dinsdag 30 november 2021

Andreas

Op 30 november, vandaag dus en in het begin van de advent, viert de Kerk het feest van de heilige apostel Andreas, de broer van Petrus. Hij wordt meerdere keren vermeld in de evangelies. Volgens de overlevering heeft hij het evangelie verkondigd in meerdere streken en zou hij in Griekenland gekruisigd zijn op een kruis in de vorm van een X. Met zo’n kruis wordt hij ook veelal voorgesteld. Het ‘Sint-Andrieskruis’ is een bekend symbool geworden, o.a. op vlaggen (van Schotland bv.). De Oosterse Kerken zien Andreas als stichter en eerste bisschop van Byzantium (Constantinopel, het ‘tweede Rome’, het huidige Istamboel). Zoals de paus beschouwd wordt als opvolger van Petrus, zo de patriarch van Constantinopel als opvolger van Andreas. Vandaar de grote verering in de Oosterse christenheid, en later – toen zijn relikwieën waren overgebracht naar Rome- ook in het Westen.
Als evangelie van dit feest lezen we Matteüs 4,18-22: hoe Jezus de twee broers Petrus en Andreas roept. Ze waren vissers en wierpen juist hun netten uit in het meer van Galilea. Jezus komt voorbij en zegt hen: “Komt, volgt Mij; Ik zal u vissers van mensen maken.” Het zinnetje dat daarop volgt treft mij altijd weer; “Terstond lieten zij hun netten in de steek en volgden Hem”. De oproep van Jezus moet hen zo geraakt hebben, dat ze onmiddellijk hun werk achterlieten en met Jezus meegingen. Dit evangelie kan ons de vraag doen stellen: hoe volg ik Jezus in mijn dagelijks leven? Allicht hoeven wij ons werk niet in de steek te laten, maar we kunnen wel iets leren van de ‘onmiddellijkheid’ waarmee Petrus en Andreas op Jezus’ uitnodiging ingaan. Advent is ook: klaarstaan om Jezus in je leven binnen te laten. En we kunnen bidden: ‘Heer Jezus, jij roept mij altijd weer, ook in mijn dagelijkse bezigheden. Help me om jouw stem te herkennen en terstond met je mee te gaan naar wie mij nodig heeft’.

Pastor Benno

De kruisiging van Andreas (Boekarest, Roemenië © Pixabay

maandag 29 november 2021

Stilvallen... (willen of niet).

Een telefoontje uit het kinderdagverblijf... Kan je je zoon komen halen, hij heeft koorts. Een oorontsteking zegt de dokter, oef! Toch nog even melden dat een ander kindje uit zijn groep positief getest is voor corona. Dan toch maar een testje voor de zekerheid. Resultaat: 'positief'. Dan staat plots je wereld 'on hold'.
De presentatie die vandaag af moet, de oplevering die het einde van de week moet gebeuren, de coaching van je nieuwe collega,... Honderd en één taken die op jou liggen te wachten, kunnen plots niet meer, want je aandacht gaat naar iets essentiëler, naar diegene die jouw leven zin geeft, waarvoor je leeft. Quarantaine zet je met je twee voetjes op de grond. Plots ontdek je weer waar het werkelijk om gaat, wat er werkelijk toe doet.
Is de advent dat ook niet een beetje? Al is het hier niet opgelegd, maar omdat je er voor kiest, uit vrije wil. Stilvallen om te ontdekken waar het werkelijk om gaat, wat er werkelijk toe doet. Dat stilvallen gebeurt niet vanzelfsprekend. Net als bij de quarantaine, is er de weerstand bij het loslaten, de schrik voor het onbekende. Wat zal het resultaat zijn van de test bij de andere kinderen, bij onszelf /  Kan ik het opbrengen om tijd te geven aan God? Of is de roep van de maatschappij sterker? Zal ik dat wel kunnen? Zal ik mezelf niet verliezen?
Ondertussen zijn de tests bekend: de drie kinderen zijn positief getest, vader en moeder zijn negatief. Gedurende het wachten op de resultaten is er thuis een nieuwe drive gevonden. We geven extra aandacht aan de kinderen, omdat we ze zo graag zien, omdat we ze graag gelukkig zien.
Is het niet de datgene wat onze drijfveer is tijdens deze advent? Tijd maken voor God, omdat we God zo graag zien, omdat Hij ons graag ziet, omdat Hij ons gelukkig wil zien.

Pastor Mariette

Stilvallen... tijd maken voor God.

zaterdag 27 november 2021

Even stilstaan bij het evangelie

Zondag 28 november: eerste zondag van de advent – C (Lc. 21,25-28.34-36)

Met de advent begint een nieuw liturgisch jaar. We zijn nu aanbeland in het zogenaamde C-jaar. Vanaf nu worden de evangelielezingen op zondag voornamelijk genomen uit het Lucasevangelie. En op deze eerste zondag van de advent horen we over de ‘dag van de Heer’ aan het einde der tijden. De advent is immers niet alleen een voorbereidingstijd op Kerstmis. Het herdenken van de komst van Jezus in de wereld, zoveel eeuwen geleden, roept ook Zijn wederkomst in heerlijkheid op, wanneer Hij zal wederkeren «om te oordelen levenden en doden», zoals we plechtig in de geloofsbelijdenis zeggen. Advent en Kerstmis vieren is niet alleen terugkijken naar de geboorte van de Heer, het is ook vooruitkijken naar de toekomst. God is in Jezus naar ons toegekomen om ons te richten op Zijn ‘goede toekomst’.
Onrustwekkende gebeurtenissen in onze wereld hoeven ons geen schrik aan te jagen: «Wanneer zich dit alles begint te voltrekken, richt u dan op en heft uw hoofden omhoog, want uw verlossing komt nabij». Wij christenen mogen leven ‘met opgeheven hoofd’: ondanks zoveel ontmoedigend nieuws, geloven wij dat God het laatste woord heeft. Maar we worden wel opgeroepen om wakker en bewust te leven, gericht op Gods toekomst die eens zal doorbreken: «Zorgt er voor dat uw geest niet afgestompt raakt door een roes van dronkenschap en de zorgen van het leven». Moge het vieren van advent en Kerstmis van ons toekomstgerichte mensen maken, die doorheen alle wederwaardigheden blijven geloven in de overwinning van het goede, die met Jezus’ komst in de wereld een aanvang heeft gekregen en die bij zijn wederkeer tot voltooiing zal worden gebracht. En bidden we in deze adventstijd om inzicht en om de genade dat ons leven zó mag zijn dat wij mogen «stand houden voor het aangezicht van de Mensenzoon».

Pastor Benno.

