Even stilstaan bij het evangelie

Zondag 31 januari : Vierde zondag door het jaar - B (Marcus 1,21-28)

Jezus drijft een onreine geest uit, zo vertelt het Evangelie van deze zondag. Een mens kan beheersd worden door een slechte geest, een ingesteldheid die hem onvrij maakt, die hem verslaafd aan het kwade kan maken. Een mens kan in de macht zijn van het kwade of van ‘de kwade’. In Jezus toont God dat Hij sterker is dan die macht. Jezus komt ons vrijmaken van al wat ons in de ban van het kwade houdt, in de macht van de slechte geest die ons onvrij maakt. Als Jezus in ons leven binnenkomt, schenkt Hij ons de goede Geest. Hij doet ons inzien wat ons écht vrij, écht gelukkig kan maken.
Wat hier opvalt is, dat Jezus tot de onreine geest zegt: “zwijg stil en ga uit hem weg”. Jezus doet de onreine geest zwijgen. Inderdaad, het kwade heeft veel te ‘zeggen’: grote woorden, lege woorden, ijdele woorden, verleidelijke woorden, leugenachtige woorden, overdonderende woorden, kwade woorden… Er wordt zoveel in onze wereld gezegd, beweerd en geroepen door volksmenners, leugenaars, slechte geesten… Maar de waarheid overwint. God heeft het laatste woord. God is sterker dan de macht en het roepen van het kwaad. Dat is de boodschap van dit evangelie. Moge dat besef ons bemoedigen en vrede geven bij al het geroep dat wij horen in onze samenleving.

Pastor Benno

04 afb Folio_166r_-_The_Exorcism - wikimedia

Ik heb er genoeg van!

Misschien schrik je wel wat van de titel van deze blog vandaag. Maar vrees niet! Ik zal niet beginnen rebelleren en alle coronamaatregelen met de voeten treden. Ik zal niet na 10 uur 's avonds de straat opgaan. Ik zal niet gaan demonstreren. Niets van dit alles dus. ‘Ik heb er genoeg van’ verwijst gewoon naar de cantate van Bach ‘Ich habe genug’ die geschreven werd naar aanleiding van het feest van Lichtmis, dat we komende dinsdag op 2 februari vieren. In de beroemde aria uit deze cantate horen we de woorden van de oude Simeon in de tempel. Heel zijn leven lang keek hij uit naar de Messias. Nu is hij oud, maar nog steeds is er niets gebeurd. Je zou zelfs de indruk krijgen dat het alsmaar erger wordt. De Romeinse bezetter overheerst, het volk wordt onderdrukt. Waar is die beloofde Messias? Simeon had genoeg reden om te zeggen ‘ik heb er genoeg van’ en dus de moed op te geven. Maar dan ziet hij plots een jong koppel de tempel binnenkomen met hun kind om er de gebruikelijke rituelen te voltrekken. Niets spectaculairs. Dit gebeurde elke dag in de tempel. Maar plots doet dit tafereel iets met hem. Het raakt hem ten diepste. En ineens beseft hij dat dit het moet zijn. Dat het hier aan het gebeuren is. Dat God hier doorbreekt in dit eenvoudige tafereel. Hij had het al die tijd misschien veel te ver gezocht, zonder te beseffen dat het Licht doorbreekt vlakbij. Hij beseft dat het grote wonder in het gewone ligt. En dat is voor hem genoeg (vandaar dus 'Ich habe genug'), genoeg om weer verder te kunnen gaan. Hij kan er weer tegen. Vreemd toch hoe dit oude verhaal vandaag zo actueel kan zijn. Want is dat niet ook vaak wat wij vandaag meemaken? Ook wij hebben er wellicht af en toe wel eens meer dan genoeg van. Het duurt nu al zo lang. Maar dan kan het soms wel eens gebeuren dat je plots het geluk vindt in doodgewone dingen: in een telefoontje van iemand, in een klein berichtje, in een eenvoudige attentie, in een klein huiselijk moment, … En dan kan je er weer even tegen. Dat kleine beetje is genoeg om weer verder te gaan, net als Simeon. Ik wens je in deze donkere tijd veel van die lichtpuntjes. En wie weet, misschien kunnen de klanken van Bachs lichtmis-cantate (BWV 82) ook wel helpen om wat licht in de duisternis te brengen.

pastor Gino

Loop niet op zeurkousen rond

 Ik loop thuis wel eens op kousenvoeten rond en ja, ik moet toegeven dat ik soms zeurkousen aan heb. Er zijn nogal wat dingen waarover je kan zeuren: de wekker loopt zo vroeg af en ik ben nog niet echt goed wakker. Ik maak graag een wandeling maar liever niet in de regen. De koffie is op en hoe begin ik een dag zonder mijn ochtendkoffie? Weer dat mondmasker opzetten? Hoe lang nog? De vaccinatie loopt vertraging op en wat met ‘de derde golf’ waarover zoveel wordt gesproken? Ik kan niet slapen! Enzovoort. Gelukkig ben ik meestal alleen wanneer ik op zeurkousen rondloop en ben ik de enige om er last van te hebben. Gelukkig zijn er ook goede vrienden die mij af en toe laten zeuren. Ik ben hen daar heel dankbaar voor want dan de bui vlug over en worden de zeurkousen opgeborgen. Voor een tijdje toch.
Ook over en in de Kerk wordt er soms ‘gezeurd’. Het verloopt er niet altijd zoals we het graag zouden hebben, in deze coronatijden nog minder dan anders misschien. Daarom was ik zo getroffen door het gebed van Jean-Paul Vermassen waarin ik mezelf kan in herkennen.

Pastor Chris

Toen het buitenland nog ver weg was...

Ik herinner mij de tijd toen het buitenland nog ver was. In mijn kinderlijke beleving was een landsgrens oversteken iets bijzonders, we wisten wel van andere landen, maar hadden die toch slechts in heel beperkte mate gezien. België was toen nog "groot": je kon er op bijzondere plekken belanden. De plaats waar ik vandaan kom had nochtans ook al "stromend water en alles" en de tijden waarover ik spreek zijn nu toch ook weer niet zo heel erg lang geleden.
Maar laat mij geen nieuws strofe schrijven van "'k vraag het aan"; er is ondertussen veel veranderd. Tegenwoordig beseffen we amper als we het land verlaten en onze eigen regio lijkt toch zo pietepeuterig klein. We spreken over "het zeetje" wanneer we de grote plas bedoelen... Ja, het voelt tegenwoordig een beetje hip om vakantie te nemen in je eigen land. Zo ben ikzelf de laatste maanden heel regelmatig in de basiliek van Koekelberg: tja... hoeveel Brusselaars hebben die al gezien?
Vandaag gaan echter de grenzen opnieuw dicht. We mogen er niet meer uit... Waarom voelt dat 'zo beknellend? Ik wil, in weerwil van een mogelijke eerste indruk, zeker niet kneuterig overkomen en ik ben zelf tewerkgesteld in de eerste en oudste en misschien grootste multinational van de wereld, maar ik vraag me af of het in ons eigen land wel echt zo 'erg' is dat we er absoluut weg zouden moeten. Waarin ligt eigenlijk de aantrekkelijkheid van die exotische bestemming? Dat het daar zo mooi is? Zeker! Maar misschien ook wel dat we hier zo graag vandaan willen. Een gesloten grens confronteert me met mezelf en dat ga ik vaak liever uit de weg. Want ik ben groter, kleiner, dikker, dunner, hatelijker, lieftalliger... dan ikzelf zou willen. De eerste plaats om werkelijk thuis te komen, is echter bij mezelf. Maar wanneer ik met mezelf in de knoei lig, dan is een exotische vlucht een welgekomen uitweg...
Doe de grenzen maar snel weer open. Maar laten we de échte reis van het leven evenmin vermijden: die naar onszelf, naar de binnenkant, naar onze diepte, waar we ten volle thuis kunnen zijn. Want het is ondermeer daar dat God ons opwacht...

