H. Thérèse van Lisieux

Het is dit jaar de 150ste verjaardag van de Heilige Thérèse van Lisieux. De visie op het mystieke leven van deze « Kleine Thérèse » is met de jaren geëvolueerd en het is daarom interessant om zich wat te verdiepen in de nieuwe accenten die gelegd worden in haar spiritueel leven, namelijk niet meer het zoeterige, maar de harde realiteit van haar lijden en haar Christelijk omgaan ermee.
Op de Brusselse leerdag van het CCV (Christelijk Vormingswerk), dinsdag laatstleden, zette Karmeliet Pater Hein Blommestijn deze veranderde visie uiteen. Het centrale thema was haar «geloof in het duister». Wat vorige eeuw nog ondenkbaar was, namelijk haar «geloven zonder geloof» , is nu juist een van haar sterke aspecten. Waar ze eerst zelf verlangde naar eigen geluk in de hemel, evolueert ze naar het zich ontzeggen van dit geluk voor de ander, de zondaars die dit nooit kunnen proeven anders. Haar wil om anderen te redden ging boven alles, ook boven haar fysieke pijnen. In feite, ze dacht zelfs dat die pijnen juist door dit sterke verlangen tot stand waren gekomen (zie haar dagboek op 30 sept. 1897).
Kunnen wij in ons lijden een zin vinden die verder ligt dan het puur fysieke? Durven wij een lijden op ons nemen dat niet het onze is, zoals Thérèse en Jezus dat deden. In het klein doen we dit zeker al als Christen, maar we kunnen daarin nog groeien. Het toegroeien naar Pasen is deze weg naar een dieper geloof, een geloof dat elk ongeloof overleefd. Niets blijft ons over dan het besef heel klein te zijn en volkomen aangewezen op Gods liefde...

Pastor Peter

Wout Van Aert

Wielrenner Wout Van Aert heeft vorige zondag de overwinning in de klassieker Gent Wevelgem weggegeven aan zijn ploegmaat en vriend Christophe Laporte. De commentatoren vielen elkaar haast over de voeten; men vroeg zich af of Wout daar geen spijt zal over krijgen, of het misschien opportunisme was (om later gemakkelijker zelf een nog grotere wedstrijd te kunnen winnen…) of wat er juist gaande was. Ik was minder verbaasd. Kwam die ploeg in de laatste etappe van de jongste de Ronde van Frankrijk ook niet als een geheel over de streep, zonder nog te spurten? Blijkbaar haalde ook toen het verlangen om iemand iets te gunnen het op het verlangen naar de zege. Maakt dat de kampioen minder groot?
Toch is het niet zo simpel. In de competitiesport draait het nu eenmaal om de winnaar. Zie jij al gebeuren dat een voetbalelftal – ik zeg maar wat – het Duitse, in een wedstrijd tegen pakweg onze ploeg deze ook een goal of twee, drie zou laten scoren, gewoon om hun gevoelens niet te veel te kwetsen (“ach, het is toch zo’n sympathiek klein landje, de spelers zijn toch zo vriendelijk, we mogen hun frêle gevoelens toch niet kwetsten - en ach, het is toch een vriendenmatch?”) nee toch? Competitiesport zou zijn aantrekkelijkheid verliezen (“als supporter ben ik geïnteresseerd in de sterkste en niet in de liefdadigheid van die mensen…”)
We leven in een tijd waarin de zorg voor de gevoelens van de ander meer en meer aandacht krijgt en op zich is dat uiteraard ook goed. De toekomst zal uitmaken of ook daar geen overdrijving of eenzijdigheid in kan zitten (als christen voel ik het bijvoorbeeld ook niet in alle omstandigheden evident om mij als dusdanig te uiten…). Het zit op het snijpunt van het “ik en het jij” (of beleefdheidshalve: “het jij en het ik”) en manieren van omgang met het inherente conflict tussen beide. En laat nu juist veertigdagentijd bedoeld zijn om te groeien in zorg en aandacht voor de ander…

Tony, pastor

© Pixabay

Palmen

Over een paar dagen beginnen we de Goede Week en verwelkomen we Christus met palmtakken. Bij ons gebruiken we groene buxustakken, in Italië gebruikt men olijftakken of grote palmtakken, in andere streken zoals in Spanje vlecht men palmbladeren tot kleine palmkruisjes. Belangrijk dat het groene takken zijn als teken van leven. Maar palmen vind je natuurlijk ook buiten de liturgie. Ik ging een paar weken terug met een paar collega’s eten in de ‘La Porteuse d’Eau’, de Waterdraagster’ in Sint-Gillis en nam er deze foto. Het restaurant is een pareltje van art nouveau kunst. Dit jaar zet Brussel deze kunststroming in de kijker. Het was in 1893 dat architect Victor Horta de laatste hand legde aan het Tasselhuis, het startschot van de art nouveau in Brussel. Tal van initiatieven staan op het programma in het hele Brusselse Gewest: parels van de architectuur die hun deuren openen voor het publiek, werfbezoeken, tentoonstellingen, lezingen, publicaties, workshops, ambachten, rondleidingen door de stad,...Terug naar de foto. Dit beeld liet me denken aan een palmboom, die met zijn kleurrijke bladeren een scherm vormt binnen het plafond. Groene bladeren op een goudgele achtergrond alsof het zonlicht zelf naar binnen vloeit. Het geheel bevindt zich op de eerste verdieping. Je moet enige moeite doen om vanuit het grijze dagdagelijkse op te klimmen en het hemelse te zien en te ontmoeten. Palmtakken zeggen ook iets over het overwinnen van de dood. Afgebeelde martelaren dragen ze in hun hand en op een grafzerk vertellen ze dat degene die er begraven ligt op pelgrimstocht naar Jeruzalem ging. Daar in Jeruzalem zal het ook nu weer gebeuren, zijn intocht, zijn dood en zijn verrijzenis.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Suzanne en de Visser

Onlangs hoorde ik zanger en cabaretier Herman van Veen één van zijn bekendste liedjes uitvoeren: ‘Suzanne’. Een liedje uit mijn jonge jaren, dat toch al die tijd al meegaat: het kwam uit in 1969 en is een ‘cover’ - een versie in het Nederlands - van gelijknamige lied uit 1966 van de Amerikaanse zanger Leonard Cohen.
Het liedje verwijst naar een platonische relatie met ene Suzanne en gaat eigenlijk over het belang van vertrouwen in een relatie.
Maar de middelste strofe gaat over Jezus en over vertrouwen in Hem:

en Jezus was een visser
die het water zo vertrouwde
dat Hij zomaar over zee liep
omdat Hij had leren houden
van de golven en de branding
waarin niemand kan verdrinken
Hij zei, Als men blijft geloven
kan de zwaarste steen niet zinken
Maar de hemel ging pas open
toen Zijn lichaam was gebroken
en hoe Hij heeft geleden
dat weet alleen die Visser aan 't kruis
en je wilt wel met Hem meegaan
samen naar de overkant
en je moet Hem wel vertrouwen
want Hij houdt al jouw gedachten in Zijn hand

Over enkele dagen gaan we de Goede Week in en zullen we weer gedenken hoe Jezus’ lichaam werd gebroken en hoe Hij heeft geleden. Moge Zijn vertrouwen ons vertrouwen sterken om met Hem mee te gaan over de zee des levens en te ontdekken dat zelf de zwaarste steen niet hoeft te zinken en dat de hemel kan opengaan.

Pastor Benno.

’t Is nog al nie naar de wuppe!

Vorige vrijdag kwam ik terug van weer een dienstreis, deze keer van Amsterdam. In onze wagon zagen we, toen we net Antwerpen Centraal verlieten, een vrouw onwel worden – ze voelde zich niet goed, begon te beven en wou gaan liggen.
Direct kwam het treinpersoneel vragen naar haar bestemming (Parijs). De steward contacteerde de treinmanager, de treinmanager was direct daar. Kort nadien hoorden we via de intercom de oproep: “Is er een dokter of medisch geschoold personeel in de trein; gelieve u dan te begeven naar wagon 11.”
Ik hoorde de treinmanager het station van Mechelen contacteren met de mededeling dat de Thalys daar misschien uitzonderlijk zou stoppen zodat een ziekenwagen de vrouw en haar partner voor verdere verzorging naar een ziekenhuis konden brengen.
Echter, dat was niet nodig. Na 2 minuten kwam een vrouw in onze wagon, die zich kenbaar maakte als arts en die de ganse tijd – tot in Brussel – bij de zieke vrouw gebleven is. Haar toestand stabiliseerde zich. Eind goed, al goed. Het koppel is kunnen doorrijden naar Parijs, wij met onze groep zijn in Brussel afgestapt.
Wat ik zo aangenaam en bewonderenswaardig vond, was de professionele inzet van het treinpersoneel, de kleine goedheid van de dokter die kwam én de ganse tijd bij haar patiënt bleef, de discretie die iedereen in onze wagon het koppel gunde.
Het is misschien geen Verrijzenisverhaal en zeker niet zo straf als de opstanding van Lazarus die we gisteren in het Evangelie hebben meegemaakt, maar het had toch iets van vertrouwen en inzet, van kleine goedheid en een beetje nieuw leven – ja, Pasen is nu echt vlakbij. En dat hier en nu en direct onder mijn ogen. Ja, ‘het is nog al nie naar de wuppe’ (Westvlaams voor ‘het is niet al kommer en kwel’) zou het Zesde Metaal hier inderdaad terecht van mogen stellen.

Diaken Dirk

Het_Zesde_Metaal_©_Tom_Verbruggen

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 26 maart – 5de zondag van de veertigdagentijd A: Joh.11,1-45

Het evangelieverhaal dat we zojuist beluisterden vertelt ons dat Lazarus, een vriend van Jezus, gestorven is. Er is rouw en groot verdriet om zijn heengaan, vooral bij zijn zusters, Martha en Maria.
“Heer, als U hier geweest was, zou mijn broer nooit gestorven zijn”. In één zin balt Martha vertrouwen en verwijt samen. Eerst en vooral vertrouwen in Jezus omdat ze gelooft dat Hij de dood van Lazarus had kunnen voorkomen of – zo blijkt uit het vervolg van haar betoog – de dood ongedaan kan maken. Maar ook een licht verwijt: als U hier geweest was. Daarin hoor ik zachtjes de vraag: waar bleef Je nou? Het is een zin die heel wat mensen vandaag ook nog uitspreken wanneer ze geconfronteerd worden met lijden.
Jezus’ antwoord hierop is: “Ik ben de opstanding en het leven”. “Wie in Mij gelooft, zal leven ook al is hij gestorven. Geloof je dat?” De evangelist laat Jezus hier de kern van Zijn boodschap uitleggen in een paar zinnen. En terecht vraagt Jezus dan aan Martha en ook aan ons: geloof je dat? Geloof je dat we door Jezus’ dood en verrijzenis voor altijd verder mogen leven bij God?
Het echte wonder in dit verhaal is dus niet de tijdelijke terugkeer van Lazarus naar het leven, maar het indrukwekkende geloof van Martha: vast erop vertrouwen dat Jezus ons zal opwekken uit de dood, dat Hij ons leven geeft.
De opdracht van Jezus aan de omstanders om Lazarus uit zijn zwachtels los te maken, is ook aan ons gericht: mensen van hun zwachtels bevrijden, hun nieuwe levenskansen geven.
Het verhaal van Lazarus is immers een verrijzenisverhaal! Het is een teken van hoop want een ander en nieuw leven is mogelijk.

Pastor Chris

Net zoals Lazarus wil Ik je doen opstaan - zegt God -
en je weer nieuwe hoop geven.
Ik zal de steen die anderen voor je hart hebben gelegd,
helpen wegrollen.
Ik zal je naar buiten roepen om opnieuw 'nieuw' te worden.
Zo kun je een beetje proeven van wat het betekent
een 'paasmens' te zijn.
Nog twee weken - zegt God - en dan hoop Ik
dat Ik in jou mag verrijzen en dat je Mij zult ontmoeten
als Bron van 'nieuw leven'.
Ik heb je lief - zegt God.

Erwin Roosen

David Zelenka,
De opwekking van Lazarus vanuit een origineel perspectief:
Jezus met Maria en Martha (2005) 
© wikimedia commons

Soon oui will swim in het kanal

Neen, vrees niet als je de titel van deze blog ziet: ik begin niet door te slaan en onzin uit te kramen. Maar het is wel één van de zinnen die de komende zes maanden zal prijken op de gevel van de voormalige Citroën-garage aan het Saincteletteplein. Zoals je ongetwijfeld weet, wordt dit gebouw dezer dagen omgeturnd tot een museum voor hedendaagse kunst en gaat eind 2025 open onder de naam ‘Kanal’, een initiatief van Centre Pompidou Parijs. En in plaats van reclame te hangen aan de voormalige glazen vitrine heeft men ervoor gekozen om aan drie kunstenaars de kans te geven om telkens gedurende zes maanden de gevel in te pakken. De eerste kunstenaar is Laure Prouvost, ze woont en werkt in Molenbeek. In 2019 vertegenwoordigde ze Frankrijk op de Biënnale van Venetië en in 2013 won ze de prestigieuze Turner Prize. ‘Une grande dame’ dus. De installatie die ze voor Kanal heeft gemaakt is een werk waarin bloemen en planten uit het skelet van de showroom bloeien. Zo ontstaat een post-apocalyptische tuin van hoop. Hier en daar in de krioelende flora verschijnen wapperende vlaggen met slogans. Aan de uiteinden van de stengels verstrengelen twee bloemen met elkaar. De slogans combineren verschillende talen, zoals "soon oui will swim in het kanal". Alle slogans vertolken visioenen en dromen, en die dromen zijn meertalig en overstijgen de grenzen die ons soms scheiden. Heel het werk straalt optimisme en hoop uit en verbeeldt een zachtere toekomst. De mens is er in harmonie met de natuur, met de omgeving, met elkaar, en dit in een samenleving waar iedereen zijn plaats heeft, zonder onderscheid. Een positieve en hoopvolle boodschap in een stad die door buitenstaanders soms verguisd en wantrouwig bekeken wordt. Zo wordt Brussel opnieuw een beetje ‘een stad van hoop’, zoals een kerklied het zo mooi zingt. Wat kunnen we ons nog beter wensen nu de lente is ingezet en Pasen met rasse schreden nadert…