Ook in moeilijke omstandigheden roept Christus ons op om 'omhoog te kijken'...
©Jake Young via pexels

vrijdag 26 november 2021

‘Black Friarday’

Neen, oplettende lezer, het is geen tikfout in de titel! Ik wil het wel degelijk hebben over ‘Black Friarday’ op deze ‘black Friday’. Vandaag, de dag na Thanksgiving, is het Black Friday. Het is haast onmogelijk dat je dat zou ontgaan zijn. Mijn mailbox puilt uit met alle mogelijke promoties die je vandaag kunt krijgen. Black Friday is overgewaaid vanuit de Verenigde Staten waar het traditioneel de start is van de kerstaankopen. En om dit in de hand te werken, adverteren vele winkels met tal van aanbiedingen en kortingen op deze dag. Omdat dit heel wat drukte veroorzaakt, bedacht de politie van de Amerikaanse stad Philadelphia in de jaren 50 de naam ‘Black Friday’ omdat deze koopjes en de massa’s winkelende mensen die dit met zich meebrengt een enorme verkeersdrukte veroorzaakt. Vanouds levert deze dag hysterische taferelen op van mensen die voor dag en dauw in de rij staan en elkaar soms hardhandig verdringen om toch maar de beste koopjes te kunnen bemachtigen. Een dag dus waar ons koopgedrag grondig op de proef gesteld wordt. Maar is dat bij jou ook zo, dat je door die kortingen soms zaken koopt die je eigenlijk niet echt nodig hebt? En dan denk je profijt te hebben gedaan, maar eigenlijk heb je dan meer geld uitgegeven dan je lief is. Om aan de hele ‘Black Friday’-hetze wat tegenwicht te bieden, kwam men in het Dominicanenklooster van Zwolle op een origineel idee. Waarom geen ‘Black Friarday’ organiseren? Dominicaner broeders heten in het Engels immers ‘Black Friars’. Deze broeders staan bekend om hun eenvoud. En zo ontstond het idee om een ‘Black Friarday’ te organiseren, een dag van eenvoud als compensatie voor de overdaad van Black Friday. Vandaag kan men in de Dominicanenkerk van Zwolle passeren langs verschillende ‘staties’ om de waarde en het belang van eenvoud in ons leven te bemediteren. Let wel, ze doen dit niet om zuur te doen of de cultuurpessimistische toer op te gaan, maar wel om een beschikbaar alternatief aan te bieden. Want wie van ons ervaart soms eens niet dat bezit niet ten diepste toe gelukkig maakt, maar dat er andere dingen tellen in het leven: tijd maken om lief te hebben, genieten van de kleine dingen van het leven, iets doen voor een ander, … Maar we hollen in het leven vaak zo snel van de ene naar de andere sensatie, van de ene kick naar de andere, dat er voor die zaken geen tijd meer overschiet. Het is zoals in het lied ‘Opzij’ van Herman Van Veen (dat je hier kan beluisteren in een heel bijzondere maar schitterende nieuwe versie samen met de meidengroep OG3NE en de rapper Lauwtje). We hebben ongelofelijke haast, maar door die haast lopen we misschien wel het geluk voorbij waar we juist naar op zoek zijn. Zou de advent die dit weekend start ons misschien kunnen helpen om te vertragen en opnieuw het belang van de eenvoud te ontdekken? Want is trouwens ook Kerstmis, het feest waar de advent ons op voorbereidt, niet bij uitstek een feest van de eenvoud? Juist in die eenvoudige kribbe, in dat schamele kind, ligt immers onze redding. Een mooie start van de advent toegewenst!

Pastor Gino


donderdag 25 november 2021

Het oog wil ook wat

Meestal verwijst dit gezegde naar een verlangen naar schoonheid. En terecht want wie geniet niet graag van de herfstkleuren, van een mooie foto, een warme glimlach, …
Maar in dit stukje verwijst het vooreerst letterlijk naar mijn linkeroog. Mijn oog en mijn oogarts waren het roerend eens dat een cataractoperatie nodig waren. Daar kon ik moeilijk tegenop. Dus vertrok ik vorige woensdag om 6 uur richting Deltaziekenhuis in Oudergem waar ik om 7 uur moest zijn. In het donker ziet alles er toch anders uit, ongekender in elk geval. Om toch niet verkeerd te lopen sprak ik een jonge dame aan die ook uit de metro kwam. Tot mijn verbazing antwoordde zij op mijn vraag: “Kom maar gerust met mij mee, ik werk sinds maandag in het ziekenhuis.”
Aangezien mijn oogarts zelf de operatie uitvoerde en ik het acht jaar geleden als eens meegemaakt had voor mijn rechteroog, had ik er alle vertrouwen in dat alles goed zou verlopen. Dat was ook zo.
En nog voor 10 uur mocht ik al terug naar huis. De oorspronkelijke idee om met de metro terug huiswaarts te keren, was buiten mijn oog gerekend. Van een helder zicht was niet echt sprake.
Tot mijn grote vreugde zag ik bij het verlaten van het ziekenhuis, een taxi staan. De vriendelijke en voorzichtige chauffeur bracht mijn veilig thuis. ‘Het oog wil ook wat’: die verdere dag vooral rust en op tijd en stond twee druppels. Het wazig zicht verdween langzaam aan en werd een helderder zicht met levendige kleuren en een scherper zicht.
“Zie je het weer meer zitten?”, vroeg iemand. “Ja’, want beter kunnen zien, letterlijk maar ook figuurlijk waar het op aankomt, daar kan je alleen maar dankbaar om zijn.

Pastor Chris

©Pixabay

woensdag 24 november 2021

Zij komt

Het moet bijna 40 jaar geleden geweest zijn, omtrent deze tijd van het jaar, dat er ergens op een standbeeld in Leuven de slogan "Zij komt!" werd gespoten. Ik was in die jaren student en er waren wel eens professoren, die ervan leken te houden om hun studenten een beetje te plagen. Zo had ik een prof, het zal wel geen toeval zijn dat hij filosoof was en het vak 'kenleer' gaf (je wil niet weten welke vakken je allemaal moet volgen om pastoor te worden!), die liet weten dat hij op het examen graag de schranderheid van de studenten testte door hun wat onverwachte vragen te stellen. Als voorbeeld gaf hij de slogan van dat standbeeld: wat zou de schrijver met die slogan bedoeld hebben?
Als jonge student voelde ik mij toen nog zeer oncomfortabel met vragen, waarvan het antwoord niet in de cursus stond. De gure kou van die dagen was al erg genoeg. Over een nieuwe covid opstoot, een boostervaccin campagne of zelfs maar een pasjesmaatschappij kon het alleszins niet gaan, want corona was toen nog niet uitgevonden. Er moest alleszins 'gewacht' worden - dus niet zoals met die pakjesdiensten van vandaag - want de komst werd aangekondigd, maar was er nog niet.
In een milde bui gaf de prof een tijdje later zelf de ontknoping van het mysterie. Hij sprak over "een feministische prik" in de dagen vóór 6 december, waarin ieder kind de mond vol had van "Hij komt!"
Nu is het zo dat je nooit zomaar de antwoorden moet aanvaarden, zelfs niet als ze van een professor komen, ook niet in de filosofie en men kan zich dus de vraag stellen of hij wel gelijk had, al vond ik zijn antwoord zeker sympathiek. Zo ligt de genoemde datum minder dan drie weken voor het grote feest van het Licht in de nacht en start ook nu zondag de Advent. Misschien ging "Zij komt!" wel over Gods menslievendheid, die in die nacht verscheen. Ik wil u alleszins een zalige Advent toewensen!

Tony, pastor

dinsdag 23 november 2021

Sint-Cecilia

Gisteren, 22 november, was het de feestdag van Sint-Cecilia, de patrones van de musici en de zangers. Rond deze tijd vieren koren, fanfares en muzikale ensembles allerhande hun Sint-Ceciliafeest, al of niet met eucharistie en/of banket.
Zo werd in de kerk van Stokkel de eucharistie van vorige zondag, het feest van Christus-Koning, opgeluisterd door het parochiale Sint-Ceciliakoor. Dit gebeurde echter voor de laatste keer. Want omwille van de leeftijd van de zangers en natuurlijk ook omwille van de hele Covid-situatie, hebben de koorleden beslist om de activiteiten van het koor stop te zetten. Met spijt in het hart, maar met alle begrip en heel veel dankbaarheid, aanvaarden we deze beslissing.
Maar het is wel een historisch gebeuren in de geschiedenis van de parochie van Stokkel. Want de eerste verwijzingen naar het Sint-Ceciliakoor in de verslagen van de kerkfabriek dateren van 1879. Dit jaar bestond het koor dus minstens 142 jaar… Gedurende al die jaren luisterde het koor de vieringen in Stokkel op, eerst in de oude kerk en daarna in de huidige kerk, zondag na zondag en op de feestdagen met nog meer luister. Maar ze zongen ook in de twee processies die elk jaar uitgingen en namen ook deel aan andere activiteiten: kerstconcerten, concerten van de Koninklijke Muziekmaatschappij, de Vlaamse kermissen ten bate van de nieuwe kerk enz. En natuurlijk deden ze samen ook wel eens een uitstap of een reis en werden de wekelijkse repetities regelmatig besloten met een gezellig samenzijn rond een pintje… Want van zingen krijg je dorst en gezelligheid hoort erbij in Stokkel.
In de eucharistie van vorige zondag hebben we dankgezegd voor al die mensen die gedurende 142 jaar of meer zich ter ere Gods hebben ingezet voor de zang in de liturgie.
En toch, zoals onze dirigente Marita zei in haar speech tijdens het banket: de stem van het Sint-Ceciliakoor blijft verder klinken. Want de klok die het uur slaat boven de kerk van Stokkel heet ‘Cecilia’. Ze kreeg deze naam omdat ze werd aangekocht met geld dat bijeengebracht was door de leden en sympathisanten van het koor. Ze werd gezegend op 13 juni 1971. Dankzij Cecilia horen we in Stokkel hoe laat het is: tijd om aan God te denken. Door haar klank roept het Sint-Ceciliakoor ons nog steeds op: zingt voor de Heer een nieuw gezang! Met je stem, met je hart, met je leven… 

Pastor Benno.

Het Sint-Ceciliakoor van Stokkel 
met zijn klok ‘Cecilia’ op 13 juni 1971
(fotograaf onbekend)

zondag 21 november 2021

Vergezicht

Terwijl ik zondag middag aan het koken was keek ik door het keukenvenster. Het was een regenachtige dag. Ik weet niet waarom, maar ik fixeer mij altijd op een punt tussen twee appartementsblokken. Het is een open grasruimte waar je nog wat vergezicht heb. Dat is ook relatief want het gaat tot aan de parallel straat. Hoewel ik weet dat ze daar al maanden aan het bouwen zijn viel nu opeens die blinde muur op. Ik ben mijn vergezicht kwijt. Op zo'n regenachtige dag vond ik dat bijzonder triestig omdat ik vroeger kon genieten van het wolkenspel tussen de twee woonblokken. Wat een geluk dat die blinde muur versierd wordt door een prachtige boom die nu in volle herfstkleuren staat. Hij heeft nog heel veel bladeren en ze zijn allemaal zonnegeel  Nog nooit was zijn schoonheid mij zo opgevallen. Ik kon er echt van genieten.

Als het vergezicht, het perspectief je ontnomen wordt ga je soms door een moeilijke tijd. Ieder van ons kan zich zo'n tijd allicht herinneren. Het is goed te beseffen dat het oude niet meer terug komt, dan pas kan je het nieuwe herkennen.

Dit brengt mij bij een van mijn lievelingsliederen. 

Blijf niet staren op wat vroeger was,
sta niet stil bij het verleden.
Zie, zegt Hij,
'k ga iets nieuw beginnen,
het is al begonnen
merk je het niet.
Tekst: Huub Oosterhuis - Muziek: Bernhard Huijbers 

Ik wens je toe dat ook jij het nieuwe mag blijven zien.

Pastor Mariette


zaterdag 20 november 2021

Even stilstaan bij het evangelie

Zondag 21 november : hoogfeest van Christus, Koning van het heelal – (Joh. 18, 33b-37)

Op het hoogfeest van Christus-Koning lezen we dit B-jaar een stukje uit het Lijdensverhaal volgens Johannes : de ondervraging van Jezus door Pilatus, voordat Jezus ter dood veroordeeld wordt. « Zijt gij de koning der Joden ? » vraagt Pilatus aan Jezus. Hij wil weten of Jezus een gevaar voor hem betekent. Als Jezus een volksmenner zou zijn, zich als koning zou uitroepen en het volk in opstand brengen, moest Pilatus als Romeins landvoogd natuurlijk ingrijpen. « Mijn koningschap is niet van deze wereld » antwoordt Jezus. Het koningschap – het leiderschap – van Jezus is niet zoals het leiderschap van machthebbers en volksmenners die wij kennen. « Hiertoe werd Ik geboren en hiertoe ben Ik in de wereld gekomen : om getuigenis af te leggen van de waarheid » verklaart Jezus. Zijn koningschap – zijn leiderschap- heeft te maken met ‘waarheid, met de diepste werkelijkheid. Jezus is degene die ons leidt naar de waarheid. Hij brengt ons bij de diepste werkelijkheid : de liefde van God die ons bestaan draagt en die onze oorsprong en onze bestemming is.
« Al wie uit de waarheid is, luistert naar mijn stem ». Wie eerlijk op zoek is naar de diepste werkelijkheid, staat open voor Jezus en zijn boodschap.

Pastor Benno.

Jörg Breu de oudere: "Ecce Homo" (Melker Altar) 
© Wikimedia commons

vrijdag 19 november 2021

Is het zondag wel gepast om het feest van Christus Koning te vieren?

