donderdag 30 juni 2022

Vakantie, en daar is de verveling weer…

Het is weer vakantie! Velen van ons hebben er zo lang naar uitgekeken. Voor de meesten heeft vakantie een bijklank van geluk en vreugde. Maar er zijn ook mensen die vakantie niet zo leuk vinden. Als je plots niets meer om handen hebt, dan kan het immers gebeuren dat er een enorme leegte op je afkomt, en dat je jou eigenlijk begint te vervelen. En wie van ons wil dat nu? We hebben het moeilijk met niets doen. We zijn het niet gewoon. Gisteren las ik in De Standaard een heel leuk stukje over dit niets doen. Er werd een pleidooi gehouden om verveling toe te laten. Niksen en ontfocussen helpen ons om wijs te worden, het draagt ertoe bij om onze toekomst voor te bereiden. Bovendien heeft ons brein af en toe momenten van verveling nodig. Verveling ondersteunt ons om terug op te laden. Verveling stuwt ons ook om te leren ‘out of the box’ te denken. Dus trek deze zomer maar eens echt de kaart van de verveling. Voel je er vooral niet schuldig over! Ga maar eens gewoon op dat bankje in het park zitten, of hang maar eens gewoon lekker lui in de zetel, zonder onmiddellijk naar een boek of naar jouw smartphone of tablet te grijpen. Het mag! Laten we ons maar eens ongestoord vervelen. Cultiveer deze zomer het dagdromen. Je zal zien wat een weldaad dit soms kan zijn. Je ontdekt erdoor zaken in de buitenwereld en in jezelf die je wellicht nog nooit had opgemerkt. Als toemaatje om ons op gang te zetten dit gebed van Godfried Danneels, waarin we horen dat Jezus ook soms eens de verveling opzocht, en een streepje muziek van John Eccles gespeeld door Théotime Langlois de Swarte op viool en Thomas Dunford op luit, niet omdat het vervelende muziek is, integendeel zelfs, maar omdat het een perfectie soundtrack kan zijn om een moment van verveling in te zetten.

Pastor Gino


Heer Jezus,
toen uw leerlingen en Gij zelf
moe waren op een dag
en het volk maar bleef aandringen,
hebt Gij hun gezegd:
’Kom even opzij naar een eenzame plaats
om uit te rusten’.

Op deze dag in de vakantie,
geef ons nu tijd
om even opzij te gaan
en om uit te rusten.

Geef ons wat we anders toch zo weinig hebben: tijd.
Tijd om aan U te denken.
Tijd om de andere te zien
en lief te hebben,
wie naast ons leven nog het eerst.
Tijd om bij ons zelf te zijn.

Heer Jezus,
in de weken die nu komen:
geef ons tijd.

(Godfried Danneels)

Vakantie

Laatste schooldag: zo voelt het voor mij nog altijd een beetje na zovele jaren op school.
Ook het werkjaar loopt ten einde. De vakantie staat voor de deur. Het was wel even spannend want gisteren voelde ik me niet opperbest. Ik vertrek zaterdag voor een week op reis en met de opflakkering van corona dan toch maar een test laten doen. En dan wordt het wachten op het resultaat: gelukkig negatief. Ik kan dus beginnen aan het pakken van mijn koffer. Een karwei waar ik tegenop zie want ik weet nooit goed wat wel of niet meenemen. Maar er even tussenuit zijn zal deugd doen. Een mens heeft nood aan momenten van rust, van stilvallen!
Ik wens u (en mezelf) in ieder geval af en toe een moment van ‘zalig nietsdoen’!

Pastor Chris

© Pixabay

woensdag 29 juni 2022

Vergankelijk

Ik wou onlangs een adres terugvinden waar ik zo'n twintig jaar geleden met vakantie was. Op zichzelf had het eigenlijk geen enkel belang, het ging alleen om enkele prettige herinneringen. De kwestie hield me wel bezig en omdat ik gewoonlijk wel zorgvuldig ben in het bijhouden van alle mogelijke (vooral digitale) sporen, was ik er nogal van overtuigd dat ik dat gemakkelijk zou terugvinden. Mijn zoektocht bleek als een reis door een teletijdmachine. Het precieze jaartal en zelfs de data had ik snel teruggevonden. Het ging om zomer 1998, het jaar dat ik ook naar Evere verhuisde en er pastor werd. Natuurlijk is ruim twintig jaar een lange tijd. Maar in mijn beleving is dat toch niet zo ver en ik kon inderdaad bijzonder veel herinneringen terughalen. (Ik denk aan de afscheidsvieringen in Laken en Heembeek, of de aanstellingsviering toen in Epifaniekerk. Ik kwam het afscheid in de scholen tegen, de voorbereiding van het Chirokamp en zoveel meer.) Maar het adres zelf vond ik niet.
Ik had toen niet hetzelfde mail programma en de nog schaarse mailberichten bleken niet meer toegankelijk. Het was voor mij de begintijd van dat communicatiemiddel, de populariteit van internet was nog heel jong. Ik vond voorwaar tientallen faxberichten op de computer terug, die evenmin nog konden bekeken worden, omdat het programma ervoor alleen onder windows xp draaide.
Ik heb het adres uiteindelijk niet gevonden. Het is gewoon "weg", het behoort tot de zaken die een mens moet loslaten. Voor iets dat in de herinnering toch nog dichtbij lijkt, is dat even onthutsend. Er is vergankelijkheid. Sommige dingen zijn er eenvoudigweg niet meer...
Het is geen reden tot treuren: de oude herinneringen mogen tegelijk plaats maken voor nieuwe; dat grasduinen in gisteren is wel leuk, maar het is toch vandaag - en morgen! - waar het om draait. "Blijf niet staren naar wat vroeger was. Ik, zegt Hij, ga iets nieuws beginnen, het is al begonnen, merk je het niet?" zei Jesaja. Nog even en de vakantietijd geeft ongetwijfeld aanleiding tot nieuwe herinneringen...

Tony, pastor.

"Blijf niet staren naar wat vroeger was.
Ik, zegt Hij, ga iets nieuws beginnen,
het is al begonnen, merk je het niet?"

dinsdag 28 juni 2022

Wat kun je aan de mensen zeggen?

Onlangs mocht ik de mooie tentoonstelling ‘De kleine Prins tussen de mensen’ bezoeken: over het boekje ‘De Kleine Prins’ en over het leven van de auteur: de Franse piloot en schrijver, Antoine de Saint-Exupéry (1900-1944). Als schrijver werd hij gedreven door de vraag: “wat kun je, wat moet je aan de mensen zeggen?”. In de zin van: wat kan je aan de mensen zeggen dat voor hen zinvol is, dat hen voorthelpt, dat hen vrede geeft en het samenleven gelukkiger maakt? Het is een vraag die wij christenen ons ook stellen, op onze manier: hoe brengen we de boodschap van Jezus over aan de mensen van vandaag? Want die boodschap maakt ons leven zinvol, geeft ons vrede en kan ons samenleven gelukkiger maken. Maar hoe kunnen we dat doen aanvoelen aan anderen? Wat kunnen we aan onze medemensen zeggen over Jezus en het evangelie? En met welke woorden kunnen we dat doen? Of kan het alleen met daden, door onze manier van leven? Het is de ham-vraag voor ons, christenen van deze tijd, en waarschijnlijk voor de christenen van alle tijden. Maar wat we zeggen en doen moet wel ‘echt’ zijn: je kan anderen niets leren over geluk als je zelf niet gelukkig bent, je kan geen vrede overbrengen als je zelf niet in vrede bent.
Misschien heeft de Kleine Prins wel een stukje antwoord op onze vraag: 
“De mensen van bij jou, zei de kleine prins, kweken vijfduizend rozen in dezelfde tuin… en ze vinden er niet wat ze zoeken…
-Ze vinden het niet, antwoordde ik…
-En nochtans zou wat ze zoeken, kunnen gevonden worden in één enkele roos of een beetje water…
-Natuurlijk, antwoordde ik.
En de kleine prins voegde eraan toe:
-Maar ogen zijn blind. Men moet zoeken met het hart” (hoofdstuk 25).

