Advent - Gelukkig nieuwjaar !

Geen nood als je het in Keulen hoort donderen. Voor velen is de advent iets wat ze moeilijk kunnen uitleggen. De adventskrans met de vier kaarsen, voorbereidingstijd op Kerstmis, dat kennen we allemaal wel. Dat het ook het begin is van een nieuw kerkelijk jaar, dat is al meer voor insiders hoor ik je denken.

De advent is een sterke tijd, een belangrijke periode is in het kerkelijk jaar. Waarom dat zo is vertel ik je in het filmpje?

Je ziet, we hoeven de weg naar Bethlehem niet alleen te gaan, de profeten wijzen ons de weg. Profeten leefden niet enkel vroeger, ook nu zijn er mensen die ons de weg wijzen. Heb je daar als eens bij stil gestaan? 

Profeten zijn mensen die weten wat er echt belangrijk is, zij tonen ons de beste weg. Ken jij in jouw leven iemand die voor jou een profeet was? Iemand jou ooit heeft geholpen om te weten wat je moest doen op een moment dat je je helemaal in de war voelde, of toen je ruzie had met een goede vriend, of toen je opgroeide, of van werk veranderde, of toen je een baby kreeg, …
Misschien een ideetje om deze week eens heel speciaal aan deze mensen te denken?

Pastor Mariette

Stilstaan bij de kerststal in de advent: eerste week

Nu we nog steeds niet naar de kerk kunnen komen om eucharistie te vieren, is het nog belangrijker dan andere jaren dat we de advent thuis bewust beleven, persoonlijk of samen met het gezin. Het visuele is daarbij van belang. Een adventskrans op tafel, of op de kast of de schouw of in onze gebedshoek, herinnert er ons aan dat het advent is. Het aansteken van de adventskaars kan een moment zijn om samen of alleen tijd te maken voor gebed of bezinning. Zo zouden we de gewoonte kunnen aannemen om elke avond de adventskaars(en) aan te steken en even stil te worden bij de tekst op onze adventskalender.
Maar er kan nog meer. Een mooi gebruik is om tijdens de advent ook de kerststal al op te bouwen, week na week. Dat kan boeiend zijn voor kinderen, maar het kan ook een gelegenheid tot meditatie zijn voor de volwassenen.
Dat kan zo gaan. Op de avond vóór de eerste adventszondag zetten we het stalletje, met de os en de ezel en de lege kribbe (als tenminste in uw beeldengroep het Kindje niet vastzit aan de kribbe).
Os, ezel en lege kribbe verwijzen naar de woorden van de profeet Jesaja (1,3), die vanouds bij het begin van de advent worden gelezen:
“Een os kent zijn eigenaar, een ezel de krib van zijn meester,
maar mijn volk weet van niets, het heeft geen begrip”.
Omwille van dit schriftwoord zijn de os en de ezel in de afbeeldingen en de beeldengroepen van het kerstgebeuren terechtgekomen. Want in de geboorteverhalen van de evangelies worden ze niet vermeld.
De os en de ezel staan daar dus voor ons. Telkens als we tijdens de eerste week van de advent naar onze kerststal kijken, doen de os en de ezel ons de vraag stellen: bij wie hoor ik? En: wie stilt mijn diepste honger? Advent is: ons bewust worden – ‘begrip krijgen’- dat er Iemand naar ons toegekomen is om in ons leven te wonen. Bij Hem horen we thuis. Hij stilt onze diepste honger naar zinvolheid, naar liefde. De os en de ezel nodigen ons uit om dat te beseffen…
Volgende zaterdag gaan we de herders bij de stal plaatsen. Waarom? Dat komt u dan te weten.

Zalige advent.

Pastor Benno.

Leg je te rusten, mijn ziel!

Heb jij het in deze coronatijd ook soms moeilijk om in slaap te geraken ’s nachts? Dan mag je jou troosten met het feit dat je niet de enige bent. Het is algemeen geweten dat er veel mensen slaapproblemen hebben in deze tijd. Dit kan zijn oorzaak vinden in heel wat zaken. Misschien ben je wat afgeschrikt door de vele beelden van zieke en stervende mensen die je via de media voortdurend binnenkrijgt. Of je bent bang omdat jouw inkomen bedreigd wordt door deze pandemie. Misschien maak je je zorgen om familieleden die alleen wonen of ziek zijn. Het kan ook zijn dat je angstig bent om zelf ziek te worden of anderen te besmetten. En natuurlijk is het teveel thuis zitten ook niet bevorderlijk voor de slaap. Je beweegt te weinig, eet en drinkt misschien wat te veel. Of je bent gestresseerd door het vele werk of door de kinderen die je thuis lastig vallen, terwijl je nog stapels dossiers moet doornemen. Dit alles kan ervoor zorgen dat het inslapen wat moeilijker verloopt dan voor corona. En dan kan je natuurlijk verschillende dingen proberen. Je kan een slaapmutsje nemen. Maar als je dit eenmaal gewoon wordt, is het na een tijdje moeilijk om er vanaf te geraken, en je wil toch geen alcoholverslaving aan deze coronatijd overhouden. Je kan wat relaxatieoefeningen doen, maar die zijn ook niet aan iedereen besteed, en soms word je daar nog nerveuzer van. Of je kan gewoon schaapjes beginnen tellen, maar bij mij heeft dit nog nooit echt veel zoden aan de dijk gebracht. Wat voor mij wel soms helpt is iets wat ik lees in psalm 4, hier in de vertaling van Huub Oosterhuis: ‘In vrede leg ik mij neer en ik slaap al. Gij doet mij wonen veilig en wel, Heer God, Gij alleen’. Als ik mij neerleg en er woelt nog van alles door mijn hart en mijn hoofd, dan durf ik tot God te zeggen: ‘God, dit is hetgeen waar ik vandaag mee bezig was, en ik leg het nu in Uw handen. Ik laat het los, want ik kan er nu toch niet veel mee doen. Draag gij er nu deze nacht verder zorg voor. Ik laat het aan U over. Morgen neem ik het wel terug van U over. En ik leg mij nu te rusten in Uw veilige armen.’ En geloof me of niet, maar dit helpt dikwijls! Het is alsof er een pak van je schouders valt. Hetzelfde wordt eigenlijk ook door Henry Purcell verwoordt in zijn prachtig lied ‘An Evening Hymn’. De vertaling van het lied luidt als volgt: ‘Nu de zon zijn licht heeft versluierd, en de wereld goedenacht heeft gezegd, begeef ik mijn lichaam richting het zachte bed, maar waar moet mijn ziel rusten? Lieve God, in uw armen, zou er ergens anders zo een aangename veiligheid kunnen bestaan! Dus leg je te rusten, mijn ziel! En prijs al zingende de genade die je dagen doet verlengen. Halleluja!’ Volg dus de oude wijsheid van Purcell, hier te beluisteren in een gloednieuwe versie van Tim Mead met La Nuova Musica.

Pastor Gino

Twee orkanen en een brandend parlement

U mag gerust zijn, dit is geen reclame voor een of andere rampenfilm en ik wil zeker geen tegenhanger starten voor de ‘positief nieuwsblog’ van pastor Benno. Het was een titel die mij trof in de krant. Dat is natuurlijk de bedoeling van en titel maar mijn aandacht werd vooral getrokken omdat het ging over Guatemala. Dit mooie, maar arme Centraal-Amerikaanse land komt zelden in het nieuws. En ook nu ging het over de armoede en corruptie die hand in hand gaan. Demonstranten betoogden in de hoofdstad tegen de inkrimping van het budget voor gezondheidszorg, mensenrechten en justitie. De meesten hielden hun protest vreedzaam, maar een minderheid ging over tot geweld, met een brandend parlement als resultaat.
Guatemala ligt mij nauw aan het hart. Ik had het geluk om er tweemaal voor een maand naartoe te reizen. Het is een mooi land dat niet voor niets het land ‘van de eeuwige lente’ wordt genoemd. Reizen is in deze coronatijd een verre droom maar kijkend naar de foto van mijn Guatemalteeks petekind, kan ik elke dag toch wat reizen. Adolfo (door toeval ook het petekind van pater Leo Bollen) is het tweede petekind dat ik mag steunen via SOS Kinderdorpen. Hij woont in het Kinderdorp in Jocotàn, waar zusters Annonciaden een missiepost hebben. Weeskinderen en kinderen die door omstandigheden niet in hun familie kunnen opgroeien, wonen daar in ‘gezinsverband’ met een ‘mama’. Zij krijgen alle kansen om volop kind te zijn, op te groeien in een warm nest, te studeren en zo een betere toekomst tegemoet te kunnen zien. Waar mensen zich inzetten voor anderen, gebeuren wondere dingen.
Ik dacht terug aan het evangelie van vorige zondag: ‘Wat je aan de kleinsten gedaan hebt, heb je aan Mij gedaan.’ In zijn homilie zei pastor Gino over het belang van ‘een druppel op een hete plaat’. Meter zijn van Adolfo is misschien ook maar zo’n druppel, maar vele kleine druppels kunnen een verschil maken.

Pastor Chris

Is de kerk echt leeg?

Als je de foto ziet, zou je denken dat hij getrukeerd is. Maar dit beeld uit Zuid-Limburg, met name uit het land van Loon, tussen Sint-Truiden en Tongeren, is wel degelijk echt. Enkele kunstenaars hebben daar een paar jaar geleden een kunstwerk gemaakt, bestaande uit metalen platen, dat als naam kreeg "reading between the lines" - tussen de lijnen lezen. Het stelt een kerkje voor, je kunt er in en uit, je kunt er dwars doorheen kijken.
Ik ben er onlangs naartoe geweest voor een wandeling, is echt wel aan te raden. De streek is op zichzelf trouwens een ware verademing. Ik was er niet alleen - ik schat dat er misschien wel dertig andere wandelaars - allemaal alleen of per twee - naar stonden te kijken in een bijna gewijde stilte. Ook toen ik een hele tijd later dit "kerkje" in de verte zag liggen, stond er een flinke groep mensen bij - alsof het een bedevaartkerkje was. Maar dat is het dus niet: het is leeg - het is ook helemaal geen kerk, het is een kunstwerk...
Ik weet niet juist wat de kunstenaar ermee heeft willen uitdrukken. Sommigen zullen misschien zeggen dat het de leegte van de Kerk is, of zelfs het geleidelijk verdwijnen ervan. Zelf zie ik het anders. Momenteel zijn onze kerken inderdaad leeg, de enkele bezoekers niet meegerekend. In dit klimaat lijkt het wel alsof alle franje, die in het verleden misschien wel eens de essentie bedekte, meer en meer verdwijnt en alleen de kern overblijft (of meer zichtbaar wordt). De essentie bestaat er inderdaad in dat je "doorheen" het kerkgebouw moet kijken om God op het spoor te komen, die er discreet als altijd aanwezig is - waar je dus sowieso moet naar zoeken - maar die zich hier laat vinden... Tussen de lijnen lezen, waar je God opnieuw in beeld krijgt...

Tony, pastor

Reading between the lines

Positief nieuws

Hét grote positieve nieuws van de voorbije dagen was misschien wel dat er al een bepaald coronavaccin zou kunnen zijn tegen Kerstmis. Nog niet in groten getale en voor iedereen en waarschijnlijk zelfs nog niet in ons land, maar er komt toch al zicht op de zaak. Nog andere vaccins worden ontwikkeld. De wetenschap doet haar best. Als nu de verdeling nog vlot verloopt, zou ons leven in de loop van 2021 er stilaan weer anders kunnen gaan uitzien. En dat is bemoedigend.
Ondertussen moeten we proberen er het beste van te maken. Wie dat zeker proberen te doen zijn de jeugdbewegingen en allerlei acties voor goede doelen. In normale omstandigheden is het najaar de tijd van mossel- en spaghettifeesten en dergelijke, voor caritatieve doeleinden of om de kas te spijzigen van de jeugdbewegingen. Allicht hebt u ook al berichten gekregen van een 11.11.11-actie of van een jeugdbeweging die nu in de plaats van het traditionele eetfeest voor afhaalschotels zorgt. Natuurlijk met inachtname van de coronaregels en met toelating van de plaatselijke autoriteiten.
Het is bemoedigend om te constateren hoe zovele vrijwilligers zich blijven inzetten, ook in deze zo bijzondere omstandigheden. ‘Het bloed kruipt waar het niet gaan kan’ zou je ook kunnen zeggen over die vrijwilligers. Ze kunnen het niet laten. Ze worden creatief – of nóg creatiever- als de omstandigheden het vragen. Omdat inzet voor anderen, voor het goede doel, belangrijk is. Omdat zo ons samenleven mooier en ons eigen leven zinvol wordt. En dat is zéér positief nieuws.

Hebt u nog positief nieuws waarover ik iets mag schrijven? Laat het mij weten.

Pastor Benno.

(C) Pixabay 

Mag ik ook eens fier zijn?

Nee, niet over iets wat ik zelf gedaan heb, maar wel over de ouders van de communicanten. Er werd in de eerste lockdown heel wat gevraagd van de ouders. Ouder zijn, werken, leraar zijn,... je vraagt je af hoe ze het allemaal voor elkaar krijgen. Gelukkig mogen de kinderen van de lagere school tijdens deze tweede lockdown wel naar school en is het op dat vlak wat relaxter.
Omdat de communicanten van zoveel verschillende scholen en bubbels komen hebben we met de catechisten van de twee pastorale eenheden besloten om geen live catechese te geven maar om te zorgen voor een online aanbod.
Een uitdaging voor de ouders ! Want taal en rekenen... dat is goed of fout. Bij catechese is dat toch wat anders. Catechese is niet in de eerste plaats een kennisoverdracht. Geloven onder woorden brengen en delen met je kinderen... dat is eventjes uit je comfortzone komen. Dat zijn we niet gewoon. Maar het is gelukt ! Van verschillende kinderen heb ik al een tekstje of een tekening binnen gekregen. Het resultaat van een geloofsgesprek met hun ouders. De vraag was om iets te tekenen/schrijven dat vertelde wat hun het meest getroffen had in het verhaal. Dit keer was het het verhaal van de Goede Herder die via YouTube verteld werd door pastor Chris. Deze week krijgen ze het verhaal van de blinde Bartimeüs in de mailbox. Dat verhaal wordt verteld door de catechisten Laetitia en Jurian. Ik kijk al uit naar de hoe de gesprekken van de ouders met hun kinderen zullen verlopen. En wat het antwoord van de kinderen zal zijn.
Ik ben ook best wel fier op de catechisten, want ook zij moesten uit hun comfortzone komen. Het verhaal vertellen via een YouTube filmpje zijn ze ook niet gewoon.
Naast alle leed dat Covid met zich meebrengt heeft het ook een positieve kant: het laat mensen boven zichzelf uitstijgen. Als dat geen positief nieuws is !