Komende zondag vieren we het feest van Christus Koning, officieel het hoogfeest van ‘Christus, Koning van het heelal’ genoemd. Oorspronkelijk was de naam van dit feest voluit ‘Feest van het Koningschap van Jezus Christus’. Het werd in het leven geroepen door paus Pius XI met de encycliek ‘Quas primas’ van 11 december 1925. De toenmalige paus zag in het koningschap van Christus “het werkzame heilsmiddel tegen de storende machten van deze tijd”, waarmee hij vooral het toenemende atheïsme en de secularisatie bedoelde. In die tijd werd het feest enthousiast onthaald. Het was dan ook een totaal andere tijd dan nu, een tijd waarin de kerk veel macht had. Het feest werd toen ook met de nodige pracht en praal gevierd en baadde in een triomfalistische sfeer. Denken we hierbij alleen nog maar aan de lofzang die op dit feest gezongen werd: Christus vincit, Christus regnat, Christus imperat! (Christus overwint, Christus regeert, Christus heerst!). In het filmpje hieronder hoor je een prachtige versie van dit lied gezongen door het King’s College Choir Cambridge samen met The King’s Singers (trouwens, merkwaardig hoe dit Anglicaans koor een lied zingt waarin God gevraagd wordt om de paus te zegenen…). Je kunt jou de vraag stellen of het nog gepast is om vandaag dit feest te vieren. Vandaag wil de Kerk zich immers vooral opstellen als een nederige Kerk, wars van alle glorie en macht. En het kan toch ook niet langer dat de Kerk zich verzet tegen de secularisatie. Het komt er veeleer op aan om de maatschappij en de cultuur waarin we leven te omarmen, zoals ook kardinaal De Kesel schrijft in zijn boek 'Geloof en godsdienst in een seculiere samenleving'. Het is precies temidden die seculiere samenleving dat God ons roept, dat Hij zijn stem laat horen en ons uitdaagt de Blijde Boodschap te verkondigen voor mensen vandaag. Wellicht moeten wij het koningschap van Christus op een andere manier zien, ontdaan van zijn triomfalisme. Hij is geen koning met een gouden kroon en scepter, geen Koning die macht nastreeft. Jezus is een Koning van een ander soort. Hij is Koning ten dienste van de anderen, een koning gezeten op een ezel, wiens troon een kruis is, wiens kroon een doornenkroon is. Niets triomfalistisch dus, maar een koning wiens koninkrijk er één is van armen en minstbedeelden, van hongerigen en dorstigen. Een Koning die zichzelf ontledigt en slechts vrede nastreeft. Een koning ook die zich nederig opstelt en luistert naar de anderen. En dat is wat de Kerk vandaag wil zijn, een kerk die solidair is met de kleinsten en luistert naar de tekenen des tijds. Dus neen, we hoeven komende zondag niet met gekrulde tenen te zitten bij het feest van Christus Koning, als we maar goed in het achterhoofd houden wat voor koning Jezus wou zijn.

Pastor Gino

woensdag 17 november 2021

Gehacked

Ik ontdekte via een minuscuul rood bolletje, zo’n aankondiger van een nieuw bericht, in mijn bank app, dat er iets mis was. Het bericht meldde me immers dat ik nu op een nieuw adres woonde – terwijl ik de voorbije jaren helemaal niet verhuisd ben. ‘Een vreemde’ had op onverklaarbare wijze toegang gekregen tot mijn bankgegevens en die toegang niet gebruikt om centen over te schrijven naar een eigen rekening, maar om een extra bankrekening te openen, waar hij achteraf dan vrijelijk mee zou kunnen werken. Zo zou hij – op mijn naam - clandestiene financiële operaties kunnen doen. Kenners spreken hierbij over een “witwas constructie door middel van identiteitsfraude”. Ik was slachtoffer van hacking…
Ik kan zeggen dat het een raar gevoel geeft als een buitenstaander toegang heeft genomen tot iets dat je vertrouwd is, ook al is er geen verdere schade (ik was er immers tijdig bij). Al wie ooit een inbreker over de vloer heeft gehad, weet zeker waar ik over spreek. Het is alsof je even “het kwaad” in de ogen hebt gekeken – of beter gezegd: het gevoel dat “het kwaad” naar jou heeft gekeken…
Het dringt nu tot mij door dat dat virus, dat onze samenleving nu al anderhalf jaar in zijn ban houdt, ons allemaal “gehacked” heeft. Waar wij vroeger mensen waren met goed vertrouwen en met een vlotte omgang met elkaar, heeft dat virus ons angstig gemaakt en doet het ons leven als kluizenaars, zelfs al zijn we er niet zelf besmet door geweest. Onze hele samenleving is “gehacked”…
Het dringt evengoed tot mij door hoezeer christelijk geloof werkzaam is als “vaccin”. Het maakt ons niet onzichtbaar voor het kwaad, maar het geeft ons meer kracht in de strijd er tegen. Geen beter medicijn tegen angst, dan geloof dat “van Boven” gegeven is. Want juist dàt helpt om met vertrouwen naar de toekomst te kijken. En ja, ook dat vaccin krijgen we gratis…

Tony, pastor

dinsdag 16 november 2021

Vigilate, wees waakzaam

Vorige week mocht ik in de abdij van ’t Park een concert bijwonen van het Engelse ensemble ‘Stile Antico’ met sacrale motetten van Philippus de Monte (1521-1603) en van William Byrd (ca.1543-1623). Het motet ‘Vigilate’ van Byrd heeft me zeer beïndrukt. De Latijnse tekst komt uit het evangelie van Marcus (13,35-37): “Vigilate, nescitis enim quando dominus domus veniat… wees waakzaam, want jullie weten niet wanneer de heer des huizes komt, ’s avonds of midden in de nacht, of bij het eerste hanengekraai of ’s morgens vroeg. Laat hij jullie niet slapend aantreffen wanneer hij plotseling komt. Wat Ik tegen jullie zeg, zeg Ik tegen iedereen: wees waakzaam!” Deze tekst past helemaal in deze laatste weken van het kerkelijk jaar, nu de schriftlezingen ons doen nadenken over het einde der tijden en de wederkomst van de Heer. Denken we maar aan het evangelie van vorige zondag. Bovenstaande woorden van Jezus volgen trouwens onmiddellijk op dat evangelie van eergisteren. Jezus nodigt ons uit om te leven als waakzame, wakkere mensen, aandachtig voor wat in de wereld gebeurt en altijd klaar om Hem in ons leven binnen te laten. Tijdens een vakantie in Frankrijk werd ik eens gevraagd om voor te gaan in de eucharistie in een slotklooster. Die dag werd toevallig bovenstaand evangelie voorgelezen en ik moest er een kort preekje over houden. Denkend origineel te zijn, maakte ik de band tussen deze woorden van Jezus en de waarschuwingen van de nieuwslezer op de plaatselijke verkeersradio, die altijd weer zei: “soyez vigilants” – let op! - als er ergens een ongeluk was gebeurd of er een koe op de autostrade was verzeild geraakt of zo. Na de Mis maakte de overste er mij vriendelijk op attent dat de meeste slotzusters nooit buiten het klooster kwamen en dus ook niet met de auto reden of naar de autoradio luisterden… Mijn vergelijking was hun dus waarschijnlijk wat ontgaan, maar ongetwijfeld leefden zij zeer waakzaam. In elk geval nodigen de woorden van Jezus en het mooie motet van Byrd ons uit om ‘vigilante’, oplettende mensen te zijn.

