Muziek voor de zomer

Het was de laatste tijd nogal druk. Ik ben dan ook blij dat de vakantie voor de deur staat en dat er opnieuw wat tijd vrijkomt voor een goed boek, een fikse wandeling, een terrasje, of het ontdekken van wat nieuwe muziek. Een nieuw muziekstuk dat was blijven liggen ter beluistering en dat ik de afgelopen dagen voor het eerst mocht proeven, was het nieuwe album van Paul Simon. Je kent hem ongetwijfeld van toen hij het populaire duo Simon & Garfunkel vormde en liedjes maakte als ‘The Sound of Silence’ en ‘Bridge over Troubled Water’. Ik moet zeggen dat ik nooit echt een fan van hem geweest ben. Maar toen ik vernam dat de 81-jarige Paul Simon zich waagde aan een muziekstuk gebaseerd op het Boek der Psalmen onder de titel ‘Seven Psalms’, was mijn interesse gewekt. Hij zou in een droom de ‘roeping’ hebben gekregen om dit werk te maken en gedurende drie nachtelijke uren heeft hij de tekst ervan geschreven (de tekst ervan kan je hier vinden: https://www.azlyrics.com/lyrics/paulsimon/sevenpsalmsthelordloveislikeabraidmyprofessionalopinionyourforgivenesstrailofvolcanoesthesacredharpwait.html). En na beluistering van dit 33-minuten durend stuk (dat je hieronder integraal kan beluisteren) moet ik zeggen dat ik nu helemaal fan ben van Paul Simon. Ondanks zijn leeftijd klinkt zijn stem ontzettend krachtig en doorleefd. De muziek doet sterk denken aan het werk van Joni Mitchell, nog zo’n kranige oude dame die onlangs een soort van comeback maakte. Bovendien is de muziek van een ontzettende schoonheid. Het klinkt heel impressionistisch en uiterst meditatief. Bedoeling is om het werk in één beweging te beluisteren. Het stuk is diep menselijk en religieus, het behandelt verschillende geloofsvragen, dit alles doorspekt met woorden van een wijze oude man. De ideale soundtrack om de komende zomerperiode even stil te vallen.

Pastor Gino

Kathedraal van Brussel "ontploft" tijdens drievoudige priesterwijding

Vorige zondag vond er een drievoudige priesterwijding plaats in de Brusselse Sint-Michiels en Sinte-Goedelekathedraal. Een Latijns-Amerikaanse diaken werd gewijd, samen met een Afrikaanse en een lid van de charismatische Emmanuelbeweging. Elk van hen had een respectabele groep van familie, vrienden en sympathisanten op de been gebracht, want met 1500 aanwezigen van alle nationaliteiten zat de kathedraal afgeladen vol. Bovendien werd de viering ook rechtstreeks in beeld gebracht in de landen van herkomst van de wijdelingen. De Kardinaal zou de kandidaten wijden. Naast hem stonden twee van zijn hulpbisschoppen, zijn opvolger - aartsbisschop maar ook een kleine honderd priesters en diakens.
Nog voor de viering begon was er een bijna extatische sfeer. Hoe hemels kan het zijn om met zovelen, uit zovele verschillende landen, zo enthousiast samen te zijn! Naarmate de viering vorderde en de drie diakens effectief gewijd waren, nam de temperatuur in de gemeenschap nog merkbaar toe. Zeker toen de drie wijdelingen doorheen de midden gang aan de daar opgestelde honderd priesters één voor één de vrede gingen wensen, bleven de uitbundige vreugdekreten de ruimte vullen. Het leek wel alsof de hele menigte uit het dak ging en dat in de meest hartelijke en vriendschappelijke sfeer, die je je kan voorstellen. Ik vroeg me af hoe vaak deze kathedraal al zoveel vreugde had gekend. Dit was echt "Kerk": mensen van overal die samenzijn om ondanks de verschillen (of juist: dankzij!) samen de vreugde van de begeestering ervaren. Zo is een feest van de Heilige Geest, een Pinksterfeest, zoals je het maar zelden meemaakt!

Tony, pastor

© Vicariaat Brussel

Een andere kijk

Als u dit leest staat de vakantie voor de deur, een tijd die we wat anders invullen, waarin het ritme wat trager gaat. Het weekend van 18 juni was ik al even weg om bij de Franse familievrienden een doop te gaan doen. Bijna 6 jaar terug zegende ik het huwelijk in van het oudste kleinkind in de familie en nu werd het zoontje van dit koppel gedoopt, Noé. Zoals toen bij het huwelijk nam ik ook deze keer het vliegtuig om niet twee dagen achter het stuur te zitten. Ik had een zetel aan het raam gekregen en bij het opstijgen keek ik mijn ogen uit om te zien wat ik allemaal zou herkennen. En ja, de ring van Brussel en het bekende (of beruchte) viaduct van Vilvoorde gleed onder het geluid van de krachtige motoren onder ons door. Ik neem vrij weinig het vliegtuig en telkens vind ik het een aparte belevenis. Je ontstijgt de drukte beneden op aarde. Voertuigen allerhande spoeden zich naar ergens terwijl je met het vliegtuig door de lucht glijdt Op de grond tekent zich een bont mozaïek af van velden, bossen, wegen, rivieren, industrieterreinen en zoveel meer... Het geeft zo’n andere kijk op onze wereld. Hoe zou God naar ons kijken, denk ik dan? Naar ons jachten en jagen, ons druk bezig zijn. Met verwondering, met bezorgde blik en af en toe met een glimlach op zijn gelaat? Het scheppingsverhaal vertelt hoe God zag dat het goed was. Hoe kon het ook anders, het was zijn scheppingswerk. Hoe gaan we er mee om? Behoeden en bewaren we het of zijn we het aan het verprutsen en opgebruiken? Zo’n vliegtuigreis is niet zo best voor mijn ecologische voetafdruk maar onderweg zijnde naar een doop waar ik de kleine Noé mocht zegenen in zijn naam, keek God wellicht met een goedkeurende blik mee. Was Noé (Noach) ook niet degene die een nieuw begin inluidde?