Tony, pastor

Positief nieuws: doe zoveel looksaus op je scampi’s als je wil

Enkele dagen geleden zat ik in de metro en zag in één van de stations zo’n publiciteitsscherm met wisselende advertenties. Terwijl het metrostel even stilstond zag ik in grote letters verschijnen: “Doe zoveel looksaus op je scampi’s als je wil”. En daaronder in kleinere letters: “draag je masker”. Blijkbaar heeft een communicatie-agentschap enkele slogans ontworpen om ons aan te moedigen een mondmasker te dragen. In deze ernstige tijden kunnen we daarbij wel wat humor gebruiken.
Wat het dragen van een mondmasker betreft: mij bereikte nog een ander goed nieuws. De stad Antwerpen gaat 5000 herbruikbare mondmaskers met doorkijkvensters verdelen onder doven en slechthorenden. Die mensen zijn immers afhankelijk van liplezen of minstens van het zien van de mimiek van hun gesprekspartners. Een mondmasker met doorkijkvenster is daarbij een grote hulp. Zo worden we in bijzondere omstandigheden steeds inventiever. Gelukkig maar.
En tenslotte nog positief nieuws uit Brussel, en met name uit Schaarbeek. Daar is nu een ‘sociale bakkerij’ die er wil voor zorgen dat mensen die het financieel niet zo breed hebben, toch ook kwalitatief hoogstaand en gezond brood kunnen kopen. Er zijn drie prijzen: de normale prijs, een prijs die een beetje hoger ligt en een prijs die lager ligt. Mensen kunnen kiezen welke prijs ze betalen, zonder zich te moeten verantwoorden uiteraard. De bakkerij is nu drie maanden open. Over een jaar wordt er geëvalueerd. Laat ons hopen dat het werkt.
En laten we positief blijven denken!

Pastor Benno.

Hebt u nog positief nieuws waarover ik mag schrijven? Laat het mij weten a.u.b. Dank.

Groene zondagen

Kerstmis en Pasen waren vorig jaar anders dan anders maar toch... je leeft naar iets toe. Het feit dat je het pijn doet dat het niet kan zoals je het al jaren gewoon bent  drukt uit dat je er mee bezig bent en dat je er alles wilt aan doen om het zo aangenaam mogelijk te maken. De living wordt versierd, er klinkt kerstmuziek, de straten zijn mooi verlicht. Iedereen doet er alles aan om het zo mooi en zo goed mogelijk te maken. Ook in de liturgie, zij het via Zoom of via podcast, is alles in het werk gesteld om je dichtbij God en bij elkaar te brengen. 

Daarna valt het wat stil, de gewone tijd door het jaar. Liturgisch de groene tijd door het jaar. Dan valt alles zowat in z'n normale plooi. Voor mij was het als een vakantieweek, de catechese was nog niet opgestart, er waren geen directe afspraken, ik moest voor het eerst sinds lang zoeken om mijn dag in te vullen. Lang moest ik niet zoeken hoor, er lag een nieuw Godly Play verhaal klaar om te schilderen. Jullie krijgen het op Aswoensdag te zien. Het was best wel een deugddoende week.

Gisteren belde ik iemand op die alleen woont. De hardheid van het leven heeft hem klein gekregen en ook al is hij nog maar 40 jaar, hij zal nooit meer kunnen werken. Wat mij vooral trof was de blijheid waarmee hij over zijn voorbij week vertelde. Over de dagdagelijkse klussen, over een verhuis in de living die hem zoveel voeldoening gaf, over zijn twee nieuwe bewoners in het aquarium, over de soep die hij voor de eerste keer zelf gemaakt heeft,... Hij was gelukkig met die kleine dingen van elke dag. 

Daar heb ik bewondering voor. We blijven heel dikwijls hangen bij wat we missen, bij wat we niet mogen, wat we kunnen en zijn daardoor soms doodongelukkig.

Het telefoontje gisteren leerde mij dat wij zoveel redenen hebben om blij te zijn, om dankbaar te zijn. En is het niet op zo'n blije en dankbare momenten dat wij God heel dichtbij voelen. Daar kunnen we hem vinden: 'in de dingen van elke dag'.

Pastor Mariette

Even stilstaan bij het Evangelie

Zondag 24 januari : Derde zondag door het jaar B (Marcus 1,14-20)

Nu de kersttijd voorbij is, gaan we zondag na zondag de verkondiging en de daden van Jezus volgen zoals ze beschreven staan in het Marcusevangelie dat we lezen in dit B-jaar. In het evangelie van deze zondag wordt het begin van Jezus’ optreden verhaald. Eerst geeft de evangelist een samenvatting van Jezus’ eerste prediking : « De tijd is vervuld en het Rijk Gods is nabij ; bekeert u en gelooft in de Blijde Boodschap ». De tijd is vervuld…: met Jezus is de tijd aangebroken dat het Rijk Gods – de werkelijkheid die God wil – dichterbij komt. Om open te staan voor die werkelijkheid is het nodig dat we ons ‘bekeren’ – ons leven veranderen om het op God en het goede te richten – en het goede nieuws aanvaarden dat God ons graag ziet en ons uitnodigt om er te zijn voor elkaar. Deze coronatijd met al zijn problemen kan ook een tijd zijn om na te denken hoe wij ons leven kunnen veranderen, het zinvoller kunnen maken, om er te kunnen zijn voor anderen.
In het tweede deel van dit evangelie wordt verteld hoe Jezus enkele vissers uitnodigt om met Hem mee te gaan: “komt, volgt Mij; Ik zal maken dat gij vissers van mensen wordt”. Jezus volgen, met Jezus meegaan, houdt blijkbaar ook in: mensen samenbrengen zoals vissers vissen bijeenbrengen in hun net. Jezus volgen doe je samen, in gemeenschap. Samen kan je gestalte geven aan zijn boodschap. Daarbij kunnen wij ons afvragen: hoe kunnen wij mensen samenbrengen in deze coronatijd, nu we niet ‘lijfelijk’ bij elkaar kunnen komen? Hoe kunnen wij blijven gemeenschap vormen rond Jezus? Hoe kunnen wij ook in deze moeilijke tijd samen gestalte geven aan Jezus’ boodschap?
En dan horen we de indringende woorden: “terstond lieten zij hun netten in de steek en volgden Hem”. De eerste strofe van het mooie lied 562 in ‘Zingt Jubilate’ betrekt deze woorden op ons:

“Jezus die langs het water liep
en Simon en Andreas riep
om zomaar zonder praten
hun netten te verlaten,
Hij komt misschien vandaag voorbij
en roept ook ons, roept u en mij
om alles op te geven
en trouw Hem na te leven.”

Laten we ook daarover mediteren in deze dagen. Wat zou Jezus aan ons vragen?

Pastor Benno

Roeping van de leerlingen
(C) Pixabay

Speciaal voor onze organisten!

