woensdag 30 november 2022

Muren

Het heeft iets kunstig, een muur kunnen optrekken zonder cement. In heel wat streken in Europa vind je ze wel en vrienden vertelden me hoe op Mallorca terrassen op deze wijze terug gerestaureerd worden met muurtjes waarin de stenen netjes volgens hun formaat ingepast worden. En toch hebben we het vaak niet zo met muren optrekken. Ze brengen scheiding en onderscheid zoals bij de grensmuren tussen de Verenigde Staten van Amerika en Mexico of tussen Joden en Palestijnen in Israël. De muur op deze foto lijkt zijn beste tijd gehad te hebben. Hij staat in Ameugny, op wandelafstand van het bekende dorp Taizé. Een merkwaardig zicht vond ik: iemand maakte een vroegere doorgang vakkundig dicht en wat verderop sloeg een boom die wilde gaan leunen een bres erin. Wat een mens soms niet kan, doet de natuur dan wel in onze plaats: bressen slaan in bestaande muren en opgetrokken scheidingen tussen mensen. Bij elke natuurramp zien we een grote solidariteit ontstaan. Advent kan zo’n periode zijn waarin we muren kunnen ontmantelen. Muren die er gekomen zijn omwille van welke reden ook. Welke opdelingen er ook gemaakt worden, ze stroken niet met de manier waarop God naar ons kijkt. Hij wil er zijn voor elke mens, Hij wil zelfs de afstand naar ons toe overbruggen en komt bij ons wonen in een kwetsbaar, weerloos kind. Dat niet zal wonen in een paleis met gouden muren maar het met de luttele beschutting van een stal moet doen. Dit Kind nodigt ons uit om geen muren maar bruggen te bouwen, dan is het feest van de ontmoeting niet veraf. Muren blijven immers niet duren…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

dinsdag 29 november 2022

Positivo

Onlangs zijn we met enkele mensen op bezoek geweest bij pastor Hubert Loeckx in huize ‘Sint-Monika’ in de Blaesstraat in Brussel. Daarbij moesten we ook denken aan zuster Bernadette en zuster Rita die daar zo lang gewoond en gewerkt hebben.
Bij onze aankomst stond Hubert ons al op te wachten. Hij troonde ons dadelijk mee naar de cafetaria: een gezellige, overwelfde ruimte met uitzicht op de tuin. Achteraf vertelden de zusters me dat ze daar vroeger de was deden. Tegenwoordig vloeit er nog steeds vocht, maar dan van de drank die er geschonken wordt en bij de af-was daarna.
Bij een goed glas vertelde Hubert hoe graag hij daar verbleef, hoe goed het er was, en hoe tijdens een evalutatievergadering één van de bewoners had gezegd: ‘het is hier het paradijs’.
Nu moet er wel bijgezegd worden dat Hubert van nature iemand is die positief is ingesteld. Dat weten allen die hem kennen. En dat bleek trouwens ook uit wat hij vertelde over zijn voorbije gezondheidsproblemen, die toch serieus waren geweest: ‘ik heb er altijd de moed ingehouden, ik ben altijd positief blijven denken’. En dat heeft hem erdoor gehaald.
Ja, Hubert is een echte ‘positivo’, om het zo te zeggen. Bij Wikipedia lees ik daarover:
‘Onder positivo wordt in de omgangstaal verstaan: iemand die eerder de mogelijkheden dan de gevaren, eerder de positieve, dan de negatieve kanten in mensen, zaken, of omstandigheden zal zien en benadrukken.’
Als we tegenwoordig van iemand zeggen dat hij of zij ‘positief’ is, dan denken we eerder aan iemand met Covid. Maar een ‘positivo’ is in ‘positieve’ zin ook besmettelijk: de gekende gulle lach van Hubert en zijn opgewektheid maakten onze dag goed.
Heer, geef ons meer positivo’s!

Pastor Benno.

Hubert in Huize Sint-Monika
© Benno Haeseldonckx

maandag 28 november 2022

Staan er teveel stoelen in de kerk?

Een tijdje geleden maakte ik de kerk klaar voor een schoolviering. Het was de eerste schoolviering sinds Corona. Gedurende de voorbije drie jaren was de school aan een ontdubbelingsprogramma begonnen. Dat wil ook zeggen, veel meer kinderen. Van bij het binnenkomen was het duidelijk: er zijn niet genoeg stoelen voor al deze kinderen. Stoelen bijzetten was geen optie. Hoe vind je zo snel een oplossing? 'Out of the box' denken... Samen met de leerkrachten hebben we alle stoelen opzij geschoven en de kinderen laten plaatsnemen op de mat die onder de stoelen lag. En ja hoor, er was plaats voor alle kinderen en de viering voelde intiemer aan dan ooit.
Out of the box denken, de handen uit de mouwen steken, het vastgeroeste gewoontes opzij zetten...
Is dit geen mooie adventstip?
Waarom ik daar nu moest aan denken? Vorige week hoorde ik een getuigenis van iemand die met een groepje pelgrims een Assisitocht maakte. Toen zij een kerk binnen wilden gaan om om wat uit te rusten en te bidden zagen ze dat er geen stoelen stonden. In de grote op ruimte zagen ze een moeder met een jong kind. Het kind was zo gefascineerd door die open ruimte, dat het begon spontaan te dansen. Er verscheen een glimlach op het gezicht van de vermoeide pelgrims. Hoe mooi was dit, een dansend kind midden in de kerk. Kan je op een mooiere manier eer brengen aan God?
Laat de stoelen niet in de weg staan van de verwondering. Door ruimte te creëren maakt je plaats voor nieuwe dingen, maak je plaats voor verwondering, maak je plaats voor ontmoeting. Dat geldt ook voor de ruimte die we maken in ons hart, voor God en voor elkaar.
Mogen wij tijdens deze advent op weg gaan en ruimte maken in ons hart. Dan zullen ook wij  op Kerstmis vol verwondering het kind aanschouwen.

