Stilstaan bij het evangelie

3de Paaszondag - Johannes 21,1-19

“Hou je van Mij?”
Vorige zondag lazen we hoe Jezus verscheen aan de leerlingen en hoe Thomas tot geloof kwam in de verrezen Heer.
Vandaag vinden we een aantal van de leerlingen samen met Petrus terug aan de oever van het meer van Tiberias. Ze hebben hun beroep van visser weer opgenomen maar zonder succes want hun netten blijven leeg. En dan staat daar een vreemde op de oever die vraagt: “Hebben jullie iets te eten?” “Neen natuurlijk!” Wonderlijk genoeg varen zij op zijn woord opnieuw het meer op om het net over een andere boeg te gooien. En met wat een resultaat!
Een overvol net, dat toch niet scheurt. In het wonder herkennen zij de verrezen Jezus.
Hij nodigt hen uit om samen maaltijd te vieren, zoals op het Laatste Avondmaal: “Toen nam Jezus het brood en gaf het hun, en zo ook de vis.” (Joh.21,13)
Na de maaltijd, na dit ‘eucharistisch gebeuren’ volgt een bijzonder gesprek tussen Jezus en Petrus. Op Goede Vrijdag horen we in het lijdensverhaal hoe Petrus Jezus driemaal verloochende maar ook hoe Petrus spijt had en “bittere tranen weende”
Vandaag krijgt Petrus driemaal de vraag: “Simon, zoon van Johannes, heb je Mij lief?” (Joh.21,15). Jezus koppelt liefde voor Hem aan het gezonden worden: “Wees dan een herder voor mijn schapen.” (Joh.21,16)
Petrus wordt weer een ‘mensenvisser’

Pastor Chris

God, hemelse Vader,
steeds opnieuw hoor ik hoe Jezus dat ook aan mij vraagt:
"Hou je van Mij?"
En als ik denk met heel mijn leven
een antwoord klaar te hebben,
dan vraagt Hij het opnieuw
en moet ik mijn antwoord vaak inslikken,
omdat ik er toch niet helemaal zeker van ben
Open daarom mijn hart.
Leer mij van U en van Jezus te houden
en mij door U te laten beminnen.
En geef mij ook de durf om uw liefde voor mij
en mijn liefde voor U
een concreet gelaat te geven
in de zorg voor armen en kleinen.

Erwin Roosen

School van Joachim Patinir: Christus verschijnt aan zijn leerlingen bij het meer van Tiberias (16e eeuw)
© Wikimedia commons

Teder

Vandaag zou Toots Thielemans 100 jaar geworden zijn. Deze wereldberoemde Brusselaar, die zowel speelde in cafés in de Marollen als in wereldberoemde jazzclubs in New York, krijgt naar aanleiding van deze verjaardag deze avond een groots verjaardagsconcert in Bozar (live te beluisteren via Klara). Ook in het Paleis van Karel van Lotharingen op het Museumplein loopt dezer dagen een tentoonstelling onder de titel ‘Toots 100’. The Sound of a Belgian Legend’, en op Klara kan je een vierdelige podcast beluisteren onder de naam ‘Toots’ waarin de blik gericht wordt op de ongelooflijke carrière van deze grote muzikant. Wist je trouwens dat Toots Thielemans ook echt uitkwam voor zijn geloof? In een interview met Margot Vanderstraeten zei hij ooit: ‘O ja, I became a believer, je suis devenu croyant, ik ben gelovig geworden’. En de kern van zijn geloof was vooral dankbaarheid. Hij was dankbaar voor zijn gave om muziek te maken, maar ook voor alle kleine dingen die hij mocht ontvangen in zijn leven. Ook bracht muziek hem naar eigen zeggen in hogere sferen, daar had hij geen drugs voor nodig, zo beweerde hij. Ook bewonderenswaardig was het feit dat hij, ondanks al het succes, heel eenvoudig en nederig bleef. Hier kan je nog eens luisteren naar het mooie lied ‘Tendre’ dat Toots opnam met Claude Nougaro. Een oproep om teder te zijn voor elkaar, zonder twijfel een lied dat Toots op het lijf was geschreven. Misschien kan het ook ons inspireren om teder door het leven te gaan.

Quand les jours meilleurs se font attendre
La vraie solution c'est de s'entendre
L'un tout contre l'autre pour s'étendre
Et d'être tendre,
Voir les jours monter, les soirs descendre
Voir les flammes devenir des cendres
Et savoir que le mieux à tout prendre
C'est d'être tendre

Tendre l'autre joue quand on s'embrasse l'une
Pondre des poutous comme un prunier des prunes
Se voler dans les plumes à coups de bisous doux
On ne sait pas tout ce que l'on peut apprendre
D'un regard très doux, d'un sourire si tendre
C'est simple à comprendre
Pourtant ça vient l'on ne sait d'où

Quand les jours meilleurs se font attendre
La vraie solution c'est de s'entendre
L'un tout contre l'autre pour s'étendre
Et d'être tendre,
Tendre

Pastor Gino

Gewonigheid

‘Gewonigheid verblijdt.’ (BZN 28 april 2022)

Toen ik deze spreuk voor het eerst las deze morgen moest ik toch even nadenken. Spontaan dacht ik: het zijn toch vaak verrassende dingen of gebeurtenissen die ons blij maken. Dat is ook zo, maar mijn ervaring is dat het leven meer uit gewone dingen bestaat. En dat we daar blij om kunnen zijn , is op zich al verrassend, vind ik.
’s Morgens wakker worden en kunnen genieten van een eerste kop koffie: gewoon en bijzonder tegelijkertijd. De blog van de dag lezen: al een hele tijd een gewoonte maar ik lees nog altijd met verwondering wat iedere pastor schrijft.
Mails lezen en blij verrast opkijken van eentje dat afwijkt van de gebruikelijke.
Vorige zaterdag hadden we de retraitedag met de vormelingen. Een wandeling naar de kerk van Epifanie hoorde daar ook bij. Onderweg plukten enkelen van hen een uitgebloeide paardenbloem. Als je alle pluisjes tegelijk kan wegblazen, mag je een wens doen. Een ongedwongen moment van gewonigheid! Vandaar mijn keuze van foto.
Gewonigheid vinden we ook terug in het evangelie van deze zondag. We vinden een aantal van de leerlingen samen met Petrus terug aan de oever van het meer van Tiberias. Ze hebben hun beroep van visser weer opgenomen. En dan gebeurt de onverwachte ontmoeting met Jezus, die ze eerst niet herkennen. Hij openbaart zich als de Heer in eenvoudige gebaren: het delen van brood en vis.
Moge het ook ons gegeven zijn in ‘gewone dingen en gebeurtenissen’ Jezus te ontmoeten!

Pastor Chris

© Pixabay

Het ei van de twitteraar

Ik las op twitter dat een Amerikaan een bedrijf gekocht heeft voor meer geld dan ik kan tellen. Het is nog wel enkele dagen, maar vanouds zegt men dat in mei elk twitterend dier een ei legt.
Gelukkig hoef je niet voor elk ei zo goed te kunnen tellen. Het evangelie spreekt bijvoorbeeld van een Samaritaan die genoeg had aan twee denariën (daglonen) en wat olie en wijn (van de belangrijkste ingrediënten van de vormsel- en communieviering van volgende zondag. U bidt toch mee?) om een neergeslagen man te (laten) verzorgen.
Misschien was dat laatste wel inspirerend voor een groepje landgenoten, die het initiatief namen om zes ziekenwagens - al enkele jaren oud, maar nog nooit gebruikt - op te kopen om ze vol medicatie en medisch materiaal naar Oekraïne te sturen, om daar ingezet te worden bij wie neergeslagen worden door het oorlogsgeweld. Ze vroegen de hulpbisschop om deze levensreddende voertuigen te zegenen, vorige vrijdag in Vilvoorde, samen met de katholieke priester van de Oekraïense gemeenschap in Brussel.
Ontroerd door het gebeuren, engageerde de bisschop zich om samen met de Kerk in onze stad - de kosten voor één van deze zes voertuigen ten laste te nemen, meer bepaald degene die nu al in het oosten van dat lijdende land wordt ingezet. (Er ontbreken nog wat centen, wie graag wil bijdragen: geef een seintje. U kan er zelfs belastingvrijstelling voor krijgen...)
Ik las vanmorgen in de krant hoezeer "burn outs" een plaag zijn van onze tijd. Stress wordt genoemd als boze dader en wie weet zit het verhoogde post-covid ritme er wel voor iets tussen. Of een 'ei' van heel veel geld hier soelaas kan brengen, zou ik durven betwijfelen. Zo'n ei van barmhartigheid, daarentegen, zou wel eens heilzaam kunnen zijn. Het ene ei is het andere niet.

Tony, pastor.

© Vicariaat Brussel

Lege kist

Enkele dagen geleden stapte ik een oude kerk ergens in Duitsland binnen. Daar stond een kist. Een oude, middeleeuwse kist. Het deksel stond open. Op de binnenkant stonden figuren afgebeeld. Voor de kist bevond zich een kaarsenstaander. Voortdurend kwamen er mensen kaarsjes aansteken. De kist zelf was leeg. Hoewel, bij nader inzien lag er een wit doek in en een bloem. Toen ik de kist aandachtiger bekeek, zag ik dat de figuren die aan de binnenkant van het deksel waren afgebeeld de personen waren die bij de begrafenis van Jezus betrokken waren: Jozef van Arimatea, Maria Magdalena en de andere vrouwen… Op de buitenkant van de kist waren slapende soldaten geschilderd.
Toen viel mijn euro. Deze kist was een middeleeuwse uitbeelding van het lege graf van Jezus. Het witte doek op de bodem van de kist verwees naar de zwachtels waarmee het lichaam van Jezus omwonden was geweest, zoals de verrijzenisevangelies ons vertellen.
Zeer waarschijnlijk was hier na de dienst van Goede Vrijdag het beeld van de gestorven Jezus in neergelegd. Sinds de paaswake was de kist leeg. Het lege graf…
Mensen komen hier in de paastijd kaarsjes aansteken om hun geloof in de verrezen Christus uit te drukken. Om te danken voor het leven. Om God te vragen hun leven te behoeden. Of om te bidden om leven voor hun overledenen.
Er zijn vele graven in onze wereld. De graven van onze geliefden die gestorven zijn. De massagraven waarover we nu weer horen. Maar één graf is leeg. Dat van Jezus. Christus is verrezen. Hij leeft en sinds ons doopsel leven wij met Hem, zelfs over de dood heen. God heeft getoond dat Hij sterker is dan dood en kwaad. Het Leven heeft het laatste woord.

Pastor Benno.

Het ‘lege graf’ in de Dom van Erfurt (Foto Lucas Lissnyder). 

In verdriet en rouwen 'leven' ontdekken

Kort na de begrafenis van Kristof kreeg ik het bericht dat zijn vrienden in Gent een gedachtenisviering wilden organiseren. Het muziekgroepje waar hij vroeger in mee speelde zou, ter ere van Kristof, enkele nummers spelen. Dit wilde ik zeker niet missen en ik zei dat ik zou afkomen.
Het was een mooie zonnige dag. Met z'n drieën trokken we die avond naar de afgesproken plaats. De schrik sloeg mij om het hart toen ik daar aankwam. Wij pasten duidelijk niet in het plaatje... Een cafeetje, met buiten op het terras jonge mannen en vrouwen van het alternatieve type.
Drie trapjes naar beneden en we waren binnen. De muren zwart geschilderd, geen tafels, geen stoelen, enkel een paar barkrukken. Achter de toog een man met een lange baard en lang haar. Dit is een plaats waar ik anders nooit zou binnen gaan.
Achteraan was een podium waar enkele muzikanten hun instrumenten aan het stemmen waren. Toen herkende ik de mannen die ook op de begrafenis de muziek verzorgd hebben. Oef, we zaten goed.
Eén van de tooghangers kwam vragen of we graag een stoel wilden. Hij ging er spontaan boven drie halen. Wat lief ! Ik ging wat bestellen om te drinken en zag de foto van Kristof staan met kaarsjes ervoor. Eén van de gasten stond er wenend naar te kijken, hij had oprecht verdriet. Het deed me iets.
Ik heb die avond met verschillende van die stamgasten gepraat. (Mensen die ik anders nooit spontaan zou aanspreken). Wat ben ik blij dat ik die vooroordelen aan de kant heb geschoven. Het waren stuk voor stuk mooie gesprekken, mooie herinneringen, mooie mensen. Niets gekunsteld, geen strategie, er moest niets bewezen worden, puur zichzelf. Het mooie was dat niemand alleen stond. Een arm om wie verdriet had, een schouderklopje bij wie een moeilijk moment had,... Het is een gemeenschap die elkaar draagt. Zelfs een buitenstaander als ik kreeg een plaats, tijd en aandacht. En ik geef het toe, het deed me deugd.
Ik heb daar een plek ontdekt waar nog echt geleefd wordt zoals Jezus het volgens mij bedoeld heeft. Zonder aanziens des persoons, voelen en zien wat in het hart leeft. Een gemeenschap waar tijd wordt gemaakt voor elkaar. Want is 'tijd' en 'mee-leven' niet het mooiste wat we elkaar kunnen geven?

Pastor Mariette

Pentekening van Kristof gemaakt in 2004
door één van de vrienden.

Quasimodo

Ongetwijfeld ken je de figuur van Quasimodo uit ‘de Klokkenluider van de Notre Dame’ van Victor Hugo. Deze misvormde maar lenige klokkenluider dankt zijn naam aan de dag waarop hij als vondeling aan de deur van de Parijse Notre Dame gevonden en geadopteerd werd, namelijk op Beloken Pasen, de zondag na Pasen, de zondag die we komend weekend vieren. In de oude liturgie werd de eerst zondag na Pasen ‘Quasimodo-zondag’ genoemd, en dit naar de introïtus van deze zondag ‘Quasi modo geniti infantes’ (letterlijk ‘als pasgeboren zuigelingen’). In dit lied horen we de woorden uit de eerste Petrusbrief weerklinken: ‘verlang als pasgeboren zuigelingen naar de zuivere melk van het woord, opdat u daardoor groeit en uw redding bereikt.’ (1 Petrus 2, 2). Deze tekst is specifiek bedoeld voor de nieuwgedoopten die op de paasnacht gedoopt werden en sinds Pasen gedurende acht dagen het witte doopkleed droegen (vandaar dat Beloken Pasen ook ‘Domenica in albis’ wordt genoemd). Tenslotte is het woord ‘beloken’ het voltooid deelwoord van ‘beluiken’, wat afsluiten betekent. Met Beloken Pasen wordt de paasweek, het paasoctaaf, afgesloten. Maar niet de paastijd! Deze duurt immers vijftig dagen lang, langer dan de veertigdagentijd, wat dus wijst op het feit dat deze Paastijd in feite belangrijker is dan de periode van voorbereiding op Pasen. We worden uitgenodigd samen met de pasgedoopten nu echt te gaan leven van ons doopsel, waarvan we de beloften tijdens de paasnacht hebben vernieuwd, en de nieuwheid en de frisheid van dit doopsel opnieuw te gaan beleven als pasgeboren zuigelingen. We worden aangemaand om het Woord Gods te proeven als zoete melk, wat ons zal helpen groeien in geloof, hoop en liefde. En daartoe krijgen we vijftig dagen de tijd. Een zalige Paastijd toegewenst!

Pastor Gino

Nabijheid

Blij(f) nabij (BZN woensdag 13 april 2022)

Vorige week vierden we Witte Donderdag. Jezus komt voor het Laatste Avondmaal samen met zijn leerlingen. In het besef dat zijn lijden en dood heel dichtbij waren, is dit een moment van intense nabijheid met de twaalf. Samen maaltijd houden verbindt mensen met elkaar. Het zijn soms ook intense momenten waarin je elkaar beter leert kennen. Zo wil Jezus met de voetwassing aan zijn leerlingen tonen dat nabijheid en dienstbaarheid samengaan.
Uit de reactie van Petrus blijkt dat dit niet altijd zo begrepen wordt, ook door ons niet.
Iemand nabij zijn is niet vanzelfsprekend, het vraagt inzet en soms loskomen van eigen wensen en verlangens. Wanneer Jezus aan zijn leerlingen vraagt om samen met hem te bidden, slagen ze daar niet in. En op het moment van zijn kruisdood zijn ze de grote afwezigen.
Angst staat nabijheid soms danig in de weg!
Jezus zag hun angst en bleef hen nabij, door als Verrezene te verschijnen en hen ‘vrede’ toe te wensen. Jezus blijft ook ons nabij! Wat een vreugde!

Pastor Chris

© Pixabay

Ontloken Pasen

Volgende zondag is het beloken Pasen. Dan worden "de luiken" van de paasweek gesloten. Dat wil dus zeggen dat ze momenteel groot open staan en we er beter nu goed naar kijken, vooraleer het straks voorbij is. Het eigene van het Paasoctaaf - zoals deze achtdaagse ook wordt genoemd - is dat we er eigenlijk elke dag Pasen vieren. Wie de lezingen van de liturgie bekijkt (je kunt ze na eenvoudig googelen gewoon op het internet vinden) treft dag na dag pareltjes. Zo is er elke dag een stukje Evangelie waarin de verrezen Christus aan de leerlingen verschijnt. Die perikopen vormen bijna een apart genre. Ze houden het midden tussen verhalen en pure poëzie. Wat erin raakt is niet zelden het verdriet - gisteren stond Maria Magdalena te schreien bij het open graf, vandaag staat het wenen de sombere Emmaüs leerlingen duidelijk nader dan het jubelen. Wie dacht dat Pasen als bij donderslag al het oude verdriet zou weggenomen hebben, komt bedrogen uit. Een stuk van de Goede Vrijdag loopt gewoon door en ook bij de Verrezen Christus zelf zijn de wonden niet weg. Wanneer Christus dan aanwezig komt, wordt Hij eerst zelfs niet herkend. Hij is al troostend nabij, vooraleer het tot de betrokkenen doordringt wie Hij is. Pasen vraagt blijkbaar tijd.
Tot de leerlingen van Emmaüs verheldert Jezus vervolgens dat Hij het hele lijden moest doorstaan. Het lijkt wel of Hij zo aanvulling geeft, aan wie de lijdende Christus te gruwelijk vindt en zich liever beperkt tot de Verheerlijkte. Hij kon niet anders dan solidair zijn tot in de donkerste uithoeken van Oekraïne. Pas wanneer ze helemaal in Emmaüs aankomen, komt bij hen het inzicht: dit was was Christus. Er ontstaat een diepe vreugde - ook al zo kenmerkend voor de Paasverhalen.
Het zal voor ons ook wel zo zijn: we krijgen tijd. Ons Emmaüs ligt misschien nog een eindje verder. Let onderweg goed op al wie troostend is en doe de luiken toch maar niet te snel dicht.

Tony, pastor.

Kapel Norbertijnen Hierden
© kunstschilder Franz Hazelzet (Stoutenburg-Noord) 

Mini-Lourdesbedevaart

De Lourdeswerking van Woluwe gaat om de drie jaar op bedevaart naar Lourdes. Maar elk jaar, op paasmaandag, gaan we op ‘mini-Lourdesbedevaart’. Dan bezoeken we een Lourdesgrot ergens in het land. En er zijn er vele. Dit jaar ging onze mini-Lourdesbedevaart voor de 38e keer door. Eigenlijk had het de veertigste keer moeten zijn, maar om de bekende reden is de bedevaart twee jaar achter mekaar niet kunnen doorgaan.
Maar gisteren kon het dus weer wel. Het deed deugd om met 45 mensen en met een prachtig paasweer te kunnen vertrekken. Bestemming was de grot van Nettinne, een dorpje in de gemeente Somme-Leuze in het oosten van de provincie Namen. Het was goed om elkaar weer te zien, te lachen en te praten, samen te bidden in de bus en samen eucharistie te vieren in de dorpskerk. En daarna reden we naar de grot, die een eind buiten het dorp ligt, in een bos op een hoogte, waarlangs een riviertje stroomt, een beetje zoals in Lourdes zelf, maar dan veel minder druk…
Om naar de grot te gaan, moet je wel een eindje bergop. Praktisch alle deelnemers, goed of minder goed te been, hebben die klim ondernomen, met de vlag van de Lourdeswerking voorop en al zingend “Te Lourdes op de bergen…”. En iedereen is veilig boven én weer beneden geraakt! Dat was al een klein mirakel op zich…
We hebben gebeden om vrede, voor de intenties die mensen ons meegegeven hebben, voor onze gemeenschappen en voor eigen intenties, noden en zorgen. En die laatste heeft iedereen wel, zo bleek. We mochten alles aan Maria toevertrouwen en met haar aan God, die in Jezus’ verrijzenis heeft getoond dat Hij sterker is dan dood en kwaad.
Het was een deugddoende dag, een gebeuren dat een mens nieuwe moed geeft, een paasgebeuren… Zo voelde ik het zelf aan. Later kunt u een uitgebreid verslag lezen in Kerk en leven van een bekende reporter!

Pastor Benno.

‘De klim naar de grot van Nettinne’. Foto Jan De Broeck. 

't is Pasen een de zonne schijnt...

Het is in mijn familie de gewoonte dat we met de hoogdagen samen komen in mijn ouderlijk huis. Na het overlijden van mijn ouders zet mijn broer deze traditie verder. Dit keer was het wat specialer dan anders omdat het voor de eerste keer sinds lang was dat de drie generaties samen waren. En dat deed deugd. Er is een grote tuin, de kinderen kunnen er naar hartenlust buiten spelen. Het was mooi om te zien, het deed mij deugd om hen zo mooi te zien samen spelen. Het beeld van toen ik zo oud was kwam mij weer voor de geest. Het was precies of ik mijn kindertijd opnieuw beleefde.

Toen sloeg plots de heimwee toe en het gemis van mijn ouders, mijn zus... Er zijn al zoveel mensen gestorven die mijn kindertijd kleurden.
Ik hoorde mijn moeder weer zingen. Mijn moeder zong altijd als ze aan het breien was. Op zondagmorgen, als we wat langer in bed mochten blijven liggen, kon ik daar zo van genieten.
Met Pasen zong ze altijd een vrolijk liedje.

‘t Is Pasen.

 

‘t Is Pasen en de zonne zendt, weer levendoende kracht,

het nieuw geboren groen der lent' al in de weiden wacht.

Geen oude wet geen zurend brood, geen zonde meer die ‘t leven doodt.

‘t Is Pasen, ‘t Is Pasen verrijzen wij, met God verrijzen wij !

 

‘t Is Pasen en verrijzenis, zingt elk vol dankbaarheid,

omdat de Heer verrezen is die wierd in ‘t graf geleid.

Geen oude wet geen zurend brood, geen zonde meer die ‘t leven doodt.

‘t Is Pasen, ‘t Is Pasen verrijzen wij, met God verrijzen wij !

 

Verrijzen wij met Hem weerom, de winter is voorbij.

De zomer is daar, welkom ! Met God verrijzen wij.

Geen oude wet geen zurend brood, geen zonde meer die ‘t leven doodt.

‘t Is Pasen, ‘t Is Pasen verrijzen wij, met God verrijzen wij !

Gevoelens van verdriet en heimwee zullen de vrouwen bij het graf wellicht ook gehad hebben die paasmorgen bij het lege graf. En toch ! Op één of andere manier ervaarden zij Jezus'nabijheid. Weliswaar op een andere manier. Naast gemis was er ook plaats voor vreugde.  En dat zette hen terug op weg.

Dat gevoel had ik toen ik de kleinkinderen zag spelen. Ik voelde mijn geliefden weer rond mij maar inderdaad ook op een andere manier maar ze voelden heel dichtbij. Die vreugde wil ik hier met jullie delen.

't is Pasen ! Alleluia !

Pastor Mariette

Stilstaan bij het evangelie

Paaswake - C: Lucas 24, 1-12 ; Paaszondag: Johannes 20, 1-9

De paaswake en de viering op Paaszondag zijn twee verschillende vieringen en we horen dan ook twee verschillende evangelies. Beide gaan over de gebeurtenissen in de morgen na de dood van Jezus, « op de eerste dag van de week », op zondag dus volgens de Bijbelse telling, « vroeg in de morgen ». In de paaswake lezen we het verslag van de gebeurtenissen in de versie van Lucas, op paaszondag lezen we de versie van Johannes. De leerlingen hebben na Jezus’ dood op verschillende manieren ervaren dat Jezus leefde. Het is normaal dat de mondelinge overlevering daarvan uiteenliep.
Maar wat hebben deze twee versies gemeenschappelijk ?
Vooreerst, het zijn vrouwen die op paasmorgen naar het graf van Jezus gaan en ontdekken dat het leeg is. In de versie van Lucas gaat het om meerdere vrouwen, in de versie van Johannes gaat het enkel over Maria Magdalena.
Vervolgens: « de steen van het graf was weggerold ». Zoals u waarschijnlijk weet, was zo’n graf een uitholling in een rots en werd het afgesloten met een grote steen. Die steen was weggerold. In de versie van Lucas zien de vrouwen effectief dat het graf leeg was, in de versie van Johannes loopt Maria Magdalena dadelijk weg als ze ziet dat de steen is weggerold.
En ook: in de versie van Lucas gaan de vrouwen vertellen aan de apostelen wat er gebeurd is; in de versie van Johannes gaat Maria Magdalena aan Petrus en Johannes zeggen: « ze hebben de Heer uit het graf genomen en wij weten niet waar ze Hem hebben neergelegd ».
Ten slotte: in de versie van Lucas gaat Petrus alleen naar het graf kijken en ziet de zwachtels liggen waarmee het lichaam van Jezus omwonden was geweest. Hij keert terug, « verbaasd nadenkend over hetgeen er gebeurd was »; in de versie van Johannes zijn het Petrus en Johannes die naar het graf lopen, maar het is wel Petrus die het graf binnenstapt en de zwachtels ziet liggen.
De twee evangelies die we op Pasen horen hebben dus het volgende gemeenschappelijk :
- enkele vrouwen of één vrouw gaan naar het graf;
- ze zien dat de steen die het graf afsloot is weggerold;
- ze lopen naar de of enkele apostelen;
- Petrus gaat kijken, stapt het graf binnen en ziet de zwachtels liggen waarmee het lichaam van Jezus omwikkeld was geweest.
Deze gebeurtenissen zijn het begin geweest van het paasgeloof, dat ook ons nog steeds inspireert: het graf is leeg, Jezus leeft. God is sterker dan de dood, ook in ons eigen bestaan.

Zalig Pasen.

Pastor Benno.

With the children on Sundays, werk van Sylvanus Stall uit 1911 
© wikimedia commons

Het kruis als teken van Gods liefde

Op deze Goede Vrijdag staat het kruis centraal. Ook al zijn we zo vertrouwd met kruisbeelden, toch blijft het kruis iets afschrikwekkends. Hoe kan zo’n symbool, teken van zinloos geweld, voor ons christenen juist het oersymbool zijn? Is het niet contradictorisch dat wat spontaan onze afkeer oproept juist datgene is geworden waarop wij roemen? Of, om het met de woorden van Paulus te zeggen,hoe is het mogelijk dat het kruis, dat voor ongelovigen een dwaasheid is, voor gelovigen juist de wijsheid van God is geworden (1 Korintiërs 1, 23-24)? En dan de naam van deze dag: Goede Vrijdag. Hoe kan deze vrijdag, de dag waarop Christus de dood van een misdadiger stierf, plots een Goede vrijdag worden? Wat kan er goed zijn aan de dag waarop datgene waar zo velen hun hoop op gevestigd hadden met één pennentrek wordt vernietigd? Misschien is het omdat het kruis het ultieme teken van Gods liefde is. In het kruis ontmoeten wij een zichzelf wegschenkende liefde. Het kruis is het toppunt van liefde. Groter dan dit kan liefde niet zijn. Het kruis, Jezus die zichzelf wegschenkt, het teken van Gods eindeloze goedheid. Maar de kracht en de goedheid van het kruis gaat nog verder. In het kruis ervaren we dat God dichter gekomen is dan ooit. Hij is mens geworden in Jezus, en Hij heeft dat gedaan tot in de uiterste consequenties, tot in het meest zinloze lijden. Hij is het echte mens-zijn niet uit de weg gegaan. In het kruis zien wij hoezeer God ons mensen nabij is gekomen. Geen God heeft ooit zoiets gedaan. En dit biedt troost. Want er is geen lijden zo groot, of God is er reeds geweest. Geen enkel lijden kan ons scheiden van God. Zelfs in het ergste lijden is Hij ons nabij. Ook in het lijden dat wij vandaag meemaken in ons eigen leven en in de wereld die ons omringt. Daarom mogen we zeggen dat deze dag, hoe vreselijk ze ook moge lijken, toch nog goed is; en dat het kruis, hoezeer het ons ook van slag brengt, toch nog onze redding is. Laten we vandaag op deze Goede Vrijdag dus opkijken naar het kruis, vol dankbaarheid, want datgene wat voor de wereld als dwaasheid wordt gezien is voor ons Gods kracht en Gods wijsheid. Het is het teken van Gods eindeloze liefde. Dit wordt ook prachtig bezongen in ‘God So Loved The World’ uit de passie ‘The Crucifixion’ van John Stainer (1840-1901), hier gezongen door King’s College Choir Cambridge en The King’s Singers.

Pastor Gino

God so loved the world, that He gave His only begotten Son, that whoso believeth in Him should not perish, but have everlasting life. For God sent not His Son into the world to condemn the world; but that the world through Him might be saved.

Want God had de wereld zo lief dat Hij zijn enige Zoon heeft gegeven, opdat iedereen die in Hem gelooft niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft. God heeft zijn Zoon niet naar de wereld gestuurd om een oordeel over haar te vellen, maar om de wereld door Hem te redden.

Johannes 3, 16-17

Hervonden blijdschap

Ik zocht mijn voorbereiding van de palmzondagviering van vorig jaar, maar ik vond ze niet... Vorig jaar is er immers geen viering geweest. En het jaar ervoor ook niet. Mijn voorbereiding van 2019 was de laatste die ik heb gemaakt. Wat gaat de tijd snel en ik moet bekennen dat ik er eigenlijk nog amper bij stilsta: twee jaar lang was ons leven op slot. Twee jaar lang was het ons verboden om voor de grote liturgie samen te komen. Ook ik denk veel liever aan leukere dingen en zou er graag vanuit willen gaan dat 'die boze droom' eigenlijk niet echt was. Maar misschien moet ik er juist wél aan denken om te beseffen hoe fijn het is om Palmzondag te vieren. Nee, dat alles is toch niet evident; ja, er is wel degelijk reden om dankbaar te zijn...
(Het is duidelijk niet alleen voor mij zo. Er gingen, net voor de paasvakantie, voor het eerst weer schoolvieringen door in de kerk. Het was aan de leerlingen te zien dat het zo lang geleden was: er was weer wat onwennigheid en duidelijk veel minder 'lood in de schoenen'. Soms moet het ons ontnomen worden, vooraleer we er blij kunnen om zijn...)
Natuurlijk is blijheid deze dagen relatief en zullen we pas echt opnieuw kunnen 'rusten' als die verschrikkelijke oorlog voorbij zal zijn. Maar misschien is het toch het 'tegengif' dat we nodig hebben om rechtop te blijven: dat we mogen samenkomen en ons door Christus laten aanspreken. Dat we ons weer mogen laven aan het visioen van Liefde die dood overwint. Daar kan geen Poetin tegenop!

Tony, pastor

Palmzondag: Jezus komt de stad binnen op een ezelsveulen.

Chrismamis

Op dinsdagavond in de Goede Week wordt in de kathedraal van Brussel de Chrismamis gevierd. Na de lock-downtijden van de voorbije twee jaar, kan dat nu eindelijk weer in min of meer normale omstandigheden. Daarom zijn we vanavond om 19u allemaal uitgenodigd in de kathedraal.
De Chrismamis is in Brussel altijd een bemoedigend gebeuren. Het is ook een echt gemeenschapsgebeuren. De mensen van de parochies en gemeenschappen van heel Brussel zijn dan bijzonder uitgenodigd. Wij allemaal dus. De viering wordt voorgegaan door de kardinaal, samen met de hulpbisschop. Alle Brusselse priesters zijn uitgenodigd om te concelebreren. Maar ook alle andere pastorale verantwoordelijken en mensen die actief zijn in de pastoraal zijn uitgenodigd. Het is dus echt een viering van de Brusselse Kerk, een ‘kerkgebeuren’ of een ‘kerkbelevenis’.
In deze viering vernieuwen de priesters hun priesterbeloften, ondersteund en bemoedigd door hun parochianen. Dan zegent de kardinaal de olie voor de ziekenzalving, waarmee in het komende jaar de zieken zullen gezalfd worden als teken van de kracht van Jezus die ze ontvangen in dit sacrament. Vervolgens wordt de catechumenenolie gezegend, waarmee de volwassen doopleerlingen worden gezalfd als teken van de kracht waarmee ze gesterkt worden op de weg naar hun doopsel. En tenslotte consacreert de kardinaal het heilige Chrisma, dat gebruikt wordt bij het doopsel, het vormsel en de priesterwijding.
De Chrismamis is een bemoedigend en feestelijk gebeuren in het begin van de Goede Week. Vóór we in onze eigen gemeenschappen het centrale mysterie van ons geloof gaan vieren op Witte Donderdag, Goede Vrijdag en in de Paaswake, komen we allemaal samen in de kathedraal, om uit te drukken dat we één gemeenschap vormen rond de levende Jezus.
Van harte welkom dus deze avond om 19u in de kathedraal van Sint-Michiel en Sint-Goedele, in het centrum van Brussel, vlakbij het Centraal Station.

Pastor Benno.

Olie voor de ziekenzalving,
waarmee in het komende jaar de zieken zullen gezalfd worden

Je bent zo mooi

Wie anders is dan 'de' maatschappelijke norm, wordt daar vaak op aangekeken en op aangesproken. En dat kan zwaar tegenvallen. Het kan je helemaal kraken. Vandaar tv-programma's als 'Te Gek' en andere, die de maatschappij proberen te sensibiliseren.

Het is niet enkel iets van deze tijd, wat wij in de Goede Week gedenken getuigt daarvan. De boodschap die Jezus verkondigde stootte tegen de borst van de mensen die het voor het zeggen hadden. Hij liep niet mee in het lijntje zoals zij het uitgetekend hadden. Zijn boodschap en zijn dienstbaarheid maakten hem zo populair bij de gewone mens, dat machthebbers schrik kregen voor hun eigen plaatsje, vandaar dat hij het zwijgen moest opgelegd worden. Hij werd te schande gezet en aan het kruis genageld.

Deze week heb ik afscheid moeten nemen van iemand die anders was dan anderen. Hij is geboren met klompvoetjes en had danige misvorming en dwerggroei dat hij niet groter werd dan 1,41 meter. Hij werd als kind met heel veel liefde omringd en was levenslustig. Hij zou muziek gaan studeren en verhuisde daarvoor naar de stad Gent. Als muziekleraar werkte hij in verschillende scholen van Wervik tot in Alsemberg.
Algauw mocht hij de keerzijde van het stadsleven ondervinden. "Kijk mama, een klein meneertje". Dat was nog onschuldig. Pijnlijker werd het toen hij werd nageroepen en uitgedaagd door dronken studenten: dwerg, kabouter,... Jongeren vonden het plezant om in een kring rond hem te gaan staan zodat dat hij geen kant meer uit kon. Ze namen zijn muts of zijn fiets af en lieten hem huppelen van de ene naar de andere. Hij werd hun circusattractie. Mensen kunnen wreed zijn voor elkaar. Hij verloor zijn zelfvertrouwen en daardoor ook zichzelf. Hij ging het geluk zoeken op de verkeerde plaats. Maar zijn hart bleef groot. Hij stelde zijn appartement open voor kans- en daklozen tot hij doorhad dat ook zij misbruik van hem maakten. Met de steun van een echte vriend is hij uit die diepe put geklommen waarin hij was verzeild geraakt. Hij heeft aan zichzelf gewerkt en kreeg het stilletjes aan weer allemaal in de plooi. Tot vorige week zijn grote hart het begaf.

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat je de vrede en de liefde gevonden hebt waar je zo naar smachtte.
Ik hoop dat het voor jou nu Pasen mag zijn.
Voor mij blijf je altijd de man met het grote hart.

Graag wil ik jullie het gedicht meegeven dat zijn moeder hem gaf ter gelegenheid van zijn achttiende verjaardag.

Pastor Mariette

Stilstaan bij het evangelie

Palmzondag - C: Lucas 19, 28-40 en 22, 14-23,56

Jezus trekt Jeruzalem binnen, waar Hij zal sterven en verrijzen. Wij trekken de Goede Week binnen om het sterven en verrijzen van Jezus te gedenken en ons nieuwe leven met Hem te vieren. «Vexilla Regis prodeunt, fulget crucis mysterium», «De vaandels van de Koning gaan vooraan, het mysterie van het kruis licht op», zo begint de aloude hymne in de vespers – het kerkelijk avondgebed - van deze dagen. Zoals een legertroep marcheert achter de banier aan, het kenteken van hun koning, hun leider - een actueel beeld in deze oorlogstijd - zo stappen de christenen achter het kruis aan, de Goede Week in. En niet alleen in deze Goede Week, maar een leven lang stappen wij achter het kruis aan: het is het kenteken van ónze Koning, onze leider. Hij voert ons aan in de échte, levenslange, uiteindelijke strijd: sterven om te leven, loslaten om te vinden. «Hij, die bestond in goddelijke majesteit… heeft zich vernederd door gehoorzaam te worden tot de dood, tot de dood aan het kruis. Daarom heeft God Hem hoog verheven». Zo verwoordt de sterke tweede lezing van deze Palmzondag (Fil. 2, 6-11) het Jezusmysterie. Wij herkennen er het mysterie van ons eigen bestaan in: leven geven om leven te vinden.
Op Palmzondag lezen we twee evangelies: het evangelie van Jezus’ intocht in Jeruzalem in het begin van de viering, en het Lijdensverhaal van Jezus als hoofdevangelie. Zo maakt de liturgie ons van in het begin duidelijk waar het om gaat in deze Goede Week: wij mogen Jezus volgen op zijn tocht. Zijn tocht is onze tocht. Moge het mysterie van het kruis oplichten en een teken van hoop zijn voor alle mensen die lijden en voor ieder van ons.

Pastor Benno.

Palmzondag in Kiev, Oekraïne, in betere tijden... 
© Qypchak via wikimedia commons

Voor wanneer jouw hoop een dipje heeft…

Afgelopen weekend werden naar jaarlijkse gewoonte in de Verenigde Staten de Grammy’s uitgereikt. Heel eenvoudig gezegd staan de Grammy’s gelijk aan de Oscars, maar dan voor muziek. De afkorting ‘Grammy’ is afkomstig van het feit dat deze prijzen aanvankelijk de ‘Gramophone Awards’ heetten. Er zijn tal van categorieën die uitgereikt worden. Ook gospel en christelijke muziek zijn van de partij. Zo ging dit jaar de Grammy Award voor ‘Best Contemporary Christian Music Song’ (beste hedendaags christelijk lied) naar het nummer ‘Believe For It’ van de Amerikaanse zangeres CeCe Winans. Naast deze Grammy kreeg ze er trouwens nog twee, voor beste gospelalbum en beste gospellied. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik meestal niet zo’n grote fan ben van Amerikaanse religieuze popliederen. Stijl en inhoud spreken mij meestal niet echt aan. Wist je trouwens dat dergelijke liederen in Amerika ‘big business’ zijn en uitermate populair? Er zijn zelfs heuse festivals voor christelijke muziek. Maar over het nummer dat dit jaar de Grammy voor beste christelijk poplied gewonnen heeft kunnen we echt niet klagen, althans zo vind ik toch. CeCe Winans heeft een dijk van een stem, het lied zit vol soul en het enthousiasme spat ervan af. Ook de tekst spreekt aan (de volledige tekst van het lied vind je hier: https://www.azlyrics.com/lyrics/cecewinans/believeforitlive.html). Het lied bezingt het feit dat Gods kracht groter is dan wij vaak vermoeden, dat Hij bergen kan verzetten en ketenen kan doorbreken. Hij is in staat om uitkomst te bieden in hopeloze situaties. Hij toont ons een weg wanneer wij zelf geen weg meer zien. Het lied bezingt het feit dat je als gelovige nooit de hoop mag laten varen, getuige daarvan het lege graf! Van gedurfde verkondiging gesproken! Volgens mij zou paus Franciscus heel blij zijn met het lied van CeCe! Het past immers perfect in zijn oproep om op een hedendaagse manier te getuigen van het geloof dat in ons leeft. Misschien is het ook wel een lied dat elk van ons kan bemoedigen en inspireren, nu zoveel mensen volgens de laatste grote coronastudie van UAntwerpen zo angstig zijn, of het nu is omwille van de oorlog, de aanslepende coronacrisis, de klimaatcrisis of de gestegen energieprijzen. Laten we samen met CeCe Winans de hoop nooit opgeven, laten we bidden dat God Zijn naam mag gestand doen, en dat Hij datgene waar geen beweging in te krijgen is opnieuw in beweging zet en alles wat onbreekbaar en onbuigbaar lijkt te zijn breekt en omverwerpt. We believe for it! We gaan ervoor en geloven het! Luister hier zelf maar naar haar lied, in deze versie in duet gezongen met Tauren Wells, eveneens een Amerikaanse zanger van christelijke pop en R&B. Als je dit hoort kan je bijna niet anders meer dan geloven en hopen! Ideaal medicament dus voor wanneer jouw hoop een dipje heeft.

Pastor Gino

Palmnamiddag

Van palmnamiddag naar Palmzondag!
U mag gerust zijn, we hebben geen nieuwe feestdag in het leven geroepen.
Gisterennamiddag waren wij, pastores van het samenwerkingsverband, samen in een vergaderlokaal achteraan in de kerk van de Finisterrae.
Gewapend met nietjesmachine, in grootte verschillend, en nietjes waren we klaar om aan de slag te gaan. Dit keer dus geen ernstige vergadering of overleg en niet via Zoom. En dat laatste deed deugd!
De kaartjes met de paaswens lagen klaar om er een palmtakje aan te nieten. Zondag worden deze kaartjes gezegend bij het begin van de viering en wordt iedereen uitgenodigd om er ook eentje mee te nemen om aan iemand anders te geven.
Met Palmzondag zetten we de Goede Week in: van Hosannageroep via het Laatste Avondmaal en de kruisdood naar de verrijzenis op Pasen. Een kaartje met palmtakje en paaswens staat zo symbool voor de Goede Week.
Ons samenzijn gisteren, met dank aan pastor Johnny voor het gastvrij onthaal, was deugddoend!
‘Nieten en genieten!’, zoals één van de pastores het verwoordde.

Pastor Chris

Nieten en genieten.

Zo machteloos...

Naadloos zijn we van de ene wereldcrisis in de andere gerold. Wat er als een constante doorheen loopt is een gevoel van absolute machteloosheid. We kunnen niets doen. Ik weet niet hoe het met u zit, maar als er één emotie is waar we wars van zijn, is het wel machteloosheid. Zijn wij niet allen "doeners"? We willen problemen aanpakken, ze verhelpen, 'er iets aan doen'. Maar dat lukt vandaag niet. We zien beelden op de televisie die ons helemaal opstandig maken, maar er schijnt geen oplossing voor te zijn.
Hier en daar is er toch wel actie. Ik zag dat een krant een actie lanceert om minder energie te verbruiken. Een dikkere trui bijvoorbeeld - in de scholen is er al lang een jaarlijkse "dikke truien dag". Broederlijk Delen roept trouwens ook al lang op om te versoberen en ook van onze energieverslaving te genezen. Als het Rusland geen pijn doet in zijn gasverkoop, is het toch goed voor de ecologie (en voor de portemonnee, vandaag niet te onderschatten...)
Er zijn acties voor solidariteit. Vragen om Oekraïense vluchtelingen op te vangen. Of financieel te helpen. Het is hartverwarmend. Ook in de gruwelijkste situaties is het onze menselijke verbondenheid die ons helpt overleven.
En toch... hoe belangrijk ook, het neemt het onze machteloosheid niet weg. De actualiteit zet als vanzelf op het spoor van Goede Vrijdag, van Jezus die op het kruis het hoofd buigt. Volgende week staan we daar opnieuw bij stil. Misschien zijn we de kracht van het gebed vergeten, die maar wordt ontdekt door wie de eigen machteloosheid durft erkennen. Het is God die de ware Vrede geeft... Na Goede Vrijdag volgt Pasen!
Laten we doen wat we kunnen... en het gebed daarbij niet vergeten!

Tony, pastor.

De scala van de vrede

Waar is de plaats die vrede lacht?
Waar wordt aan mensen recht verschaft?
Waar is de God die leven geeft?
In elke mens die liefde deelt.

Ik zoek de plek waar vrijheid heerst,
waar elke mens van angst geneest,
Ik zoek de God die armen heelt,
in elke mens die liefde deelt.

Ik zoek het land dat vreugde heet,
vrij van geweld en oorlogsleed,
ik zoek de stad waar God regeert,
in elke mens die liefde deelt.

Hier is de plaats die vrede lacht,
hier wordt aan mensen recht verschaft,
hier is de God die leven geeft,
in elke mens die liefde deelt.

Berre van Thielt, De scala van de vrede, cd Pax Christi Vlaanderen, 2006

Vorige zondag zong onze cantrix in Stokkel dit lied (ZJ 324) na de Communie. Ik kende het niet, maar het spreekt mij wel aan. Het paste bij de lezingen van de zondag, maar ook in deze tijd van oorlog in Oekraïne, juist op de dag dat we in het nieuws weer hoorden over verschrikkelijke dingen die daar gebeuren.
In de eerste drie regels van de eerste strofe worden vragen gesteld die we ons allemaal stellen:
waar is de plaats waar we vrede kunnen vinden? Waar kunnen mensen tot hun recht komen? En zeker ook: hoe kunnen we nog in God geloven bij het zien van zoveel onrecht? Waar kunnen we God vinden te midden van zoveel kwaad?
De auteur geeft zijn antwoord in de vierde regel van elke strofe: “in elke mens die liefde deelt”.
In mensen die liefde delen, met elkaar beleven, doen ervaren aan anderen… is God aan het werk. In hen die daadwerkelijk mensen van liefde proberen te zijn wordt duidelijk dat we de vrijheid hebben om te beminnen, om mensen nabij te zijn en hun angst te verminderen. In hen kunnen armen Gods zorg voor hen ervaren.
Omwille van mensen die liefde proberen te zijn, kunnen we blijven geloven in een toekomst waar er vrede en vreugde heersen, waar geweld en oorlog niet het laatste zijn, waar het Rijk van God groeit.
En we kunnen bidden: God, help ons om zo’n mensen van liefde te zijn, zodat velen kunnen blijven geloven in uw goede toekomst.

Pastor Benno.

Stilstaan bij het evangelie

5de zondag veertigdagentijd: Johannes 8,1-11

“Wie zonder zonden is, werpe de eerste steen.”
Eens te meer willen de Farizeeën en schriftgeleerden Jezus op de proef stellen, om te zien of ze een aanklacht tegen Hem kunnen indienen. (Joh. 8,6)
Een nieuwe kans geven is hen blijkbaar volkomen vreemd. De overspelige vrouw die ze tot bij Jezus brengen, moet volgens hen zonder pardon gestenigd worden. “Mozes heeft ons in de wet voorgeschreven zulke vrouwen te stenigen.” (Joh. 8,5)
Wangedrag kan volgens hen niet anders dan bestraft worden.
En ze willen graag weten wat Jezus’ standpunt is.
Jezus geeft geen rechtstreeks antwoord op hun vraag. Wat Hij in het zand schrijft weet niemand, al zouden we het graag weten. Misschien wel een woord van barmhartigheid!
Want dat is het uiteindelijke antwoord van Jezus.
Eerst zet Hij de Farizeeën en schriftgeleerden op hun plaats: ‘Als jullie dan zo perfect zouden zijn, werp dan maar de eerste steen!’ En ze druipen af.
Dan richt Jezus zich tot de vrouw. Hij vergeeft haar en geeft haar zo een nieuwe kans, nieuw leven.
Op die manier sluit dit evangelie aan bij dat van vorige zondag: de barmhartige Vader schenkt zijn jongste zoon nieuw leven.
God is barmhartig en schenkt ook ons telkens nieuwe kansen. En nodigt ons zo uit om medemensen niet te veroordelen, niet vast te pinnen op fouten. Het enige wat we mogen doen is mensen in Zijn Naam bevrijden.

Pastor Chris

Het doet Me pijn – zegt God – als Ik je zie staan met stenen in je hand,
klaar om mensen te veroordelen en in de grond te boren.
Wat Ik je wil vragen is juist het tegenovergestelde.
Probeer een warm hart te hebben voor alle mensen om je heen.
Geef zoveel warmte en tederheid dat mensen bij jou ‘nieuw leven’ vinden.
Alleen dan kun je duidelijk maken dat Ik een God van liefde ben.
Want in de manier waarop jij mensen vergeving schenkt,
kunnen ze ervaren wat het betekent ‘in vrede’ te leven,
met zichzelf en met elkaar.

Erwin Roosen

Esaias Boursse, Christus en de overspelige vrouw, ca. 1645 - ca. 1655, Rijksmuseum
© Creative Commons Zero via wikimedia commons

Phos Hilaron

Vorige zondag eindigde het Klarafestival dat twee weken lang neerstreek in Bozar. Na twee jaar niet kunnen doorgaan wegens corona was het eindelijk weer zover. Menig melomaan vond opnieuw de weg naar de concertzaal, en moest vaststellen dat samen naar livemuziek luisteren toch iets heel anders is dan in je eentje in de huiskamer een CD opzetten of een concert streamen. Het thema van het festival was dan ook niet voor niets ‘Let’s stick together’, naar de titel van een CD van Bryan Ferry. We hebben elkaar nodig, dat merken we na twee jaar afstand en afzondering maar al te goed. Er was tijdens het festival ook wel wat religieuze muziek te beluisteren, bijvoorbeeld het prachtige slotconcert met een krachtige Johannespassie van Bach. Maar hoogtepunt was zeker ook het concert van het ensemble ‘the Gesualdo Six’ uit het Verenigd Koninkrijk dat in de Sint-Jacob-op-de-Koudenbergkerk voor een intiem concert zorgde met gezangen voor de completen uit alle tijden. Eén van de meest indringende liederen van die avond was voor mij de oude hymne ‘Phos Hilaron’ in een hedendaagse versie van Owain Park, de leider van the Gesualdo Six. Deze hymne werd van oudsher gezongen als de avond neerdaalde en de lampen werden ontstoken. In ons liedboek Zingt Jubilate hebben we zelfs een Nederlandstalige versie van dit oude lied door kardinaal Godfried Danneels, gemaakt in de jaren 60 toen hij nog professor was aan het Grootseminarie van Brugge: ‘Vriendelijk licht van de heilige Glorie, van de onsterfelijke Vader, van de hemelse, de heilige de Zalige Jezus Christus. De zon gaat dalen en wij schouwen ‘t avondlicht: wij zingen Vader, Zoon en Geest het heilig loflied toe: eer zij God! Te allen tijde prijzen wij met heilige stem U, Zoon van God die alles ’t leven geeft en zingen doet: lof en dank!’ (ZJ 801) Het lied wordt beschouwd als de oudste christelijke hymne buiten de Bijbelse hymnes en is een lofzang op degene die alle duisternis verdrijft. Hij is in staat om zelfs de donkerste nacht te verlichten. Het Phos Hilaron heeft trouwens ook ter inspiratie gediend voor heel wat dichters, zoals John Henry Newman die zijn ’Lead Kindly Light’ op dit lied heeft gebaseerd. In ieder geval een mooi lied om af en toe de avond af te sluiten en om temidden welke duisternis ook de hoop te bewaren. Ik laat je graag meegenieten van de versie van Owain Park door the Gesualdo Six.

Pastor Gino