vrijdag 11 oktober 2024

Aging graciously

Bij mijn wandeling in Hallerbos laatst kwam ik een groep dennen tegen die al een zekere leeftijd hebben. Groot en statig. De stam was met mos bekleed en vol kleine putjes. Maar het was mooi om te zien! Ouderdom heeft zijn schone kanten, zo dacht ik, maar we moeten wel “aging graciously” (mooi oud worden). Ook als kerk moeten we mooi oud worden. Zelfs als de tijd niet met ons is, God is altijd met ons. Maar hoe doe je dat, mooi oud worden, geen grompot worden die alleen ziet “hoe goed het vroeger was” en wild vast houden aan “hoe het altijd werd gedaan”?
De middelen om mooi oud te worden zijn van oudsher getoetst en goedgekeurd: lief blijven, openstaan voor nieuwe gedachten, kansen geven aan de jongeren, vergeven van fouten, gebed en meditatie, devotie, samen vieren… Zovele middelen die we ter harte moeten nemen om elke dag met nieuwe zin het leven in te stappen en uit te kijken naar wat God vandaag voor ons zoal heeft klaargemaakt, niet als lekker eten maar als kansen om mensen lief te hebben.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

donderdag 10 oktober 2024

Sleutels

Een mens kan wel wat sleutels verzamelen in de loop van de tijd! Sleutels van je huis, van de auto, een fietsslot, van kerk(en), van de pastorie, … . Veel kans dat je bij het ruimen of leegmaken van een huis of lokaal een pak sleutels vindt waar niemand nog van weet waarvoor die zouden gediend hebben. Nu vind ik zelf die grote, oude sleutels fascinerend; zij dragen vaak een hele geschiedenis met zich mee. En soms is dat geen fraaie geschiedenis: ketenen hebben ook een slot.
Maar hoe kom ik er nu toe iets te schrijven over sleutels? Zolang ze op hun vaste plaats hangen of liggen, is er geen vuiltje aan de lucht. Het probleem begint pas wanneer dat niet meer het geval is, zoals onlangs het geval was. Er was veel wind en ik zag dat het deksel van de vuilnisbak als was weggewaaid, dus ging ik langs de garage naar buiten om die binnen te halen. Voor alle zekerheid nam ik mijn huissleutels mee want ik was die week de enige in huis. Ik had een oude jas van mijn broer aangetrokken. Wat later stond ik klaar om te vertrekken naar een vergadering maar mijn sleutels bleken spoorloos. Overal heb ik gezocht, meerdere keren op dezelfde plaats, zonder resultaat. Er zat dus niets anders op dan een slotenmaker te bellen. We hebben dus een nieuw slot in de voordeur. En nieuwe sleutels.
Het verhaal heeft nog een staartje want later vond ik mijn sleutelbos toch terug, ‘verstopt’ in de fleecevoering van die oude jas.
Zolang we de sleutel van ons hart maar terugvinden!

Pastor Chris

© Chris Ruelens

dinsdag 8 oktober 2024

Staying in time

Tot 6 oktober 2024 liep de Triënnale in Kortrijk onder het thema ‘After Paradise’ (Na het paradijs). Een parcours doorheen de stad met een paar indrukwekkende werken van eigentijdse kunstenaars. Eén daarvan is dit kunstwerk met zout van Motoi Yamamoto, geboren in Japan in 1966. Het draagt de titel van ‘Staying in time’ (Bij de tijd blijven) Het bevindt zich in de kapel van de Ongeschoeide Karmelietessen. Het bijhorende paneel vermeldt: ‘In 1995 werd hij getroffen door het tragisch verlies van zijn jongere zuster, die overleed aan de gevolgen van een hersentumor. Deze gebeurtenis zette hem aan om niet langer te schilderen en om zich volledig over te geven aan monumentale installatoire werken met zout als medium. Hij gebruikt zout als metafoor voor de kwetsbaarheid van het leven, maar ook als middel om herinneringen te bewaren. Zijn zoutlabyrinten zijn poëtische getuigenissen van de cyclus van leven en dood. In Japan wordt zout sinds de oudheid in verband gebracht met Shinto-rituelen van zuivering, bescherming en overgang naar het hiernamaals.’ Voor de kunstenaar heeft het zout iets vluchtigs en kwetsbaars. Het werk is vergankelijk en het werd op het slotdag samen met het publiek vernietigd en het zout zal terug aan de zee gegeven worden. Vluchtig en toch heeft het zout een andere eigenschap: het bewaart etenswaren en behoedt ze voor bederf. We kennen de tijd nog amper dat voedingswaren ‘ingepekeld’ werden en wie lustte er geen pekelharing? Jezus gebruikte het ook tot zijn toehoorders bij de bergrede: ‘Jullie zijn het zout van de aarde. Maar als het zout geen kracht meer heeft, waarmee moet je het dan zouten? Het dient alleen nog maar om weggegooid te worden en door de mensen vertrapt.’ Een aansporing om als christen steeds smaak te geven aan onze wereld. Deze kunstenaar deed het op zijn manier, anders maar zeker even smaakvol en betekenisvol.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

maandag 7 oktober 2024

De Intercity

Ook ik ontkom niet van één van de belangrijkste taken van de Pauluspastores: het schrijven van een column. Mijn eerste column ooit… Hoe pak je zoiets aan? Afgelopen dagen heb ik daar goed over kunnen nadenken in Amsterdam. Ik ga namelijk met enige regelmaat naar mijn geboorteplek Amsterdam. Vrijwel altijd met de trein. Waarom? Natuurlijk om familie en vrienden in levenden lijve te zien en te ontmoeten. Maar daarnaast merk ik op dat ik in Amsterdam ook overladen word met het gevoel dat “het” goed is. Ik blijf dan vaak wel over met de vraag wat “het” nu precies inhoudt. Om maar een poging te wagen: wellicht een ongrijpbaar aangenaam gevoel dat je in je leven je op een weg bevindt dat dankbaarheid afdwingt? Die “dankbare” weg is voor mij afgeslagen in Brussel. Ironisch genoeg overkwam dat instemmend gevoel mij in een andere stad dan Brussel. De andere stad Amsterdam vertelde mij dat de afgeslagen weg in Brussel goed is. Beide steden hebben hun plek in mijn hart en vormen klaarblijkelijk ook nog een mooie wisselwerking. Ik voel mij verbonden met de beide steden. Ze geven mij beiden op geheel hun eigen wijze vreugde en inzicht. En als het ware voel ik mij de “intercity” tussen de twee.

Pastor Tijmen

vrijdag 4 oktober 2024

Minimaan

De herfst heeft zich nu definitief ingezet. Frederic Eelbode schreef afgelopen maandag in De Standaard nog een lofzang op de maand oktober, maar het valt niet te ontkennen dat heel wat mensen opzien tegen deze tijd van het jaar. Het wordt alsmaar vroeger donker, het wordt kouder, het regent meer, … Probleem is dat er elke dag minder licht is, en dat werkt soms op het gemoed. Anderzijds mogen we deze herfst niet echt klagen, want we worden deze periode getrakteerd op een minimaan. Tot 25 november draait er immers een tweede piepkleine tweede maan om de aarde mee. Net zoals de grote maan zal ook deze minimaan het licht van de zon weerkaatsten op de aarde. Een beetje meer licht dus dan anders. Jammer genoeg is deze minimaan heel minuscuul en niet echt krachtig. Ze is bovendien niet met het blote oog te zien, enkel met een professionele telescoop. Als deze minimaan onze herfstblues zal verjagen is dus nog maar de vraag. Maar misschien kan elk van ons wel een beetje een minimaan zijn voor de mensen die op ons pad komen en kunnen we zo zelf een beetje licht brengen in elkaars duisternis. En heel spectaculair hoeft dat niet te zijn: een vriendelijk woord, een hartelijke lach, een helpende hand, een troostend gebaar, een blijk van waardering, … Niets groots dus, gewoon een beetje ‘minimaan’ zijn. Om ons hierbij te inspireren een lied over de maan, meer bepaald over de ‘harvest moon’, de volle maan van september. Het lied gaat over twee geliefden die tegen elkaar aan kruipen wanneer de kinderen in slaap gevallen zijn onder het licht van de maan. Het lied is geschreven door Neil Young, maar ik hou liever van de jazzy versie van Cassandra Wilson. Een versie die beter bij de herfst past, om te beluisteren op een druilerige oktoberavond. Want ja, op die manier kan herfst ook gezellig zijn: nagenietend van de vele minimaantjes die je die dag hebt mogen zien en zelf hebt mogen zijn.

Pastor Gino.


woensdag 2 oktober 2024

Hooien

Een week terug maakte ik samen met kozijns en nichten een wandeling langs verschillende moderne kunstwerken in het park van het kasteel van Marnix van Sint-Aldegonde of het kasteel van Bornem. Het park en het domein zijn vele hectaren groot en het geheel ligt aan de Oude Scheldearm wat het tot een unieke locatie maakt. Naast de tijdelijke kunstwerken is er ook een grote gerestaureerde eendenkooi waarmee vroeger talrijke eenden werden gevangen. Het was één van de laatste, mooie dagen in september en aangenaam vertoeven midden de natuur. De boeren waren nog hooi aan het keren en zelfs al aan het verzamelen in balen vooraleer de aangekondigde regen zou vallen. De ‘laatste snee’ vóór de winter. De herfst hing al in de lucht en weldra zouden de activiteiten op het veld eindigen, na het oogsten van maïs en bieten. Ons klimaat kent hier vier seizoenen en dat brengt mee dat men steeds vooruit moest denken om de langere periode van herfst en winter door te komen. Men moest leven van wat het land had opgebracht. Een slechte oogst bracht wel eens honger of armoede met zich mee. Een manier van leven die al jaren hier in onze genen geslopen is. Men leerde vooruit en aan de toekomst te denken Men at wat de natuur hier had voortgebracht. Hoe anders is het nu geworden: zowat op elke moment van het jaar kan je groenten en fruit kopen die van elders in de wereld komen. Aardbeien, druiven, appels, boontjes, noem maar op, de grootwarenhuizen bieden ze het hele jaar door aan. ‘Er zijn geen seizoenen meer, meneer!’. Het lijkt of we de voeling met de natuur en de schepping aan het verliezen zijn. We kunnen immers zo vele dingen naar onze hand zetten.
Maar de Schepper naar onze hand zetten…, neen dat zal nooit lukken.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

vrijdag 27 september 2024

Volksdevotie

Een paar dagen geleden heb ik een uitvaart gedaan in een kerk in Kraainem. De kerk was juist gerestaureerd om alles terug in de originele staat te brengen. Maar dan zag ik daar in de ingang een mooi beeld van het Heilig Hart van Jezus, met eronder nog een, en dan vele beeldjes van engeltjes. Geen oude vergane glorie, maar nieuwe zaken die tonen dat de verering verder gaat.
Op de samenkomst in Brugge voor Space for Grace waar ook de Paulusgemeenschappen nu een project hebben ingediend, werd door een van de deelnemers gezegd dat ze zich realiseerden dat het al meer dan vijftig jaar was dat in hun kerk nog iets nieuws was gezet. Dat was het tegengestelde voorbeeld. Een geloof dat doods is.
Volksdevotie moet een plaats hebben in de kerk. Anders staat de kerk te ver af van het volk. Mensen willen uiting geven aan hun problematiek en dat verbinden met hun geloof. Het komt soms kinderlijk over, maar het toont veel liefde voor de naaste en voor God.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

donderdag 26 september 2024

Autoloze zondag

Zondag 22 september was het stiller dan gewoonlijk: autoloze zondag in Brussel. Gelukkig waren de weergoden hun best om het droog te houden, zeker het grootste deel van de dag. Dus werd het een rustige wandeling naar de Sint Jozefkerk in Evere.
In het evangelie hoorden we hoe Jezus een kind als voorbeeld stelt voor zijn leerlingen. Pastor Gino ging daar in zijn homilie verder op in, na een inleiding die onder andere ‘hotels voor alleen volwassenen’ ter sprake bracht. Onze aandacht had hij. Een kind is ‘afhankelijk’ van andere mensen en neemt dat ook aan. Een kind is ook ‘ontvankelijk’: alles is nieuw, moet nog geleerd en ervaren worden. Die houding van ‘afhankelijkheid’ en ‘ontvankelijkheid’ tegenover mensen en tegenover God, daartoe worden we uitgenodigd. Het kind in ons moeten we niet vergeten of wegmoffelen.
Bij het gesprek na de viering, zei iemand: ‘Ik hoop dat we een stuk op de autosnelweg kunnen rijden.’ En bij het terug naar huis wandelen, reden ze met zwaaiend voorbij. 
In de latere namiddag was ik van plan om te voet naar het postkantoor, in de Sint Lambertusstraat bij het Shoppingcenter, te stappen om een brief te posten. (Het hoeft niet allemaal via mail.) Fietsers, steppers: ze kwamen van alle kanten. Als voetganger moest je stevig in je schoenen staan. Want blijkbaar gaan voor velen verkeersregels volgen en autoloze zondag niet samen. In de sint Lambertusstraat heb ik staan kijken naar een kleine jongen, een jaar op vier oud, op zijn step in het midden van de straat. Moeder en grote broer konden wel zeggen dat hij rechts moest blijven rijden maar dat duurde een minuut of zo en dan reed hij weer terug in het midden.
Je hoorde en zag hoeveel plezier hij daaraan beleefde. Ontvankelijkheid! Misschien moeten we meer autoloze zondagen hebben per jaar.

Pastor Chris

© Pixabay

woensdag 25 september 2024

Zorg

Het avondzonnetje lokte me naar buiten om nog even te ontspannen en een ritje met de fiets te maken. Mijn favoriete vertrekroute gaat langs de velden aan de achterkant van de grote universitaire kliniek Erasme. Onmiddellijk de natuur in en weg van het lawaai van auto’s. De weg ligt wat hoger en je hebt een mooi uitzicht, enerzijds op de velden en anderzijds op de vele gebouwen van Erasme en al wat er bij hoort. En dat is sterk gegroeid met de medische opleidingen die overkwamen en het Bordetziekenhuis dat hier een nieuwe locatie kreeg. Je rijdt voorbij één van de laatste boerkozen van Anderlecht waar je ook nog als particulier groenten en fruit kan gaan kopen. Zo’n korte keten is in trek vandaag. Vaak houd ik even halt om van het uitzicht of de ondergaande zon te genieten. Deze keer was het niet anders. Op de voorgrond de groenten en aan de horizon de kliniek. Twee totaal verschillende werelden maar telkens met mensen die voor anderen zorgen. De tuinbouwer die zorgt dat er voedsel op tafel komt en de dokters en verpleegkundigen die waken over onze gezondheid. Het één staat niet los van het ander: een gezonde voeding draagt immers bij tot een gezond lichaam. Beide werelden en beroepen zijn broodnodig om te leven, mensen die voor ons zorgen, elk op hun eigen manier, voor sommigen is het zelfs een roeping. We kunnen niet zonder de zorg van de anderen. Een reden om ze af en toe in de bloemetjes te zetten…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

vrijdag 20 september 2024

10 goede redenen om in de kerk te zijn

De vakantie is opnieuw voorbij. Ook voor mij. Enkele deugddoende weken in de Italiaanse bergen geven echter opnieuw energie om een nieuw werkjaar te beginnen. Op mijn terugreis uit Italië stopte ik voor een nachtje in Ulm. Zoals je wellicht weet heeft deze Duitse stad de hoogste kerktoren ter wereld, de Munster van Ulm, een protestantse kerk in gotische stijl. Een bezoekje mocht natuurlijk niet ontbreken aan deze indrukwekkende kerk. Wat mij opviel bij het binnenkomen was een banner waarop 10 goede redenen vermeld stonden om in de kerk te zijn (zie foto). Ik wil je ze hier bij de start van het nieuwe werkjaar aanbieden in vertaling. Om een gans jaar in het hart te bewaren.

