Moeite

‘Wat de moeite waard is, is veel moeite waard. ’ BZN maandag 28 maart 2022

Ik weet niet of u het ‘fenomeen’ herkent, maar soms kost het mij moeite om in gang te schieten. Vandaag is blijkbaar zo’n dag, misschien mee onder invloed van een nogal slapeloze nacht.
Wat is ons veel moeite waard?
Vele mensen zullen waarschijnlijk antwoorden: kinderen en zeker kleinkinderen.
Ik herinner mij de uitspraak van iemand die zei: ‘Voor je kinderen spring je maar voor je kleinkinderen loop je.’ Of iemand (om geen naam te noemen) die na een goedgevulde Brusselse leerdag ’s avonds gaat babysitten bij de kleinkinderen.
Velen, ook ikzelf, zullen zeggen: familie en goede vrienden. Het gebeurt regelmatig dat mijn agenda wordt aangepast om iets voor hen te kunnen doen.
Ik zou er ook de pastorale inzet aan willen toevoegen.
En zo kom ik bij dat korte stukje uit het evangelie van Mattheüs 13, 44: ‘Het is met het koninkrijk der hemelen als met een schat, in de akker verborgen. Toen iemand hem vond, verborg hij hem, en van blijdschap ging hij alles verkopen wat hij bezat en kocht hij die akker.’
Ik wens u van harte zo’n schat toe.

Pastor Chris

© Pixabay

Pasen voor Will Smith

Al een hele tijd had Will Smith door zijn actie alle aandacht naar zich toegetrokken, daarbij zelfs Poetin in de schaduw zettend. Op het podium van het Oscar Gala had zich ondertussen de volledige jury verzameld, met nog wat andere specialisten, die zich over Will's lot moesten uitspreken. 'Het hoogtepunt wordt het einde van zijn carrière' fluisterde een journalist. Toevallig was niemand minder dan Jezus ook in de zaal. Hij werd wat in beslag genomen door zijn smartphone en gaf nog net een like aan het bestuur van voetbalclub Antwerp, toen de juryvoorzitter hem op het podium vroeg. 'Jij hebt alles gezien', zei de leider van het eerbiedwaardige genootschap. 'Zeg ons, is het geoorloofd om de deleteknop te gebruiken voor de carrière van Will?' Uit de zaal klonk een goedkeurend gemompel. Men wou wel eens horen wat de grote profeet nu zou zeggen. Jezus swipte nog even verder, voor hij uiteindelijk opkeek. 'Ja hoor', zei Hij, beamend wat iedereen leek te willen horen. 'In deze situatie is de deleteknop aangewezen. Maar op zulk uitzonderlijk moment is alleen iemand die zelf zonder blaam is, waardig om hem in te drukken!' Het aanvankelijk uitbundige applaus uit de zaal kwam geleidelijk tot bedaren. Iemand die zonder blaam is...? Men zag Jezus scrollen naar kersvers Gent-Wevelgem winnaar Biniam Girmay die zich bekloeg over de zware druk van de publieke opinie na zijn overwinning. De zaal viel ondertussen helemaal stil en hier en daar verdween er zelfs iemand van het podium. Elke Hollywoodfanaat weet dat the show must go on en dat "stilvallen" moordend is voor de kijkcijfers. Gelukkig riep er plotseling een kind vanop de eerste rij: 'Maar Jezus, jij bent zelf zonder blaam - jij bent toch waardig om op delete te duwen?!' Jezus glimlachte. 'Ik hou niet zo van die toets. Ik hou het bij de combinatie ctrl-alt-delete: dat geeft een nieuwe start'. Hij richtte zich vervolgens tot Will Smith en zei: 'Will, Will toch! Ik blijf een fan van jou. Maar die rol van Rambo gaat je echt niet af. Laat je vrouw gerust voor zichzelf spreken!'
Er klonk aarzelend applaus. Enkele hostessen begonnen paaseitjes uit te delen.

Tony, pastor (vrij naar Joh (!) 8, 1-11)

Komt het allemaal nog wel goed?

Deze week hadden we een gesprek met als insteek: We rollen van de ene crisis in de andere, hoe gaan wij daar gelovig mee om? Covid, oorlog, veel mensen die ontmoedigd zijn om ons heen,... Niemand schijnt te ontsnappen aan de gedachte: "Komt het allemaal nog wel goed?" Sommigen zakken zo die weg dat ze zich op de bodem voelen. Ze hebben geen kracht meer om uit het dal te klimmen, laat staan om tegen een berg van oorlog en ziektes aan te kijken.

Komt het allemaal nog goed? En hoe kan geloven daarbij helpen?
Ik denk vooral niet bij de pakken blijven zitten. 'Zien' wat er rond ons gebeurt, de zaken die fout lopen maar ook het goede dat gebeurt. Om één voorbeeld te geven: de spontane solidariteit die ontstaat voor de mensen van Oekraïne. Solidariteit, onder welke vorm ook, zorgt ervoor dat je iemand bent voor iemand. En dat geeft kracht. Liefde geeft kracht. En laat nu juist de 'liefde' de allergrootste kracht zijn die uitgaat van ons geloof.

Wie geloof zegt, zegt ook God. God die is: 'ik zal er zijn voor u'. Hij is er ook voor ons, zeker in tijden van nood. Net zoals Hij de jammerklachten van zijn volk in Egypte gehoord heeft, ziet Hij ook onze nood. Maar hebben wij nog de moed om Hem om hulp te vragen? Durven wij God onze nood toevertrouwen? Als we daarin slagen zal het ons de kracht geven om niet bij de pakken te blijven zitten want Hij geeft ons de kracht om verder te gaan dan wij denken te kunnen.

Dan is er nog dat kleine vlammetje hoop. Ik geef het toe, dat is soms voor mij ook het moeilijkste. Als we uit een dal willen klimmen moeten we soms andere wegen gaan dan we voorzien hadden. Kan ik het aan? Kunnen wij het aan?
Mijn vlammetje hoop werd gisteren morgen gevoed door het evangelie van de verloren zoon of de barmhartige vader. De enige hoop op overleven was, voor de jongste zoon, teruggaan naar zijn vader. Hij was zelfs bereid om als dienstknecht te werken bij zijn vader. Zonder die ommekeer was hij er niet in geslaagd om uit het dal te klimmen waar hij in verzeild was geraakt. Hij heeft zich herpakt en heeft de open armen van zijn vader gevonden. Zijn vlammetje hoop werd gevoed met een overvloed aan liefde.

Ik ben er zeker van: met Geloof, Hoop en Liefde kunnen we de wereld aan. Dat wens ik u allen toe.