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Dankbaarheid

Vorige zondag hebben we in Stokkel enkele mensen in de bloemetjes gezet die zich al jaren inzetten voor de parochie en in de kerk, voor het organiseren van feesten, voor onthaal en sacristiedienst, voor de zang… Het was goed dat zij eens uitdrukkelijk bedankt werden. En naast hen zijn er nog zovele anderen die zich inzetten voor onze gemeenschappen en kerken. Mensen die heel vanzelfsprekend en doorgaans zonder veel ophef doen wat nodig is voor liturgie en gemeenschapsleven, voor het kerkgebouw, voor financies, voor het bezoeken van zieken en het contact houden met mensen die niet meer naar de kerk kunnen komen, het dragen van de Heilige Communie… en nog zoveel meer. Ook naar hen gaat onze dankbaarheid.
Dankbaar mogen we ook zijn voor de mensen die de goede sfeer in stand houden in onze parochies. Mensen die ons bemoedigen door hun glimlach, hun goede wil, door een hartelijk woord of gewoon door hun aanwezigheid… Zij dragen onze gemeenschappen. Zij zorgen ervoor dat mensen zich thuis voelen.
In de benedenkerk van Stokkel hangt een groot kruisbeeld gemaakt door een plaatselijk beeldhouwer, die zich specialiseerde in het beeldhouwen van boomstammen in één stuk. Op dat kruis heeft het lichaam van Jezus geen armen en geen voeten. De betekenis is duidelijk. Het is met ónze voeten dat Jezus naar de mensen gaat. En de armen van Jezus, dat zijn de ónze: wij mogen de handen uit de mouwen steken om elkaar te helpen en om de noden van onze naasten te lenigen. Het is met onze armen dat Jezus mensen omhelst en troost.
Dank aan alle mensen die armen en voeten van Jezus willen zijn.

Pastor Benno.

 

Kruisbeeld benedenkerk Stokkel
© Joseph Leboutte

Wat is het? Het is onzichtbaar en het maakt gelukkig...

Heb je dat ook dat als je bij je thuis binnen komt dat het naar 'thuis' ruikt? Ik had dat heel sterk als ik mijn ouderlijk huis binnen stapte. Dat was thuis komen. Toen mijn ouders overleden waren en het huis leeg stond was dat weg. De geur van 'thuis' komen was er niet meer. Geur is één van die zintuigelijke waarnemingen waar ik niet dikwijls bij stil sta en toch kan het een mens gelukkig maken of kan je het soms ook heel erg missen.
Zondag middag was ik met mijn kinderen en kleinkinderen in het landelijke Sint-Pieters-Leeuw, midden tussen te groeiende korenvelden. Nog net klein genoeg zodat je er kon over kijken maar al met de volle geur van koren. Het uitzicht en de geur daar heb ik echt van genoten. Het maakte mij rustig. Wat kan het leven mooi zijn, en wij hebben dat allemaal gekregen, gratis voor niets. Als dat geen reden is om dankbaar voor te zijn.
Je herinnert je allicht ook nog de eerste felle regen na weken van droogte en hitte. Ik zat, toen het begon te regenen, op het terras. Wat ik toen beleefde was een instant geluksmomentje: de geuren die vrij komen van de regen op het verdorde gras, de aarde die de toevloed van water niet kan slikken en omtovert tot een modderpoel, heerlijk ruikt dat. Om dan nog te zwijgen van de rozen die in bloei staan onder het terras, wat een parfum ! Het was voor mij een stukje hemel op aarde.
Van parfum gesproken... ik lees graag de passage waarop Maria Magdalena een kruikje met Nardusbalsem leeg goot over de voeten van Jezus. Wat een liefde, wat een dankbaarheid, wat een hemel op aarde.
Weet je wat ik onlangs gedaan heb? Ik heb een flesje Nardusolie gekocht. Ik hou van de geur en als het al eens wat minder gaat dan dan brengt de geur mij tot rust en ontdek ik weer het mooie om dankbaar voor te zijn. 
Sinds die tijd heb ik een grotere bewondering voor Maria Magdalena. Ze was wie ze was, maar het belette haar niet om Jezus te beladen met liefde en dankbaarheid. Ik weet zeker dat ook ik mag zijn wie ik ben. God aanvaard mij zoals ik ben en dat geeft mij de kracht om lief te hebben, ook als het wat moeilijk gaat.

Pastor Mariette

Korenveld in Sint-Pieters-Leeuw
© Mark Bonne

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 25 juni – 12de zondag door het jaar A: Mt.10,26-33

‘Wees niet bang’

Heel vaak horen we dit zinnetje in de Bijbel en vandaag een aantal keren in dit evangelie.
Angst kennen we wel allemaal: voor de oorlogen in de wereld, voor de klimaatproblemen, voor toenemend extremisme. Angst voor de anderen: wat zullen ze van ons denken?
Angst ook voor onze eigen zwakheid en onze kleine kanten. Angst om ons geloof te tonen.
Angst om wie we kunnen verliezen…
Maar angst werkt verlammend. Ons Godsvertrouwen krijgt het soms moeilijk. Matteüs schreef voor christenen die tegenkanting kregen, aangeklaagd en vervolgd werden. Jezus voorspelt dat ook aan zijn leerlingen. En toch worden ze opgeroepen om Gods Boodschap te verkondigen. En toch… desondanks moeten wij, in Jezus’ naam, de Boodschap uitdragen dat God zijn mensen nooit in de steek laat, moeten wij zichtbaarheid geven aan Gods nabijheid. Moge ons vertrouwen op God altijd groter zijn dan onze angst!

Pastor Chris

Fluister het in mijn oor,
grif het in mijn hart,
roep en schreeuw het me desnoods toe,
maar blijf het alsjeblieft herhalen, God:
"Wees niet bang!
Ik hou van je
en blijf partij voor je kiezen!
Zelfs als alles en iedereen tegen je lijken te zijn,
zal Ik je niet alleen laten.
Jij bent een parel in mijn ogen.
Nog vóór je geboren werd, kende Ik je al.
Ik weet wat er in je leeft aan vreugde en verdriet.
Geloof in Mij, zoals Ik geloof in jou!".

Erwin Roosen

"Wat Ik zeg in het duister, spreekt dat uit in het licht"
© James Wheeler via pexels

Het is zomer!

De tijd dat ik 21 juni, de langste dag van het jaar, achteloos voorbij liet gaan, ligt ver achter mij. Ik ben met de jaren gevoeliger geworden voor de cyclus van de seizoenen en de zomer is werkelijk de hoogtijd. Ik beleef deze periode als de top tijd van het jaar (al heb ik af en toe wel wat gêne om het toe te geven – summer shaming zeg maar – want ik weet van vroeger zelf ook hoe lastig deze dagen zijn in het ziekenhuis of achter de studeertafel en ik voel oprecht mee met degenen die “de hitte van de dag” te verdragen hebben). De warme zomerdagen waarop je van ’s morgens heel vroeg met niets dan een T-shirt (en toegegeven: nog wat ander textiel) de fiets op kan en waarop handschoenen, mutsen en sjaals uit een verre nachtmerrie lijken te komen, zijn mijn ultieme tijd. Het obligate gras afrijden, de inbrekende mieren en dergelijke: ik neem ze er graag bij. Ik herinner mij nog hoe ik als kind mijn ouders of andere volwassenen tegen elkaar hoorde zeggen op een toon waar zoveel voldoening in lag: “het is zomer!”. Niets kon feestelijker zijn dan het festival van licht en niet-ingehouden warmte. Kun je je deze warme zomerdagen anders voorstellen dan als een voorafname van het paradijs? Kan iemand zich het paradijs voorstellen, zonder zo’n overvloed aan warmte en licht?
Zes maanden geleden waren we met z’n allen depri omdat de dagen zo somber waren. Binnen zes maanden is het Kerstmis en vieren we opnieuw dat het Licht doorbreekt en we op weg kunnen gaan naar het volle Licht. En nu ‘zijn’ we er gewoon…
Ik ben gedoopt op 20 juni. Wat een sublieme dag om het Leven binnen te komen!

Tony, pastor

© Pixabay

Oversteken

We naderen het einde van het werkjaar en dat is vaak een gelegenheid om een jaar van samenwerken op een wat meer ontspannende wijze af te sluiten. Zo gingen we met de pastores van het samenwerkingsverband (de pastorale eenheden Aleidis, Anderlecht en Brussel Centrum) op uitstap. Met z’n allen de boot op naar Temse om in te schepen voor een boottocht naar Mechelen heen en terug. Een boot of een schip is vaak het beeld dat men gebruikt voor de Kerkgemeenschap onderweg, we voelden ons dus thuis. Bovendien was het doel van de tocht Mechelen waar onze aartsbisschop woont maar een bezoekje was er niet voorzien. Onderweg was er tijd om bij te praten, te luisteren naar de uitleg van de ervaren gids en onze ogen de kost te geven aan al het mooie dat aan de waterkant opdoemde. Vertrekkend op de Schelde, langs de Rupel en het Zennegat kwamen we via de Dijle in Mechelen. Een brede waterweg als de Schelde kent heel wat brug maar ook heel wat veerponten. Een paar met de simpele naam ‘Heen en weer’. Een naam die duidelijk zegt wat het ding doet: heen en weer varen tussen de twee oevers en wandelaars, fietsers en pendelaars overzetten. Het brengt me onwillekeurig bij het evangelie waarin Jezus zijn leerlingen uitnodigt om het meer over te varen: ‘Laten wij oversteken’. Een tochtje dat ze al zo vaak tot een goed einde hadden gebracht maar dat nu een onverwachte wending krijgt en hen in een storm doet belanden. Een vertrouwenstest van Jezus? We zijn zo vaak geneigd op de veilige, vertrouwde oever te blijven, die kennen we en de overkant kan vreemd lijken en angst inboezemen. En toch nodigt het leven en dus ook ons geloof ons telkens weer uit om over te steken, om te durven los laten en nieuwe wegen te gaan. Laten we niet bang, Hij is immers aan boord…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Gezondheid

Er zijn wel wat spreuken en gezegdes die met gezondheid te maken hebben.
‘We drinken op je gezondheid!’ ‘Eet een appel’, … ‘Een goede gezondheid gewenst’, hoe vaak klinkt dat niet bij nieuwjaarswensen.

Ik moest daar deze dagen aan denken, herstellend van een zware verkoudheid. Toch nog maar een zelftest gedaan, Covid is nog niet helemaal verdwenen. Maar de reflex zit er nog wat in. Het is maar als er een (kleine) hapering komt, dat je beseft hoe belangrijk gezondheid wel is. Maar wat me vooral trof, waren de reacties van mensen rondom mij: ‘Verzorg je goed!’, ‘Spoedig herstel gewenst!’, ‘Veel rusten is de beste remedie!’, …
Die bemoedigende woorden deden deugd! Zeker zoveel als de medicatie die ik voorgeschreven kreeg van de dokter. Van harte dank!

Pastor Chris

© Pixabay

1000ste Verrijzenisblog

Op 18 maart 2020 schreef pastor Tony het eerste Verrijzenisblog, corona was net in het land en de draconische maatregelen gingen net in. Het land ging op slot, we moesten op ons kot blijven, maar uw pastores zochten nieuwe manieren om in verbinding te blijven. In het eerste blog konden we toen lezen: “Nu ook dit nieuwe initiatief: een blog. Op regelmatige tijdstippen willen uw pastores iets achterlaten: een tekstje, een foto, een mijmering... iets om naar te kijken of iets om naar te luisteren misschien. Kom maar af en toe eens kijken: omwille van de drukte moet u het vermoedelijk niet laten...”
Wat niemand toen had gedacht, was dat het blog dagelijks zou worden, dat het blog zo lang zou duren, of dat het zelfs corona zou overleven. Zo zie je maar, crisissituaties leiden tot nieuwe initiatieven, sommige slaan aan, anderen iets minder.
Wat mij betreft, is dit proberen, dit vallen en opstaan, dit experimenteren de enige weg voorwaarts om de vreugde van het Evangelie te blijven delen. Proberen en experimenteren, maar met respect voor de traditie en de bron: dat is de wind die de Geest nu laat waaien. Laat ons onze zeilen maar richten naar die wind.
En u, lieve en trouwe lezer, u verdient onze dank. Zonder bloggers geen blog, maar zonder lezers zijn er ook geen bloggers. Laat ons samen de zeilen richten op de volgende 1000 blogjes.

Diaken Dirk

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 18 juni – Elfde zondag door het jaar A (Matteüs 9, 36-10,8)

‘De oogst is groot, maar arbeiders zijn er weinig’

De evangelielezing van deze zondag brengt ons bij de tweede van de grote redevoeringen waarrond Matteüs zijn evangelie samenstelt. Na de Bergrede volgt nu de zendingsrede.
Twee zondagen geleden vierden we het feest van Drie-eenheid. Vanuit zijn verbondenheid met God, zijn Vader, wist Jezus zich gezonden. ‘Jezus trok langs alle steden en dorpen, Hij gaf onderricht in de synagogen, verkondigde het goede nieuws over het koninkrijk en genas iedere ziekte en elke kwaal.’ (Mt.9,35) Hij is dan ook bewogen wanneer Hij de mensenmenigte ziet, als schapen zonder herder.
Jezus wordt geraakt door hun kleinheid en kwetsbaarheid, door de onzekerheid en eenzaamheid in hun leven. Er is dus nood aan goede herders. Hij is de ‘Goede herder’ bij uitstek en zendt zijn leerlingen uit om dit op hun beurt ook te zijn.
De apostelen worden met name genoemd. Onze namen zouden er eveneens kunne staan!
Misschien voelen we ons soms deel van de mensenmenigte, vervuld van zorgen, niet wetend het verder moet. Als ons dat overkomt dan is het zalig om mensen te ontmoeten, die willen delen in onze zorgen en onmacht.
Als christen worden we tegelijk opgeroepen om ‘herder’ te zijn voor onze medemensen. We worden gezonden om mensen nabij te zijn, om te getuigen van Gods liefde voor elke mens.
‘Om niet hebben jullie ontvangen, om niet moeten jullie geven.’ (Mt.10,8)

Pastor Chris

Vanaf het allerprilste begin
stond Jezus’ leven
in dienst van kleinen en armen - zegt God.
In alles wat Hij zei en deed,
probeerde Hij zichtbaar en voelbaar te maken
dat Ik een God van liefde ben
en dat met de komst van mijn Rijk
pijn en verdriet voor altijd plaats zullen maken
voor vreugde en geluk.
Vandaag wil Ik aan jou dezelfde zending meegeven,
opdat je in mijn naam
en met het hart van Jezus
mensen bemoedigt en geneest
en opdat je leven een getuigenis wordt van mijn liefde.

Erwin Roosen 

Taddeo di Bartolo, Christus en de twaalf apostelen, ca 1400
©Wikimedia Commons

Oorzaak Onzer Blijdschap

Vorig zaterdag moest ik in Tongeren zijn. Ik nam van de gelegenheid gebruik om het prachtige Teseum te bezoeken, zo immers wordt de schatkamer en de archeologische site onder de basiliek genoemd. Ook de kloostertuin en kloostergang zijn een oase van rust en stilte. Je waant je er in het zuiden van Frankrijk, zeker met de huidige temperaturen. Wat opviel in Tongeren is dat iedereen bezig was met zich klaar te maken voor de Kroningsfeesten, die in de week van 2 tot 9 juli zullen plaatsvinden, met in die week vier processies en avondspelen. Vele mensen hadden hun gevel versierd, overal hingen vlaggen met de beeltenis van Maria, en de stad was getooid in een grote bloemenpracht. De zevenjaarlijkse Kroningsfeesten zijn voor de Tongenaars dan ook een hoogtepunt waar ze telkens naar uitkijken. Tongeren is de oudste stad van België. Als oudste Maria-oord aan deze zijde van de Alpen werden hier reeds in de middeleeuwen heiligdomsvaarten georganiseerd. Toen in 1890 het beeld van Onze-Lieve-Vrouw “Oorzaak Onzer Blijdschap” gekroond werd,besloot de Tongerse bevolking de heiligdomsvaarten uit te bouwen tot zevenjaarlijkse Kroningsfeesten. Deze traditie, erkend als immaterieel cultureel erfgoed, wordt tot op de dag van vandaag in ere gehouden. Dit jaar worden de Kroningsfeesten voor de negentiende maal georganiseerd. Ik heb de Kroningsfeesten al twee keer mogen meemaken. En ofschoon ik niet zo onmiddellijk een liefhebber van processies ben (ook al heb ik vele jaren zelf meegelopen in de Heilige Bloedprocessie van Brugge), toch kan ik de Tongerse processie echt wel smaken, en ik probeer telkens als ze plaatsvindt te gaan. Het is bovenal een echte religieuze en ingetogen processie. Dus als je nog op zoek bent naar een activiteit in het begin van de zomer, ga dan naar de Kroningsfeesten. Je zal het jou zeker niet beklagen. De toeristische dienst van Tongeren zal mij dankbaar zijn.

Pastor Gino

Onze-Lieve-Vrouw
Oorzaak Onzer Blijdschap - Tongeren

Heilig Hart

Er zijn vele manieren om naar Jezus te kijken en elke tijd heeft wel zijn eigen favoriete wijze gehad.
Jezus zien als Koning gebeurde misschien vooral in de ontstaanstijd van de Chiro; velen zien tot vandaag in Jezus de bron voor hun sociale inzet. Vorige week vonden we in Jezus inspiratie op het feest van het Sacrament – Jezus die zich in Brood en wijn als voedsel geeft. Deze week kijken we naar Jezus als het Heilig Hart, feest van morgen, vrijdag. We kijken in essentie natuurlijk altijd naar dezelfde figuur. Maar er wordt gekeken vanuit een andere hoek, een verschillend perspectief, waardoor men telkens andere aspecten bekijkt.
Wat je bedoelt als je tegen iemand zegt: “Jij bent mijn hartje!”, hoeft waarschijnlijk weinig betoog. Vrij algemeen wordt het hart bekeken als de woonplaats van de liefde – vraag dat ook maar eens aan iemand die in de ban is van een “hartendief” of iemand die afziet omwille van een “gebroken hart”.
Kijken naar Jezus Heilig Hart is kijken naar de liefde waarmee Jezus liefheeft en dan liefst niet (alleen) naar zijn liefde voor mensen lang geleden of ver weg, maar zijn liefde voor mij. Misschien hebben niet alle afbeeldingen en prenten die ooit gemaakt zijn van Jezus Heilig Hart de tand des tijds even goed doorstaan. Maar in wezen is het thema bijzonder ‘jong’, fris en levendig: Jezus die mij bemint, liefheeft, waardeert, kansen geeft en bemoedigend toelacht. Tegelijk zo fragiel en kwetsbaar, maar evenzeer sterk en onverwoestbaar, zoals de liefde altijd is.
Ik mag het morgen vieren in de onvolprezen basiliek van het Heilig Hart van Koekelberg, zo omstreeks 19 uur. Allen die zich in Zijn liefde weten zijn meer dan welkom!

