woensdag 31 augustus 2022

Alsof de duivel ermee gemoeid was...

De tijd dat "de duivel" tot de belevingswereld behoorde, ligt ver achter ons. Dat heeft er misschien deels mee te maken dat wij van die Tolkien achtige, gehoornde en puntstaartige gedrochten alleen in onze fantasie een plaats kunnen geven (en dan nog), maar niet in onze werkelijke wereld. Waar het gaat over verslaving van alcohol of andere drugs, waar mensen helemaal van in de ban kunnen zijn - zoals we eerder schreven  kunnen we ons misschien bij duivelse machten nog iets voorstellen, maar in het gewone leven niet.
Of toch. Want dan zien we de laatste jaren plots een defilé van onheil aan de revue passeren, die amper voor de plagen van Egypte moet onderdoen? Covid was niet overwonnen, toen de oorlog in Oekraïne uitbrak; de klimaatstoringen raken ons leven altijd maar meer en nu haalt ook de prijs van de energie ons uit onze comfortzone - het heeft ooit nog bestaan dat monniken maar één warme plek hadden - het calefact - in hun grote abdijen waar ze konden opwarmen, vooraleer het werk weer te hervatten in hun koude werkplaatsen. Je zou van minder ontmoedigd worden. Telkens weer krijg je het gevoel dat aan de basis van dit kwaad de menselijke zucht naar grootschaligheid ligt, het moet altijd groter en massaler, of noem het de hebzucht van sommigen of van velen. De economie moet groeien, stilstand is al achteruitgang.
Zouden we niet met zijn allen de kunst moeten herontdekken van de "tevredenheid" (de enige "te-" die positief is naast vele andere zoals "te groot, te veel, te klein, te weinig...); de kunst om in wie en wat we zijn - en in elkaar - 'vrede' te vinden? Tegen de ergste demonen was Jezus' remedie: bidden en vasten. Het wijst misschien wel naar hetzelfde...

Tony, pastor.

dinsdag 30 augustus 2022

De rest komt vanzelf

Op 23 augustus overleed te Laken onverwacht mijn confrater Peter Böker, jarenlang pastor in het centrum van Brussel. Vorige zaterdag vond zijn uitvaart plaats in de Sint-Pieterskerk te Jette en volgende donderdag zal zijn lichaam ter aarde besteld worden in de abdij van Tongerlo. Moge hij leven bij God, van wiens liefde hij wilde getuigen.
Vandaag, 30 augustus, zou Peter 83 jaar geworden zijn. En daarom wil ik hem ook hier gedenken. Elk mensenleven heeft trouwens een boodschap voor wie achterblijven.
Op de doodsbrief en het prentje lazen we een mooi gebed, afkomstig van de ‘Foyer Notre-Dame’, dat past bij de spiritualiteit waaruit Peter leefde. Het kan ook ons inspireren.

“Help mij, Heer, om voor allen degene te zijn
die wacht, zonder zijn geduld te verliezen,
die luistert zonder moe te worden,
die ontvangt met goedheid,
die geeft met liefde,
degene van wie men met zekerheid weet
dat men hem kan vinden als men hem nodig heeft”.

En een kort citaat uit ‘Fidelio’ van Ludwig van Beethoven:
“Es sucht der Bruder seine Brüder… und kann er helfen, hilft er gern”.
“Een broeder zoekt zijn broeders… en als hij kan helpen, helpt hij graag”.

Tijdens zijn gedragen preek in de mooie uitvaartliturgie, citeerde voorganger Dirk Vannetelbosch nog een goede raad van Peter voor de priesters, die voor iedereen kan gelden:

“Wees onthalend,
preek niet te hard, maar zie dat uw juk zacht is, en de last licht.
De rest komt vanzelf.”

Moge de Heer aan de Kerk in Brussel en elders mensen blijven geven die op zoek gaan naar hun broeders en zusters, die onthalend zijn en kunnen luisteren, die mee zorgen voor een ‘warme Kerk’… en mochten wij zelf meer en meer zo’n mensen worden. De rest komt vanzelf.

Pastor Benno

 @ Erven Peter Böker

maandag 29 augustus 2022

Teambuilding

Deze laatste vakantieweek ben ik aan het knutselen geweest. Niet dat dit een van mijn favoriete bezigheden is maar ik moet toegeven ik heb er deugd aan gehad.
Eind september gaat in Mechelen het Europees congres van Godly Play door. Het vindt voor de eerste keer plaats in België dus willen wij er alles aan doen om onze gasten goed te onthalen. Het wordt voorbereid door verschillende werkgroepen. Ikzelf zit in de werkgroep materiaal en animatie. We zochten naar een manier om het een Belgisch tintje te geven. Wat eten en drinken of desserten betreft moesten we niet ver zoeken (Hasseltse speculoos, cuberdons, babelutten, stoofvlees met frietjes,...) Maar wat de aankleding van de zaal en het spreekgestoelte betreft was het even zoeken. Tot iemand die recht van de zee kwam met het idee kwam om 'bloemen van papier' te maken. Het is een oud gebruik aan zee waarbij kinderen bloemen van papier maken en ze onder elkaar ruilen of verkopen voor schelpen. Er zijn zelfs stroken op het strand voorzien waar de bloemen geplaatst worden en het handeltje kan plaatsvinden. 
Na een oproep waren er verschillende vertellers bereid om mee te helpen knutselen: blommekes van papier, zoals dat in West-Vlaanderen heet. Het was een mooie kans om elkaar op een andere manier te ontmoeten. Meestal zien we elkaar bij vormingsmomenten of inspiratiedagen of wanneer je inspringt voor voor een verteller of een begeleider. Mooie momenten, mooie verhalen, levensverhalen en Godly Play verhalen. Na een tijd van Corona waar zo weinig live kon was dit echt een verademing. Het viel mij op hoe  de band sterker wordt als je samen aan iets werkt, als je deelt, als je ideeën samen legt en er nieuwe ideeën ontstaan.
Dit is meteen ook mijn wens voor het komende werkjaar: samen delen, ideeën samen leggen en samenwerken zodat we met z'n allen mogen groeien en onze eenheid Aleidis een mooi bloementapijt wordt.

Pastor Mariette

Blommeke van papier @ Mariette 

zaterdag 27 augustus 2022

Stilstaan bij het evangelie

22ste zondag – jaar C - Lucas 14, 1. 7-14

Het tafereel van het evangelie: we kunnen het ons gemakkelijk voorstellen. Jezus was uitgenodigd op een maaltijd. Niet zomaar een maaltijd, neen. Een sabbatsmaaltijd bij één van de voornaamste Farizeeën. En hij is even terzijde gaan zitten om de genodigden te observeren. De gasten zochten de voornaamste plaatsen op, zo dicht mogelijk bij de gastheer. Want hoe dichter je bij de gastheer mocht zitten, hoe belangrijker je was.
En eigenlijk is dit een tafereel dat niets aan actualiteit heeft ingeboet. Ook nu zijn we vaak op zoek naar de beste plaatsen. Het wordt ons van kleins af aan zo aangeleerd: “ Kom op voor jezelf, laat je niet doen! ”; zo werkt onze maatschappij. En Jezus zegt daarop: “ Ga niet aanzitten op de voornaamste plaats, want het kan zijn dat er nog iemand is uitgenodigd is, die voornamer is dan jij. En dan moet je vol schaamte de minste plaats innemen. Maar neem een bescheiden plaats in zodat je de eer te beurt kan vallen door de gastheer gevraagd te worden wat hogerop plaats te nemen. “ Zo zou het op het eerste zicht kunnen lijken dat Jezus ons een les geeft in etiquette, in wellevendheid. Maar het gaat om veel meer! Jezus legt ons de ware betekenis uit van bescheidenheid, van nederigheid.
Echte bescheidenheid is helemaal niet te verstaan als slaafse kruiperigheid of onderdanigheid. Het betekent niet dat we ons moeten kleiner maken dan we zijn. We moeten onze talenten dus niet verstoppen. God wil dat ieder mens tot zijn recht komt, dus ook wij. God sluit niemand uit, zeker niet de zwaksten, de armen, degenen die geen rechten hebben, degenen die niet meetellen naar menselijke normen.
Echte bescheidenheid wordt dan een oproep tot dienstbaarheid, tot het doen van gerechtigheid. Gods zorg voor de zwaksten gaat niet buiten mensen, buiten ons om. Gods naam, ‘Ik zal er zijn’, moet door ons in praktijk worden gebracht. Vandaar de oproep in het evangelie om armen … uit te nodigen, om de medemens tot zijn of haar recht te laten komen. Zo sluit dit evangelie aan bij de sterke oproep van vorige week.
Ik hoop dat we in de komende dagen dan zoals het begijntje zullen kunnen en mogen zeggen: “ Bescheidenheid is een mooie deugd, ik ben blij dat ik ze heb. “ De echte evangelische bescheidenheid dan die komt uit het hart!

Pastor Chris

Kwetsbare mensen uitnodigen is belangrijk:
een boodschap van Jezus aan Zijn leerlingen
© svklimkin via Pixabay

donderdag 25 augustus 2022

Leven

‘Leven is een gunst, weten hoe dat is een kunst’ (BZN 21 augustus 2022)

Het leven krijg je! Hoe ouder ik word, hoe sterker die ervaring word. Je kan proberen zo gezond mogelijk te leven maar toch heb je niet alles in eigen handen. Leven: een geschenk om dankbaar voor te zijn.
Weten hoe: een kunst! En of! Van een kunstwerk kan je op een bepaald moment zeggen: ‘Het is af.’ Als het om leven gaat, kan ik dat onmogelijk zeggen. Elke dag is een uitdaging voor mij om me te bekwamen in de kunst van het weten hoe te leven. Gelukkig zijn er goede leermeesters bij wie ik te rade mocht en mag gaan. Leermeesters die door hun manier van leven tonen hoe het kan. Bij elk van hen vind ik telkens dit terug: je leven geven aan de ander! Je wijden aan het welzijn van de ander is een buitengewone kunst. Stapje voor stapje probeer ik dit te leren want ook hier blijft dit een levenslang leren. Gelukkig maar: ik zou eens kunnen denken dat ik volleerd ben. En er is ook dé leermeester bij uitstek: Jezus!
God, dank U voor de gunst van het leven. Help mij om elke dag meer te zien hoe ik mij in de kunst te weten hoe kan bekwamen.

Pastor Chris

© Pixabay

woensdag 24 augustus 2022

Vuur in Antwerpen

Raakt het jou ook elke keer als er weer eens een bericht komt over "drugsgerelateerd geweld" in Antwerpen? Granaten, kogels, soms op klaarlichte dag, soms dagelijks, soms opnieuw op dezelfde plaats, met een stoutmoedigheid en een durf die aan het onvoorstelbare grenzen. Iedereen kijkt dan vol afschuw naar de immorele drugsmaffia en vraagt zich af hoe zoiets mogelijk is.
Toch ligt de ultieme oorzaak niet daar. Bron van het probleem zijn de gebruikers van die drugs; zolang mensen geld neerleggen voor het witte goedje staat de deur open voor dit soort wantoestanden. Ik hoor dat ze met tien- of honderdduizenden zijn in de samenleving.
Ik las deze week het getuigenis van een gebruiker. De persoon geeft aan dat hij het voor de eerste keer gebruikte als tiener en toen een roes bereikte, die hij nadien nooit meer heeft geëvenaard en waar hij toch altijd is naar blijft zoeken. Zijn dringende oproep aan de toehoorders was: "blijf ervan af, want na die eerste keer is het zoveel moeilijker om te stoppen". Het blijkt een goedje dat iemand leven helemaal gaat beheersen, dat de controle van je leven van je overneemt en waar je dus een slaaf van wordt. Niet langer je eigen wil, maar het product bepaald je leven - het woord "verslaving" is echt wel raak gekozen.
Het doet mij onwillekeurig denken aan de "onreine geesten", waar het evangelie regelmatig over spreekt. Ze worden gewoonlijk in zeer hysterische gedaantes voorgesteld en spreken in die zin tot de verbeelding; je zou je er wel eens van afvragen of ze echt bestaan. Maar het gaat over iets soortgelijk. Er wordt trouwens telkens van gezegd dat iemand "in het bezit was" van een onreine geest, erdoor bezeten - zoals een slaaf het bezit is van zijn meester. Hoe erg moet dat toch zijn om over je leven geen controle meer te hebben?
Van Jezus wordt gezegd dat Hij de onreine geesten meester was; dat Hij het vermogen had ze uit te drijven en mensen terug aan zichzelf te geven. Verbluffend hoe actueel het evangelie eigenlijk is...

Tony, pastor

dinsdag 23 augustus 2022

Olifant

Tegenwoordig ben ik fan van Fredrik Backman. Kent u die? Hij is een Zweedse schrijver, blogger en columnist. Hij heeft al een aantal romans geschreven die een geweldig succes hebben in meerdere taalgebieden. Zijn debuutroman, ‘Een man die Ove heet’ werd verfilmd in het Zweeds en kreeg een remake in het Engels. De volgende, ‘Oma heeft me gestuurd om te zeggen dat het haar spijt’, is heel ontroerend. Nu ben ik eigenlijk geen groot romanlezer, maar Backman, die doet me iets. Hij schrijft boeiend. Hij moet een enorme fantasie hebben en toch ook veel mensenkennis. Hij beschrijft mensen en toestanden met alle absurditeit die ze soms in zich dragen, maar met diepgang en veel mededogen. Een lach en een traan, en altijd een sprankel hoop. En hij is zeker niet tegen het geloof, wat ook al eens deugd doet. Zopas heb ik nóg een boek van hem gelezen: ‘Angstige mensen’. Daaruit wil ik u een citaat meegeven. Niet omdat ik geen zin heb om zelf iets te schrijven, maar omdat het me getroffen heeft en me inspireert bij mijn inzet. En hopelijk u ook. Het stukje komt uit een gesprek van één van de hoofdpersonages, Jack, met zijn moeder die dominee is in de Zweedse Kerk en ziekenhuispastor.

“Op een avond vroeg Jack aan zijn moeder hoe ze het aankon om naast stervende mensen te zitten, in hun laatste uren, zonder dat ze hen kon redden. Zijn moeder gaf een zoen op zijn haar en zei: ’Hoe eet je een olifant, kerel?’ Hij antwoordde, als een kind dat dezelfde grap al tienduizend keer heeft gehoord: ‘Stukje voor stukje, mama’. Ze lachte weer net zo hard, voor de tienduizendste keer, zoals ouders doen. Daarna pakte ze zijn hand stevig vast en zei: ‘Wij kunnen die wereld niet veranderen, vaak kunnen we mensen niet eens veranderen. Alleen stukje voor stukje. Dus we helpen waar dat kan, kerel. We redden wie er te redden valt. We doen ons best. Daarna zoeken we een manier om onszelf wijs te maken dat het…genoeg is. Zodat we met onze mislukkingen kunnen leven zonder te verdrinken”.

Pastor Benno.

Afbeelding van André Santana AndreMS © pixabay

maandag 22 augustus 2022

Met mijn mond vol tanden

Vorige week kreeg ik de opmerking/vraag: "Ik begrijp niet dat je voor iets blijft werken dat geen toekomst meer heeft". In twee generaties zijn we van volle kerken naar lege kerken gegaan. Daar sta je dan... Het is best wel confronterend. Het was niet slecht bedoeld, hij kon er gewoon niet bij, zijn vraag was oprecht.

Je kan als niet gelovige even goed dienstbaar zijn, mensen helpen, een luisterend ook bieden,... En buiten de kerk om gebeuren zeer veel goede en zinvolle dingen waar ik mij gerust zou kunnen voor engageren. Kerkmensen, zoals ze in de volksmond genoemd worden, zijn niet beter, doen niet meer of zijn niet geëngageerder dan niet kerkmensen. 

En toch, heeft het voor mij een grote meerwaarde.
De dag van de zendingsviering waarop ik mijn benoeming kreeg viel er een last van mijn schouders en kwam een ongekend geluk in de plaats. Het was alsof ik mijn engagement in Zijn handen legde, aan hem toevertrouwde en Hem als leidsman in mijn leven toeliet. Ik moest mij niet meer bewijzen, ik mocht zoals ik ben, in Zijn dienst werken en leven, met mijn talenten maar ook met mijn onvolmaaktheden. Dat 'goed gevoel' heeft mij zelden in de steek gelaten.

De meerwaarde om binnen de kerk te werken is voor mij die extra dimensie: te weten dat Hij er is en mij helpt. Een verbondenheid die ik nog op geen enkele andere manier ben tegengekomen.

Je ziet met je mond vol tanden staan heeft soms ook goede kanten. Het heeft mij bewuster gemaakt en ervoor gezorgd dat ik weer een stukje dichter bij Hem ben mogen komen. Dank je wel !

Pastor Mariette

zaterdag 20 augustus 2022

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 21 augustus : 21e zondag door het jaar – C : Lucas 13, 22-30

« Spant u tot het uiterste in om door de nauwe deur binnen te komen » zegt Jezus ons in dit evangelie. Het zijn woorden die ons misschien niet goed afgaan. En nog minder wat even verder volgt : « gaat weg van Mij, gij allen die ongerechtigheid bedrijft. Daar zal geween zijn en tandengeknars… » Het doet denken aan een bepaald soort prediking van vroeger waarbij men de mensen probeerde bang te maken met de dreiging van hel en straf. Die tijden zijn voorbij. We zijn gaan inzien dat geloven te maken heeft met vertrouwen in Gods goedheid. Wat kan dit evangelie ons vandaag de dag dan wel leren ?
Vooreerst, misschien dit : geloven, christen-zijn heeft toch te maken met ‘een inspanning doen’, een levenskeuze maken waar je iets voor over hebt, proberen het evangelie consequent te beleven.
En misschien ook dit : wie ‘ongerechtigheid bedrijft’, wie ervoor kiest om on-recht te doen, die hoort niet bij Jezus. Zo iemand maakt onze aarde tot een plaats waar ‘geween en tandengeknars’ is, die maakt het leven en onze wereld tot een hel.
Maar het kan ook anders. We zijn uitgenodigd om mee te werken met God, wiens Rijk – de werkelijkheid die Hij wil - onder ons groeit. Gelukkig zijn er heel veel mensen van goede wil die dat doen : ze komen van overal, « uit het oosten en het westen, uit het noorden en het zuiden ». Ze blijven geloven dat het anders kan, dat de vanzelfsprekendheden in deze wereld – het recht van de sterkste, de macht van het geweld en het geld- voor God helemaal niet vanzelfsprekend zijn : « er zijn laatsten die eersten en eersten die laatsten zullen zijn ».
God wil ‘deze wereld omgekeerd’ dichtte Huub Oosterhuis ooit. Aan ons om te beginnen al één en ander om te keren…


"Zijn woord wil deze wereld omgekeerd
dat lachen zullen zij die wenen
dat wonen zal wie hier geen woonplaats heeft
dat dorst en honger zijn verdwenen –
de onvruchtbare zal vruchtbaar zijn
die geen vader was zal vader zijn
mensen zullen and’re mensen zijn
de bierkaai wordt een stad van vrede."

(Huub Oosterhuis, ‘Verzameld Liedboek’)

Pastor Benno.

De poort naar de redding is uiterst nauw...
© Eric Prouzet via unsplash

donderdag 18 augustus 2022

Angst

‘Laat je niet bang maken door angst’ (BZN 6 augustus 2022)

Een krant lezen of naar het nieuws luisteren is niet altijd een geruststellende bezigheid. Er zijn zoveel die je angstig kunnen maken: bosbranden, de oorlog in Oekraïne en elders, hongersnood in Afrika, extremisme, … Om over de klimaatopwarming nog niet te spreken. Ik moet toegeven dat dit alles mij soms angstig maakt. En dat denk ik bijvoorbeeld aan de evangelietekst over ‘de storm op het meer’: ook de leerlingen van Jezus waren angstig. Telkens klinken in het evangelie de geruststellende woorden: “Wees niet bang!” Diezelfde bemoedigende woorden vindt je terug in het lied ‘Ga met God …’ Ik koos het ook als slotlied bij het zoomgebed op 10 augustus.
God zegt ook vandaag: “Wees niet bang!”

Pastor Chris

Ga met God en Hij zal met je zijn,
jou nabij op al je wegen
met zijn raad en troost en zegen.
Ga met God en Hij zal met je zijn.

Ga met God en Hij zal met je zijn:
bij gevaar, in bange tijden,
over jou zijn vleugels spreiden.
Ga met God en Hij zal met je zijn.

Ga met God en Hij zal met je zijn:
in zijn liefde je bewaren,
in de dood je leven sparen.
Ga met God en Hij zal met je zijn.

Ga met God en Hij zal met je zijn,
tot wij weer elkaar ontmoeten,
in zijn naam elkaar begroeten.
Ga met God en Hij zal met je zijn.

Liedboek, lied 416

© Pixabay

woensdag 17 augustus 2022

Bericht uit het ziekenhuis

Heel wat jaren geleden had ik het al eens voorgehad, dat ik met een schijnbaar 'onbeduidend' probleempje naar het ziekenhuis op consultatie ging en men mij droogweg liet weten dat ik beter daar zou blijven, omdat er extra zorg nodig was. Vorige vrijdag was het opnieuw zo. Dan heb je pas een blog geschreven over de Camino van Santiago de Compostella waarbij je s' morgens niet weet waar je s' avonds zal zijn...
Het ging over een wondje dat extra zorg vroeg en waarvoor een kleine operatie nodig was. Ik kreeg dus onverwacht een bed toegewezen en mocht daar de nacht doorbrengen en wachten tot er 's anderendaags een gaatje zou zijn in het operatieprogramma, waar dat wondje juist zou in passen. Enerzijds is dat 'een nuchtere' aangelegenheid; anderzijds treft het - en opnieuw en opnieuw - hoe vriendelijk en hulpvaardig al het verzorgend en ander personeel is en hoe dat toch wel een verschil maakt. Merkwaardig hoe snel een anoniem ziekenhuisbed daardoor iets huiselijks krijgt!
In het televisienetwerk van het ziekenhuis zat een filmpje van de pastorale dienst met een titel, die eerder ook in onze blog voorkwam: "Count your blessings", waarin verschillende medewerkers van huis getuigden over wat "hun grootste zegen" (of zou je mogen zeggen: hun grootste loon?) was. Je raadt het misschien: allen hadden het over de dankbaarheid van de patiënten.
Ik heb alleszins mijn best gedaan om mijn dankbaarheid telkens helder uit te spreken (eventuele redenen die ik zou hebben kunnen verzinnen om te morren achterwege houdend) en er altijd goed op te letten dat er niemand uit de kamer ging zonder en heel uitdrukkelijke "dank je wel"...
En zie, eigenlijk is dat ook voor jezelf genezend: ook dankbaarheid kunnen geven is een zegen!

Tony, pastor

dinsdag 16 augustus 2022

Bernadette

Ter gelegenheid van Maria’s hoogfeest op 15 augustus heb ik met dankbaarheid teruggedacht aan onze Lourdesreis (zie ‘Kerk en leven’ 32). Een maand geleden, op 16 juli, nam ik in Lourdes deel aan de feestelijke eucharistie bij de grot op het feest van Onze-Lieve-Vrouw van de Karmel. Dit feest wordt in Lourdes bijzonder gevierd omdat het de verjaardag is van de laatste verschijning van Maria aan Bernadette, op 16 juli 1858. Na de viering gebeurde er iets bijzonders: we werden gevraagd om in processie over de brug naar de overkant van de Gave te gaan, waar de bisschop een nieuw beeld van Bernadette zegende. Het beeld bevindt zich op de plaats waar Bernadette neerknielde bij die laatste verschijning. De andere keren was Bernadette naar de grot zelf gegaan. Maar omdat daar ondertussen zoveel mensen kwamen om die wondere feiten mee te maken, ging Bernadette nu, onopgemerkt, naar de overkant van de rivier, waar ze de grot goed kon zien zonder zelf gezien te worden. Dan gebeurt de laatste ‘verschijning’, zonder woorden. Maria is aan de grot en Bernadette voelt haar tegelijk ook heel dichtbij, alsof de Gave er even niet is.

Vanaf dan begint het ‘gewone leven’ weer voor Bernadette. Gewoon, maar helemaal anders. Ze zal het niet makkelijk hebben. Maar ze heeft iets heel moois mogen ervaren, dat haar leven heeft bepaald.

Vele pelgrims en bedevaartsgroepen in Lourdes komen voor hun eerste groet aan de grot naar deze plaats, aan de overkant van Gave, tegenover de grot. Het is er rustiger. Je kan alles goed zien en stil worden. Het is ook de ideale plaats om afscheid te nemen van de grot. Want daarna begint de terugreis en ‘het gewone leven’. Dat zal waarschijnlijk ook niet altijd makkelijk zijn. Maar je hebt iets moois meegemaakt. En Maria zegt niets, maar je weet, zoals Bernadette: ze is heel dichtbij.

Pastor Benno.


Het nieuwe beeld van Bernadette
aan de overkant van de Gave
(foto Lucas Lissnyder)

zondag 14 augustus 2022

Een hippe oma

Nee, nee, ik heb het niet over mezelf. Vandaag mocht ik een cadeaubon maken voor een vriendin die deze week 86 jaar wordt. We kennen elkaar al 43 jaar. In mijn gedachten durf ik haar wel mijn tweede moeder noemen. Ik vroeg haar zoon waarmee ik haar een plezier kon doen. Tot mijn verbazing zei hij: met een cadeaubon voor e-books !? Leest zij e-books? Ja hoor, deze zomer is ze met haar kleindochter naar Griekenland geweest en heeft daar de e-reader ontdekt. Sindsdien is ze weer volop beginnen lezen.
Dat maakt mij nu blij. Iemand die niet bij het oude blijft hangen maar nieuwe wegen uitprobeert en weer volop enthousiast wordt en er voor gaat. Dat maakt het leven alles behalve saai en eentonig.
Nieuwe wegen durven gaan... Ik dacht daarbij aan wat nieuw was voor mij de voorbije jaren: gebruik van van Zoom als communicatiemiddel of meewerken aan de opbouw van onze nieuwe pastorale eenheid Aleidis. Hoeveel nieuwe mensen heb ik hierdoor al ontmoet, hoeveel interessante vergaderingen meegemaakt, activiteiten georganiseerd. Het heeft mijn leven een stuk boeiender gemaakt.
Durven wij uit onze cocon komen, onze grenzen verleggen om zo meer leven aan het leven te geven? Ons leven en dat van anderen? Ongebaande wegen gaan, is dat ook niet Jezus boodschap als hij ons vraagt om Hem te volgen? Ik vraag het mij af.
O ja, heb jij ook een appje met 'De Bijbel' op je smartphone staan? Voor de stille momenten deze vakantie wanneer je wat tijd wilt nemen om naar binnen te kijken. Ik kan het je alleen maar aanraden. Je kan er zeker ongebaande wegen mee gaan.

Pastor Mariette

zaterdag 13 augustus 2022

Stilstaan bij het evangelie

20ste zondag door het jaar C – Lc. 12,49-53

‘Geen vrede maar verdeeldheid’

Straffe taal spreekt Jezus hier. Taal die ons misschien wel tegen de haren in strijkt. Dit was trouwens ook al het geval in het evangelie van vorige zondag. Jezus is op weg naar Jeruzalem. Met de doop die Hij moet ondergaan verwijst Jezus naar zijn lijden. Vuur verwijst meestal naar het eindoordeel maar bij Lucas ook naar ‘het vuur van de Geest’. Het vuur dat Jezus wil zien ontvlammen is het vuur van Pinksteren, van Gods Woord dat brandt in Jezus’ hart en waarvan Hij hoopt dat het zal branden in het hart van zijn leerlingen en allen die Hem volgen. De radicaliteit die Jezus zelf beleefde tot in de dood aan het kruis is de weg naar het volle leven. Het gevolg daarvan is verdeeldheid, zegt Jezus want niet iedereen is bereid die radicale weg te gaan.
Moge God ons de kracht schenken om die weg te gaan!

Pastor Chris

Ik kan Me goed voorstellen
dat je bij dit evangelie even je wenkbrauwen fronst,
- zegt God – en dat je twijfelt of je het wel goed gelezen hebt.
Uiteraard is het niet mijn bedoeling om verdeeldheid te brengen.
Maar als je in vrijheid voor Mij durft te kiezen,
zal dat niet door iedereen op applaus worden onthaald,
zeker niet in deze tijd.
Toch hoop Ik dat je je ‘jawoord’ durft te geven
aan Mij en aan mijn droom van een rechtvaardige wereld.
Je mag erop vertrouwen dat Ik je gelukkig wil maken
en je echte vrede wil geven.

Erwin Roosen

Hoe verlang ik dat het vuur reeds oplaait!
© Moein Moradi via pexels

vrijdag 12 augustus 2022

Abraham als gids tijdens een hittegolf

Wat is het toch heet dezer dagen! Het is haast te warm en te vermoeiend om deze blog te schrijven. Buitenkomen proberen we zo weinig mogelijk te doen, want je wordt er letterlijk doodgeslagen door de hitte. En binnen voeren we een constante strijd om elke zonnestraal buiten te houden en op die manier de temperatuur binnen zo lang mogelijk draaglijk te houden. Kortom, het is geen zegen, zo’n hitte. Of toch wel? Misschien kunnen we ons laten inspireren door Abraham. In Genesis 18, 1 zit Abraham op het heetst van de dag bij de ingang van zijn tent. Ook hij weet dat hij op dat moment geen buitensporige activiteiten moet doen, zeker niet op zijn leeftijd. Dus hij doet het rustig aan, het is toch veel te warm. Het is immers rond de middag en hartje zomer. De hitte drukt ondraaglijk, en mens en dier zoeken de schaduw op en bewegen zo weinig mogelijk. De enigen die nog actief zijn, zijn wellicht de krekels die blijven tjirpen. En Abraham dommelt wat in, en hij droomt over alles wat hij de afgelopen tijd heeft meegemaakt, hij telt zijn zegeningen. Maar eensklaps schiet hij wakker. Wat gebeurt er? Hij krijgt plots bezoek. En niet zomaar bezoek, maar het is God zelfs die bij Abraham op de thee komt. Met andere woorden, dit hitte-moment, dat aanvankelijk vooral een doods moment is, een moment zonder veel noemenswaardige gebeurtenissen, een moment van grote passiviteit, een moment waar Abraham als het ware in slaap aan het vallen is, wordt voor hem plots een 'kairos-moment', een moment van grote genade en zegening, een moment van Godsontmoeting. Waarom zou dezer dagen ook niet met ons hetzelfde kunnen gebeuren als met Abraham? Nu we noodgedwongen best niet al te veel inspanningen doen en we onze dagen in passiviteit doorbrengen door de hitte, is het misschien het ideale moment om even halt te houden en naar de diepte te gaan, om net als Abraham ‘in te dommelen’ en stil te staan bij wie ik ben, bij de diepere grond die mij draagt, of bij de zegeningen die mij reeds zijn overkomen. En wie weet ontmoet ik daar ook God, net als Abraham? Want Hij komt tot ons met stille overmacht, zelfs in de slaap, zoals het mooie en bekende lied van Oosterhuis zingt.

Pastor Gino


donderdag 11 augustus 2022

Reddende engel

Raar maar waar: dit keer geen spreuk van BZN.
Gisteravond was er zoomgebed bij de gedachtenis aan de Heilige Laurentius van Rome. Als diaken was hij ook een ‘reddende engel’ voor de armen en noodlijdenden in de 3de eeuw, een tijd van christenvervolgingen. Maar er zijn zovele ‘reddende engelen’ vandaag. Ze hebben geen vleugels dus daaraan kan je ze niet herkennen maar aan zovele andere dingen wel. Ik denk aan hun gratuite inzet, hun bereidheid om in te springen waar nodig, hun stille gebed, hun nabijheid bij mensen, hun bemoedigende woorden, hun glimlach, … Zij maken een wereld van verschil!
Ik ben dankbaar voor ieder van hen die ik mag ontmoeten, elke dag opnieuw.
God, help mij te zien voor wie ik een ‘reddende engel’ mag zijn!

Pastor Chris

© Pixabay

woensdag 10 augustus 2022

Santiago de Compostella

Ik ken wel wat mensen die de pelgrimstocht naar Compostella hebben ondernomen, sommigen meermaals, sommigen in diverse etappes. Niet zo lang geleden was er nog Dirk Van Erps uit onze gemeenschap, die daar vervolgens tijdens een gemeenschapsviering in Sint Jozef is komen over getuigen. Ik koester het als een verre droom om het ooit te kunnen doen, maar ik geef het op dit ogenblik onvoldoende prioriteit. Twee, drie maanden wegtrekken is, praktisch gesproken alleen al, niet zo eenvoudig.
Maar ik heb wel veel verhalen gehoord en er zelfs wat films over gezien. De Camino, zoals de bedevaart ook heet, loopt nooit zoals je het verwacht. Je komt anderen tegen en vooral: op de 'eindeloos' lange wandeltochten - van prikkelarm gesproken! - komt je jezelf tegen, altijd onverwacht. De dag verloopt anders dan gepland; jijzelf blijkt anders dan je dacht en de kunst bestaat erin om juist daarin Gods hand te zien. Het komt erop aan niet op te geven, maar te aanvaarden dat dit nieuwe authentieker is en dichter bij je eigen persoon komt, dan je tot voor kort had mogelijk gehouden. Misschien doet het je voortaan anders door het leven gaan. Je komt anders aan, dan je vertrokken was. De pelgrimstocht is zo model van het leven zelf, alsof dat beperkt aantal dagen een samenvatting vormt van een hele levensloop.
Vorige week kreeg ik een avond tegen 21 uur een telefoontje. Uit Zuid-Frankrijk. Het kwam uit een slaapplaats voor bedevaarders en de verantwoordelijken van die 'refugio' zochten hulp voor een Belgische pelgrim waar ze geen raad mee wisten en die geen contactgegevens op zak had. Via het internet zoekende, waren ze voor heel België uitgerekend bij mij uitgekomen om hulp te vragen. De bedevaarders was een religieus, was de zeventig al voorbij en had volgens de dokter te hard afgezien van de hitte, maar wou niet stoppen. Ik kon blijkbaar efficiënter zoeken, want na enkele minuten vond ik contactgegevens van landgenoten en kon contact leggen tussen de beide. Ik heb er geen idee van hoe het afgelopen is.
Gedurende een halfuurtje voelde ik mezelf midden in de Camino. Raar toch hoe de pelgrimstocht naar jou komt, als je er zelf niet naartoe kunt gaan.

Tony, pastor.

dinsdag 9 augustus 2022

Edith Stein

Op 9 augustus gedenken we een sterke vrouw en een grote heilige van onze tijd: Edith Stein. Ze werd geboren als jongste van zeven kinderen in een Joods gezien in de stad die toen ‘Breslau’ heette en in het Duitse Silezïe lag, maar nu ‘Wroclaw’ in Polen is. Ze was een zeer intelligente vrouw en ging filosofie en psychologie studeren aan de universiteit van Göttingen, waar ze doctoreerde en assistente werd van professor Edmund Husserl (wiens geschriften en notities in Leuven bewaard worden, in het zogenaamde ‘Husserl-archief’, maar dat is een andere geschiedenis). Edith had haar Joods geloof laten varen en beschouwde zichzelf als atheïste. Daarin kwam stilaan verandering doorheen ontmoetingen met verschillende mensen, die haar aan het denken zetten. Zo werd ze o.a. getroffen door de serene houding van een bevriende vrouw die zopas weduwe was geworden en haar verdriet gelovig beleefde:
“Dit was mijn eerste ontmoeting met het kruis en de goddelijke kracht die ervan uitgaat voor degenen die het moeten dragen. Voor de eerste keer zag ik vlak voor mijn neus hoe uit het lijden van Christus de Kerk geboren wordt en haar overwinning op de prikkel van de dood. Op dat ogenblik stortte mijn ongelovige levenshouding volkomen in .. en Christus kwam stralend te voorschijn. Christus in het geheim van zijn Kruis.”
Edith bleef zoeken. Enkele jaren later kreeg ze toevallig de autobiografie van Theresia van Avila in handen. Ze las het boek in één adem uit, sloot het en zei: “Dit is de waarheid”. Ze liet zich dopen, ging een tijdje lesgeven en in 1933 trad ze in bij de Karmelietessen in Keulen, juist in het jaar dat Hitler aan de macht kwam in Duitsland, zonder dat men goed wist waar dit naartoe zou leiden…
In de Karmel kreeg Edith de kloosternaam ‘Theresia Benedicta van het Kruis’. Ze leidde het eenvoudige leven van een slotzuster, maar mocht ook verder schrijven aan artikels en boeken. Omdat het voor haar als Joodse te gevaarlijk werd in Duitsland, werd ze overgebracht naar de Karmel van Echt in Nederlands-Limburg. Haar zus Rosa kwam haar daar vervoegen. In 1942 worden ze opgepakt. Edith neemt haar zus bij de arm en zegt: “Kom, laten we gaan voor ons volk…” In het doorgangskamp Westerbork is ze volop in de weer om anderen te helpen en tegelijk gaan er een enorme rust en waardigheid van haar uit. Bij haar aankomst in Auschwitz wordt ze met de anderen dadelijk naar de gaskamers gebracht op 9 augustus 1942, vandaag dus precies 80 jaar geleden.
Paus Johannes Paulus II verklaart haar zalig in 1987 en heilig in 1998. Ze wordt ook uitgeroepen tot één van de patronessen van Europa omdat in haar persoon, haar leven en sterven Jodendom en christendom samenkomen en samen verwijzen naar de Joods-christelijke wortels van onze cultuur.
Laten we op haar voorspraak bidden om vrede in ons oude continent en in de ganse wereld. En mogen vele sterke vrouwen zoals Edith ook vandaag ertoe bijdragen dat in onze samenleving de rede en de goedheid het halen op de macht van de duisternis.

Pastor Benno.

© Bernhard Riedl via pixabay

zondag 7 augustus 2022

Nostalgie

Deze week was ik op bezoek bij iemand die ik ken vanuit mijn Schaarbeek-Noord tijd. Zij verliet Schaarbeek al 5 jaar eerder dan ik maar we hebben altijd contact gehouden. Toen ik binnenkwam liet ze mij een beeld zien op TV van een serie die gedraaid is in de jaren 80 waarop het huis waarin ik woonde in beeld kwam. Nu staat het huis er niet meer, de huizen zijn afgebroken en het straatbeeld ziet er nu totaal anders uit. Dat was de aanleiding om wat herinneringen uit het verleden op te halen. Nostalgie... het doet wat met een mens. Toch zijn we daar niet blijven steken, ze verwacht eerstdaags haar derde achterkleinkind (ze is ondertussen 86) en kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen komen nog wekelijks over de vloer. Ze is gelukkig als ze hen allemaal rond de tafel ziet zitten. Het doet zo'n deugd, dat jonge leven, zei ze.
Over nostalgie gesproken... deze week hoorde ik dat mijn ouderlijk huis verkocht is. Het huis wordt afgebroken en er komen drie woningen in de plaats. Op het feest van Maria Tenhemelopneming komen we daar met broers en zussen voor de laatste keer samen. Ongetwijfeld zullen ook daar herinneringen opgehaald worden. Mooie herinneringen blijven en worden niet met het huis afgebroken. We zijn allemaal onze eigen weg gegaan. Een weg met ups en downs, maar vooral een weg die toekomst geeft. Als ik denk aan mijn werk, mijn kinderen en kleinkinderen kan ik alleen maar gelukkig zijn. Het mooie uit het verleden mogen we vasthouden, alles wat bijkomstig is kunnen we loslaten, alleen zo geven we de toekomst een kans.
Soms vragen mensen mij "Weet je nog?" en meestal moet ik zeggen "neen". Ik heb in mijn hoofd maar een kleine harde schijf en alles wat er niet echt toe doet wordt gedeletet zodat er voldoende plaats is voor wat vandaag en morgen belangrijk is. Vandaar mijn lijflied: 

Blijf niet staren op wat vroeger was, 
sta niet stil in het verleden.
Ik, zegt Hij, ga iets nieuws beginnen
het is al begonnen merk je het niet.

een canon naar Jesaja 43:18-19 op tekst van Huub Oosterhuis en muziek van Bernard Huijbers 

zaterdag 6 augustus 2022

Stilstaan bij het evangelie

19de zondag door het jaar C – Lc. 12,32-48

‘Weest ook gij bereid’

In het stukje evangelie tussen dat van vorige zondag en dat van vandaag horen we Jezus tegen zijn leerlingen en ons zeggen: ‘Wees niet bezorgd over wat je zult eten om in leven te blijven, of over de kleding voor je lichaam.’ (Lc. 12,22) Jezus spoort niet aan tot onverantwoordelijk gedrag of tot niets doen. Hij wil dat we de volle vreugde kennen: ‘… jullie vader weet wat je nodig hebt. Nee, zoek zijn koninkrijk, dan krijg je die dingen erbij.’ (Lc.12,30-31)
Hoe kunnen we dit dan doen? We mogen bijdragen aan Gods Koninkrijk
door zijn zorg te delen voor een wereld onderweg, voor mensen onderweg. Om dat te kunnen moeten we ‘waakzaam zijn’. Waakzaam zijn is niet passief afwachten.
Het is eerder een actief uitzien naar, alert zijn op mensen en gebeurtenissen.
Waakzaam zijn zet ons in beweging. Waakzaam zijn: dat is oog hebben wat echt belangrijk is en daaraan ook willen werken, met overtuiging en van harte.
Want ‘waar je schat is, zal ook je hart zijn, zei Jezus.’ (Lc. 12,34)

Pastor Chris

© Pixabay

vrijdag 5 augustus 2022

Het paradijs ligt in Aardenburg

In Aardenburg en Middelburg (niet het Nederlandse Middelburg maar wel het Belgische Middelburg in Oost-Vlaanderen) loopt momenteel een Kunstenfestival getiteld ‘Over de grenzen’. Er is hedendaagse kunst te zien in verschillende kerken en op verschillende locaties buiten en binnen. Het loopt nog tot en met 4 september. Dus als je nog op zoek bent naar een daguitstapje, dan kan ik je dit ten sterkste aanraden. Er is onder andere een heel bijzondere installatie te zien met drie nogal angstaanjagende Christusbeelden van Folkert De Jong in een vervallen schuur. Maar wat mij heel sterk getroffen heeft zijn de beelden van de Belgische kunstenares Maen Florin in de Sint-Baafskerk in Aardenburg. Onder de titel ‘The Hidden Garden of Delight’ heeft ze enkele beelden gemaakt en samen geplaatst alsof ze een klein stukje paradijs op aarde wil creëren. Het zijn levensgrote en kleurrijke beelden van enerzijds menselijke figuren die elkaar dragen en anderzijds exotische planten en bomen. Het is alsof Maen Florin wil zeggen dat daar waar mensen elkaar dragen we een soort van nieuwe wereld binnenstappen, een paradijs waar het goed toeven is. Zo verbindt ze de tuin van Eden met het pièta-motief. Daar waar mensen zich over elkaar ontfermen breekt een nieuwe wereld aan, ontluikt nieuw leven en een nieuwe toekomst. ‘Compassie’ of ‘ontferming’, het zijn misschien op het eerste zicht oubollige woorden, maar misschien is het wel datgene wat onze wereld nog het meest nodig heeft vandaag om onze samenleving leefbaarder en lieflijker kan maken. En als de werken als die van Maen Florin ons hiertoe wakker roepen, dan is kunst wel degelijk in staat om grenzen te doorbreken, zoals de titel van het Kunstenfestival wil laten doen geloven. Als je dus een glimp wil opvangen van wat het paradijs kan zijn, ga deze zomer dan naar de Sint-Baafskerk in Aardenburg.

Pastor Gino


© Gino Mattheeuws

donderdag 4 augustus 2022

Een rugzak

‘Gooi wat stenen uit je rugzak’ (BZN dinsdag 2 augustus 2022)

Een rugzak kan zwaar zijn.
Letterlijk soms maar vaak ook figuurlijk. We maken dingen mee die ons kwetsen, waar we het moeilijk mee hebben en vaak blijven we die mee dragen als stenen in onze rugzak.
Ik denk dat ik een open deur intrap door te zeggen dat lezen één van mijn hobby’s is en geschiedenis mij al het grootste deel van mijn fascineert.
Onlangs las ik een beklijvend boek: ‘De tweeling van Auschwitz’, een getuigenis van Eva Mozes Kor.
Geen luchtige vakantielectuur, maar dat hoeft voor mij ook niet altijd.
Het boek verhaalt hoe Eva en haar tweelingzus Miriam de onmenselijke experimenten van Jozef Mengele overleefden. Eva en haar zus waren tien jaar oud toen zij aankwamen in Auschwitz. Als identieke tweeling werden zij onmiddellijk gescheiden van hun familie, vader, moeder en twee zussen. Door hun onvoorwaardelijke liefde voor mekaar konden de zussen overleven.
Maar wat mij het meest getroffen is in dit boek is wat Eva schrijft over ‘vergiffenis’.
“Vergeef je grootste vijand en vergeef iedereen die je pijn heeft gedaan – het zal je ziel helen en je vrij maken.” Voor Eva was dit de enige weg om de stenen uit haar rugzak te kunnen verwijderen.
Desmond Tutu schreef het volgende: ‘Eva Mozes Kor toont hoe sterk de menselijke geest is en hoe groot het vermogen tot vergiffenis. Zij verdient lof voor haar moed om het trauma van haar jeugd te beschrijven.’ Een boek dat beklijft!

Pastor Chris

© Pixabay

woensdag 3 augustus 2022

En als "leeg" nu toch eens niet (altijd) zo negatief zou zijn...?

De bekende Zwitsers-Franse architect Lecorbuisier heeft naar verluid één kapel gebouwd - met name in Ronchamps, opgedragen aan "Notre Dame du Haut" - en ik had deze zomer de kans om haar te bezoeken. Het is even wennen aan dit moderne kunstwerk van glas en beton, waar het binnenin relatief donker en helemaal stil is. Wat mij het meeste treft, is dat ze eigenlijk leeg is. Er is wel een hoekje waar banken staan voor het volk, maar dat lijkt wel haast verloren in deze ruimte.
Bij een eerste aanblik stoort de leegte. Wij worden als kind al geconfronteerd met een overvloed van prikkels - of het nu geuren zijn, kleuren, smaken, geluiden... - en de afwezigheid daarvan voelt saai en vervelend (ik moet terugdenken aan mijn eerste jaren als priester, toen ik in de beheerraad zat van een kinderkribbe. De inspectie van het nadien wel eens verguisde Kind en Gezin was langs geweest en had ons een niet zo positief rapport gegeven omdat we nog te veel "bewaarplaats" waren voor kinderen en nog niet genoeg "pedagogisch project" hadden. Er moesten veel meer prikkels aan de kinderen worden geboden, wat de kinderverzorgsters vervolgens zelf hebben moeten leren...).
De leegte van deze gebedsruimte is blijkbaar geen toeval. De Nederlandse auteur en bekeerling Willem Jan Otten gaf vorige maand in een interview in Knack aan (naar aanleiding van zijn boek "Zondagmorgen. Over het missen van God"), dat liturgie saai mag zijn. Het lijkt op vloeken in de kerk: doen we niet alles om onze liturgie levend te maken, en boeiend, bewegend, geanimeerd, visueel, gezongen, swingend, participerend... kortom: prikkelend? En komt deze man, die notabene het katholiek geloof heeft (her-)ontdekt, hier even zeggen dat liturgie saai mag zijn en in wezen saai is...?
Ik denk dat hij gelijk heeft. Je moet het gewoon worden, dat is waar. Ik herinner mij de stille retraitedagen tijdens mijn seminarie tijd, toen ik vocht tegen die leegte en niet wist wat ermee aan te vangen. Tot het wende. En de stilte ging spreken. Een tijdje verwijlen in de 'leegte' van de kapel van Ronchamps doet het 'geraas' van buiten (eigenlijk: van binnen mijn hoofd...) geleidelijk stil vallen en brengt mij bij degene die daar van Eeuwigheid al is. Tijdloos en niet voortdurend (over-)prikkelend. Zou je de leegte moeten leren om God te horen?

Tony, pastor

Kapel van Ronchamps, opgedragen aan Notre Dame du Haut