Intimiteit

Deze foto heb ik genomen op weg in Tirol. De mevrouw kwam juist naar buiten en vertelde me dat haar twee dochters dit hadden gemaakt. Elk jaar maken ze iets creatiefs blijkbaar voor al die toeristen die daar voorbijkomen. Hun manier om mensen aan het denken te zetten.
En dat lukte ook met mij. Want wat willen deze kinderen hier mee zeggen? Gewoon een grapje? Het komt wel raar over, die broeken die elkaar kruisen als teken van intimiteit, maar zonder de benen van mensen erin, zonder personen die het beleven. Misschien is dat wat de kinderen zoeken, een beetje intimiteit? Maar intimiteit heeft vlees nodig, twee mensen die elkaar beminnen zonder elkaar op te eisen, gewoon bij elkaar vertoeven.
Ook als confraters in een religieuze congregatie hebben we een zekere intimiteit nodig. Ik was daar in Tirol met vier van mijn confraters samen voor een aantal dagen. Het is altijd even wennen om op een andere manier samen te zijn, zonder je te verbergen achter je werk. Er zijn voor de ander en met de ander. Het leven delen, en de ander aanvaarden zoals hij is, ieder met zijn eigen geaardheid, interesses, ziekten. Het lijkt allemaal simpel, maar het is niet zo. Anders kunnen we niet verklaren waarom eenzaamheid de ziekte van onze tijd is. Laten we die ziekte niet in ons leven insluipen. Geloven doen we niet alleen in God, maar ook in onze naaste.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Een hindernis

Een onverwachte hindernis op je weg? Wat doe je dan?
Die vraag stelde ik me op mijn (traditionele) wandeling langs de Woluwebeek. Een boom (geen kleintje) was omgewaaid en lag over het wandelpad en de beek. Mijn eerste reactie was: hier is geen doorkomen aan, dus maar rechtsomkeer maken en een andere wandeling maken. Maar omdat ik dat jammer vond, zocht ik mijn weg onder en rond de gevallen boomstam, zodat ik een eindje verder terug op het wandelpad kwam. En de foto kon nemen. Zegt het spreekwoord niet: ‘Waar een wil is, is een weg.’? In dit geval was dat letterlijk zo. Maar ‘figuurlijk’ komen we wel vaker onverwachte hindernissen tegen in ons leven. En dan stelt zich diezelfde vraag: ‘Wat doe ik?’ Maak ik rechtsomkeer naar wat vertrouwd is, naar wat ik ken of veilig vind? Of ga ik in op de uitdaging en zoek ik mijn in het nieuwe?
Ik denk hierbij terug aan het evangelie van vorige zondag: Jezus zendt zijn leerlingen uit. Niet ieder apart, maar twee aan twee. Samen kan je immers de uitdaging van het onbekende zoveel beter aan.

Pastor Chris

© Chris Ruelens

Mijn droomhuis

We kunnen niet zeggen dat we al echt hebben mogen proeven van de zomer. We mochten af en toe wel eens nippen aan een mooie zomerse dag, maar echt een lange periode van warmte en zon hebben we jammer genoeg nog niet mogen beleven. Daarom vandaag in deze blog een zomers lied om ons wat op te fleuren. Als ik aan de zomer denk, dan is Italië hetgeen onmiddellijk in mijn gedachten opkomt. Sinds kindsbeen af is mijn hart aan dat zonnige land verpand. Is het daarom dat mijn ouders mij een Italiaanse naam hebben gegeven? Of is mijn liefde voor Italië juist beïnvloed door mijn naam? Wie zal het zeggen. In elk geval is het voor mij één van de mooiste landen en bijgevolg voor mij de ideale vakantiebestemming. Ook is er heel wat muziek voortgekomen uit dat land. Een voorbeeld hiervan is ‘Voglio una casa’ van Lucilla Galleazi, dat je hier kan beluisteren samen met het ensemble L’Arpeggiata (onder leiding van Christina Pluhar). Een zomers lied uit Umbrië waarin ze haar ideale droomhuis bezingt. Ik wens mezelf en elk van jullie zo’n droomhuis toe. Als je zo’n huis hebt, hoef je zelfs niet meer op vakantie te gaan. Zelfs niet naar ‘la bella Italia’! In zo’n huis is er altijd feest. En altijd schijnt er de zon!

Ik zou een huis willen, een mooi huis
stralend als een ster,
gevuld met zon en met geluk
en boven het dak schijnt de maan
gevuld met gelach en ook met tranen…
Huis, ik droom van je, ik droom zo hartstochtelijk van je…
Diridindindin, Diridindin…

Ik wil een huis voor heel veel mensen
het moet stevig en gastvrij zijn
sterk en warm, eenvoudig en echt
we maken muziek van ’s morgens tot ’s avonds
en poëzie mag er zijn bedje spreiden
onder zo’n dak wil ik wonen
Diridindindin, Diridindin…

Ik wil dat ieder huis bewoond is
en dat niemand meer op straat moet slapen
en als een hond moet bedelen
omdat hij niet meer weet waar naar toe
zoals een beest waarop men spuwt
en niemand, maar dan ook niemand die helpt
Diridindindin, Diridindin…

Ik wil een huis voor jongeren
die niet weten waar mekaar te ontmoeten
en ook voor ouderen: huizen groot genoeg
om te kunnen leven met wie hen aan het hart ligt
betaalbare huizen voor gezinnen,
en waar zonen en dochters geboren kunnen worden.
Diridindindin, Diridindin…

Pastor Gino

Petrus en Paulus

We hebben vorige week zaterdag Petrus en Paulus gevierd. In de Kartuizerkerk in Lierde bij Brussel gaat voor het moment tot einde augustus een exposite door van een installatie gemaakt door een vriend artiest, Koen Van Loocke. Hij werd gevraagd om een artistiek werk over Petrus en Paulus te maken. Hij vroeg me enkele informatie over de twee personen, en heeft tenslotte gekozen hun discussie over het geloof als jood of als heiden uit te beelden. Hij heeft daarvoor twee grote kruisen gemaakt, een van Paulus met het kruis als een zwaard, omdat hij door het zwaard werd gedood, en in de vorm van een grote pen omdat hij voorleeft in zijn geschriften. Voor Petrus heeft hij een kruis met zwarte rozen erop geborduurd door mensen uit Oostende, en een klein kind dat hij heeft geboetseerd in het kruis onderaan. Als je goed ziet kan je de twee kruisen herkennen in de foto. De tentoonstelling gaat later naar de Petrus en Paulus kerk in Oostende.
Het feit dat hij de dialoog tussen de twee op deze wijze heeft uitgebeeld is zeer mooi. Elks met hun eigen kruis dat ze dragen, maar ook daarin verbonden. Het daagt ons uit naar de vraag, wat is ons kruis, en hoe is dat met de kruisen van anderen verbonden ?
De tentoonstelling is te bezichtigen elke dag van 10u tot 18u., maar misschien toch voor alle zekerheid eens vooraf natrekken daar het door vrijwilligers wordt opengehouden.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Bewonderen

Er is wel elke dag iets om te bewonderen. Gisteren reed ik via de Woluwelaan naar de Leuvensesteenweg toe. Het verkeer was al wat drukker en ik had dus tijd om de bermen met wilde bloemen te bewonderen. Voor het rood licht staan was in dit geval een meevaller.
Tijdens de voorlaatste week van juni vertoefde ik in Midden-Italië voor een cultuurreis. Vanuit Bologna bezochten we elke dag een andere stad of steden. Zo stond voor dag twee Ravenna op het programma. Ruim veertig jaar geleden mocht ik deze stad als eens bezoeken. Ik keek er naar uit om opnieuw de prachtige mozaïeken, parels van het vroege christendom, te mogen bewonderen.
De basilieken van San Vitale en Sant Apollinare blijven indrukwekkend; je weet niet goed welke mozaïek je eerst moet of beter gezegd mag bewonderen. Wat een rijkdom!
Ik nam een foto van een detail: drie boten die de haven uit- of binnenvaren. Het deed me denken aan de apostel Paulus, die verschillende plaatsen aandeed en zo ook aan onze Paulusgemeenschappen: onderweg maar wetend dat er havens zijn waar je welkom bent.

