Normaal

Voor wie het, zoals ik, moet doen met een minder goed geheugen, voeg ik de link toe naar een ouder stukje uit deze blog dat ondertussen alweer méér dan zes maanden oud is. Het ging over een lichtelijk onkiese aangelegenheid, namelijk een stukje tand dat was afgebroken op het einde van de vormselviering van oktober. 

https://sintfranciscus-etterbeekwoluwe.blogspot.com/2020/12/noli-timere-ge-moet-niet-vrezen.html 

De kwestie heeft aangesleept tot voor kort, want zoals u weet heeft Covid het land nog steeds niet verlaten. Vorige zaterdag was het zover: de tandarts vond het veilig genoeg om aan "mijn eetkamer" te werken en sindsdien voelt alles weer normaal, weg scherpe kantjes! Het is even wennen, na acht maanden verbaast dat niet.
Ik vraag me af hoe het zal zijn om ooit weer zonder mondmasker de metro te nemen. Of heel ongedwongen iemand bij een ontmoeting de hand te geven of even een vriendschappelijk schouderklopje. Of om met acht in een vergaderlokaaltje plaats te nemen dat ook voor acht bedoeld was en niet voor vijftig, zonder bezorgd te bedenken dat dat onveilig is. Of al die anderen dingen, die covid ons heeft afgeleerd. Als dat allemaal nog zal gebeuren, want sommigen beweren dat die ongedwongenheid nooit meer terugkeert. Men zegt wel eens dat vertrouwen te voet komt, maar te paard weer vertrekt. Is dat hier van toepassing? Het zou wel eens kunnen dat er méér nodig is dan een tandartsbezoek om de normaliteit terug te vinden.
Toch denk ik dat het niet alleen met spontane emoties te maken heeft, maar minstens ten dele ook met een keuze. Nooit roekeloos, weliswaar, zeker niet tegen wet of medische adviezen, maar op het ogenblik dat het weer mag. Op een bepaald moment kun je beslissen om je 'erover te zetten' en weer te leven. Dat eerste metrogebruik was misschien aarzelend, maar de tweede, derde ging en vlotter en vandaag gaat dat weer aardig goed. Dat geeft mij moed om te geloven dat normaliteit kan terugkomen en ook om de keuzes te maken, die daartoe zullen bijdragen.

Tony, pastor

Vriendelijkheidstherapie

Gedurende de voorbije weken heb ik een tijdje moeten doorbrengen in het ziekenhuis. Wat mij is opgevallen en bijblijft, naast de professionele deskundigheid van dokters en verplegenden, is hun vriendelijkheid. Ik weet niet of het er in alle ziekenhuizen zo aan toe gaat, maar in het ziekenhuis waar ik verbleef heeft men er blijkbaar een aandachtpunt van gemaakt om bijzonder vriendelijk te zijn tegen de patiënten. Professoren, dokters, verplegenden, hulpverplegenden, schoonmakers… zijn om ter vriendelijkst. Dat zorgt uiteraard voor een goeie sfeer. Daardoor voel je je als patiënt aanvaard, begrepen en ook gerustgesteld. En dat is, denk ik, al een eerste stap naar verbetering van je gezondheid.
Het ziekenhuis waar ik verbleef behoort niet tot de katholieke zuil. Maar juist daarom heeft de vriendelijkheid van alle zorgverlenenden daar me doen nadenken over de vriendelijkheid in de Kerk. Hoe staat het bij ons? Hoe staat het met de vriendelijkheid in onze bisdommen, onze parochies, onze gemeenschappen? Paus Franciscus heeft ooit in een interview de Kerk vergeleken met “een veldhospitaal net na de slag”. Een veldhospitaal is een noodhospitaal tijdens de oorlog of bij een noodtoestand waar de gewonden worden opgevangen en een eerste verzorging krijgen. “Het heeft geen zin om aan een zwaargewonde te vragen hoe hoog zijn cholesterolgehalte is en hoe het zit met zijn suikergehalte. Men moet eerst zijn wonden helen, pas nadien kan men over de rest praten. Wonden helen, wonden verzorgen… en men moet van onderuit beginnen” zei de paus in dat interview.
Wonden helen, wonden verzorgen… in een tijd van verharding van oordeel en zeden lijkt me de vriendelijkheid een belangrijke geneeswijze voor de wonden en kwalen van mensen in onze samenleving, een goede therapie in het veldhospitaal dat de Kerk is. Maar het is wel een heel intensieve therapie. Ze vraagt veel energie. We kennen allemaal ambetante pastores en moeilijke parochianen (we zijn het misschien soms zelf..). Soms moet je op je tanden bijten om vriendelijk te blijven, zoals het personeel in de ziekenhuizen bij moeilijke patiënten. Gelukkig is de vriendelijkheid één van de negen vruchten van de Geest (Galaten 5,22). We staan er dus niet alleen voor: vriendelijkheid is iets dat de Geest je kan geven en in je kan doen groeien, als je maar wil meewerken.
Vandaag, 29 juni, vieren we in één feest de apostelen Petrus en Paulus, de twee steunpilaren van de Kerk: Petrus was de eerste paus en Paulus de eerste theoloog. Beiden hadden een uitgesproken karakter en waren dus waarschijnlijk zelf niet van de gemakkelijksten, maar ze sporen ons toch aan tot vriendelijkheid in het veldhospitaal van de Kerk. Zo schrijft Petrus in zijn eerste brief (1,22-23): “Nu gij uw ziel gereinigd hebt door de waarheid gehoorzaam te aanvaarden, moet gij elkander beminnen met oprechte broederliefde, met hart en vurigheid, als mensen die opnieuw geboren zijn”. En Paulus schrijft in zijn brief aan de christenen van Filippi (4,5): “Uw vriendelijkheid moet bij alle mensen bekend zijn. De Heer is nabij”. Door onze vriendelijkheid kunnen wij mensen doen aanvoelen dat ze niet alleen zijn, dat de Heer hun nabij is. Vriendelijkheid is een beproefde therapie bij velerlei kwalen en allerlei wonden.

Pastor Benno.

Foto door Anna Tarazevich via Pexels: 

“er zit kracht in vriendelijkheid”

God vinden in alle seizoenen van het leven

Het werkjaar loopt ten einde, de vakantie dient zich aan. Ja, er is een tijd van werken en een tijd van ontspannen. Je kan het ene liever doen dan het andere maar alles heeft een plaats gekregen in ons leven. Kijk maar naar de seizoenen, ze wisselen elkaar af zonder dat wij er iets aan kunnen veranderen. En, het is goed zo !
"God heeft alles wat er is een goede plaats in de tijd gegeven en ook heeft Hij de mens inzicht in de tijd gegeven. Toch kan de mens het werk van God niet van het begin tot eind doorgronden. " (Prediker 3:11)
Dit is een van mijn lievelingsverzen in de Bijbel. Ik denk er dikwijls aan als ik voor een moment sta waar ik tegenop zie. Hoe je met moeilijke momenten omgaat maakt van jou wie je bent.
Het komt neer op vertrouwen dat God alles ten goede brengt en dat Hij ook met ons een doel heeft, met ons een weg gaat. Als ik mij aan Hem kan toevertrouwen kan ik Hem ontdekken in het hier en nu.

