Ge zijt maar zou oud als dat ge u voelt...

Een uitdrukking die ik vroeger veel gehoord heb en waar ik mij volledig kan in vinden. Ik moest er aan denken toen ik de voorbije week een gesprek had met iemand die haar dertigste verjaardag mocht vieren. Een drama ! Haar jeugdjaren waren nu voorgoed voorbij. Het voelde voor haar aan alsof de schoonste tijd van het leven voorbij was.
De ronde getallen in het leven geven vaak een moment van nadenken. Zelf heb ik er weinig last van gehad, ze waren gewoon een reden tot vieren. Ge zijt maar zou oud als dat ge u voelt... Veel hangt af van hoe je in het leven staat, wat je leven zinvol, vreugdevol, het leven waard maakt. Het is de binnenkant die telt.
Naarmate de leeftijd vordert zijn er meer lichamelijke ongemakken of verliest ons lichaam aan stevigheid. Je goed voelen, alles hangt af hoe je er mee omgaat. Sommige dingen kan je camoufleren met een zalfje of een crèmeke, blijven bewegen helpt om je strammer wordende knoken soepel te houden en grijze haren of een kaalgeschoren hoofd is nu zelfs in de mode.
In aanloop naar de negentigste verjaardag van mijn vader zei hij: "kan je dat nu geloven dat ik negentig wordt? Ik voel me helemaal geen negentig jaar. " Mijn vader was een levenslustig man, die zijn moestuin nog omspitte op die leeftijd, zij het in verschillende keren. Rekening houden met je lichaam, zei hij, en verder zoveel mogelijk blijven doen wat je kan. Wijze woorden waar ik nog dikwijls aan terugdenk.

Hoe zou Jezus met ouder worden omgegaan zijn? Hij is zelf niet oud geworden maar één van zijn uitspraken helpt mij wel vooruit: "Maak je geen zorgen over de dag van morgen, want de dag van morgen zorgt wel voor zichzelf. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen last" (Mt 6:34) Wees dankbaar om wat God je vandaag geeft, Hij zal je morgen de rest geven. 

Pastor Mariette

Stilstaan bij het zondagsevangelie

Zondag 30 mei : Hoogfeest van de heilige Drie-Eenheid – B (Mt 28, 16-20)
Na Pinksteren eindigt de paastijd. Dan begint wat men noemt : ‘de tijd door het jaar’, de gewone tijd. Maar op de eerste zondag van die gewone tijd vieren we een feest, het hoogfeest van de heilige Drie-Eenheid of heilige Drievuldigheid : God heeft zich doen kennen als Vader, Zoon en heilige Geest, drie ‘personen’ in één God. En dat feest heeft toch nog met de paastijd te maken. Ten andere, zowel in ons geloof als in de liturgie heeft alles met alles te maken. De mysteries van ons geloof hebben allemaal met elkaar te maken. Eigenlijk gaat het om één mysterie dat wij christenen het hele jaar door vieren en proberen te beleven : God heeft zich doen kennen in Jezus. Door Jezus hebben wij de liefde van de Vader leren kennen en worden wij uitgenodigd om in die liefde te leven. Daartoe krijgen we de kracht van de heilige Geest, die Jezus ons beloofd heeft.
Het evangelie dat we in dit B-jaar lezen op het hoogfeest van de heilige Drie-Eenheid is eigenlijk een paasevangelie : het verhaalt de ontmoeting van de verrezen Heer met de apostelen, zoals beschreven aan het einde van het Matteüsevangelie. Dit evangelie wordt in het A-jaar trouwens op Hemelvaartsdag gelezen. De verrezen Christus zendt zijn apostelen uit om mensen van alle volken uit te nodigen om zijn leerlingen te worden. Dat hebben de apostelen gedaan en dat doet de Kerk nog steeds. « Gaat dus en maakt alle volkeren tot mijn leerlingen en doopt hen in de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest », zegt Jezus. Omdat in deze zin God als Vader, Zoon en heilige Geest wordt vernoemd, lezen we uiteraard dit evangelie op dit feest. De uitdrukking « in de naam » mogen we hier echter niet verstaan zoals bijvoorbeeld « in de naam der wet » of « in naam van… ». Eigenlijk staat er in de oorspronkelijke Griekse tekst : « Doopt hen TOT de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest ». In de Bijbel heeft de ‘naam’ met de persoon te maken. Dus betekenen deze woorden eigenlijk : door het doopsel worden wij verbonden met God - Vader, Zoon en heilige Geest. Wij worden ondergedompeld in God. Door het doopsel gaan wij leven in relatie met God, die in zichzelf ook al relatie is, gemeenschap, liefde.
Het mysterie van Gods Drie-Eenheid kunnen wij niet met ons verstand bevatten. Maar God heeft zich wel zo doen kennen, ‘geopenbaard’. En we begrijpen toch : God is een mysterie van relatie, van liefde. In die liefde mogen wij leven. Van die liefde mogen wij getuigen. Door mensen van liefde en van relatie te zijn.

Pastor Benno.

© Pexels

De lente kunnen ze niet annuleren!

Vorige week is in de ‘Royal Academy’ in Londen de tentoonstelling ‘The Arrival of Spring, Normandy, 2020’ geopend. Het is een expositie met werk van David Hockney. Vorig jaar in maart bij de start van de lockdown trok Hockney zich terug in zijn buitenverblijf in Normandië om er de intrede van de lente vast te leggen. Zijn plan was om elke dag het ontluiken van heggen, struiken, bloemen en fruitbomen te schilderen op zijn iPad. Sinds 2010 heeft hij immers een nieuwe techniek ontwikkeld waarbij hij op een iPad schetsen maakt en die dan op doek laat uitvergroten. De schetsen zijn een hommage aan de Franse impressionisten – Monet’s Giverny ligt op enkele kilometers van het huis van Hockney – en zijn een ware ode aan de vreugde doordat de kleuren als het ware van het scherm en de doeken spatten. Je kan hier (https://www.royalacademy.org.uk/exhibition/david-hockney) al even een kijkje nemen om jou er iets bij voor te stellen. En hoera, in de herfst en de winter van dit jaar, nadat de tentoonstelling in Londen is afgelopen, komt ze naar ons eigenste Brussel! Want van 8 oktober tot 23 januari zal de tentoonstelling te zien zijn in Bozar! In het kader van dit alles verscheen ook een boek met gesprekken tussen David Hockney en Martin Gayford over de schilderijen onder de titel ‘Spring Cannot be Cancelled’ (uitgeverij Thames & Hudson), wat betekent ‘de lente kunnen ze niet annuleren’. Een veelzeggende titel, nu er het afgelopen jaar zoveel afgelast is geweest van hogerhand. Maar één ding is zeker, de lente, die kunnen ze niet tegenhouden of afgelasten! Nochtans had ik de afgelopen weken het gevoel dat ook de lente ons ontzegd werd, want veel zon en warmte hebben we toch nog niet gezien. De natuur staat wel in bloei, maar dit is niet hetzelfde als dit moet gebeuren onder een grijze en druilerige hemel. O heimwee, hoe anders was het afgelopen jaar… Maar geen nood, het belooft er dan toch eindelijk van te zullen komen, want de weersvoorspellingen gaan de goede richting uit voor de komende dagen. Als we nu maar niet onmiddellijk de sprong naar de zomer maken! Dit alles dus om ons ervan bewust te maken dat we nooit, maar dan ook nooit de moed mogen opgeven. Zeker niet als christen! Want als gelovigen zijn wij mensen van hoop. En dat is trouwens ook wat we met Pasen vierden. Het is niet omdat de Paastijd voorbij is dat we de hoop nu maar bij het wekelijkse huisvuil moeten zetten. Integendeel! Dus neen, de lente kunnen ze ons niet afpakken! Ze komt er! Ook Tom Waits zong dit ooit prachtig uit in ‘You can never hold back spring’.