1. Hoop in plaats van angst voor de toekomst.
In de kerk wordt over Gods liefde verteld.

2. Bezinning in plaats van hectiek.
Kerken zijn ruimten zonder doel. Het zijn plaatsen van rust en hoop.

3. Steun in plaats van uitzichtloosheid.
Kerkelijke zon- en feestdagen zijn haltes in het leven.

4. Helderheid in plaats van onverschilligheid.
Jezus' moed om de waarheid te spreken en zijn liefde voor de naaste brengen de kerk in beweging.

5. Bijtanken in plaats van afbetalen.
In de kerk krijg je Gods zegen.

6. Waardering in plaats van oordeel.
De christelijke boodschap benadrukt de waardigheid en uniciteit van iedere mens.

7. Solidariteit in plaats van egoïsme.
Mensen in de kerk voelen zich verbonden met de zwakken en de minsten.

8. Samenhorigheid in plaats van eenzaamheid.
In de kerk vind je een gemeenschap van heel verschillende mensen.

9. Vergeving in plaats van onderdrukking.
Jezus moedigt ons aan om onze fouten toe te geven en elkaar te vergeven.

10. Culturele openheid in plaats van eenzijdigheid.
Geloof komt in de kerk in veel verschillende vormen tot uiting.

Pastor Gino.

© Gino Mattheeuws

donderdag 19 september 2024

Een dag vol hoop

‘Pelgrims van hoop’: zo luidt het thema voor het Heilig Jaar 2025.
Vandaag trokken Marie-Thérèse, Roger en ik een beetje als pelgrims naar de abdij van Grimbergen. Binnenstappen in de rust van een abdij versterkt dat gevoel.
Aanleiding tot die ‘pelgrimstocht’ was een telefoontje van Bernard Lenaerts van het Catechesehuis. In voorbereiding op het Jubeljaar hadden zij een oproep gedaan om te schrijven over ‘hoop’. Zijn vraag was of we de 76 bijdragen mee wilden lezen en beoordelen. Enkele jaren geleden hadden we ook aan een dergelijke initiatief (rond een ander thema) deelgenomen.
Met ons ‘huiswerk’ in de hand kwamen samen met de medewerk(st)ers van het Catechesehuis. We zaten in de of een bibliotheek, waar de geur van oude boeken hing: zalig als je houdt van lezen.
De verscheidenheid aan ingezonden teksten had het wel boeiend gemaakt: poëzie, gebeurtenissen uit het dagelijks leven en eerder filosofisch-theologische teksten. Even verscheiden waren de beoordelingen, punten tussen 0 en 10. Uiteindelijk werden 38 teksten weerhouden. Ze zullen uitgegeven worden in een brochure (of boekje) en zijn bedoeld voor een zo ruim mogelijk lezerspubliek.
Ik kijk er alvast naar uit, ook al heb ik de teksten al gelezen.
Laten we maar ‘pelgrims van hoop’ zijn!

Pastor Chris

© Pixabay

dinsdag 17 september 2024

Reünie

Afgelopen junimaand was het 50 jaar geleden dat ik de humaniora beëindigde in het Sint-Victorinstituut in Alsemberg. Iemand van onze klas nam het initiatief om een aantal uit dat laatste jaar weer bijeen te brengen, samen met de echtgenotes. De meesten trokken toen naar de VUB in Brussel en met slechts een paar gingen we naar Leuven. Zo gingen onze wegen al snel uiteen en sommigen onder hen zag ik in al die jaren nauwelijks terug. Tot vorige vrijdag. Start was de afspraak tegenover de school om de foto van onze afzwaai van toen over te doen. Daarna volgde een geleid bezoek doorheen heel de lagere school en de humaniora. Over speelplaatsen, langs turnzalen, kapel, klaslokalen en refters. Oude en nieuwe lokalen ontrolden zich voor onze ogen, waarbij sommige delen zelfs geklasseerd zijn en intact moeten blijven. Het liet de vele herinneringen opborrelen en de namen en bijnamen van broeders en leraren weerklonken opnieuw. Onze vroegere leraar latijn kwam ons vervoegen en wat later in het Cultcafé zelfs onze leraar Nederlands als grote verrassing. Hij was nog altijd even snedig en scherp van taal. De dag werd afgesloten in een bekend restaurant beneden aan de kerk. Ik geniet nog steeds na van deze dag. Ondanks de vele jaren tussen dat afstuderen en nu was deze reünie was heel deugddoend. Na vijftig jaar besef je beter wat je daar in al die jaren hebt meegekregen en hoe sommige leerkrachten je gevormd hebben voor de rest van je leven. Anderzijds zie je hoe het verhaal verder wordt geschreven toen we langs de funderingen van een nieuwe turnzaal gingen en over de speelplaats van de lagere school liepen waar nog kinderen aan het spelen waren. Zij staan nog aan het begin, wij ongeveer op pensioen. Maar het kind in ons is nog springlevend…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

vrijdag 13 september 2024

Een teken

Deze vakantie ben ik een paar dagen op mijn eentje wat gaan wandelen in de Ardennen. En om mijn weg niet te verliezen heb ik dankbaar gebruik gebruikt van de rood-witte wegaanwijzingen van GR (Grand Randonnée). Je vindt ze in geheel Europa en doorkruisen de mooiste natuurgebieden van het land. Ik heb die langs de Lesse genomen, de GR 17.
Het is zo dankbaar om deze tekens te kunnen volgen. Maar soms dwalen de gedachten af bij de lange wandelingen en voor je het weet loop je verloren. Geen tekens meer om te volgen! Wat te doen nu? Nog wat verder lopen of direct terugkeren naar waar je het laatste teken hebt gezien? Dat teruglopen voelt soms als een straf aan.
Tijdens de wandeling dacht ik aan de zondagsviering. Dat werkt ook een beetje als een teken in ons leven. We luisteren naar de lezingen, de preek, en genieten van het ritueel, en gesterkt gaan we verder op weg in het leven. Maar soms negeren we het teken, gaan we niet naar de viering om een of andere reden, en lopen we langzaam verloren in de drukte van het leven. Dan moeten we durven naar onszelf kijken en terugkeren naar daar waar we hebben afgehaakt. Velen gaan daarom ook te biechten gewoon om te zeggen dat ze al een tijdje niet meer naar de Kerk zijn geweest. Berouw hebben omdat we God vergeten hebben in ons leven. De Eucharistie is een teken door Jezus voor ons gesteld. Laten we dit teken niet verwaarlozen.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

woensdag 11 september 2024

Musiceren

Het ging al voor de 45e keer door maar voor mij was het mijn eerste deelname: de muziekstage voor traditionele volksmuziek in Gooik. Vijf dagen lang musiceren, genieten van optredens, dansen tijdens de volksbals, spontaan jammen met andere muzikanten en ook veel bijleren. Er zijn 25 ateliers die gaan van accordeon, doedelzak, hakkebord, hommel, dans, mandoline, zang, samenspel tot kinder- en jeugdateliers. Ik koos ervoor om bij te leren met de mandoline. Om helemaal in de sfeer te blijven had ik net als vele anderen mijn tentje opgeslagen op één van de kampeerterreinen in het dorp. Het is een intense week geworden vol muziek en ontmoetingen met nieuwe en bekende gezichten, mensen waarvan je niet wist dat ze dezelfde passie deelden. De deelnemers komen uit alle hoeken van Vlaanderen en zelfs uit Nederland zakt men af naar deze stage omdat hij zo uniek is. Dat vertelden ook een paar buitenlandse lesgevers uit Frankrijk en Zweden. Af en toe zijn er ook toonmomenten waarbij men aan de anderen laat horen wat men al geleerd heeft. Maar één van de sterke momenten was ook de middag toen heel wat groepen een nummer gingen spelen of zingen voor de mensen uit het woonzorgcentrum in de dorpskern. Sommigen speelden zo voor hun eigen vader of moeder. Het was voor ons deelnemers ook een gelegenheid om de meeste ateliers eens aan het werk te zien. Maar bovenal is het een dankbaar moment want muziek verbindt en anderen laten meegenieten van jouw muziek is één van de mooiste aspecten aan musiceren. De glunderende gezichten van de bejaarden spraken boekdelen.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

donderdag 5 september 2024

Verwondering

‘Wat mij verwondert, is wat mij raakt’ (BZN 3/9/2024)

Tussen ‘verwondering’ en ‘bewondering’ zijn er maar enkele letters verschillend. Voor mij stonden deze woorden in de voorbije vakantiemaanden dicht bij mekaar.
Ik moest een aantal keren naar het Medisch Centrum en het ziekenhuis voor onderzoeken. Telkens was ik geraakt door de vriendelijkheid van de mensen die ik daar mocht ontmoeten: de vrijwilligster aan het onthaal die me wegwijs maakt, de verpleegster en dokter(es) die je geruststellen en uitleggen hoe het onderzoek zal verlopen, …
Vriendelijkheid maakt in die omstandigheden en zovele andere een wereld van verschil.
Maar ook in het samenleven van mensen, in de dagdagelijkse momenten kan een gebaar van vriendelijkheid mij raken. Ik neem vaak het openbaar vervoer en maandag was jonge vrouw gevallen in de bus. Onmiddellijk bekommerde de dame die het dichtst bij haar zat om haar. De bus stond nog stil en ook de chauffeur kwam vragen of het ging, of hij geen ziekenwagen moest bellen. Toen dat niet nodig was, kwam hij nog een energiereep brengen want de vrouw zei iets van een flauwte of zo.
Het zijn maar kleine dingen, zou je kunnen zeggen, maar ze maken vaak een wereld van verschil.

Pastor Chris

© Pixabay

dinsdag 3 september 2024

Feeëriek

Rond 15 augustus was de Grote Markt van Brussel weer het decor voor het prachtig bloementapijt dat tweejaarlijks wordt aangelegd. Deze keer in Art Nouveau stijl en met dahlia’s in plaats van de gebruikelijke begonia’s. Zowat 120 vrijwilligers legden bijna één miljoen bloemen neer in een schitterend patroon. Door een tip was ik ’s avonds gaan kijken en de muzikale lichtshow op de historische gebouwen maakten er een betoverend geheel van. Een feeëriek schouwspel ontvouwde zich voor de ogen van de vele toeristen die massaal aanwezig waren. Heel de wereld leek er neergestreken te zijn en velen zullen met verwondering en verbazing gekeken hebben. Bij het einde van de lichtshow klonk er volop applaus, terecht. Het treft me telkens weer hoe muziek en licht ongeziene dingen kunnen te voorschijnen. Vaak moet het hip en flitsend zijn om mensen nog te kunnen bekoren maar de schoonheid van het bloementapijt, badend in het licht was meer dan voldoende. ‘De schoonheid kan de wereld redden’ schreef Dostojevski. Niet alleen wat esthetische mooi is maar ook het schone, wat veel groter is en meer omvat dan wat we vanbuiten zien. Daarom bedoelt men eerder ‘het schone kan de wereld redden’, het schone, het edele in de mens. Of mag je ook zeggen, het goddelijke dat in ons gelegd werd? En dat is groter en krachtiger dan al het donkere in onze wereld.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

vrijdag 30 augustus 2024

Oogst

Een paar weken terug ging ik met mijn petekind naar Braine-le-Château. We zouden één van de wandelingen doen uit Wandelboek Waals-Brabant. Het ligt niet ver van Brussel maar is wel vrij onbekend als wandelstreek. De beschrijving gaf al aan dat er heel wat hoogtemeters te overbruggen waren. We hebben het geweten, voortdurend op en neer, heuvel op en af. Er zaten stevige kuitenbijters bij. Maar heel mooi. Wat me vooral trof waren de talrijke ‘kerkwegen’ die tussen de huizen en tuinen door, richting centrum van het dorp gaan. Oude paadjes die je recht naar het centrum brengen en drukke banen vermijden. De hele wandeling was een aangename verrassing, voortduren afwisselend tussen bewoning en velden. Op die velden was de oogst in volle gang. Augustus is immers de oogstmaand en door het minder stabiele weer is elke droge dag belangrijk om het graan droog binnen te halen. De dorsmachine was in volle actie en liet netjes de rijen van stro achter zich. Rijen die de glooiingen van het landschap volgden, net als wij wandelaars. Een landbouwer leeft op en van zijn land, doorheen zon, wind en regen. Even mochten we mee getuige zijn van zijn werk. De zon ontbrak om het koren goudgeel te laten oplichten maar dat lieten we niet aan ons hart komen. We ontvingen wat op ons pas kwam en dat pad leidde ons alweer verder naar een nieuwe heuvel met uitzicht op meer…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Inspirerende foto

Deze foto van een man gelijkend op Gandhi die een gebouw vasthoudt heb ik getrokken aan een school in onze buurt van Anderlecht-Molenbeek. Het is voorzeker een christelijke afbeelding om te zeggen dat God deze school beschermt en hoedt. Hetzelfde zouden we kunnen zeggen voor onze Kerk en eigen woning. God zorgt voor ons maar zijn we ons er altijd van bewust? We willen altijd meer en beter, maar kunnen we tevreden zijn met dat wat we hebben, hoe klein of hoe groot ook? De afbeelding is waarschijnlijk geïnspireerd op de de psalm en liedje "Mijn herder zijt Gij, oh mijn Heer, aan niets ontbreekt het mij, ik vrees nu geen gevaren meer want Gij staat mij altijd bij." Het zij zo, Amen.

Pastor Peter 

© Peter Bakelmans

woensdag 21 augustus 2024

Groene kaart

Ik was er jaren niet meer geweest maar afgelopen maandag was het moment daar om met mijn wagen, die intussen vier jaar oud is, voor het eerst naar de technische keuring te gaan. Aangezien ik een afspraak had viel de wachttijd behoorlijk mee. Veel mensen zien er tegen op omdat ze niet weten hoe hun wagen de proeven zal doorstaan. Hoewel ik er vrij gerust in was heeft het toch iets spannends zo’n keuring. Er moet maar één lamp wat verkeerd schijnen en je riskeert een rode kaart. Je bent wat overgeleverd aan de technici die om beurt je auto onder handen nemen, soms heel letterlijk. Wanneer de wielen en de ophanging danig dooreengeschud worden op de brug maakt dat wel de nodige indruk als je het voor het eerst meemaakt. Het heeft iets weg van een examen maar dan van je auto. Maar na al die jaren heeft het ook iets vertrouwd en ik laat mijn wagen steeds correct onderhouden maar je weet maar nooit dat één of ander onderdeel het net nu laat afweten. Zo gaat het wel eens meer met apparaten: net als je het nodig hebt is er iets stuk. Aan de ene kant is er het vertrouwen dat je wagen goedgekeurd wordt, anderzijds moet je er ook voor zorgen dat hij in goede staat is. Net zoals bij vele andere domeinen in het leven is een goede balans tussen vertrouwen en weten waar je staat belangrijk. In ons geloof lijkt me het eerste veel belangrijker: vertrouwen dat Hij er is en ons nooit laat vallen. Mijn geloof in mijn wagen werd ook niet teleurgesteld: na een uurtje mocht ik wegrijden met een groen document…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

maandag 19 augustus 2024

Oecumene

Vorige zondag was ik met de Japanse katholieke gemeenschap van Brussel op bezoek in het klooster van Chevetogne. De eerste reden is omdat er een Japanse monnik al meer dan veertig jaar woont. Je kan hem, Benoit Ryuseke Ashida, op de foto zien tijdens zijn rondleiding in de kerk. We hebben de viering bijgewoond, erna samen het evangelie gelezen en besproken, en erna gegeten. Het was een mooie uitstap van deze kleine kerkgemeenschap.
Maar de andere reden van het bezoek is ook om te zien hoe in eenzelfde klooster twee soorten van liturgie worden gevierd, de Westerse en de Oosterse. Het is een initiatief van voor het Tweede Vaticaans Concilie als teken van “oecumene” (eenheid) tussen Katholieken en Orthodoxen. En omdat velen van de Japanse gelovigen hier in Brussel een muzikale achtergrond hebben was het natuurlijk voor hen een vreugde om kennis te maken met de mooie Oosterse Orthodoxe gezangen. Voor mij als priester was het fijn om de gelovigen ook eens buiten de gewone vieringen te leren kennen.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

woensdag 14 augustus 2024

Radar

Onlangs nodigde een vriend me uit om in zijn dorp Bertem te gaan wandelen. Een mooie tocht van zo’n twee uur leidde ons door bos, langs weiden en velden met af en toe een prachtig uitzicht. Op één van die hoogtes staan de radars van Skeyes dat alle luchtverkeer boven ons land controleert. Ze detecteren de vliegtuigen die ons land in- en uitgaan, hun locatie en hun identiteit. De radars zorgen ervoor dat vliegtuigen veilig kunnen opstijgen en landen in Zaventem. Ze kunnen alle luchtverkeer in een straal van 260 kilometer en tot op een hoogte van 10 kilometer opsporen. Ze zijn enorm en je voelt je maar klein in de schaduw van deze torens. Maar vooral hun eigenschap om op grote afstanden vliegtuigen te detecteren is indrukwekkend. Onze menselijke zintuigen zijn er niets tegen. En toch, wat onze zintuigen capteren is meer dan wat observaties. Onze geest krijgt ze binnen en kan beslissen wat me ermee zullen doen. We verwerken dagelijks vele indrukken en soms raakt onze geest zelfs vermoeid maar die eigenschap om er iets mee te doen onderscheidt ons van een machine, van een robot. De vakantie is een uitgelezen tijd om ons lichaam en onze geest wat ruimte en rust te geven. Ook een kans om met onze radar de signalen die God uitzendt op te vangen. Net als er veel ‘ruis’ wegvalt wordt Zijn stem beter hoorbaar…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

vrijdag 9 augustus 2024

Werfradio

De komende dagen en weken vinden in Hasselt de Virga Jessefeesten plaats. Als je naar aanleiding daarvan in Hasselt bent, dan is dat tevens een goede gelegenheid om de tentoonstelling ‘Een sprong in het onbekende’ in het Hasseltse Z33 te bezoeken. Ze loopt nog tot en met 25 augustus. Deze tentoonstelling verkent de relatie tussen hedendaagse kunst en geloof. Er zijn onder andere werken te zien van Berlinde De Bruyckere (die trouwens momenteel een schitterende solotentoonstelling heeft in de Benedictijnerabdij San Giorgio Maggiore in Venetië), Francis Alÿs, Peter Buggenhout, Edith Dekyndt, … Een werk dat mij heel sterk aansprak in de tentoonstelling was dat van de Belgische kunstenaar Kris Martin (zie foto). Het kunstwerk is een met verf bespatte werfradio waaruit zachtjes het Miserere van Gregorio Allegri klinkt (dat je hier kan beluisteren). Voor mij was het een voorbeeld van hoe het banale en alledaagse plots een religieuze ondertoon kan krijgen. Plots wordt die werfradio iets sacraals, iets heiligs, iets dat een poort opent naar het hogere en het diepere. Het is een hele kunst om ook in het dagelijks leven de goddelijke klank in het alledaagse en op het eerste zicht banale te horen. Deze zomertijd, waar we hopelijk wat minder van hot naar her lopen en dus met meer aandacht door het leven kunnen gaan, is misschien wel de ideale tijd om onze oren meer te spitsen voor deze hemelse tonen die ons elke dag opnieuw worden toegezonden.

Pastor Gino
© Gino Mattheeuws

woensdag 7 augustus 2024

Gegroet

Voor kinderen duurt een autoreis op vakantie soms wel (heel) lang. Nu kan je een filmpje laten kijken en zo maar toen mijn broer en ik klein waren bestond dat nog lang niet. dus deden we af en toe spelletjes: om het eerst een rode auto zien, of met een andere kleur, liefst één die niet vaak voorkwam. Of een nummerplaat zoeken met bepaalde letters, …
Ik moet toegeven: naar nummerplaten kijken doe ik nog altijd graag. Soms zijn er met een Latijns woord zoals ‘dux’ of ‘pax’. Of een vriendin die altijd voor bibliotheken heeft gewerkt en ‘bib’ op de nummerplaat van haar auto had staan. En gepersonaliseerde nummerplaten doen soms raar opkijken of glimlachen. De leukste en meest verrassende hierbij zag ik vorige zaterdag in Stokkel.
U raadt het al: ‘gegroet’ stond er op!
Dus, als u soms in Stokkel zou komen, ziet u de auto met die nummerplaat ook.
Intussen zeg ik u van harte: ‘Gegroet’!

Pastor Chris

© Pixabay


Onder zeil

Telkens de zomer er aan komt met het Pluskamp en het Chirokamp haal ik ze uit, mijn tent.
Ze heeft iets bijzonders want zij is nog uit stof gemaakt in tegenstelling tot de hedendaagse tenten die uit één of andere kunststof zijn gemaakt. Deze tent heeft net als ik al wat jaren op de teller staan. Mijn zus kocht ze zo’n 50 jaar geleden. Ik zou niet kunnen zeggen hoe vaak ze opgesteld werd maar nog steeds kan ze op de nodige aandacht rekenen op de kampen. Vier jaar terug haalde ze zelfs de affiche van het Pluskamp. Ik hou van kamperen en slapen in deze tent. Telkens is het wat thuiskomen als ik de geur van de tent en het gras mag opsnuiven. Eens de ritsluiting dicht getrokken is de wereld buiten gesloten en omvat ze mij in haar veilige geborgenheid. Slechts 2 lagen stof scheiden me dan van de ingevallen nacht, het lijkt zo kwetsbaar maar tegelijk zo verbonden met de natuur en de schepping. Een tent heeft iets van voorlopigheid, je blijft niet lang op dezelfde plek. Tegelijk biedt ze de mogelijkheid om heel snel ergens een onderkomen voor korte tijd recht te zetten en daarna weer op te breken, op naar een nieuwe plek. In de Bijbel trekt God zo met zijn volk mee. De Ark van het verbond staat onder een tentzeil en zo begeleidt Gods aanwezigheid het volk. Het noemde ‘tabernakel’ en dat woord gebruiken we nog steeds voor de plek van Christus’ aanwezigheid in de het brood, in een kerkgebouw. Straks berg ik mijn tent weer zorgvuldig op voor een volgende keer. God bergt zijn tent nooit echt op, Hij blijft ons vergezellen waar we ons ook bevinden…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

dinsdag 6 augustus 2024

Full House

Nee, ik heb het niet over de Amerikaanse Tv-serie maar over de ervaring die ik heb die keren dat ik mijn appartementje vol kinderen en kleinkinderen heb. Het kan er dan soms hectisch aan toe gaan, want iedereen wil zijn zegje doen, wil aandacht hebben. Schakelen tussen de koken, opkuisen (er zitten nog kleintjes bij), mee spelen om beurten met de grootsten en met de kleinsten, Het vraagt wat organisatie.
Het kan er soms ook luid aan toe gaan als ze opgaan in hun spel (of ruzie maken). Het anders zo stille appartement is plots een huisje vol leven. Het samen aan tafel zitten en naar hun verhalen luisteren vind ik een zalig moment. Tijd om op adem te komen om na het afruimen, het entertainen van de namiddag te organiseren.
Ik zie ze zo graag maar moet eerlijk toegeven dat ik ook soms blij ben als ze in hun bed liggen. En toch is dit het leven dat ik het meeste mis, dit is voor mij een goddelijk leven. Je ervaart het meestal niet als je in volle actie bent want dan gaat alle aandacht naar de kleinkinderen. Nee, je merkt het pas achteraf, als je terugblikt op je dag en ziet waarvoor je allemaal dankbaar kan zijn. Dit is voor mij het moment waarop ik mij heel dicht bij God voel.
Vaak denk ik dan aan het verhaal van Elia op de berg Horeb. Hij herkende God niet in de storm, de donder of de bliksem, ook niet in de aardbeving. Elia herkende God in achteraf, in het voorbijgaan, in de zachte bries, wanneer alles stil gevallen was.
Misschien een vakantietip voor dezer dagen: maak het even de tijd om stil te vallen, om het voorbije te overschouwen en ontdek waar je Hem kan vinden. Ik ben er zeker van dat je God op het spoor komt.

Pastor Mariette

Schilderij van Ida-Paula Klepper
https://ida-paula.nl/schilderijen/stilte/

donderdag 1 augustus 2024

Gevaar!

Op bezoek bij mijn twee oudste zusters in California deze dagen kwam ik op een wandeling langs de kust dit bordje tegen waarop staat: “Gevaarlijke toestand, Klim niet op of over de omheining”, en met als extra opmerking “Denk er zelfs niet aan!” Ja, blijkbaar zijn er dus mensen die er zelfs nog aan zouden denken het te doen ook al weten ze dat het gevaarlijk is…
Maar als we deze laatste aanrader uit zijn context nemen is het misschien wel typisch voor onze samenleving dat we niet worden aangezet tot nadenken. “Gewoon doen” is de leuze van vandaag. De filosoof, de theoloog, maar ook de gewone gelovige, al diegenen die wat willen nadenken, hebben het niet gemakkelijk in een samenleving die oppervlakkig is. Neem bijvoorbeeld de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Parijs waar het Laatste Avondmaal van Leonardo Da Vinci wordt her uitgebeeld zonder eerst naar de gevoelens van de christenen te peilen.
“Denk er zelfs niet aan!” was dus beter geformuleerd  als “Denk aan de consequenties ervan.” Als christenen willen we bewust in het leven staan, en hebben we Jezus als ons voorbeeld die regelmatig de stilte opzocht om te bidden en na te denken wat zijn volgende stap zou zijn. De vakantie is een ideale tijd voor ons om ook eens wat langer stil te staan bij wat we doen of zouden moeten doen.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

woensdag 31 juli 2024

Sporen

Wie in de natuur gaat wandelen komt vaak sporen tegen op zijn of haar weg. Van andere wandelaars, van fietsers, van dieren. Voor dieren kan je je zelfs een dierensporengids aanschaffen om te ontdekken welke exemplaren je weg kruisten. Een boeiende bezigheid die menig natuurliefhebber beoefent. Er bestaat ook zoiets als een sporenonderzoek maar dan gaat het over iets minder vreedzaam wanneer de recherche op de plaats van een misdrijf aankomt. Geef mij dan maar de natuur. Afgelopen weken las ik het meeslepende verhaal ‘Daar waar de rivierkreeften zingen’. Het is de debuutroman van de biologe Delia Owens. Het hoofdpersonage Kya, opgegroeid in de moerassen van North Carolina, leert de natuur als geen ander kennen in al haar facetten. Zij leert onder andere de sporen van de vele moerasbewoners te lezen en zelfs haar eigen sporen uit te wissen. Als mensen laten we sporen na maar vaak zijn ze vluchtig en maar voor even te zien. Zoals hier op de foto. Vier weken terug schreef ik hier rond blote voeten, vandaag zijn het de sporen die ze nalaten. Heel even maar want ze verdwenen als sneeuw voor de zon. Ook een mensenleven laat zijn sporen na. Het ene voor een korte tijd, andere voor langer of zelfs eeuwenlang door wat dat leven betekende voor de ruime samenleving. Eén leven laat voor eeuwig zijn sporen na, dat van Jezus. De sporen van zijn blote voeten zijn reeds lang verdwenen maar niet wat Hij zei en deed. Daar leven we nog altijd van…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

zaterdag 27 juli 2024

Hymne à l’amour

Hoezeer heb ik gisteren genoten van de openingsceremonie van de Olympische Spelen! Meestal vind ik dergelijke plechtigheden eerder saai. Niet zo in Parijs! Ik heb de lange vier uren uitgezeten zonder mij één minuut te vervelen. Het was een prachtig geregisseerde show (met dank aan Thomas Jolly) op de Seine waarbij de Lichtstad in al haar pracht schitterend in beeld kwam. Het mooiste moment voor mij was het einde, waarbij Céline Dion het prachtige lied Hymne à l’amour van Edith Piaf zong vanop de Eifeltoren. Wat een locatie! Ze deed dit magistraal. Je kan het hier nog eens bekijken. La môme Piaf is onevenaarbaar, maar Dion bracht een verbluffende interpretatie van het lied waar Piaf ongetwijfeld trots op geweest zou zijn. Het was vooreerst bijzonder krachtig omdat Céline Dion hier als het ware een comeback maakte nadat ze een zeldzame ziekte kreeg, en eigenlijk niet meer wist of ze ooit nog zou kunnen zingen. Dat was op zich reeds ontroerend en hartverwarmend. Het getuigde van een grote veerkracht. Maar ook het lied zelf trof mij op een nieuwe manier, ofschoon ik het al zovele malen gehoord heb. Het gaat over de kracht van de liefde. Liefde is tot alles in staat, liefde overleeft alles, ook tegenslagen, oorlogen, ja zelfs de dood. Is dat trouwens ook niet datgene waar het steeds over gaat in de Bijbel? Dat liefde, hoe klein ook, alles overwint?

Le ciel bleu sur nous peut s'effondrer
Et la Terre peut bien s'écrouler
Peu m'importe si tu m'aimes
Je me fous du monde entier

Tant qu'l'amour innondera mes matins
Tant qu'mon corps frémira sous tes mains
Peu m'importe les problèmes
Mon amour, puisque tu m'aimes

J'irais jusqu'au bout du monde
Je me ferais teindre en blonde
Si tu me le demandais
J'irais décrocher la Lune
J'irais voler la fortune
Si tu me le demandais
Je renierais ma patrie
Je renierais mes amis
Si tu me le demandais
On peut bien rire de moi
Je ferais n'importe quoi
Si tu me le demandais

Si un jour, la vie t'arrache à moi
Si tu meurs, que tu sois loin de moi
Peu m'importe si tu m'aimes
Car moi je mourrais aussi

Nous aurons pour nous l'éternité
Dans le bleu de toute l'immensité
Dans le ciel, plus de problème
Mon amour, crois-tu qu'on s'aime?
Dieu réunit ceux qui s'aiment.

 

Pastor Gino


vrijdag 19 juli 2024

Intimiteit

Deze foto heb ik genomen op weg in Tirol. De mevrouw kwam juist naar buiten en vertelde me dat haar twee dochters dit hadden gemaakt. Elk jaar maken ze iets creatiefs blijkbaar voor al die toeristen die daar voorbijkomen. Hun manier om mensen aan het denken te zetten.
En dat lukte ook met mij. Want wat willen deze kinderen hier mee zeggen? Gewoon een grapje? Het komt wel raar over, die broeken die elkaar kruisen als teken van intimiteit, maar zonder de benen van mensen erin, zonder personen die het beleven. Misschien is dat wat de kinderen zoeken, een beetje intimiteit? Maar intimiteit heeft vlees nodig, twee mensen die elkaar beminnen zonder elkaar op te eisen, gewoon bij elkaar vertoeven.
Ook als confraters in een religieuze congregatie hebben we een zekere intimiteit nodig. Ik was daar in Tirol met vier van mijn confraters samen voor een aantal dagen. Het is altijd even wennen om op een andere manier samen te zijn, zonder je te verbergen achter je werk. Er zijn voor de ander en met de ander. Het leven delen, en de ander aanvaarden zoals hij is, ieder met zijn eigen geaardheid, interesses, ziekten. Het lijkt allemaal simpel, maar het is niet zo. Anders kunnen we niet verklaren waarom eenzaamheid de ziekte van onze tijd is. Laten we die ziekte niet in ons leven insluipen. Geloven doen we niet alleen in God, maar ook in onze naaste.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

woensdag 17 juli 2024

Een hindernis

Een onverwachte hindernis op je weg? Wat doe je dan?
Die vraag stelde ik me op mijn (traditionele) wandeling langs de Woluwebeek. Een boom (geen kleintje) was omgewaaid en lag over het wandelpad en de beek. Mijn eerste reactie was: hier is geen doorkomen aan, dus maar rechtsomkeer maken en een andere wandeling maken. Maar omdat ik dat jammer vond, zocht ik mijn weg onder en rond de gevallen boomstam, zodat ik een eindje verder terug op het wandelpad kwam. En de foto kon nemen. Zegt het spreekwoord niet: ‘Waar een wil is, is een weg.’? In dit geval was dat letterlijk zo. Maar ‘figuurlijk’ komen we wel vaker onverwachte hindernissen tegen in ons leven. En dan stelt zich diezelfde vraag: ‘Wat doe ik?’ Maak ik rechtsomkeer naar wat vertrouwd is, naar wat ik ken of veilig vind? Of ga ik in op de uitdaging en zoek ik mijn in het nieuwe?
Ik denk hierbij terug aan het evangelie van vorige zondag: Jezus zendt zijn leerlingen uit. Niet ieder apart, maar twee aan twee. Samen kan je immers de uitdaging van het onbekende zoveel beter aan.

Pastor Chris

© Chris Ruelens


vrijdag 12 juli 2024

Mijn droomhuis

We kunnen niet zeggen dat we al echt hebben mogen proeven van de zomer. We mochten af en toe wel eens nippen aan een mooie zomerse dag, maar echt een lange periode van warmte en zon hebben we jammer genoeg nog niet mogen beleven. Daarom vandaag in deze blog een zomers lied om ons wat op te fleuren. Als ik aan de zomer denk, dan is Italië hetgeen onmiddellijk in mijn gedachten opkomt. Sinds kindsbeen af is mijn hart aan dat zonnige land verpand. Is het daarom dat mijn ouders mij een Italiaanse naam hebben gegeven? Of is mijn liefde voor Italië juist beïnvloed door mijn naam? Wie zal het zeggen. In elk geval is het voor mij één van de mooiste landen en bijgevolg voor mij de ideale vakantiebestemming. Ook is er heel wat muziek voortgekomen uit dat land. Een voorbeeld hiervan is ‘Voglio una casa’ van Lucilla Galleazi, dat je hier kan beluisteren samen met het ensemble L’Arpeggiata (onder leiding van Christina Pluhar). Een zomers lied uit Umbrië waarin ze haar ideale droomhuis bezingt. Ik wens mezelf en elk van jullie zo’n droomhuis toe. Als je zo’n huis hebt, hoef je zelfs niet meer op vakantie te gaan. Zelfs niet naar ‘la bella Italia’! In zo’n huis is er altijd feest. En altijd schijnt er de zon!

Ik zou een huis willen, een mooi huis
stralend als een ster,
gevuld met zon en met geluk
en boven het dak schijnt de maan
gevuld met gelach en ook met tranen…
Huis, ik droom van je, ik droom zo hartstochtelijk van je…
Diridindindin, Diridindin…

Ik wil een huis voor heel veel mensen
het moet stevig en gastvrij zijn
sterk en warm, eenvoudig en echt
we maken muziek van ’s morgens tot ’s avonds
en poëzie mag er zijn bedje spreiden
onder zo’n dak wil ik wonen
Diridindindin, Diridindin…

Ik wil dat ieder huis bewoond is
en dat niemand meer op straat moet slapen
en als een hond moet bedelen
omdat hij niet meer weet waar naar toe
zoals een beest waarop men spuwt
en niemand, maar dan ook niemand die helpt
Diridindindin, Diridindin…

Ik wil een huis voor jongeren
die niet weten waar mekaar te ontmoeten
en ook voor ouderen: huizen groot genoeg
om te kunnen leven met wie hen aan het hart ligt
betaalbare huizen voor gezinnen,
en waar zonen en dochters geboren kunnen worden.
Diridindindin, Diridindin…

Pastor Gino


vrijdag 5 juli 2024

Petrus en Paulus

We hebben vorige week zaterdag Petrus en Paulus gevierd. In de Kartuizerkerk in Lierde bij Brussel gaat voor het moment tot einde augustus een exposite door van een installatie gemaakt door een vriend artiest, Koen Van Loocke. Hij werd gevraagd om een artistiek werk over Petrus en Paulus te maken. Hij vroeg me enkele informatie over de twee personen, en heeft tenslotte gekozen hun discussie over het geloof als jood of als heiden uit te beelden. Hij heeft daarvoor twee grote kruisen gemaakt, een van Paulus met het kruis als een zwaard, omdat hij door het zwaard werd gedood, en in de vorm van een grote pen omdat hij voorleeft in zijn geschriften. Voor Petrus heeft hij een kruis met zwarte rozen erop geborduurd door mensen uit Oostende, en een klein kind dat hij heeft geboetseerd in het kruis onderaan. Als je goed ziet kan je de twee kruisen herkennen in de foto. De tentoonstelling gaat later naar de Petrus en Paulus kerk in Oostende.
Het feit dat hij de dialoog tussen de twee op deze wijze heeft uitgebeeld is zeer mooi. Elks met hun eigen kruis dat ze dragen, maar ook daarin verbonden. Het daagt ons uit naar de vraag, wat is ons kruis, en hoe is dat met de kruisen van anderen verbonden ?
De tentoonstelling is te bezichtigen elke dag van 10u tot 18u., maar misschien toch voor alle zekerheid eens vooraf natrekken daar het door vrijwilligers wordt opengehouden.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

woensdag 3 juli 2024

Bewonderen

Er is wel elke dag iets om te bewonderen. Gisteren reed ik via de Woluwelaan naar de Leuvensesteenweg toe. Het verkeer was al wat drukker en ik had dus tijd om de bermen met wilde bloemen te bewonderen. Voor het rood licht staan was in dit geval een meevaller.
Tijdens de voorlaatste week van juni vertoefde ik in Midden-Italië voor een cultuurreis. Vanuit Bologna bezochten we elke dag een andere stad of steden. Zo stond voor dag twee Ravenna op het programma. Ruim veertig jaar geleden mocht ik deze stad als eens bezoeken. Ik keek er naar uit om opnieuw de prachtige mozaïeken, parels van het vroege christendom, te mogen bewonderen.
De basilieken van San Vitale en Sant Apollinare blijven indrukwekkend; je weet niet goed welke mozaïek je eerst moet of beter gezegd mag bewonderen. Wat een rijkdom!
Ik nam een foto van een detail: drie boten die de haven uit- of binnenvaren. Het deed me denken aan de apostel Paulus, die verschillende plaatsen aandeed en zo ook aan onze Paulusgemeenschappen: onderweg maar wetend dat er havens zijn waar je welkom bent.

Pastor Chris

©Chris Ruelens

Barrevoets

Loop je wel eens op blote voeten? Gewoon in huis of buiten in het gras of aan zee? Misschien ben je een grote fan of misschien draag je altijd iets aan je voeten. Om ze te beschermen, om ze niet aan de mensen te tonen. Veel mensen lopen nooit zonder schoenen of kousen. Om allerlei redenen. Blote voeten zijn immers kwetsbaar en ergens tegenaan stoten kan pijnlijk zijn. Of nog: ‘mijn kromme tenen, laat ik liever bedekt’. Met blote voeten geven we ons immers letterlijk een beetje bloot. Maar er is nog iets anders: op blote voeten loop je anders, je voelt de achtergrond anders en je wordt je bewuster van je band met de aarde. . Eén van mijn vrienden die bij een bekend polyfonisch koor zingt doet dat steeds barrevoets. Hij wil gegrond zijn, voeling hebben met de aarde. Dan zingt hij ‘beter’ zegt hij. De laatste jaren werd op verscheidene plaatsen een ‘blotevoetenpad’ gecreëerd. Je loopt over zand, boomschors, houten paden, door modder, door water enz. Je vindt ze reeds in elke provincie, onder andere in de Nationale Plantentuin in Meise. Vooral kinderen vinden het superleuk. Maar ook als volwassene kan het een ontdekking zijn. Nu de zomer is aangebroken is het ideaal om het eens uit te proberen. Misschien kom je wel dichter bij Jezus, die ook geen schoenen en kousen droeg…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

dinsdag 25 juni 2024

Hogerop

Onlangs waren we met de verantwoordelijken van de Paulusgemeenschappen op uitstap naar St-Martens-Bodegem. Het Huisje Mostinckx omvat naast het woonhuis ook een hopschuur met heel wat voorwerpen en verwijzingen naar het telen van hop. De streek van Asse, Affligem en Aalst was de oudste hopregio van Vlaanderen. Velden vol hopstaken bepaalden er jarenlang het landschap. Vanaf 1980 kregen de hopboeren het steeds moeilijker. Door de arbeidsintensieve teelt, de internationale concurrentie en de afnemende vraag naar bieren gebrouwen met inlandse hop moesten ze hun activiteiten noodgedwongen stopzetten. Hiermee verdwenen ook de hopvelden uit beeld. Toch wil Asse de hopcultuur levend houden. Tweejaarlijkse zijn er zo de Hopduvelfeesten. Hier bij ons bezoek aan Bodegem, zagen we twee kleine velden. Metershoge palen met lange draden reiken naar de hemel. De hopscheuten volgen ze op natuurlijke wijze, planten groeien immers graag naar boven, naar het licht. Bij het oogsten worden de draden doorgeknipt en kunnen de belletjes op de ranken geplukt worden. Later komen ze terecht in onze betere bieren om hen op smaak te brengen.
 Naar het licht toegroeien en op smaak brengen zijn twee eigenschappen van de hop die ik onthouden hebt en waar we als christenen mee aan de slag kunnen. Nodigde Jezus ons niet uit om kinderen van het licht te zijn en de wereld op smaak te brengen? Als je nog eens een lekker gehopt bier drinkt, herinner je dan die mooie eigenschappen van deze plant.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

maandag 24 juni 2024

Je hebt er maandenlang naar uitgekeken...

Ja hoor, het zomert.
Hoe mooi is het buiten ! Ik rij de laatste tijd veel langs autostrades, maar ook langs kleine weggetjes. Wat een kleurenpracht. Het groen is groener dan ooit en de bloemen aan de kant van de weg stralen in hun volle pracht, de kleuren zijn feller dan ooit tevoren. Het is iets anders dan die roestbruine grasvelden en verdorde bloemen van de laatste jaren.
En weet je wat dat allemaal heeft mogelijk gemaakt? De regen ! Ja, zonder de regen was de grond uitgedroogd en wij misschien ook...
Ik weet het teveel is teveel, wateroverlast wens je niemand toe, het is een grote ellende voor mens en dier.
De grauwe, grijze lucht van de voorbije weken heeft plaatsgemaakt voor een stralende hemel. Toch merkte ik bij mezelf dat die grijze lucht mij niet triestig maakte. Op de foto zie je de grasberm die ik zie als ik de deur uitstap. Zelfs met de grijze lucht gaf het mij een blij gevoel. Wat een verscheidenheid aan bloemetjes en grassoorten, aan tinten van groen en aan kleurrijke bloemen.
Zou het kunnen dat als de hemel in ons leven dicht trekt, als we er zelf even genoeg van hebben, als we geen zin meer hebben, geen energie meer,... 
Zou het kunnen dat er juist dan nog tekentjes van hoop zijn, tekens van nabijheid, tekens van schoonheid, van liefde?
Zou het kunnen dat God ons uitdaagt om voor elkaar zo'n teken te zijn?
Ik wens jou van harte, dat je zo'n tekentjes mag herkennen, dat je zelf zo tekentje bent.
En valt er eens een plensbui, denk dan aan de kleurenpracht en het nieuwe dat komen gaat. 

Pastor Mariette

© Mariette Dhondt

donderdag 20 juni 2024

Een oog nodig?

Op een antiekmarkt in Parijs vond ik een stand met allemaal ogen, sommigen om te spelen, sommigen om echt te gebruiken door diegenen die een oog hebben verloren door een of ander ongeluk.
Een oog nodig? Dan moet je daar zijn. Maar ook diegene die allebei de ogen hebben, hebben soms nood aan een nieuw oog of ogen. De mooiheid in het leven zien. De gerechtigheid zien. Mirakels zien gebeuren. Er zijn zovele dingen die we niet met het blote oog kunnen zien. Maar wat we met het blote oog kunnen zien is ook mooi, als we er een oog voor hebben. Beauty lies in the eye of the beholder, zegt het spreekwoord. (Schoonheid ligt in het oog van diegene die het ziet.)
Laat ons leren met nieuwe ogen de wereld en de mensen te bekijken. Steeds opnieuw bereid om het lijden van de ander “te zien en te voelen” (esplagnizomai in het Grieks), zoals de Barmhartige Samaritaan het deed. De anderen keken weg. Jij ook?

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Gewoon buitengewoon

‘Van het gewone houden maakt je buitengewoon’ (BZN 13 juni 2024)

Wanneer u dit leest, ben ik al enkele dagen op vakantie. Maar ik schreef het natuurlijk al wat eerder, tussen het pakken van mijn valies in. Een welgekomen afwisseling!
Ik ga wel graag op reis maar liefst niet te ver en niet te lang. Het hoeft niet spectaculair te zijn. Want eigenlijk zijn het vaak gewone dingen die de grootste vreugde schenken. Zo behoort een wandeling langs de Woluwebeek en langs de windmolen tot mijn favorieten. Dat geldt ook voor het lezen van een boek, op een rustige plek. Eens afspreken met vrienden, … Ik moet toegeven, eigenlijk sta ik er niet altijd bij stil hoe buitengewoon die dingen zijn. Maar gewone mensen zijn nog buitengewoner! Daarom ben ik dankbaar voor al die gewone mensen die ik in de loop van dit werkjaar mocht ontmoeten. Zij maken een wereld van verschil! Zij zorgen ervoor dat je telkens weer de zonzijde ziet.
Dank U, God, voor die buitengewone mensen!

Pastor Chris

© Pixabay

woensdag 19 juni 2024

Redding nabij

Omdat het er goed toeven is nog een cursiefje rond de zee. Een wandeling langs de vaargeul van de haven en op het staketsel horen daar als vanzelfsprekend bij. Er stond die namiddag behoorlijk wat wind tot grote voldoening van de vele schippers die met hun zeilboot op zee zaten. De voorbije maanden was er weinig gelegenheid geweest. Velen kwamen reeds terug naar de haven gezien de voorspelde regen en het minder goede weer dat in aantocht was. Eén boot zoog echter alle aandacht naar zich toe: deze ‘reddingboot’. De felle kleuren staken af tegen het grijze van het zeewater. Aan boord scheen alles rustig, een paar mensen op het dek die eerder leken na te genieten van een tochtje op het water dan dat ze als drenkeling gered zouden zijn. Gelukkig dacht ik, je wil niet overboord gaan en in het nog koude water terecht komen. En toch overkomt dat zovelen, mensen die hun leven veil hebben voor een nieuwe toekomst en een zee of het kanaal proberen over te steken in gammele boten. Vaak is er geen reddingsboot in de buurt en eindigt het in drama’s. Maar mensen gaan ook wel eens figuurlijk ‘kopje onder’ en hopen op een ‘reddingsboot’ die al of niet toevallig langs komt varen. Maar een eenvoudige ‘reddingsboei’ kan ook al helpen: een onverwacht bezoek, een luisterend oor, een hand op je schouder, zich gezien en erkend voelen. Kleine dingen die maken dat de angstige golven van het leven ons niet overspoelen. Vraag het maar aan Petrus aan wie Jezus de hand reikt als hij dreigt weg te zinken in het woelige water. Geen angst maar vertrouwen dat redding nooit ver af is…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre