woensdag 27 maart 2024

Voor Pilatus

We staan aan de vooravond van bijzondere dagen. Met Witte Donderdag, Goede Vrijdag en Stille Zaterdag beleven we de laatste dagen van Jezus ‘ leven. We kennen ze als het Paastriduüm. Sterke momenten waarin we gedenken, herdenken wat Jezus ons naliet als testament maar ook de pijn en de strijd naar de dood op het kruis toe. Dat laatste brengt me bij de Christuskop in mijn gebedsruimte. Het is een kopie van het Hoofd van de Kromme Christus, de benaming voor het hoofd van Christus, het enige overblijfsel van één van de bijzondere kruisbeelden, die zich in Leuven bevonden. Je vindt het daar in de Sint-Pieterskerk, te Leuven. Het dateert van rond 1200 en zou oorspronkelijk deel uitgemaakt hebben van een kruisafname. In mijn gebedsruimte kreeg het een centrale plaats. Het spotje erop creëert een aparte schaduw op de muur. Strak en onbewogen heeft hij iets van een figuur, die oordeelt, die veroordeelt. Hij laat me deze dagen onwillekeurig aan Pilatus denken die Jezus lot in handen had. Hij zal zijn handen wassen en zijn verantwoordelijkheid niet opnemen maar ontvluchten, hij keert hem de rug toe. Zo wordt een onschuldige aan de dood overgeleverd. De geschiedenis blijft zich herhalen in al die mensen die met of zonder schijnproces ter dood gebracht worden. Als we Jezus nu gedenken, vergeten we dan niet alle onschuldige slachtoffers van vandaag…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

dinsdag 26 maart 2024

Handen

Dit keer geen spreuk van Bond Zonder Naam!

Vorige week was ik met de metro op weg naar het vicariaat voor ‘Bach en Bijbel’. Er stapte een groepje lagere schoolkinderen op, begeleid door twee leerkrachten. Er was niet veel plaats om te zitten maar één meisje kon toch gaan zitten. Aan haar gezichtje kon je zien dat ze pijn had want ze had een wonde aan haar hand. Een klasgenootje/vriendinnetje kwam naast haar staan en hield de hele tijd voorzichtig haar hand vast. Het ontroerde me om dat zorgende gebaar te zien!
Zorgende en nabije handen waren er zondag ook op de ziekennamiddag: een helpende hand bij het uitstappen en binnenkomen, een warme handdruk ter begroeting, … Sommige mensen hadden gevraagd om de ziekenzalving te mogen ontvangen. Het was al een tijd geleden dat ik nog een ziekenzalving had meegemaakt en was dankbaar dat dit nu kon. Het was een intens en biddend moment.
Zorgende, zalvende, nabije handen: ze brengen Gods liefde in praktijk!

Pastor Chris

© Pixabay

donderdag 21 maart 2024

Aardenburg

Morgen is het weer zover. Dan doe ik mijn jaarlijkse bedevaart op de zaterdagnamiddag van het Palmzondagweekend naar Aardenburg voor de uitvoering van de Matthäus Passion door de Nederlandse Bachvereniging. De komende week toeren ze, dit keer voor de vijftigste keer, door Nederland met als hoogtepunt Naarden waar de Passion tijdens het Heilig Triduüm vier keer wordt uitgevoerd voor een uitverkochte kerk. In Nederland is er een echte Passion-gekte, en het religieuze karakter van Bachs meesterwerk komt er goed tot uiting doordat het in een kerk wordt uitgevoerd en niet in een concertzaal. Bovendien wordt er achteraf niet geapplaudisseerd uit respect voor het lijden van Christus. Mensen gaan na de uitvoering gewoon in stilte staan. Elk jaar ontroert dit stuk mij opnieuw tot in mijn diepste binnenste, en bezorgt het mij tal van kippenvelmomenten. Nochtans zijn de teksten van de aria’s vaak nogal zwaar en weerspiegelen ze niet onmiddellijk een eigentijds geloof. Maar de muziek tilt de tekst omhoog en doet je dingen geloven waar je met enkel maar de tekst tal van vragen bij zou kunnen stellen. Neem nu bijvoorbeeld de aria ‘Komm Süsses Kreuz’, hieronder te beluisteren. Het kruis kan je moeilijk iets positiefs noemen, maar eerder een gruwel. En het kruis hoeven we toch niet op te zoeken in ons leven? Het komt wel vanzelf. Hoe kan je dan het kruis ‘zoet’ noemen, zoals de bas in de Matthäus Passion het doet? Misschien is het wel omdat het kruis het ultieme teken van Gods goedheid is. In het kruis ontmoeten wij een zichzelf wegschenkende liefde. Het kruis is het toppunt van liefde. Groter dan dit kan liefde niet zijn. Het kruis, Jezus die zichzelf wegschenkt, is teken van Gods eindeloze goedheid. In het kruis ervaren we bovendien ook dat God dichter gekomen is dan ooit. Hij is mens geworden in Jezus, en Hij heeft dat gedaan tot in de uiterste consequenties, tot in het meest zinloze lijden. Hij is het echte mens-zijn niet uit de weg gegaan. In het kruis zien wij hoezeer God ons mensen nabij is gekomen. En dit biedt troost. Want er is geen lijden zo groot, of God is er reeds geweest. Geen enkel lijden kan ons scheiden van God. Zelfs in het ergste lijden is Hij ons nabij. Ook nu in deze onzekere tijden laat Hij ons niet los. Daarom mogen we dus meegaan met Bach en werkelijk zeggen ‘süsses Kreuz’. Zo zie je dus maar hoe muziek ons kan helpen om dieper binnen te dringen in het mysterie van God. Geloof het of niet, maar ik heb al vaak mogen ervaren dat muziek geloven soms kan vergemakkelijken.

Pastor Gino

dinsdag 19 maart 2024

Parkieten

Je kan er immers niet naast kijken in Brussel: de parkieten die onze groene plekken in de hoofdstad onveilig maken. Ik ben het even gaan opzoeken en Leefmilieu.Brussels schrijft: ‘er broeden 3 verschillende soorten parkieten in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. De Halsbandparkiet, de Grote Alexanderparkiet en de Monniksparkiet. Meestal is het de eerste soort die we zien. Buiten het broedseizoen verzamelen ze elke avond in dezelfde, grote slaapplaatsen. In het Brussels Hoofdstedelijk Gewest zijn er sinds jaren 2 zulke gekende slaapplaatsen: het Elisabethpark in Koekelberg en de Navo-site te Evere. Op beide plaatsen slapen duizenden parkieten bij elkaar.’ Mijn auto weet er van mee te spreken na een avond parkeren rond Simonis. De laatste weken lijken ze hier in de buurt weer zeer actief te zijn en een paar dagen terug zag ik ze zowaar op de grond in onze parochietuin. Tot mijn eigen verwondering kon ik ze tot zo’n 10 meter benaderen en deze foto nemen. Eigenlijk horen ze hier niet thuis. Ooit losgelaten of ontsnapt wisten er een aantal te overleven en bovendien hebben ze geen natuurlijke vijanden. Zo konden ze zich succesvol voortplanten en men vreest zelfs dat ze de inheemse diersoorten zouden verdringen. Leefmilieu Brussel – BIM waakt erover dat dit niet gebeurt. Hoe kleurrijk ze ook zijn, het zijn niet direct mijn vrienden. Ze maken heel wat kabaal en als ze ergens neerstrijken nemen ze de hele omgeving over. Soms herken je dat ook onder mensen. Personen die het hoge woord voeren, alle aandacht opeisen en de anderen tot toehoorders degraderen. Meestal zijn het geen fijne ontmoetingen omdat niemand de kans krijgt nog iets in te brengen. Hoe anders ging Jezus te werk: ‘het geknakte riet zal Hij niet breken, de kwijnende vlaspit niet doven.’ Neen, Hij zal telkens weer vragen: ‘wat verlang je, wat wil je dat Ik voor jou doe?’ Zijn aandacht en zorg gaan uit naar elke mens, in het bijzonder de kleine en de zwakke. Tot zelfs zijn leven geven toe. Binnenkort zijn we daar weer getuige van…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre


zondag 17 maart 2024

Hoop

Vanmorgen (het is zondagavond als ik dit schrijf) had Mark Janssens, presentator van het programma Maestro elke namiddag op Klara, het in de gemeenschapsviering en nadien tijdens de potluck over hoop. Ik wil zijn bijdrage hier niet samenvatten, maar ik hoop wel dat zijn homilie, een waar Paasverhaal, een plaatsje kan krijgen in Kerk en leven…
Hoop, het kleine zusje van geloof en liefde. Echt kwetsbaar. Het is over die kwetsbaarheid van hoop in de gevangenis dat ik het wel wil hebben. De gevangenissen zijn de laatste weken weer veel in het nieuws geweest en zoals dat gaat, meestal met slecht nieuws, want anders kom je niet in het nieuws (behalve natuurlijk in Kerk en leven, altijd goed nieuws)!
Hoop: dat is wachten op het volgende verslag van de Psycho-Sociale Dienst en hopen dat ze gunstig adviseren voor mijn aanvraag om ‘uitgangen’: eens de gevangenis mogen verlaten om op zoek te gaan naar werk of woonst of om gewoon nog eens bij de familie te zijn en eindelijk mijn pasgeboren neefje en nichtje te kunnen zien.
Hoop: dat is wachten op de volgende zitting van de Raadkamer die misschien zal toelaten dat ik mijn voorhechtenis mag verlaten omdat het onderzoek ten einde is; dat is hopen dat de waarborg die mij zal opgelegd worden een bedrag is dat ik of mijn familie kan betalen nu al mijn rekeningen in beslag genomen zijn.
Hoop: dat is bang afwachten of ik het leven buiten terug zal aankunnen nu mijn vrouw en mijn kinderen weg zijn en ik hen niet meer mag zien of contacteren. Hoop: dat is elke dag opnieuw vechten om toch te willen blijven leven, maar niet zeker of ik het ga kunnen.
Hoop: dat is na 37 jaar binnen dankbaar zijn dat er nog mensen zijn die zich voor mij interesseren ondanks alles wat ik gedaan heb. Hoop: dat is stilletjes afwachten of ik nog eens de toelating zal krijgen om naar mijn thuisstad te gaan en daar goedendag zeggen tegen een vriendin en haar twee hondjes nog eens op mijn schoot mogen houden.
Hoop: dat is mezelf niet opgeven en langzaam maar zeker mezelf terug een klein beetje graag gaan zien ondanks de vreselijke dingen die ik gedaan heb.
Hoop: dat is afwachten of mijn vriendin en ik samen nog een leven kunnen uitbouwen en of ik mezelf zal kunnen blijven onder controle houden.
Er is veel hoop in de gevangenis. Die hoop is zeer kwetsbaar. Die hoop is zeer intens. En soms is er eventjes geen hoop. En dan is het weer hopen dat ik ooit terug zal kunnen hopen.
Dat zijn de verhalen die niet in de krant komen. Dat zijn de verhalen die ik mag horen. Meestal luister ik; soms zeg ik iets. Hoop: dat is verwachten dat na de Goede Vrijdag die we nu voelen en meemaken, het ooit terug Pasen mag worden.

Diaken Dirk

© fotolog

vrijdag 15 maart 2024

Wabi-Sabi

Nee, wabi-sabi is geen soort “wasabi” dat je in de sojasaus doet en dan je sushi hierin dipt! Maar het is wel een Japans woord. Het geeft weer hoe een echt spiritueel leven is. Je kan in alle soberheid leven, maar een ding mag kostelijk en dierbaar voor je zijn. Bijvoorbeeld een mooi schilderij, een kleinood, een kunstwerk. Zo wordt in Japan de thee ceremonie in een eenvoudig kleine hut met verschillende mensen gehouden. Het enige dat daar van waarde is is de theekop. Die kop kan meer dan een gouden kelk kosten die men op het altaar gebruikt. Ik heb er ooit een geërfd van een bevriende Japanse dokter die 92 jaar is geworden en elke dag voor het werk zijn eigen kleine thee ceremonie ermee hield.
Op het einde van de theeceremonie is er het moment om die kop even heel voorzichtig in de handen te nemen, vooral zien dat ze niet kan vallen, en te bewonderen van boven tot onder. Maar we hoeven ons niet tot dit soort van culturele expressie te houden. Alles kan zo een waarde voor ons krijgen, en het hoeft niet altijd duur te zijn. Op de foto zie je een mooi kleurrijk bloembladje van een Afrikaanse boom, een mimosa boom, dat ik een tijdje heb bewonderd in mijn kamer. Zelfs in België neem ik graag tijdens een wandeling een bloem, een blaadje, een twijgje, een eikel, in de hand en neem het mee op stap alsof het een compagnon is. Waarderen en genieten van het kleine in de wereld. Tijdens deze vasten worden we uitgenodigd om terug klein te worden als kinderen om zo open te staan voor het wonder van het leven alsof we het voor de eerste keer zien.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

donderdag 14 maart 2024

Bibliotheek

Maandag schreef pastor Mariette over het pakket ‘boeken’ dat onverwachts toch bij haar geraakte.
Het boekenkastje stond al klaar om gevuld te worden. Ik kijk uit naar het Godly Playverhaal ‘de boeken van de Bijbel’. Want ook als verteller is het volop genieten van een verhaal dat je nog niet kent. Op Godly Play staat immers geen leeftijdsgrens!
Ik heb iets met boeken! Die liefde kreeg ik met de paplepel mee. Mijn moeder was een fervente lezeres en gaf het virus door. Eentje waar geen vaccin tegen opgewassen is.
Gisteren trok ik, zoals vaak, naar de bib in Op-Weule, het gemeenschapscentrum in Sint-Lambrechts-Woluwe. Je kan me ook regelmatig terugvinden in de bib van Zaventem. Gelukkig dat er bibliotheken bestaan want zo hoef ik mij geen zorgen te maken over plaatsgebrek en kan ik rustig thrillers en detectives lezen. Niet dat ik geen boek meer koop maar dan meestal voor een spiritueel boek. En als er plaats gemaakt moet worden, is er altijd wel een boek dat ik naar de leeskast kan brengen. Gedeeld leesplezier!

Pastor Chris

© Pixabay

dinsdag 12 maart 2024

Naar boven

Vorige week begonnen de isolatiewerken aan de zolder boven onze gemeenschapskerk.
We droomden er al langer van om deze ruimte te gebruiken met plussers of kinderen van de catechese. Nu is de eerste stap gezet om hier iets moois van te maken. Met een soort verhuislift werden alle materialen via een groot raam naar boven gebracht. Je mag er niet aan denken dat alles langs de trap naar boven zou moeten gebracht worden. Wat een uitvinding zo’n lift. Het brengt ons hogerop zonder al te veel inspanningen. Daar dromen we vaak van: met zo weinig mogelijk moeite ons doel bereiken. Is dat ook van toepassing in ons geloof? Het doet me denken aan de kleine Thérèse van Lisieux die een manier zocht om bij Christus te komen. Ik laat ze zelf aan het woord: ‘Wij leven in de eeuw van de uitvindingen. Tegenwoordig hoef je niet meer de moeite te nemen om de treden van een trap op te klimmen. Bij rijke mensen wordt de trap heel praktisch vervangen door een lift. Ik zou een lift willen vinden om mij op te tillen tot bij Jezus, want ik ben te klein om de ruwe trap van de volmaaktheid te beklimmen. Toen ben ik in de heilige boeken op zoek gegaan naar een aanduiding van die lift.…. En toen heb ik deze woorden gelezen, gekomen uit de mond van de Eeuwige Wijsheid: “Als iemand heel klein is, laat hij dan bij Mij komen” (Spr 9,4).” … Toen ben ik doorgegaan met zoeken, en kijk eens wat ik gevonden heb: “Zoals een moeder haar kind liefkoost, zo zal Ik u troosten. Ik zal u op mijn schoot nemen en u op mijn knieën wiegen!” (Jes 66,13)… De lift, die mij tot in de hemel moet tillen zijn uw armen, o Jezus! Daarvoor hoef ik niet groter te worden, integendeel, ik moet klein blijven, ik moet steeds kleiner worden. O mijn God, U hebt mijn verwachting overtroffen en ik wil uw barmhartigheid bezingen”! (Ps 89,2 ). De Veertigdagentijd is een opgang naar Pasen, de verrijzenis van Christus toe. Wellicht een moeizame weg, maar misschien staat er hier ook een lift voor ons klaar…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

maandag 11 maart 2024

Het zijn de kleine dingen die het doen

Vrijdag zat ik met spanning te wachten. Ik had een afspraak die dag en ik verwachtte een levering van 73 boeken die zouden geleverd worden ten laatste op het moment dat ik moest vertrekken. Helaas, op het moment dat ik moest vertrekken waren de boeken er niet. Wat kregelig ben ik dan toch maar naar mijn afspraak gegaan. Een tegenvaller! Wie weet waar ik het pak zal moeten gaan ophalen? Hopelijk is er niets verkeerd gelopen, zijn ze niet verloren gegaan... Vele doemscenario gedachten schieten door mijn hoofd.
De boeken heb ik nodig voor mijn volgende Godly Play project. Het nieuwe verhaal gaat over 'De boeken van de bijbel'. Wist je dat de bijbel uit een hele bibliotheek van boeken bestaat? Ja hoor, er zitten maar liefst 73 boeken in die bibliotheek. Het boekenrekje is al helemaal af, met dank aan mijn broer (zie je hieronder). De boeken, uit hout gemaakt, komen uit Nederland en daar zat ik dus op te wachten.
's Avonds kreeg ik een berichtje: "Er staat een grote doos voor de deur van je appartement". Wat was ik blij met dat berichtje. Wat lief om mij te verwittigen. Wat mij echter nog meer blij maakte is de inzet van de bezorger. Er woont een bezorger van PostNL enkele blokken verder. Een gezin met heel veel kinderen, die als ik op het terras zit tijdens de zomermaanden heel vriendelijk goedendag zeggen. Omdat ik regelmatig uit Nederland bestel, kende de bezorger mijn naam en wist hij waar ik woon, hij is zo vriendelijk geweest om het pakket voor mijn deur te zetten. Dat verdient een toch wel een  'Mercike'.
Het zijn de kleine dingen die het doen. Het is bereikbaar voor iedereen en er voor kiezen kan de wereld zoveel mooier maken.
Dank je wel lieve bezorger, je hebt mijn dag goed gemaakt.

Pastor Mariette

Work in progress

vrijdag 8 maart 2024

The Zone of Interest

Komende zondag is het weer zover, de oscaruitreikingen. Ik weet niet of je zelf een filmfanaat bent, en of je al dan niet een eigen mening hebt over wie moet winnen. Ikzelf ga graag eens naar de film of hou er wel eens van om op Netflix een film te bekijken (één van de genomineerden voor beste film, Maestro, over Leonard Bernstein, is trouwens op Netflix te zien!), maar ik moet zeggen dat het er meestal niet van komt om naar de bioscoop te trekken. Maar vorige week ben ik toch nog eens gegaan, meer bepaald naar één van de films die in aanmerking komt voor beste film, ‘The Zone of Interest’. De trailer kan je hieronder bekijken. Ik kan enkel maar zeggen dat dit een meesterwerk is, en dat deze film voor mij mag winnen! Eigenlijk kan je beter spreken over een kunstwerk dan over een film. Visueel is deze film prachtig en ook de muziek en de soundscape zijn verbluffend. Het thema is daarentegen ijzingwekkend. De film is gebaseerd op een boek van Martin Amis en vertelt over het gezin van Rudolf Höss. Waar de ene kant van de muur een idyllisch, huiselijk sprookje schetst, vindt aan de andere kant een van de grootste horrors uit de Westerse geschiedenis plaats. In ‘The Zone of Interest’ wonen Rudolf Höss, commandant in Auschwitz, samen met zijn vrouw Hedwig en de kinderen naast het concentratiekamp. Ze doen er alles aan om een ideale wereld te creëren voor zichzelf en hun kinderen. Het is echter een oncomfortabele bubbel waarin de hoofdpersonages niet alleen wegkijken van de gruweldaden aan de overkant van de muur, maar ze ook zelf plannen, uitvoeren en ervan profiteren. Zo paradeert Hedwig bijvoorbeeld met de bontmantel van één van de vermoorde Joodse vrouwen. Constant echter horen ze het gekrijs van de kampbewoners en het draaien van de crematoria. Zo worden ze noodgedwongen geconfronteerd met de vernietiging van zovele mensen, maar ze kijken weg. Ze zien het niet, of althans, willen het niet zien. De film is uitermate confronterend, en is eigenlijk gruwelijk, ofschoon je geen enkele gruweldaad te zien krijgt. Het doet je stilstaan bij tot wat voor erge dingen een mens in staat is. Mij confronteerde het met de vraag hoe vaak ik wegkijk en doe alsof ik het niet gezien heb. Het doet me een beetje denken aan het verhaal van de rijke Lazarus. De arme bedelaar die aan zijn deur zit heeft hij niets misdaan. Maar de grote fout was dat hij weggekeken heeft, en de arme man niet wou zien. Ga dus allen zien naar ‘The Zone of Interest’. Ik verzeker je, het is geen ontspannende film, maar wel een film die je aan het denken zet. Het blijft nog dagen door je hoofd spelen. En dat is wat goede kunst met je doet.

Pastor Gino.


dinsdag 5 maart 2024

BEEKSALA

Deze keer geen diepzinnige beschouwing maar iets over geschiedenis en gezondheid.

Kent u het dorp Roborst? Weet u waar het ligt? Ik had er nog nooit van gehoord. Het is een deelgemeente van Zwalm in Oost-Vlaanderen. Op de laatste zondag van februari ging ik er wandelen met mijn petekind en haar vriend. Het ligt op de Jan de Lichte wandelroute. Een wandeling die overwegend langs akkers en weiden voert en verschillende beken passeert. De streek was (is) bekend voor het kweken van waterkers (cresson) en op het dorpsplein van Roborst vind je dit beeld van de ‘Waterkersplukster’. Het onderschrift zegt ‘Wie de waterkers eert, de ziekte weert’. Dit onderschrift intrigeerde me en dus ben ik wat gaan zoeken op internet. De oude Grieken wisten het al: waterkers is een van de meest bijzondere planten met een weldadig effect op de gezondheid, kortom geneeskrachtig. Ze beschouwden het ook als opwekkend middel. Ook de oude Perzen zagen de witte waterkers als extra energieopwekkend middel en namen het in als ze grote inspanningen moesten verrichten. Het zijn de Romeinen die waterkers niet alleen als geneeskruid zagen maar er ook mee begonnen om het veelvuldig te gebruiken in de keuken. Zij verwerkten waterkers graag in salades. En dat doen wij nog altijd. In Zwalm is nog steeds een professionele kweker van waterkers. Guido Gezelle heeft er zelfs een gedicht overgeschreven: hij noemde het daarin ‘beeksala’, omdat dit de roep was van de Vlaamse waterkersventer in Wallonië. Roborst ligt amper op 15 km van de taalgrens. Ik geef het hier graag mee, geniet ervan en weet als u nog eens waterkers op uw bord krijgt, dat het een groente is met een verre en rijke geschiedenis.

Hier is de man
uit Vlanderlan'
met, om u dienst te doene,
beeksala,
met beeksala, kersoene:
't is 't beste groen, gelooft mij, dat,
van al dat groene is: koopt mij wat
beeksala, beeksala!

Al volgeplukt,
de mande drukt
mij riemvaste op de leden;
beeksala,
vol beeksala, die 'k heden
gewied hebbe in den waterplas,
aan 't werk wanneer 't nog donker was:
beeksala, beeksala!

Met stok in d'hand,
uit Vlanderland,
zo kome ik, en de walen,
beeksala,
die beeksala betalen;
zij krijgen voor parli, parla,
twee soun, twee bondjes beeksala,
beeksala, beeksala!

Van mage en bloed
die krank is moet
om, pille en pot gelaten,
beeksala,
om beeksala, zal 't baten:
zij drijft al de oude dampen uit,
en kocht ge maar nen halven kluit
beeksala, beeksala!

'k Ben uitverkocht,
't is noene errocht;
'k gevoel 't aan mijn geweten:
beeksala,
maar beeksala, om te eten...
al met mijn moegekraaiden hals,
kardoefels doen meer deugd mij als
beeksala, beeksala!

Dan: op en weg,
Adieu, en 'k zeg:
wel moge ulieden allen
beeksala,
mijn' beeksala bevallen!
Zo vare ik voort en kom ter week,
al roepen door de waalse streek:
beeksala, beeksala!


© Guido Vandeperre


maandag 4 maart 2024

Tafelen

We hadden met vrienden afgesproken om samen naar de pas geopende tentoonstelling ‘James Ensor. Maestro’ in Bozar te gaan kijken (nog tot 23 juni). Een kleine, maar zeer fijne tentoonstelling met een honderdtal werken, de meeste afkomstig uit privébezit en dus niet zo dikwijls te zien. In de 3 zaaltjes komt telkens een ander thema aan bod: Christus, muziek en fantasieën.
En Ute zei: ‘Kom toch eerst bij ons lunchen!’ Bezoek ontvangen is altijd fijn en mensen aan tafel uitnodigen om samen iets te eten en te drinken, maakt het nog veel aangenamer. Ja, er komt heel wat bij kijken, maar het heeft iets: wat gaan we nu klaarmaken, mogen de gasten dat, wie koopt wat waar en wanneer, wanneer beginnen we er aan (de avond tevoren), gaan we alles tijdig klaarkrijgen want tussen het einde van de zondagsviering en het aankomstuur van de vrienden zat niet zoveel tijd.
Maar als je dan ziet hoe de vrienden blij zijn nieuwe smaken te ontdekken in het aperitief, als de wijn ‘goed gevonden wordt’ en het menu op veel bijval kan rekenen - als de gasten zelf hun bord nog eens volscheppen, dan weet je het wel zeker? Op dat moment heb je er wel haast nog meer deugd aan dan je gasten.
Ik denk niet dat het toeval is als er in de Bijbel en in de Evangelies zoveel samen wordt gegeten, zelfs het Rijk der Hemelen wordt regelmatig voorgesteld als één grote maaltijd.
Mensen hebben nood aan samen zijn, delen van dezelfde tafel schept een band, gastgever mogen zijn is iets moois, zeker als de gasten laten merken dat het hen bevalt. Zo onderhoud je vriendschappen, je geeft, maar je krijgt nog veel meer terug.
En Ensor, die had blijkbaar meer schrik om zelf gegeten te worden (zie foto). Och arme, maestro!

Diaken Dirk

‘De gevaarlijke koks’ van James Ensor © Dirk Van Erps

vrijdag 1 maart 2024

Blank noch Zwart

Ik geef voor het moment les in Afrika, meer specifiek in het Groot Seminarie Saint Marc in Bangui, Centraal Afrikaanse Republiek. De lessen gaan over de wereld van Oosterse filosofie.
Het is mooi om te zien hoe sommigen gretig zijn naar al die kennis. Er zijn er natuurlijk ook die rustig slapen tijdens de les. En het is niet altijd hun fout want het kan zo heet zijn hier, de ramen staan open (meeste glas is stuk) en er is geen airconditioning. Ook ik moet moeite doen om bij de les te blijven. De geiten en bokken lopen vrij rond het leslokaal en geven hun ongevraagd commentaar bij de les. Laatst was er een kleine wervelstorm juist tijdens de les. Het woestijn zand vloog tot in het lokaal. Les geven in die storm was een unieke ervaring. En een nabije bar laat ook regelmatig goed horen dat het zelfs van ‘s morgens vroeg open is. Microfoon, PowerPoint, slides, niets van dat tijdens de les. Alleen mijn stem, een bord met krijt, en hun aandacht. Back to the basics.
Als je de klasfoto ziet is het precies een document uit de tijd van de kolonisatie. Maar dat is het niet! Ik ben uitgenodigd door hen om er les te geven, en ze appreciëren het ten zeerste. Daarom keken ze ook uit naar die fotoshoot, en hebben er velen hun betere kleren voor aangedaan. Het is fijn dat we in “een nieuwe hemel en een nieuwe aarde” leven waar het verschil tussen blank en zwart niet meer zo sterk gemaakt wordt, en iedereen een kans krijgt om zijn of haar roeping waar te maken.

Pastor Peter

Groot Seminarie Saint Marc in Bangui

donderdag 29 februari 2024

Hoop verzamelen en dan bergen verzetten

Neen, dit keer geen spreuk van Bond Zonder naam, als zou deze in dat rijtje kunnen thuishoren. Deze ‘spreuk’ staat op een wenskaart die ik kocht bij het Liturgisch Centrum De Peerle in Mechelen. De kaart is er eentje uit een reeks met de naam: ‘veronzinsels’. Tussen haakjes: ondertussen zag ik dat er leuke koffiemokken zijn in dezelfde reeks.
In deze tijden van oorlog en geweld, dreiging, radicalisering, … is het niet zo evident om ‘hoop te verzamelen’. Ook niet in de Kerk, zoals pastor Guido gisteren aanhaalde. En de sombere februarimaand met zoveel regen maakte het er niet beter op. Je zou van minder depressief worden.
En toch is ‘hoop verzamelen’ mogelijk. Al zijn het zeker niet altijd grote dingen die daarvoor zorgen. En het zijn ook niet altijd ‘bergen die we verzetten’. Regelmatig zullen we ons moeten tevreden stellen met een ‘bergje’.
Zondag moest ik nog een artikel schrijven voor Kerk en leven. Mijn wandeling was voor daarna. De zon was al wat verdwenen achter de wolken maar ik heb genoten van al het tere groen dat al tevoorschijn komt. Hier en daar staat al een struik in bloei. Ik wandelde, zoals vaak, langs de Woluwe. Het pad lag er op sommige plaatsen modderig bij. Af en toe was het slalommen en dat zorgde voor een groet en een lach bij het kruisen van andere wandelaars. Voor mij was dit alles voldoende reden om weer ‘hoop te verzamelen’. Tijdens de wandeling stuurde een vriendin nog een foto door van perken met narcissen in bloei. Ik beklom met een dankbaar hart terug ‘de berg’ op naar bij mij thuis.

Pastor Chris

© Chris Ruelens

woensdag 28 februari 2024

Eenheid in verscheidenheid

Afgelopen dagen (19 en 20 februari) waren we met alle benoemden van de Brusselse Kerk, uitgenodigd door onze aartsbisschop Luc Terlinden, om op recollectie (bezinningsdagen) te gaan in Banneux. Wellicht bent u daar al op bedevaart geweest in de voorbije jaren. Vaak bruist het er van het pelgrimsleven maar midden februari lijkt het wat verlaten. Die verlatenheid hadden we net nodig om met zo’n honderd pastores ons twee dagen terug te trekken om dichter bij God en bij elkaar te komen. Het is een heel eind rijden vanuit de hoofdstad maar net dat zorgde dat we een beetje een ‘woestijnervaring’ mochten beleven en even het werk en de drukte van de stad achter ons laten. Het deed deugd om als broeders en zusters deze tijd samen door te brengen. Het is enerzijds wat confronterend om te zien hoe klein de groep van de Nederlandstalige pastores geworden is en anderzijds is heel de wereld er aanwezig: collega’s uit Zuid-Amerika (Guatemala, Brazilië en andere), Afrika in al zijn rijkdom (Congo, Rwanda, Kameroen), het Midden-Oosten met Syrië en Libanon en velen uit Oost-Europa, zoals Oekraïne, Polen en Roemenië. Wat een rijkdom! Heel de wereld lijkt samen te komen in onze Brusselse Kerk. Eenheid in al haar verscheidenheid. Een gesprek met een collega uit Libanon wierp, binnen de huidige context van de oorlog in Israël, een nieuw licht op het geheel. Het is soms confronterend en tegelijk zeer hoopvol, te luisteren naar mensen die hun geloof al langere tijd beleven in soms moeilijke omstandigheden. De kerk leeft, misschien nog het meest waar ze in de verdrukking is gekomen. Dan komt haar ware kracht aan het licht: ‘en toch’. Telkens nemen christenen het evangelie op als bron van hun handelen en spreken. Het verhaal van Jezus blijft verder gaan, met nieuwe dynamieken, in nieuwe vormen. Dat geeft hoop en die kunnen we meer dan ooit gebruiken…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

donderdag 22 februari 2024

In de schaduw van een boom

Vandaag, 23 februari, is het de geboortedag van één van ’s werelds grootste componisten: Georg Friedrich Händel. Hij werd geboren in hetzelfde jaar als Bach (1685) en kan zonder twijfel gezien worden als één van de belangrijkste barokcomponisten. Een ideale dag dus om even stil te staan bij één van zijn bekendste aria’s ‘Ombra mai fu’, ook wel het ‘Largo van Händel’ genoemd. Het komt uit de opera Serse, en in deze aria bezingt koning Xerxes zijn liefde voor de schaduw van een plataan. ‘Nooit was een schaduw van een boom zo heerlijk...’, klinkt het er. In deze grijze dagen is er echter weinig schaduw van bomen te bespeuren, en kan je slechts smachtend uitzien naar zonnige dagen waarbij de schaduw van een boom een zalige plek kan zijn om te rusten, elkaar te treffen, het glas te heffen, … Ook in de Bijbel wordt de schaduw van een boom verheerlijkt (Hosea 4, 13). Bijbels gezien heeft de schaduw vaak de betekenis van bescherming (Psalm 121, 5). In deze tijd waar de zon zich maar weinig laat zien hoeven we echter niet verstoken te blijven van schaduwplekken. Misschien kunnen we wel zelf voor elkaar dergelijke schaduwplekken creëren, elkaar beschutting geven, elkaar plekken en momenten aanbieden om tot rust te komen, om op verhaal te komen. En misschien kan het lied van Händel zelf zo’n schaduwplek zijn, hier gezongen door contratenor Franco Fagioli. Trouwens, wie geen genoeg kan krijgen van dit lied kan van eind maart tot begin mei terecht in de Opera van Antwerpen of Gent waar choreograaf Alain Platel en beeldend kunstenares Berlinde De Bruyckere zich in de voorstelling Ombra laten inspireren door de schaduw van een boom. Genoeg voedsel dus om te vertoeven in de schaduw van een boom in afwachting van de zon die komen gaat.

Pastor Gino


dinsdag 20 februari 2024

Baken

Is het je ook al overkomen dat je ergens aan een kust een vuurtoren ziet en je denkt: ‘daar wil ik naar toe’? Vaak is het een heel eind stappen om de bewuste plek te bereiken. Zo’n toren staat immers op één of andere verder gelegen landpunt of boven de kliffen aan de zee of op het einde van een staketsel zoals hier in Oostende. Sommigen staan op beroemde of beruchte plaatsen zoals in Finisterre op het einde van de Compostellaweg. Welke de plek ook is, hij werd gebouwd om schepen en schippers op een veilige manier een nabij gelegen haven te laten bereiken. Zoals de naam het zegt werd er oorspronkelijk licht gemaakt door een groot vuur aan te steken bovenop de toren maar sinds de komst van de elektriciteit werd het vuur vervangen door lampen. Van zodra de duisternis invalt zie je hoe zijn krachtige lichtbundels de nacht doorklieven. Het is een baken voor al wie zijn weg zoek naar een veilige plek. Op onze levensweg hebben we ook zo’n bakens nodig die ons de goede richting wijzen. Meestal staan we op onze autonomie, we willen op eigen benen staan en dat is ook goed, maar het is ook goed een ‘meester’, een ‘gids’, een broer of zus te hebben die ons wegwijs maakt in ons leven, in ons geloof. Zulke mensen kunnen we ‘wegwijzers’ noemen: goede vrienden, geloofsgenoten, geestelijke begeleider,… Is geloven niet juist, zich toevertrouwen, erkennen dat je zelf niet alles kan en weet. Het is goed, de geloofservaring van anderen vóór ons te lezen. De veertigdagentijd is een uitgelezen tijd om daar aandacht voor te hebben.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre


maandag 19 februari 2024

Bernadette Soubirous

Op 18 februari viert de Kerk de feestdag van de H. Bernadette Soubirous, precies een week na de feestdag van OLV van Lourdes op 11 februari, de verjaardag van de eerste verschijning van Maria aan Bernadette aan de grot van Massabielle in 1858.
Ik heb me sinds onze diocesane bedevaart naar Lourdes van augustus vorig jaar iets meer geïnteresseerd in het leven van de H. Bernadette. Wat me sterk raakt in haar is de armoede (of misschien beter uitgedrukt: de afwezigheid van opzichtige rijkdom) in haar leven; de ‘angst’ of het onbegrip dat ze aanvankelijk voelt als ze zich aangekeken voelt door Aquinò, de naam die ze aan de mooie dame gaf; maar ook de ontvankelijkheid voor de boodschap. En dan na de verschijningen, haar getuigenis met rustige standvastigheid over hetgeen ze ervaren heeft. Nooit iets méér verteld dan wat er gebeurd is, iedereen die haar iets anders in de mond wou leggen, duidelijk tegengesproken. Maar blijven aandringen dat zou gebeuren wat Aquinò haar gevraagd heeft: dat men een kapel zou bouwen. En bidden, blijven bidden.
In dit alles zie ik een grote gelijkenis met het leven van Maria zelf zoals verteld in de Evangelies van Mattheüs en Lucas: het onbegrip: zo zei ze tegen de engel ‘hoe moet dit met mij geschieden, daar ik geen man beken’; het toch durven en kunnen ‘ja zeggen’; de lofprijzing in het Magnificat (ge moet dat zelf eens lezen, dat is allesbehalve ‘vrome prietpraat’ – misschien schrijf ik daar ooit nog iets over); het bewaren van alles in haar hart.
Maar zowel Bernadette als Maria leren ons dat het niet om hen gaat, maar om het Rijk Gods zoals Jezus het heeft aangekondigd.
Ik denk dat in deze vastentijd Bernadette en Maria voor ons voorbeelden kunnen zijn om een weg te tonen die leiden kan tot een innigere verbondenheid met Jezus, de Vader en Zijn mensen. Ik wens het u allen zeer graag toe.

Diaken Dirk

Bernadette aan de Lourdesgrot van Is Molas, Sardinië 

© Dirk Van Erps

donderdag 15 februari 2024

Mijmeringen

Deze foto die ik laatst op Facebook vond heeft mijn aandacht getrokken. Het deed me terugdenken aan toen ik klein was en met broers en zussen op het strand van Blankenberge elk jaar in de zomer weer mochten zandkastelen bouwen.
Maar dit jongetje heeft een groots project opgezet met, zoals ik het begrijp, God de Vader, omringt door vele mensen die zich allen verbonden weten met de figuur in het midden, waarschijnlijk Jezus. Hoe mooi is die gedachte… En weten dat straks het water terug opkomt en het hele kasteel in de zee zal verdwijnen.
Sommige van de kleine figuurtjes kijken naar buiten en anderen naar binnen. Zo is ons religieus leven ook, verbonden met God en Jezus, maar ook gericht op de buitenwereld. Beide zijn belangrijk, contemplatie en actie, ora et labora. Met de vasten geven we wat meer aandacht aan ons gebedsleven, maar toch steeds in verbondenheid met anderen, speciaal de minderbedeelden in de maatschappij.

Pastor Peter

Tevredenheid

‘Ken jij het geheim van tevredenheid?’ (BZN februari 2024)

Er zijn zo van die dagen dat ik de indruk heb dat dit wel altijd een geheim zal blijven. Er staan verschillende punten op de agenda maar ik slaag er niet in ze allemaal af te werken. Het huishoudelijk werk zou gerust wat meer tijd mogen krijgen. Enz. Maar zeuren over wat niet is of niet lukt zoals ik het graag zou hebben, zal zeker niet bijdragen tot een grotere tevredenheid, integendeel. En ik zou liefst een lachend gezichtje aanvinken op mijn ‘evaluatiekaart’.
Eén van de voorbije dagen stond er op de Missiekalender: ‘Je hoeft niet perfect te zijn’ (of iets in die aard. Misschien zit daarin wel het geheim van tevredenheid: wat milder zijn voor jezelf. Maar ik denk dat het nog verder gaat. Wat ik kan en mag doen voor een ander geeft zoveel meer tevredenheid. Mijn blik voldoende van richting veranderen onthult het geheim wat verder.
Tijdens deze vastenperiode spreken de Bijbellezingen, zeker die uit het Oude Testament, over Gods verbond met zijn volk, toen en nu. Telkens opnieuw heeft Hij geduld en schenkt Hij nieuwe kansen. In Gods liefde mogen geloven: een gave, een geschenk! Waarom zou het me dan ontbreken aan tevredenheid?

Pastor Chris

© Pixabay

woensdag 14 februari 2024

Ieder huisje heeft zijn kruisje

Af en toe tijd kom ik nog eens in Mechelen en dan maak ik steeds van de gelegenheid gebruik om het Liturgisch Centrum De Peerle binnen te gaan. Ik sla er dan mijn voorraad kaarten in voor verjaardagen, geboorten, rouwbetuigingen en andere momenten. Ik kijk eens welke boeken er recent verschenen en koop er soms ook een kruisje voor één of andere gelegenheid. Je vindt ze in allerlei maten en materialen. Er zijn er voor misdienaars, voor doopsel, voor huwenden enz., bijna voor elk wat wils. Ze hangen mooi uitgestald op een bord zodat je rustig kan kiezen welk je zou kopen. In het leven kan je echter niet kiezen welk kruis op je weg komt. Vroeg of laat lopen we er tegen aan, niemand ontkomt eraan. De volksmond zegt het terecht: ‘ieder huisje heeft zijn kruisje’. Of op een andere manier verwoord met het citaat van de Jezuïet Jan Koenot bij het houten kruis van kunstenaar Luc Hoenraet in de tuin van de Oude Abdij van Drongen: “Wie omwegen maakt om aan het kruis voorbij te gaan loopt gevaar ook aan het leven voorbij te gaan. Wie in zijn eigen leven de werkelijkheid van zijn eigen kruis aanvaardt, geraakt stilaan voorbij aan het kruis in het Leven.” Bij het begin van deze veertigdagentijd laten we ons tekenen met een askruisje. Het is vluchtig maar we drukken er onze bereidheid mee uit dat we anders willen gaan leven, dichter bij God, bij de naaste en bij onszelf. Als we daarbij een kruis tegen komen, laten we er dan niet van weglopen maar het samen dragen.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

maandag 12 februari 2024

In mijnen / onzen tijd...

In mijnen / onzen tijd... een zin die probeer te vermijden. Op familiefeesten gingen de gesprekken  dikwijls over hoe goed het vroeger was en hoe de jeugd niet meer was wat ze geweest was. In hun tijd hadden ze tenminste nog... en dan kwam meestal een hele opsomming. Ik werd er niet vrolijk van. Dan dacht ik bij mezelf: heb je tenminste al geprobeerd om naar de jeugd te luisteren, te kijken waar ze wel mee bezig zijn, hoe ze op hun manier bouwen aan een toekomst,...?
In de missiekalender las ik onlangs: Jonge mensen vinden veertigers oud. Ouderen vinden vijftigers jong. Oud of jong zijn heeft niets met leeftijd te maken. Zo kan ik je vertellen dat mijn vader op zijn negentigste nog jong was omdat hij open stond voor zijn kleinkinderen. Hij had interesse in waar ze mee bezig waren. Elke week reed hij rond in het dorp om enkele dames op te halen om naar de kaartnamiddag bij Okra te gaan. Zo kwamen die mensen ook nog een buiten. Om bereikbaar te zijn of om hulp te vragen heeft hij zelfs op zijn negentigste leren werken met een senioren gsm. Oplossingen zoeken voor de situatie waar je voor staat, beter dan te zeuren hoe erg het is voor oudere mensen. Dat is jong zijn.
Jong of oud zijn heeft te maken met open zijn van geest, gericht zijn op de bredere gemeenschap, gericht zijn op de andere, gericht zijn op de 'Andere', op God. Is dit niet de rode draad die doorheen het ganse evangelie loopt?
Laten wij tijdens de veertigdagentijd misschien eens die rode draad opzoeken. Ik ben er zeker van dat we ons veel gelukkiger zullen voelen.

Pastor Mariette

donderdag 8 februari 2024

Traag door Brussel

Al van jongsaf aan ben ik een grote fan van de boeken van Eric de Kuyper. Hij is in Brussel geboren, studeerde aan het huidige RITCS, was producer bij de toenmalige BRT voor de filmaankopen, regisseerde, acteerde, gaf les, maar bovenal was en is hij schrijver. Hoe heb ik genoten van zijn autobiografische boeken zoals ‘Aan zee’, ‘De hoed van tante Jeannot’ of ‘Grand hotel solitude’. Op eenvoudige maar zo sprekende wijze vertelde hij er over zijn jeugdjaren. En hoera, na lang wachten verscheen vorige week nog eens een boek van hem onder de titel ‘Kijk! Daar, kijk! Traag door Brussel’. Na verschillende jaren gewoond te hebben in Frankrijk, Nederland en Duitsland woont de Kuyper sinds enkele jaren immers terug in Brussel en herontdekt hij de stad. En hij geeft toe dat je in deze stad vaak je ogen moet sluiten voor de verloedering en de lelijkheid, maar als je je oefent om traag door de stad te gaan, dan merk je voortdurend nieuwe dingen, aldus de Kuyper. Want zijn liefde voor de stad kan hij niet onder stoelen of banken steken. Maar om tussen de lelijke zaken mooie details te zien, moet je als het ware een oog voor het schone hebben. En dat heeft de Kuyper al zijn hele leven. In een interview met De Standaard twee jaar geleden naar aanleiding van zijn tachtigste verjaardag zegt hij dat hij dit van zijn moeder geleerd heeft. Zij kon elke dag verwonderd zijn en riep dan uit “Wat is het licht mooi vandaag!” of “Wat ruikt het hier lekker.” Over die verwondering gaat ook dit nieuwe boek ‘Kijk! Daar kijk!’. Ik heb het laatste boek van de Kuyper nog niet kunnen uitlezen, zit nog maar aan het begin, maar nu al weet ik dat het opnieuw smullen is! En hopelijk helpt het mij om wat trager door onze stad te lopen, in plaats van gejaagd van hot naar her. Want het is pas door de traagheid dat je de schoonheid opmerkt. Zo is het trouwens ook met God, die trouwens zoveel te maken heeft met Schoonheid. Wie gejaagd door het leven gaat kan Hem moeilijk ontmoeten. Traagheid in het leven is een betere modus om God/Schoonheid op het spoor te komen. Misschien kan de komende veertigdagentijd mij hier wat bij helpen.

Pastor Gino.

woensdag 7 februari 2024

Kiemkracht

Op één van de verdiepingen in het MAS (Museum aan de Stroom), in Antwerpen hangt een hele wand vol met bordjes van straten en pleinen die op één of andere manier met onze voeding te maken hebben. Alles wat er in verband mee staat passeert de revue: van grondstoffen, over dieren tot beroepen toe. Het had iets amusant om de hele muur te bekijken en te ontdekken welke straatnamen Groot-Antwerpen rijk is. Als ik dit schrijf zijn de eerste blokkades van landbouwers opgericht in ons land en is een groot deel van het avondnieuws aan de situatie van de boeren gewijd. Dit cursiefje is niet de plaats om positie te kiezen in dit moeilijke debat maar met straatnamen als ‘koren’, ‘rogge’, ‘bakker’, ‘graan’, ‘oogst’, ‘kaas’, ‘varken’ weet je dat ons leven vasthangt aan dingen die onze aarde voortbrengt en dit dankzij mensen die er al of niet hun levenswerk van maken. Vanzelf komt er geen brood op de plank, iemand zal er moeten voor zorgen. Ooit ging ik een week meehelpen tijdens de oogst op een boerderij. Deze en andere ervaringen bij mijn Franse vrienden in de Tarn, waar twee gezinnen op een boerderij wonen en werken, maakten dat ik met veel respect en bewondering naar mensen in de landbouw kijk. Ik merkte dat het vaak ook gelovige mensen zijn. Urenlang alleen op een tractor op het veld, heb je veel tijd om stil te staan bij de dingen. Steeds afhankelijk zijn van weer en klimaat maakt dat je beseft dat jij niet alles zelf in handen hebt. Je moet ook geloven in de kiemkracht van het zaad, anders begin je zelfs niet te zaaien, en wie moet er dan oogsten? Hoe vaak Jezus vertelt niet over zaaien, oogsten? “Met het koninkrijk van God gaat het als met iemand die zaad op zijn land heeft gestrooid. Hij slaapt en waakt, nacht na nacht en dag na dag, en het zaad ontkiemt en schiet op, zonder dat hij weet hoe.” zei Hij ergens. Hoe dit hele landbouwvraagstuk opgelost moet worden weet ik niet maar dat het zaad telkens weer zal ontkiemen is een hele geruststelling…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

maandag 5 februari 2024

Winterbanden

Het is bij ons thuis al een paar maal een thema van discussie geweest, maar winterbanden hebben we niet. Ik ben een vaste pleitbezorger dat het hier bij ons niet meer nodig is om nog winterbanden te kopen, te stockeren, te wisselen. Ute en Joachim denken er anders over. Voorlopig ben ik nog ‘aan de winnende hand’. We zullen zien.
Maar de ganse vorige week was ik in Nokia, een verloren stadje in de omgeving van Tampere, zo’n 180 km ten noorden van Helsinki (Finland). Ik was daar met een ganse ploeg collega’s in opdracht van de Europese Commissie, vergezeld door collega’s van de Finse concurrentieautoriteit, om bij Nokian Tyres op zoek te gaan naar bewijzen van de eventuele deelname van Nokian aan een prijskartel met andere bandenproducenten – ja, er waren zes ploegen onderweg in gans Europa, maar wij zaten het hoogst, te midden van sneeuw en ijs. En in februari zit gans Finland nog onder de sneeuw, de straten ook. En neen, zout strooien ze daar niet. Daarvoor is het te koud, maar wel steentjes strooien en de sneeuw en het ijs regelmatig afschrapen.
En in zo’n weer, wel dan ben je blij dat je winterbanden gemonteerd hebt. En – daar is iedereen het in de bandenindustrie over eens – Nokian winterbanden zijn de beste; zeker die met noppen eronder (die zijn bij ons zelfs verboden!) Op die manier verkoopt Nokian niet enkel banden, maar veiligheid – geborgenheid – vertrouwen – zekerheid. En ja, dat heeft een prijs die de consumenten duidelijk bereid zijn te betalen.
Veiligheid, geborgenheid, vertrouwen, zekerheid. Dit zijn belangrijke waarden, die neem je best au serieux. En in sneeuw en ijs, dan kan je op Nokian Tyres rekenen. En bij ons, wel, wij kunnen vast en zeker op onze God rekenen, Hij is nog betrouwbaarder dan een vierseizoensband!

Diaken Dirk

vrijdag 2 februari 2024

Lichtmis

Vandaag vieren we Lichtmis, en herdenken we het feit dat we als gedoopten onszelf elke dag weer aan God opdragen. En dat is niet alleen zo voor Katholieken, maar voor alle christenen. Het was dan ook een mooie ervaring toen we met vele parochianen van Anderlecht op bezoek waren bij onze Orthodoxe broeders en zusters voor een vespergebed tijdens de week van eenheid van de Christelijke Kerken.
Op het einde van het gebed vertelde de priester dat ze de gewoonte hebben om dan heilige zalf aan te brengen in de handen van de gelovigen. Dat zou een mooi gebaar zijn ook voor onze gebedsbijeenkomsten wanneer er geen communie is. We kennen dit gebaar wel met de ziekenzalving, en we zullen dat weer op 10 maart doen voor alle parochianen van Anderlecht in St. Jozef kerk, maar het zou dus ook op andere momenten zinvol kunnen zijn, bijvoorbeeld bij de herdenking van onze doopgeloften.
Na de koffiepauze hebben we dan nog wat samen in een kring gezeten om wat vragen te kunnen stellen aan de priester en zijn vrouw. Wat ik daarvan onthouden heb is dat om priester te worden men eerst moet getrouwd zijn. Wat een tegenstelling met de katholieke kerk waar men juist niet getrouwd mag zijn om priester te worden! Er zijn echter uitzondering bij ons. Ook de Orthodoxen kennen uitzonderingen, want hun bisschoppen zijn alleen zij die niet getrouwd maar wel priester zijn.
De oecumene helpt ons onze wereld te verbreden en ons verbonden te voelen met alle Christenen. Met Lichtmis worden er kaarsjes gezegend en aangestoken. In een Orthodoxe kerk worden ook vele kaarsjes gebrand voor iconen. Laten we ook zo vanavond speciaal een kaarsje voor ons huisaltaar thuis aansteken voor alle Christenen in de wereld, want nog velen worden vervolgd omwille van hun geloof.

Pastor Peter

donderdag 1 februari 2024

Kunnen

‘Ik kan, jij kan, wij kunnen.’ (BZN 29 januari 2024)

Vorige zaterdagvoormiddag was ik op het startmoment van Broederlijk Delen in Brussel.
Als inleiding op het thema kregen we de vraag iets te noemen dat we gedaan hadden of meegemaakt hadden wat we absoluut niet alleen konden doen. De meesten antwoordden: met familie of vrienden samenkomen, samen vieren. Er is veel dat je alleen kan doen of soms moet doen.
Maar ‘samen’ kunnen we zoveel meer. Zo is het thema voor de campagne van Broederlijk Delen: ‘Samen voor rechtvaardigheid werkt aanstekelijk’.
Samen kunnen we werken aan toekomst voor mensen dichtbij en mensen verder weg.
Zo lezen we in het evangelie dat Jezus bij het begin van zijn openbaar leven zijn leerlingen roept. Hij denkt niet: ‘Ik kan het wel alleen’. Toen en nu kan Gods Blijde Boodschap maar verkondigd en gedaan worden door verbondenheid van mensen.
Misschien vraagt u zich af wat de foto met dit alle te maken heeft. Bij de oud-leiding van de Chiro hebben we allen een ‘naam, een totem’. U raadt dus zeker welke de mijne is. Maar ik kan met veel verwondering kijken naar een colonne mieren die samenwerkt.

Pastor Chris

© Pixabay

woensdag 31 januari 2024

Dit is mijn huis

Vandaag is het al de laatste dag van januari en dat is voor allen die Don Bosco genegen zijn, een feestelijke dag en dus wil ik wat over hem schrijven. In 2010 trokken we met zo’n 300 misdienaars uit Vlaanderen en Brussel naar de grote misdienaarsbedevaart in Rome. Op de heenreis deden we ook Turijn en Assisi aan. Don Bosco en Franciscus waren meer dan een bezoek waar. Zo kwamen we nabij Turijn, in Castelnuovo d’Asti op de Colle Don Bosco waar Giovanni Bosco geboren werd. We bezochten er zijn geboortehuis en het museum. ‘Questa è la mia casa’, dit is mijn huis. Het staat er duidelijk en eenvoudig op de muur van het huis. Zijn vader stierf toen hij nog geen twee jaar oud was. Een harde tijd voor zijn mama en zijn twee broers. Maar de warmte en het grote hart van moeder waren van onschatbare waarde voor de verdere weg van Giovanni. Wat hij thuis ontving wilde hij doorgeven aan jongeren. Hij vroeg zelfs zijn moeder mee naar Turijn en samen zullen ze tien jaar zorg dragen voor ontelbare jonge mensen. ‘Questa è la mia casa’ werd ook voor hen realiteit. Bij Don Bosco vonden ze een thuis. Tot op vandaag gaat zijn werk verder over heel wereld. Meer dan ooit zijn jongeren op zoek naar een thuis, een plek, waar er naar hen geluisterd wordt, waar ze veilig kunnen opgroeien, waar ze kansen krijgen. Don Bosco wees onze Kerk een weg, laten we hem niet links liggen, opdat elke mens een thuis mag vinden…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

maandag 29 januari 2024

Waar heb jij deugd aan?

Vlaamse filmpjes, wie kent ze niet? Verschillende generaties hebben ze verslonden. Zaterdag werd er mij nog eentje in de handen gestopt en ik heb er deugd aan gehad om het te lezen. Het was niet zomaar eentje, het was in het kader van een Godly Play verhaal over Don Bosco. De man die het opnam voor de arme, aan hun lot overgelaten kinderen. Hij gaf hen een thuis, een ruimte om te spelen en ravotten, vertelde ze verhalen over Jezus, en zorgde dat ze een beroep konden leren. Het gaf mij een zekere verbondenheid met Don Bosco. Zijn liefde voor de kinderen en dat hij ook graag verhalen over Jezus vertelde trof mij. Mij verbonden voelen met iemand, dat is nog zoiets waar ik heel veel deugd aan heb.
Verbondenheid met mensen die eenzelfde doel voor ogen hebben. Samen zoeken hoe we ons doel  kunnen waar maken. Dit mocht ik vorige week meemaken tijdens enkele vergaderingen. Ja, ik mag het zeggen, de Brusselse kerk werkt hard en zoekt naar wegen om de Blijde Boodschap zo goed en zo dicht mogelijk bij de mensen te brengen. Dat samen zoeken schept een band en dat maakt mij gelukkig. 
Dit wens ik je deze week toe: dat je enkele dingen mag ontdekken waar je deugd aan hebt, wat jou blij maakt.

Pastor Mariette

© Mariette Dhondt

vrijdag 26 januari 2024

Hoeveel warmte straalt jouw huis uit?

De Stad Brussel heeft deze week een kaart online geplaatst waarop iedereen kan zien hoeveel warmte zijn huis verliest ( http://www.brussel.be/luchtthermografie ). Het helpt zowel de stad Brussel als haar inwoners om het warmteverlies in onze gebouwen aan te pakken en zo te zien hoe we beter kunnen isoleren. Misschien heb je er zelf al eens naar gekeken omdat je wellicht benieuwd bent hoe het met jouw woning gesteld is. Voor een woning is het natuurlijk niet goed dat teveel warmte door muren en ramen verdwijnt. Maar voor een mens daarentegen is misschien wel juist het omgekeerde belangrijk, namelijk dat we best zoveel mogelijk warmte uitstralen. Ik moest eraan denken toen ik deze week ’s morgens iemand vriendelijk met een goeiedag begroette, maar werd beantwoord met een norse blik en wat gemor, en zonder opkijken bleef hij naar zijn smartphone staren. Misschien had die persoon wel van alles aan zijn hoofd, maar toch zette deze reactie een beetje een domper op het begin van mijn dag. Soms heb ik de indruk dat we toch nog wat warmer met elkaar kunnen omgaan. Ik werd in deze gedachte bevestigd toen ik gisteren las dat de meest ongelukkige Vlamingen in Machelen wonen. Vlakbij dus! Mensen zijn er bang voor elkaar en zeggen met moeite goeiedag als ze mekaar op straat zien. Ze steken nog liever de straat over. Nochtans een kleine moeite, en het geeft een heel andere kleur aan het leven. Op vlak van energie kunnen we er dus best wel voor zorgen dat onze woning niet teveel warmte verliest. Maar figuurlijk gezien droom ik ervan dat al onze huizen en heel onze stad bloedrood kleurt, bloedrood van de warmte die we naar elkaar uitstralen. Is dat ook niet een beetje het Rijk Gods waar Jezus over spreekt? En dat Rijk Gods begint met kleine dingen, zoals dat verhaal over het mosterdzaadje ons leert.

Pastor Gino.

© Nieuwsblad

woensdag 24 januari 2024

Vredesduif

Twintig jaar terug was ik in Assisi met een groep jongeren van de Grijze Kat uit Antwerpen.
Met twee busjes reden we naar één van de mooiste plekken in Italië, op zoek naar de figuur en de geest van Franciscus. Op één van de vele plaatsen die we aandeden was er dit beeld van Franciscus. Niet bepaald het mooiste beeld van deze heilige maar er was iets bijzonders: in de mand die de heilige in zijn handen hield zat een duif. Rustig, half ingedommeld had ze haar plaatsje gevonden. Op korte afstand nog een paar concurrenten die hetzelfde plaatsje wellicht ook ambieerden. Ze leek niet van plan het af te staan. Van daar kon ze de passerende bedevaarders en toeristen veilig gadeslaan. Je liep er bijna aan voorbij. Nog op andere plaatsen, zoals boven op de Monte Subasio aan de Carceri, zagen we mooie witte duiven. Zo’n duif werd een symbool voor de vrede, naar het verhaal van de ark van Noah waarin ze met een olijftakje het einde van de zondvloed aankondigt. Vandaag is deze vrede veraf en zoekt de vredesduif veiliger oorden op zoals deze in de veilige handen van Franciscus. Op een afstand toekijkend welke chaos mensen er van kunnen maken. Wanneer zal ze weer onbezorgd kunnen vliegen, daar waar nu de verwoesting zaaiende bommen overkomen? Over de hoofden van mensen die naar haar uitkijken en die mekaar de hand willen reiken? Niemand kan het zeggen, maar ooit komt die dag, hij is niet tegen te houden. Ik kijk er naar uit…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

maandag 22 januari 2024

Melancholie tot kunst verheffen

Ute en ik waren vrijdag en zaterdag in Neuss (bij Düsseldorf in Duitsland) om er naar twee tentoonstellingen te gaan kijken. Over ons bezoek aan de Langen Foundation en vooral de zeer mooie ‘4 seizoenen’ met Japanse rolprenten uit de Edo periode (1603-1868) (nog tot 14 april) schrijf ik later misschien nog eens. Nu wil ik het hebben over de tentoonstelling ‘Gewagte Visionen’ (gewaagde visioenen) in het Clemens Sels Museum waar werken van George Minne en Léon Spilliaert getoond werden (nog tot 3 maart). Deze twee Belgische kunstenaars werden nog nooit op die manier samen getoond. Ik werd geraakt door werken van beide, bij Minne door zijn sculpturen de ‘3 heilige vrouwen (bij het graf)’ en ‘Moeder beweent haar dood kind’. Ook de schilderijen van Spilliaert hebben iets in-triest, je kan het gerust melancholie noemen. Het verbaast niet als je dan leest dat Spilliaert depressief was. Moeten omgaan met die onrust, met dat onbehagen, met het donkere dat men ziet in zichzelf, met het zwarte dat om je heen grijpt. Ik wens het niemand toe.
En hoe is Spilliaert daarmee omgegaan? Dat weet ik niet. Maar ik weet wel dat hij klare lijnen in zwart en grijs heeft geschilderd: Oostende, de zee, jonge duistere vrouwen. Ik weet ook niet of hij er zelf veel beter van geworden is. Maar hij heeft ons wel iets nagelaten. Intense werken die binnen dringen en die ook een intrinsieke schoonheid in zich dragen. Op die manier heeft Spilliaert melancholie tot kunst verheven.
En hoe gaan wij ermee om? Velen onder ons zullen zich ook af en toe wel een beetje melancholisch voelen. Zeker in deze donkere wintertijd, als het dan dagen en weken lang regent, als de gure wind waait, niet direct om vrolijk van te worden. En misschien moet dat ook niet altijd, vrolijk doen en vrolijk zijn. Alhoewel beter vrolijk dan in-triest. En ja, we moeten onze angsten in de ogen kijken, anders gaan ze ons nog erger aanjagen. Maar hoe doe je dat? ‘Het’ antwoord heb ik niet, maar ik denk wel dat verschillende kleine stappen met simpele en genoegzame dingen iets kunnen helpen. Dat kan misschien alleen, maar beter nog met twee – in goed gezelschap gaat veel: gedeelde smart, halve smart; gedeelde vreugde, dubbele vreugde. Misschien onze manier om melancholie tot kunst te verheffen?

Daarenboven, Hij is er ook altijd en bij Hem zijn we altijd welkom.

Diaken Dirk

Léon Spilliaert – Het spel der golven © Ute Wiegand

vrijdag 19 januari 2024

Winterpracht

Gisteren heb ik een dagje vrijaf genomen om ten volle te genieten van al dat moois in de natuur. Zes uur heb ik rondgedoold in de bossen en weiden rond Leuven. Ik kon er precies niet genoeg van krijgen… Er waren natuurlijk nog lopende zaken om aan te werken, maar ik dacht: laat me vandaag maar even zoals Maria zijn, en niet als Martha, en genieten van de winterpracht want ook dat is Gods schepping.
De foto is genomen aan het meer rond de Park Abdij in Leuven. Als een mens tot rust komt begint men de schoonheid rondom zichzelf te zien. En de mensen die ook rondliepen daar waren veel aansprekelijker als gewoonlijk. Ook dat geeft rust aan een mens. Zelfs mensen op weg naar hun werk vielen even stil bij al dat moois en stopten met de fiets om er ook een foto van te nemen.
Durven we nog even stil staan, bij ons zelf, bij de natuur, bij wat een mens ons gezegd heeft, wat God ons influistert? Het is geen taak voor met de advent of de vasten, maar iets van elke dag. En het is dat wat diepte en kracht geeft aan het leven.

Peter Baekelmans

© Peter Baekelmans

donderdag 18 januari 2024

Toevalligheden

Je hoort soms wel zeggen: ‘Toeval bestaat niet.’ en misschien wordt dat wel terecht gezegd. Ik weet het niet zeker maar af en toe maak ik ze wel mee, toevalligheden of onverwachte dingen. En ze geven vaak kleur aan het leven!
Vorige vrijdag nam ik deel aan de Bijbelnamiddag op het vicariaat. Tijdens de pauze stond ik te praten met een dame die ik niet kende maar ongevraagd nog een koekje haalde voor bij mijn koffie. Het heeft des te beter gesmaakt.
De Bijbelnamiddag heeft plaats op het vicariaat. Ik ga daar met het openbaar vervoer naar toe. Bij het gaan zat er voor mij een dame en we keken wel naar mekaar want we waren de ‘uitzondering op de regel’: geen smart- of iPhone in onze hand.
Nu wil het toeval dat bij het teruggaan diezelfde dame opnieuw op dezelfde metro zat als ik. En me aansprak met de vraag: ‘Ik u daarstraks ook niet gezien?’ Die vraag verraste en trof me: het kan dus ook nog dat mensen mekaar opmerken!
Toevallig vond ik bij het zoeken naar een foto voor deze blog deze: ‘Salve’, ‘wees gegroet’, letterlijk ‘wees behouden’. Een gelukkig toeval om u zo te mogen groeten.
Deugddoende toevalligheden gewenst!

Pastor Chris

© Pixabay

woensdag 17 januari 2024

Ten voeten uit

Net na Nieuwjaar ging ik een paar dagen uitblazen aan zee. Gezien de stevige wind was het eerder uitwaaien. Tijd om wat gas terug te nemen na de drukke kerstperiode en ook om een paar tentoonstellingen te zien die er vrij recent open gingen. Het Ensor-jaar is immers begonnen en er loopt ook een grote fototentoonstelling rond de zanger Arno: The show of life. 50 jaar lang volgde Danny Willems, een goede vriend, hem op alle mogelijke momenten van concerten, repetities enz. Het levert een bijzonder portret op van deze artiest. Je ziet de zanger groeien en de bekende zanger worden die we leerden kennen. Ik ben geen grote fan van hem geweest maar toen ik ooit in een crematorium ‘Les yeux de ma mère’ hoorde was ik echt ontroerd. Je kon alleen maar luisteren naar de sterke tekst. ‘Dans les yeux de ma mère il y a toujours de lumière’ is het terugkerend refrein. Hij was vaak nogal rauw zowel in zijn teksten als in zijn stem maar altijd authentiek. Er schuilde ook iets zachts en teder in Arno. De laatste ruimte toont foto’s rond zijn laatste weken en levensdagen. Bij de laatste foto staat zelfs de vraag vermeld om uit respect geen foto te nemen. Buiten aan de ingang van het gebouw staat een bronzen beeld van koning Boudewijn, innemend en met een zachte glimlach, zoals we hem kenden. Daarachter de poster met de foto van Arno. Een merkwaardig contrast en toch. Beiden ten voeten uit, beiden authentiek in wie ze waren, beiden zacht op hun manier. Beiden konden ze mensen raken. Bedankt Boudewijn én Arno, jullie waren echt… mens.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

zondag 14 januari 2024

Het zit vanbinnen

Wat maakt dat sporters tot het uiterste gaan en er alles voor over hebben om te winnen?
Wat maakt dat mannen en vrouwen alles achterlaten en zich inzetten voor de minst bedeelden in landen waar het in het leven aan alle comfort ontbreekt?
Wat maakt dat mannen en vrouwen zich terugtrekken in gemeenschappen om hun leven in dienst te stellen van weken en gebed?


Het zit vanbinnen. Het is een passie of een roeping waar zij niet aan kunnen weerstaan en antwoord geven op die roep maakt hen gelukkig.
Dit zijn nu wel grote kleppers van voorbeelden. Het zijn engagementen die voor de meesten van ons niet weggelegd zijn. Toch weet ik dat iedereen wel eens iets heeft waarvan hij zegt: 'daar wil ik ten volle voor gaan'. Het zit vanbinnen...
Dit heb ik letterlijk mogen ervaren tijdens de viering op Kerstdag. Er waren twee twintigers aanwezig in de kerk. Ze wonen in het buitenland maar ieder jaar komen ze met met Kerst naar België. Op Kerstdag komen ze dan samen met hun ouders naar de viering in Sint-Jozef. Dat doen ze al verschillende jaren.
Nu bestaat er in Sint-Jozef de gewoonte dat de offergaven worden aangebracht door kinderen of door mensen uit de kerk. Ik vroeg aan de jongens of zij mee de offergaven wilden aanbrengen. Hun ogen blonken, ze zeiden volmondig 'ja'! Inderdaad die 'ja' kwam van binnen. Begin de jaren 2000 waren ze zelf misdienaar in Sint-Jozef, de ene tot zijn 16 jaar de andere tot 18 jaar en de passie was er nog steeds. Ze zouden graag nog eens de mis dienen. Ik beloofde dat ze volgend jaar met Kerst misdienaar mochten zijn. Ik zag twee gelukkige twintigers. Ze doen het nog altijd met hart en ziel. 

Bij het begin van dit nieuwe jaar wens ik je graag een 'passie', een 'roep' die van binnenuit komt.

Pastor Mariette

Justin en Laydon Day