Alsof de hele pandemie nog niet erg genoeg is, gebeuren er in de wereld ook nog andere rampzalige dingen. Daar valt weinig aan te doen natuurlijk. Zo was er bijvoorbeeld deze week de brand op het dak van de Bozar. De culturele sector is reeds heel erg getroffen (enig soelaas biedt misschien de nieuwe zender Podium 19 die gisteravond van start ging), en dan wordt de belangrijkste cultuurtempel van Brussel op de koop toe lamgelegd door een brand. Hopelijk kan de opgelopen schade vlug hersteld worden en kunnen we binnenkort weer tentoonstellingen bezoeken of genieten van een concert in de Henri Leboeufzaal. In ieder geval is reeds duidelijk dat het orgel in de Leboeufzaal zwaar getroffen is, niet zozeer door de brand zelf, maar door het insijpelende water. Ook dit is dramatisch, want het imposante orgel had al eens eerder te lijden door waterinsijpeling eveneens veroorzaakt door een brand in 1967. Het bleef lange tijd onbespeelbaar, maar onder impuls van Bernard Foccroulle werd er twintig jaar gewerkt aan de restauratie van het orgel, totdat het in november 2017 opnieuw werd ingehuldigd. En nu is er dus drie jaar later opnieuw aanzienlijke schade aan het orgel. Maar naast dit slechte nieuws kregen we deze week ook positief ‘orgelnieuws’ te horen. In de schitterende kathedraal van Salisbury is een vaccinatiecentrum opgericht. En terwijl de veelal oudere mensen van Salisbury hun vaccin kregen, werden ze getrakteerd op orgelmuziek van Bach, Händel en Pachelbel. Bedoeling was dat de muziek kon zorgen voor een stemming van kalmte en sereniteit tijdens het inenten, alsook was het voor de bewoners een kans om het pas gerenoveerde orgel te horen. En dat orgelmuziek ons in een andere stemming brengt, daar kunnen velen van ons ongetwijfeld van getuigen. Hoe doegddoend kan het niet zijn om tijdens een liturgische viering of tijdens een orgelconcert de klanken van het orgel te horen weerklinken. Daarom vandaag dan ook een welgemeend dankjewel aan al onze organisten die zich in onze verschillende kerken elke week met hart en ziel inzetten! Jammer dat we ze nu even moeten missen, maar als we terug samen kunnen komen, zullen we des te meer van hun orgelspel genieten. Want orgelmuziek is echt een medicijn voor de ziel. Ter ere van hen deze transcriptie van de Pavane opus 50 van Gabriel Fauré door Jonathan Scott op het orgel van de Leboeufzaal in de Bozar!

Pastor Gino

Klaar voor de spuit?

Er is in de media heel wat te doen rond de vaccinatie tegen het coronavirus. Is het wel veilig? Tekort aan vaccins of leveringen die vertraging oplopen zodat het ziekenhuispersoneel langer moet wachten; complottheorieën tieren welig in het kamp van de antivaxers, … . Je zou zo nog een tijdje kunnen doorgaan. Ook de vaccinatie van de paus (en van de vorige paus) werd nieuws.
Aanleiding om zo met mijn tekst te beginnen was een verjaardagskaart die ik gisteren ontving van een goede vriendin, die een half jaar jonger is dan ik. Ze eindigde haar wensen met de vraag: ‘Klaar voor de spuit?’ met een lachend gezicht erbij. Dus hoef ik de bereikte leeftijd er niet bij te zetten.
Elk jaar ben ik dankbaar dat ik mijn verjaardag mag vieren. Een blik op de overlijdensberichten in de krant maakt vaak duidelijk dat dit niet zo vanzelfsprekend is. Tot vorig jaar was dat ook een dag om mijn moeder bloemen aan te bieden. Nu heb ik mijn ouders in gedachten bedankt!
Er zijn ook enkele praktische redenen om niet te klagen over de bereikte leeftijd: je krijgt korting in musea; je kan een voordelig abonnement voor het openbaar vervoer kopen, … .
Maar het belangrijkste voor mij is elk jaar meer mogen beseffen en geloven dat God ons elke nieuwe dag geeft als een geschenk, dat we mogen uitpakken voor onszelf maar ook voor de anderen.
Van een verjaardagscadeau gesproken!

Pastor Chris

Daar zijn de coronakapsels weer...

Zelf had ik eigenlijk geluk, want vrij kort voor de huidige sluiting van de kapperszaken heb ik mijn haar nog eens flink laten knippen. Maar zoals velen vanuit de zoomsessies kunnen getuigen, ook bij mij ontstaat er behoorlijk wat wildgroei. Ik heb nooit geweten dat het verlangen naar verandering bij zoveel mensen werkelijk 'op' het lijf geschreven stond!
Het doet me denken aan de figuur van de dag - of beter: de figuur van gisteren - namelijk de afscheidnemende Amerikaanse president. De pers had het erover hoe hij op zijn laatste dag aan een hele hoop medestanders nog gratie heeft verleend. Het doet mij onwillekeurig denken aan de parabel van de rentmeester uit het 16e hoofdstuk van Lucas. U weet wel, die rentmeester, die net voor hij ontslagen zou worden, nog onrechtmatig geschenken uitdeelde in de hoop om vrienden te kopen voor later. Bij deze was er dan misschien niet het verlangen naar verandering, maar dan toch het verlangen dat de onafwendbare verandering toch zo gunstig mogelijk zou zijn voor hem.
Die vraag houdt soms ook mijzelf bezig. Ga ik later - binnenkort - geen spijt hebben over dingen die ik nu kan doen, maar niet doe? Na de eerste lockdown vroeg ik mij wel eens af wat ik met al die beschikbare tijd had gedaan: waarom ik niet méér 'achterstallige boeken' had gelezen en andere "dingen-voor-ooit-eens" gedaan. En nee, soms overkomt het mij dat de dagelijkse beslommeringen - 'wat zullen we eten, wat zullen we drinken...' - mij zo bezig houden, dat ik niet verder kijk. Beter toch maar eens denken wat ik nu kan doen, vooraleer het andermaal te laat is... Want ja, het zou onbescheiden zijn om mijzelf te beschouwen als een kind van het Licht, maar in de evangelische parabel prijst Jezus het zelfs in de onrechtvaardige rentmeester, dat hij tenminste wat vooruit gekeken heeft...

Tony, pastor 

(C) Welingelichte Kringen

Positief nieuws: tel je zegeningen

In het Engels is er een gezegde: “count your blessings”. Letterlijk vertaald betekent dat: “tel je zegeningen”. ‘Blessings’, ‘zegeningen’, dat zijn de gebeurtenissen, personen of dingen waardoor of waarmee je je ‘gezegend’ voelt. Met andere woorden: al wat en al wie positief is in je leven, al wie en al wat je gelukkig maakt. Die moet je tellen, opsommen, zeggen de Engelsen. Daar moet je bewust aan denken, die mag je nooit vergeten. Iemand stuurde mij een interview met een dame die aan dit bekende gezegde een zin toevoegde: “Count your blessings. And if life is difficult, count them louder”. ‘Tel je zegeningen en als het leven moeilijk is, tel ze luider’. De boodschap is duidelijk: zeker als we het moeilijk hebben, is het belangrijk dat we nadrukkelijk denken aan de positieve ervaringen in ons leven. Bijvoorbeeld: we kunnen onze familie of vrienden niet in levenden lijve ontmoeten en dat maakt ons triestig, maar we kunnen nog wel met hen telefoneren of skypen. En dat is toch een ‘zegening’. Dat helpt ons om het vol te houden. Zo kan ieder van ons wel ‘zegeningen’ zien in zijn of haar leven, die ons bemoedigen, die ons helpen om de moed erin te houden.
Ook in onze samenleving zijn er zovele ‘zegeningen’. Zo kreeg ik bericht over een politiezone in Brussel die haar oude computers en bureaumateriaal dat ze niet meer gebruikt heeft geschonken aan scholen in kansarme buurten. Of over de hond ‘Boy’ die ingezet wordt voor therapie met mensen met dementie en die erin slaagt om een glimlach op hun gezicht te toveren. Of over ‘Het BuurtPensioen’: een netwerk van buren die elkaar helpen in het dagelijks leven. Zo bestaan er al meerdere groepen in Brussel. Het gaat om buurtbewoners die zich engageren om elkaar te helpen. Je kan je aanbieden als vrijwilliger of als iemand die een dienst nodig heeft, of als beiden. Maar de afspraak is dat de tijd die iemand steekt in die dienst (bv boodschappen doen), later ook voor hemzelf of haarzelf kan gebruikt worden of dat hij of zij die tijd aan iemand anders kan schenken. De werking wordt gecoördineerd vanuit een dienstencentrum. Normalerwijze ontmoeten de deelnemers elkaar maandelijks om te zien of alles goed verloopt en om problemen te bespreken. Maar dat zal in deze coronatijd wel anders verlopen…
Eén ding is zeker: mensen kunnen voor elkaar een zegen zijn. Vergeet ze niet te tellen.

Pastor Benno.

Hebt u nog positief nieuws waarover ik iets mag schrijven? Laat het me weten! Graag.

Escape Zoom

Gisteren, zondag had ik een toffe ervaring via zoom. De  pastorale eenheid Kleopas organiseerde voor haar plussers een 'Escape Zoom' en alle Brusselse plussers waren welkom. Ik had mijzelf ook aangemeld en was benieuwd wat dat wel zou kunnen zijn. Centraal stond het evangelieverhaal van de roeping van Simon en Andreas. Op Jezus'vraag lieten ze hun netten in de steek en volgden Jezus. 

Er zijn verschillende manieren om met een evangelie te werken. Vertellen en visueel brengen met een Godly Play verhaal is bij ons een beproefde manier. Je kan ook met prenten werken, want door iets te visualiseren ga je het beter onthouden. Je hebt het waarschijnlijk ook al voor gehad dat je van een eucharistieviering thuis kwam en je je met moeite kon herinneren waarover het evangelie ging. Uit de homilie iets onthouden lukt soms beter omdat het het kan koppelen aan een eigen ervaring.

Het interioriseren van het evangelie op deze 'Escape Zoom' werd op een heel speciale manier gedaan. Broeder Bernhard Maria verplaatste zich naar het meer van Gennesaret en daar heeft hij het evangelie  gezongen en uitgebeeld. Op het eerste zicht een beetje bevreemdend maar je moet het een kans geven. Daarna vroeg hij de plussers en hun begeleiders of ze wilden meezingen en uitbeelden. Ik geef toe je moet wel een beetje uit je comfortzone komen. Iedereen van achter de computer, via zoom mee zingen en mee uitbeelden. (Gelukkig op mute 😉)
Elk vers werd vier keer na elkaar gezongen en uitgebeeld en daarna nog eens het volledige evangelie aan één stuk. Ik moet zeggen: het werkt ! Het werkt niet alleen bij kinderen/jongeren maar ook bij volwassenen. Het evangelie is binnen gekomen. 

Ik dacht meteen, dat is mediteren voor beginners. Een aanrader dus als je nog eens vast zit met een bijbeltekst.

Pastor Mariette

De roeping van Simon en Andreas

Even stilstaan bij het zondagsevangelie

van 17 januari 2020: tweede zondag door het jaar - B

De kersttijd is voorbij. We zijn in de liturgie begonnen aan de ‘tijd door het jaar’, de ‘gewone tijd’ of de ‘groene tijd’ (omdat de priester dan een groen kazuifel draagt). Zondag na zondag gaan we nu Jezus weer volgen in zijn ‘openbaar leven’, om Hem elk jaar beter te leren kennen, ook nu we nog niet naar de kerk kunnen komen. En zo wordt ons vandaag het getuigenis van Johannes de Doper verhaald ter gelegenheid van de doop van Jezus (die we vorige zondag herdachten). En meteen horen we Johannes bekende woorden uitspreken : “Zie, het Lam Gods”. Het is een verkorte herhaling van wat Johannes even tevoren had gezegd: “Zie, het Lam Gods dat wegneemt de zonde van de wereld”. Dit zijn de woorden die de priester in elke eucharistie herhaalt wanneer hij de Heilige Hostie toont, net vóór de communie. Zoals Johannes Jezus aanwees toen deze naar hem toekwam, zo toont de priester dezelfde Jezus die in de communie onder de gedaante van brood naar ons toekomt. Hij is het ‘Lam Gods dat wegneemt de zonde der wereld’. Het zijn woorden die we in elke eucharistie horen, maar wat betekenen ze ? Er zijn meerdere interpretaties mogelijk. Het kan een verwijzing zijn naar Jesaja 53, 7 waar de profeet de dienaar van God vergelijkt met « een lam dat ter slachting wordt geleid ». Wij christenen passen deze woorden toe op Jezus en zijn kruisdood, die een nieuw begin was voor de mensheid. Ofwel is het een verwijzing naar het paaslam dat geslacht werd op de vooravond van de uittocht uit Egypte (Exodus 12). In deze betekenis is Jezus degene die ons de uittocht doet maken uit de ballingschap van de zonde en de ikzucht naar het beloofde land, het leven in Gods liefde. Of ook nog kan het een verwijzing zijn naar de lammeren die geslacht werden in de tempel van Jeruzalem als offer van verzoening voor de vergeving van de zonden. En in die zin is Jezus dan degene die zich geeft als zoenoffer voor onze zonden. Hoe dan ook, de algemene betekenis is duidelijk. Als de priester de hostie toont en deze woorden uitspreekt, mogen we begrijpen : zie, hier is Jezus die de zonde, het kwaad, heeft overwonnen en die de misdrijven en de stommiteiten van de mensen wegneemt en een nieuw begin schenkt aan de wereld en aan ieder van ons ». Moge er vlug weer een tijd komen dat we deze woorden ‘life’ mogen horen in de kerk. Maar vooral : laten we nu al beseffen wat voor een vertroosting en belofte ze inhouden : « Zie, het lam Gods dat wegneemt de zonde van de wereld ».

Pastor Benno

Hoewel we niet kunnen samenkomen om eucharistie te vieren, blijven we toch verbonden in gebed en bezinning. Voor het zoomgebed op zondag, de podcast en het beluisteren van de zondagsbezinning per telefoon: zie boven, de rubriek ‘gebed en bezinning in coronatijd’.

Lam Gods -c- Francis Helminski

Op de dankbaarheid!

Soms zijn er van die boeken die je bijna een leven lang bijblijven. Zo’n boek voor mij is I.M. van Connie Palmen. Het boek verscheen in 1998 en gaat over haar relatie met de Nederlandse journalist, presentator, schrijver en vooral ‘enfant terrible’ Ischa Meijer. Het was een kortstondige relatie, want na vier jaar overleed hij aan een hartstilstand. Het boek I.M. beschrijft die liefde maar ook het verlies, en dit op een grandioze wijze (I.M. staat voor Ischa Meijer maar ook voor ‘in memoriam’). In de Kerstdagen was op de Nederlandse televisie een schitterende verfilming te zien van het boek met Ramsey Nasr en Wende Snijders, een rol waar Nasr trouwens een Gouden Kalf voor ontvangen heeft. Het was voor mij een reden om het boek nog eens ter hand te nemen en hier en daar een passage te herlezen. Ik was dan ook aangenaam verrast toen afgelopen weekend er een interview met Connie Palmen in de Standaard der Letteren stond. Connie Palmen heeft veel kansen gekregen in haar leven, ze komt uit een warm nest in Nederlands Limburg, haar debuutroman ‘De Wetten’ was onmiddellijk een schot in de roos en de aanzet van een mooie schrijverscarrière. Maar ze had ook serieuze tegenslagen. Na haar relatie met Ischa Meijer, bij we ze de ware liefde had gevonden, had ze een relatie met de Nederlandse politicus Hans van Mierlo, maar ook die stierf heel vroeg. Maar doorheen dit alles, doorheen alle ups en downs, is het basisgevoel dat ze heeft er één van diepe dankbaarheid. Ze besluit het interview dan ook met de zin ‘Ik ben buitengewoon tevreden met en dankbaar voor mijn bestaan’. Het ontroerde mij om dit te lezen. Want dankbaar zijn voor je bestaan is toch wel één van de mooiste dingen in het leven. Ik herinner me nog heel goed dat ik enkele jaren geleden op restaurant zat. De tafel naast mij was een tafel met een Nederlands gezelschap. En doordat Nederlanders soms wat luidruchtig kunnen zijn, kon ik af en toe een flard van het gesprek meepikken, zonder dat ik dat wou natuurlijk. Op een gegeven moment werd een fles champagne aangebroken, en er werd getoast ‘op de dankbaarheid!’. Ik vond dit zo mooi, dat het mij na al die jaren is bijgebleven. Hoe vaak klinken wij op de dankbaarheid? Hoe vaak overvalt ons een gevoel van dankbaarheid, ondanks alles? Dankbaar om het leven, met zijn lach en zijn traan, met zijn zonneschijn en zijn regen, met zijn vrolijke dagen en zijn rottige dagen. Dankbaar om het leven dat zo prachtig is, dankbaar om de zon, die opgaat en ondergaat, maar nooit uitgaat, zoals in het mooie lied van Toon Hermans, hier trouwens gezongen door Wende Snijders, die in de verfilming van I.M. de rol van Connie Palmen speelt. Dank je, Connie, voor jouw dankbaarheid! Ik klink graag met jou mee op de dankbaarheid!

Pastor Gino

Trek iets positiefs aan, dat past altijd

 BZN-spreuken zijn al heel lang een constante aanwezigheid bij mij thuis. Dat schreef ik reeds in een blog van november vorig jaar. De nieuwe dagkalender staat op mijn bureau. Vorige week was één van de spreuken: ‘Trek iets positiefs aan, dat past altijd.’ Denkend aan het positieve nieuws dat pastor Benno altijd schrijft voor de blog, stuurde ik hem deze spreuk door. Zijn suggestie was dat ik er zelf iets over zou schrijven aangezien ik al enkele jaren naailes volg. 

Het begint steevast met het kiezen van een patroon en een bijpassende stof; het kan ook in omgekeerde volgorde. Bij de naailes wordt elk jaar gewerkt met een bepaalde module, dit jaar is dat een bloes en een jurk. Maar in dit geval kiezen we voor de ‘positieve’ module, dus iets waar we ons goed bij voelen, dat niet aanvoelt als een keurslijf, dat tegen een stootje kan. Over het patroon hoeven we ons niet echt druk te maken, het zal altijd goed zijn. Wat het stofje betreft, dacht ik aan heldere kleuren: geel, groen, blauw, een vleugje wit, … . Kleuren die doen denken aan de lente, aan blije en dankbare momenten, aan vreugde, aan vriendschap, … . Hoe we ze bij elkaar brengen staat vrij: een ruitjesmotief is nog mode, een streepje of met bolletjes: keuze te over. En dit stofje is gratis in de aanbieding! 

Nu we de stof en het patroon hebben, kunnen we verder werken. Wat zo fijn is aan de naailes voor mij, is dat het in groep gebeurt. Nu, in coronatijd, in twee kleine groepjes om de twee of drie weken en soms via Zoom. Zo kunnen we elkaar blijven inspireren! Bij het aantrekken van iets positiefs is het niet anders; door de anderen weten we of het wel degelijk iets positiefs is. In sommige gevallen kan je een stof langs beide kanten gebruiken. Dat is ook het geval bij ons ‘positieve’ kledingstuk!

En dat brengt me bij een gedicht dat ik toegestuurd kreeg: je leest het eerst van boven naar onder en dan van onder naar boven! In dit geval betekent het wel een wereld van verschil!

Pastor Chris

Niet zonder handschoenen

Deze dagen is mijn fiets 'geen katje om zonder handschoenen aan te pakken': ook al kom ik telkens - zelfs mét handschoenen - aan met door de koude prikkende vingers, ik neem alle dagen de fiets om naar het vicariaat te rijden. De winterse temperaturen 'bijten' een beetje, doen nog extra uitkijken naar wat warmer weer. Niettemin troosten mij twee gedachten. Wanneer we straks - in de zomer - weer zullen geplaagd worden door muggen, wespen en ander fraais, zullen ze er ons opnieuw aan herinneren dat het omwille van de (ontbrekende) koude van de winter is, dat er zo weinig (zo veel) insecten zijn. Elke koude dag nu geeft een muggenloze nacht extra. Daar troost ik mezelf mee. Het is blijkbaar alleen dat coronavirus dat geen last heeft van de koude, maar daar vinden ze ook nog wel iets op...
Maar er is meer. Sinds de dagen zo kort waren, is er al een klein beetje verschil merkbaar: het uur waarop het kunstlicht 's avonds aan moet, verschuift elke dag. Wat mij echter vooral vleugels geeft, is dat het licht overdag intenser wordt. Het lijkt wel alsof die mistige koepel die als een grote filter over heel de wereld lag, nu toch wat gaten begint te vertonen, want de kleuren worden weer feller en het licht prikkelt weer. Zo zijn de januarimaanden, die ik mij van heel lang herinner: misschien wel bijtende koude af en toe, maar opnieuw helder en dat maakt het eerste méér dan goed. Wanneer straks februari begint, kun je er al helemaal niet meer naast kijken: juist dan vieren we lichtmis, vanouds één van mijn meest geliefde feestdagen.

Tony, pastor.

Positief nieuws: je kan ook bidden als je je mondmasker aandoet

In deze coronatijd wordt ons gevraagd om een mondmasker te dragen om de anderen en onszelf te beschermen. We doen dat omdat het moet en het went wel, maar leuk is het niet. Je ademt moeilijker, het irriteert, bij mensen die een bril dragen dampt de bril aan, je begrijpt moelijker wat mensen zeggen, je herkent soms mensen niet op straat… Zeker voor mensen die de hele dag een mondmasker moeten dragen op hun werk en voor de jongeren op school moet dit echt een opgave zijn. Maar je kan ook van de nood een deugd maken en het mondmasker zien als een aanleiding voor gebed. De Amerikaanse zuster Rose Marie Tresp maakte een prachtig gebed dat kan helpen om op een andere manier naar mensen toe te gaan met het mondmasker op. Alle nadelen van het mondmasker neem je er dan bovenop. Ik vond het gebed in een bundel gebeden en bezinningsteksten die een collega uit de pastoraal in woonzorgcentra mij stuurde. Zij doet dat om mensen te bemoedigen in deze moeilijke tijd. En dat is zeker het geval met dit gebed. Het doet je op een andere manier met je mondmasker omgaan.

Gebed bij het aandoen van een mondmasker 

Als ik me klaarmaak om de wereld in te gaan

help me om het ‘sacrament’ te zien in het dragen van dit kledingstuk

-laat het een uiterlijk teken zijn van een innerlijke genade-

een tastbare en zichtbare manier van leven,

van liefde voor mijn naasten, zoals ik mezelf bemin.

 

Christus,

omdat mijn leven bedekt zal zijn, onthul mijn hart,

dat mensen mijn glimlach zouden zien

in de kreukels rond mijn ogen.

Omdat mijn stem gedempt kan zijn,

help me om duidelijk te spreken,

niet alleen met mijn woorden,

maar ook met mijn daden.

 

Heilige Geest,

als het elastiek mijn oren raakt,

herinner me eraan om goed te luisteren,

vol zorg voor iedereen die ik ontmoet.

Moge dit eenvoudige stuk stof

schild en banier zijn

en moge elke ademhaling die het inhoudt

gevuld worden met uw liefde.

 

In uw naam en in de naam van liefde bid ik.

Moge het zo zijn. Moge het zo zijn.

Zuster Rose Marie Tresp

 

Wat me opviel in dit mooie gebed, was ook het zinnetje: “omdat mijn leven bedekt zal zijn, onthul mijn hart”. Je zou daar verwachten: “omdat mijn mond bedekt zal zijn”. Ik ging kijken in de oorspronkelijke Engelse tekst, en daar staat wel degelijk “since my life will be covered”. En ja, als je erover nadenkt: onze mond bepaalt voor een groot stuk onze gelaatsuitdrukking. En onze gelaatsuitdrukking toont wie we zijn. Als onze mond bedekt is, is ons leven, ons mens-zijn voor een stuk verborgen. Gelukkig kunnen onze ogen nog ‘spreken’ en zeker ook ons hart, zoals zuster Rose Marie bidt.

 

Hebt u nog positief nieuws waarover ik mag schrijven? Laat het mij weten a.u.b.

 

Pastor Benno.

 

Wat mij vleugels geeft

Tijdens de lezing het evangelie gisteren,  zijn volgende verzen in mijn hoofd blijven hangen:

Hij zag de hemel openscheuren en de Geest als een duif op zich neerdalen. En er kwam een stem uit de hemel: “Gij zijt mijn Zoon, mijn veelgeliefde; in U heb Ik welbehagen.”

Het deed me nadenken over de keren dat ik God heel dichtbij gevoeld heb. Momenten om te koesteren. Zo'n moment wil ik met jullie delen. Niets spectaculairs, niemand zal er iets van gemerkt hebben, maar voor mij heeft het de rest van mijn leven richting gegeven.

Het was eind de jaren tachtig, ik had drie kleine kinderen, werkte halftijds en deed nog vrijwilligerswerk bij een ambulancedienst. Behoorlijk druk dus. Maar van één moment moesten ze afblijven. Op woensdag ging ik naar de avondmis in Sint-Maria. Dit gaf mij steun en energie en ik kwam telkens opgeladen weer naar huis. 

Op één van die woensdagen was ik meer dan ooit geraakt door een zin uit het evangelie, ik weet niet meer wat het was maar ik weet wel dat het mij de ganse viering heeft bezig gehouden. Toen ik van de communie terug op mijn plaats kwam werd mij die zin duidelijk en dat maakte mij zielsgelukkig. Als ik naar huis ging was het alsof ik vleugels had, zo intens gelukkig was ik. 

De dagen gingen voorbij maar het nagenieten van dat moment van geluk en het verlangen ernaar deden mij beseffen dat het 'God' was die mij iets wilde zeggen. Dit besef had iets van 'de hemel die openscheurt', van een 'openbaring door Gods Geest'. Dit is het begin geworden van mijn zoektocht en het heeft mij de weg gewezen om dichter bij God te leven, in Zijn dienst te leven.

Pastor Mariette

(C) Pixabay

Doop van de Heer

De kersttijd wordt besloten met het feest van het Doopsel van Christus. Het ligt in het verlengde van het feest van de Openbaring (Driekoningen), dat we vorige zondag vierden. Het Kind dat de wijzen zochten is opgegroeid. Het Licht dat de mensheid zoekt, is Jezus, die in het evangelie van dit feest genoemd wordt : de veelgeliefde Zoon van God. In Hem heeft God ‘welbehagen’, vernemen we. God heeft Hem graag. En door Hem weten wij dat God ook óns graag heeft. Want door óns doopsel zijn wij kinderen van God geworden. In het openingsgebed van dit feest wordt dit gegeven prachtig verwoord :

« God, toen Christus bij zijn doop opstond uit het water van de Jordaan
en de Geest over Hem neerdaalde,
hebt Gij Hem geopenbaard als uw veelgeliefde Zoon.
Ook ons hebt Gij als uw kinderen aangenomen toen wij uit water en Geest herboren zijn.
Wij vragen dat Gij ons staande houdt in uw welbehagen.
Door Christus, onze Heer. »

‘Staande gehouden worden in Gods welbehagen’. Mooie uitdrukking : de kracht krijgen om zó te leven dat God zich goed voelt bij ons. Dat komt Jezus ons leren. En dat zal in de komende weken weer gebeuren. Want daags na het feest van de Doop van de Heer begint de ‘tijd door het jaar’. Zondag na zondag, week na week gaan we Jezus volgen op zijn weg, zijn woorden horen, zijn daden vernemen, meer en meer ontdekken wie Hij is. Om meer en meer te ontdekken wie wij zijn : veelgeliefde kinderen van God.

Pastor Benno

Doop van de Heer(C) Pixabay

Ontwaak en sta op

De kersttijd loopt op zijn einde. Nu zondag vieren we het feest van het Doopsel van de Heer, waarmee de Kersttijd liturgisch afgesloten wordt. Dus past het nog even om op de valreep een kerstlied te introduceren, ofschoon je wellicht niet zal merken dat het een kerstlied is. Het gaat om een oud zigeunerlied dat dateert uit de 17de-18de eeuw. Het is een lied dat de winterzonnewende aangrijpt om aandacht te vragen voor al het mooie om ons heen, en dus veel verder reikt dan de kerstperiode alleen. Het lied ‘The Moon Shines Bright’ nodigt ons uit om het wonder in het hier en nu te ervaren, om in het leven dat vergankelijk en voorbijgaand is, oog te hebben voor het heilige. Zonder dat God vermeld wordt, bevat het lied dus een intens religieuze boodschap. Het wordt gezongen door de Britse Folk-zanger Sam Lee, hier bijgestaan door Elizabeth Fraser, die tot 1997 zong bij Cocteau Twins. Sam Lee is iemand die in zijn muziek teruggrijpt naar oude liederen en er de betekenis voor ons vandaag uit distilleert. Over ‘The Moon Shines Bright’ zegt hij zelf: ‘In een tijd waar religie en geloof in onze Westerse samenleving vaak naar de achtergrond verdrongen worden, kan geloof ons terugbrengen naar de essentie van het leven en is het in staat om onze aandacht aan te scherpen voor de grotere dingen in deze wereld’. Een mooie gedachte en misschien een goed voornemen voor 2021: doorheen het vergankelijke het schone en het heilige ontwaren. Of zoals het lied het op het einde zo mooi verwoordt: ‘Ontwaak en sta op, en wees steeds waakzamer.’