Pastor Chris

©Chris Ruelens

Barrevoets

Loop je wel eens op blote voeten? Gewoon in huis of buiten in het gras of aan zee? Misschien ben je een grote fan of misschien draag je altijd iets aan je voeten. Om ze te beschermen, om ze niet aan de mensen te tonen. Veel mensen lopen nooit zonder schoenen of kousen. Om allerlei redenen. Blote voeten zijn immers kwetsbaar en ergens tegenaan stoten kan pijnlijk zijn. Of nog: ‘mijn kromme tenen, laat ik liever bedekt’. Met blote voeten geven we ons immers letterlijk een beetje bloot. Maar er is nog iets anders: op blote voeten loop je anders, je voelt de achtergrond anders en je wordt je bewuster van je band met de aarde. . Eén van mijn vrienden die bij een bekend polyfonisch koor zingt doet dat steeds barrevoets. Hij wil gegrond zijn, voeling hebben met de aarde. Dan zingt hij ‘beter’ zegt hij. De laatste jaren werd op verscheidene plaatsen een ‘blotevoetenpad’ gecreëerd. Je loopt over zand, boomschors, houten paden, door modder, door water enz. Je vindt ze reeds in elke provincie, onder andere in de Nationale Plantentuin in Meise. Vooral kinderen vinden het superleuk. Maar ook als volwassene kan het een ontdekking zijn. Nu de zomer is aangebroken is het ideaal om het eens uit te proberen. Misschien kom je wel dichter bij Jezus, die ook geen schoenen en kousen droeg…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Hogerop

Onlangs waren we met de verantwoordelijken van de Paulusgemeenschappen op uitstap naar St-Martens-Bodegem. Het Huisje Mostinckx omvat naast het woonhuis ook een hopschuur met heel wat voorwerpen en verwijzingen naar het telen van hop. De streek van Asse, Affligem en Aalst was de oudste hopregio van Vlaanderen. Velden vol hopstaken bepaalden er jarenlang het landschap. Vanaf 1980 kregen de hopboeren het steeds moeilijker. Door de arbeidsintensieve teelt, de internationale concurrentie en de afnemende vraag naar bieren gebrouwen met inlandse hop moesten ze hun activiteiten noodgedwongen stopzetten. Hiermee verdwenen ook de hopvelden uit beeld. Toch wil Asse de hopcultuur levend houden. Tweejaarlijkse zijn er zo de Hopduvelfeesten. Hier bij ons bezoek aan Bodegem, zagen we twee kleine velden. Metershoge palen met lange draden reiken naar de hemel. De hopscheuten volgen ze op natuurlijke wijze, planten groeien immers graag naar boven, naar het licht. Bij het oogsten worden de draden doorgeknipt en kunnen de belletjes op de ranken geplukt worden. Later komen ze terecht in onze betere bieren om hen op smaak te brengen.

 Naar het licht toegroeien en op smaak brengen zijn twee eigenschappen van de hop die ik onthouden hebt en waar we als christenen mee aan de slag kunnen. Nodigde Jezus ons niet uit om kinderen van het licht te zijn en de wereld op smaak te brengen? Als je nog eens een lekker gehopt bier drinkt, herinner je dan die mooie eigenschappen van deze plant.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Je hebt er maandenlang naar uitgekeken...

Ja hoor, het zomert.
Hoe mooi is het buiten ! Ik rij de laatste tijd veel langs autostrades, maar ook langs kleine weggetjes. Wat een kleurenpracht. Het groen is groener dan ooit en de bloemen aan de kant van de weg stralen in hun volle pracht, de kleuren zijn feller dan ooit tevoren. Het is iets anders dan die roestbruine grasvelden en verdorde bloemen van de laatste jaren.
En weet je wat dat allemaal heeft mogelijk gemaakt? De regen ! Ja, zonder de regen was de grond uitgedroogd en wij misschien ook...
Ik weet het teveel is teveel, wateroverlast wens je niemand toe, het is een grote ellende voor mens en dier.
De grauwe, grijze lucht van de voorbije weken heeft plaatsgemaakt voor een stralende hemel. Toch merkte ik bij mezelf dat die grijze lucht mij niet triestig maakte. Op de foto zie je de grasberm die ik zie als ik de deur uitstap. Zelfs met de grijze lucht gaf het mij een blij gevoel. Wat een verscheidenheid aan bloemetjes en grassoorten, aan tinten van groen en aan kleurrijke bloemen.
Zou het kunnen dat als de hemel in ons leven dicht trekt, als we er zelf even genoeg van hebben, als we geen zin meer hebben, geen energie meer,... 
Zou het kunnen dat er juist dan nog tekentjes van hoop zijn, tekens van nabijheid, tekens van schoonheid, van liefde?
Zou het kunnen dat God ons uitdaagt om voor elkaar zo'n teken te zijn?
Ik wens jou van harte, dat je zo'n tekentjes mag herkennen, dat je zelf zo tekentje bent.
En valt er eens een plensbui, denk dan aan de kleurenpracht en het nieuwe dat komen gaat. 

Pastor Mariette

© Mariette Dhondt

Een oog nodig?

Op een antiekmarkt in Parijs vond ik een stand met allemaal ogen, sommigen om te spelen, sommigen om echt te gebruiken door diegenen die een oog hebben verloren door een of ander ongeluk.
Een oog nodig? Dan moet je daar zijn. Maar ook diegene die allebei de ogen hebben, hebben soms nood aan een nieuw oog of ogen. De mooiheid in het leven zien. De gerechtigheid zien. Mirakels zien gebeuren. Er zijn zovele dingen die we niet met het blote oog kunnen zien. Maar wat we met het blote oog kunnen zien is ook mooi, als we er een oog voor hebben. Beauty lies in the eye of the beholder, zegt het spreekwoord. (Schoonheid ligt in het oog van diegene die het ziet.)
Laat ons leren met nieuwe ogen de wereld en de mensen te bekijken. Steeds opnieuw bereid om het lijden van de ander “te zien en te voelen” (esplagnizomai in het Grieks), zoals de Barmhartige Samaritaan het deed. De anderen keken weg. Jij ook?

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Gewoon buitengewoon

‘Van het gewone houden maakt je buitengewoon’ (BZN 13 juni 2024)

Wanneer u dit leest, ben ik al enkele dagen op vakantie. Maar ik schreef het natuurlijk al wat eerder, tussen het pakken van mijn valies in. Een welgekomen afwisseling!
Ik ga wel graag op reis maar liefst niet te ver en niet te lang. Het hoeft niet spectaculair te zijn. Want eigenlijk zijn het vaak gewone dingen die de grootste vreugde schenken. Zo behoort een wandeling langs de Woluwebeek en langs de windmolen tot mijn favorieten. Dat geldt ook voor het lezen van een boek, op een rustige plek. Eens afspreken met vrienden, … Ik moet toegeven, eigenlijk sta ik er niet altijd bij stil hoe buitengewoon die dingen zijn. Maar gewone mensen zijn nog buitengewoner! Daarom ben ik dankbaar voor al die gewone mensen die ik in de loop van dit werkjaar mocht ontmoeten. Zij maken een wereld van verschil! Zij zorgen ervoor dat je telkens weer de zonzijde ziet.
Dank U, God, voor die buitengewone mensen!

Pastor Chris

© Pixabay

Redding nabij

Omdat het er goed toeven is nog een cursiefje rond de zee. Een wandeling langs de vaargeul van de haven en op het staketsel horen daar als vanzelfsprekend bij. Er stond die namiddag behoorlijk wat wind tot grote voldoening van de vele schippers die met hun zeilboot op zee zaten. De voorbije maanden was er weinig gelegenheid geweest. Velen kwamen reeds terug naar de haven gezien de voorspelde regen en het minder goede weer dat in aantocht was. Eén boot zoog echter alle aandacht naar zich toe: deze ‘reddingboot’. De felle kleuren staken af tegen het grijze van het zeewater. Aan boord scheen alles rustig, een paar mensen op het dek die eerder leken na te genieten van een tochtje op het water dan dat ze als drenkeling gered zouden zijn. Gelukkig dacht ik, je wil niet overboord gaan en in het nog koude water terecht komen. En toch overkomt dat zovelen, mensen die hun leven veil hebben voor een nieuwe toekomst en een zee of het kanaal proberen over te steken in gammele boten. Vaak is er geen reddingsboot in de buurt en eindigt het in drama’s. Maar mensen gaan ook wel eens figuurlijk ‘kopje onder’ en hopen op een ‘reddingsboot’ die al of niet toevallig langs komt varen. Maar een eenvoudige ‘reddingsboei’ kan ook al helpen: een onverwacht bezoek, een luisterend oor, een hand op je schouder, zich gezien en erkend voelen. Kleine dingen die maken dat de angstige golven van het leven ons niet overspoelen. Vraag het maar aan Petrus aan wie Jezus de hand reikt als hij dreigt weg te zinken in het woelige water. Geen angst maar vertrouwen dat redding nooit ver af is…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Boerenwijsheid

Toen ik laatst bij mijn dochter op bezoek was zag ik dat het veld waar vorig jaar maisplantjes stonden nu korenaren aan het groeien zijn. Ik weet het al sinds mijn kindertijd. Koren, aardappelen, bieten, rapen,... het wisselde elkaar af. Dan krijg je de mooiste vruchten zei mijn vader. Inderdaad als je altijd hetzelfde gewas op dezelfde plaats laat groeien put je de aardbodem uit. Andere gewassen hebben weer andere voedingsstoffen nodig en zo herstel je het evenwicht in de aardbodem. In de bodem zijn er voedingsstoffen voor alle soorten planten maar je moet er verstandig mee om gaan. Zo krijg je inderdaad de schoonste vruchten. Boerenwijsheid die ook de dag van vandaag nog telt.
Ik vraag mij af of dit voor een mens ook niet zo is. Als je jaar en dag vastgeroest zit in hetzelfde patroon, als je gaat leven als een automatische piloot omdat het al jaren zo is, wat heb je dan nog om naar uit te kijken, wat geeft je energie? Raak je dan ook niet uitgeput, uitgeblust zoals de bodem?
Ik vraag mij af wat laat jou nog groeien en bloeien?
Ook Jezus liet de mensen niet vastroesten in gewoonten of wetten of tradities. Hij riep de vissers van achter hun netten om hem te volgen, hij genas de zieken omdat ze zouden kunnen leven, hij bevrijdde de lamme omdat hij zou kunnen lopen. Wetten heeft hij niet afgeschaft maar vervolledigd. Ja zelfs tradities zijn niet heiligmakend. De mens is er niet voor de sabbat, maar de sabbat voor de mens.
Wat denk je, ben jij er klaar voor als de kerkgemeenschappen nieuwe wegen gaan? Zeg jij 'ja' tegen een leven dat je energie geeft om te groeien en te bloeien?
Ik ben er zeker van dat jij voldoende boerenwijsheid hebt.

Pastor Mariette

© Mariette Dhondt

Leve de verscheidenheid

Maandag en dinsdag was ik samen met een grote groep Brusselse pastores in de Oude Abdij van Drongen voor een tweedaagse sessie om na te denken over de toekomst van de Kerk in Brussel. De groep was samengesteld uit de verantwoordelijken van de drie verschillende Brusselse pastorale gemeenschappen: de Franstalige pastoraal, de Nederlandstalige pastoraal en de gemeenschappen van Buitenlandse herkomst. Wat mij opviel was de enorme verscheidenheid. Naast de Nederlandstalige pastores (duidelijk in de minderheid), waren natuurlijk ook verschillende Franstalige pastores (van verschillende nationaliteiten), maar bovenal veel buitenlandse pastores van overal. Het toonde de verscheidenheid van onze Brusselse Kerk. En het is juist die verscheidenheid die onze Kerk net zo boeiend maakt. Vaak hebben we echter moeite met die verscheidenheid, hebben we liefst dat alles hetzelfde is, en liefst nog dat de anderen zoals wij zijn. Vraag is of dat nu echt zo boeiend is. We zouden ons juist moeten verheugen in de verscheidenheid, in de variatie. Ook binnen onze eigen Paulusgemeenschappen mag die verscheidenheid er zijn. Het hoeft echt niet overal van hetzelfde te zijn. Liefst niet zelfs! Juist door onze verscheidenheid kunnen we elkaar inspireren. Wel is er een eenheid binnen die verscheidenheid, namelijk Jezus Christus zelf. Hij is het rond wie wij samenkomen, hij is het die ons verbindt met elkaar. Maar dit samenkomen rond Jezus kan op verschillende manieren. Laten we dus dankbaar zijn voor de grote verscheidenheid in onze Brussels Kerk!

Pastor Gino.

Verbazing

Ik ben er speciaal voor gestopt en heb mijn auto aan de kant gezet. Zo verwonderd en gecharmeerd als ik was door wat ik hier zag. Een grasveld vol papavers aan de voeten van een paar buildings. Je vindt ze vaak buiten de stad in bermen en langs de velden waar ze felrood opvallen en het landschap kleur en diepte geven. Maar hier, tussen hoge flatgebouwen aan een drukke laan in Anderlecht en met zovelen, neen dat had ik niet voor mogelijk gehouden. Als je goed kijkt zie je banken staan aan de achterzijde van het grasveld. Ik ben blij voor alle mensen die op een klein appartement wonend, hier even kunnen verpozen en genieten. Voor een keer hoeven ze niet ver te gaan om zoiets te zien, maar ligt de bloemenpracht voor hun deur. Of ze ingezaaid zijn of er natuurlijk gekomen zijn weet ik niet en tenslotte is dat ook niet wat er toe doet. Ze zijn er en daar kan je alleen maar blij om zijn. Gewoon genieten van deze pracht naast al het grijze en luidruchtige uit de buurt. Onthaasten. Op nauwelijks 50 m van deze plek staat een klein verkiezingsbord waarop de kandidaat de afschaffing van de 30km zone in Brussel lijkt te promoten. Weer geloofde ik mijn ogen niet. Meent die dat nu echt? Ik viel die dag van de ene verbazing in de andere. Maar zoals vaak kon de natuur me ook deze keer het sterkst verbazen…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Hartewens

Vandaag vieren we het Heilig Hart van Jezus. Het staat symbool voor de liefde en barmhartigheid van Jezus. Het doorboorde hart van Jezus is de bron van de sacramenten en van de Kerk, maar ook voor ons een symbool
Een vriend van mij is counseler en in zijn praktijk heeft hij een groot beeld van het Heilig Hart, met Jezus die naar het hart wijst. Hij gebruikt dit om de mensen aan te duiden dat ze niet in het hoofd moeten zitten, maar naar hun hart moeten leren luisteren. Soms denken we veel, te veel, en geraken daardoor in problemen. Leren stil worden, bidden en mediteren, en terug het hart durven volgen, dat wat we echt graag doen. In Christelijke woorden, je roeping volgen. Het is dan ook vandaag het feest van allen die zoals Jezus hun hart volgen en dat wat God hen ingeeft. In simpele woorden gezegd: naar “hartewens” leven!

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Harde klap

Een doffe klap vanuit de keuken en ik wist al wat er aan de hand was: een vogel die op volle snelheid tegen het raam gevlogen was. Het gebeurt wel vaker dat één of andere vogel dit overkomt, meestal argeloze duiven. Dit keer was de ongelukkige een kleurrijke halsbandparkiet. Uitzonderlijk want ze zijn zo wendbaar en alert. Hij lag zieltogend onder het raam op het afdakje boven de ingang. Ik was me aan het klaarmaken om naar een uitvaart te vertrekken en er was geen tijd om een laddertje te nemen en het dier daar weg te nemen. Binnen de kortste keren waren er twee kraaien die hun kans schoon zagen en toen ik een paar uur later terug kwam was hij verdwenen en restten slechts wat pluimpjes. Verschrikkelijk hoor ik u denken en dat is het ook wel. Anderzijds is het zo normaal binnen de natuurlijke voedselketen. Het deed me terug denken aan mijn peter die vaak zei: ‘je moet goed zijn voor dieren maar niet sentimenteel’. Toch deed dit me iets omdat het deze keer slecht afliep voor de vogel. Vorige keren lagen ze even te bekomen of vlogen ze gewoon verschrikt terug weg. Nu was het anders omdat ik had gezien wat er ging gebeuren. De natuur kan hard zijn.
Hoe dan bij ons mensen? Wat als er iemand een forse klap of opdoffer te verwerken krijgt? Nemen we dan onze tijd om deze persoon op te vangen en te omringen met onze zorg? De barmhartige Samaritaan werd de naaste van de man langs de weg. Jezus’ antwoord kennen we: ‘Ga dan en doe evenzo’. We weten wat ons te doen staat…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Noten

‘Samen hebben we meer noten op onze zang’ (BZN mei 2024)

Op het eerste zicht lijkt dit een bizarre spreuk. ‘Veel noten op je zang hebben’ klinkt niet zo positief. Vaak het hoge woord voeren geeft een ander minder kansen. Maar in de maandspreuk van BZN maakt een woord erbij een wereld van verschil: ‘samen’.
Samen zingen, letterlijk en figuurlijk, verbindt mensen. Dat mochten we onlangs nog ervaren met de communicanten tijdens de voorbereiding op hun vormsel en 1ste communie. Samen zingen schenkt vreugde! God, dank U dat we samen mogen zingen U ter ere!

Bij elke maandspreuk staat ook een reflectietekst. Ik geef hem u graag mee.

Pastor Chris

Laat ons de wereld mooier zingen
jij en ik in koor
uit zoveel stemmen klinkt één lied
het raakt van hart tot oor.

Samen zingen maakt ons één
een simpele melodie
klinkt luider dan wat ons verdeelt
en schenkt ons harmonie.

Eenstemmigheid, verbondenheid,
dat is wat ik verlang
en samen hebben we, echt waar,
meer noten op onze zang

BZN-reflectietekst mei 2024

Ongekende wegen

Nee, dit is geen reclame voor de 'Action'. Ik wil jullie laten delen in mijn leven van de laatste weken. Het is hier op de blog wat stil geweest van mijn kant uit maar dat had een goede reden. Ik was druk bezig met triëren, weggeven, kringloopwinkel, containerpark,... en wat nog over schoot verdween in de dozen zoals je kan zien op deze foto.
Verhuizen, het is niet niets, gelukkig kon ik rekenen op helpende handen van mijn zus en mijn kinderen en van heel lieve parochianen die een gouden hart hebben, die altijd klaar staan als we helpende handen nodig hebben. Zo'n mensen zijn pilaren die een gemeenschap dragen en recht houden. Ik ben God dankbaar dat er in onze gemeenschap zoveel goedheid en dienstbaarheid te vinden is. Hoe vierkant de wereld vandaag ook mag draaien, zo'n mensen tonen dat er meer is tussen hemel en aarde, dat God ook vandaag nog werkt door mensen.
Vandaag is het uitpakken al ver gevorderd en begin ik wat voeling te krijgen met mijn nieuwe thuis. Weet je wat mij het eerste thuisgevoel gaf? Het passeren van een trein. Een herkenbaar geluid uit mijn kindertijd toen we, zoals ik nu, kort bij een spoorlijn woonden. Vertrouwde geluiden, vertrouwde gebaren, ze helpen je thuis komen waar je ook bent. Zo'n vertrouwd gebaar is voor mij een kruisteken maken als ik 's morgens de deur uitga. Vertrouwen dat Hij met mij mee op weg gaat en mijn doen en laten zal begeesteren. Waar je ook bent Hij is er altijd. Ik denk de laatste dagen veel aan Abraham die op het Woord van God op weg ging, niet wetend waar het hem zou brengen, maar vertrouwend dat God hem nabij blijft waar hij ook is.
Laten wij als gemeenschap ook blijven vertrouwen op God, ook al doet hij ons wegen gaan die ons onbekend zijn, niet wetend waar het ons zal brengen. Samen kunnen we het aan want Hij is bij ons.

Mariette, pastor

© Mariette Dhondt

Het dondert in Keulen

Afgelopen week las ik in de nieuwsbrief van Otheo over een studie die in Duitsland werd gemaakt over de jongere generatie priesters aldaar. Dit onderzoek bracht enkele belangrijke conclusies aan het licht. Zo bleek bijvoorbeeld dat het merendeel van hen weinig vertrouwd is met wat er in de moderne samenleving leeft en aan de hand is. Ook staat slechts een derde van de jonge priesters in Duitsland achter mogelijke hervormingen in de kerk. Ze zijn dus eerder behoudsgezind. Nu moet ik wel zeggen dat ik het niet echt in Keulen hoorde donderen toen ik dit las. Niet enkel in Duitsland, maar ook in de omringende landen evenals bij ons zie je vaak in de kerk een tendens naar verrechtsing en een neiging bij sommigen om zich af te zetten tegen de zogezegd 'heidense' wereld, ondanks het feit dat paus Franciscus, met vallen en opstaan weliswaar, toch een andere koers probeert te varen en een openheid naar de wereld predikt. Precies daarom krijgt hij ook zoveel tegenwind, zelfs in eigen kringen. Toch moet ik zeggen dat de conclusies van het Duitse onderzoek mij wat verontrusten. Is het niet zo dat Jezus nooit heeft opgeroepen om zich af te zetten tegen de omringende wereld? Hijzelf nam volop deel aan alles wat het leven te bieden had. In Mattheus 11 wordt hij zelfs een drinkebroer en een gulzigaard genoemd. Hij stond temidden het leven. Ook was Jezus zeker niet behoudsgezind! Denken we maar aan de manier waarop hij met de toenmalige religieuze wetten omging. We kunnen zelfs zeggen dat hij eerder revolutionair was, getuige zijn omgang met vrouwen en met mensen die in die tijd werden gemeden: prostituees, tollenaars, melaatsen, … Zich afzetten tegen de wereld en elke kerkelijke verandering schuwen zijn dus niet onmiddellijk echte evangelische deugden. Zelf droom ik van een kerk die met beide voeten in de wereld staat, open en ruimdenkend, maar wel kritisch. Ik droom van een kerk die zaken durft te herdenken, omdat de tijden nu eenmaal veranderd zijn. Ik droom van gemeenschappen die in dialoog durven gaan met anderen, in alle openheid en vrijheid. En Brussel is hiervoor de perfecte habitat om dit uit te proberen. Waar wachten we nog op?

Pastor Gino.

Het dondert in Keulen @ flickr

Verbeelding

Omdat het er zo goed toeven was blijven we met deze bijdrage nog even aan zee. Rond 18u -19u is een Belgisch strand stilaan leeggelopen. Je vindt er nog een paar late wandelaars, mensen die hun hond nog eens uitlaten of liefhebbers van een mooie zonsondergang. De zee had zich al ver teruggetrokken en het was een eindje stappen tot aan het water. De zee goeiedag gaan zeggen betekent voor mij ook even gaan voelen hoe warm of koud het water is. Op mijn wandeling kwam ik ook deze resten van een groot zandkasteel tegen. Het zag er uit alsof de Vandalen gepasseerd waren en het met ‘de grond’’ gelijk gemaakt hadden. Of had de maker (of de makers) het zelf al gedaan om de zee geen kans te geven? Het liet me mijmeren over mijn eigen kindertijd en hoorde dit liedje van Willem Vermandere weer in mijn hoofd: ‘Kasteel van schelpjes en zand’ dat als volgt begint:

Er was een klein jongentj' aan 't spelen op 't strand
't bouwd' een kasteel met schelpjes en zand
en ik die passeerde 'k bleve daar staan
en 'k liet heel stille dat kindje begaan
en 'k liet heel stille dat kindje begaan

Willem laat zijn verbeelding de vrije loop met ridders, prinsessen en minnestrelen.
Maar als hij mee wil gaan doen…:

'k Sprong recht om te dansen maar er was niemand meer
hoe is dat nu meuglijk zo in ene keer
Nog juist in de verte liep 'tr over strand
een heel klein jongtj' met een schuptj' in zijn hand
een heel klein jongtj' met een schuptj' in zijn hand

Verbeelding staat vaak ver van de realiteit maar ze brengt ons ook verder. Einstein schreef: ‘Logica brengt je van A naar B, verbeelding brengt je overal.’ Verbeelding kent geen grenzen, ze geeft smaak en kleur aan ons leven. Kinderen hebben ze nog in overvloed. Laat het kind met zijn verbeelding in jou maar af en toe zijn gang gaan…

Pastor Guido

Overeind

Herkennen jullie deze plek? Het is Nieuwpoort Bad waar dit schattig kerkje staat: de Sint-Bernarduskerk. In haar huidige toestand is ze zo’n eeuw oud nadat de vorige in Wereldoorlog I zo goed als helemaal vernield werd. Ik kwam er wel eens toen ik jaren terug op herstelperiode was in Ter Duinen na een hartoperatie. Het was nu een aangenaam weerzien. De inplanting is wel bijzonder: wat verloren achterin, tussen de appartementsgebouwen maar wel vrijstaand. Die laatsten zijn er ongetwijfeld later bij gezet toen hoogbouw toegelaten werd op de dijk. Het doet me denken aan de plaats van de Kerk in onze maatschappij. Vaak klein en bescheiden, niet meer machtig of in het oog springend maar wel aanwezig. Ze lijkt soms overweldigd te worden door de wereld zoals dit kerkje door de rijen hoge appartementen en toch blijft ze overeind. Ze staat ook vrij en schept ruimte opdat mensen in haar schaduw of haar geborgenheid wat rust mogen vinden. Ze geeft ook perspectief, vanop het voorplein zie de weidsheid van de zee. Ons geloof biedt toekomst en uitzicht. Geen vissers op het strand of Jezus die over het water wandelt maar wel gastvrijheid voor al wie er in en uit gaat. Als er stormt opsteekt biedt ze onderdak en zelf trotseert ze heel wat Noorderwinden, maar ze blijft overeind. ‘Als de Heer het huis niet bouwt zwoegen de bouwers vergeefs’ vertelt psalm 127. Hoelang deze kerk overeind blijft weet ik niet maar voor de Wereldkerk ben ik vrij gerust…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Veni Sancte Spiritus

Zondag vieren wij het Pinksterfeest. Vanouds zijn er tal van gebeden bij het Pinksterfeest. Bekend is bijvoorbeeld het ‘Veni Creator Spiritus’ (kom schepper Geest), een tekst uit de 9de eeuw van de Middeleeuwse monnik Rabanus Maurus. Een andere sequentie is het ‘Veni Sancte Spiritus’ (Kom, Heilige Geest). Het wordt sinds het begin van de 13de eeuw gezongen vlak voor de evangelielezing in de Pinkstermis. Deze sequentie wordt vaak de ‘gouden sequentie’ genoemd en wordt veelal toegeschreven aan Stephen Langton, aartsbisschop van Canterbury, begin 13de eeuw.

