Was dat Pasen?

Het behoort tot mijn verste herinneringen. Ik zat nog in de lagere school; ik kan niet zeggen hoe oud ik was, maar de vormselcatechese was voor mij zeker nog niet begonnen. Het was daags voor Pasen en heel intens was ik daar nog niet mee bezig, het was eerder wat 'wachten' tot het Paasfeest zou komen (wat als definitie voor "Stille Zaterdag" nog niet zo onaardig is). De zaterdagnamiddag jeugdfilm op de televisie was nog niet gedaan, toen mijn vader mij vroeg om mee naar de mis te gaan. (Zou "scherm-dosering" toen ook al een probleem geweest zijn?) Dat was bepaald een streep door mijn rekening, want ik wou graag de film uitkijken en de afspraak was dat ik mocht kiezen naar welke mis ik zou gaan; ik had geopteerd voor de zondag. Van de uitdrukking "een frisse portie tegenzin", had ik nog nooit gehoord, maar ik zou ze nu zeker gebruiken als ik de gemoedstoestand zou beschrijven, waarmee ik naast mijn vader ter kerke stapte...
Ik betwijfel of ik al ooit een paaswake had meegemaakt. Het was de beginnende tijd van het liturgisch experimenteren en de pastoor had blijkbaar een aantal mensen gevraagd om een huisdier mee te brengen, ik neem aan als illustratiemateriaal voor het Scheppingsverhaal dat werd voorgelezen. (Of dat heel geslaagd was, durf ik betwijfelen: één (paas-?)kuikentje voelde zich blijkbaar heel oncomfortabel en heeft de hele viering een luid en doordringend getjilp ten gehore gegeven.- was er een poes in de buurt?) Andere details herinner ik mij niet, tenzij dat het ook voor het overige behoorlijk rommelig was. En toch.
Toen de viering gedaan was en ik naast mijn vader terug naar huis stapte, was mijn humeur compleet omgeslagen. Er was rust gekomen en innerlijke vrede, waarbij ikzelf niet kon zeggen waar deze vandaan kwam. Ik herinner mij nog dat dat mij sterk verwonderde. Het is maar als ik er vandaag op terugkijk dat ik besef dat het Paasvreugde was, ontmoeting met de Verrezene, die alle irritatie had weggenomen. Het is meestal zo dat je dat op het moment zelf niet begrijpt, daarvoor is het wachten op 'Pinksteren'. Ik denk vandaag dat dat mijn eerste Pasen was.

Tony, pastor

Positief nieuws: de Joodse Paasweek en onze Goede Week vallen dit jaar samen

Op de vooravond van de eerste dag van de volle maan in de lente vieren de Joden hun Paasmaal. Dit jaar was dat op 27 maart, de vooravond van onze Palmzondag. Die avond heet ‘Sederavond’. Dan wordt het paasmaal genuttigd. Tijdens dit paasmaal gedenkt men de slavernij in Egypte en de uittocht uit die slavernij. Daarover wordt verteld tijdens een bijzonder ritueel. Het Joodse paasfeest duurt een hele week. Tijdens deze week eet men enkel ongedesemd brood en ongerezen voedsel, omdat de Joden uit Egypte zijn moeten vertrekken zonder de tijd te hebben gehad om hun brood te laten rijzen.
Deze Joodse Paasweek valt dit jaar dus tijdens onze Goede Week. Ook in onze liturgie – die we dit jaar helaas weer niet samen kunnen vieren – zijn er verwijzingen naar dat Joodse Paasmaal.
Het begon al in de liturgie van Palmzondag, in het Lijdensverhaal volgens Marcus, waar eerst over het Laatste Avondmaal wordt verteld, dat gebeurde “op de eerste dag van het ongedesemd brood, de dag waarop men het paaslam slacht…” (Mc 14,12).
Op Witte Donderdag wordt in de eerste lezing de viering van het eerste Joodse Paasmaal verhaald vóór de Joden wegtrokken uit Egypte (Exodus 12) en gedenken we hoe Jezus ons tijdens de viering van dit Paasmaal met zijn apostelen de eucharistie heeft gegeven.
Tijdens onze Paaswake wordt steeds het verhaal van de doortocht van het Joodse volk door de Rode Zee, op weg naar de vrijheid (Exodus 14). Voor ons mag dit een verwijzing naar ons doopsel zijn: doorheen het water van het doopsel zijn ook wij naar het leven in ware vrijheid getrokken.
Dit jaar kunnen we de liturgie van de Goede Week weer niet samen vieren, maar we kunnen ze op meerdere manieren intens meebeleven, ook in persoonlijk gebed. Laten we daarbij twee woorden onthouden: uittocht en doortocht.
Jezus doet zijn doortocht doorheen de dood naar de verrijzenis, doorheen sterven naar nieuw leven.
Met Hem doen wij sinds ons doopsel de uittocht uit de slavernij van de ikzucht naar nieuw leven met Hem en voor elkaar, zelfs over de dood heen.

Een zalige paastocht!

Pastor Benno.

Matzes © pexels-cottonbro-4034012

Ben je er klaar voor?

We zijn de Goede Week ingestapt met de intocht van Jezus in Jeruzalem. Een gebeuren dat we elk jaar opnieuw gedenken. Waarom een 'Goede Week' vroeg ik mij af? Zou het niet kunnen omdat al het goede dat Jezus gedaan heeft tijdens zijn leven hier onder ons, nu tot een climax komt? Dat Zijn liefde tot een climax komt? Het toemaatje komt helemaal op het einde...

Als je tijdens deze speciale week wilt stil staan bij de laatste dagen van Jezus, laat je dan meenemen met het verhaal van Jezus in Jeruzalem. 

Alleen als je er klaar voor bent... Ga er bij zitten en laat het verhaal tot jou spreken. 

Pastor Mariette

Even stilstaan bij het evangelie

Op Palmzondag worden er in de liturgie normalerwijze twee evangelies gelezen : het evangelie van Jezus’ intocht in Jeruzalem bij het begin van de viering, als we met palmtakken die intocht gedenken, en het Lijdensverhaal als het evangelie van de eucharistie zelf. Dit jaar zullen we nog niet kunnen samenkomen voor deze viering, maar hoe dan ook gaan we samen de Goede Week in. Ook in deze bijzondere tijd gaan we samen Jezus’ doortocht doorheen lijden en dood naar nieuw leven gedenken en onze eigen tocht naar het leven in verbondenheid met Hem.

Een lied dat past in deze heilige dagen is nr 370 in ‘Zingt Jubilate’ : « Alles wat over ons geschreven is, gaat Gij volbrengen deze laatste dagen ». Ja, het gaat ook over ons. Het paasmysterie is ook het mysterie van ons bestaan : sterven om te leven. Loskomen van jezelf om leven te vinden. Reeds in dit bestaan, maar ook over de dood heen. Dat is de weg van elke gedoopte, van ieder die door het doopsel verbonden is met Jezus. Mogen we ook in deze bijzondere Week daarin groeien.

In datzelfde lied treffen mij steeds weer de laatste woorden van de laatste strofe : « Heden hosanna, morgen : kruisigt Hem ! ». Het vat de twee evangelies van Palmzondag samen. Bij Jezus’intocht in Jeruzalem juichen mensen Hem toe : « Hosanna ; gezegend de Komende in de naam des Heren ». Even later is er een menigte van (andere of dezelfde ?) mensen die schreeuwen : « Kruisigt Hem ». Zo zijn mensen, tot op vandaag. Wie vandaag bejubeld wordt, kan morgen verguisd worden. Voor ons is het een aansporing om ook in deze tijd niet met de schreeuwers mee te doen, maar met Jezus de weg naar het leven te gaan en met Hem leven te brengen.

Pastor Benno 

Alles is gezegend!

Vorige week ging in Bozar de overzichtstentoonstelling over Roger Raveel van start, onder de titel ‘Roger Raveel. Een retrospectieve’. Raveel zou dit jaar honderd jaar geworden zijn. Deze tentoonstelling is een lichtpunt in de benarde tijden waarin we zitten en waar we precies niet uit geraken. De werken van Raveel stemmen mij altijd vrolijk, en dit niet enkel door de kleuren die hij gebruikt (steeds vrolijk en veel witte vlakken), maar ook door de thema’s die telkens weer terugkomen in zijn werk. Die thema’s gaat hij helemaal niet ver zoeken. Het zijn huiselijke thema’s: zijn kat, een stoel met een tafel, een ontbijtbroodplankje, een hek, een laken aan de wasdraad in de tuin, … Het zijn alledaagse taferelen die hij aantreft in en rond zijn huis in Machelen aan de Leie. Hij schildert het dagdagelijkse leven in de volle overtuiging dat daar het ware geluk te vinden is. De titel van zijn groot werk uit 1965 waarop zelfs een vogelkooi met twee levende vogeltjes hangt, spreekt in deze boekdelen: ‘Het verschrikkelijke mooie leven’. Het leven is mooi, en dat leven is de werkelijkheid die vlakbij is. Raveel roept ons dus op om het gewone leven te vieren, om er dankbaar om te zijn, om er het schone van in te zien, om daar ons geluk te vinden. Raveel was niet uitdrukkelijk gelovig (ofschoon hij ook een kapel in Zulte beschilderd heeft), maar hij had geen kwade gevoelens tegenover zijn katholieke opvoeding, dit in tegenstelling tot veel van zijn kunstenaars-tijdgenoten. Maar met zijn ingesteldheid kan hij ons christenen wel op weg zetten. Voor een gelovige is het ook belangrijk om het schone van het alledaagse om ons heen in te zien. Je zou kunnen zeggen dat dit alles door God is aangeraakt, dat alles door God gezegend is. Alles wat goed, mooi, vredevol, en liefdevol is, spreekt mij over God, en kan blijdschap en vreugde in mij opwekken. Als wij zo door het leven gaan in de overtuiging dat alles door God gezegend kan zijn, dan gaan wij op een andere manier door het leven, dan krijgt de wereld de kleuren die ook Raveel gebruikt. En is dat ook niet waar Pasen over gaat, zien dat de wereld rondom ons gezegend is door God en over Hem spreekt? Iemand die dit mooi heeft uitgezongen is de Nederlandse rapper Typhoon in het lied ‘Alles is gezegend’. Ja, het geloof is overal te vinden. Ook bij rappers.

Pastor Gino

Groen, kleur van de hoop

Lang geleden, in mijn kindertijd, ging ik regelmatig naar een filmnamiddag in Bozar. Ik meen mij te herinneren dat die namiddagen door de gemeente werden georganiseerd. Eén film is mij sterk bijgebleven omdat de personages telkens een bepaalde kleur hadden naargelang hun gevoel op dat moment. En ja, groen was de kleur van de hoop.
Dat groene accent vind je ook bij mij thuis terug, onder andere door de vele planten die er staan. Vandaar misschien ook mijn fascinatie voor de lente. In geen enkel ander jaargetijde vind je die verscheidenheid aan groentinten, vaak heel teer. Ik blijf daar telkens verwonderd en bewonderend naar kijken!
Zo is ook de hoop een teer iets. Zeker in deze coronatijden is het niet altijd eenvoudig om de hoop te bewaren. Daarom ook spreekt de ontluikende lente mij dit jaar nog meer van hoop dan anders. Dat zie ik ook terug in de foto: een groene tunnel, het einde niet zichtbaar maar het is er wel. Dat blijf ik geloven want God laat ons niet in de steek. Hij blijft met ons mee de weg gaan.
Dit gebed van kardinaal Godfried Danneels heeft mij altijd diep getroffen:

God, onze Vader, 

 behoed ons voor de wanhoop, 

de ultieme bekoring van onze tijd.
Want het laatste wat men Gods kinderen ontnemen kan 

– na het geloof en na de liefde – 

is juist de tere plant van de hoop, 

het laatste wat wij, mensen, nodig hebben om te overleven in bange tijden.
Heer, laat niet toe dat wij wegzinken in die verzoeking, 

dat wij en alle mensen geen hoop meer zouden hebben.
Want dat is pas de dood, voorgoed: het doven van de hoop.
Behoed ons voor zo’n sterven. Amen.

Pastor Chris

Als pelgrim op stap...

Een aantal keer mocht ik als pelgrim op weg. De meest indrukwekkende tochten waren ongetwijfeld de staptochten van Warschau naar Chestochova, die ik samen met enkele duizenden anderen maakte tijdens de twee zomers toen ik al diaken, maar nog geen priester was: in 1990 en 1991. Daarbij werden de 270 km tussen beide steden afgelegd in 9 etappes te voet, met telkens overnachting onder tent. Zo'n bedevaartstocht is een uitzonderlijk gebeuren. Het doel - in beide gevallen de zwarte Madonna van Chestochova - is eigenlijk niet het meest essentiële. Waar het om draait is de tocht zelf, meestal een moeilijke tocht, een strijd tegen de kilometers (en de zon, de wind, de regen...) en tegen jezelf. Er is immers vermoeidheid, honger, dorst, ontbrekende innerlijke sterkte, momenten van ontmoediging zelfs, om van 'het morren' nog niet te spreken... ("Toch al een derde afgelegd!", "oeps, nog maar halfweg!", "nog altijd een kwart te gaan...", "is het nog ver?") (Schrijf de emoticons er maar zelf bij...)
Als een oase in dat gebeuren de dagelijkse gebedsmomenten ('s morgens, overdag, 's avonds) en ook de dagelijkse Eucharistie. In het midden van zo'n tocht het sein krijgen dat iedereen zich neerzet, ergens in een wei, en dat het tijd is om de mis te vieren, is een herademing. Alle rugzakken gaan open: zangboeken worden genomen, iemand heeft een kelk mee, een misboek, wat wijn, de hosties, een muziekinstrument, albe en stola voor diakens en priesters... Ik denk dat ik niet zo vaak intenser Eucharistie gevierd heb, als die momenten (en geef toe: wat maakt het uit dat je bezweet bent, je kleren niet netjes liggen of hier of daar iemand even in slaap dommelt?) Daar is wel voelbaar dat God meetrekt met zijn volk en er de echte steun en toeverlaat van is.
Het heeft er even naar uitgezien dat we met onze pastorale eenheid in open lucht Eucharistie zouden vieren op vijf momenten. (U leest het in Kerk en Leven van deze week, spijtig genoeg al achterhaald op het moment van verschijnen). Het zou zoiets geweest zijn als een Eucharistie, "onderweg, op onze corona pelgrimstocht...". Maar het mag niet zijn: er zijn alweer nieuwe normen en de vieringen mogen niet doorgaan (ondanks wat het parochieblad dus zegt...)
Toch ben ik ervan overtuigd dat God ook vandaag met zijn volk meetrekt. Daar doet ons eventuele "morren" of "zwartkijken" echt niets vanaf...

Tony, pastor

Positief nieuws: doe eens een bankontactwandeling

In deze coronatijd wandelen we veel meer dan tevoren. Op zich is dat al positief, want goed voor de gezondheid, zowel lichamelijk als geestelijk. In Sint-Katelijne-Waver willen ze het wandelen nog meer bevorderlijk maken voor het welgevoelen van de wandelaars. Daar hebben ze ‘bankontact’-wandelingen uitgevonden. Die hebben wel niets met geldautomaten te maken. Het zijn uitgestippelde wandelingen die gaan van de ene rustbank naar de andere langs een parcours dat ook geschikt is voor rolstoelgebruikers. Bij elke rustbank onderweg vind je een tip die je kan helpen om je mentaal of fysisch goed te voelen. Tot nu toe zijn er twee wandelingen van ongeveer vijf kilometer uitgestippeld. En er komen er nog twee bij in de komende tijd.
Maar we hoeven niet allemaal te gaan wandelen in Sint-Katelijne-Waver om te weten hoe we ons goed kunnen voelen. Ten andere, als iedereen daar zou willen gaan wandelen, zouden ze daar dezelfde problemen kunnen krijgen als aan de kust. En dan zouden we ons juist niet goed voelen.
We gaan dus best wandelen waar het ons uitkomt en waar niet te veel andere mensen aan het wandelen zijn. Maar we kunnen op onze wandeling wél bezig zijn met de tips van de bankontact-wandelingen. Die tips zijn gebaseerd op de zogenaamde ‘Geluksdriehoek’ van het ‘Vlaams instituut voor gezond leven’. Die Geluksdriehoek dient om mensen te helpen zich goed in hun vel te voelen. De drie punten van de driehoek zijn: jezelf kunnen zijn, goed omringd zijn, je goed voelen. Bij die drie punten horen een aantal vragen.
Vragen bij ‘jezelf kunnen zijn’:
Wat vind je belangrijk in je leven? Waar ben je trots op? Wat wil je nog bereiken en wat motiveert je?
Vragen bij ‘goed omringd zijn’:
Bij wie vind je steun? Hoe beteken jij iets voor anderen? Waar ben je dankbaar voor?
Vragen bij ‘je goed voelen’:
Wat helpt je om je gedachten los te laten? Ben je soms niet te streng voor jezelf? Waar krijg je energie van?
Over zulke vragen zouden we kunnen nadenken of met elkaar spreken als we onze eigen ‘bankontact’-wandeling organiseren. Met of zonder rustbanken onderweg. Geldautomaten zijn ook niet nodig. Nog veel wandelgenot.

Pastor Benno.

Hebt u nog positief nieuws waarover ik mag schrijven? Laat het mij weten a.u.b. Dank!

foto van Anita Menger © Pixabay

Pluk de dag

Lange tijd heb ik 'Pluk de dag' geassocieerd met de lente en de zomer, met zorgeloos genieten. Met deze pandemie lijkt het er op of het zorgeloos genieten al een jaar op 'hold' staat. Dat de versoepelingen niet door zijn kunnen gaan omwille van de stijgende cijfers, is voor vele mensen opnieuw een ontgoocheling. Bij sommigen leidt het zelfs tot woede en protest.

Zaterdag had ik ik afgesproken met een vriendin, we zijn alle twee niet goed te been maar ze heeft een ruime living en we zouden afstand houden. Na het horen van de nieuwsberichten hadden we beiden het gevoel dat het beter was om het niet te laten doorgaan. We zouden op de tanden bijten en het nog even volhouden tot we gevaccineerd zijn.

Ontgoocheling? Ja... En toch...

Als ik er stil bij stond dat ik mijn eigen behoefte aan de kant heb kunnen zetten, dat we beiden op die manier zorg droegen voor elkaar, dan gaf dat mij een gelukkig gevoel. Het voelde juist aan, het voelde goed aan. Toen ik zaterdagavond op mijn dag terugblikte dacht ik aan de uitdrukking: 'Pluk de dag'. Ja, ik had leuke dingen gedaan, nieuwe dingen uitgeprobeerd en dat maakte mijn blij. Ja, ik had ook tijd genomen voor mezelf en ja, ik heb tijd kunnen maken om stil te vallen. Maar vooral, we hebben beiden gekozen om voor elkaar te zorgen. Het was een dag waarop ik tevreden kon terugblikken.

Genieten heeft alles te maken met gegeven zijn aan elkaar en gegeven zijn aan God. Ik deel hierbij graag het gebed dat mij daarbij helpt.

Pastor Mariette

Stilstaan bij het evangelie

« Heer, wij zouden Jezus graag spreken ». Zo zeggen enkele Grieken – dus niet-Joden- aan één van de apostelen. Is dat niet wat wij allemaal zouden willen ? Met Jezus spreken, contact met Hem hebben, in gesprek met Hem gaan, Hem de vragen stellen die ons op het hart liggen, onze zorgen aan Hem voorleggen ? Het evangelie vermeldt niet of de Grieken uiteindelijk een gesprek met Jezus hebben of niet. Als de apostelen Jezus de vraag van de Grieken komen melden, antwoordt Hij : « Het uur is gekomen dat de Mensenzoon verheerlijkt wordt ». En aan het einde van dit evangelie zegt Hij : « Wanneer Ik van de aarde zal zijn omhooggeheven, zal Ik allen tot Mij trekken ». Wij lezen dit evangelie op de zondag vóór de Goede Week. En zo begrijpen wij : het is de levende Jezus, gekruisigd en verrezen, die ons ‘tot Hem trekt’. In de Goede Week gaan wij zijn sterven en verrijzen gedenken, maar dit paasmysterie voltrekt zich elke dag in ons eigen leven : « als de graankorrel sterft, brengt Hij veel vrucht voort », zegt Jezus, en ook : « wil iemand Mij dienen, dan moet hij Mij volgen ; waar Ik ben, daar zal ook mijn dienaar zijn ». Jezus volgen, sterven om te leven, onszelf loslaten om te leven voor elkaar, zijn waar Jezus is… Zo komen wij in contact, in gesprek met Jezus. Zo leeft Hij in ons. Zo geeft Hij kracht aan ons, zwakke mensen. Zo trekt Hij ons naar zich toe. Groot is het mysterie van ons geloof.

Pastor Benno

© Pixabay

Wat was jouw ‘Jozefmoment’ tijdens de corona?

