De kostbare parel en de Goede Herder

Het is niet evident om vrolijk door het leven te gaan als we aan ons achterdeur zo'n vreselijke dingen zien gebeuren. Ik weet het oorlog is van alle tijden en onze wereld is nog nooit zonder geweest maar als het zo dichtbij komt dan hou je toch je hart vast.

In zo'n tijden leg ik er mij nog meer op toe om God heel dichtbij te voelen. Bidden helpt daarbij maar ook Hem proberen te ontdekken in mijn dagdagelijks bezig zijn. Die kleine gelukjes waarvan je achteraf zegt: "daar was Hij aanwezig".
Zo sprak ik zaterdag met een cursiste die voor het eerst een Godly Play verhaal moest vertellen. Ze stond stijf van de stress. Toen ik haar vertelde dat het mij helpt om te weten dat het niet mijn verhaal is, dat ik  mensen God wil laten kennen, het is trouwens Zijn verhaal, dan maakt mij dat rustig omdat ik weet dat Hij het mee helpt dragen. En weet je wat? Het heeft ook haar geholpen. Een knipoog achteraf deed ons beiden genieten. Een klein momentje van geluk, mijn kostbare parel, bracht mij de Goede Herder heel dichtbij. Dank je wel God.

Moge de Goede Herder, die al zijn schapen bij naam kent,
jou leiden naar de goede, groene weiden,
en bij jou blijven als je door de woestijn moet.
Dat je de kostbare parel mag vinden,
die belangrijker is dan al de rest.

Pastor Mariette  

Op zoek naar de kostbare parel

Stilstaan bij het zondagsevangelie

8ste zondag door het jaar C – Lucas 6, 39-45

‘Een boom kent men aan zijn vruchten’

Je hoeft geen uitmuntend tuinier te zijn om te zien en te weten dat iedere boom zijn eigen vruchten draagt. En dat de oogst aan vruchten van jaar tot jaar kan verschillen, zowel in kwaliteit als in hoeveelheid. Maar het gaat in dit evangelie natuurlijk niet om de echte vruchten van de boomgaard. Zoals het evenmin gaat om een echte splinter of balk in het oog. Jezus spreekt in beeldspraak, in parabels.
Zo licht Hij Gods Boodschap, een gebod van liefde, toe voor Zijn leerlingen, de omstaanders en dus ook voor ons. Hij doet dit met heel concrete beelden.
“Je hebt niet te oordelen over de fouten van anderen”, zegt Hij onomwonden.
“Je kán niet eens oordelen, want er zit een balk in je oog.
Die moet eerst weg voor je je blik op scherp kunt stellen.
Als je alleen kijkt naar de splinter in het oog van de ander, ben je als een blinde die een blinde wil leiden.”
Jezus waarschuwt ook voor schijnheiligheid! Het gaat er niet om vroom te lijken in de ogen van anderen (en van zichzelf), maar om te doen wat God bij monde van Jezus vraagt: ‘goede vruchten voortbrengen.’ We worden opgeroepen tot ware dienstbaarheid met een hart vol van Gods liefde.

Pastor Chris

Ik hoop dat je nooit over Mij zult zwijgen - zegt God -
en dat je altijd over Mij blijft vertellen
omdat je hart vol is van Mij
en omdat je je eigen leven bouwt
op de fundamenten van het leven van Jezus.
Probeer daarom een goed mens te zijn,
die de boodschap van het evangelie
handen en voeten wil geven
door trouwe dienstbaarheid en intense vriendschap.
Laat alles wat je doet
een enthousiaste vertaling zijn
van je geloof in Mij,
en laat je hoop en je liefde een zegen zijn
voor de mensen met wie je samenleeft - zegt God.

Erwin Roosen

De splinter en de balk (tafereeltegel)
©Museum Rotterdam via wikimedia commons

Het Magerebrugwonder

Afgelopen zondag was schrijfster Lise Spit te gast in het Klara-programma ‘Berg en Dal’. Ze las er onder andere een gedicht voor dat ik niet kende, maar wat mij onmiddellijk aansprak. Het is een gedicht van de Nederlandse dichter K. Michel en draagt als titel: het Magerebrugwonder:

De eerste twee boten passeerden vlot 

maar de derde was een diep geladen aak 

die zo traag naderde dat (cadeau Karin 

pasta, room, boontjes, loodgieter bellen) 

 

Plotseling doemt de aak dichtbij op 

en zie ik dat hij geheel gevuld is 

met water dat in springerige golfjes 

uit het donkere ruim over de boorden stroomt 

 

Boven de wachtende mensen 

is de moeheid van de werkdag uitgegroeid 

tot een bijna zichtbare tros tekstballonnen 

 

Verwikkeld in gedachten en beslommeringen 

zien we niet dat uit de aak 

al het water van de Amstel opwelt 

Incognito drijft de bron van de rivier voorbij 

 

K.Michel

uit: Waterstudies, Meulenhoff, Amsterdam, 1999

 

Het gedicht vertelt over iemand die moet wachten voor de Magere Brug in Amsterdam. Terwijl de persoon wacht en de boten ziet passeren is het druk in zijn hoofd met allerlei dagdagelijkse rompslomp en overloopt hij zijn to-do lijstje en de boodschappen die nog moeten gebeuren. Zo ook bij de andere wachtenden. Ze zijn moe en boven hun hoofden zweven ontelbare tekstballonnen. Maar plots merkt de dichter dat één van de boten gevuld is met water, en dat het deze boot zelf is die de bron van de Amstelrivier vormt. Geruisloos gebeurt dit, onmerkbaar, incognito. En het is enkel te zien door de aandachtige kijker die op dat moment niet druk in zijn hoofd bezig is met van alles en nog wat.

Hoe herkenbaar is dit niet? Zo vaak zijn we met tal van zaken bezig, dat we de mooie dingen zomaar voorbij lopen, dat we de dingen die belangrijk zijn niet zien of niet doen in al onze drukte, of dat we Gods incognito aanwezigheid niet gewaarworden. Nu alles stilaan gelukkig terug wat normaler aan het worden is, hoop ik dat we doorheen de drukte toch af en toe tijd maken om ons hoofd leeg te maken. Pas dan zullen we zien hoe God, die bron van alle leven is, geruisloos en incognito voorbijvaart, in de hoop dat we Hem gezien zouden hebben.

 

Pastor Gino

Magere Brug in Amsterdam

Vertrouwen

Vertrouwen, de rots om op te bouwen (BZN 19 februari 2022)

Bij deze blog koos ik een foto van een kinderhandje in de hand van een volwassene. Ik vind dit zo’n mooi beeld van wat het betekent vertrouwen krijgen. Een basisvertrouwen in mensen is noodzakelijk om het leven aan te kunnen. Daarom raakt het mij altijd diep wanneer volwassenen dat vertrouwen schenden. En in deze ‘Week tegen pesten’ trof de boodschap van onze kardinaal en de bisschoppen in positieve zin.
Ik moest ook denken aan het stukje evangelie over de roeping van Simon, Johannes en Jakobus. (Lucas 5, 1-11). Zij hadden de hele nacht tevergeefs gezwoegd op het meer. Maar wanneer Jezus aan Simon vraagt om de netten opnieuw uit te gooien, doet hij dat na enige aarzeling maar ook in vertrouwen: ‘Maar als U het zegt, zal ik de netten uitwerpen.’
En in datzelfde vertrouwen volgen zij Jezus wanneer Hij hen roept, uitnodigt om Hem te volgen.
Het vertrouwen dat zij krijgen zal hen ‘tot vissers van mensen’ maken.
En zij zullen op hun beurt dat vertrouwen doorgeven tot op de dag van vandaag.
Gelukkig hoef je niet volmaakt te zijn om dat vertrouwen van God te ontvangen!

Pastor Chris

©Pixabay

Waarom is Goed nieuws zo moeilijk te vinden?

Ik las vandaag in de krant dat de covid maatregelen - de gehate covidmaatregelen, die ons nu haast twee jaar het leven lastig maken - vermoedelijk over een goede week worden afgeschaft! Het stond... op bladzijde negen, nadat er eerst acht bladzijden waren gevuld met de berichtgeving over Oekraïne. Natuurlijk is dat laatste thema evengoed van groot belang en is het risico zeer reëel, dat we over twee jaar nog over deze dagen zullen spreken. En toch. Ik heb er mij al vaker over verwonderd dat "het slechte nieuws" zoveel krachtiger lijkt, dan het goede. Ooit zei Kardinaal Suenens dat één boom die omvalt veel meer kabaal maakt dan het hele bos dat groeit. Het lijkt nog altijd zo.
Er zijn wel eens dagen geweest dat ik mij wat stoorde aan de journalist - of de journalistieke keuze. Je kunt een bericht toch evengoed op bladzijde drie zetten dan op bladzijde negen? Maar eigenlijk is dat schieten op de boodschapper: ligt het antwoord niet evenzeer bij onszelf? Journalisten zeggen - en ze zullen wel gelijk hebben - dat het krantenartikel met als titel "15% van de bevolking is negatief" veel meer gelezen (aangeklikt) wordt dan dat met de titel "85% van de bevolking is positief", terwijl het over hetzelfde bericht gaat. Als ik nu eerlijk ben, moet ik erkennen dat de eerste titel ook mij meer prikkelt dat het tweede.
Is het goede nieuws misschien zo verborgen, omdat het Goede zelf zo discreet is? Een frêle en kwetsbare realiteit, waar je zó overheen zou walsen - het vraagt een bewuste keuze om het te zien. Zou het komen omdat God zelf zo discreet is, en alleen Hij zich alleen laat vinden, voor wie hem wil zoeken?

Tony, pastor

©Pixabay

De stoel van Petrus

Vandaag viert de liturgie een feest met een rare naam: “de cathedra van de heilige apostel Petrus”. ‘Cathedra’ is een Latijns woord dat betekent: ‘zetel, stoel’. We kennen de uitdrukking: ‘ex cathedra spreken’, dat is: spreken met gezag, spreken vanaf de leerstoel, gezaghebbend onderricht geven”. En we kennen ook de uitdrukking: ‘de heilige Stoel’, verwijzend naar de paus. Het feest van de ‘cathedra van de heilige apostel Petrus’ viert het feit dat Petrus de eerste paus was, degene die door Jezus is aangewezen om de leider van de apostelen te zijn, om op de voorzittersstoel te gaan zitten, zou je kunnen zeggen.
Natuurlijk vieren we Petrus samen met Paulus op hun grote feestdag van 29 juni, maar al van in de vierde eeuw was het in Rome de gewoonte om ook op deze dag een apart feest te vieren (en ook op 18 januari, maar dat is een aparte geschiedenis) met het accent op zijn leiderschap, zijn pausschap waarvoor Jezus hem had uitgekozen. Als evangelie van deze dag lezen we dan ook Matteüs 16, 13-19, waar Jezus aan zijn apostelen vraagt: “maar gij, wie zegt gij dat Ik ben?”. En Petrus antwoordt: “Gij zijt de Christus, de Zoon van de levende God”, als het ware zijn geloofsbelijdenis, die hij uitspreekt namens de andere apostelen. Daarop krijgt Petrus van Jezus de bekende woorden te horen: “Gij zijt Petrus, en op deze steenrots zal Ik mijn Kerk bouwen”. We kennen de woordspeling in deze zin wel: in de naam ‘Petrus’ zit het Griekse woord ‘petra’, rots. Jezus ziet Petrus als een stevige rots, waarop Hij zijn kerkgemeenschap kan bouwen. Dit feest is natuurlijk de gelegenheid om te bidden voor de huidige opvolger van Petrus, paus Franciscus, opdat ook hij de kracht krijgt om een stevige rots te zijn in de branding van onze tijd. En van branding gesproken: nu we in deze dagen almaar horen over oorlogsdreiging in Oekraïne en Europa, is het goed dat we met de paus en met zovele andere mensen ook bidden om vrede.

Pastor Benno.

de Sint-Pietersbasiliek © Pixabay

Mijn Tabormomentje van deze week

Ook al meegemaakt? Zalig he !

De naam Tabormoment komt voort uit het evangelie dat gelezen wordt de tweede zondag van de vasten.
Jezus ging met enkele van zijn leerlingen de berg Tabor op. Boven op de berg werd zijn kleed stralend wit en naast Hem zagen zijn leerlingen Mozes en Elia. Dat was zo'n intens moment dat de leerlingen zeiden: "Laten we hier drie tenten bouwen". Ze wilden dat moment vasthouden, in dat moment blijven.
Ik ben er zeker van dat jij ook al zo'n momentjes hebt meegemaakt, momentjes die je wilt vasthouden. Zalig toch?

Vorig vrijdag mocht ik in Don Bosco Heverlee een basiscursus Godly Play mee begeleiden. Het was een heterogene groep: leeftijd tussen begin de 20- en eind de 50 jaar, qua achtergrond: studente geneeskunde, catechisten, leerkrachten, jonge moeder, opvoedster,... Mensen dus van alle leeftijden en met een verschillende achtergrond. Wat ze allemaal gemeen hadden was hun passie voor het 'verhaal'. Ze willen op een speelse, eigentijdse manier Zijn boodschap vertellen. Mooi hoe mensen die elkaar niet kennen, die uit alle hoeken van Vlaanderen en Brussel komen elkaar vinden, elkaar dragen en delen van wat hen drijft en wat hen kracht geeft. Er was een verbondenheid voelbaar die je zelden op zo'n korte tijd hebt. Ik voelde mij zo gelukkig, dat ik dat moment wilde vasthouden !
Mijn Tabormomentje van de week !
Tijdens de debriefing met de begeleiders vroegen wij ons af wat ervoor zorgde dat we dat we dat zo uitgesproken voelden. Het antwoord vind ik voor mijzelf in het evangelieverhaal. Daar waren niet alleen Jezus en de leerlingen aanwezig, er was nog iemand anders; Ze hoorden een stem die zei: "Dit is mijn Zoon, de Welbeminde, luistert naar Hem.".

Ik ben er zeker van dat God ook bij ons aanwezig was en zag dat het 'goed' was. 

Pastor Mariette

© Godly Play Vlaanderen

Stilstaan bij het zondagsevangelie

Zesde zondag door het jaar – C: Lucas 6, 27-38

« Bemint uw vijanden, doet wel aan die u haten… Als iemand u op de ene wang slaat, keer hem ook de andere toe…Zoals gij wilt dat de mensen u behandelen, moet ook gij hen behandelen ». We horen weer straffe kost in het evangelie van deze zondag. Maar het is wel een realistische boodschap die Jezus ons leert: de enige manier om uit de spiraal van haat, wraak en geweld te komen, is zelf te stoppen met het koesteren van haat, zoeken naar wraak en beoefenen van geweld. Het is een moeilijke weg, maar het is wel de enige weg naar een leefbare samenleving. Geweld, wraak, haat… kan je alleen maar stoppen door er zelf niet aan toe te geven, door er niet aan mee te doen, door zelf een andere houding aan te nemen.
En daarom zegt Jezus ook: « Weest barmhartig, zoals uw Vader barmhartig is ». Barmhartig zijn, dat is een hart hebben dat zich erbarmt over de ander, dat begrip probeert te hebben, de ander probeert te begrijpen en hem of haar daarom nieuwe kansen kan geven. Dat is niet alleen iets voor het ‘jaar van de barmhartigheid’ dat nu al even voorbij is, maar dat is een levenshouding, een houding die ‘leven geeft’ en die dus doet wat God doet: nieuw leven geven, nieuwe kansen bieden, steeds weer een nieuw begin maken.
En nieuw leven gunnen aan de ander is ook altijd nieuw leven geven aan onszelf: « De maat die gij gebruikt, zal men ook voor u gebruiken ».

Pastor Benno.

Gods barmhartigheid is eindeloos
© Marcos Paulo Prado via unsplash

Stilte Raakt

Komend weekend vindt in Mechelen een gans weekend rond stilte plaats onder de titel ‘Stilte Raakt/Touching Silence’. Op vrijdagavond, zaterdagavond en zondagvoormiddag vinden in het Diocesaan Pastoraal Centrum en de Begijnhofkerk tal van lezingen, debatten en gesprekken plaats over de helende kracht van stilte. Alle info vind je op https://www.mechelen.be/stilte-raakt
Vragen die aan bod zullen komen zijn onder andere: kan stilte soms niet meer teweegbrengen dan activisme? En in welke mate heeft stilte een impact op onze mentale gezondheid? Vooral zullen mensen vertellen wat stilte voor hen persoonlijk betekent. Maar wat betekent stilte voor jou? Is het iets waar je voor bang bent, waar je voor wegvlucht? Is het iets waar je naar verlangt maar door de drukte van het leven weinig tijd voor kan maken? Of is het iets wat een belangrijke plaats heeft in jouw leven? En bovenal, in welke mate brengt stilte ons in contact met datgene wat ons overstijgt? Kunnen wij de stem van God horen in de stilte? Tal van vragen dus om even bij stil te staan. In de hindoecultuur van het Indonesische eiland Bali bestaat trouwens een heuse dag van de stilte onder de naam Nyepi, die jaarlijks plaatsvindt op de nieuwjaarsdag van de maankalender van het eiland. Dit jaar valt dit op donderdag 3 maart. Op die dag mogen geen wagens rijden, wordt er geen water gekookt en wordt in plaats daarvan gemediteerd en gevast. Winkels, scholen, banken en instellingen zijn gesloten en het licht blijft uit. Ook kan niemand het eiland bereiken of verlaten, want vliegtuigen of boten liggen stil. De Ijslandse muzikant Olafur Arnalds maakte een muziekstuk naar aanleiding van Nyepi. Het kan jou misschien helpen om even stil te vallen en te zien hoe stilte kan raken en deugd kan doen.

Pastor Gino

Vriendschap: dankzij jou wordt de wereld warmer (BZN)

Het is niet de eerste keer en misschien ook niet de laatste dat ik in deze blog iets schrijf over vriendschap. Maar waarom niet?
In deze coronatijd, die zoveel langer duurt dan ik ooit dacht, heb ik nog meer dan anders mogen ervaren hoe belangrijk vrienden zijn. Maandag had met een zeer goede vriendin afgesproken om naar Leuven te gaan. Daarover zo dadelijk iets meer.
Maar eerst even een duik in de geschiedenis; enige beroepsmisvorming mag hopelijk wel.
We kennen mekaar al meer dan 50 jaar, van toen we nog samen op de schoolbanken van het middelbaar zaten. Daarna gingen we allebei in Leuven studeren, zij klassieke filologie en ik (oude) geschiedenis. We zaten samen op kot en in dezelfde jeugdbeweging. Ondertussen waren ook onze ouders zeer goed met elkaar bevriend geraakt en spraken we mekaars ouders aan met ‘tante en nonkel’. Ook toen wij al lang niet meer met onze ouders op vakantie gingen, bleven zij dat wel doen.
We gaven samen les op dezelfde school waar we ook leerling waren.
En dan nu even terug naar het heden. We gingen maandag eerst iets samen eten en dan naar een lezing over de inquisitie. Die lezing was trouwens heel goed.
Maar wat mij het meest trof, gebeurde bij het begin van het eten: de verwijzing naar 14 februari als feest van de vriendschap!
Het doet deugd om een vriendin te hebben die is als een zus!

Pastor Chris

©Pixabay

Karavaan van de vrijheid!

Vorig weekend was er veel om te doen: zogenaamde vrijheidsstrijders hadden aangekondigd dat ze in grote getale 'per vrachtwagen' naar Brussel zouden afzakken. Veel pendelaars, allicht bevreesd om langere tijd in de stad vast te zitten, waren daarom maandag weggebleven met als gevolg dat zelfs de drukke lanen vrij waren en het verkeer heel vlot kon circuleren. De karavaan heeft maandag echt wel vrijheid gebracht...
Het woord "vrijheid" wordt vandaag in alle betekenissen gebruikt, werkelijk iedereen is er vóór en toch bestaat er geen unanimiteit over de inhoud ervan.
Zijn we werkelijk zo onvrij? Hebben we nood aan bevrijding? In de kerk zeggen we dat soms. Het sublieme adventslied "Bevrijd ons!" smeekt om bevrijding voor het volk dat zich in deemoed naar God richt. Is de echte gevangenschap niet de gevangenschap in onze eigen persoon, helemaal vast in onszelf, in onze eigen verlangens, projecten en ambities, en niet meer bij machte om er uit te komen? Opgesloten in een kamer, met de sleutel aan de buitenkant... Pas als iemand naar mij toekomt, allicht iemand die in nood is, gaat de deur open en word ik bevrijd. (Daarmee gebeurt iets vreemd: degene die ik help, helpt mij meer...)
Sommigen zeggen dat vrijheid een kwestie is van zijn goesting doen, gaan en staan waar je wil en vooral niet gehinderd worden. Maar als het dat is: wat doe je de godganse dag met die vrijheid?
Is vrijheid niet veeleer de ruimte om lief te hebben, zichzelf weg te geven en juist daardoor aan zichzelf teruggegeven te worden? Zou dat "de waarheid" zijn, waarvan Jezus zei, dat de waarheid ons vrij maakt?
Het zou een mooi beeld zijn voor een parochiegemeenschap: karavaan van de vrijheid!

Tony, pastor

 Karavaan van de vrijheid!

Wat is de sleutel?

"Hoe gaat het met jou?" Een vraag die je bij een begroeting vaak hoort. En je kan het dan beleven als een beleefdheidsvraag of als een openingszin. Meestal ga je er dan niet op in en antwoord je beleefd met: "goed".
Soms is komt die vraag binnen, het doet je iets met je dat die persoon je dat vraagt. In ieder geval heeft die vraag je beroerd. Je voelt je persoonlijk aangesproken. 

De woorden zijn dezelfde. Waar ligt dan het verschil? Wat maakt dat het de ene keer binnen komt en de andere keer niet? Wat is de sleutel?

Dat heb ik ook soms ook met Bijbelverhalen. Een verhaal kan iets in je wakker maken, iets waar je een tijdje blijft bij stil staan of wat je soms de hele dag meeneemt. Het doet iets met jou. In Godly Play hebben we daar een mooie uitdrukking voor: 'het verhaal gaat voor jou open'. Je hebt de sleutel gevonden. 
Sommige verhalen blijven ook gesloten. Verhalen die je wel begrijpt maar die niets oproepen, waarvan er voor jou geen bezieling uitgaat. Wat is dan de sleutel om er binnen te geraken? 
Tot voor kort bleef het verhaal van 'de zuurdesem en het brood' voor mij gesloten. (Mt 13,33)

Hij vertelde hun een gelijkenis: 'Het koninkrijk van de hemel lijkt op zuurdesem die door een vrouw met drie zakken meel werd vermengd tot alle meel doordesemd was.'

Dit weekend hadden we een opleiding voor nieuwe Godly Play vertellers. Eén van de deelnemers vertelde dit Godly Play verhaal en daar is de parabel voor mij 'open' gegaan.

Hopelijk kunnen volgende vragen ook jou inspireren:

Ik vraag mij af of die vrouw een naam heeft?
Ik vraag mij af wie ze echt zou kunnen zijn?

Ik vraag mij af wat de zuurdesem echt is: in de parabel, in het leven?

Ik vraag me af of je in het leven al dicht bij een plaats bent gekomen waar dit gebeurd?

Ik wens van harte dat dit verhaal ook voor jou mag open gaan.

Pastor Mariette

Misschien zit er een parabel in de doos.

Stilstaan bij het zondagsevangelie

Vandaag lezen we de ‘zaligsprekingen’ in de versie van de evangelist Lucas. Misschien klinken de andere zaligsprekingen, in de versie van Matteüs – die we elk jaar op Allerheiligen horen – ons bekender in de oren. Matteüs geeft acht zaligsprekingen, Lucas maar vier. Maar Lucas voegt er wel vier ‘wee-spreuken’ aan toe, waarin Jezus de rijken en de mensen die oppervlakkig leven beklaag : eigenlijk zijn zij de echte ongelukkigen.
Zo wordt hier de tegenstelling duidelijker tussen enerzijds de mensen die het in dit leven moeilijk hebben – de armen, zij die honger hebben, zij die wenen, zij die uitgestoten worden door de mensen omwille van Jezus – en anderzijds de rijken, zij die niets te kort komen, zij die oppervlakkig leven en zij die beroemd zijn. De mensen die in moeilijke omstandigheden moeten leven, worden zalig geprezen: zij zullen eens gelukkig worden. Is het niet in dit bestaan, dan is het in het leven bij God. Maar de mensen die oppervlakkig leven in gemakkelijke omstandigheden zijn te beklagen: hun leven heeft geen zin en dat zullen ze op één of andere manier ontdekken. Zij eindigen in de leegte.
Zo is dit evangelie een bemoediging voor allen die het moeilijk hebben: God staat aan hun kant en heeft het laatste woord. En het is een waarschuwing voor allen die zich opsluiten in oppervlakkige luxe: hun leven heeft geen zin. Het leven wordt maar zinvol en krijgt pas toekomst als we leven voor elkaar.

Pastor Benno

"Zalig gij die nu weent, want gij zult lachen."
© Wilfredor via wikimedia commons

Eurovisiesong

Er was de laatste dagen reeds heel wat te doen rond het Eurovisiesongfestival dat in mei in Italië zal doorgaan. De reden was het jaarlijkse festival van San Remo waarbij de finalist steevast ook diegene is die met dat lied naar het Eurovisiesongfestival trekt voor Italië. En de winnaar vorige zaterdagavond was Mahmood die een duet zong met Blanco. Mahmood is de zanger die ook in 2020 voor Italië tweede werd en ondertussen een internationale carière heeft uitgebouwd. Ook voor de andere landen worden de inzendingen stilaan bekend. Voor België is dat Jérémie Makiese, maar met welke song is nog niet bekend. Ook voor Nederland is de zangeres bekend (maar ook nog niet het lied). Daar wordt het S10. Het is een jonge zangeres die in het Nederlands zingt (zal ze trouwens ook doen op het Songfestival!), en waar ik al enkele jaren een boontje voor heb. In haar laatste nummer ‘Adem je in’ neemt Stien den Hollander (want zo is haar echte naam) je mee naar de plek waar ze zich thuis voelt. Dat zijn daarom niet per se locaties, maar kunnen even goed personen, een gevoel of geuren zijn. De tekst van het lied gaat als volgt:

Als ik verdwaal
En er valt niets meer te halen
Vang je me op
Zelfs met troosteloze tranen

Je ziet me, je troost me, je viert me
En ik weet niet waarom
Je kiest me, je hoort me, verliest me
En ik weet niet waarom

Hoe jij ruikt
Is als thuis
Ik adem je in
Ik adem je uit
Wat je zegt
Maakt niks uit
Je ademt me in
Je ademt me uit

Ik zocht al die tijd al veels te lang
En veels te ver van mij
Nu breng jij me stilte
Ik adem je in
Je ademt me uit
Je ademt me uit

Geen kind hoort alleen te zijn
Dus mag ik met je mee?
Als ik achteroverval
Vang jij me meteen

Het is een lied over thuiskomen, over liefde, maar wat mij zo treft is dat ik er zo veel gelijkenissen in zie met het gekende gebed van Augustinus. Op die manier is zelfs een dergelijk popdeuntje te lezen als een gebed, als je de woorden van Augustinus in je achterhoofd houdt, hier in de vertaling van Huub Oosterhuis.

Veel te laat heb ik jou liefgekregen
schoonheid wat ben je oud wat ben je nieuw
veel te laat heb ik jou liefgekregen.

Binnen in mij was je, ik was buiten
en ik zocht jou als een ziende blinde
buiten mij, en uitgestort als water
liep ik van jou weg en liep verloren
tussen zoveel schoonheid die niet jij was.

Toen heb jij geroepen en geschreeuwd,
door mijn doofheid ben jij heengebroken.
Oogverblindend ben jij opgedaagd
om mijn blindheid op de vlucht te jagen.
Geuren deed jij en ik haalde adem,
nog snak ik naar adem en naar jou.

Proeven deed ik jou en sindsdien dorst ik,
honger ik naar jou. Mij, lichtgeraakte,
heb jij doen ontbranden. En nu brand ik
lichterlaaie naar jou toe, om vrede.

Pastor Gino

Een goede herder

‘Leven is leren, leren is leven’ (BZN 9 februari 2022)

Levenslang leren!? Leren met vallen en opstaan! Over vallen en opstaan schreef pastor Tony gisteren uitgebreid in zijn blog. Leren gaat inderdaad niet zonder af en toe mislukken, van koers moeten veranderen, bijscholing volgen, … Met leven gaat het eigenlijk net zo.
Daarom is het goed om op momenten dat het minder gaat een ‘goede herder’ te kennen.
Leren kan je desnoods nog alleen, maar in het leven heb je anderen nodig.
De ene keer zijn ze voor jou ‘goede herder’, de nadere keer mag jij het voor iemand zijn.
Vorige zondag hadden we catechesebijeenkomst met de kinderen van het eerste jaar. Elke bijeenkomst wordt een Godly Play-verhaal verteld. Dit keer werd de parabel van de ‘Goede Herder’ verteld. De Goede Herder kent ieder schaap bij naam. Hij gaat hen voor en wijst hen de weg naar het groene gras en naar het heldere water. En bij gevaarlijke plaatsen leert hij de schapen hoe ze daar doorheen kunnen komen. Een verloren schaap zoekt hij overal totdat hij het gevonden heeft en tilt het dan op zijn schouders. De Goede Herder zou zelfs zijn leven geven voor zijn schapen.
Moge het ons steeds gegeven zijn de Goede Herder te volgen!

Pastor Chris

© Pixabay

Als ge valt...

Het behoort tot mijn favorieten evangelieverhalen: Jezus, die over het water wandelt. Maar dan vooral datgene waarbij Hij Petrus uitdaagt om ook op het water te stappen, wat Petrus vervolgens doet...
Het doet me denken aan mijn fietsgeschiedenis. Ik was vele jaren geleden als student in Leuven een enthousiaste fietser. Maar Brussel was anders. "Fietsen in de grote stad? Ben je gek???" In mijn verbeelding zag ik in alle staten tramsporen liggen en zag ik mezelf geen meter vooruit komen zonder drie keer te vallen. Dus heb ik gedurende 19 jaar al mijn verplaatsingen in de stad gemaakt per auto (of te voet).
Het was - of all persons - mijn garagist, die mij terug op de fiets kreeg: in het kader van een "groen label" bood hij zijn klanten gratis een leen fiets, in plaats van een vervangauto. Ik hoor Jezus nog zeggen: "Vooruit Petrus, stap dan op het water!" ... en ik ging!
En zie: ik ontdekte dat er in Brussel toch niet in alle straten tramsporen liggen. In tegendeel: ik kreeg oog voor fietspaden en tot mijn verrassing ging dat fietsen goed. Ik beleefde er veel voldoening aan. Ik kon de blauwe plekken die eerste dagen beperkten tot... nul en alles liep vlot! Zo fiets ik ondertussen al ruim tien jaar...
Bij Petrus duurde zijn tocht op het water schijnbaar niet zo lang. Hij zag de hevigheid van de wind en begon - angstig - te zinken. Misschien was het dàt wat mij vorige week overkwam: ik had juist een flinke vaart (goed bergaf helpt fameus!) en ik denk niet dat ik in de mot had dat er een hevige wind was - terwijl ik erover nadenk: er was eigenlijk geen wind - maar ik zonk toch. Er klonk een luide knal (hetgeen achteraf een klapband bleek te zijn) en een fractie later zag ik de stad in een ander perspectief, van onderuit. (Gelukkig droeg ik een helm van het merk "I love my brain", waardoor mijn coiffure niet te veel afzag.)
Volgens het verhaal riep Petrus vervolgens om hulp: "Red mij!" Het was bij mij eenvoudiger: het woord van mijn grootmoeder kwam mij voor de geest: "als ge valt, moet ge opstaan". Dat deed ik en op de stoep hield iemand halt - een vleugelloze engel per fiets - die bezorgd vroeg hoe het was en deelde in het schrikken om mijn val. Zo stak Jezus zijn arm uit en hielp Petrus terug in de boot.
Ik heb mijn tocht te voet verder gezet (een klapband laat weinig keuze), met een wat bebloede kin (mondmaskers hebben ook voordelen!) en enkele uren later was alles hersteld en reed ik weer. Heb ik echt 19 jaar van mijn leven niet gefietst uit vrees om te vallen?
Ik denk terug aan Petrus. Hij had blijkbaar niet zo'n gevatte grootmoeder als ik. Gelukkig dat Jezus zijn hand greep....!

Tony, pastoor

Josephina Bakhita

Nee, het gaat hier niet over Josephine Baker. Wel over Josephina Bakhita, de heilige die we vandaag, op 8 februari, gedenken. Een heilige die nog niet zo lang geleden geleefd heeft. Een heilige met wel een heel bijzonder levensverhaal.
Ze werd geboren rond het jaar 1869 in Afrika, in Soedan, in de streek van Darfoer. Toen ze 7-8 jaar oud was, werd ze gevangengenomen door Arabische slavenhandelaars. Van hen kreeg ze de naam ‘Bakhita’, wat cynisch genoeg ‘geluksvogeltje’ betekent. Haar eigen naam kon ze zich niet meer herinneren omwille van haar traumatische ervaringen. In de daaropvolgende twaalf jaar werd ze vijf keer doorverkocht. Ze werd mishandeld en moest pijnlijke vernederingen ondergaan. Uiteindelijk werd ze gekocht door de Italiaanse consul in Kartoem. Die nam haar mee naar Italië en gaf haar ten geschenke aan een andere familie. Ze werd er kindermeisje van het dochtertje. Omdat de familie ging verhuizen naar Afrika, bracht men haar met het dochtertje tijdelijk onder bij kloosterzusters, de ‘Dochters van Liefde van Canossa’. Daar leerde Bakhita het christendom kennen. Zij, die al die jaren het leven had geleid van een slavin zonder enige waarde, ontdekte dat God haar liefhad. Toen de familie haar kwam halen, wilde Bakhita niet meer mee. Het kwam zelfs tot een proces. Maar omdat de slavernij in Italië niet meer bestond, werd Bakhita vrij verklaard. Ze werd gedoopt en op dezelfde dag gevormd door de patriarch van Venetië, kardinaal Giuseppe Sarto, de latere heilige paus Pius X. Ze trad in bij de zusters van Canossa en ontving de kloosternaam ‘Josephina’. In het klooster kreeg ze allerlei taken te vervullen. Ze had het niet altijd makkelijk. Maar ze bleef een voorbeeld van geduld. Bij de mensen was ze bekend om haar vriendelijkheid en haar rustige houding. Met het vorderen van haar leeftijd kreeg ze steeds meer gezondheidsproblemen, omwille van de mishandelingen die ze in haar jeugd had opgelopen. Ze stierf op 8 februari 1947. Ze werd zalig verklaard in 1992 en heilig in het jaar 2000. Ze wordt vereerd als patrones van alle slachtoffers van mensenhandel: in de prostitutie, de nijverheid, de horeca, de bouwsector en noem maar op. Ook zij die aan één of andere vorm van verslaving lijden, vragen haar voorspraak. Ze leert ons dat ook verschoppelingen waarde hebben in Gods ogen. Omwille van haar feestdag wordt sinds enkele jaren op 8 februari de internationale gebedsdag tegen slavernij en mensenhandel gehouden, met de nadrukkelijke steun van de paus. Het virtuele gebed in vijf talen en op de vijf continenten is vandaag tussen 9.00 u. en 17.00 u. online te volgen op de campagnewebsite van ‘Talitha Kum’, het internationale netwerk van vrouwelijke religieuzen.

Pastor Benno.

Josephina Bakhita

Filmpje kijken

Graag laat ik u mee genieten van een filmpje dat mij  deze week heel erg raakte. Het heeft als titel: 'Good vibrations'. U zal direct merken waarom.

Heeft het je ook aangegrepen? Herkenbaar, niet? Een drilboor, een oud mannetje en ramptoeristen. 

Wat is de boodschap nu?

Voor mij is het: "Behandel de ander zoals jezelf wil behandeld te worden.”

Waarom ik zo gegrepen ben door dit filmpje? 

Deze week ben ik recht geholpen door twee mensen waar je het niet zou van verwachten. 

Dank je wel aan die twee lieve mensen. Zij hebben de boodschap begrepen.

Pastor Mariette

PS: wil je nog meer van zo'n filmpjes met een dieper laagje? 

Ga dan naar de website 'Verder kijken'

Stilstaan bij het evangelie

Vijfde zondag door het jaar – C : Lucas 5,1-11

“Gooi uw netten uit voor de vangst”

Het moet je maar overkomen: de hele nacht (of dag) zwoegen zonder resultaat. Je zou er soms de moed bij verliezen. Ik denk dat we ons wel zo’n moment(en) kunnen herinneren. Het is ook de ervaring van de vissers in het evangelie: Simon, Jacobus en Johannes.
Soms kunnen onverwachte gebeurtenissen ons leven dan een heel andere wending geven.
Het overkwam de leerlingen toen ze door Jezus werden aangesproken.
Simon heeft wel zijn bedenkingen wanneer Jezus hem vraagt om naar het diepe te varen maar zijn vertrouwen is zo groot dat hij ingaat op Jezus’ vraag. En dan is de vangst zo groot dat de netten tot barstens toe gevuld zijn. Dat onverwachte resultaat, dat ze op eigen kracht niet bereikten, vervult de leerlingen met vrees en ontzag. Want hoe kan een zondig mens Jezus, God aanschouwen?
Maar Jezus stelt hen gerust: “Wees niet bang!” God vraagt om vertrouwen.
En Jezus voegt er aan toe: “Voortaan zal je mensen vangen.” Mensen opvangen uit zee betekent hen leven geven! Daartoe werden de leerlingen geroepen. Daartoe worden wij geroepen, elk op onze eigen plaats, met onze eigen mogelijkheden en talenten.
En als twijfel ons overvalt, zegt Jezus: “‘Weet dan dat je er niet alleen voor staat, Ik ben er ook nog.”

Pastor Chris

Net zoals Jezus het vroeg aan Simon Petrus
zo wil Ik het ook aan jou vragen - zegt God:
dat je samen met Mij naar het diepe vaart
om Mijn droom voor de wereld en voor de mensen die er wonen
in de stilte te ontdekken.
Ik hoop dat je het enthousiasme vindt
om op Mijn Woord de netten uit te gooien
en met heel je hart
‘leerling’ te worden,
bereid om alles achter te laten
omdat je in je binnenste
een parel hebt ontdekt
die niemand je kan afnemen:
Mijn Vriendschap en tedere Liefde - zegt God.

Erwin Roosen

 

"Van nu af aan zult gij mensen vangen", zegt Jezus tot de 'oude' apostelen
(werk uit 1918) © McKay, David Oman via wikimedia commons

Beautiful people

Ik las onlangs dat de verkoop van boeken opnieuw in de lift zit. Door de coronapandemie zijn blijkbaar heel wat mensen opnieuw aan het lezen geslagen, wat natuurlijk een goede zaak is. Hoe heerlijk is het om jezelf te verliezen in een goed boek. Zelf heb ik bijvoorbeeld tijdens de afgelopen eindejaarsperiode heel erg genoten van de nieuwste roman ‘Kruispunt’ van Jonathan Franzen. Het vertelt het verhaal van de familie Hildebrandt, waarbij verschillende leden van hetzelfde gezin op een kruispunt in hun leven staan, zonder dat de anderen daar soms van afweten. Het doet je de vraag stellen hoeveel we eigenlijk weten van elkaar, zelfs van de mensen met wie we heel nauw verbonden zijn. Vaak leven we zomaar naast elkaar, elk met onze eigen vreugdes, maar ook met onze eigen zorgen en besognes. Hoeveel mooier en rijker zou het niet zijn als we elkaar wat meer zouden dragen? Als onze levens wat meer verweven zouden zijn met elkaar? De coronacrisis met de beperking van onze contacten helpt daar natuurlijk niet echt bij. Ik merk bij heel wat mensen opnieuw een grotere vereenzaming. Vaak overvalt mij dezelfde gedachte ook als ik in de stad loop en zoveel mensen voorbij zie stappen. Zovele mensen allemaal met hun eigen verhalen. Wat gaat er in hen om? Wat drijft hen? Wat bezielt hen? Wat bezwaart hen? Het doet me wat denken aan het lied ‘Beautiful people’ van Melanie uit 1969. Soms denken we dat we helemaal alleen staan, maar eigenlijk delen we dezelfde dromen, dezelfde zorgen, dezelfde bekommernissen. Laten we dus niet bang zijn van elkaar, maar onze levens met elkaar verbinden.

pastor Gino

Zonnetje

‘Iemand in het zonnetje zetten, doet extra deugd als het alle dagen regent.’ (BZN 2 februari 2022)

Gisteren vierden we het feest van ‘Maria Lichtmis’, waarover pastor Tony ook al schreef.
Tijdens het zoomgebed hebben we ook samen gebeden, gezongen, gemediteerd rond dit feest.
Ook al zijn het regenachtige dagen, het wordt elke dag wat meer licht. De dagen lengen en in de natuur zie je meer en meer de eerste tekenen van nieuw leven. De lente komt in zicht.
Iemand in zonnetje zetten, is zo’n stukje nieuw leven geven. Wat licht brengen, waar het misschien wat duister is. Wat opvalt bij deze spreuk van BZN is dat er niet staat: ‘In het zonnetje gezet worden, …’. Dat doet natuurlijk ook deugd. Neen, het gaat om de aandacht naar de ander toe.
Zo las ik in Vlam, het maandblad van het Gemeenschapscentrum Op-Weule dat een oud-collega de trofee voor ‘Vrijwilliger van het jaar’ kreeg en ik was blij voor haar.
Aandacht voor de ander: is dat niet wat Jezus deed? Mensen die door niemand gezien werden, die uitgesloten werden, tegemoet gaan, in het zonnetje zetten. Licht zijn!
Wie mag/kan ik vandaag in het zonnetje zetten?

Pastor Chris

© Pixabay

Maria, zetel der Wijsheid

Er zijn niet zoveel kerkelijke feesten, die zozeer tot de volksverbeelding hebben gesproken als het feest van "Maria Lichtmis", ofwel "Opdracht van de Heer". Op deze veertigste dag na Kerstmis vervulde Maria de Joodse wetten door haar kind in de tempel op te dragen. Het werd een feestdag voor de kinderen en hun ouders om met het licht van gewijde kaarsen in processie bij Maria te komen. Achteraf mochten de pannenkoeken uiteraard niet ontbreken. Bij ons werd het ook het patroonsfeest van de Leuvense Universiteit, die Maria als Zetel van de Wijsheid centraal stelde. Het is de dag waarop de universitaire gemeenschap vanouds in stoet naar het Mariabeeld komt in de Leuvense Sint Pieterskerk, om daar te vragen om inzicht. Dat beeld toont Onze Lieve Vrouw, op een stoel gezeten, terwijl ze zelf haar kind draagt op haar schoot - als ware ze zelf de zetel voor het kind - en het aan de wereld toont.
Het is misschien wel treffend dat men niet spreekt over Maria, zetel van het licht - hetgeen men op Lichtmis misschien had kunnen verwachten en wat mogelijks niet geheel ondenkbaar zou zijn, maar men spreekt over de wijsheid - al is dit in wezen maar een klein verschil.
Wijs is niet hetzelfde als verstandig of geleerd; het gaat niet noodzakelijk samen met scholing. Misschien moet je zelf al wijs zijn, om de juiste betekenis van het woord te vatten (zeggen wijze mensen mij). Wijsheid beheerst de kunst van het leven, de kunst om zichzelf weg te geven en juist zo geluk op het spoor te komen.
Met licht in processie naar Maria gaan is eigenlijk het tegenovergestelde: het is gaan met de vraag aan om licht te krijgen en de wijsheid, die we nodig hebben op ons levenspad. De afstand tot Onze Lieve Vrouw van Troost is meestal maar heel klein.

Tony, pastor

Sedes Sapientiae © KU Leuven