Pastor Mariette

Wil je eens proeven van een catecheseverhaal?

Christus’ kroning

 Wat je voor de minsten hebt gedaan, heb je aan mij gedaan. (Matteüs 25, 31-46)

Ontvang mijn erfenis: mijn koninkrijk. Je leest het correct: de Mensenzoon kroont ons tot koning. Koning in het enkelvoud want zij, de héle mensheid, is immers geschapen om koningin te worden. Dat was Gods plan toen die de wereld schiep. Vermenigvuldig u en heers! (Genesis 1, 28). Ons wacht dus een koningschap met alle waardigheid en eer en pracht en luxe en paradijslijk comfort van dien. Deze boodschap sluit het kerkjaar met lezingen uit het Matteüsevangelie af.

We krijgen hier terloops een interessante omschrijving van de term ‘rechtvaardigheid’. Op vele gevels van onze gerechtshoven vinden we een balans afgebeeld. Al of niet met een geblinddoekte ‘Vrouwe Justitia’ erbij. Klassiek zinnebeeld van het juiste evenwicht tussen rechten en plichten; voor wat hoort wat; geven en nemen; alles gewikt en gewogen en eerlijk verdeeld; en iedereen gelijk voor de wet. Liefdadigheid blijft hierbij een vrije optie. Het leven is al lastig genoeg voor iedereen… Maar Jezus noemt pas diegenen rechtvaardig die zomaar weggeven aan al wie het nodig heeft. En het is daarbij zelfs niet nodig dat onze rechterhand weet wat de linker doet: “Waar hebben we U gezien? Wanneer hebben we U bezocht…?“

Het stond al veel vroeger te lezen: als we Gods Verbond in ere willen houden dan helpen we de armoede de wereld uit. “Er zullen onder u geen armen zijn” (Deuteronomium 15, 4). Jezus herhaalt en onderstreept een oud ideaal dat, lang voordien, in Mozes’ mond werd gelegd.

Wij denken soms aan de hemel verdienen en vragen ons misschien af wie bij die elite van gelauwerden mag horen. Jezus houdt absoluut geen rekening met eretitels en godsdiensten. Alle naties, rangen en talen verschijnen voor Hem, lezen we. Elk liefdesgebaar is gezegend en gekroond. Katholieken hebben niet het monopolie over de liefde. Dat weten we en we krijgen het hier nog maar eens uitgelegd.

Ten slotte is het radicale opsplitsen van bokken en lammetjes, van goede en slechte mensen, een nogal choquante voorstelling. Want ik besef dat ikzelf, en elke mens, dat raar mengsel van gif en van balsem is. Je kan dus nooit iemand zomaar compleet en onherroepelijk veroordelen. Toch vonnissen wij nog elk moment van de dag. “’t Is mij een pateeke!”, horen we dan. En we menen hier de Bijbelse toelating te vinden om iemand zo te mogen afwijzen. Laten we de vele passages over het Laatste Oordeel overwegen zoals een Jood dat zou doen. Die stelt niet de vraag: ‘zal dat later echt zo gebeuren?’, maar wel: ‘waarom wordt dit schriftverhaal mij hier verteld?’ Welnu, telkens weer drong Matteüs er met zulke schokkende vertelsels bij de hoorders op aan om NU waakzaam te zijn en vandaag nog oordeelkundig keuzes te maken – al is dat het laatste wat ik doe.

Ludwig Van Heucke sj

Hans Memling, Het Laatste Oordeel, (1467 – 1471), 
Nationaal Museum Gdańsk
© Public domain, via Wikimedia Commons

Judy Garland of Steven Van Gucht?

Hou jij ook jouw hart vast voor Kerstmis dit jaar? Dan ben je ongetwijfeld niet de enige. Her en der hoor je dat het belangrijk is om Kerstmis te ‘redden’, en dat de coronamaatregelen misschien wel wat versoepeld moeten worden opdat we toch met z’n allen Kerstmis zouden kunnen vieren. Want zeg nu zelf, wat voor Kerstfeest kan dit nu zijn wanneer we niet bij elkaar mogen komen met familie en vrienden? Kerstmis is toch bij uitstek de tijd om gezellig samen te zijn rond een rijk gevulde feestdis, met een kerstboom bedolven onder pakjes? Zonder al deze zaken is het eigenlijk geen echte Kerst. Maar het zijn natuurlijk vreemde tijden. Het is waar dat we niets liever zouden willen dan in die dagen bij elkaar komen, maar niemand van ons wil toch aan zijn geliefden bij de Kerstboom een vergiftigd geschenk geven dat Covid-19 heet? Moeten we niet veeleer levens redden in plaats van Kerstmis? En misschien is het wel eens fijn om Kerstmis te vieren zonder alle stress waarmee dit feest gepaard gaat: het uitgebreide koken en de zoektocht naar het juiste geschenk. Wanneer we Kerst dit jaar heel klein en intiem houden, zoals ook Steven Van Gucht het voorstelt, dan zou het wel eens kunnen zijn dat het dit jaar niet de verschrikkelijkste Kerst ooit wordt (er zijn trouwens veel ergere dingen dan dat), maar juist een heel bijzondere en mooie Kerst. Want als de gebruikelijke ‘Kerststress’ wegvalt, dan komt er misschien ruimte vrij om dit jaar eens echt stil te staan bij wat Kerstmis betekent, namelijk dat God tastbaar nabij komt en ons uitnodigt om diezelfde goddelijke nabijheid op onze beurt gestalte te geven. Het zou wel eens kunnen dat op die manier Kerstmis echt wel gered wordt, dat we Kerst ontdoen van de vele bijkomstigheden en terug tot de kern van het feest doordringen. Daarom dan ook dit lied dat op het eerste zicht speciaal geschreven lijkt te zijn voor Kerstmis 2020: ‘Have Yourself a Merry Little Christmas’. Het is nochtans een lied uit 1944 uit de musical ‘Meet Me in St. Louis’. Het wordt gezongen door Judy Garland. Achteraf is het nog door velen uitgevoerd (o.a. door Frank Sinatra, maar dan met een aangepaste en meer vrolijke tekst), maar niemand kan het zo mooi als Judy! Het lied was trouwens ook populair bij Amerikaanse soldaten tijdens de Tweede Wereldoorlog. Niet te verwonderen eigenlijk. Vrij vertaald komt het hierop neer: ‘Schenk jezelf een zalig klein Kerstfeest. Laat je hart licht en vreugdevol zijn. Volgend jaar zijn al onze zorgen mijlen ver weg. De tijd komt wel weer dat we opnieuw met trouwe en dierbare vrienden samen zullen zijn. Vrij spoedig zullen we terug allemaal verenigd zijn. Tot dan moeten we wat op onze tanden bijten. Dus schenk jezelf een zalig klein Kerstfeest.’ Judy Garland heeft eigenlijk dezelfde boodschap als Steven Van Gucht. Aan jou de keuze naar wie je wil luisteren…

