Tijd voor iets of iemand anders

Heb jij al jouw kerstboom gezet? Of wacht je nog even tot Sinterklaas voorbij is? En wat wordt het dit jaar? Een echte of een valse? Of ga je de alternatieve toer op door eens iets anders te doen dan gewoonlijk, en te kiezen voor een houten constructie, een lichtsculptuur, of een andere creatieve oplossing? Als je nog inspiratie zoekt, dan kan het kerstfilmpje van John Lewis, de Britse warenhuisketen, misschien helpen. Ieder jaar wordt er in het Verenigd Koninkrijk reikhalzend uitgekeken naar dit filmpje om de kerstinkopen op gang te trekken. En ik geef toe, het filmpje is vooral bedoeld om ons aan te zetten om onze ‘Christmas shopping’ bij John Lewis te doen, maar ieder jaar opnieuw slagen ze erin om te ontroeren. Ook dit jaar weer. Deze keer heeft Andrea Bocelli trouwens zijn stem verleend voor de zang bij het clipje met het lied ‘La vita è una festa!’. Je kan het filmpje hieronder bekijken. Het gaat over een jongetje dat zijn eigen kerstboom plant en laat groeien, maar uiteindelijk is de kerstboom niet echt wat je kan noemen ‘traditioneel’, en wordt ze door de rest van de familie verbannen, omdat ze wat te anders is dan de rest. Hoe het uiteindelijk afloopt, dat zie je in het filmpje. Voor mij is het een mooi voorbeeld van hoe traditioneel en vastgeroest wij vaak zijn. Wat of wie niet past in het plaatje, wordt vaak meewarig bekeken of zelfs aan de kant gezet. Nochtans kan anders zijn soms zo verrassend mooi zijn. Is trouwens ook onze God niet zo anders dan dat wij het hadden verwacht? Hij komt aanwezig in een klein kind op een plek en bij mensen waar niemand zijn aanwezigheid had vermoed. Kerstmis is eigenlijk het feest van het onverwachte anders zijn van God, van zijn onvermoede aanwezigheid. Laten we misschien in de komende adventstijd ons hart des te meer openzetten het andere. Laten we de schoonheid ontdekken van wie anders is en wat anders is dan we gewoon zijn. Advent dus als de perfecte tijd voor iets of iemand anders. Een mooie ‘andere’ adventstijd toegewenst!

Pastor Gino

‘t Kuipke

Ondertussen weten velen onder jullie dat ik van fietsen hou. Ook onder de vrienden van IJD (Interdiocesane Jongerenpastoraal) is dat bekend en zo kon ik een kaart van een vrijgekomen plaats voor de Wielerzesdaagse van Gent overnemen. Het was zo’n 45 jaar geleden dat ik nog eens in ‘t Kuipke van Gent geweest was. Nu mocht ik terug van de partij zijn. Het werd een feestelijke avond van gespannen en bewonderend toekijken naar wat de renners op de wielerpiste lieten zien. De verschillende nummers en disciplines zoals puntenkoers, afvallingskoers, derny volgen mekaar in snel tempo op. De vrienden, waarvan de meesten al jaren komen, wijdden me verder in om beter te begrijpen wat er zich allemaal ontrolde voor onze ogen. En dat aan duizelingwekkende snelheden doorheen de hoge bochten. Na elke koers werden de winnaars in de bloemen gezet. Telkens koppels want men rijdt in ploegen van twee. Welk een voorbereiding hebben ze doorgemaakt om zo te kunnen strijden voor de overwinning, zes dagen lang. Het liet me denken aan de apostel Paulus en wat hij schrijft in zijn eerste brief aan de Korinthiërs: ‘Je kan de christenen vergelijken met hardlopers die meedoen aan een wedstrijd. Net zoals hardlopers moeten wij veel opgeven in ons leven. En net zoals hardlopers hebben wij er alles voor over om de eerste prijs te winnen. Maar willen geen gewone prijs. Voor ons is de prijs het eeuwige leven’ (1 Kor. 9,24-25). Deze renners trainen veel en lang om daar in het Kuipke te kunnen rijden. Wat doen wij in ons leven vandaag om als christen te leven? Hoe spannen we ons in? Mag het ons wat kosten...?

Pastor Guido

't Kuipke © Guido Vandeperre

Rechtstaande bidden

Het schilderij dat ik hier toon heb ik gezien in de Abdij van Averbode tijdens de driedaagse studiedagen die het CCV dit jaar organiseerde voor de pastores van de Nederlandstalige pastoraal in Brussel. Het toont de abdijkerk van Averbode in vroegere jaren. Zo anders dan nu met al die stoelen… maar mooi ook om door de leegte het geheel goed te kunnen zien. Het toont ook aan dat men vroeger veelal staande de vieringen bijwoonde, zoals men dat nog doet in de Orthodoxe kerk.
Op het Liturgisch Congres in Blankenberge vorige week kwam er ook een Orthodoxe priester spreken over hun wijze van liturgie vieren. We hebben dit aspect van de liturgie wat verloren in Vlaanderen, om verschillende redenen, maar daarmee ook een deel van de dynamiek van de liturgie. Het staan is te verbinden met het rechtopstaan van Jezus in zijn graf, de Verrijzenis, en onze deelname daaraan.
Rechtop staan is zelfs een yoga positie. Het leert ons goed geaard te zijn, « met de voeten op de grond staan » zoals men zegt. Misschien kunnen we proberen om wat meer recht te staan tijdens de viering, voor zover het lichaam het toestaat, en daarmee meer bewust deel te nemen aan de verrijzenis van Jezus, en de komst (advent) van het licht in ons leven.

Pastor Peter

De abdijkerk van Averbode in vroegere jaren
© Peter Baekelmans

Regen

Ik heb gisteren genoten van wat zon en droog weer in de namiddag. Ik zou me echt niet aan weersvoorspellingen willen wagen voor vandaag en de komende dagen. Alhoewel regen tot de reële mogelijkheden behoort. Misschien jammer genoeg, kunnen we zeggen. Al zijn ze in sommige landen of streken waar het vaak regent van mening: er is geen slecht weer, alleen slechte kleding. Ik wil dat niet tegenspreken maar verkies toch de spreuk ‘Na regen komt zonneschijn’.
Van 6 tot 11 november was ik cultuurreis in Spanje, meer bepaald in de regio Extremadura aan de oostgrens van Portugal. En de meeste dagen hadden we overdag zon: deugddoend was dat! De twee laatste dagen brachten we door in Toledo. Op de heenweg regende het wat maar we zaten gelukkig in de bus. Plots was aan de hemel een regenboog te zien: prachtig! En ik dacht aan het Godly Playverhaal dat ik de zondag na mijn thuiskomst mocht vertellen aan de kinderen van het eerste jaar catechese: ‘De ark en de vloed’. Het verhaal vertelt hoe God de wereld wil hernieuwen en hoe Hij aan Noach en zijn familie de opdracht geeft om een ark te bouwen. Na veertig dagen en nachten regen stuurt God een sterke wind om het water te laten opdrogen. Uiteindelijk rust de ark terug op vaste grond en kunnen dieren en mensen de ark verlaten. Zij bouwen een altaar om God te danken. En plots verschijnt aan de hemel een regenboog: een teken van Gods verbond met de mensen! Bij het zien van een regenboog, moet ik steeds aan die Bijbeltekst denken. Gods verbond met mensen houdt nooit op. Daar mogen we op vertrouwen.

Pastor Chris

© Pixabay

Breng hem thuis

Zaterdag mocht ik een verjaardagscadeau verzilveren. Ik kreeg een ticket voor de musical 'Les Misérables' in Gent. We waren goed op tijd vertrokken want regen en wind en wegenwerken in Erpe Mere... je kan maar beter je voorzorgen nemen. Alles verliep vlot, we waren zelfs een half uur op voorhand. Parking dichtbij, wel slechts 68 van 1043 plaatsen vrij, dat werd dus zoeken. Tot -4 zijn we gegaan.
De voorstellig was prachtig, ik zou het iedereen aanraden. Ik had het 25 jaar geleden al gezien en was er daarom zo op gebrand om het terug te zien. Een scenario om kippenvel te krijgen, mooi gezongen, live muziek. Een droom van een avond.
Maar dan begon de ellende, verschillende automaten om je parkeerticket te valideren waren buiten gebruik, met als gevolg een file van hier tot in Tokio. Mijn zoon ging aanschuiven, ikzelf ben naar de -4 gegaan en in de auto blijven wachten. Pas na driekwart uur kwam hij terug met het gevalideerde ticket.
Wat zie je in zo'n ondergrondse parkeergarage zo na elf uur 's avonds? Mensen met blije gezichten die naar hun auto stappen, want ook zij hadden blijkbaar genoten van de avond, tot ze in de file naar de uitgang terecht kwamen...
Mijn aandacht werd getroffen door een man, een jonge dertiger vermoed ik, in een gele oliejekker. Hij was duidelijk op zoek, hij kon blijkbaar zijn auto niet vinden. Zeker een half uur heb ik hem zien rondlopen en toen wij wegreden was hij nog altijd op zoek. Hoe ellendig moet dat zijn? Op -4 tussen de uitlaatgassen van auto's en na een half uur nog altijd zoeken zonder resultaat. Hijzelf werd steeds wanhopiger. Ik had met hem te doen.
Als ik naar huis reed dacht ik hoe ellendig moet dat niet zijn als mensen elkaar kwijt geraken. Oorlog, ziekte, geweld,... ja zelfs de drukte van het leven leert ons dat we mensen uit het oog verliezen. Het transformeerde het thema van 'Les Misérables' echt wel heel concreet naar de dag van vandaag.
Ik hoop dat de man met de gele oliejekker nu ook een rustige zondagavond mag beleven. En hopelijk mag hij nu ook mee genieten van de titelsong van  'Les Misérables' 

Mogen wij allen thuis komen bij Hem.

Pastor Mariette

Kruis

Over een paar dagen vieren we het feest van Christus koning en sluiten daarmee het kerkelijk liturgisch jaar af. Ik kwam in aanloop naar dit feest bij dit kunstwerk uit van de Italiaanse kunstenaar Ciro (Roberto Cippolone). Hij gebruikt weggegooide voorwerpen en natuurlijke materialen om er iets anders mee te creëren. Hij wil via de schoonheid de diepere betekenis van dingen naar boven brengen. Deze foto toont Jezus aan het kruis met Maria en Johannes aan de voet ervan. Het is een onderdeel van de ‘Weg van Maria’ uit de kapel van de Focolaregemeenschap in Rotselaar. Elk tafereel heeft een kern uit leisteen waarin de contouren van Maria en andere figuren zijn ingekrast. Geen mooi afgelijnde kader errond, maar allerlei stukken hout vormen samen toch een harmonieus geheel. Stukjes die nog alleen goed waren om weggegooid te worden brengt Ciro samen tot iets nieuws dat schoonheid en kracht uitstraalt. Ook het kruis leek een einde te zijn. De leerlingen zien hun droom met Jezus bruusk eindigen. Het was zo hoopvol en inspirerend geweest en nu was alles uiteengespat. En toch komt er een begin van nieuw leven met een ongekende kracht die de wereld zal vernieuwen. Het kerkelijk jaar loopt naar zijn einde toe met dit feest van Christus Koning maar ook hier staat het nieuwe al aan de deur. Aan ons om het te ontvangen met de komende Advent.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

I’ve Got Plenty To Be Thankful For

Dezer dagen puilt mijn mailbox opnieuw uit met allerlei ‘Black-Friday-deals’. Want ja, volgende week vrijdag is het Black Friday, de dag waarop je tal van koopjes kan doen. We worden uitgenodigd om te kopen. Nu is het moment om je slag te slaan! Tegenwoordig duurt Black Friday bijna twee weken in plaats van één dag, en reeds vele dagen op voorhand kan je allerlei koopjes doen. Black Friday is de vrijdag na Thanksgiving, dat volgende donderdag gevierd wordt. In de Verenigde Staten is Thanksgiving een echte nationale feestdag. Op die dag wordt God gedankt voor de oogst en voor alle goede dingen in het leven. Het is een dag die vooral in familiekring gevierd wordt, en de traditionele kalkoen mag niet ontbreken. Het is een dag van delen, vieren en ontmoeten. Dankbaarheid staat bij dit alles centraal. Het is dus precies wat de naam van dit feest zegt: een dag “to give thanks” voor alles wat we krijgen en voor alle mensen die ons geschonken zijn. En omdat het land zo groot is en veel mensen ver moeten reizen om naar hun familie te gaan, zijn veel mensen eveneens vrij op de dag na Thanksgiving. Black Friday wordt dan ook beschouwd als de start van het seizoen van de kerstaankopen. Veel winkelketens grijpen dit bijgevolg aan om fikse kortingen te geven. Wat jammer eigenlijk dat enkel de traditie van Black Friday naar onze contreien is overgewaaid, en niet de traditie van Thanksgiving. Enkel de hyper-commerciële traditie hebben we overgenomen, terwijl we de waardevolle feestdag van de dankbaarheid uit het oog verloren zijn. Weten we nog wel te danken en te genieten van alles wat we krijgen? Zijn we nog blij en dankbaar voor alle mensen met wie we mogen samenleven en samenwerken? En is onze overvloed niet een keer genoeg? Misschien moeten we ons de komende dagen niet te veel laten leiden door de vele aanlokkelijke Black-Friday-deals, maar vooral de dag van Thanksgiving vieren, dankbaar zijn voor alle zegeningen die ons te beurt vallen, en samen met Bing Crosby het Thanksgivinglied zingen dat door Irvin Berlin geschreven werd: ‘I’ve Got Plenty to Be Thankful For’.

Pastor Gino.

Godly Play

Tijdens de voorbije herfstvakantie ben ik een driedaagse cursus Godly Play (Goddelijk spelen) gaan volgen. Voor wie Godly Play helemaal niet kent toch een woordje uitleg. Op de website van Godly Play Vlaanderen (https://www.kerknet.be/organisatie/godly-play-vlaanderen) stellen ze het zo voor: ‘Godly Play is een vernieuwende én diep gewortelde weg om vertrouwd te raken met de schatten uit de christelijke geloofstraditie. Het is een creatieve, speelse en ervaringsgerichte manier om Bijbelverhalen te verkennen met kinderen, jongeren of volwassenen. Godly Play wordt wereldwijd ingezet bij catechese en godsdienstonderwijs, in de pastorale zorg in ziekenhuizen en zorgvoorzieningen, bij momenten van bezinning en vorming met volwassenen.’
We waren met dertien deelnemers en twee ‘trainers’ die ons wegwijs maakten in deze methodiek. Er zijn drie soorten verhalen: parabels, heilige verhalen en liturgische verhalen. De twee begeleiders vertelden zelf als voorbeeld een parabel en een historisch verhaal. Daarna was het aan ons. Na een uurtje voorbereidingstijd mocht de eerste al beginnen, een spannend moment omdat je toch een bepaalde lijn moet volgen waarbij woorden en bewegingen van de handen mekaar aanvullen. Opvallend was de rust die er vanuit ging voor de toehoorders. Daarna volgden een aantal vraagjes zoals: ‘Ik vraag me af wat jij het mooiste vond in het verhaal; ik vraag me af wat jij het belangrijkste vond in het verhaal; ik vraag me af waar jij nu bent in het verhaal/ welk deel van het verhaal gaat over jour en ik vraag me af of we een stuk van het verhaal kunnen weglaten en toch nog het hele verhaal hebben dat we nodig hebben.’ Deze vraagjes brachten een mooi en diep gesprek op gang. We ontdekten hoe zo het verhaal wordt open gelegd en betekenis krijgt doorheen alle antwoorden. Het is een gezamenlijk vinden van betekenis en dus niet de verteller die alle wijsheid in pacht heeft. We kregen na de driedaagse allemaal ons ‘diploma’ van verteller maar waren vooral enthousiast om met Godly Play aan de slag te gaan. Ik kijk er naar uit…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Op weg en afscheid nemen

Soms zou je meer dan één blog kunnen schrijven over wat je op een zondag allemaal hebt beleefd. Maar af en toe, als je erin slaagt om de verbinding te zien tussen al die belevenissen, dan kan je het misschien samen brengen in één enkel blog. En dit, dit is een poging daartoe.
Tijdens de gemeenschapsviering in St Jozef en de potluck nadien luisterden we naar het getuigenis van Sébastien de Fooz. Na eerdere bedevaarten naar Santiago de Compostela, Rome en Jeruzalem, heeft Sébastien in 2019 een pelgrimstocht van 30 dagen in Brussel ondernomen met als enig voornemen welwillend naar de mensen te kijken, open te staan voor ontmoetingen en een plaats te vinden om te overnachten. Ik was getroffen door het feit dat hij zijn bedevaart in Brussel lastiger vond dan alle anderen en wel omdat hij geen richting had – niet wist waar naar toe, geen doel om te bereiken.
Deze namiddag hadden we het in de basiliek van Koekelberg over de synode over de synodaliteit, het samen op weg gaan van de Kerk. Hier is de richting wel klaar, minder klerikaal, meer broederlijkheid, inclusief – voor en met iedereen. Hopelijk wil iedereen mee!
Sébastien had het over de moeilijkste pelgrimstocht van allemaal, alhoewel die maar 30 cm lang is. Die van het hoofd naar het hart. De synode zal een lange weg zijn en niet ééntje van een jaar of twee of drie.
Sébastien had het over het afscheid nemen van zijn innerlijke weerstand en hoe het innerlijk zegenen van mensen hem op weg hield. In de basiliek hebben we afscheid genomen van onze Kardinaal als aartsbisschop – hij die zoveel mensen gezegend heeft, zo goed kon luisteren, zo hartelijk.
En het mooie van dit alles: we deden dit samen, we waren er voor elkaar, we luisterden naar elkaar. Wij waren Kerk: plaatselijk, bisdom, wereldkerk! En dat allemaal op een zondag. Een echte Dag des Heren.

Diaken Dirk

Getuigenis van onze synodevaderen © Dirk Van Erps

Eerbied voor de overledenen

Gisteren was ik voor het eerst op het beroemde kerkhof van Laken. Al die pracht en praal op de graven is een plezier voor het oog. Kleine kapelletjes voor de overleden familieleden, mooie grafzerken, tot hele standbeelden toe. En dat met op de achtergrond het majestueuze kerkgebouw van “Onze Lieve Vrouw van Laken”.
Maar het kerkhof is meest van de tijd gesloten om vandalisme te voorkomen, zeker met al die mooie doch broze glasramen. Waar is de eerbied voor de overledenen? Kan een volk dat zijn overledenen niet eert ook wel echt het leven eren? Een mooi verzorgde uitvaart is zo troostend voor de nabestaanden. Het geeft hen terug moed in het leven. De tijd van Allerzielen is weer achter de rug, maar daarom niet het zinvolle van af en toe de doden eerbiedig te herdenken en stil te staan bij wat ook ons leven betekent en kan betekenen voor anderen.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Waarheid

Eind oktober was ik in Asse voor een afspraak in het ziekenhuis. In tegenstelling tot de vorige keer waren de werken in de buurt van het ziekenhuis beëindigd en was er opnieuw een vlotte doorgang voor het verkeer. Mijn goedkeurend oog viel op dit aangelegde perk en vooral de zinsnede die in het beton was aangebracht: ‘Vandaag zit de waarheid op een troon. Morgen slaapt ze onder een brug’. Ze komt uit de pen van Johan Anthierens, bekend als journalist, columnist, publicist, schrijver en satiricus. Mijn aandacht was getriggerd en ik bleef staan om er deze foto van te nemen. Een schitterend idee om deze gedachte in beton te vereeuwigen. Misschien hebben ze er in de gemeente ook eerst heel wat over gediscussieerd? Welke tekst willen we hier op? Dat komt de uitdrukking ‘ieder zijn waarheid’ al eens in de praktijk. Elke mens is op zoek naar de waarheid. Daarom zei de schrijver Vaclav Havel ooit: Ga om met mensen die de waarheid zoeken, maar vlucht voor hen die haar gevonden hebben. In alle berichtgeving is het een kunst om de waarheid te achterhalen. Desinformatie, misleiding spelen in de kaart van verschillende partijen bij conflicten en oorlogen. Eén iemand kwam om te getuigen van de waarheid: Jezus gaf het als repliek bij de ondervraging door Pilatus. Het vervolg kennen we, Hij vond er de dood door. Het ene moment werd Hij ook op een troon gehesen, het andere moment had Hij geen steen om zijn hoofd op te leggen. Toch zei Jezus van zichzelf dat Hij ‘de weg, de waarheid en het leven is’. Die wil ik graag omarmen en volgen…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Komen eten !

Het roepen in de trappenhal of buiten aan de achterdeur 'KOMEN EEETEEEENNN', het gaat tot in mijn vroegste herinnering. Het was een vertrouwd geluid, een vertrouwde stem. Het was 'thuis'. Hoewel het eten  sinds mijn kinderjaren qua samenstelling sterk veranderd is, het samen rond de tafel zitten is nog altijd één van die huiselijkste taferelen, één van die gezelligste momenten van de dag.
Bij mijn kinderen ben ik het ook blijven roepen 'KOMEN EEETEEEENNN', dan hoorde ik ze de trap af stormen en vragen; 'Wat eten we?' Aan tafel begonnen de tongen los te komen en de verhalen van de dag werden gedeeld. Toen mijn kinderen adolescenten werden was de gsm in volle opmars. Ik moest niet meer roepen zeiden ze. Ik kon nu gewoon een sms'je sturen. Dat deed ik dan maar een stuk van de charme ging verloren. Jammer... maar niet voor lang.
Nu hoor ik mijn kinderen naar hun kinderen terug roepen in de trappenhal 'KOMEN EEETEEEENNN'. Het is weer thuis komen.
Ik moest er aan denken omdat ik een Godly Play stukje aan het voorbereiden ben over De Bijbel. De verhalen werden niet altijd voorgelezen. In het begin werden ze verteld bij mensen thuis of gezellig in een kring rond het kampvuur. Kan het intiemer? Kan het gezelliger? Daarna werden de teksten op schrift gesteld, eerst op soepel leer, nadien op papier en als de boekdrukkunst werd uitgevonden werden de verhalen gebundeld in "De Bijbel". Momenteel heeft De Bijbel ook een stukje van zijn glans verloren want inderdaad, nu kunnen we De Bijbel ook lezen op onze laptop of gsm. Praktisch maar ook hier gaat een stukje van de charme verloren.
Wat voel ik mij gelukkig als ik de verhalen kan vertellen, zomaar, in een kring van kinderen of volwassenen. Hoe 'thuis komen' is het als dat kan gebeuren in een mooie Godly Play ruimte.

(U hoort er binnenkort meer over)

Pastor Mariette

@ Mariette Dhondt

Om liefde

Elk jaar opnieuw, wanneer het herfst wordt, wanneer de bladeren vallen en de natuur zich anders tooit, bekruipt de weemoed ons. We keren als het ware naar binnen, en we herinneren ons hoe broos wij mensen zijn. Het verval van de natuur drukt ons met onze neus op onze eigen vergankelijkheid, onze beperktheid en onze kleinheid. Want wat stellen wij mensen voor in de grootheid van dit heelal? Een klein stipje zijn we, meer niet. En onze dagen dat we hier op aarde doorbrengen zijn niets in vergelijking met de onmetelijkheid van heel de schepping. We zijn als hooi en gras. Een windvlaag en we zijn verdwenen. Plots beseffen we maar al te goed hoe snel ons leven voorbij kan zijn. Het is dan ook niet verwonderlijk dat we in deze dagen onze geliefde doden opzoeken, al diegenen die ons reeds zijn voorgegaan, misschien na een mooi, lang en rijkgevuld leven, of misschien veel te vroeg weggerukt. Maar wat er ook van zij, de pijn en het gemis blijven meestal, en gaan nooit weg. Dezer dagen gaan wij even verwijlen bij hun graf. We plaatsen er bloemen, ontsteken een kaars bij hun foto, prevelen samen een gebed. En in veel families zijn deze dagen ook de aanleiding om samen te komen, om elkaar niet in de steek te laten, om elkaar steun te bieden. Want ook al zijn onze dierbaren niet meer onder ons aanwezig, toch blijft onze liefde voor hen voelbaar en tastbaar. Liefde is immers zoveel sterker dan de dood. In het licht van de liefde verbleekt de dood. Het is door lief te hebben dat we beseffen dat we veel meer zijn dan een stipje op deze aardbol. Het is de liefde die ons grootheid verschaft. Het is in de liefde dat iemand kan zeggen: jij bent mij meer waard dan dagelijks brood, meer waard dan wat dan ook. Liefde tilt ons op boven de vergankelijkheid, liefde heeft iets van het eeuwige. En is het dan ook niet precies die liefde die ons doet vermoeden dat het met de dood niet voorbij is? Als de liefde onder mensen zo sterk is dat ze zelfs over de dood heen blijft leven, dan kan het toch niet anders dan dat ook Gods liefde niet eindigt met de dood? Hij die ons in het leven heeft geroepen zal ons toch ook niet laten vallen eenmaal onze levensweg hier op aarde ten einde loopt? Zijn liefde draagt ons over de grens van de dood heen. Het is de liefde die ons doet geloven in een leven voorbij dit leven. Ofschoon deze dagen een zekere weemoed en droefheid in zich hebben, zetten ze ons ook op weg. Niet om in de pijn en het verdriet verstrikt te geraken, maar wel om lief te hebben, oneindig veel lief. Pas als we veel liefhebben, zullen we kunnen geloven in een liefde voorbij de dood. Hiervan getuigt ook het wondermooie lied van Huub Oosterhuis ‘Om liefde’.

Om liefde gaan wij een leven,
zeilen wij over de zee,
vliegen wij langs de hemel,
om liefde gaan wij een leven
met licht en met donker mee.
Vogeltje van de bergen
wat zwoeg je dapper voort?
Om wat ik uit de verte
van liefde heb gehoord.

Om liefde gaan wij een leven,
graven diep in de nacht,
kruipen wij onder de hemel
om liefde gaan wij een leven
om weten en stille kracht.
Mensje, één van de velen,
waar snelt je voetstap heen?
Waar is te vinden dat ene,
daar snellen mijn voeten heen.

Om iemand gaan wij een leven,
wagen wij dood na dood,
zwerven de verste wegen
om jou, op hoop van zegen,
mijn liefde, mijn reisgenoot.
Dalen van zwarte aarde,
bergen van hemelsblauw,
om alles ga ik dit leven
om alles of niets met jou.

Pastor Gino

Gedenken

De herfst heeft het al een tijdje overgenomen van de zomer, hoewel de septembermaand nog nooit zo warm geweest. Als je dit leest vieren we Allerheiligen en Allerzielen, dagen van gedenken en herdenken. Dagen waarop we vaak naar het kerkhof trekken om even te verwijlen bij de graven van onze geliefden of langs de strooiweide passeren waar hun as werd uitgestrooid. Het zijn stilteplekken waar het op deze dagen heel wat drukker is. Deze foto toont een deel van de strooiweide op het kerkhof in Anderlecht, een rustige plek wat achterin. Aan de rand een treurwilg, een boom die goed past bij zulke plek waar mensen komen met hun verdriet om een overleden geliefde. Een stenen pad slingert door het grasveld en mondt uit in een bloemenperk. Het lijkt wel op onze levensweg. Ook die doorkruist de seizoenen en de jaren. Is het toevallig dat we onze doden herdenken in de herfst, net vóór de winter? Is het je al opgevallen hoe ons kerkelijk jaar doorheen de seizoenen is opgebouwd? Midden in de donkerte van eind december vieren we de geboorte van Jezus en vormt zijn licht en alle licht dat we ontsteken een teken van nieuw leven en hoop. Ons paasfeest, waarop we Christus’ opstanding en verrijzenis vieren valt in de lente wanneer alle leven in de natuur ook herneemt. Op die dagen ben ik nog meer dankbaar dat we hier vier seizoenen hebben, ze leren ons meer dan we vermoeden…

Pastor Guido

De strooiweide op het kerkhof in Anderlecht
© Guido Vandeperre