De tekst somt alle gaven van de Geest op en is bijzonder beeldrijk. Huub Oosterhuis maakte er een mooie vrije en dichterlijke vertaling van:

Hierheen, Adem, steek mij aan,

stuur mij uit jouw verste verte

golven van licht.

Welkom armeluisvader,

welkom opperschenker,

welkom hartenjager.

Beste tranendroger,

lieve zielsbewoner,

mijn vriend, mijn schaduw.

Even rusten voor tobbers en zwoegers,

voor krampachtigen een verademing

ben je.

Onmogelijk mooi licht,

overstroom de afgrond van mijn hart,

jou zo vertrouwd.

God ben jij, zonder jou

is alles nacht en ontij,

wreedheid, schuld,

maar jij maakt schoon.

Verflenst mijn bloem:

geef water, zalf mijn wonden.

Stijf sta ik, toegang verboden, ijzig.

Ontdooi mij, koester mij.

Vreemd ga ik, zoek mij.

Ik zeg ja jij, - doe nee.

Vergeld mijn twijfel met vriendschap

zeven maal duizend maal.

Niets ben ik zonder jou.

Dood wil ik naar jou toe.

Dan zal ik lachen.

Tal van componisten hebben deze sequentie op muziek gezet. Onderaan kan je luisteren naar een hedendaagse versie ervan gecomponeerd door Zanaida Robles. We kunnen inderdaad niet genoeg bidden dat de Gods Geestkracht zou mogen komen in het hart van ieder van ons. Morgenavond, zaterdag 18 mei om 19 u. willen we graag samen bidden om de komst die Heilige Geest tijdens de Pinksterwake in de kerk van de Goede Bijstand in het centrum van Brussel. Kom jij ook?

Pastor Gino

Een ogenblik

‘Geef mekaar een ogenblik’ (BZN 6 mei 2024)

Wanneer je een firma of dienst of zo belt, is de kans zeer groot dat je te horen krijgt: ‘Een ogenblik geduld a.u.b., we helpen u zo dadelijk verder.’ Die ‘dadelijk’ is met een korrel zout te nemen want ‘een ogenblik’ wordt heel vaak een lange rij van ogenblikken, vergezeld van een muziekje.
Ik moet toegeven, niet mijn meest favoriete ‘ogenblik’, ook al is het een oefening in geduld oefenen.
Soms kan je de vraag krijgen of stel je ze zelf: ‘Heb je een ogenblik voor mij?’.
Iemand heeft je nodig of je hebt iemand nodig. Hopelijk mag dat ogenblik wel wat langer duren zodat er niet het gevoel is van iemand lastig te vallen. Tijd kunnen maken voor mekaar maakt gever en ontvanger alleen maar rijker.
Op mijn (bijna) dagelijkse wandeling ontdek ik meer en meer nog een andere betekenis van het woord ‘een ogenblik’: elkaar aankijken, een blik gunnen. Ook al ken je mekaar niet, het schept een moment van verbondenheid. Niet iedereen die ik zo tegenkom reageert op een ‘ogenblik’ en een glimlach maar de meeste mensen wel. En soms komt het dan tot een (kort) gesprek, zoals onlangs met een dame over kikkers bij de Woluwe.
Een ‘ogenblik’: niet spectaculair maar dat hoeft ook niet.

Pastor Chris

© Pixabay

Koninklijk

Dit jaar waren we (kozijns en nichten Vandeperre) er op tijd bij om toegangstickets te reserveren voor de Koninklijke Serres in Laken. We gingen samen eten in de Brasserie Royale, naast de kerk van O.-L.-Vrouw van Laken en daarmee was de toon gezet voor een koninklijke avond. Het bezoek startte met een wandeling langsheen de serres om die dan aan het bovenste eind binnen te gaan en de wondere wereld in te duiken van Fuchsia’s, Azalea’s, Geraniums, Palmen en vele andere planten. Wellicht bestaan er tuinen of serres met een grotere verscheidenheid aan bloemen en planten dan hier, denk maar aan de Nationale Plantentuin in Meise. Maar het aantrekkelijke van deze koninklijke plek zijn de serres zelf en vooral hun constructie. Niet alleen van binnen maar ook van buiten bieden ze een fascinerende aanblik. Dit zicht op de Congoserre en de Wintertuin laat al dromen van een groots spektakel binnenin. Wat je daar aantreft zijn huizenhoge palmen, oranjebomen, camelia’s en boomvarens, waaronder heel wat exemplaren die dateren van bij de aanleg in de 19e eeuw. Serres hebben iets bijzonders: je kan er planten in onder brengen die een ander klimaat nodig hebben dan het onze: meer warmte en meer luchtvochtigheid bijvoorbeeld. Je kan er planten in ideale omstandigheden kweken want je hebt temperatuur, licht en vocht zelf in de hand. Tegelijk beschermen ze de planten. Die bescherming kunnen wij mensen ook wel eens gebruiken. Periodes dat ons leven niet al te veel schommelingen kent en we ongestoord en vrij kunnen groeien. Af en toe waait het hard of stormt het zelfs in ons leven en zouden we liever de luwte en de beschutting opzoeken. Veel mensen hunkeren vandaag naar zo’n serregevoel waar hun licht en warmte worden gegeven en ze veilig kunnen groeien. Midden alle verruwing en kille afstandelijkheid kunnen wij warme serres voor mensen zijn…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

OLV van HEMELVAART

Vorige week ben ik voorgegaan in de parochie van OLV van Hemelvaart. Het is de voorlaatste keer dat daar een Nederlandstalige viering zal doorgaan. Altijd een triestig gebeuren, maar de gelovigen nemen het positief. Er zijn nog andere vieringen in de nabijheid. Er zullen nog Franstalige vieringen doorgaan in die mooie kleine kerk met vele mooie bloemen (zie foto). We hebben er samen wat op geklonken reeds na de viering.
De naam die ze voor deze kerk hebben gekozen is wel een probleem. Maria is ten hemel opgenomen, verschillend met Jezus die zelf zijn Hemelvaart heeft ondernomen. We vierden gisteren die Hemelvaart. Op de autoradio op weg terug van de zondagsviering in Ukkel hoorde ik de dame zeggen: op deze dag dat Jezus ook rijstpap met gouden lepeltje aan het eten is… Ik vond dat een mooie manier om aan niet-gelovigen uit te leggen dat Jezus nu in de Hemel is. Nog even en het is Pinksteren en wordt het duidelijk waarom hij naar zijn Vader is gegaan.

Nog een zalig Hemelvaarts-weekend!

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Verrassing

Eind april was er een grote theologische-pastorale studiedag voor alle benoemden van vicariaat Vlaams-Brabant en Mechelen, het vicariaat Brussel en ook het vicariaat van de opleidingen. Het thema luidde. 'Als een vuur zo brandt de hoop in mij'. Zeer interessante dag en een gelegenheid om vele mensen na lange tijd eens terug te zien. Hoe boeiend dit thema ook is, blijf ik hier stil staan bij een ander gebeuren die ochtend. Om allerlei redenen had ik besloten met de trein naar Leuven te gaan. In het Centraal Station werd mijn aandacht gewekt door heerlijke pianoklanken. Ze klonken duidelijk life en aangetrokken door de muziek vond ik in de grote lokettenzaal, wat teruggetrokken in een hoek, de bron van deze muziek. Een vrouw aan de piano die Ludovico Einaudi speelde. Op de piano het opschrift: ‘Play me, I’m yours’. (Bespeel me, ik ben helemaal de jouwe). Even later schoof een volgende persoon aan. Een initiatief van de firma Maene om piano’s op te stellen in publieke ruimtes zoals luchthavens, stations, ziekenhuizen, stadsparken, bibliotheken om zo de piano als een laagdrempelig en voor iedereen toegankelijk muziekinstrument zo dicht mogelijk bij de mensen te brengen. Het zijn telkens plekken waar veel mensen voorbij komen en men al eens moet wachten. De sfeer wordt er heel anders door en meermaals leidt het tot wonderlijke ontmoetingen. Ik heb me laten verrassen en even op afstand genoten. Ik ging verder met een glimlach om mijn mond en een hart dat nog nagenoot. Mijn dag kon niet meer stuk. Wat life muziek in een publieke ruimte al niet kan doen. Zetten we de wereld vol met piano’s…?

