Een teken

Deze vakantie ben ik een paar dagen op mijn eentje wat gaan wandelen in de Ardennen. En om mijn weg niet te verliezen heb ik dankbaar gebruik gebruikt van de rood-witte wegaanwijzingen van GR (Grand Randonnée). Je vindt ze in geheel Europa en doorkruisen de mooiste natuurgebieden van het land. Ik heb die langs de Lesse genomen, de GR 17.
Het is zo dankbaar om deze tekens te kunnen volgen. Maar soms dwalen de gedachten af bij de lange wandelingen en voor je het weet loop je verloren. Geen tekens meer om te volgen! Wat te doen nu? Nog wat verder lopen of direct terugkeren naar waar je het laatste teken hebt gezien? Dat teruglopen voelt soms als een straf aan.
Tijdens de wandeling dacht ik aan de zondagsviering. Dat werkt ook een beetje als een teken in ons leven. We luisteren naar de lezingen, de preek, en genieten van het ritueel, en gesterkt gaan we verder op weg in het leven. Maar soms negeren we het teken, gaan we niet naar de viering om een of andere reden, en lopen we langzaam verloren in de drukte van het leven. Dan moeten we durven naar onszelf kijken en terugkeren naar daar waar we hebben afgehaakt. Velen gaan daarom ook te biechten gewoon om te zeggen dat ze al een tijdje niet meer naar de Kerk zijn geweest. Berouw hebben omdat we God vergeten hebben in ons leven. De Eucharistie is een teken door Jezus voor ons gesteld. Laten we dit teken niet verwaarlozen.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Musiceren

Het ging al voor de 45e keer door maar voor mij was het mijn eerste deelname: de muziekstage voor traditionele volksmuziek in Gooik. Vijf dagen lang musiceren, genieten van optredens, dansen tijdens de volksbals, spontaan jammen met andere muzikanten en ook veel bijleren. Er zijn 25 ateliers die gaan van accordeon, doedelzak, hakkebord, hommel, dans, mandoline, zang, samenspel tot kinder- en jeugdateliers. Ik koos ervoor om bij te leren met de mandoline. Om helemaal in de sfeer te blijven had ik net als vele anderen mijn tentje opgeslagen op één van de kampeerterreinen in het dorp. Het is een intense week geworden vol muziek en ontmoetingen met nieuwe en bekende gezichten, mensen waarvan je niet wist dat ze dezelfde passie deelden. De deelnemers komen uit alle hoeken van Vlaanderen en zelfs uit Nederland zakt men af naar deze stage omdat hij zo uniek is. Dat vertelden ook een paar buitenlandse lesgevers uit Frankrijk en Zweden. Af en toe zijn er ook toonmomenten waarbij men aan de anderen laat horen wat men al geleerd heeft. Maar één van de sterke momenten was ook de middag toen heel wat groepen een nummer gingen spelen of zingen voor de mensen uit het woonzorgcentrum in de dorpskern. Sommigen speelden zo voor hun eigen vader of moeder. Het was voor ons deelnemers ook een gelegenheid om de meeste ateliers eens aan het werk te zien. Maar bovenal is het een dankbaar moment want muziek verbindt en anderen laten meegenieten van jouw muziek is één van de mooiste aspecten aan musiceren. De glunderende gezichten van de bejaarden spraken boekdelen.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Verwondering

‘Wat mij verwondert, is wat mij raakt’ (BZN 3/9/2024)

Tussen ‘verwondering’ en ‘bewondering’ zijn er maar enkele letters verschillend. Voor mij stonden deze woorden in de voorbije vakantiemaanden dicht bij mekaar.
Ik moest een aantal keren naar het Medisch Centrum en het ziekenhuis voor onderzoeken. Telkens was ik geraakt door de vriendelijkheid van de mensen die ik daar mocht ontmoeten: de vrijwilligster aan het onthaal die me wegwijs maakt, de verpleegster en dokter(es) die je geruststellen en uitleggen hoe het onderzoek zal verlopen, …
Vriendelijkheid maakt in die omstandigheden en zovele andere een wereld van verschil.
Maar ook in het samenleven van mensen, in de dagdagelijkse momenten kan een gebaar van vriendelijkheid mij raken. Ik neem vaak het openbaar vervoer en maandag was jonge vrouw gevallen in de bus. Onmiddellijk bekommerde de dame die het dichtst bij haar zat om haar. De bus stond nog stil en ook de chauffeur kwam vragen of het ging, of hij geen ziekenwagen moest bellen. Toen dat niet nodig was, kwam hij nog een energiereep brengen want de vrouw zei iets van een flauwte of zo.
Het zijn maar kleine dingen, zou je kunnen zeggen, maar ze maken vaak een wereld van verschil.

Pastor Chris

© Pixabay

Feeëriek

Rond 15 augustus was de Grote Markt van Brussel weer het decor voor het prachtig bloementapijt dat tweejaarlijks wordt aangelegd. Deze keer in Art Nouveau stijl en met dahlia’s in plaats van de gebruikelijke begonia’s. Zowat 120 vrijwilligers legden bijna één miljoen bloemen neer in een schitterend patroon. Door een tip was ik ’s avonds gaan kijken en de muzikale lichtshow op de historische gebouwen maakten er een betoverend geheel van. Een feeëriek schouwspel ontvouwde zich voor de ogen van de vele toeristen die massaal aanwezig waren. Heel de wereld leek er neergestreken te zijn en velen zullen met verwondering en verbazing gekeken hebben. Bij het einde van de lichtshow klonk er volop applaus, terecht. Het treft me telkens weer hoe muziek en licht ongeziene dingen kunnen te voorschijnen. Vaak moet het hip en flitsend zijn om mensen nog te kunnen bekoren maar de schoonheid van het bloementapijt, badend in het licht was meer dan voldoende. ‘De schoonheid kan de wereld redden’ schreef Dostojevski. Niet alleen wat esthetische mooi is maar ook het schone, wat veel groter is en meer omvat dan wat we vanbuiten zien. Daarom bedoelt men eerder ‘het schone kan de wereld redden’, het schone, het edele in de mens. Of mag je ook zeggen, het goddelijke dat in ons gelegd werd? En dat is groter en krachtiger dan al het donkere in onze wereld.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre