Josquin en Maria

Van 20 tot en met 29 augustus vond in Antwerpen het jaarlijks festival voor polyfone muziek ‘Laus Polyphoniae’ plaats. Dit jaar was het thema: ‘Josquin’. Op vrijdag 27 augustus was het precies vijfhonderd jaar geleden dat de beroemde componist Josquin des Prez was overleden. Hij was afkomstig uit Noord-Frankrijk, dat toen bij het graafschap Vlaanderen behoorde, maar was werkzaam op meerdere plaatsen in Europa. Zijn laatste levensjaren bracht hij door in zijn geboortestreek als deken van het kapittel van Condé-sur-l’Escaut in Noord-Frankrijk, vlakbij de huidige Belgische grens. Hij was zo beroemd, dat er na zijn dood een portret van hem werd opgehangen in de kathedraal van Brussel, hoewel hij daar nooit gewerkt of gewoond had.
Het lag dus voor de hand dat dit jaar het festival ‘Laus polyphoniae’ aan hem gewijd was. Dag na dag waren er concerten met zijn composities en met die van zijn navolgers. Ik had het geluk om enkele van die concerten ‘life’ te mogen bijwonen. Een deugddoende ervaring. Polyfonie is niet altijd makkelijke muziek, maar ze is heel harmonieus en meditatief. Iedereen die wil kan nog het hele festival beluisteren en bekijken tot 30 september via ‘You Tube’. U kan het ganse festival vinden op ‘www.polyphonyconnects.com’ of u googlet gewoon: ‘polyphony connects’ en u vindt zowel alle uitvoeringen als het programmaboek met de teksten en een aantal artikels. De moeite waard.
Mij heeft het in elk geval deugd gedaan om rust en inspiratie te vinden in die mooie muziek. Dit festival vond plaats tijdens de dramatische gebeurtenissen in Afghanistan. Zo kwam de bekende ‘sloganvraag’ weer bij mij op: “kan schoonheid de wereld redden?”. Evenementen zoals dit festival kunnen ons bemoedigen om te blijven geloven dat het Schone, het Goede en het Ware sterker zijn dan het kwade.
Veel polyfone muziek is religieuze muziek, die werd gezongen in onze kathedralen. Ik stel u voor om te luisteren naar ‘Ave Maria…virgo serena’, beschouwd als het beroemdste motet van Josquin en één van de bekendste composities van de vijftiende eeuw. Vandaag, 31 augustus, vieren we in ons land immers de gedachtenis van ‘Maria, Middelares en Moeder van genade’. U ziet een versie met de Latijnse tekst erbij en de Engelse vertaling. Een mooie meditatie voor deze dag. De lijnen met de bolletjes -elk bolletje staat voor een muzieknoot- in het filmpje geven de verschillende zanglijnen aan. Zo zien we wat een geniale compositie dit is.

Pastor Benno.

Genieten

Genot is een woord dat ik zelf zelden in de mond neem, maar van het voorbije weekend heb ik echt genoten.
Ik leefde er al een tijdje naartoe, mijn jongste kleinzoon kwam voor het eerst (omwille van de gekende redenen) bij mij logeren, twee dagen nog wel. Twee jaar is hij, hij zit volledig in de ontdekkingsfase, dus had ik mijn huis zoveel als het kon kinderproof gemaakt. 
Het is een sociaal ventje. De hele vrijdagmorgen hebben we tussen zijn ontdekkingstochten door samen kunnen spelen, boekjes lezen, verwennen met fruit want daar is hij zot van. Het was lang geleden dat ik mij zo heb kunnen uitleven.
Tijdens zijn middagdutje nam ik mij een tas thee en genoot van de rust, zelfs al lag mijn huis er bij alsof het ontploft was, ik voelde mij in de zevende hemel. Wat heb ik dat gemist, die gezellige rommel van spelende kinderen. Het voelde als goed aan, zeer goed zelfs.
Hij heeft het nogal voor knopjes en schakelaars. De sterretjes zien blinken in zijn ogen als hij zeg: "licht aan", het is als een geschenk. Of de hartige lach als we samen een blokkentoren maken en hij die daarna mag omver gooien. Heb je er al ooit bij stil gestaan hoe puur dat is? Het is een geschenk dat je krijgt. Het is God zelf die zich geeft. God die zichzelf geeft is liefde. Die liefde heb ik mogen ervaren in die kleine jongen.
Genieten mag. Heeft God dat ook niet gedaan? Toen hij na zes dagen scheppen zijn werk bekeek en zei: "het is goed, het is zeer goed". God kon ook genieten, vandaar Zijn liefde in overvloed.

Maar liefde betekent ook loslaten. Toen ik hem zaterdagavond naar de andere opa en oma bracht was het met een klein hartje. Hij was in goede handen, daar ben ik zeker van, maar ik miste hem. Ik miste zondag morgen het stemmetje dat riep 'omajet' als hij wakker was.
Tijdens de preek gisteren voelde het als vertrouwd aan: het is de liefde die binnenin zit die leven geeft die je kan laten genieten. Zelfs van een omgevallen bokkentoren.

Pastor Mariette

© Pixabay

Stilstaan bij het zondagsevangelie

Zondag 29 augustus: 22e zondag door het jaar – B (Marcus 7,1-8.14-15.21-23)

