Stilstaan bij het evangelie

Zondag 30 april - 4de Paaszondag - Roepingenzondag (Johannes 10, 1-10)

De ‘herder’ en de ‘deur’ zijn beelden waarmee Jezus zichzelf vergelijkt.

In de lezingen van de vorige zondagen was te horen hoe Jezus ook na zijn dood aanwezig bleef bij zijn leerlingen: “Plots stond Hij in hun midden.” De leerlingen van Emmaüs mochten ervaren en geloven dat Hij met hen meeging. Die nabijheid wordt ook in dit evangelie uitgedrukt in het beeld van de herder en zijn schapen. De schapen kennen de herder, ze luisteren naar zijn stem; Hij kent zijn schapen, draagt zorg voor hen en noemt ze bij naam. De herder gaat voor de schapen uit en zij vinden weide, zij vinden leven. Dat is nu juist wat God wil voor ons: dat we leven bezitten en wel in overvloed.
Die Boodschap vinden we telkens opnieuw terug in de Bijbel.
Hier ligt dan de band met Roepingenzondag: God roept ons bij naam; Hij zoekt verbondenheid, wil ons ontmoeten en verlangt dat wij in vrijheid een antwoord geven. Zo wordt elke ontmoeting met God een roeping voor ons. Wij vinden een weg naar het leven door, zoals de schapen, te luisteren naar de stem van de herder. God wordt in de Bijbel vooral ervaren als de stem die mensen aanspreekt en hen de goede richting wijst: bij Abraham, Mozes, de profeten, de leerlingen van Jezus.
Dat is onze roeping vandaag: luisteren naar die stem van God om de weg van het leven te gaan. We zijn geroepen om mensen bij hun naam te noemen en hen de weg te wijzen waar het goed leven is. Deuren openen op leven: dat is onze roeping. Vandaag kan dat betekenen dat we een hulpactie voor vluchtelingen steunen, morgen dat we een zieke bezoeken; of gewoon vreugdevol dienstbaar zijn daar waar we leven en werken. Dan zullen we zinvol kunnen bidden voor roepingen, wanneer we als christen getuigenis afleggen dat zichzelf wegschenken, leven in dienst van anderen echt gelukkig maakt, leven geeft en wel in overvloed.

Pastor Chris

De goede Herder © Ppvanderlee via wikimedia commons

Een herderstasje

Met de mindfulness cursus worden we gevraagd om in het “Hier en Nu” (hic et nunc) te leven en zo de wereld te “beleven”. Daarvoor staan we door de dag even stil bij iets dat onze aandacht trekt, iets waar we anders niet de tijd zouden aan geven. En zo mag ook ik deze dagen wat langer stil staan bij al dat moois van de lente: de prille lente zon, de kalfjes in de wei, de kersenbloesem. Maar om al dat moois goed te kunnen zien en op te merken moet je inderdaad wel goed kijken. Alleen dan opent zich de wereld van verrassing, schoonheid. Dit zei de Japanse dichter Matsuo Basho (1644-1694) ook reeds in deze simpele haiku over de lente:

als je goed kijkt

bloeit een herderstasje

onder de heg!

 Pastor Peter

Kom hier dat ik u draag

Vorige zondag werd ik twee keer van mijn sokken geblazen. Er was het getuigenis van Sophie in de zondagsmis over wat er in Basel geopenbaard werd - Dirk verwees maandag in zijn blog al naar dit Emmaus verhaal. En er was kommil foo, helemaal toevallig op de radio, ergens in de namiddag. "Kom hier dat ik u draag" werd er gespeeld. Ik moet erkennen dat ik kommil foo niet zo goed ken, maar hun fijnzinnige teksten, waarin geen woord te veel staat, maar eindeloos veel wordt gesuggereerd, kan ik zeker waarderen. Zo laat ik meestal geen gelegenheid voorbij gaan om in lijstjes te stemmen voor hun lied "ruimtevaarder", al was het maar omdat ikzelf 'een' meester Frank ken - die weliswaar nog nooit iemand "domkop" heeft genoemd.
"Dat ik u draag" had ik nog nooit gehoord, maar het kwam binnen als een bijna liturgische tekst, misschien wel voorbeden over mensen die onwetend zò getuigen over de hunker naar Pasen. Een lied dat mij oproept en tegelijk doet bidden. Is dit niet de uitnodiging van God zelf?
Je kunt er haast tien minuten aan winnen, door ernaar te luisteren...

Tony, pastor

Aan de man die ’s ochtends opstaat

bij wie het leven als een natte

dweil keihard in zijn gezicht slaat

Die met de moed der wanhoop

zijn koffie drinkt, zijn krant leest,

zijn dikke hond uitlaat

Aan de vrouw op de fiets met het kind,

manmoedig vechtend tegen de

regen en de stugge wind,

die zich afvraagt wanneer dat lang

verwachte droomleven nu eindelijk begint

Aan de buschauffeur,

Aan de bakker op de hoek en zijn Thaise vrouw

die zo mooi lacht en honderduit praat

Maar waarvan je met de beste wil van de

wereld geen woord verstaat

Aan de mannen achter de vuilniskar

Aan de jongens op de tram

Aan de kerel op het dak, met z’n thermos

en z’n boterham

Aan die man, die moedige man,

Die man die weigerde te haten,

Ook al werd hem het grootste onrecht

van de wereld aangedaan

Aan die dichter die moest zwijgen,

Die moest kruipen, maar die in zijn eigen hoofd

steevast pal rechtop bleef staan

Aan elke godvergeten zuiper

in elke godvergeten kroeg,

Die meebrult met het refrein

Aan de minister en zijn nachtrust,

Aan de boer met kiespijn

Aan de mensen in de zaal,

Stuk voor stuk,

Allemaal

Kom hier, kom hier dat ik u aan mijn borst druk

Kom aan mijn hart, dat ik mijn hand haal door uw haar

Dat ik u kan vragen of ge iets wilt drinken,

koffie misschien, eventueel een glas wijn

En dat gij dan kunt zeggen dat ge liever alleen wil zijn

Ook goed

Maar misschien hebt ge zin om te praten

Om te vertellen wat er op uw hart ligt

Op uw schouders drukt, elke twijfel,

elke gemiste kans, elke niet gestelde vraag

Wat ge in de loop der jaren allemaal hebt beloofd en geloofd

En waar ge nu misschien spijt van hebt

Elke overwinning, elke nederlaag

Kom hier, dat ik u draag

Kom hier, dat ik u draag

Aan het magere meisje,

Aan de jongen op de brug

Aan de oude vrouw met haar tas en haar kaarsrechte rug

Aan de buurvrouw en haar onvermogen

om simpelweg content te zijn

Aan het pasgeboren kind dat alles al weet

Aan Marcel die er nooit echt bij hoorde

Gewoon omdat hij veel te veel zijn best deed

Aan Marie, aan Lisa, aan André, aan jou

Kom hier, kom hier dat ik u aan mijn borst druk

Kom aan mijn hart, dat ik mijn hand haal door uw haar

Dat ik u kan vragen of ge iets wilt drinken,

koffie misschien, eventueel een glas wijn

En dat gij dan kunt zeggen dat ge liever alleen wil zijn

Ook goed

Of dat gij aan mij vraagt of ik iets wil drinken

Want misschien heb ik wel zin om te praten

Om te vertellen wat er op mijn hart ligt, op mijn schouders drukt,

elke twijfel, elke gemiste kans, elke niet gestelde vraag

Wat ik in de loop der jaren allemaal hebt beloofd en geloofd

En waar ik nu zo’n spijt van heb

Elke overwinning, elke nederlaag

Kom hier, dat ik u draag

Kom hier, dat ik u draag

Bron: https://muzikum.eu/nl/kommil-foo/kom-hier-dat-ik-u-draag-songtekst

Licht aan het eind van de tunnel

In de week na Pasen was ik een paar dagen samen met het gezin van mijn petekind uit Alsemberg in de Franse Ardennen. Op een honderdtal meter van de Maas, net over de grens dichtbij Fumay. Naast een paar wandelingen en bezoeken aan pittoreske plekken ging ik ook een hele ochtend fietsen langs die majestueuze stroom die de Maas toch is. Hier is amper of geen scheepvaart tenzij een paar pleziervaartuigen. Er zijn heel wat stuwen met telkens een kleine sluis. Bij Revin maakt de Maas een grote bocht rond de stad. Niet zo interessant voor de schepen noch voor de fietsers. En daarom werd er een kanaaltunnel gemaakt die deze bocht afsnijdt. Hij is 224 m lang, 6,15 m breed en 3,60 m hoog. Behalve het kanaal voor scheepvaart ligt er ook een fietspad door de tunnel. Het verbindt Givet en Charleville-Mézières. Gezien de lengte zette toch even het licht op mijn fiets aan en dan vooruit de donkere tunnel door. Af en toe wat water dat door het plafond sijpelt en voor de rest alleen de stilte en een witte plek in de verte. ‘ Er is licht aan het eind van de tunnel’ wordt wel eens gezegd bij bepaalde situaties. Hier was het letterlijk zo. Vaak brengt zulke doorgang je in een ander landschap. Hier was het niet anders. Het geheel deed me denken aan deze paastijd, aan verrijzenis, maar vooral aan die overgang van het ene leven naar het andere. Een wat benauwende overgang misschien die ons kan beangstigen maar die ons in het licht van een nieuwe realiteit brengt. Eentje die we vooraf niet hadden kunnen vermoeden maar eens we de overgang durven maken, ons wel vreugde en nieuw leven geeft. Wees dus niet bang van donkere tunnels, welke ook, er is altijd licht aan het eind…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Lenneke Mare

Elk jaar, op de tweede zaterdag na Pasen, vindt in Sint-Lambrechts-Woluwe onze plaatselijke bedevaart plaats rond en in de kapel van Lenneke Mare. Lenneke Mare zelf was een vrome kluizenares die ergens in de Middeleeuwen onschuldig werd ter dood gebracht, na onterecht van diefstal te zijn beschuldigd. De herinnering aan haar is blijven leven in de gemeente. Er is een kapel gebouwd op de plaats waar ze zou gewoond of ter dood gebracht zijn. In die stemmige, oude kapel bevindt zich een mooi schilderij, toegeschreven aan David Teniers de Oude. Op dat schilderij is Onze-Lieve-Vrouw als ‘moeder van smarten’ te zien, met rond haar zeven medaillons die de ‘zeven smarten van Maria’ voorstellen. Dat geheel is dan weer omkaderd door afbeeldingen van wat er met Lenneke Mare is gebeurd.
Sinds de zeventiende eeuw tot nu toe vindt hier elk jaar een bedevaart plaats – allicht nog de enige Vlaamse bedevaart in Brussel – en zo geschiedde ook vorige zaterdag. Deze bedevaart gebeurt met een rondgang langs zeven ‘staties’: op zeven plaatsen in een brede cirkel rond de kapel zijn voor de gelegenheid oude schilderingen opgehangen waarop telkens één van de zeven ‘smarten’ of zorgen van Maria zijn afgebeeld. Deze ‘smarten’ zijn: de opdracht van Jezus in de tempel, de vlucht naar Egypte, de terugvinding van Jezus in de tempel, de kruisdraging van Jezus, de kruisiging van Jezus, de kruisafneming en de graflegging. Bij elke statie wordt geluisterd naar de bijpassende bijbeltekst, wordt verwezen naar het verdriet van Maria die dit alles meemaakte en wordt gebeden voor hen die ook nu nog soortgelijk verdriet moeten doorstaan: voor kinderen en ouders in landen waar oorlog of geweld, natuurrampen of hongersnood heersen, voor zovele mensen die lijden overal ter wereld. En ook onze eigen zorgen en verdriet mogen we aan Maria toevertrouwen.
De regen heeft de mensen niet verhinderd om mee de jaarlijkse rondgang te doen. Zoals steeds werd die rondgang besloten in de kapel met de eucharistie op de vooravond van de derde paaszondag. En dat heeft diepe zin. De bedevaart eindigt niet met de zevende ‘smart’ van Maria: de graflegging. Het graf is niet het laatste. Het lijden en verdriet van mensen zijn niet het laatste. Jezus is verrezen. God heeft laten zien dat Hij sterker is dan dood en kwaad. Dat goede nieuws – die paasboodschap- hoorden we dit jaar in het prachtige Emmaüsverhaal: de verrezen Jezus gaat op weg met twee van zijn leerlingen. Zo waren ook wij letterlijk samen onderweg tijdens onze rondgang. Onze bedevaart maakte ons weer duidelijk dat ook in ons bestaan de levende Jezus met ons meegaat en onze zorgen draagt.

Pastor Benno.

© Jan De Broeck

Verhalen vertellen

Dit weekend waren Ute en ik op de Antica (antiek) en Art Brussels (hedendaagse kunst) beurzen in Brussel. Ik vond het opvallend dat de hedendaagse kunstbeurs veel groter was, dat er meer volk rondliep en opvallend meer jong volk en dat de prijzen er hoger waren. En waar ik op de antiekbeurs veel mooie dingen zag waarbij ik bewonderend opkeek naar het métier van de kunstenaar, dacht ik bij de hedendaagse kunst veel te dikwijls ‘wie vindt daar nu iets aan?’. (En ja, eigenlijk dacht ik ook soms: ‘dat kan ik ook’, maar mijnheer Schreurs had al in het vierde middelbaar duidelijk gemaakt dat het daar niet op aan komt.)
Als je dan de teksten leest die bij sommige werken hangen of luistert naar de galerist die zijn of haar artiest aan de man of vrouw wil brengen, dan lees en hoor je altijd dat er ‘meer’ achter zit dan wat het oog op het eerste zicht ziet. Eigenlijk wil elke kunstenaar een verhaal vertellen, of indien het niet de kunstenaar zelf is, dan heeft de galerist er wel een verhaal over te vertellen. Weer eens vind ik het opvallend dat de beursgangers en ook de jonge beursgangers met veel interesse naar die verhalen willen luisteren.
En dan denk ik, ‘verhalen vertellen’ – dat is eigenlijk ook de ‘core business’ (kernboodschap) van ons christenen. Laat ons dat nooit vergeten en laat ons, zoals Sophie er in de preek tijdens de gemeenschapsviering over getuigde, dat maar doen en blijven doen.
Laat ons maar verder trachten, met de nodige schroom en angstvalligheid, maar toch authentiek en oprecht het Jezusverhaal vertellen om mensen naar God te leiden. Valse goden zijn er al genoeg!

Diaken Dirk

© Dirk Van Erps

Oosterhuis

Op Paasdag overleed Huub Oosterhuis op 89-jarige leeftijd. Pasen is een mooie dag om te gaan, zeker voor iemand als Oosterhuis die in gedichten en liederen de Levende zo vaak heeft bezongen. Ongetwijfeld kan je zeggen dat Oosterhuis een enorme stempel heeft gedrukt op de postconciliaire liturgie in Nederland en Vlaanderen. Zijn teksten waren doordrenkt van een Bijbelse kennis. Daarbij was er ook ruimte voor twijfel en tastend zoeken. Tevens was er ook steeds de aandacht voor sociale vraagstukken en de oproep om niet in slaap te vallen bij het zien van zoveel onrecht om ons heen. Zonder twijfel mogen we zeggen dat Oosterhuis als het ware voor heel veel mensen het geloof opnieuw ‘geloofwaardig’ heeft gemaakt door een taal te spreken die hedendaags is en mensen raakt. Ook al werden sommige van zijn liederen door de officiële Nederlandse Kerk (en dan vooral in het bisdom Roermond) op een soort van zwarte lijst gezet, toch stuurde paus Franciscus hem in 2020 een liefdevolle brief waarin hij zijn waardering uitsprak voor zijn voormalige ordegenoot (Oosterhuis begon als jezuïet en priester maar trad uit en huwde). Hij was één van de grootste liturgische vernieuwers van de voorbije eeuw. Ik durf te zeggen dat Oosterhuis mijn geloofsleven sterk heeft geïnspireerd en getekend. Ik ben als het ware grootgebracht met de teksten van Oosterhuis en zijn verwoordingen van het Bijbels verhaal waren voor mij een houvast en een onuitputtelijke inspiratiebron om dichter bij de Ene te komen. Als eerbetoon aan Oosterhuis kan je hieronder het lied ‘Ken je mij’ beluisteren, hier in 1998 gezongen door zijn dochter Trijntje in het Amsterdamse Carré ter ere van Oosterhuis’ 85steverjaardag, een tekst op muziek gezet door zijn zoon Tjeerd. Op het eerste gezicht lijkt het een liefdeslied, maar het is echter een lied naar Psalm 139. Oosterhuis schreef ooit over dit lied: ‘Het gekend zijn door de Eeuwige stelt gerust. Alleen voor hem is niets verborgen van mijn naaktheid, alleen Hij kan het van mij hebben als ik geen licht geef, niet warm ben, als ik niet mooi ben en er geen bron ontspringt in mijn diepte. Nee, waar ik tegen een ander mens kan zeggen ‘je ziet aan mij niet wat je ziet’, daar weet ik mij wel ten diepste gekend door de Ene. En dat geeft veiligheid. Ik mag onzeker zijn en kanten hebben waar ik zelf van schrik. Hij, de Ene, mag ze kennen en Hij zal mij troosten en bemoedigen. Bij Hem durf ik ze hardop benoemen. En soms reflecteert een bijzonder mens, een naaste, iets van dat goddelijk verstaan van wie ik ben en is in staat iets te bieden van die veiligheid. Dat is een genade.” Dat hij nu mag thuiskomen bij die Ene die hem ten volle kent. Dankjewel, Huub Oosterhuis, en blijf daar boven maar zingen.

Pastor Gino.

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 23 april 2023 – 3de Paaszondag A (Lc. 24, 13-35)

‘Zij herkenden Hem aan het breken van het brood.’

De teleurstelling en droefenis zijn groot bij de twee leerlingen op weg naar Emmaüs. Jezus is dood en begraven. Wat blijft er nu nog over?
Ze keren terug naar huis, terug naar het gewone leven. Enkele vrouwen hebben wel voor verwarring gezorgd: zij waren ’s morgensvroeg naar het graf gegaan en troffen het leeg aan. Engelen zeiden hen dat Jezus leefde. Maar wat moest je daarvan geloven?
En dan komt Iemand met hen meelopen. Een reisgezel onderweg naar Emmaüs laat hen hun verhaal vertellen. Op zijn beurt verklaart Hij hen wat er in al de Schriften over Hem geschreven staat, beginnend bij Mozes en de Profeten. (Lc.24, 27) 's Avonds uitnodigen zij Hem uit om bij hen te blijven eten en te overnachten.
En dan, aan tafel, worden de rollen omgekeerd. De vreemdeling wordt gastheer: Híj zegent het brood, Híj breekt het en deelt het uit. En zij herkennen Hem!
Vol vuur keren zij terug naar Jeruzalem. Er is opnieuw toekomst.
Hij was de reisgezel op weg naar Emmaüs en op weg terug naar Jeruzalem. Hij is onze reisgezel, een vriend onderweg, de betrouwbare gids op de weg ten leven.

Pastor Chris

Telkens als je het brood van het leven breekt
en deelgenoot wordt van de zorgen en de pijn van anderen,
zal je Mij herkennen - zegt God -
net zoals de leerlingen van Emmaüs mijn Zoon herkenden.
Wanneer je luistert naar het verhaal van kleine mensen,
zal je op het spoor komen van mijn verhaal.
Je hart zal warm worden omdat je ervaart dat Ik van je hou
en je zal warmte uitstralen omdat je in mijn naam liefhebt.
Die warmte wens Ik je graag toe - zegt God.

Erwin Roosen

 

Jezus en de Emmaüsgangers - Gasthof Maria Plain
© Werner100359 via wikimedia commons

Lenneke Mare

Volgende zaterdag vind de jaarlijkse bedevaart plaats van Lenneke Mare. Deze zalige, die leefde in de omgeving van Sint Lambrechts Woluwe in de 13e eeuw, leefde als kluizenares. Ze wees de avances van een hoveling af en wekte daarmee diens woede. Nadat hij haar vals beschuldigde van diefstal, zag hij toe hoe zij ter dood veroordeeld werd. Ze is ook bekend als Maria Dolorosa van Brabant en Wikipedia schrijft (hier) over haar.
Haar verhaal doet denken aan dat van Suzanna (of ook ‘de kuise Suzanna’ genoemd) uit het dertiende hoofdstuk van het Oudtestamentische boek Daniël (hier) waarbij de afloop echter anders was en het uiteindelijk de belager(s) waren die ter dood veroordeeld werden.
Het zou op het eerste zicht kunnen verwonderen dat deze middeleeuwse zalige vandaag wordt aanroepen. Bij nader toezien valt echter op hoeveel thema’s uit de actualiteit in haar persoon samenkomen. Uiteraard klinkt haar verhaal anders na het metoo gebeuren. Ook vandaag blijkt respect voor de eerbaarheid van een ander niet vanzelfsprekend. Maar er is meer. Dat mensen vals beschuldigd en ten onrechte veroordeeld kunnen worden, is evenzeer een maatschappelijk kwaad. Fake news blijkt toch niet alleen van deze tijd. Het verhaal krijgt er een Kafkaiaans kantje door: over een overheid die geen slachtoffers schuwt om haar eigen systeem in stand te houden. Lenneke meets Kafka.
Is het ‘nog’ van deze tijd om op bedevaart te gaan? Of gaat het er eerder om om ‘al’ op straat te komen vanuit het religieus geloof dat de zwaksten vooropstelt? Het is nu zaterdag om 15 uur te doen aan de kapel van Leneke Mare (niet zo ver van Woluwe Shopping of metro Rodebeek). Na de tocht van 2,5 km volgt de viering in de kapel.

Tony, pastor

Kapel van Lenneke Mare @ Wikipedia

Hemelse klanken

Elk jaar tijdens de Goede Week komt de Brusselse Kerk samen in de Sint-Michiels- en Sint-Goedelekathedraal voor de chrismaviering. Dat is de viering waarin de kardinaal de verschillende oliën wijdt die het komende jaar in parochies, ziekenhuizen en andere plekken zullen gebruikt worden. Het is een intense, biddende viering met een volle kathedraal. Daar past een orgel op maat bij. Inderdaad de kathedraal heeft een groot orgel met een indrukwekkende klank en een prachtige kast. Het hangt als een zwaluwnest onder de gewelven. Het orgel telt 4.300 pijpen, verdeeld over 63 registers, 4 manualen en een voetklavier. De speeltafel bevindt zich in het midden onder de Spaanse trompetten. Dit prachtige instrument werd gebouwd door Gerhard Grenzing, en zijn Spaanse medewerkers uit Barcelona. Het werd in 2000 ingehuldigd. Ook nu weer tijdens deze chrismaviering mochten we genieten van de prachtige muziek die over onze hoofden werd uitgestrooid. Het orgel sleept je mee in het ritme van een lied ,schildert met registers de veelheid aan diverse klanken rond in de ruimte. Zo’n instrument kan je raken tot in je buik. Ik genoot met volle teugen. Het liet me denken aan de tijd toen ik bij ons vader op de orgelbank zat en van dichtbij vol bewondering toekeek hoe hij zijn handen en voeten de manualen en voetklavier beroerden en zo de heerlijke klanken van Bach en anderen de kerk liet inwaaien. Soms vroeg hij mij om de bladen van de partituur om te draaien. Een knikje met zijn hoofd volstond. Wij zaten hoog en droog op het doksaal, onder ons twee. Nu zat ik beneden tussen mijn collega’s priesters en religieuzen. Niet meer bij hem op het orgelbankje maar even goed bewogen door de hemelse orgelmuziek. De vreugde van Pasen was al voelbaar…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Nieuw leven

Geen spreuk van Bond Zonder Naam dit keer. Verandering mag ook wel eens.
Je kan er niet meer naast kijken: in de natuur zie je overal het nieuwe leven openbloeien. Daarom vind ik dit zo’n mooi seizoen om te wandelen. Op een avondwandeling langs de Woluwe zag ik moedereend met een stuk of zes ‘bolletjes dons’. De kuikentjes zwommen al dapper mee. Eentje, dat wat bleef hangen, zette zowaar een sprintje in. Ik ben een tijdje blijven kijken, samen met een gezin met jonge kinderen.
Soms wandel ik ook langs de autosnelweg die bovenaan mijn straat kruist. Ze hebben er een tijd geleden wat bomen gerooid. Wat mij trof was een afgezaagde boomstronk waar volop jonge scheuten aankwamen. Dat vierden we toch ook op Pasen: dat leven sterker is dan de dood. Dat God telkens nieuw leven schenkt.
Zo wordt voor mij een wandeling ook een gebed van dank!

Pastor Chris

© Chris Ruelens

Toeval of niet ?

De voorbije week was voor mij een heel ontspannen week. Een week waar ik kon doen wat ik graag doe, namelijk verhalen 'maken' voor Godly Play. Het visueel voorstellen is heel belangrijk bij het vertellen.
Het verhaal waar ik deze week aan werkte mag je zelf raden. De attributen die je op de foto hier onder ziet vertellen niet het verhaal maar zeggen er wel iets over. De afbeeldingen met het verhaal zijn nog in de maak. Het op zoek gaan naar dat materiaal voor de visuele ondersteuning is een van mijn lievelingsbezigheden. Hoewel het deze keer vrij eenvoudig was om alles te vinden, waren er toch enkele moeilijkere stukken bij. Naar het ontbrekende (?) ben ik nog steeds op zoek. 

Waar ik zo'n bijzondere band mee heb, is de Piëta die je links boven vindt. Dat is niet iets wat je zomaar uit je schuif of je berging haalt. Er stond een Piëta bij mijn moeder op de vensterbank maar bij het leegmaken van het huis heeft het een andere bestemming gekregen.
Wat deze Piëta zo bijzonder maakt is de manier waarop ik hem gevonden heb. Vorige week kwam ik in de kerk en er lag op de tafel, achteraan in de kerk, allerlei materiaal 'om mee te nemen'. En tussen de boeken, de folders en een kruisbeeld stond die kleine Piëta (zelfs qua grootte ideaal). Ik sprong een gat in de lucht. Daar was ik juist naar op zoek. Toeval of niet?
Met het woord voorzienigheid heb ik altijd een rare verhouding gehad, maar dit kon ik wel als zijnde 'de voorzienigheid' ervaren. Toen ik deze week aan iemand over mijn bijzondere vondst vertelde, zei ze:
"God wil dat jij dat verhaal vertelt."
Toeval of niet, het is een ervaring om te koesteren.

Pastor Mariette

P.S. Al geraden wat ik aan het maken ben? 

@ Mariette Dhondt

Stilstaan bij het evangelie

2de Paaszondag 16 april 2023 - Johannes 20,19-31

‘Vrede’, zei Jezus tegen zijn leerlingen. ‘Zoals de Vader mij gezonden heeft, zo zend Ik jullie.’
Misschien klonken deze woorden Jezus’leerlingen aanvankelijk wel wat vreemd in oren van de leerlingen. Zij hadden zich teruggetrokken achter gesloten ramen en deuren uit vees voor de Joodse leiders. Hun verrijzenisgeloof was nog klein en zou pas ten volle tot uiting komen op de dag van Pinkssteren wanneer zij zonder vrees begonnen aan het getuigenis afleggen van de verrezen Christus. Maar het begin was er al! Zo kunnen ze vol vreugde aan de afwezige Tomas vertellen: ‘Wij hebben de Heer gezien.’(Joh.20,25)
De ‘ongelovige’ Tomas wordt hij genoemd omdat hij eerst wilde ‘zien en voelen’ vooraleer te geloven. Een heel menselijke en herkenbare reactie!
Acht dagen later kwam Jezus weer in hun midden en kreeg Tomas de opdracht om zijn vinger in de wonden te leggen. (Joh.20,27). Thomas liet alle twijfel achter zich en sprak één van de mooiste geloofsbelijdenissen uit : ‘Mijn Heer en mijn God!’ (Joh.20,28)
Van ongeloof naar een zich onvoorwaardelijk toevertrouwen aan God! We kunnen het bestaan van God niet bewijzen. Geloven volgt de logica van het hart. ‘Croire’, het Franse woord voor ‘geloven’ komt van ‘cor dare’, ‘je hart geven’. Mogen ook wij, met de kracht van Gods Geest, ons gewonnen geven en van twijfel komen tot ongezien geloof!

Pastor Chris

Ik wil over je ademen – zegt God –
mijn geest in je binnnenste leggen
en je mijn levenskracht schenken.
‘Vrede’ wens ik je,
niet om die voor jezelf te houden,
maar om door te geven
aan alle mensen die je lief zijn.
Ik hoop dat je mijn vreugde uitzaait
in de akker van de wereld
en dat je handen en voeten geeft
aan mijn boodschap van geluk.
Ik heb je nodiog om mee te werken
aan mijn droom van een nieuwe wereld,
vol met nieuwe mensen die elkaar graag zien
omdat ze weten dat Ik hen graag zie.
Jij mag mijn liefde voelbaar maken!

Erwin Roosen

De ongelovige Tomas: glasraam in de Norwich kathedraal
© J. Hannan-Briggs via wikimedia commons

Wijwater

Met Witte Donderdag hebben we de herdenking van onze doopbeloften gevierd in de Sint Anna in Oudergem door onze handen in het verse doopwater van de doopvont te dippen en een kruisteken te maken. De mensen kwamen een na een, met diepe devotie. Ik realiseerde me dat we dit al bijna drie jaar niet hebben kunnen doen, namelijk het gebruik van wijwater bij het binnenkomen in een kerk. Het is tijd dat we dit kleine ritueel terug tot leven brengen. Een simpele handeling dat onze doop doet in herinnering brengen, en ons terug op de goede weg zet. Maar je moet het wel bewust doen… en met geloof.

Pastor Peter

© erfgoedinzicht.be

Pasen

Van zaterdag naar zondag is maar één moment; de dag gaat voorbij en een blaadje gaat van de scheurkalender. Op zich verandert er zo goed als niets. Dat is toch het geval voor bijna alle weken van het jaar. Met Pasen verloopt het echter anders. Het treft mij elk jaar. Tussen de twee dagen lijkt een eeuwigheid te liggen. Het is alsof je - met het beeld van een fietstocht - net een heuveltop bent overgereden. Ineens zie je niets meer van de weg die achter jou ligt - het verleden - maar zie je alleen nog de toekomst die beloftevol voor je ligt. Of met een ander beeld uit dezelfde wereld: het lijkt alsof de wind gedraaid is en deze van tegenwind geëvolueerd is naar forse rugwind.
Met Pasen overvalt mij altijd een vreugde - niet per se uitbundig, misschien wel wat ingehouden - die er voordien niet was. Ik moet me niet afvragen waar ze van komt: het is Pasen zelf, waardoor alles anders kleurt en perspectief krijgt. We worden er andere mensen door...
Vorige zaterdag is niet eens een week voorbij en het lijkt een andere tijd. Moge het ons ook dit jaar nieuwe mensen maken, ontvankelijk voor het nieuwe dat ons wenkt...

Tony, pastor

© Guido Vandeperre

Wij feesten verder

‘Op zondag 26 maart, tijdens de Vlaamse Waterdagen, werd het natuurpark Alsembergse Beemd feestelijk geopend. Het nieuwe natuurpark werd aangelegd in de Molenbeekvallei. De aanleg van het park maakt deel uit van het landinrichtingsproject Land van Teirlinck. Het doel van dat project is een duurzame inrichting van de open ruimte, met behoud van het authentieke karakter van de streek.’ Tot daar een stukje uit een persbericht in een krant. Voor de gelegenheid was ik terug eens afgezakt naar Alsemberg, het dorp waar ik opgroeide. Daarenboven grensde onze tuin aan deze beemd met zijn Molenbeek. Het was als het ware mijn speeltuin. Achter de school werd ook dit beeld ingehuldigd van kunstenaar Albert Willem, geboren in Halle en wonende in Alsemberg. Het is getiteld: ‘Wij feesten verder’. Het beeld van de polonaise komt vaak terug in zijn naïeve en figuratieve schilderijen. Op het plaatje bij het kunstwerk staat dit te lezen: ‘De polonaise komt onderweg allerlei dingen tegen: oorlogen, natuurrampen, moeilijke en vrolijke dingen. Wat er ook gebeurt, de polonaise blijft verder feesten. Ze vormt zo een metafoor voor het leven: wat er ook gebeurt, probeer er iets moois van te maken.’ Nu we net aan de paastijd begonnen zijn, dacht ik weer aan dit beeld met zijn opschrift. Het gebeuren van Pasen, leven dat sterker is dan alle dood, eindigt niet meer, het feest gaat verder. 50 dagen tot Pinksteren krijgen we om ons die vreugde van Pasen eigen te maken, ons te laten doordringen van die nieuwe realiteit, alvorens we weer de ‘gewone tijd door het jaar’ instappen. Laten we die vreugde delen, anderen meenemen op die weg, net zoals je doet in een polonaise…

Pastor Guido

Wij feesten verder © Kunstenaar Albert Willem 

‘Galilourdes’

“Wees niet bang. Ga mijn broeders vertellen dat ze naar Galilea moeten gaan. Daar zullen ze me zien”. Zo zegt Jezus in het evangelie van paasmaandag, gisteren dus. Elk jaar weer horen we dit evangelie als we op die dag onze ‘mini-Lourdesbedevaart’ doen met de Lourdeswerking van Woluwe. Elk jaar gaan we dan naar een Lourdesgrot ergens in het land. Dit jaar voor de 39e keer. En elk jaar naar een andere grot. Er zijn blijkbaar ongelooflijk veel Lourdesgrotten in ons land.
“Ga mijn broeders vertellen dat ze naar Galilea moeten gaan. Daar zullen ze me zien” zegt de verrezen Jezus aan de vrouwen die Hij tegemoet komt als ze van het lege graf weglopen.
Galilea: het is de streek waar Jezus en de apostelen vandaan kwamen. Daar woont hun familie. Daar liggen hun ‘roots’.
Ook wij gaan elk jaar weer op paasmaandag als het ware naar ons ‘Galilea’, naar onze ‘roots’ en de ‘roots’ van Jezus: naar Maria, de moeder van Jezus en onze moeder. En daar mogen ook wij de levende Jezus ontmoeten: in de eucharistie die we samen vieren, bij Maria die ons naar Jezus verwijst, doorheen het broederlijk en zusterlijk samenzijn in de bus, aan tafel, onderweg…
“Wees niet bang” zegt Jezus. Op zovele manieren mogen wij ontdekken dat Hij leeft, dat Hij met ons op weg gaat. Op zovele manieren bemoedigt Hij ons. Op zovele manieren mogen we Hem ‘zien’. Niet in het minst in ‘Galilea’: in ons dagelijks leven, in het samenzijn en het samen-onderweg-zijn.

Pastor Benno.

© Lucas Lissnyder

Mijmeringen over een Sterke Week

Ik heb net mijn eerste Goede Week als diaken achter de rug. Het was een sterke en intense week. Op Palmzondag tijdens het lijdensverhaal de rol van Christus mogen lezen. Op maandagnamiddag met een groepje dames een intieme ziekenzalving mogen meemaken in de kleine St Gertrudiskapel in Etterbeek – voelen hoe Christus mocht aanwezig zijn in handoplegging, zalving en Eucharistie. Op dinsdag in de kathedraal tijdens de Chrismamis met de aartsbisschop altaardienst mogen doen. Op donderdag in Leuven Centraal mogen voorgaan in een woorddienst met communie én voetwassing. Op vrijdag een drietalige kruisweg in St Antonius Etterbeek in samenwerking met de Ark en begeleid door mooie muziek en zang. ’s Avonds in de met talrijke oude en mooie fresco’s versierde St Elisabethkerk in Haren – als u er nog nooit bent geweest, moet u dat echt eens doen – een uiterst sobere Goede Vrijdagviering. Het deed me wel wat zo terug mij ter aarde leggen, maar ditmaal zonder de Litanie van de Heiligen die één van de emotionele hoogtepunten van mijn diakenwijding was. En tijdens de Paaswake de nieuwe Paaskaars - het Licht van Christus – mogen binnendragen en daarna het Paasloflied – ook gekend als Exsultet - mogen zingen. En dan op Paasdag een ander Verrijzenisevangelie mogen lezen.
Je moet niet naar Spanje of de Filipijnen gaan om een intense Goede Week te mogen en kunnen beleven. Je kan het gewoon ‘thuis’ doen en ik kan me er alleen maar over verwonderen dat niet meer mensen actief deelnemen aan wat het mooiste, beste, intiemste en schoonste is wat de Katholieke liturgie te bieden heeft.
Mogen ervaren hoe de vieringen van het Triduüm – Witte Donderdag, Goede Vrijdag en de Paaswake – eigenlijk één grote viering is waar telkens andere aspecten van het lijden, sterven en verrijzen van Jezus tot ons komen via woord, zang, water – van soberheid en ingetogenheid tot jubelzang en alleluia.
Het was schoon, het was goed, het was Pasen!

Zalig Pasen allemaal. Christus is verrezen – Hij is waarlijk verrezen.

Diaken Dirk

Dirk Van Erps tijdens het zingen van het Exsultet
© Dirk Adams

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 9 april, Pasen - A: Matteüs 28, 1-10 en Johannes 20, 1-9

Pasen heeft twee vieringen: de paaswake tijdens de paasnacht en de eucharistie van paasdag. Beide vieringen hebben uiteraard hun eigen evangelie.
In het evangelie van de paasnacht (Mt 28, 1-10) vernemen we hoe Maria Magdalena en een andere Maria naar het graf gaan kijken en ontdekken dat het leeg is. Ze ontmoeten de verrezen Christus die hen tegemoet komt en hen begroet: « Weest gegroet », staat er in onze vertaling. Dat is de gewone begroetingsformule in die tijd, in het Latijn « avete » (in het enkelvoud: ‘ave’), de vertaling van het Griekse « chairete », weest verheugd. De verrezen Jezus begroet de vrouwen bij het lege graf. Hij begroet ook ons, Hij komt ons tegemoet, juist daar waar er geen leven lijkt te zijn. En Hij nodigt ons uit om blij te zijn om zijn aanwezigheid: chairete, verheugt u, want Hij leeft.
Jezus zegt aan de twee vrouwen: « Weest niet bevreesd. Gaat aan mijn broeders de boodschap brengen dat zij naar Galilea moeten gaan en daar zullen zij Mij zien ».
Zoals aan de leerlingen zegt de verrezen Jezus ook aan ons dat we geen schrik moeten hebben. Hij leeft. De dood en het kwaad hebben niet het laatste woord.
De leerlingen moeten naar Galilea gaan om Jezus te zien. Galilea was de streek waar ze vandaan kwamen, waar ze gewoond en gewerkt hadden. Ook wij mogen de levende Jezus ontdekken in ons dagelijks bezig-zijn, ons leven van alledag. Daar brengt Hij nieuw leven.
In het evangelie van paasdag (Joh 20, 1-9) wordt verteld hoe Petrus en Johannes, verwittigd door Maria Magdalena, naar het graf liepen om te gaan kijken wat er gebeurd was. Van Johannes wordt zo mooi gezegd, toen hij het lege graf binnenstapte: « Hij zag en geloofde ». Mocht het ook ons gegeven zijn om ‘in te zien’, te ervaren dat Jezus leeft en te ge-love-n: in liefde met Hem te leven.