Je kunt de lente nooit tegenhouden.
Wees verzekerd dat ik zal blijven geloven
dat de blozende roos zal klimmen.
Lente in 't vooruitzicht of herfst verlopen,
de winter droomt dezelfde droom
Iedere keer weer.

Je kunt de lente nooit tegenhouden.
Zelfs al ben je de weg kwijtgeraakt,
de wereld zal over de lente blijven dromen.

Dus sluit je ogen,
open je hart
voor degene die droomt over jou.
Je kunt de lente nooit tegenhouden.

Denk aan alles wat
de lente kan voortbrengen.
Je kunt de lente nooit tegenhouden.

Pastor Gino

Conditie

Gelukkig is er niet alleen je lichamelijke conditie!
Ik ben nooit echt een sportief iemand geweest. Zeker in het middelbaar was ik altijd blij om niet gebuisd te zijn voor turnen. Ook nu beperkt het zich tot een dagelijkse wandeling. Maar ik troost me met de uitspraak: ‘Alle beetjes helpen.’ Maar waarom dan een yogamatje op de foto? Dat heb ik om mijn breiwerk op te spelden en het onder een vochtige doek te laten drogen; dat geeft een mooier resultaat dan het uit te strijken. In de nieuwsbrief van een tijdschrift had een artikel ‘stoelyoga’ als titel. Misschien moet ik dat artikel toch eens lezen.

Er is ook de conditie van je hart, figuurlijk bedoeld!
Ook dat vraagt training want de ene dag is de andere niet. Vriendelijkheid, behulpzaamheid, een luisterend oor hebben, … zeggen iets over de conditie van mijn hart. U weet dat ik fan ben van BZN en was dan ook getroffen door volgende spreuk: ‘Vriendelijkheid is moeilijk weg te geven. Ze wordt bijna altijd teruggegeven.’ Een duwtje in de rug om blijvend te werken aan de conditie van mijn hart.

En er is ook mijn geloofsconditie, als ik het zo mag uitdrukken.
Die heeft heel veel te maken met de voorgaande. Maar het gaat om meer! Geloven dat God van mij houdt, is niet altijd vanzelfsprekend. Gebed, samen eucharistie vieren, bezinningsmomenten, … helpen mij om dat geloof te verdiepen!

Pastor Chris

Veni Sancte Spiritus

Het is moeilijk uit te leggen welke ervaring je in het Franse dorpje Taizé kunt opdoen. Dat de gemeenschap van deze plaats met de jaarovergang van 2008 in Brussel was, kan helpen. Het is een plaats van ontmoeting, waar jongeren uit heel de wereld samenkomen en elk één week verblijven. Het is een plaats waar protestanten en orthodoxen even welkom zijn als katholieken, een plaats voor inzet, voor catechese en vooral voor gebedsmomenten met adembenemend mooie gezangen. Wie heeft nooit gehoord van "Ubi Caritas" of "Laudate omnes Gentes"... Het is voor mij de plaats bij uitstek waar je Pinksteren op het spoor komt. Als Taizé een "patroon" zou hebben, zou het de Heilige Geest zijn!
Ik had mij tot nu toe niet afgevraagd wat er tijdens Corona in Taizé zou gebeurd zijn. Ik ging ervan uit dat wel "niets" zou zijn: samenkomen was en is in deze periode uit den boze. Allicht zou Taizé wel het lot zijn ondergaan van al die andere plaatsen waar de muziek stilviel, onze eigen parochies incluis. Betekent Corona derhalve de "mislukking" van de H. Geest? Zou Pinksteren door Corona betekenisloos blijken te zijn?
In die zin had ik misschien kunnen denken tot ik het bijgevoegd filmpje zag. We hebben wel vaker "virtuele samenzang" gezien, waarbij de huismuziek van velen op technisch hoogstaande wijze tot een geheel werd verweven. Hier wordt die methodiek toegepast op een gezang van Taizé. En ja, het werkt wel degelijk: de muziek komt tot leven, ze neemt je op en voor je het weet zing je mee en ben je er een deel van. Vorige zondag beluisterden we het - en zongen we innerlijk mee - tijdens de parochiale Pinksterviering in open lucht. Het nam ons op in een wereldwijd gebeuren en klonk als een triomf van de Geest. Zou Hij ons dan in de steek kunnen laten? Zou de Geest ooit niet-creatief kunnen zijn?
"Kom, Heilige Geest" wordt er gezongen. Het is de Geest zelf die ons doet meezingen!

Tony, pastor.

Gewoon buitengewoon.

Na Pinksteren eindigt de liturgische paastijd: vijftig dagen van vreugde omwille van Jezus’ verrijzenis en ons nieuwe leven in Hem. Pinkstermaandag met de gedachtenis van Maria, moeder van de Kerk is een soort overgangsdag. Maar vanaf vandaag, de dinsdag na Pinksteren, begint echt wat men in de liturgie noemt: ‘de tijd door het jaar’. De gewone tijd, zeg maar. Hoewel, er staan ons nog twee feestzondagen te wachten: volgende zondag is het Drievuldigheidszondag en de zondag erop Sacramentszondag. En er komen ook nog twee feesten die op een weekdag vallen: het feest van Maria-Bezoek dat de meimaand-Mariamaand afsluit op 31 mei, en het hoogfeest van het ‘Heilig Hart van Jezus’ op de vrijdag na Sacramentszondag, dit jaar op 11 juni. Het is alsof de Kerk na de feestelijke paastijd niet kan stoppen met feestvieren. Het doet een beetje denken aan familiefeesten of parochiefeesten waar men in de dagen na het eigenlijke feest nog eens samenkomt om wat overbleef van het feestmaal op te eten… Dat zijn dikwijls nog gezellige momenten.
Daar komt nog bij dat ook in de ‘gewone tijd’ elke zondagsviering een paasviering is. En elke eucharistie, ook op weekdagen, gedenkt het sterven en verrijzen van Jezus. En elke dag worden we als christen uitgenodigd om te leven als ‘nieuwe mensen’, om onszelf te vernieuwen, om meer en meer paasmensen te worden, mensen in wie het duidelijk wordt dat Jezus leeft, mensen die leven geven in het spoor van Jezus.
Ook de ‘gewone tijd’ is dus buitengewoon. Elke nieuwe dag is een buitengewone kans om gewoon meer naar Jezus toe te groeien. Elke dag is gewoon buitengewoon.

Pastor Benno.

Emre Can via Pexels

Zij zal nooit worden vergeten.

Raakt het uit de mode of laten we ons opslorpen door onze dagdagelijkse bekommernissen? Het is zeker 40 jaar geleden dat ik in de meimaand niet één Mariaoord bezocht heb. In Schaarbeek-Noord was er op 1 mei de traditionele interpastorale 1 mei bedevaart. Het ene jaar ergens in Vlaanderen, het andere jaar ergens in Wallonië. Daarnaast was er nog de bedevaart georganiseerd door de Nederlandstalige pastoraal.
Toen ik in 2004 voor de eerste keer naar Lourdes ging wist ik het zeker: "hier kom ik terug". Vorig jaar kon de bedevaart om de gekende redenen niet doorgaan. Omdat op bedevaart gaan een groepsgebeuren is kon er ook dit jaar niet veel gebeuren. Ik heb het gemist.
Maria heeft altijd een bijzondere plaats gehad in mijn hart. Hoe blij was ik toen men mij vanuit Godly Play Vlaanderen vroeg om het verhaal van Maria te vertellen aan een 50-tal collega vertellers. Een verhaal dat in het nieuw uitgekomen verhalenboek van Godly Play staat. Een verhaal om stil van te worden.

Als jij tijd en behoefte hebt om stil te vallen, bekijk dan onderstaand verhaal.

