Daadwerkelijke aandacht

‘Iedereen gevaccineerd, zonder dwang’ (DS 27/9/2021)

Er is al heel wat geschreven en gezegd over de (te) lage vaccinatiegraad in Brussel.
Er worden heel wat initiatieven genomen om die hoger te krijgen. En verplichte vaccinatie is volgens sommigen de enige oplossing. Vaak is de berichtgeving over de Brusselse situatie eerder negatief. Daarom trof mij dit kort interview in de krant van maandag, dat ook in Bruzz verschenen is.
De directeur van een woonzorgcentrum in Schaarbeek legt uit hoe ze er in geslaagd zijn om al het personeel te overtuigen om zich te laten vaccineren, ondanks de grote weerstand hiertegen.
Op de vraag hoe hij dat voor elkaar gekregen heeft, klinkt het antwoord: “Praten, praten, praten. Dat kost tijd maar het is de enige manier. We hebben met iedereen apart gepraat want elk verhaal is anders. … We zijn zelfs ’s avonds naar mensen thuis gegaan om met hun partner of familie te praten. … Onze medewerkers zijn nu niet alleen opgelucht, maar ook fier. Ze kunnen ambassadeurs worden in hun wijk en hun gemeenschap.”

Ik weet niet of deze directeur gelovig is of niet. Maar was deze benaderingswijze ook niet de manier waarop Jezus naar mensen toe ging? Een genezing door Jezus was altijd een persoonlijke ontmoeting, met aandacht voor ieders eigen verhaal. Het luisteren naar de nood van een zieke, een uitgestotene ging aan de genezing vooraf.
Daadwerkelijke aandacht kan wonderen doen!

Pastor Chris

© Pixabay

Niet verboden

Deze week hebben de universiteiten hun deuren opnieuw geopend, na de zomervakantie. De pers had heel wat aandacht voor de toespraak van de Leuvense rector, maar in de marge daarvan kwam ook één studente aan het woord. Ze sprak haar gevoel uit bij de start van het nieuwe academiejaar. “Eindelijk mogen we terug naar de les”, zei ze met duidelijk hoorbare blijdschap. Ik was er even door aangedaan. Hoe zwaar moet het isolement gewogen hebben dat zelfs naar de les mogen gaan nu als een ware bevrijding wordt aangevoeld. Ik denk onwillekeurig terug aan mijn eigen studententijd, die lang geleden eindigde. Ik wil mezelf geen voorbeeld noemen. Naar de les gaan hoorde er natuurlijk wel bij, maar het was soms toch met frisse tegenzin en als een prof aankondigde dat hij er de volgende week niet zou zijn, werd dat zelden met ontgoocheling aanhoord, wel in tegendeel!
Is er echt zo’n lang gemis nodig om te beseffen hoe kostbaar iets is? Ik voel dat soms als wat pijnlijk aan. Hoe komt het toch dat we zo vaak slechts achteraf beseffen wat ons gelukkig maakt? Hoe komt het dat we ons zo blind staren – en bijhorend ongelukkig voelen – om een detail dat ontbreekt, terwijl we voor de hoofdlijnen een blinde vlek hebben? Zou het echt niet mogelijk zijn om ons geluk te kennen, op het moment dat het ons gegeven wordt?
Anders gezegd: waarom mis ik jou pas, als je er niet meer bent?
Misschien moeten we doen zoals Bartimeus deed, toen Jezus hem vroeg “wat kan ik voor je doen?”. "Maak dat ik zien kan", was zijn antwoord…

Tony, pastor

Op reis

Onlangs ben ik voor de eerste keer sinds de Coronacrisis in het buitenland geweest. Nu ja, buitenland: naar Aken. Dat is net over de grens. Maar toch buitenland dus. Ik mocht daar een heel interessante tentoonstelling bezoeken: ‘Dürer was hier. Een reis wordt legende’. Het gaat over de reis die de toen reeds beroemde kunstenaar Albrecht Dürer maakte in onze streken in 1520-1521. Hij wilde de kroning van keizer Karel V meemaken in Aken en bij die gelegenheid de nieuwe keizer ontmoeten, maar maakte van de gelegenheid gebruik om door te reizen naar Antwerpen en van daaruit onze Lage Landen te bezoeken. Zo kwam hij trouwens ook in Brussel.
Aken is een gezellige stad. Zeker het oude centrum met de historische Domkerk is uiteraard de moeite waard. Maar toen we door één van de winkelstraten naar het museum wandelden, viel het me op hoeveel bedelaars er daar waren. Mensen die van elders kwamen, die ook op reis waren misschien, maar niet als toeristen, zoals Dürer en ikzelf. Duidelijk vluchtelingen en asielzoekers. Je ziet ze evenzeer bij ons, in onze winkelstraten en daarbuiten.
Vorige zondag, 26 september, was het de ‘Werelddag voor Migranten en Vluchtelingen’. In zijn boodschap voor deze 107e editie had paus Franciscus zijn hoop uitgesproken dat, wanneer de coronacrisis eenmaal voorbij zal zijn, “we niet meer zullen denken in termen van 'zij' en 'die', maar alleen nog in termen van 'wij'. Daarom -schrijft de paus -heb ik de boodschap voor de Werelddag van Migranten en Vluchtelingen van dit jaar gewijd aan het thema: Naar een almaar breder 'wij', om een duidelijke horizon aan te geven voor onze gezamenlijke reis in deze wereld.”
Ons ‘wij’ - zowel in de wereld als in de Kerk - brokkelt af en kraakt door kortzichtige en agressieve vormen van nationalisme en radicaal individualisme, waarbij de hoogste prijs wordt betaald door “diegenen die het gemakkelijkst als ‘anderen’ worden gezien”, onder meer buitenlanders, migranten, gemarginaliseerden en mensen in de periferie. Om daaraan iets te doen, benadrukt de paus dat “wij allemaal in hetzelfde schuitje zitten en daarom geroepen zijn om samen te werken, zodat er geen muren meer zijn die ons scheiden, geen ‘anderen’ meer, maar alleen nog één 'wij', dat de hele mensheid omvat.”
Het geeft te denken.

Pastor Benno.

De vlucht naar Egypte
@ Albrecht Dürer 1471 - Gemäldegalerie Alte Meister, Dresden

Getuigen van het Licht

In den beginne was het Woord en het Woord was bij God en het Woord was God.
Dit was in den beginne bij God.
Alle dingen zijn door het Woord geworden en zonder dit is geen ding geworden, dat geworden is.
In het Woord was leven en het leven was het licht der mensen.  (Joh. 1,1-4)

Met deze proloog van Johannes begint het nieuwe Godly Play verhaal dat ik dit weekend op de inspiratie dag mocht leren kennen. "De grootste parabel" gaat over het aardse leven van Jezus. Een leven van liefde, van gegeven zijn aan anderen en van verwijzen naar de bron van Liefde, zijn Vader.

Johannes getuigt van die Liefde en van het Woord dat hij via Jezus heeft mogen leren kennen. Het is een deel van hemzelf geworden en wel zo sterk dat het overloopt, dat hij er niet kan over zwijgen, dat hij niets anders kan dan er zelf over spreken, dan zoals Jezus te getuigen. 

Godly Play is een manier van vertellen die de mensen laat kennis maken met de diepere betekenis van het Woord. Het laat mensen kennismaken met Gods nabijheid en daagt uit om die ook te ontdekken in ons eigen leven. 

Ik vraag mij af wat jij doet met het Woord dat Hij tot jou spreekt

Ik vraag mij af welke woorden jij spreekt

Ik vraag mij af of jouw woorden ook licht en leven geven aan mensen

Ik vraag mij af of de liefde ook bij jou het laatste woord heeft.

Pastor Mariette

©Pixabay

Stilstaan bij het zondagsevangelie

Zondag 26 september: 26e zondag door het jaar – B

In het evangelie van deze zondag (Mc 9, 38-48) heeft Jezus het onder meer over “aanleiding tot zonde geven”. Je hoort mensen wel eens zeggen: “Wat is nu nog zonde?” of “Ik doe geen zonde”. Vanuit vroegere opvattingen heeft voor sommigen ‘zonde’ vooral te maken met een verkeerd gebruik van de seksualiteit. Maar vanuit de tweede lezing van deze zondag (Jakobus 5, 1-6) begrijpen we dat ‘zonde’ niet alleen in de persoonlijke sfeer moet gezocht worden. Het bevorderen van onrechtvaardigheid, het uitbuiten van medemensen is ook ‘zonde’. Je zou het zo kunnen zeggen: zonde is datgene wat ons verwijdert van God, van elkaar en van onze diepste bestemming. Christen-zijn heeft immers te maken met een fundamentele keuze voor het goede, voor God, voor Jezus en Zijn evangelie. Je van die keuze afkeren of anderen ervan afbrengen, dat is zonde. Het evangelie vandaag roept ons op om met Gods hulp steeds weer de goede keuze te doen (kiezen voor het goede) en consequent in te grijpen in ons eigen leven als we ontdekken dat we niet goed bezig zijn. Een ander woord voor dit laatste is: ‘bekering’. Als christenen zijn we geroepen om ‘een leven van bekering te leiden’: steeds weer ons leven richten op het goede en ons telkens opnieuw afkeren van wat ons daarvan verwijdert. Dat is niet altijd gemakkelijk. Dat vraagt een eerlijk inzicht in ons eigen bezig-zijn, en daadkracht om te veranderen wat ons van het goede afbrengt. Dat inzicht en die kracht kunnen we krijgen in het gebed en bezinning en door de sacramenten. Bekering is: God in ons aan het werk laten en actief met Hem meewerken.

Pastor Benno.

De aartsengel Michaël: symbool voor de keuze voor het goede en tegen het kwade
© Pixabay

Tijd voor een dikkere jas

De herfst is definitief in het land. Na het welverdiende nazomertje in september is afgelopen woensdag 22 september de herfst officieel van start gegaan (inderdaad, er zijn geen zekerheden meer voor mensen zoals ik die op de schoolbanken geleerd hebben dat de herfst op 21 september begint…). Zelf ben ik altijd fan geweest van de herfst. Ik vind het één van de mooiste seizoenen: de natuur die zich in de prachtigste kleuren hult, de hartige gerechten die we opnieuw op tafel mogen zetten, het eerste wild, een herfstwandeling, het geluid van ritselende bladeren, … Zoveel fijne dingen om naar uit te kijken en van te genieten. Ook het feit dat het opnieuw frisser wordt, vind ik in zekere zin leuk. En dat het ’s morgens en ’s avonds al merkelijk frisser is, valt niet te ontkennen. Je mag opnieuw die warmere trui aantrekken en het is tijd om die dikkere jas terug uit de kast te halen. Zo’n jas of mantel beschermt en beschut tegen koude, wind en regen. Je voelt je er geborgen in. Het zijn die eenvoudige dagelijkse dingen die mij vaak tot bij God brengen. Zo’n mantel die mij beschutting geeft doet mij denken aan God, en is op die manier bijna een soort van gebed. God wil mij omarmen, hij wil mij beschutting geven, net zoals een mantel of jas dat doet. Steeds weer opnieuw wil hij een mantel om mij heenslaan: een mantel van liefde en geborgenheid, zodat ik stand houd en rechtop blijf, wat er ook gebeurt. Die winterjas brengt bij mij het prachtige gedicht van Huub Oosterhuis naar boven:

Gij zijt de lucht om mij heen.
Ik adem u in, anders sterf ik.
Ik sla u om als een mantel
en ik weet dat Gij nooit verslijt.

Doordat de tekst zo kort is, kan ik ze gemakkelijk memoriseren, en heeft ze mij al vaak als een soort van mantra in mijn leven begeleid. Het schept mij vertrouwen en moed. Merkwaardig toch hoe zoiets als de eerste kille herfstmorgen en die dikkere jas een mens tot bij de geborgenheid van God kan brengen…

Pastor Gino

© Pixabay

Een pluim

‘Geef mensen een pluim en ze krijgen vleugels.’ (BZN)

Aan letterlijke pluimpjes heb ik geen gebrek, mijn kanarie zorgt voor voldoende dons pluimpjes in huis. Net zoals zijn twee voorgangers deden.
Maar natuurlijk gaat het hier niet om echte pluimen maar om alle bemoedigende, waarderende, aanmoedigende woorden en daden naar onze medemensen toe. Ik herinner mij de rapportmomenten op school: eerst werd er een positieve feedback gegeven. En eerlijk: bij de ene leerling was dat makkelijker dan bij de andere. Maar het gaf een leerling (soms) ‘vleugels’.

Vandaag wil ik al de mensen van wie ik een pluim krijg van harte danken. Want elke pluim geeft mij ‘vleugels’ en zorgt ervoor dat ik meer durf en kan dan ik dacht. En dat ik volhoudt, ook in moeilijker momenten.

Dank U, God, dat ik op mijn beurt mensen een pluim mag geven; dat U ons zo geschapen hebt naar uw beeld dat we dit voor mekaar mogen doen naar het voorbeeld van uw Zoon.

Pastor Chris

© Pixabay

En daar loop ik zomaar aan voorbij...

Het is nog een gevolg van de coronamaatregelen: de kerkgebouwen mogen nog niet gebruikt worden voor schoolvieringen zonder bijkomende maatregelen. Sommige scholen houden dan maar de startviering van het schooljaar op de speelplaats. Weest gerust: God zal de daar uitgesproken gebeden zeker ook horen. Toch voelt het als een gemis: het kerkgebouw is toch de plaats waar we samenkomen en waar we God vinden? Het lijkt wat op kamperen tijdens renovatiewerken thuis.
Vorige zaterdag mocht ik voorgaan in de viering voor de vijftigste verjaardag van een kerkwijding, eigenlijk piepjong voor een kerk. Toevallig schreef ik hier enkele weken geleden dat ikzelf exact vijftig jaar geleden naar het eerste leerjaar ging en zat te zweten op "De vos is in het bos." en "Fik is bij de kip.", de eerste zinnetjes die ik voorgeschoteld kreeg. Op datzelfde ogenblik werd elders dus een nieuwe kerk gewijd en was het feest. Ik probeer mij de vreugde voor te stellen van de mensen: voortaan moesten ze niet meer elke week zoveel kilometer afleggen om naar de kerk te gaan, maar konden ze in eigen omgeving vieren, dopen, huwen, begraven. God is immers bij ons komen wonen! Kerkwijding is een heel mooi feest, dat nog vaak miskend wordt...
We hebben vele kerkgebouwen en ze zijn enigszins evident geworden. Zoals zoveel, is het pas wanneer we ze moeten missen, dat we beseffen wat ze eigenlijk voor ons betekenen. Als er ergens een kerk in - ik zeg maar wat - een groot warenhuis wordt omgevormd dan gebeurt het dat heel de buurt - ook de ongelovigen - in opstand komt omdat dan plots/pas duidelijk wordt welke schat er riskeert te verdwijnen. Het is natuurlijk waar dat er momenteel eigenlijk te veel kerken zijn voor de behoeften van de gelovigen, zelfs als we die zeer ruim rekenen. Afstanden afleggen ligt vandaag anders dan in het verleden. En soms moet een mens nu eenmaal afscheid nemen van wat kostbaar is. Maar het maakt ons toch rijker om te beseffen hoe kostbaar ze zijn: al die gratis plaatsen vlakbij waar God zich zomaar laat aanspreken...

Tony, pastor

God is graag bij mensen

Eergisteren mocht ik aanwezig zijn bij de uitvoering van de Bachcantate ‘O ewiges Feuer, o Ursprung der Liebe’ (O eeuwig vuur, o oorsprong der liefde - BWV 34), die werd uitgevoerd in de Sint-Norbertuskerk te Antwerpen bij het begin van het nieuwe ‘Bach Festival’ aldaar.
Eigenlijk gaat het om een Pinkstercantate, maar ze is toch ook zinvol bij het begin van het nieuwe pastorale en muzikale jaar.
Oorspronkelijk was dit een huwelijkscantate, die Bach heeft omgevormd tot een cantate voor Pinksterdag. Daarvoor moest hij eigenlijk niet veel veranderen aan de oorspronkelijke tekst van de onbekende librettist. Het ‘eeuwig vuur, de oorsprong der liefde’ is God, die de oorsprong is van de liefde tussen mensen. Dat geldt zowel voor het huwelijksleven als voor het leven van de Kerkgemeenschap. De relatie tussen God en zijn volk, tussen Christus en de Kerk en tussen Christus en de ziel, wordt in de Bijbel en daarna door vele christelijke auteurs beschreven als een huwelijksrelatie. Zoals man en vrouw voor altijd met elkaar verbonden zijn, zo heeft God zich in Christus voor altijd met ons verbonden. Hij draagt en deelt ons leven, Hij woont bij ons. “Du willst bei Menschen gerne sein, drum sei das Herze dein” zingt de tenor in het eerste recitatief: “Gij wilt graag bij mensen zijn, daarom behore het hart u toe”. God is graag bij ons, mensen. Hij is “geen vreemde God gebleven” zingt Huub Oosterhuis in één van zijn liederen: God is geen verre afstandelijke God, geen abstracte idee, geen onpersoonlijke kracht. God is liefde: persoonlijke, gerichte liefde. Hij heeft ervoor gekozen om naar ons toe te komen in Jezus, omdat Hij graag bij ons is, omdat Hij ons graag ziet. Zoals ook wij graag zijn bij degenen die we liefhebben, zo wil God graag bij ons vertoeven. In de mooie aria zingt de alt dan ook: “Wohl euch, ihr auserwählten Seelen, die Gott zur Wohnung ausersehn”: het ga jullie goed, uitverkoren zielen, die God als woning heeft uitgezocht”.
Vandaag, 21 september, gedenken we de heilige evangelist Matteüs. Hij heeft één van de vier evangelies geschreven, waarin het relaas van Gods verblijf bij ons in Jezus wordt verteld. Zo kunnen we instemmen met het slotkoor van de cantate: “Dankt, Gott hat an euch gedacht”. Wij danken God, want Hij heeft aan ons gedacht.

Pastor Benno

Verhalen voor de ziel

Er zijn van die momenten waarop je naar huis rijdt en je hart vervuld is van vreugde. Dat heb ik onlangs nog eens mogen ervaren.
Vorige week mocht ik begeleider zijn van een Godly Play verhaal dat verteld werd in een Woon- Zorgcentrum. Het was een heterogene groep met zowel valide bewoners, bezoekers en bewoners waarvan dementie hun geest vertroebelde. De pastoraal werkster, die de mensen kent, kwam ook luisteren.

Griet vertelde het verhaal van de grote familie, het verhaal waar God Abram riep om op weg te gaan. Samen met zijn vrouw Saraï ging hij de woestijn in, niet wetend waar God hem zou brengen. Langs de tocht hield hij regelmatig halt om te bidden en daarbij voelde hij God heel dicht bij zicht. En God beloofde hem een nageslacht te schenken zoveel als er sterren zijn aan de hemel, zoveel als er zandkorrels zijn in de woestijn. Toen ze op hun bestemming aankwamen kregen ze, ondanks hun hoge leeftijd, een kindje die ze de naam Isaak gaven. Hun hart was vervuld van vreugde.
God hield zijn belofte, ook al leek het onmogelijk wegens hun leeftijd, voor God is niets onmogelijk.

In de bespreking achteraf vroeg ik wat de bewoners mooi vonden aan het verhaal. En iemand uit de groep zei: "dat het zo menselijk is en tegelijk zo diep". Dat antwoord trof mij omdat zij het verhaal ervaren had, niet als iets van lang geleden, maar een verhaal dat vandaag ook nog tot haar spreekt.
Iemand anders uit de groep zei dat hij het mooi vond dat Abram de berg opging om te bidden. Dit was de aanleiding voor een gesprek rond hoe belangrijk bidden voor hen was. Het bleef lange tijd stil. Ik vertelde dat de stilte gerust mag, omdat de stilte niet leeg is, omdat God ook in de stilte aanwezig is.
De geboorte van Isaak deed ons stilstaan bij de onverwachte dingen die in ons leven gebeuren.

Een Godly Play verhaal wordt, waar het kan, afgesloten met een feest. Iedereen kreeg een tas koffie en een koekje. Dan kwamen de tongen los en werd er verteld over de wondere dingen die in hun leven gebeurd waren. Momenten waarbij hun hart vervuld was van vreugde.

Het verhaal heeft zijn werk gedaan, het heeft mensen doen stilstaan bij God en bij hun leven. Deze verhalen werken heel sterk door bij senioren omdat ze door hun levenservaring heel wat aanknopingspunten hebben en daardoor ook de dieptes en vreugdes ervan kunnen voelen. Zoals de pastoraal werkster zei: "het zijn het verhalen voor de ziel".

Pastor Mariette

Verhalen voor de ziel © Godly Play Vlaanderen

Stilstaan bij het zondagsevangelie

Zondag 19 september 2021: 25ste zondag door het jaar - B (Marcus 9,30-37)

‘De Mensenzoon wordt uitgeleverd’

We krijgen deze zondag wel een heel aanschouwelijk stukje evangelie.
Je ziet het zo gebeuren als was het een scène in een klas.
De leraar legt uit, maar blijkbaar vinden de leerlingen de leerstof te moeilijk. Ze luisteren niet echt, ze begrijpen het niet; ze vatten de kern van het onderricht niet.
Jezus probeert met daden en woorden aan Zijn leerlingen het geheim van Zijn leven en zending duidelijk te maken: Hij is een lijdende, dienende Messias, die Zijn leven geeft om mensen tot vrijheid te brengen.
Maar de boodschap, het onderricht dringt niet echt bij hen door, want de leerlingen blijken zo hun eigen bekommernis te hebben; namelijk de vraag wie de grootste is.
En deze vraag klinkt ons, als we eerlijk zijn, maar al te bekend in de oren.
De eerste, de grootste, de belangrijkste zijn: het zit ons van nature ingebakken.
En bovendien leven we in een maatschappij waar dat streven nog eens extra in de verf wordt gezet. Wat niet super of maxi is, niet exclusief, is niet interessant.
Wie niets uitzonderlijks presteert, telt niet echt mee. Je moet er wat voor over hebben om in de kijker te staan.
Als Jezus ons zou vragen waarmee we bezig zijn, zouden we vaak moeten antwoorden: we maken ons druk over onszelf, we willen graag dat anderen naar ons opkijken.
Als een goede leraar deelt Jezus geen straf uit, maar brengt de leerlingen terug bij het lesgebeuren. Jezus neemt de vraag, het probleem van de leerlingen serieus.
Hij heeft niets tegen hun (en ons) streven om de grootste, de eerste te zijn, maar Hij zegt wel heel duidelijk hoe je daartoe moet komen.
Als je naar boven wil, begeef je dan naar beneden; als je nummer één wil zijn, plaats jezelf dan op de achtergrond; als je heer en meester wil zijn, trek dan de voorschoot aan.
‘Groot – zijn‘ in de ogen van God bestaat in iets heel anders dan in het je laten gelden, dan in het boven anderen uitsteken.
Jezus zegt het heel duidelijk: “Als je in Gods ogen de grootste wil zijn, moet je dienaar worden.” Dienstbaarheid is het sleutelwoord!
Jezus maakt zijn oproep ook aanschouwelijk. Hij doet dit door een kind in het midden van de groep leerlingen te plaatsen. Zo wordt het kind medeleraar, samen met Jezus. Hoe komt dit? Het kind en Jezus leven in dezelfde ontvankelijkheid, in dezelfde openheid en afhankelijkheid naar mensen toe.
Dit kind staat er ook in naam van alle zwakke, kleine, eenvoudige mensen die niets uitzonderlijks gepresteerd hebben, die niet meetellen…
Naast hen staan, hen dienstbaar zijn, hen nabij zijn: daar komt het op aan; met andere woorden: gewoon mens zijn te midden van de mensen, naar het voorbeeld van Jezus.

Pastor Chris

© Pixabay

Stiller Wald

Het is pas half september, ik ben nog maar een tweetal weken terug van vakantie uit de bergen, en het lijkt al alsof die vakantie mijlenver achter mij ligt. Het gewone dagelijks leven en de drukte eromheen verdringen vlug de gevoelens van rust en uitgestrekte vergezichten naar de achtergrond. Toch wil ik nog even blijven hangen in die vakantie en een kleine indruk met jou delen. Na mijn wandelvakantie in de Dolomieten verbleef ik nog enkele dagen in Beieren in de buurt van het plaatsje Mittenwald om er wat uit te rusten van het vele stappen. Niet ver van waar ik verbleef had men zopas het eerste Alpennatuurkerkhof van Duitsland aangelegd, en dit onder de naam ‘Stiller Wald Mittenwald’. In een dergelijk ‘Stiller Wald’ kunnen mensen hun as in een houten urne laten begraven tussen eeuwenoude bomen, en daar in Mittenwald liggen die bomen tussen idyllische bergtoppen. Het is de bedoeling dat het een laatste rustoord wordt voor tal van bergliefhebbers. De urnes worden haast onzichtbaar tussen de bomen begraven, met hier en daar een heel klein koperen naamkaartje tegen een boom genageld om te herinneren aan diegene die er zijn of haar laatste rustplaats heeft. Er zijn geen grafstenen zoals op een gewoon kerkhof, maar de overledenen gaan volledig op in de natuur. Toen ik er rondliep maakte het een diepe indruk op mij, en op de één of andere manier vond ik zo’n begraafplaats veel aangenamer dan de begraafplaatsen zoals we die normaal kennen (ofschoon ik wel eens graag op oude kerkhoven wandel). Het had echt iets weg van een ‘Friedhof’ zoals men een begraafplaats in Duitsland noemt: het was één en al vrede. In zekere zin hielp dat ‘Stiller Wald’ om je te verzoenen met de dood, met de cyclus van het leven, van geboren worden en sterven. Het herinnert jou eraan dat je deel bent van een groter geheel. Toen ik wegging van het ‘Stiller Wald’ kwam er een gevoel van diepe rust, vrede en dankbaarheid over mij. Dergelijke natuurkerkhoven vind je reeds op verschillende plekken in Duitsland en Nederland. Ook bij ons begint men meer en meer in die richting te denken. Enkel jammer dat hier geen bergen zijn zoals daar in Mittenwald! Want die bergen dragen juist bij aan het magische van die plek.

Pastor Gino

© Stiller Wald Mittenwald

Blaadjes en bomen

‘Treur niet om de blaadjes, de bomen staan er nog.’ (BZN 14 september 2021)

Op mijn terras liggen de blaadjes van wat ik mijn ‘perenboompje’ noem. Het is geen perenboom maar hij draagt witte bloesems in de lente en krijgt bessen waar de vogels komen van smullen. Al in de nazomer begint hij zijn blaadjes te verliezen. Treurt zo’n boom om de blaadjes die vallen? Ik weet het niet. misschien wel niet want in een kale boom zit al de belofte van de lente.

Een andere reden waarom ik getroffen was door de spreuk van BZN sluit aan bij mijn blog van vorige week: het weerzien met mijn vriendin die in Athene woont. Het weerzien was natuurlijk veel te kort maar voor ons beiden heel deugddoend. We hebben ook een wandeling gemaakt in Leuven langs de plaatsen waar we op kot zaten, waar we les hadden, …
Niet omdat we ‘treurden om de blaadjes’ maar omdat het herinneringen zijn die er mee voor zorgen dat de boom van onze vriendschap blijft bestaan.

Ook in onze Kerk zouden we kunnen ‘treuren om de blaadjes’: het gaat er niet allemaal meer aan toe zoals het vroeger was. We zijn als Kerk, als christengemeenschap voortdurend onderweg.
God zegt ons: ‘Treur niet om de blaadjes, de bomen staan er nog.’ Geloof het maar!

Pastor Chris

© Pixabay

Onze Lieve Vrouw van zeven... haasten!

We vieren gisteren het mooie feest van de Kruisverheffing, zoals pastor Benno hier liet weten. (Ik heb mezelf wel eens versproken door te stellen dat ikzelf gekruisigd werd op het feest van mijn priesterwijding. Wat ik bedoelde was dat ik priester werd gewijd op het feest van Kruisverheffing - dat was juist dertig jaar geleden). De dag nadien - vandaag dus - is het de beurt aan Maria en de zeven smarten die haar ten deel vielen: Onze Lieve Vrouw van zeven smarten. Daarbij gaat het over zeven momenten in het leven van Maria, waarop 'haar hart door een zwaard werd doorboord' (De profetie van Simeon in de Tempel bij het opdragen van Jezus, Lucas 2:25-35, De vlucht naar Egypte, Mattheüs 2:13-14, Het zoekraken van Jezus in de Tempel, Lucas 2:42-51, Ontmoeting van Maria met Jezus op weg naar de Calvarieberg, Maria staat onder Jezus' kruis (zie Stabat Mater), Johannes 19:25-27, Maria omhelst Jezus' dode lichaam na de kruisafneming (zie Piëta), Jezus wordt begraven, Mattheüs 27:57-66, Marcus 15:42-47, Lucas 23:50-56, Johannes 19:38-42).
In het minder ernstige register - en ik hoop niemand al te zeer te schokken met wat ik hier schrijf - heb ik in een ver verleden wel eens gezegd dat mijn persoonlijke patrones - geïnspireerd op het feest van vandaag - 'Onze Lieve Vrouw van zeven haasten' was. Dat komt uit mijn vroege jaren als priester, toen het wel eens voorkwam dat ik van hier naar ginds holde - in zeven haasten, zoals men dat zegt (beweren sommigen dat er in al die jaren weinig veranderd is...?) en ik inspiratie vond in het evangelie van 15 augustus, waarin wordt gezegd dat Maria "met spoed" naar haar nicht Elisabeth trok. (Luc. 1, 39). Ik zei het in een poging om mezelf toch wat te verantwoorden - want van haast en spoed zegt men over het algemeen dat het zelden goed is. Als nu Maria zelve zich ook spoedde, was ik toch niet in zo'n slecht gezelschap...
Ik geef er mij nu rekenschap van dat de haast helemaal niet zo'n ondeugd is. Het kan immers het antwoord zijn op een kreet om hulp, van iemand die ongeduldig zit te wachten. Het breviergebed begint meermaals per dag telkens nog steeds met de aanroep: "God, kom mij te hulp! Heer, haast u mij te helpen!". Het is geen 'voorafje', geen inleiding, maar reeds een eerste bede - misschien wel de samenvatting van het hele gebed. De mens in nood, die zich in alle ongeduldige wanhoop tot God wendt... Laten we ons haasten om de smarten van onze medemens te proberen lenigen!

Tony, pastor

Onze-Lieve-Vrouw van Smarten

Kruisverheffing

Vandaag, 14 september, viert de Kerk van Oost en West het feest van de ‘Kruisverheffing’. Dat is een oud en eerbiedwaardig feest, maar het is minder bekend omdat het meestal op een weekdag valt en er geen verlofdag aan verbonden is zoals aan 15 augustus.
Dit feest werd eerst gevierd in Jeruzalem, vanaf de vierde eeuw. Jeruzalem was toen al een bedevaartplaats geworden, bezocht door pelgrims vanuit de hele toenmalige christenheid. Op 13 september werd daar jaarlijks feestelijk de kerkwijding herdacht van de basiliek van het Heilig Graf, die gebouwd is op de plaats waar volgens de overlevering het graf van Christus zich bevond. Op de dag erna, als een vervolg van het feest – op 14 september dus- werd de reliek van het Kruis van Jezus aan de gelovigen ter verering getoond, opgeheven: ‘verheven’ als het ware. Doordat de pelgrims in Jeruzalem van overal kwamen, raakte dit feest in de volgende eeuwen over de hele Kerk verspreid.
En zo vieren ook wij dit mooie feest. Wij zijn toch allemaal eigenlijk pelgrims, op weg naar het ‘nieuwe Jeruzalem’ – de Stad van God- en tegelijk er al aangekomen. Dit feest doet ons tijdens onze pelgrimstocht – onze tocht door het leven- opkijken naar het kruis van Jezus: het foltertuig waarop mensen werden ter dood gebracht is voor ons, christenen, teken van leven geworden. Door Jezus’ dood op het kruis en door zijn verrijzenis weten wij dat dood en kwaad niet het laatste woord hebben in ons bestaan, in onze wereld. Vandaag en altijd weer mogen wij het lijden van zovele mensen en ons eigen lijden leggen onder het kruis van Jezus, waar nieuw leven opbloeit.
Het feest van Kruisverheffing is dus een beetje Pasen in de herfst. Het foltertuig is een teken van triomf geworden. De kruisen in onze huizen en onze kerken zijn symbolen van hoop en bemoediging: het lijden is niet het laatste; Jezus, gekruisigd en verrezen, geeft ons de kracht om te blijven geloven in een goede toekomst, in nieuw leven, in eeuwig leven.
Met het oude gebed kunnen ook wij zeggen: “Wij aanbidden en loven U, Christus, omdat Gij door uw heilig Kruis de wereld hebt verlost”.

Pastor Benno.

© Pixabay

Omdat we het beste willen...

Het zien van de inzet van jonge ouders maakt me vaak heel gelukkig. Zo ken ik een gezin, beide ouders gaan werken en op zaterdag rijden ze naar Antwerpen, naar de dansschool met hun dochter. Waarom zo ver? Omdat ze dat de beste keuze vinden. Ze willen het beste voor hun kinderen.
Dan is er nog de voetbal, op zaterdag of zondag zijn er matchen en als ze op verplaatsing spelen, rijden ze daarvoor naar alle uithoeken van Vlaams Brabant. Vergeet daarbij ook niet de trainingen in de week, want als ze afwezig zijn op de training mogen ze in het weekend niet meespelen in de match. Ja ik heb bewondering voor de inzet van jonge ouders en het feit dat ze het doen omdat ze het beste willen voor hun kinderen.
Zo was ik deze week op huisbezoek voor de catechese. De mensen waren nieuw in Brussel en blijven ook maar een jaartje in Brussel wonen, volgend jaar verhuizen ze naar Mechelen. Hun dochter zit in het zesde leerjaar, dus dachten ze aan het Vormsel. Door het nieuwe catechesetraject in Brussel bleek dat voor hen niet haalbaar. We hebben samen naar een oplossing gezocht. Ze gaat de catechese volgen in Mechelen en kan daar dit jaar ook gevormd worden. Wel, ik heb bewondering voor die ouders. Ze zijn bereid om in het weekend naar Mechelen te rijden voor de catechese omdat ze het beste willen voor hun dochter. Er is geen inspanning teveel als je kiest voor wat goed is voor je kinderen. 
Deze mensen leren me dat, als je echt iets wilt, afstand geen rol speelt.
En ik maar klagen, dat ik om goeie vis te vinden naar de stad moet rijden of naar een andere gemeente...
O ja, het is helemaal anders dan vroeger, dan waren de visboer, de warme bakker en de keurslager om de hoek. Nu moeten we een eindje rijden. Zelfs de kerktoren is ook niet altijd meer om de hoek. Maar weet je, God wacht daar ook op jou en de nieuwe gemeenschap is niet de vijand, het zijn ook mensen die net als jij op zoek zijn naar warmte en verbondenheid. Ook hier gebeurt het goede, daar zorgt God zelf voor, omdat Hij alleen het beste wil voor ons. 

Pastor Mariette

Stilstaan bij het zondagsevangelie

Zondag 12 september 2021: 24ste zondag door het jaar - B (Marcus 8, 27-35)

‘De Mensenzoon met veel lijden’
Jezus stelt indringende vragen in dit stukje evangelie. En als een goede leraar doet Hij dit in twee stappen. Je zou kunnen zeggen dat eerst de gemakkelijker vraag komt: “Wie zeggen de mensen dat Ik ben?”, en de antwoorden lopen uiteen, van Johannes de Doper tot een van de profeten.
Maar dan volgt de kernvraag: “En jullie, wie zeggen jullie dat Ik ben?”
Het antwoord van Petrus, “U bent de Messias”, is een prachtige geloofsbelijdenis.
Ook aan ons wordt diezelfde vraag gesteld.
Wij drukken in onze geloofsbelijdenis uit dat Jezus de Messias is, de Gezalfde van God.
Na de geloofsbelijdenis van Petrus begint Jezus aan zijn leerlingen en aan ons zijn zending als lijdende Messias uit te leggen. “De Mensenzoon moet veel lijden, Hij moet verworpen worden door de oudsten, hogepriesters en schriftgeleerden, ter dood gebracht worden, en na drie dagen opstaan. ”De leerlingen en wij worden uitgenodigd Hem te volgen op die levensweg. Zo wordt Gods liefde in de wereld zichtbaar en tastbaar gemaakt. Geloof en dienstbaarheid gaan onverbrekelijk samen.
Uit het antwoord van Petrus hierop blijkt hoe moeilijk het is zich niet door menselijke maatstaven te laten leiden. Altijd weer staan ook wij voor de vraag: wie is Jezus voor ons, welke Jezus volgen wij? Jezus volgen, van Hem getuigen in woord en daad, is ook hoopvol, want Jezus zegt aan zijn leerlingen en aan ons: “Wie zijn leven verliest vanwege Mij en de goede boodschap, zal het redden.”

Pastor Chris

Roof Fresco van de kerk Nativity Of The Theotokos te Bitola, Macedonië
©Petar Milošević via wikimedia commons

Hou je haag in toom!

Tuinmannen hebben het dezer dagen gigantisch druk. Als je een tuinman wil engageren om jouw tuin(tje) wat op orde te zetten, dan moet je tegenwoordig weken wachten vooraleer die kan komen. De reden hiervoor is dat er momenteel een wildgroei is in vele tuinen, en dit door het wisselvallige weer van de afgelopen zomer. Veel hagen hebben dringend nood aan een stevige snoeibeurt, en vaak is de oplossing dan maar om zelf de snoeischaar van onder het stof te halen. Want hagen die te hoog en te breed worden, dat oogt niet mooi. Het ziet er onverzorgd uit. Die hagen in veel van onze tuintjes zijn op zich eigenlijk fascinerend. We plaatsen ze om voldoende privacy te hebben. We willen niet dat de buren zien wat we allemaal doen in onze tuin, en zelf hebben we liever ook geen weet van wat er aan de overkant van de haag gebeurt. Het is een fenomeen dat eigen is aan onze tijd. We sluiten ons wat op in onze eigen cocon. Maar net zoals in de tuin is het ook nooit goed als de haag rond ons eigen leven te hoog wordt. Dan hebben we geen contact meer met de anderen, komt er niets meer binnen vanuit de buitenwereld en vervreemden we van elkaar. En soms kan de haag rond ons leven zo hoog worden dat zelfs de hemel niet meer zichtbaar is, en dat we volledig van alle kanten opgesloten zitten. In dat geval is er dan zelfs geen contact meer met God! Een oproep dus vandaag om onze hagen in toom te houden, zowel die van onze tuin, als de haag rond ons eigen leven.

Pastor Gino

© Pixabay

Vriendschap

Ik schreef al eens in de blog over vriendschap. Vandaag wil ik dat nog eens doen. Waarom? Vooreerst omdat we de waarde van vrienden nooit kunnen overschatten. Zij zijn als het gist in het deeg. Maar ook omdat ik vandaag met een vriendin heb afgesproken in Leuven. Een heel toepasselijke ontmoetingsplaats, niet omwille van de kermis maar omdat we mekaar kennen sinds onze studententijd. Zij is gehuwd met een Griek en woont al jaren in Athene. Dus zo vaak zien we mekaar niet. Elk jaar komt zij naar België voor familie- en vriendenbezoek maar het is niet elk jaar gelukt om dan af te spreken. Vorig jaar kon zij omwille van de coronacrisis zelfs niet naar België afreizen. Die zeldzame ontmoetingen doen dus dubbel en dik deugd! De tijd vliegt dan voorbij want er is veel om aan mekaar te vertellen.
Ik ben dus heel dankbaar dat onze vriendschap blijft bestaan. Want vriendschap is een Godsgeschenk!

Pastor Chris

© Pixabay

Outing

Outing is een woord dat men gebruikt wanneer iemand ertoe komt om een geheim in verband met iets ophefmakend naar buiten te brengen, misschien na lange tijd. Het is juist dat woord dat gebruikt werd toen de nationale pers vorige week in twee bijdragen berichtte over auteur Kristien Hemmerechts, die sinds een bepaalde tijd opnieuw wekelijks naar de mis gaat. Het is vandaag zo normaal om niet naar de kerk te gaan, dat het de nationale pers haalt als iemand dat wel doet en men in dat verband dan zelfs het woord "outing" gebruikt.
Twee dingen vielen mij op in het verhaal van deze vrouw. Ze is opnieuw beginnen gaan omdat ze zich bewust werd van een "hogere kracht" - misschien zou je kunnen zeggen: door God geraakt was. Het trof me dat de journalist niet leek te weten hoe daarop te reageren. Zou het kunnen dat velen vergeten zijn dat aan de basis van een kerkelijk engagement gewoonlijk een religieuze bewogenheid ligt? Zou het kunnen dat die bewogenheid bijna nooit ter sprake komt, alsof er een soort gène omheen hangt, waardoor het voor velen iets vreemd geworden is? Wat zou er van de Kerk overblijven als er geen bezieling zou zijn en hoe onwezenlijk moet de hele kerkelijke wereld eruit zien, voor wie van die bezieling geen weet heeft en dus alleen een instituut ziet...
Vervolgens trof het mij dat de journalist vroeg of er na het eerste artikel veel reacties gekomen waren. Die waren er inderdaad, maar het waren positieve reacties geweest - het werd gezegd met iets van verwondering, alsof men vooral afwijzing zou verwacht hebben. Er zijn dus nog mensen die datzelfde ervaren en de stap naar de outing niet zetten (of niet zo bekend zijn dat hun verhaal nationaal zou worden gehoord).
Het was een merkwaardig verhaal dat in de vluchtige waan van de dag even deed stilvallen.

Tony, pastor

Artikel verschenen in Knack (1/09/2021)

Interview in De Afspraak (Canvas 2/09/2021)

© Kerknet

Uw liefde weer mens voor de anderen

Chiro Stokkel is een enthousiaste jeugdgroep met stevige tradities. Eergisteren, zondag 5 september, waren de leden en de leiding met ouders en sympathisanten te gast in de grote tuin van de pastorij van Stokkel voor de startdag van het nieuwe Chiro-jaar. Het goede weer was ook van de partij. De namiddag begon zoals altijd met een gebedsmoment. Bij Chiro Stokkel is het de gewoonte dat de nieuwbijgekomen leiding haar ‘belofte’ uitspreekt: zich voor een langere tijd engageert als leiding. Dat gebeurt normaal tijdens de bezoekdag op kamp, maar om coronaredenen was dit gebeuren naar deze zondag verplaatst. Ook was het de gelegenheid om dankbaar afscheid te nemen van het volwassen-begeleiderspaar na vijf jaar trouwe dienst en om het nieuwe koppel VB’s (volwassen begeleiders) te verwelkomen.
Als evangelie was gekozen voor Matteüs 20, 24-28, waar Jezus zegt: “Als je de belangrijkste wil zijn, moet je de anderen dienen”. In leiding zijn of volwassen begeleider zijn, dat doe je niet om de baas te spelen, maar om te ‘dienen’: om de anderen ‘van dienst’ te zijn en om zo samen van de Chirobeleving iets moois te maken waar iedereen deugd aan heeft. Zo is de jeugdbeweging een goede leerschool voor jonge mensen om hun verantwoordelijkheid in de samenleving bewust te gaan beleven.
Er waren vier jonge mensen in leiding die hun belofte gingen afleggen. In een persoonlijk getuigenis legde ieder van hen eerst uit waarom ze dit deden. Hieruit bleek nog eens hoe belangrijk vriendschap is in de Chiro en hoe de hechtheid van de leidingsploeg de jonge leiding aanspoort om zich te engageren zoals hun voorgangers hebben gedaan.
Na die ontroerende getuigenissen werden de ‘leidingskoorden’ gezegend: de koorden waaraan de fluitjes van de leiding hangen, met een eigen kleur voor iedere afdeling. Ook de sterke groep van oud-leiding sprak zoals steeds het zegeningsgebed mee uit. Zo geven ze mee de goede leidingstraditie door.
Nadat de groepleidster de leidingskoorden had omgehangen bij de nieuwe leiding, zongen allen het beloftelied. De woorden van dit mooie lied kunnen ieder van ons inspireren in ons engagement als christenen die jong van hart willen blijven:

“Heer, ik beloof U mijn trouw voor het leven,
ik geef u mijn blijheid, de kracht van mijn jeugd.
Maak mij oprecht in dit eerlijke streven,
wees Gij voor de dagen van ’t leven mijn vreugd.

Zegen, o Heer, dit verlangen en hopen,
dit jonge vertrouwen, dit moedig besluit.
Geef dat door mij, in de wereld van morgen,
Uw liefde weer mens voor de anderen zou zijn.”

Pastor Benno.

De leiding van Chiro Stokkel met VB’s en hun kroost  
(foto Kris Rongé)

Vakantie of werkjaar?

"Wat ben ik blij dat de school weer begonnen is", hoorde ik een vader zeggen. "Dag geeft weer regelmaat en structuur aan de dagen."
Misschien herken je dat wel. Het is iets dat je enkel in september hoort denk ik. In juni snakt iedereen naar de vakantie... naar vrijheid, naar niet meer hoeven, naar niet geleefd worden door je agenda (of de agenda van de kinderen).
Na de vakantie ondervind je dat vrijheid ook best lastig kan zijn, kiezen kan best lastig zijn. Daar is niet iedereen zo bedreven in. Om een klein voorbeeldje te geven: wij waren thuis met zeven kinderen, ik ben de oudste, en elk van ons had een eigen opdrachtje in het huishouden. Nadien mochten we gaan spelen. Soms mopperden we wel eens maar als het gedaan was waren we blij dat we mama bij het huishouden geholpen hadden. We hadden aan tafel ook elk onze eigen plaats. Dat heeft het grote voordeel dat je niet elke keer een discussie hebt over ik wil naast die of ik wil naast die zitten. Het brengt een zekere rust en eenvoud in het leven. Het leren opkomen voor jezelf... daar is iets voor te zeggen, maar dan liefst voor zaken die er toe doen en liefst niet elke maaltijd weer opnieuw. 
Je laten leven door je agenda is dan weer het andere uiterste. Dat hoeft nu ook weer niet. Maar je agenda nakomen kan op vele manieren. Belangrijk is de manier waarop je het doet, van waaruit je het doet. Als wat je doet zin geeft of je ontdekt de zin in wat je doet. Dat maakt een groot verschil. En daar wil ik dit jaar wel over waken. Een drukke agenda schrikt mij niet af, zolang het maar ten dienste is van de andere of van de Andere.

Pastor Mariette

Stilstaan bij het zondagsevangelie

Zondag 5 september: 23e zondag door het jaar – B (Marcus 7, 31-37)

In het evangelie van deze zondag schenkt Jezus het gehoor en de spraak aan iemand die doofstom is terwijl Hij hem zegt : « Effeta », wat betekent : « ga open ». Voor wie problemen heeft met spreken en/of horen is het contact met anderen moeilijker dan voor mensen die deze problemen niet hebben. Daarom zijn de scholen voor jongeren met deze handicap zo belangrijk. Door gebarentaal kunnen zij toch openbloeien en functioneren in onze samenleving. Wie niet kan horen of spreken is voor een stuk afgesloten van de anderen. Jezus zegt dan ook tegen de doofstomme : « ga open ». Wie contact kan leggen met anderen, ‘gaat open’, is niet meer ‘opgesloten’ in zichzelf. Dat geldt niet alleen voor doofstommen. Kunnen spreken met elkaar en luisteren naar elkaar is voor ons allen belangrijk. En dan gaat het niet zozeer om klanken horen en voortbrengen, maar om in dialoog gaan met elkaar. Wij hebben het allemaal nodig om onszelf te kunnen uitspreken en om beluisterd te worden. En evenzeer is het nodig dat we de ander laten uitspreken en naar hem of haar kunnen luisteren. Zo bloeien mensen open, zo kunnen ze meer en meer zichzelf worden.
Dat geldt ook op het vlak van geloven. God heeft tot ons gesproken in Jezus en Hij luistert naar wat wij Hem zeggen. Wij worden uitgenodigd om te luisteren naar zijn Woord. In Jezus heeft Hij zich aan ons ‘uitgesproken’. Ook tot ons zegt Jezus : ‘« ga open ». Geloven is openstaan voor wat God ons zegt – openstaan voor zijn Woord, voor Jezus- waardoor we kunnen openbloeien tot volop mens-zijn en antwoorden met heel ons leven, in woord en daad.
Daarom is in de viering van het doopsel – de bevestiging van onze relatie, onze dialoog met God – ook een ‘effeta-ritus’ voorzien die een rechtstreekse verwijzing is naar dit evangelie.
Bij het doopsel van een baby zegt de priester op een gegeven moment in de viering : « Onze Heer Jezus Christus opende de oren van wie niet horen kon, Hij maakte de tong los van wie niet kon spreken. Moge Hij je geven dat je het horen en spreken spoedig machtig wordt : dan zal je luisteren naar zijn woord en je geloof in Hem belijden tot lof en eer van God, de Vader. » Als volwassenen gedoopt worden is de effeta-ritus met het uitspreken van de geloofsbelijdenis één van de voorbereidende stappen op het doopsel zelf. De priester zegt bij die gelegenheid aan degenen die zich voorbereiden op het doopsel : « Effeta, dat betekent : ga open, om het geloof dat je met je oren hebt vernomen, met je mond te belijden, tot lof en eer van God ». En vervolgens spreken de catechumenen de geloofsbelijdenis uit.
Ook wij mogen elke zondag de geloofsbelijdenis samen uitspreken, omdat ook aan ons eens is gezegd en nog steeds gezegd wordt : « ga open ». Wie kan openbloeien, kan geloven. Wie gelooft, bloeit open.

Pastor Benno.

British Museum © wikimedia commons

Nieuw schooljaar

Zoals pastor Tony gisteren schreef, blijft 1 september toch altijd een bijzondere dag.
Als leerkracht op pensioen denk ik aan de vele kinderen, jongeren, leerkrachten en ouders voor wie deze dag de start is van een nieuw schooljaar. Na de ongewone schooljaren wegens de coronacrisis hopen we dat dit opnieuw een zo normaal mogelijk schooljaar wordt. Alhoewel in Brussel de versoepelingen nog niet gelden en de media berichten over een nijpend lerarentekort. Maar hoop doet leven, zegt men.
Volgende week dinsdag zit ik zelf opnieuw op school. Niet als leerkracht maar als leerlinge. De naailessen, die ik al enkele jaren volg in Herent, gaan dan van start. We kregen al onze nieuwsbrief van de leerkracht zodat we weten wat we moeten meebrengen. Dit jaar wordt het de module ‘vrije tijd’, een heel ruime module. Zo hoop ik ook te kunnen naaien voor het dochtertje van mijn petekind. Zalig is dat! Maar wat het meest vreugde brengt, is het kunnen samenzijn in groep!
Ik kijk dus uit naar het begin van mijn nieuw schooljaar.

Pastor Chris

© Pixabay

Juist vijftig jaar geleden!

Het is eigenlijk toeval dat ik er vanochtend bij stilstond: vandaag is het, op deze eerste schooldag, (aan alle leerlingen, ouders en leerkrachten overigens een heel mooi schooljaar gewenst!) juist vijftig jaar geleden dat ikzelf als fiere (?) zesjarige naar het eerste leerjaar trok. Zoals nu viel 1 september toen op een woensdag (dat heb ik even opgezocht, want dat was ik lang vergeten).
Juist gisteren ging een lang geplande afspraak door met een schoolkameraad die er die eerste schooldag ook bij was. (Misschien hebt u de blog op 12 augustus van vorig jaar ook gelezen: ik was toen door een toevallig gevonden mail adres na bijna veertig jaar terug in contact gekomen met hem, maar corona maakte het onmogelijk om af te spreken - na zoveel jaren komt het gelukkig niet op één jaartje extra...) Volle twaalf jaar hebben we toen de schoolbanken gedeeld - lagere en middelbare, telkens in dezelfde klas; waarbij hij ook de enige is met wie ik de twaalf schooljaren samen heb afgelegd).
Ik moet erkennen dat het even wennen was, maar er was wel onmiddellijk een klick. We konden bijpraten tegen onder meer de achtergrond van de basiliek van Koekelberg (u weet wel: de kerk die iedereen weet liggen, maar niemand heeft bezocht - men beseft niet wat men mist - en waarvan het panorama boven, voor amper enkele centen toegankelijk, niet overtroffen wordt door dat van het Atomium... voor wie nog op zoek was naar een zonnig zondagsuitje ;-). Het gaf een rare mix van heel vertrouwd en toch heel nieuw, van met nieuwe ogen mezelf terug in de schoolbanken zien zitten, sprekend over een verleden, dat we met niet zo heel veel mensen delen, dat al vrij ver achter ons ligt en toch heel levendig aanvoelde. Daar bleef het natuurlijk niet bij, want in de 38 jaar die nadien verlopen zijn, was er nog heel veel om over bij te praten...
Ik weet niet of vriendschap ooit kan verdwijnen. Maar ik weet wel dat het zeker niet door de tijd is...

Tony, pastor

Klasfoto 3de leerjaar