Pastor Mariette

Hymne voor de vrede in Oekraïene

met dank aan Kathleen Van Hove voor de link

Tony, pastor

Stilstaan bij het evangelie

4de zondag veertigdagentijd: Lucas 15,1-3.11-32

‘Het geduld van de Vader’

Deze evangelietekst begint met gemor van de Farizeeën en schriftgeleerden. Zij begrijpen niet hoe Jezus aan tafel kan gaan met zondaars en tollenaars. Jezus antwoordt met drie parabels. Deze zondag beluisteren we de parabel van de ‘verloren zoon’ of van de ‘barmhartige Vader’.
Dit Bijbelverhaal ligt mij nauw aan het hart. Wat mij vooral treft is het ‘geduld’ van de Vader. Hij dwingt de jongste zoon niet om thuis te blijven. Hij laat hem de vrijheid om zijn eigen weg te zoeken in het leven, ook al leidt die hem weg van de Vader.
De Vader schrijft zijn zoon niet af, zoals de oudste broer eigenlijk met zijn broer doet.
Hij gaat geduldig op uitkijk staan; misschien komt zijn jongste zoon wel tot inkeer.
De Vader verbindt geduld met liefde. Iets met liefde doen is toch iets anders dan een plicht vervullen. Geduld vanuit je hart maakt degene aan wie je ze betoont alleen maar rijker.
God wacht op ons met eindeloos geduld. Hij dwingt ons niet maar blijft uitkijken naar onze terugkomst, hoelang die soms wordt uitgesteld. De verloren zoon verwachtte dat geduld in liefde helemaal niet meer en de oudste zoon begreep het niet.
Daarom mogen wij bidden: ‘Barmhartige Vader, help ons te geloven in Uw liefde en geduld.’

Pastor Chris

Wat je ook gedaan hebt en welke wegen je ook ingeslagen bent, als je terug naar ‘huis’ wilt komen, weet dan dat Ik op je sta te wachten en dat je welkom bent bij Mij – zegt God. Ik wil je omarmen en liefhebben, net zoals voorheen, omdat je mijn kind bent én blijft, wat er ook gebeurt.
Alhoewel je Mij pijn hebt gedaan en Mij ontgoocheld hebt, toch wil Ik je een nieuwe kans geven en opnieuw een toekomst voor je openen. Ik wil je laten delen in de warmte van mijn hart en Ik hoop dat je ook zelf barmhartig kunt zijn voor anderen. Alleen op die manier maak je duidelijk dat Ik jouw Vader ben!

Erwin Roosen

De terugkeer van de verloren zoon
©Abraham Bosse via wikimedia commons.

Maria’s eerste Pasen

Vandaag 25 maart, negen maanden vóór het Kerstfeest, viert de Kerk het feest van ‘Maria Boodschap’ of ‘Aankondiging des Heren’ of ‘Annuntiatie’. Het Lucas-evangelie is het enige boek van het Nieuwe Testament dat van de annunciatie of aankondiging door de engel Gabriël melding maakt (1,26-38). Wat mij altijd opvalt in dat verhaal is de aanvankelijke onzekerheid van Maria. Er staat dat zij in verwarring geraakt wanneer ze van de engel verneemt dat zij moeder van Jezus zal worden. Ze wordt bevangen door schrik en vraagt zich af hoe dat allemaal moet gebeuren. Pas nadat ze te horen krijgt dat de Heilige Geest haar zal sterken, durft ze ja tezeggen. Op zich geeft dat troost. Want ook Maria is menselijk. Ook zij twijfelt soms. En daarin gelijkt zij op ons. Maar uiteindelijk is haar vertrouwen toch groter dan haar twijfel. En dit vertrouwen vloeit voort uit haar geloof in Gods kracht. Ze mag echt ervaren dat God doorbreekt temidden de duisternis, dat Hij haar overkomt als regen die de aarde nieuwe kracht geeft. En in die zin is dit feest dat we midden de veertigdagentijd vieren reeds een paasfeest. Het is als het ware Maria’s eerste Pasen! En wat past beter bij dit feest dan het lied op tekst van Sytze de Vries. Alsof het de woorden van Maria zelf zijn. Mocht God ook ons zo overkomen met zijn kracht, net zoals Hij Maria overkwam.

Pastor Gino

Zoals de regen onverwacht
een moede aarde op nieuwe krachten brengt,
zoals een bedding leeg en dor
plotseling volstroomt en leven brengt,

zo is mijn God,
zo overkomt Hij mij,
een bron die uitbreekt
in mijn woestijn
ik adem op,
de dood ontkomen.

Zoals het daglicht te middernacht
zo onvoorstelbaar ondenkbaar lijkt,
maar in de morgen stralend nieuw
de zon weer opgaat, de nacht aan banden legt,

zo is mijn God,
zo overkomt Hij mij,
een bron die uitbreekt
in mijn woestijn
ik adem op,
de dood ontkomen.

(Tekst: Sytze de Vries - Muziek: Willem Vogel)

Handen

‘Handen en armen zijn er om elkaar te warmen.’ (BZN zondag 20 maart 2022)

Zondag 20 maart was het de Dag van de zorg. Maar elke dag zijn er zovelen die zorg dragen voor anderen. Een lijst van al deze mensen maken zou onbegonnen werk zijn en zeker onvoldoende recht doen aan wat zij voor anderen betekenen.
Ik was bij het begin van de week getroffen door een mail die ik ontving.
Ook in Sint-Lambrechts-Woluwe worden Oekraïense vluchtelingen opgevangen, ondermeer in leegstaande gebouwen bij mij in de buurt. Het Rode Kruis coördineert de opvang maar doet ook beroep op vele vrijwilligers. Om toch één naam te noemen: Georges De Smul is één van hen.
De taken van de vrijwilligers zijn divers zegt hij en is het emotioneel zwaar.
Onze voornaamste taak schrijft hij, is deze mensen goed ontvangen en menselijke warmte geven.
De solidariteit onder mensen is een bemoedigend teken in deze tijden van oorlog en lijden.
Misschien kent u wel het gekende verhaal over een Normandisch dorpje waar veel verwoest was in de wereldoorlog. Soldaten hielpen bij het ruimen van het puin. Het kruisbeeld uit het kerkje werd teruggevonden maar de handen bleven spoorloos. Eén van de soldaten schreef op de plaats van de handen van Christus: ‘Ik heb geen andere handen dan de uwe!’
God, ik dank U voor allen die uw nabijheid zichtbaar en tastbaar maken.

Pastor Chris

© Pixabay

Toen covid voorbij was, kreeg ik het...

Ik bekeek op zondagavond het programma van de aankomende week en zag wat één van de meest gevulde weken van het jaar leek te zullen worden. Waar we voor staan, gaan we door - zoals men wel eens zegt. Met een zekere vastberadenheid ging ik de nacht in...
De volgende dag - juist de tweede verjaardag van de eerste lockdown - had ik blijkbaar af te rekenen met een buikgriep. Gelukkig niet positief getest op covid, maar toch maar thuis gebleven. Hinder is één zaak, maar niemand besmetten is toch een ander. Afspraken konden gelukkig thuis afgewerkt worden.
De dinsdag leek alles in orde, goede nacht gehad. De jas al aan om naar het vicariaat te vertrekken, toen ik er mij bewust van werd dat ik toch nog niet helemaal in orde was... twijfel... zelftest en een héél aarzelend... tweede streepje. Het bleek waar: weinig later volgde een positieve pcr test en had ik een week huisarrest (wat ik zelfs als adolescent nooit voorgehad) Vreemd hoe de drukste week van het jaar in geen tijd de kalmste werd. Telewerk en videovergaderingen lieten mij nog wel iets redden - ik was ook niet zo ziek: een beetje koorts en amper méér snotneus dan anders. Maar het meeste werd gewoon geschrapt. Ineens een zee van tijd.
Eigenlijk was het een buitenkans. Als al de drukte plots wegvalt en het leven toch gewoon verder gaat... was er dan aanvankelijk niet veel illusie bij? Een mens vindt misschien wel graag dat hij belangrijke dingen te doen heeft, maar hoeveel is daarbij dat er echt toe doet? Het maakt bescheiden, voetjes op de grond en tegelijk dankbaar. Mijn eerste genademoment van de week.
En dan is er dat onwaarschijnlijk groot aantal mensen die hulp boden en zo teken van genegenheid gaven - al had ik aan niemand gezegd dat ik ziek was. Een tweede genademoment.
Toen ik een week later, opnieuw op maandag, weer voor dag en dauw met de fiets op de baan mocht heb ik daar meer deugd aan beleefd dan in jaren. Derde genademoment.
Is dat ook niet het wezen van de veertigdagentijd, dat beproeving en buitenkans meestal hand in hand gaan...?

Tony, pastor

Da pacem, Domine

De oorlog in OekraIne gaat voort en wij blijven bidden om vrede. Een kort refrein dat ons kan helpen in ons persoonlijk en gemeenschappelijk gebed is de bekende canon uit Taizé: “Da pacem, Domine, da pacem, o Christe, in diebus nostris”. Deze bekende canon wordt in Taizé-groepen maar ook in onze kerken wel eens gezongen. U vindt hieronder de link om hem te beluisteren. “Geef vrede, Heer, geef vrede, o Christus, in onze dagen” luidt de vertaling uit het Latijn. De Latijnse canons of refreinen van Taizé zijn doorgaans genomen uit de oude Latijnse liturgie of uit de Bijbel. In dit geval komt de tekst uit een refrein met gebed – een ‘suffragium’, een apart gebed voor vrede aan het einde van een viering - dat in de oude liturgie werd gezongen ten tijde van oorlog of oorlogsdreiging, zoals nu ook. De oorspronkelijke tekst is samengesteld uit verschillende bijbelverzen en luidt:
“Da pacem, Domine, in diebus nostris quia non est alius qui pugnet pro nobis nisi tu, Deus noster.” “Geef, vrede, Heer, in onze dagen, want er is geen ander die voor ons strijdt, dan Gij, onze God”. Dan volgt een bijbelvers gericht tot de gemeenschap: “Moge vrede heersen binnen uw omwalling en overvloed binnen uw poorten”. En er wordt besloten met een gebed:
“God, van U komen de heilige verlangens, goede voornemens en rechtvaardige daden. Geef aan uw dienaars die vrede die de wereld niet kan geven, opdat onze harten gehecht zouden zijn aan uw geboden en wij, bevrijd van vrees voor vijanden, onder uw bescherming rustige tijden mogen beleven. Door Christus, onze Heer. Amen.”

Ter inspiratie.

Pastor Benno.

De kunst van het kiezen

Kiezen, we moeten het regelmatig doen, soms is het gemakkelijk en soms kunnen we niet kiezen.
Kiezen kan soms ook moed vragen.

Zaterdag was ik met een groepje kinderen van het tweede leerjaar voor een Godly Play bijeenkomst. Als begeleider is het mijn taak om te zorgen dat de kinderen weten wat er gaat gebeuren. Om een verhaal echt te kunnen laten open gaan is het  belangrijk dat ze bij zichzelf nagaan of ze er klaar voor zijn om naar een verhaal te luisteren. Sommigen zitten nog met muizenissen van thuis, of er is onderweg iets gebeurd, of ze moeten dringend... Je kan maar ten volle je aandacht geven als je hoofd vrij is. Na een woordje uitleg zei ik: "wie er klaar voor is mag met mij meekomen". Eén jongentje bleef zitten. Hij zei dat hij liever niet naar het verhaal ging luisteren. Ik nam zijn antwoord ernstig en bracht de andere kinderen één voor één naar de kring. Daarna ging ik naar de jongen terug en vroeg of hij zich niet bedacht had. Neen, zei hij met tranen in de ogen. Toen ik hem vroeg wat hij nodig had zei hij, ik wil wel lezen in de Kijkbijbel. Ik gaf hem de Kijkbijbel en hij begon het verhaal van Jona te lezen. Stil is hij aan het tafeltje blijven zitten. Hij heeft het ganse verhaal van Jona gelezen en toen de andere kinderen terug naar buiten gingen is hij mee gegaan. Voor hij de deur uitstapte zei hij: dank u dat ik heb mogen lezen. Waarom die jongen daarvoor koos weet ik niet. Ik vond het zelf wel een moedige keuze op die leeftijd. Moedig dat hij voor zichzelf durfde opkomen, omdat hij wist dat luisteren naar een verhaal voor hem niet kon op dat moment.

Ik voel mij gelukkig dat ik die jongen de vrijheid heb gegeven om te kunnen kiezen.
Die vrijheid wens ik u allen toe. De vrijheid om te kiezen waar jij in gelooft ook al loop je daardoor niet in het rijtje. God heeft ons die vrijheid trouwens gegeven. Bij echte vrijheid staat de liefde centraal: de liefde voor jezelf, de liefde voor de ander en liefde voor God.

Pastor Mariette

Stilstaan bij het evangelie

Derde zondag in de Veertigdagentijd– C : Lucas 13, 1-9

Van de derde tot en met de vijfde zondag in de Vasten hebben de zondagslezingen in het A-, B- en C-jaar hun eigen thematiek. In dit C-jaar is dit : ‘bekering’. Drie zondag na elkaar doen de evangelies ons nadenken over wat het betekent : ‘je bekeren’, je afkeren van het kwaad of de ikzucht en je naar God en het goede toekeren. Bekering is dus niet alleen iets voor ongelovigen die gelovig willen worden. Bekering is ook iets voor gelovigen, dus voor ons allemaal. Als christenen zijn we geroepen om ‘een leven van bekering te leiden’, altijd weer opnieuw ons leven te heroriënteren, op God te richten.
In het evangelie van deze zondag gebruikt Jezus twee voorvallen uit de dagelijkse realiteit om zijn toehoorders – en dus ook ons – te choqueren en zo te doen nadenken. De Romeinse bezetter heeft een bloedbad aangericht in de tempel en een toren is ingestort op een aantal mensen. Het gaat Jezus niet om de schuld van die mensen, maar, zegt Hij, « als gij u niet bekeert, zult ge allen op een dergelijke manier omkomen ». Straffe taal in Oosterse stijl om ons wakker te schudden, om ons te doen inzien : buiten God en het goede is er geen leven. Om echt te leven en te overleven is het nodig om te kiezen voor God en het goede. Mochten oorlogszuchtige leiders dat ook inzien…
Maar laten we ook naar onszelf kijken en nagaan of onze levenskeuzen wel leven gevend zijn. In deze veertigdagentijd en een leven lang worden wij opgeroepen om leven brengende mensen te zijn. Daarbij worden we vandaag bemoedigd : God heeft geduld met ons. Hij neemt de tijd om op onze bekering te wachten en haar te bevorderen, zoals in het evangelie vandaag de tuinman zijn vijgenboom verzorgt en geduldig wacht op vruchten.

Pastor Benno.

Carl Rahl, Das Gleichnis vom unfruchtbaren Feigenbaum,
Österreichische Galerie Belvedere
© wikimedia commons

De weldaad van de slaap

Vandaag, 18 maart, is het de ‘Internationale Dag van de Slaap’. Deze vindt jaarlijks plaats op de vrijdag voordat de lente begint. Op deze dag staan slapen en zaken die met slapen te maken hebben centraal. Heel veel mensen slapen slecht, en een afspraak in de slaapkliniek moet je tegenwoordig maanden op voorhand boeken. We weten allemaal hoe belangrijk een goede nachtrust is. Tijdens het slapen komen we terug op krachten. Slecht slapen kan een uiterst negatieve invloed hebben op ons lichamelijk en mentaal welzijn. Vandaag de dag zijn we ons hiervan meer dan ooit bewust. Het is dan ook niet te verwonderen dat er tal van boeken en websites over de slaap beschikbaar zijn die ons vertellen wat we moeten doen om goed en beter te slapen: meditatieoefeningen, yoga, beweging, voeding, een boek lezen voor het slapen gaan in plaats van TV of tablet, warme melk met honing, voetmassage, … En sommige van die zaken helpen echt wel, geloof het maar van ondergetekende lichte slaper! Ook in de Bijbel wordt er vaak over de slaap gesproken. Zo horen we bijvoorbeeld in Psalm 127 dat God het ‘zijn beminden in de slaap geeft’. En blijkbaar was Jezus een goede slaper, zo lezen we toch in Marcus 4, 38, waar hij rustig in de boot ligt te slapen en met geen stokken wakker te krijgen is, terwijl er nochtans een hevige storm op het meer woedt. Anderzijds horen we ook hoe Jezus op het eind van zijn leven bedroefd (en zelfs kwaad) was dat zijn leerlingen in slaap vielen, terwijl Hij hen had gevraagd om met Hem te waken (Matteüs 26, 40). Zelf vind ik Psalm 121 één van de mooiste teksten in de Bijbel over slaap. Daar krijgen we te horen dat God zelf niet slaapt of sluimert, want hij waakt over ons. Het doet denken aan de Latijnse spreuk ‘vigilat ut quiescant’, hij waakt opdat zij slapen, tot 2008 niet voor niets de lijfspreuk van de Nederlandse politie. Soms helpt die gedachte mij om in te slapen. Dan zeg ik soms: ‘God, ik heb vandaag geprobeerd om te doen wat ik kon. Ik leg het nu naast mij neer en leg het in Uw handen. Draag Gij er nu verder zorg voor, morgen neem ik het dan wel weer over’. Het helpt mij om niet te blijven piekeren over bepaalde zaken, maar om het in Gods handen te leggen, om zo mijn geest vrij en leeg te maken voor de nachtrust. En wanneer je bang bent om te gaan slapen, omdat je vreest dat je weer moeilijk de slaap zal kunnen vatten, wees dan de woorden van Spreuken 3, 24 indachtig: ‘Je hoeft niet bang te zijn wanneer je slapen gaat, je slaap zal vredig zijn.’ Tot slot nog een toemaatje: ook muziek kan ons helpen om in slaap te vallen. Zachte meditatieve muziek brengt ons tot rust en doet ons in een slaapmodus gaan. Dat weet ook de componist Max Richter. Hij componeerde een acht uur durend wiegelied onder de naam ‘Sleep’, bedoeld om ’s nachts naar te luisteren. Zijn hoop is dat mensen er effectief bij in slaap vallen. Als het stuk opgevoerd wordt, worden trouwens ook bedden geplaatst waar mensen naar de muziek kunnen luisteren. Zo was het ook toen op vrijdagavond 7 september 2018 het stuk in de Antwerpse kathedraal werd gebracht en 300 bedden werden aangesleept. Voor één keer mocht je dus in slaap vallen in de kerk. Hieronder kan je luisteren naar een fragment ervan. Slaapwel!

Pastor Gino.

Bezems

‘Nieuwe bezems vegen schoon, maar de oude kennen de hoekjes.’ (BZN dinsdag 15 maart 2022)

Toen ik eergisteren deze spreuk las, dacht ik terug aan mijn moeder. Perfectionisme was haar echt niet vreemd. Ook in het huishouden moest alles tot in de puntjes zijn. En aangezien we een handje toestaken, kregen we de raadgeving: ‘Vergeet de hoekjes niet!’
Bovendien zou ik best een nieuwe bezem kopen, de oude heeft zijn beste tijd gehad.
Misschien is het op dit moment ook zo in de Kerk.
Een nieuwe bezem aanschaffen, bij wijze van spreken, staat voor vernieuwing, voor verandering gericht op de toekomst. Maar ‘die oude bezem’ voelt zo vertrouwd aan. ‘Waarom hem dan vervangen door een nieuwe?’, zou de vraag kunnen zijn.
Deze veertigdagentijd nodigt uit om al vooruit te kijken naar Pasen. Nieuw leven in de Kerk, vegen met nieuwe bezems, ook al vraagt dat inspanning en roept dat soms angst op.
‘Zie, Ik ga iets nieuws maken, het is al aan het kiemen, weet je dat niet?’ (Jesaja 43,19)
Een woord van Godswege om op te vertrouwen!

Pastor Chris

© Pixabay

Paasbloem voor Oekraïne

Ik weet niet hoe het met u zit, maar die oorlog in Oekraïne laat mij niet los. Het lijkt alsof er geen rust meer is, nu zo dichtbij mensen doodsangsten uitstaan omwille van geweld, dat hun leven bedreigt. Je zou er voorwaar de humor en elke luchtigheid door verliezen ofschoon je dat toch maar beter niet doet, want die helpen je om staande te blijven. Wie dacht dat covid op een oorlogssituatie leek, moet vandaag maar eens in Kiev gaan kijken.
Op zo'n moment, terwijl ik het zoveelste radiojournaal beluister (de Kardinaal citeerde vorige zondag in de mis voor de vrede in de Kathedraal een Amerikaanse confrater, die aangaf dat naast gebed en solidariteit onze weerbaarheid erin ligt om goed geïnformeerd te zijn. Weten wat gebeurt beschermt tegen fake news...) kijk ik onwillekeurig naar het gazon in mijn tuin en...
daar staat een Paasbloem in bloei. Waar komt die vandaag? Ik heb ze daar niet geplant. Ze moet er al lang staan; elk jaar heeft ze mijn afwezig, onverschillige blik overleefd en heeft ze gebloeid. Dat moet wel. Voor de eerste keer zie ik haar: is dat het slagveld waar ineens, tussen dood en vernieling, geheel onverwacht, toch leven verschijnt? Ja, gebed, informatie en solidariteit houden ons weerbaar. Maar misschien zijn deze wel gegrond in ons Paasgeloof, dat Leven sterker is dan dood. Er is Hoop!

Tony, pastor

Kat in de kerk

“Wat God doet dat is welgedaan, ‘k zal aan zijn hand vertrouwend gaan” zongen wij vorige zondag in het intredelied van de viering in Stokkel. Ondertussen wandelde een jong poesje vol vertrouwen de trappen bij het tabernakel op, als om onze zang te illustreren. We lieten het rustig zijn gang gaan, want de deuren stonden immers open. Het zou wel weer terug buiten raken. Tijdens de woorddienst deed het zijn ronde in de kerk. Een beetje zoals een leerkracht die tijdens de studie toezicht houdt en tussen de rijen door wandelt. Hoewel, me dunkt dat het tijdens de preek een beetje ostentatief naar buiten ging… Ik ben niet zeker. Maar tijdens de offerande stapte de poes weer rustig aan het altaar voorbij, nieuwsgierig om te zien wat er nu ging gebeuren. En tijdens de consecratie was het daar weer. We zouden hem ‘Zacheüs’ kunnen noemen, bedacht ik mij, “want hij wilde Jezus zien”, zoals het evangelie zegt.

Achteraf bleek dat de poes ook tijdens de volgende vieringen in de kerk verschenen was, zich had laten oppakken en strelen door kinderen, zich op een vriendelijke of een minder vriendelijke manier de kerk had laten uitzetten door ijverige mensen en zelfs in de sacristie op bezoek was gekomen. ’s Avonds ging ik toch maar eens kijken op de trappen van de kerk, waar de poes nog gesignaleerd was. Ik had maar “poes, poes” te roepen en ze sprong tevoorschijn. Zonder enig probleem liet ze zich oppakken. 

Blijkbaar is het een poes die mensen kent en vertrouwen heeft in hen. Denkend aan mijn betreurde Giscard smolt mijn hart. Ik nam de poes mee naar huis. Poezeneten en kattenbakstrooisel kreeg ik van mijn onderbuurvrouw en haar beroemde pastorijkater Kouro. Het eten werd smakelijk verorberd en de poes ging daarna zonder enige twijfel op de bak zoals elke welopgevoede poes dat doet. We brachten een rustige nacht door.
De dag erop gingen we naar de dierenarts om te weten of het beestje een chip heeft. Die bleek het wel degelijk te hebben. Wat te verwachten was. Maar enkel de politie kan zo’n chip lezen. Privacy, weet u wel. Dus nu nog naar de politie om te zien of die het baasje van de poes kan vinden. In elk geval heeft dat baasje aan de poes geleerd om vertrouwen te hebben in mensen.
Het doet me denken aan al die mensen die uit Oekraïne naar hier vluchten en vertrouwen hebben in ons.

Pastor Benno.

Maar oma, ben je daar niet te oud voor?

Kinderen zijn oprecht en zeggen het zoals ze het denken. Toen ze onlangs bij mij waren kwam de pakjesdienst. Ze waren natuurlijk heel nieuwsgiering. Zeker toen ik zei dat het een nieuw speelgoedje was voor oma. De doos was razendsnel open. Hun reactie zien was goddelijk... maar oma, ben je daar niet te oud voor? Marbels?!

Ik vertelde hen dat ik met een nieuw verhaal bezig ben en dat ik daarvoor die knikkers nodig had.
Ik laat jullie raden met welk verhaal. 😉

Het leven zit soms raar in elkaar, toen ik begon als pastoraal werkster bestond mijn opdracht erin om huisbezoeken te doen bij zieken bij bejaarden. Als dertiger is dat een groot leeftijdsverschil. En toch heb ik dat twintig jaar lang met alle plezier gedaan. Ik heb veel kunnen geven aan die mensen maar ook heel veel terug gekregen.

Nu ik zelf oma ben, houdt het werken aan verhalen voor kinderen (en volwassenen) mij jong. Het geeft mij energie. Toen ik gisteren de blije gezichtjes zag, nadat ik het verhaal verteld had, was voelde ik mij heel gelukkig.

Leeftijd speelt geen rol, als je maar bezig bent met datgene waarvoor de Heer jou geroepen heeft.
Dank je wel God voor de kansen die je mij geeft !

Pastor Mariette

Stilstaan bij het zondagsevangelie

Tweede zondag in de Veertigdagentijd - C: Lucas 9, 28b-36

Op de tweede zondag van de Vasten wordt elk jaar het evangelie van de Gedaanteverandering gelezen. Drie leerlingen hebben een bijzondere ervaring met Jezus, een soort Paaservaring. Zij mogen al iets inzien van wie Jezus echt is, zij krijgen al een voorsmaak van zijn leven als Verrezene, waardoor ze later beter zullen begrijpen wat Jezus zegt over zijn lijden en dood.

Wij krijgen dit evangelie elk jaar te horen op onze weg naar Pasen. Ook wij krijgen even een voorsmaak van het einddoel van onze tocht van veertig dagen: het vieren van Jezus’ verrijzenis en ons nieuwe leven in Hem. De veertigdagentijd is de tijd bij uitstek om ons door Jezus en zijn Boodschap te laten vernieuwen, om met nieuwe ogen naar Jezus maar ook naar ons eigen mens-zijn en ons christen-zijn te kijken, om gaandeweg te ontdekken dat achter de werkelijkheid de Werkelijkheid oplicht.

In dit C-jaar lezen we het evangelie van de Gedaanteverandering van Jezus in de versie van Lucas. Hij is de enige evangelist die vermeldt dat Jezus van gedaante verandert «terwijl Hij in gebed was». Het intense contact met zijn Vader doet Jezus van aanblik veranderen. Wij worden in de Vastentijd ook uitgenodigd om ons meer dan anders toe te leggen op het gebed, het contact met God, het ‘luisteren’ naar God. Het gebed kan ook ons veranderen, kan licht brengen in donkere dagen en schittering in de grijsheid van het bestaan. Zo worden wij meer en meer ‘Paasmensen’, mensen die leven geven en licht verspreiden.

Pastor Benno.

De gedaanteverandering van Christus
©Willem van Herp via wikimedia commons

Zalig Pasen!

Hoe was bij jou de afgelopen week? Was het gemakkelijk om terug naar de winkel te gaan zonder mondmasker? Of hou je ze voor alle zekerheid nog even op? En hoe verliep het op de werkvloer? Hoe voelde het om tal van coronamaatregelen terug achterwege te laten? Ik merkte dat sommige mensen rondom mij zich er wat onwennig bij voelden. Ikzelf ook eerlijk gezegd. Het voelt raar aan om na twee jaar op onze hoede zijn terug dingen te mogen doen die we vroeger doodnormaal vonden. Twee jaar is ook niet niets, en zomaar terug naar het oude gaan is trouwens ook niet evident. Het vraagt opnieuw wat tijd om ons aan te passen. In zeker zin is het wel een beetje spannend om naar code geel te gaan op de coronabarometer. Het voelt aan als een nieuwe lente, en de zon die we deze week mochten meemaken droeg daar tevens toe bij. Een hernieuwde start, zo zou je het kunnen noemen. De crisis die we de afgelopen twee jaar hebben meegemaakt heeft ieder van ons op een eigen manier getroffen en geraakt. Crisissen horen bovendien nu eenmaal bij het leven. Het komt er echter op aan om ze aan te grijpen als een doorgroeimoment, als iets wat op ons pad komt en de mogelijkheid inhoudt om daar doorheen te groeien om zo ons eigen ik voller en rijker terug te vinden. Het kan ons helpen om meer diegene te worden waartoe we geroepen en geschapen zijn. En dat is op zich eigenlijk een verrijzenisgebeuren, een echte Paaservaring. De afgelopen twee jaar zijn in zekere zin een soort van langgerekte Veertigdagentijd geweest, waaruit we nu stilaan mogen opstaan en nieuw leven mogen vinden. Hopelijk geen leven zoals we altijd gewoon waren, maar een verdiepte vorm van leven, een rijker nieuw leven, een gelouterd leven. Zo mogen we misschien nu reeds een beetje Pasen ervaren, ook al staan we nog maar aan het begin van de Veertigdagentijd… Zalig Pasen dus nu reeds! En als toemaatje het ‘Lied van nieuw begin’ van Huub Oosterhuis, op muziek gezet door zijn zoon Tjeerd en gezongen door dochter Trijntje.

Pastor Gino

 

Leliën draagt de woestijn 
rozen dragen de rotsen.
Lente staat op drempel.
Leven begint opnieuw.

 

Bevende harten, vat moed, -
strek je slapende handen.
Dove oren ga open
wankelmoedigen, hoort.

 

Hij slaat bronnen,
ontbindt tongen zangen, rivieren,
water welt aan je voeten
en geen leeuw op je weg.

 

Kromme, jij wordt recht.

Woeste, jij wordt een akker.
Wat geen woorden vermogen, aarde, vrede voor jou.

 

Oude mensen vrees niet,
jong mens, wat zal het worden?
Zomertuinen aan zee –
liefde, lichaam van zon.

Onbereikbaar

‘De wereld zal niet vergaan als je even onbereikbaar bent.’

Ik heb zo de gewoonte om ‘to do-lijstjes’ te maken. Er liggen op mijn tafel en mijn bureau wel altijd papiertjes of post It’s om zeker niets te vergeten. Om nog niet te spreken over de kalender in mijn keuken en mijn agenda. Goed gevuld! Weinig kans dus op verveling.
En dan is er zo’n dag zoals gisteren dat ik door het bos de bomen niet meer zie. Misschien herkent u dat gevoel. Ik had verschillende dingen op het programma staan maar kwam er toch niet toe ze te doen. Ik zo was ik ‘onbereikbaar’. Even alles laten voor wat het was en gaan genieten van een wandeling in de ontluikende natuur. Prachtig hoe bomen en struiken prille blaadjes krijgen. En dat met een echt lenteweertje. Maar er was ook een schaduwzijde want de beelden van de oorlog in Oekraïne kreeg ik niet uit mijn hoofd. De wereld is niet vergaan omdat ik even onbereikbaar was. Maar je kan de wereld, je medemensen ook niet buitensluiten.
Wat een geluk dat God nooit zegt: ‘Ik ben even onbereikbaar.’

Pastor Chris

© Pixabay

Ik heb dorst…

Het begon met de hulpbisschop, die gisterenochtend mijn bureau binnengestormd kwam. Hij had onderweg, vlakbij het gebouw van het Vicariaat Brussel in Sint Gillis, de mensenfile gezien, die er stond voor het vroegere Bordetziekenhuis en leek in alle staten. “We moeten iets doen!”. Ik was zelf via een andere weg gekomen en wist eigenlijk niet waar hij het over had. Even later waren we met enkele mensen op weg, met al het voor de gelegenheid bruikbare kantoormateriaal in aanslag: een karretje, thermossen, bekertjes, suiker, melk, koekjes… spullen die madame Arabelle van wijlen “de collega’s” zouden hebben doen blozen.
Het bleek te kloppen: er stond een rij van een paar honderd meter, ondanks het ochtenduur vermoeid uitziende mensen, met haast niets van bagage, sommigen geen jas, maar een deken om zich heen, heel rustig en gedisciplineerd aan te schuiven. Waren zij eergisteren, toen de bommen op Oekraïne begonnen te vallen nog thuis en waren ze in alle haasten vertrokken? In geen tijd stonden er dankbare mensen rond onze geïmproviseerde koffiekar, was de “kavva” en de “tjsé” uitverkocht en moesten we om nieuwe…
Raar om zien hoe vele van onze dagelijkse zorgen ineens erg relatief blijken, hooguit luxe problemen. Maakten wij ons zorgen om maskers, vaccinaties of plaatsen op de bus? Zou het dan toch kloppen wat we op Aswoensdag in het evangelie lazen, dat “aalmoezen geven” – onze solidariteit dus – ons tegelijk dichter bij onszelf brengt en bij God?

Tony, pastor.

Koffie en thee bedeling voor de Oekraïnse vluchtelingen
© Vicariaat Brussel

Geef vrede, Heer, geef vrede

Geef vrede, Heer, geef vrede, de wereld wil slechts strijd.
Al wordt het recht beleden, de sterkste wint het pleit.
Het onrecht heerst op aarde, de leugen triomfeert,
ontluistert elke waarde, o red ons, sterke Heer.

Zo luidt de eerste strofe van lied 516 in onze Zingt Jubilate, met een tekst van Jan Nooter en op de oude melodie van ‘Ik wil mij gaan vertroosten’. In deze dagen van oorlog zindert het voortdurend in mijn hoofd. Het is van een verrassende actualiteit. De wereld wil slechts strijd… de leugen triomfeert, ontluistert elke waarde… Met velen bidden we deze dagen om redding, om uitkomst.

Geef vrede, Heer, geef vrede, de aarde wacht zo lang,
er wordt zoveel geleden, de mensen zijn zo bang,
de toekomst is zo duister, en ons geloof zo klein;
o Jezus Christus, luister en laat ons niet alleen.

Zo lang al, sinds altijd, wacht de aarde op vrede. Op zovele plaatsen in de wereld is er oorlog. Maar als oorlog dichterbij komt, beseffen we nog meer hoe mensen lijden en bang zijn. En vragen we ons af wat de toekomst gaat brengen.

Geef vrede, Heer, geef vrede, Gij die de vrede zijt,
die voor ons hebt geleden, gestreden onze strijd,
opdat wij zouden leven, bevrijd van angst en pijn,
de mensen blijdschap geven en vredestichters zijn.

We zijn onderweg naar Pasen. We gaan uitgebreid gedenken wat we in elke eucharistie vieren: het sterven en verrijzen van Jezus, begin van nieuw leven voor ons allen. Jezus kent ons lijden, onze strijd als mens. Met ons wil Hij leven en vrede brengen.

Geef vrede, Heer, geef vrede, bekeer ons felle hart.
Deel ons uw liefde mede, die onze boosheid tart,
die onze mond leert spreken en onze handen leidt.
Maak ons een levend teken: uw vrede wint de strijd.

Om instrument van Jezus’ vrede te zijn, is bekering nodig: de felheid van ons hart en ons denken, de boosheid die in elk van ons sluimert, kan omgevormd worden als we ons keren naar de liefde. Ons spreken en ons handelen, onze manier van leven en zijn kunnen dan een teken worden dat alleen Jezus’weg naar vrede, naar toekomst leidt.

Pastor Benno

Kinderen zijn geen lege doos

Krokusvakantie... er zijn nu eenmaal meer schoolvakanties dan vakantiedagen voor de ouders, dus als grootouder wordt je maanden op voorhand geboekt om tijdens de vakantie een dag voor de kinderen te zorgen. En dat doe ik met alle plezier. Quality time met je kleinkinderen is genieten. Gezelschapsspelletjes spelen, hun lievelingseten maken, ze zien glunderen omdat ze langer mogen opblijven, honderd en één vragen beantwoorden... en dan 's avonds doodmoe in bed vallen, want dat jonge geweld ben je niet meer gewoon. 

Eén vraag is bij mij toch blijven hangen: "Oma, moet je geloven om voor de kerk te werken?" Die had ik niet zien aankomen. Vanwaar die vraag dacht ik bij mezelf. "Ja, oma gelooft" zei ik. "Hoe moet je dat doen geloven? Ik wil later ook graag verhaaltjes vertellen."

Toen zei ik dat geloven eigenlijk niet zo moeilijk is. Geloven is weten dat iemand jou heel graag ziet ook al ben je niet bij hen. Zoals mama en papa je heel graag zien, ook als je op kamp bent. Op kamp zie je mama en papa niet en toch weet je dat ze jou graag zien. Dat is geloven in mama en papa.
Geloven in God is juist hetzelfde. Weten dat God jou heel graag ziet ook al heb je hem nog nooit gezien. Hij wil je vriend zijn voor altijd. "Weet je dat echt  oma?" "Oma gelooft dat." zei ik. Daarna zag ik hem in gedachten verzinken.

Ik ben er zeker van dat God in elk kinderhart een bron van spiritualiteit gelegd heeft. Hopelijk geven wij, grote mensen, het genoeg ruimte om wat er in de kiem leeft  tot ontwikkeling te laten komen. Laat het ons niet volstoppen met kennis maar geeft het prikkels om het tot bloei te laten komen.

Pastor Mariette

Stilstaan bij het zondagsevangelie

1ste zondag Vasten - jaar C: Lucas 4, 1-13

‘Door de Geest naar de woestijn gevoerd’

Bij het herlezen van dit evangelie moest ik terugdenken aan een korte woestijntocht tijdens een vakantie in Tunesië. Een gebruikelijke aanbieding voor toeristen: een klein beetje woestijnervaring.
Een aantal Godly Play-verhalen spelen zich af in de woestijn. En telkens begint het verhaal met het wijzen op de gevaren en verlatenheid van de woestijn. Een plaats waar de meeste mensen niet vrijwillig naartoe gaan.
En vandaag lezen we hoe Jezus helemaal alleen de woestijn intrekt om er veertig dagen te verblijven. ‘Vol van heilige Geest keerde Jezus terug van de Jordaan.’ (Lc.4,1)
Jezus had zich door Johannes laten dopen in de Jordaan. En een stem uit de hemel had geklonken: ‘Jij bent Mijn geliefde Zoon, in Wie Ik vreugde vind.’ (Lc.3,22)
Na Zijn doopsel trekt Jezus de woestijn in om zich voor te bereiden op zijn leven ten dienste van de mensen en van God. En op het einde van die periode wordt Hij door de duivel op de proef gesteld: bezit, macht en aanzien worden Jezus voorgelegd als alternatieve levenskeuzes. Met Schriftwoorden uit het boek Deuteronomium weerlegt en weerstaat Jezus deze bekoringen om helemaal te leven vanuit de verbondenheid met Zijn Vader.

Pastor Chris

Op Aswoensdag is voor ons de Vasten begonnen, onze tocht op weg naar Pasen.
Om daar te kunnen aankomen moeten we eerst de woestijn door,
net als de Israëlieten, net als Jezus.
De woestijn brengt ons tot inkeer
en zet ons op het spoor om op een eerlijke wijze
naar onszelf te kijken, naar de ander te kijken, naar God te kijken
Het is aan iedereen de plaats geven die God hem of haar toekent,
het is God Zijn plaats geven, God die leven is.

Elsum

Woestijn: een plek van afzondering, en een plek van keuzes
© Rodnae productions via wikimedia commons

Dat wij weer weten

Eergisteren begon de Veertigdagentijd met Aswoensdag. Vanouds is dit een dag van boetedoening. Het is de dag dat we ons hoofd laten bestrooien met as. Op dat moment zegt de priester “Gedenk, o mens, dat je stof bent en tot stof zult wederkeren”. Het zijn woorden afkomstig uit Genesis 3, 19. De voorganger kan ook zeggen “bekeer u en open uw hart voor het evangelie”. Sommigen vinden de woorden “gedenk dat je stof bent” nogal zwaar, maar toch vind ik die woorden uitermate krachtig. Deze woorden hebben niet de bedoeling om ons het gevoel te geven dat we niets voorstellen, maar ze zijn vooral bedoeld om ons te doen beseffen wie we werkelijk zijn, opdat we zouden weten dat we door God geschapen zijn, en dat we dus niet zelf onze eigen God zijn. Uit stof van de aarde genomen heeft Hij ons zijn levensadem ingeblazen. De woorden helpen ons dus om terug te keren tot wie we werkelijk zijn, wij broze en breekbare mensen, maar gedragen door God. Het helpt ons te beseffen dat we niet zelf de oorsprong zijn van alles, maar dat alles ons geschonken is, en dat we niet alles in handen hebben. Het helpt ons ook te beseffen dat we daardoor diep verbonden zijn met al het andere dat God heeft geschapen, de aarde en al wat er leeft. Dit alles wordt volgens mij prachtig verwoord in het gebed/lied ‘Dat wij weer weten’ van Andries Govaart, op muziek gezet door Rob Goorhuis. Je kan het hieronder beluisteren. Een mooi gebed om ons hart klaar te maken voor de komende Veertigdagentijd.

Dat wij weer weten, dat wij gemaakt zijn,
genomen, gevormd, uit stof van de aarde.
Dat wij weer weten,
dat Gij uw adem ons hebt geschonken;
Adem in ons.
Adem in ons, breekbaar en broos –
kruiken van aarde,
dat wij weer weten dat Gij ons vormt.

Dat wij weer weten, dat wij gemaakt zijn.
Dat wij weer weten,
dat wij verwant zijn: rotsen en gras,
mensen en lucht, sterren en zaad,
nijlpaard en musje.
Dat wij weer weten, dat wij gemaakt zijn.
Dat wij weer weten, dat wij weer keren
terug in het stof.
Dat wij weer weten, dat wij gemaakt zijn.
Dat wij ons voegen
in het werk van uw handen.

Pastor Gino

Je hebt al zo veel!

‘Blijf bij het verlangen, je hebt al zo veel.’ (BZN donderdag 3 maart 2022)

Gisteren zijn we de vasten begonnen, 40 dagen op weg naar Pasen.
Voor mij is deze spreuk van BZN een uitdaging om stil te staan wat dit voor mij kan betekenen.
‘Je hebt al zo veel’. Je kan het bekijken vanuit materieel standpunt. Dan is het een uitnodiging om niet in te gaan op elk reclameaanbod; om de vraag te durven stellen: ‘Heb ik dat wel echt nodig?’
Niet altijd een gemakkelijke vraag in onze consumptiemaatschappij.
Maar het gaat ook dieper. Het is ook een kans om te kijken naar wat werkelijk zin geeft aan mijn leven, wat uitnodigt tot dankbaarheid naar God en medemensen. Zo wordt het ook een uitnodiging om meer tijd vrij te maken voor gebed.
In de vastenkalender van Broederlijk Delen stond gisteren (Aswoensdag) een tekst onder de titel: ‘Heb jij al een voorschrift?’ De tekst ging over het ‘egodieet’. We krijgen 40 dagen tijd om er werk van te maken: minder ‘ego’ en meer de ander en de Ander.
De uitdaging om niet steeds te verlangen ‘groter en beter te zijn dan de ander’.
God, ik dank U om wie ik ben en mag zijn. Help mij in deze vastentijd!

Pastor Chris

©Pixabay

40 dagen zonder guilty pleasure?

Ik ga je niet zeggen dat je veertig dagen elk guilty pleasure moet laten. Je kan daarvoor gaan, maar moet daar dan zelf voor kiezen!
Wat kan vandaag de zin zijn van vasten? Mijn moeder vertelde van een boer, die zijn ezel leerde vasten en dan ontgoocheld vaststelde dat het dier doodviel toen hij het eindelijk kon... Dat zal wel niet de bedoeling zijn.
Als kind hoorde ik dat je minder snoepjes moest eten, om de uitgespaarde centjes aan de arme kindjes te geven. Men kon ook gehakt eten in plaats van duurder vlees, om dezelfde reden. Zo werd vasten iets dat alleen met geldelijke solidariteit te maken had. Maar als je vandaag evenveel snoepjes kan blijven eten - of duurder vlees - en toch geld aan de armen geven... waarom zou je dat eerste dan doen?
Als het niet gaat om veranderen van "mind set" (wat men vroeger "bekering" noemde), als je er geen ander mens door wordt, heeft het dan wel waarde?
Vandaag doen mensen een maand lang tournee minerale omdat dat de eigen gezondheid ten goede komt (of misschien ook de relaties met huisgenoten). Sommigen organiseren veertig dagen zonder vlees, wat het klimaat minder belast en dus beter is voor toekomstige generaties. Anderen zetten de temperatuur een graadje lager - een dikke truien maand - omdat dat beter doet voelen wat mensen op straat ervaren zonder ervoor te kiezen of omdat Poetin dat niet graag heeft. Nog anderen geven extra aandacht aan een zeurende vriend... het moet niet gaan om centjes, niet zelden is onze tijd kostbaarder!
Soberder leven, bewuster leven... het maakt meestal ook meer dankbaar: met minder besef ik meer dat ook het eenvoudigste reden is om dank te zeggen.
In die zin kan ik me geen goede vasten voorstellen die niet tegelijk dichter brengt bij God.

Tony, pastor

©Pixabay

Vastenavond

Vandaag is het ‘vastenavond’: de vooravond van de Vasten. Vóór we morgen de sobere tijd van veertigdagen ingaan, kunnen we van deze avond nog iets feestelijks maken. Dat is een eeuwenoude gewoonte, nog van in de tijd dat de vasten echt een tijd was van aanzienlijk minder eten en ‘vlees derven’. De tijden zijn veranderd. De veertigdagentijd is voor ons meer een tijd van soberheid geworden. Dus voelen we misschien minder de nood om op de avond vóór de vasten ons buikje nog eens goed rond te eten. En de karnavalsvieringen her en der – met of zonder stoeten die afgeschaft zijn in deze Covid-tijd- hebben doorgaans nog weinig te maken met ‘afscheid van het vlees’ (‘carne vale’), een mogelijke betekenis van ‘karnaval’.
En toch. Mij lijkt het belangrijk dat we het ritme van ons persoonlijk leven en ons gezinsleven ‘markeren’ met goede tradities. Tradities waar je ook bewust van geniet. En waar je elk jaar weer naar uitkijkt. Tradities die je samen beleeft met je gezin, met familie, met vrienden. Tradities die de identiteit van ons gezin, onze familie, onze vriendenkring mee-maken.
Hebben we uit onze kindertijd niet allemaal mooie herinneringen aan Sinterklaasochtend, aan het paaseitjes rapen, aan familiebijeenkomsten enzoverder? Die warme herinneringen maken ons mee tot wie we zijn. Maar het zijn ook ervaringen om door te geven aan wie na ons komt.
In mijn streek wordt karnaval niet zo uitbundig gevierd. Mijn moeder bakte nogal eens wafels op vastenavond. Pannenkoeken op Lichtmis, wafels op vastenavond. “Alles heeft zijn tijd” zou Prediker zeggen. De gezelligheid in onze keuken op die avonden blijft mij bij. Hoe we met grote ogen keken hoe het deeg werd gemaakt en dan erin mochten roeren… Hoe we rond het warme wafelijzer zaten en zagen hoe het deeg in de wafelvormen werd gegoten… De eerste warme wafels die we mochten proeven… En bij dat alles: het gevoel van bij mekaar te horen. En het besef: dit zijn wij, dit hoort bij ons. Herinneringen om te koesteren. Herinneringen om toe te wensen aan wie na ons komt. En om er mee voor te zorgen dat ze nog mogelijk zullen zijn.

Pastor Benno.

©Pixabay