Pastor Mariette

Even stilstaan bij het zondagsevenagelie

Zondag 23 mei : Pinksteren-B (Johannes 15, 26-27 ; 16,12-15)
« Wanneer de Helper komt die Ik u van de Vader zal zenden, de Geest der waarheid die van de Vader uitgaat, zal Hij over Mij getuigenis afleggen ». Zo begint het evangelie van Pinksteren in dit B-jaar. In dit ene zinnetje worden meerdere dingen over de heilige Geest gezegd. Zij kunnen ons helpen om beter te begrijpen wie de heilige Geest is en wat Hij doet.
De heilige Geest wordt ‘de Helper’ genoemd. Hij helpt ons, Hij staat ons bij. Wij worden in ons christen-zijn en ons mens-zijn niet aan ons lot overgelaten. Gods Geest, Gods kracht staat ons bij en werkt in ons.
Het is Jezus die ons de bijstand van Gods Geest heeft beloofd. Jezus leeft bij de Vader en zendt ons van bij de Vader de Geest, de kracht van God, om in deze wereld van Hem te getuigen en zijn boodschap te beleven.
Dan wordt de heilige Geest genoemd « de Geest der waarheid die van de Vader uitgaat ». De heilige Geest doet ons inzien wat de uiteindelijke waarheid, de uiteindelijke werkelijkheid is in dit leven : God is liefde.
Dat God liefde is, weten wij door de boodschap van Jezus, maar evenzeer door zijn lijden, sterven en verrijzen, waardoor wij weten dat God sterker is dan dood en kwaad. Daarom zegt Jezus ook dat de Geest getuigenis over Hem zal afleggen. De heilige Geest is God die in ons werkt en ons inzicht geeft om de persoon, de boodschap en het sterven en verrijzen van Jezus beter te begrijpen en te beleven.
Zo mogen wij gaandeweg inzien : de weg van Jezus is ook onze weg. Het is de weg van de liefde, de weg van het gegeven mens-zijn. Het is de enige weg naar de uiteindelijke waarheid over ons bestaan, naar het echte geluk. Op die weg mogen wij in al onze zwakheid rekenen op de kracht van God zelf, op de bijstand van de heilige Geest.

Pastor Benno.

© Pixabay

Hierheen, Adem, steek mij aan!

 Vanouds zijn er tal van gebeden bij het Pinksterfeest. Bekend is bijvoorbeeld het Veni Creator Spiritus (kom Schepper Geest), een tekst uit de 9^de eeuw van de Middeleeuwse monnik Rabanus Maurus. Een ander gebed is het Veni Sancte Spiritus (Kom, Heilige Geest). Het is een ‘sequentie’ en wordt sinds het begin van de 13de eeuw gezongen vlak voor de evangelielezing in de Pinkstermis. Deze sequentie wordt vaak de ‘gouden sequentie’ genoemd en wordt veelal toegeschreven aan Stephen Langton, aartsbisschop van Canterbury, begin 13de eeuw. De tekst somt alle gaven van de Geest op en is bijzonder beeldrijk. Je kan de tekst in het Latijn en het Nederlands hier vinden: https://www.kerknet.be/ccv-brugge/informatie/op-weg-naar-pinksteren-met-een-oeroud-gebed

Zelf hou ik heel erg van de vrije vertaling die Huub Oosterhuis heeft gemaakt van dit lied:

 

Hierheen, Adem, steek mij aan,

stuur mij uit jouw verste verte

golven van licht.

 

Welkom armeluisvader,

welkom opperschenker,

welkom hartenjager.

 

Beste tranendroger,

lieve zielsbewoner,

mijn vriend, mijn schaduw.

 

Even rusten voor tobbers en zwoegers,

voor krampachtigen een verademing

ben je.

 

Onmogelijk mooi licht,

overstroom de afgrond van mijn hart,

jou zo vertrouwd.

God ben jij, zonder jou

is alles nacht en ontij,

wreedheid, schuld,

 

maar jij maakt schoon.

Verflenst mijn bloem:

geef water, zalf mijn wonden.

 

Stijf sta ik, toegang verboden, ijzig.

Ontdooi mij, koester mij.

Vreemd ga ik, zoek mij.

 

Ik zeg ja jij, - doe nee.

Vergeld mijn twijfel met vriendschap

zeven maal duizend maal.

 

Niets ben ik zonder jou.

Dood wil ik naar jou toe.

Dan zal ik lachen.

 

Tal van componisten hebben deze sequentie op muziek gezet. Graag wil ik hier met jou luisteren naar hoe de hedendaagse Amerikaanse componist Morten Lauridsen het Veni Sancte Spiritus doet klinken. Het is afkomstig uit zijn requiem-werk ‘Lux Aeterna’. Het wordt hier uitgevoerd door Københavns Drengekor (Copenhagen Royal Chapel Choir) in de Domkirche van Kopenhagen. Met dit lied wens ik jou van harte alvast een zalig Pinksterfeest toe.

 

Pastor Gino.

Vrienden

‘De waarde van een goede vriend is gestegen.’ (BZN 15 mei 2021)
De waarde van een vriend is nooit te onderschatten maar in deze coronatijden geldt bovenstaande uitspraak zeker. Het doet deugd om iemand of enkele mensen te hebben bij wie je altijd terecht kan, aan wie je kan toevertrouwen wat je ter harte gaat. Van elke mail, elk telefoongesprek, elke wandeling samen, elke samenwerking heb ik in de voorbije maanden bewuster genoten dan anders en met meer dankbaarheid. Ik hoop dat dit zo mag blijven.
‘Wie een vriend vindt, vindt een schat.’ (BZN 19 mei 2021)

Echte vrienden zijn goud waard! Een schat om te koesteren, om heel wat voor over te hebben.
Zo is het ook in de parabel over de schat in de akker: ‘Het Rijk der hemelen gelijkt op een schat, verborgen in een akker. Toen iemand hem vond, verborg hij hem weer, en in zijn blijdschap ging hij alles te gelde maken wat hij bezat en kocht die akker.’ (Math. 13,44)
We mogen ons verheugen in de woorden van Jezus: “Mijn vrienden zijt gij, zegt de Heer; Ik noem u thans geen dienaars meer; want ‘k heb u alles toevertrouwd, wat Mij de vader heeft ontvouwd.”

Pastor Chris

Waar was Maria op Pinksteren?

Vorige maandag nam ik voor dag en dauw de metro. De stad was nog niet wakker, het perron was nog zo goed als leeg en ik moest haast tien minuten wachten op de volgende trein. Door de luidsprekers klonk de typische muzak waarvan het rustige ritme perfect bij dit vroege uur paste. Eén van de weinige reizigers zette plotseling een dansje in. Het was een niet onknappe jonge vrouw van dertig of misschien veertig jaar, één bloem tussen de vingers gekneld. Ze was verzorgd en haar blik was helder. Ze begon ter plaatse enkele ritmische pasjes te zetten op de muziek, waarna haar bewegingen alsmaar uitbundiger werden en ze tenslotte ritmisch en sierlijk draaiend, met wijd gestrekte armen over het perron danste, van het ene naar het andere uiteinde en weer terug. Ondertussen sprak ze niemand aan, vroeg ze niemand iets - zeker ook geen geld. Ik weet niet of u zoiets ooit hebt meegemaakt en of u het zich zelfs maar kan voorstellen, maar het had bepaald iets onwennig.
Nadat ik mij aanvankelijk, zoals ongetwijfeld de meeste anderen op dat perron, stond af te vragen wie die vrouw was en vooral, wat haar "probleem" kon zijn, kreeg ik meer en meer oog voor de omstaanders. Alle verbaasde blikken werden immers snel neergeslagen wanneer ze langskwam, een mogelijk contact op voorhand vermijdend. Vragende, geïnteresseerde ogen vervielen dan ogenblikkelijk weer in het meest neutrale grijs, dat bij zo'n matinaal stads tafereel meer verwacht wordt. Even had ik mij nog afgevraagd of er niemand spontaan zou meedoen, maar daar liet niemand zich toe verleiden; nee, ook ik niet.
Ik zal nooit weten waarom ze danste. Ze had allicht reden om iets uit te jubelen en was als enige vrij genoeg om dat aan iedereen te tonen. Ik moest spontaan denken aan Maria en haar Magnificat "Hoog verheft nu mijn ziel de Heer, verrukt is mijn geest om God, mijn Verlosser. Zijn keus viel op zijn eenvoudige dienstmaagd: van nu af prijst ieder geslacht mij zalig."
Waar Maria juist op Pinksteren was laat ik in het midden; het is klaar dat Pinksteren was in Maria. Hoe hoop ik dat het ook in ons zou komen!

Tony, pastor

©STIB-MIVB

Zeven gaven en negen vruchten

In deze dagen tussen Hemelvaart en Pinksteren – de pinksternoveen – bidden we met de ganse Kerk om de bijstand van de heilige Geest. Maar wat kan de Geest ons geven? En wat kan Hij in ons teweegbrengen? Heel veel. In de traditie van de Kerk spreekt men wel eens van de ‘zeven gaven’ en de ‘negen vruchten’ van de Geest.
“Gij schenkt uw gaven zevenvoud” zingen we in het aloude lied “Kom, Schepper Geest” (ZJ 409), het ‘Veni Creator’. De ‘zeven gaven van de Geest’ worden o.a. vermeld in het ‘gebed onder handoplegging’ dat de vormheer tijdens de vormselviering over de vormelingen uitspreekt:
“Almachtige God… zend over hen uw heilige Geest, de trouwe Helper. Geef hun de geest van wijsheid en inzicht, de geest van raad en sterkte, de geest van vroomheid en liefde, en vervul hen van eerbied voor uw heilige Naam”. Deze woorden gaan terug op een tekst uit de Bijbel, in de profetieën van Jesaja (11,1-3a), waar het gaat over de Messias die God zal zenden: “Een twijg ontspruit aan de stronk van Isaï, een telg ontbloeit aan zijn wortel. De geest van de Heer rust op Hem, een geest van wijsheid en inzicht, een geest van beleid en sterkte, een geest van kennis en ontzag voor de Heer, - Hij ademt ontzag voor de Heer.” Het oorspronkelijke Hebreeuwse woord voor ‘ontzag voor de Heer’ heeft men in het Grieks op twee manieren vertaald: ‘vroomheid’ en ‘eerbied voor de Heer’. En zo is het de gewoonte geworden om te spreken over de ‘zeven gaven van de heilige Geest’. Want de Geest die op de Messias rust – de Geest van de Vader die ook de Geest van Jezus is – werd ook ons beloofd. Hij werkt in ons, met raad en daad. Hij schenkt ons zijn gaven zevenvoud. Hij schenkt ons nog veel meer. Hij doet ons de boodschap van Jezus verstaan en beleven. Hij richt ons op God. Hij stuwt ons naar onze medemensen…
We spreken ook over de negen ‘vruchten van de Geest’. Daarover schrijft Paulus in zijn brief aan de Galaten (5,22): “De vrucht van de Geest is: liefde, vreugde, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, trouw, zachtheid en zelfbeheersing”. Zoals een fruitboom of een wijnrank goede vruchten voortbrengt, zo brengt de Geest in ons deze vruchten voort. En natuurlijk brengt Hij nog veel meer voort in ons. Hij doet het goede in ons opbloeien, om het kort te zeggen. De kwestie is, voor Hem open te staan en Hem in ons aan het werk te laten. Een jaar lang, een leven lang. Daarvan maakt de pinksternoveen ons weer bewust. En we worden aangespoord om te blijven bidden om de Geest, in deze negen dagen en altijd weer: “Kom, heilige Geest, vervul de harten van uw gelovigen. Ontsteek in ons het vuur van uw liefde”.

Pastor Benno.

©Gerd Altmann via Pixabay 

Ben jij een kuddedier?

Koeien zijn kuddedieren. Ik herinner mij een voorval uit mijn kindertijd. Vanuit onze tuin zagen we een boerderij met wel dertig koeien. In die tijd was dat een grote boerderij, vandaag kunnen boeren niet overleven met 30 koeien. Ik vond het toen indrukwekkend dat, als de koeien 's avonds naar de stal moesten, ze allemaal één voor één de stal binnen gingen om gemolken te worden. Of als het regende gingen ze samen schuilen onder een boom. Dat zijn toch slimme dieren dacht ik. Spektakel was er wanneer één van de koeien door een insect gebeten werd en wild in het rond begon te springen, dan werden ook alle andere koeien onrustig. Animatie in mijn kindertijd...
Tussen onze tuin en de koeienweide lag een bietenveld. En op een zomerse dag gebeurde het, één van de koeien had een opening in de omheining ontdekt (ik denk dat de omheining versleten was) en zette het op een lopen in het bietenveld, alle andere koeien volgden. Koeien op drift... het was een beangstigend zicht, temeer dat ze op onze tuin afkwamen. Mijn moeder aarzelde geen seconde, nam een stok, ging het bietenveld op en met haar armen zwaaiend en luid roepend probeerde ze de koeien op drift tegen te houden. Ik denk dat ik nog nooit zo bang ben geweest. En het lukte... op vijf meter voor haar voeten maakten de koeien rechtsomkeer en deden zich nadien tegoed aan het loof van de bieten. Wanneer de boer de koeien terug naar de weide leidde, gingen ze gedwee met hem mee. Koeien zijn kuddedieren.
Zijn wij mensen ook kuddedieren? Soms wel, denk maar aan het hamsteren van wc-papier. Geen mens weet waarom maar als alle anderen het doen...
Heel wat mensen klagen dezer dagen, ze zijn de pandemie beu, ze zijn het beu dat ze hun vrijheid moeten opgeven, ze zijn het beu om een mondmasker te dragen, ze zijn het beu dat ze niet kunnen gaan en staan waar ze willen, ze zijn het beeeuuuuh... en versterken elkaar vaak waardoor er een algemeen gevoel van negativiteit ontstaat.
Een man in West-Vlaanderen wou wat meer vreugde, wat meer levensplezier in zijn omgeving brengen en stak de handen uit de mouwen. In zijn tuin staat een oude eik, hij is volledig verdord, enkel nog goed om omgehakt te worden en in de open haard te belanden. Alleen, in de boom hangt een vogelnestkastje en daarin wonen twee meesjes met hun jongen. Wandelaars blijven soms staan om naar het af en aan vliegen van de meesjes te kijken. Het tovert een glimlach op hun gezicht. Dat bracht de man op een idee. Hij maakte nog meer nestkastjes en hing die allemaal in die verdorde eik. Het is een echt mezenhotel geworden. 350 nestkastjes hangen er. Dit jaar is het al te ver op het seizoen, maar wie weet, volgend jaar is het hotel misschien volgeboekt! En... de boom is gered.
Mensen kunnen het verschil maken, negativiteit ombuigen naar iets positief, daar wordt niet alleen de wereld beter van, daar word je als mens ook beter van. Ik ben er zeker van dat het mezenhotel ook een glimlach op jouw gezicht tovert.

Pastor Mariette

Even stilstaan bij het evangelie

Zondag 16 mei : zevende paaszondag-B (Johannes 17, 11b-19)
Op deze zondag tussen Hemelvaart en Pinksteren – de zondag in de pinksternoveen- lezen we uit het zogenaamde ‘hogepriesterlijk gebed’, het gebed dat Jezus in het Johannesevangelie uitspreekt aan het einde van het Laatste Avondmaal, op de avond vóór zijn lijden en dood Jezus bidt hier voor zijn apostelen die in de wereld achterblijven, terwijl Hij naar de Vader gaat. Wij lezen dit evangelie in deze dagen na het feest van Hemelvaart. En wij worden er ons van bewust : Jezus leeft bij de Vader, maar Hij blijft verbonden met ons, christenen van vandaag, die zoals de apostelen eertijds « in de wereld » zijn. Jezus « wijdt ons toe » - vertrouwt ons toe- aan de Vader, zoals Hij zelf zich ook heeft « toegewijd » - toevertrouwd- aan de Vader. Wij die in deze ingewikkelde wereld leven, wij horen bij God, wij zijn aan God toevertrouwd, toegewijd. Wij worden niet aan ons lot overgelaten. Meer nog, wij worden in die wereld gezonden, uitgestuurd om van Gods liefde te getuigen. En in die zending worden wij ook niet alleen gelaten. Vader en Zoon schenken ons hun bijstand, hun hulp : de heilige Geest. Om die Geest, die hulp, bidden bij heel bijzonder in deze pinksternoveen in verbondenheid met heel de kerkgemeenschap, die zich wil laten leiden door de Geest. Wij bidden om de bijstand van de heilige Geest, maar tegelijk is die bijstand er al: wij hebben de Geest ontvangen bij ons doopsel en dat werd ‘bevestigd’ – geconfirmeerd- bij ons vormsel. Zaak is het open te staan voor de Geest die in ons wil werken. Blijven we bidden : «kom, heilige Geest, vervul het hart van uw gelovigen en ontsteek in hen het vuur van uw liefde».

Pastor Benno.

Een warm nest

Ik heb heel moeilijke dagen achter de rug (en zonder twijfel ook nog voor de boeg). De avond voor moederdag is mijn moeder plots onverwacht overleden en vandaag wordt ze begraven. Ik bedank allen die mij lieve en troostende woorden en blijken van medeleven hebben gestuurd. Het deed echt deugd. Door het afscheid van mijn ma heb ik deze week heel intens gevoeld hoe mooi liefde kan zijn maar ook hoeveel pijn het doet om los te laten als je iemand echt liefhebt. Ik heb bij mijn moeder heel veel liefde mogen ervaren, ze had een groot hart, en heeft mij een warm nest geboden dat ik nooit zal vergeten. In het gezin waar ik ben opgegroeid heb ik mogen voelen wat echte liefde is, en in dat gezin speelde mijn moeder een heel belangrijke rol. Ze was diegene die alles bijeenhield. Morgen is het 15 mei, de dag van het gezin, een dag die sinds 1993 door de Verenigde Naties is uitgeroepen om het belang van het gezin wat meer onder de aandacht te brengen. En dat een gezin van onschatbare waarde is, weten we wellicht allemaal maar al te goed. Het is zo belangrijk om een plek te hebben waar je thuis kan komen, waar je mag zijn wie je bent, waar je niet beoordeeld of veroordeeld wordt, waar je aanvaard wordt, ook met jouw kleine kantjes, een plek waar je oprecht bemind wordt. Je mag er een glimp van Gods liefde ervaren. En hoe dat gezin er uit ziet doet er echt niet toe. Gezinsvormen heb je vandaag in alle kleuren en variaties. We kunnen het alleen maar als een rijkdom beschouwen. Als het maar plaatsen zijn waar mensen elkaar door dik en dun liefhebben, waar ze elkaar dragen en beminnen, elkaar trouw zijn wat er ook gebeurt, waar mensen voor elkaar een thuis scheppen en een warm nest creëren. Op al die plekken is God voor mij te vinden. Want waar liefde is en tederheid en trouw, daar is Hij. Dus vandaag een ode aan al die plekken waar mensen elkaar liefhebben, want wat zouden we zijn als de liefde niet bestond? Zangeres Wende zingt het hier uit op die prachtige tekst van Toon Hermans die ongetwijfeld doet denken aan de woorden van Paulus’ hooglied van de liefde in zijn Korintiërsbrief.

Pastor Gino

Vuurtoren

Een vuurtoren heeft iets fascinerend, vind ik. Ik probeer me voor te stellen hoe het moet geweest zijn als je in storm en ontij, zeker ’s nachts, het licht van de vuurtoren zag. De veilige haven was dan in zicht!
Vandaag vierden we de hoogdag van Onze Heer Hemelvaart, een feestdag tussen Pasen en Pinksteren in, zoals pastor Gino vanmorgen in zijn homilie zei. Maar vanwaar die link met een vuurtoren, vraagt u zich allicht af.
Je zou kunnen zeggen dat de verrezen Jezus voor de leerlingen was als een vuurtoren, een zekerheid dat Hij bij hen was. En vandaag bij zijn hemelvaart stelt Jezus zijn leerlingen gerust: ‘Ook al verlaat Hij hen om naar zijn vader terug te keren, Hij laat hen nooit alleen’. Het licht van de vuurtoren zal niet gedoofd worden. Meer nog, zij zullen op Pinksteren de heilige Geest ontvangen. Zo zullen zij zelf ‘vuurtoren’ kunnen zijn voor anderen. En wij worden uitgenodigd om dat op onze beurt ook te zijn!

Pastor Chris

In onderstaande bezinning vind ik die uitnodiging mooi verwoord:
Zijn stem zal niet meer klinken op het meer van Genesaret,
in de synagoge van Kafarnaüm of in de wandelgangen van de tempel.
Hij legt óns het Woord des levens in de mond
om het te laten klinken tot aan het uiteinde der aarde.

Zijn handen zullen de kinderen van Galilea niet meer zegenen,
ze zullen geen zieken meer genezen langs de weg.
Hij zal geen troostwoorden meer spreken tot zondaars en verstotenen.
Hij legt óns de werken van barmhartigheid in handen,
alle zeven, opdat de wereld troost, vergeving en genezing zal vinden.

Nu zijn voeten niet meer zullen gaan over de wegen van zijn geboorteland, wordt héél de aarde ‘heilig land’.

Nu Hij zetelt aan Gods rechterhand en daar voor ons een plaats bereidt,
roept Hij ons allen op de aarde te maken tot een plaats
waar mensen broederlijk in vrede leven.

(auteur onbekend)

©Pixabay

Na veertig dagen in de hemel komen...

Ben jij dat getal "veertig" ook beu gehoord ondertussen, ook al is het dan een bijbels heilig getal? De Vastentijd duurde veertig dagen, in herinnering aan de veertig jaren van het volk van God in de woestijn, en onze kerken hier bleven veertig weken gesloten voor de zondagsmis... nee, van die veertigtallen is het goed dat ze voorbij zijn en dan zwijg ik nog van de quarantaine!
Geef mij maar de Paastijd: die duurt vijftig dagen! Dat is nog eens een getal om te koesteren en om te bejubelen, ééntje met een gouden randje. Het moge dan wel waar zijn dat we er nog niet van de eerste week konden aan beginnen, maar we hebben in deze Paastijd toch opnieuw ruimte om Eucharistie te vieren (en wel met... vijftig personen - kinderen niet meegerekend!) Vorige zondag was het te doen in de tuin van de pastorie van Stokkel. Juist zo stel ik me de wonderbaarlijke broodvermenigvuldiging voor: allemaal mensen op zoek naar Jezus en daarbij de tijd (en hun boterhammen) uit het oog verliezend. Een heerlijk, tijdloos moment rond Christus... Voor honger was er geen plaats (de vasten is immers voorbij en overigens is dat sowieso onmogelijk als de Bruidegom erbij is) en met het hostiebrood - het Lichaam van Christus - ging het gewoon verder zoals al zo lang gebeurt: we mochten het uitdelen (met ontsmette handen en mondmasker...) aan zoveel we wilden zonder dat het "op" raakte (er bleef zelfs nog over voor de volgende keer!) (Dat we ondertussen het bericht kregen dat we binnenkort weer in de kerk zelf mogen thuiskomen, kan de vreugde alleen vergroten). Ja, ik hou van de tijd van Pasen!
Ofschoon, als ik erbij stilsta, er is ook in de Paastijd een opvallend moment na veertig dagen, wanneer Pinksteren nog tien dagen ver is: dat is morgen, de dag dat we Hemelvaart vieren! Mogen we daaruit besluiten, dat het getal van veertig uiteindelijk toch naar hemel voert?

Tony, pastor.

Eerste openluchtviering in de tuin van de pastorie in Stokkel

Positief nieuws: poëzie kan troosten

Vorige zondag, op moederdag, moest ik denken aan een gedicht dat mij ter harte gaat: ‘De moeder de vrouw’ van Martinus Nijhoff. Vandaag wil ik dat gedicht met u delen, ter ere van alle moeders, in dit leven of levend bij God.
Misschien kent u het gedicht ook. Nijhoff vertelt erin hoe hij naar Zaltbommel of Bommel gaat, een gemeente in het Nederlandse Gelderland aan de rivier de Waal. Daar is in 1933 een brug gebouwd. Het gedicht is geschreven in 1934. Dan is de dichter die nieuwe brug gaan bekijken, zoals wij allemaal wel eens uit nieuwsgierigheid een nieuwe constructie of een nieuw bouwwerk of wegenwerken willen gaan zien. Bij de brug beleeft Nijhoff iets dat hem ontroert. Om ook iets van die ontroering te kunnen vatten, is het belangrijk dat u dit gedicht heel rustig leest en tot u laat doordringen.

De moeder de vrouw

Ik ging naar Bommel om de brug te zien.
Ik zag de nieuwe brug. Twee overzijde
die elkaar vroeger schenen te vermijden,
worden weer buren. Een minuut of tien
dat ik daar lag, in ’t gras, mijn thee gedronken,
mijn hoofd vol van het landschap wijd en zijd –
laat mij daar midden uit de oneindigheid
een stem vernemen dat mijn oren klonken.
Het was een vrouw. Het schip dat zij bevoer
kwam langzaam stroomaf door de brug gevaren.
Zij was alleen aan dek, zij stond bij ’t roer,
en wat zij zong hoorde ik dat psalmen waren.
O, dacht ik, o, dat daar mijn moeder voer.
Prijs God, zong zij, Zijn hand zal u bewaren.

Martinus Nijhoff (1894 – 1953)

Uit: Verzamelde Gedichten, uitgeverij Bert Bakker (1990)
Oorspronkelijk in: Nieuwe gedichten, uitgeverij Querido (1934)

Dit gedicht is meerdere keren besproken door literatuurkenners in de voorbije jaren. U kunt die besprekingen googelen, als u dat wil. Maar té veel bespreking kan de kracht van een gedicht wegnemen. Wat mij hier treft is de stem van de vrouw: 

“laat mij daar midden uit de oneindigheid
een stem vernemen dat mijn oren klonken”.

Een stem, of een geluid, of iets anders, een geur, een uitzicht… kan herinneringen uit het verleden oproepen: mooie ervaringen of zelfs onbestemde gevoelens uit onze kindertijd of later.

“O, dacht ik, o, dat daar mijn moeder voer.”

Onverwacht kunnen goede herinneringen terug tot leven komen. En zoiets kan troostend zijn.
Maar het kan ook bemoedigend zijn voor de tijd die komt. Deugddoende ervaringen uit het
verleden kunnen ons sterk maken en toekomst scheppen. Troost biedt altijd hoop.

“Prijs God, zong zij, Zijn hand zal u bewaren.”

Pastor Benno.

De brug over de Waal die Martinus Nijhoff ging zien.
©Jacintha,

Met mensen begaan

Er is bij mij een vers blijven nazinderen uit het evangelie van vorige week: "Geen groter liefde kan iemand hebben dan deze, dat hij zijn leven geeft voor zijn vrienden". Op het eerste zicht iets utopisch, iets dat alleen voorbestemd is voor heiligen. En toch...
Ik weet niet of je naar het programma 'Zorgen voor mama' kijkt? Zes kansarme gezinnen die hun uiterste best doen om er weer bovenop te komen. Met vallen en opstaan zetten ze stapjes vooruit. Het getuigenis van één van de oudste kinderen trof mij: "mama zet zichzelf altijd op de laatste plaats, ze zal altijd kijken of de kinderen niets nodig hebben voor ze iets voor zichzelf koopt".
Mensen die zichzelf wegcijferen voor anderen, is dat niet een beetje je leven geven? En zo zijn er nog tal van voorbeelden, denk maar aan de vele vrijwilligers tijdens deze coronatijd. Of de vele ziekenbezoekers die contact houden met hun zieken. En zo kan jij er waarschijnlijk ook nog verschillende opnoemen denk ik. Mensen met grote liefde voor de anderen, ze lopen niet in de kijker maar ze zijn er wel degelijk. Zij geven Gods liefde handen en voeten, ze geven een stuk van hun leven, ze geven leven aan de dagen.

Vandaag gedenken we iemand die letterlijk zijn leven heeft gegeven voor zijn vrienden. Vandaag, 10 mei is de feestdag van de heilige pater Damiaan. Hij werd gegrepen door het lijden van de melaatsen, liet alles achter en vertrok naar het eiland Molokaï. Als je naar dat eiland gaat weet je dat terugkeren niet meer mogelijk is. Maar zijn keuze stond vast.
Ze hadden hem de raad gegeven om de melaatsen niet aan te raken en niet samen met hen te eten. Maar hoe kan je één van hen zijn als je het samenleven niet deelt. Hij werd hun priester, hun dokter, hun architect en bouwmeester,... hij bracht weer leven in een dorp waar alleen nog de dood en het recht van de sterkste heerste.
Zijn uitspraak 'Wij melaatsen' vat alles samen. Hij is één van hen geworden, zij waren zijn vrienden. Hij werd zelfs één van hen in de ziekte die zich, na 17 jaar, van hem meester maakte en waaraan hij ook is gestorven.

"Geen groter liefde kan iemand hebben dan deze, dat hij zijn leven geeft voor zijn vrienden". 

Laat het ook ons inspireren God, om waar we kunnen, Uw woorden tot leven te brengen. 

Laat ons als Damiaan, begeesterd en vol vuur, in Uw voetspoor gaan, met mensen begaan.

Pastor Mariette

Dit Damiaanlied werd gemaakt naar aanleiding van de heiligverklaring van Pater Damiaan in 2009

 

O, man van Galilea, die naar de mensen toegaat,

genees mij, Heer, en raak mij met Uw woord van hoop,

met uw uitgestoken hand, o Heer, als u het wil.

Kom hier, mijn vriend, en luister: Ik wil het, ja, word rein.

Refrein:
Laat ons als Damiaan, begeesterd en vol vuur,

in Uw voetspoor gaan, met mensen begaan.

Laat ons als Damiaan, begeesterd en vol vuur,

in Uw voetspoor gaan.

Die man van Molokai, gekwetst met de gekwetsten,

werd één met de melaatsen, en bracht Uw woord tot leven,

was boodschapper van hoop voor mensen aan de rand,

bracht God een beetje dichter en toonde Zijn gelaat.

O, man van Galilea, raak ons in onze dagen,

laat ons ook warmte brengen bij mensen om ons heen,

geef licht in het bestaan voor melaatsen hier en nu,

geef ons een luist’rend oor en een hart voor iedereen.

 t: Jan Wouters - m: Jos Bielen

Even stilstaan bij het zondagsevangelie

Zondag 9 mei : Zesde Paaszondag – B    (Johannes 15, 9-17)Het evangelie van deze zesde paaszondag is het onmiddellijk vervolg van het evangelie van vorige zondag : Jezus is de ware wijnstok en wij zijn de ranken (Joh 15, 1-8). Alleen als we met Hem verbonden blijven kunnen we goede vruchten voortbrengen. Vandaag maakt Jezus duidelijk wat de vergelijking van de wijnstok en de ranken inhoudt : « Als gij mijn geboden onderhoudt zult gij in mijn liefde blijven, gelijk Ik, die de geboden van mijn Vader heb onderhouden, in zijn liefde blijf ». « De geboden onderhouden », dat klinkt voor ons zo ‘wettisch’, zo juridisch, zo droog. Maar eigenlijk zegt Jezus hier : ‘als jullie doen wat Ik jullie vraag, dan blijven jullie met Mij verbonden, zoals Ik, die gedaan heb wat de Vader vraagt, met Hem verbonden blijf’. ‘Doen wat Jezus vraagt’, dat klinkt al wat sympathieker en duidelijker. Als we doen wat Jezus vraagt - zijn boodschap proberen te beleven -  dan leven we met Hem verbonden en door Hem met de Vader. Dan kunnen we iets van Gods liefde gaan vermoeden.Vervolgens wordt Jezus nog concreter : « Dit is mijn gebod, dat gij elkaar liefhebt, zoals Ik u heb liefgehad ». En hoe heeft Jezus ons liefgehad ? « Geen groter liefde kan iemand hebben dan deze, dat hij zijn leven geeft voor zijn vrienden ». Jezus gaf ons het uiterste bewijs van zijn liefde voor ons: op het kruis Hij heeft zijn leven voor ons gegeven. Zijn dood is voor ons begin van nieuw leven geworden. Jezus’ dood heeft als het ware iets ‘opengebroken’ in ons mensenbestaan dat uitzichtloos leek, zonder toekomst. Jezus’ verrijzenis toont ons dat God het laatste woord heeft, dat liefde niet vergeefs is, dat er toekomst is. Dat mogen wij beleven in relatie met de levende Jezus, in vriendschap met Hem : « Gij zijt mijn vrienden als gij doet wat Ik u gebied ». Met andere woorden : we drukken onze verbondenheid, onze vriendschap met Jezus uit door te doen wat Hij vraagt, door dag na dag zijn boodschap proberen gestalte te geven. Het is onze zending als christen : « Ik heb u de taak gegeven op tocht te gaan en vruchten voort te brengen die blijvend mogen zijn ». ‘Op tocht gaan’ als christen, dat kan je op vele manieren doen – maar het is altijd op weg naar de ander gaan. Daar wordt ons leven vruchtbaar

Pastor Benno.

Heb jij ook last van ‘bwa de vivre’?

Hoe gaat met jou? Misschien zal je antwoorden: niet slecht, maar nu ook niet helemaal ‘wow’. Als dat bij jou het geval is, hoef je niet onmiddellijk te panikeren. Blijkbaar zitten veel mensen vandaag met dat gevoel. We voelen ons niet per se slecht, maar nu ook weer niet echt dolgelukkig. We zijn niet gedeprimeerd, maar ook niet uitgelaten. Alles wat je doet en onderneemt voelt wat ‘bleh’. Een beetje het ‘platte sla’-syndroom dus. Of een fles spuitwater zonder veel bruis. In het Engels bestaat hiervoor een woord: ‘languishing’. Het is een soort van emotionele tussenstaat en is blijkbaar voorlopig de dominante emotie van 2021 bij heel wat mensen. Het is een gewaarwording van stagnering en leegheid die we voelen tijdens deze pandemie, een zekere staat van lethargie. Er is weinig te doen, weinig om naar uit te kijken (tenzij natuurlijk dit weekend de opening van de terrasjes, de restaurants in open lucht en de ‘openluchtmissen’…), het blijft allemaal maar aanslepen zonder al te veel perspectief (hoe zal de zomer er uit zien?), … Voor het Engelse ‘languishing’ is er nog niet echt een Nederlandse vertaling. De zender StuBru vond er onlangs een vertaling voor: ‘Bwa de vivre’, maar of dat nu echt Nederlands is? Hoe je het ook noemt, het hoeft jou niet volledig neer te drukken of lam te slaan. Er zijn immers verschillende mogelijkheden om deze ‘bwa de vivre’ terug om te buigen naar een voorzichtige vorm van ‘joie de vivre’! Eén van de meest effectieve zaken is je volledig onderdompelen in een activiteit: bijvoorbeeld een boek lezen, of koken, of tuinieren, of breien, doet er allemaal niet echt toe. Als je jou maar in volle concentratie helemaal aan een bepaalde activiteit overgeeft. Ook de natuur intrekken kan helpen, zo blijkt. En daarvoor is het nu natuurlijk het ideale moment. Dag na dag zie je hoe de lente haar werk doet en alles opnieuw in een frisse groene tooi zet. Meer groen zien en minder grijs helpt om er bovenop te komen. En wie weet, door te wandelen wordt die ‘bwa de vivre’ op die manier wel een ‘bois de vivre' (sorry, maar zelfs mijn mopjes beginnen te lijden onder de 'bwa de vivre')? ‘Forest bathing’ is immers uitermate helend en tegenwoordig bovendien erg 'in'. Ook nog handig meegenomen dus als je trendy wil zijn. Nu enkel nog wachten op de zon natuurlijk. Maar ook als die er de komende dagen nog niet veel zin in heeft – ook zij heeft toch wel recht op een zekere portie ‘bwa de vivre’ zeker! – dan kan je de lente in huis halen met dit lied van Anouk over wat voor sommigen wel het mooiste seizoen van het jaar is. Hier hoor en zie je hoe ze dit ooit zong tijdens de uitzending van het weerbericht op de Nederlands TV.

Pastor Gino.

Even stilstaan, een hele vooruitgang

‘Stilstaand verkeer op de Brusselse Ring’: met de wegenwerken in de komende jaren zal dit waarschijnlijk vaak het geval zijn. Of de betrokken chauffeurs op dat moment zullen denken aan vooruitgang is niet zo zeker. En toch is dat de uiteindelijke bedoeling: zorgen voor grotere verkeersveiligheid. Meestal verbinden we ‘stilstaan’ niet met vooruitgang, eerder met achteruitgang. Maar af en toe stilstaan geeft ons nieuwe adem.
Gisteren zag ik in de krant volgende uitspraak van Dorothée van den Berghe: ‘Gun jezelf voldoende slentertijd.’ Ik kon me daar zeker in vinden. Slentertijd geeft je de kans om onverwachte ontmoetingen te hebben, om mensen te zien en soms onvoorzien een babbel te hebben langs de kant van de weg. Slentertijd geeft je de kans om tot rust te komen, gewoon gelukkig te zijn om kleine gebaren van vriendschap, … .
Stilstaan is een kans om te ontdekken wat echt belangrijk is in het leven. Stilstaan is nodig om God en de ander echt te ontmoeten. Daarbij mogen we, zoals Jezus, ‘de berg opgaan’ om in de stilte te bidden. Niet om op de berg te blijven maar om kracht op te doen om dan ‘verder te gaan’.

Pastor Chris

©Pixabay

Hoe snel gaat de tijd als je niets kan zien?

Ik las in de krant over een wetenschappelijk experiment waarbij een aantal mensen vrijwillig gedurende veertig dagen in een ondergrondse grot werden opgesloten, waar absoluut geen licht was (of uurwerken of elektronische apparaten). De bedoeling was dat men zou zien hoe hun tijdsbeleving ondertussen was. Het besef van tijd heeft immers alles te maken heeft met het ritme van licht en donker. We weten hoe lang een dag duurt, gewoon omdat het donker wordt en de dag dus voorbij is. Hoe beleef je tijd als er absoluut geen licht is? Nu moet ik bekennen dat ik de zinvolheid van zo'n experiment niet helemaal snap, maar ik ben dan ook geen wetenschapper. Ik lees wel dat een heel aantal deelnemers achteraf de verzuchting uitdrukte "oh, is het al gedaan?" Blijkbaar verloopt de tijd in de beleving in zo'n omstandigheid toch sneller dan de echte tijd, want velen dachten dat er nog maar een dertigtal dagen voorbij waren.
Ik weet niet of dit experiment ons iets leert over onze situatie. Ik heb eerder de indruk dat de meeste mensen uitroepen dat "eindelijk" de terrasjes terug open gaan - de tijd zonder leek blijkbaar veel trager te verlopen dan de echte tijd.
Voor de parochie is het misschien anders. Sinds maart 2020 zijn er geen veertig dagen, maar wel precies veertig zondagen (van quarantaine gesproken!) verlopen waarop we het licht van de Eucharistie niet hebben gekregen. Is de tijd voor ons ondertussen "sneller gelopen" of wat heeft die periode met onze tijdsbeleving (en ons leven!) gedaan? Misschien hebben we wel de weg gevonden naar andere vormen van gebed en heeft dat ons de kracht gegeven om de tijd toch vertrouwvol door te komen - met een soort "innerlijke verlichting" zeg maar. Is het dan zoals een heel goede vriend, die je na misschien vele jaren terugvindt, en waarbij je het gevoel hebt dat het precies van "gisteren" is dat je elkaar niet meer zag? Als er liefde aan de pas komt, gaat de tijd altijd sneller. Als God eraan te pas komt ook. Niet toevallig zegt Johannes dat God liefde is...

Tony, pastor

Positief nieuws: meer bezoek mogelijk in de woonzorgcentra

In het kader van de komende versoepeling van de coronaregels, kreeg onze familie ook bericht van het woonzorgcentrum waar mijn moeder verblijft. Vanaf 8 mei mogen er, behalve de twee vaste bezoekers, ook weer andere familieleden of vrienden op bezoek komen. Weliswaar met mondmasker, met de nodige afstand en nooit met meer dan twee bezoekers tegelijk. Dat is toch al een stap vooruit. Het biedt meer afwisseling in het bezoek voor de residenten en het geeft de vaste bezoekers meer ruimte.
In dezelfde brief werd gemeld dat in juni waarschijnlijk de cafetaria weer open zou gaan voor de residenten en hun bezoek. Ook dat geeft perspectief. Want het is toch fijner voor de residenten en hun bezoekers om niet altijd op de kamer te moeten blijven, maar ook eens een uitje te kunnen doen - al is het maar naar een andere verdieping- en andere mensen te zien.
Zo komt er toch al wat perspectief voor de mensen in de woonzorgcentra en hun familie.
De coronacrisis heeft bevestigd wat we altijd al wisten: de mens is een sociaal wezen. We hebben elkaar nodig om te kunnen leven, om het leven leefbaar te maken. In de woonzorgcentra en in de samenleving. “Hoe meer zielen, hoe meer vreugd” luidt het oude gezegde. Nu maar hopen dat de cijfers in de goede richting gaan, zodat onze vreugde om elkaar kan groeien, zonder dat we ons zorgen hoeven te maken. Dus: eerst nog even met niet té veel zielen samen…

Pastor Benno.

Cafetaria woonzorgcentrum Geel

Over de drempel

Wie mij kent weet dat ik eerder vanop de tweede lijn werk, in het achter de schermen werken voel ik mij het veiligst. Naar aanleiding van het verschijnen van een nieuw verhalenboek van Godly Play kreeg ik van Hilde vanuit Godly Play Vlaanderen de vraag om een verhaal te vertellen uit het nieuwe boek. Toen ze daarbij vertelde dat het de bedoeling was om het live, via Zoom te vertellen dacht ik direct: "dat is niets voor mij". Maar ik gaf het nog een kans en zei dat ik erover zou nadenken. Er waren honderd en één redenen om het niet te doen. Toch was het diep in mij wel iets wat ik wilde doen, daarom zocht ik naar een alternatief waarbij ik mij veiliger zou voelen. Waarom het verhaal niet filmen vooraf? Dat had ik namelijk al verschillende keren gedaan voor de catechese en dat voelde veilig aan.
Toen ik een tijdje later een telefoontje kreeg van Gee en ik mijn voorstel deed om het vooraf te filmen, wist zij mij als goede trainer te overtuigen van de meerwaarde om een verhaal live brengen. En eigenlijk vond ik dat ook wel, alleen ikzelf moest nog over mijn angst geholpen worden. Toen ze mij vertelde dat zij mijn begeleider/deurwachter wilde zijn, voelde ik mij al een stuk meer op mijn gemak. Mijn vertrouwen in Gee als deurwachter heeft mij over de de drempel geholpen.

Sinds 2016 ben ik verteller/begeleider en het is voor de eerste keer dat ik ervaren heb hoe belangrijk de taak is van een begeleider. Als je mensen zo kan begeesteren dat ze er zin in krijgen, ook al moeten ze de veilige paden verlaten, dan til je mensen op en zijn ze tot meer in staat dan ze ooit dachten. Dan zijn ze in staat om over de drempel te stappen.
Ikzelf heb van de avond genoten, ik had weinig last van stress ook al waren er 50 toehoorders, allemaal ervaren Godly Play vertellers. Ik wist mij omringd en gedragen. Hilde zorgde dat het technisch allemaal op wieltjes liep en Gee slaagde er in om de juiste toon te zetten als de mensen de kring binnen kwamen. Wat een topteam ! En weet je wat alle druk van mijn schouders helemaal weg nam? Het gaat helemaal niet om mij, het verhaal staat centraal, Hij staat centraal.

Het verhaal dat ik die avond verteld heb is: 'Maria, de moeder van Jezus'
Ik werd mij bewust van de drempel die Maria over moest toen de engel Gabriel haar die verrassende vraag stelde. Haar onvoorwaardelijke 'ja'... ik kan er nog veel van leren.

Laten we ons in deze meimaand heel speciaal verbonden weten met Maria die zonder aarzelen over de drempel stapte die haar leven totaal zou veranderen. Een keuze die haar tot ons aller moeder maakte.

Pastor Mariette

Even stilstaan bij het zondagsevangelie

Zondag 2 mei : Vijfde Paaszondag – B (Johannes 14, 1-12)
Op de laatste paaszondagen vóór Pinksteren laat de liturgie ons lezen uit de zogenaamde ‘afscheidsrede’ van Jezus : de woorden die Jezus in het Johannesevangelie ten afscheid tot zijn apostelen heeft gesproken tijdens het Laatste Avondmaal, dus op de avond vóór zijn lijden en dood.
Op deze zondag lezen we dit jaar de bekende maar prachtige woorden over de ‘ware wijnstok’. « Ik ben de ware wijnstok en mijn Vader is de wijnbouwer… Ik ben de wijnstok, gij de ranken. Wie in Mij blijft terwijl Ik blijf in hem, die draagt veel vrucht, want los van Mij kunt gij niets ».
Al jarenlang wordt in onze Vlaamse kerken een lied gezongen dat op deze woorden is gebaseerd en dat de meesten van ons wel kunnen meezingen : « Ik ben de wijnstok, mijn Vader de wijngaardenier. Gij zijt de ranken, dus blijft in Mij, Ik blijf in u, dan vindt Hij vruchten hier » (Zingt Jubilate 779).
Jezus roept zijn apostelen en zo ook ons op om met Hem verbonden te blijven. Aan een wijnrank kunnen maar lekkere druiven groeien als ze genoeg sap krijgen via de wijnstok. Zo kan ons leven als christen maar vruchtbaar zijn als wij met de levende Jezus verbonden blijven : in relatie, in vriendschap met Hem leven. Want als wij geloven dat Jezus leeft, dan betekent dat ook dat wij met Hem in contact kunnen komen, in relatie met Hem kunnen leven – doorheen gebed en bezinning, door bijbellezing en sacramenten, door dienst aan onze naasten, in wie wij Christus dienen.
Wijnranken moeten ook gesnoeid worden, « gezuiverd », zodat de goede druiven beter kunnen groeien. Daarover heeft Jezus het ook : ook wij zijn ‘gezuiverd’, gesnoeid als het ware om meer en betere vruchten op te brengen, « dank zij het woord dat Ik tot u gesproken heb ». Als wij de woorden van Jezus -zijn boodschap, zijn evangelie -diep in ons laten doordringen en ze gaan beleven in verbondenheid met Hem, dan kunnen we goede vruchten voortbrengen : smakelijke en sappige christenen worden, waar onze medemensen deugd van hebben en waardoor de Vader geëerd wordt : « hierdoor wordt mijn Vader verheerlijkt, dat gij rijke vruchten draagt ; zo zult gij mijn leerlingen zijn ».
Druiven geeft men nogal eens aan zieke mensen. Ze kunnen hen aansterken . Ook wij kunnen door de goede vruchten van ons leven als christen onze samenleving gezonder maken.

Pastor Benno.

©Pixabay