Dit is mijn huis

Vandaag is het al de laatste dag van januari en dat is voor allen die Don Bosco genegen zijn, een feestelijke dag en dus wil ik wat over hem schrijven. In 2010 trokken we met zo’n 300 misdienaars uit Vlaanderen en Brussel naar de grote misdienaarsbedevaart in Rome. Op de heenreis deden we ook Turijn en Assisi aan. Don Bosco en Franciscus waren meer dan een bezoek waar. Zo kwamen we nabij Turijn, in Castelnuovo d’Asti op de Colle Don Bosco waar Giovanni Bosco geboren werd. We bezochten er zijn geboortehuis en het museum. ‘Questa è la mia casa’, dit is mijn huis. Het staat er duidelijk en eenvoudig op de muur van het huis. Zijn vader stierf toen hij nog geen twee jaar oud was. Een harde tijd voor zijn mama en zijn twee broers. Maar de warmte en het grote hart van moeder waren van onschatbare waarde voor de verdere weg van Giovanni. Wat hij thuis ontving wilde hij doorgeven aan jongeren. Hij vroeg zelfs zijn moeder mee naar Turijn en samen zullen ze tien jaar zorg dragen voor ontelbare jonge mensen. ‘Questa è la mia casa’ werd ook voor hen realiteit. Bij Don Bosco vonden ze een thuis. Tot op vandaag gaat zijn werk verder over heel wereld. Meer dan ooit zijn jongeren op zoek naar een thuis, een plek, waar er naar hen geluisterd wordt, waar ze veilig kunnen opgroeien, waar ze kansen krijgen. Don Bosco wees onze Kerk een weg, laten we hem niet links liggen, opdat elke mens een thuis mag vinden…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Waar heb jij deugd aan?

Vlaamse filmpjes, wie kent ze niet? Verschillende generaties hebben ze verslonden. Zaterdag werd er mij nog eentje in de handen gestopt en ik heb er deugd aan gehad om het te lezen. Het was niet zomaar eentje, het was in het kader van een Godly Play verhaal over Don Bosco. De man die het opnam voor de arme, aan hun lot overgelaten kinderen. Hij gaf hen een thuis, een ruimte om te spelen en ravotten, vertelde ze verhalen over Jezus, en zorgde dat ze een beroep konden leren. Het gaf mij een zekere verbondenheid met Don Bosco. Zijn liefde voor de kinderen en dat hij ook graag verhalen over Jezus vertelde trof mij. Mij verbonden voelen met iemand, dat is nog zoiets waar ik heel veel deugd aan heb.
Verbondenheid met mensen die eenzelfde doel voor ogen hebben. Samen zoeken hoe we ons doel  kunnen waar maken. Dit mocht ik vorige week meemaken tijdens enkele vergaderingen. Ja, ik mag het zeggen, de Brusselse kerk werkt hard en zoekt naar wegen om de Blijde Boodschap zo goed en zo dicht mogelijk bij de mensen te brengen. Dat samen zoeken schept een band en dat maakt mij gelukkig. 
Dit wens ik je deze week toe: dat je enkele dingen mag ontdekken waar je deugd aan hebt, wat jou blij maakt.

Pastor Mariette

© Mariette Dhondt

Hoeveel warmte straalt jouw huis uit?

De Stad Brussel heeft deze week een kaart online geplaatst waarop iedereen kan zien hoeveel warmte zijn huis verliest ( http://www.brussel.be/luchtthermografie ). Het helpt zowel de stad Brussel als haar inwoners om het warmteverlies in onze gebouwen aan te pakken en zo te zien hoe we beter kunnen isoleren. Misschien heb je er zelf al eens naar gekeken omdat je wellicht benieuwd bent hoe het met jouw woning gesteld is. Voor een woning is het natuurlijk niet goed dat teveel warmte door muren en ramen verdwijnt. Maar voor een mens daarentegen is misschien wel juist het omgekeerde belangrijk, namelijk dat we best zoveel mogelijk warmte uitstralen. Ik moest eraan denken toen ik deze week ’s morgens iemand vriendelijk met een goeiedag begroette, maar werd beantwoord met een norse blik en wat gemor, en zonder opkijken bleef hij naar zijn smartphone staren. Misschien had die persoon wel van alles aan zijn hoofd, maar toch zette deze reactie een beetje een domper op het begin van mijn dag. Soms heb ik de indruk dat we toch nog wat warmer met elkaar kunnen omgaan. Ik werd in deze gedachte bevestigd toen ik gisteren las dat de meest ongelukkige Vlamingen in Machelen wonen. Vlakbij dus! Mensen zijn er bang voor elkaar en zeggen met moeite goeiedag als ze mekaar op straat zien. Ze steken nog liever de straat over. Nochtans een kleine moeite, en het geeft een heel andere kleur aan het leven. Op vlak van energie kunnen we er dus best wel voor zorgen dat onze woning niet teveel warmte verliest. Maar figuurlijk gezien droom ik ervan dat al onze huizen en heel onze stad bloedrood kleurt, bloedrood van de warmte die we naar elkaar uitstralen. Is dat ook niet een beetje het Rijk Gods waar Jezus over spreekt? En dat Rijk Gods begint met kleine dingen, zoals dat verhaal over het mosterdzaadje ons leert.

Pastor Gino.

© Nieuwsblad

Vredesduif

Twintig jaar terug was ik in Assisi met een groep jongeren van de Grijze Kat uit Antwerpen.
Met twee busjes reden we naar één van de mooiste plekken in Italië, op zoek naar de figuur en de geest van Franciscus. Op één van de vele plaatsen die we aandeden was er dit beeld van Franciscus. Niet bepaald het mooiste beeld van deze heilige maar er was iets bijzonders: in de mand die de heilige in zijn handen hield zat een duif. Rustig, half ingedommeld had ze haar plaatsje gevonden. Op korte afstand nog een paar concurrenten die hetzelfde plaatsje wellicht ook ambieerden. Ze leek niet van plan het af te staan. Van daar kon ze de passerende bedevaarders en toeristen veilig gadeslaan. Je liep er bijna aan voorbij. Nog op andere plaatsen, zoals boven op de Monte Subasio aan de Carceri, zagen we mooie witte duiven. Zo’n duif werd een symbool voor de vrede, naar het verhaal van de ark van Noah waarin ze met een olijftakje het einde van de zondvloed aankondigt. Vandaag is deze vrede veraf en zoekt de vredesduif veiliger oorden op zoals deze in de veilige handen van Franciscus. Op een afstand toekijkend welke chaos mensen er van kunnen maken. Wanneer zal ze weer onbezorgd kunnen vliegen, daar waar nu de verwoesting zaaiende bommen overkomen? Over de hoofden van mensen die naar haar uitkijken en die mekaar de hand willen reiken? Niemand kan het zeggen, maar ooit komt die dag, hij is niet tegen te houden. Ik kijk er naar uit…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Melancholie tot kunst verheffen

Ute en ik waren vrijdag en zaterdag in Neuss (bij Düsseldorf in Duitsland) om er naar twee tentoonstellingen te gaan kijken. Over ons bezoek aan de Langen Foundation en vooral de zeer mooie ‘4 seizoenen’ met Japanse rolprenten uit de Edo periode (1603-1868) (nog tot 14 april) schrijf ik later misschien nog eens. Nu wil ik het hebben over de tentoonstelling ‘Gewagte Visionen’ (gewaagde visioenen) in het Clemens Sels Museum waar werken van George Minne en Léon Spilliaert getoond werden (nog tot 3 maart). Deze twee Belgische kunstenaars werden nog nooit op die manier samen getoond. Ik werd geraakt door werken van beide, bij Minne door zijn sculpturen de ‘3 heilige vrouwen (bij het graf)’ en ‘Moeder beweent haar dood kind’. Ook de schilderijen van Spilliaert hebben iets in-triest, je kan het gerust melancholie noemen. Het verbaast niet als je dan leest dat Spilliaert depressief was. Moeten omgaan met die onrust, met dat onbehagen, met het donkere dat men ziet in zichzelf, met het zwarte dat om je heen grijpt. Ik wens het niemand toe.

En hoe is Spilliaert daarmee omgegaan? Dat weet ik niet. Maar ik weet wel dat hij klare lijnen in zwart en grijs heeft geschilderd: Oostende, de zee, jonge duistere vrouwen. Ik weet ook niet of hij er zelf veel beter van geworden is. Maar hij heeft ons wel iets nagelaten. Intense werken die binnen dringen en die ook een intrinsieke schoonheid in zich dragen. Op die manier heeft Spilliaert melancholie tot kunst verheven.

En hoe gaan wij ermee om? Velen onder ons zullen zich ook af en toe wel een beetje melancholisch voelen. Zeker in deze donkere wintertijd, als het dan dagen en weken lang regent, als de gure wind waait, niet direct om vrolijk van te worden. En misschien moet dat ook niet altijd, vrolijk doen en vrolijk zijn. Alhoewel beter vrolijk dan in-triest. En ja, we moeten onze angsten in de ogen kijken, anders gaan ze ons nog erger aanjagen. Maar hoe doe je dat? ‘Het’ antwoord heb ik niet, maar ik denk wel dat verschillende kleine stappen met simpele en genoegzame dingen iets kunnen helpen. Dat kan misschien alleen, maar beter nog met twee – in goed gezelschap gaat veel: gedeelde smart, halve smart; gedeelde vreugde, dubbele vreugde. Misschien onze manier om melancholie tot kunst te verheffen?

Daarenboven, Hij is er ook altijd en bij Hem zijn we altijd welkom.

Diaken Dirk

Léon Spilliaert – Het spel der golven © Ute Wiegand

Winterpracht

Gisteren heb ik een dagje vrijaf genomen om ten volle te genieten van al dat moois in de natuur. Zes uur heb ik rondgedoold in de bossen en weiden rond Leuven. Ik kon er precies niet genoeg van krijgen… Er waren natuurlijk nog lopende zaken om aan te werken, maar ik dacht: laat me vandaag maar even zoals Maria zijn, en niet als Martha, en genieten van de winterpracht want ook dat is Gods schepping.
De foto is genomen aan het meer rond de Park Abdij in Leuven. Als een mens tot rust komt begint men de schoonheid rondom zichzelf te zien. En de mensen die ook rondliepen daar waren veel aansprekelijker als gewoonlijk. Ook dat geeft rust aan een mens. Zelfs mensen op weg naar hun werk vielen even stil bij al dat moois en stopten met de fiets om er ook een foto van te nemen.
Durven we nog even stil staan, bij ons zelf, bij de natuur, bij wat een mens ons gezegd heeft, wat God ons influistert? Het is geen taak voor met de advent of de vasten, maar iets van elke dag. En het is dat wat diepte en kracht geeft aan het leven.

Peter Baekelmans

© Peter Baekelmans

Toevalligheden

Je hoort soms wel zeggen: ‘Toeval bestaat niet.’ en misschien wordt dat wel terecht gezegd. Ik weet het niet zeker maar af en toe maak ik ze wel mee, toevalligheden of onverwachte dingen. En ze geven vaak kleur aan het leven!
Vorige vrijdag nam ik deel aan de Bijbelnamiddag op het vicariaat. Tijdens de pauze stond ik te praten met een dame die ik niet kende maar ongevraagd nog een koekje haalde voor bij mijn koffie. Het heeft des te beter gesmaakt.
De Bijbelnamiddag heeft plaats op het vicariaat. Ik ga daar met het openbaar vervoer naar toe. Bij het gaan zat er voor mij een dame en we keken wel naar mekaar want we waren de ‘uitzondering op de regel’: geen smart- of iPhone in onze hand.
Nu wil het toeval dat bij het teruggaan diezelfde dame opnieuw op dezelfde metro zat als ik. En me aansprak met de vraag: ‘Ik u daarstraks ook niet gezien?’ Die vraag verraste en trof me: het kan dus ook nog dat mensen mekaar opmerken!
Toevallig vond ik bij het zoeken naar een foto voor deze blog deze: ‘Salve’, ‘wees gegroet’, letterlijk ‘wees behouden’. Een gelukkig toeval om u zo te mogen groeten.
Deugddoende toevalligheden gewenst!

Pastor Chris

© Pixabay

Ten voeten uit

Net na Nieuwjaar ging ik een paar dagen uitblazen aan zee. Gezien de stevige wind was het eerder uitwaaien. Tijd om wat gas terug te nemen na de drukke kerstperiode en ook om een paar tentoonstellingen te zien die er vrij recent open gingen. Het Ensor-jaar is immers begonnen en er loopt ook een grote fototentoonstelling rond de zanger Arno: The show of life. 50 jaar lang volgde Danny Willems, een goede vriend, hem op alle mogelijke momenten van concerten, repetities enz. Het levert een bijzonder portret op van deze artiest. Je ziet de zanger groeien en de bekende zanger worden die we leerden kennen. Ik ben geen grote fan van hem geweest maar toen ik ooit in een crematorium ‘Les yeux de ma mère’ hoorde was ik echt ontroerd. Je kon alleen maar luisteren naar de sterke tekst. ‘Dans les yeux de ma mère il y a toujours de lumière’ is het terugkerend refrein. Hij was vaak nogal rauw zowel in zijn teksten als in zijn stem maar altijd authentiek. Er schuilde ook iets zachts en teder in Arno. De laatste ruimte toont foto’s rond zijn laatste weken en levensdagen. Bij de laatste foto staat zelfs de vraag vermeld om uit respect geen foto te nemen. Buiten aan de ingang van het gebouw staat een bronzen beeld van koning Boudewijn, innemend en met een zachte glimlach, zoals we hem kenden. Daarachter de poster met de foto van Arno. Een merkwaardig contrast en toch. Beiden ten voeten uit, beiden authentiek in wie ze waren, beiden zacht op hun manier. Beiden konden ze mensen raken. Bedankt Boudewijn én Arno, jullie waren echt… mens.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Het zit vanbinnen

Wat maakt dat sporters tot het uiterste gaan en er alles voor over hebben om te winnen?
Wat maakt dat mannen en vrouwen alles achterlaten en zich inzetten voor de minst bedeelden in landen waar het in het leven aan alle comfort ontbreekt?
Wat maakt dat mannen en vrouwen zich terugtrekken in gemeenschappen om hun leven in dienst te stellen van weken en gebed?

Het zit vanbinnen. Het is een passie of een roeping waar zij niet aan kunnen weerstaan en antwoord geven op die roep maakt hen gelukkig.
Dit zijn nu wel grote kleppers van voorbeelden. Het zijn engagementen die voor de meesten van ons niet weggelegd zijn. Toch weet ik dat iedereen wel eens iets heeft waarvan hij zegt: 'daar wil ik ten volle voor gaan'. Het zit vanbinnen...
Dit heb ik letterlijk mogen ervaren tijdens de viering op Kerstdag. Er waren twee twintigers aanwezig in de kerk. Ze wonen in het buitenland maar ieder jaar komen ze met met Kerst naar België. Op Kerstdag komen ze dan samen met hun ouders naar de viering in Sint-Jozef. Dat doen ze al verschillende jaren.

Nu bestaat er in Sint-Jozef de gewoonte dat de offergaven worden aangebracht door kinderen of door mensen uit de kerk. Ik vroeg aan de jongens of zij mee de offergaven wilden aanbrengen. Hun ogen blonken, ze zeiden volmondig 'ja'! Inderdaad die 'ja' kwam van binnen. Begin de jaren 2000 waren ze zelf misdienaar in Sint-Jozef, de ene tot zijn 16 jaar de andere tot 18 jaar en de passie was er nog steeds. Ze zouden graag nog eens de mis dienen. Ik beloofde dat ze volgend jaar met Kerst misdienaar mochten zijn. Ik zag twee gelukkige twintigers. Ze doen het nog altijd met hart en ziel. 

Bij het begin van dit nieuwe jaar wens ik je graag een 'passie', een 'roep' die van binnenuit komt.

Pastor Mariette

Justin en Laydon Day

Twee medicijnen voor komende maandag

De feestdagen liggen achter ons en de eerste dagen van januari zijn voorbij. Buiten is het koud en dan realiseer je jou dat je nog twee grijze wintermaanden voor de boeg hebt. Herken je dat gevoel? Het is iets wat mij steeds bekruipt dezer dagen. Op de koop toe is het komende maandag ook nog eens Blue Monday, zogezegd de meest deprimerende dag van het jaar. ‘Feeling Blue’ betekent immers ‘neerslachtig, somber, down zijn’, en volgens een Britse psycholoog zou de derde maandag van januari de dag zijn waarop de meeste mensen zich neerslachtig, treurig of weemoedig voelen. De goede voornemens die we hadden genomen met Nieuwjaar zijn mislukt en de vakantie is nog lang niet in zicht. En buiten blijft het somber en donker. Alle reden dus om jou rot te voelen. Toch lijkt ‘Blue Monday’ vooral een Westers iets, want in India vieren de hindoes rond deze tijd de winterzonnewende. Ze zien deze donkere dagen van januari van de zonnige kant, want vanaf nu worden de dagen beetje bij beetje langer. Omdat ik u als bloglezer wil behoeden voor zo’n ellendige depri-maandag, hierbij twee tips, of beter gezegd twee medicijnen om de dag door te komen. Vooreerst: wees dankbaar. Dankbaarheid is voor vele zaken het beste medicijn. Zelfs niet enkel en alleen op ‘Blue Monday’. Door dagelijks dank te zeggen voor de vele mooie dingen ga je vanzelf optimistischer in het leven staan. Of zoals mijn ‘literaire kattenkalender’ het deze week zegt: ‘De wereld zit vol met kleine genoegens, het is alleen de kunst ze te zien, er oog voor te hebben.’ Het tweede medicijn voor maandag is ‘lief zijn’. Door iemand anders blij te maken, word je immers zelf ook blij. Geef je collega een (gemeend) compliment, of nodig een eenzame buur eens uit om te komen klinken op het nieuwe jaar, … Dankbaarheid en lief zijn. Het zijn de twee medicijnen die ik je graag aanreik om de komende ‘Blue Monday’ aan te kunnen. Veel succes!

Pastor Gino.

Pelgrimstocht

Toevallig kwam ik bij dit gezelschapsspel uit via een collega priester. Gezien mijn interesse voor pelgrimeren vroeg ik of ik het even kon ontlenen. De spelers van dit spel maken een pelgrimstocht op zoek naar bekende bedevaartsoorden. Telkens moeten ze routefiches verzamelen en vormen daarmee een soort routekaart. Doel is dan de grootste bedevaart te maken. Het spel wacht nog om gespeeld te worden. Ik ben benieuwd. Net zoals ik benieuwd ben naar wat 2024 op mijn, onze weg zal brengen. Alles ligt nog open bij het begin van zo’n nieuw jaar. Langs welke plekken en bestemmingen zal het ons brengen? Wie en wat zal ons pad kruisen? Zo helemaal anders dan zo’n bordspel dat je elk moment kan onderbreken en wegleggen. Je kan het ook meerdere malen opnieuw spelen, zelfs met andere mensen. Met het jaar dat vóór ons ligt kunnen we dat niet. ‘Gedane zaken nemen geen keer’ zegt de volksmond. Veel kansen en mogelijkheden zullen ons geboden worden. Aan ons om ze te benutten en te grijpen. Een nieuw jaar houdt ook iets beloftevol in, we hebben de indruk dat alles kan en mogelijk is. Er zal weer veel op ons af komen en we zullen er onze weg moeten in zoeken. Zo lijkt het toch wat op een pelgrimsweg. Nog op een andere manier: we gaan in het vertrouwen dat we niet alleen onderweg zijn, vele tochtgenoten vergezellen ons voor een korte of langere tijd. Ontmoetingen die ons als mens kunnen verrijken en laten groeien. En Hij, de tocht- en bondgenoot bij uitstek, zal er altijd zijn, ook nu weer in de komende maanden. Dat is Zijn belofte en daar kunnen we van op aan. Buen camino! (Goede tocht!)

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

De dromer als profeet

De regelmatige lezer van de blogjes die u op maandag kan lezen, weet dat het dan regelmatig (enfin, eigenlijk bijna altijd) gaat over wat ik de dag tevoren, op zondag, gedaan heb. Ik wil u niet ontgoochelen en dus vertel ik u over één van de twee tentoonstellingen die we gezien hebben: ‘Le cri de liberté. Chagall politique’ in het museum La Piscine in Roubaix. Het was een kleine, fijne tentoonstelling maar met enorm veel werken en omdat het de laatste dag was, waren er ook veel, heel veel bezoekers. Wij dus ook.
Iedereen zal al wel één of meerdere werken gezien hebben van Chagall met de typische kenmerken van circusfiguren, een geit, een haan, ergens wel een ‘zelfportret’, mensen die zweven, Joodse mannen en vrouwen, moeders, een witte vrouw, gebouwen in en rond Vitebsk, het Russische dorp waar hij in zijn jeugd heeft geleefd. Als je een werk van hem ziet, dan weet je het direct: ja, dit is Chagall. Het is allemaal zeer poëtisch, zeer dromerig, zeer onschuldig. Maar dat is heel dikwijls maar schijn. Want achter dit dromen, zie je soms rook, vuur, nacht, dreiging. Je moet wel goed kijken, of iemand hebben die je zegt waar je kan naar kijken. En dan is de dromer plots een profeet. Iemand die waarschuwt, benoemt, laat uitschijnen.
Dromen en waarschuwen. Ik denk dat we ook in onze tijd daar behoefte aan hebben, als individu maar vooral ook als samenleving. Chagall als gelovige Jood kende zijn klassiekers (de Bijbel) en (h)erkende wat er rondom hem gebeurde: pogroms, Jodenvervolging, oorlog. Maar hij gaf, net door zijn poëzie, ook altijd een behoorlijke scheut hoop mee. Hoop: we hebben het er dikwijls over dat wij Christenen mensen van de hoop zijn.
Daarom nog een late kerstboodschap: laat ons dus ook maar een beetje dromen en een beetje profeet zijn. Het is goed voor ons en – jazeker – ook voor de samenleving.