Pastor Gino

Bond Zonder Naam

BZN-spreuken zijn al heel lang een constante aanwezigheid bij mij thuis. En dat op verschillende manieren: als bureaublad soms, de maandelijkse spreuk en een dagkalender op mijn bureau. Vanwaar die band met Bond Zonder naam? Het begon in de jaren ‘70. Tante Gette kwam mee op Chirokamp als kookmoeder. Zij was ook promotrice van BZN. Door haar leerden we de beweging, opgericht door Phil Bosmans, beter kennen. Zij zorgde er ook voor dat wij, de leiding, maandelijks de spreuken ontvingen. Jammer genoeg stierf zij veel te vroeg in 1977. Later was Lieve Depuydt de vertrouwde figuur van BZN. Zij verkocht boeken en producten van BZN tijdens de dekenale namiddagen rond Welzijnszorg en Broederlijk Delen. Vooral de kalender en de kaarsen raakten vlot verkocht.
Maar wat mij vooral aanspreekt is de boodschap van aandacht en inzet voor de zwakke, kleine mens in onze samenleving. Tal van sociale projecten proberen mensen een opvang te bieden, een ontmoetingsplaats, de kans om terug op adem te komen, nabijheid … De spreuk van deze maand ‘Mag het wat zachter?’ is een oproep voor een geweldlozer wereld.
‘Mag het wat zachter? Waar woorden wapens worden, krijg je oorlog. Dat is niet wat we willen. Daarom is het zo belangrijk je woorden te wikken en te wegen. Met je hoofd én met je hart. Om dicht bij jezelf te blijven en goed te luisteren naar wat de ander jou vertelt. En naar wat dat met jou doet. Hoe vul jij dat verhaal aan? Wat wil jij vertellen en hoe ga je dat doen? Kies voor liefdevolle communicatie, ook in het heetst van de strijd. Of misschien, net dan! Laat je taal mild zijn, niet opruiend. Laat je zinnen verzoenen, niet uit elkaar drijven. De wereld is al hard genoeg. Mag het wat zachter?’
Met of zonder spreuk van BZN, Gods liefde naar mensen brengen blijft de oproep voor elke dag. 

Pastor Chris

De tijd vliegt... voor een keertje niet.

U kon het hier tijdens de eerste lockdown eens lezen van de hand van pastor Gino: het leven in de lockdown lijkt op het leven in een abdij: het is ineens allemaal heel regelmatig, elke dag lijkt een kopie van de vorige; hier en daar wisselt een activiteit, maar tussen de wekker en het doven van het licht 's avonds zit steeds weer hetzelfde langgerekte ritueel. Bovendien vervaagt de weekstructuur: op weekdagen zijn de winkels dicht, op zondag zijn de kerken dicht. Alle dagen lijken zo voor heel de samenleving wel eender. Het is nog aan de televisieprogramma's dat je merkt welke dag het is, en dan nog.
Voor een keer lijkt de tijd bijzonder traag vooruit te gaan. Niets bougeert, alles staat schijnbaar stil. Ik moet soms terugdenken aan de eerste lockdown - de vele weken van de lente - en vraag me soms af wat er toen allemaal gebeurd is. Ik herinner er mij amper iets van. Het lijkt wel één egale vlek in mijn agenda - toen ook was het allemaal hetzelfde en niets leek vooruit te gaan. Het is nu eender: is mist geen typische weerfenomeen van de herfst?
Vorige week kreeg ik een sms van een lezer van deze blog die enthousiast liet weten sinds lang niet meer zo gelachten te hebben dan met het verhaal van de laars en de vossen (blog van 11 november). Dat korte berichtje ben ik niet vergeten. Ook als ik naar andere dagen terugkijk en mij hier of daar toch iets opvallend herinner, heeft het altijd te maken met contacten met mensen: iemand die mij schreef of belde, of iemand die ik (soms na heel wat aarzeling dan toch eens) belde en die enthousiast en dankbaar reageerde. In het grijs van mijn agenda zitten hier en daar toch kleurtjes en het zijn allemaal ontmoetingen met mensen, soms niet meer dan de 160 tekens van een sms, maar allemaal even origineel en persoonlijk.
Ik begin mij plotseling af te vragen wie ik vandaag zou kunnen bellen. Of schrijven, wie weet! Voor die ander en voor mezelf zal het daardoor vandaag een unieke dag zijn.... Wat is er dat u tegenhoudt?

Tony, pastor

(C) Pixabay

Positief nieuws

Hét grote positieve nieuws van de voorbije dagen was toch wel, me dunkt, dat er nu al twee vaccins in de maak zijn die voor negentig procent of meer doeltreffend zijn. En ook, dat de vaccins die zullen worden aangekocht door ons land, gratis zullen zijn voor alle Belgen. Dat is toch al bemoedigend, ook al zal het niet voor de eerste maanden zijn.
Die eerstvolgende maanden zullen we moeten zien door te geraken. Daar wordt ons van alle kanten op gewezen. Maar wat ik daarbij ook bemoedigend vind, is dat we ook worden aangemoedigd om er samen het beste van te maken. Zo is er de tendens om nu al de kerstverlichting aan te brengen. Je ziet ook meer en meer in de straten dat mensen daaraan meedoen, en niet alleen de handelaars. Ik vind dat een goed idee. Niet alleen omdat het ons al een beetje de warmte van de kerstsfeer geeft, maar ook een beetje vanuit theologisch standpunt: eigenlijk is het alle dagen Kerstmis. Jezus is geboren zovele eeuwen geleden, en dat mogen we alle dagen gedenken. Want door Hem hebben we Gods liefde leren kennen, en in die liefde mogen we alle dagen leven en we mogen haar ook laten doorstralen naar onze medemensen.
Het is daarom ook treffend hoe de media ons ook oproepen om elkaar wat warmte te brengen in deze koude dagen, aandacht te hebben voor eenzame mensen en voor mensen die nood hebben aan contact of hulp, ‘in de warmste week’ en daarbuiten. Een typisch christelijk oproep, die nu weerklinkt in niet-religieuze context. En dat is ook bemoedigend. Ondanks alle miserie, zijn er toch ook heel wat mensen – gelovig of niet gelovig - die onze samenleving proberen te ‘vermenselijken’. Door grote acties en kleine daden.
Zo kreeg ik van iemand het positieve nieuws doorgestuurd van hoteluitbaters in Ieper die in de dagen rond Wapenstilstandsdag de traditionele houten kruisjes met een ‘poppy’ op de graven van Britse soldaten gaan zetten, omdat de familie van die gesneuvelden dit jaar niet kan komen. Die families zijn hen daar erg dankbaar om.
Zo kunnen we allemaal, ieder in zijn of haar eigen situatie, daden van medemenselijkheid stellen. Zolang er goedheid is, is de wereld nog niet naar de vaantjes. En dat is nog het meest positieve nieuws.
Hebt u nog positief nieuws waarover ik mag schrijven? Laat het mij weten.

Pastor Benno.

https://vrtnws.be/p.0YQWvJdMl

(C) Pixabay

Een paar...?

Een tijdje geleden kreeg ik een telefoontje van mijn zoon met de vraag of ik een paar emblemen wilde naaien op het Chiro uniform van de kinderen. Dat doe ik met alle plezier natuurlijk. Deze week had ik wat tijd en met veel enthousiasme begon ik er aan. Toen ik de uniformen zag dacht ik terug aan het moment dat mijn kinderen bij de Chiro waren en ik voor hen hetzelfde deed. 

Wanneer ik het zakje met de emblemen open deed, keek ik met grote ogen... een paar... er waren 15 emblemen op te naaien. Bij een paar denk ik spontaan aan twee, vier, enkele... maar 15! Dat vroeg om een andere aanpak. (Beter dan bij de pakken blijven zitten). In plaats van die allemaal met de hand op de uniformen te naaien haalde ik mijn naaimachine boven. (Dat was ook al even geleden). Zo kon ik het binnen de voorziene tijd nog afgewerkt krijgen. 

Terwijl ik bezig was dacht ik aan deze tweede lockdowntijd. Er werd aangekondigd dat die wel een paar weken zou kunnen duren... vier misschien, want dan gaan ze opnieuw evalueren. Ondertussen kunnen we er van uitgaan dat, voor ons aller veiligheid,  die 'paar weken' ook wel eens een beetje meer zou kunnen zijn. Wie weet... 15 weken? Beter dan bij de pakken blijven zitten is ook hier de boodschap: Hoe pakken we het aan? Hoe houden we het vol? Hoe helpen we anderen het vol te houden? Hier is geen eenduidig antwoord op, elk van ons moet op zoek, elk binnen onze eigen mogelijkheden en inspiratie. Misschien helpt het wel als je iets 'voor (I)iemand' kan doen. Zo waren ook mijn kinderen en kleinkinderen een goede motivator. Want als je iemand graag ziet dan is niets te veel en heb je er zelf ook deugd aan.

O ja, nu mijn naaimachine op tafel stond heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om ook alle herstelwerk te doen. Je ziet het heeft ook zijn voordelen, het is niet allemaal kommer en kwel.

pastor Mariette

Even stilstaan bij het zondagsevangelie

Zondag 15 november: 33e zondag door het jaar – A

Op de voorlaatste zondag van het liturgisch jaar lezen we het bekende evangelie van de talenten in de versie van Matteüs (25,14-30). Een man vertrouwt bij zijn vertrek naar het buitenland aan elk van drie dienaars een som geld toe, uitgedrukt in ‘talenten’, een munteenheid. Twee van de dienaars gebruiken het hun toevertrouwde geld om nog geld bij te verdienen, de derde begraaft het geld dat hij moest bijhouden in de grond. Als de rijke man terugkeert, prijst hij de twee dienaars die nog geld hebben bijverdiend, maar de dienaar die het geld had begraven, wordt berispt en buiten gegooid. Ik heb dat altijd onrechtvaardig gevonden. Die dienaar heeft het geld dat hem was toevertrouwd toch niet gestolen ? Hij heeft het netjes teruggegeven. Misschien was het erge wel, dat hij het geld had begraven. Het is een uitdrukking geworden in het Nederlands : ‘je talenten begraven’, de gaven die je gekregen hebt, niet gebruiken.in je leven.
Bovendien : de gaven, de begaafdheden, de talenten die we gekregen hebben, zijn niet van ons, ze zijn ons ‘toevertrouwd’. De bedoeling is dat we er iets mee doen, dat we er de wereld beter mee maken. Dat is het wat God van ons vraagt, doet Jezus ons met deze vergelijking begrijpen. We zijn niet gemaakt om onszelf te begraven, maar om met God mee te werken. We hebben een taak, een verantwoordelijkheid in dit leven, welke onze talenten ook zijn.
En ook in deze coronatijd klinkt die boodschap. Laten we creatief zijn om voor elkaar het leven draaglijk te maken.

Pastor Benno.

Psalmen in de nacht

In deze tijden heeft een mens nood aan iets dat rust en troost brengt. Bij mij is dit vaak muziek. Het is algemeen geweten dat muziek in staat is om ‘de zeden te verzachten’, of om het wat meer wetenschappelijk te verwoorden: als je muziek beluistert, dan wordt er dopamine aangemaakt, waar je een gelukzalig gevoel van krijgt. Ook doet muziek je cortisolgehalte, één van de belangrijkste stresshormonen, verlagen. Vooral rustige en harmonieuze muziek met veel bastonen en een traag ritme verlagen de hartslag en de bloeddruk, wat een ontspannend effect heeft. Muziek kan dus helpen wanneer je bijvoorbeeld een dipje hebt. Waar wachten we dan nog op? Naast sporten, vitamine C-capsusles, magnesiumtabletten en boswandelingen is muziek één van de meest essentiële zaken die we in deze coronawinter nodig hebben. Vandaar dat ik U in de komende weken telkens op vrijdag graag een lied of muziekstuk wil aanbieden. Vrijdag wordt dus vanaf nu muziekdag om de stress van de afgelopen werkweek van ons af te werpen. Trouwens, muziek is ook belangrijk voor wie gelooft! Was het trouwens niet Augustinus die zei dat zingen gelijkstaat aan twee keer bidden? Het samen God loven verheft en verbindt ons. Het is bovenal ook troostend. De Nederlandse dominee Sytze de Vries verwoordt het schitterend in één van zijn mooiste liederen getiteld ‘Zolang wij ademhalen’ (je vindt het trouwens in onze liedbundel Zingt Jubilate onder nummer 753): ‘het donker kan verbleken door psalmen in de nacht’. Of om het met andere woorden te zeggen: met een lied op onze lippen wordt alles wat lichter en draaglijker. Het lied dat ik je vandaag wil meegeven is een lied van de 17de eeuwse Engelse barokcomponist Henry Purcell, ‘music for a while’. Purcell zegt er: ‘music for a while shall all your cares beguile’, wat vrij betekent dat muziek in staat is om even (‘for a while’) al onze lasten en pijnen te verlichten. Purcell bevestigt dus precies datgene wat ik wou duidelijk maken in deze blog… Ik verkeer dus in goed gezelschap. De versie die je hier kan horen en zien is een echte coronaversie: ze is digitaal opgenomen van op afstand door de King Singers en de rijzende ster aan het firmament van de contratenoren Jakub Jozef Orlinski. Een versie om van te smullen! Barok met een vette knipoog naar de Bee Gees. Of hoe Purcell plots hip en trendy kan worden. Geniet er van, en laat de stress van je wegglijden…