The moon shines bright

And the stars give a light

In a little while it will be day

The voice of love it calls upon us all

And bids us awake and pray 

 

Rise, arise wake thee arise

Life she is calling thee

For it might be the mothering of your sweet soul

If you open your eyes and see 

 

That the life of a man it comes with little plan

It flourishes like a flower

As tender in the heart into which you're born

So cherish your every hour 

 

For the summertime has come

And the trees are sweetly blooming

And the wild mountain thyme

Grows around the blooming heather

Will you go, lassie go,

And we'll all go together

To pull wild mountain Thyme

All around the blooming heather 

 

For our time is not long

Time's an old folk song

No longer can we stay

Those that remember say

Blessed are you all

Who make it through this brawl

Long life and another good year 

 

Blessed are you all

Who answer to the call

Long life and another good year

Long life and another good year 

 

The moon shines bright

And the stars will be our height

Life she is calling thee

Rise, arise wake thee arise

And ever more watchful be

Pastor Gino

 

Levenslang leren

Een vaak gehoorde uitspraak! En als (gewezen) leerkracht heb ik die ook vaak gebruikt maar vooral ondervonden. Want in de ongeveer veertig jaar dat ik heb lesgegeven zijn er heel wat veranderingen geweest qua leerplannen, lesmethodes, handboeken, technologie, leerlingenpubliek, … . Die veranderingen zorgden soms voor twijfels, soms voor frustraties maar ze daagden ook telkens uit om te blijven bijleren.
Toen ik stopte met lesgeven ben ik dan terug ‘leerling’ geworden, kwestie van het van de andere kant opnieuw mee te maken. Het is ondertussen het vijfde jaar dat ik naailes volg in Herent. Leuk, vooral ook omdat het in groep kan gebeuren. Nu in coronatijd in kleine groepjes en maar om de twee weken. Ook een naailes via Zoom behoort nu tot het lessenpakket.
Het is alsof met de coronacrisis het ‘levenslang leren’ in een hogere versnelling is gekomen. Nu we op pastoraal vlak niet meer gewoon kunnen samenkomen, hebben we leren ‘zoomen’ voor gebedsmomenten op zondag, voor vergaderingen, zelfs voor een catechesemoment met ouders en kinderen. Het catecheseaanbod bevat ook elke maand een gefilmd Godly Playverhaal. Vorig jaar volgde ik de opleiding om Bijbelverhalen volgens de Godly Playmethode te vertellen maar ik had nooit gedacht dat het zo zou verlopen. Sinds enkele weken komt daar ook de eigen opmaak van Kerk en leven bij. Een nieuwe maar boeiende uitdaging!
Maar het allerbelangrijkste bij ‘levenslang leren’ is kunnen rekenen op een uitstekende leerkracht, met heel veel geduld! Ik ben dan ook heel gelukkig en dankbaar dat ik voor het vertellen van Godly Play-verhalen en voor de opmaak van Kerk en leven zo’n fantastische leerkracht heb. U mag drie keer raden over wie ik het heb.
Geloven is ook een ‘levenslang leren’ want geloof is nooit af. God schenkt ons daarvoor de beste leerkracht, zijn Zoon!

Pastor Chris

Het recept voor vriendschapscake

Ik heb het mij lang geleden laten uitleggen: er bestaat zoiets als vriendschapscake. Het begint met een kleine portie deeg, dat je van iemand krijgt, samen met een briefje. Daarop staat het recept geschreven. Het is de bedoeling dat je bij dat deeg wat bloem en nog wat andere ingrediënten mengt, waarna je het geheel enkele dagen, misschien wel een week, op een donkere plaats laat rusten. Na die week is het hele mengsel door een soort zuurdeegwerking veranderd in datgene waarmee je begonnen was, maar dan drie keer het volume. Dat moet je in drie stukken verdelen: met één deel kun je cake bakken (nadat je er nog wat andere ingrediënten aan toevoegt), het tweede deel meng je opnieuw met bloem en laat je vervolgens weer een weekje rusten. Het derde deel tenslotte geef je aan een vriend of vriendin- samen met dat briefje met het recept (dat je voor jezelf ondertussen wel gekopieerd hebt). Vriendschapscake!
Ik moest daaraan denken toen ik iemand recent hoorde jammeren dat er dit jaar zelfs geen driekoningentaart van zal komen: als je dat voor jezelf alleen gaat kopen en je moet er dan haast een volle week van eten, is alle leut er zo vanaf. "De dagen gaan precies al niet vooruit en dan wordt dat genoegen ons nog ontnomen!". Maar het moet wel zijn dat de Geest op onverwachte momenten werkzaam is, want ik kreeg gisteren een seintje dat ze toch een taart was gaan kopen ('ze zagen er zo aantrekkelijk uit in de etalage...') om ze vervolgens in drie te snijden en aan de beide buren een stuk te geven. Wat er zou moeten gebeuren met degene die 'de boon' zou vinden, wist ze niet, er was immers maar één kroontje bij. Ofschoon dat eigenlijk ook wel in drie stukken mocht gedeeld: waren er volgens de traditie geen drie koningen?

Tony, pastor.

Positief nieuws: de meeste mensen deugen

“De meeste mensen deugen”. Zo luidt de titel van het boek dat ik pas uitgelezen heb. Misschien kent u het ook. Of u hebt het al zien liggen in de boekhandel of er een bespreking of publiciteit over gelezen. Want het wordt enorm verkocht en het heeft de Nederlandse publieksprijs van 2020 gekregen. Het is een kanjer van een boek, maar het leest heel vlot. De schrijver, de Nederlandse historicus en journalist Rutger Bregman, wil in dit boek de min of meer algemeen aanvaarde stelling ontkrachten dat de mens van nature egoïstisch is. Daarvoor onderzoekt hij historische feiten en psychologische experimenten die zouden bewijzen dat de mens, zeker in moeilijke omstandigheden, enkel aan zichzelf zou denken en voor zichzelf zou zorgen. Het altruïsme en de beschaving van de mens zou volgens de algemene opvatting maar een oppervlakkig laagje vernis zijn, dat al heel vlug wegvalt. “Homo homini lupus” zeiden de Romeinen al: de mens is een wolf voor de andere mens, zeker als het erom gaat te overleven.
Tegen die stelling reageert Bregman door historische gebeurtenissen en experimenten van wetenschappers nader te onderzoeken. Hij gaat de houding van soldaten tijdens oorlogen na, reacties van mensen bij rampen en nog veel meer. En hij komt tot de conclusie: de mens is doorgaans tot het goede geneigd. Hij heeft eerder de neiging om de ander te helpen dan de ander te vernietigen. Uitzonderingen bevestigen de regel. Meer nog: de mens is in de evolutie geraakt waar hij is omwille van ‘the survival of the friendliest’: de vooruitgang van de mensheid heeft te maken met de ontwikkeling van onze sociale ingesteldheid. De mens beseft – misschien onbewust – dat het beter is voor zichzelf en voor iedereen om vriendelijk, behulpzaam en zorgzaam te zijn, in plaats van alleen aan zichzelf te denken en voor zichzelf op te komen. Het boek is uitgekomen vóór de coronacrisis, maar de solidariteit die we hebben meegemaakt tijdens de eerste lockdown is volgens mij hiervan een illustratie.
Voor de toekomst van onze samenleving is het dus volgens Bregman hoognodig dat we het negatieve mensbeeld dat ons is aangepraat ombuigen. “Als we geloven dat de meeste mensen niet deugen, gaan we elkaar ook zo behandelen. Dan halen we het slechtste in elkaar boven”. Maar als we uitgaan van het goede in de mens en elkaar vertrouwen durven geven, dan kunnen we onze samenleving anders inrichten en is er toekomst mogelijk. En Bregman denkt dan heel concreet aan een andere mentaliteit in bijvoorbeeld de bedrijfswereld, het onderwijs en zelfs het gevangeniswezen.
Natuurlijk komt er ook kritiek op dit boek. Die laat ik over aan historici, psychologen, juristen, economen en noem maar op. Wat mij treft, is dat dit boek zo’n succes heeft. Zovele mensen lezen het. Zovelen willen weten of het écht waar is dat de meeste mensen deugen. En eigenlijk zouden ze dus graag hebben dàt het waar is dat de meeste mensen deugen. Dat is toch positief nieuws?