Pastor Benno.

© pexels - cottonbro

maandag 27 juni 2022

Wil je wel geloven dat het groeien gaat...

Laatst had ik een lange autorit, en ja, waar denk je dan aan? Mijn gedachten gingen terug naar een tijdje geleden toen ik in een lagere school voor het 5de en 6de leerjaar het Godly Play verhaal vertelde van het mosterdzaadje. Een verhaal dat bij jonge kinderen erg in de smaakt valt. Ik had zo mijn twijfels voor de leeftijd van 11-12 jaar. Bij de 'wondering' is één van de vragen: "Ik vraag mij af of je die grote struik, die als een boom is, weer helemaal terug zou kunnen duwen in het zaadje?" Een absurde vraag, zeker voor die leeftijd, ik vroeg mij af hoe zij ze zouden mee omgaan. Het bleef lang stil, tot iemand bloed serieus zei: "Ah, nee, wij kunnen toch ook niet meer in de baarmoeder van ons mama."
Inderdaad dat kan niet. Een zaadje moet eerst sterven, afscheid nemen van het oude ik, vooraleer het een struik kan worden. Is dat ook niet bij ons mensen zo? Elke dag moeten we een beetje sterven aan gisteren om morgen te kunnen laten geboren worden. Waren we bij de inzichten van onze kindertijd gebleven zouden we nooit geworden zijn tot wie we nu zijn. Hoe hard kijken kinderen niet uit naar hun verjaardag... naar de tijd dat ze 14, 16 of 18 jaar worden? Het leven heeft zoveel in petto, dat we niets willen missen. Sterven aan het kind zijn om eindelijk volwassen te zijn. Weinigen vinden dit erg denk ik.
De struik groeit en krijgt vele takken en blaadjes en de vogels bouwen er hun nesten in. De bladeren en takken bieden geborgenheid en veiligheid. Ruimte om nieuw leven te laten geboren worden.
Ik vraag mij af voor wie wij zo'n struik kunnen zijn? Wie vindt in onze takken en bladeren veiligheid en geborgenheid? Aan wie kunnen wij '(op)nieuw' leven geven? 

Iets om mee te nemen tijdens een stil moment of tijdens een lange autorit? 

Pastor Mariette

Ik vraag mij af of die vogels een naam hebben? 
RoelOttow © Kerknet

zaterdag 25 juni 2022

Stilstaan bij het evangelie

13e zondag door het jaar – C: Lucas 9, 51-62

De vakantieperiode gaat beginnen. Heel wat mensen zullen weer op reis gaan of zijn al vertrokken. In het evangelie van deze zondag vernemen we dat Jezus ook op reis gaat. Maar Hij vertrekt niet op vakantie: « toen de dagen van zijn verheffing zijn vervulling naderden, aanvaardde Jezus vastberaden de reis naar Jeruzalem ». Jezus gaat op reis naar Jeruzalem, waar Hij op het kruis zal ‘verheven’ worden, sterven en verrijzen. Die ‘verheffing’ van Jezus hebben we gevierd in de voorbije paastijd, en vieren en gedenken we in elke eucharistie opnieuw. En in elke eucharistie krijgen we de kracht om op onze beurt Jezus te volgen op zijn reis, zoals de apostelen. Want sinds ons doopsel zijn wij met Jezus op weg. Op onze levensreis worden wij uitgenodigd om achter Jezus aan te gaan, Hem te ‘volgen’, te leven als ‘volgelingen’ van Jezus.
Dat is in elk geval een vrije keuze: we kunnen er ook voor kiezen om Jezus niet in ons leven binnen te laten, gelijk de Samaritanen deden, zoals vermeld wordt in dit evangelie.
Maar áls we ervoor kiezen om Jezus te volgen, dan maakt Hij ons duidelijk dat dit niet altijd gemakkelijk is. We zullen onze keuze steeds weer moeten vernieuwen, zeker in moeilijke momenten, als het niet vanzelfsprekend is om te geloven en christen te zijn, om te kiezen voor evangelische waarden.
Maar we zijn niet alleen. Jezus gaat mee op reis. Of liever: wij gaan mee met Hém. Zijn aanwezigheid bemoedigt ons. Hij geeft ons kracht voor onderweg.
En we weten ook wat ons einddoel is: het Rijk van God, de werkelijkheid zoals God ze wil, het nieuwe Jeruzalem, de Stad van God, een goede toekomst die in dit leven begint en voortduurt over de dood heen.

Pastor Benno.
'Wat zou Jezus doen?' Vastberaden optrekken naar Jeruzalem
©Philippe Hirsh via pexels

vrijdag 24 juni 2022

Einde van de aspergetijd

Vandaag op 24 juni vieren we Midzomer, ook wel ‘Solstitium’ genoemd. Het is de langste dag van het jaar. De Midzomernacht, de nacht van 23 op 24 juni, is een magische nacht en gaat vanouds gepaard met heel wat volksgebruiken. In die nacht houden heksen een sabbat. Ook kennen we Shakespeare’s ‘Midsummer Night’s Dream’, waar van alles misloopt. De kerk was aanvankelijk tegen deze feesten, maar kon ze moeilijk terugdringen. De mensen lieten zich immers niet zomaar hun feesten afpakken! Vanuit het standpunt ‘If You can’t beat them, join them’ werden deze feesten uiteindelijk door de kerk gekerstend. Zo ontstond het geboortefeest van Sint Jan de Doper. Johannes was niet zelf het licht, maar hij moest getuigen van het licht, zoals de proloog van het Johannesevangelie trouwens ook zegt. Jezus, het licht van de wereld, werd geboren op het moment dat het licht toeneemt, rond midwinter dus. Johannes moet dan geboren worden op het moment dat het licht afneemt, midzomer, wanneer de dagen dus opnieuw korter worden. Johannes zegt trouwens ook van zichzelf wanneer hij het over de Messias heeft: ‘Hij moet groter worden, ik kleiner’. Zo kwam men voor zijn geboortefeest uit op de datum van 24 juni (dit jaar werd dit feest gisteren, 23 juni gevierd, omdat op de derde vrijdag na Pinksteren het feest van het Heilig Hart gevierd wordt). De heidense midzomervuren werden omgedoopt tot Sint-Jansvuren. Ze waren oorspronkelijk bedoeld om de kwade geesten te verdrijven. Het kruid dat eveneens als afweermiddel in die vuren geworpen werd kreeg de naam Sint-Janskruid en werd soms ‘jaagt de duivel’ genoemd. Vanouds werd er uitbundig gedanst rond het vuur. Met Sint Jan eindigt ook traditioneel het aspergeseizoen. Johannes de Doper kan voor ons misschien een gids zijn in de komende zomerperiode. Hij herkende in die gewone man uit Nazareth de komende Messias. Velen zagen in Jezus niets anders dan de zoon van de timmerman. Maar Johannes zag meer. In het gewone zag hij iets van God. Is dat nu ook niet precies wat vakantie zou kunnen zijn? Doorheen het jaar zijn we vaak bezig met van alles en nog wat, en zien we het mooie niet altijd van de dagelijkse doodgewone dingen. Misschien kan vakantie een kans zijn om net als Johannes het goddelijke te ontdekken in het alledaagse? En om al wat in de stemming te komen van de zomer, een fragment uit Vivaldi’s zomer, ‘recomposed’ door Max Richter.

Pastor Gino

donderdag 23 juni 2022

Zorgen voor

‘Zorgen moet je doen, niet maken’ (BZN juni 2022)

Ik kan mij inbeelden dat sommigen onder u bij de spreuk van BZN zullen denken: ‘Dat is gemakkelijker gezegd/geschreven dan gedaan.’ Ik kan u daar geen ongelijk in geven. Ik ervaar dat regelmatig ook zo. Maar toch mag ik het ook anders ervaren. En daar kan ik alleen maar dankbaar voor zijn. Voor iemand mogen zorgen kan zwaar, zeer zwaar zijn maar geeft ook diepe vreugde. Het verlegt het aandachtspunt van jezelf naar de ander. Het helpt mij om eigen zorgen te leren relativeren. Want als ik bij mijn eigen (kleine) zorgen blijf steken, worden ze alleen maar groter en is de kans groot dat ik de ander uit het oog verlies.
Mijn petekind werkt als orthopedagoge/verpleegkundige bij mensen die mentaal en fysiek veel zorg nodig hebben. Hoewel het zeer zwaar werk is, ook wegens het tekort aan personeel, doet zij dit met hart en ziel. Dinsdag vertelde ze hoe één van ‘haar’ mensen, die normaal elk lichamelijk contact vermijdt, haar onverwacht een knuffel gaf. ‘Zo’n momenten zorgen dat je het volhoudt’, zei ze.
Vandaag is het ‘Dag van de mantelzorg’: zoveel mensen, jongeren en ouderen, die vaak ongezien en zonder media-aandacht, voor iemand een wereld van verschil maken.
God, dank U voor allen die jouw liefde als een warme mantel om anderen heen slaan!

Pastor Chris


© Pixabay

woensdag 22 juni 2022

Help, ik ben toch zo moe.

Enkele dagen geleden was ik op een vergadering waar wel wat stoom afgeblazen werd. De voorbije weken en maanden blijken voor erg velen bijzonder zwaar. In de schoolcontext zijn er diverse arbeidsplaatsen voor leerkrachten, die niet ingevuld raken, met alle gevolgen van dien voor de collega's en de directeurs, die overbelast worden. Ook in andere sectoren vindt men geen werknemers en wordt het leven en werken zwaar voor degenen die overblijven. En dan werd er over kerk nog niet gesproken... Het leek wel een algemene malaise. De energie is zo op. Is dit het einde van het werkjaar, dat altijd al wat voortslepen is? Is het de nasleep van covid, die ons zo lang "op onze adem heeft doen trappen"? Is het nog wat anders...?
"Laten we toch oppassen met negativiteit", doorbrak iemand de spiraal. Als we niet oppassen praten we elkaar naar te diepte. Het is waar: we kunnen elkaar naar beneden, maar ook naar boven helpen!
Ik vraag me af of we het anderhalf jaar covid niet onderschatten. Het was de ziekte, maar veel meer nog het isolement dat op mensen heeft gewogen en veel van onze energie heeft gekost. Zeg dan maar dat we vrijheid hebben, als we alleen zijn betekent dat zo weinig.
Misschien is dat wel de ommekeer die vooruit helpt: niet de vraag wie mij kan komen helpen, maar de vraag wie ik kan helpen, zou wel eens de weg kunnen zijn die mij weer aan mezelf teruggeeft.
We hebben nog crisissen gehad - en overwonnen. Er is geen reden om te denken dat dat deze keer niet zou kunnen lukken... Omdat ook humor veel helpt relativeren, laat ik hier Brigitte Kaandorp nog eens aan het woord...

Tony, pastor

dinsdag 21 juni 2022

College

Vandaag, 21 juni, is de feestdag van de heilige Aloysius of Luigi Gonzaga. Hij was een jonge man van hoge Italiaanse adel die leefde in de zestiende eeuw. Tegen de wil van zijn familie trad hij in bij de Jezuïeten. Hij studeerde filosofie en theologie in Rome. Toen daar een pestepidemie heerste, hielp hij de zieken verplegen en werd zelf besmet. Hij stierf op 21 juni 1591. Later werd hij heilig verklaard en tot patroon van de studenten uitgeroepen. Hij was ook de patroon van het college waar ik student was: het bisschoppelijk ‘Sint-Aloysiuscollege’ te Geel. Vandaag denk ik er dankbaar aan terug. Ik heb er twaalf jaar van mijn leven schoolgelopen: eerst het Lager Onderwijs en dan het Middelbaar. Daar ben ik wel een beetje trots op: niet iedereen kan zeggen dat hij of zij twaalf jaar op dezelfde school heeft gezeten. Twaalf jaar heb ik vier keer per dag met de fiets dezelfde afstand afgelegd, want ik kwam over de middag thuis eten. Op weg naar school moest ik dikwijls spurten, want ik had toen al de slechte gewoonte nogal eens te laat te vertrekken en dan net op tijd of net te laat te komen… Dikwijls waren mijn medeleerlingen op de speelplaats al de rij aan het vormen om naar de klas te gaan, als ik het college kwam binnengekoerst onder de alziende ogen van de misnoegde prefect. Als ik écht te laat kwam, moest ik op het secretariaat een ‘admittatur’ gaan halen, om de klas binnen te mogen. Daar hingen dan ook enkele bladzijden strafwerk aan vast. De terugweg was veel ontspannender. Van puur contentement was ik dikwijls deuntjes aan het fluiten op mijn fiets. De mensen in onze straat wisten hoe laat het was als ze mij voorbij hoorden komen.
Ik heb veel goede herinneringen aan mijn college. Zeker ook aan een aantal van mijn leraars. Ik heb de tijd gekend dat er nog enkele priesterleraars waren. Ik keek met bewondering naar hen op. Door hen heb ik geleerd hoe belangrijk het is dat mensen een persoonlijk contact kunnen hebben met priesters en hen niet alleen kennen ‘van achter het altaar’. Ik ben ook dankbaar voor heel wat andere leraars, die mijn denken mee hebben bepaald.
Het schooljaar loopt ten einde. We leven mee met de kinderen en studenten die in de examens zitten. En we mogen dankbaar zijn om al die juffen, meesters en leraars die dag in dag uit het beste van zichzelf geven. En hopelijk vinden in deze tijd toch nog genoeg jonge mensen de weg naar een lerarenopleiding en worden ze goed ondersteund om het vol te houden. Hun taak is van onschatbare waarde voor de toekomst van zovelen.

Pastor Benno.

Het college van Geel@Wikimedia Commons


maandag 20 juni 2022

Knaldrang

'Knaldrang' was het woord van het jaar 2021. Hoe hard hebben velen er niet naar uitgekeken dat het weer zou worden zoals vroeger. Dat zal allicht de reden zijn waarom er vandaag, nu het weer mag, een hele resem aan initiatieven doorgaat. Ik hoorde deze week iemand zeggen: "Ik moet zaterdag kiezen tussen drie- en zondag tussen twee initiatieven. En dat brengt opnieuw stress mee: 'keuze stress', want we willen niets missen.
Toch zien we vandaag de dag bij verenigingen, vormingsinitiatieven en zelfs evenementen iets gebeuren wat we niet verwachtten. Heel wat initiatieven hebben te weinig inschrijvingen en moeten geannuleerd worden. Ook in onze kerken zien we dat een deel van de mensen niet terug naar de viering komt. Als reden hoor je dikwijls: "We zijn het nu gewoon voor de TV".
Vorige week hoorde ik op de radio een gesprek rond deze problematiek. De professor vertelde dat onze hersenen juist aangepast zijn aan dat lagere ritme van tijdens de corona, aan minder stress, waardoor we er bij onszelf de rem op zetten.

Knaldrang wordt Knalkramp !

Ik hoop dat we tijdens de komende vakantiemaanden terug ons evenwicht vinden, zodat we in september het nieuwe werkjaar 'normaal' kunnen starten. Dat we er naar uitzien om elkaar terug te zien en samen gemeenschap vormen. Kerk vormen, waar Jezus onze leidsman mag zijn die ons leidt naar God en naar de mensen die op onze weg geplaatst worden.

Pastor Mariette

zaterdag 18 juni 2022

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 19 juni 2022 - Sacramentsdag (Lc. 9, 11b-17)

”Allen aten tot ze verzadigd waren.”


Op deze 12de zondag door het jaar C nemen we de lezingen van Sacramentsdag.
We beluisteren het evangelie van de broodvermenigvuldiging.
Alle evangelisten (Marcus en Matteüs zelfs tweemaal) vertellen het verhaal van de broodvermenigvuldiging. Alle vier leggen ze de nadruk op de overvloed: eten, verzadigd worden én overhouden; het is het beeld van de toekomst die God met ons voorheeft. God wil dat mensen leven hebben in overvloed, dat alle mensen tot hun recht komen, dat niemand iets tekort komt.
Maar hoe kan dat gebeuren? Is dat alles niet een verre toekomstdroom, een utopie, mooi maar onbereikbaar? De leerlingen van Jezus hadden er aanvankelijk ook zo hun vragen en twijfels bij. Er wordt tegengesputterd: “We hebben maar vijf broden en twee vissen. Moeten we dan eten gaan kopen voor al die mensen?” (Lc. 9, 13) Maar nadien worden ze gewillige medewerkers om het wonder te laten gebeuren. Want ‘delen kan maar wonderen doen’ als we erin geloven, als we dezelfde stap zetten als de leerlingen, van twijfel naar geloven en meedoen omdat Jezus het vraagt.
Als we blijven steken bij onze twijfels, dan doen we niets. Dan houden we de zaak al van op voorhand voor bekeken. Delen, van ons bezit maar ook onze vriendschap en liefde, kunnen we pas als we weten waar ons ‘echte’ geluk ligt. Echt geluk is geven! Wie gul is in het geven, zal merken dat hij of zij terugkrijgt en overhoudt.

Pastor Chris

Het verhaal van de Indische bedelaar van Rabindranath Tagore

Een bedelaar vertelde: “Eens ging ik bedelen van deur tot deur, de magere bedelzak over de schouders geslagen, toen een gouden wagen als een prachtige droom in de verte verscheen en ik dacht: wie zou wel die koning der koningen zijn? Hoog steeg mijn verwachting, en ik dacht dat mijn kwade dagen van bedelen nu wel ten einde waren. In mijn verbeelding zag ik al uit naar de giften die mij ongevraagd zouden gegeven worden, en naar mijn rijkdommen overal uitgestrooid in het stof. Groter werd nog mijn verwachting, toen de wagen naast mij stilhield. De blik van de koning trof mij, en met en glimlach daalde hij af en kwam naar mij toe. Nu was het geluk van mijn leven eindelijk gekomen.
Opeens hield hij de rechterhand op en zei: “Wat heb jij mij te geven?”
Neen! Dat was een koninklijke grap, zo de hand bedelend open te houden voor een bedelaar.
Ik stond daar… bedremmeld en besluiteloos… en nam toen langzaam uit mijn bedelzak een klein korreltje graan en gaf het aan de koning.
Maar hoe groot was mijn verrassing toen ik aan het eind van de dag mijn zak leegschudde op de vloer, en een klein korreltje goud vond in de armzalige hoop.
Ik weende bitter en wenste dat ik het hart had gehad om alles te geven.”


De Wonderbare broodvermendigvuldiging:
reliëf in de St. Matthäus Kirche, Alftere 

vrijdag 17 juni 2022

Alweer feest!

Het lijkt wel alsof we in de Kerk niet kunnen ophouden met feestvieren. We hebben Pasen en Pinksteren achter de rug, de eerste zondag na Pinksteren werd er nog een feestelijk staartje aangebreid met het feest van de Drie-eenheid, en komende zondag is het weer prijs! Dan vieren we het feest van Sacramentsdag. Op dit feest staat de werkelijke tegenwoordigheid van Christus in de eucharistische gaven van brood en wijn centraal. In sommige landen wordt dit gevierd op de tweede donderdag na Pinksteren, maar het kan eveneens gevierd worden op de tweede zondag na Pinksteren. Het feest zelf heeft trouwens een Belgische oorsprong en gaat terug op de visioenen van de Luikse augustines Juliana van het klooster Mont Cornillon. Zij beweerde dat Christus aan haar verschenen was en haar had opgedragen zich in te spannen voor de instelling van Sacramentsdag. De bisschop van Luik geloofde haar en stelde in 1248 dit feest in zijn bisdom in. Op 11 augustus 1264 beval paus Urbanus IV, die zelf een tijd aartsdiaken in Luik was geweest, dat dit feest in de gehele Kerk gevierd moest worden. Sacramentsdag is dus een feest waar we vooral dankbaar willen zijn voor de aanwezigheid van Jezus in de eucharistie. Maar bovenal is het ook een oproep om zelf ook eucharistisch lichaam te worden voor deze wereld. De aanwezigheid van Jezus in brood en wijn nodigt ons uit om net als Hij onszelf weg te geven als gebroken brood en een beker van vreugde te worden voor de mensen om ons heen. Een uitdagend feest dus dat ons niet zomaar onverschillig kan laten. Om ons te inspireren hiertoe als toemaatje het Gregoriaanse ‘pange lingua’, speciaal geschreven door Thomas van Aquino in opdracht van paus Urbanus IV, hier in een nogal bijzondere versie door de zusters van Arundel, waarover ik vorig jaar op 5 februari 2021 reeds in deze blog sprak (onder de titel ‘chillen met de zusters’).

Pastor Gino


donderdag 16 juni 2022

Water geven

‘Wie van bloemen houdt, zal ze plukken. Wie echt om ze geeft, geeft ze water. (BZN 13 juni 2022)

Soms komt inspiratie voor de blog uit een onverwachte hoek en sluiten spreuk en ervaring bij mekaar aan. Natuurlijk roept dit warm en zonnig weer gemakkelijk het beeld op van ‘water geven’.
Maar een eerste ervaring was op een wandeling die ik onlangs maakte op de veldweg naar Sint-Stevens-Woluwe. Naast de veldweg ligt landbouwgrond, dit jaar weer deels voor graanteelt. Langs de weg stonden ook klaprozen in bloei. En al is de verleiding soms groot om er te plukken, deze bloemen vragen om te blijven staan want geplukt verwelken ze heel gauw.
Een tweede ervaring was eergisteren op het einde van de naailes. Ik schreef al dat ik elke dinsdagvoormiddag, schoolvakanties uitgezonderd, in Herent ben voor de naaicursus. Voor ons eindigde het schooljaar eergisteren. We besloten de les met een hapje en een drankje, wat de twee vorige jaren niet kon wegens corona. Onze leerkracht had het sprookje van Sneeuwwitje herschreven en voor elk van ons een speciaal en persoonlijk woordje van waardering erin verwerkt. Een onverwacht geschenk! Zij gaf ons ‘figuurlijk water, water waarvan je gaat groeien’.
En dan denk ik aan alle leerkrachten die op die manier om hun leerlingen geven: ‘zorgen dat ze kunnen groeien!’

God, uw Zoon gaf de vrouw aan de waterput ‘water ten leven’.
Help ons om zoals Hij zo om mensen te geven!

Pastor Chris

© Pixabay

woensdag 15 juni 2022

Als Christus mij aankijkt

Het is een jaarlijkse traditie dat alle verantwoordelijken voor pastorale eenheden twee dagen naar Drongen bij Gent gaan om er na te denken over de pastoraal van de Kerk in Brussel, al had covid daar al twee keer een stokje voor gestoken. Eergisteren was het opnieuw zover. Net geen vijftig personen waren samen gekomen om het ditmaal te hebben over dat fameuze synodale proces: hoe kunnen we met meer mensen luisteren naar de Geest in het bestuur van de kerk.
Het is een bont gezelschap. Ik heb de nationaliteiten niet geteld. Er zijn vele overtuigingen en er is alles behalve eensgezindheid, zelfs over centrale thema's van het geloofsleven. En kijk: dat blijkt allemaal niet zoveel uit te maken. De sfeer in de groep is zeer goed, zelfs bij een stevig meningsverschil kan er ook gelachen worden, getuige van het respect en de waardering voor de ander. Het is duidelijk dat hier iets is - of mag ik zeggen: 'Iemand' ? - die er voor iedereen gemeenschappelijk is, die het gezelschap samenbrengt en die ook de samenhang van de groep uitmaakt. Dit zijn momenten waarop je Christus haast voelbaar aanwezig weet.
Een soortgelijke ervaring doe ik op wanneer ik ergens in de straat iemand tegenkom van de parochie. Het kan zijn dat er geen gesprek volgt en dat het contact beperkt blijkt tot een knik of een korte blik van herkenning. Toch voelt dit anders en warmer, dan wanneer ik een willekeurige buurman tegenkom of een bekende uit een andere context. Het feit dat het iemand van de parochie is, geeft aan het contact wat extra gloed, een soort stralend kransje. Misschien is dat ook wel omdat het iemand is, die ik alleen ken dank zij Christus en het dus eigenlijk ook Christus zelf is, die mij in die ander even toelacht. Het stelt op zich weinig voor. En toch ben ik erdoor geroerd.

Tony, pastor.

© Kerknet

dinsdag 14 juni 2022

Licht, heil en troost

Vorige zondag, Drievuldigheidszondag, beluisterde ik de cantate ‘Gelobet sei der Herr, mein Gott’ (geprezen zij de Heer, mijn God) van Johann Sebastian Bach. Een cantate is een muziekstuk voor zangers en instrumenten, vaak met een religieus thema. Van Bach zijn er een 200-tal cantates bekend, die hij schreef voor de verschillende zondagen en feesten in het jaar en die werden uitgevoerd tijdens de kerkdienst.
De cantate in kwestie schreef Bach voor Drievuldigheidszondag, mogelijk 16 juni 1726. Als tekst gebruikte Bach een gedicht van theoloog en predikant Johannes Olearius (1611-1684), een streekgenoot van Bach. In het besef dat je het mysterie van Gods Drievuldigheid niet kunt uitleggen, schreef Olearius een lofdicht op de Drieëne God. Mij trof dat hij de Vader ‘mijn licht’ noemt, de Zoon ‘mijn heil’ en de Heilige Geest ‘mijn troost’. Bach zette dit gedicht op muziek voor koor, solisten en instrumenten. In de ‘Bach-Werke-Verzeichnis’ -de nummering die gebruikt wordt om de werken van Bach aan te duiden- kreeg dit werk het nummer BWV 129.
Er zijn van dit feestelijke werk meerdere besprekingen, die u ook kan vinden op internet. Alleen dit. Bach gebruikte graag getallensymboliek. Het ligt voor de hand dat hij op Drievuldigheidszondag iets doet met het getal drie: drie trompetten, drie solisten (bas, sopraan, alt)… Dat kunt u mooi zien en horen in het bijgevoegd filmpje. En midden in de vierde strofe klinken de instrumenten plots ‘unisono’ (als één klank) samen met de gezongen woorden: “Gott Vater, Gott der Sohn und Gott der heil’ge Geist” als een muzikale uitdrukking van de eenheid van Vader, Zoon en Heilige Geest.
Als u tijd hebt (of misschien vanavond?) kunt u als bezinning de volledige cantate beluisteren en bekijken. Ze duurt een goede twintig minuten. De tekst kunt u googelen: u tikt gewoon ‘BWV 129 tekst Nederlands’ in.
Het mysterie van God zullen we nooit begrijpen in dit leven. Maar muziek en poëzie kunnen ons helpen om iets van Hem aan te voelen…

Pastor Benno.


maandag 13 juni 2022

Zingen maakt vrij - Zingen maakt bij

Zingen is in mijn leven altijd aanwezig geweest. Zoals je vroeger in de blog reeds kon lezen hoorde ik, toen ik 's morgens wakker werd, mijn moeder zingen. Dat gaf mij een gevoel van vreugde, veiligheid, van thuis zijn. Ik zing ook graag maar heb helaas niet de kwaliteiten die een ander stimuleren om te zingen. Dus hou ik het op zingen in groep, ja ik heb me zelfs in mijn jeugd enkele maanden gewaagd aan een koor.
Toen ik, met drie kleine kinderen in de auto van Brussel naar Oostkamp reed om de familie te bezoeken, was dat  niet altijd een sinecure. Toen we even voorbij Ternat waren vroegen ze al: "Is het nog ver?" Op zo'n moment is zingen 'de' oplossing (een cd met K3 liedjes bestond toen nog niet.) Ik begon aan het hele repertoire van kleuter- en kinderliedjes. Zij mochten zelf kiezen welk liedje en... het hielp. We waren over halfweg toen ze uitgezongen waren en moe maar voldaan genoten van de mooie natuur die door de vensterramen voorbij flitste.
Tijdens de catechese voor het eerste jaar heeft zingen vorige zondag voor een ware doorbraak gezorgd.
De kinderen werken het ganse jaar al heel goed mee en dat doet plezier. Het enige minpuntje was hun bescheidenheid. Daardoor spraken ze zo stil dat je er bijna met je oor moest naast liggen. Dat werkt niet productief want als de andere kinderen niets horen kunnen ze ook niet op elkaar inspelen en zo vormen ze ook niet echt een groep.
Vandaag kreeg ik een idee. Ik liet hen in gedachte een lange strandwandeling maken onder een snikhete zon, ze kregen dorst, hun benen werden moe en hadden echt geen zin meer. Dan vroeg ik hoe ze zouden reageren als mama of papa zou voorstellen om een ijsje te gaan eten. Het antwoord kwam direct: Jaaa, joepie, jeeey,..
Nu bestaat er in de kerk ook een uitdrukking waarbij we zeggen dat we super blij zijn: Alleluia ! De kinderen begonnen spontaan de alleluia te zingen die ze kennen vanuit de viering, maar ook zo heel stilletjes...
Ik vraag me af of mama en papa zouden geloven dat je echt blij bent als je zo stilletjes zegt: Jaaa, joepie, jeeey,.. Ze begonnen spontaan te lachen. We zijn dan recht gestaan en hebben het alleluia gezongen op een manier waarop we echt hebben laten zien dat we blij waren, luid en vol overgave, met handgeklap en al.
Ik kan je verklappen, de 'wondering' bij het Godly Play verhaal is dit jaar nog nooit zo goed geweest.
De vogeltjes kwetterden van blijdschap.

Alleluia !

Pastor Mariette

Er is zondag opnieuw een zaadje geplant
© Godly Play Vlaanderen

zaterdag 11 juni 2022

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 12 juni - Drie-Eenheid C (Joh. 16,12-15)

‘In de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest’
Hoe vaak hebben we in ons leven al geen kruisteken gemaakt? En toch blijft dit teken van ons geloof iets van een mysterie behouden. Drie-eenheid of Drievuldigheid: wat moeten we ons daarbij voorstellen? Misschien dat het woord ‘Drie-eenheid’ dit Godsmysterie wat moeilijk doet lijken.
In zijn afscheidsrede vraagt Jezus dat zijn leerlingen allen één mogen zijn zoals Hij en de Vader één zijn. (Joh.17,21) Wij zijn gedoopt ‘In de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest’ en God wil ons laten delen in zijn liefde. Zo wil Hij zijn naam waarmaken: ‘Ik zal er zijn voor u '.
Als een vader heeft Hij ons geschapen naar zijn beeld en gelijkenis.
In Jezus, zijn Zoon, werd ten volle duidelijk wie Hij is: een barmhartige God, een nabije God.
Jezus heeft in woorden en daden de naam van God waargemaakt. Daarom kan Hij ook zeggen: ‘Alles wat de Vader heeft, is ook van Mij.’ (Joh. 16,15)
De Vader en Jezus laten ons niet alleen. Met Pinksteren ontvingen we de Geest, die in ons leeft, die in ons spreekt ' Ik ben er voor u ', die ons bezielt en richt om zijn naam in ons leven waar te maken.

Pastor Chris

Ik wil zorg voor je dragen – zegt God –
zoals een vader en een moeder voor hun kind.
Ik wil je beschermen en van je houden, alle dagen.
Als teken van mijn liefde
heb Ik je zelfs mijn Zoon gegeven,
opdat mijn tederheid een gezicht zou krijgen
en opdat mijn droom van een hemelse wereld
werkelijkheid zou worden.
Wil van Hem leren hoe je je leven kunt afstemmen
op de adem van mijn Geest en
hoe je een mens van vrede en liefde kunt worden.

Erwin Roosen

Schilderij op de preekstoel met de H. Geest,
Saint Paul Church,Yellow Springs (Ohio)
Nheyob via wikimedia commons

vrijdag 10 juni 2022

Feest van Gods liefde

Komende zondag wordt het feest van de Heilige Drievuldigheid gevierd, ook wel in het Latijn Trinitatis genoemd. Dit feest wordt steeds gevierd op de zondag na Pinksteren. De heilige Drieëenheid is een theologische leer die zegt dat God uit drie personen bestaat: Vader, Zoon en Heilige Geest. Een echt feest over God dus, wat eerder uitzonderlijk is. De meeste feesten staan stil bij Jezus of Maria. Maar komende zondag draait het helemaal om God! Het feest is pas in de veertiende eeuw ontstaan onder invloed van paus Johannes XXII. Het is trouwens een hoogfeest, wat inhoudt dat het uitermate hoog in rangorde is. Eén van de belangrijkste dagen in het kerkelijk jaar dus. Wie nog vertrouwd is met de liturgie van voor het Tweede Vaticaans Concilie weet misschien dat zelfs alle zondagen na het feest van Drievuldigheid de naam ‘eerste, tweede, derde, … zondag na Trinitatis’ genoemd werden, en dit tot aan de Advent. Maar waar gaat zoiets als de Drievuldigheid eigenlijk over? Is dat nog van deze tijd? Voor mij is dit feest vooral een feest waarbij we Gods eindeloze liefde vieren. Hij die een liefdesverbond wou aangaan met het volk Israël, wou zijn liefde nog duidelijker maken door zijn Zoon te sturen. Zo zou Zijn liefde echt tastbaar en voelbaar zijn, vlees en bloed worden. En toen Jezus eenmaal gestorven was, blijft God trouw aan dat liefdesverbond, en zendt Hij zijn Geestkracht, om nog intiemer met ons verbonden te zijn. Zo komt hij in ons wonen. Drievuldigheidszondag dus als het feest van Gods eindeloze liefde. Toen ik studeerde hamerde mijn geestelijke begeleider er voortdurend op dat we meer tot de Heilige Drieëenheid moesten bidden (wat hij als professor aan de KULeuven ook elke keer deed wanneer hij zijn les begon, wat voor sommige studenten wat vreemd overkwam). Ik vond het toen wat bizar. Ik wou wel bidden tot Jezus of tot God, maar toch niet tot zoiets abstracts als de Triniteit. Maar met ouder te worden begin ik meer en meer zijn wijze woorden naar waarde te schatten. Als we bidden tot de heilige Drievuldigheid bidden we immers tot het hart van God zelf! Laten we dit dan ook doen deze komende dagen. En ter inspiratie hierbij het gezongen gebed van Hildegard von Bingen (met beelden van de abdij van Silvacane in Zuid-Frankrijk erbij, om al een beetje in vakantiestemming te komen…).

Pastor Gino.

Laus Trinitati, que sonus et vita
ac creatrix omnium in vita ipsorum est,
et que laus angelice turbe
et mirus splendor archanorum,
que hominibus ignota sunt, est,
et que in omnibus vita est.

(Lof aan de Drie-Eenheid
die de klank, het leven en de schepper is
van alle dingen zelf in het leven,
ook is zij de lof van de engelen
en de wonderbaarlijke pracht van de mysteries
die verborgen zijn voor de mensen,
en zij is het leven in alle dingen.)

 

donderdag 9 juni 2022

Creativiteit

‘Creativiteit is denken met een bochtje.’ (BZN 6 juni – Pinkstermaandag)

Rechtdoor gaan lijkt vaak de gemakkelijkste weg. Ik heb nog leren autorijden toen je alleen een theoretisch examen moest afleggen, nog geen praktisch. Na acht uur rijles werd er verondersteld dat het wel zou lukken in het verkeer. De eerste keer dat ik nadien met de auto van mijn vader reed, vond hij dat mijn bochtenwerk toch nog wat oefening vroeg. Misschien dat ik wat te creatief reed volgens hem. Achteraf gezien moet ik wel gelijk geven.
Deze spreuk past volgens mij heel goed bij het Pinkstergebeuren. De leerlingen van Jezus dachten aanvankelijk dat gekende wegen volgen het beste was. Maar dat was buiten de Geest gerekend, om het zo te zeggen. Hun zending zou over ongekende wegen voeren, zeker niet altijd rechtdoor en met de nodige bochten erin. Ze moesten het vertrouwde denken achterlaten en creatief op zoek gaan naar de beste manier om Gods Boodschap te verkondigen.
Vandaag wordt van ons gevraagd om te verkondigen, om te getuigen van ons geloof. ‘Niet om te veroveren, maar om ervoor te zorgen dat overal in de wereld getuigen zijn van het christelijk geloof’, zoals kardinaal De Kesel het verwoordde zaterdag in de basiliek.
‘Kom, heilige Geest, maak ons denken en doen creatief! Geef dat we niet bevreesd zijn voor de ‘bochten’ op onze weg!’

Pastor Chris

© Pixabay

woensdag 8 juni 2022

Echternach

Het is voor een initiatief niet bepaald een compliment, wanneer men ervan zegt dat het een processie van Echternach is. U weet wel, dat is de processie in dat Luxemburgse stadje waarbij men naar verluidt twee stappen vooruit zet en vervolgens één terug. Het blijkt te kloppen dat er midden vorige eeuw een periode is geweest dat men er zo processie hield, maar men is daarvan afgestapt: tegenwoordig is het “een dansende” processie: mensen lopen in rijen en dansen de processie: een paar stappen opzij en een stap vooruit. Het is veel muziek en het geheel baadt in vrolijkheid. Dus ja, de processie bestaat echt en ze gaat jaarlijks uit op de dinsdag na Pinksteren… dus gisteren!
Ik moet daar om twee redenen aan denken na het voorbije Pinksterweekend. Ik was onder meer twee keer vormheer in Anderlecht en mocht er het sacrament van de Geest toedienen aan een paar tiental kinderen. Er was zeer veel enthousiasme, Pinksteren zoals het in je dromen voorkomt. Terwijl de gemeenschap uitbundig het Alleluia zong, nam Ik het evangelieboek en ging daarmee naar de lezenaar. Doe dat maar eens zonder te dansen! De sfeer, het enthousiasme, de Geest! brengt je vanzelf in een dansprocessie!
Er was meer. Zaterdag kwam tevens het sluitstuk van het synodaal proces in de Kerk in Brussel. Honderden mensen stapten vanuit verschillende plaatsen naar Koekelberg, waar ze in de Basiliek een inspirerend moment meemaakten. Dat hele synodale gebeuren, waar talloze mensen gelegenheid kregen om luisterend te spreken over Kerk-zijn, heeft velen begeesterd en doen dromen van een nieuwe start. Er bestaat naar verluidt ergens een spreekwoord dat zegt dat je ‘alleen’ het snelst vooruit gaat, maar dat je ‘samen’ verder komt. Misschien is Echternach toch geen scheldwoord en gaat het over echter kerk zijn, na Pinksterfeest. Misschien moet ik volgend gaan toch eens gaan mee dansen!

Tony, pastor

Processie van Echternach © Visit Luxembourg

dinsdag 7 juni 2022

Jezus-Eik

Gisteren, pinkstermaandag, hebben we vanuit Stokkel en de twee Woluwe’s onze jaarlijkse bedevaart naar Jezus-Eik gedaan. Dat is de derde van de drie Mariabedevaarten die hier doorgaan in de paastijd: op paasmaandag trekken we met de Lourdesgroep naar een Lourdesgrot ergens in het land, op de tweede zaterdag na Pasen eren we Maria, Moeder van Smarten, in en rond de kapel van Lenneke Mare, en op pinkstermaandag gaan we op bedevaart naar Jezus-Eik. We beleven hier om zo te zeggen dus eigenlijk al jaren het ‘synodaal proces’: wij gaan letterlijk samen op weg, tenminste drie keer in enkele weken. En daarbij worden zeker ook ‘synodale gesprekken’ gevoerd…
En we doen dat telkens met Maria. Ook deze keer weer. Enkele jaren geleden heeft paus Franciscus trouwens pinkstermaandag uitgeroepen tot feest van ‘Maria, Moeder van de Kerk’. Maria is de moeder van Jezus en dus ook moeder van de broers en zussen van Jezus, van ons allemaal dus, die samen de kerkgemeenschap vormen, welke ook genoemd wordt: ‘het Lichaam van Christus’.
Wij deden dus al jarenlang op voorhand wat de paus van plan was: Maria eren op pinkstermaandag. En ook nu deed het deugd om na twee jaar onderbreking weer samen ‘op weg te gaan’.
Een aantal mensen deden dat ook letterlijk te voet. Ze vertrokken van in Stokkel of van aan het Vier-Armen-kruispunt om dan samen het bos door te gaan tot in Jezus-Eik. Onderweg werd enkele keren halt gehouden voor een bezinningsmoment, dit jaar met het thema: ‘geloof, hoop en liefde’: wie gelooft in een God van liefde en probeert zijn of haar naaste lief te hebben, mag hopen op een beter leven. Bij elk van de drie ‘goddelijke deugden’ werd letterlijk en figuurlijk stilgestaan voor een diepgaande bezinning.
Even vóór 11 u kwamen de voetgangers aan in Jezus-Eik. Ze werden opgewacht door de mensen die met eigen vervoer of met de bus waren gekomen. Samen mochten we eucharistie vieren ter ere van Maria, Moeder van de Kerk. De preek ging over een Christusbeeld zonder handen en een Mariabeeld zonder voeten: het is met onze handen dat Jezus aan het werk wil zijn, het is met onze voeten dat Maria – en dus de Kerk – naar de mensen gaat.
Na het ontvangen van geestelijk voedsel was het tijd voor het andere voedsel en zijn we naar aloude gewoonte goed en gezellig gaan eten. Dat hoort bij elke echte bedevaart. Het was een deugddoende dag. Dank aan allen die hebben meegewerkt! Een uitgebreider verslag volgt later in ‘Kerk en leven’.

Pastor Benno.

© Jan De Broeck

zaterdag 4 juni 2022

Stilstaan bij het evangelie

Pinksteren – jaar C: Johannes 14, 15-16. 23b-26

In het evangelie van Pinksteren in dit C-jaar noemt Jezus de Heilige Geest tweemaal ‘Helper’ in onze bijbelvertaling: « Als gij Mij liefhebt, zult ge mijn geboden onderhouden. Dan zal de Vader op mijn gebed u een andere Helper geven om voor altijd bij u te blijven » (Jo 14, 16). En even verder: « de Helper, de heilige Geest die de Vader in mijn Naam zal zenden, Hij zal u alles leren en u alles in herinnering brengen wat Ik u heb gezegd » (Jo 14, 26). Met het woord ‘helper’ heeft men het Griekse woord ‘paraklijtos’ willen vertalen, het voltooid deelwoord van het werkwoord ‘parakalein’, dat betekent: ter hulp roepen, opwekken, vermanen, troosten. In het Latijn is dit woord vertaald door: ‘advocatus’, waarvan ons woord ‘advocaat’ dan weer komt. Maar de Heilige Geest is meer dan een advocaat, Hij is de ‘ter hulp geroepene’, degene die ons op velerlei wijze te hulp komt. Hij geeft ons de kracht om te blijven doen wat Jezus vraagt, om zijn geboden te onderhouden, om zijn evangelie te beleven. Hij blijft bij ons voor altijd, dus ook in moeilijke tijden. En Hij ‘leert ons en brengt ons Jezus’ woorden in herinnering’: Hij doet ons ‘inzien’ wat Jezus’ boodschap in deze tijd kan betekenen. En Hij wekt Hij ons op, Hij inspireert ons om het evangelie ook vandaag te beleven. Hij ‘vermaant’ ons: Hij roept ons op, Hij appelleert ons om het evangelie ook in deze ingewikkelde tijden gestalte te geven. En daarbij troost en bemoedigt Hij ons: Hij geeft ons de kracht om het niet op te geven en troost ons door zijn aanwezigheid. De Heilige Geest is God die in ons aan het werk is en ons nooit alleen laat. Met het ‘Veni Creator’ mogen we Hem deze dagen en altijd weer ‘ter hulp roepen’: « Kom, Schepper, Geest, daal tot ons neer… Gij zijt de gave Gods, Gij zijt de grote Trooster in de tijd, de bron waaruit het leven springt, het liefdesvuur dat ons doordringt ».

Pastor Benno.

De H. Geest, de 'ter hulp Geroepene',
glasraam in de Holy Family Church,Teconnaught, Noord-Ierland
© wikimedia commons

vrijdag 3 juni 2022

Ik wil de moed zijn van de wanhoop

We dromen allemaal van een nieuwe wereld: eentje zonder oorlog, zonder uitsluiting, zonder honger en geweld. Maar hoe vaak leggen we de verantwoordelijkheid hiervoor niet bij de ander, bij de groten der aarde, bij de systemen en instituten? Daarom vind ik het lied van Stef Bos zo mooi, waarbij hij het gekende Pinksterlied ‘Geest van hierboven’ (Zingt Jubilate 433) in een nieuw jasje steekt. Hij getuigt er van zijn verlangen om zelf het gevecht tegen de bierkaai te zijn, de zoden aan de dijk, om zelf de moed te zijn van de wanhoop, en de rots in de branding. Met andere woorden, hoe kan ik zelf mee gestalte geven aan die droom van een andere wereld? Dat was trouwens ook de derde vraag die in het synodaal proces gesteld werd, namelijk hoe kan ik zelf meebouwen aan de Kerk waarvan ik droom? En natuurlijk, wat we kunnen is vaak heel klein en soms heb je de indruk dat het een druppel op een hete plaat is, maar hoe dikwijls heeft het verleden al niet uitgewezen dat grootse dingen vaak heel klein beginnen? Het is zoals Moeder Theresa ooit zei: ‘Wat wij doen, is slechts een druppel in de oceaan. Maar als we het niet deden, zou de oceaan kleiner zijn vanwege deze ontbrekende druppel.’ Die kleine druppel in de oceaan zijn kan trouwens alleen maar als we hiertoe kracht van God ontvangen, als we toegerust worden met geestkracht van boven. Laten we dan dus maar bidden om die ‘Geest van hierboven’, zeker in deze Pinksterdagen.

Pastor Gino


donderdag 2 juni 2022

Kinderen

‘Het hart verlangt geraakt te worden.’

Al heb ik zelf geen kinderen, toch word ik altijd weer geraakt door kinderen. Ik denk dat dat niet zo verwonderlijk aangezien ik het grootste deel van mijn leven in het onderwijs stond en actief betrokken was en ben bij catechese.
Vorige week was ik zoals gewoonlijk op dinsdagmorgen in Herent waar ik naailes volg. De naailessen hebben plaats in een kleuter- en lagere school. We komen zowat op het hetzelfde moment toe als de kinderen. Vele ouders brengen hun kinderen met de fiets of begeleiden hen bij het naar school fietsen. Zelf kom ik te voet vanaf de andere kant van de spoorweg. Vorige week ‘zoefde’ mij een jongentje van een jaar drie voorbij op zijn trapfietsje. En terwijl hij voorbijkwam, draaide hij zich om en riep: ‘Hallo’, met een brede glimlach erbij. Ik hoef niet te zeggen dat ik daar die dag vaak heb aan teruggedacht en heb nagenoten.
Vorige zaterdagnamiddag kon ik nog eens bij mijn petekind en haar dochtertje (17 maanden) op bezoek. Onder andere door coronabesmettingen was dat bezoek al eens uitgesteld. Lezen zit bij ons wel in de familie en dus had ik ook drie boekjes mee. Eentje viel onmiddellijk in de smaak. Mama mocht voorlezen en daarna kroop ze op mijn schoot met haar boekje om het nog eens te laten voorlezen. Wat ik met heel veel plezier gedaan heb.
Zoals Jezus zei: ‘Laat de kinderen toch bij mij komen. Hou ze niet tegen.’

Pastor Chris

woensdag 1 juni 2022

Pauzeknop

Nu het hoge, pre-corona, levensritme weer ingang lijkt gevonden te hebben - of zelfs nog overtroffen te zijn - hoor ik meer en meer mensen - en ik mag ook voor mezelf spreken - hunkeren naar de pauzeknop. U weet wel, de toets met de twee verticale streepjes, die de routine even stillegt en ruimte geeft om op adem te komen. Juist dat is immers nodig om wat afstand te nemen, wat frisse ideeën op te doen en het leven misschien wel anders te bekijken. Het loopt daarvoor courant immers allemaal veel te snel, de benodigde tijd om over een verschillende aanpak na te denken, is er gewoonweg niet.
Voor mij is Pinksteren een pauzeknop. Het is de dag waarop in een gesloten kamer nieuwe inspiratie binnenstroomt, die vervolgens de deuren doet open gaan en een nieuw leven doet beginnen. Men zegt dat het de geboorte is van de Kerk. Zou niet elk echt leven beginnen met een Pinkstermoment, een tijd van bewust worden en enthousiasme vinden in wat er al lang was, maar ondertussen onzichtbaar bleef? Het treft me ook hoe de Bijbelse beschrijving van het gebeuren tegelijk ook spreekt over angst die overwonnen wordt. Nu durven ze plotseling wel en het leven wordt vurig.
Het is weer zover. Zondag is het Pinksterfeest. Vragen we vandaag al : "Kom, heilige Geest" en laten we de gelegenheid niet voorbij gaan!

Tony, pastor.

© ALLVISIONN