Diaken Dirk

Fuite à Fils-Maria © Marc Chagall

Kerst en nieuwjaar vieren

Hoeveel mensen hebben met de Kerst nog eens kunnen hun hartje ophalen aan familiebanden en vrienden. Zo belangrijk om een vredevol leven te hebben. Maar tegelijk ook weer zovelen die zelfs in oorlogssituatie deze feestdagen hebben doorgebracht.
De vrede thuis vieren met toch ook de problemen van de wereld in het achterhoofd. Ik hoop dat ieder van u een beetje de batterijen van het hart heeft kunnen opladen om weer ten volle die liefde van God aan iedereen die op je pad komt te schenken.

De foto is de kerstsfeer bij mijn tweelingzus thuis. Hoe ouder ze wordt, hoe meer aandacht de simpele kerststal en het samenkomen voor een etentje krijgen voor haar. Ook de kerstviering in de parochie leert ze meer en meer te appreciëren. Beter laat dan nooit… 😀

Gelukkig Nieuwjaar aan alle parochianen, pastores en vrijwilligers van de Nederlandstalige pastoraal in Brussel, en aan alle sympathisanten!

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Nieuwjaarswensen

‘We hebben allemaal recht op traagheid’ (BZN)

Wenskaarten, wensen via mail of andere media, mondeling,…: ze horen bij het einde van een jaar en het begin van een nieuw jaar. We hopen dat het een goed jaar wordt, vol vrede, vreugde, geluk, gezondheid,… een gezegend jaar dus.
Ik zou graag een nieuwjaarswens toevoegen: wat traagheid!
Misschien fronsen sommigen nu de wenkbrauwen. Is 30 km. per uur in Brussel al niet voldoende, of in de file staan en ergens dringend moeten zijn? En moet dat nu echt: een ‘kletskassa’ om een babbeltje te slaan? En al die mails en berichten: die wil je toch zo vlug mogelijk lezen en beantwoorden? Begrijp me a.u.b. niet verkeerd: ik spreek helemaal geen oordeel uit want ik maak me die bedenkingen soms ook.
Maar wat ‘traagheid’ kan alleen maar waardevol zijn, denk ik. Wat tijd nemen om tot rust te komen, om te genieten van kleine dingen, van schoonheid in de natuur. Tijd kunnen maken voor ontmoetingen, voor de mensen met wie we samen leven, … . Absoluut geen verloren tijd!
Dus wens ik jullie allen bij het begin van dit nieuwe jaar een deugddoende portie ‘traagheid’ toe.

Pastor Chris

© Pixabay

Nieuwjaar

We zijn pas het nieuwe jaar ingestapt. De enen vierden het uitbundig, anderen wensten dat die dagen snel voorbij zouden gaan. Eén van de ingrediënten om van oud naar nieuw te stappen is vuurwerk afsteken. Vele gemeenten verbieden het. Er hangen immers allerlei ongemakken aan vast: geluidsoverlast, dieren die opgeschrikt worden en hier en daar zelfs ongevallen door onvoorzichtigheid. Anderzijds heeft het iets uitbundigs en feestelijk. Ik herinner me als kind de komst van een grote Delhaize in ons dorp. Bij de opening werden we ’s avonds vergast op een mooi vuurwerk, veilig afgevuurd vanop het dichtbij gelegen voetbalveld. Het hoort ook bij een nationale feestdag net zoals de nationale hymne. Verschillende malen kon ik het bewonderen op de ‘quatorze juillet’ in Frankrijk. Ik sta er telkens gefascineerd naar te kijken en die luttele minuten gaat er iets van een magische wereld open voor je ogen. Je kan er met een paar duizend mensen staan naar kijken en toch blijft het buiten een paar ‘oh’ en ‘wauw’ zeer stil. Nu ja, stil, de knallen van de vuurpijlen zijn soms oorverdovend. Het heeft ook iets spannends want je weet niet welke figuren of kleuren de makers aan het hemelfirmament gaan brengen. Zo heeft elk nieuw jaar ook iets onbekend en spannend. Zoveel staat te gebeuren en zoveel is nog verborgen. Zo’n jaar houdt ook beloftes in en we hopen op goede en mooie dingen. Ik kijk er samen met u naar uit, met vertrouwen, hoop en af en toe ook met verwondering…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre