode licht regel). Het geeft wel aan dat regels volgen vertrouwen vragen, overgave aan een inzicht dat groter is dan het mijne. Misschien is het gewoon de bereidheid om zijn voeten te laten wassen door de Meester, zoals Jezus aan Petrus vroeg.

Tony, pastor

Arme priesters!

Een confrater stuurt regelmatig een mail rond aan vrienden en collega’s met tekstjes, grapjes, overwegingen ter inspiratie. Onlangs kregen we onderstaande tekst ter overweging.

Pastor Benno


Arme priesters!

Als een priester te veel lacht, zegt men dat hij oppervlakkig is.
Als een priester te veel nadenkt, zegt men dat hij introvert is.
Als een priester een mooie man is, vraagt men zich af waarom hij niet getrouwd is.
Als een priester lelijk is, zegt men dat hij aan geen vrouw kon geraken.
Als een priester dik is, zegt men dat hij niets tekort komt.
Als een priester mager is, zegt men dat hij gierig is.
Als een priester lang preekt, zegt men dat het tijdverlies is.
Als een priester kort preekt, zegt men dat hij geen inspiratie heeft.
Als een priester een mooie auto heeft, vraagt men zich af waar hij het geld heeft gehaald.
Als een priester een oude auto heeft, zegt men dat hij niet van deze tijd is.
Als een priester te veel bij de mensen op bezoek gaat,
zegt men dat hij niets anders te doen heeft.
Als een priester niet bij de mensen komt, zegt men dat hij te gereserveerd is.
Als een priester een toog draagt, zegt men dat hij conservatief is.
Als een priester in T-shirt is of baskets draagt, zegt men dat hij te modern is en gaat uittreden.
Als een priester te jong is, zegt men dat hij geen ervaring heeft.
Als een priester de oud is, wil men hem in een home steken.

En jij, wat zeg jij van jouw priesters?

A.N. Onymus

Weet jij het nog?

De straten waren vanmorgen nog helemaal leeg in Brussel. Het deed me denken aan de dagen van het voorjaar toen iedereen 'in zijn kot' moest blijven. Het voelt nochtans helemaal anders aan: de bedruktheid van toen is weg. De lege straten zijn geen teken van de verplichting om binnen te blijven, maar van de vrijheid om op vakantie te kunnen gaan: ondanks corona is er heel veel volk weg uit Brussel. Het is echt wel verrassend hoe anders het voelt. En ja, vanaf vandaag moeten we allicht overal mondmaskers dragen (en juist vandaag ben ik het mijne thuis vergeten...) en de contacten blijven nog voor onbepaalde duur zeer beperkt (ik had onlangs na bijna veertig jaar opnieuw contact met een schoolvriend. Ons plan om bij te praten moet voor een hele tijd in de koelkast...), maar we mogen wel buiten. En er zijn wel degelijk contacten met mensen, al is het dan gedoseerd.
Ik zie een reclameboodschap van een frisdrankmerk. "Laten we niet vergeten hoe sterk we samen waren", luidt de boodschap. Ik ben wat verrast: spontaan heb ik niet zo groot vertrouwen in reclameboodschappen, want ze hebben als doel om meer winst te maken door meer te verkopen en zelden om diepe waarheden te verkondigen. Maar vandaag lijkt het wel anders. Er staat niet: "Vergeet niet hoe erg het was, zodat je nu meer kan genieten", maar positief: "Laten we niet vergeten dat we door de bundeling van onze krachten dat erge hebben overwonnen!". Het zou bijna een bijbelse boodschap kunnen zijn: het positieve dat eruit spreekt en de oproep om het positieve niet te vergeten. En bovenal het inzicht dat het allemaal niet van onszelf komt, maar dat we het uiteindelijk ontvangen. Goed nieuws, om niet te vergeten!

Tony, pastor

En toen gingen de musea weer open

Tijdens de voorbije lockdown waren de musea gesloten. Hoewel ik dat als regelmatig museumbezoekster kon betreuren, vond ik het vanzelfsprekend dat ieders gezondheid voorop moest staan.
Maar kunnen genieten van cultuur is een verrijking vandaar dat ik blij was toen de musea weer open gingen en ik mijn museumpas terug kon gebruiken. Een bezoek verloopt wel anders dan we gewoon waren: je loopt niet even een museum binnen maar regelt je bezoek met tijdsklok online; je volgt de veiligheidsvoorschriften ter plaatse.
De eerste tentoonstelling die ik bezocht was die in Museum-M in Leuven met werken van Rodin, Meunier en Minne. Ik had tevoren in een tijdschrift deze zin gelezen: ‘Musea worden tempels van rust en reflectie.’ En dat was ook zo: er waren maar een zeer beperkt aantal bezoekers. Je kon in alle rust en stilte beelden bekijken, er blijven bij stilstaan. Wat een rijkdom! De beelden van bovengenoemde kunstenaars waren geplaatst naast middeleeuwse beelden uit de eigen museumcollectie. Een onverwachte benadering die een diepe indruk maakte. Zo stond bijvoorbeeld het beeld van Meunier ‘de moeder die haar gestorven zoon beweent’ dicht bij ‘een piëta’. Het trof mij opnieuw hoe beelden kunnen ontroeren en uitnodigen tot stilte en gebed.
De volgende tentoonstelling was van een heel andere orde, namelijk ‘Dacia Felix’ in het Gallo-Romeins Museum in Tongeren. Wat een voorrecht om met een klein bezoekers door de tentoonstelling te kunnen lopen! Na het bezoek in het museum gingen we ook even de basiliek binnen. We werden vriendelijk welkom geheten en hadden eerst een kort gesprek over hoe een viering nu verliep in de basiliek en over de geplande werken om de toren open te stellen voor bezoek. Maar het was ook een moment van gebed bij het beeld van de ‘madonna’, nu wel niet meer ‘zwart’ zoals heel lang het geval was.
Terwijl dit aan het schrijven ben, kon ik nog een speciale, korte tentoonstelling meepikken: de mussen die met zes, zeven tegelijk genieten van het vogelbad op mijn terrastafel in de tuin! Gewoon zalig!

Chris Ruelens

Rodin, Meunier en Minne

Broodvermenigvuldiging voor vossen

Is dit nu een tweede lockdown? Het voelt zo niet aan. Er zijn grote verschillen met de situatie van april-mei en het belangrijkste is allicht de bubbel van vijf personen. We hoeven ons niet langer te hullen in een soort 'kluizenaarsbestaan' in de stad, maar we hebben (enkele) mensen bij wie we terecht kunnen. Wat mij treft is dat ik precies veel minder mensen hoor klagen dan ik zou verwacht hebben. Natuurlijk is dit alles niet comfortabel. Uiteraard zien mensen af. Maar tegelijk is er het besef van de ernst van de situatie. Misschien is het wel omdat we erger hebben gekend dat we nu beter weten wat de rijkdom is van wat we hebben. Raar eigenlijk: verminderen om te beseffen wat je hebt en daar dan gelukkig om te zijn...
Vorige zondag hoorden we het evangelie van de broodvermenigvuldiging. Was dat een voorval met broden in een ver verleden, of ging dat evenzeer over datgene wat mensen vandaag ten diepste nodig hebben om te leven? Sinds corona weten we wat het belang is van een vriendelijk woord, hoe een lieve groet van een bekende tijdens het winkelen bijvoorbeeld onze dag helemaal "kan maken" en een banaal moment verheffen tot een feest. Wat die ander dan zegt komt er gewoon op neer dat die het fijn vindt om mij te zien. Of: dat die mij 'graag ziet'. 'Graag zien' of 'graag gezien worden' is het echte brood.
Vroeg vanochtend liep er een jonge vos haast voor mijn fietswiel. Hij repte zich angstig uit te voeten, zeker toen ik even bleef staan. Misschien was hij tegelijk gefascineerd, maar diepe angst won duidelijk: van 'graag zien' was geen sprake: hij wou mij duidelijk liever niet zien. Het is alsof God nog niet in het dier was doorgedrongen en er dus alleen nog maar angst aanwezig was. Vossen hebben nog geen broodvermenigvuldiging meegemaakt.

Tony, pastor.