Je hoort vaak zeggen: “Je kan al je rijkdom niet meenemen naar de hemel.” Daar gaat ook de gelijkenis van de hebzuchtige boer in het evangelie over. Vandaag leert Jezus ons omgaan met bezit. Jezus wijst op het dwaze van hebzucht. Hij hekelt vooral dat de rijke boer rijkdom verzamelde voor zichzelf en niet voor God. ‘Zo vergaat het iemand die rijke schatten verzamelt voor zichzelf en niet voor God.’ (Lc.12,21) Pastor Chris
Eigenlijk weet je het al lang - zegt God -: echte rijkdom kan je niet aflezen aan de dikte van een portefeuille of aan het saldo van een bankrekening. Echte rijkdom zit vanbinnen, in de diepte van je hart, waarmee je kunt liefhebben en bemind worden. Ik hoop dat Jezus op dat vlak voor jou een voorbeeld mag zijn, een wegwijzer, een voorganger. Probeer te leven zoals Hij, ook als de wereld andere dingen in je oor fluistert. Ik wil je daarbij helpen - zegt God.
Afgelopen zondag, 24 juli, was het de ‘Werelddag voor Grootouders en Ouderen’. Sinds vorig jaar wordt deze dag gevierd op de vierde zondag van juli en valt ze rond de feestdag van de Heiligen Joachim en Anna, de ouders van Maria (26 juli). Het Vaticaanse ‘Dicasterie voor Leken, het Gezin en het Leven’ heeft voor deze tweede werelddag gekozen voor het thema: ‘Op hoge leeftijd zullen zij vrucht dragen’ uit het Boek der Psalmen (92,15). Paus Franciscus zegt dat wij ouderen moeten koesteren als een schat voor de mensheid, ze hebben ons veel te leren. Dat dit zo is, zag ik deze week in een Youtube-filmpje dat een diepe indruk op mij maakte. Het werd toevallig precies opgenomen op de Werelddag voor Ouderen, afgelopen zondag 24 juli, tijdens het Newport Folk Festival in Rhode Island aan de Oostkust van de Verenigde Staten. Daar trad de bekende Canadese zangeres Joni Mitchell zeven jaar na haar hersenaneurysma en twintig jaar na haar laatste optreden opnieuw op tijdens een verrassingsconcert. Dat hersenaneurysma werd haar bijna fataal. Ze moest daarna alles opnieuw leren: lopen, praten, zingen, gitaar spelen… Wat de 78-jarige zangeres afgelopen zondag op het Newport Folk Festival deed was een echte daad van moed en vreugde, ze stond er als een heuse ‘survivor’! Een voorbeeld van doorzetting en van nooit de moed opgeven. Ze zong er verschillende van haar liedjes, weliswaar geruggesteund door enkele andere artiesten, waaronder het prachtige ‘Both sides now’. En de tekst van het lied dat ze schreef op haar zesentwintigste werd door wat ze heeft meegemaakt nog indringender en ontroerender dan ooit: ondanks alles wat het leven heeft gebracht, aan mooie dingen maar ook aan tegenslagen, weet ik nog altijd niet wat de liefde en het leven is, hebben ze nog steeds niet al hun geheimen prijsgegeven, en kan ik dus nog steeds verwonderd in het leven staan. Zo klonk het bijna, en het leek alsof ze nu pas echt de tekst van haar lied tot in de diepste volheid kon beleven. Het was de mooiste versie die ze ooit gebracht heeft van dit lied. Een mooiere ode aan de veerkracht van oudere mensen en wat wij daarvan kunnen leren kan je jou haast niet bedenken. Kijk en geniet. En geen probleem als je een traan moet wegpinken. Heb ik ook gedaan.