Pastor Gino

Ezels

Wie bij mij op bezoek komt, zal onmiddellijk merken dat ezels mijn lievelingsdieren zijn. Je vindt ze terug in enkele foto’s aan de muur, op een placemat, er staat een verzameling in één van de boekenkasten. Ik vind al sinds mijn kindertijd ezels fascinerende dieren. Misschien omdat mijn ouders af en toe zeiden dat ik wel iets van hun spreekwoordelijke koppigheid had. Volgens mijn vader had ik dat van mijn moeder en volgens haar van mijn vader.
Maar hoe kom ik er nu toe om over ezels te schrijven in deze coronatijd? Er zijn een aantal redenen voor te vinden. Een vriendin stuurt regelmatig grappige foto’s en filmpjes door om de moed erin te houden. Heel recent stuurde ze een spotprent waarop stond: ‘Dokters hebben reeds 80% van de bevolking kunnen overtuigen om binnen te blijven. Nu is ’t aan de dierenartsen om de overige 20% ezels te overtuigen.’ Ik vond dat het eigenlijk afbreuk deed aan de echte ezels. Die stoten zich geen twee keer aan dezelfde steen, zegt het spreekwoord. Dus zouden ze al geleerd hebben uit de eerste lockdown. Maar een belangrijker reden was een artikel in Leef (CM Gezondheidsmagazine) van deze week: ‘Van een ezel kun je veel leren’. Het gaat over het ezelopvangcentrum Anegria in Sint-Gillis-Waas waar vrijwilligers met en zonder een verstandelijke beperking samenwerken. De vrijwilligers komen er, nu met mondmasker, om de ezels te verzorgen. Maar ze leren ook iets van de ezels. ’Ze zijn heel nieuwsgierig naar anderen. Dat is een mooie eigenschap. Als je in de wei stapt, zoeken ze heel benieuwd contact met jou.’
Misschien kunnen we in deze coronatijd leren van de ezels en nieuwsgierig zijn naar mensen en contact zoeken om ervoor te zorgen dat we samen door de crisis geraken. Een beetje ‘ezelachtige’ koppigheid komt dan zeker van pas om het vol te houden.
Tot slot, nog een aanrader: het boek ‘Ambers ezeltje’ geschreven door Julian en Tracy Austwick met Ruth Kelly. Het is het hartverwarmende, waargebeurde verhaal over de unieke vriendschap tussen een meisje en een ezeltje.

Chris Ruelens

(C) Pixabay

Een vrouwenlaars in de tuin van de pastoor

Hoe hij er gekomen was, weet ik niet. Op een morgen lag hij er: een - één - vrouwenlaars, in het midden van mijn tuin. Flink toegetakeld, dat wel. Het beenstuk zelfs grondig gehavend, maar het voetgedeelte was intact en sloot ook elke twijfel uit rond de identificatie van dit voorwerp. Ik heb nooit last gehad van rommel-over-het-muurtje-kiepende buren en een ongelukkig verlies uit een overvliegende warme luchtballon, kwam mij als bijzonder onwaarschijnlijk voor en dus bleef het een mysterie waar dit afgedragen schoeisel vandaan was gekomen.
Dat mysterieuze verdween hoegenaamd niet toen ik de volgende ochtenden telkens vaststelde dat mijn fameuze laars, die ik uit fascinatie toch niet had weggenomen, van plaats veranderde: nu eens links, dan weer rechts, vooraan of achteraan in de tuin. Bovendien verschenen er in mijn gazon altijd maar meer putjes en kleine kuiltjes, die duidelijk te groot waren om door de hiel van de laars te zijn veroorzaakt.
De opgemerkte aanwezigheid van enkele dierenkeutels enkele dagen later deden mij wel een licht opgaan, maar helemaal duidelijk werd het enkele dagen geleden, toen ik net voor het slapen gaan een gestommel hoorde in de tuin. Omdat 5 december nog veraf is, ging ik toch even gluren aan het raam... In het licht van mijn zaklamp zag ik twee jonge vossen wegrennen. In geen tijd stonden ze op de muur en zag ik vier ogen naar mij kijken (nooit geweten dat vossen ook kattenogen hebben). Ik woon sinds kort naast een speeltuin voor vossen!
(Enkele vrienden, aan wie ik dit vertelde, vroegen mij of ik misschien kippen lopen heb, wat ik kon ontkennen - er even abstractie van makend dat ik mezelf op (de talrijke) momenten van begane stommiteit wel eens "Maar kieken toch" aanzeg. De vossen komen dus niet om te jagen, maar echt wel om te spelen...)
Nu kijk ik naar die kuiltjes en mediteer over de Heer, die al zei dat de vossen holen hebben en de vogels hun nesten, maar dat de Mensenzoon geen steen heeft om zijn hoofd op te leggen. Hem moeten we dus bij ons laten thuiskomen, telkens weer. Het is daar waar wij elkander liefdevol van dienst zijn.

pastor Tony

Positief nieuws: Jerusalema

Iemand stuurde mij een filmpje van 13 september dat blijkbaar veel bekeken is geweest op de sociale media: een ‘flashmob’ van de ‘Jerusalema challenge’ op de Grote Markt van Brussel. Een ‘flashmob’ dat is, voor wie het nog niet wist, een grote groep mensen die plots ergens samenkomt en iets ongewoons doet en daarna weer uiteenvalt. Zo begon toen een jonge dansleraar op de Grote Markt de ‘Jerusalema’ te dansen en in de kortste keren was er een grote groep mensen aan het meedansen, politieagenten incluis. 

De ‘Jerusalema challenge’ is ook de dans die de verpleegkundigen overal ter wereld dansten, ook om onze aandacht te vragen voor hun werk en er zo op aan te dringen de corona-regels te respecteren. Iedereen danst naast elkaar, zonder aanraken of in eigen bubbel.
Ondertussen is er al heel wat gebeurd. We mogen niet meer in groep samenkomen, de Grote Markt is leeg en ook het weer is veranderd. Maar het is goed om mooie herinneringen te blijven koesteren en ook om te blijven uitzien naar de tijd dat we weer zullen kunnen dansen, op de Grote Markt of elders.
De song waarop gedanst wordt is van de Zuid-Afrikaanse dj ‘Master KG’. De tekst is in de zoeloe-taal, het is een soort gospel-song. Het gaat over Jeruzalem als zinnebeeld van de stad waar iedereen thuishoort. De woorden zijn heel eenvoudig:

“Jeruzalem, mijn thuis, bescherm me, loop met me mee.
Laat me hier niet achter, mijn plek is niet hier, mijn koninkrijk is niet hier.
Bescherm me, gaat met me mee.”

Dat is alles. Deze eenvoudige woorden zijn een echo van het visioen van Johannes in het boek der Openbaring: “En ik zag een nieuwe hemel en een nieuwe aarde… en ik zag de heilige stad, het nieuwe Jeruzalem van God uit de hemel neerdalen… Zie hier Gods woning onder de mensen… en Hij zal alle tranen van hun ogen afwissen en de dood zal niet meer zijn… en al het oude is voorbij” (Apoc 21, 1-4)
Nu we veel thuis moeten zijn, mogen we eraan denken dat God bij ons woont. En het visioen van het nieuwe Jeruzalem, de nieuwe hemel en de nieuwe aarde, de nieuwe tijd… levend houden. Beseffen dat het Rijk van God ook nu, in deze corona-tijd, onder ons groeit. Dat besef, dat geloof, dat visioen gaat met ons mee, beschermt ons. En we kunnen daarbij misschien ook een dansje slaan. Coronaproof.

Hebt u nog positief nieuws waarover ik iets mag schrijven? Laat het mij weten.

Pastor Benno.

Digitaal café

Krijg jij ook een huivering bij het idee? Wel, dat had ik ook. En toch, alles is beter dan alleen thuis zitten. Mijn kinderen vertelden mij dat ze met de collega's van het werk één avond in de week afgesproken hebben om elkaar te ontmoeten langs de digitale weg.
We gebruiken de digitale weg om naar de eucharistie te kijken via de computer, of te bidden via zoom, of te vergaderen... Waarom zouden we het niet doen om elkaar te ontmoeten? Een gezicht zien, reacties zien, ogen zien blinken,... het geeft zoveel warmte en nabijheid aan de ontmoeting. Het verhoogt de betrokkenheid op elkaar.
Hoe het komt dat ik voor het systeem gewonnen ben? Gisteren had ik met mijn kleindochter van 7 langs deze weg contact. Ze kon honderduit vertellen over wat ze al gedaan had in de vakantie en tonen hoe goed ze al kan lezen. Ze had nu ook een echte bureau om haar huiswerk aan te maken. Die moest ze mij natuurlijk laten zien. Haar broer van 5 heeft mij gans zijn dino collectie voorgesteld en de tekening getoond die hij gemaakt heeft voor een vriendje die jarig is. En de kleinste van 1,5 jaar deed mij smelten met zijn mooie lach. Ik zat midden in het leven, het voelde een beetje aan alsof ik bij hen thuis was. Het heeft mijn zo'n deugd gedaan dat ik dat met jullie wilde delen.
Zoiets verdient navolging. Deze namiddag heb ik een zoom ontmoeting opgezet met enkele vertellers van Godly Play. Ik kijk er al naar uit.
Het zou mooi zijn als we onze mooie ervaringen met elkaar konden delen. Zo kunnen we lichtpuntjes zijn voor elkaar. Zelfs langs digitale weg...

Mariette, pastor

 

Stilstaan bij het zondagsevangelie

Zondag 8 november: 32e zondag door het jaar – A

« Het is met het Rijk der hemelen als met tien meisjes die met hun lampen uittrokken, de bruidegom tegemoet ». Zo begint Jezus zijn vergelijking in het evangelie van deze zondag (Mt 25,1-13). Weer een vergelijking om ons het ‘Rijk van God’ beter te leren begrijpen: de werkelijkheid zoals God ze wil en die groeit onder ons, ook in deze coronatijd. Openstaan voor dat Rijk van God, geloven, christen-zijn, dat is dus: ‘de bruidegom tegemoet trekken’. Dat is een mooie gedachte: leven als christen, dat is Jezus tegemoet trekken in de nacht van de wereld. Zoals bij een bruiloft in die tijd de bruidsmeisjes de bruidegom tegemoet trokken in de nacht, met brandende lampen.
De bruidegom, dat is Jezus. Hij is de mensheid komen huwen. In Hem heeft God zich met ons, mensen, voor altijd verbonden. Het Rijk Gods, de werkelijkheid zoals God ze wil, is het vieren en beleven van die huwelijksband.
Maar om de bruidegom te kunnen vinden in het donker van deze wereld en om Hem in een feestelijke stoet te kunnen begeleiden op weg naar de bruiloft, hebben we licht nodig, moeten onze lampen branden. En om onze lampen te laten branden, hebben we brandstof nodig.
Jezus waarschuwt ons dat we daar op tijd moeten aan denken. We moeten niet zijn zoals die ‘dwaze maagden’ uit de vergelijking die niet genoeg olie voor hun lampen bijhadden. Want het wachten kan soms lang duren. De bruidegom lijkt soms lang weg te blijven. De nacht kan soms lang zijn. Het kan soms lang donker zijn in deze wereld. We hebben genoeg brandstof nodig om onze lamp lang genoeg te kunnen laten branden, om lang genoeg licht te kunnen geven.
Welke brandstof hebben we nodig? Hoe kunnen we licht brengen in onze wereld, die corona-donker is? Is het niet met geloof, met hoop, met liefde? En voor die brandstof kennen we een goede leverancier: God zelf. Hijzelf zorgt voor de brandstof die we nodig hebben om de lamp van ons leven brandend te houden, om licht te brengen in het donker van onze wereld, om de Bruidegom tegemoet te trekken. Laten we niet vergeten om op tijd naar de winkel te gaan om genoeg brandstof aan te schaffen. De winkel van God is altijd open. Zelfs als de kerken dicht zijn.

Pastor Benno

Elke zondag komen we samen om 10:00 uur om te bidden via zoom.

Wil je met ons mee bidden? Stuur dan een mailtje naar: sint.franciscus@skynet.be

We sturen je dan een link waarmee je kan deelnemen. 

Een lied aan het Licht

Stond jij in de lente ook elke avond met jouw buren te applaudisseren voor het zorgpersoneel? Of ging je in de kerk elke avond de klokken luiden? Misschien plaatste je wel een beer achter jouw raam. In de vorige lockdown ontstonden inderdaad tal van initiatieven. Je zou bijna met heimwee beginnen zeggen: ‘ja, dat waren nog eens lockdowns!’. Want in deze nieuwe lockdown krijg je immers de indruk dat we met z’n allen moe aan het worden zijn. We zijn veel minder inventief en creatief. Toch is er ook nu opnieuw een actie aan de gang onder de titel ‘zorg voor licht’. Het is een oproep om lichtjes voor je raam, in je tuin of voor je huis te plaatsen tijdens deze donkere maanden om je solidariteit te tonen. Zo wordt deze periode letterlijk en figuurlijk wat ‘lichter’. De inspiratie voor deze actie komt uit de Scandinavische landen, waar mensen in de herfst -en winterperiode veel lichtjes aansteken om de donkere dagen te verlichten. Want licht hebben we inderdaad nodig. Letterlijk ontbreekt het ons aan licht in deze donkere dagen, maar ook figuurlijk zien velen maar weinig licht meer. We voelen ons eenzaam omdat we onze contacten moeten beperken, heel wat mensen zijn angstig voor de toekomst omdat ze door deze crisis werkloos worden, we worden afgeschrikt door de vele zieken en stervenden. We zien echt uit naar warme momenten samen met familie en vrienden, maar op dit moment weten we zelfs nog niet of we straks samen Kerstmis zullen mogen vieren. Kerstmis, nochtans het feest van het Licht! Dit alles doet mij denken aan het prachtige ‘Lied aan het Licht’ van Huub Oosterhuis: ‘Licht dat ons aanstoot in de morgen’. Het valt me op hoe dit lied plots zo to the point is. Een zin als ‘dat ik niet uitval, dat wij allen, zo zwaar en droevig als wij zijn, niet uit elkaars genade vallen, en doelloos en onvindbaar zijn …’ klinkt actueler dan ooit. We hebben elkaar vandaag zo nodig om de hoop levend te houden. Of een zin als ‘Alles zal zwichten en verwaaien wat op het licht niet is geijkt.’ Alles wat ons aan donkere krachten overvalt – of dat nu een virus is, of de moeilijke gevolgen die dat virus voor velen heeft, het zal niet beklijven! Het licht ‘van Hem die leeft’ zal het laatste woord hebben! Laten we dus vooral een licht zijn voor elkaar in deze donkere dagen. En moge het Licht van Christus, diegene waar we naar uitzien, ons hierbij verlichten. Want Hij is in staat om alle duisternis te verlichten! Ik nodig je graag uit om met nieuwe oren te luisteren naar dit ‘Lied aan het Licht’… 

pastor Gino

Mens, erger je niet!

Gezelschapsspelen: het roept fijne herinneringen op aan mijn kindertijd. Tijdens het weekend, zeker in de herfst- en winderperiode, speelden we vaak een gezelschapsspel.
In deze tijd van mondmaskerplicht en andere maatregelen heb ik al vaak teruggedacht aan één spel in het bijzonder: Mens erger je niet, u waarschijnlijk niet onbekend.
Bij het spelen ervan liep de ergernis bij de ene soms hoger dan bij de ander; tegen je verlies kunnen kon helpen om je minder te ergeren.
Ik betrap er mij op dat ik me regelmatig erger aan mensen die geen mondkapje dragen of het op een zodanige manier dragen dat het weinig effect kan hebben. Maar van ergernis heb je zelf meestal meer last dan de ander. Humor helpt een heel stuk om mij niet te blijven ergeren. Zondagnamiddag was ik op wandel om nog enkele brieven voor de herabonnering op Kerk en leven in de bus te steken. zo ontdekte ik een raamaffiche met een oproep om het mondmasker correct te dragen. Het ging om vier afbeeldingen van een zwarte poes: ‘Neen, niet onder je neus! Ook niet onder je kin! Oh neen, zeker niet als blinddoek! Ja da’s goed: neus en mond bedekt!’
Ik ben al glimlachend verder gewandeld, al kon niemand dat zien. Mondmaskerplicht!
Ik overweeg de aankoop van het gezelschapsspel.

Chris Ruelens

Winkelen

Enkele dagen geleden deed ik enkele boodschappen en het trof me "hoe gewoon" dat ondertussen geworden is. We zijn weliswaar opnieuw in een lockdown, er gelden zeer hoge veiligheidsmaatregelen en mensen wordt gevraagd om minder buiten te komen, maar het winkelen - en het dagelijkse leven in z'n geheel - heeft meer routine dan dat tijdens de vorige lockdown in de lente was. Het is nog steeds verplicht om een winkelkar te nemen, mondmasker moet nu gedragen worden, mensen moeten afstand houden en noem maar op. Maar ontsmetten mag je nu zelf doen, geen wachtrijen meer buiten en alles lijkt veel meer onder controle.
Ik moest terugdenken aan een half jaar geleden, de complete verwondering toen - hier en daar ontzetting, wat ontreddering misschien zelfs. Ik denk terug aan de lege straten, dingen 'die nog nooit iemand had gezien', die sommigen zelfs deden terugdenken aan de oorlog. Natuurlijk is de situatie vandaag niet rooskleurig. Natuurlijk vinden we de nieuwe lockdown uitermate vervelend - om het nog beleefd te zeggen. Maar het uitzichtloze van de vorige keer is er vandaag minder. We hebben het al eens meegemaakt, we weten hoe het verder gaat en vooral: we weten dat het op een bepaald moment ook terug kan eindigen. Er is vandaag iets meer perspectief dan toen.
"Perspectief" is iets vreemds. Je kan het niet vastgrijpen. Je kan het niet kopen. Maar als je het hebt, maakt dat een gigantisch verschil. Het lijkt in die zin een beetje op geloof of op hoop. Al is hoop toch nog altijd wel iets straffer...

Tony, pastor

Positief nieuws

In een vorige blogtekst had ik voorgesteld om mij positief nieuws toe te zenden, ter bemoediging in deze benarde tijden.
Een eerste reactie kreeg ik van een iemand die mij graag plaagt. Hij antwoordde op een mail van mij waarin ik een uitleg gaf over vergaderen via ‘zoom’ en waaraan ik in een bui van zelfrelativering had toegevoegd: “zelfs een simpele ziel als ik kan het”. Reactie van de persoon in kwestie: “Dat is alvast positief nieuws!”. Inderdaad, simpele zielen of niet, we kunnen meer dan we denken. Laten we dat ook nu niet vergeten.
Een andere reactie kwam van een parochiane die verwees naar een artikel in Bruzz over het lokaal dienstencentrum in Heembeek. Daar hebben vrijwilligers tijdens de eerste lockdown wekelijks telefonisch contact gehouden met bijna zeshonderd ouderen. De telefoonnummers werden over de vrijwilligers verdeeld en wekelijks werden al de ouderen opgebeld. Als er een tijdje geen antwoord kwam, ging er iemand langs. En toen het sociaal restaurant moest sluiten, gingen een aantal vrijwilligers koken en maaltijden rondbrengen. En ook worden er nog steeds bezoekjes afgelegd, voor een gesprekje aan de deur, op veilige afstand. Dat is allemaal heel goed nieuws. Het kan ons inspireren in de tijd die komt: contact houden is ‘levensbelangrijk’, zeker voor ouderen.
En tenslotte ook nog positief nieuws uit Diepenbeek. Daar heeft de burgemeester de inwoners van de gemeente gevraagd om alvast de kerstverlichting aan te brengen aan hun huizen. Zo komt er letterlijk al wat licht in deze donkere dagen. Dat kan helpen om de mensen een positief gevoel te geven, vinden ze daar. Ik vind dat een goed idee. In elk geval, met of zonder kerstverlichting: laten we elkaar wat licht en warmte brengen in deze dagen, vanop afstand weliswaar, maar met veel creativiteit. En laten we niet vergeten dat we niet alleen in de kersttijd, maar het hele jaar door mogen geloven en beleven dat “het ware Licht, dat iedere mens verlicht, in de wereld is gekomen” (Joh. 1,9).
Hebt u nog positief nieuws? Laat het mij weten alstublieft!

Pastor Benno.

bennohaeseldonckx@hotmail.com

(C) Pixabay

Zal het ooit nog worden zoals vroeger?

... Die vraag hoor je regelmatig stellen als er over corona gesproken wordt. Gisteren dacht ik eraan bij het kerkhofbezoek. Het was anders dan anders, minder volk op het kerkhof en geen familiebijeenkomst achteraf. Vroeger kwamen we samen in het ouderlijk huis en aten samen wafels, zelfs de kleinkinderen en achterkleinkinderen kwamen speciaal langs. Het was een gezellige bende. 

Het is een traditie vanuit mijn vroegste herinnering. Op Allerzielen ging mijn vader naar de verschillende kerkhoven. Aangezien we met zeven kinderen waren en geen auto hadden konden we niet samen gaan. De oudste kinderen die met de fiets konden rijden mochten mee. Mijn moeder bleef thuis met de jongsten. Ik herinner mij dat het soms heel erg koud was. Helemaal verkleumt reden we terug met ons fietsje naar huis maar dat vonden niet erg want we wisten dat er ons iets lekker te wachten stond. Mama had wafels gebakken! En dan kwamen de verhalen, van vroeger, van de tijd dat mijn ouders jong waren, van de tantes en de nonkel, de grootouders. Het was alsof ze allemaal weer tot leven kwamen, alsof ze er opnieuw bij waren. Geen droevige gebeurtenis maar iets dat 'leven' gaf. 

Gisteren was ik terug in het ouderlijk huis met enkel één broer en één zus. Maar we hebben de traditie in eer gehouden. We hebben herinneringen opgehaald, mooie herinneringen, waarbij mijn vader, mijn moeder en mijn zus weer tot leven kwamen. Het was voor mij een lichtpuntje in deze donkere tijden. En... we hebben wafels gebakken ! 

Toen ik naar huis reed dacht ik opeens aan het volk van God dat in ballingschap was. De Babyloniërs hadden hun stad Jeruzalem verwoest en hen weggevoerd naar Babylon. Ook zij dachten vol heimwee terug aan hun stad. Zouden ze Jeruzalem ooit nog terug zien? Zou het ooit nog worden zoals vroeger? Pas toen ze opnieuw konden bidden en de oude verhalen lazen voelden ze zich thuis in Babylon en wisten ze dat God niet enkel in Jeruzalem was maar daar waar Zijn verhaal levend wordt gehouden. 

Laten wij in deze tijd ook Zijn verhaal blijven vertellen en 'leven' vinden, ook in deze tijd. 

Mariette, pastor

 

(C)Pixabay