Pastor Benno

Hij is niet hier, Hij is verrezen,
glasraam St Swithin's kerk, Ashmanhaugh, Norfolk 
© Wikimedia Commons

Liebster Jesu, dank dafür!

Vandaag, op deze Goede Vrijdag, houden wij onze blik gericht op het kruis. Jezus, die afgelopen zondag als een koning onthaald en begroet werd op Palmzondag, is vandaag een koning met een doornenkroon wiens troon een kruis is. We kunnen ons afvragen welke koningschap het meest recht doet aan Jezus, dat van Palmzondag of dat van Goede Vrijdag. Ik denk het koningschap van Goede Vrijdag, want op het kruis wordt in alle rauwheid duidelijk wat voor iemand Jezus was. Laten we vooral niet doloristisch opkijken naar het kruis zelf als marteltuig, maar bovenal naar de gekruisigde, Jezus zelf. Want op zijn kruis toont Hij zijn ware wezen, namelijk een mens van liefde zonder maat. Zelfs daar op het kruis, te midden zijn pijn en zijn lijden, denkt Hij op de eerste plaats nog aan de anderen, aan zijn beulen, aan de andere misdadigers die naast hem hangen, aan zijn moeder en zijn geliefde leerling Johannes. Zelfs dan blijft Hij een man die zichzelf volledig wegschenkt. Het kruis en met name de gekruisigde Jezus is voor ons christenen het toonbeeld van liefde. Pasen zal ons straks bovendien duidelijk maken dat zo’n liefde zoals Hij die heeft beleefd sterker is dan de dood. Laten we dus dankbaar zijn voor zoveel liefde van die gekruisigde koning Jezus, zoals het ook telkens terugkeert in het prachtige lied ‘Jesu meines Lebens Leben’ van Dieterich Buxtehude uit de 17de eeuw: ‘Liebster Jesu, dank dafür!’. Het filmpje is trouwens een mooie meditatie om even stil te vallen op deze Goede Vrijdag. Mocht de gekruisigde ons vooral de weg wijzen hoe wij in zijn voetspoor kunnen treden om zo zelf mensen van mateloze liefde te worden.

Pastor Gino

Witte Donderdag

Jezus, die zichzelf te eten geeft, vond ik als kind al een heel vreemde gedachte. Er zat een kannibalistisch kantje aan. Het leek niet te passen bij de rest van het beeld, dat we van Jezus hadden. En toch.
Ik moet terugdenken aan een Chiro leidersvergadering bij de start van een nieuw werkjaar, vele jaren geleden. De groepen zouden verdeeld worden, elke leider of leidster zou een groep toegewezen krijgen. Ieder had natuurlijk wel een voorkeur en het draaide erop uit dat er voor sommige groepen te veel kandidaten waren en voor andere te weinig. Niet ieder zou de groep van zijn of haar voorkeur krijgen. Ik hoor de hoofdleider nog op de tafel tikken en met een bijna sadistisch lachje vragen: “Allez, wie gaat er hier nu toegeven?” In ‘conflicten’ of als er iets te verdelen is, is dat vaak te oplossing. Soms zijn er compromissen en dan krijgt elk iets – of doet elk wat water in de wijn. Maar vaak is er iemand die zich moet opofferen, die zijn eigen voorkeur moet laten vallen en genoegen nemen met een minder deel. Vaak wordt voor zoiets naar de jongsten gekeken. De ouderen hebben in het verleden al inspanningen geleverd, zij mogen terugvallen op ‘verworven rechten’ – zij krijgen dan het leeuwendeel. Het is dan aan de jongeren ‘om zich weg te cijferen’.
Iets eigenaardig – bijna tegennatuurlijk – gebeurt als het de oudste is die toegeeft. Dat een moeder of een vader dat doen in een gezin om de vrede te bewaren, dat is nog te verstaan. Maar in een situatie waar allen eerder gelijken zijn, verwacht je dat eigenlijk niet. Dat de leider niet eerst kiest, maar het overschot neemt, getuigt van al te veel goedheid. Nochtans is juist dat wat Jezus doet: Hij kiest vrijwillig de plaats van de minste, Hij laat zich opeten… Deze Witte Donderdag vraagt Hij ons bovendien dat we hem daarin zouden navolgen. Ik heb nog werk, bedenk ik…

Tony, pastor

© Fred de Noyelle / GODONG

Tafel dekken

Samen aan tafel gaan. Het maakt essentieel deel uit van ons dagelijks leven. Ons lichaam zit immers zo in mekaar dat je het dagelijks moet voeden, wil het goed functioneren. Genoeg om gezond te zijn en een goede conditie te hebben maar ook niet overdadig, daar herinnert ons deze vastentijd aan. Aan tafel gaan, is meer dan zomaar wat eten, er is een hele cultuur rond gebouwd, van BBQ’s over zakenlunches tot sterrenrestaurants. En toch is de kern eenvoudig. Je eet samen met je gezin, met je familie, als je iets wil vieren of gedenken maar je deelt er ook verlies en verdriet zoals op een koffietafel na een uitvaart. Aan de maaltijd gaat nog iets anders vooraf: het voorbereiden van de gerechten en het dekken van de tafel. Het doet al toeleven naar de ontmoeting met degenen die we verwachten, met degenen die op de uitnodiging zijn ingegaan. Morgen is zo’n dag, een bijzondere maaltijd, van gedenken en samen aan tafel gaan. Doen wat Christus en zijn leerlingen deden. ‘Maak daar het pesachmaal voor ons klaar’ zei Jezus (Marcus 14, 15). Het begon met de nodige voorbereidingen, met alles klaar te zetten door de leerlingen. Morgen is het niet anders, we zullen terug de tafel dekken en samen aan tafel gaan. Gedenken en zijn aanwezigheid vieren met brood en wijn en in dat dienstbaar teken van de voetwassing. Deze dagen vragen praktisch heel wat voorbereidingen die veel tijd innemen, maar helpen die ons ook niet ons hart en onze geest klaar te maken voor wat er zal gebeuren? Om toe te leven naar wat Christus ons zal tonen; aan tafel en op het kruis? Als je straks de tafel(s) zal klaarmaken voor morgenavond, denk dan even voor wie je ze dekt, Hijzelf komt immers op bezoek. Ik durf wedden dat het vlotter zal gaan.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Een collage