Pastor Mariette


zaterdag 26 november 2022

Stilstaan bij het Evangelie

Zondag 27 november 2022 – 1ste zondag advent A – Matteüs 24, 37-44

‘Waak en wees bereid’
Advent: een tijd van verwachten en wachten.
Zoals op het einde van dit evangelie de heer des huizes niet weet in welk deel van de nacht de dief komt, zo kennen we onze toekomst niet. En toch hebben we graag zekerheid. Het voelt vaak oncomfortabel als je niet weet wat je te wachten staat.
Het evangelie spoort ons aan om ‘waakzaam te zijn’ want ‘de Mensenzoon komt op een tijdstip waarop je het niet verwacht.’ (Mt.24,44)
Jezus navolgen moeten we niet uitstellen tot morgen. God herkennen in elke mens die we ontmoeten, die een beroep op ons doet: de advent nodigt ons uit om ons daarin te oefenen.
Geloven is zich in beweging zetten, op weg gaan, om te bouwen aan de morgen waartoe God ons heeft bestemd. Dat vraagt alertheid, voortdurende waakzaamheid.
Dan kunnen we zien waar het echt op aan komt, kunnen we meewerken aan de menswording van God.

Pastor Chris

Wees waakzaam – zegt God –
en hou je ogen en oren open
voor wat er rondom je gebeurt.
Durf te zien waar mensen in nood zijn
en probeer er iets aan te doen,
op je eigen, beperkte manier,
kwetsbaar, maar toch vastberaden.
Riskeer het om je leven te delen
met armen en kleinen
en ontmoet in hen mijn eigen Zoon,
onverwacht, soms, heel even.
In eenvoudige en gekwetste mensen
wil Ik geboren worden.
Kijk om je heen
en je zult Mij ontdekken
in de glimlach van een kind
en in de ogen van een zieke.
Wees dus waakzaam,
want misschien herken je Mij niet.

Erwin Roosen

Noach, de vooravond van de zondvloed - door John Linnell, 1848
© Wikimedia commons

vrijdag 25 november 2022

Tatoeage

Bij het rouwgesprek van twee weken geleden voor een oudere dame van 96 jaar afkomstig uit Bosnië kwam ik te horen dat ze een tatoeage van een kruis had op haar linkerhand. Verrast over dit feit vroeg ik de nabestaanden over de reden van deze tatoeage want het zou me verbazen moest zij zo met haar tijd mee zijn. Niets was minder waar. Ze had het al sinds haar jeugd!

Toen in Bosnië het communistische regime vele mensen vermoordde vreesde zij dat ze met zovele anderen ooit in een massagraf terecht zou komen samen met andersgelovigen, en de mensen niet meer zouden weten dat zij een Christen was. Gelukkig is het nooit zover gekomen, maar heeft ze wel haar tatoeage met alle eer gedragen en ernaar geleefd. Wat een voorbeeld voor ons die soms zelfs beschaamd zijn een simpel kruisje te dragen, dat we kunnen aan en af doen, als uitwendig teken van ons Christen-zijn.

Pastor Peter

donderdag 24 november 2022

Met één kaars de nacht in...

Vorige week was ik net thuis, toen ik op de radio het journaal van 17 uur wou beluisteren. Er waren nog enkele minuten te gaan en er kwamen nog wat berichten allerhande, toen plots het geluid van de radio wegstierf en er niets overbleef. Ik had nog geen lampen branden en merkte dus niet meteen dat er eigenlijk een algemene stroompanne was. Een controle van de zekeringen leerde dat alles bij mij in orde was. Een ouderwetse stroompanne in heel de straat... (Ik waande mij nog niet in Oekraïne waar dit gegeven, tragisch genoeg, dagelijkse kost is en waar men naar verluid op sommige plaatsen niet overgaat tot aangekondigde stroomonderbrekingen, maar, omgekeerd, tot aangekondigde stroomleveringen...)
In een flits drong tot mij door dat eten maken of iets opwarmen geen optie meer was. Geen koffie, geen internet, geen radio, geen kans om een bijna lege gsm op te laden... Ondertussen werd het buiten (en binnen!) donkerder en naderde het moment dat ik geen hand voor mijn ogen zou zien. Is hopen op snel beterschap is dan toch het enige wat je kan doen...?
Of ja, ik had nog een kaars liggen. Ik heb nooit geweten dat één kaars zoveel licht kon geven. Van heel de kamer werden de contouren zichtbaar. Het licht maakte mogelijk om een boterham te eten (best nog gezellig, met candle light). Van de voorziene klussen, kon ik er nog een aantal afwerken met alleen dat éne lichtpuntje...
Het zou nog een hele tijd duren. De ploeg van Sibelga verscheen een tijd later in de straat, maar de wekkerradio spong toch pas terug aan om half twee, nadat er een einde verderop een put in de stoep werd gemaakt waar bijna een auto in kon. Maar toen was ik al in dromenland.
Laat het maar Advent worden: ik heb ervaren wat één kaars vermag...

Tony, pastor

woensdag 23 november 2022

Geschenken

Een tijdje terug heb ik mijn familie langs moederskant uitgenodigd. Het was 10 jaar geleden dat mijn meter overleed. Zij is de moeder van mijn kozijns en oma van hun kinderen en achterkleinkinderen. Eerst samen bidden en zingen met de gemeenschap in de zondagsviering en dan samen aperitieven en eten. Het werd een heel gezellige namiddag van bijpraten, herinneringen ophalen en ook wat plannen maken om toekomstige verjaardagen te vieren. Het mooie weer nodigde ons uit om vóór het dessert en de koffie een korte wandeling maken tot op het kerkhof van Anderlecht. Een oase van rust in de warme herfstzon. De namiddag vloog voorbij en in de vooravond trok iedereen terug huiswaarts. Toen nam ik de tijd om uitgebreider te bekijken wat ze mee gebracht hadden. En dat was wel wat: een hele mand vol met allerlei soorten koekjes, een kist wijn, een kilo pralines en nog een paar aparte flessen wijn, veel te veel voor mij alleen. Dat wordt dus delen, de aanwezigen op de komende vergaderingen zullen het geweten hebben. Een beetje een overvloed aan cadeaus. Een manier om veel uit te drukken: dankbaarheid, verbondenheid, genegenheid, beminnen en zoveel meer. Het doet me denken aan hoe God geeft. Dat is vaak ook overvloedig: de wonderbare broodvermenigvuldiging, de wonderbare visvangst,… De toevoeging van ‘wonderbaar’ zegt als iets van het bijzondere, dit overstijgt het normale, het gewone. Het gewone tilt Hij op een ander niveau. God is nooit krenterig of gierig. In de rijkdom van de cadeaus van mijn familie mocht ik Hem herkennen. Het was een ‘goddelijke namiddag’.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

dinsdag 22 november 2022

Cecilia

Vandaag, 22 november, is de feestdag van Sint-Cecilia. Zij is de patrones van de musici, de zangers en van allen die met muziek bezig zijn. In de weken rond deze datum vinden de traditionele soupers van koren, fanfares en andere muzikale ensembles plaats, al of niet voorafgegaan door een feestelijke eucharistieviering of ter gelegenheid van een concert.
Van harte wensen we een zalige feestdag aan alle muziekliefhebbers, maar heel bijzonder aan de mensen die in onze kerken instaan voor de muziek: de zangleid(st)ers en koorleden, de organisten en alle anderen die op één of andere manier de liturgie muzikaal opluisteren. En dat zijn ook allen die meezingen… Het is dus een feestdag voor ons allemaal, eigenlijk.
Nu is het wel zo dat Sint-Cecilia een beetje toevallig patrones van de musici is geworden. Het heeft te maken met een zinnetje in haar Latijnse levensbeschrijving: “cantantibus organis, Caecilia virgo in corde suo soli Domino decantabat”, “terwijl de muziekinstrumenten (tijdens haar bruiloftsfeest) speelden, zong de maagd Cecilia in haar hart alleen voor de Heer”.
Of we nu muzikaal zijn of niet, zingen in ons hart kunnen we allemaal. En zingen met ons leven ook. De grote kerkvader Augustinus zei dat zo mooi en indringend in één van zijn preken:
‘Zingt voor de Heer een nieuw lied.’ ‘Ik zing al,’ zegt gij mij. Ja, gij zingt, natuurlijk zingt gij, dat hoor ik. Uw leven echter mag geen wanklank vormen met uw stem. Zingt met uw stem, zingt met uw hart, zingt met uw mond, zingt met uw gedrag. ‘Zingt voor de Heer een nieuw gezang’. Zoekt gij nog naar lofzangen? De lof, gelegen in het zingen, is de zanger zelf. Wilt gij Gods lof zingen? Weest dan zelf wat gij zingend onder woorden brengt. Gij zijt Gods lof, als gij goed leeft.

Pastor Benno


maandag 21 november 2022

Verhuizen

Gisteren zondag zijn Ute en ik het gemeubeld appartement van onze Joachim in Amsterdam gaan helpen leegmaken. Het was een Cambio-Berlino vol – zie foto. Na 1 ½ jaar zit zijn Amsterdam avontuur erop. Waar het nu naartoe gaat, dat weet hij nog niet. Er zijn aanbiedingen van London, Dubai en ook New York is al gevallen. Misschien wordt het ‘gewoon’ terug München. Dat lijkt zo te gaan bij de digitale nomadestam waartoe onze Joachim behoort. Wonen en werken kan eigenlijk van overal – zolang er maar goed internet is.
Het is zo anders dan de ‘stabilitas’ die eigenlijk ons leven kenmerkt. 31 jaar getrouwd en 31 jaar werken bij dezelfde werkgever, 26 jaar in hetzelfde appartement wonen. Wij zorgen er wel voor dat Brussel ook voor Joachim altijd een ankerpunt kan zijn waar hij altijd weer welkom is – de grootste kamer van ons appartement is nog altijd ‘Joachim’s kamer’. Hij komt wel af en toe (volgens ons ‘veel te weinig’), maar eigenlijk wil hij ook altijd graag weer terug naar zijn thuis, waar die dan ook weeral moge zijn.
Een digitale nomade. Nu Abraham, de vader van ons geloof, was ook een nomade. Hij heeft ook zijn thuis verlaten om daarheen te gaan waar God hem riep, zonder goed te weten waar dat ook zou moge zijn. Maar in vol vertrouwen dat God het goed met hem voor heeft. Ik heb ooit eens horen zeggen dat elke gelovige iets moet achterlaten, weggaan uit zijn veilige nest van gewoontes en opvattingen en dingen in vraag stellen en een andere weg zoeken.
Misschien zijn we dan toch allemaal een beetje nomade. Zelf heb ik ook 5 jaar geleden een nieuwe afslag in mijn leven genomen, door me aan te melden voor de diakenopleiding. Binnen 2 weken is de opleiding voorbij en begint het ‘gewijde leven’. Ik denk wel al een beetje te weten wat het zou kunnen worden en vooral, ik mag en durf geloven dat het goed zal zijn. Of om het met het thema van onze diakenwijding te zeggen: ‘om onze voeten te geleiden op een weg van vrede’. Dan toch een beetje de weg van een nomade?

Bijna-diaken Dirk

© Dirk Van Erps

zaterdag 19 november 2022

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 20 november, hoogfeest van Christus, Koning van het heelal – C: Lucas 23, 35-43

We sluiten het liturgisch jaar af met het feest van Christus-Koning. Christus is onze koning, onze leidsman. Onder zijn leiding trekken wij door het leven en scheppen we ruimte voor het Rijk van God.
Maar het rare van de zaak is dat we dit jaar als evangelie van dit feest een stukje uit het Lijdensverhaal volgens Lucas te horen krijgen. Onze koning, onze leider, is blijkbaar iemand die op een kruis is gestorven: de vernederende dood van een misdadiger heeft ondergaan, tussen twee misdadigers die met Hem ter dood veroordeeld waren. Wat voor een koning kan dat zijn? Kan zo iemand ons naar het ware geluk leiden? Kan zo’n mislukkeling ons inspireren in ons menselijk bezig-zijn?
De leiders van het volk en de Romeinse soldaten bespotten Hem, ze lachen Hem uit. Ze zien Hem als een oproerkraaier wiens kortstondig succes definitief voorbij is. Bovenaan het kruis hangt een opschrift met de reden van zijn terdoodveroordeling: « Dit is de koning der Joden ». De zoveelste opstandeling tegen het gevestigde politieke en religieuze gezag komt aan zijn eind.
Is daarmee alles gezegd, of toch niet? Voor die keuze stelt ons dit evangelie.
Eén van de twee misdadigers die met Jezus gekruisigd werden, trekt in zijn wanhoop de kaart van de spotters: « Zijt Gij niet de Messias? Red dan uzelf en ons ». Voor hem is dit het einde.
De andere misdadiger hoopt op een nieuw begin, ook voor hemzelf: « Jezus, denk aan mij wanneer Gij in uw Koninkrijk gekomen zijt ».
Die twee houdingen verwijzen naar de keuze waarvoor uiteindelijk ook wij gesteld worden: ofwel zijn de komst en de boodschap van Jezus een maat voor niets geweest, ofwel is Hij degene die ons kan ‘redden’ uit de absurditeit, uit de zinloosheid, en is zijn dood een nieuw begin. Al wie voor dat nieuwe begin kiest, krijgt te horen: « Voorwaar, Ik zeg u: vandaag nog zult gij met Mij zijn in het paradijs ». Een paradijs van zinvol leven, dat nu begint en nooit eindigt.