Zoals pastor Tony gisteren schreef: je hoeft niet altijd in verre oorden te vertoeven om een vakantiegevoel te hebben. Gisteren zorgde een dagje naar Antwerpen voor dat gevoel. We (de vriendin waarover ik al eens schreef in de blog en ik) hadden afgesproken met een vriendin die in het Antwerpse woont. Ik neem in Brussel bijna altijd het openbaar vervoer of ga te voet voor kortere afstanden, maar met de trein reizen gebeurt maar af en toe. Dus voor mij heeft dat altijd iets van vakantie. ’s Middag zochten we een restaurant op want samen eten hoort bij zo’n dagje uit. In de namiddag stond een gegidst bezoek aan het stadhuis, meer bepaald ‘t Schoon Verdiep’, op het programma. De buitenkant van het stadhuis heb ik vaak besproken in mijn lessen geschiedenis als voorbeeld van renaissancebouwkunst in de Nederlanden. Ik kan alleen maar zeggen: de zalen van het Schoon Verdiep zijn prachtig! Op uitnodiging van de burgemeester mochten we zelfs zijn cabinet bezoeken. Dat er enige Romeinse objecten zijn bureau sierden, zal niemand verwonderen. Het stadhuis: een bezoek waard! En binnenkort gaat, na zoveel jaren, ook het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten weer open. Dus een reden te meer om nog eens af te spreken. Maar eigenlijk hebben we daar geen heropening van een museum voor nodig want de vriendschap die we delen is en blijft de belangrijkste reden. Dank U, God, voor de vriendschap!
Ook dit jaar mocht ik enkele weken op vakantie in Frankrijk. Het hoeft geen betoog: het vakantieritme is helemaal anders dan de drukte van de rest van het jaar. Het voelt haast wat hemels aan. Zou God in de zomertijd misschien ook in dit mooie land komen wonen? Tijdens die tijd bleef ik zoals andere jaren naar de Vlaamse radio luisteren - toch wonderlijk wat het internet allemaal mogelijk maakt - al was het maar om de Ronde van Frankrijk te beluisteren en zo ook de exploten van groene Wout te volgen. De eerste keer dat er dan verkeersinformatie doorkomt, voelt dat echt raar aan: u weet wel, het bericht waarin men meldt dat er in Groot-Bijgaarden en elders zoveel file staat. Dat lijkt dan werkelijk van zo'n andere planeet te komen als een vreemd bericht, alsof 'de aarde' even 'de hemel' komt verstoren. Tegelijk houdt het ook weer even de voeten op de grond: het is niet voor iedereen vakantie... Na vakantie terug naar huis komen is op zichzelf niet het allerprettigste, maar weer thuis word ik deze periode telkens verrast door de kalmte van de stad: "iedereen" is blijkbaar naar elders vertrokken. Het is alsof vakantie gewoon verderloopt, maar dan gewoon hier: je hoeft deze dagen helemaal in verre vakantie oorden te toeven om rust en kalmte te vinden! Ik zou durven denken dat het zelfs in Groot-Bijgaarden en andere knelpunten rustig is... Op zondag samenkomen in de kerk en Eucharistie vieren, krijgt deze dagen een ingetogenheid, die anders zoveel moeilijker te vinden is. Het lijkt alsof de stilte van de stad hier voller en warmer is dan elders; zou het kunnen dat God gemakkelijker hoorbaar is, als er buiten minder drukte is? Geen idee eigenlijk in welk land God in zomerse tijden woont. Het is wel zeker dat Hij zich bij ons meer laat vinden dan ooit...
