Zuiver hart

Op bezoek in een van de kerken van Mechelen tijdens een uitstap met de pastores van de verschillende taal communiteiten vandaag (ik zorg voor de Japanse kerkgemeenschap van Brussel) kwam ik dit beeld tegen bij een van de vele biechtstoelen die in die kerk stond. Een engel met een groot hart in de handen.
Een vriend met Boeddhistische achtergrond, Jan De Vlieger, gebruikt het beeld van Jezus die naar zijn Hart verwijst geregeld in zijn counseling praktijk. Waarom? Omdat mensen het moeilijk hebben hun hart te laten spreken, en veeleer naar hun (verward) verstand luisteren. Niet dat het verstand verkeerd is, maar zonder ook naar het hart te luisteren nemen we veelal de verkeerde beslissing. In de mystiek spreekt men over het hart en hoofd dat moeten omgekeerd worden (Gustav Meyrink). Dit wil zeggen dat men moet leren te denken met het hart en voelen met het verstand.
De devotie tot het Heilig Hart van Jezus is van alle tijden, en in onze tijd blijft het ook een mooi voorbeeld van de uitdrukking uit de Bergrede “Zalig de zuiveren van geest (hart) want ze zullen God zien”. We moeten ons hart durven volgen, ook in het geloof, en alle moeite doen om ons hart zuiver te houden, of te zuiveren indien nodig. Het verstand moet in die zin ten dienste staan van het hart.

Pastor Peter

het Heilig Hart van Jezus

Circus

Dezer dagen heeft Cirque du Soleil weer zijn tenten opgeslagen in Brussel. Het bekende wereldcircus dat de wereld rondreist met verschillende voorstellingen. En zoals het traditioneel hoort in een echte circustent met alles erop en eraan. Deze keer met ‘Kurios’, een voorstelling rond een rariteitenkabinet en dat mag je letterlijk nemen. Heel wat bijzondere en rare figuren nemen het podium in onder begeleiding van een live muziekband die tijdens de hele voorstelling speelt. Geen voorstelling met de meest spectaculaire en gewaagde acrobatische toeren maar een beetje terug naar de basis van wat een circus oproept: een wereld van magie en verwondering. Ik kwam ogen te kort om te kijken naar wat er zich allemaal voor mij afspeelde. Het lijkt alsof je een tijdje in een andere wereld vertoeft en de betovering pakt je helemaal in. Dat is het mooie aan circus, de betovering, de magie die zich voor je ogen ontvouwt en je meeneemt. Het spreekt je aan op onze verbeelding en die is eindeloos. Ken je de zegswijze: ‘logica brengt je van A naar B, verbeelding brengt je overal’? Zo waar. Circus spreekt niet alleen onze verbeelding aan maar ook het kind in ons. Speels, onbevangen, open, verwonderd. Af en toe ben ik weer graag dat kind. En zij zijn welkom in het Rijk van God, toch?

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Een duwtje in de rug

‘Dat duwtje in de rug doet deugd.’ (BZN 18 september 2023)

De kerk gaat door een zware storm: ‘We hebben gefaald.’, zoals Mgr. Terlinden het uitdrukte. Je wordt ten diepste geraakt door het leed van de slachtoffers van misbruik. Dat bleek ook uit het getuigenis van een mama zondag op het einde van de gemeenschapsviering met de kinderen van het tweede en derde jaar catechese. Als gelovige kan je onmogelijk de ogen en oren sluiten. Maar het is niet eenvoudig de gevoelens van onmacht en twijfel, de pijn ook een plaats te geven. Volgens sommigen kan de kerk alleen maar zwijgen. Dat laatste doen de media zeker niet: elke BV die zich laat ontdopen komt volop aan het woord. …
Zowel tijdens de gemeenschapsviering als tijdens het samenzijn nadien werd het onderwerp niet uit de weg gegaan. Ik denk dat we dat ‘duwtje’ in de rug echt nodig hebben: bij mekaar kunnen uitspreken wat je ter harte gaat. Een ander duwtje in de rug was ook de vreugde om het samenzijn, gemeenschap mogen vormen en ervaren hoe belangrijk het is om als gelovige niet alleen te staan, om verbondenheid te zien en te voelen.
Laten we mekaar maar ‘een duwtje in de rug’ blijven geven!

Pastor Chris

© Pixabay

Laat de herfst maar komen!

Morgenochtend, 23 september om tien voor negen ’s morgens is het zover. Dan begint de astronomische herfst. Dag en nacht zijn dan even lang. Ook al hebben we tijdens de maanden juli en augustus enkele herfstige dagen gehad, de eerste helft van september kon toch veel goed maken. Maar nu merk je toch dat de zomer definitief voorbij is: het is later klaar, vroeger donker, niet zo warm meer,… Bij vele mensen hoor ik dezer dagen dan ook gejammer. Want de laatste jaren lijkt het soms wel alsof de herfst een half jaar duurt, gezien we vaak ook geen winters meer hebben. En voor velen is de herfst een minder aangename periode. Er is minder licht, minder zon, en we hebben vaak de neiging om wat somberder gestemd te zijn. Natuurlijk heeft de één daar al wat meer last van dan de ander, maar als de zon schijnt in de zomer dan is zelfs de grootste brompot nog welgezind. Laten we echter ook het positieve van de herfst inzien. En dan heb ik het niet alleen over alle heerlijke herfstgerechten die we opnieuw kunnen klaarmaken nu het buiten opnieuw kouder wordt! Als de zomer een tijd van uitbundigheid is, dan is de herfst eerder een tijd van in zichzelf keren, naar de diepte gaan, een tijd van stilstaan en contempleren. Een tijd van introspectie en intenser contact met het diepere en datgene wat ons overstijgt. Op zich allemaal zaken die ook belangrijk zijn in ons leven, en waar we soms te weinig tijd aan besteden. Het lijkt wel alsof de natuur rondom ons en het weer zelf ons tijdens de herfst uitnodigen om aan dit alles wat meer aandacht te besteden. En ook dat kan deugddoend zijn voor ziel en lichaam. Ik merk zelf altijd dat ik ook op vlak van muziekkeuze in de herfst naar andere zaken luister dan in de zomer. Zaken die meer introvert zijn, minder uitgelaten. Onderstaand lied is er zo één. Het is een lied van de zanger Bon Iver. In de zomer luister ik er nooit naar, maar van zodra de herfst zijn intrede doet, kan ik er zo van genieten om deze muziek opnieuw te horen. Laat de herfst dus maar komen!

Pastor Gino

Einstein

Ik had dit jaar de zee nog niet gezien. Dus trok ik begin september voor een dagje naar de kust en tegelijk op bezoek bij iemand die er een hele week op vakantie was. De temperatuur haalde vlot de 30° en dus dook ik een paar keer in de zee. Maar De Haan kent ook een aantal wandelingen waaronder de Erfgoedwandelroute. Een korte wandeling doorheen de straatjes langs mooie erfgoed gebouwen. Op deze wandeling kom je dit standbeeld tegen van de bekende Einstein, Duits natuurkundige en Nobelprijswinnaar. Het is van de kunstenaar Johnny Werkbrouck. Einstein verbleef van maart tot september 1933 in deze kustgemeente en ontmoette er andere bekende mensen zoals James Ensor. We kennen Einstein het best als de bedenker van de relativteitstheorie, die gaat over de verhoudingen van energie, massa en lichtsnelheid. Het bijzondere daaraan is dat Einstein niet zozeer gebruik maakte van ingewikkelde wiskunde om zijn beroemdste en elegantste formule te bedenken, maar van verbeeldingskracht. Daarom misschien dat hij hier op een bankje wordt uitgebeeld, rustig de tijd nemend en niets doend. Een blad bij de hand om te noteren wat hem daarbij te binnen zou schieten. Daarenboven treft het me dat hij tijd doorbracht met mensen uit totaal andere domeinen zoals schilders en anderen. Het is de tijd dat men in salonkringen ideeën uitwisselden over alle grenzen heen. Een vruchtbare tijd van kijken over het muurtje om zelf in eigen discipline te groeien en nieuwe inzichten te verwerven. Is dat niet, nog steeds zo dat kijken over de eigen grenzen heen ons als mensen rijker maakt? Dat we dank zij anderen meer mens worden en onszelf meer ontdekken? Maar ook af en toe op een bankje gaan zitten en ‘tijd verliezen’ met niets doen, gewoon zijn. Ik ben dus even naast hem gaan zitten

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Om niet te vergeten...

© Mariette Dhondt

Er staat een boom in de tuin en er hangt een gouden hart in en er zijn heel veel witte ballonnen. Het is feest ! Feest omwille van en mooi geschenk uit China, het adoptiekindje van mijn broer en schoonzus. Een wondertje dat de ganse familie deed stralen van vreugde. Enn, het meisje onderaan, midden op de foto was al heel lang verwacht en het geluk werd twee jaar later nog voller toen haar broertje Lian het gezinnetje compleet maakte.

Wat mij vandaag treft is het gouden hart in de boom. Om nooit te vergeten... de hartenmama's, die in China wonen en hun kindje ter adoptie gaven omdat ze er niet voor konden zorgen. Een gouden hart dat spreekt van verbondenheid, troost en mee-leven. 

Nu, twaalf jaar later staat de boom er nog steeds en het is een heuse boom geworden. Onderaan kan je zijn takken aanraken en bovenaan reiken ze zo hoog dat ze symbolisch tot in China reiken. Van verbondenheid gesproken... Het aantal hartjes is vermeerderd. Ieder jaar worden met moederdag twee rode hartjes in de boom gehangen. Om nooit te vergeten... en om vast te houden.

Wij hebben tekens nodig om uit te drukken wat niet onder woorden te vatten is, maar ook als blijvende herinnering. Om dank-je-wel te zeggen. Om niet te vergeten...

Mag er ook zo'n boom in jouw hart gepland staan.

Pastor Mariette

© Mariette Dhondt

Begijnhoven

We kennen allemaal wel de begijnhoven in ons dierbaar België. De foto hier is genomen in het klein Begijnhof van Gent waar men twee beeldjes gezet heeft om de idee te geven hoe het vroeger was.
De begijntjes deden goed werk door weeskinderen groot te brengen. Ze maakten daarvoor kantwerk dat verkocht werd aan de Kerk om ermee het altaar kleed, de gewaden, enz. te versieren, maar het werd ook door de gewone mensen gekocht. Zo bestond er een economie die ten goede van de armen kwam. De begijntjes hielpen ook in het onderhoud van de Kerk. Hoe hard hebben we ze nu niet nodig…
Het kantwerk zelf was een teken van devotie voor Maria want het moest zo zuiver en fijn zijn als haar hart. Vandaag vieren we Maria van Smarten. Maria droeg de smarten van Jezus in haar hart. Zij is zo een voorbeeld voor al die moeders (en vaders) die voor hun kinderen veel (mee-)lijden.

Pastor Peter

Klein begijnhof in Gent © Peter Baekelmans

Sint-Rumoldus

Gezien ik op een andere plek in K+L al over onze nieuwe aartsbisschop schreef gaat dit cursiefje niet over hem, en toch een beetje. Op zo’n feestelijke viering waren alle aanwezigen ook feestelijk uitgedost. Niet alleen degenen die kwamen meevieren maar ook de kathedraal was getooid in haar galadecor rond haar patroonheilige. De relieken van Sint Rumoldus, de patroon van de kathedraal van Mechelen, worden bewaard in een schitterend schrijn. Hoog in het hoofdaltaar geplaatst is het enkel zichtbaar via de achterzijde van het altaar (vanuit de kooromgang). Het staat er al sinds het midden van de 17e eeuw. Het wordt elk jaar tijdens de Hanswijkprocessie door de stad gedragen. Op kerkelijke feestdagen worden de portiekdeuren aan de zijde van het koor geopend en is het majestueuze schrijn zichtbaar vanuit de kerk, tot grote bewondering van menig kathedraalbezoeker. Zo ook nu voor de bisschopwijding. Meer nog, lange, dieprode vaandels flankeerden de imposante nis van het schrijn. De rode kleur verwijst naar zijn martelaarschap. Aan de voet van dit schrijn zat ik samen met diakens, priesters en bisschoppen en speelde de bisschopswijding zich af. Hoeveel bisschopwijdingen heeft Sint-Rumoldus zo al meegemaakt? Hoe vaak is zijn voorspraak al gevraagd in de litanie van alle heiligen, tijdens al die wijdingen van permanent diakens, priesters en bisschoppen? Ook nu weer klonk zijn naam in de litanie. Ik denk dat hij heel tevreden keek naar die biddende en zingende gemeenschap in feeststemming om haar nieuwe aartsbisschop en op hem zijn zegen laat rusten. Moge Sint-Rumoldus hem inspireren met zijn verkondiging en herder zijn.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Grenzen

‘Geef jouw grenzen een stem.’ (BZN 9 september 2023)

Grenzen: als leerkracht geschiedenis ben ik ze vaak tegengekomen, mijn leerlingen ook. Geen geschiedenisatlas of handboek of je vond ze terug, met alle verschuivingen en veranderingen die ze kenden en nog steeds kennen. Blijkbaar willen mensen graag hun grenzen verleggen of op zijn minst vastleggen. De verschillende oorlogen, op grote en kleine schaal, draaien meestal daar om, vroeger en nu.
Maar er zijn ook de grenzen waar iedere persoon recht op heeft, fysiek en psychisch. Die grenzen een stem geven, duidelijk zeggen wat voor jou kan en niet kan , is niet altijd zo evident. En voor kinderen nog het minst van al. De documentaire ‘Godvergeten’ maakt daarom zo’n indruk. Kindermisbruik komt regelmatig in het nieuws. Maar de levenslange gevolgen voor de kinderen veel minder.
De kerk komt er naar voor in al haar onvolmaaktheid. De commentaren en reacties na de eerste uitzending maakten dit wel duidelijk. Mij trof daarbij een uitspraak van kerkjurist Rik Torfs:
‘Ik wil eindigen met iets wat wellicht weinig applaus zal opleveren. De kerk als instituut heeft zwaar gefaald. Veel priesters ook. In Amerika was ongeveer 4 procent dader van seksueel misbruik. 96 procent dus niet. Veel priesters hebben zich tomeloos ingezet voor andere mensen. Zoals ik de kerk bekritiseerde toen ze macht had en die misbruikte, laat ik haar niet in de steek nu ze het voorwerp uitmaakt van misprijzen en hoon. De kerk is een zeer onvolmaakt instituut. Maar de christelijke boodschap is prachtig.”
Moge God ons helpen om stem te geven aan wie dat zelf niet kan, om onze ogen en ons hart niet te sluiten voor onrecht. Want ook wij zijn kerk!

Pastor Chris

© Pixabay

Gletscherfahrt

Ik ben nog maar enkele dagen terug van vakantie. Naar goede gewoonte bracht ik die door in de Dolomieten in Italië. Het waren deugddoende dagen. De bergen zijn voor mij altijd een verademing en een rustpunt. Wel moet ik zeggen dat het er dit jaar zeer warm was. Zelfs in het dorp waar ik verbleef en dat op ongeveer 1600 meter hoogte ligt, was het meer dan dertig graden. Gelukkig koelt het er ’s nachts goed af. Dat het zelfs in de bergen alsmaar warmer wordt, merk ik reeds enkele jaren. Ook zie je het duidelijk aan de gletsjers, die alsmaar kleiner en kleiner worden. Tijdens mijn vakantie bracht ik ook een bezoek aan het nieuwe fotografiemuseum Lumen op de berg Kronplatz. Een prachtig museum over bergfotografie. Daar was ik getroffen door een film van de Zwitserse kunstenares Ester Vonplon met als titel ‘Gletscherfahrt’, die je via de link hieronder kunt bekijken. Het is een heel meditatief filmpje, maar bevat een schrijnende boodschap. In de zomer van 2014 bracht ze verschillende dagen door op enkele gletsjers. Ze zag er het ijs langzaam en gestaag smelten. Het deed haar denken aan sterven. De gletsjers die ze bezocht waren de hele zomer bedekt met witte lakens, aan elkaar genaaid met lange, kromme steken. Ze dienden om op zonnige dagen directe straling van de ijsmassa's tegen te houden. Maar het ijs smolt hoe dan ook. Het druppelde gestaag van de ijsblokken onder de lakens. De nattigheid van het ijs, weken- en maandenlang overgeleverd aan de natuur, verkleurde langzaam de witte lakens. Dit liet kleine donkere strepen achter op de witte lakens. Zo ontstond een kunstwerk dat enerzijds heel mooi is maar anderzijds ook heel confronterend is. Voor mij was het in ieder geval een ‘wake up call’ om toch maar zorg te dragen voor Gods Schepping, ook al is mijn eigen bijdrage nog zo klein. Maar alle beetjes helpen.

Pastor Gino.

 ‘Gletscherfahrt’ van de Zwitserse kunstenares Ester Vonplon 

Als de hoogte je draagt

Ik had er lang geleden al over horen spreken, maar toen ik het zag was ik verbluft. De basiliek van Koekelberg. De schoonheid - en zelfs elegantie - van dit gebouw, wordt verborgen door een minder goede reputatie, maar weinige bezoekers verlaten haar tenzij opgetogen om wat ze gezien hebben. Wie het panorama beklimt en vanaf de basis van de majestueuze koepel naar de wijdse omgeving kijkt, doet dat meestal ademloos. Oost, west, noord, zuid... alle richtingen onthullen hier geheimen.
Het was dus zeker niet zonder verwachting dat ik die zaterdagavond eind augustus het panorama beklom... maar wat ik zag deed me de aandacht voor het fraaie landschap volledig verliezen. Er was immers een drukte van belang... aan de buitenkant van de balustrade - de zone waar ik gewoonlijk alleen met veel huiver en altijd heel kort recht naar beneden kijk. Er was een speleologen rally aan de gang. Rond de basiliek waren diverse touwen gehangen - tussen de torens, naar de koepel... noem het maar op. Overal waren personen bezig naar boven te klimmen ofwel afstanden te overbruggen in de ijlte met alleen maar wat touw. Ik kreeg kriebels van ernaar te kijken. Bestaat de uitdrukking "plaatsvervangende hoogtevrees"?
De klimmers leken daar helemaal geen last van te hebben. Geconcentreerd, maar evengoed gezellig pratend en samen lachend, legden ze het traject af, met een eindeloos vertrouwen in het touw en het overige materiaal waardoor dit alles toch compleet veilig scheen te verlopen.
Zijn deze klimmers eigenlijk geen beeld voor het leven zelf: we zijn toch allen blootgesteld aan de vele risico's van het leven met het vertrouwen dat we op een bepaalde wijze gedragen zijn? Als Jezus over het water wandelt, is het dan niet juist dàt? Iemand die zegt "ik heb je lief" en iemand anders die daar het eigen leven op bouwt: adembenemend.

Tony, pastor.

© Tony Frison

De profeet

Eind augustus was ik met een deel van onze familie Vandeperre op bezoek in het Openluchtmuseum Middelheim in Antwerpen. Het is een park van zo’n dertig hectaren groot waarin beelden van moderne en hedendaagse kunst worden tentoongesteld. Je vindt er naast grote en bekende namen, zoals Rodin, Wauters en Meunier, ook vele minder bekende kunstenaars met hun werken. Dat alles opgesteld in een prachtige groene omgeving vol grote bomen en een hele collectie rododendrons. Het was moeilijk om er eentje uit te kiezen.
Het werd uiteindelijk deze, sinds jaren één van mijn favorieten: De profeet van Pablo Gargallo. een Spaanse beeldkunstenaar die in 1934 overleed, een paar maanden nadat hij dit werk maakte. Hijzelf heeft het eindresultaat in brons nooit meer gezien. Het beeld is 90 jaar oud maar straalt zoveel uit aan kracht, woede, aanklacht. De profeet schreeuwt zijn boodschap de wereld in. Door het wegsnijden van materiaal voel je nog meer de scherpte van zijn woorden. Bij tij en ontij, blijft hij overeind, ondanks alle weerstand. Profeten hebben in ons joods-christelijk geloof een heel belangrijke plaats. Elke tijd kent zijn profeten. Wie zijn ze vandaag? Wie staat er vandaag op om te protesteren tegen onrecht, oorlog, machtsmisbruik, uitbuiting,…? De Kerk nam vaak het voortouw in het aangeven van nieuwe wegen. Doen we het ook vandaag nog? Het treft me dat de kunstenaar het eindresultaat van zijn werk zelf nooit zag. Is dat vaak niet het lot van profeten, spreken, waarschuwen en zelf niet meer beleven wat men er mee doet? Dat ik er vandaag, 90 jaar later, nog steeds over schrijf, zegt alles.

Pastor Guido

De profeet © Guido Vandeperre

Wat een zegen !

Zondag 3 september, wat een mooie zondag, wat een zegen voor de Belgische kerk ! Een jonge priester wordt bisschop gewijd en wordt meteen aartsbisschop. Diegenen die er bij waren of via het internet de viering volgenden waren vol lof. Zelf kon ik er niet bij zijn, maar ik wil u wel vertellen van mijn 'zegening'.
Voor een driedaagse cursus werd mij gevraagd iets mee te brengen uit mijn kindertijd dat vertelde over het begin, over 'mijn' eerste kennismaking met God. Voor mij is dat het kruisje dat we kregen voor het slapen gaan. 'God zegene en beware u'. Hoe het in het West-Vlaams klinkt zal ik u besparen, het heeft zelfs voor mij lang geduurd voor ik wist wat er gezegd werd. De dag waarop ik het begreep, is het voor mij begonnen. Het kruisje dat we kregen gaf mij telkens rust en vrede en ik voelde de liefde van mijn ouders. Wat wil je als kind meer hebben, liefde, geborgenheid, een gevoel van veiligheid. Mijn ouders gaven mij Gods zegen. Dat moet dus wel een heel speciaal iemand zijn. Zo is het begonnen en Hij heeft mij niet meer los gelaten.
Op de vorming was ik onverwacht getuige van iets dat mij echt ontroerd heeft. De twee trainers waren in het lokaal om zich voor te bereiden op de volgende sessie. Zelf maakte ik het lokaal klaar, een taak die toebehoort aan de deurwachter van die sessie. Toen hoorde ik hoe zij op het einde van de voorbereiding elkaar de zegen gaven en God vroegen om hen bij te staan. Nog nooit heb ik dit meegemaakt, het verliep zo spontaan en natuurlijk dat het bij mij door merg en been ging. Het laat mij niet los. Wat een kracht gaat daar van uit ! Ja het was een zegen voor mij om dit te mogen meemaken. Zo'n eenvoudig gebaar, moge het ook jouw hart beroeren en dichter bij God brengen.

Pastor Mariette