Pastor Benno.

Twee misdadigers hangen naast Jezus;
voor welke houding kiezen wij?
(Jan van Eyck, de gekruisigde Jezus, 1420-1425)

vrijdag 18 november 2022

’t Is aan ons!

Dezer dagen weerklinkt de leuze “’t is aan ons!” haast dagelijks meermaals op televisie. Hiermee wil men ons warm maken om van harte te supporteren voor onze rode duivels tijdens het WK in Qatar dat volgende week begint. Maar blijkbaar is er niet echt veel animo rond dit WK. Weinig Belgen zakken af naar Qatar, zelfs het officiële WK-dorp in Vilvoorde zal niet doorgaan, … Misschien komt het onder andere omdat de periode van dit tornooi zo anders dan gewoonlijk valt, maar wellicht heeft het vooral ook te maken met het feit dat er aan heel dit WK een geurtje hangt. Ook al is voetbal niet aan mij besteed, toch word ik wel wat geappelleerd door de leuze “’t is aan ons’”. Want hoe vaak denken we niet dat het eigenlijk aan de ander is? Hij of zij moet de eerste stap zetten, en het is de ander die moet veranderen, ik niet, het is de ander die vrede moet stichten, niet ik. Want wat kan ik daar nu immers aan doen? En zo wijzen we voortdurend naar mekaar. Maar misschien begint vrede wel bij onszelf, misschien begint een nieuwe wereld wel bij mij, misschien begint het Rijk Gods wel op de eerste plaats bij mij in plaats van bij de ander. Ik moest hieraan denken toen ik de ‘spoken word artist’ Jaspreet Kaur hoorde en zag tijdens de uitzending van het Festival of Remembrance in de Royal Albert Hall afgelopen zaterdagavond en dat op de BBC werd uitgezonden. In het onderstaand filmpje kan je nog eens genieten van haar optreden. Ze bracht er haar gedicht ‘The Moment’, waarin ze precies verwoordt dat het op de eerste plaats aan ons is!

Pastor Gino



Nederlandse Vertaling:

"Op het moment dat je beseft dat echte tevredenheid te vinden is als we anderen dienen, lijken alle andere verlangens zo klein.

En op het moment dat je vreugde ziet in de ogen van een ander, door je eigen onbaatzuchtige acties, begint het leven veel zinvoller te worden.

En op het moment dat je begint te handelen als de weerspiegeling van je visie op een betere wereld, beginnen de dingen te veranderen.

En op het moment dat je je eigen verantwoordelijkheid erkent voor de verbetering van anderen, zie je de schoonheid van het leven.

En op het moment dat je inziet dat je meer invloed hebt door rechtvaardig te zijn dan door altijd gelijk te hebben, vallen de beloningen je in de schoot.

En op het moment dat je meer bezorgd bent om te leren liefhebben, dan om geliefd te worden, zullen positieve emoties je overspoelen.

En op het moment dat je meer bezorgd bent om anderen te begrijpen dan om altijd begrepen te worden, dan begint je geest pas echt te leren.

En op het moment dat we beseffen dat onze vijanden niet van vlees en bloed zijn, maar onze eigen gedachten, zal de vrede beginnen te overwinnen.

En op het moment dat we die innerlijke vijanden overwinnen, in plaats van ze af te wentelen op anderen, zal vrolijkheid je vinden.

En op het moment dat je meer bezig bent met leren luisteren, in plaats van altijd gehoord te worden, zul je talen horen waarvan je dacht dat je geest ze nooit zou kunnen doorgronden.

En op het moment dat je beseft dat het leven altijd draait om leren en opnieuw leren, hunkeren en klimmen, zal je reis zo soepel beginnen aanvoelen.

En op het moment dat we allemaal geloven dat we deze wereld ten goede kunnen veranderen, zullen we het doen. Waar we leren, veranderen, groeien en geven, ga dus je momenten beleven."

donderdag 17 november 2022

Rouwregister

Ik had nog nooit een rouwregister getekend. Ik had er zelfs nog nooit één van dichtbij gezien. Maar toen ik vernam dat de gemeentes Sint Joost, Schaarbeek en Evere elk een rouwregister in hun gemeentehuis zouden leggen voor agent Thomas Monjoie, voelde ik aan dat ik moést gaan om dit boek te tekenen. Ik weet niet of u het gevoel kent.
De moord op deze jonge man, vorige week in Schaarbeek, heeft heel de natie beroerd. Het is voor mij niet helder wat de dader bezield heeft. Uiteindelijk blijft het gevolg alleszins wel dit: een agent is van het leven beroofd, de familie is in rouw gedompeld en de hele natie is gechokeerd.
Ik voelde de nood om tegenover de familie dankbaarheid uit te drukken voor het engagement van deze politieman, die zich heeft geëngageerd voor de samenleving en daar uiteindelijk zijn hele leven voor heeft gegeven. Het lijkt wel alsof ook ik dus wel voor een stukje erkentelijkheid verschuldigd ben.
Ik voelde ook de nood om de familie te laten weten dat ik deel in hun rouw. Een man van om en bij de achtentwintig, die nog aan het begin van zijn leven staat en die plotseling uit dat leven wordt weg geroofd, laat een wonde die nooit meer zal helen. Het is goed dat de familie kan horen hoeveel mensen er zijn die in deze donkere uren meeleven. Soms mag je niet zwijgen.
Tenslotte heb ik ook aan de familie laten weten dat ik voor Thomas bid. Ik heb er geen idee van of hen dat tot troost is, maar ik voelde wel de behoefte om het te zeggen. Misschien dat mijn geloof hen in hun verdriet kan steunen. Dat zou al heel mooi zijn.