Jezus heeft een discussie met de Farizeeën en enkele Schriftgeleerden. Farizeeën waren -zoals u weet - vrome Joden, die de godsdienstige voorschriften tot in de puntjes naleefden. Schriftgeleerden – het woord zegt het zelf - dat zijn mensen die de bijbel bestuderen en kennen. Met die twee groepen van mensen die het geloof en de beleving ervan ernstig namen krijgt Jezus het meermaals aan de stok. Je zou eigenlijk het tegendeel verwachten. En toch. Jezus verwijt deze vrome mensen dat ze de godsdienstige regels en voorschriften wel perfect naleven, maar dat hun hart ‘ver van God’ is. In hun eigen ogen zijn ze de perfecte gelovigen, maar eigenlijk laten ze God niet binnen in hun hart, in hun leven. Ze beperken zich tot het naleven van regels. Ook in onze tijd kunnen gelovigen de bekoring hebben om zodanig bezig te zijn met wat mag en wat niet mag -voor zich zelf en voor anderen - dat ze niet meer ‘van harte’ kunnen leven met God en met hun medemensen. Dit evangelie doet ons de vraag stellen : hoe zit het met óns hart, met óns binnenste, met óns leven ? Is geloven voor ons meer dan ‘regeltjes volgen’ of ‘leven als een deftig mens’ ? Ons werkwoord ‘geloven’ is etymologisch verwant met het Engelse werkwoord ‘to love’, beminnen. Geloven heeft met liefde te maken. Geloven is je door God laten beminnen en die liefde doorstralen naar je medemensen.
Dat betekent natuurlijk niet dat gelovige mensen de regels van de godsdienst en in de samenleving niet hoeven te volgen. Maar we doen het niet ‘omdat het moet’ en zeker niet voor de schone schijn of de façade, maar uit liefde. Onze manier van leven is een antwoord op Gods liefde voor ons. Hij heeft ons het eerst bemind, zegt Johannes in zijn eerste brief. Hij heeft als eerste ons hart geraakt ; onze liefde voor Hem en onze zorg voor onze medemensen is een antwoord op zijn liefde. De grote kerkvader Augustinus schreef : « ama et quod vis fac », bemin en doe wat je wil. Daarmee bedoelt hij niet dat we er zomaar op los moeten leven, maar wel : datgene doen wat we echt willen, in de praktijk zetten waarvoor we hebben gekozen, namelijk : beminnen.

Pastor Benno.

Mc 07,01-8.14-15,21-23 -c-
Jan Luyken's JesusDisputesWithThePharisees,
Phillip Medhurst

Drukte

‘Gom eens wat drukte uit je agenda’ (BZN 25/8/2021)

Tijdens de vakantieperiode lukt dat beter dan op andere momenten. Zo was ik vorige week van vrijdag tot zondag op minivakantie in Duitsland. Het was de eerste buitenlandse trip sinds het begin van de coronacrisis. Toch even wennen, vond ik, aan een ‘gemaskerde’ vakantie, zoals iemand het noemde. Maar het deed deugd om er even tussenuit te zijn.
Maar nu de start van het nieuwe school- en werkjaar voor de deur staat wordt het terug een opgave om te waken over ‘drukte in mijn agenda’. Sommige dagen lukt dat wel maar op andere momenten dreigen de vergaderingen zich op te stapelen. Zeker, als je moeilijk ‘neen’ kan zeggen.
Dus zijn goede voornemens hier op zijn plaats: voldoende tijd vrijhouden in mijn agenda.
Tijd voor medemensen, voor God en ook wat voor mezelf!
Ik hoop dat de aanschaf van een goede gom kan helpen!

Pastor Chris

© Pixabay

Niet gezien

Niet zelden vind ik fietsend inspiratie voor deze blog - in het nachtelijke uur heb je wel vaker oog voor rijkdommen, waarvoor je later op de dag door de jachtigheid een blinde vlek hebt. Soms is het een opgave om uit te schrijven waar hoop te vinden is. De berichten in de nieuwsgeving en dan de overvloed van verdriet dat daarbij ter sprake komt, zijn vaak erg overweldigend. (Gewoonlijk heb ik al de krant gelezen en het radionieuws gehoord, vooraleer ik op de fiets stap...) Vanmorgen was ikzelf nogal aangegrepen door het tragische ongeval in Antwerpen gisteren, waarbij twee kinderen om het leven kwamen. Er zijn geen woorden om dat verdriet te beschrijven, samen met de verontwaardiging en de kwaadheid dat zoiets kon gebeuren. Er zijn daar alleen maar slachtoffers: de kinderen en hun familie in de eerste plaats. Maar ook de omstaanders en ongetwijfeld ook de chauffeur en zelfs degenen die verantwoordelijk zijn voor de inrichting van dat kruispunt, gaan voortaan met een zware last door het leven.
Ik sta daarover te mijmeren terwijl het verkeerlicht vóór mij op groen springt en ook de vrachtwagen naast mij in beweging komt, aangevend dat hij rechtsaf moet, zelf moet ik rechtdoor. Ik besef plots dat ook dàt een gevaarlijke situatie is en maak me uit de voeten om te vermijden dat ik onzichtbaar ben voor de chauffeur - zijn dode hoek, weet je wel. Dan merk ik dat de vrachtwagen niet doorzet en wacht tot ik weg ben: hij had mij wel degelijk gezien en gaf mij voorrang, zoals het hoort.
Eén ongeval doet het gevoel ontstaan dat heel de wereld onveilig is; vele, vele duizenden weggebruikers, die dagelijks hun uiterste best doen, vallen veel minder op, maar maken in de praktijk dat de stad wél leefbaar is.
Hoe verkeerd zou het zijn om de fouten die gebeuren niet te zien. Maar het is zeker even verkeerd om alléén die fouten te zien en de overweldigende inzet van zovelen in de dode hoek te laten...

Tony, pastor

De angst van deze tijd meebeleven

Zoals velen ben ik zeer geschokt door wat er deze dagen in Afghanistan gebeurt. Hoe is zoiets mogelijk? Had dit nu niet anders gekund? Het is hier niet de plaats om politieke analyses te maken en standpunten in te nemen, maar we kunnen toch niet anders dan meeleven met de wanhoop van mensen in Afghanistan en met afgrijzen denken aan wat hen die niet kunnen ontkomen waarschijnlijk nog te wachten staat in de toekomst.
Bij het lezen stootte ik deze dagen op een citaat uit ‘Gaudium et spes’, de Constitutie van Vaticanum II over de Kerk in de wereld van deze tijd:
‘Laten wij ons zelf niet bedriegen met een valse hoop! Want als men de vijandschap en haat niet aflegt en geen duurzame en eerlijke verdragen sluit voor een universele vrede in de toekomst, zal de mensheid, die reeds in ernstig gevaar verkeert, misschien eens, ondanks haar ontzagwekkende wetenschap, het noodlottig ogenblik moeten beleven, waarop haar geen andere vrede meer overblijft dan de huiveringwekkende vrede van de dood. Maar terwijl de Kerk van Christus, die ten volle de angst van deze tijd meebeleeft, dit zegt, blijft zij toch vervuld van sterke hoop. Zij wil aan onze tijd telkens opnieuw, te pas en te onpas, de boodschap van de apostel voorhouden: “Dit is de gunstige tijd” voor een innerlijke omkeer, “dit is de dag van het heil”’ (G&S 82,4).
Deze indringende woorden leren mij dat we als christenen geroepen zijn om “ten volle de angst van deze tijd mee te beleven” – ons dus niet af te sluiten van wat er in deze wereld gebeurt – en om tegelijk tekens van hoop te zijn in deze tijd door het beleven van en het oproepen tot “een innerlijke ommekeer”, een andere manier van denken en leven waar niet het geweld en het recht van de sterkste de bepalende factoren zijn, maar het oprechte zoeken naar rechtvaardigheid en vrede.
Vandaag, 24 augustus, gedenken we de apostel Bartolomeüs (of Natanaël) aan wie Jezus zegt in het evangelie van dit feest (Joh. 1,43-51): “gij zult de hemel open zien en de engelen Gods zien opstijgen en neerdalen in dienst van de Mensenzoon”. Zo worden we aangemoedigd om te blijven geloven in een open hemel, een goede toekomst – en om ons daarvoor te blijven inzetten vanuit een innerlijke bekering, meelevend met het lijden in deze wereld, meezoekend naar oplossingen en door heel onze levenshouding tonend dat het anders kan.