Pastor Benno.


maandag 15 november 2021

Leren fietsen

Ook al eens getwijfeld: zal ik het doen, zal ik het niet doen? Wat maakt dat een keuze maken soms zo moeilijk is? Schrik? Niet geloven in jezelf? Al dan niet een goed gevoel bij hebben? Het onbekende?

Soms is het als met leren fietsen. Kinderen willen heel graag zoals de 'grote' kunnen fietsen op twee wielen. Schrik is hier vaak de boosdoener, maar met wat vertrouwen en bemoediging slagen ze er na tijdje wonderwel in. Bemoedigende woorden kunnen mensen boven zichzelf doen uitstijgen.
 
Bij de genezingsverhalen van Jezus bekruipt wel eens de gedachte: "is dit wel echt gebeurd?" Maar daar gaat het niet om. Door het vertrouwen dat de lamme en de dragers in Jezus hadden, door de aanmoediging van Jezus, die Hij kracht bijzette door de lamme zijn zonden te vergeven, gaf Hij de hem de moed om op te staan, zijn bed op te nemen en naar huis te gaan.

'Geloven in mensen, geloven in God' dit spookt al de ganse dag door mijn hoofd.
Zondagmorgen vertelde ik het verhaal van de 'Ark van Noach'. Toen ik aan de communicanten vroeg wie of wat zij wilden zijn als ze zelf zouden meespelen in het verhaal was er iemand die Noach wilde zijn. Mooie keuze vond ik. Toen ik vroeg waarom zei hij: "omdat God in Noach geloofde". En dat uit de mond van een 7/8-jarige. Hij heeft al ontdekt hoe belangrijk het is dat (I)iemand in jou gelooft.
  
Dus als ik nog eens twijfel, zal ik bij (I)iemand te rade gaan die ik vertrouw. Ik weet zeker dat ik dan de moed zal hebben om een keuze te maken. Aan mij, aan ons om ook in andere mensen te geloven en hen de kans te geven om ten volle te leven. Met de vreugde van een kind dat ontdekt dat hij/zij alleen kan fietsen.

Pastor Mariette

zaterdag 13 november 2021

Stilstaan bij het zondagsevangelie

Zondag 14 november 2021 - 33ste zondag jaar B (Mc.13,24-32)

'Hij zal zijn uitverkorenen verzamelen.'

Je zou kunnen zeggen dat het evangelie dat we deze zondag beluisteren wel aansluit bij wat we in deze tijd beleven met de coronacrisis waar maar geen einde aan komt. De klimaatveranderingen, de conflicten en oorlogen, hongersnood, ...roepen bij velen angst op.
Waar gaat het met onze wereld naar toe?
De evangelietekst spreekt over het eindperspectief: 'En dan zal men de Mensenzoon op wolken zien komen, met veel macht en heerlijkheid.' (Mc.13, 26)
De Heer komt om zijn geliefden te verzamelen. Het sleutelwoord van dit stukje evangelie is 'eenheid'. Hij is gekomen om het plan van God te realiseren 'dat allen één zijn'. Gods Woord en zijn Heilige Geest brengen mensen bijeen.
Het is voor ons als christenen belangrijk om ons door Jezus te laten verzamelen, om gemeenschap te vormen. Dit gebeurt onder andere in de eucharistie en in het gebed, ook via zoom, maar ook door de aandacht en zorg voor mekaar.
Wanneer zal de voltooiing van de wereld gebeuren?
'Maar wanneer die dag of dat uur aanbreekt, weet niemand, de engelen in de hemel niet, de Zoon niet, maar alleen de Vader.' (Mc.13,32)
We worden opgeroepen om nu, in onze tijd, de hoop te bewaren, in vertrouwen dat God zijn mensen altijd nabij blijft.

Pastor Chris

Vandaag wil Ik je uitnodigen mijn woorden van liefde te laten spreken in het diepste van je hart - zegt God- en te ervaren dat Ik je een bron van vreugde aanreik die nooit zal opdrogen.
En later, wanneer je sterft, zal Ik de rivier van je leven laten uitmonden in een oceaan van tederheid. Ik zal je omarmen en je van harte welkom heten in je nieuwe thuis.
Want iedereen die in Mij gelooft, zal Ik samenbrengen als kinderen van één familie en Ik zal hun God en Vader zijn.

Erwin Roosen

vrijdag 12 november 2021

Opdat we nooit zouden vergeten

Gisteren was het Wapenstilstand, de dag waarop we het einde van de Eerste Wereldoorlog herdenken. In onze streken gaat deze dag vaak eerder geruisloos voorbij, en echte grootse plechtigheden zijn er meestal niet. Heel anders echter in het Verenigd Koninkrijk. Daar is de herdenking van de oorlog heel levend, en dit zowel bij oud als jong. Getuige alleen al de hordes Engelsen die jaarlijks de soldatenkerkhoven ‘in Flanders Fields’ bezoeken. Over het kanaal wordt trouwens ‘Remembrance Sunday’ gevierd in plaats van 11 november, en dit sinds 1946 onder impuls van de Aartsbisschop van Westminster. Door het op de tweede zondag van november te vieren, de zondag die het dichtst bij 11 november ligt, wordt zo de aandacht niet enkel op de Eerste Wereldoorlog gevestigd, maar ook op de Tweede Wereldoorlog en alle recente oorlogen. Traditioneel horen ook de ‘poppies’ erbij, de namaakklaprozen die men op de revers spelt en die oorspronkelijk verkocht werden om fondsen voor oudstrijders te ondersteunen. Eén van de belangrijkste plechtigheden tijdens Remembrance Sunday is de ceremonie in het Londense Whitehall, waar de koninklijke familie kransen neerlegt bij de ‘Cenothaph’, het symbolische lege graf dat een eerbetoon vormt aan de talloze gesneuvelde Britten die geen graf vonden. Merkwaardig is ook datgene wat gebeurt aan de vooravond, op zaterdagavond in de Royal Albert Hall, eveneens bijgewoond door leden van de koninklijke familie, onder de naam ‘Festival of Remembrance’. Het is een indrukwekkende show/plechtigheid die jaarlijks wordt uitgezonden door de BBC. Ook dit jaar kan je om 22 h. onze tijd afstemmen op BBC One voor deze herdenking van allen die hebben gevochten in oorlogen, rampen en pandemies om anderen te beschermen. Verschillende militaire muziekkapellen treden er op alsook enkele vedetten uit de muziekwereld (dit jaar o.a. Gregory Porter). Merkwaardig is ook om te zien hoe dit evenement eveneens een religieus karakter heeft met de bisschop die voorgaat in het gebed. In onderstaand filmpje zie je o.a. een fragment uit de editie van vorig jaar, een eerder vreemde editie omdat er geen volk bij mocht aanwezig zijn wegens de coronamaatregelen. Je hoort er het prachtige, weliswaar wat patriottisch lied, ‘I Vow to Thee, My Country’ op muziek van Gustav Holst en gezongen door de musicalster Ramin Karimloo. De tekst is gebaseerd op een gedicht van Cecil Spring Rice waarin een christen aan het woord is die zowel zijn vaderland als het Koninkrijk Gods trouw is. Het fascineert mij steeds opnieuw dat deze traditie van ‘Remembrance’ in het Verenigd Koninkrijk zo sterk blijft. Ik vind het mooi, omdat de diepe boodschap hierachter luidt: ‘opdat we nooit zouden vergeten’, ook zovele jaren nadien niet. We mogen nooit vergeten wat mensen gedaan hebben voor anderen, hoe mensen hun leven geofferd hebben voor anderen, voor ons, toen en ook nu. En we kunnen slechts hopen dat dergelijke gruwelen nooit meer moeten gebeuren. De laatste zin van het lied ‘I Vow to Thee My Country’ is bovendien niet voor niets genomen uit het boek der Spreuken (Spreuken 3, 17), waar de wijsheid geprezen wordt, wiens wegen lieflijk zijn en wiens paden vredig (‘her ways are ways of gentleness, and all her paths are peace’). Mochten we die wijsheid bezitten en nooit meer verliezen.

Pastor Gino


donderdag 11 november 2021

Hoop

Tijdens het weekend bekeek in de beklijvende film ‘Grâce à Dieu’, die ik opgenomen had.
De film behandelt het pijnlijk thema van seksueel misbruik van kinderen in Lyon.
De film toont hoe moeilijk de slachtoffers het hebben met wat hen is overkomen, hoe velen de feiten verdrongen hebben en er niet willen over spreken. De film belicht ook de manier waarop de Kerk jarenlang met deze problematiek is omgegaan.
Daarom was ik dinsdag bij het lezen van de krant getroffen door het beeld van de Franse bisschoppen, bijeen in Lourdes, die knielend bidden voor een groot kruis in Lourdes. Zij hebben besloten om kerken, ander waardevols en meubelen te verkopen om voldoende middelen bijeen te brengen om de slachtoffers van seksueel misbruik in de Kerk te vergoeden. Zij doen beroep op de paus om iemand in wie hij vertrouwen heeft te zenden die hen in dit moeilijk proces kan helpen.
Je zou zeker kunnen zeggen dat deze aandacht en hulp voor slachtoffers (en daders) veel te laat komt. Maar toch wil ik het ook zien als een hoopvol teken dat zo wereldwijd een einde komt aan het in de doofpot steken van dergelijke feiten en meer nog aan de feiten zelf.
En als een oproep om blijvende aandacht voor het welzijn van anderen en om moed om tegen onrecht op te komen.

Pastor Chris

woensdag 10 november 2021

Madagascar

Hoort u bij de naam "Madagascar" in u hoofd ook stemmetjes die zingen "I like to move it, move it" en ziet u elegant bewegende beelden uit de gelijknamige tekenfilms voor uw ogen dansen? Bij mij is dat niet meer helemaal zo. Begin deze week mocht ik immers op vormingssessie gaan met een zestigtal priesters, afkomstig uit alle streken van de wereld, die de voorbije jaren in Franstalige parochies van ons land aan de slag zijn gegaan. Bij één van de maaltijden - er zijn geen vaste plaatsen, zodat men telkens andere mensen kan ontmoeten - deelde ik de tafel met een Poolse priester, die haast dertig jaar als missionaris actief was in... Madagascar. Er kwam spontaan een gesprek op gang over dit land, dat zo onbekend en idyllisch is, dat het aanleiding geeft tot exotische tekenfilms. Het gesprek was heel wat prozaïscher. De missionaris had met een collega jarenlang de zorg voor dertig parochies, zoveel als in onze beide pastorale eenheden samen - verspreid over een gebied dat zo groot is als een provincie bij ons. Voor de eucharistievieringen deed hij een ronde: één mis per weekend, telkens in een andere gemeenschap - op drie maanden was hij rond. Zijn komst gaf in die parochie aanleiding tot een groot feest, waarbij mensen van heinde en ver naar die plaats kwamen om mee te vieren. Hij verbleef er dan een dag, deed catechese, doopte kinderen, zegende huwelijken in en vierde feest met de mensen. Hij verplaatste zich per jeep (soms per fiets) - wegen waren immers op vele plaatsen onderbroken door rivieren. In elke parochie waren catechisten, die elke maand naar de centrale kerk kwamen voor vorming en die daarna elke zondag ter plaatse de catechese verzorgden. Zij zorgen ook voor de communicatie - het "parochieblad" van ter plaatse, zeg maar...
Uit zijn verhaal sprak een spontane vreugde, grote blijdschap bij vele mensen omdat ze één keer per trimester te communie konden, dat dan werkelijk een ontmoeting met de Verrezen Heer werd.
Wij hebben hier ongeveer evenveel parochies als ginds en omdat de afstand kleiner is, is het voor niemand echt onmogelijk om elke week opnieuw Eucharistie te vieren. Zou dat aan mensen evenredig meer blijdschap geven? Ik zou het durven hopen...

Tony, pastor

dinsdag 9 november 2021

Sint-Jan-van-Lateranen

Vandaag, op 9 november, staat er in de liturgische kalender: ‘kerkwijdingsfeest van de Lateraanse basiliek’. We gedenken dat rond het jaar 324 – dat is maar 12 jaar nadat het christendom officieel was toegelaten in het Romeinse Rijk – de basiliek van Lateranen in Rome werd ingewijd. Deze kerk behoorde tot een gebouwencomplex dat voorheen eigendom was van de familie der ‘Laterani’. Vandaar de naam.
Anders dan men zou denken is niet de Sint-Pietersbasiliek, maar wel de basiliek van Lateranen de hoofdkerk van Rome. Het is de kathedraal van de paus: zijn ‘cathedra’ – zijn bisschopszetel – staat daar. Het is dus de bisschopskerk van de paus. De titel op de voorgevel luidt dan ook: "omnium urbis et orbis ecclesiarum mater et caput" (moeder en hoofd van alle kerken van de stad en van de wereld). Het gaat dus om de ‘moederkerk’ van alle Rooms-katholieke kerken.
In de liturgie is een kerkwijdingsfeest altijd een belangrijk gebeuren. We gedenken niet alleen dat op een bepaald moment het kerkgebouw in gebruik werd genomen, maar we vieren vooral dat vanaf dat moment de christengemeenschap er samenkwam om liturgie te vieren. De verjaardag van de wijding van een kerkgebouw is eigenlijk de verjaardag van de christengemeenschap die er samenkomt. Het kerkwijdingsfeest is het feest van de gemeenschap. Het kerkwijdingsfeest van de kathedraal van de paus gedenken, is dus: ons ervan bewust worden dat we in verbondenheid met de paus gemeenschap vormen rond de levende Jezus. Want Hij is het die ons doorheen het vieren van de liturgie en het gemeenschapsleven samenbrengt en opbouwt tot zijn Kerk. De eerste lezing (I Kor 3,9-17) voor deze dag zegt het zo: “Broeders en zusters, gij zijt Gods bouwwerk… Gij weet toch dat gij Gods tempel zijt en dat de Geest van God in u woont?”. Een tempel wordt gebouwd om God te eren. De gemeenschap van de christenen is een geestelijke tempel, die niet gebouwd is met stenen, maar met mensen bezield door Gods Geest en waarin we God eren en van zijn liefde getuigen door ons gebed, ons handelen en ons samenleven.