Tony, pastor

Rouwregister voor Thomas Monjoie

woensdag 16 november 2022

Muziek

In deze tijd hebben we meer een meer aandacht voor sorteren en recycleren. Ook om voorwerpen te hergebruiken en een nieuw leven te geven. Sommige mensen zijn er naarstig naar op zoek omdat ze met oude, afgeschreven dingen kunstig omgaan en iets nieuws creëren. Zo ontdekte ik een tijdje terug hoe de kunstenares Carine Lerminiaux met oude afgeschreven boeken iets nieuws maakte, zoals je kan zien op deze foto. Ze heten ‘Les livres de “Manou”, de naam die ze van haar kleinzonen kreeg. Een eenvoudig boek toverde ze om tot een muzikaal kunstwerkje. Ambachtelijk, met veel geduld en inspiratie gaat ze aan het werk. Het treft me telkens als mensen met iets dat anders naar het containerpark zou afgevoerd worden of bij de vuilbak gezet, creatief aan de slag gaat en het een tweede leven schenken. Het is als onze Schepper die met ons weer aan de slag gaat en ons niet afvoert. We krijgen nieuw leven aangereikt, met veel geduld vouwt, kneedt Hij ons tot andere mensen, later maar ook nu reeds. ‘Zie iets nieuws ga Ik maken, zie je het nog niet?’
Ik was blij toen ik dit boek van mijn zus cadeau kreeg. Muziek is immers in onze familie nooit ver weg. Ook de patrones van de muziek, Sint-Cecilia, viert men dezer dagen weer. Niet toevallig denk ik dan dat Klara zijn Top 100 programmeert het komende weekend. Tijdens de wat donkere en koude novemberdagen is hun muziek als een balsem op mijn ziel…

Pastor Guido

dinsdag 15 november 2022

Schoenen

‘Stap eens in andermans schoenen’ (BZN 9 november 2022)

Als klein meisje was ik al gefascineerd door sprookjes en verhalen. Een sprookje als dat van Assepoester naspelen vroeg natuurlijk om de nodige aankleding. Mijn moeder had altijd wel stoffen en zo in de aanbieding maar de kers op de taart waren haar oude schoenen met naaldhakken. Er mee stappen was een echte evenwichtsoefening. En af en toe verloor ik daarbij wel eens schoen maar dat paste perfect in het sprookje.
Ervaren stappers zullen zeggen: ‘Stap niet in de schoenen van iemand anders. Dat levert gegarandeerd blaren en ander voetenleed op.’ Een goede schoen zet zich naar je voet en past dan als gegoten.
Gisteren was ik een tekst, ‘Even stilstaan bij het evangelie’, aan het schrijven voor Kerk en leven.
In het evangelie op de 1ste zondag van de advent worden we opgeroepen om waakzaam en bereid te zijn. Advent mag dan een tijd worden om ‘in andermans schoenen te stappen, niet letterlijk maar figuurlijk. Je inleven in de ander: het kan zeker helpen om minder of niet te oordelen.
Veel stapgenot wens ik u en mezelf, in het voetspoor van Jezus!

Pastor Chris

© Pixabay

maandag 14 november 2022

Groepsknuffel

Van thuis uit heb ik het zeker niet meegekregen. Er werd bij ons thuis niet veel geknuffeld. Een kruisje en een zoentje bij het slapengaan, veel verder ging het niet. Maar soms heb ik het gevoel... ik zou ze allemaal eens willen vastpakken.
Laatst kwam mijn zoon langs met de kleinkinderen. Het werd een gezellige namiddag. Tekeningen van Sinterklaas werden van het internet gehaald en netjes door hen ingekleurd. Vooral de twee oudsten hadden er duidelijk zin in. Er werd verteld over de school, over de Chiro en over de brief die ze de avond daarvoor al begonnen zijn voor de Sint. Toen de tijd gekomen was om naar huis te gaan hadden ze er geen zin in. Toen de papa zei, misschien moet je oma maar eens een dikke knuffel geven. Toen riep mijn kleinzoon: 'Groepsknuffel !'
Dat zijn zo van die momenten die je wilt vasthouden.
Dat was gisteren ook het geval. Na de viering met het getuigenis van Dirk gingen we samen naar de zaal voor de receptie met daarna de potluck. Op de receptie stonden we in een kring rond Dirk, de zon scheen door de ramen, het was gezellig warm en iedereen had de glimlach op het gezicht. De ene vraag volgde de andere op en het getuigenis van Dirk maakte dat er een soort verbondenheid was. Die verbondenheid die ik toen voelde, groeide uit naar het gevoel: "mensen, wat zie ik jullie toch allemaal graag !". Een groepsknuffel zou op dat moment wel deugd gedaan hebben. 
Het was ook zo'n moment dat ik wilde vasthouden.
Zou God een knuffelaar zijn? Ik vraag het mij af. Maar ik weet wel dat Hij ons allemaal heel graag ziet.

Pastor Mariette

zaterdag 12 november 2022

Stilstaan bij het evangelie

« Wanneer gij hoort van oorlogen en onlusten, laat u dan niet uit het veld slaan », zegt Jezus in het evangelie vandaag. Wij horen van oorlog en onlusten in Oekraïne en elders, en we maken ons zorgen. Toch zegt Jezus ons dat we ons niet uit het veld moeten laten slaan, ons niet van de wijs moeten laten brengen. Oorlogen, vervolgingen,… maken deel uit van de mensengeschiedenis, maar ze zijn niet het laatste en het enige. Gód heeft het laatste woord, zo geloven wij. Hij is de Heer van de geschiedenis. En daarom worden wij opgeroepen om ook in moeilijke tijden het vol te houden, de moed niet op te geven en te blijven geloven dat het anders kan, en die overtuiging door onze levenshouding te tonen: « Het zal voor u uitlopen op het geven van getuigenis », horen we. En ook: « door standvastig te zijn zult ge uw leven winnen ».
Getuigen van de hoop die in ons leeft en standvastig zijn in het doen van waarheid en gerechtigheid: zo kunnen wij, vanuit de kracht die God ons geeft, het zelf volhouden en onze medemensen bemoedigen in deze ingewikkelde tijden.

Pastor Benno

© Pixabay

Een filmrolletje

Mijn vader die een fotowinkel had gaf geregeld enkele extra filmrolletjes aan de mensen die het niet breed hadden maar wel een fototoestel wilden kopen. Als daarentegen een rijke koper om vermindering vroeg kreeg die wel vermindering maar niet de extra filmpjes waardoor de persoon tenslotte minder kreeg als diegenen die er niet om vroegen maar het wel op prijs konden stellen. Dat noemen we met een geleerd woord “sociale rechtvaardigheid”. Ook in onze kleine wereld, op het werk, in de familie, in de kerk, moeten we durven voorbij het democratische denken (iedereen gelijk voor de wet) te gaan en te zien wat ieder nodig heeft om gelukkig te zijn, ook al betekent dat dat we de ander en/of onszelf erdoor soms benadelen.

Pastor Peter

© Pixabay

donderdag 10 november 2022

Mijn zieke moeder leert me genieten van de stilte

Ik lees dat zinnetje onder een kop van de krant. Het is een uitspraak van Joëlle Dubois, kunstenares, die gevraagd werd naar een aantal “levenslessen”. Het treft me. De drukte van mijn “to do’s” hangt in mijn hoofd. Afspraken, gesprekken, vergaderingen, nipte verplaatsingen – u kent dat wel (eigenlijk hoop ik voor u van niet, maar bon). Plaats dat alles tegen de achtergrond van Amerikaanse verkiezingen, die deze week veel aandacht krijgen, oorlog in Europa, vakbondsacties voor koopkracht wegens de dure energie en een milieutop in Egypte – ooit een land van slavernij.
De zieke moeder blijkt alzheimer te hebben en niet meer toe aan een gesprek. Ik kan me goed voorstellen waar ze het over heeft. Wat overblijft is dat de dochter op bezoek wat praat zonder veel repliek, of gewoon stil aanwezig is naast de dame die gevangen is in haar herinneringen. Ze heeft het over “genieten”. De stilte – het laten stilvallen van al het kabaal – doet deugd. Zich elke dag vijf minuutjes “terugtrekken uit het leven” om het even stil te maken blijkt erg heilzaam – het geneest en geeft een mens aan zichzelf terug.
Het is een bijzonder oud recept, maar het oogt verfrissend nieuw.

Tony, pastor
© cleanPNG

woensdag 9 november 2022

Oorlog en vrede

Ze staan er netjes naast mekaar, in lange rijen neergelegd in de aarde. Daar rusten hun lichamen, gewond, onvolledig, dood. Van die vele soldaten die sneuvelden ‘voor het vaderland’. Veel te jong, veel te snel, te plots gestorven. Zou het anders verlopen zijn mocht de grond, waarover we het dan hebben, ons ‘moederland’ heten? Wellicht niet en toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat moesten meer vrouwen tot president of premier gekozen worden, er minder snel oorlog zou gevoerd worden. Zouden ze als generaals ten oorlog trekken of naar de onderhandelingstafel ? Of ben ik te naïef en blijven mensen in alle tijden en eeuwen zich keren naar mekaar? En gaan ze mekaar letterlijk te lijf of vuren ze op veilige afstand vanuit hun uitkijkposten en hoofdkwartieren bommen en raketten op de mekaar af? Wat bezielt de mensheid toch dat telkens weer de wapens opgenomen worden. ‘Nooit meer oorlog’ klonk het ooit, maar nog steeds wordt die kreet gesmoord door ontploffingen en inslagen. Op elk kerkhof vind je wel een aantal graven die ons herinneren aan de gruwel van de oorlog. Ook in Anderlecht. En tegen 11 november wordt elk graf met bloemen omgeven klinkt er weer kopergeschal op deze plek. Een mooi eerbetoon. Maar zonder de liefde is dit slechts een schel geluid, zou Paulus zeggen. Zolang de mens aan de andere kant van welke grens dan ook als vijand wordt afgeschilderd zullen mensen de wapens tegen elkaar opnemen. Als ik de andere echter ga zien, als een kind van God, wordt deze een broer, een zus van mij. En die breng je niet om in één of andere nutteloze oorlog. Dan ijveren we samen voor vrede.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

dinsdag 8 november 2022

Jakobsladder

De kerkfabriek van Stokkel staat niet alleen met veel ijver in voor het onderhoud van de kerk en de uitbating van de zalen, zij is ook bezorgd om mijn veiligheid. Want zopas liet zij aan de buitenkant van de pastorij een brandladder bevestigen, waarvoor heel veel dank. Als er nu onverhoopt brand zou uitbreken op de eerste verdieping waar ik woon, hoef ik niet meer via de traphal naar beneden te vluchten langs de houten trap – die waarschijnlijk al vlug zelf in lichterlaaie zou kunnen staan- maar nu kan ik vanuit mijn keuken op een soort balkonnetje stappen, de grendel uittrekken die de ladder op slot houdt, de ladder opentrekken en naar beneden afdalen, de vaste grond en de veiligheid tegemoet. Waarom hieraan pas na 152 jaar – zo oud is de pastorij- werd gedacht, is een vraag waarop het antwoord mij ontgaat. Maar ‘voor alles is een tijd’, zoals de Prediker zegt. In elk geval voel ik mij nu veel veiliger. Ik weet: er is een uitweg.
Hebben we dat niet allemaal nodig: weten dat we een uitweg, een vluchtweg hebben als we in de problemen zitten?
Het doet me ook denken aan de ‘Jakobsladder’ waarover sprake in Genesis 28, 12-17: “Jakob kreeg een droom en zag een ladder die op de aarde stond en waarvan de top tot in de hemel reikte. Langs die ladder gingen Gods engelen op en af… Jakob werd wakker en riep uit: Waarlijk, de Heer is op deze plaats en ik wist het niet”.
Wie weet zijn er wel vele plaatsen en vele momenten in ons leven waar God aanwezig is zonder dat we het beseffen…
Wie weet is Hij het wel die ons telkens weer een uitweg biedt…

Pastor Benno.

© Gerd Altmann via Pixabay

maandag 7 november 2022

Helden op het Ruhe-Pfad of eerder het Ruhe-Pfad in Helden

Het is nauwelijks voorstelbaar als je nu uit het venster kijkt, maar vorige week waren Ute en ik nog in zomerse temperaturen aan het genieten van de schoonheid van het Sauerland, een heuvelachtige streek op zo’n 300 km van Brussel.
Aan ons hotel in het gehucht Niederhelden was een ‘instappunt’ voor een rondwandeling van zo’n 14 km (met ‘verlengstukken’ tot 20km) die de mooie naam ‘Ruhe-Pfad’ of ‘rustpad’ had gekregen. De wandeling was zo’n jaar geleden ingericht door het dorpscomité en de wandelvereniging nadat men eerst in het kader van een ‘dorpsherwaarderingstraject’ had nagedacht over de begrippen waarmee de bewoners en de toeristen het dorp ‘Helden’ associeerden. En omdat het woord ‘rust’ nogal dikwijls terugkwam, heeft men dan een thema-wandeling langs rustige wegen ingericht. Je moet slechts de bordjes met de slak volgen.
Onderweg kom je langs verschillende infoborden die niet alleen vertellen over wat je ziet, maar ook over het belang van rust, over hoe de natuur ons rust brengt, maar tegelijkertijd kun je met een ‘hoor-trechter’ aandachtig naar de geluiden van de natuur luisteren. Je leest gedichten, je komt langs foto’s die de winnaars werden van een vorige fotowedstrijd. En zeer dikwijls zie je van ver of dichtbij de kerk van Helden.
Je zou kunnen zeggen: waarom besteden ze daar allemaal zoveel aandacht aan? Maar ik vond net dat het mooie. Dikwijls sta je niet bewust stil bij de vanzelfsprekende zaken van het leven, gewoon omdat ze er altijd zijn. Maar toch is het bewust stilstaan bij ‘rust’ een rustgevende zaak.
Mij brengt de rust ook dichter bij God, zeker in de mooie natuur vol herfstkleuren. We zijn hier nu wel niet in Helden, maar ook hier kunnen we ons dicht bij God voelen. En dat mogen we dan ook af en toe eens aan mekaar zeggen, Weet jullie gedragen, lieve helden van mij.

Dirk

Ruhe-Pfad in Helden © Dirk Van Erps

zaterdag 5 november 2022

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 6 november 2022 – 32ste zondag door het jaar C – Lucas 20,27-38

‘Geen God van doden maar van levenden’

Leerlingen kunnen soms moeilijke vragen stellen. Blijkbaar kunnen de sadduceeën dat ook. Ze leggen Jezus geen eenvoudige vraag voor. Het is ook een vraag die ons waarschijnlijk bezighoudt: “Wat na onze dood? Hoe ziet dat leven na de dood eruit?”
Jezus gaat hun vraag niet uit de weg. Zoals de sadduceeën beroept Hij zich op de Schrift, op de boeken van Mozes. Als God zich voorstelt als de God van Abraham, Isaak en Jacob wil dat zeggen dat zij leven omdat God hen niet vergeten is. God is een God van liefde die sterker is dan de dood. Dat horen we op het einde van deze evangelielezing: “De Heer is geen God van dood maar van levenden, want voor Hem leven ze allemaal.” (Lc.20,28)
Verrijzenisgeloof is niet gebaseerd op spitsvondige redeneringen, maar op godsvertrouwen.
Hoe dat leven na de dood eruit ziet, is dan niet meer de kernvraag. Het enige dat we daarover kunnen zeggen is dat we mogen vertrouwen dat dit goed is. Omdat we mogen vertrouwen dat God liefde is.

Pastor Chris

Ik ben er niet voor de doden - zegt God -
maar voor de levenden.
En hoe graag zou Ik willen
dat jij je met dat leven laat volstromen
en dat jij je leven richt
op de boodschap van het evangelie!
Want voor Mij is leven synoniem van liefde.
En nu reeds wil Ik je in die liefde laten delen
om ze later, wanneer je sterft,
ten volle aan je te kunnen geven,
omdat we elkaar dan van heel dichtbij
en van hart tot hart
zullen ontmoeten.

Erwin Roosen

 

Zij die delen in de verrijzenis zijn als engelen (fresco uit de 14e eeuw)
© wikimedia commons

vrijdag 4 november 2022

Overwin het kwade door het goede

Ik moet toegeven, de afgelopen tijd was er in het nieuws zoveel dat mij droevig en zelfs wat boos maakte: oorlog die steeds verder woedt, verstrenging en verrechtsing alom, onverdraagzaamheid, mensen op de vlucht die in sommige gemeentes niet welkom zijn, want natuurlijk willen we helpen en mensen opvangen, maar ‘not in my backyard’ blijkt toch nog altijd heel sterk te zijn, … En dan voel je je soms machteloos. Want wat kan je doen tegen zoveel ellende, tegen zoveel kwaad? Spontaan komen dan de woorden van Paulus naar boven: ‘Overwin het kwade door het goede’ (Rom 12, 21). Misschien is dat wel de enige oplossing: blijven kleine daden van goedheid stellen rondom ons. Ik moest eraan denken deze week toen ik een dame tegen het lijf liep die ik al lang ken en die louter goedheid uitstraalt. Elk woord dat ze zegt is een woord van goedheid, elke daad die ze stelt is omgeven door goedheid. Zo iemand zou ik ook willen zijn, dacht ik bij mezelf. Het is de enige manier om staande te blijven, het is vertrouwen dat het goede, hoe zwak en kwetsbaar het ook lijkt, altijd het laatste woord heeft. Dat vertrouwen is het hart van ons christelijk geloof. Dat geeft mij de moed om het goede te doen, ook al is het nog zo klein, en ook al lijkt het soms een druppel op een hete plaat. ‘Genees de zieke wereld weer, opdat zij goed zal zijn. Genade Heer, hoor ons gebed, zie deze wereld aan! ’, laten we op die manier maar tot God bidden met het lied ‘En vele duizenden, ontheemd, gevlucht uit eigen land’.

Pastor Gino


donderdag 3 november 2022

Lekker griezelen

Halloween ligt enkele dagen achter ons. Het feest, dat misschien wel wat in de plaats komt van Allerzielen, doet ons 'lekker' griezelen (zoals uit een boze droom, waaruit je dan weer comfortabel wakker wordt). Ik lees dat het in de pretparken dit weekend uitzonderlijk druk was. Hun grote grote griezelcampagnes met spookhuizen en diens meer blijken een groot succes. Velen hebben daardoor heel lang moeten aanschuiven vooraleer te kunnen deelnemen aan een attractie. Kijk, daar zou ik nu van moeten griezelen zie...
Men zal mij waarschijnlijk zeggen dat ik het allemaal te ernstig opvat, maar ik aarzel toch ook ten gronde bij dat griezelen. Ik heb weinig last van spoken of andere gedrochten, maar het echte griezelen van deze dagen lijkt mij bijvoorbeeld te zijn in Oekraïne te wonen, waar permanent gevaar boven het hoofd hangt en je 's morgens helemaal niet comfortabel wakker wordt. Een oorlogszuchtig staatshoofd... dat is een echte griezel. Daar is weinig anders tegen gebaat dan solidariteit: een uitgestoken hand en bereidheid om te helpen.
Dat brengt mij vanzelf bij de Zaligsprekingen, het Evangeliewoord dat we op Allerheiligen kregen: hemelse zaligheid: eenvoud van geest, hunkeren naar gerechtigheid, wenen met de bedroefden, ijveren voor vrede... Kortom: solidair en verbonden leven. Het wordt "zalig" genoemd, kenmerk van de heiligen, die levend zijn bij God. Misschien is er in het licht van de échte griezels van deze wereld wel degelijk comfortabel "wakker worden", zoals we vieren op Allerheiligen...

Tony, pastor.

© Pixabay

woensdag 2 november 2022

Crysanten

Op de laatste zonnige herfstdag van oktober ben ik nog een wandeling gaan maken op het kerkhof aan het eind van mijn straat. Ik wilde graag nog een paar mooie foto’s nemen. Het heeft iets bijzonders zo dichtbij de begraafplaats van je gemeente wonen. Je kan er gewoon eens binnenwandelen en genieten van de ruimte en de stilte. Andere keren stap ik er samen met de familie mee naar toe terwijl we de lijkwagen volgen na een uitvaart. Dat doe ik al 30 jaar lang tenzij er iets anders me weerhoudt. In deze tijd rond Allerheiligen is het wat drukker dan anders en vele bezoekers maken nog gauw het graf van hun geliefden schoon en zetten hen in de bloemen. Chrysanten in allerlei tinten fleuren met hun kleurenpracht deze plek van verdriet en loslaten op. Bij het hoofdgebouw sieren drie boompjes op stam de ingang, met daartussen een rotsblok en daarbij zeven bollen van witte chrysanten die je welkom heten.
Het is de plek waar de begrafenisondernemer altijd even moet wachten en ‘de papieren gaat regelen’ alvorens naar het graf door te rijden. Het geeft mij dan de kans om met een paar familieleden te praten, die ik niet zag tijdens het rouwgesprek. Vandaag valt me de symboliek van deze plek op: 3 en 7, getallen met een bijzondere betekenis binnen ons geloof. En de rots als beeld van God waarop we terug vallen als door de dood van een geliefde, de grond onder de voeten lijkt weggeslagen. Op Hem kan en mag je steunen: “Laat hier je geliefden maar los, Ik zal voor ze zorgen”. Onze gemeentelijke overheid heeft wellicht helemaal niet stil gestaan bij de symboliek die ik er in lees. Of was het iemand van de beplantingsdienst die hiermee zijn kijk op leven en dood uitdrukking gaf? Wie zal het zeggen?

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

dinsdag 1 november 2022

Zonder woorden

‘Woorden zijn vaak overbodig’ (BZN dinsdag 1 november 2022)

Misschien had dit dan wel een ‘blanco’ blog kunnen worden. Zo letterlijk moet de spreuk van Bond zonder naam niet opgevat worden.
Maar op de vooravond van Allerzielen zijn woorden soms overbodig. Afscheid moeten nemen van iemand die je dierbaar is, die persoon herdenken: ik heb er meestal geen woorden voor. Ook mijn gebed is vaak zo. Maar ik geloof dat God ook een gebed zonder woorden verstaat.
Woensdagavond houden we een zoomgebed rond Allerzielen en het herdenken van onze overledenen. Bij het voorbereiden van dit zoomgebed moest ik terugdenken aan een moment van lang geleden. Ik zat in het tweede (of derde) jaar van de humaniora en mijn vriendin stond met tranen in de ogen in de gang. Die morgen was haar grootmoeder overleden. Ik vond geen woorden om haar te troosten en gaf haar een schouderklopje. Achteraf vertelde ze dat dit kleine gebaar meer voor haar betekend had dan de woorden van klasgenoten.
Stilte zegt soms meer dan woorden!
Daarom lees ik al enkele jaren rond Allerzielen het onderstaande gedicht; het raakt me nog altijd.

Pastor Chris

Stil zou ik willen zijn vandaag
en vertoeven en verwijlen
bij zo velen die mij dierbaar zijn
maar die rusten in de aarde,
geborgen in de eeuwigheid van uw liefde.

Ik draag hun namen in mijn hart,
en meer nog dan hun namen
de herinnering aan wie ze zijn geweest…

Zij hebben van mij gehouden.
Ik hield van hen.
Zij hebben mij gemaakt tot wie ik ben…
Zo talrijk zijn ze reeds, lieve God:
familie, buren, kennissen, goede vrienden…
Zo velen dichtbij en veraf.

Stil zou ik willen zijn vandaag
en in die stilte - uw stilte -
dankbaar toeven en verwijlen
bij zo velen die mij dierbaar zijn
en die rusten in de aarde.

 

© Pixabay