‘Brokken gemaakt? Ook een collage kan mooi zijn.’ (BZN april 2023)

Misschien hebt u ooit wel een collage gemaakt. Ik herinner me vooral de collages die gemaakt werden voor de opendeurdagen op school. Best mooi waren die.
Zondag vierden we palmzondag, het begin van de Goede week. Ik mocht mee het lijdensverhaal lezen. Een is een evangelie dat me altijd diep raakt. Eigenlijk is daar ook wel sprake van ‘brokken maken’, zou je kunnen zeggen. En eerlijk: het is heel herkenbaar. Petrus zweert dat hij Jezus tot het uiterste zal volgen, maar verloochent Hem niet veel later drie maal. Judas levert Jezus over voor dertig zilverlingen. Wat mij telkens opnieuw treft, is hoe zij omgaan met de ‘brokken die ze gemaakt hebben’. Beiden hebben spijt van hun daden. Petrus ‘weent bittere tranen’ maar blijft geloven in Gods barmhartigheid. Judas daarentegen gelooft niet dat er voor hem vergeving mogelijk is.
Blijven geloven dat God telkens nieuwe kansen geeft, maakt je tot een nieuwe mens!
Waarschijnlijk heeft u al gehoord van ‘kintsugi’, een Japanse lijmtechniek. ‘Kintsugi’ betekent ‘gouden verbinding’. Als we ‘onze brokken’ durven toevertrouwen aan God, zorgt Hij voor de ‘gouden verbinding’.

Pastor Chris

Japanse lijmtechniek. ‘Kintsugi’ © Wikipedia

Sssssst

De week voor de paasvakantie gaan er in onze pastorale eenheid verschillende schoolvieringen door. De schoolviering van het Heilig Hart van Maria Instituut riep bij mij een bijzondere herinnering op. De juf had een regenstok bij. Tijdens de stiltemomenten in de viering draaide ze de stok om en hoorde je het geluid van regendruppels op het raam. Dit riep bij mij heel mooie herinneringen op uit mijn kindertijd. Het was 's avonds zalig onder het warme deken liggen en de regen horen tikken op het raam. Zalig en rustgevend, iets wat je de dag van vandaag, met de dubbele- en driedubbele beglazing, haast niet meer hoort.
Rust, stiltemomenten zijn in ons dagdagelijkse leven ook zeldzaam geworden. Misschien is deze week, de 'Goede Week', wel ideaal om die rust en stilte toe te laten. Stilte en rust werken zoals de regen op de ruiten, ze spoelen het stof eraf en zorgen dat je weer helder kunt kijken. Stilte en rust zorgen ervoor dat alles wat ons bezwaard, alles wat we overbodig meeslepen, alle stress kunnen laten wegspoelen. Het is als een douche voor de geest, voor onze ziel. Dan komt er weer plaats om met een klare blik te kijken, om te zien wat er wel toe doet in ons leven, wat leven aan het leven geeft: de liefde die wij elkaar kunnen geven. Het warme gevoel dat ons energie geeft en ons gelukkig maakt.
En weet je, als je deze Goede Week met ons meegaat, dan zal je niet alleen ontdekken hoe belangrijk de liefde is die wij elkaar geven, je zal eveneens ontdekken dat jij ook heel erg bemind bent en wel door God zelf. Is dit niet de moeite waard om samen deze weg met Jezus te gaan en het te laten uitmonden op Pasen? Gods liefde voor ons tot het uiterste.
Ik wens u allen een goede 'Goede Week' en tijd om tot het stil te maken en tot rust te komen. Sssssst.

Pastor Mariette

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 2 april 2023 – Palmzondag (Mt. 21,1-11)

‘Blijde intocht'

We staan aan het begin van een bijzondere week. De week waarin wij de laatste levensdagen van Jezus, dag na dag, van dichtbij willen mee beleven. In die gave van Zichzelf toont Hij ons zijn liefde tot het uiterste. Toch krijgt zijn dood niet het laatste woord. Zijn dood zal een doorgang naar het eeuwige, het echte leven blijken te zijn. Deze bijzondere week begint met jubelgezang bij de intocht van Jezus in Jeruzalem. Hij wordt ingehaald als een koning: ‘Zeer veel mensen spreidden hun kleren uit op de weg, anderen sneden takken van de bomen en legden die op de weg.’ (Mt.21,8) Er klinkt de roep: ‘Hosanna, de Zoon van David. Gezegend is hij die komt in de naam van de Heer. Hosanna in de hoogste hemel.’ (Mt. 21, 9) De verwachtingen van de menigte zijn hoog gespannen. Maar er zijn ook aanduidingen dat Jezus niet de koning is zoals velen die verwachten: Hij rijdt op een ezel. Er wordt gezegd dat Hij de Redder van de wereld is, maar zijn volgelingen zijn vissers die niets anders bezitten dan een enorme geestdrift en een begrensde liefde. Dat zal blijken op Goede Vrijdag wanneer slechts één van hen onder het kruis staat.
Wij staan ook langs de weg, met ons geloof en ons enthousiasme. We nemen een gezegend palmtakje mee naar huis. Moge het een teken zijn van ons geloof!

Pastor Chris

God zegt tot ons:
“Jullie maken het wel moeilijk
voor die Zoon van Mij.
Vandaag juichen jullie Hem toe
als de nieuwe Koning
en bieden jullie Hem een prachtige intrede aan
met jullie mantels als rode loper
en met palmtakken in de hand.
Maar volgende week zal van dat alles
nog weinig overblijven.
Jullie zullen ook dan nog wel langs de kant staan,
maar dan niet meer om Jezus toe te juichen
maar om Hem na te staren,
wanneer Hij opnieuw door de straten loopt
met een kruis op zijn schouders.
Willen jullie Hem ook dan nog achterna gaan?
En geloven jullie dat ook die ontmoeting 'nieuw leven' geeft?”

Erwin Roosen

Binnentreden van Jezus Christus in Jeruzalem
© Wikimedia Commons