Vakantie begint wanneer je in de auto stapt, we hadden geen haast, de gps gaf een goede 4 uur rijden aan maar we deden het op het gemak zodat we ook wat aan sightseeing konden doen en namen onderweg ruim de tijd om een hapje eten. Daar kijken vooral de kinderen naar uit want voor een keer mag het wel een Mc Donald zijn. Met drie jonge kinderen in de auto is een lange autorit toch altijd een uitdaging, al viel het dit jaar heel goed mee. De middelste van de drie hield vooral de tijd en de kilometers in het oog, hij was gefascineerd door tijd en afstand. De jongste en de oudste hadden oog voor de omgeving. Regelmatig klonk het: koetjes, koetjes, koetjes of sjaap, sjaap, sjaap. De oudste was op zoek naar mooie gebouwen en kunstwerken langs de weg. Elk jaar komen we een reuzegrote fiets tegen en een man op een evenwichtsbalk en ook een reuzengrote man liggend in het gras met een trechter in zijn mond. We hielden een wedstrijdje om die als eerste op te merken. De tijd vloog voorbij en wij werden geanimeerd door de kinderen. Kijken met de ogen van een kind, de verwondering in hun ogen zien voor iets waar wij zo aan voorbij rijden en als normaal of reeds gezien beschouwen. Zouden we niet veel gelukkiger zijn als we niet alles als vanzelfsprekend zouden beschouwen. Ik voelde iets van dankbaarheid om de spontaniteit van de kinderen. Zij openden mijn ogen. Toen ik 's avonds mijn dag overliep dankte ik God voor dit moment van graag zien. Ik vraag mij af of onze band met God ook niet aangehaald zou worden moesten wij weer leren kijken met de ogen van een kind en vol verwondering 'dank u God' uitroepen bij het zien van al het mooie dat ons elke dag gegeven wordt. Dank om wie jij bent God.
‘Vraag en u wordt gegeven.' “Heer, leer ons bidden”, vroegen de leerlingen, toen ze Jezus zagen bidden. Nu was het zeker niet zo dat de leerlingen niet vertrouwd waren met gebed. Het bidden met de psalmen moet hen zeker vertrouwd geweest zijn. Een aantal van hen waren voorheen volgelingen geweest van Johannes de Doper en ook met hem hadden ze gebeden. En toch kwam er die vraag aan Jezus. Blijkbaar moet het bidden van Jezus zoveel uitstraling hebben gehad en zoveel indruk hebben gemaakt, dat ze wilden leren bidden zoals Hij. Het antwoord van Jezus kennen we: het 'Onze Vader'. Het gebed dat ons zo vertrouwd is, dat we in elke eucharistie bidden. In dit gebed gaat het eerst om God: dat zijn Naam geheiligd worde en zijn Rijk moge komen. God staat in het centrum, niet wijzelf. Pas als onze focus verlegd is naar God, mogen wij ook bidden voor onszelf. In het vervolg van dit evangelie zegt Jezus zijn leerlingen en ons dat we met aandrang mogen bidden, met vrijpostigheid zelfs. We mogen vooral bidden om zijn ‘Geest’: ‘… hoeveel te meer zal dan de hemelse Vader de heilige Geest geven aan degenen die Hem erom vragen.’ (Lc. 11,13)
Vandaag op 22 juli viert de Kerk het feest van Maria Magdalena. Zonder twijfel is zij één van de belangrijkste figuren in het Nieuwe Testament. Ze behoort tot de intieme kring van de Jezus-volgelingen. Ze is ook getuige van de kruisiging en de graflegging van Jezus. De meeste prominente plek neemt ze echter in bij de verrijzenisverhalen. Bij alle vier de evangelisten is zij één van de bij name genoemde vrouwen die als eerste de verrezen Christus zien. Vooral de versie in het Johannes-evangelie is treffend, waar Maria Magdalena de verrezene ontmoet bij het lege graf in de overtuiging dat het een tuinman is. Maar als Hij haar aanspreekt, herkent ze hem en roept ze uit ‘Rabboeni!’, wat meester betekent. Maar Maria mag Hem niet vasthouden, ze moet Hem loslaten. Tevens krijgt ze de opdracht om de Verrezen Heer te verkondigen bij de andere leerlingen. Dit maakt haar tot 'Apostel der Apostelen', zoals diverse Kerkvaders haar later zullen noemen. En dat Maria belangrijk is, daarvan getuigt ook Paus Franciscus die in 2016 de gedachtenis van Maria Magdalena op 22 juli heeft opgewaardeerd tot feest. Zo wordt ze verheven tot de apostelrang. In de Byzantijns-orthodoxe kerken draagt ze trouwens ook de titel ‘Gelijke aan de Apostelen’. Uitgedaagd door de Nederlandse TV-omroep NCRV dook de Nederlandse zanger Stef Bos enkele jaren gelden in het boek dat hem in zijn jeugdjaren zo intens had gefascineerd, maar waarin hij later weinig meer keek: de Bijbel. Deze hernieuwde kennismaking met de verhalen van zijn jeugd resulteerde in de ontroerende CD ‘In een ander licht’. Bos probeert er de oeroude verhalen van de Bijbel terug in ons eigen leven te plaatsen. Het lied van Maria Magdalena (getiteld ‘Zoals licht’) is een afscheidsserenade van Maria Magdalena voor haar gestorven geliefde. De ontmoeting met Jezus brak haar leven helemaal open.
Jij viel zoals licht In mijn leven naar binnen De zon door de ramen Aan het begin van de dag
Maar die onvoorwaardelijke liefde van Jezus was tevens de reden voor zijn val. Hij vloog met zijn liefde te hoog, en zo lijkt Jezus op de Griekse Icarus die met zijn vleugels van was en veren te dicht bij de zon kwam en te pletter viel. Jezus’ liefde laat Maria Magdalena echter niet meer los. Ze is voor altijd getekend door die liefde:
Ik heb niemand gekend Die mij zo heeft ontwapend Ik heb niemand gekend Die mij zo heeft verwond
Dan brengt Maria haar geliefde een laatste eer. Met een gefluisterde ‘slaap zacht’ kust zij haar Heer vaarwel.
Misschien kan Maria Magdalena elk van ons inspireren om eveneens in zo’n liefdesrelatie met de Heer te treden, om ons te laten overmeesteren door Zijn liefde, en om voor altijd met diezelfde liefde door het leven te gaan.
In vakantietijd even afwijken van het gewone: waarom niet? Dus dit keer geen spreuk van Bond Zonder Naam. De twee voorbije hittedagen zorgden voor de titel van deze blogtekst. Hoe zoek en vind je verkwikking op zo’n dagen? Ik mag zeker niet klagen want met de zonnewering was het binnen best te doen, zonder al te grote inspanningen weliswaar. Dat wordt trouwens ook aangeraden. Een goede reden dus om het bij lezen te houden. Niet dat ik daar nu echt een reden voor nodig heb. Verder bracht elk glas water de nodige verkwikking. Op zo’n moment besef je meer dan anders hoe kostbaar water wel is. Een godsgeschenk, zou je kunnen zeggen! De dagelijkse wandeling heb ik toch maar uitgesteld. Wandelen langs de Woluwe is één van mijn favorieten: vlak bij huis schenkt die wandeling mij altijd verkwikking, naar lichaam én geest. Vakantietijd dus!
Wat een mooie week ! Samen met mijn zoon en drie kleinkinderen een week in Nederland. Het is nu al het vijfde jaar op rij dat we dat doen en het treft mij telkens hoe kinderen op een jaar tijd zoveel groeien en openbloeien. Ik ben iedere keer getroffen door de spontaniteit en eerlijkheid van kinderen. Ze vertellen honderduit over wat ze leuk vinden (of wat ze niet leuk vinden), wat ze gedaan hebben, wat ze kunnen,... ongedwongen. Zelfs de jongste spruit van 3 jaar deed mee: "ikke ook...". Stiekem verlang ik al naar volgend jaar want dat is een weekje volop genieten. Eén zaak wil ik jullie niet onthouden. Een uitstap naar 'Zoo Bizar'. De kleinste zoo van Nederland waar je de meest bizarre dieren van heel dichtbij kan zien en aanraken. Zo lopen er enkele stikdieren tussen de bezoekers rond. Ook het hangbuikvarken heeft alle vrijheid. Het gordeldier was de attractie van de dag. De kinderen kregen ook uitleg over een slang en mochten die zelfs aaien. Een topdag voor de kinderen.
Eén moment heeft mij heel erg aangegrepen. Dat kan je zien op de foto hier onder. Lowietje en het varken waren dikke vrienden "Hallo varken, jij eten? Ja?" Zo'n mooi moment, zo ongekunsteld, zo puur. Hij ging op dezelfde hoogte van het varken zitten, was begaan met het welzijn,... We kunnen er veel van leren. Jezus oproep om te worden als kinderen kreeg hier voor mij vlees en bloed. Hoe eenvoudig kan het leven zijn, hoe eenvoudig kan geloven zijn.
Marta was druk in de weer om te zorgen voor Jezus toen die op bezoek kwam. Ze « werd in beslag genomen door de drukte van het bedienen » en ze verwijt haar zus Maria dat ze niets doet en enkel bij Jezus blijft zitten om naar Hem te luisteren. We kennen het mooie antwoord van Jezus: « Marta, Marta, wat maak jij je bezorgd en druk over veel dingen. Slechts één ding is nodig. Maria heeft het beste deel gekozen en het zal haar niet ontnomen worden ». Nu het in deze zomertijd wat rustiger wordt na al onze drukke bezigheden van het voorbije werkjaar, is het goed dat wij ook kiezen voor « het beste deel » : dat we niet alleen tijd nemen voor broodnodige ontspanning, maar ook tijd nemen om naar Jezus te luisteren, tijd om na te denken over ons leven, tijd om even stil te staan, tijd voor bezinning, lectuur en gebed, tijd om het echte leven te vinden. Laten we ervoor zorgen dat ons dat niet ontnomen wordt in de drukte van ons bestaan.
Ik moet bekennen: op de Vlaamse feestdag afgelopen 11 juli ben ik Vlaanderen en Brussel ontvlucht, zonder kwade bedoelingen weliswaar, en ben ik richting Nederland getrokken, meer bepaald richting Wassenaar, vlakbij Den Haag. Het is ongeveer twee uurtjes rijden. Nu vraag je jou misschien af wat ik op die dag in Wassenaar ga doen. Terechte vraag. Welnu, daar bevindt zich één van de mooiste musea die ik ken en waar ik graag telkens weer opnieuw naar toe trek, het Museum Voorlinden. Dit private museum voor hedendaagse kunst bestaat sinds 1916. Het museum zelf en het landgoed zijn architecturaal en landschappelijk gezien een pareltje. Het is werkelijk een plek om op een zomerse dag te verstillen. Op het landgoed zijn ook bossen en duinen waar je kan wandelen. Ook is het museum omgeven door een prachtige tuin van de bekende Nederlandse tuinarchitect Piet Oudolf. Dit alles is al de moeite waard om ernaartoe te gaan. Maar momenteel loopt er in en rond het museum een tentoonstelling van de Engelse kunstenaar/beeldhouwer Antony Gormley, die van dit uitje naar Voorlinden nog meer dan anders een werkelijk feest maakt. De beelden en de werken die hij er tentoonstelt, zowel in het gebouw als in de tuinen, bossen en duinen, zijn pareltjes van verstilde kunst. Ze nodigen uit om stil te staan, te mijmeren, en hebben haast allemaal te maken met ons menselijk lichaam, met hoe dat lichaam zich verhoudt tot de omgeving en de verschillende emoties die ons lichaam kan aannemen. Ook is er een werk ‘passage’, een 12-meter lange tunnel waar je kan doorlopen en een haast religieuze ervaring oplevert. Dus neen, deze bijdrage vandaag is geen aflevering van ‘Vlaanderen vakantieland’ (het gaat trouwens over Nederland op de Vlaamse feestdag!), maar wel een tip om je in deze zomermaanden even onder te dompelen in meditatieve kunst die het religieuze in onszelf naar boven haalt. De Michelin-gids zou hier drie sterren aan geven, dus ‘vaut le voyage’ van 200 km. Nog te zien tot en met 25 september.
‘De prijs van een glimlach is onbetaalbaar’ (BZN 4 juli 2022)
In de krantenwereld noemt men de zomertijd vaak ‘komkommertijd’. En misschien denkt u hetzelfde bij het lezen van deze blogtekst want ik schreef al eens over ‘een glimlach’. Maar voor mij blijft het één van de mooiste geschenken die mensen aan mekaar kunnen schenken. En nu we minder (of geen) mondmaskers dragen is dat weer volop mogelijk. Vorige week was ik er even tussenuit. Samen met een vriendin nam ik deel aan een busreis naar de Noord Duitse Hanzesteden. De andere leden van de groep kenden we niet, wat het altijd wat spannend maakt want van de groepssfeer hangt toch veel af. Om 6 uur stond de bus klaar om ons op te pikken. Best vroeg maar de glimlach van de chauffeur en de reisleider maakte dat onmiddellijk goed. Ook verder op de reis, in een hotel of restaurant, bij een bezoek aan een kerk of museum, … : een glimlach spreekt een eigen taal! In deze ‘komkommertijd’ geef ik u graag nog eens de onderstaande tekst mee. Pastor Chris
Het kost niets en is veel waard. Het maakt de ontvanger rijker zonder dat het de gever armer maakt. Het duurt kort als een bliksemflits maar blijft vaak voor altijd in de herinnering. Niemand is zo rijk dat hij zonder kan en niemand is zo arm dat hij het zich niet kan veroorloven. Het brengt geluk in huis, kweekt goodwill in zaken en is het teken van vriendschap. Het geeft vermoeiden kracht, beurt de neerslachtigen op, troost de bedroefden en is het beste middel tegen ergernis. Het kan niet worden gekocht of afgebedeld, geleend of gestolen, omdat het alleen waarde heeft wanneer het geschonken wordt. Wat is het? Een glimlach.
Morgen, woensdag 13 juli vertrekken we met enkele mensen van Woluwe weer naar Lourdes. We doen dat met de grote bedevaart van KWB-Femma, samen met een 200-tal bedevaarders van over heel Vlaanderen. Het was hier de traditie om elke drie jaar deel te nemen aan deze bedevaart, maar wegens de gekende reden gaan we deze keer pas na vier jaar terug. Het thema van de bedevaart is dit jaar: ‘alsjeblieft’. Het is een verwijzing naar de zesde verschijning van Maria, op 25 maart 1858. Bernadette vraagt dan aan ‘de verschijning’: “mejuffrouw, wilt u de goedheid hebben me te zeggen wie u bent, alstublieft?”. En na enig aandringen antwoordt ‘de verschijning’ in de plaatselijke taal van Bernadette: “Que soy era Immaculada Councepciou” – “Ik ben de Onbevlekte Ontvangenis”. Zovele bedevaarders komen in Lourdes ook met hun vragen bij Onze-Lieve-Vrouw: “alsjeblieft, Maria, wil je voor ons bidden…”, maar ook met hun dankbaarheid: “alsjeblieft, Maria, hier ben ik om je te danken”. En in Lourdes leren we ook ‘alsjeblieft’ zeggen aan elkaar, en zeker aan zovele mensen die daar komen met hun beperking, met hun ziekte: ‘alsjeblieft, ga maar voor’, ‘alsjeblieft, graag gedaan’… En we hoeven ons ook niet te schamen om zelf hulp te vragen: ‘alsjeblieft, kan jij mij helpen?’. Leren ‘alsjeblieft’ zeggen: een kind moet het leren, als het iets vraagt. Dat is beleefdheid. Christenen leren ook ‘alsjeblieft’ zeggen, een leven lang… Rond dat thema gaan we enkele dagen in Lourdes bidden en bezinnen. En we nemen graag al uw intenties mee, uw zorgen en vragen, en al wat leeft in onze pastorale eenheid, om het allemaal aan Maria toe te vertrouwen: “alsjeblieft…”.
Ja, God houdt van ieder mens. Maar hoe kunnen we Gods zorg voor ieder mens doen aanvoelen aan onze medemensen? « En wie is mijn naaste? », vraagt de wetgeleerde aan Jezus, die hem juist had uitgelegd wat je moet doen om « het eeuwig leven te verwerven »: God beminnen met heel je hart en je naaste als jezelf . « En wie is mijn naaste? » Als antwoord vertelt Jezus één van de bekendste parabels van het evangelie: de parabel van de barmhartige Samaritaan. Je naaste, dat is elk mens die jouw hulp nodig heeft. Je naaste beminnen als jezelf is zorg dragen voor elke mens zoals je voor jezelf zou zorgen. Dat is simpel, maar toch zo moeilijk. En het is ook niet altijd duidelijk hoe dat kan. Laten we bidden dat de ware naasten-liefde in ons steeds mag groeien en dat we mogen inzien hoe we in onze samenleving de zorg voor elk mens kunnen bevorderen.
Dit jaar verscheen in Nederland een liedbundel onder de titel ‘Psalmen anders’, een liedboek met herwerkte psalmen. Sommige psalmen werden geactualiseerd, zoals Psalm 20 die door Andries Govaart bewerkt werd. Nu moet ik zeggen dat ik niet altijd zo’n voorstander ben van hertalingen van de Bijbel, maar af en toe merk ik dat een Bijbeltekst door een andere bewoording soms aan kracht kan winnen. Eeuwenoude teksten kunnen in zo’n nieuw jasje soms uiterst actueel klinken. Zo moet je deze psalm maar eens beluisteren met de huidige oorlogssituatie in je achterhoofd. ‘Paarden en wagens’ worden hier vertaald door ‘oorlogstuig’, en dat maakt dat de psalm als het ware vandaag geschreven is. Deze psalm wil vooral troost bieden. En troost hebben we meer dan ooit nodig. Eerst was (en is) er de corona-crisis, vervolgens de oorlog in Oekraïne en alles wat daar mee samenhangt. En waar het naar toe gaat weet niemand van ons. Maar de psalmist vertrouwt erop dat God zijn belofte gestand doet, en dat Hij ons niet in de steek laat. Hij blijft ons nabij. Govaart vertaalt ‘dagen van nood’ in ‘crisis’, en dat is nu een woord dat we allemaal maar al te goed begrijpen. Niet enkel is er crisis in onze wereld, maar ook in ons eigen leven kunnen we soms te kampen hebben met kleine en grote crisissen. De psalm eindigt echter met ‘wij staan op en houden stand’. Wie op God vertrouwt, die houdt stand, ook in de crisis, wie zijn wegen richt op Gods droom van vrede en gerechtigheid, wie vertrouwt op zijn nooit aflatende nabijheid, die wankelt niet. Moge het zo zijn voor ieder van ons.
Een mooie zegswijze in het Engels heb ik altijd gevonden: ‘Count your blessings’, tel je zegeningen. Denk aan de goeie dingen die je hebt ontvangen in je leven: de mensen, de ervaringen, de dingen die als een zegen van God voor je zijn geweest en die richting hebben gegeven aan je leven. Zeker in moeilijke momenten, als we het allemaal niet meer zo goed zien zitten, kan het bemoedigend zijn om terug te denken aan al het goede dat we sinds onze geboorte toch ook hebben mogen ervaren. Het kan verhelderend zijn om dat allemaal eens op te sommen. Vandaag wil ook ik mijn zegeningen tellen: het geloof dat mij werd doorgegeven, de liefde en de vriendschap die ik mocht ontvangen en geven, de mensen die veel voor mij betekend hebben en mij inspireerden, de mensen die voor mij bidden, de mensen van goede wil met wie ik mag samenwerken, de vergiffenis en de nieuwe kansen die ik kreeg, de studies die ik mocht doen, de lectuur die mij werd aangeraden, de inzichten die mensen mij gaven, al het schoons in kunst, muziek en cultuur dat ik dankzij anderen mocht leren kennen, de vele mooie momenten waarvan ik mocht genieten… Ik krijg het niet opgeteld. Maar rekenen is nooit mijn sterkste kant geweest. Toch kan ik ver genoeg tellen om te beseffen dat ik heel veel redenen tot dankbaarheid heb. En ik raad u één ding aan: “als je heen en weer geslingerd wordt op de golven van het leven, als je ontmoedigd bent en je denkt dat alles verloren is: tel je vele zegeningen, vernoem ze één voor één, en je zal verrast zijn door wat de Heer voor je heeft gedaan”. Zoals in het gospellied uit 1897 van Johnson Oatman jr en JR Hutson door de Kaoma Chende gospelsingers.
Pastor Benno.
When upon life’s billows you are tempest-tossed,
When you are discouraged, thinking all is lost,
Count your many blessings, name them one by one,
And it will surprise you what the Lord has done.
Refrain:
Count your blessings, name them one by one,
Count your blessings, see what God has done!
Count your blessings, name them one by one,
*Count your many blessings, see what God has done.
[*And it will surprise you what the Lord has done.]
Are you ever burdened with a load of care?
Does the cross seem heavy you are called to bear?
Count your many blessings, every doubt will fly,
And you will keep singing as the days go by.
When you look at others with their lands and gold,
Think that Christ has promised you His wealth untold;
Count your many blessings—*money cannot buy [*wealth can never buy]
Your reward in heaven, nor your home on high.
De start van de vakantie is voor mij altijd een opgave. Van het gestructureerde overgaan naar vrij om te kiezen is voor mij moeilijk. Ik haal bijvoorbeeld veel vreugde aan het afvinken van een taak. Als het nu gaat om ramen poetsen of een verslag maken of de website up-to-date houden. Het het maakt mij gelukkig wanneer ik het vinkje naast de taak kan zetten. Vandaag bedacht ik mij dat het misschien wel een goed idee zou zijn om ook een takenlijstje op te stellen voor de vakantie. Taken die er in de loop van het werkjaar vaak bij inschieten.
Vakantietaken:
o vrienden bezoeken o op stap gaan met mijn kleinkinderen o nieuwe Godly Play verhalen schilderen o daguitstappen maken met de trein o kampbezoek o een dagje naar De Panne o grotere aandacht voor de mensen rondom mij
o ...
Er zijn ook zaken die dagelijks terugkomen. Die kan je in de computer invoeren als: 'herhalen elke dag'
o Tijd maken voor het evangelie van de dag o een moment van stilte inbouwen om mijn dag te overschouwen. om God te danken of sorry te zeggen en het in Zijn handen te leggen.
Mijn vakantie ziet er opeens wat zinvoller uit. Ik hoop/ik ben er zeker van dat de vinkjes mij evenveel vreugde zullen geven.
14e zondag door het jaar – C: Lucas 10, 1-12.17-20
Sommigen onder ons gaan in de komende weken op vakantie vertrekken. Maar ook als we thuis blijven, zullen we in deze zomertijd allicht al eens een uitstap doen of op bezoek gaan bij vrienden of familie voor een barbecue of om zomaar gezellig samen te zijn of eens bij te praten. Daarvoor krijgen we in het evangelie van deze zondag een woord van Jezus mee: « In welk huis ge ook binnengaat, laat uw eerste woord zijn: vrede aan dit huis! Woont daar een vredelievend mens dan zal uw vrede op hem rusten; zo niet dan zal zij op u terugkeren ». Jezus zegt dit aan de tweeënzeventig leerlingen die hij twee aan twee uitzendt om zijn bezoek aan een aantal steden en plaatsen aan te kondigen en voor te bereiden.
Maar we mogen deze woorden ook op onszelf betrekken. Het is belangrijk dat we met goede gevoelens - gevoelens van vrede, vredelievende gevoelens - naar onze medemensen toegaan. De ingesteldheid waarmee je iemand ontmoet bepaalt mee de sfeer waarin de ontmoeting verder verloopt. Daarom is het een goede gewoonte, als je ergens aanbelt en bij mensen binnengaat, om in je binnenste de woorden van Jezus te herhalen: « vrede aan dit huis », en dat ook echt te menen natuurlijk. Het zal ons helpen om zelf in vrede te zijn en van het leven en het samenzijn te genieten. En onze positieve houding tegenover mensen die we ontmoeten is al een getuigenis op zich van Gods welwillendheid, Gods liefde voor ieder mens.
