"Je zou er nog eens kunnen van verschieten"

Halloween beleeft dezer dagen haar hoogtepunt. Alle griezels, spinnen en spoken zijn erop belust om mensen te doen schrikken. En  zo'n monster tussen licht en donker kan een mens wel doen verschieten. Zelf heb ik er nooit de fun van gesnapt maar ik gun het de mensen die er daar wel plezier om hebben.
Het spektakel is nog niet voorbij of er vallen al andere catalogussen in de brievenbus die de aandacht vragen. Deze moeten de goed heilige man helpen om te weten welk speelgoed hij het beste kan brengen. 

Vorige week was ik bij één van de kinderen. De twee jongsten doorbladerden de folder nauwgezet, blad per blad. Het was een geanimeerde bezigheid. Mijn aandacht werd getrokken op een gesprek tussen die twee: "er zijn kinderen in mijn klas die zeggen dat Sinterklaas niet bestaat. Maar hij moet wel bestaan want heb vorig jaar een kei duur cadeau gekregen. Zoveel gaan mama en papa nooit uitgeven aan een cadeau."
Zalig toch, ze moesten het eens weten, ze zouden er nog eens kunnen van verschieten wat hun mama en papa er voor over hebben om hun kinderen gelukkig te zien.

Er is nog iemand van wie je ook wel eens zou kunnen verschieten.
Ik was aanwezig op het gouden priesterjubileum van pastor Herman Cosijns. Zijn getuigenis heeft mij echt ontroerd. Zoals alle mensen die voor de jaren 60 geboren zijn heeft Herman God leren kennen als een rechtvaardige maar straffende God. Toen hij er op zijn zeventiende achter kwam dat God een liefdevolle en vergevende God is heeft dat zijn leven totaal veranderd. Hij is naar het seminarie gegaan en is priester geworden. En wat voor een priester !
Je ziet, je zou er nog eens kunnen van verschieten wat de liefde van God met mensen kan doen. En dat wil Hij doen, ook met ons. Hij roept ook onze naam. Net zoals bij Zacheüs vraagt hij ons om naar beneden te komen, weg van ons eigen gelijk, ons eigen gedacht, onze eigen wil. Als wij, net zoals Zacheüs, zoals Herman, ons hart open stellen voor Hem zal Hij ook met ons wonderen doen. Meer dan wij ons kunnen voorstellen.

Pastor Mariette

© Pixabay

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 30 oktober 2022 – 31ste zondag door het jaar C: Lucas 19, 1-10

‘Gekomen om te zoeken wat verloren was’

Vorige zondag beluisterden we het evangelie over de farizeeër en de tollenaar die naar de tempel komen om te bidden. En deze zondag mogen we luisteren naar het gekende evangelie over Zacheüs.
Opnieuw staat een tollenaar centraal: iemand die ‘met de nek wordt aangekeken’ omdat hij meewerkte met de Romeinse bezetter en er nog rijk door werd ook.
Zacheüs had over Jezus gehoord en wilde wel eens zien wie Hij was. Maar hij was klein van gestalte en om Jezus te kunnen zien klom hij in een moerbeivijgenboom. Misschien deed hij dit ook om uit het zicht van de mensen te blijven. De mensen zouden het Zacheüs beslist kwalijk genomen hebben, indien hij vooraan zou gaan staan zijn om Jezus te zien. Neen, dan was de vijgenboom een veiliger plek.
En dan gebeurt het onverwachte: Jezus blijft staan onder de boom, kijkt omhoog naar Zacheüs en nodigt zichzelf uit als gast in zijn huis. “Zacheüs, kom vlug naar beneden; vandaag moet Ik in uw huis verblijven.” (Lc.19,5) Deze ontmoeting met Jezus verandert Zacheüs compleet: hij wordt edelmoedig en vrijgevig! In een tekenfilmpje dat we vroeger in de catechese toonden, zie je Zacheüs ‘letterlijk’ groeien door de ontmoeting met Jezus. Vandaar ook dat woord van Jezus tot hem: “Vandaag is er redding gekomen voor dit huis, want ook hij is een zoon van Abraham.” (Lc.19,9)
Zacheüs hoort er terug bij, bij het volk van God.

Pastor Chris

Mijn droom is het dat je mag openbloeien - zegt God -
en dat je mag worden wie je in wezen bent,
zoals met Zacheüs gebeurde toen hij Jezus ontmoette.
Graag wil Ik je daartoe een duw in de rug geven,
maar de eerste stap moet je zelf zetten.
Als je Mij een teken geeft dat Ik welkom ben,
dan wil Ik ook bij jou te gast zijn.
En misschien maakt die ontmoeting
ook van jou een nieuwe mens
die alles wat hij heeft
durft te delen met anderen
en juist daarin zijn vreugde vindt.

Erwin Roosen

Christus en Zacheüs: een bijzondere ontmoeting
©Niels Larsen Stevns via wikimedia commons

ONE EURO

Bij mijn eerste bezoek aan het Vicariaat in de Vlasfabriekstraat in Augustus, wilde ik mijn auto in de buurt parkeren, maar je kon daar alleen met muntstukken betalen. Omdat ik geen klein geld bij me had ben ik een kapper in de buurt binnen gestapt om wisselgeld te krijgen, maar ook die had niet genoeg muntstukken om mijn briefje van tien euro te wisselen. Tot mijn verrassing echter zei de haarkapper die van allochtone afkomst was: « Hier, een euro, zo kan je al verder ». Mijn hart werd warm van zulk een spontane gulheid naar een vreemde toe. Ik ben dan ook een paar weken later terug gegaan om mijn haar te laten knippen en erboven de ene euro terug te geven.
Kunnen wij nog vrijgevig zijn?

Pastor Peter

© Pixabay

Kom uit die boom!

