Het getal van Dedekind

In de krant van dit week-end las ik een artikel over een wiskundig probleem waar ongeveer terzelfdertijd twee jonge mensen, een Belg en een Duitser, de volgende schakel hadden van opgelost. Van het probleem begrijp ik niets ondanks het feit dat de krant probeerde de probleemstelling uit te leggen. De uitleg werd gedaan aan de hand van twee vrienden die een geheim hebben en dan elk apart op caféboemel vertrekken en waarbij elke vriend in elk van de 2 cafés het geheim vertelt of niet vertelt en dan komen ze terug samen. En als iemand het geheim vertelt, dan weten ze het ook in elk volgende café. Vraag: hoeveel verschillende mogelijkheden zijn er?
Het was de Duitse wiskundige Richard Dedekind die dit probleem in 1897 in de rand van een artikel formuleerde.
Blijkbaar zijn er 6 verschillende mogelijkheden als 2 vrienden vertrekken en elk 2 cafés bezoeken. En hoe zit het dan met 3 vrienden? Dedekind kon zelf het probleem oplossen tot en met 4 vrienden (20 en 165 mogelijkheden respectievelijk). Voor 5 vrienden werd de oplossing pas gevonden in 1940 (7581). Voor 8 starters werd het exacte getal van verschillende mogelijkheden slechts in 1991 gevonden: 56 130 437 228 687 557 907 788 (23 cijfers!). De 24 jarige Belg Lennart Van Hirtum had het getal voor 9 starters eerst gevonden, maar hij was niet zeker of de kosmische straling de rekenkracht van de supercomputer die hij had gebruikt, niet had aangetast (tja, dat blijkt dus mogelijk). En dus deed hij een nieuwe test, maar voor die klaar was had de 38-jarige Duitser Christian Jäkel de oplossing (een getal van 42 cijfers!) gepubliceerd. En aangezien ze beide via een andere methode tot hetzelfde getal kwamen, kan men er zeker van zijn dat het juist is.
Nu kan men beginnen te zoeken naar hoeveel mogelijkheden er zijn bij 10 starters; die oplossing zou 100 miljard of triljard keer ingewikkelder zijn; van 8 naar 9 was slechts 100 miljoen keer complexer.
Zoals gezegd, van het probleem begrijp ik niet veel en al die getallen gaan mijn verstand te boven; hetgeen mijn vrouw niet begrijpt aangezien ik toch elk week-end op café zit (zie vorige blog).
Wat mij intrigeert aan dit verhaal is dat de oplossing voor dit probleem geen enkel nut heeft en dat er niets te ‘verdienen’ is voor diegene die de oplossing vindt en als je één getal heb opgelost, kan je direct beginnen aan het volgende. En toch hebben beide jonge mensen in de oplossing van het probleem al hun vrije tijd geïnvesteerd en dat jaren na mekaar.
Er is zoveel om verwonderd over te zijn, zoveel om te ontdekken, zoveel om te ervaren, zoveel om je volledig te laten in opgaan. Hoeveel verschillende mogelijkheden er zijn, hoef ik niet te weten. Maar dat er genoeg dingen zijn voor elk van ons, dat is iets om dankbaar over te zijn. Je zou voor minder enig ontzag gaan koesteren voor onze Schepper!

Diaken Dirk

Richard Dedekind © Wikipedia

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 30 juli 2023 – 17de zondag door het jaar A

‘Een schat, verborgen in een akker’ (Mt. 13, 44-52)

In dit evangelie gaat de parabelrede verder. De gelijkenissen over het Rijk Gods spreken over een schat in een akker, een kostbare parel en een sleepnet vol vissen. Zowel de vinder als de koopman hebben er alles voor over om de schat en de kostbare parel te bezitten. Het evangelie nodigt ons uit om het ware geluk te zoeken daar waar het echt te vinden is. Jezus wist zich ten diepste door God bemind en probeerde die liefde zichtbaar te maken in zijn hele levenshouding. Ons door God bemind weten: dat is de schat of de kostbare parel. Het evangelie bemoedigt ons om radicaal voor God te kiezen.

Pastor Chris

Ik hou van je - zegt God - Ik heb het je al vaak verteld,
maar Ik kan er gewoonweg niet over zwijgen, zo kostbaar ben je voor Mij.
Ik heb alles ervoor over om een stukje van mijn liefde aan jou te kunnen geven
en Ik hoop en bid dat jij ook van Mij wilt houden, met heel je hart.
Misschien zal je omgeving je verbondenheid met Mij niet begrijpen,
maar weet dan dat mijn vriendschap voor jou elke storm zal trotseren
en dat mijn tederheid mooier is dan de prachtigste parel - zegt God.

(Erwin Roosen)

 

‘Een schat, verborgen in een akker’ 

Maranta

Met de hitte van de voorbije weken had één van mijn planten het begeven. Dus ging ik in de bloemenzaak bij mij om de hoek op zoek naar een waardige vervanger. Zo kwam ik terecht bij een plant waarvan de bloemenverkoopster mij wist te vertellen dat het een maranta was. Thuisgekomen zette ik de plant op de plek waar ze moest komen en ging ik op het internet op zoek naar hoe ik die nieuwe aanwinst best kon verzorgen: veel of weinig water, op een zonnige plek of eerder in de schaduw, … Ik ontdekte dat de plant van Braziliaanse afkomst is en dat de naam afgeleid is van de 16e-eeuwse Italiaanse botanicus Bartolomo Maranti. Groot was mijn verbazing echter toen ik merkte dat de Engelse benaming van deze plant een religieus tintje heeft: zij noemen de maranta de ‘Prayer Plant’. Moest mij weer overkomen dat ik juist deze plant er had uitgepikt! De naam ‘Prayer Plant’ of ‘gebedsplant’ is gekozen omdat de plant zijn ‘handen vouwt’. Wanneer het donker wordt, zet de plant zijn bladeren rechtop tegen elkaar. ‘s Ochtends als het terug licht wordt, ontwaakt de plant en vouwt hij zich weer uit. Een mogelijke theorie is dat de plant dit doet om ‘s avonds minder op te vallen en zo te overleven. Een andere theorie zegt dat regendruppels op die manier gemakkelijker van het blad af stromen en de wortels kunnen voeden als het overdag heet is. Ik heb het in het oog gehouden, en de plant richt effectief ’s nachts zijn bladeren op terwijl ze overdag naar beneden hangen. Het is dus geen fabeltje! Toen bedacht ik dat je niet altijd geleerde boeken nodig hebt om levenswijsheid en spirituele diepgang te vinden. Je kan het dus ook leren van de planten. ’s Avonds onze handen in een soort van gebed vouwen en omhoogheffen om te danken voor alles wat we hebben mogen meemaken de afgelopen dag, voor alles wat we hebben mogen doen voor anderen, voor alles wat we hebben mogen ontvangen: zou dat niet een mooie afsluiting van de dag zijn? Zo neem ik dus elke dag een voorbeeld aan mijn maranta, en samen heffen we de handen omhoog…

Pastor Gino

Maranta © Gino Mattheeuws

Buon Camino

De vakantie is meestal een bron van veel ervaringen. Zelf had ik dit jaar de kans om Galicië te bezoeken in Noordwest Spanje. Mooi, rustig, landelijk en helemaal niet heet, zoals elders in het Middellands zeegebied. (En dan ben ik nog niet gesponsord door de plaatselijke toeristische dienst!) Zoals elders maakte ik een wandeling op een vrij verlaten landelijke weg, toen een auto naast mij stopte. "No hablo Espagnol", verder kom ik niet in de plaatselijke taal, maar ik begreep toch dat de vriendelijke automobiliste mij een lift aanbood als haar traject mij dienstig kon zijn. Toen ze begreep dat ik hobby wandelaar was, glimlachte ze en riep ze "buon Camino" terwijl ze verder reed, wat ik begreep als "goede staptocht" want ik zat helemaal niet in de richting van Compostella. Ik beken dat ik ontroerd was. Ik herinner mij uit een heel verre kindertijd dat ik regelmatig met mijn vader "hobby wandelde" dat er heel af en toe een auto stopte van een onbekende chauffeur, met het vriendelijke aanbod om ons een lift te geven. Het gebruik bestaat bij ons al lang niet meer (voor zover ik weet), ik wil daar ook niet melancholisch over doen (al ben ik - mogelijks ook in de ogen van die vriendelijke Spaanse automobiliste - een oudere man...): onze tijd heeft heeft andere charmes en van louter herinneringen leef je niet. En toch. Zo af en toe eens halt houden om een vreemdeling een toch beschikbare plaats aan te bieden in je wagen... waarom niet? Ik heb weet van een Samaritaan, die met zoiets het Evangelie heeft gehaald!

Tony, pastor.

Pelgrimsweg in Galicië

Oriënteren

Je hebt pleintjes in alle maten en soorten. Geplaveid, vol beton of asfalt, vol met groene perkjes, met een mooi kunstwerk in het centrum. Of sterker nog, met een tekening, verwerkt in de stenen. Zo vond ik deze windroos op een plein, in een klein, onbekend dorp, Milhac-de-Nontron, op een paar kilometers van onze vakantieplek toen ik naar de bakker fietste. Binnenin een ster en aan de buitenzijde de vier windstreken en helemaal centraal een koperen plaatje. Windrozen vind je ook in een kompas. Ze helpen om je te oriënteren, je naar de oriënt te richten, dat betekent naar het oosten. Want daar gaat de zon op, daar daagt de nieuwe dageraad, daar ligt ook Jeruzalem. (in het Midden-Oosten). De minder recente kerken werden daarom met hun koorkant naar het oosten gebouwd. Het moet een prachtig zicht geweest zijn voor iemand uit de middeleeuwen om ’s morgens vroeg bij het ochtendgloren het zonlicht te zien binnenvallen door de glasramen. Een weelde van kleurrijk licht trad hem tegemoet. Een waar Gods geschenk. Of deze windroos ook nog naar het noorden wijst weet ik niet zeker maar volgens ‘google maps’ lijkt het wel zo te zijn. Het is nu eerder een versiering geworden dan een noodzakelijk iets om de weg te vinden. Op mijn fietsstuur was het de GPS van mijn smartphone die me de weg wees. ‘Google maps’ of ‘waze’ zijn de nieuwe gidsen geworden voor de reiziger vandaag. En toch was het een vriendelijke man die me in het dorp naar de bakker verwees. Mensen kunnen ook windrozen zijn…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Tegen de versletenheid

Onlangs kreeg ik een mooie foto van het beeld van Onze-Lieve-Vrouw van Stokkel ten geschenke. Het is een poychroom beeld uit de veertiende eeuw, dat ook sinds die tijd te Stokkel wordt vereerd. Eeuwen geleden was de oude kapel van Stokkel immers een bescheiden bedevaartsoord. We hebben nog een oud bedevaartsvaantje waarop staat: ‘Onse Lieve Vrouwe tot Stockel, patronersse tegen de gesletentheydt’. ‘Gesletenheid’ is een oud Vlaams woord voor hernia, liesbreuk of navelbreuk. Op het vaantje staan trouwens enkele moeders afgebeeld die hun baby’s aan Maria komen toevertrouwen. Zo ging dat in die tijd.
Men kwam dus in Stokkel de voorspraak van Maria vragen om beschermd te worden tegen of genezen te worden van ‘gesletenheid’. Een pientere parochiaan heeft eens voorgesteld: “we zouden de tekst van dat vaantje kunnen veranderen en ervan maken: ‘VERsletenheid’; dat zou meer succes hebben: Onze-Lieve-Vrouw van Stokkel, patrones tegen de versletenheid”.
Ik vind dat nog geen slecht gedacht. Verslijten doen we allemaal. We voelen het aan ons lichaam en in onze psychè. Onze aarde verslijt ook. De Kerk verslijt. Relaties verslijten. Op alles komt sleet. Onwillekeurig moet ik denken aan de versregels van Huub Oosterhuis in ZJ 930: “de mensen hebben zorgen, het brood is duur, het lichaam zwaar, en wij verslijten aan elkaar…” En aan dat deprimerende gezegde in het Frans: “tout passe, tout casse, tout lasse” - alles gaat voorbij, alles gaat kapot, alles raakt men moe.
Maria kan ons helpen om tegen dat gevoel van versletenheid in te gaan. Zij leert ons dat we er ons niet hoeven bij neer te leggen. Zij moedigt ons aan om te geloven dat het anders kan in onze wereld, in ons leven, in ons samenleven: “Iedere tijd opnieuw gaat zijn genade naar allen die eerbiedig met Hem leven, want geweldig is mijn God… Genade is zijn kracht, maar alle hoogmoed, al onze eigenwaan ontmaskert Hij… Alle machthebbers stoot Hij van hun tronen, arme en kleine mensen maakt Hij groot…” zingt zij in haar Magnificat. Maria leert ons inzien: het kan anders. Versletenheid is niet het laatste. Wij mogen bouwen op dat Mysterie van leven dat we God noemen, Hij die onverslijtbaar is en die alles nieuw kan maken.
En we mogen bidden:
Maria, Onze-Lieve-Vrouw van Stokkel, patrones tegen de versletenheid, bid de Heer dat wij jong van hart mogen blijven en openstaan voor zijn belofte: “Zie, Ik ga iets nieuws verrichten; het begin is er al: merk je het niet?” (Jes 43,19).

Pastor Benno.

Onze-Lieve-Vrouw van Stokkel
© Jan De Broeck

Onderweg

Sommigen onder u zijn allicht al thuis gekomen van vakantie, anderen zijn nog onderweg en nog anderen moeten nog vertrekken. Bij dat 'onderweg' zijn moest ik  denken aan het maisdoolhof van de speelboerderij 'De Drentse Koe' in Friesland, waar we dit jaar op vakantie waren. 

Vol goede moed begonnen ze eraan, de kleinste voorop, het was zijn eerste doolhof ervaring. Het doolhof is 1 hectare groot, dus voor die kleine beentjes best wel een flink eind stappen. En dan is er nog die eerste muur waar je tegenaan botst, eerste ontgoocheling... We zijn verkeerd,  we kunnen niet meer verder, wat nu?  Of bij een splitsing... Welke weg moeten we kiezen? Want we zijn al een beetje moe en willen niet graag verkeerd lopen. Gelukkig waren er hier en daar wegwijzertjes, kleine vraagjes die je helpen om te kiezen en je terug op weg zetten

Op het einde was het voor de kleinste genoeg geweest, gelukkig waren er dan papa's sterke schouders die hem thuis brachten.

Is dit ook niet een beetje de weg van ons leven? Soms gaat het voor de wind en loopt het als vanzelf maar dat is niet altijd zo. Op bepaalde momenten botsen we tegen een muur aan. Hopelijk leren we daar dan iets uit. Een nieuwe kans, het anders aanpakken... 

Maar er zijn nog euvels die moeten overwonnen worden, denken we maar aan de keuzestress die steeds op de loer ligt. Hoe kan ik onderscheiden welke de goede weg is?  Ik vraag mij af wie voor jou dan zo'n wegwijzer kan zijn? 

O ja, heb je ook al de sterke schouders mogen voelen? Ik vraag me af of jij je ook laat dragen op zo'n moment, want is dat niet het mooiste wat er is in het leven?

Ik wens je een behouden tocht, let op de wegwijzertjes en die sterke schouders, die wachten ook op jou als je moe en uitgeput bent.

Pastor Mariette

De weg door het maisdoolhof.
Misschien ook wel  de weg van ons leven.

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 23 juli 2023 – 16de zondag door het jaar A

‘Onkruid tussen de tarwe’ (Mt. 13, 24-43)

Onkruid tussen de tarwe: goed en kwaad worden tegenover elkaar gesteld. Zo reageren we vaak.
We staan gauw klaar met ons oordeel. We hebben een scherp oog voor wat verkeerd is. Maar zo gaat het niet in het Rijk van God. Het begint klein als een mosterdzaadje, niet spectaculair. Het zuurdesem in het meel zie je niet, maar het geeft smaak en laat het deeg rijzen.
In de vergelijking van het onkruid tussen de tarwe worden we aangesproken op het goede dat in ieder van ons leeft. Het evangelie nodigt ons uit om het goede in ons en in anderen alle kans te geven om op te groeien. Door het goede alle kansen te geven, wordt het kwaad wellicht overwoekerd.
In zijn leven maakt Jezus dit heel duidelijk. Hij staat als tarwe tussen het onkruid.
Hij blijft gaan voor goedheid en liefde.

Pastor Chris

Dank U, Heer, voor de tijd die Gij ons geeft en voor het geduld dat Gij met ons hebt.
Dank U, Heer, voor het langzame rijpen van uw Woord in ons hart.
Dank U, Heer, dat ons onkruid de tijd wordt gegund om te veranderen in deugdelijk graan.

(Kees Pannekoek)

Onkruid tussen de tarwe

Bloemen paradijs

Op reis in Tirol ben ik getroffen door de overvloed van wilde bloemen en de mooie combinatie ervan. Een tuinier zou het niet beter kunnen. Je loopt soms precies in de tuin van Eden. God toont zich hier aan ons als de Tuinier bij uitstek.
Als je zelf in de tuin werkt, zoals ik graag doe, weet je hoeveel werk het vraagt om alles te laten groeien en bloeien zoals gepland. En vooral het water geven in de zomer is noodzakelijk. Maar als je dan rondloopt in de natuur, en je ziet de bomen, het gras, de bloemen, dan vraag je wel af of we het ons niet te moeilijk maken met al dat “tuinieren”. Jezus zei zelf: “zie naar de bloemen in het veld, ze zaaien niet, en maaien niet, maar staan er toch mooi bij !”
Soms zijn we te druk bezig om te weten wat noodzakelijk is en wat niet. Vakantie is een mooie tijd om tot reflectie te komen en eens na te denken of we met al ons tobben wel op de goede weg zitten.

Pastor Peter

In de Bergen van Tirol, gentianen in volle bloei.
© Peter Baekelmans

Abdij

Momenteel ben ik met de collega’s met wie ik al jaren in een priestergroepje zit op vakantie in de Périgord Vert. De streek heeft haar naam niet gestolen want het is er heel groen en af en toe was er zelfs een regenbuitje. In de buurt, op zo’n 10 km, liggen de ruïnes van een oude Cisterciënserabdij: Notre-Dame de Boschaud. Ooit gesticht in 1163 en nu al een hele tijd verlaten. Overdag komen een handvol toeristen haar resten bezoeken. Na een eerste kennismaking op één van mijn fietstochtjes hadden we op een avond de idee om daar ons avondgebed te gaan bidden. We hadden de hele site voor ons alleen en onder de middenste koepel van de kerk baden we het psalmgebed. Op het einde galmde ons Salve Regina door de halfopen ruimte. Het had iets heel bijzonders en sterk om op deze plek, waar eeuwen lang datzelfde gebed had weerklonken, terug die avondgroet aan Maria te zingen. We werden er stil van. Ondertussen verdween de zon langzaam achter een bomenrij. Konden deze muren maar eens praten, ze zouden honderduit vertellen over het leven en bidden van deze monniken. Zovele levens toegewijd aan God. Misschien waren ze blij om nog eens dat vertrouwde geluid van de psalmen te horen uit monden van mensen, ik weet het niet. Wij hadden er heel veel deugd aan. Onze avond kon niet meer stuk…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Visvijver De Zeemeermin

Neen, een visser ben ik niet. Alhoewel, misschien volgens sommigen een mensenvisser, maar daar ga ik het nu niet over hebben.
Wel over de simpele dingen in het leven. Ik heb het daar regelmatig over en ja, misschien volgens sommigen omdat ik nogal simpel ben, maar daar ga ik het nu niet over hebben.
Wel over het simpele geluk om een avond door te brengen omringd door de schoonheid van de natuur aan een visvijver in het goede gezelschap van een goede vriend en een goed bier, en nog één en nog één. Bier, niet vriend. Ja, sommigen zullen misschien denken dat ik het nogal dikwijls over drinken heb, maar aan hen wil ik zeggen: ‘ook over eten’. Maar daar ga ik het nu niet over hebben.
Gewoon een avond lummelen – iets waar ik zeer goed in ben – en ondertussen de reiger zien passeren en de eenden met hun jongen en de ganzen met hun jongen en af en toe een opspringende vis die naar insecten hapt, of misschien naar iets anders, maar dat weet ik niet, want ik ben eigenlijk geen visser. Had ik dat al gezegd?
Een beetje babbelen over de dingen die je bezig houden, luisteren naar de dingen die je vriend bezig houden, gewoon jezelf mogen zijn in goed gezelschap in een mooie omgeving met een goed glas.
Dat is een beetje hemel op aarde. Dat was Visvijver De Zeemeermin.

Diaken Dirk

© Dirk Van Erps

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 16 juli: 15e zondag door het jaar -A

“Een zaaier ging uit om te zaaien”, zo begint de gelijkenis in het evangelie van deze zondag (Mt 13, 1-21) en ook het bekende kerklied (Zingt Jubilate 596). We kennen de gelijkenis: een gedeelte van het zaad vielop de weg, een ander deel op rotsachtige grond, een ander onder de distels. Gelukkig viel er ook een gedeelte in goede grond en dat bracht veel vrucht voort. Het lied met de mooie melodie van Frits Mehrtens eindigt met twee strofen die de dichter Willem Barnard als besluit geeft aan de gelijkenis:

“Er is geen verwachting van leven,
tenzij in de dood van het zaad,
wij moeten de aarde vergeven
dat zij ons sterven laat.

O Zaaier, ga uit om te zaaien de kiem
waaruit leven ontstond,
zo wijd als de winden waaien,
en maak ons tot moeder grond”.

Zaad dat in de grond is gezaaid, sterft en brengt vrucht voort. Zo is ons leven hier op aarde: sterven om te leven, niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk. De grote Zaaier, Jezus, is ons daarin voorgegaan. Zijn sterven is een levenskiem, die uitgroeit “zo wijd als de winden waaien”. We mogen Hem vragen: “maak ons tot moedergrond”, waaruit Jezus’ sterven opbloeit tot nieuw leven voor velen. Zodat ook ons leven in zijn spoor, ons leven naar Jezus’ woord, door zijn kracht vruchtbaar kan zijn.

Pastor Benno

Lekker lummelen

Tijdens deze zomerdagen is de vraag die je vaak krijgt of zelf stelt: ‘En, waar trek je deze zomer naar toe? Of waar ben je geweest?’ Voor velen van ons staat vakantie immers gelijk aan weggaan, nieuwe bestemmingen opzoeken en bijzondere dingen doen. Maar stel je voor dat je niet weggaat, en dat je niets bijzonders doet, hoef je jou dan schuldig te voelen? Misschien wel helemaal niet. Want wellicht is het pas dan juist echt vakantie! De gewone dagen tijdens het jaar zitten vaak vol met van hot naar her rennen, en dikwijls is er geen tijd meer om bijvoorbeeld nog eens gewoon een boek te lezen, een wandeling te maken, even stil te vallen, ... Gewoon even niks doen is misschien dan ook wel de beste vakantie die we kunnen nemen. Want soms zijn we na een intense vakantie zelfs nog meer vermoeid dan toen we vertrokken. Het kan gebeuren dat je overspannen geraakt van vakantie! Zoveel mogelijk willen zien en alles willen meemaken kan heel uitputtend zijn. Ook en vooral tijdens de vakantie kan het zijn dat je lijdt aan ‘fomo’ (fear of missing out). Er is immers zoveel te doen en te beleven. Dus vandaag in deze blog een pleidooi om deze zomertijd gewoon eens lekker te ‘lummelen’. Even niets doen, niet presteren, geen to-do lijstjes. Ik moet toegeven dat ik het daar voor mezelf wel moeilijk mee heb. Gewoon niets doen vind ik altijd wat verloren tijd. Dus ook voor mij is het een opgave om mijn tijd al ‘lummelend’ door te brengen. Ik heb dan vaak het idee dat ik mijn tijd aan het verprutsen ben. Neen, ik gooi het deze zomer eens over een andere boeg, ik leer mezelf het lummelen aan! En wie weet kom ik dan pas echt God op het spoor die zich vaak verborgen houdt en die ik tijdens het jaar zo vaak voorbijloop. Misschien toont Hij zich wel vooral aan de ‘lummelaars’! Dat wil ik deze zomer eens onderzoeken. Doe je ook mee? En als je wat muziek nodig hebt om het lummelen draaglijker te maken, dan vind je hieronder drie en een half uur ondersteunende klanken van Voces8. Veel succes met het lummelen!

Pastor Gino.

Tentenweide

Neen dit is geen foto van de tentenweide van Werchter of een ander zomerfestival. Het is een beeld van de tentenweide van het afgelopen Pluskamp, net vóór volle maan. Een maanovergoten terrein met daarop de tenten van alle deelnemers. Overdag leven we voornamelijk buiten voor spel en ontspanning, de maaltijden en een gesprek op een of ander bankje. De leefgroepen krijgen een klaslokaal om naar eigen smaak en inspiratie in te richten en ook de stille ruimte werd binnen in een zaal klaargemaakt. Slapen gebeurt dus in tenten en dat vind ik heerlijk. Ik ‘herleef’ als ik de geur van tenten en gras ruik. Ik vind het ook gezellig om zo te slapen in een tent. Je zit in je eigen kleine ruimte en toch blijf je via alle geluiden verbonden met de natuur en de andere deelnemers. al of niet door hun gesnurk of een ochtendgroet als ‘goede morgen buurman’. ’s Morgens het licht doorheen het zeil zien schijnen en al weten dat het weer een zalige dag wordt. Slapen in een tent herinnert me ook aan de voorlopigheid van de dingen, je weet immers dat je hier niet voor altijd kan blijven, een kamp is eindig. Zo was het ook voor het volk van God op weg naar het beloofde land. Ook God ‘sliep’ en trok mee met hen in een tent: de Ark van het verbond onder tentdoek. We zijn hier niet voor eeuwig maar onderweg naar een andere bestemming. De tent zegt me dat we ons niet moeten vastpinnen op één plek maar durven opbreken om naar nieuwe horizonten. Geloven is toch een weg gaan, niet?

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Vrede

Vandaag is het 11 juli, de Vlaamse feestdag. Maar het is ook de gedenkdag van de heilige Benedictus, één van de patronen van Europa. Hij werd geboren rond 480 te Nursia in Umbrië, Italië. Hij studeerde in Rome en ging daarna als kluizenaar leven te Subiaco. Heel wat mensen kwamen daar zijn leven delen. Met hen vestigde hij zich op de Monte Cassino, de berg waar hij een bekend klooster stichtte en waar hij ook begraven ligt. Daar schreef hij ook zijn bekende kloosterregel, de ‘Regula Benedicti’, waarin hij beschrijft hoe monniken goed kunnen samenleven om God te zoeken. Tot op de dag van vandaag bepaalt deze regel de levenswijze van verschillende religieuze ordes: benedictijnen en benedictinessen, trappisten en trappistinnen…Maar ook mensen in de wereld vinden inspiratie in dit gekende geschrift.
Vorige week mocht ik een deugddoende bezinningsweek over het ‘Onze Vader’ doorbrengen in de abdij der trappistinnen te Brecht, in de Noorderkempen. Zoals in de meeste trappistenabdijen zie je bij het binnenkomen het opschrift: ‘pax’, vrede. Aan elke bezoeker wordt vrede toegewenst. En elke bezoeker mag mee naar vrede in zichzelf komen zoeken. In zijn Regel verwoordt Benedictus dat zo:
“Wie is de mens, die naar het leven verlangt en goede dagen wenst te zien?”
Wanneer jij dit hoort en antwoordt: Ik, dan zegt God tot jou:
“Als je het ware en eeuwige leven wilt hebben, weerhoud dan je tong van het kwade en laat je lippen geen bedrieglijke taal spreken. Keer je af van het kwaad en doe het goede, zoek de vrede en jaag hem na. Wanneer je dit doet, rusten mijn ogen op jou en luisteren mijn oren naar je gebeden, en nog vóór je Mij aanroept zal Ik zeggen tot jou: Hier ben Ik”.
Wat is er aanlokkelijker voor ons dan deze stem van de Heer, die ons uitnodigt? Zie, in zijn goedheid toont de Heer ons de weg ten leven.
Mochten we in deze vakantietijd allemaal op één of andere manier een beetje vrede vinden en goede dagen zien. De suggestie van Benedictus kan ons daarbij helpen.

Pastor Benno.

© Robert Cheaib via Pixabay

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 9 juli: 14e zondag door het jaar-A

We horen prachtige en bekende woorden van Jezus (Mt 11, 25-30). “Komt allen tot Mij, die uitgeput zijn en onder lasten gebukt”, zeg Hij. We mogen met onze vermoeidheid, onze uitputting, onze lasten en zorgen tot bij Jezus komen. We mogen ze Hem toevertrouwen. Hij draagt alles mee, Hij neemt het zelfs van ons over: “en Ik zal u rust en verlichting schenken”. En Jezus vervolgt: “neemt mijn juk op uw schouders”. Een juk is een gestel op de schouders om zware lasten te dragen of voort te trekken. Het juk van Jezus is zijn aanwezigheid die ons helpt om te dragen wat zwaar of moeilijk is in ons leven. En Jezus helpt ons niet alleen om onze lasten en zorgen te dragen, Hij leert ons daarbij ook welke levenshouding ons in dat alles kan helpen: “leert van Mij: Ik ben zachtmoedig en nederig van hart”. Jezus helpt ons om met zachtheid moedig te blijven en in ons binnenste nederig te zijn: ons bewust van onze kleinheid en zwakheid. “En gij zult rust vinden voor uw zielen, want mijn juk is zacht en mijn last is licht”. Wie met al zijn zorgen bij Jezus in de leer gaat, die vindt rust in het leven en beseft: wat Jezus vraagt is niet zwaar, het maakt juist ons leven licht.

Pastor Benno

© Pixabay

Liturgische creativiteit

Toen ik laatst in de avond voor de eerste keer de Sint-Katelijnekerk in Brussel binnenliep was ik verrast door een van de biechtstoelen. Die was omgebouwd tot een kleine Maria kapel!
Origineel dacht ik zo, en blijkbaar goed gebruikt door de gelovigen om een kaarsje aan te steken bij Maria vooraleer uit te gaan naar de vele café's en restaurant daar in de buurt.
Het zou ook symbolisch kunnen begrepen worden als Maria die mee luistert als we te biechten gaan, zoals alleen een meevoelende en meelijdende moeder kan. Of voor diegenen die niet durven te biechten, kunnen alzo toch met een kaarsje om hulp en troost vragen bij Maria.

Pastor Peter

Biechtstoel omgebouwd tot Mariakapel  in de Sint-Katelijnekerk
@Peter Baekelmans

Sandalen en vette ram

Woensdag 21 juni trokken we met een volle bus deelnemers aan de Bijbelleerhuizen van
Brussel naar Biblia, het nieuwe belevingscentrum rond de Bijbel in het Grootseminarie van
Brugge. Het werd een leerrijke namiddag doorheen de Bijbel en al wat daar komt bij kijken.
In een bepaalde zaal stonden drie Bijbelse figuren uitgebeeld: koning David, Mozes en de
profeet Amos. Prachtige beelden van de Belgische kunstenaar Liévin d’Ydewalle. Ik laat jullie
meegenieten van het beeld van de profeet Amos. Hij is heel wat minder gekend dan David
en Mozes die hem flankeerden. Amos behoort tot de zogenaamde ‘Kleine profeten’ en klein
betekent dan dat het korte boeken zijn. De kunstenaar beeldt hem af met in de ene hand een
paar sandalen, het schoeisel van de armen, en in de andere hand een vette ram, het
feestmaal van de rijken. Zo weet de kunstenaar perfect te vatten waarvoor de profeet Amos
stond. Dé thema’s in dit boek zijn immers: rechtvaardigheid, protest tegen de verdrukking
van de armen en opkomen voor de armen. Een boek dat actueel blijft tot op de dag van
vandaag waar de kloof tussen arm en rijk maar niet gedicht raakt. Sandalen zijn al lang niet
meer het schoeisel van de armen en een vette ram vind je nog zelden op de feesttafel sinds
er minder vlees gegeten wordt. Sandalen kan je kopen in alle mogelijke modellen, sommigen
zelfs gebaseerd op Romeinse en Griekse modellen. Ik draag zelf al jaren sandalen in de
zomermaanden en mijn voeten genieten dan van de vrijheid die ze krijgen. Onze voeten
steken we echter vaak weg in dichte schoenen en velen tonen zelfs nooit hun ‘blote voeten’
aan de buitenwereld. Voeten hebben immers iets kwetsbaar en intiems waardoor heel wat
mensen nooit sandalen dragen. Met die knobbels, kromme tenen en eksterogen willen we
niet te koop lopen. En toch, voor God hoeven we die zeker niet te verbergen, Hij ziet ons
graag zoals we zijn. Hij draagt ons, net zoals onze voeten dat doen…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Een muilezel

Ik ben net terug van een culturele groepsreis door Duitsland en Oostenrijk. Waarschijnlijk vraagt u zich af wat een muilezel hierbij komt kijken. Ik heb, zoals u weet, wel een voorkeur voor ezels, maar toch vraagt dit even uitleg.
In Duitsland bezochten we op de eerste dag de ‘Abdij van Maulbronn, een voormalige cisterciënzerabdij, gesticht in 1147. Ze geldt als een van de best bewaard gebleven middeleeuwse abdijen ten noorden van de Alpen. De abdij is ommuurd en ziet er uit als een middeleeuws dorp met ondermeer een prachtige tienden schuur. Een legende vertelt hoe de monniken een nieuwe en geschikte plaats vonden voor hun klooster. Hun muilezel met de bagage stopte, scharrelde met zijn hoef en vond een bron waarvan hij dronk. Dit was de ideale vestigingsplaats: Maulbronn! Een fresco bij de bronkapel met lavatorium herinnert aan deze legende.
Er is ook een andere uitleg over de naam, maar deze heeft mijn voorkeur. Begrijpelijk niet?
In restaurants in de omgeving serveert men ‘een maultassche’, een soort grote ravioli gevuld met vlees. De monniken zouden op die manier het verbod op vlees eten omzeild hebben. Legende? Wie zal het zeggen?

Pastor Chris

De bronkapel in de abdij van Maulbronn
© Chris Ruelens

Indiana Jones

Ute en ik zijn zaterdagavond in misschien wel de mooiste cinemazaal van Brussel (Grand Eldorado in UGC de Brouckère) naar de nieuwste Indiana Jonesfilm gaan kijken. Het is de vijfde in de reeks met de ondertussen 80-jarige Harrison Ford als hoofdrolspeler. Indiana Jones is een archeologieprofessor maar eigenlijk ook een jager naar oude archeologiestukken zoals de ark van het verbond, een sankarasteen, de heilige graal en een kristallen schedel. In elke film zijn er wilde achtervolgingen, enge beestjes, boze vijanden en wordt er aan vliegtuigen of treinen gehangen. Neen, het is geen James Bond, maar het heeft er wel iets van, alleen is de setting iets anders: archeologieprofessor vs geheimagent.
Ik wil wel zeggen dat we echt genoten hebben van de twee en een half uur ontspanning waarin gezocht wordt naar het mechanisme van Antikythera. Met de echte, die in een museum in Athene te zien is, kan men astronomische tijdsberekeningen uitvoeren. In de film (dial of destiny) is het apparaat door de grote Archimedes ontwikkeld en kan men ermee door de tijd reizen!
Het deed mij denken naar welke tijd ik terug zou willen reizen, moest dit mogelijk zijn. Eigenlijk weet ik dat al lang, want ik heb hier vroeger al over gefantaseerd. Ik zou graag naar Galilea reizen om daar ergens naar Jezus onderweg te luisteren en hem te zien, horen of zelfs aan te raken.
Dat gaat natuurlijk niet en eigenlijk is het zelfs niet nodig, want ik kan hem zien in zijn sacramenten, horen in zijn woord en tot mij nemen in de Eucharistie. En dankzij het geloof weet ik dat het echt Hij is. En misschien zijn er op Zijn weg geen wilde achtervolgingen, enge beestjes en moet je niet aan vliegtuigen of treinen hangen, maar spannend is het wel. En net als bij Indiana Jones kan je je er een gans leven aan wijden. Saai is het niet, dat kan ik met mijn ondertussen 60 jaren wel bevestigen.

Diaken Dirk

Indiana Jones and the Dial of Destiny
theatrical poster

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 2 juli: 13e zondag door het jaar -A

We horen weer ernstige taal in het evangelie van deze zondag (Mt 10, 37-42): “Wie zijn kruis niet opneemt en Mij volgt, is Mij niet waardig”, zegt Jezus. En ook: “Wie zijn leven verliest om Mijnentwil, zal het vinden”. Je kruis opnemen, je leven verliezen: wat kan dat voor ons betekenen? Misschien heeft het niet alleen met grootse, heldhaftige daden te maken. Dat kan het natuurlijk ook zijn, in bepaalde omstandigheden. Maar je kruis opnemen en je leven verliezen kan ook in het dagelijkse leven. Je kruis opnemen: zou het ook niet te maken hebben met het aanvaarden van wat je gegeven is in je leven en waar je niet direct iets kunt aan doen? Je eigen beperktheid, het karakter van je partner, de zorgen om je kinderen, problemen in je gezin, moeilijke mensen in je omgeving… Wie zijn leven verliest om Mijnentwil, zal het vinden, zegt Jezus. Zou dat misschien ook niet kunnen betekenen dat onze situatie, onze problemen leefbaar worden, als we proberen ze met Jezus te beleven? Als we Hem de kracht vragen om te dragen, te verdragen en tegelijk te proberen er iets aan te doen? Het hoeft niet altijd om grootse gebaren te gaan. “Wie één van deze kleinen al was het maar een beker koud water geeft, omdat hij mijn leerling is, voorwaar Ik zeg u: zijn loon zal hem zeker niet ontgaan”. Een beker water, een klein gebaar, een stap vooruit: het kan ons leven en dat van anderen leefbaar maken. En het is een stap op de weg die we met Jezus gaan.

Pastor Benno