Vandaag is het 19 maart, feestdag van de Heilige Jozef. Eén van onze kerken draagt de naam van de Heilige Jozef, ideale aanleiding dus om vandaag even stil te staan bij deze heilige. Trouwens, paus Franciscus heeft dit jaar uitgeroepen tot een Jozefjaar met zijn brief ‘Patris Corde’, wat ‘Met het hart van een vader’ betekent. Het was op 8 december 2020 immers 150 jaar geleden dat Paus Pius IX de Heilige Jozef tot patroon van de universele Kerk uitriep. Paus Franciscus wil ons in dit Jozefjaar oproepen om op te kijken naar de figuur van Jozef, want ook voor ons mensen van deze tijd heeft hij nog heel wat te zeggen. Nochtans weten we niet zo veel over Jozef. De evangelisten vertellen ons heel weinig over hem. Maar doorheen datgene wat er over Jozef in de evangelies staat, tekent zich toch duidelijk een man af met een heel eigen profiel. Zo valt bijvoorbeeld op dat Jozef het leven neemt zoals het op zijn bord komt. Het is namelijk mooi om zien hoe Jozef Maria toch tot zijn vrouw neemt, ook al zijn ze nog niet getrouwd en blijkt ze zwanger te zijn. Hij had kunnen weglopen, maar dat doet hij niet. Hij ziet de situatie onder ogen, en probeert er in de gegeven omstandigheden het beste van te maken. En dat doet hij in alle stilte. Ook al begrijpt hij niet alles, hij neemt de situatie zoals ze is, en gaat daarmee aan de slag in de hoop er iets moois van te maken. Er gebeuren onverwachte dingen in zijn leven, dingen die hij niet onmiddellijk gepland had, maar hij begint daarom niet te morren. Hij neemt de situatie met beide handen aan, hij omarmt ze, neemt er de verantwoordelijkheid voor op en maakt ze tot deel van zijn eigen levensverhaal. Hij vertrouwt erop dat er een groter plaatje is dat hij nu misschien nog niet kan zien en dat God hem doorheen die zaken misschien wel iets wil zeggen. Op een creatieve manier gaat hij dus om met de gegeven omstandigheden. En wat merkt hij? Door dit te doen komen er nieuwe krachten in hem naar boven waarvan hij wellicht nog niet wist dat hij die in zich had. Zo ontpopt hij zich tot een liefdevolle vader en echtgenoot. Misschien kan Jozef ons op die manier in deze coronatijd inspireren. Al wat ons het laatste jaar is overkomen en nog steeds overkomt, hadden we wellicht niet verwacht of gewenst. Maar hoe mooi is het niet als mensen juist met die gegeven omstandigheden aan de slag gaan, de situatie zoals ze is omarmen, en er iets moois van maken of iets nieuws uithalen? En sommigen hebben misschien op die manier, net als Jozef, in deze coronatijd krachten in zichzelf ontdekt waarvan ze het bestaan niet konden vermoeden. Je zou zo’n ervaring bijna een ‘Jozefmoment’ kunnen noemen. En je voelt mij al aankomen: wat is jouw ‘Jozefmoment’ tot nu toe geweest in deze coronatijd? Waar heb jij de gegeven omstandigheden omarmt en ben je zo nieuwe krachten in jezelf op het spoor gekomen? Misschien is het goed om dit even te overdenken, terwijl je naar deze Gregoriaanse hymne ‘Te Joseph celebrent’ luistert, een lied voor het feest van Sint-Jozef.

Ps.: als je nog meer wilt weten over Sint-Jozef en de brief ‘Patris Corde’ van Paus Franciscus, dan kan je hier luisteren naar de podcast die CCV Brussel hierover gemaakt heeft.

Pastor Gino.

Een nieuwe lente!?

Een uitroepteken en een vraagteken. Als we kijken naar het weer met regen en koude wind, zouden we er kunnen aan twijfelen of zondag wel de lente begint. Waar blijft de lentezon?
En toch! De lente breekt onweerstaanbaar door. Als je goed kijkt, zie je de bomen die uitbotten, de eerste tere bloesems, de vogels die aan hun nest beginnen … En de mensen die aan hooikoorts lijden weten dat zeker.
In deze coronatijden met stijgende besmettingen en ziekenhuisopnames zou je kunnen de vraag stellen: “Waar blijft de lente? Wanneer komt er eindelijke een einde aan deze pandemie?”.
En toch! Het aantal overlijdens in de woonzorgcentra is gedaald. De vaccinatie zorgt er voor dat mensen minder ziek worden. De zorgverleners blijven het volhouden ondanks alles. Alleen daarom al zou je kunnen spreken van een ‘nieuwe lente’.
In de eerste lezing (uit de profeet Jeremia) van komende zondag is er ook sprake van een nieuwe lente, als je het zo mag uitdrukken. God sluit een nieuw verbond met de mensen! ‘Dit is het nieuwe verbond dat Ik in de toekomst met Israël sluit: Ik leg mijn wet in hun binnenste, Ik grif ze in hun hart. Ik zal hun God zijn en zij zullen mijn volk zijn. Dan hoeft niemand een ander nog voor te houden: Leer de Heer kennen. Want iedereen, groot en klein, kent Mij dan - godsspraak van de Heer -.
Dan vergeef Ik hun misstappen, Ik denk niet meer aan hun zonden.’
God sluit een verbond met ons! Pasen komt dichtbij! De dood heeft niet het laatste woord. Waarom zouden wij dan doemdenken? God schenkt altijd nieuw leven!

Pastor Chris

Een man met een sigaretje

De nachtklok was nog niet helemaal voorbij, toen ik door een straat fietste. Ik was helemaal alleen, met uitzondering van een man, die eenzaam aan de deur van een bescheiden hotel een sigaretje stond te roken. Geen idee wie het was: hij zag er niet uit als de nachtwaker op het einde van zijn shift. Misschien was het een gast die net een (late) nachtelijke babbel achter de rug had. Misschien was het iemand die niet kon slapen en hoopte dat hij na een trekje toch nog een paar uur zou kunnen doorslapen. Het moment zag er aantrekkelijk uit: zo even in een vreemde stad kunnen staan zonder gedachten: gewoon ‘verdwalen’ in het nu-moment. Hoeveel zou je daar niet voor geven? (Neem nu die grote politieactie van vorige week: elk (van de vele) in beslag genomen tonnen drugs was bedoeld om verkocht te worden aan één miljoen mensen die elk een gram kopen. Eén miljoen…! Wie zijn al die mensen en wat hopen ze te verwerven? Gewoon even gedachten op “nul” en alleen maar verblijven in het nu?) Het is de aantrekkelijkheid van “het verre”, “het onbekende”, waar ik hoop te vinden wat hier zo schaars is.
Het is natuurlijk een illusie. Ook de man aan dat hotel heeft meer dan waarschijnlijk het hoofd vol gedachten: aan wat voorbij is of aan wat hem vandaag allemaal wacht – alweer een harde onderhandeling of een moeilijke reis naar huis of weet ik veel: je zou voor minder slapeloos zijn…
Vanwaar toch de aantrekkelijkheid van zo’n gedachteloos moment? Het lijkt wat op proberen je eigen schaduw te vangen: hoe harder je probeert, hoe minder het lukt. Het is maar door stil te staan, dat je er nog het dichtst bij komt…
Zou dat de sleutel zijn? Niet het verlangen naar sigaretjes aan hoteldeuren, naar treinen met verre bestemmingen of naar een ‘verlossende’ gram heeft resultaat, maar het stil vallen en de tijd nemen (maken!) om bij jezelf te komen? Het is alleszins de eerste stap van elk echt gebed.

Tony, pastor

Positief nieuws: week van de zorg 15 tot 21 maart

Van 15 tot 21 maart gaat de ‘week van de zorg’ door. Deze besluit met de ‘dag van de zorg’ op zondag 21 maart. Gedurende deze week gaat de aandacht uit naar alle zorgverleners, zowel professionelen als vrijwilligers en mantelzorgers. We herinneren ons allemaal het enthousiasme waarmee tijdens de eerste lockdown werd geapplaudisseerd voor de zorgverleners. Dat is nu anders. Daarom is het goed dat al deze mensen bemoediging krijgen tijdens deze week. Misschien hebt u er al over vernomen op TV, op de radio of in de krant. Er zijn allerhande activiteiten gepland. U kunt die ook allemaal vinden op de site van de ‘week van de zorg 2021’. Eén van de ludieke acties is het samen zingen van het liedje ‘Ik hou van u’ van de groep Noordkaap en er een filmpje van maken. Gisteren is er al een compilatie gepubliceerd en dat zal alle dagen van deze week gebeuren. De moeite waard om te bekijken.
‘Ik hou van u’: dat is wat zorgverleners willen doen voelen aan de mensen voor wie ze zorgen. Het is goed dat zij zelf ook erkentelijkheid mogen ervaren: zowel de professionele krachten als al die mensen die als vrijwilligers in een instelling of voor familieleden of in de buurt zorgend bezig zijn.
Laten we hen die erkentelijkheid geven. En laten we zelf ook zorg dragen voor elkaar.
We hebben het allemaal nodig dat iemand tegen ons zegt: “ik hou van u’.

Pastor Benno.

"Ze pakken ons de mooiste jaren van ons leven af..."

Je hoort dezer dagen nogal wat opstandigheid. Zowel jongeren als ouderen voelen zich te kort gedaan, in hun vrijheid beknot, hun rechten geschonden. Het is goed dat het kan worden uitgesproken maar nog beter is om te zoeken hoe je ermee kan omgaan.
En waar is God in dat hele gebeuren? Hoort Hij ons klagen niet?
In het evangelieverhaal over 'De storm op het meer', we hebben het er onlangs in de catechese nog over gehad, zien we dat God ook aanwezig is als het stormt in ons leven. Hoe komt het dan dat wij het niet zien of niet voelen? Het antwoord vinden we in hetzelfde evangelieverhaal: 'vertrouwen'! Er op vertrouwen dat God ook aanwezig is als we angstig zijn, als me 'het moe zijn', als we boos zijn. Hoe kunnen we doorheen onze negatieve gevoelens vertrouwen op God? Ik denk door het leven te aanvaarden zoals het komt en zelf te zoeken naar oplossingen. Uit dat zoeken naar oplossingen kunnen mooie dingen ontstaan. Een gezamenlijke nood brengt mensen soms dichter bij elkaar.
Hoeveel caritatieve initiatieven zijn er niet ontstaan omdat mensen het opnemen voor elkaar. Zou God daar ook niet over onze schouder meekijken?
In moeilijke tijden moet je soms creativiteit aan bod leggen. Daarbij denk ik aan onze catechese. Voor elke catechese werden filmpjes opgenomen met een welkomwoord, met het verhaal, met vraagjes die uitnodigen tot een gesprek. Nee, het vervangt de live catechese niet maar de kinderen zijn niet in de kou blijven staan. In die creativiteit zag ik de kracht van God om niet bij de pakken te blijven zitten maar verantwoordelijkheid op te nemen. 
Soms moet je ook uit je comfortzone komen en ontdek je dat je dingen kunt waar je je vroeger niet zou aan wagen. Ikzelf krijg het benauwd als er een micro of camera in de buurt komt. En toch, de Godly Play verhalen zijn opgenomen en ik ben gelukkig dat ik ontdekt heb dat het niet onoverkomelijk is.
Hebben ze mij de beste jaren van mijn leven afgenomen? Op sommige vlakken misschien wel, maar het heeft mij ook uitgedaagd om, ondanks de storm, staande te blijven en vreugde te vinden in het leven zoals het mij vandaag gegeven wordt. Voor mij is dat Gods hand die mij draagt doorheen de storm.

Pastor Mariette

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 14 maart : Vierde zondag van de veertigdagentijd - B (Johannes 3,14-21)

De vierde zondag van de vasten wordt ook wel genoemd : de zondag van halfvasten. De vastentijd is over de helft, Pasen komt dichterbij. Dat is een reden om blij te zijn. Vandaar dat deze zondag ook heet : ‘zondag Laetare’, naar de gregoriaanse openingszang ‘Laetare, Ierusalem’, ‘verheug je, Jeruzalem !’. Dit gezang is gebaseerd op enkele verzen uit hoofdstuk 66 van de profeet Jesaja. De volledige tekst luidt : « Verheug je, Jeruzalem ! Komt allen samen, die haar liefhebt. Juich van vreugde, allen die eens hebt getreurd ! Weest opgetogen en geniet van de overvloedige troost die u geboden wordt ». Jeruzalem – de stad van de Heer- dat zijn wij allemaal. Wij zijn de inwoners van het ‘nieuwe Jeruzalem’, de gemeenschap rond Christus, voorafbeelding van het ‘hemelse Jeruzalem’. Wij worden op deze zondag van halfvasten uitgenodigd om ons te verheugen, opgetogen te zijn en te genieten van de overvloedige troost die ons geschonken wordt. En welk is die troost ? Het antwoord wordt ons gegeven in het evangelie van deze zondag : « Zozeer heeft God de wereld lief gehad dat Hij zijn eniggeboren Zoon heeft gegeven, opdat alwie in Hem gelooft niet verloren zal gaan, maar eeuwig leven zal hebben ». Prachtige woorden. Woorden om van buiten te leren en op terug te vallen in moeilijke momenten, zoals Tjobbe deed, de oude buurvrouw van Bartje, in het bekende boek van Anne de Vries. Daar hebben deze woorden mij voor het eerst getroffen. Allicht kent u ook het refrein van gezang 548 in Zingt Jubilate, dat deze woorden zo uitzingt : « Zo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij zijn eengeboren Zoon heeft gezonden, opdat wij allen zouden leven en nooit verloren gaan ».
« Zo lief heeft God de wereld gehad… ». God ziet de wereld graag. Hij ziet ons graag. Onbegrijpelijk maar waar. Het goddelijk mysterie is een mysterie van liefde. God heeft het initiatief genomen, Hij heeft de eerste stap gezet om ons zijn liefde te doen kennen. « Hij heeft ons als eerste lief gehad », staat er in de eerste Johannesbrief (4,1). Hij heeft ons Jezus gegeven, in wie wij hebben ontdekt wat echte liefde is en hoe God is.
En liefde nodigt uit tot vertrouwen, een ander woord voor geloof (« opdat alwie in Hem gelooft… »). Liefde is sterker dan de dood, zij wil niet dat de geliefde ‘verloren gaat’.
Op Pasen zullen we uitdrukkelijk vieren – zelfs als we dan nog niet naar de kerk zullen kunnen komen- dat God sterker is dan de dood en ons in Jezus leven geeft- eeuwig leven. Vandaag, op halfvasten, worden we bemoedigd en getroost op onze weg naar Pasen in deze ingewikkelde tijd.

Pastor Benno

Elisabeth Wales via unsplash

Trek vandaag eens iets vrolijks aan

Ik zou je vandaag eens een heel indiscrete vraag willen stellen, namelijk: wat heb jij aan terwijl je deze blog aan het lezen bent? Zit je nog in jouw pyjama? Of heb je gewoon maar opnieuw diezelfde trainingsbroek aangetrokken die je al de ganse coronatijd aanhebt (een gans jaar dus!)? Als dat het geval is, rep je dan nu als de bliksem naar jouw kleerkast, en haal er je fijnste, sjiekste, mooiste en meest kleurrijke kleren uit en trek ze aan! Want het is vandaag ‘fancy Friday’! Het is presentatrice Sofie Lemaire die in haar programma ‘De wereld van Sofie’ op Radio 1 deze dag, vrijdag 12 maart tot ‘fancy Friday’ heeft uitgeroepen, met de uitnodiging hiervan zoveel mogelijk foto’s te posten. Het is immers een algemene tendens dat we ons in de coronatijd niet meer ‘opzetten’ (‘dress up’), maar ons op vlak van kledij wat ‘laten gaan’ (‘dress down’). Waarom zouden we ons opkleden tijdens corona, vragen velen zich van ons wellicht af. We komen immers nergens. En als we buitenkomen, dan volstaan vaak wandelschoenen en een wandelbroek. Nochtans is het zo belangrijk om je af en toe eens uit te dossen. Misschien denk je nu dat het wel heel erg gesteld is met mij als ik deze blog nu ook nog eens begin aan te grijpen om kledingadvies te geven. Toch durf ik het vandaag aan om in het voetspoor te treden van zovele ‘fashion advisors’ (Trinny and Susannah, Jani Kazaltzis, …). Ik wil het echter vandaag eens doen vanuit gelovig perspectief. Is eens iets anders! Want vaak denken we als christen dat het verkeerd is om aandacht te besteden aan triviale zaken zoals voedsel en kledij. Niets is echter minder waar. Zo was bijvoorbeeld Calvijn ervan overtuigd dat kledij voor een gelovige heel belangrijk is, en dat christenen kleren zouden moeten dragen die niet enkel functioneel zijn, maar ook mooi moeten zijn, en dat de schoonheid hiervan een uiting is van hun vreugde en dankbaarheid. Volgens hem klopt er iets niet aan een christen die zegt blij te zijn, maar uiterlijk in zijn kledij helemaal geen uiting geeft van die vreugde. In het Bijbelse boek Prediker staat trouwens ook ‘Ga altijd feestelijk gekleed en zorg steeds voor parfum op je hoofd’ (Prediker 9, 8). Echt waar, het staat er! Ook de christelijke filosoof Calvin Seerveld zegt in zijn essay ‘Joy, Style and Aesthetic Imperatives’ dat we als christen onze vreugde moeten uitdrukken in de gewone dingen van iedere dag, maar vooral ook in onze kledij. We kunnen aan de wereld laten zien dat het vreugdevol is om Christus te kennen door bewust bezig te zijn met de esthetiek van ons lichaam en op zaken als kleur en vorm te letten, ook en vooral in datgene wat we aantrekken. Onze vreugde dient dus ook geuit te worden in de non-verbale communicatie van elke dag. Toon dus je vreugde en dos je vandaag eens lekker mooi uit op deze ‘fancy Friday’. En trouwens, je mag het dit ganse weekend doen, want het is immers halfvasten. En dan viert de Kerk ‘laetare zondag’, een zondag die in het teken van de vreugde (‘laetare’) staat, want Pasen komt naderbij! Dus ‘be happy’, zoals Pharell Williams en de vele gewone mensen het uitzingen in dit schitterend filmpje, wees vreugdevol en blij, en trek daarbij iets vrolijks aan! En als je het nog niet onmiddellijk ziet zitten, waar ik alle begrip voor heb, dan verzeker ik je: alleen al door naar dit filmpje te kijken zal je opgewekter worden.

Pastor Gino

Schildpad en haas

 Op maandag 8 maart stond op mijn dagkalender van Bond Zonder Naam volgende spreuk: ‘Schildpadden kunnen je meer over de weg vertellen dan hazen.’
Ik dacht spontaan aan de fabel van La Fontaine over de schildpad en de haas. De schildpad daagt de haas uit tot een wedstrijd. De haas, overtuigd van een doodgemakkelijke overwinning, neemt zijn tijd om te vertrekken. In een viertal stappen heeft hij die schildpad immers ingehaald. Maar van uitstel komt soms afstel en dus vertrekt de haas te laat om de schildpad nog in te halen. In elke fabel zit een moraal. Op tijd vetrekken, in dit geval!?
Op een wandeling ben ik liefst een schildpad, niet dat ik nu zo traag stap. Maar je merkt gewoon meer van de ontluikende natuur, van dieren op je weg en zeker ook van mensen. Ook al moeten we afstand houden, een goeiedag of even knikken naar mekaar kan alleen wanneer je niet ‘gehaast’ bent.
Elke woensdag wordt in de Vastenkalender van Broederlijk Delen een stukje uit ‘Fratelli tutti’, de encycliek van paus Franciscus over broederlijkheid en sociale vriendschap, aangeboden. Deze week gaat het over de parabel van de Barmhartige Samaritaan. Oog hebben voor de mensen op je weg die beroep doen op je hulp is een hele uitdaging. Soms loop ik ook ‘gehaast’ voorbij. En toch nodigt God mij uit om hierin ‘zoals de schildpad’ te zijn. Ik wil proberen in te gaan op zijn uitnodiging.

Pastor Chris

Schildpadden kunnen je meer over de weg vertellen dan hazen.

Maak een zin met daarin de woorden "paus" en "Irak"...

Soms heb ik de indruk dat Covid onze wereld kleiner gemaakt heeft. Ik bedoel dat tegelijk positief (er ontstaat een soort nieuwe verwantschap nu de hele mensheid met hetzelfde virus vecht), maar ook wat minder (de problemen waar wij mee zitten, maken dat we soms minder oog hebben voor wat er in de rest van de wereld gebeurt). Nu is het misschien al wel langer zo dat "de waan van de dag" alle aandacht krijgt... voor 24 uur, waarna er alweer een volgend thema komt. Gaat het nu over mondmaskers, over bubbels, over avondklokken, over vaccinleveringen, over vaccinatiecentra... thema's komen en gaan.
In deze blog doen we ijverig ons best om af en toe "naar buiten" proberen te kijken. Weinig verveelt op de duur zo veel dan alleen maar kijken naar de eigen navel; weinig geeft méér energie dan te kijken naar andere mensen - zelfs al hebben die het moeilijk. Gewoon maar kleine anekdotes uit het alle daagse leven of grote artistieke werken... het kan allemaal helpen om ons te helpen "onze geest te verruimen".
Dit weekend moesten we het niet eens 'ver' zoeken: dat de paus op bezoek ging in Irak - nedergedaald ter helle - en daar aandacht had voor de christenen (een groep die het verschrikkelijk heeft) en voor de wereldvrede, ontlokte ook aan de profane media superlatieven. Deze oude man, met zijn wat sukkelachtige gang, stond voorwaar in het middelpunt van de wereldaandacht en heeft grenzen verlegd, zoals niemand zich had kunnen voorstellen. Hij moest niet onderdoen voor de heilige Franciscus, die op bezoek ging bij de sultan, in de periode dat anderen bezig waren met kruistochten...
Wat er binnen vijf jaar nog zal overblijven van mondmaskers en vaccinatiecentra weet ik niet, misschien weinig meer dan een monkellachje op het gezicht van wie het zich nog herinnert. Maar de effecten van dit pausbezoek zullen er zeker nog zijn, misschien dat we het dan pas zullen zien...

Tony, pastor

Paus Franciscus (C) Pixabay

Positief nieuws: versoepelingen!

Er zijn versoepelingen in de coronaregels op komst. Zo is ons aangekondigd, ook op het vlak van vieringen. Dat is goed nieuws. We zullen er in de komende dagen en weken nog veel over horen. We hoeven het daarover hier niet te hebben.
Maar wat is dat eigenlijk, een ‘versoepeling’?
In het woord ‘versoepeling’ zit uiteraard het adjectief ‘soepel’. Ik ben eens in mijn ‘Etymologisch Woordenboek’ gaan kijken waar dat woord vandaan komt.
Het heeft in elk geval niets met ‘soep’ te maken. Hoewel, versoepelingen kunnen wel eens een soep worden, me dunkt.
Ons woord ‘soepel’ komt via het Franse ‘souple’ van het Latijnse woord ‘supplex’, dat ‘knielend’ en ‘deemoedig, nederig’ betekent. En in dat Latijnse woord ‘supplex’ zit dan weer ‘sub’ (‘onder’) en ‘placare’ (‘effenen, kalmeren, gunstig stemmen’).
Dus je zou kunnen zeggen: soepel zijn is deemoedig genoeg zijn om de ander gunstig te stemmen, te kalmeren. En ‘deemoed’ komt dan weer uit het Germaans en betekent oorspronkelijk: dienstvaardig.
‘Soepel zijn’ is dus: anderen een dienst bewijzen door hen te kalmeren, gunstig te stemmen, goed gezind te maken.
‘Regels versoepelen’ is dan eigenlijk: regels zo aanpassen dat mensen zich er goed bij voelen.
Laat ons hopen dat in de komende weken en maanden mensen zich steeds beter gaan voelen door de versoepeling van de corona-regels, als alles in de goede richting blijft evolueren.
En laten we proberen om zelf ook ‘soepele mensen’ te zijn: anderen een dienst bewijzen door hen een goed gevoel te geven. Waarschijnlijk zullen we er ons zelf ook goed bij voelen. En een goed gevoel doet positief in het leven staan.

