Delen

‘Delen, een kwestie van talent’ (BZN zondag 26 februari 2023)

Ik denk dan aan de parabel van de talenten, niet aan de munteenheid maar aan al wat we aan gaven en mogelijkheden ontvangen hebben.
Er staat niet in de parabel dat er een dienaar was die geen talent ontving. Niet iedereen kreeg evenveel talenten maar er was ook niemand zonder! In de parabel is ook duidelijk dat je talent begraven echt geen optie is. Een ongebruikt talent brengt niets op.
In deze veertigdagentijd worden we opgeroepen om dat talent ten volle in te zetten. We hoorden het op Aswoensdag: ‘aalmoezen geven, niet voor het oog van de mensen maar in het verborgene.’
Broederlijk Delen: elk jaar worden we bewust gemaakt van de noodzaak om te delen om zo te zorgen voor een duurzame en rechtvaardige wereld.
Mensen, getroffen door oorlog, natuurrampen, … rekenen op onze solidariteit.
Mogen we dan ook geloven dat we een aangeboren talent hebben om te delen want God schiep ons naar zijn beeld en gelijkenis!

Pastor Chris

© Pixabay

Zoek de vlag

Neen, in mijn blog gaat het niet over Stratego, alhoewel ik het vroeg of laat ook nog eens over mijn ‘gezelschapspellenmanie’ zou kunnen hebben.
Wel over het feit dat we vorige vrijdag allemaal herdacht hebben dat de oorlog in Oekraïne een jaar geleden gestart is. We hebben het er ook zondag over gehad tijdens de Eucharistie in de gemeenschapskerk van St Jozef waar Sabine, die Oekraïense vluchtelingen thuis opvangt, een getuigenis gehouden heeft. We hebben voor vrede gebeden en de vredeskaars aangestoken en in mijn homilie heb ik het er ook kort over gehad.
Maar als ‘oud-strijder van de vredesbetogingen in de jaren 80’ vond ik dat ik misschien toch nog meer kon doen dan bidden. Ik ben al veertig jaar of zo een zeer passief lid van Pax Christi, maar ik had ook de nieuwsbrief gekregen die opriep tot deelname aan de vredesbetoging ‘Stop War in Ukraine’ zondag aan het Noordstation. En zo heb ik ‘last minute’ beslist om nog eens te gaan betogen – dat was ook al heel lang geleden. Nog meer dan 40 jaar geleden had ik nu een ambivalent gevoel: Rusland is hier duidelijk de agressor en het Oekraïense volk heeft al het recht zich te verdedigen en te trachten de agressor terug te dringen. Anderzijds zal er ooit terug moeten gepraat worden en daaraan kan best nu al gewerkt en afgetast worden. Het is goed dat wij – Belgen, Europeanen – Oekraïne bij staan en zelf vind ik het ook nodig en noodzakelijk dat we wapens leveren. Maar ooit zullen de wapens weer moeten gaan zwijgen en misschien zijn er ook nu nog kansen die onbenut worden gelaten om aan vrede te werken. Dus, al in al – laat mij maar gaan.
En zo ben ik dan ook vertrokken. Ik was ruim na 13u, het startuur, aan het Noordstation – maar daar was niemand te zien. Gelukkig stond er een jongeman met een vlag die mij en drie andere ‘zoekenden’ de weg kon wijzen naar de betoging: zo’n 500m verderop. Daar aangekomen ging ik dan dapper op zoek naar een vlag van Pax Christi om achter te stappen. Want, in zo’n bont allegaartje van ondersteunende bewegingen moet je wel een beetje uitkijken achter wiens vlag je stapt. En ik stapte en zocht, maar ik vond geen vlag van Pax Christi. Gelukkig was er wel een grote delegatie van Sant’Egidio, misschien wel de grootste delegatie van alle verenigingen die er waren. En zo ben ik dan – voor het eerst in mijn leven – Sant’Egidionaar geworden. Het verloren betogingsschaap had zijn herder en vlag gevonden.
En ja, halfweg de betoging zie ik ineens voor mij, zo tussen Sant’Egidio enkele mensen met een Pax Christihesje en een spandoek ‘Doorbreek de oorlogsmuur. Maak werk van vrede’. Ik had mijn vlag gevonden.
Zou het kunnen dat het in het leven ook zo is? Je wil je levensweg zoeken, je beslist uiteindelijk toch op stap te gaan, je bent een beetje verloren, je zoekt en je vindt niet direct wat je zoekt, maar ergens sluit je je toch bij aan, tot je dan zo ineens en onverwacht jouw vlag gevonden hebben…

Diaken Dirk

© Dirk Van Erps

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 26 februari – 1ste zondag vasten A (Mt.4,1-11)

‘Jezus, bekoord in de woestijn’

Met dit evangelie doen we een stapje in de tijd, zou je kunnen zeggen. De vorige zondagen lazen we uit de Bergrede; Jezus was zijn openbaar leven begonnen, had leerlingen rond zich verzameld en trok al weldoende rond. Het evangelie van deze zondag speelt zich af na het doopsel van Jezus.
Jezus trok zich veertig dagen lang terug in de woestijn, een plaats bij uitstek om God te ontmoeten. Zo kon Hij nadenken over zijn levenskeuze. In de bijbel verwijst het getal veertig naar een ‘ommekeer’. Zo trok het volk van Israël veertijd dagen door de woestijn alvorens het beloofde land te bereiken. Op het einde van die veertig dagen werd Jezus ‘door de duivel op de proef gesteld’. (Mt.4,3) De duivel laat Hem de alternatieven zien: rijkdom, aanzien, macht. Hoe aanlokkelijk ook de voorstellen, Jezus kiest resoluut voor zijn opdracht God en de mensen te dienen. ‘Toen zei Jezus hem: “Weg, satan; er staat geschreven: de Heer uw God zult gij aanbidden en Hem alleen dienen.” ‘ (Mt.4,10)
Op deze eerste zondag van de veertigdagentijd worden we uitgenodigd om opnieuw te kiezen rond wie en wat ons leven draait. Wij gaan opnieuw op zoek naar onze bron, of naar de wegen die daartoe leiden. Op zoek gaan naar wat ons doet leven en groeien als mens, als gemeenschap. Veertig dagen jezelf de tijd gunnen om alles op een rijtje te zetten:  je levensstijl, je relaties met anderen, je engagementen, je waarden en idealen, je geloof. Is dit geen echte luxe?

Pastor Chris

Ik neem je mee naar de woestijn
– zegt God –
veertig dagen lang.
Misschien zal het je zwaar vallen,
zodat je aan jezelf begint te twijfelen.
Misschien zal je onzeker worden
over de goede bedoelingen
van de mensen rondom je,
of zal je je afvragen
of Ik nog wel van je hou.
Vertrouw dan op Mij,
net zoals Jezus!
Ik wil met je gaan,
doorheen de duisternis van de nacht
naar het licht van Pasen.
Ik wil je reisgezel zijn
en je laten ervaren
dat Ik woorden van liefde
in je hart fluister
en dat Ik je ‘nieuw leven’ geef!

Erwin Roosen

Verzoeking van Christus:
anoniem, uitgegeven door Claes Jansz. Visscher (II),
Amsterdam, 1585 en-of 1643 © wikimedia commons  

Mindful vasten

We zijn eergisteren op Aswoensdag de veertigdagentijd ingegaan. Of spreek je liever over vastentijd? Ikzelf hou het graag op ‘veertigdagentijd’. Misschien omdat ik de term ‘vastentijd’ te streng en te ascetisch vind? Kan gerust zijn. Ik geef toe, ik heb nog een hele weg af te leggen. Maar ik vind altijd dat het woord ‘vasten’ de voorbereidingstijd zo verengt, alsof het vasten het enige is dat we doen tijdens deze periode. Het geeft trouwens ook de indruk dat dit vasten het doel op zich is. Begrijp me niet verkeerd, ik zal hier niet beweren dat vasten geen onderdeel van de veertigdagentijd is, integendeel, maar de ontbering en de ontzegging is geen doel op zich. Het gaat niet om een oefening in ascese, geen krachtpatserij van versterving, en dat is het dan. Voor mij is de ontbering veeleer een middel om tot iets anders te komen. Gaat het niet vooral om het zich ontzeggen van zaken en het afzien van bepaalde gewoontes, om op die manier met een grotere aandacht door het leven te gaan? Om het wat hipper te formuleren zou je dus kunnen zeggen dat het vasten ons kan helpen om meer ‘mindful’ in het leven te staan, want daar gaat mindfulness over, namelijk alles met meer aandacht doen. De ontberingen en ontzeggingen kunnen ons helpen om aandachtiger bij onszelf aanwezig te zijn, om stil te staan bij wat mij ten diepste drijft. Maar ook kan het mij helpen om in de tijd die door het anders gaan leven vrijkomt meer aandacht te hebben voor de ander. Ook kan het ontberen mij meer solidair maken met mensen die dag in dag uit moeten ontberen, niet als keuze, maar uit noodzaak. En dit alles maakt ons zo ook aandachtiger voor God, een God die zo nabij is dat hij te vinden is in het diepste van mezelf en in de ontmoeting met de ander. Zo mondt de ontbering uiteindelijk uit in een diepe dankbaarheid tegenover God die ons zo nabij is. Zo wordt het vasten dat we beoefenen in deze veertigdagentijd geen last, maar wordt het een vreugdevol gebeuren. Ik wens jou dan ook een mindful vasten toe!

Pastor Gino

© Pixabay

Ben jij gelukkig?

Verontschuldig mij deze indiscrete vraag. (Alhoewel... soms vraag ik me af of we elkaar niet wat meer indiscrete vragen zouden moeten stellen...) Wie om zich heen kijkt, zou de indruk kunnen krijgen dat velen niet gelukkig zijn: bezorgd, angstig, gestresseerd, gespannen... om zoveel wat niet goed lijkt te gaan - ver weg en heel dichtbij. Vreemd misschien: we hebben zoveel waar vele generaties zo voor gestreden hebben; bovendien verlangen zeer velen wereldwijd ernaar om hier bij ons te komen wonen en toch.
Weinigen zullen beseffen dat de veertigdagentijd - die we gisteren begonnen zijn - niets anders is dan een recept voor geluk. Het evangelie van Aswoensdag geeft daartoe drie sleutels.
Er is het vasten - of het versoberen. Hoe meer je hebt, hoe meer je verlangt en hoe minder voldaan je bent. De kunst van de tevredenheid - bijna een synoniem van geluk - loopt via de weg van de versobering. Minder is meer!
Er zijn de aalmoezen. In covidtijden beseften we plots hoe kostbaar contacten met medemensen zijn. Nu lopen we elkaar (in veel gevallen) weer achteloos (want gehaast) voorbij. Door wat ik jou geef, word jij weer 'iemand' voor mij!
Er is het bidden. Draait onze wereld niet verschrikkelijk erg om mijn 'ik' en geeft mij dat niet de ongelofelijke druk om zelf voor mijn geluk te moeten instaan? De kunst kennen om te kunnen kijken naar God en hem zelfs centraal te zetten ontspant op een ongelofelijke wijze. Echt geluk kun je niet maken, je ontvangt het.
De sleutels van geluk - niet als een geheim recept dat je bij een dure kwakzalver kunt kopen, maar dat gewoon zomaar gratis in de Schrift te vinden is....

Tony, pastor

©vakantieanders

Bij de bron

Twee weken terug was ik nog eens bij mijn geestelijke begeleider in Heverlee. Over de middag had ik dan afgesproken om met vrienden van het Leuvense aan de Zoete Waters te gaan eten. Dicht bij het groen en de kalmte van de vijvers. Alles werd overgoten met een stralende zon en zo maakten we een korte wandeling tot aan de kapel van OLV van Steenbergen en net daaronder ligt de bron die je op de foto ziet. Een gekende plek waar nu nog altijd mensen met jerrycans drinkwater komen halen. Je kan er ook even een rustpauze nemen en gewoon stil kijken en luisteren naar wat de natuur je biedt. Vandaag, woensdag begint de veertigdagentijd. Een periode die iedereen op zijn of haar eigen manier invult. Voor mij is het ook een tijd om wat meer ‘bij de Bron’ te gaan zitten. Bij Diegene die ons het leven gaf en nog steeds te drinken wil geven. Vele andere bronnen claimen ook onze aandacht maar stillen niet onze dorst zoals Hij dat kan. Aan zijn Geest, zijn Woorden mogen we ons laven. De tijd die nu vóór ons ligt kunnen we daar werk van maken. Bij de bron gaan zitten, aan Zijn voeten gaan zitten zoals Maria. Tijd nemen en gaan zitten in Zijn schaduw en luisteren naar wat Hij ons wil aanreiken. Verstillen, onthaasten, hoe je het ook noemt, het gaat niet van zelf. Oefenen maar, veertig dagen lang en meer…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Raar

‘Niets is raar, alleen maar bijzonder’ (BZN 18 februari 2023)

Hoe vaak nemen we het woordje ‘raar’ niet in de mond? Misschien wel vaak, denk ik. Of we denken het. Want wat vreemd is, wat afwijkt van wat we gewoon zijn beschouwen we dan als ‘raar’. Maar wat is normaal? Misschien zeg of doe ik ook wel rare dingen in de ogen van anderen. het zou kunnen dat ik verontwaardigd zou reageren wanneer mij daarop gewezen wordt. Maar als je ‘raar’ door ‘bijzonder’ vervangt, dan krijgt wat vreemd is, wat anders is een andere invulling. Dan krijgt je kijk op dingen en mensen een andere dimensie. Wie of wat bijzonder is, roept bewondering op! Je kijkt er niet op neer, maar je kijkt er naar op! Een wereld van verschil!
Diezelfde manier van kijken vind ik ook terug in dit gebed van Toon Hermans. Ik geef het je graag mee:

‘Kijk naar de mens en zie het wonder in hem.
Zie je het niet, kijk dan nog eens en nog eens en nog eens
en als je goed kijkt, kun je het wonder zien in hem.
Het beweegt, het spreekt, het kijkt, het luistert, het lacht
en het raakt je aan en het zegt iets over liefde.
Zoiets groots als een mens moet voorbestemd zijn
voor iets dat van een andere, hogere orde is dan het leven op aarde.
Kijk naar de mens en zie het wonder.’

Pastor Chris

© Pixabay

Het is ons gegeven, gratis en voor niets

Jezus, ik hou veel van jou.
Kom dan Jezus kom maar gauw.
Hou jij ook zoveel van mij?
Kom en maak me blij.

Er verscheen een glimlach op mijn gezicht toen ik zaterdag dat lied hoorde zingen. Zelf heb ik het tot vijf jaar geleden elke keer gebruikt in de kindernevendienst tijdens de gemeenschapsviering. Nu werd het gezongen door eerste communicanten die voor hun catechese naar de kapel in Vaalbeek gekomen waren voor de parabel van de zaaier. 

Er was eens iemand die zo'n wonderlijke dingen deed en zo'n verrassende dingen zei dat de mensen hem wilden volgen. Hij sprak hen over het Koninkrijk van God. Het was geen koninkrijk zoals zij dat kenden en daarom vroegen ze Hem op een keer: 'maar wat is dat Koninkrijk van God?'. En Hij zei: Het is met het Koninkrijk van God als met....

En dan vertelde hij een Parabel. Parabels vertellen ons wat belangrijk is om als Christen door het leven te gaan. Niet alleen over wat we moeten doen of laten, Parabels vertellen ons vooral ook over de Liefde van God. Over het geluk dat we zelf ondervinden als we de weg met God gaan. Een vreugde die je met niets kunt vergelijken. Hoe dikwijls mag ik  het meemaken dat ik na een viering, na een goed gesprek of wanneer ik bij iemand op bezoek ben geweest, als een ander mens naar buiten ga. Gewoon omdat ik gesterkt ben en mij voel als gedragen in Zijn armen. Hij was erbij.

Na het verhaal, de verwondering en de verwerking volgt er bij Godly Play het 'feest'. Maar voor we feesten gaan we eerst danken. We laten de keuze aan de kinderen op welke manier ze dat willen doen. Dit keer kozen ze voor bovenstaand lied. In dit lied vragen ze dat Jezus dicht bij hen zou komen. De Liefde komt van bovenaf, het wordt ons gegeven. Zo is dat met geloven, het wordt ons gegeven gratis en voor niets als wij er ons voor open stellen. 

Pastor Mariette

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 19 februari: zevende zondag door het jaar – A: Matteüs 5, 38-48

We lezen nog steeds uit de Bergrede, de grote samenvatting van Jezus’ prediking in het evangelie volgens Matteüs, waarin Jezus ons leert hoe we met God en onze medemensen kunnen leven.
Deze zondag horen we hoe Jezus ons vraagt om in ons handelen méér te doen dan wat gewoon, ‘normaal’ of vanzelfsprekend lijkt in het denken der mensen. In Oosterse bewoordingen roept Jezus ons op om het onrecht dat ons persoonlijk wordt aangedaan geduldig te verdragen, geen wraak te nemen, méér te doen dan wat van ons verwacht wordt… Kortom, te proberen om ‘zo goed als God’ te zijn, in ons doen en laten meer en meer te handelen zoals God. « Bemin uw vijanden en bidt voor wie u vervolgen, opdat gij kinderen moogt worden van uw Vader in de hemel, die immers de zon laat opgaan over slechten en goeden en het laat regenen over rechtvaardigen en onrechtvaardigen. » God is goed voor slechten en goeden, Hij wil iedereen steeds weer een kans geven. Zo worden ook wij aangespoord om aan mensen steeds weer nieuwe kansen te geven, altijd de weg open te laten voor vergeving, voor een nieuwe start, steeds te proberen in anderen het goede te zien. Dan worden wij « kinderen van de Vader », zegt Jezus: dan gaan wij meer en meer op God lijken, zoals kinderen lijken op hun ouders. « Weest dus volmaakt, zoals uw Vader in de hemel volmaakt is », besluit Jezus. Het gaat hier niet om ‘perfect’ te zijn. Dat is immers niet mogelijk: de perfectie is niet van deze wereld. Het gaat erom te doen wat God doet: goed zijn. In onze goedheid mogen medemensen iets van Gods goedheid ervaren.

Pastor Benno

Adamsappel

De adamsappel is het naar voren uitstekende gedeelte van het schildkraakbeen dat als een verhevenheid midden voor in de hals zichtbaar is. Onder invloed van mannelijke geslachtshormonen groeit het schildkraakbeen in de puberteit sterk, waarbij de adamsappel naar voren uitgroeit en de stem verandert. Daarom is met name bij mannen de adamsappel het meeste zichtbaar.
Interessant is dat het beentje blijkbaar een belangrijke rol speelt in religie. Zo is het woord adamsappel afgeleid van de Bijbelse figuur Adam en verwijst naar de verboden vrucht die hij at en die deels in zijn keel zou zijn blijven steken. Het stuk fruit was vervolgens bij iedere man zichtbaar als een verdikking in de hals. 

In Japan wordt dit beentje “nodo-botoke” (Boeddha beentje) genoemd. Zo geloofd men dat, als na de crematie het beentje nog in tact is, de persoon naar de hemel is, m.a.w. een boeddha is geworden. Wanneer het beentje gebroken is, moet er nog veel extra gebeden worden voor die persoon.
Het belang van dit beentje ligt waarschijnlijk in het feit dat er de stembanden aan verbonden zijn. Enkele millimeters onder de adamsappel zit namelijk de voorste aanhechting van de stembanden. Het beentje heeft dus met de spraak te maken en is eigen aan de mens. 

Misschien kunnen we in de komende vastentijd niet alleen opletten op wat we zoal gedachteloos inslikken, maar nog meer op wat we soms gedachteloos zeggen en mensen ermee pijn doen.

Pastor Peter

Uit de band

Gisterenavond woonde ik een concert bij en keerde later dan mijn gewone uur huiswaarts. Er waren niet veel bussen meer, dus stapte ik - tot de eerste villo halte vanwaar ik naar huis fietste. De stad ziet er op dat uur anders uit dat ik gewoon ben en heeft evenzeer een onmiskenbare charme. Ik beleef er wel deugd aan om de gewone routines te verbreken en zo even 'uit de band te springen' en anders te doen (alsof het deze week al carnaval was...)
Het roept associaties op uit mijn studententijd, toen ik met enkele medestudenten enkele jaren ontiegelijk vroeg opstond op de eerste mei om te voet naar Scherpenheuvel te gaan - vanuit Leuven zeker een haalbare kaart. Het vroege uur deed wat zeer, maar het had heel zeker een schoonheid om de lege stad te verlaten in het duister en het op de veldwegen te zien licht worden - om na een tijd in een zonovergoten Scherpenheuvel Maria toe te zingen. Tegenwoordig ben ik alle dagen even vroeg op en trek met de fiets naar het kantoor aan de Vlasfabriekstraat. Ik beleef nog dagelijks deugd van de rust van het lege Meiserplein - dat de meeste mensen alleen als een hysterische plek kennen.
Toen ik ooit aan mijn vader vertelde dat ik naar het seminarie zou gaan, probeerde hij mijn enthousiasme te testen door te polsen of ik het wel zag zitten om dan 's nachts uit mijn bed te worden geroepen om stervenden het sacrament te geven. Het moet voor hemzelf een grote beproeving geweest zijn om regelmatig als treinmachinist 's morgens vroeg het huis te moeten verlaten. Ik ben al die jaren maar twee keer opgeroepen voor het sacrament. En kijk nu... het kan verkeren.
Het evangelie getuigt dat Jezus zich in de nacht graag terugtrok op de berg om er te bidden. Zou het zijn dat dan, als alle prikkels weg zijn, Gods stem beter hoorbaar is? Het maakte hem anders mens overdag. En ja, ook dan sprong Jezus graag uit de band, zoals de vele verhalen getuigen...

Tony, pastor

Momentopname

In Brussel lopen nu heel wat tentoonstellingen en eentje ervan is deze rond de Duitse (mode)fotograaf Peter Lindbergh. Het is een overzichtstentoonstelling die hij zelf samenstelde, een jaar voor zijn dood. Het vormt zijn statement over modefotografie vanuit de overtuiging dat individuele schoonheid vele facetten heeft en dat de imperfectie authentiek is. Door alle stereotypen van de modefotografie te doorbreken bracht hij een evolutie te weeg in deze industrie. Ongekunsteld, zonder make-up. Hij wilde de modellen bevrijden van de terreur van de jeugd en de perfectie. Hij slaagde erin om de ware persoonlijkheid van de modellen te onthullen. Lindbergh geloofde dat ‘schoonheid de moed is om jezelf te zijn. Hier één van de 152 zwart-witfoto’s van één van zijn modellen. Meer dan levensgroot. Het bijzondere aan de manier waarop hij zijn foto’s wilde voorstellen is dat ze achter glas zitten dat niet ontspiegeld is. Met andere woorden, je ziet jezelf of andere voorbijgangers weerspiegeld in het glas van het fotokader. Het levert eigen beelden op en het is zijn manier om je te betrekken op zijn werk. Zijn foto’s zij krachtig en sterk, indringend en sprekend. Dat je in een momentopname toch zo een persoon kan vatten en weergeven, dat is het wondere. Dat is ook het moeilijke. We zijn immers meer dan die momentopname waarin iemand ons ziet of vat in een foto. We zijn elk zo uniek en tegelijk rijk en complex. Niemand kent ons helemaal, er blijven altijd facetten die onderbelicht of niet belicht worden. Eén kent ons helemaal. Hij riep ons tot leven, bij Hem zijn we gekend en ten diepste bemind. Daar hoeft geen foto meer bij…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Valentijn

Vandaag vieren we de dag van de geliefden: Sint-Valentijn. Wat deze goede heilige al of niet met geliefden en verliefden te maken heeft, is een andere geschiedenis waarover u elders voldoende informatie kunt vinden. Zelf vind ik dit een mooie dag. En niet alleen voor verliefde koppels. Voor mij is dit de feestdag van alle mensen die anderen proberen graag te zien. En het is de gelegenheid om dankbaar stil te staan bij al de liefde, vriendschap, genegenheid, tederheid, vriendelijkheid, goede wil… die we mogen ervaren en die ons leven mooi en zinvol maken – en waardoor wij het leven van anderen mooi en zinvol kunnen maken. Want daar gaat het uiteindelijk toch om in het mensenbestaan…
Onlangs las ik het recente boek ‘Vertroostingen’ van psychiater Dirk De Wachter. Het heeft mij echt beïndrukt. Ik raad het u ten zeerste aan. De auteur vertelt erin over de diagnose van kanker die hij gekregen heeft en hoe en waarin hij troost vond tijdens zijn ziektetijd en de behandeling die hij onderging. Troost hebben we allemaal nodig op één of andere manier. Het verhaal van Dirk De Wachter kan ons allen inspireren.
Voor hem staat het vast: troost vinden we uiteindelijk het eerst en het meest in de nabijheid van medemensen, in kleine gebaren die ons doen voelen dat we er ‘mogen’ zijn, in het ‘kleine goede’ zoals het genoemd wordt door de filosoof Emmanuel Levinas – die door De Wachter zeer bewonderd wordt en door wie hij geïnspireerd is.
De troost die we in de nabijheid, de vriendelijkheid, de zorg van anderen ervaren, brengt ons in contact met de zin van het leven: ze doet ons voelen waar het in ons bestaan om gaat.
Ik kan het niet laten om te besluiten met een treffend citaat uit het boek:
“De ander is de andere, iedereen is uniek, maar het wezenlijke van het menselijk bestaan is dus wat tussen twee mensen, in de nabijheid van de andere, bestaat. Een vriendelijk woord, een handdruk, een blik, een medemenselijkheid. Dat is de absolute fond van het menselijk bestaan en van de troost. …
Het is goed en absoluut noodzakelijk dat we een fantastische sociale zekerheid hebben, en het is nodig dat mensen menswaardig kunnen leven in onze maatschappij. Maar dat is nooit voldoende. Het moet altijd gedragen worden door mensen die je aankijken en die vragen: Hoe is het met u? Is er al nieuws? Gaat het wel een beetje?” (p.90-91).

Pastor Benno.

© Ben Kerckx via Pixabay

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 12 februari: zesde zondag door het jaar – A: Matteüs 5, 17-37

We lezen verder uit de Bergrede, eigenlijk de samenvatting van Jezus’ verkondiging. Zo horen we ook in het lange evangelie van deze zondag wat de accenten waren in de prediking van Jezus: wat voor Jezus belangrijk is.
Je zou kunnen zeggen dat voor Jezus ‘echtheid’ belangrijk is: geloven, godsdienstig leven doe je met je hart. Godsdienst is veel meer dan het naleven van een aantal regels. Geloven doe je met je hart en met heel je leven. Gelovig leven heeft niets te maken met komedie of met façade. Geloven is in een oprechte relatie leven met God en met je medemensen. Het bepaalt mee ons doen en laten, ons gezinsleven en al onze contacten: wie eerbied heeft voor God, heeft ook respect voor zijn medemens. Wie ruimte geeft aan God in zijn leven, geeft ook ruimte aan de anderen.
Echtheid, oprechtheid: daar draait het om in het evangelie en daartoe nodigt Jezus ons uit. Dat wordt ook bondig gezegd in de laatste zin van dit evangelie: « uw ja moet ja zijn en uw neen, neen: en wat daar nog bij komt, is uit den boze ».

Pastor Benno

Uw ja moet ja zijn, en uw neen neen 
© Polina Tankilevitch via pexels

Beyonce

Afgelopen zondag werden in Los Angeles voor de 65ste keer de Grammy’s uitgereikt, één van de belangrijkste muziekprijzen, vergelijkbaar met de Oscars in de filmwereld. Alle nieuwsberichten hadden het vooral over de triomf van de Amerikaanse zangeres Beyoncé, die zondag vier beeldjes won. Het was niet de eerste keer dat ze Grammy’s won. Met de vier die ze zondag ontving, komt haar collectie nu op 32, waardoor ze het record breekt van de artiest met de meeste Grammy’s ooit. Trouwens, wie haar graag eens live aan het werk wil zien, die kan op 14 mei terecht in het Koning Boudewijnstadion waar ze langskomt met haar ‘Renaissance World Tour’. Uitgerekend vandaag gaat trouwens de ticketverkoop hiervoor van start. Wees er snel bij! Ik heb niets tegen Beyonce, ze is zonder twijfel een rasartieste. Maar door alle media-aandacht op haar te richten zou je haast vergeten dat er bij de Grammy’s heel veel categorieën zijn, waaronder ook verschillende Grammy’s voor christelijke muziek! En geloof het of niet, maar in die categorie was er een groep die het even goed deed als Beyonce, meer bepaald ‘Maverick City Music’. Ook zij kregen, net als Beyonce, vier Grammy’s! Even goed dus als Beyonce, maar wellicht voor velen minder interessant. Hun lied “Fear Is Not My Future” kreeg onder andere de Grammy voor beste eigentijdse christelijke song. Je kan het hier onderaan beluisteren. Het is een hoopvol lied dat oproept om niet de angst in ons leven te laten overheersen, want ‘angst is niet onze toekomst’. Het is een lied met als boodschap om vooral vrede, vreugde, liefde en kracht in ons hart te verwelkomen en juist die de drijvende motor van ons leven te laten zijn in plaats van angst. ‘Vrees niet’ is trouwens ook één van de meest terugkerende zinnen in heel de prediking van Jezus. Niet bang zijn en de hoop gaande houden… Het is niet altijd eenvoudig, zeker niet tegen de achtergrond van de onmetelijke miserie waarmee mensen vandaag in Turkije en Oekraïne te kampen hebben. Gelukkig zien we echter doorheen al die ellende ook tekens van hoop, al is het maar in de grote solidariteit die dit alles oproept. Neen, angst is niet onze toekomst, maar wel vrede, liefde en hoop.

Pastor Gino.

Goede lucht!

Het was juist drie jaar geleden dat we elkaar gezien hadden, halfweg februari 2020. We praatten er nog over na: één maand later wat covid gekomen en had ons allen initiatieven om verder samen te werken, zeker voor niet dringende aangelegenheden, doen uitstellen. Het deed me even mijmeren: het komt me nog altijd wat onwezenlijk over. Op een rustige donderdagavond kondigde de overheid aan dat het samenleven op slot zou gaan en wat iedereen tot dan voor onmogelijk had gehouden, gebeurde: het leven viel stil. Hetgeen volgde voelt nog altijd als een nachtmerrie scenario: we bleven allemaal "in ons kot" en vereenzaamden zichtbaar. Wachtrijen in het grootwarenhuis, waar je nog steeds lekkere dingen kon kopen, maar je moest ze wel alleen opeten; coronakapsels, avondlijk applaus voor de mensen in de zorg. Zelfs de kerken bleven dicht, Pasen, Kerstmis, en in de parochie werd dan maar met een blog begonnen ter bemoediging... het enige waar sommigen misschien met wat hunker naar terugkijken, is dat ook het helse levensritme terugviel. Er kwam een rust over de samenleving (zelfs betere luchtkwaliteit in de stad!) die we nooit meer wilden afgeven, maar waar we nu alleen met verwondering kunnen aan terug denken.
Nu ondertussen alle routines terug zijn opgenomen en ook de niet dringende vergaderingen weer doorgaan; nu covid een meer onschuldige ziekte is geworden, voelt het toch goed aan om er nog even aan terug te denken. Het doet beseffen dat alles waar we nu soms zo druk om kunnen doen, toch ook relatief is en dat het alleen diepere dingen zijn die echt blijven.
Het doet me toch anders kijken naar vandaag, meer verbonden met de mensen in Oekraïne of nu met deze in Turkije of Syrië, beseffend hoezeer onder meer onze solidariteit ons doet mens zijn.

Tony, pastor

Snoeien

Vorige week kwam de groendienst van de gemeente werken in de tuin rond onze kerk. Op de laatste dag van januari waren de temperaturen al wat zachter en was het ideaal weer om het jaarlijkse snoeiwerk uit te voeren. Zowel de oprit als de scheidingslijn met het naburig woonzorgcentrum hebben een mooie rij leibomen. U kent ze wel: bomen die geleid worden en alzo een soort hoge haag vormen. Hier bij ons zijn het lindebomen. Nadeel van zo’n leisysteem is wel dat je de bomen jaarlijks moet terugsnoeien, zo niet vervalt het beoogde effect van een hoge afboording helemaal. Een groot verschil met een lindeboom die helemaal alleen staat en zijn takken naar hartenlust kan uitspreiden. Heel wat dorpspleinen hebben zo’n lindeboom, al of niet bekend door zijn hoge ouderdom. Zij worden niet gesnoeid. Snoeien is een intensief en tijdrovend werk. Het is immers voornamelijk handwerk. Maar maakt dat een boom beter groeit, gezonder is en bij een vruchtboom ook meer vruchten oplevert. Je krijgt ook de vorm die je beoogt. Hoewel het geen boom is, vormt de druivelaar het ideale voorbeeld dat een goede snoeibeurt de meeste druiventrossen zal opleveren. De evangelist Johannes vertelt ons hoe Jezus zegt: “Elke rank die geen vrucht draagt snijdt Hij weg en elke rank die wel vrucht draagt, snoeit Hij opdat hij meer vrucht opbrengt”. (Joh. 15,2). Jezus heeft het dan over ons mensen. Verbonden met Hem zullen we vrucht dragen en als de Vader ons mag bijsnoeien dragen we nog meer vrucht. Vaak zijn we wat bang van die ingrepen van God, het kan pijnlijk aanvoelen en soms voelen we ons misschien wat gekortwiekt maar we zullen daarna des te meer groeien en vruchten dragen. Kan de vorm die God over ons voor ogen heeft, anders dan mooi zijn? Over veertien dagen begint de veertigdagentijd. Mag het ook een tijd van snoeien worden?

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Tactiek

‘Eerlijkheid is de beste tactiek’ (BZN – zondag 5 februari 2023)

Ik speel zelf geen schaak zoals de foto misschien zou doen denken. Vroeger wel af en toe ‘Stratego’ en ook daar kwam tactiek bij kijken. Ik vond het best moeilijk om een goede tactiek te vinden. Want wat versta je daar dan onder? Dat je altijd wint? Altijd je gelijk haalt? En hoe zit het dan met eerlijkheid? Is een ‘leugentje om bestwil’ dan uitgesloten?
Eerlijkheid maakt het samenleven van mensen helderder. Het maakt dat je weet wat je aan de ander hebt en wat hij of zij aan jou heeft; wat hij of zij belangrijk vindt; wat hem of haar bezighoudt. Zo kan je ook beter in gesprek gaan met de ander; kan je beter inspelen op wat de ander nodig heeft. En je vermijdt om in een web van leugens en halve waarheden terecht te komen waar je nog moeilijk uit geraakt. Eerlijkheid naar jezelf toe werkt ook bevrijdend. Ik denk dat eerlijkheid maar echt kan geapprecieerd worden als je hierbij niet de grove borstel hanteert. In het woord ‘tactiek’ vind je ook het woordje ‘tact’!
Aanvoelen hoe je best eerlijk bent naar de ander en jezelf toe: oefening baart kunst! De ene dag lukt me dat beter dan de andere. Blijven oefenen dus!

Pastor Chris

© Pixabay

Verhalen uit het hart

Wanneer ik aan mijn moeder denk dan zie ik haar zitten in de zetel met een breiwerk in haar handen. Elk vrij moment dat ze had, ging ze in de zetel zitten en begon te breien. Met zeven kinderen was er altijd wel iets dat versleten- of te klein was; mutsen, sjaals, sokken, pulls,.. voor negen personen... daar is werk aan.
Toen ik haar eens vroeg of ze dat nooit beu was om elk vrij moment te breien zei ze: "ik kan toch zo genieten als ik jullie zie rondlopen in die zelf gebreide kleren". Ze straalde toen ze dat zei. Ik denk daar nog dikwijls aan terug. Al begreep ik het dan nog niet heel goed, want er waren toch leukere dingen om te doen als je een momentje rust hebt. 
Nu weet ik beter. Mijn grootste plezier is, als ik in mijn zoektocht naar materiaal voor een Godly Play verhaal, een attribuut vind dat het verhaal helpt opbouwen. Het vinden van materiaal laat mij tegelijk ook groeien in het verhaal. Het verhaal wordt op die manier al een stukje van mezelf. Zo ben ik bijzonder gehecht aan het Godly Play verhaal van Maria, omdat ik een groot deel van wat ik nodig heb om het verhaal te vertellen, gevonden heb in mijn ouderlijk huis. Dat schept een speciale band en dan wil je dat aan iedereen laten zien.
De voorbije week mocht ik het verhaal van Maria vertellen in de Godly Play kapel van Vaalbeek. Ik was zo fier als een gieter maar vooral ook heel gelukkig omdat ik op die manier Maria een stukje dichter bij de mensen heb gebracht. De moeder van Jezus straalde als nooit tevoren omdat het verhaal vanuit het hart kwam.
Deze week volg ik een webinar "Verhalen uit het hart leren". Ik ben er zeker van dat ik mijn verhaal er zal kunnen naast leggen. Wat uit het hart komt blijft en gaat verder.

Pastor Mariette

© Godly Play

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 5 februari: vijfde zondag door het jaar – A: Matteüs 5, 13-16

« Gij zijt het zout der aarde » en « Gij zijt het licht der wereld », zegt Jezus ons vandaag. Dat is weer straffe kost. Wat een grootse roeping hebben wij, christenen…
Zout dient om smaak aan het eten te geven, maar vroeger diende het ook om voedsel te bewaren, zodat het niet bederft (‘pekelen’). Als Jezus ons, zijn volgelingen, ‘het zout der aarde’ noemt, dan betekent dat dus dat wij geroepen zijn om ‘smaak te geven’ aan het leven hier op aarde. M.a.w. Jezus vraagt ons dat wij ‘smakelijke’ mensen zouden zijn: mensen die smaak hebben in het leven en anderen smaak geven om te leven. Zo kunnen wij er mee voor zorgen dat onze samenleving niet ‘bederft’, niet verrot. Bidden we dan om de kracht om inderdaad ‘smakelijke’ mensen te kunnen zijn, want – zegt Jezus – « als het zout zijn kracht verliest, waarmee zal men dan zouten? »
« Gij zijt het licht der wereld », zegt Jezus ook. En Hij voegt eraan toe: « Zo moet ook uw licht stralen voor het oog van de mensen, opdat zij uw goede werken zien en uw Vader verheerlijken die in de hemel is ». Het goede dat wij als christenen doen en gans onze manier van leven kan een aanleiding zijn voor onze medemensen om iets van God te gaan vermoeden en Hem op het spoor te komen. Wij zijn geroepen om te getuigen van God en van Jezus’ boodschap door het goede dat wij doen, ja door gans ons leven. Moge de Heer ons ook daartoe de kracht en het inzicht geven.

Pastor Benno

Ook wij zijn geroepen om zout der aarde te zijn...
© Mareefe via pexels

Ootmoed

Op de weg terug van de zondagsviering in Haren vorige zondag luisterde ik naar de radio mis in de auto. De predikant gaf een mooie betekenis aan het woordje ootmoed, een woord dat niet veel meer wordt gebruikt.
Ootmoed is een woord dat is samengesteld uit het Middelnederlandse woord “ode”, w.b. 'gemakkelijk' en “moed” in de betekenis 'gemoed, gezindheid'. Een gemakkelijk gemoed is inschikkelijk. Ten opzichte van anderen of God betekent dat ook 'nederig'. Het is dus een ander woord voor “deemoed”, of “nederigheid”. Maar het mooie van zijn verhaal was dat dit voor hem de meest typisch christelijke waarde is, namelijk zich stellen onder Jezus Christus.
Een van de kenmerken van mystiek over heel de wereld is deemoed. In het geval van Christelijke deemoed betekent dit dat we altijd Jezus willen volgen, en niet ons eigen kleine willetje. Zoals we ook in het Onze Vader bidden: “Uw Wil geschiede”. Die innerlijke dialoog met Jezus en God maakt ons ook nederig. De Brusselse mysticus Ruusbroeck sprak daarom over de mysticus als de “gemene mens”, wat het oud-vlaams is voor “gewone mens”. Door nederig te zijn, zijn we ook meer toegankelijk voor anderen en zien we beter hoe God aan het werk is in anderen, zoals de oude Simeon en Anna aan de tempelpoort, twee simpele mensen met een grote visie.

Pastor Peter

© Pixabay

Lichtmis

Ik was onlangs bij een bevriende middenstander, waarvan ik niet wist hoe hij stond tegenover geloof. Hij maakte even tijd voor een gesprekje. “Ik denk”, zei hij op een bepaald moment, “dat er toch meer mensen zijn die geloven dan je op het eerste gezicht zou zeggen”. Van de gevangenisstage van diaken Dirk heb ik onthouden dat je je drie keer – op zijn minst – moet inhouden wanneer je luistert, dus vroeg ik enkel wat hem ertoe bracht om dat te zeggen. Na een korte stilte vertrouwde hij mij toe dat hij vroeger in zijn zaak een kruisje had gehangen; het klonk als een bekentenis. Zijn moeder had daar nog voor gezorgd. Toen ze recenter het interieur hadden vernieuwd, had de adviserend architect gezegd dat zijn zaak zich zou moeten kunnen richten naar alle klanten en het daarom beter was om geen kruisje te hangen. Daarom had hij het weggenomen. Vervolgens liet hij mij even achter de toonbank komen. Daar, aan de binnenkant van het meubel, hing het, waar niemand in de winkel het kon zien, maar hij er zelf er tegelijk niet naast kon kijken.
Op het feest van Lichtmis moet ik daar onwillekeurig aan denken. Maria en Jozef brachten Jezus op zijn veertigste dag naar het tempelplein, waar alles zijn gewone gang ging. Behalve voor twee mensen – Simeon en Anna – bleef zijn aanwezigheid helemaal verborgen. Alleen de beide genoemden merkten zijn aanwezigheid en zijn voorzagen hoezeer Jezus licht zou stralen voor mensen.
Lichtmis is niet het feest van het “nu reeds” zien, maar van "de belofte van het zullen" zien.

Tony, pastor

Une galette

Morgen is het Maria Lichtmis, feest van licht en traditioneel een dag om pannenkoeken klaar te maken. Je weet wel: ‘geen vrouwke zo arm of ze maakt op Lichtmis haar panneke warm’.
Wie lust er geen heerlijke pannenkoek? Maar naast deze zoete lekkernij bestaat er ook een andere pannenkoek, niet gemaakt met tarwebloem maar met boekweitbloem, een pseudograan dat gedijt op arme gronden. Daarom dat je ze zo vaak in Bretagne kon eten, niet onmiddellijk een goede landbouwstreek. Maar nu zijn ze natuurlijk ook in andere regionen te vinden. Deze pannenkoek krijgt ook geen zoet beleg mee zoals suiker, confituur of slagroom. Neen, een galette krijgt hartige ingrediënten mee zoals hesp, worst, kaas of paddenstoelen of zelfs een ei zoals hier. Vorig jaar op vakantie in Bretagne, de bakermat van de galette, moesten we dat toch eens uitproberen. De vierde keer was de goede keer. Het was dus even proberen alvorens het lukte. Ik denk dan vaak aan de uitspraak van Pippi Langkous: ‘ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan’. Vaak schrikken we ervoor terug om iets te aan te pakken of te doen waar we totaal geen ervaring mee hebben. Dan een stap durven zetten in het onbekende, getuigt van geloof en vertrouwen. Is het dat net niet wat we bij Maria zo waarderen en in het licht willen zetten? Ook nu bij dit feest? Galetten bakken was niet evident maar pannenkoeken bakken, dat hebt u wellicht al onder de knie…

Pastor Guido

Une galette © Guido Vandeperre