Pastor Gino

© Gino Mattheeuws

Kerkje

Het Spaanse, voormalige dorpje San Roman de Sau haalde deze week het nieuws. Dat kan verwonderen, want deze plaats, niet zo ver van de Spaans-Franse grens, is in 1963 bij de bouw van een stuwmeer onder water gezet. Het probleem blijkt namelijk te zijn dat er zoveel droogte is in Catalonië, dat het stuwmeer slechts een tiende van de normale waterhoeveelheid bevat en dat daardoor het oude dorpskerkje opnieuw zichtbaar is geworden en zelfs te voet kan betreden worden. Het is een beeld dat te denken geeft.
Zou het in het leven niet vaker zo zijn dat schaarste – of ‘nood’ in ruimere zin – een mens teruggooit op zichzelf en confronteert met oude verhalen, die in de diepte aanwezig zijn? Het gaat in het beeld om een kerkje uit de elfde eeuw – een plaats waar mensen generaties lang troost, rust en vertrouwen vonden. Kun je dat in één keer uitwissen door het onder water te laten lopen? Is wat duizend jaar heeft bestaan werkelijk verdwenen door het werk van de ingenieurs of is het alleen verborgen en zijn er dus omstandigheden waarin we er terug naartoe kunnen om er te rijkdom van te ervaren?
Ik vraag me verder af of het ook niet omgekeerd zou kunnen werken: als we onszelf beperkingen opleggen – dat is wat de veertigdagentijd wil doen – en dus onszelf ‘kunstmatig’ met schaarste confronteren, zou ook dat ons helpen om naar de diepte te gaan en misschien wel God op het spoor te komen, van wie de aanwezigheid in ons leven door omstandigheden wat verwaterd was? Het zou ons nog kunnen gebeuren dat we bondgenoten terug vinden, die we helemaal uit het oog verloren waren. Ik vind het een hoopvolle gedachte.

Tony, pastor

Het Romaanse kerkje in de gemeente Vilanova de Sau (Catalonië)
© Wikipedia

Dessertbuffet

Een paar weken terug verjaarde mijn petekind Tine. Ze kreeg een nieuwe voordeur zoals we zeggen: 30 jaar is ze geworden en dus alle reden om een feestje organiseren. Geen groots opgezet gebeuren met veel toeters en bellen maar een fijne namiddag met eerst een wandeling en dan gezellige babbels rond een dessertbuffet. Aan de muur een tijdslijn van foto’s van de voorbije dertig jaar. Deze bijhorende foto toont al het lekkers van het buffet. Heel wat zelfgemaakte dingen: van allerlei taarten over chocomousse, wafeltjes tot tiramisu, aangevuld met wat de lokale bakkers aanbieden. Kortom, een heerlijk buffet voor elk wat wils. Echt iets voor zoete bekken. En dat midden in de vasten hoor ik sommige denken. Inderdaad, maar dan denk ik steeds aan een uitspraak van Jezus: ‘Kunnen de leerlingen vasten als de bruidegom in hun midden is?’ Een retorische vraag. ’Later als Ik er niet meer ben, dan zullen ze wel vasten, nu ben Ik er, dus laat er vreugde zijn.’ Een mooie gedachte om stil bij te staan. Als er reden is om te feesten, feest dan ook en hou je niet in. Er zijn nog wel genoeg momenten om ’ceintuur’ te doen. Vasten is daarenboven meer dan het kijken naar wat we eten en drinken. ‘Scheur uw hart en niet uw kleren’ zei de profeet Joël ons bij Aswoensdag. ‘Ik moet uw brand- en slachtoffers niet maar doe recht aan weduwen en wezen’ is een andere bijbelse uitspraak van God. Hoe gaan we om met mekaar, met onze naasten? Bij dit dessertbuffet was er ruimschoots genoeg voor alle aanwezigen. Is het ook zo voor het buffet van onze samenleving, van het wereldbuffet? Aan ons om er mee werk van te maken…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Daar is de lente …

Zo stond gisteren op mijn Roetskalender: ‘Begin van de lente’! Of is het vandaag? ‘Historisch’ (de Roetskalender is nu eenmaal een geschiedeniskalender) zal het zo ongeveer kloppen. De natuur doet al een tijdje pogingen om dat te beamen. De enige narcis in mijn tuin staat al twee weken in bloei, ook enkele blauwe bloemen zijn te bespeuren. In de voortuin staat ‘het kardinaalsrood’, ik ken geen andere naam, er prachtig bij. Het lentegroen, in alle schakeringen, raakt mij elk jaar opnieuw. Ik sta regelmatig vol bewondering te kijken naar die uitbottende blaadjes, in mijn tuin en bij wandelingen. Wat een belofte van nieuw leven! De maartse buien en aprilse grillen moeten we erbij nemen.
Dat het ook voor een weerman (nu op pensioen) niet alle lentedagen zonnig zijn, blijkt uit deze uitspraak van Frank Deboosere in de krant van gisteren: ‘In de lente moet een weerman het meest voorzichtig zijn. Ik ben blij dat ik vandaag afzwaai’. Zelfs een weerman heeft geen garantie op mooi weer.
Laat het maar lente worden: in de natuur maar ook in ons hart! En de lenteschoonmaak staat ook op het programma.

Pastor Chris

Het kardinaalsrood in de voortuin
© Chris Ruelens

En toen ging mijn oma hart sneller slaan...

Halfvasten, tijdens de eucharistie vierden we het feest van de patroonheilige van onze kerk Sint-Jozef en werd de eerste collecte van Broederlijk Delen gehouden. Het is de eerste keer dat de aankondiging van een collecte een glimlach op mijn gezicht toverde. 

Eerder in de week ging ik bij mijn zoon langs. Het weekend ervoor was er een uitgesteld verjaardsfeestje geweest van mijn kleinzoon samen met de kinderen van zijn klas. Ik heb ontdekt dat het geven van cadeautjes anders verloopt dan vroeger. De klasvriendjes brengen nu een cadeaubon mee (zelfs voor een 7-jarige) waarmee de jarige nadien zijn cadeautje kan kiezen in de winkel. Eigenlijk nog niet zo slecht bekeken, dan kan de jarige kopen wat hij of zij echt graag wil of nodig heeft. Zo werkt het trouwens ook bij Broederlijk Delen of andere hulpacties: wij steunen hen financieel omdat zij het beste weten wat ze nodig hebben.  
Toen ik woensdag langs ging was mijn kleinzoon met papa naar een speelgoedwinkel geweest en heeft hij zijn speelgoedje gekozen. Hij was bescheiden in zijn keuze en had nog enkele bons over. Dit kunnen we dan een volgende keer gebruiken zei papa. Neen, ik ga daarmee iets kopen voor mijn broer. Hij is nog een 'Julleke' (3 jaar) en mag nog geen verjaardagsfeestje geven. Hij heeft dan ook geen cadeautje... En grote broer kocht voor zij broertje een speeltje. (Smelt, smelt...) Dit is nu broederlijk delen in de letterlijke zin van het woord. En dat deed mijn oma hart sneller slaan.

O ja, mocht je de collecte van Broederlijk Delen gemist hebben, op Palmzondag is de tweede collecte  en overschrijven kan natuurlijk ook altijd. 

Ik vraag mij af hoeveel harten daardoor sneller zullen slaan?

Pastor Mariette

En toen ging mijn oma hart weer sneller slaan...

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 19 maart: vierde zondag van de Veertigdagentijd – A: Johannes 9, 1-41

De vierde zondag van de veertigdagentijd draagt ook een Latijnse naam: ‘zondag Laetare’, naar het eerste woord van de gregoriaanse intredezang van deze zondag: « Laetare, Jeruzalem », « verheug u, Jeruzalem… juicht van vreugde, allen die eens hebt getreurd! » (naar Jesaja 66). De kerkgemeenschap is blij omdat de vasten halverwege is: het is ‘halfvasten’. Pasen komt dichterbij. We moeten niet in zak en as blijven zitten, maar we mogen ons al verheugen op het vieren van Jezus’ verrijzenis en van ons nieuwe leven in Hem.
Op deze zondag lezen we het tweede van de drie ‘doopevangelies’, die worden gebruikt om de doopleerlingen voor te bereiden op hun doopsel en om ons allen weer bewust te maken van wat het betekent: gedoopt zijn, leven als gedoopte.
We horen het evangelie van de ‘blindgeborene’: een man die sinds zijn geboorte blind is. Ook wij allen zijn in zekere zin ‘blindgeborenen’: wij zijn in het bestaan ‘geworpen’ zonder te weten waarom we er zijn, zonder in te zien waarom wij leven.
Jezus doet de blindgeborene zien, zo vertelt het evangelie. En nu begrijpen we: Jezus doet ook ons ‘zien’. Hij doet ons de zin van het leven ‘inzien’: Hij doet ons begrijpen dat God ons graag ziet en uitnodigt om te leven in zijn liefde, zelfs over de dood heen, en om in die liefde te leven voor elkaar. Dat is de zin van het leven. Dat is de enige manier om gelukkig te worden.
De blindgeborene moet zich gaan wassen in de ‘vijver van Siloam’. In de Bijbel hebben namen dikwijls een symbolische betekenis. ‘Siloam’ betekent: ‘gezondene’. En zo begijpen we nu: bij ons doopsel zijn ook wij als het ware gewassen in het water van de Gezondene, verbonden met Jezus die is gezonden om ons Gods liefde te leren kennen.
Aan het einde van dit evangelie vraagt Jezus aan de blindgeborene: « Gelooft ge in de Mensenzoon? » De blindgeborene antwoordt: « ik geloof, Heer ». Tijdens de Paaswake zal ook aan ons gevraagd worden: « Gelooft gij in de Vader, de Zoon en de Heilige Geest? ». En wij kunnen antwoorden: « Ja, ik geloof! ». Moge deze veertigdagentijd ons helpen om met ons hart ‘in te zien’ wat onze mond daarmee zegt: Jezus is het « Licht der wereld » (Joh 9, 5). Leven als gedoopte is: zien hoe Jezus licht brengt in ons bestaan.

Pastor Benno

Sebastian Jaud, Genezing van de blindgeborene,
1823, Katholieke kapel St. Ottilia, Roth, Beieren, Duitsland
GFreihalter, bew. Rabanus Flavus, via wikimedia commons 

Jezus in mijn hart

De VRT toonde laatst een kort interview met monnik Alexander die in Brugge geboren is maar in 2010 naar Syrie trok om er in een klooster te leven. Zijn ervaring is mooi om te horen. Hij geeft in een paar zinnen weer wat het Christelijk leven betekent, namelijk Jezus als focus hebben, en door de dialoog met Jezus aan te gaan verandert men innerlijk, worden oude wonden geheeld, en nieuwe wegen geopend.

https://vrtnws.be/p.QNpnQX1yDEx

Het is het verhaal van een duidelijke roeping in onze tijd. Tijdens de vasten willen ook wij ons herorienteren op Jezus. Een deel ervan is traditioneel de deelname aan het sacrament van verzoening, de biecht: vergiffenis vragen voor wat verkeerd is gegaan, en nieuwe kracht vinden om het juiste te doen in het leven. De Brusselse kerk organiseert daarvoor een mooie gelegenheid de dag voor Palmzondag, zaterdag 1 April (geen Aprilgrap!), om te gaan biechten in een kerk van je buurt. Een dag van verzoening met jezelf en met God. Grijp de gelegenheid want een zuiver hart gericht op Jezus is wat God verlangt!