Zondag horen we het verhaal van Zacheüs, u kent dat misschien wel, het verhaal van de kleine man, die Jezus graag wou zien (en daarvoor te klein was van gestalte...) en daarom in een boom ging zitten langs Jezus parcours. Toen Jezus langskwam, liep Hij niet voorbij, maar bleef staan, keek naar boven en riep de man naar beneden.
Als ik eerlijk ben moet ik erkennen dat er iets is dat mij stoort in dit verhaal. Het is bij uitstek een kinderverhaal. Het wordt overal in de catechese gebruikt en er bestaat zelfs een catechesemap die Zacheüs noemt. Dat is niet onlogisch: niet alleen is de man klein van gestalte - je zou kunnen denken: nog een kind - bovendien gedraagt hij zich ook wel avontuurlijk, zeker creatief, heeft hij iets olijk en wint hij zo spontaan de sympathie. Dat alles stoort mij hoegenaamd niet!
Mijn probleem is echter dat het risico bestaat dat volwassenen dit verhaal links laten liggen. ("Ah ja, dat is een verhaal voor kinderen! Dat is van vroeger!"). Toch is mijn oog er een tijdje geleden op gevallen welk een tragisch verhaal dit is en hoezeer dit misschien juist wel een verhaal "voor volwassenen" is!
Van Zacheüs wordt gezegd dat hij hoofdambtenaar is van het tolwezen. In onze termen is dat misschien niet de minister van financiën, maar het scheelt niet veel. De secretaris-generaal van de overheidsdienst op zijn minst. En hij is corrupt. Het is een dief. De mensen mijden hem en al verlangt hij blijkbaar om zijn leven anders aan te pakken, hij raakt niet uit zijn isolement. Hij heeft niet eens iemand aan wie hij de vraag kan stellen. Dat zoiets kinderlijk is, is toch maar héél gedeeltelijk waar.
Als ik bedenk hoe de publieke opinie vandaag met zo'n schurk zou omgaan, ben ik pas echt verwonderd van wat Jezus doet. Hoe simpel zou het voor hem geweest zijn om aan die boom voorbij te lopen, om de kleine man te zeggen "ga/blijf in die boom zitten" en zich bezig te houden met sympathieke mensen. Maar dat doet Hij niet. Ik word er voorwaar wat koud van als ik besef dat Jezus blijft staan en hem bij zich roept, hem nieuwe kansen geeft. Wat een wonder is daarvoor nodig...

Pastor Tony

©KU Leuven - Thomas

Een rustmoment

Afgelopen zondag ging ik nog even fietsen hoewel de avond reeds zijn donkere sluier begon te spreiden. In het westen was er nog licht maar het werd belaagd door donkere wolken die om de paar seconden in prachtige weerlichten baadden. Geluid was er nog niet bij, ik zou nog wel droog thuis geraken. Ik wilde even van het schouwspel genieten maar nergens was iets te bespeuren om op te gaan zitten, geen steen, geen bank. Spijtig. Hoe anders is dat in het kleine park vóór onze kerk, waar vier banken staan voor al wie tot rust wil komen. Je kan zelfs kiezen: wat meer in de zon of wel in de schaduw gaan zitten. Het was er heerlijk toeven tijdens de zonnige oktoberdagen. Je vindt er allerlei mensen: een verliefd koppeltje, een mama met haar kind, een groepje schoolkinderen, een roker, een hond met zijn baasje en op warmere dagen de ouderen met hun begeleiders van de naburige residentie die verkoeling komen zoeken. Alle generaties houden er halt. Nu in de herfst kleurt alles er anders, de bomen en de struiken schilderen een palet dat elke dag verandert. Morgen is het weer anders, het gaat snel. Zo’n bank nodigt je uit om even te gaan zitten en een kleine pauze te nemen in alle drukte. Wat mijmeren en stil staan bij het leven. Even loslaten zoals bomen hun bladeren loslaten en zich klaarmaken voor de winter en daar niet bang van zijn. Zij weten al dat de lente erop volgt. Zij leerden al wat we geloven, dat na loslaten en sterven de opstanding komt. Ik ben gerust en neem nog wat tijd op die bank…

Pastor Guido

Rustmoment © Guido Vandeperre

Alzoo de blâren vallen

Enkele dagen geleden moest ik in de Antwerpse Kempen zijn. Het was mooi weer en ik kon de tijd nemen voor een korte wandeling langs het Kempisch Kanaal, ‘de Vaart’ zoals we ze noemen in mijn streek.
Het water van de vaart glinsterde in de zon. De hoge bomen langs de waterkant stonden te prijken in hun herfstelijke kleurenpracht. De boerderijen temidden van de weiden aan de overkant ademden rust en degelijkheid uit. In de verte trappelden paarden met hun ruiters in alle kalmte over de brug. ’t Was al ‘peis en harmonij’.
Maar toch werd het mij droef te moede. Ik bedacht mij hoe er in Oekraïne en op vele andere plaatsen in onze wereld ook zo’n prachtige landschappen waren, die verstoord zijn door oorlog en verwoesting en waar mensen – als ze al niet omgekomen zijn- iets anders te doen hebben dan de natuur te bewonderen.
Wat doet een mens als bij een ervaring van schoonheid en harmonie zich de rauwe werkelijkheid opdringt? Hij kan bidden.
Dus nam ik mijn rozenkrans en wandelde verder. Onze Vader… Wees gegroet… Geen grote woorden, geen kunstige gedachten, wel dankbaarheid om het mooie en verlangen naar vrede, in verbondenheid met vele mensen, aan God toevertrouwd. Zo stapte ik al paternosterend over het roodbruin tapijt van afgevallen eikenbladeren. En ik dacht aan Guido Gezelle, die ooit in een oktobermaand dichtte:

BEDEMAAND

Roozenkrans! De blâren vallen,
laat ons, zoo ’t de Paus vermaant,
beêvaart doen en boeten allen:
’t is de kranke Octobermaand!
…
Laat ons biddend gaan, en boeten,
’t heilig beêsnoer in de hand,
Onze-Vaders, Weest-gegroeten,
voor die vielen, achter ’t land!
…
Eer de letste blâren vallen,
eer de winter zegepraalt,
laat ons God bedanken, allen:
de akkervrucht is ingehaald!
…
Roozenkrans! Bij duizendtallen,
onder ’t biddend stemgeroer,
valt, alzoo de blâren vallen,
beiers van mijn bedesnoer!

Pastor Benno

© Pixabay

Kleren kopen

Ik denk dat ik niet veel anders ben dan de meeste andere mannen: kleren kopen. Ja, dat is een noodzakelijk kwaad. Zo 1 of hoogstens 2 keer per jaar naar de kledingzaak trekken en daar iets kiezen. Ik doe het niet graag en ik ben er ook niet goed in. Zo had ik eens in de C&A in de Nieuwstraat een schoon donkerblauw kostuum gekocht en een jaar of een halfjaar later ging ik weer naar de C&A en na – niet te lang – uitzoeken en snel even passen, had ik weer een schoon kostuum gevonden. Thuisgekomen stelde ik vast… dat het hetzelfde was als vorige keer. Toen ik dan de volgende keer, weer een jaar of een halfjaar later, terug ging inkopen, had ik eerst uitvoerig de moeite genomen om mijn 5 kostuums eens allemaal goed te bekijken, vooral dat donkerblauw. En ja, in de C&A had ik terug een schoon kostuum gevonden, het was wel blauw, maar duidelijk een ander dan datgene wat ik al (2x) had, want het had een ‘stoefferke’ in de kostuumvest en het blauw zag er wel iets anders uit. Ja, en dan fier thuisgekomen met de boodschap: kijk, ik heb terug een schoon kostuum. Ute had het direct gezien: het was weer hetzelfde. Dus, als je mij in kostuum ziet en je denkt dat ik altijd hetzelfde kostuum aantrek, dan weet je nu beter!
Maar vorige vrijdag was het toch anders. Ik ging ook kleren kopen en deze keer verheugde ik er mij eigenlijk zeer sterk op. En het was niet bij de deur, een goede raadsman en ik zijn met de auto naar Brugge gereden. Naar Arte-Grossé, één van de weinige Belgische fabrikanten en verkopers van liturgische kledij. Ja, want een diaken moet toch ‘deftig’ gekleed zijn: albe, diakenstola’s (het ‘sjaaltje’ dat, in tegenstelling tot dat van de priester, over de linkerschouder wordt gedragen, zo een beetje als een ‘studentenclublint’) en dalmatieken (overkleed met mouwen, in tegenstelling tot de kazuifel van de priester die mouwloos is) in de vier liturgische kleuren (wit, groen, rood en paars).
In het begin voelt dit allemaal onwennig. Een albe dragen ben ik ondertussen, sinds de start van mijn misdienaarscarrière, gewoon. Maar een stola of een dalmatiek had ik nog nooit gedragen. En dan de motieven kiezen. Daar wil je toch een beetje over nadenken, want het is zo dat de mensen je gaan zien. Het moet mooi zijn, maar toch niet te overdadig. Aantrekkelijk, maar toch niet te opvallend. Het is allemaal goed gelukt. Mooie stoffen, met o.a. symbolen waar ik me als Santiago-pelgrim en oud-Chiroleider goed bij voel.
Ik heb me dus bekleed, misschien niet met de nieuwe mens maar toch al vooruitlopend op mijn nieuwe ‘levensstaat’ als diaken. Hopelijk mag dit bijdragen om mij naar de Heer gewend te houden. Alleszins, ik ben gereed, ik blaak van vuur en ik verwacht het uur. (Vrij naar Zingt Jubilate 527 – Bekleedt u met de nieuwe mens).

Bijna-diaken Dirk

Kleren kopen © Dirk Van Erps

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 23 oktober: 30e zondag door het jaar – C: Lucas 18, 9-14

Vorige zondag spoorde Jezus ons aan om erop te blijven vertrouwen dat God sterker is dan het kwade en om te blijven bidden, zodat we kunnen groeien in dat vertrouwen.
Vandaag horen we hoe we wél en hoe we niet moeten bidden.
« In die tijd zei Jezus tot hen die – overtuigd van eigen gerechtigheid – de anderen minachtten, de volgende gelijkenis ». Zo begint dit evangelie. En we begrijpen al dadelijk: iemand die vol is van zichzelf en op de anderen neerkijkt, die zal waarschijnlijk niet openstaan voor God. En dat blijkt ook uit de gelijkenis over de Farizeeër en de tollenaar die dan volgt. Een Farizeeër, dat was iemand die de voorschriften van de godsdienst tot in de puntjes naleefde. Een tollenaar – een belastingontvanger – dat was een collaborateur, die door de anderen scheef bekeken werd. Beiden gaan naar de tempel om te bidden. Je zou verwachten dat de professioneel-vrome Farizeeër wel wist wat bidden is, en dat dat stuk uitschot van een tollenaar er niets van terecht zou brengen. Maar het omgekeerde blijkt het geval. De Farizeeër gaat goed in het zicht vooraan staan, dankt God omdat hij beter is dan de andere mensen en schept op over de goede dingen die hij doet. De tollenaar blijft ergens achteraan, klopt zichzelf schuldbewust op de borst en zegt alleen maar: « God, wees mij zondaar genadig ». Waarop Jezus besluit: « deze ging gerechtvaardigd naar huis en niet die andere ». ‘Gerechtvaardigd’, dat betekent hier: ‘door God aanvaard’. God aanvaardt blijkbaar wie zich met al zijn of haar gebreken en miserie aan Hem toevertrouwt. Hij gunt een nieuwe start aan ieder die er oprecht om vraagt. Laten we het gebed en de houding van de tollenaar tot de onze maken. Een nieuwe start hebben we allemaal regelmatig nodig.

Pastor Benno.

Farizeeër en tollenaar:
detail biechtstoel door Joseph Anton Feuchtmayer,
Saint-Gall kathedraal, Zwitserland
© Rama via wikimedia commons

Baraye

Een lied dat mij al dagen achtervolgt is ‘Baraye’ van de Iraanse zanger Shervin Hajipour. Op 28 september plaatste hij dit lied online als een protest tegen het regime in Iran. Binnen de 48 uur had het nummer ruim 40 miljoen views op instagram. Zijn actie kwam Hajipour echter duur te staan: op 29 september werd hij opgepakt. Enkele dagen later kwam hij op borgtocht vrij. In de video van de in het Perzisch gezongen ballade ‘Baraye’ zit Hajipour met gesloten ogen voor een microfoon. Er zijn screenshots te zien van tweets waarin Iraniërs schrijven waarom ze precies demonstreren. Ze beginnen allemaal met het woord ‘baraye’, wat ‘vanwege’ betekent. ‘Vanwege de angst om te zoenen’, ‘vanwege de gevangengenomen intellectuelen’, ‘vanwege de verontreinigde lucht’, ‘vanwege de kapotgemaakte gebouwen’, ‘vanwege de zonsopgang na lange donkere nachten’, … Tegenwoordig is het lied overal te horen als een protest tegen alles wat mensen van hun vrijheid berooft. Het is een zacht protestlied, niet eentje dat oproept om de wapens ter hand te nemen. Is dat ook niet onze opdracht als christen om op diezelfde manier te protesteren daar waar we kunnen tegen alles wat mensen onderdrukt en klein houdt, en dit in onze samenleving, in onze buurt, in onze kerk, in onze werkomgeving, in onze familie en vriendenkring? Voor vrijheid, daartoe zijn we geroepen en gemaakt. Zo heeft God ons en onze wereld gedroomd.

Pastor Gino.

Brandoefening

Deze week was het weer zover: de onaangekondigde, jaarlijkse brandoefening. U kent dat wel: er klinkt (loos) brandalarm en iedereen moet dan rustig, maar zo snel mogelijk, het gebouw verlaten en zich begeven naar de vooraf aangewezen verzamelpunten. Het moet verlopen volgens afgesproken regels en in respect voor de procedures, vooral zonder paniek. De oefening verliep vlot en in geen tijd stond iedereen kalm op de stoep. Op de gezichten iets geamuseerd, soms wat verveling, misschien zelfs ongeduld (waarom moest men ons nu weer komen storen?) De tijd dat een brandoefening sensatie meebracht, ligt ver achter ons. Voor de meesten is het een fait-divers dat 's avonds aan tafel thuis hooguit achteloos vermeld wordt.
Je kunt dat dus leren om in situaties die anders veel emotie, misschien blinde paniek, zouden doen ontstaan, volledig rustig te blijven en dus ook helemaal helder van geest.
Het is een kunst, ook op andere vlakken van het leven, om je niet te laten meeslepen door verblindende emotie, maar nuchter en helder jezelf te blijven, en dat zelfs in de meest verhitte discussie. In gesprekken over Kerk en geloof gebeurt het wel eens dat mensen zich laten gaan en de gemoederen hoog oplopen. De waarde van de argumenten daalt zienderogen en het lijkt wel alsof mensen dan minder willen gelijk hebben, maar vooral gelijk krijgen - want die twee zijn zeker niet hetzelfde.
Zou geloven op zo'n moment niet hetzelfde zijn als rustig blijven en geduldig - het waait wel over. "Maak u dan geen zorgen over wat ge moet zeggen, de Geest zal het u wel ingeven", zei Jezus daarover. Verhitte (geloofs-)discussies lijken op een bandoefening...

Tony, pastor

Trap naar …

Wellicht heeft u het op het nieuws gezien of ergens gelezen: na 11 jaren van renovatie en verbouwing is het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Antwerpen terug open gegaan voor het grote publiek. Afgelopen week was ik er met een paar familieleden op bezoek. Het is een juweeltje geworden. 50 zalen waarvan 37 voor de vaste collectie en 13 voor tijdelijke tentoonstellingen waaronder eentje rond de verbouwingswerken. Want er is nogal wat verbouwd. Naast de vroegere zalen is er een nieuw gedeelte in de vroegere patio’s geplaatst. Het museum werd zo 40% groter. Je betreedt dus twee werelden in één museum. Het nieuwe deel met kunst van na 1880 is een “white space”, helder verlicht door 198 dakkoepels. Maar genoeg cijfers. Het gaat om de beleving als je rondwandelt en de vele kunstwerken mag bewonderen. Ik werd het meest aangesproken door het nieuwe gedeelte. Alles in de ruimte is wit, zelfs de glanzende vloer. Eén van de mooiste architecturale verrassingen is deze trap. Ieder die er langs komt stopt even en laat dit samenspel van licht en ruimte inwerken. Zo’n 100 treden leiden je een paar verdiepingen hoger. Het is zoveel meer dan een manier om je naar een andere verdieping te brengen. Het licht nodigt je uit naar boven. Je ziet nog niet wat er daar op je wacht maar het trekt je onweerstaanbaar aan. Het lijkt alsof je naar de hemel mag stappen. In deze tijd van donkere herfstdagen, van herdenken gaan onze gedachten naar onze geliefden die de overgang al maakten, zij bestegen al de trap naar het volle licht bij God. Ooit is het ook aan ons om thuis te komen is dat grote licht bij Hem. In dit museum kreeg ik al een voorsmaakje…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Spiegelbeeld

‘Laat je spiegelbeeld ook eens lachen’ (BZN maandag 17 oktober 2022)

Toen ik deze dagspreuk las, realiseerde ik me dat dit zeker niet altijd het geval is. Eigenlijk kijk ik niet zo graag in een spiegel, letterlijk toch niet. Nu ja, het moet wel ’s morgens. Maar met de jaren komen er alleen maar rimpels bij, … en dan is enige nostalgie naar jeugdiger tijden mij niet vreemd.
Daarom misschien wel de foto van een peuter die zijn (of haar) spiegelbeeld ontdekt. Grandioos!
Zeker als de spiegel niet aan de muur hangt, wordt aan de achterkant ijverig gezocht naar dat andere kindje dat maar niet gevonden wordt.
Maar verder mijmerend over de spreuk dacht ik terug aan het catechesemoment van zondag rond het scheppingsverhaal. Telkens keert dezelfde zin terug: ‘En God zag dat het goed was.’
God schiep en schept de mens naar zijn beeld en gelijkenis. En Hij zegt: ‘Je mag er zijn! Zoals je bent, met je sterke en je zwakke kanten.’
Als dat geen reden is om met een dankbare glimlach naar mijn spiegelbeeld te kijken!

Pastor Chris

© Pixabay

Een krekel in de kamer

Heb je al eens het geluid van een krekel gehoord? Op den buiten, in mijn kindertijd, hoorden we dat vaak. Ik vond het een irritant geluid dat mij uit mijn slaap hield. Maar een krekel in de kamer, dat moet pas vervelend zijn.

Het is een verhaal dat ik een aantal jaren geleden gehoord heb toen we op bedevaart waren in Lourdes. Maja had thuis een krekel in haar kamer gehad. Ze had er de ganse nacht niet van kunnen slapen en 's anderendaags ging dat beest gewoon verder met tjirpen. Ze was het zo moe dat ze naar de apotheker ging om te vragen wat ze dat beest te eten moest geven om het te doen zwijgen. Hij raadde haar aan om gras te geven. Maar niets mocht baten. Ten einde raad belde ze haar zoon op en toen hij 's avonds langs kwam had hij  de krekel  al vlug gevonden. Hij zat in de hoek, tegen het plafond... De krekel had geen gras nodig maar een nieuwe batterij. Het was de rookmelder die om eten vroeg.

We gierden van het lachen toen Maja ons dat verhaal vertelde. En ze was een geboren verteller. De ganse bedevaart was de krekel wel hier of daar aanwezig en het hield de sfeer er in. Zelfs de jaren daarna werd het verhaal nog eens opgedist, want de nieuwe bedevaarders moesten dat verhaal toch ook kennen.
Waarom ik dat vertel? Ik was dit weekend op bezoek en wie was daar? ...inderdaad de krekel. Vandaar dat ik het verhaal van toen ook met jullie wil delen. Misschien denk je er nog eens aan als je een krekel hoort.

Thuis gekomen dacht ik: was het dat niet wat de apostelen dreef in hun verkondiging? Ze hadden zoveel meegemaakt met Jezus, zoveel mooie verhalen gehoord, een boodschap die het beste uit de mensen naar boven haalt,... Vanuit dat vuur waren ze gedreven (net zoals wij in Lourdes) om het verder te vertellen en zelfs op te schrijven waardoor wij het vandaag nog altijd kunnen horen en lezen. Dat het vandaag nog altijd brandend actueel is mogen we op zondag horen tijdens de eucharistieviering of tijdens de catechese.

Laat je door het verhaal van de krekel inspireren, laat je raken door het Woord van God en je zal, net zoals wij in Lourdes, na de viering naar buiten gaan met een blij en goed gevoel.

Pastor Mariette

Afbeelding van Pawel Grzegorz via Pixabay 

Stilstaan bij het zondagsevangelie

Zondag 16 oktober: 29e zondag door het jaar – C: Lucas 18, 1-8

« In die tijd leerde Jezus in een gelijkenis aan Zijn leerlingen dat zij steeds moesten bidden en daarin niet versagen ». Zo begint dit evangelie en daarmee is al duidelijk waar het over gaat: Jezus zegt ons te blijven bidden – onze noden aan God toevertrouwen – en niet op te geven. Om zijn uitspraak te illustreren vertelt hij de gelijkenis van een onrechtvaardige rechter die uiteindelijk recht verschaft aan een weduwe – een weerloze vrouw – al is het maar om van haar gezaag af te zijn. « Zou God dan geen recht verschaffen aan zijn uitverkorenen die dag en nacht tot Hem roepen, of zal Hij ten opzichte van hen onbewogen blijven? Ik zeg u: Hij zal hun spoedig recht verschaffen ». Met deze woorden wordt ons duidelijk gemaakt dat het recht eens zal overwinnen, ondanks zoveel onrecht dat we rondom ons zien, altijd weer. God staat garant voor het recht, voor de overwinning van het goede. Blijven bidden is erop blijven vertrouwen dat God is sterker dan het kwade. Blijven bidden kan ons helpen om het vol te houden in deze onzekere tijden.

En toch eindigt dit evangelie met een vraag: « zal de Mensenzoon bij zijn komst het geloof op aarde vinden? » Geloven is op de eerste plaats: vertrouwen. ‘Pistis’ in het Grieks en ‘fides’ in het Latijn, betekenen zowel ‘vertrouwen’, ‘trouw’ als ‘geloof’. Moge de Heer zelf ons dan sterken in het geloof, het vertrouwen, dat het recht, het goede, de liefde eens het laatste woord zullen hebben. Dat kan alleen als wij zelf trouw blijven: als wij durven kiezen – altijd weer – voor rechtvaardigheid, goedheid, liefde. En die voortdurende keuze is alleen maar vol te houden als ze gedragen wordt door volhardend gebed.

Pastor Benno

De smekende weduwe
 Granovitaya palata,1881 
© wikimedia commons

Een blusapparaat aub!

Twee weken geleden reed ik langs de ring terug na de Eucharistieviering in Onze Lieve Vrouwkerk in Evere. Ik zag een auto met een dampende motorkap langs op de pechstrook staan en iemand die aan het zwaaien was om hulp. Het duurde even voor ik begreep dat ze een blusapparaat nodig hadden. Zonder na te denken stopte ik om mijn blusapparaat uit de auto te halen en het aan hen te geven. Ik was de eerste maar snel kwamen er andere autobestuurders ook aanhollen met hun blusapparaat en kon de brandende motor onder controle gehouden worden.
Hoe dankbaar moeten deze mensen niet geweest zijn voor al die spontane hulp die ze gekregen hebben. Maar ook ik was dankbaar achteraf, omdat ik hen heb kunnen helpen.
“Dankbaarheid is het begin van heiligheid”, zei Moeder Teresa. Soms moeten we dankbaar zijn omdat we andere mensen kunnen helpen. Armen, thuislozen, gekwetsen, mensen in nood helpen is een genade. Het is God die ons de mogelijkheid geeft om naastenliefde te betonen. Laat die gelegenheden niet passeren! Vele auto’s reden gewoon verder op de snelweg zonder te reageren op deze noodroep.
Staan we nog open voor de noden van onze naaste? Het is op zo'n kritieke momenten dat we weten of we leven voor de ander, of voor onszelf.

Pastor Peter

Mijn garagist is geweldig!

Ik zou de lofstrompet moeten steken over mijn garagist en in lyrische bewoordingen over hem spreken, want... hij heeft mij weer op de fiets gekregen! Om en bij de negentien jaar bewoog ik mij al door de Brusselse gemeenten - per wagen, soms te voet - en had zelfs geen fiets. Want een fiets in de stad? - stel u voor - het is zo gevaarlijk buiten, zo gevaarlijk voor een fiets, zoals ook de vriendjes lieten weten aan de spin Sebastiaan (vrij naar Annie M.G. Schmidt). In Landen, ja. Of in Leuven - ik lal echt niet! Daar had ik eerder wel acht jaar gefietst - en nooit een fiets door diefstal verloren, wat een wereldrecord moet zijn geweest. Maar in Brussel zijn (héél!) veel auto's, weet je wel? En verkeerslichten! En tramsporen - T-r-a-m-s-p-o-r-e-n!! Het was dus mijn garagist, degene die mij een auto had verkocht, die mij op de dag van een groot onderhoud een gratis fiets aanbood om weer naar huis te gaan (omdat hij zo een groen label kon behalen). En ja, ik ben daarop ingegaan. En ik ben niet gevallen, nergens tegen gereden, in geen tramspoor blijven hangen, maar heb er veel deugd aan beleefd... Sindsdien fiets ik alle dagen - het moet ondertussen twaalf jaar zijn...
Daar dacht ik aan toen ik deze week op een avond voor de eerste keer na een werkdag niet alleen naar huis fietste, maar het grootste stuk van het traject in gezelschap reed. We hadden samen deelgenomen aan een avond op het vicariaat, waarbij we aan elkaar vertelden wat Kerk is en hoe we Kerk dromen. "Een plaats waar je kunt thuis komen", heette het. "Een plaats waar je met anderen samen bent". "Een plaats waar elk zichzelf kan zijn". We fietsen samen dankbaar huiswaarts - "in de kerk", want Kerk is ook waar je samen fietsen kunt...

Tony, pastor.

 "fietsen in de kerk"
want Kerk is ook waar je samen fietsen kunt...

Muselet

In Alsemberg, het dorp waar ik opgroeide, is een restaurant dat Muselet heet. Een gezellig, klein restaurant in een vroeger café in de dorpskern, waar je lekker en niet duur kan eten. De naam intrigeerde me. Ik wist niet wat het betekende. Maar binnen hangt een kader met heel wat muselets en dan werd het me duidelijk. Ja, u kent het wel: het ijzeren kapje dat de kurk op een champagnefles houdt. Er net onder zit een klein metalen schildje, vaak aangeduid als ‘plaque’, waarop het beeldmerk van het huis of een andere voorstelling wordt afgebeeld. Die ‘plaques’ zijn een verzamelobject geworden. Maar ze bestaan niet alleen voor champagne of mousserende wijnen maar ook voor bieren die nog nagisten op de fles zoals kriek en geuze. Ook daar bestaat een grote variatie zoals deze foto toont. We waren eind juni met de collega’s van ons samenwerkingsverband op uitstap naar Alsemberg en Beersel waar we de ‘lambikodroom’ van de Drie Fonteinen bezochten. De poster toont een heel palet aan verschillende smaken met elk zijn eigen muselet erbij. Als verzamelaar van bierkroonkurken keek ik mijn ogen uit. Dan denk ik: zo is het ook met ons mensen. Een enorme verscheidenheid met elk zijn of haar eigen kleur, karakter en eigenheid. We lijken op elkaar maar ieder is uniek. Ik denk dat ook God zijn ogen uitkijkt als Hij ons bezig ziet in deze wereld. Hij kijkt niet alleen, Hij wil ons ook verzamelen, bijeen brengen. ‘Wil je mee doen’ vraagt Hij, ‘om kleur en smaak te geven aan deze wereld?’

Pastor Guido

Een beminnelijk mens

Vandaag vieren we de uitvaart van pater Leo Bollen. Leo was een pater van het Heilig Sacrament en zijn uitvaart gebeurt dan ook in de kerk van de paters aan de Waverse Steenweg in Elsene. Van in 1965, enkele jaren na zijn priesterwijding, was Leo actief in Brussel. Eerst in Elsene, in de tijd van de grote veranderingen en nog in de tweetalige pastoraal. Later werd hij benoemd voor de Vlaamse pastoraal in de parochie van de Heilige Familie in Sint-Lambrechts-Woluwe. Nog later kwamen daar ook de parochies van Kapelleveld en Sint-Lambertus bij. In 1999 vroeg zijn congregatie hem om een benoeming in Lommel aan te nemen. Na verloop van tijd kwam hij terug naar zijn geliefde Brussel om er zijn oude dag door te brengen. Heel regelmatig kwam hij deelnemen aan de vieringen in de Heilige Familie of in één van de andere kerken. Voor de grote feesten kwam hij naar Stokkel. Kortom, hij bleef meeleven met onze gemeenschap, zonder zich te moeien met de huidige werking – wat niet vanzelfsprekend is. Als we dan een praatje sloegen na de viering of als we samen aan tafel zaten bij één van onze eetfeesten, vertelde hij graag over vroeger: over zijn werk als jonge priester in de tweetalige pastoraal, over het begin van de Vlaamse pastoraal, over de kindervieringen die hij zo graag voorging, ook in het Frans… En zeker toen hij wegens zijn gezondheid minder naar de vieringen kon komen, kregen we soms zomaar een telefoontje van hem, om te vragen hoe het ermee was en om wat te babbelen.
Leo was een beminnelijke en aangename confrater. Zijn motto was een bekende spreuk van de Bond Zonder Naam: ‘mensen gaarne zien, da’s mijn hobby’. Die had hij op zijn kamer aan de muur hangen, geloof ik. En inderdaad, Leo was iemand die de mensen graag zag, die spontaan vriendelijk was, iemand van wie vriendschap uitging en die zelf ook vriendschap nodig had – wat meestal samengaat.
Ik weet niet welke lezingen de voorganger gaat kiezen voor de uitvaart van Leo, maar als het aan mij zou liggen, zou ik als eerste lezing de woorden van Paulus in de brief aan de christenen van Filippi (4, 8-9) nemen. Het zijn woorden die Leo ook aan ons zou kunnen gezegd hebben.

“Tenslotte, broeders en zusters, houdt uw aandacht gevestigd op al wat waar is, al wat edel is, wat rechtvaardig is en rein, beminnelijk en aantrekkelijk, op al wat deugd heet en lof verdient. En brengt in praktijk wat u geleerd is en overgeleverd, en wat gij van mij hebt gehoord en gezien. Dan zal de God van de vrede met u zijn”.

Pastor Benno.

Kaartjes schrijven

De drukker had laten weten dat ze klaar waren en ons moeder is ze gaan afhalen en bij mijn ouders thuis ben ik ze gaan halen.
Het voelde een beetje als Kerstmis. De uitnodigingen en de briefomslagen en de receptiekaartjes waren allemaal mooi verpakt. Een pakje opendoen en zien dat het goed is, dat het er schoon uitziet. Dat was het eerste plezier.
Het tweede plezier is dan kaartjes schrijven om de mensen uit te nodigen voor mijn wijding tot permanent diaken, want ja, daar waren de kaarten voor ontworpen en gedrukt. Mensen mogen uitnodigen. Er zijn mensen bij die ik al jaren niet gezien heb, anderen zie ik haast elke dag of elke week. Maar je wilt het hen toch laten weten. Dat je aan hen gedacht hebt, dat je het mooi zou vinden mochten ze de tijd vinden om erbij te zijn.
Ja, mensen samenbrengen om te feesten, om God te loven en te danken, om de kracht van de Geest af te smeken. Om samen te zijn. Vorfreude ist die schönste Freude, zeggen de Duitsers. Ja, je ergens op verheugen is de grootste vreugde. Wel, de Vorfreude is misschien niet de grootste vreugde, maar het is een vreugde. En ééntje die ik graag wil delen. Hierbij gebeurd.

Kandidaat-diaken Dirk

© Dirk Van Erps

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 9 oktober : 28ste zondag door het jaar – C : Lucas 17, 11-19

‘Is er niemand teruggekomen om God eer te brengen, alleen deze vreemdeling?’

Deze zondag horen we hoe Jezus, op weg naar Jeruzalem, een ontmoeting heft met tien melaatsen. Zoals van melaatsen werd verwacht smeken zij Jezus vanop een veilige afstand om genezing. En Hij gaat in op hun vraag door hen naar de priesters te gaan want zij konden hen opnieuw rein verklaren. De tien melaatsen aarzelen geen moment: zij vertrouwen volledig op Jezus’ woord. Waarschijnlijk zijn ze allen wel dankbaar om hun genezing maar slechts één keert terug naar Jezus om Hem te danken en om God eer te brengen.
Het is niet vanzelfsprekend, dat je een dankbaar mens bent. Die ene die ziet wat er gebeurt. Hij heeft een open oog en hart, hij gelooft en dat betekent redding. Het gewone wordt voor hem buitengewoon. Hij keert zich om naar Jezus en daardoor wordt hij écht genezen. Hij wordt een nieuwe mens. Dankbaarheid is meer dan zomaar een dank-je-wel zeggen. Het is eerder een kwestie van zien dat je zoveel is gegeven en dat heel je leven een geschenk is.
Opmerkelijk hierbij is dat het een vreemdeling was, een Samaritaan, die naar Jezus terugkeerde. Zoals in de parabel van de barmhartige Samaritaan wordt zo duidelijk dat godsdienst meer is dan het louter onderhouden van wetten en voorschriften. Het verhaal zegt wat er ook van ons mag worden verwacht: zien met heel ons hart om echt dankbaar te kunnen zijn!

Pastor Chris

Ook Jou wil Ik graag genezen en nieuw maken – zegt God.
Ik wil je mijn Geest schenken en mijn liefde in je hart leggen,
opdat je een ander mens wordt, van kop tot teen,
tot in de diepste vezels van je bestaan.
Laat Mij de wind zijn in het zeil van jouw leven
en durf af en toe voor anker gaan aan de oever van het evangelie,
waar je het stil kunt maken en waar je in de stilte mijn stem kunt erkennen
en met Mij in dialoog kunt treden.
En laat je hart dan volstromen met dankbaarheid en eerbied.

Erwin Roosen

werk van William Hole (1846-1917)
©Wikimedia commons

Polymnia zal vanaf nu minder werk hebben…

We zijn nu ondertussen meer dan twee jaar bezig met deze blog. Aanvankelijk was het bedoeld om wat positief nieuws te brengen in de coronatijd en de lezers een hart onder de riem te steken. Maar zowel lezers als schrijvende pastores vonden deze blog zo fijn dat we er ook na de pandemie mee doorgegaan zijn. En misschien is de eerste opzet niet meer louter om te bemoedigen (ofschoon we dat ook vandaag nog steeds hard nodig hebben), maar is het een plek waar de bloggende pastores eens een andere kant van zichzelf kunnen laten zien, en waar je als lezer merkt dat deze ‘godgewijden’ ook mensen van vlees en bloed zijn die in hun dagelijks leven sporen van God trachten te bespeuren. Voor mezelf moet ik toegeven dat mijn bijdrage voor deze blog soms spontaan en zonder moeite uit de pen vloeit, maar eerlijkheidshalve moet ik ook bekennen dat het af en toe wel eens gebeurt dat ik me afvraag ‘wat nu te schrijven?’. Met andere woorden is het soms wel eens nodig dat ik de muze Polymnia aanroep. In de Griekse mythologie is Polymnia één van de negen muzen die symbool staan voor de inspiratie. Polymnia is de dochter van Mnemosyne en Zeus en ze is de muze van de welsprekendheid. Ze inspireert eveneens de auteurs om de mooiste gedichten en verhalen te schrijven. Welnu, ik kan u het heugelijke nieuws aankondigen dat Polymnia in de toekomst minder werk met mij zal hebben, want ons ‘bloggersteam’ wordt binnenkort uitgebreid met drie nieuwe schrijvers. De meest bekende is wellicht Dirk Van Erps. Dirk woont op onze pastorale eenheid, zit in de pastorale ploeg en bereidt zich voor op zijn diakenwijding op 4 december. Komende zondagen trekt hij trouwens rond langs de verschillende kerken van onze eenheid om hierover te getuigen. De tweede nieuwe schrijver is Guido Vandeperre. Hij is pastor in Anderlecht, en zoals je wellicht weet, werken we sinds een dik jaar nauwer samen met de pastores van Anderlecht en Brussel Centrum (het zogenaamde samenwerkingsverband waar je ongetwijfeld reeds over gehoord hebt, zoals bijvoorbeeld in de bijdrage van pastor Tony afgelopen woensdag). Tenslotte zal ook Peter Baekelmans mee schrijven aan deze blog. Hij is Scheutist en afgelopen zomer neergestreken in Brussel na een oponthoud in Rome. Af en toe zal je hem hier of daar zien voorgaan in één of andere viering. Kortom, ons ploegje van 5 bloggers is aangevuld met drie nieuwe krachten, die ongetwijfeld vol inspiratie zitten! Adieu dus, Polymnia! Je hebt me af en toe goed geholpen, maar wellicht zal het niet meer zo vaak nodig zijn om op jou een beroep te doen. Ter ere van haar goede hulp wil ik hier samen met u toch haar prachtige intrede beluisteren zoals ze dat met brio doet in ‘Les Boréades’ van Jean-Philippe Rameau.

Pastor Gino.

Een foto

Kijken naar een foto: soms maar vluchtig, soms met meer aandacht. Maar wanneer iemand die je dierbaar was en is, gestorven is, kijk je anders naar een foto. Ik heb niet zoveel foto’s bij mij in huis staan. Maar naar één kijk ik nu met nog meer dankbaarheid dan anders. Iedereen die op de foto staat is nu overleden. Met allen heb ik een heel stuk van mijn leven mogen afleggen. Zovele herinneringen verbinden ons. Hoe langer hoe meer blijven alleen de goede herinneringen over. De minder goede verliezen hun scherpe kanten, worden vager. Gelukkig maar!
Dag, lieve mensen op de foto! Tot weerziens! Daar geloof ik vast in.

Pastor Chris

Een pannenkoek aan de abdij!

"Wie gaat er mee een pannenkoek eten in het heem van de abdij?" Iedereen ging en zo kwam het dat we samen binnenstapten in het cafetaria, het zogenaamde "Heem", aan de abdij van Zevenkerken, te Loppem, bij Brugge. Er was geen tafel meer vrij. Sint Franciscus had op deze 4e oktober gezorgd voor mooi weer en zeer velen waren dan ook afgezakt naar deze gezellige plek. En of de pannenkoeken smaakten!
Het is een oud Vlaamse traditie: een bezoek aan een religieus centrum - een bedevaartsoord of een abdij - (soms te voet of per fiets omdat een bedevaart altijd wel wat inspanning vraagt) en aansluitend een zoete versnapering in de bijhorende afspanning. Ik kan niet zeggen of het tegenwoordig nog altijd gebruikelijk is om de religieuze plaats zelf te bezoeken. Het nuttigen van het zoete lekkers in deze context is eigenlijk op zichzelf ook al een vorm van God lof brengen om al het mooie wat Hij geeft en dat eigenlijk nooit vanzelfsprekend is.
Anders dan velen hier waren wij, de pastores van het vorig jaar nieuwe samenwerkingsverband (dus dezen van Aleidis, Anderlecht en Brussel centrum) ook in de abdij zelf geweest en om er in de sfeer van stilte en gebed gedurende twee dagen na te denken over de toekomst van ons pastoraal werk. Vorig jaar hadden we dat gedaan in de abdij van Westmalle, zoals we toen hier lieten weten.
Sommigen van ons hadden de abdijgemeenschap (goed) gekend in betere dagen. Het was wat schrikken om te zien hoe fragiel de gemeenschap geworden is, verouderd en niet meer talrijk. Ze gaat niettemin onverstoorbaar en zichtbaar door God geraakt verder en komt verschillende keren daags samen in de kapel waar de psalmen worden gebeden. Het laat zich aanvoelen dat de toekomst van deze gereputeerde plaats niet langer gegarandeerd is, maar dat neemt de geestdrift niet weg.
Het geldt ook voor ons eigen pastoraal werk en juist dat was wat ons hier samenbracht: waar zal men in de toekomst Gods lof zingen in Brussel? Misschien is het ons gegeven om eraan mee te werken, of, wie weet, om er al getuigen van te zijn.

Tony, pastor

Ik vraag me af... wat was je mooiste cadeau?

Zondag zijn we gestart met het eerste jaar catechese. Zoals de ervaring leert begint het de eerste keer met enkele kinderen en tegen Kerstmis aan zitten we aan het normale aantal. Dit was deze keer niet anders. Een pienter ventje kwam gezwind de kerk binnen, ruim tien minuten op voorhand. Dit gaf me de tijd om even met de ouders te praten want onze jongeman had enkel oog voor wat er allemaal te zien was in de kerk. Alle hoeken en kantjes heeft hij bekeken. Toen de volgende binnenkwam, ook al kenden ze elkaar niet, gingen ze samen de kerk verkennen. Ik heb ze laten begaan, ze hadden er behoefte aan, en zo konden ze de sfeer van de kerk opsnuiven. Geen van beiden had al eens een eucharistie meegemaakt.
Toen ze allemaal in de kring zaten vroeg ik of ze klaar waren voor een verhaal. Natuurlijk waren ze dat. Op de vraag: "Ik vraag me af wat is voor jou het mooiste geschenk dat je gekregen hebt?" De antwoorden die kwamen waren antwoorden die je op die leeftijd kan verwachten. Nu het ijs gebroken was, waren ze klaar om naar het verhaal te luisteren. Maar voor ik de kans kreeg om te beginnen riep onze pientere gast: "Juf, waarom staat er een kerststal? We zijn toch nog een Kerstmis?" Dan heb ik mijn plannen opgeborgen en ben samen met hen de kerststal, de Heilige Familie gaan ontdekken aan de hand van het kerstverhaal.
De heilige familie staat bij elk Godly Play verhaal op de focustafel... ik vraag me af waarom? "Omdat Jezus erbij is, zelfs twee keer" wisten de kinderen te vertellen. Inderdaad, ook de verrezen Christus staat erbij. En net als de pasgeboren baby houdt hij zijn armen open om ons te omhelzen. Toen ik de baby Jezus op de verrezen Jezus legde zei er eentje "Wauw, nu kan hij nog veel meer mensen graag zien."

Zal ik je wat vertellen? Dat was zondag mijn mooiste cadeau.

Ik vraag mij af wat is voor jou je mooiste cadeau?  

Pastor Mariette

Focustafel met Heilige Familie
© Joke Vermeire

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 2 oktober : 27ste zondag door het jaar – C : Lucas 17, 5-10

‘Indien je een geloof had als een mosterdzaadje …’

‘Versterk ons vertrouwen, zeiden de apostelen tegen de Heer. Wanneer alles vlot verloopt in je leven, ‘rozengeur en maneschijn is, dan heb je volop vertrouwen in jezelf en in het leven. Maar als het moeilijk wordt, als je te maken krijgt met tegenslagen, als je weinig resultaten ziet van je inzet, dan kan dat vertrouwen een serieuze deuk krijgen.
De leerlingen vragen om een gelovig vertrouwen.
Ook hun leven was zwaar en moeilijk. Ze kenden grote tegenvallers en zagen het soms helemaal niet meer zitten. Het antwoord van Jezus is verrassend: je geloof, je vertrouwen kan klein zijn als een mosterdzaadje maar het belangrijkste is dat het er is. Maar ook dan moeten en mogen we het blijven koesteren. Het is en uitnodiging om, wat in ons gezaaid is, groeikansen te geven. We mogen leven in vertrouwen op de liefde van de Vader, zoals Jezus het ons voorleefde.
Jezus roept op tot blijvend vertrouwen in God, ook al is dat vertrouwen niet groter dan een mosterdzaadje. Maar vertrouwen is niet hetzelfde als passief afwachten. God vraagt van ons geëngageerde inzet - inzet die zich niet laat ontmoedigen door tegenkanting. Pas dan kan het onmogelijke mogelijk worden: de hoop niet verliezen, blijven liefhebben!

Pastor Chris

Als je geloof zo groot zou zijn als een mosterdzaadje,
dan zou je bergen kunnen verzetten – zegt God – en zieken genezen,
omdat je iets uitstraalt van mijn liefde en van mijn tederheid.
Durf je wortels los te maken en te planten in de zee van levend water.
Ik wil je laten delen in mijn levensvreugde.
Ik wil jouw God zijn en je voorgaan op het pad van vrede.
Durf je het met Mij aan?

Erwin Roosen

Geloof kan zelfs een moerbeiboom verzetten:
De Moerbeiboom door Vincent van Gogh 
© Razimantv at Malayalam Wikipedia via wikimedia commons