Pastor Benno.

afbeelding © Pascal Ohlmann via Pixabay

maandag 8 november 2021

Waar een deur dichtgaat, gaat een raam open

Toen ik dit gezegde voor het eerst hoorde dacht ik: "ja, ja, maar dat is bij mij toch niet het geval". Later heb ik ontdekt dat ook mogen ervaren. Het is wel zo dat dit niet vanzelf gaat. Vaak willen we kost wat kost die deur open houden, maar dan kan het venster niet open, want dan gaat het tochten.

Om het duidelijk te maken... in 1980 ben ik naar Schaarbeek verhuisd. De liefde gevolgd zoals ze dat zeggen. Maanden lang heb ik heimwee gehad naar de gezonde boerenbuiten, naar mijn familie, naar alles wat tot dan mijn leven maakte. Niets kon mij boeien in de stad. Gelukkig had ik mijn zoon die mijn alles was. Ik kon/wilde de deur niet sluiten, nochtans terugkeren naar West-Vlaanderen zat er niet meer in. Pas na twee jaar had ik het door dat ik mijn leven hier en nu moest maken en pas dan is het leven opnieuw begonnen. Het gezellige, warme West-Vlaanderen had ik niet meer, maar ik kreeg nieuwe uitdagingen. Het 'venster' dat mijn verdere leven kleur, licht en inhoud zal geven. Naast mijn gezin had ik nog iets gekregen om voor te leven. Ik werd geroepen, ik wilde meewerken aan Gods grote plan, ik wilde antwoord geven aan Jezus'oproep om hem te volgen.
Twee lange jaren heeft het geduurd vooraleer ik kon zien waarom die deur eerst moest gesloten worden. 
Zo zijn er nog verschillende kleinere zaken in mijn leven gebeurd die door loslaten, geduld en vertrouwen tot een goed einde gekomen zijn. Of beter gezegd 'tot een nieuw begin'.

Waarom ik daar nu op een zondagavond over schrijf? Ik had vandaag zo'n mini ervaring van de deur en het venster. Dinsdag organiseren we een vormingsavond voor Godly Play vertellers. Alles was goed geregeld, een mooie uitnodiging, de inschrijvingen komen goed binnen,... En toen kwam het berichtje: de verteller van de avond is ziek. Wat nu? In zak en as gaan zitten en mensen afbellen? Neen, de zaak van op een afstand bekijken, zeg maar uit handen geven, de planning loslaten en erop vertrouwen dat er een alternatief zal gevonden worden. Een paar goede tips en collega's die mee helpen denken, hebben er voor gezorgd dat we een nieuw programma hebben. Ja hoor, ook nu is het venster open gegaan. Ik voelde de frisse bries op mijn gezicht toen de oplossing mij aangereikt werd. Dank u wel !

Hopelijk mag jij, vanuit jouw leven, daar nog vele verhalen naast leggen. Laat de vensters maar open staan. (Het is nog goed voor de Covid ook 😉)

Pastor Mariette

zaterdag 6 november 2021

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 7 november 2021 - 32ste zondag jaar B (Mc. 12, 38-44)

'Groot in het kleine'
Vandaag beluisteren we in het evangelie de scherpe tegenstelling tussen het gedrag van de Schriftgeleerden en de arme weduwe. Jezus heeft Zijn leerlingen al herhaaldelijk duidelijk gemaakt dat wie in de ogen van God groot wil zijn, wie de eerste wil zijn, dienaar van allen moet zijn.
Hij of zij moet niet alleen de naastenliefde beoefenen voor de uiterlijke schijn zoals de Schriftgeleerden doen. Zij willen overal de eerste plaats innemen en zeker geen dienaar zijn, ook als dit andere mensen benadeelt of in de kou laat staan.
Jezus' terechtwijzing is een oproep aan Zijn leerlingen en ook aan ons om Zijn voorbeeld te volgen en niet dat van de Schriftgeleerden. De arme weduwe wordt door Jezus geprezen en als voorbeeld gesteld van wat echte naastenliefde is: zichzelf volledig geven aan de ander. 'Want allen gooiden er iets in van hun overvloed, maar zij gooide er van haar armoede alles in wat zij had, heel haar levensonderhoud.' (Mc.12,44) Zij vertrouwt zo haar hele leven toe aan God.
Zo was zij 'groot in het kleine'!

Pastor Chris

Eigenlijk gaat het in dit verhaal helemaal niet over rijk of arm - zegt God.
Het gaat over hoe je vandaag kunt geloven en hoe je je leven in dienst kunt stellen van Mij en van mijn droom van liefde.
Want ofwel geloof je met alles wat je hebt ofwel geloof je niet. Geloven is geen saus die je over je leven kunt uitgieten als je daar zelf zin in hebt.
Het is de kern van je leven, bron én doel van je bestaan.
Daarom hoop Ik dat je meer en meer op die arme weduwe gaat gelijken en dat je je met heel je hart aan Mij durft toevertrouwen.

Erwin Roosen

Van je eigen armoede weggeven: een voorbeeld in Jezus' ogen.
© Annie Spratt via unsplash

vrijdag 5 november 2021

Hoe mystiek ons tot klimaatijveraars kan maken

Dezer dagen kan je er in de media niet omheen: COP26, de klimaattop in Glasgow. Op die top moeten concrete plannen worden gesmeed om klimaatverandering tegen te gaan en de opwarming van de aarde liefst onder de 1,5 graden te houden. Van alle kanten komen beloftes en plannen. Hopelijk zijn het geen loze beloftes en zijn de plannen realistisch genoeg dat er ook effectief iets zou gebeuren. Maar ook op persoonlijk vlak is het niet altijd eenvoudig om stappen te zetten, althans dat ervaar ik toch. We zijn vaak zo verknocht aan onze gewoontes dat we vaak klimaatonverschillig worden. Daarom is het ook goed om als christen af en toe stil te staan bij dat klimaat. Een ideale hulp hierbij kan misschien wel het nieuwste boek van Kick Bras zijn, waarin hij de natuurmystiek van Thomas Merton behandelt (Kick Bras, Onuitsprekelijk paradijs. De groene spiritualiteit van Thomas Merton, Berne Media, 2021). Thomas Merton (1815-1968) was een Amerikaanse trappistenmonnik. Hij was van jongsaf gefascineerd door de natuur en zocht vaak de stilte van de bossen rond de abdij op waar hij in de natuur een zekere mystieke beleving ervaarde. Deze natuurmystiek leidde bij Merton tot een vorm van ecologische ethiek. In de natuur ontdekte Merton een goddelijke aanwezigheid, iets dat we wellicht allemaal af en toe meemaken tijdens een natuurwandeling in het bos, langs het strand of in de bergen. Bij Merton nodigt het besef van Gods immanentie in zijn schepping uit tot een eerbiedige en verantwoordelijke omgang met de natuur, daar waar we anders in de huidige samenleving vooral de natuur als object benaderen en exploiteren. Een dergelijke ecologische ethiek die voortvloeit uit de spirituele ervaring van het Goddelijke in alles laat in zekere zin een ander geluid horen dan we vaak gewoon zijn. De ijver voor het klimaat vloeit op die manier niet voort uit verontwaardiging en besef van falen, wat eerder een negatieve energie is. Mertons natuurmystiek is als het ware een positieve energie om met het klimaat bezig te zijn. En misschien maakt zo’n positieve energie het wat gemakkelijker om stappen te zetten, dit zowel op grotere schaal als op persoonlijk vlak. Zo zie je dat contemplatie ook tot actie kan lijden, en de mystiek van Merton ons tot klimaatijveraars kan omvormen. Laten we dus net zoals Merton God zien in alles en allen, en deze positieve kracht zal ons misschien nog het meest helpen om onze moeder Aarde te redden van de ondergang…

Pastor Gino

Thomas Merton

donderdag 4 november 2021

Een goed humeur

‘Een goed humeur werkt aanstekelijk.’ (BZN 27 oktober)

Ik weet niet hoe het voor u is, maar ik ben nogal gevoelig voor de weersomstandigheden. Mijn humeur dus ook. Een regenachtige dag zonder streepje zon is niet echt aan mij besteed. Een streepje zon, waardoor de herfstkleuren zo veel mooier zijn, kan mijn dag goed maken. Wanneer dat niet zo is, zoek ik naar redenen om de dag toch met een goed humeur te beginnen en dat zo te houden.
Dankbaarheid voor de nieuwe dag na een goede nachtrust, mailtjes die bemoedigen, het vooruitzicht vrienden te kunnen ontmoeten, een telefoontje van een vriend die vraagt hoe het met me gaat, …

Zeker in de ontmoeting met mensen werkt een goed humeur aanstekelijk. Al blijft het met de mondmaskers wel wat moeilijker om dat te tonen. Maar geen nood, het kan ook zo.
Op mijn wandelingen kom ik regelmatig onbekenden tegen en we groeten mekaar vaak spontaan.
En aan telefoon heb je geen hinder van een mondmasker. Zo ging gistermorgen mijn humeur een stuk de hoogte in door een telefoontje van een dame die mij bedankte omdat ik haar terug een paternoster bezorgd had.
Het zijn de kleine dingen die er vaak toe doen!

Pastor Chris

woensdag 3 november 2021

Sint Hubertusbrood

Als je graag in de bossen van de Ardennen gaat wandelen: wacht nog een beetje. Want het jachtseizoen is geopend en je loopt het risico tegen een lading hagel - of erger: zwarte sneeuw - aan te lopen of een grote omweg te moeten maken... Vandaag is het immers Sint Hubertus, de patroon van de jacht en dus de opening van de tijd van de jagers. Het behoort tot mijn vroege herinneringen dat ik met mijn ouders op bezoek was bij een groottante, die enkele stukjes hubertusbrood van jàààren ervoor te voorschijn haalde. Ja, de oude traditie bestond toen nog veel meer dat op Sint Hubertus, na de mis, brood gewijd werd dat vervolgens aan mens en dier te eten werd gegeven tegen hondsdolheid. Het gewijde brood zag er nog helemaal intact uit en was ondanks de jaren ouderdom helemaal niet beschimmeld. Ik herinner mij dat er een rilling door mij heenging: was het de wijding die ervoor had gezorgd dat het brood niet beschimmelde en tot dat moment bewaard bleef? Het leek een zichtbaar teken van Gods aanwezigheid... Ik mocht een stukje opeten. Dat voelde heel plechtig, maar viel anderzijds eerlijk gezegd niet zo goed mee, want het was nog wel eetbaar, maar het was steenhard. (Ik begrijp nu dat het evengoed de uitdroging was, die de schimmels geen kans hadden gegeven...). (Het dringt ook nu pas tot mij door dat mijn groottante mij een stuk brood gaf dat eigenlijk bedoeld was tegen hondsdolheid. Zou ik er (toen al) zo bedreigd uit gezien hebben? En heeft het brood ook geholpen? Sta me toe, lezer, dat ik het aan u overlaat om dat te beoordelen... )
Ik bewaar er in elk geval een erg warme herinnering aan. Het was de tijd dat God gewoon aanwezig was in een stuk brood en niemand daarvan opkeek. "Als een mantel, om mij heengeslagen", zoals een kerklied zegt. Anderzijds leidde het ook niet tot verwondering. Het is toch pas in de verwondering dat ik God echt ontmoet in mijn leven? Misschien nog meer vandaag, dan toen.

Tony, pastor

dinsdag 2 november 2021

Allerzielen

De dag na Allerheiligen is de dag van Allerzielen. We denken aan alle overledenen en we bidden voor hen. Omdat 2 november geen verlofdag is, is het vanzelfsprekend geworden om al op Allerheiligen de graven van onze overledenen te bezoeken of hen op die dag bijzonder te gedenken. En dat is heel zinvol, want velen van hen hebben geprobeerd de zaligsprekingen – in het evangelie van 1 november - tijdens hun leven gestalte te geven. Bovendien gaat het gedenken van de overledenen in de namiddag van Allerheiligen terug op een oude gewoonte. Vóór de liturgievernieuwing werd door de priesters en in de gemeenschappen waar het breviergebed werd gebeden of gezongen, na de vespers (avondgebed dat veelal in de namiddag werd gebeden) van Allerheiligen, het vooravondgebed (‘eerste verspers’) van Allerzielen gebeden. Zo is de gewoonte gegroeid die nog steeds bestaat op een aantal plaatsen, om in de namiddag van Allerheiligen een afzonderlijke gebedsdienst voor de overledenen te houden, waarna de mensen een gebed gaan doen bij de graven van hun geliefden op het kerkhof.
Maar de eigenlijke gedenkdag van alle overledenen valt dus op twee november. Het is een gewoonte die ontstaan is in de Middeleeuwen in de beroemde abdij van Cluny en zich vandaaruit over de Westerse Kerk heeft verspreid. Op deze dag gedenken we niet alleen onze overleden familieleden en vrienden, maar bidden we voor állen die gestorven zijn. Zo drukken wij onze verbondenheid met hen uit. Net zoals Allerheiligen maakt ook de dag van Allerzielen ons ervan bewust dat wij één gemeenschap vormen over de dood heen rond de levende Jezus. Allerheiligen en Allerzielen zijn dus twee ‘paasdagen’. Dat wordt ook uitgedrukt in het openingsgebed van deze dag:
“Heer onze God, Gij hebt Jezus uit de dood opgewekt als eerste van allen die ontslapen zijn. Aan deze belofte houden wij ons vast nu wij uw dienaren gedenken die in vrede met Christus, uw Zoon, gestorven zijn. Wij vragen U: laat ook hen delen in de vreugde der verrijzenis die zij van U verwachten. Door onze Heer Jezus Christus, uw Zoon, die met U leeft en heerst in de eenheid van de heilige Geest, God, door de eeuwen der eeuwen. Amen.”

Pastor Benno

© Pixabay