Pastor Benno.

Hebt u positief nieuws waarover ik mag schrijven? Laat het mij weten. Dank.

(C)-pexels-alex-azabache-3214953

Het zijn de kleine dingen die het doen

In mijn jeugdjaren luisterde ik vooral naar kleinkunstmuziek en luisterliederen. Een poster die ik zag hangen, deed mij terugdenken aan een luisterlied van begin de jaren 70.

De quote luidt:

Niet het geluk maakt ons dankbaar
maar dankbaarheid maakt gelukkig.

Daarbij dacht ik na wat mij die dag dankbaar/gelukkig heeft gemaakt:

• Magda, die haar verhaal kon doen en daardoor vol enthousiasme aan de slag ging. 
• Na veel puzzelwerk bij de opmaak van Kerk en leven was ik blij met het resultaat dat we konden doorsturen naar Halewijn. 
• Het deed deugd dat ik voor iemand een afspraak kon maken voor een vaccinatie. Het geluk van mensen die het einde van de tunnel zien... Dank u wel God dat ik dat moment mocht meemaken. 
• Het nieuwe Godly Play verhaal helemaal doorgenomen. Een boodschap om stil van te worden.
• Het videogesprek met mijn vriendin. Zij had de poster met de spreuk hangen.

Zoveel dingen om dankbaar voor te zijn, zoveel dingen om gelukkig om te zijn en dat in één dag. Je ziet, je hoeft het niet altijd ver te zoeken, het zijn de kleine dingen die het doen.

Of het genre je bevalt weet ik niet maar voor wie er iets aan heeft... de beelden zijn retro maar de tekst blijft actueel.

Pastor Mariette

Even stilstaan bij het evangelie

Zondag 7 maart : Derde zondag van de veertigdagentijd - B

Op de derde, vierde en vijfde zondag van de veertigdagentijd lezen we in het B-jaar teksten uit het Johannesevangelie die ons helpen mediteren over het Paasmysterie: Jezus’ kruisdood en verrijzenis.
In een discussie naar aanleiding van het wegjagen van de kooplui uit de tempel, zegt Jezus: “Breekt deze tempel af en in drie dagen zal Ik hem doen herrijzen”. De omstaanders begrijpen niet waarover Jezus het heeft: hoe kan je nu een machtig gebouw waaraan zesenveertig jaar is gewerkt, in drie dagen heropbouwen? Maar de evangelist voegt er voor ons de uitleg aan toe:
“Jezus sprak over de tempel van zijn lichaam. Toen Hij dan ook verrezen was uit de doden, herinnerden zijn leerlingen zich dat Hij dit gezegd had, en zij geloofden in de Schrift en in het woord dat Jezus gesproken had.”
De apostelen en de eerste leerlingen zijn pas na Jezus’ verrijzenis de draagwijdte van Jezus’ woorden gaan inzien. Wij daarentegen bereiden ons voor om Pasen te vieren, maar wij weten tegelijk al dat Jezus verrezen is. En wij worden uitgenodigd om te ‘geloven’: ons leven op Jezus te richten. Want als Hij verrezen is -als Hij leeft- dan kunnen wij leven in verbondenheid, in vriendschap met Hem. Elke veertigdagentijd is een uitnodiging om onze relatie met Jezus te verdiepen: meer en meer te beseffen dat Hij leeft, om te gaan leven vanuit zijn kracht en zo leven-gevend te zijn in zijn spoor.

Pastor Benno

Tempelreinigings 1853
(c) Frédéric Lix - Artnet via wikimedia

Dansend de zonde weerstaan

Het is misschien op het eerste zicht vreemd dat Bach zo goed als geen cantates heeft geschreven voor de zondagen tijdens de veertigdagentijd. Het lijkt er haast op dat hij al zijn energie opgespaard heeft voor zijn twee grote passies. Het was echter zo dat er in Leipzig geen cantates mochten weerklinken tijdens de veertigdagentijd, en dit om de soberheid van deze sterke tijd te vrijwaren. Toch is er één vastencantate van Bach, die echter dateert uit zijn vroegere Weimar-periode. En daar was een cantate in de vasten wel toegelaten. Het gaat hier om de cantate ‘Widerstehe doch der Sünde’ (BWV 54). Deze cantate werd geschreven voor de derde zondag in de Veertigdagentijd, in die tijd ‘Oculi zondag’ genoemd. En laat dat nu juist de zondag zijn die we komend weekend vieren! Uiterst gepast dus om dit weekend eens te genieten van deze wondermooie cantate. De eerste uitvoering ervan dateert van 4 maart 1714. Bach was toen achter in de twintig. Het gaat hier om een zeer korte cantate (drie delen: aria-recitatief-aria), slechts een kleine tien minuten in totaal, dus een zeer mooie intro voor het geval je er tegenop zou zien om aan een cantate te beginnen (en als dat nog te lang is, beluister dan gewoon de eerste aria). Het is geschreven voor een solostem, meer bepaald voor een contratenor (in de versie hier de Nederlandse Maarten Engeltjes). Waarover gaat de cantate? Welnu, het is een intense oproep om er alles aan te doen om te weerstaan aan de zonde. Op zich dus geen lichte kost. Om in het hiernamaals te komen moet de mens zich verzetten tegen aardse verlokkingen en verleidingen, moet hij of zij de duivel weerstaan. En dat dit niet eenvoudig is, hoor je ook in de muziek, die heel ritmisch pompt. Ook wordt in de eerste aria de zonde geschetst in op het eerste zicht zowel lelijke als mooi klinkende akkoorden. De zonde is zowel afstotend als aantrekkelijk. Hoe herkenbaar is dat niet? Het lijkt dus een hoop gezwoeg om te weerstaan aan de verleidingen. Het is trouwens een moeilijke opdracht voor de contratenor, want Bach laat die constant flirten met zowel de lage als de hoge stem. Maar wat mij altijd is opgevallen in deze cantate is de vrolijke toon die in de solozang zit, ondanks het feit dat dit zingen een hele opgave is. Ook al is het niet eenvoudig om te weerstaan aan de zonde, het feit dat je er in je beste momenten toch in slaagt, geeft je als het ware vleugels en het wordt bijna een echte dans om de zonde te ontwijken. Er klinkt dus reeds heel wat lente door in deze cantate, ook al gaat het over zware zaken. Ongetwijfeld is het God zelf die ons de vleugels geeft om deze dans tot een goed einde te brengen. Het is immers ook niet voor niets dat Bach deze cantate voor ‘Oculi zondag’ schreef. De Latijnse naam ‘Oculi’, wat ‘ogen' betekent, komt van de eeuwenoude openingszang voor de derde zondag van de Veertigdagentijd, genomen uit psalm 25: ‘Mijn ogen zijn steeds op de Heer gericht: Hij zal mijn voeten uit de strik bevrijden.’ Als we dus onze ogen op Hem gericht houden, vertrouwend op zijn nabije en barmhartige liefde, dan krijgen we vleugels en kunnen we al dansend de zonde weerstaan.

Pastor Gino

Een glimlach

Vorige week schreef ik voor de blog over een ‘knipoog’, een figuurlijke weliswaar. Een echte knipoog kan natuurlijk ook, zelfs met een mondmasker op. Maar een glimlach met een mondmasker op dat is een andere zaak. Die blijft noodgedwongen in het verborgene. En dat vind ik heel jammer want een glimlach krijgen en kunnen geven is goud waard. Ik betrap mezelf er op dat ik glimlach naar iemand tijdens een wandeling of in de winkel en dan pas besef dat die ander dat niet kan zien. Vergaderen via zoom biedt wel die mogelijkheid, gelukkig maar.
Ik kreeg onlangs van mijn nichtje, die ook mijn petekind is, een foto toegestuurd van haar twee maanden oude dochtertje met een stralende glimlach op haar gezichtje. Ik heb de foto met veel plezier op mijn bureaublad gezet. Elke keer als ik mijn computer opstart, krijg ik een mooie glimlach te zien en glimlach ik terug. Soms is er maar weinig nodig om gelukkig te zijn.

Pastor Chris

Het kost niets en is veel waard.

Het maakt de ontvanger rijker 

zonder dat het de gever armer maakt.
Het duurt kort als een bliksemflits 

maar blijft vaak voor altijd in de herinnering.
Niemand is zo rijk dat hij zonder kan 

en niemand is zo arm dat hij het zich niet kan veroorloven.
Het brengt geluk in huis, 

kweekt goodwill in zaken en is het teken van vriendschap.
Het geeft vermoeiden kracht, beurt de neerslachtigen op, 

troost de bedroefden en is het beste middel tegen ergernis.
Het kan niet worden gekocht of afgebedeld, geleend of gestolen, 

omdat het alleen waarde heeft wanneer het geschonken wordt.
Wat is het? Een glimlach.

 

Ik HAAT schermen!!!

Dit is een bekentenis. Ik doe zelf weliswaar amper aan telewerk, tenzij je de vele televergaderingen ook onder die noemer vat. Maar vorige zondag werd het mij toch even te veel: uit pure scherm-indigestie gooide ik het raam naar mijn tuin groot open en bulderde het, zo luid als mijn stem mij toeliet, uit dat ik schermen haat! Ik was daar net mee klaar, toen ik van mijn buurman een whatsappje kreeg of ik ook naar de koers aan het kijken was. Zut nee, mij dus snel achter de buis geïnstalleerd...
Ik beken: dit was even een dichterlijke vrijheid. Ik heb helemaal geen televisie en schermkampioen ben ik zeker niet; zondag ging ik gewoon zelf fietsen. Ik voel wel sterk mee met wie zich de gevangene voelen van de elektronica. Een kleine voorstelling van ons wekelijks zoomgebed zal dus wel niet voor iedereen even welkom zijn. Maar de pastorale ploeg vroeg mij met veel enthousiasme om het toch te doen, dus laat ik mij even gaan...

Bijna een jaar geleden zijn we gestart. Op zondagochtend tien uur opent dit "virtueel kerkgebeuren", waarbij de lezingen van de dag worden beluisterd en bemediteerd (volgende zondag de uitdrijving van de handelaars uit de tempel, niemand moet de actie missen!) en een losse babbel achteraf. Deelnemers komen terug, dat zegt genoeg.
"Telebidden" kan wat raar aanvoelen. Maar is elk bidden geen vorm God ondanks afstand intens nabij weten? Techniek helpt mensen, fysisch van elkaar verwijderd, verbonden te zijn met God en met elkaar. Wie zich daarbij niet graag bekeken voelt, moet weten dat we 'speakerview' promoten en dat heel wat afbeeldingen en teksten in beeld worden gebracht (onder meer om mee te zingen). Men moet trouwens geen gezichtsverlies vrezen als men de camera uitschakelt, want dat komt de klank ten goede bij een zwakkere verbinding...
U zal mij geen trui zien dragen met als opdruk "bid met ons mee" en u zult mij zeker niet horen zeuren als u niet meedoet. Maar zou u het niet eens proberen? Een mailtje naar mariette.dhondt@gmail.com volstaat voor een link.

Tony, pastor

(C) Pixabay

Positief nieuws voor mensen die nooit de lotto winnen of die niet spelen

Iemand stuurde mij een artikel toe met een interview met een man die een aantal jaren geleden met de lotto 15 miljoen had gewonnen. De conclusie van de man was duidelijk: “Het heeft mijn leven makkelijker gemaakt, maar ik ben er niet gelukkiger van geworden”. Dat klopt helemaal met de oude volkswijsheid: “geld maakt niet gelukkig”, waaraan sommigen dan meewarig toevoegen: “maar het is wel gemakkelijk”.
En inderdaad, de man – die blijkbaar zijn geld goed beheert en daarin ook goed begeleid wordt (want sommige lottowinnaars zijn in de kortste keren alles weer kwijt)- heeft eerst een aantal dingen gekocht waarvan hij tevoren droomde maar waarvoor hij geen geld had: een eigen huis, een mobilhome, zelfs een buitenverblijf in Spanje… Maar “wanneer je alles hebt, stopt het en is het gedaan met kopen”. Tegelijk heeft hij een aantal vrienden in geldnood geholpen, maar meestal zijn geld niet teruggekregen. Dus die vrienden ziet hij niet meer.
Geld maakt dus niet gelukkig. Maar dat wisten we al. Wat maakt ons dan wel gelukkig? Er zijn de laatste jaren nogal wat onderzoeken gebeurd naar wat mensen gelukkig maakt. Aan de universiteit van Gent hebben ze zelfs een ‘geluksprofessor’. Als je wat googlet in die geluksonderzoeken en gelukstheorieën, dan kom je meestal bij dezelfde resultaten uit: geluk heeft te maken met een goede partner, goede vrienden, kunnen genieten van fijne momenten en eenvoudige dingen… en kunnen aanvaarden dat je soms ook ongelukkig bent.
En er is natuurlijk ook de Bijbel. “Gelukkig de mens die weigert te doen wat goddelozen hem raden…maar die zijn geluk vindt in de Wet van de Heer. Hij is als een boom aan het water geplant” zingt psalm 1. Op zovele plaatsen in de Bijbel gaat het over geluk. Het duidelijkst nog in de zaligsprekingen (Matteüs 5,1-12): “Gelukkig de armen van geest, de treurenden, de zachtmoedigen, zij die hongeren en dorsten naar gerechtigheid, de barmhartigen, de zuiveren van hart, zij die vrede brengen, zij die vervolgd worden om de gerechtigheid…”.
Hier gaat het natuurlijk om een heel ander geluk dan in de geluksonderzoeken. Laten we onthouden dat wie anderen gelukkig kan maken, zelf ook gelukkig kan wórden.

Pastor Benno.

(C) Pixabay

Op weg naar Pasen

 Met Aswoensdag zijn we de vasten ingegaan, de voorbereidingstijd op Pasen.

Maar wat is Pasen eigenlijk? En hoe bereiden we ons voor?
Laat je inspireren aan het voorbeeld van Jezus. Het Godly Play verhaal neemt je mee op weg.
Bekijk deze video op een moment dat je er klaar voor bent.
Ga rustig zitten, maak het je gemakkelijk, maak je gereed om op weg te gaan.                         

Pastor Mariette