Pastor Benno.

©Wikiimages via Pixabay

Help! Een muis.

Komt het door de vele regen of was het een verdwaald exemplaar; deze week zag ik een muis in de voortuin. Dat beestje jaagt mij niet echt schrik aan maar het deed me terugdenken aan vroeger.  Ik woonde dan nog in Schaarbeek.
Ik zat wat tot rust te komen, 's avonds laat in de zetel, toen daar op minder dan een meter een muis passeerde. Het diertje haastte zich vlug onder de frigo en weg was het. Toen ik de frigo vertrok was hij al lang ergens anders. 's Anderendaags ben ik vallen en korreltjes gaan kopen want als huisdier wou ik hem toch niet houden. Hij liet daarbij overal sporen na, niet te geloven hoeveel afval zo'n klein diertje kan produceren. In kasten en lades, onder de gootsteen,... De korreltjes verminderden maar de vallen hadden geen succes. Tot, na vijf dagen, op een ochtend, het kadaver midden de keukenvloer lag.
Nu dat probleem opgelost was, was het tijd om schoon te maken. Kasten, lades, alles wat kon verplaatst worden heb ik verplaatst. Bij het leegmaken van de kasten merkte ik dat er veel zaken in stonden die ik al verschillende jaren niet meer gebruikte. Het diende enkel als kastvulling. Die poetsbeurt was een mooie gelegenheid om al het overtollige uit de kasten en schuiven weg te doen. Je kan niet geloven hoeveel zaken je na 15 jaar  hebt verzameld. Ik kan je zeggen, het gaf een zalig gevoel als ik nadien de kasten opentrok en ik de ruimte zag die ik gewonnen had, en hoe alles netjes geordend stond. Het gaf een zekere rust. "Orde leidt tot God" zei mijn moeder vaak en dat is ook zo.
Als ik aan een groot werk moet beginnen zorg ik altijd dat de kleine werkjes gedaan zijn, zo komt er ruimte in mijn hoofd en vind ik de rust om het grotere werk aan te pakken.
Orde leidt tot God ondervind ik ook aan den lijve. Als ik door de dag heen mijn muizenissen aan God toevertrouw, heb ik meer tijd om ook naar Hem te luisteren. Dan heb ik de ruimte en de rust om Hem te ontdekken in de dingen van die dag. In duizend, duizend kleine dingen.

Pastor Mariette

... of hoe een muis je naar God kan leiden © Pixabay

Stilstaan bij het zondagsevangelie

Zondag 22 augustus - ‘Naar wie zouden wij gaan’ - Johannes 6,60-69

Wie denkt nooit eens bij zichzelf: dit loopt op niets uit?
Zo dachten ook vele leerlingen die Jezus gevolgd waren; van de grote massa mensen bij de broodvermenigvuldiging blijven er maar weinig over. Dat Hij van zichzelf zegt: ‘Ik ben het brood des levens uit de hemel’ en vooral: ‘het brood dat Ik zal geven, is mijn vlees, voor het leven van de wereld.’ (Joh.6,51) is voor vele Joden meer dan een brug te ver. Die harde taal van Jezus is voor hen onaanvaardbaar. Zij geloven niet en verlaten Hem.
Ze kunnen niet geloven dat Jezus Gods Zoon is; ze kennen immers zijn familie.
Ook voor de twaalf is het geloven niet vanzelfsprekend.
Jezus stelt hen dan ook voor de keuze: ‘Jullie willen toch niet ook weggaan?’ (Joh.6,67)
Geloven is immers een vrije keuze.
En dan volgt de prachtige geloofsbelijdenis van Petrus: ‘Maar heer, naar wie zouden wij gaan? In uw woorden vinden we inderdaad eeuwig leven. Wij geloven vast en zeker dat u de heilige van god bent.’ (Joh. 6,68-69)
Moge het ook ons antwoord zijn op Jezus’ vraag!

Pastor Chris

Ik begrijp dat je soms aan Mij twijfelt – zegt God – en datje je afvraagt of geloven wel zin heeft.
De maatschappij waarin je leeft, maakt het je op dat vlak ook niet gemakkelijk.
Toch hoop Ik dat je Mij blijft vertrouwen en dat de woorden van Petrus ook jouw woorden worden: ‘Naar wie zou ik gaan? Bij Jou vind ik eeuwig leven!’
Wat de mensen om je heen je ook toefluisteren of voorhouden, durf in Mij te geloven – zegt God – met heel je hart.

(Erwin Roosen)

Léonard Gaultier,Christ Heals The Sick,
probably c.1576-1580 -c-
National Gallery of Art, via Wikimedia Commons

De bron

‘Om bij de bron te komen moet je tegen de stroom ingaan.’ (BZN 16/8/21)

Ik wandel regelmatig langs de Woluwe-beek, een mooi stukje groen. Ik heb daarbij twee mogelijkheden: met de stroom mee, richting Kraainem en verder langs het Woluwepad of tegen de stroom in naar de bron. Iedere kant heeft zijn eigen charme en tegen de stroom ingaan vergt geen extra inspanning.
Bij de Bron van ons leven als christen komen, is toch wat anders dan een rustige wandeling langs de Woluwe. Jezus vraagt ons vaak om tegen de stroom in te gaan en gaat niet zonder inspanning. Soms is er ‘storm op het meer’ en dreigen we de moed te verliezen zoals de leerlingen. Maar telkens opnieuw zegt Jezus ons ook: ‘Vrees niet!’

Pastor Chris

Covid...? Dat zegt me vaag iets...

Ik werd vanmorgen wakker met het radiobericht dat het vandaag tien jaar geleden is dat het Hasseltse Pukkelpop niet kon doorgaan door noodweer, waarbij de festivalweide ondergestroomd was. Nog maar pas geleden hadden de media aandacht voor de vijfentwintigste verjaardag van de bevrijding van de slachtoffers van Dutroux. Zo lijkt het wel alsof er voortdurend verjaardagen zijn, zo goed als altijd van verschrikkelijke voorvallen - de verjaardagen van fijne zaken lijken veel minder aandacht te krijgen.
Vorige zaterdag was ik op bezoek bij mijn moeder, nu de vaccinaties dat opnieuw toelaten. Zij is al vele jaren geplaagd door ouderdomsdementie maar vindt er veel genoegen in om te praten over vroeger, weliswaar niet over het recente verleden. Zo had ze het over haar eigen moeder en vertelde daarover enkele aangename anekdotes. Ik vroeg haar terloops hoe lang het geleden was dat haar moeder gestorven is. Ze schatte het op vijf of zes maanden. De waarheid is wat abrupter, want mijn grootmoeder overleed al meer dan vijftig jaar geleden.
Nu ben ik zelf de eerste om het belang van een goed geheugen te benadrukken, we mogen het verleden niet vergeten. Toch had de situatie van mijn moeder iets aantrekkelijk: stel dat we alleen de echte warme dingen zouden onthouden en we zo zonder probleem vijftig jaar terug zouden kunnen alsof het gisteren was... Stel dat veel van die onheilsverhalen echt naar de achtergrond verdwijnen en het essentiële blijft - dat zullen dan wel de verhalen zijn waarin het over liefde gaat, momenten dat we ons helemaal bemind wisten... is dat niet bekoorlijk? Zouden we dat kunnen: vooral het goede onthouden...?
Stel dat men in maart 2030 over de 10e verjaardag van de uitbraak van covid zal spreken (en dan liefst niet zeggen "dat het tien jaar geleden allemaal begon", maar "dat we tien jaar geleden geteisterd zijn geweest met...") en jij dan zou zeggen: "Covid...? Dat zegt me vaag iets..."

Tony, pastor.

© Pixabay

Een groot teken aan de hemel

Aardbeving in Haïti. De Taliban veroveren Afghanistan. Bosbranden en verzengende hitte op verschillende plaatsen in de wereld. Overstromingen en wateroverlast in ons land en in andere landen. Het coronavirus met zijn varianten en de gevolgen daarvan in de hele wereld. We krijgen weinig positief nieuws te horen, de laatste dagen, weken, maanden. En bij al dat zijn er de problemen die blijven duren maar waarover nog weinig gesproken wordt: hongersnood in verschillende streken, oorlogen en burgeroorlogen, fundamentalisme, extremisme, populisme. Waar gaat onze wereld naartoe? Welke toekomst staat ons te wachten? Zo vragen vele mensen zich af.
Op zondag 15 augustus kregen we toch een teken van hoop in het feest van Maria’s tenhemelopneming: “er verscheen een groot teken aan de hemel: een Vrouw…” vertelde de eerste lezing in apocalyptische taal. Maria komt ons moed geven. Ondanks alle ellende in deze wereld is ons een goede toekomst beloofd.
Op persoonlijk vlak: “de tenhemelopneming van de heilige Maagd is een bijzondere deelname aan de verrijzenis van haar Zoon en een vooruitlopen op de verrijzenis van de andere christenen” zegt de ‘Catechismus van de Katholieke Kerk’ mooi en duidelijk (CKK 966). Aan Maria is al overkomen wat ons allen te wachten staat: met heel ons wezen leven bij God.
Maar ook op het vlak van onze wereld geeft Maria ons hoop. “De Heer toont de kracht van zijn arm; slaat trotsen van hart uiteen. Heersers ontneemt Hij hun troon, maar Hij verheft de geringen. Die honger hebben overlaadt Hij met gaven, en rijken zendt Hij heen met lege handen”. Zo zingt zij in haar Magnificat, dat we hoorden in het evangelie. Dat zijn toch revolutionaire woorden! Woorden die zouden passen in het lied van de ‘Internationale’: “Ontwaakt, verworpenen der aarde! Ontwaakt, verdoemd in hong’ren sfeer…”. Maar dit is het geloof van Maria, het geloof van de christenen. Ondanks alle ellende en ondanks de invloed van de machten van het kwaad, helpt dat geloof ons om te blijven hopen op een goede toekomst en ons te blijven inzetten voor een betere wereld.

Pastor Benno.

De tenhemelopneming van Maria, 
Pieter Paul Rubens.
Kathedraal van Antwerpen. 

Een hart vol liefde

Gisteren vierden we het hoogfeest van Maria Tenhemelopneming. Maria is een vrouw waar ik naar opkijk, zij is voor mij een voorbeeld.
Soms heb ik het verlangen om heel dicht bij haar te zijn. Wanneer mijn ogen het Mariabeeld aan de muur kruisen geeft mij dat het gevoel van een compagnon te hebben, een tochtgenoot, dat geeft mij kracht.
Mij heel dicht bij Maria voelen is nog sterker in Lourdes. Een goedendag zeggen aan Maria aan de grot, met zoveel mensen rondom mij die ook op bedevaart zijn, die haar ook goedendag komen zeggen, dat geeft mij een onbeschrijfelijk gevoel. Ik voel mij gedragen door zoveel biddende mensen die erop vertrouwen dat Maria voorspreker is bij haar zoon Jezus. Met een hart vol liefde brengt zij ons tot bij haar Zoon. Die liefde zorgt ervoor dat er in een bedevaartsoord als Lourdes, met zoveel talen, rassen en culturen, alles in een sfeer van liefde en verdraagzaamheid verloopt. De meest kwetsbaren onder ons, de zieken, staan centraal. 

Aan Maria worden heel wat eigenschappen toegeschreven. Iedereen die Maria een warm hart toedraagt bewondert haar om één of meerdere eigenschappen die haar tekenen. Wat ik het meest bewonder in Maria is haar hart vol liefde, "zij bewaarde alles in haar hart". Haar leven is niet over rozen gegaan, ze heeft keuzes moeten maken die niet evident waren en waarbij ze zich niet direct populair maakte. Maar zij stelde zichzelf niet centraal, ze zorgde ervoor dat het goede kon gebeuren.
Daarbij denk ik ook aan de 12-jarig Jezus die ze kwijt waren na een feest in Jeruzalem. Maria en Jozef zijn Hem dan gaan zoeken, in de smalle straten van Jeruzalem, daar waar ze gelogeerd hebben, op het marktplein... en toen ze hem vonden in de tempel was zijn antwoord: "wist je dan niet dat ik in het huis van mijn Vader moest zijn?" Maria zal het antwoord allicht niet begrepen hebben maar uit liefde voor hun zoon bewaarde ze het in haar hart.
Of toen die keer dat Maria en zijn Jezus'broers naar Hem toe gingen met de vraag of ze hem konden spreken. Het antwoord van Jezus zal haar waarschijnlijk ook in de war gebracht hebben. Jezus zei: "Mijn moeder en mijn broers zijn zij die mij volgen en naar mijn woorden luisteren." Ik zou denken: breekt een moederhart dan niet? Maar Maria liet het gebeuren en bewaarde alles in haar hart. Zij stelde zichzelf niet centraal, als het goede maar gebeurt...

Daarin is zij mijn grote voorbeeld. Daarin probeer ik haar te volgen. Daar haal ik kracht uit als er dingen gebeuren die ik niet begrijp of als het niet loopt zoals ik het graag had gezien. "Als het goede maar gebeurt".

Mariette

Stilstaan bij het zondagsevangelie

Zondag 15 augustus - Maria Tenhemelopneming - Lucas 1, 39-56

Het evangelie van de ‘ontmoeting’! ‘Maria ging met spoed naar het bergland, naar een stad van Juda. Ze ging het huis van Zacharias binnen en begroette Elisabeth. Twee vrouwen, die beiden nieuw leven in zich dragen, ontmoeten elkaar. Hun vreugde is groot.
Maar deze ontmoeting gaat veel verder dan het louter menselijke, het is ook een ontmoeting met God. Voor Elisabeth is dit onverwachte bezoek een geschenk uit de hemel: ‘Waaraan heb ik het te danken dat de moeder van mijn Heer bij mij komt?’ Door Maria te ontvangen, ontvangt Elisabeth ook Jezus in haar huis.
En Maria zingt haar geluk uit en dankt God er om. God, de Barmhartige, is de bron van alle geluk. Vanuit zijn oneindige liefde schenkt God toekomst aan zijn volk, aan zijn Kerk.
Dat geloof mogen wij delen met Elisabeth en met Maria.

Pastor Chris

Ik hoop dat je Mij met heel je hart kunt en wilt eren en danken – zegt God – net als Maria.
Want toen Ik mensen zocht om mee te werken aan mijn droom koos Ik ook jou uit.
Grote en wondere dingen heb Ik met je voor. Durf daarom in Mij te geloven.
Vertrouw je toe aan mijn liefde.
Kleine mensen maak Ik groot en aan armen geef Ik een onmetelijke rijkdom.
Als je je leven in mijn handen legt, zal Ik je zegenen en Ik zal je in overvloed laten delen in mijn warmhartigheid. 

(Erwin Roosen)

© Pixabay

‘Maria Knotenlöserin’

Komende zondag vieren wij het feest van Maria Tenhemelopneming, zonder twijfel het belangrijkste Mariafeest van het jaar. Maria heeft veel namen en titels, getuige alleen al de litanie van Maria. In 2020 voegde paus Franciscus nog drie nieuwe titels toe. Zo werd ze tevens ‘Moeder van barmhartigheid’, ‘Moeder van hoop’ en ‘Troost van de migranten’. Een titel die we echter niet zo vaak horen is die van ‘Maria Knotenlöserin’, in het Nederlands ‘Maria die de knopen ontwart’, maar ik vind dat het in het Duits leuker klinkt. Deze titel gaat terug op het schilderij van de Augsburgse schilder Johann Georg Melchior Schmidtner dat zich bevindt in de bedevaartskerk Sankt Peter am Perlach in Augsburg (zie afbeelding hieronder). Op dit schilderij uit 1687 zien we Maria staan op een maansikkel, omgeven door engelen. In haar handen houdt ze een koord vast, waarin zich knopen bevinden die ze ontwart. Onder haar voet bevindt zich de slang die eveneens in de knoop zit. In Duitsland en Zwitserland is de devotie tot ‘Maria die de knopen ontwart’ heel populair, alsook in Argentinië en sommige Zuid-Amerikaanse landen, en dit mede dankzij de huidige paus Franciscus die het schilderij tijdens zijn studentenjaren in Duitsland leerde kennen. Er zit een gans verhaal achter dit schilderij. Als je er meer van wil weten, dan kan je het kort samengevat hier vinden: (https://www.kerknet.be/sites/default/files/leg%20je%20knopen%20bij%20Maria.pdf).

Knopen kennen we allemaal in ons leven. Soms zijn ze groot, soms slechts klein. Het kan echter gebeuren dat die knopen zo’n omvang nemen dat ze haast kettingen worden die ons vastgekluisterd houden en ons verhinderen vrij te bewegen. Daarom is het goed dat we die knopen soms uit handen kunnen geven, bijvoorbeeld in een gesprek met iemand, maar ook in het gebed bij Maria. Het uit handen geven van de zorgen en ze even loslaten is vaak reeds een eerste stap in het groeien naar een oplossing. Hierbij kan Maria ons dus helpen. Om de knopen wat lichter te maken kan natuurlijk ook muziek soelaas bieden. Op dat vlak zijn ontzettend veel Mariahymnes en liederen geschreven. Eén van de vrolijkere Marialiederen is ongetwijfeld ‘Sus sus sus’ dat je hier kan beluisteren. Het is van de hand van Bartomeu Carceres uit de 16de eeuw. Het lied roept op om niet langer te slapen, maar uitbundig de lof te zingen van Maria, vooral omwille van het feit dat God haar heeft uitgekozen om moeder van Jezus te worden. Het lied wordt hier gezongen door het jonge vocaal ensemble Cantoria dat zich specialiseert in de polyfone muziek uit de Spaanse Gouden Tijd.

Pastor Gino

Maria Knotenlöserin

Het verschil

‘Maak jij het verschil?’ (BZN 8 augustus 2021)

Best een vraag om over na te denken vond ik.
Maar deze vraag riep een andere vraag op: ‘Wie maakt voor mij het verschil?’ en daarop is het antwoord veel gemakkelijker te geven vanuit een grote dankbaarheid.
Jij, die trouwe vriend met wie ik dagelijks contact mag houden.
Jij, die met alle humorvolle presentaties, video’s en zo, die je doorstuurde tijdens deze coronacrisis ervoor zorgde dat ik er de moed in hield.
Jij, die telkens zegt: ‘Je bent welkom, kom maar af.’ Want samen aan iets werken is toch heel wat anders dan alleen.
Jij, die telkens bezorgd vraagt hoe het met me gaat en dat ook toont met een bemoedigend woord, een fijne attentie zoals een vakantiekaart.
Jij, met wie ik in vriendschap en gebed verbonden mag zijn.
Jij, mijn petekind, die zoveel meer betekent dan ik kan zeggen.
En zo zou ik kunnen verder gaan.
Van ganser harte dank!
Ik wens en hoop dat er voor ieder van u mensen zijn die het verschil maken.
En dat we op onze beurt voor anderen het verschil mogen maken.

Pastor Chris

De hond, mijn vriend!

De geschiedenis met de Egyptische eendjes van vorige week (zie blog van 4 augustus) was niet mijn enige ontmoeting met de dierenwereld deze zomer (muggen en ander dergelijk fraais even buiten beschouwing gelaten). Tijdens één van mijn vakantiewandelingen gebeurde het immers dat ik, "in the middle of nowhere", een onbegeleide hond van een groter postuur naar mij toe zag komen. Ik ben niet zo sterk in de identificatie van dieren als sommigen en ik kon dus niet zeggen of dit een soort was met een vriendelijk karakter. Ik heb geleerd mij in zulke confrontaties altijd zeer nederig op te stellen en even aan de kant te gaan staan tot het dier gepasseerd is. Dat deed het echter niet, het bleef gewoon naast mij staan. Nu heb ik bij mijn wandelingen altijd een stok bij, uiteraard nooit om te slaan - honi soit qui mal y pense - maar toch om een opgewonden dier op afstand te houden. Zo was ik even ervoor nog maar aan een huis gepasseerd, waar de hond ten onrechte dacht dat ik de postbode was en zeer onvriendelijk op mij toestormde. Dan geeft zo'n stok juist de nodige tijd aan het iets later aanstormende baasje om zich te komen uitputten in verontschuldigingen. In dit tweede geval was er wel een halsband, maar geen baasje, maar was het dier ook helemaal niet opgewonden. Het bleef doodkalm, zelfs kwispelstaartend wachten tot ik in beweging kwam... om daarna in de rol te stappen van brave volgeling. Mijn aanvankelijke onrust ebde weg en maakte plaats voor besef van verantwoordelijkheid. (Zou er ergens een bezorgde 'vader' nu op uitkijk staan naar deze 'verloren zoon'?) Het dier liep soms even van de weg en ik beken dat ik mijn stap wel eens versnelde of vertraagde in de stille hoop dat de viervoeter de weg terug naar huis zou beginnen zoeken, maar dat gebeurde niet. Ik kwam al ongeveer terug op mijn verblijfplaats en mijn metgezel was nog steeds bij mij. Ik nam mijn gsm ter hand, het nummer van de hulpdiensten voor de geest, toen ik de halsband nader bekeek... en er een telefoonnummer zag op staan. Om kort te gaan: het dier woonde op een nabijgelegen erf en was niet aan zijn proefstuk toe. De eigenaar kwam het dier zwijgzaam ophalen en maakte zo een einde aan deze korte zomerse idylle...

Tony, pastor

Men for all seasons

‘A man for all seasons’ is de titel van een toneelstuk en een film over Thomas More, een Engelse politicus die onthoofd werd in de tijd van Hendrik VIII. ‘Een man voor alle seizoenen’ is iemand die trouw blijft aan zijn geweten, aan zijn idealen, aan zichzelf in de wisselende omstandigheden des levens.
Aan die titel moest ik denken, gisteren, toen ik deelnam aan de uitvaart van priester Piet Smeyers, erepastoor van Sint-Martinus in Ganshoren. Toen hij op pensioen ging in 2011 mocht ik hem daar opvolgen. Hij was er pastoor sinds 1979 en tegelijk verantwoordelijke voor de katholieke pastoraal in het UZ Jette in dezelfde periode, gedurende tweeëndertig jaar dus. Hij heeft in die tijd veel zien veranderen, met name in de Brusselse Kerk. Doorheen dat alles bleef hij zichzelf: een zeer constant en hardwerkend mens, een man die gezag uitstraalde en tegelijk mensen zeer nabij was, een priester die leefde vanuit zijn geloof. Een man naar wie ik opkeek.
De voorganger van de uitvaartdienst citeerde uit de homilie van Piet bij de viering van zijn vijftigjarig priesterjubileum: een priester heeft tegelijk iets van Martha én van Maria, de twee zussen bij wie Jezus op bezoek kwam. Hij zit aan de voeten van Jezus, zoals Maria Magdalena, en luistert naar zijn woord in gebed, bezinning en studie. En tegelijk is hij dienstbaar zoals Martha, altijd in de weer voor mensen.
Wat hier gezegd werd over de priester, geldt evenzeer voor alle christenen, me dunkt. Maar het gaat zeker op voor Piet. Moge hij leven bij zijn Heer op wie hij zijn leven heeft gericht en die hij heeft willen dienen in de mensen die hem waren toevertrouwd.
Vandaag is het 10 augustus: we vieren het feest van de heilige martelaar Laurentius, zeker ook een man voor alle seizoenen. Hij was diaken van paus Sixtus II te Rome in de derde eeuw, in een tijd van christenvervolging. Toen de paus gevangen genomen was, droeg de prefect van Rome Laurentius op om hem de geldschatten en andere rijkdommen van de Kerk te brengen. Laurentius kwam met een aantal armen, zieken en gehandicapten en zei: “de rijkdom van de Kerk, dat zijn de armen”. Daarop moest hij de marteldood op een vuurrooster ondergaan.
Mensen voor alle seizoenen, we hebben ze ook nu nodig, mannen én vrouwen. Moge de Heer er ons geven. En moge Hij ook ons de genade schenken om Hem trouw te blijven doorheen alle seizoenen van ons leven en van onze samenleving.

Pastor Benno.

priester Piet Smeyers, erepastoor van Sint-Martinus in Ganshoren

Hoe kan ik u helpen?

Vorige week was ik bij iemand op bezoek. Hij was naar een film aan het kijken, dus keek ik het laatste stukje met hem mee. Over het verhaal kan ik niet veel vertellen maar de rode draad in de film was: Hoe kan ik u helpen? Die vraag is bij mij blijven hangen. 

In veel probleemsituaties bij oudere of zieke mensen of zoals laatst bij de wateroverlast zoeken we hoe we de problemen kunnen helpen oplossen. Dat is een mooi gebaar en daarop is ook diaconie gebouwd. Maar het kan ook anders...
Toen Jezus de blinde Bartimeüs ontmoette stelde Hij hem de vraag: "Wat kan ik voor u doen?" Bartimeüs antwoordde: "Heer, maak dat ik zien kan."
Twee verschillende manieren om de zaken aan te pakken. Waarin ligt nu het verschil?

Toen mijn moeder bedlegerig werd zorgde mijn vader dag en nacht voor haar. Wij, de kinderen, kwamen zoveel als we konden maar heel dikwijls was hij ook alleen met haar. Zelf al in de tachtig, was het voor mijn vader niet evident om haar uit of in het bed te tillen. Wij hielden ons hart vast en hoopten dat er niet één van de twee zou vallen want dan lagen ze beiden op de grond. Wij, de kinderen, dachten een goede oplossing te hebben gevonden. We stelden voor om ons moeder tijdelijk te laten opnemen in een zorgcentrum. Het zou haar alle nodige verzorging geven en mijn vader zou er niet aan onderdoor gaan. Maar dat was buiten mijn vader gerekend. Geen sprake van, zie hij. Hij bleef voor ons moeder zorgen zolang het nodig was. "Als we vallen, vallen we samen." zei hij.
Dat heeft mij de ogen geopend. Je kan iemand niet helpen zonder eerst te luisteren naar de persoon die je wilt helpen. Al onze goede bedoelingen zouden hen alleen maar ongelukkig gemaakt hebben. Wat ben ik blij dat we het niet gedaan hebben, dat we tot inzicht gekomen zijn.

Je eigen oplossingen, gedachten, noden, goede bedoelingen niet voorop stellen maar de persoon die je wilt helpen au serieux nemen en 'luisteren' wat hij of zij echt nodig heeft. Dat is mensen helpen vanuit je hart, vanuit de liefde liefde voor die persoon. Je stelt de andere centraal en niet je eigen goede bedoelingen.
Jezus heeft het ons geleerd toen hij Bartimeüs genas.
Hoe kan ik u helpen? Wat kan ik voor u doen? Dit neem ik mee in mijn pastoraal engagement.

Pastor Mariette

Wat kan ik voor u doen? 

Stilstaan bij het zondagsevangelie

Zondag 8 augustus: Negentiende zondag door het jaar-B

“Gelukkig de dienaars die de Heer bij zijn komst wakende zal vinden” zegt Jezus in het evangelie vandaag (Lc 12,32-48 of 35-40). Waakzaamheid is één van de kenmerken van de christen. Wij leven immers in afwachting van Jezus’ wederkeer. In elke eucharistie zingen of zeggen we dan ook na de consecratie: ‘Heer Jezus, wij verkondigen uw dood, en wij belijden tot Gij wederkeert, dat Gij verrezen zijt’ ofwel: ‘Als wij dan eten van dit Brood en drinken uit deze Beker, verkondigen wij de dood des Heren, totdat Hij komt’. Jezus roept ons op om zo te leven, dat wij altijd klaar zijn voor zijn komst. Waakzaam zijn betekent dan ook: attent zijn, openstaan voor wat er gebeurt in deze wereld en voor wat God ons wil doen begrijpen, klaar om met Hem mee te werken en de komst van zijn Rijk voor te bereiden.

Pastor Benno

“Ik ben het brood des levens. Uw vaderen, die het manna hebben gegeten in de woestijn, zijn niettemin gestorven; maar dit brood daalt uit de hemel neer opdat wie er van eet niet sterft.”

Vasthouden en loslaten

Vandaag, 6 augustus, viert de Kerk het feest van de Gedaanteverandering. Op deze dag worden we eraan herinnerd hoe drie leerlingen, Petrus, Jakobus en Johannes, getuige mochten zijn van wie Jezus werkelijk is. Ze beleven op de berg een topmoment, daar wordt hen alles duidelijk. En in al zijn enthousiasme zegt Petrus: laten we hier drie tenten bouwen, één voor U, één voor Mozes en één voor Elia, want naast Jezus zien ze Mozes en Elia verschijnen, wat inhoudt dat in Jezus alles wat in de Thora en in de profeten voorzegd werd, nu zijn vervulling vindt. Petrus wil met die tenten dit sublieme moment vasthouden, nooit meer loslaten. Maar Jezus haalt hem van zijn wolk, en de leerlingen moeten terug de berg afdalen, terug naar het gewone leven. Ze moeten dit topmoment dus loslaten. Ze kunnen er niet voor altijd blijven. Zo is het vaak met dergelijke zaken: je zou bepaalde momenten in je leven willen vasthouden, maar dat is onmogelijk. Het gewone leven van elke dag roept ons telkens weer terug. Zo is het leven, het is een combinatie van vasthouden en loslaten. Ook ons geloof is vasthouden en loslaten. Soms zien we het helder, heel even, maar dat moment moeten we vervolgens weer loslaten om het gewone leven terug op te nemen. Dit moment heeft ons leven echter wel veranderd, ook al moeten we het loslaten. Het geeft ons nieuwe ogen en een nieuw hart. Even vasthouden en loslaten, zo is het in het leven, in het geloof, en ook in de liefde. Je kan iemand even vasthouden, maar je moet die vervolgens ook weer loslaten, om zijn of haar eigen weg te gaan en eigen vleugels uit te spreiden. Deze constante dans van vasthouden en loslaten wordt ook mooi verwoord in het lied ‘Underneath the Stars’ van Kate Rusby hier gezongen door Voces8. Het is juist dit vasthouden en loslaten dat ons in staat stelt om rustig onze weg te gaan (‘go gently’). Ik wens elk van ons dan ook op dit feest van de gedaanteverandering af en toe dergelijke ‘topmomenten’ toe, om ze even vast te houden en vervolgens weer los te laten, en daarna met hernieuwde kracht onze weg verder te zetten. 

 

Underneath the stars I’ll meet you

Underneath the stars I’ll greet you

There beneath the stars I’ll leave you

Before you go of your own free will

 

Go gently

 

Underneath the stars you met me

Underneath the stars you left me

I wonder if the stars regret me

At least you’ll go of your own free will

 

Go gently

 

Here beneath the stars I’m mending

I’m here beneath the stars not ending

Why on earth am I pretending?

I’m here again, the stars befriending

They come and go of their own free will

 

Go gently

 

Underneath the stars you met me

Underneath the stars you left me

I wonder if the stars regret me

I’m sure they’d like me if they only met me

They come and go of their own free will

 

Pastor Gino

Wat een moeder lijden kan...

Ik fietste enkele dagen geleden op mijn eentje naar het mooie kerkje van Haren voor een kleine klus. Net toen ik aan de sacristie kwam, vloog er een wilde(?) eend aan, die even op het kerkmuurtje bleef zitten - dat is op slechts een meter of drie afstand. Het dier maakte wat misbaar, maar ik kon aanvankelijk niet goed uitmaken wat er aan de hand was, het leek alleszins niet gekwetst. Plots zag ik een piepklein eendjeskuiken door de tuin van de kerk rennen, achterna gezeten door een volwassen persoon, die het uiteindelijk kon vangen - hetgeen tot nog veel meer kabaal leidde bij die volwassen eend. Dat zal dus de moeder geweest zijn... Toen ik opmerkte dat dat kleintje veel beter af was onder de hoede van de moeder, werd het weer vrijgelaten.
Nadat ik een vijftal minuutjes later weer uit de kerk kwam, liep de eend er nog steeds rond, nu op de voet gezeten... door wel een tiental tjilpende kleintjes! Hoe schattig is dat... de school was op stap. Omdat de eenden vanger ook nog rondhing, bleef de moeder wel onrustig.
Ik was er wat door aangedaan om dat kleine, kwetsbare leven van zo dichtbij te hebben kunnen zien. Ik kon er zelfs een foto van nemen!
Ik bedacht achteraf dat "kwetsbaarheid" relatief is: ook wij zijn kwetsbaar - dat heeft de covid crisis ons wel geleerd. Ook wij worden her en der belaagd door sommigen die ons willen vangen en waarvan je de intentie niet kent. Er zijn dan mensen die zeggen dat God in dit alles onverschillig blijft: dat Hij het misschien wel aanziet, maar niet reageert. Ik kan mij dat niet voorstellen. Het beschermende misbaar van de moeder eend alleen al doet mij anders denken...

Tony, pastor.

Verloren en gevonden

Sleutels... Het werk brengt met zich mee dat ik veel sleutels heb. En, al zeg ik het zelf, ik ben er fier op dat ik precies weet waar ik welke sleutels kan vinden. Sommige sleutels heb ik maar één keer op een jaar nodig en dan is het belangrijk dat je precies weet waar je ze kan vinden. Mijn systeem werkt en dat geeft mij gemoedsrust want de zorg daarvoor is mij toevertrouwd en dat wil ik niet beschamen.
Alles ging goed tot een korte tijd voor Pasen. Toen ik het kistje van de sleutels open deed was het vakje leeg... Hoe kan dat nu. Het was wel twee jaar geleden dat ik ze nog gebruik had ik leg ze altijd terug op z'n plaats. Dan begon het zoeken, misschien had ik ze ergens uit handen gelegd om eerst iets anders te doen. Het hele rek werd ondersteboven gekeerd. Niets ! Misschien mijn vroegere handtas? Of de rommelschuif? Of misschien zijn ze onder een kast gesukkeld? Op zo'n momenten ga je zoeken op plaatsen waarvan je zelf weet dat je ze daar niet zal vinden. Dan kwam het in mijn gedachten dat ik de sleutels soms uitleen. Weer een lichtpuntje... misschien heb ik ze niet terug gekregen. Vlug dus een paar mailtjes sturen, een telefoontje doen, maar... niets !
Nu voelde ik mezelf ook verloren. Hoe kon dat toch mijn systeem werkt al zo lang goed. Laat mijn geheugen steken vallen? De angst bekruipt mij. Wat is er toch met mij aan de hand? Ik ging er moedeloos bij zitten en kon alleen nog Sint-Antonius vragen om voor mij te bidden.
Maanden gingen voorbij tot ik een paar weken geleden mijn koffers pakte om een weekje naar Nederland te vertrekken. Ik haalde van het rek een doos waar ik allerlei spulletjes in steek die van pas komen als ik op verplaatsing ga slapen. Dat is gemakkelijk, dan moet ik niet telkens nadenken of ik wel alles bij heb. Toen ik de doos opende zal ik de sleutelbos liggen. Wat was ik blij. Dank je Sint-Antonius !
Er viel een hele last van mijn schouders. Mijn systeem deugde wel. Ik ben niet nalatig geweest en mijn geheugen was ook niet de oorzaak... Het was alsof ikzelf teruggevonden was.
Dank u God !
Jezus is gekomen “om te zoeken en te redden wie verloren is” (Lucas 19,10). Ik weet het, het is een brede interpretatie van het evangelievers. Maar zo voelde het wel, ik heb mezelf terug gevonden, door mijn zorg aan Hem toe te vertrouwen.

Mariette