Stef Bos heeft van deze Bijbeltekst een mooi lied gemaakt: "Alles is lucht". Laat het ook jou inspireren.

Pastor Mariette

"Alles is lucht" - Lied van Prediker

Ik heb de wereld gezien

In het licht van de liefde

En in de schaduw van de haat

Er zijn altijd twee kanten

Ware woorden zijn niet mooi

Mooie woorden zijn niet waar

En alles beweegt zolang als het leeft

Zoals een rivier die stroomt naar de zee

Wij zijn een deel

Van een groter geheel

Wij vallen als bladeren

En de wind neemt ons mee

Er is een tijd van verliezen

Er is een tijd van vertrouwen

Er is een tijd van verlangen

Er is een tijd van vergeten

Er is een tijd van vergeven

Er is een tijd voor alles

En alles is lucht

Groei naar het licht

En klim langs de stralen naar de hemel omhoog

Hou je niet vast aan dat wat voorbij is

En laat alles los wat spookt in je hoofd

Want het licht in je ogen verdwijnt met de tijd

Zoals de zon in de verte aan het eind van de dag

Maar alles verandert en

Beweegt in een cirkel

Keert terug naar de bron

En wordt wat het was

Er is een tijd van verliezen

Er is een tijd van vertrouwen

Er is een tijd van verlangen

Er is een tijd van vergeten

Er is een tijd van vergeven

Er is een tijd voor alles

En alles is lucht

En alles is leegte

En alles is zinloos

En alles is leven

Alles heeft waarde

En alles is iets

Alles is alles

En alles is niets

Er is een tijd van verliezen

Er is een tijd van vertrouwen

Er is een tijd van verlangen

Er is een tijd van vergeten

Er is een tijd van vergeven

Er is een tijd voor alles

En alles is lucht

Even stilstaan bij het zondagsevangelie

13de zondag door het jaar B – Marcus 5, 21-43

Vorige zondag beluisterden we het evangelie van de ‘storm op het meer’. Jezus vroeg aan zijn bange leerlingen: “Waarom zijn jullie bang? Hebben jullie nog geen vertrouwen?”
In het evangelie van deze zondag staat opnieuw het woord ‘vertrouwen’ centraal.
Jaïrus, een van de synagogebestuurders, komt naar Jezus toe en smeekt Hem om zijn doodzieke dochtertje te genezen. Hij vraagt Hem om ‘haar de handen op te leggen’, een gebaar van Jezus dat we vaak terugvinden bij de genezingen. Jaïrus is vol vertrouwen dat de handoplegging door Jezus zijn dochtertje zal redden.
Een dichte menigte vergezelde Jezus. In hun midden bevindt zich een vrouw die al jaren aan vloeiingen lijdt. Zij heeft van Jezus gehoord en komt door de menigte naar Hem toe. “Als ik zijn kleren maar aanraak, zal ik gered worden.” Zoals Jaïrus stelt zij al haar vertrouwen in de genezende kracht van Jezus. Wanneer Hij voelt dat er van Hem een kracht is uitgegaan, zegt Hij tot vrouw: “Mijn dochter, uw vertrouwen is uw redding; ga in vrede.”
Wanneer de mensen Jaïrus komen zeggen dat zijn dochtertje gestorven is, zegt Jezus hem: “Wees niet bang, heb maar vertrouwen.”
God laat ons nooit in de steek. Hij is ons nabij!
Hij schenkt nieuw leven en toekomst waar dat menselijk gezien niet mogelijk is.
Hij zegt ook tot ons: “Talita koem, sta op!”.

Pastor Chris

Ik laat u graag delen in dit gebed:

‘Misschien heb je zelf ook wel genezing nodig – zegt God – en draag je in je binnenste littekens van ontgoocheling en twijfel, of ontdek je in jezelf de kwetsuren van je eigen kleinheid en onmacht. Laat me dan jouw hand nemen en je nieuw leven schenken, net zoals bij het dochtertje van Jaïrus.

Laat Mij je doen opstaan en je doen verrijzen als nieuwe mens, met het hart van Jezus. Wanneer je dreigt weg te zinken in het duister van de angst, laat Mij je dan licht brengen van hoop en liefde en je zult ervaren dat ik een God van tederheid ben. 

(uit Een vuurwerk van tederheid, Erwin Roosen)

Jezus geneest het dochtje van Jaïrus © wikimedia commons

Het Rijk Gods???

In de Bijbel en in de liturgie worden soms woorden en uitdrukkingen gebruikt die niet zo eenvoudig zijn. Er wordt dan van uitgegaan dat iedereen wel snapt waarover het gaat, maar is dat wel zo? Neem nu bijvoorbeeld ‘het Rijk Gods’. Hoe vaak horen we hier niet over in het evangelie tijdens onze zondagse kerkdiensten. Maar waarover gaat dit nu eigenlijk? Wat bedoelt Jezus hiermee? Bij Mattheus klinkt het zelfs nog anders. Hij spreekt over het Rijk der Hemelen. Of dat gemakkelijker te vatten is, dat is nog de vraag. Het Rijk Gods is natuurlijk geen koninkrijk zoals wij dat kennen, met grenzen, zoals het Koninkrijk België. Het Rijk Gods gaat over iets anders. Ik vergelijk het graag met een droom. Het Rijk Gods gaat eigenlijk over de droom van God. Het Rijk Gods is de wereld en de mensheid zoals God die droomt. En hoe droomt God de wereld? Als een plek van louter liefde. Een plaats waar mensen elkaar liefhebben, gewoon omdat ze zijn wie ze zijn, beminnenswaardig. Zonder vooroordelen, zonder uit te sluiten om welke reden dan ook. Een plek waar iedereen kan zijn wie hij of zij is, en waar mensen elkaar omstralen met liefde en warmte. Hier en daar zijn we reeds in staat om dergelijke plekken te creëren, en laat ons hopen dat ook onze kerkgemeenschap zo’n plek mag zijn. Maar heel vaak zijn we er nog niet. En dat is ook eigen aan het Rijk Gods: het is er reeds, maar nog niet helemaal. Het is als een visioen dat ons in gang zet en voortstuwt. En af en toe, heel even, mogen we nu reeds een glimp van dat Rijk Gods gewaarworden, daar waar mensen voor elkaar een thuis proberen te maken. Eigenlijk is het Rijk Gods een beetje datgene wat Lucilla Galeazzi bezingt in haar zonnige lied ‘Voglio una casa’, vertaald ‘ik wil een huis’. In haar eigen woorden bezingt ze dezelfde droom die God heeft met zijn Rijk…

Ik wil een huis, niet voor mij alleen
Waar het licht straalt om je heen
Waar de zon en geluk je toelacht
En de maan er danst in de nacht
Een huis vol liefde, soms ook een traan
In mijn dromen zal het bestaan
Diridindin, diridindin, diridididerididin…..

Ik wil een huis niet voor mij alleen
Met vele mensen om mij heen
Waar niemand zich moet schamen
Waar muziek klinkt door de ramen
Een stevig huis waar ieder kan leven
Schande vergeten en warmte geven
Diridindin, diridindin, diridididerididin…..

Ik wil een huis vrij van zorgen
Waar er weer hoop is voor morgen
Waar je nooit nog hoeft te praten
Over jouw zwerven door de straten
Ook al zijn er tijden geweest
Dat je niet meer was dan een beest
Diridindin, diridindin, diridididerididin…..

Ik wil een huis waar kinderen spelen
Waar jong en oud lief en leed kunnen delen
Geen dure huizen om in te wonen
Met veel ruimte voor dochters en zonen
Waar bloemen bloeien en vogels fluiten
En men niemand nog uit zal sluiten
Diridindin, diridindin, diridididerididin…..

Pastor Gino

Hoofdstuk afgesloten

Als verwoed lezer maak ik wel meer afgesloten hoofdstukken mee. In een boek kan je dan aan het volgende beginnen, behalve bij het laatste. En dan nog, want regelmatig maakt het boek deel uit van een trilogie of een reeks. Soms is het dan met spanning uitkijken naar het volgende deel.
Maar wanneer ik dit schrijf, heb ik geen boek in gedachten. Toch niet letterlijk.
Vorige week vrijdag hebben mijn broer en ik de verkoopakte getekend voor ons ouderlijk huis. En dat doet toch wel iets. Je sluit een belangrijk hoofdstuk uit je leven definitief af. Maar er is een volgend hoofdstuk in opmaak. Een gezin met jonge kinderen komt er wonen. Het huis zal worden gerenoveerd. De nieuwe eigenaars zijn enthousiast over de tuin, waarin vooral mijn vader met veel plezier heeft gewerkt. Allemaal hoopvolle vooruitzichten!
Zo verloopt eigenlijk ook ons leven: in hoofdstukken. Een afgesloten hoofdstuk is geen einde, maar het begin van een nieuw hoofdstuk.
Dat mogen we binnen enkele zondagen beluisteren in het evangelie. Het hoofdstuk van Jezus’ leven op aarde loopt stilaan ten einde, op weg naar Jeruzalem. Maar je zou kunnen zeggen dat Jezus het volgende hoofdstuk al voorbereidt door zijn leerlingen twee aan twee uit te zenden om Gods Boodschap te verkondigen in woord en daad.
Wanneer de leerlingen na Goede Vrijdag denken dat het hoofdstuk definitief gesloten is, verschijnt de verrezen Heer in hun midden en ontvangen zij met Pinksteren de heilige Geest om verder te schrijven en te werken aan het boek van het Rijk Gods.
En op onze beurt mogen we een stukje meeschrijven vanuit een diep geloof dat er geen afgesloten hoofdstuk zal zijn.

Pastor Chris

© Pixabay

Wij zijn voor elkaar gemaakt

Ik fiets in de vroege ochtend naar het vicariaat en wordt opnieuw getroffen door de rust van de stad op dit uur. Welk verschil met vorige week. De Amerikaanse president was toen in de stad, ik fietste onder andere voorbij de ambassade waar hij sliep en was wel onder de indruk van het machtsvertoon: zo'n hele kleine ring, die in de volle breedte vol blauwe zwaailichten staat en waar alleen een onschuldig (lijkende) fietser als ik nog door mag, is bepaald indrukwekkend. Dat is dus allemaal voorbij, terug naar de orde van de dag. De stad straalt in dit ochtenduur weer rust uit, alsof het nooit anders was geweest.

Is het zo dat we naar de pandemie zullen kijken als ze helemaal voorbij is? Misschien wel. Aan deze ellendige periode willen we liefst niet meer herinnerd worden, laten we maar zo snel als mogelijk terugkeren naar de orde van de dag, en dit alles vergeten alsof de voorbije maanden niets anders dan een boze droom waren. Ik zou me kunnen voorstellen dat mensen er zo naar kijken.

En toch. Heeft deze periode dan geen enkele waarde gehad? Ik wil er toch graag van onthouden hoeveel wij elkaar nodig hadden. Toen het erom spande, was er geen "ieder voor zich". De hevigste propagandisten voor een individualistische samenleving, hebben al die tijd hun mond gehouden. Zijn we dan toch gemeenschapswezens, voor elkaar gemaakt?

Het is allicht maar een droom, maar stel je eens voor dat in de toekomst elke kus, elke handdruk, elk fysiek contact, elk etentje dezelfde intensiteit zou hebben dan de eerste die op de lockdown zullen volgen - en dat voor de rest van ons leven... Zou dat geen geweldige kleur geven aan ons bestaan? Ik ben niet zeker dat we met "vergeten" echt zoveel beter af zijn...

Tony, pastor

© Pixabay

Ik ben hier graag

De laatste volle week school, voor kinderen en leerkrachten is dit blij uitzien naar een welverdiende vakantie. De laatste weken van juni zijn meestal ook al een beetje speciaal. Je hebt natuurlijk de examens maar de leerkrachten proberen het ook zo aangenaam mogelijk te maken met sport of spelletjes of een uitstapje. Zo bracht één van de scholen van het gemeenschapsonderwijs met hun juf godsdienst bezoek aan de Sint-Vincentiuskerk.
Ik heb een mooie herinnering aan het bezoek van een tiental kinderen van het vierde leerjaar. Bij het binnenkomen van de kerk had de juf goed gezegd dat ze stil moesten zijn. Na het ontsmetten van de handen mochten ze de kerk binnen en er klonk een algemene WAAAUW ! Blijkbaar waren verschillende  kinderen nog nooit in een kerk geweest, anderen wel bij een begrafenis en twee van hen voor de eerste communie.
We hadden het over alles wat in de kerk te zien was. Het evangelieboek en de kruisweg kregen spontaan de meeste aandacht. De leerlingen waren geïnteresseerd en stelden honderduit vragen. Verhalen over Jezus hadden ze wel al gehoord, maar verhalen die Jezus zelf verteld heeft dat was moeilijker, tot ik een voorbeeld gaf, dan vertelde iemand het hele verhaal van de Barmhartige Samaritaan. En de herkenning kwam en er volgden er nog meer. Het deed deugd om zoveel enthousiasme te zien en te horen.
Wat ze ook leuk vonden was de kleerkast van de priester. Eentje wist zelfs dat de kleuren een betekenis hadden. Het deed goed om de kinderen te kunnen uitleggen wanneer welke kleur gedragen werd.
Bij de paaskaars en het tabernakel werd het stil. Eén van de kinderen zei toen, hier word ik helemaal rustig, ik ben hier graag. Dat maakte mijn dag goed, hier was voor mij God héél dichtbij.
We hebben de dag afgesloten met een gebed. Elke leerling mocht het gebed op zijn of haar eigen manier vervolledigen: "Ik dank je God voor....". Zeker weten dat zij God ook een stukje dichterbij gevoeld hebben.