Tony, pastor

Een bloemenmuur

Het werd hoog tijd, de ijsheiligen waren al uit het zicht verdwenen en de maand juni was net gestart, maar de tijd ontbrak om er werk van te maken. Maar afgelopen zaterdag kwam het er eindelijk van. Ik kleedde mijn kale terraswand weer aan met bloemen, één jarigen en telkens weer anderen, naargelang het tuincentrum dat jaar in de aanbieding heeft en mijn verbeelding al een kleurcombinatie in gedachten heeft. En dit jaar maakte ik er één grote mengeling van: op elke rij staat er ééntje van de vijf verschillende soorten. Ik hou van kleuren en hoe kun je dat beter uitdrukken dan in bloemen? Ze geven niet alleen kleur aan je dag maar ‘fleuren’ hem ook op. Ook al zit ik niet zo vaak op mijn terras, de open terrasdeur bij dit mooie warme weer biedt me een mooie kijk op de bloemenmuur. Ten opzichte van huisdieren hebben bloemen heel wat voordelen, je hoeft ze niet uit te laten en ze treuren ook niet als je ze te veel alleen laat. Ze lopen ook niet weg, ze blijven trouw staan waar je ze hebt geplant. Regelmatig water geven, dat wel, anders zou de fleurigheid snel verdrogen. Met de warmte van de zon, zijn dus ook de bloemen terug gekomen en dat neigt al wat naar vakantie of tenminste naar een tijd waarin het ritme lager komt te liggen. Om te genieten van een goed boek in de schaduw van mijn muur van bloemen. Meer hoeft dat soms niet te zijn…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Si quaeris miracula

Gisteren had pastor Mariette het over ‘mensjes kijken’ vanop haar terras en God zien. Dezelfde dag hebben we met haar en enkele andere pastores een boottocht gedaan als jaarlijkse uitstap. Nu was het niet meer zozeer ‘mensjes kijken’ maar ‘natuur kijken’. Zoveel groen, zovele mooie plekjes. In al die schoonheid mogen we ook iets van God zien.
Vandaag, 13 juni, vieren we de feestdag van Sint-Antonius. Niet die met zijn varken, maar de andere: die van Padua en van de verloren zaken.
“Si quaeris miracula” zijn de eerste woorden van een middeleeuwse beurtzang in het Latijn ter ere van Sint-Antonius. “Als je om wonderen vraagt”, betekenen ze. Velen vragen Sint-Antonius om hen te helpen iets terug te vinden dat ze kwijt zijn. Misschien kan hij ons helpen om de verwondering en de dankbaarheid voor al het moois dat we rondom ons zien of dat we meemaken, terug te vinden en iets van God erin te ontdekken.

Si quaeris miracula

“Als je om wonderen verzoekt, dan verdwijnen dood, dwaling,
rampspoed, duivel en melaatstheid; zieken staan gezond weer op.

Refrein: Bid voor ons, heilige Antonius!

Vloed en boeien wijken, 

jong en oud vragen en krijgen hun toebehoren en verloren zaken terug.

Gevaren lossen op, nood wijkt. 

Laat degenen maar vertellen die het meegemaakt hebben:  

die van Padua bijvoorbeeld.”

Trouwens, een zalige naamdag aan allen die Anton, Toon, Tony enzoverder heten…

Pastor Benno.

Mensjes kijken en God zien

De tijd van het jaar is weer aangebroken om te genieten van mijn lievelingsactiviteit: 'mensjes kijken'. Als de zon achter het flatgebouw verdwenen is, installeer ik mij op het terras en geniet van de voorbijgangers. Zeker bij tropische warmte zie je mensen op dat uur buiten komen voor een wandeling, al dan niet met hond. Wat me opvalt is de blijheid op hun gezicht, je ziet ze zichtbaar genieten. Niet het jachtige stappen maar kuierend wandelen.  Bij zo'n aanblik kan ik mij ontspannen. Groepjes mannen en vrouwen die elkaar zoveel te vertellen hebben, waarvan je de hechte band voelt doorheen gesprekken, hun lachen, de schouderklopjes. Zalig is het om die nabijheid te voelen. Dat ik daar getuige mag van zijn maakt mijn dag goed. Mensen die tijd maken voor elkaar, er zijn voor elkaar zonder dat een programma moet afgewerkt worden. Gewoon tijd maken om stil te vallen en er te zijn voor elkaar en voor God. Want is het God niet die tot ons spreekt door al dat moois dat mensen elkaar geven. Is Hij het niet die ons bij het stilvallen opmerkzaam maakt van het goede en het schone om ons heen. Alleen als wij er voor kiezen toont het zich, die kleine goedheid van mens tot mens, God in eigen persoon.

Pastor Mariette

© Mariette Dhondt

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 11 juni, Sacramentszondag - A: Johannes 6, 51-58

Op de zondag na het feest van de Heilige Drievuldigheid, dus op de tweede zondag na Pinksteren, vieren we het hoogfeest van het Heilig Sacrament: de liturgie van dit feest nodigt ons uit om stil te staan bij het mysterie van de eucharistie. De oorspronkelijke feestdag is de donderdag die eraan voorafgaat en dat is uiteraard een verwijzing naar Witte Donderdag. Maar dit feest mag hernomen worden op de zondag erna, zodat meer mensen het feest kunnen meevieren en de gelegenheid krijgen om te mediteren over de diepe betekenis van de eucharistie, die in het centrum van het leven der christenen staat.
In het evangelie dat de Kerk ons dit jaar laat lezen zegt Jezus: « het brood dat Ik zal geven is mijn vlees ten bate van het leven der wereld ». Het gebruik van het woord ‘vlees’ klinkt voor ons, moderne westerse mensen, misschien wat raar, maar het is een verwijzing naar de realiteit van Jezus’ zelfgave op het kruis: Jezus heeft werkelijk zijn leven gegeven op het kruis, zijn lichaam is werkelijk op het kruis genageld; en zijn dood is het begin van nieuw leven geweest voor de mensheid. Tijdens de eucharistie gedenken wij het sterven en verrijzen van Jezus: « Heer Jezus, wij verkondigen uw dood en wij belijden tot Gij wederkeert, dat Gij verrezen zijt », zingen we dan ook. En door te eten van het eucharistisch brood en te drinken uit de beker hebben wij deel aan zijn leven, het leven van de Verrezene: « wie dit brood eet, zal in eeuwigheid leven », zegt Jezus nog. Hij is immers het Leven zelf, en wij ontvangen Hemzelf ‘onder de gedaante van’ brood en wijn. Want tijdens het Laatste Avondmaal heeft Hij gezegd over het brood en de wijn die Hij aan zijn leerlingen uitdeelde: « dit is mijn lichaam », « dit is mijn bloed ». Bij de Communie ontvangen wij Hem van wie het lichaam op het kruis is gestorven en die zijn bloed voor ons vergoten heeft: Jezus zelf, helemaal. En wij weten Hem werkelijk aanwezig ‘onder de gedaante van’ brood en wijn. Hij heeft zichzelf gegeven op het kruis en geeft zich aan ons in de eucharistie opdat wij zouden leven, met Hem, over de dood heen. En opdat wij leven zouden kunnen geven aan elkaar: voor elkaar zouden kunnen leven, zoals Hij het ons heeft voorgeleefd, tot in de dood. In onze zelfgave mogen wij zijn dood en verrijzenis ervaren en ontdekken dat het Leven leeft. Hij is verrezen, Hij leeft en wij leven met Hem. Groot is het mysterie van ons geloof.

Pastor Benno

Glasraam brood en wijn, St Michael de Aartsengel kerk, Findlay, Ohio
© Wikimedia Commons

Wild leven

Ik ben voor het moment in Nemi, een dorpje dichtbij Rome in de bergen, als een van de secretarissen van het Algemeen Kapittel van Scheut-CICM. Bij mijn wandeling vandaag kwam ik een grote groep paarden tegen die wild graasden, zonder enige hekken rondom. Ze hadden blijkbaar veel vreugde met die vrijheid want ik hoorde ze regelmatig hinniken en de veulentjes dartelend meelopen.
Hoe zou het met ons zijn mochten zo eens wat van onze “beperkingen” wegnemen? Verslaving, addictie, bekrompenheid, gehechtheid, zelfzucht, en noem maar op.
Maar toen ik wat langer er verbleef zag ik een persoon op zijn paard die de kudde hoedde. Zo is het ook in het religieus leven. God is diegene die ons beperkingen oplegt voor ons best. Het woordje “sacrare” (heiligen) betekent letterlijk afscheiden. Het Heilige is inderdaad afgescheiden van het Profane. Echter, de geboden van de TORA, de vijf boeken van Mozes, wordt beschouwd in het Jodendom als een omheining met openingen. Waarom? Omdat we zo onszelf kunnen zijn en toch vrij zijn. Moest alles kunnen, dan is dat geen echte vrijheid. We zouden de vrijheid van de ander ermee beperken. Het is dus goed om jezelf gezonde beperkingen op te leggen…

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Vleermuis

In mijn tuin woont een vleermuis. Ik heb nog niet ontdekt waar hij juist woont, maar elke zomerdag bij valavond komt hij tevoorschijn. Hij woont er al lang. Toen ik ruim tien jaar geleden in die pastorie ging wonen, was hij er al. Ik weet niet juist hoe lang vleermuizen leven. Ik ga ervan uit dat het niet dezelfde is na al die jaren, maar een nazaat. Its a family affair zeg maar. Nu weet ik niet of u iets hebt met vleermuizen. Als u graag eens bij valavond in mijn tuin naar the return of the batman wil komen kijken bent u hartelijk welkom (maar u moet wel zelf de film meebrengen). Ook het nachtelijke genieten van Die Fledermaus behoort tot de opties (als u ten minste luistert met respect voor de nachtrust van de buren). (En van mezelf.)
Sommige mensen zijn angstig, zelfs panisch voor deze diertjes. Chiroptofobie noemt dat volgens nonkel Google. Dat is zeker niet mijn geval: ik kan de sierlijke vliegkunst met bewondering bekijken en zelfs wegdromen bij zoveel elegantie en stuurmanskunst. Omdat ik weet dat vleermuizen grote insectenvangers zijn en omdat de muggen tot de minder geapprecieerde aanwezigen rond mijn huis behoren, voel ik zelfs erkentelijkheid jegens deze jager, vooral ook omdat hij een duidelijke voorkeur heeft voor mijn tuin: ik zie hem zelden of nooit boven de tuin van de buren.
Toen ik gisterenavond onwillekeurig in mijn tuin keek – het was al over tien uur – zag ik hem bezig. Het gaf een vertrouwd gevoel, mijn tuin is bewoond door een soort van bondgenoot. In alle eenvoud is ook dit dier teken van God die zag dat zijn Schepping goed was. Het maakt de nacht wat minder onherbergzaam.

Tony, pastor

In geval van nood glas breken

‘In geval van nood, breek het glas’. je kent het wellicht wel: een bakje met daarin een sleutel of een hamertje om in één of andere noodsituatie redding te brengen. Het bracht de commerciële wereld op ideeën en heel wat bedrijven hebben er brood ingezien om te promoten als geschenk. Je kan het zo gek niet bedenken of je vindt het wel op internet: van geld over wol tot chocolade onder glas. Je vindt zelfs een handleiding om er eigenhandig eentje te knutselen met jouw eigen cadeautje erin. Het heeft wel iets origineel zo’n geschenk. Het exemplaar op de foto was een cadeautje van mijn zus aan iemand. Ik had het nog nooit gezien en vond het een knap idee om iemand mee te verrassen. Het lijkt wel bijna te mooi om te openen en te gebruiken. Chocolade blijft daarenboven heel lang goed. Ideaal om een kleine honger te stillen. Maar wat zouden we echt willen als we echt in nood komen? Wellicht iemand, een levende persoon, een familielid, een vriend die ons te hulp komt. En die steek je niet in een doosje achter glas… Wel in je gsm. Daarin kan je best het telefoonnummer opslaan van iemand die men moet contacteren als je een ongeval hebt of zo. Je doet het onder ICE, in case of emergency, in geval van nood, een internationaal gekende code.. Hopelijk moet men het nooit gebruiken voor jou en lukt het al met een lekker stuk chocolade…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Een bankje

Zondag was ik uitgenodigd op het verjaardagsfeest. Een goede vriendin vierde met familie en vrienden haar 75ste verjaardag. Het was deugddoend om samen te vieren, mensen terug te zien die je al lang niet meer gezien had. Een ontroerend moment was toen haar vriend het woord nam voor een ‘korte speech’ zoals hij zelf zei. Hij had een gedicht geschreven voor haar: ‘Twee oudjes op een bankje …’ omdat ze tijdens het wandelen af en toe uitrusten op een bank. Ik wens hen nog heel veel ‘bankgeluk toe’.
Vandaar dat ik voor deze blog er toe kwam om over een bankje te schrijven. U mag er ook een ‘bank’ van maken als u wil. Je ziet ze niet vaak meer aan de straatkant voor een huis, zoals vroeger. Maar je komt ze wel tegen in de stad, in een park, in een bushokje, … Ik kom ze zelfs tegen op mijn wandelingen zoals bij de molen in Woluwe. Er zitten vaak mensen te lezen, te keuvelen, te rusten, te genieten van het uitzicht, …
Nog niet zo lang geleden kwam ik op een wandeling langs de molen. De wieken draaiden want in de zomermaanden is de molen tweemaal per maand in gebruik en kan je hem bezoeken. Het liep tegen het einde van het bezoekuur maar ik mocht nog naar binnen. Buiten zaten mensen op de banken te kijken naar het oprollen van de zeilen aan de wieken. Ook een jonge gezin deed dat. Blijkbaar vond het zoontje van een jaar of drie het vreemd dat ik niet ging zitten. Hij vroeg waarom ik dat niet deed. Zo ben ik even blijven babbelen met hen.
Misschien moet ik wat vaker op een bankje gaan zitten. Misschien komt er wel iemand naast me zitten. Zou het dan kunnen dat Jezus zegt: ‘Merk je dat Ik naast jou kom zitten?’ ?

Pastor Chris

© Pixabay

Ontmoeten en getuigen

Het voorbije weekend stond bij mij in het teken van ‘ontmoeten’ en ‘getuigen’.
Het begon vrijdagavond in de Abdij van Ter Kameren waar alle Brusselse diakens verwacht werden om het bijna gedane werkjaar af te sluiten in aanwezigheid van Mgr Kockerols. Onze bisschop ging voor in de Eucharistie en hij stond in zijn homilie rond het Evangelie van de uitdrijving van de handelaars uit de tempel stil bij enkele kernpunten die ook onze diaconale dienstverlening dienen te ondersteunen: gebed en eerbied voor het sacrale van onze kerken. Nadien was er, buiten in de kloostertuin, een aperitief en een maaltijd en tijd om naar de twee niet-Franstalige leden van de fraternité te luisteren, ikzelf en Michael Kuhn die lang in de Europese Bisschoppenconferentie actief was en nog steeds in de Duitse parochie.
Zaterdag mocht ik, in het kader van mijn ‘nodig eens een diaken uit’-blog, te gast zijn bij parochianen thuis. Het was een aangename kennismaking en gesprek in een mooi huis en er stond een heerlijke brunch te wachten op mij. Ik heb genoten van de gastvrijheid, van de interesse van de kinderen en van het getuigenis hoe het koppel elkaar heeft leren kennen, hoe ze in het leven staan en welke plaats Jezus in hun leven heeft.
Zondagnamiddag mocht een ziekenhuispastor, echtgenote van een diaken, en ikzelf, als gevangenisaalmoezenier, gaan getuigen over ons engagement en in gesprek gaan met de twee Franstalige kandidaat-diakens van het Aartsbisdom en hun begeleiders, Luc en Claude, beide ook diakens. De beide kandidaten beginnen binnenkort aan hun stage en misschien hebben we ze kunnen inspireren.
Op het feest van de H. Drievuldigheid vierden we deze zondag dat God in zichzelf relatie is: de Vader, de Zoon en de Geest. Het is ook aan ons die relaties waar te maken en ik voel me gezegend door de kansen en mogelijkheden die ik dit weekend heb gehad.

Diaken Dirk

© Benoit Nissen

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 4 juni, Heilige Drievuldigheid-A : Johannes 3, 16-18

Op het feest van de Heilige Drievuldigheid doet de liturgie ons mediteren over het grote mysterie van Gods Drievuldigheid of Drie-eenheid : God is Vader, Zoon en Heilige Geest ; drie Personen in één God.
Het kan een beetje raar lijken dat juist in het evangelie van dit feest wel gesproken wordt over de Vader en de Zoon, maar niet over de Heilige Geest : « Zozeer heeft God de wereld liefgehad, dat Hij zijn eniggeboren Zoon heeft gegeven, opdat al wie in Hem gelooft, niet verloren zal gaan, maar eeuwig leven zal hebben ». En toch.
« Zozeer heeft God de wereld liefgehad… » God is liefde. Die woorden zijn ons zo bekend en worden zo dikwijls herhaald, dat ze misschien niet meer tot ons doordringen, dat we niet meer beseffen wat ze eigenlijk betekenen : de kern van alles, het mysterie dat ons draagt en omgeeft, is liefde. De essentie van ons bestaan is : dat wij bemind worden. Onze oorsprong en onze bestemming is : liefde.
Die liefde hebben we leren kennen in Jezus. Door Hem weten we dat God liefde is, dat Hij ons graag ziet. Dat is niet zomaar een toevallige ontdekking geweest. Integendeel, God heeft zich willen doen kennen in Jezus, Hij heeft zelf het initiatief genomen om ons te doen ervaren dat Hij ons graag ziet : de Vader heeft ons « zijn eniggeboren Zoon gegeven » .
En waarom ? « Opdat al wie in Hem (de Zoon van God) gelooft, niet verloren zal gaan, maar eeuwig leven zal hebben ». God wil dat wij leven, gelukkig leven, de volheid van leven be-leven, altijd leven, Liefde wil dat de beminde leeft. Wij zijn bestemd om in en van Gods liefde te leven, zelfs over de dood heen.
God reikt ons zijn liefde aan in Jezus. Die liefde aanvaarden is : geloven. Geloven is veel meer dan iets aannemen met je verstand. In ons werkwoord ‘geloven’ zit het Engelse werkwoord ‘to love’, beminnen. Beide hebben etymologisch dezelfde stam. Geloven is : de levende Jezus in je leven binnenlaten, in relatie met Hem gaan leven, Hem beminnen, Hem graag zien. Dat is een persoonlijke keuze. Geloven is kiezen voor Jezus, voor God, voor het leven. En dat is het wat de Heilige Geest in ons bewerkt. Hij is het ‘liefdevuur dat ons doordringt’, zoals we zingen in het bekende lied. De Heilige Geest is Gods ‘aantrekkings-kracht’ in ons die ons op Hem richt. God ziet ons zo graag, dat Hij ons niet alleen laat in onze keuze voor het leven, voor het geluk, voor de liefde, voor Hem. Hij trekt ons naar zich toe. Hij wil ons laten leven in de liefde, die Hij zelf is.

Pastor Benno

Gods eniggeboren Zoon
© Vsnetsov via wikimedia commons

Feest van Gods Liefde

Komende zondag vieren we in de Kerk ‘Drievuldigheidszondag’, traditiegetrouw de zondag na Pinksteren. We vieren dan dat God Vader, Zoon en Geest is. Het mag dan wel een feest zijn, toch hebben velen van ons het moeilijk met de Drie-eenheid. Want hoe moeten we ons dit immers voorstellen? In ieder geval is het belangrijk om in te zien dat het gaat om één en dezelfde God, met name een God van liefde die een verbond wil aangaan met ons mensen. Onze God is uit op relatie. Dit komt heel sterk tot uiting in het Eerste Testament waar we een God zien die voortdurend een verbond wil aangaan met het volk Israël. Denk maar aan de uittocht uit Egypte, waar God als een Vader zijn volk bevrijdt en het leidt naar het beloofde land. Maar dit volk is echter vaak ontrouw aan dit verbond, en gaat eigen wegen. Vandaar dat God besluit om zijn verbond nog duidelijker te maken door te midden van de mensen te komen wonen. Hij zendt zijn eigen Zoon. Zo wordt hij vlees en bloed in Jezus Christus, in de hoop dat de mensen dit liefdesverbond dat God wil aangaan beter zouden begrijpen als ze God in Jezus tastbaar nabij weten. In Jezus wil God zijn verlangen om met ons in relatie te treden nog meer in de verf zetten dan Hij tot nu al deed. Hij gaat als het ware nog een stap verder in Zijn liefde. Maar ook nu weer loopt het verkeerd af. Opnieuw wordt deze liefde niet ten volle geaccepteerd, begrijpen mensen God niet, en wordt Jezus zelfs ter dood gebracht. Maar God geeft niet op. Hij blijft aanhouden met zijn liefde. Hij stuurt ons zijn Geest. Daar waar God in Jezus al heel tastbaar nabij komt, komt Hij nu nog intenser nabij met Zijn Geest. Hij komt in ons wonen. Dichter dan dat kan God als het ware niet meer komen, intiemer dan dit kan het niet worden. Hij komt ons bezielen met zijn liefdesvuur, met zijn Geestkracht. Op die manier wordt God ‘interior intimo meo’ om het met de woorden van de Heilige Augustinus te zeggen. God wordt intiemer en komt dichterbij dan dat ik bij mezelf kan zijn. Kortom, het feest van de heilige Drievuldigheid is het feest van Gods liefde, het feest van een God die nooit opgeeft om ons lief te hebben, het feest van een God die op onze deur blijft kloppen. Als dat geen reden is om feest te vieren! En om dit feest wat luister bij te zetten kan je hier de hymne ‘O Lux beata Trinitas’ beluisteren van William Byrd uit 1575.

Pastor Gino

En plots is de mis uit...

Het Pinksterfeest ligt achter ons. De tijd van zeven weken - vijftig dagen - na Pasen is voorbij. Als je daar de pakweg zes weken van voorbereidingstijd die begon op Aswoensdag bijtelt, dan heeft heel deze paascyclus dertien weken geduurd - juist een kwart van het jaar. Als het dan Pinksteren is, is het ineens gedaan (al volgt er in ons land nog wel een tweede Pinksterdag). Als de Geest komt, worden we prompt op straat gezet, zo lijkt het wel.
Toen ik als kind de Eucharistie meevierde (en, toegegeven, mij wel eens verveelde...) dan wist ik dat het na de Communie niet lang meer duurde. Eens de communie ontvangen, was het vrij prompt gedaan en werden we op straat gezet, zo leek het wel: "Ga, dit is uw zending!" (Ite, missa est!).
Het is gelijkaardig. Na het topmoment is het niet de bedoeling om nog te blijven treuzelen, maar worden we terug naar onze dagelijkse bezigheden gestuurd.
Eigenlijk is dat een mooie gedachte. Het maakt duidelijk dat het uiteindelijk doel van de Kerk... buiten de Kerk ligt. Het is geen gezellig clubje (af en toe mag dat wel natuurlijk) waar we alleen nog zouden willen blijven om nooit meer weg te gaan, maar het is een plaats om even op adem te komen, om vervolgens weer 'naar de wereld te gaan', de draad van ons leven op te nemen en de uitdagingen (of soms: de hardheid) van het leven (en het liefhebben) beter aan te kunnen.
Zo zijn we dus, Pinksteren voorbij, terug in de tijd beland om al onze aandacht te geven aan de mensen rond ons en met vernieuwde kracht te proberen om iets voor hen te betekenen. In het lijstje van de mooiste maanden in het jaar, is juni voor mij zeker niet de minst favoriete...

Tony, pastor.
tony.frison@skynet.be