Pastor Benno.

P.S. 1. Ik heb het boek uit. Als u het wil lenen, laat het mij weten. Graag.
P.S. 2. Hebt u nog ander positief nieuws waarover ik mag schrijven? Laat het mij ook weten. Dank.

Terug tot de orde van de dag.

Soms hoor je ouders zeggen: "goed dat de school weer herbegint, dat er terug regelmaat is". Daar is wel iets van aan denk ik. We hebben allemaal regelmaat, orde en structuur nodig in het leven. Een reden om op te staan, iets waar we naar uitkijken om te kunnen doen, werkfierheid,... dat geeft energie aan het leven. Toch snakken de meeste mensen tegen de vakantietijd aan naar die broodnodige rust, naar vrijheid, naar niet moeten, naar doen waar we zin in hebben. Ik denk dat we de twee nodig hebben.

Mijn wens is dat we iets van de twee kunnen behouden tijdens het werkjaar. De feestdagen zijn anders dan anders verlopen en voor veel gezinnen was het de eerste keer dat ze Kerstmis of Nieuwjaar met het eigen gezin gevierd hebben. Ook de warmte herontdekt hebben die op zo'n momenten het gezin hechter maakt. Stil blijven staan bij de schijnbaar kleine maar o zo belangrijke dingen van het leven zoals samen eten, luisteren naar elkaars verhaal, tijd nemen om 'samen' ongedwongen spelletjes te spelen. Op de grond gaan zitten om mee te gaan in de fantasiewereld van de kinderen,...

Het doet me denken aan de drie wijzen, mannen met macht en aanzien die op hun knieën gingen zitten voor het Kind in de kribbe. Dat wens ik jullie toe, dat we wat meer worden als die koningen. Dat we ons laten raken door het kleine, dat we tijd maken om erbij te gaan zitten en te kijken, te luisteren en er onze gaven bij leggen. Zouden we met z'n allen niet veel gelukkiger zijn? 

Pastor Mariette

Even stilstaan bij het zondagsevangelie

Zondag 3 januari: Openbaring des Heren (Mt 2, 1-12)

Op de zondag na Nieuwjaar vieren we het ‘hoogfeest van de Openbaring van de Heer’, in de volksmond ‘Driekoningen’. Het is het tweede grote feest van de Kersttijd. Het Kind dat geboren is in de verborgenheid van Betlehem ontvangt de hulde van de wijzen, die de zoekende mensheid symboliseren. Vroeger viel dit feest altijd op 6 januari, nu wordt het in onze streken ook gevierd op de zondag na 1 januari, zodat het in de liturgie meer aandacht kan krijgen. Maar dit jaar is er weinig of geen liturgie. We kunnen ons afvragen, zoals de wijzen in het evangelie : « waar is de pasgeboren Koning der Joden ? Want wij hebben zijn ster in het oosten gezien en wij zijn gekomen om Hem onze hulde te brengen. » Waar kunnen wij Jezus hulde gaan brengen, nu we niet naar de kerk kunnen gaan om eucharistie te vieren ? In het evangelie lezen we hoe de ster aan de wijzen de weg wees en bleef staan « boven de plaats waar het Kind zich bevond ». Waar blijft de ster staan voor ons ? Waar kunnen wij het Kind vinden? In ons hart, in ons huis en bij de mensen die ons nodig hebben. Want in ons hart verblijft Hij al sinds ons doopsel, in ons huis wil Hij met ons wonen, en wat we voor de minsten van de zijnen hebben gedaan, hebben we voor Hem gedaan. Zo kunnen ook wij het Kind onze hulde brengen

Pastor Benno

Een ‘gezegend’ Nieuwjaar!

Vandaag en de komende dagen wensen we elkaar een gelukkig of een voorspoedig nieuwjaar. ‘Een gezegend’ nieuwjaar hoor je echter minder vaak. Het klinkt voor velen wellicht wat ouderwets en te kerkelijk. Ikzelf hou er wel van, want het woord ‘zegen’ ligt me nauw aan het hart. Ook in de Bijbel wordt er trouwens nogal wat afgezegend! Het Latijnse woord voor zegenen is ‘benedicere’, dat bestaat uit de combinatie van twee woorden, namelijk: ‘bene’ dat ‘goed’ betekent en ‘dicere’ dat ‘zeggen’ betekent. ‘Benedicere’ of zegenen betekent dus zeggen dat iemand of iets goed is of iemand of iets het goede toezeggen of toewensen. Door de zegen komt in iemand het beste in hem of haar naar boven. Een zegen geeft kracht om voluit te leven als mens, zoals je bent. Dat horen we ook in de meest bekende zegen uit de Bijbel, daar waar God aan Mozes zegt dat Aäron het volk op deze wijze moet zegenen: ‘Moge de Heer u zegenen en u behoeden; moge de Heer de glans van zijn gelaat over u spreiden en u genadig zijn. Moge de Heer zijn gelaat naar u keren en u vrede schenken.’ (Numeri 6, 24-26) We horen er hoe de zegen in naam van God drie zaken teweeg brengt: hoede, genade en vrede. Je mag ervaren dat God zich over jou ontfermt, dat hij jou behoedt, dat je veilig bij Hem bent. Dit te mogen beseffen zorgt ervoor dat je opleeft. Je durft te leven, te spreken, te doen zoals je bent, omdat je omgeven bent met vertrouwen. En dit schept een diepe vrede in je hart. Je mag met een rustig hart door het leven gaan. Dat is dan ook hetgeen ik je op deze Nieuwjaarsdag toewens. Dat je in het komende jaar mag ervaren dat God jou zegent, dat hij jou behoedt, jou genadig is en jou vrede schenkt. En dat we ook voor elkaar een zegen zouden mogen zijn, en zo Gods gelaat voor elkaar zichtbaar maken. De zegen uit Numeri werd door de Engelse componist John Rutter prachtig op muziek gezet. Hier kan je luisteren naar een uitvoering ervan door het Nidaros-kathedraalkoor van Trondheim (Noorwegen).

The Lord bless you and keep you;
the Lord make His face to shine upon you, and be gracious unto you.
The Lord lift up the light of His countenance upon you,
and give you peace,
Amen.

Moge de Heer je zegenen en je behoeden;
moge de Heer de glans van zijn gelaat over jou spreiden en je genadig zijn.
Moge de Heer zijn gelaat naar jou keren en je vrede schenken.
Amen.

Gezegend Nieuwjaar!

Pastor Gino