 
Probeer je het ook eens?

Pastor Mariette

Stilstaan bij het zondagsevangelie

Zondag 20 juni : 12e zondag door het jaar – B (Marcus 4, 35-41)

Het evangelie van het stillen van de storm heeft een diepe betekenis. Het wil ons bemoedigen bij de ‘stormen des levens’ die in onze samenleving en in ons eigen leven voorkomen.
« Laten we oversteken » zegt Jezus aan zijn leerlingen bij het meer van Galilea. Zou Hij dat ook niet aan ons zeggen, als we vastzitten, stilstaan of niet meer verder willen of kunnen ? Jezus trekt met ons door het leven. Hij gaat met ons mee, ook als we denken dat we niet meer verder kunnen. Meer nog, Hij nodigt ons uit om ‘over te steken’, om niet bij de pakken te blijven zitten. Hij gaat met ons mee in de boot van ons leven. Soms hebben we de indruk dat Hij slaapt, maar toch is Hij er. En als Hij slaapt, is dat een teken dat Hij er gerust in is, dat onze boot, ons leven, aan de overkant raakt.
Zoals de leerlingen kunnen ook wij uitroepen als de storm van het leven ons te zwaar lijkt : « Meester, raakt het u niet dat wij vergaan ». Ook dat is bidden : aan Jezus, aan God uitzeggen dat we het niet meer zien zitten, dat de stormen des levens ons bang maken, dat onze problemen zonder uitkomst lijken.
Maar Jezus is bij ons. Niet dat Hij onze problemen oplost, maar zijn aanwezigheid geeft ons rust. We zijn niet alleen in de storm. En Hij blijft bij ons tot de storm voorbij is.
Geloven is : beseffen dat we niet alleen zijn in de stormen des levens. Weten dat er een overkant is. Weten dat Iemand zegt tegen de golven van het kwaad : « zwijg, stil ! ».

Pastor Benno.

©Johannes Plenio via Pexels

Summertime

We hebben de afgelopen dagen al wat van de zomer mogen proeven. Maar aanstaande maandag op 21 juni is het zover, dan begint officieel de zomer. Die dag is het de zomerzonnewende, ook wel ‘solstitium’ genoemd. Het is de langste dag van het jaar. Rond die tijd werd vanouds ook de ‘Midzomernacht’ gevierd. Dit is vanouds een magische nacht en gaat gepaard met heel wat volksgebruiken. In die nacht houden heksen een sabbat. Ook kennen we Shakespeare’s ‘Midsummer Night’s Dream’ waar van alles misloopt. De kerk was aanvankelijk tegen deze feesten, maar kon ze moeilijk terugdringen. De mensen lieten zich immers niet zomaar hun feesten afpakken! Vanuit het standpunt ‘If You can’t beat them, join them’ werden deze feesten uiteindelijk door de kerk gekerstend. En zo ontstond het geboortefeest van Sint Jan de Doper. Johannes was niet zelf het licht, maar hij moest getuigen van het licht, zoals de proloog van het Johannesevangelie trouwens ook zegt. Jezus, het licht van de wereld, werd geboren op het moment dat het licht toeneemt, rond midwinter dus. Johannes moet dan geboren worden op het moment dat het licht afneemt, midzomer, wanneer de dagen dus opnieuw korter worden. Johannes zegt trouwens ook van zichzelf wanneer hij het over de Messias heeft: ‘Hij moet groter worden, ik kleiner’. Zo kwam men voor zijn geboortefeest uit op de datum van 24 juni. De heidense midzomervuren werden omgedoopt tot Sint-Jansvuren. Ze waren oorspronkelijk bedoeld om de kwade geesten te verdrijven. Het kruid dat eveneens als afweermiddel in die vuren geworpen werd, kreeg de naam Sint-Janskruid en werd soms ‘jaagt de duivel’ genoemd. Vanouds werd er uitbundig gedanst rond het vuur. Met Sint Jan eindigt ook traditioneel het aspergeseizoen. Johannes de Doper kan voor ons een gids zijn in de komende zomerperiode. Hij herkende in die gewone man uit Nazareth de komende Messias. Velen zagen in Jezus niets anders dan de zoon van een timmerman. Maar Johannes zag meer. In het gewone zag hij iets van God. Is dat nu ook niet precies wat de zomervakantie zou kunnen zijn? Doorheen het jaar zijn we vaak bezig met van alles en nog wat, en zien we het mooie niet altijd van de dagelijkse doodgewone dingen. Misschien kan de zomerperiode een kans zijn om net als Johannes het goddelijke te ontdekken in het alledaagse. En laten we ons hierbij begeleiden door het overbekende lied ‘Summertime’ uit ‘Porgy and Bess’ van George Gershwin, hier gebracht in de ‘lazy’ versie van Ella Fitzgerald, die deze week 25 jaar geleden overleden is. Een ode dus aan de zomer, aan Johannes de Doper, aan de doodgewone alledaagse dingen, en aan Ella natuurlijk!

Pastor Gino

Hamsteren

Ik wou dat ik u kon hamsteren.(BZN)

Waarschijnlijk herinnert u zich de beelden bij het begin van de lockdown vorig jaar: pakken toiletpapier en andere producten werden gretig gehamsterd. In tijden van crisis of nood willen we graag een voorraad aanleggen. Je weet maar nooit! Ik dacht terug aan dit hamsteren toen ik de laatste dagen mensen met flessen water zag sleuren. Nu ja, een mens moet veel drinken wanneer het warm en niet iedereen is blijkbaar fan van kraantjeswater.

Maar ik dacht ook aan hamsteren in figuurlijke betekenis. Veel mensen verloren een geliefde door corona. Afscheid nemen doet pijn, zeker in moeilijke omstandigheden. Je had wel graag de geliefde persoon bij je gehouden, ‘gehamsterd ‘ als het ware. Je had nog graag wat tijd samen gehad.
Je zoekt troost in gebed, in steun van familie en vrienden, op een stille plaats, …
Zo trof mij een krantenartikel over de ‘troostplek’ in het woonzorgcentrum Mater Dei in Pepingen/Heikruis. Op de binnenplaats werd een troostplek ingericht ter nagedachtenis van de negentwintig bewoners en één personeelslid die overleden aan Covid-19.
Een troostplek: een plek van herinnering maar ook van bemoediging, van verbondenheid.

Pastor Chris

‘Troostplek’ in het woonzorgcentrum Mater Dei in Pepingen/Heikruis

Sint Antonius

"Ik heb niet te klagen over mijn patroonheilige", zei ik enkele weken geleden tijdens de open lucht mis in Stokkel. Dat was volkomen waar, maar ik moet het toch nuanceren: "ik heb niet te klagen over mijn patroonheiligen". Want reeds als jonge knaap heb ik nooit een keuze willen maken: de kalender vermeldt diverse Antoniussen en het kwam mij voor dat je beter af bent als je ze allemaal te vriend houdt. Zo is er de Sint Antonius, die in Stokkel een (antiek) beeldje heeft en die tijdens de TV mis van 31 januari op het scherm kwam. Hij wordt omschreven als "diene met het varken" (als je "met het zwijntje" zegt, klinkt dat sympathieker) of ook als Antonius de Grote of Antonius Abt. Hij leefde in de derde eeuw in Egypte als monnik. Hij is ook bekend van de bekoringen van Sint Antonius, een thema dat in de kunst regelmatig aan bod komt, waarbij hij de duivel telkens te slim af was.
Veel populairder is Antonius van Padua. We vierden hem vorige zondag. Hij heeft in vele kerken een beeld, telkens met een kindje (bijvoorbeeld in de kerk van Sint Jozef 'van Paduwa', die haar naam niet heeft van de heilige, maar van de eerste pastoor die Jan Van Paduwa heette). Hij leefde in de 13e eeuw als pater franciscaan in het Italiaanse Padua (hij was afkomstig van Lissabon te Portugal). Als je een beeld van deze Antonius ziet staan met zijn gezicht naar de muur, dan ben je in het huis van mensen die op dat moment iets kwijt zijn en het niet kunnen terugvinden: hij is namelijk de patroon van de verloren voorwerpen (niet alleen van mijn naamgenoten) en het gebeurde wel eens dat hij "gestraft" werd als men het verlorene niet snel genoeg kon terugvinden.
Er zijn er nog andere, hen ken ik minder goed.
Ze hebben misschien folkloristische kantjes - dat komt omdat ze zo sterk tot de verbeelding van onze voorouders spraken. Maar het waren ook gelovigen, die God zochten in hun leven leven, juist zoals wij. Op dat punt kunnen ze ons inspireren. Nee, over patroonheiligen heb je zelden te klagen...

Tony, pastor

Antonius van Padua©Kessler

Antonius Abt

Hoe vogels ons vertellen over Gods Liefde

Voor het eerst schrijf ik deze blog vanop mijn terras, onder de luifel, met een aperitiefje... zalig ! In de voortuin van het appartementsgebouw staat een krulwilg en de kruin van de boom komt juist ter hoogte van het terras. Ik zie de vogels af en aan vliegen en het gezellig gekwetter uit de boom klinkt als muziek in de oren. Het doet mij denken aan het evangelie van deze morgen. We luisterden naar het evangelie over het mosterdzaadje. Het onooglijk kleine zaadje dat stap voor stap groeit en een enorme struik wordt. De struik wordt zo groot dat de vogels er schaduw in vinden en zich kunnen nestelen in zijn takken.
Nestelen doet denken aan veilig voelen, je geborgen voelen, je thuis voelen. Vandaar dat vrolijk gekwetter...
Dit gevoel had ik deze morgen ook voor de viering, voor het eerst, na een lange tijd, weer kunnen eucharistie vieren in de kerk. Het deed deugd ! En naarmate de mensen binnen kwamen en je de vertrouwde gezichten terug zag, voelde het aan als thuis komen. Een gezellige drukte was het en aan het gebabbel te horen hadden ze elkaar veel te vertellen. De vogeltjes in mijn boom kunnen er nog iets van leren :-) Je kon de vreugde van het weerzien van de gezichten aflezen. We hebben het zo gemist om elkaar te zien in levende lijve.
Heeft missen ook niet iets te maken met graag zien? Ik denk het wel. Gemeenschap vormen begint met graag zien. Thuis komen kan enkel bij mensen die je graag ziet, die jou graag zien.
Als we naar de kerk gaan om eucharistie te vieren, betekent het dan ook niet dat we God graag zien?
Ik ben er zeker van dat ook Hij ons met open armen heeft ontvangen omdat Hij ons héél graag ziet.

Pastor Mariette

Even stilstaan bij het evangelie

Zondag 13 juni : 11e zondag door het jaar – B (Marcus 4, 26-34)
Op de ‘gewone’ zondagen in de tijd door het jaar lezen we in dit B-jaar uit het Marcusevangelie. Zondag na zondag volgen we het handelen en de prediking van Jezus. En zo horen we vandaag twee vergelijkingen waarmee Jezus ons iets wil leren over het ‘Rijk Gods’, de werkelijkheid die God wil en die onder ons groeit.
De eerste vergelijking gaat over een man die zijn land heeft bezaaid : « hij slaapt en staat op, ‘s nachts en overdag, en onderwijl kiemt het zaad en schiet het op, maar hij weet niet hoe ». Ik vind dat een prachtige zin en een bemoedigende gedachte. « Terwijl de boer slaapt » was de titel van een bekend boek over geloofsopvoeding in mijn jonge tijd… Wij proberen het geloof door te geven aan wie na ons komt, door catechese, verkondiging, door ons gelovig leven… en we hebben niet altijd de indruk dat het iets oplevert. En toch. God doet zijn werk terwijl het leven verder gaat. Het Rijk Gods groeit, ook als we de indruk hebben dat de Kerk slaapt. Aan ons is het om te zaaien, om te getuigen. De rest is het werk van God. Het doet me denken aan het gezegde : « doe uw best, God doet de rest ». Of we kunnen ook denken aan het mooie gedicht ‘de ploeg’ van Adriaan Roland Holst, dat een aantal jaren geleden nieuwe bekendheid kreeg toen een bekend politicus het onverwacht van buiten citeerde in het Belgisch parlement :
« Ik zal de halmen niet meer zien, noch binden ooit de volle schoven.
Maar doe mij in den oogst geloven, waarvoor ik dien ».
De tweede vergelijking is die van het mosterdzaadje: het hele kleine zaadje dat opschiet tot een grote boom. Zo is het met het Rijk Gods, de werkelijkheid die God wil. God is klein begonnen. Maar zijn werkelijkheid groeit onder ons. Soms hebben we de indruk dat die werkelijkheid terug inkrimpt. Maar sinds Jezus’ dood en verrijzenis weten we : God heeft het laatste woord. Laten we dus geduld hebben, ook met onszelf. En God aan het werk laten.

Pastor Benno.

Heilig Hart

Vandaag, op 11 juni, viert de Kerk ‘het Hoogfeest van het Heilig Hart van Jezus’. Het feest ontstond in Frankrijk, meer bepaald in Paray-le-Monial, waar Jezus in een visioen zijn bloedend hart toonde aan Margaretha Maria Alacoque (1646-1690). Zo maakte Hij deze mystica deelgenoot van zijn verdriet vanwege het grote aantal mensen die zijn liefde afwezen. Daarom moest er een dag komen waarop zijn onmetelijke liefde centraal zou komen te staan. In het visioen gaf Jezus de opdracht de feestdag in te stellen op de derde vrijdag na Pinksteren. Franse bisschoppen en kloosteroversten die geloof hechtten aan het getuigenis van Margaretha Maria Alacoque deden wat Jezus haar bevolen had. Paus Pius IX schreef het feest in 1856 voor heel de Rooms-katholieke Kerk voor en kende er een hoge liturgische rang aan toe, waardoor het zowaar een hoogfeest werd. Nadat de pausen de maand mei als Mariamaand hadden gepropageerd, groeide geleidelijk het gebruik de maand juni als Heilig-Hartmaand te beschouwen. Dat hield in dat gelovigen zich in juni bijzonder toewijden aan het Heilig Hart, wat onder meer inhield dat men boete deed ter compensatie van de veelvuldige loocheningen van Jezus' liefde. Eind 19de eeuw haalden veel katholieke huisgezinnen een Heilig Hartbeeld in huis, dat in juni extra vereerd werd. De plaatsing van het feest op de vrijdag is een duidelijke verwijzing naar Goede Vrijdag. Het geeft zo de band aan met de herdenking van Jezus' lijden en sterven, waarbij Jezus uit liefde voor ons aan het kruis gestorven is. Lange tijd was de devotie tot het Heilig Hart één van de meest verbreide en meest geliefde uitingen van godsvrucht. Denken we bijvoorbeeld maar aan de ‘Bond van het Heilig Hart’ die op tal van plekken met veel succes bestond. Vandaag zijn veel Heilig Hartbeelden uit het interieur verdwenen. Maar ook zonder zo’n beeld kan het een dag zijn om stil te staan bij de grote liefde die Christus had, want daar gaat het op deze dag immers om. We herdenken het grote liefdevolle en barmhartige hart van Jezus, en hopen dat ook ons hart even groot zou worden en wij net zo liefdevol als Hij door het leven zouden kunnen gaan. Misschien kan het lied ‘God so loved the world’ van ‘We the Kingdom’ ons hierbij inspireren, waarin ze in eigentijdse country-stijl Gods liefde in Jezus uitzingen (de tekst vind je hier: https://godspreekt.nl/video-s/we-the-kingdom-god-so-loved).

Pastor Gino

Geduld

‘Geduld: een stille vorm van liefde.’ (BZN)

‘Geduld is een mooie deugd, …’ zo zegt het spreekwoord en vaak wordt er aan toe gevoegd: ‘Ik ben blij dat ik ze heb.’ Dan zou je kunnen denken dat je er niet veel meer moet voor doen.
Geduld verbinden met liefde spreekt een andere taal. Iets met liefde doen is toch iets anders dan een plicht vervullen. Geduld vanuit je hart maakt jou en degene aan wie je ze betoont alleen maar rijker.
Ook geduld met jezelf doet dat.
‘Geduld: een stille vorm van liefde’ brengt mij bij een Bijbelverhaal dat mij nauw aan het hart ligt: het verhaal van de verloren zoon of anders gezegd van de ‘barmhartige Vader’. God wacht op ons met eindeloos geduld. Hij dwingt ons niet maar blijft uitkijken naar onze terugkomst, hoelang die soms wordt uitgesteld. De verloren zoon verwachtte dat geduld in liefde helemaal niet meer en de oudste zoon begreep het niet.
Daarom wil ik bidden: ‘Barmhartige Vader, help mij te geloven in uw liefde en geduld.’

Pastor Chris

We mogen weer!!!

De ochtendkrant van vandaag liet zich moeiteloos samenvatten in één woord: "YESSS!!!" Andere dagen worden "goed-nieuwsberichten" steevast gebracht met een angeltje ("Biden heeft de verkiezingen wel gewonnen, maar...!" enzovoort). Niets daarvan vandaag: één grote triomf, eindelijk, we mogen weer! "Open om nooit meer te sluiten!" Het uitgelatene van de kreten doet aanvoelen hoe zwaar dit gewogen heeft (als dat nog duidelijk gemaakt zou moeten worden...): het weze wel duidelijk dat vrijheid ons hoogste goed is en dat dit virus ons wel degelijk in het hart van ons leven getroffen heeft: vrijheid heeft moeten plaats maken voor verboden! Genoeg daarvan, dat is nu het verleden, we mogen weer!!!
Het hoeft eigenlijk geen betoog meer: mijn vrijheid om te doen of te laten wat ik wil, staat boven alles. Er is misschien wel de beperking dat mijn vrijheid eindigt waar de jouwe begint, maar tot daar aan toe. In deze samenleving zijn we vrij! (behalve misschien in de kwestie wat sommige mensen op hun hoofd dragen, sorry dames!)
Eén cruciale vraag blijft bij mij toch over: wat gaan we met de vrijheid doen? Die vraag is op zichzelf een beetje taboe (oeps, bestaat dat ook nog?): als je voor iemand de vraag zou beantwoorden wat hij (of zij) met de vrijheid moet doen, is het geen vrijheid meer, maar begint de dwang. Zwijg daar dus over.
En toch: wat doe ik als ik vrij ben? Ik stel de vraag niet voor u, maar ik stel ze voor mezelf, dat mag. Ik heb nog wel een bucketlist liggen... En daarna? Je hebt vaak sterke schouders nodig om vrijheid te kunnen dragen.
Ik weet al wat ik met mijn vrijheid doe: ik gebruik ze om jou graag te zien. Is dat geen sublieme invulling? "Gij zult mij driemaal zoenen" hoorde het looze vissertje op een regenachtige winterdag. Als we daar al eens mee begonnen (de dag dat het weer helemaal mag...)?

Tony, pastor

Sint-Medardus

Vandaag, 8 juni, is de feestdag van de heilige Medardus. Sint-Medard. Hij werd geboren in Noord-Frankrijk rond het jaar 470. Hij was een ingoed mens en werd bisschop van Noyon. Omdat hij als bisschop zo graag gezien was, vroegen de kanunniken van Doornik hem om tegelijk ook hun bisschop te worden, wat hij na lang aandringen aanvaardde. Hij was dus bisschop van twee bisdommen, wat geen sinecure is, te meer omdat die streken toen nog niet helemaal gekerstend waren. Hij stief in geur van heiligheid op 8 juni 570.
Sint-Medard is één van de heiligen van wie de feestdag verbonden is met weerspreuken. Omdat mensen doorheen de eeuwen meenden te constateren dat een bepaald soort weer wel eens te maken had met een bepaalde dag, kreeg de heilige van die dag een weerspreuk mee.
Van Sint-Medard bestaan heel wat van die spreuken. Ze hebben allemaal met regen te maken. Zo bijvoorbeeld:

‘Valt op Sint-Medardus regen,
ge houdt hem in zes weken niet tegen'.

Dus: als het regent op 8 juni, blijft het nog 6 weken regenen… We zullen zien.

Of nog:

‘Wat Sint-Medardus geeft voor weer,
brengt hij ook in de oogsttijd weer'.

Dus: als het regent op 8 juni, zal het ook regenen in de oogsttijd, in augustus dus. Dat zullen we dan moeten zien…

Er bestaan ook gebedjes tot Sint-Medardus voor goed weer:

‘Sint-Medardus van omhoog, houd het weer hier droog’.

Maar er is nog een probleem. Weerspreuken zijn heel oud. Ze dateren van in de Middeleeuwen. Dus van vóór de kalenderhervorming van 1582, toen er ineens 10 dagen werden overgeslagen om de kalender te corrigeren. De dag na 4 oktober 1582 werd 15 oktober. Dus vanaf 1583 was de achtste juni niet meer wat hij vroeger was en klopt de weerspreuk eigenlijk niet meer. We zouden dus nu naar het weer van de achttiende juni moeten kijken, of begrijp ik het verkeerd? In elk geval wordt het zo wel ingewikkeld.
Misschien is het makkelijker om ons niet te veel aan te trekken van de weerspreuken en gewoon te proberen om voor elkaar een zonnetje te zijn…
En we kunnen daarbij voor vandaag een passend gebedje uitvinden:
‘Goede Sint-Medard, zorg voor zon in ons hart!’

Pastor Benno.

Sint-Medardus

Zijn processies nog van deze tijd?

Mijn vroegste herinnering aan een processie is van toen ik een jaar of zes was. ik ging naar de parochieschool van de Sint-Godelieve parochie. Op 6 juli is het de feestdag van de Heilige Godelieve en de zondag erna was er elk jaar de Godelieve processie. Omdat ik mijn eerste communie gedaan had mocht ik als engeltje meelopen in de processie. Een wit kleedje en vleugeltjes, wat was ik fier.

Sacramentsdag is ook zo'n dag waarop in veel parochies een processie uitging, maar van dat feest, daar snapte ik toen niet zoveel van. Op Sacramentsdag vieren we de instelling van de eucharistie en wordt het evangelie van het laatste avondmaal gelezen. Het is het feest van het Brood en de Wijn.
De diepe betekenis van dit feest is pas helemaal tot mij doorgedrongen in Lourdes. De sacramentsprocessie is een vaste waarde en een hoogtepunt van elke Lourdesbedevaart. Het 'Heilig Sacrament' wordt onder een baldakijn gedagen door de bisschop of iemand aan wie dit gedelegeerd is. Daarachter is er een mensenzee, soms duizenden mensen die mee in processie gaan doorheen het heiligdom naar de ondergrondse Pius X basiliek. In verschillende talen wordt er gebeden en gezongen en dan valt het stil... duizenden mensen in die enorm grote ondergrondse basiliek en het is stil... Op zo'n moment voel je God aanwezig, voel je God heel dicht bij je, alsof je door Hem gedragen wordt.

De sacramentsprocessie heeft in mij de liefde voor deze volkse devotie doen groeien. Zo ben ik een paar jaar geleden voor het eerst gaan kijken naar de Hanswijk processie in Mechelen. Daar wordt het leven van Maria en haar zoon Jezus via praalwagens uitgebeeld. Na de laatste wagen, het beeld van Onze-Lieve-Vrouw van Hanswijk en het Heilig Sacrament, worden wij als toeschouwer uitgenodigd om de processie te volgen en biddend en zingend de weg verder te zetten tot in de basiliek van O.-L.-V. van Hanswijk. Ik heb dit elke keer als heel intens ervaren.

We hebben het twee jaar moeten missen, ik kijk al uit naar volgend jaar.

Pastor Mariette

Sacramentsprocessie Lourdes 2018

Stilstaan bij het zondagsevangelie

Zondag 6 juni : Sacramentszondag – B (Mc 14, 12-16. 22-26)

Na het hoogfeest van de heilige Drievuldigheid op de zondag na Pinksteren volgt nog een feest : het hoogfeest van Sacramentsdag. Eigenlijk wordt dit gevierd op de donderdag na het feest van de heilige Drievuldigheid. Maar in de landen waar deze donderdag geen verlofdag is, mag dit feest verplaatst worden naar de zondag erop. Zo kan het feestelijker gevierd worden door meer mensen.
Het feit dat dit feest oorspronkelijk op een donderdag viel, is een verwijzing naar Witte Donderdag en dus naar het Laatste Avondmaal. Dan heeft Jezus ons de eucharistie gegeven « om Hem te gedenken » : om in het vierend gedenken van Jezus’ zelfgave op het kruis zijn aanwezigheid « onder de gedaante van brood en wijn » te ervaren en zo gesterkt -gevoed- te worden om mét Hem ook onszelf aan de Vader aan te bieden en voor God te gaan leven.
De viering van Sacramentsdag is dus eigenlijk een beetje het hernemen van Witte Donderdag, maar dan met het accent op het feestelijk danken voor het geschenk van de eucharistie en voor Jezus’ werkelijke tegenwoordigheid in brood en wijn.
Het evangelie dat in dit B-jaar gelezen wordt op dit feest is het verhaal van het Laatste Avondmaal zoals het beschreven wordt door Marcus. De leerlingen vragen aan Jezus : « Waar wilt Gij dat wij voorbereidselen gaan treffen zodat Gij het paasmaal kunt houden ? » Zoals u weet wordt tijdens het Joodse paasmaal door elk gezin of groep de uittocht van het volk uit Egypte herdacht. Jezus heeft dit ook gedaan met zijn leerlingen, op de avond vóór zijn lijden en dood. In elke eucharistie wordt dit paasgebeuren aanwezig gesteld : Jezus’ uittocht doorheen de dood naar nieuw leven. En in elke eucharistie worden wij gevoed om dag na dag met Jezus de uittocht naar nieuw leven te maken, paasmensen te worden.
Toen ik in dit evangelie las hoe de leerlingen « voorbereidselen gaan treffen », moest ik denken aan de voorbereidselen die wij moesten treffen om in deze weken eucharistie te vieren in open lucht : zoeken waar het kan, alle benodigdheden verhuizen, stoelen klaarzetten… Het is ook een beetje een uittocht geweest, maar een uittocht die kansen bood tot deugddoend nieuw leven. Vanaf volgende zondag kunnen we normalerwijze terug eucharistie vieren in onze kerken. Maar laten we toch ‘mensen van de Uittocht’ blijven : mensen die steeds weer op weg gaan naar nieuw leven, naar innerlijke vernieuwing, naar het geven en krijgen van nieuwe kansen, naar nieuw mens-zijn. Want daartoe worden we geroepen en gesterkt in elke eucharistie.

Pastor Benno.

©via Pexels

Als we samen zijn…

Er mag al weer wat meer, en binnenkort wellicht nog meer! Misschien heb jij daar de afgelopen dagen ook al wat van geprofiteerd. Wat mij deugd deed, was om opnieuw met familie en vrienden samen te komen, weliswaar beperkt en overeenkomstig de veiligheidsvoorschriften. Het was een verademing. Want samenkomen is zo belangrijk. We hebben dit op kerkelijk vlak ook al wat mogen ervaren met onze openluchtvieringen. Al te veel zijn we het afgelopen jaar gescheiden geweest van allen die ons lief zijn, ook al was dit voor het welzijn van eenieder. Wat menselijk contact is echter zo heilzaam. Een mens herleeft ervan. Het is alsof de hemel opnieuw een beetje openbreekt. Zegt Jezus trouwens ook niet ‘waar twee of drie in mijn naam samen zijn, daar is God’ (Mt 18, 20)? Of om het met de woorden uit het lied ‘Golven’ van Eefje de Visser te zeggen: ‘als we samen zijn, dan licht de lucht op, kraakt de grond, dan gloeien licht en warmte op, en nieuw leven bloeit op’. Geniet dus maar van deze prille stappen van ‘samen zijn’!

Pastor Gino.

Vreugde

‘Vreugde is de eenvoudigste vorm van dankbaarheid’ (BZN)

Eigenlijk is er heel veel waarvoor ik dankbaar kan zijn en dat mij vreugde schenkt. In de voorbije maand mei kon ik af en toe wel het aanhoudende regenweer betreuren maar de vele bloemen in het hoge gras (‘Maai mei niet’) waren een bron van vreugde.
Zoals ik al eens eerder in de blog schreef, beleef ik elke dag vreugde aan de vogels, klein en groter, die het waterbakje lustig gebruiken als bad. Mijn gezondheid laat mij toe om bijna dagelijks een wandeling te maken. Elke maandagvoormiddag ben ik welkom bij pastor Mariette om aan de opmaak van Kerk en leven te werken: telkens een deugddoend moment van ontmoeting in deze coronatijden.
We mochten al een aantal zondagen in openlucht eucharistievieren. Vorige zondag was het een sterk gemeenschapsgebeuren onder een stralende hemel.
Ik heb met mijn nichtje, mijn petekind, afgesproken dat ik hen kom bezoeken wanneer ik ook mijn tweede vaccin heb gekregen. Ik tel dus af maar ben haar heel dankbaar telkens zij enkele foto’s doorstuurt van haar dochtertje van bijna zes maand.
Een goed boek kunnen lezen: een grote bron van vreugde! En er is nog zoveel meer!
Ik wens ieder van u een vreugdevolle dag toe!

Pastor Chris

© Pixabay

Welriekend

Met een veertigtal collega's pastores waren we vorige maandagnamiddag samen gekomen in het Zoniënwoud. De wandeling, een bedevaart, die daar begon, was het 'vervangprogramma' voor de jaarlijkse studiedag in Drongen bij Gent over de toekomst van de Kerk te Brussel. We trokken naar de kapel van Onze Lieve Vrouw van de Welriekende op de grens van Bosvoorde en Hoeilaart. De deelnemers waren allen pastor, verantwoordelijke voor een pastorale eenheid. Bij de kapel hielden we een gebed, onder andere een tientje met telkens een Wees Gegroet in een andere taal. Het bleek geen probleem om onder de deelnemers tien verschillende talen te vinden, het dubbele zou ook gelukt zijn!
Het is een ervaring die doet denken aan de kaarsjesprocessie in Lourdes. Wees Gegroetjes volgen elkaar op in diverse talen, die je niet altijd herkent. Soms kun je goed volgen, bijvoorbeeld in het Portugees of het Roemeens, voor velen van ons toch weinig courante talen, omwille van de gelijkenis met het Latijn of met andere gekende Romaanse talen. Soms herken je helemaal niets, tenzij de namen van Jezus en Maria, die telkens in het midden van het gebed terugkomen.
Het is vreemd om daar op de bosrand, aan een kapel ter ere van Maria, met zoveel talen bij elkaar te zijn. Vreemd, maar niet onwennig: al deze mensen, die hetzelfde zeggen, zijn tegelijk verwanten. Door Pinksteren hoeven talen niet noodzakelijk muren te zijn, maar kunnen het bruggen worden.
Terwijl we terug stapten bedacht ik dat we zo toch ook onze vormingssessie van Drongen hebben gehad: want wat kun je dieper over de toekomst van de Kerk zeggen dan dat het een verhaal van verbondenheid zal zijn, allemaal mensen onderweg, over alle talen heen één Pinkstergebeuren en samen rond dezelfde Heer?

Tony, pastor

Kapel van Onze Lieve Vrouw van de Welriekende

©Hilde Kennis

Alta Trinità beata

Eergisteren, zondag 30 mei, mochten we voor de openluchtviering te gast zijn op de speelplaats van de school naast de kerk van Onze-Lieve-Vrouw te Evere. Het was weer een deugddoende ervaring en het weer zat mee.
We vierden eucharistie op de zondag na Pinksteren, de zondag van de Heilige Drievuldigheid. Nu de kersttijd en de paastijd voorbij zijn, hebben we God gedankt omdat Hij zich in de loop van de heilsgeschiedenis – zijn ‘avontuur’ met de mensen – heeft doen kennen als Vader, Zoon en heilige Geest, één God in drie Personen.
Tijdens de bereiding van de gaven luisterden we naar een Italiaans gezang voor vier stemmen, waarschijnlijk uit de vijftiende eeuw: ‘Alta Trinià beata’. De tekstschrijver en de componist zijn onbekend, maar het gaat duidelijk om een ‘lauda’, een korte en eenvoudige lofzang, typisch voor de late Middeleeuwen, met mogelijk een invloed uit het milieu van de troubadours of van de spirtualiteitsbeweging rond de domincaan Savonarola.

De korte tekst luidt als volgt:
Alta Trinità beata,
da noi sempre adorata,
Trinità gloriosa
unità maravigliosa,
Tu sei manna saporosa
e tutta desiderosa.

In vertaling:
Verheven, heilige Drievuldigheid,
door ons altijd aanbeden,
glorierijke Drievuldigheid,
wonderbare Eenheid,
Gij zijt smakelijk manna,
Gij zijt al ons verlangen.

Van dit gezang vond ik ook een uitvoering van ‘virtuele samenzang’ door de ‘Evangelische Stadtskantorei’ van Bremerhaven, Duitsland. Zij noemen het een ‘Split Screen Chor’, een koor van afzonderlijke schermen dus.
Hoewel voor dit gezang geen oorspronkelijke begeleiding door instrumenten is gekend, hebben zij die eraan toegevoegd. De moeite waard om naar te luisteren en te bekijken. En om mee de lof te neuriën van de Drie-ene God, mysterie van liefde.

Pastor Benno