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Sacramentenweek-end

Het voorbije week-end was voor mij ‘sacramentenweek-end’. Op zaterdag mocht ik het huwelijk van Ann en Louis inzegenen, mijn ‘eerste keer’ en op zondag doopte onze aartsbisschop het zoontje van Benoit en Maaike en diende het vormsel toe aan 9 jonge jongens en meisjes die ook voor de allereerste keer de H. Communie mochten ontvangen.
Ja, soms kan God daadwerkelijk onder ons zijn in die vele tekens van zijn nabijheid die mensen op de verschillende etappes van hun leven mogen begeleiden: doop, eucharistie, vormsel en huwelijk. Het is toch wonderbaar hoe de Geest in deze tijden nog steeds mensen mag bezielen en ondersteunen. Want je ziet echt hoe deze jonge mensen zich openen en op hun manier hun weg naar Christus en zijn Vader zoeken en vinden. En dat is alleen mogelijk door het getuigenis van anderen: ouders, catechisten, voorgangers, juf of meester en de gelovige gemeenschap – wij dus allemaal.
Laat ons dat dus vooral maar blijven doen: getuigen, getuigen van hoe ons leven beter en gelukkiger wordt doordat wij ons gedragen weten door Hem. En mensen mogen voorbereiden op die ‘speciale momenten’, die wij sacramenten noemen – dat is op zich een bron van genade.
Het was goed dat ik erbij mocht zijn – het is een echte vreugde die de diakenwijding in mijn leven gebracht heeft. Moge het nog lang zo verder gaan.
Het was goed dat ik erbij mocht zijn. Ik was meer dan aangenaam getroffen toen bij het einde van de vormselviering één van de vormelingen spontaan tegen me zei: ‘Ik kom terug’! Dank daarvoor.
Het was goed dat ik erbij mocht zijn. Als een jong koppel oprecht dankbaar is dat je hun grootste dag mee hebt mogen realiseren, door er die Andere dimensie aan toe te voegen.
Het is goed.

Een gelukkige diaken Dirk

 ‘Sacramentenbewerkers’ © François

Vrijheid en angst

Nu mei is aangebroken wordt het stilaan tijd voor wat uit-tips voor hopelijk zonnige vrije dagen die voor de deur staan. Als je de komende dagen of weken niet weet wat te doen, ga dan eens naar Maastricht. Ik heb het onlangs gedaan. Het is een stad waar ik steeds opnieuw graag terugkom. Er heerst een warme gezelligheid. Ik bezocht er onder andere het Bonnefantenmuseum waar momenteel nog tot en met 18 augustus een tentoonstelling loopt van de Britse filmmaker en installatiekunstenaar Isaac Julien onder de titel ‘What Freedom is to Me’. In zijn schitterende video’s klaagt hij de onderdrukking van minderheden aan. Hij doet dit niet op een agressieve manier, maar hij gebruikt hiervoor een beeldtaal ‘vol barokke schoonheid en poëzie’, zoals Ruben Aerts in zijn recensie in de Standaard van 13 april over deze tentoonstelling schreef. De expo, die ook reeds liep in Tate Britain in Londen en in Kunstsammlung NRW in Düsseldorf, ontleent haar titel aan een uitspraak van zangeres Nina Simone tijdens een interview: “Ik zal je vertellen wat vrijheid voor mij is. Geen angst.” (zie onderstaand filmpje) Isaac Julien zegt dat angst van alle tijden is. De vraag is enkel hoe we die angst kunnen overwinnen. Al veertig jaar probeert Isaac Julien daar in zijn werk een antwoord op te geven. Om nogmaals Ruben Aerts te citeren: ‘Hij doet dat onbevreesd en zonder zichzelf grenzen op te leggen. Met zachte elegantie. Niet door te schreeuwen, maar door te fluisteren.’ Zelf kan ik enkel zeggen: als je deze tentoonstelling bezoekt, kom je anders buiten, gelouterd als het ware, met grotere mildheid kijkend naar de wereld. Bij de titel van deze tentoonstelling moet ik ook spontaan denken aan de evangelieverhalen in deze paastijd. Telkens de verrezen Jezus bij zijn leerlingen binnenkomt, is zijn eerste woord: ‘Vrees niet’. Ook hij begreep dat angst een slechte bestaansmodus is. Wij zijn geroepen om in vrijheid te leven. En elke mens mag dit doen. Niemand mag geknecht of aan banden gelegd worden om wie hij of zij is. Niemand mag gebukt gaan onder angst voor anderen of voor wat dan ook. Laten we mensen van vrijheid zijn, mensen zonder angst. Daartoe zijn we bestemd. En laten we als gelovigen elkaar bevrijden van angst. De Verrezene achterna.

Pastor Gino

Poort van leven

We leefden de voorbije weken in vrij onstabiel weer, dat moet ik u niet vertellen. Het was een maand met veel aprilse grillen en zelfs nog nachtvorst. En toch waren er ook andere dagen zoals deze foto toont. Een zonovergoten tuin waarin het leven volop doorgebroken is. Naast de vele regen van de voorbije weken is nu ook de blauwe regen weer van de partij, een klimstruik die weelderig woekert met zijn energie en een paars gordijn over onze afsluiting drapeert. Mensen blijven af en toe bewonderend staan of gaan even verpozen op één van de banken in de tuin. Het poortje is dicht maar niet afgesloten, iedereen kan er in en uit. Net zoals de deur van de schaapstal waarover Jezus spreekt. Door Hem kan je weide vinden. Hier vind je rust. Het kruis staat er als een stille getuige van de verrijzenis met Pasen, het paadje kronkelt er langs. Bij Hem is leven, in overvloed. Dezer dagen was er nog meer leven te zien: een paar eekhoorns huppelden elke ochtend door het gras. Hen benaderen voor een foto was onbegonnen werk zonder telelens. Je moet niet alles wat mooi is digitaal willen vastleggen denk ik dan. Je ziet ze hier niet op de foto maar ze leven wel degelijk en maken mijn dag elke keer goed. Jezus zie je ook niet maar Hij is er wel degelijk, levend, midden onder ons. Moge Hij je dag goed maken…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Blauwe regen

Het regent veel deze dagen, en toch begint de blauwe regen zo mooi te bloemen. Het is een troost dat regen niet altijd kleurloos is.
De foto is genomen in de Kruidtuin van Leuven waar bijna een eeuw oude blauwe regen staat langs de middengang van de tuin. Zo mooi om zien, zeker als er af en toe de zon door komt. En er staan nog veel meer struiken en bomen in bloei. Is het misschien ook zo met het leven? Hoe woeliger het is, hoe mooier ook? Een leven zonder uitdagingen is geen leven. Te veel uitdagingen zijn natuurlijk ook niet goed.
Als ik zo terug denk aan de tijd dat ik moest nadenken welke weg ik in het leven zou nemen, getrouwd of celibatair, als broeder of als priester, dan voelde ik dat ik spiritueel leefde. En God houdt ons zo goed bezig, want altijd komen er nieuwe beslissingen op ons pad die ons doen nadenken over wie we zijn, waarom we hier zijn, waar we naar toe willen. De natuur toont ons dat die kritische momenten in ons leven ook goed voor ons zijn.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Een dag als een geschenk

Elke dag is eigenlijk een geschenk, aprilse grillen of niet. Maar er zijn toch dagen die bijzonderder zijn dan andere. Dagen om als een geschenk in te pakken en zorgvuldig te bewaren. Gisteren was zo’n dag! We mochten met de (naaste) familie het huwelijk vieren van mijn nichtje/petekind. Een tijdje geleden vroeg ze of ik haar getuige wilde zijn. Haar man had zijn beste vriend als getuige gekozen. Ik zei haar dat zij gerust ook een goede vriendin mocht kiezen, indien zij dat wilde. Haar antwoord ontroerde mij ten zeerste: “Dat komt jou toe, meter.”
Dus was ik gisteren de fiere en dankbare getuige bij hun belofte aan mekaar om samen verder door het leven te gaan. Dat hun verbintenis gelukkig en gezegend mag zijn! Ook al ging het hier alleen om een burgerlijk huwelijk, toch verwijst voor mij hun ja-woord naar Gods verbondenheid met ons, zijn mensen. Ik heb de dag van gisteren, met alle mooie en deugddoende momenten, ingepakt als een geschenk!

Pastor Chris

© Pixabay

Onberekend

Het is volop lente en daar kunnen we niet naast kijken. Naast alle aprilse grillen die we al over ons kregen hebben vele bomen ons met hun bloesems verblijd. Dat mocht wel na zo’n natte en grijze winter. Eén van die lentebloeiers is de Japanse kerselaar. Een streling voor het oog als hij op het toppunt van zijn bloei staat. In Japan is dit een belangrijke gebeurtenis met vele bloesemfestivals over het hele land. Tegelijk kent de boom maar een korte bloeiperiode en zo staat deze bloesem in Japan ook voor de vergankelijkheid van de schoonheid. Zo vond ik de Pierre Beytslaan in Anderlecht schitterend afgezoomd met Japanse kerselaars, net over het hoogtepunt van hun bloei. De wind verzamelde reeds de afgevallen bloemblaadjes. Een dik roos tapijt overgeleverd aan de grillen van de voorjaarswinden. Het verwondert me niet dat het voor de Japanners tot een symbool van vergankelijkheid werd. Voor mij is het ook eens te meer een aanwijzing dat de natuur niet rekent. Waarom je zo mooi opmaken als het maar een paar dagen kan duren? Wij zouden er misschien niet aan beginnen. In de natuur gaat het er vaak anders aan toe: bloemen in overvloed en zaadjes die door de weidse lucht vliegen in de hoop ergens te wortelen en het leven verder te zetten. Neen, als het moment aangebroken is barst het leven weer los, onberekend, overvloedig. Geef maar, bloei maar, leef maar, voluit. Is dat niet het goddelijke in onze schepping? God zelf is nooit karig, noch met zijn liefde, noch met zijn barmhartigheid. Wat een cadeau!

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Eenzaamheid

Schokkend nieuws deze week. Een man is in Antwerpen in zijn woning gevonden nadat hij er reeds een gans jaar dood lag. Blijkbaar had niemand echt opgemerkt dat hij niet meer in het openbaar kwam. Het ging om een zestiger, dus helemaal nog niet zo oud. Hoe vereenzaamd kan je zijn dat er niemand alarm slaat en het dus een jaar lang onopgemerkt blijft dat je gestorven bent? Onmiddellijk moest ik denken aan de discussie rond de recente uitspraak van Luc Van Gorp waarbij hij opriep dat oudere mensen die het gevoel hebben dat hun leven voltooid is het moeten kunnen beëindigen. Ondraaglijke en uitzichtloze eenzaamheid zou hier dan bijvoorbeeld een reden kunnen zijn om ervoor te kiezen dat het genoeg is. De eerste en belangrijkste vraag die echter gesteld moet worden is: hoe komt het dat mensen zo eenzaam kunnen worden? Is hetgeen moet gebeuren dan niet vooral dat we als samenleving alles op alles zetten om vereenzaming tegen te gaan? Is dat niet de enige humane weg die te gaan is? Ook als kerkgemeenschap hebben we hier een grote rol in te spelen. Als gemeenschap is het belangrijk dat wij een warm nest kunnen zijn voor elkaar, en dat we er op die manier voor zorgen dat mensen zich minder eenzaam voelen. Komende zondag zullen wij in het evangelie horen over Jezus die als een herder over ons waakt. Bovenal is dit een oproep om in zijn voetspoor te treden en herder te zijn voor elkaar. Laten we het dus niet te ver zoeken, en bovenal zorg dragen voor mekaar. Of om het met de woorden van Ruth Jacott te zeggen in onderstaand lied: laten we tot elkaar ‘leun op mij’ zeggen. Misschien dat we op die manier de eenzaamheid wat kunnen indijken.

Pastor Gino

Et si ma bille était la Lune...

Na Pasen ging ik een paar dagen naar Zwitserland. Niet naar de sneeuw maar op bezoek bij een bevriende familie. De laatste volledige dag van mijn verblijf reden we met een treintje doorheen de bergen naar Montreux bij het meer van Léman. De stralende zon maakte het heerlijk kuieren langs het water en we konden zelfs buiten op een terras eten. Montreux kent naast een groots jazzfestival ook een Biennale met kunstwerken en eentje daarvan trok mijn bijzondere aandacht: ‘Et si ma bille était la Lune’ (en als mijn knikker de maan zou zijn). Het is van de hand van de Zwitserse kunstenares Sarah.H en is meer dan drie meter hoog. De titel is de laatste zin van een gedicht over een jongen en de maan. Als de jongen gaat slapen verlicht de maan zijn kamer maar die avond is de maan er niet. In zijn droom reikt hij op een ladder, licht als een pluim, zijn knikker naar de hemel. Hij schenkt hem als zijn enige fortuin alsof het de maan was. Het kunstwerk priemt door de lucht naar de felblauwe hemel. Het laat dromen, van onbereikbare dingen, van iets groters en hogers. Het laat me denken aan de ladders in Bijbel, de Jakobsladder, de ladder waarlangs engelen op en neer, komen en gaan. Het verlangen van ons mensen om dicht bij God te komen. Haast onmogelijk. Kwam Hij daarom zelf niet tot ons?...

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Boomstronk

Waarschijnlijk hebben enkele van jullie ook al een wandeling gemaakt in Hallerbos wanneer de blauwe hyacinten aan het bloeien zijn. Het is nu ook weer dit prachtig seizoen. Zo wondermooi dat de natuur die bloesempracht geeft onder de ontluikende bomen in het voorjaar. Mijn oog viel op een dode boomstronk temidden van al dat heerlijk en paradijselijk schoon. Dood temidden van het leven. Zo een schril contrast!
En vandaar ging mijn gedachten uit naar de Paastijd, een tijd waar we de verrezen Heer herdenken, de Heer die toont dat er leven na de dood is. Zo komt ook in ons geloof leven en dood dichter bijeen, en zijn wij het die kiezen voor een doods saai leven, of voor een leven vol energie, kleur, schoonheid en goddelijkheid. En tegelijk toont de boomstronk ons dat leven en dood nooit van elkaar te scheiden zijn, maar dat de dood ook in de natuur nieuw leven voortbrengt.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Een ‘scheutje’ gastvrijheid

Misschien laat de titel van deze blog al vermoeden dat inspiratie soms uit onverwachte hoek komt. Met de pastores van het samenwerkingsverband (Paulusgemeenschappen) vergaderen we elke maand live, telkens op een andere plaats. Overal worden we gastvrij ontvangen want we starten die bijeenkomsten met een maaltijd. Samen eten schept verbondenheid! Maandag waren we te gast in het Missiehuis van Scheut, bij pastor Peter. En hiermee is de titel verklaard.
Gisteren mocht ik de gastvrouw zijn. Met vier vriendinnen komen we zowat om de twee maanden samen om gezellig te tafelen en nadien een gezelschapsspel te spelen. Telkens hetzelfde maar dat verveelt nooit.
Gastvrijheid krijgen en mogen geven: een Godsgeschenk!

Pastor Chris

© Pixabay

Doopkapel

Afgelopen Goede Week was de Brusselse Kerk verzameld in de kathedraal van Brussel voor de chrismaviering. Op het einde van de dienst stonden alle priesters en diakens onze aartsbisschop ter begroeting op te wachten in de zijbeuk. Ik stond net ter hoogte van de doopkapel. Ik stapte daarna even binnen in deze intieme ruimte. Een stevige doopvont, een kleine nis met bloemen en een schilderij. Tijdens de paaswake stond de doopvont en het nieuwe doopwater centraal en hernieuwden we onze doopbeloften. We worden met Christus herboren. De kleine nis liet me denken aan het lege graf, geen lichaam maar bloemen als een eerbetoon aan de plek waar Christus’ lichaam even mocht rusten. Het schilderij intrigeerde me het meest. Het licht spatte eraf. Het lijkt op een doek of een kleed maar verbeeldt voor mij net goed de Verrijzenis van Jezus. Er zit beweging in naar boven en een lichaam zie je niet echt. Ik vergat te kijken of er een plaatje in de buurt hing met enige uitleg over het werk of de kunstenaar. Maar achteraf gezien is dit niet nodig. Het spreekt ook zo, ik kon mijn verbeelding de vrije loop laten. Maar dat Christus verrezen is voor mij geen verbeelding maar geloof en zelfs een zekerheid…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Daar is de lente, daar is de zon

Als ik zaterdag door mijn vensterraam keek zag ik een gordijn van diamanten. Ze schitterden in de zon. Hoe mooi !
Mijn overbuur was zijn terras aan het schoonmaken met de hogedrukreiniger en een nevel van water speelde een spel met de zon. Ik kon er zowaar bij wegdromen. Het was de eerste dag dat ik het gevoel had dat het lente was. En dat geeft energie, en niet alleen aan mij, tegen de middag waren al vier andere overburen kwistig aan het spuiten. Ramen en terras blinken weer als nooit tevoren. Klaar om in de stoel te genieten van een een drankje, een goed boek en de zon. Of gewoon mensjes kijken. Er is weer beweging op straat: fietsers, wandelaars, kleine kinderen die weer ruimte hebben om te lopen, die genieten van wat meer vrijheid. Of hoe een beetje zon het leven zoveel mooier, zoveel speelser, zoveel gelukkiger kan maken.
Zelf ben ik ook in gang geschoten en aan het opruimen begonnen. Wat verzameld een mens toch allemaal niet. Het containerkot van het appartementsblok kan er van meespreken. Het mooie is, nadien brengt het zoveel rust, zoveel plaats, ruimte voor andere dingen.
Tijd om mij te laten beschijnen door de Zon die God is, zodat er in mijn hoofd en in mijn hart wat plaats komt voor rust, ruimte voor andere uitdagingen.

Pastor Mariette

Tijd van leven

Waarom niet nog eens een lied van Oosterhuis onder de loep nemen, dacht ik zo. Dit keer een niet zo gekend lied, maar wel een prachtexemplaar op de melodie van Henri Heuvelmans, hier in deze versie gezongen door Joy Wielkens waardoor het lied een totaal nieuwe dimensie krijgt. 'Tijd van vloek en tijd van zegen’ is een lied gebaseerd op Prediker 3, 1-15. Wel volgt Oosterhuis de tekst van Prediker niet letterlijk. Hij gebruikt andere beelden, hedendaagser. Het lied beschrijft wat er in het leven allemaal kan gebeuren aan goede dingen maar ook aan dingen die ons kunnen benauwen. De eerste strofe beschrijft het leven algemeen. De tweede strofe zit dichter op de huid en beschrijft ons eigen leven. En de derde strofe is zo mooi, dat ik ze hier nog even wil hernemen:

Wie aan dit bestaan verloren
nieuw begin heeft afgezworen,
wie het houdt bij wat hij heeft
sterven zal hij ongeleefd.
Tijd van leven om met velen
brood en ademtocht te delen.
Wie niet geeft om zelfbehoud,
leven vindt hij honderdvoud.

Je kan namelijk helemaal beangstigd worden door het negatieve in het leven en de wereld: mensen die zich het lot van anderen aantrekken die beschoten worden in de oorlog tussen Gaza en Israël, mensen die in onze stad en in onze straten neergeschoten worden, mensen op de vlucht zonder dak boven hun hoofd, … Je zou nieuw leven en nieuw begin gaan afzweren. Maar als we dat doen, dan zijn we geen Paasmensen. Dan leven we niet van de verrijzenis. Christenen blijven geloven in nieuw leven, ondanks alles. Christenen houden het niet bij de status quo. Christenen geloven in ‘tijd van leven’, steeds weer opnieuw. En we kunnen misschien niet veel. Maar wat we wel kunnen, is niet geven om zelfbehoud. Dat heeft de gekruisigde man ons geleerd. En het is net die waarvan we geloven dat hij opgewekt werd. Niet geven om zelfbehoud was misschien wel de kern van heel zijn boodschap. Wie dus doet en leeft zoals hij, vindt leven honderdvoud. En zo wordt dit lied een echt Paaslied. Het wijst ons de weg naar nieuw leven, de enige weg die te gaan is.

Pastor Gino

Nieuw leven

Weet je dat de lente komt, …alles loopt weer uit
De eerste zonnestralen, ze tintelen op je huid
De eerste bloemen bloeien, de eerste vogel fluit
Weet je dat de lente komt, alles loopt weer uit

Weet je wel dat Jezus leeft,… Hij is opgestaan
Ze hadden hem gekruisigd en in een graf gedaan
Maar na drie donkere dagen is Hij weer opgestaan
Weet je wel dat Jezus leeft, …Hij is opgestaan

Dit lied van Elly en Rikkert zongen de kinderen van de lagere school van het Sint-Niklaasinstituut in onze kerk tijdens hun gebedsviering naar Pasen toe. Een ouder lied maar dat prima verwoordt wat we deze dagen mogen vieren: de verrijzenis van Christus. Na de ontreddering van Goede Vrijdag gaan de leerlingen stilaan beseffen dat Hij leeft. De verrijzenisverhalen van de komende zondag zullen er ons bij helpen. Het lied verbindt het nieuwe leven dat Jezus ontving aan het nieuwe leven in de natuur met de bruisende lente. Net zoals naar Pasen keken we verlangend uit naar die lente. De dagen die langer worden, het licht dat sterker wordt en de zon die ons verwarmt. De natuur kent geen papieren of digitale kalender, maar wacht geduldig tot de tijd rijp is. Het aangroeiende licht en de stijgende temperatuur maken dat alles weer uitloopt en in bloei komt. Onze Laudato si perelaar staat vol bloesems en stiekem hopen we op een eerste peertje. De natuur laat zich niet van de wijs brengen door oorlogen en aanslagen, zij vertrouwt erop dat het leven zich telkens herneemt, zij weet dat leven sterker is dan alle dood. Licht en warmte zijn voldoende om dat leven te doen ontluiken. Is dat niet evenzo voor elke mens? Licht en warmte, letterlijk en figuurlijk, vernieuwen ons. Het licht van Christus maakt ons tot verrijzenismensen.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Verrijzenisgeloof

Dat het gisteren Pasen was en dat we sinds de Paaswake van zaterdagavond Pasen vieren, dat weet u ook wel. Maar wist u dat we in de liturgie de ganse week, tot en met volgende zondag, Beloken Pasen, Pasen vieren: het Paasoctaaf, acht dagen Pasen, alsof we er niet genoeg van kunnen krijgen. En dat is ook zo, het is tenslotte het belangrijkste christelijke feest.
Ik durf soms wel te denken dat de Kerk ons acht dagen geeft om ons een beetje tijd te geven om het allemaal te laten doordringen. Want het is toch wel redelijk overweldigend en echt niet zo gemakkelijk, niet direct behapbaar. Laat ons wel wezen, het is ook iets on-geloof-lijk. Een gestorven man – echt dood, niet schijndood, maar echt dood – die terug tot leven komt, die verrijst.
Ik heb het daar zeer lang zeer moeilijk mee gehad. Net zoals ik het moeilijk had met alles wat in de Bijbel staat wat niet direct door de fysica of de geneeskunde of de ratio te verklaren is: water in wijn veranderen, doven doen horen, lammen doen opstaan, blinden doen zien, een lijstje haast zonder einde. En dan nog het grootste ‘wonder’ van allemaal: opstaan uit de dood.
Anderzijds weet ik ook dat ik niet de enige of allerminst de eerste was die het daar moeilijk mee heeft (gehad). Opnieuw, lees maar eens de Evangelies na die verhalen van de Verrijzenis, te beginnen met het oudste, dat van Marcus dat ik tijdens de Paaswake mocht voorlezen: drie vrouwen, voorzien van vers gekochte kruiden om Jezus te zalven, gaan in alle vroegte op de eerste dag van de week na zonsopgang naar het graf. Ze maken zich zorgen over het feit wie voor hen de (zware) steen voor het graf zal wegrollen. Maar dan zien ze dat hij al weggerold was en dat er in het graf een jongeman zit die hen zegt: ‘Schrik niet. U zoekt Jezus van Nazaret, die gekruisigd is. Hij is tot leven gewekt, Hij is niet hier.’ De jongeman vraagt hen ook om tegen Petrus en de leerlingen te zeggen naar Galilea te gaan waar ze Hem zullen zien. En wat doen die vrouwen: ze vluchten naar buiten, weg van het graf, bevend van angst en buiten zichzelf. En ze zeggen tegen niemand iets, want ze waren bang.
En daarmee eindigde[1] dan ook het Marcusevangelie – een abrupt einde. Een open einde dat ons uitnodigt zelf het vervolg te schrijven en te be-leven. Een uitnodiging om onszelf te vragen: ‘En jij, wat ga jij hier nu mee aanvangen?’
Neem er uw tijd voor, om uw doorleefd antwoord op die vraag te formuleren en te doorleven. En als ge het al hebt, zoveel te beter. Indien niet, wanhoop niet. Blijf niet schrikken, blijf niet bang. Neem uw tijd, spreek erover, lees de Verrijzenisverhalen, laat u aanspreken door Hem.
Uiteindelijk is het allemaal genade. Te mogen en te kunnen geloven dat ‘Christus is verrezen’ en te kunnen antwoorden ‘Ja, Hij is waarlijk verrezen.’

Zalig Pasen!

Diaken Dirk

[1] De 11 bijkomende verzen met verschijningsverhalen heeft een latere hand aan het Evangelie toegevoegd.

Het lege graf ©FreeBibleImages - www.LumoProject.com