https://www.catho-bruxelles.be/events/1-avril-journee-de-la-reconciliation

Pastor Peter

© Pixabay

Frank

Het was toch ook voor mij even schrikken toen ik vernam dat Frank Deboosere volgende maandag stopt als weerman bij de openbare oproep. Zijn we al zover? Ik herinner mij nog levendig dat hij als weerman begon. De tijd van de al even legendarische Armand Pien was net beëindigd - ook zo'n icoon waar ik mij toen niet van kon voorstellen dat hij er ooit niet meer zou zijn; wat zou je willen: als kind had ik nooit een tijd gekend zonder Armand... - en die jonge vervanger met krullend haar kon toch al snel sympathie winnen. Het lijkt allemaal als gisteren - of breed genomen: eergisteren. En nu eindigt ook dat tijdperk... Men zegt wel eens dat men zijn eigen leeftijd nog het best inschat door zichzelf te vergelijken met anderen. En kijk nu...
(Ik herinner mij van vroeger nog een parochiaan die heel edelmoedig ging boodschappen doen voor enkele oudjes in haar straat. De oudjes waren zestig, zelf was ze de tachtig (!) voorbij. Ik kom bijna zelf in de leeftijd waarop ik door haar bediend had kunnen worden...)
De veertigdagentijd is de periode bij uitstek om stil te staan bij de vergankelijkheid - ook van jezelf. Aswoensdag begint immers met de oproep "bedenk mens dat ge stof zijt en tot stof zult weerkeren". We zijn dus in het 'juiste' tijdvak voor dit soort beschouwingen; precies vandaag trouwens juist halfweg.
Als ge dan stilstaat bij alles wat vergankelijk is en voorbij gaat, dan zou een zekere moedeloosheid je kunnen overvallen. Is niet àlles voorbijgaand? Moet je uiteindelijk niet alles afgeven, inclusief jezelf? Kan er misschien iemand iets noemen dat wél zou blijven?
Ik denk dat dat kan: het is de liefde. De liefde waarmee ik heb bemind - zeker daar waar het mij heeft gekost - gaat niet zomaar voorbij - ze is misschien blijvend. Hoe vers kunnen de oudste herinneringen zijn als het over liefde gaan? Dat brengt je naadloos bij verrijzenis - niet toevallig de (soms onverhoopte) finale van deze misschien somber ogende tijd...

Tony, pastor

©MSN

Houvast

Onlangs ging ik nog eens naar een boekvoorstelling. Het leek me een eeuwigheid geleden maar een aantal dingen gaven de doorslag om toch te gaan: de nabije locatie, de abdij van Grimbergen, en de auteur, Jürgen Mettepenningen die ik ken. Bovendien was er een panel voorzien dat met elkaar en de auteur in gesprek zou gaan rond het boek: Johan Van der Vloet, hoofdredacteur van Tertio en moderator, Hilde Kieboom van Sant'Egidio in België , bisschop Johan Bonny en CD&V-voorzitter Sammy Mahdi. Deze laatste had met de onderhandelingen rond het stikstofdossier andere katten te geselen binnen de Vlaamse regering en was verontschuldigd. De titel van het boek: ‘Houvast’ met als ondertitel: Identiteit van een christen. Dit boek cirkelt rond drie vragen: wat geloven christenen, wie zijn ze en hoe geloven ze? De centrale insteek is de liefde: het dubbelgebod van de liefde dat Jezus als kernopdracht meegaf, het geloof dat God liefde is zoals Johannes het meegeeft en de roeping en de zending die de Kerk meekreeg. Het werd een boeiend gesprek rond de christelijke identiteit met de drie panelleden. Nu, een paar dagen later, denk ik er terug over na. Wat is onze eigenheid? Wat is mijn houvast als christen? Wat maakt dat mensen aan ons kunnen, mogen zien dat we christen zijn? Naar die kern kunnen we teruggaan tijdens de veertigdagentijd. Wat is voor jou, ‘de grond waarop je staat’? Hoe is ons geloof in deze woelige tijden een houvast opdat we staande blijven? Ik ben alvast benieuwd of mijn antwoord overeenkomt met die uit het boek.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Vergeving

Vorige week had pastor Gino het in zijn blog van vrijdag 10 maart over een moeder die bij de aanslagen van 22 maart 2016 een zoon heeft verloren, maar die tijdens het proces dat nu bezig is ervoor kiest de daders niet te haten. Indrukwekkend. “Door de keuze te maken om niet te haten schept ze toekomst voor zichzelf en opent ze de deur naar nieuw leven, hoe moeilijk dit ook moet zijn” schreef Gino.
In aansluiting daarop stuurde een parochiane mij een krantenartikel door over Sébastien Bellin, die ook getuigd heeft tijdens het terreurproces. Hij is een gerenommerd ex-basketbalinternational. Tijdens de aanslagen werd hij getroffen door een bom, gewond aan zijn heup en het linkerbeen. Hij lag gedurende weken in coma. Nu voelt hij niets meer in zijn linkerbeen en moet voortdurend in beweging blijven om de bloedsomloop te stimuleren.
Toch stapte hij met de glimlach de assisenzaal binnen. Hij wil zichzelf geen ‘slachtoffer’ noemen, maar een ‘overlever’. En hij heeft velen verbaasd door wat hij zei tegen de beschuldigden.
“Ik ben bereid om jullie te vergeven. Om jullie de hand te reiken. Zie het als hulp die ik jullie aanbied om aan jezelf te werken. Het zal dat zijn of rotten in de cel.”
“Jullie hebben via jullie advocaten geëist dat jullie behandeld zouden worden als mensen. Ik vraag jullie vandaag om mij ook als mens te behandelen. Om me te horen. Me aan te kijken. Want ik heb besloten jullie te vergeven.”
“Ik vergeef jullie. Ik sluit mij af van de gruwel waarvan jullie beschuldigd worden. Ik wil me afsluiten van de haat. Jullie missie is mislukt. Door te proberen me te vernietigen, hebben jullie van mij net een beter mens gemaakt, vol tolerantie en openheid. Om echt te genezen van de wreedheid die jullie hebben aangericht, wil ik jullie vergeven. Er is geen plaats meer in mij voor haat en wraak. Ik maak de keuze om die plaats te geven aan liefde en tolerantie.”
En weer met de glimlach stapte Sébastien Bellin de gerechtszaal terug uit.
Zijn getuigenis spreekt ook ons aan. Zouden wij zoiets kunnen…?
Vergeving brengt genezing, geeft nieuw leven. In elk geval aan wie vergiffenis schenkt.
Het heeft iets te maken met Pasen, met verrijzen…

Pastor Benno.

Gedenkplaat voor de slachtoffers van 22 maart
in de inkomhal van de luchthaven van Zaventem.
©‘Fietstochten Luchthaven Zaventem’

Quarantaine

Ik ben momenteel helemaal op mezelf aangewezen. Ik mag geen contact hebben met andere mensen, ik moet thuis blijven en dat na een ganse week ‘bedrijfsinval’ in Argenteuil (Parijs). Ja, ik ben corona-positief. De tweede keer. Gelukkig zijn de symptomen niet erger dan een serieuze verkoudheid, maar je zit er toch maar mee. Alle afspraken annuleren, geen Klein Verzet-bezoek[1], de laatste voorraden uit de diepvries aanspreken, je plan trekken. Het is een beetje een geluk dat Ute net nu met Joachim in Duitsland is, zo kan ik tenminste zeker zijn dat ik hen niet besmet - zoals de vorige keer. Want in een relatief klein appartement…
Ik zou willen dat ik kon zeggen dat deze periode van isolatie een uitgelezen kans zou zijn om mijn relatie met God en Jezus te verdiepen, een beetje een ‘mini-woestijnperiode’. Maar neen, dat is niet zo. Mijn kop staat er niet naar. Ik ben vooral bezig met ‘den dag uitdragen’ en dan eerder ‘uitliggen’, in bed.
En ik ben dankbaar dat het allemaal nog relatief goed meevalt – dank aan de vaccinaties en de eerdere besmetting. Mijn gedachten zijn wel bij diegene die erger ziek zijn en bij diegene die onze zieken verzorgen, zoals de mensen van Ter Duinen waar mijn mama nu revalideert van een heupoperatie. Ja, we applaudisseren niet meer voor de zorg, we vinden het allemaal terug normaal.
En ja, dat is het niet – het zijn net deze werken van kleine goedheid die onze wereld draagbaar maken. Dank daarvoor. Laat ons vooral dat niet opgeven, die werken van kleine goedheid, of we nu ziek of gezond, actief of in quarantaine zijn.

Diaken Dirk

© maxvandaag.nl

[1] Een beetje sluikreclame mag : Het Klein Verzet in Terlanen, mijn stamcafé

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 12 maart: derde zondag van de Veertigdagentijd – A: Johannes 4, 5-42

Op deze derde vastenzondag en op de twee volgende zondagen lezen we in dit A-jaar de drie zogenaamde ‘doopevangelies’: evangelielezingen die reeds van in de eerste eeuwen van het christendom werden gebruikt in de veertigdagentijd om mensen voor te bereiden op het doopsel tijdens de paaswake. Ook wij gaan tijdens de paaswake ons doopsel gedenken, en onze doopbeloften en onze geloofsbelijdenis vernieuwen. Dat hangt immers samen met Pasen: Jezus leeft en wij leven met Hem. Leven als gedoopte is met Jezus doorheen wat doods is naar echt leven gaan. En daarom horen ook wij dit jaar deze drie evangelies die ons leren wie Jezus is en wat leven met Jezus - ‘geloven’ - is. Op deze derde zondag van de Veertigdagentijd horen we het evangelie van de Samaritaanse vrouw. Volgende zondag, de vierde van de Vasten, zullen we het evangelie van de blindgeborene beluisteren. En de zondag daarop, de vijfde van de veertigdagentijd, wordt het evangelie van de opwekking van Lazarus gelezen. Drie evangelies die ons leren wie Jezus is: Hij lest onze diepste dorst, Hij doet ons de zin van het leven zien, en Hij doet ons opstaan om écht te leven, zelfs over de dood heen.
In elk van deze drie evangelies staat het werkwoord ‘geloven’ centraal. Telkens wordt ons ook duidelijk gemaakt dat ‘geloven’ een groeiproces is, dat meestal geleidelijk aan gebeurt. En dat is bemoedigend voor ons. Ook wij mogen de tijd nemen om te groeien in geloof. Zoals de Samaritaanse vrouw krijgen wij de tijd om onszelf en ons verleden te aanvaarden en stilaan, doorheen onze levenservaring, te ontdekken wie Jezus is en hoe hij onze diepste verlangens beantwoordt, onze diepste dorst lest en onze diepste honger stilt.
Moge dat ook in deze veertigdagentijd gebeuren.

Pastor Benno.

Cornelis Schut, Jezus en de Samaritaanse vrouw aan de bron, 1650
© wikimedia commons

Niet kiezen voor haat

Afgelopen dagen kwamen tijdens het proces naar aanleiding van de aanslagen van 22 maart 2016 de slachtoffers aan het woord. In de berichtgeving hierrond trof mij heel sterk de reactie van een moeder die in de aanslagen haar 21-jarige zoon verloor. Ze vertelde dat ze ondanks het grote drama van dit gebeuren ervoor koos om de daders niet te haten. Ik vond dit nogal een straffe uitdrukking. Haat tegenover de mensen die jouw onschuldige zoon om het leven hebben gebracht lijkt mij immers op het eerste zicht nogal normaal en evident. Maar toch wou de moeder aan die haat niet het laatste woord geven. Haat kan je immers verteren, kan alle energie uit je zuigen en je tekenen voor het leven. Door de keuze te maken om niet te haten schept ze toekomst voor zichzelf en opent ze de deur naar nieuw leven, hoe moeilijk dit ook moet zijn. Haat is misschien iets wat wij in ons dagelijks spreken niet zo vlug in de mond nemen. Toch hoor je vaak dat mensen zeggen: ik haat hem of haar, want die heeft mij onheus behandeld. Of ik haat mijn job, of ik haat dit of dat. Meestal drukken we dan uit dat we ten opzichte van iets of iemand erg negatieve gevoelens hebben. Deze negatieve gevoelens kunnen echter vaak een sluipend gif zijn, want op den duur zie je enkel en alleen nog dat negatieve. Het begint alles te overheersen. Als je bijvoorbeeld met een negatief gevoel naar jouw werk gaat, dan wordt stilaan alles aan dat werk negatief, en zie je zelfs de positieve momenten en gebeurtenissen niet meer. Daarom is het belangrijk om niet voor de negativiteit en de haat te kiezen. Misschien kan ook dit een vastenpuntje zijn: de negativiteit niet de bovenhand laten nemen, maar openstaan voor het positieve en het onverwachte dat het leven en de wereld ons te bieden heeft. Is dat trouwens ook al niet een eerste paaservaring? Of om het met de woorden van het lied hieronder te zeggen: misschien moeten we God vragen dat hij ‘het kwaad uit ons gezicht strijkt’. Hoe mooi zou het niet zijn als ons gezicht niet verkrampt is en vertekend door rimpels van negativisme, maar open op het leven.

Pastor Gino

Sneeuw!

De aprilse grillen kwamen vroeg... ik had de voordeur amper geopend of het frivole schouwspel van de dwarrelende vlokken lachte mij uitdagend toe. Ik had de fiets al in de hand en twijfelde één ogenblik. Zou het niet glad zijn onderweg? Maar de straat zag er niet beijzeld uit. Dus vertrok ik maar. Ik had gelukkig mijn zomerse insectenbril voor de fiets meegegritst, waardoor ik mijn ogen kon beschermen tegen de vlokken en voelde me zo even de sneeuwstorm te rijk.
Maar zo lang duurde dat niet: mijn jas was goed bestand tegen de koude nattigheid, maar mijn broek toch veel minder. Bovendien duurt het dan niet zo lang voor de lekkende broekspijpen ook de schoenen en sokken nat maken. Om het verhaal kort te maken (spoiler alert...): ik kwam heelhuids aan (gelukkig weinig automobilisten onderweg - want allemaal voorzichtig en thuis gebleven?...) al zag ik eruit als een verzopen eend. En zo voelde ik me ook.
Ik had wel zin om mezelf te beginnen beklagen en te denken aan al degenen die ondertussen nog comfortabel in hun bed lagen, maar in plaats daarvan moest ik denken aan degenen die de nachten altijd op straat doormaken. Het (geruimde) tentendorp aan het klein kasteeltje heeft voorbije dagen wat aandacht gekregen, maar hoeveel mensen blijven in het verborgene? Als je dan wat verder kijkt: hoeveel Turken en Syriërs hebben hun thuis zien verdwijnen door een zware aardbeving en hoeveel Oekraïners hopen dat er alleen maar sneeuw uit de lucht zou vallen en niet langer levensbedreigend geschut...? Ben ik wel te beklagen? De gedachte verbindt en maakt solidair. De dag is nog maar amper begonnen en ik heb al een vasten-puntje beet!
Terwijl ik zit te bekomen en een aan een blog schrijf, merk ik hoe ik toch opwarm en zelfs begin te gloeien - reactie van het lichaam op de voorbije koude-aanval. Hoe ook Pasen achter elk hoekje gloort...

Tony, pastor

© Tony Frison

Namen

Het weekend na Aswoensdag was het weer zover. Met zo’n 18 koppels trok ik op gezinsweekend, en dat sinds meer dan 20 jaar. Van ‘Jonggezinnenweekend’ vroeger, noemt het nu Relatieweekend. Een brede groep van jonge en minder jonge koppels. Ook weer een paar nieuwe gezichten dit jaar, koppels door vrienden aangemoedigd om eens mee te komen om tijdens zo’n weekend stil te staan bij hun relatie. Ook een paar die het zien als voorbereiding op hun huwelijk dat de komende maanden gepland staat. Vrijdagavond werd iedereen welkom geheten en bij het aankomen vonden de deelnemers hun namen op dit groot bord. Zo kon je al bij aankomst zien wie er al dan niet weer bij was dit jaar. Maar je mocht ook ervaren: ‘ik ben verwacht’, ‘wij zijn verwacht’. Verder kreeg elkeen nog een badge met zijn of haar naam erop maar dit bord heeft iets bijzonders. Bij het einde krijgt elk koppel immers zijn naambordje mee naar huis. Zo’n bordje is veel meer dan de opsomming van alle deelnemers. Je naam ergens neergeschreven zien betekent dat je erbij hoort, je bent hier niet alleen welkom maar men kent jou al wat, alvast bij naam. Zo vele keren hebben we zelf onze namen ergens genoteerd: bij een inschrijving, bij een reservatie, bij de aanvraag van een document, je identiteitskaart, je paspoort. Zo werd onze naam ooit ook in het doopregister genoteerd. Tijdens het ritueel van de doop zegt men over ons dat onze naam in de palm van Gods hand geschreven staat. En dat is veel sterker, fundamenteler dan een paar krabbels op papier. Bij Hem zijn we veilig: ‘Niemand kan jou uit de hand van God wegroven’ staat er bij Johannes (Joh. 10,29). Wat een geruststelling in deze tijd…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Nu en in het uur van onze dood

“Heilige Maria, Moeder Gods, bid voor ons, arme zondaars, nu en in het uur van onze dood. Amen.” Zo bidden we telkens weer in het weesgegroet. Zoals velen van ons heb ik al ontelbare keren dit gebed gezegd, maar ik had nog niet dikwijls stilgestaan bij die laatste woorden: “bid voor ons… nu en in het uur van onze dood”. Ze troffen mij toen ik enkele dagen geleden de ziekenzalving toediende aan een dame die zopas vernomen had dat ze nog maar enkele uren of hoogstens enkele dagen te leven had. Na de ziekenzalving baden we samen nog het weesgegroet en ik realiseerde me toen dat het ‘uur van de dood’ voor die vrouw nu heel vlug kon komen. Ook zij was er zich duidelijk van bewust en aanvaardde wat ze reeds geruime tijd verwacht had. Bewonderenswaardig. Ook was ze omgeven door familie en vrienden. Ze kon in vrede heengaan.
De ziekenzalving was een bijzonder gebeuren. Maar achteraf lieten de woorden van het weesgegroet mij niet los: “bid voor ons… nu en in het uur van onze dood”. Hoe zal het gaan als voor mij het uur van de dood zal gekomen zijn? Voor die vraag is er geen antwoord.
Grote geestelijke leiders zeggen wel al sinds eeuwen dat we elke dag aan onze dood moeten denken om goed te kunnen leven, maar toch… Mij troost het in elk geval om te hopen dat Maria voor mij zal bidden in het uur van mijn dood, zoals ze ook nu reeds voor ons bidt. En over enkele weken is het Goede Vrijdag. Dan zullen we misschien weer zingen:

“Wanneer ik eens moet heengaan, ga Gij niet van mij heen,
laat mij dan niet alleen gaan, niet in de dood alleen.
Wees in mijn laatste lijden, mijn doodsangst, mij nabij.
O God, sta mij terzijde, die lijdt en sterft voor mij.”

Pastor Benno.

Als je hart overloopt van vreugde

Er zijn zo van die kleine gelukjes die een mens instant gelukkig maken. Ik had er zo eentje toen ik zondag morgen na de gemeenschapsviering van de kerk naar de zaal ging voor de potluck.
Sinds een paar weken komt een mama samen met haar zoontje naar de zondagsviering. Na de viering zag ik hem een tiental meter voor mij uit huppelen naar de zaal. Hij had er duidelijk zin in. Waar ik zo instant blij van werd, was dat hij al huppelend het lied aan het zingen was: "Laat ons met elkander, laat ons met elkander, zingen prijzen, loven de Heer. Hoe fijn is dat voor een kind van vierenhalf jaar. Huppelend zingen doe je enkel als je door iets/Iemand geraakt bent. Kinderen zijn spiritueel veel gevoeliger dan volwassenen, zij staan er onbevangen voor open. Ook in hun antwoorden, hun getuigenissen zijn ze spontaan. God heeft dit kind geraakt. Als God mensen raakt dan stralen ze, dan zie je dat aan ze. Ze getuigen door hun enthousiasme en steken daardoor anderen mensen aan.  

Aan tafel zat ik naast iemand wiens tweede taal Frans was. Ze kon volgen in het Nederlands maar verstond niet alles. Dat is niet erg vertelde ze: "De taal van het geloof spreekt tot het hart".  Daar werd ik dan wel even heel stil van. Wat een geloofsgetuigenis. Als pastor en als mens, als gelovige maakt mij dat zielsgelukkig. Bij zo'n instant gelukjes voel ik God heel dicht bij mij. 

Deze week wil ik je toewensen dat ook jij mag ontdekken welke kleine gelukjes jou instant blij maken. Dat ook jij God mag voelen in het leven van elke dag.

Pastor Mariette

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 5 maart – 2de zondag vasten A (Mt.17,1-9)

Jezus is op weg naar Jeruzalem, waar Hij zal moeten lijden en ter dood gebracht zal worden. Na dit aan zijn leerlingen duidelijk gemaakt te hebben, neemt Hij enkele dagen later Petrus, Jacobus en diens broer Johannes met zich mee een hoge berg op, dé plaats van de Godsontmoeting. De leerlingen hebben er een buitengewone ervaring: ‘Hij werd voor hun ogen van gedaante veranderd: zij gelaat begon te stralen als de zon en zijn kleed werd glanzend als het licht.’ (Mt.17, 2) Bovendien is Jezus in gesprek met Mozes en Elia, die verwijzen naar de Wet en de profeten. De stem van God klinkt zoals bij het doopsel van Jezus: “Dit is mijn Zoon, de Welbeminde, in wie Ik mijn welbehagen heb gesteld; luister naar Hem.” (Mt.17,5) Het is dan ook heel begrijpelijk dat Petrus dit moment wil vasthouden. De verheerlijking van Jezus staat in schril contrast met het lijden waarover Hij hen tevoren gesproken had. Maar de verheerlijking zal maar volgen na zijn lijden en dood, wanneer Hij uit de doden is opgestaan. De leerlingen zijn bevreesd voor wat Jezus en ook hen te wachten staat, maar bemoedigd door Jezus’ woorden: “Sta op, en wees niet bang”, dalen zij terug de berg af. Ze dalen af naar de dagelijkse realiteit, naar het moeilijke leven, naar het lijden, maar wel met de belofte: God is een God van levenden. Hij gaat voor ons uit.

Pastor Chris

Net als Jezus dat deed,
zo wil Ik ook jou uitnodigen
met Mij een berg op te gaan -zegt God -
om de rust en de stilte op te zoeken
en te ervaren dat leven in mijn nabijheid
je ‘anders’ en ‘nieuw’ kan maken.
Want hoe sterker je Mij in je leven toelaat,
des te meer zullen je ogen glinsteren van liefde.
Je mond zal alleen maar goede dingen vertellen
en je handen zullen dienstbaar zijn
en op die manier van Mij getuigen.
Je zult stralen als de zon,
omdat je als een spiegel mijn tederheid zult weerkaatsen.

Erwin Roosen

De Transfiguratie van Jezus tussen Mozes en Elia,
jaarkribbe Franciskanerkerk Bad Tölz, 1920
©Martinus KE via wikimedia commons

Wind

Tijdens de tweedaagse retraite van het bisdom in Blankenberge heb ik genoten van vele zonnige wandelingen op het strand. Als je nauwkeurig kijkt naar het zand op het strand dan ontdek je vele mooie landschappen erin, allemaal gemaakt door het water en door de wind, en geaccentueerd door het zonlicht.
Vooral één tafereel zette me aan het denken. Een verharding blijft de kop uitsteken, met zand erachter aan, en al de rest van zand weggewaaid. Het lijkt wel een maandlandschap op aarde… (zie foto). Zou dit ook niet een mooi beeld zijn van een Christen die stand houdt te midden van al de problematieken van het leven? De wind kan ook als de heilige geest worden gezien, en die alles rondom ons glad strijkt zodat het essentiële in het leven zichtbaar wordt. Of tenslotte kan het een beeld zijn voor de vasten die ons allemaal op eenzelfde lijn brengt, naar God en naar de naaste.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

(Niet) van tel zijn...

Het is even in de pers geweest: vorige week waren vier Belgische bisschoppen, waaronder ook mgr. Kockerols, hulpbisschop voor Brussel, op bezoek in Oekraïne. Ze waren er op uitnodiging van de plaatselijke kerk en gingen om de banden te versterken en vooral ook onze steun en verbondenheid uit te drukken. Ik hoorde ondertussen het getuigenis van de hulpbisschop, die zeer zwaar onder de indruk was van alles wat hij gezien en beleefd heeft. Onder de zeer beklijvende beelden noemde hij een tafereel uit Irpin, stad vlakbij de hoofdstad, dat aanvankelijk door het Russische leger was bezet, waar waar deze na een bepaalde tijd opnieuw werden verdreven.
Hij zag er een gigantische berg van autowrakken - een autokerkhof is er niets tegen - waarbij al die wagens vol kogelgaten zaten en volledig waren doorzeefd. Haast alle inzittenden bleken om het leven gekomen; het aantal verse graven op het kerkhof is niet te tellen. Het ging over gewone burgers, mensen zoals u en ik, die met de oorlog eigenlijk niets te maken hebben. Zij illustreren de gruwelijke werkwijze van het kortstondig bezettende leger, waarvan wordt gezegd dat het mensenlevens helemaal niets waard vindt.
Welk een contrast met onze samenleving, waar men dagenlang op zoek gaat naar één vermiste persoon en menselijk leven wel naar waarde wordt geschat (al is dat, bijvoorbeeld in het geval van vluchtelingen, toch nog niet voor iedereen op dezelfde wijze).
We hebben de reputatie dat we graag zeuren, dat we overal problemen zien en vaak over weinig anders kunnen spreken. Het is maar hoe je het bekijkt.

Tony, pastor.

© Pixabay

Kerk in beweging

Van 16 tot en met 19 februari was er in Brussel terug een lichtfestival: Bright Festival. Deze keer situeerde het zich in drie wijken: de Koninklijke wijk, de Europese wijk en in Schaarbeek. Zondagavond ging ik met mijn zus en een paar vriendinnen kijken. In deze grijze dagen is zo’n lichtfestival een deugddoende verademing. Het brengt kleur in onze stad maar ook in die winterperiode waarbij het licht en warmte veraf zijn. In de Koninklijke wijk zat ook onze kathedraal met een prachtig schouwspel. Een feeërieke projectie bracht de gevel van onze statige kathedraal tot leven onder een betoverende muziek. Allerlei kleuren en motieven passeerden de revue en dompelden ons een korte tijd onder in een andere wereld vol fantasie en verbeelding. De kathedraal zag er zó anders uit: geen statisch, hoog gebouw meer maar een bouwsel vol zwier en spetterende vormen. Het liet je even genieten en wegdromen. Het deed dromen van een Kerk in beweging waar alle kleuren van mensen thuis zijn. Waar de Geest vrijuit kan waaien en ons mee in beweging zet. Pinksteren is nog ver af maar ook ‘nu is het de gunstige tijd’ zou Paulus zeggen. Deze veertigdagentijd is wel een tijd van inkeer en herbronning maar kan ook een aanloop zijn naar een nieuwe tijd en beweging in onze kerkgemeenschappen. Dit festival zette alvast de toon…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre