Blauwe regen

Het regent veel deze dagen, en toch begint de blauwe regen zo mooi te bloemen. Het is een troost dat regen niet altijd kleurloos is.
De foto is genomen in de Kruidtuin van Leuven waar bijna een eeuw oude blauwe regen staat langs de middengang van de tuin. Zo mooi om zien, zeker als er af en toe de zon door komt. En er staan nog veel meer struiken en bomen in bloei. Is het misschien ook zo met het leven? Hoe woeliger het is, hoe mooier ook? Een leven zonder uitdagingen is geen leven. Te veel uitdagingen zijn natuurlijk ook niet goed.
Als ik zo terug denk aan de tijd dat ik moest nadenken welke weg ik in het leven zou nemen, getrouwd of celibatair, als broeder of als priester, dan voelde ik dat ik spiritueel leefde. En God houdt ons zo goed bezig, want altijd komen er nieuwe beslissingen op ons pad die ons doen nadenken over wie we zijn, waarom we hier zijn, waar we naar toe willen. De natuur toont ons dat die kritische momenten in ons leven ook goed voor ons zijn.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Een dag als een geschenk

Elke dag is eigenlijk een geschenk, aprilse grillen of niet. Maar er zijn toch dagen die bijzonderder zijn dan andere. Dagen om als een geschenk in te pakken en zorgvuldig te bewaren. Gisteren was zo’n dag! We mochten met de (naaste) familie het huwelijk vieren van mijn nichtje/petekind. Een tijdje geleden vroeg ze of ik haar getuige wilde zijn. Haar man had zijn beste vriend als getuige gekozen. Ik zei haar dat zij gerust ook een goede vriendin mocht kiezen, indien zij dat wilde. Haar antwoord ontroerde mij ten zeerste: “Dat komt jou toe, meter.”
Dus was ik gisteren de fiere en dankbare getuige bij hun belofte aan mekaar om samen verder door het leven te gaan. Dat hun verbintenis gelukkig en gezegend mag zijn! Ook al ging het hier alleen om een burgerlijk huwelijk, toch verwijst voor mij hun ja-woord naar Gods verbondenheid met ons, zijn mensen. Ik heb de dag van gisteren, met alle mooie en deugddoende momenten, ingepakt als een geschenk!

Pastor Chris

© Pixabay

Onberekend

Het is volop lente en daar kunnen we niet naast kijken. Naast alle aprilse grillen die we al over ons kregen hebben vele bomen ons met hun bloesems verblijd. Dat mocht wel na zo’n natte en grijze winter. Eén van die lentebloeiers is de Japanse kerselaar. Een streling voor het oog als hij op het toppunt van zijn bloei staat. In Japan is dit een belangrijke gebeurtenis met vele bloesemfestivals over het hele land. Tegelijk kent de boom maar een korte bloeiperiode en zo staat deze bloesem in Japan ook voor de vergankelijkheid van de schoonheid. Zo vond ik de Pierre Beytslaan in Anderlecht schitterend afgezoomd met Japanse kerselaars, net over het hoogtepunt van hun bloei. De wind verzamelde reeds de afgevallen bloemblaadjes. Een dik roos tapijt overgeleverd aan de grillen van de voorjaarswinden. Het verwondert me niet dat het voor de Japanners tot een symbool van vergankelijkheid werd. Voor mij is het ook eens te meer een aanwijzing dat de natuur niet rekent. Waarom je zo mooi opmaken als het maar een paar dagen kan duren? Wij zouden er misschien niet aan beginnen. In de natuur gaat het er vaak anders aan toe: bloemen in overvloed en zaadjes die door de weidse lucht vliegen in de hoop ergens te wortelen en het leven verder te zetten. Neen, als het moment aangebroken is barst het leven weer los, onberekend, overvloedig. Geef maar, bloei maar, leef maar, voluit. Is dat niet het goddelijke in onze schepping? God zelf is nooit karig, noch met zijn liefde, noch met zijn barmhartigheid. Wat een cadeau!

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Eenzaamheid

Schokkend nieuws deze week. Een man is in Antwerpen in zijn woning gevonden nadat hij er reeds een gans jaar dood lag. Blijkbaar had niemand echt opgemerkt dat hij niet meer in het openbaar kwam. Het ging om een zestiger, dus helemaal nog niet zo oud. Hoe vereenzaamd kan je zijn dat er niemand alarm slaat en het dus een jaar lang onopgemerkt blijft dat je gestorven bent? Onmiddellijk moest ik denken aan de discussie rond de recente uitspraak van Luc Van Gorp waarbij hij opriep dat oudere mensen die het gevoel hebben dat hun leven voltooid is het moeten kunnen beëindigen. Ondraaglijke en uitzichtloze eenzaamheid zou hier dan bijvoorbeeld een reden kunnen zijn om ervoor te kiezen dat het genoeg is. De eerste en belangrijkste vraag die echter gesteld moet worden is: hoe komt het dat mensen zo eenzaam kunnen worden? Is hetgeen moet gebeuren dan niet vooral dat we als samenleving alles op alles zetten om vereenzaming tegen te gaan? Is dat niet de enige humane weg die te gaan is? Ook als kerkgemeenschap hebben we hier een grote rol in te spelen. Als gemeenschap is het belangrijk dat wij een warm nest kunnen zijn voor elkaar, en dat we er op die manier voor zorgen dat mensen zich minder eenzaam voelen. Komende zondag zullen wij in het evangelie horen over Jezus die als een herder over ons waakt. Bovenal is dit een oproep om in zijn voetspoor te treden en herder te zijn voor elkaar. Laten we het dus niet te ver zoeken, en bovenal zorg dragen voor mekaar. Of om het met de woorden van Ruth Jacott te zeggen in onderstaand lied: laten we tot elkaar ‘leun op mij’ zeggen. Misschien dat we op die manier de eenzaamheid wat kunnen indijken.

Pastor Gino

Et si ma bille était la Lune...

Na Pasen ging ik een paar dagen naar Zwitserland. Niet naar de sneeuw maar op bezoek bij een bevriende familie. De laatste volledige dag van mijn verblijf reden we met een treintje doorheen de bergen naar Montreux bij het meer van Léman. De stralende zon maakte het heerlijk kuieren langs het water en we konden zelfs buiten op een terras eten. Montreux kent naast een groots jazzfestival ook een Biennale met kunstwerken en eentje daarvan trok mijn bijzondere aandacht: ‘Et si ma bille était la Lune’ (en als mijn knikker de maan zou zijn). Het is van de hand van de Zwitserse kunstenares Sarah.H en is meer dan drie meter hoog. De titel is de laatste zin van een gedicht over een jongen en de maan. Als de jongen gaat slapen verlicht de maan zijn kamer maar die avond is de maan er niet. In zijn droom reikt hij op een ladder, licht als een pluim, zijn knikker naar de hemel. Hij schenkt hem als zijn enige fortuin alsof het de maan was. Het kunstwerk priemt door de lucht naar de felblauwe hemel. Het laat dromen, van onbereikbare dingen, van iets groters en hogers. Het laat me denken aan de ladders in Bijbel, de Jakobsladder, de ladder waarlangs engelen op en neer, komen en gaan. Het verlangen van ons mensen om dicht bij God te komen. Haast onmogelijk. Kwam Hij daarom zelf niet tot ons?...

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Boomstronk

Waarschijnlijk hebben enkele van jullie ook al een wandeling gemaakt in Hallerbos wanneer de blauwe hyacinten aan het bloeien zijn. Het is nu ook weer dit prachtig seizoen. Zo wondermooi dat de natuur die bloesempracht geeft onder de ontluikende bomen in het voorjaar. Mijn oog viel op een dode boomstronk temidden van al dat heerlijk en paradijselijk schoon. Dood temidden van het leven. Zo een schril contrast!
En vandaar ging mijn gedachten uit naar de Paastijd, een tijd waar we de verrezen Heer herdenken, de Heer die toont dat er leven na de dood is. Zo komt ook in ons geloof leven en dood dichter bijeen, en zijn wij het die kiezen voor een doods saai leven, of voor een leven vol energie, kleur, schoonheid en goddelijkheid. En tegelijk toont de boomstronk ons dat leven en dood nooit van elkaar te scheiden zijn, maar dat de dood ook in de natuur nieuw leven voortbrengt.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Een ‘scheutje’ gastvrijheid

Misschien laat de titel van deze blog al vermoeden dat inspiratie soms uit onverwachte hoek komt. Met de pastores van het samenwerkingsverband (Paulusgemeenschappen) vergaderen we elke maand live, telkens op een andere plaats. Overal worden we gastvrij ontvangen want we starten die bijeenkomsten met een maaltijd. Samen eten schept verbondenheid! Maandag waren we te gast in het Missiehuis van Scheut, bij pastor Peter. En hiermee is de titel verklaard.
Gisteren mocht ik de gastvrouw zijn. Met vier vriendinnen komen we zowat om de twee maanden samen om gezellig te tafelen en nadien een gezelschapsspel te spelen. Telkens hetzelfde maar dat verveelt nooit.
Gastvrijheid krijgen en mogen geven: een Godsgeschenk!

Pastor Chris

© Pixabay

Doopkapel

Afgelopen Goede Week was de Brusselse Kerk verzameld in de kathedraal van Brussel voor de chrismaviering. Op het einde van de dienst stonden alle priesters en diakens onze aartsbisschop ter begroeting op te wachten in de zijbeuk. Ik stond net ter hoogte van de doopkapel. Ik stapte daarna even binnen in deze intieme ruimte. Een stevige doopvont, een kleine nis met bloemen en een schilderij. Tijdens de paaswake stond de doopvont en het nieuwe doopwater centraal en hernieuwden we onze doopbeloften. We worden met Christus herboren. De kleine nis liet me denken aan het lege graf, geen lichaam maar bloemen als een eerbetoon aan de plek waar Christus’ lichaam even mocht rusten. Het schilderij intrigeerde me het meest. Het licht spatte eraf. Het lijkt op een doek of een kleed maar verbeeldt voor mij net goed de Verrijzenis van Jezus. Er zit beweging in naar boven en een lichaam zie je niet echt. Ik vergat te kijken of er een plaatje in de buurt hing met enige uitleg over het werk of de kunstenaar. Maar achteraf gezien is dit niet nodig. Het spreekt ook zo, ik kon mijn verbeelding de vrije loop laten. Maar dat Christus verrezen is voor mij geen verbeelding maar geloof en zelfs een zekerheid…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Daar is de lente, daar is de zon

Als ik zaterdag door mijn vensterraam keek zag ik een gordijn van diamanten. Ze schitterden in de zon. Hoe mooi !
Mijn overbuur was zijn terras aan het schoonmaken met de hogedrukreiniger en een nevel van water speelde een spel met de zon. Ik kon er zowaar bij wegdromen. Het was de eerste dag dat ik het gevoel had dat het lente was. En dat geeft energie, en niet alleen aan mij, tegen de middag waren al vier andere overburen kwistig aan het spuiten. Ramen en terras blinken weer als nooit tevoren. Klaar om in de stoel te genieten van een een drankje, een goed boek en de zon. Of gewoon mensjes kijken. Er is weer beweging op straat: fietsers, wandelaars, kleine kinderen die weer ruimte hebben om te lopen, die genieten van wat meer vrijheid. Of hoe een beetje zon het leven zoveel mooier, zoveel speelser, zoveel gelukkiger kan maken.
Zelf ben ik ook in gang geschoten en aan het opruimen begonnen. Wat verzameld een mens toch allemaal niet. Het containerkot van het appartementsblok kan er van meespreken. Het mooie is, nadien brengt het zoveel rust, zoveel plaats, ruimte voor andere dingen.
Tijd om mij te laten beschijnen door de Zon die God is, zodat er in mijn hoofd en in mijn hart wat plaats komt voor rust, ruimte voor andere uitdagingen.

Pastor Mariette

Tijd van leven

Waarom niet nog eens een lied van Oosterhuis onder de loep nemen, dacht ik zo. Dit keer een niet zo gekend lied, maar wel een prachtexemplaar op de melodie van Henri Heuvelmans, hier in deze versie gezongen door Joy Wielkens waardoor het lied een totaal nieuwe dimensie krijgt. 'Tijd van vloek en tijd van zegen’ is een lied gebaseerd op Prediker 3, 1-15. Wel volgt Oosterhuis de tekst van Prediker niet letterlijk. Hij gebruikt andere beelden, hedendaagser. Het lied beschrijft wat er in het leven allemaal kan gebeuren aan goede dingen maar ook aan dingen die ons kunnen benauwen. De eerste strofe beschrijft het leven algemeen. De tweede strofe zit dichter op de huid en beschrijft ons eigen leven. En de derde strofe is zo mooi, dat ik ze hier nog even wil hernemen:

Wie aan dit bestaan verloren
nieuw begin heeft afgezworen,
wie het houdt bij wat hij heeft
sterven zal hij ongeleefd.
Tijd van leven om met velen
brood en ademtocht te delen.
Wie niet geeft om zelfbehoud,
leven vindt hij honderdvoud.

Je kan namelijk helemaal beangstigd worden door het negatieve in het leven en de wereld: mensen die zich het lot van anderen aantrekken die beschoten worden in de oorlog tussen Gaza en Israël, mensen die in onze stad en in onze straten neergeschoten worden, mensen op de vlucht zonder dak boven hun hoofd, … Je zou nieuw leven en nieuw begin gaan afzweren. Maar als we dat doen, dan zijn we geen Paasmensen. Dan leven we niet van de verrijzenis. Christenen blijven geloven in nieuw leven, ondanks alles. Christenen houden het niet bij de status quo. Christenen geloven in ‘tijd van leven’, steeds weer opnieuw. En we kunnen misschien niet veel. Maar wat we wel kunnen, is niet geven om zelfbehoud. Dat heeft de gekruisigde man ons geleerd. En het is net die waarvan we geloven dat hij opgewekt werd. Niet geven om zelfbehoud was misschien wel de kern van heel zijn boodschap. Wie dus doet en leeft zoals hij, vindt leven honderdvoud. En zo wordt dit lied een echt Paaslied. Het wijst ons de weg naar nieuw leven, de enige weg die te gaan is.

Pastor Gino

Nieuw leven

Weet je dat de lente komt, …alles loopt weer uit
De eerste zonnestralen, ze tintelen op je huid
De eerste bloemen bloeien, de eerste vogel fluit
Weet je dat de lente komt, alles loopt weer uit

Weet je wel dat Jezus leeft,… Hij is opgestaan
Ze hadden hem gekruisigd en in een graf gedaan
Maar na drie donkere dagen is Hij weer opgestaan
Weet je wel dat Jezus leeft, …Hij is opgestaan

Dit lied van Elly en Rikkert zongen de kinderen van de lagere school van het Sint-Niklaasinstituut in onze kerk tijdens hun gebedsviering naar Pasen toe. Een ouder lied maar dat prima verwoordt wat we deze dagen mogen vieren: de verrijzenis van Christus. Na de ontreddering van Goede Vrijdag gaan de leerlingen stilaan beseffen dat Hij leeft. De verrijzenisverhalen van de komende zondag zullen er ons bij helpen. Het lied verbindt het nieuwe leven dat Jezus ontving aan het nieuwe leven in de natuur met de bruisende lente. Net zoals naar Pasen keken we verlangend uit naar die lente. De dagen die langer worden, het licht dat sterker wordt en de zon die ons verwarmt. De natuur kent geen papieren of digitale kalender, maar wacht geduldig tot de tijd rijp is. Het aangroeiende licht en de stijgende temperatuur maken dat alles weer uitloopt en in bloei komt. Onze Laudato si perelaar staat vol bloesems en stiekem hopen we op een eerste peertje. De natuur laat zich niet van de wijs brengen door oorlogen en aanslagen, zij vertrouwt erop dat het leven zich telkens herneemt, zij weet dat leven sterker is dan alle dood. Licht en warmte zijn voldoende om dat leven te doen ontluiken. Is dat niet evenzo voor elke mens? Licht en warmte, letterlijk en figuurlijk, vernieuwen ons. Het licht van Christus maakt ons tot verrijzenismensen.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Verrijzenisgeloof

Dat het gisteren Pasen was en dat we sinds de Paaswake van zaterdagavond Pasen vieren, dat weet u ook wel. Maar wist u dat we in de liturgie de ganse week, tot en met volgende zondag, Beloken Pasen, Pasen vieren: het Paasoctaaf, acht dagen Pasen, alsof we er niet genoeg van kunnen krijgen. En dat is ook zo, het is tenslotte het belangrijkste christelijke feest.
Ik durf soms wel te denken dat de Kerk ons acht dagen geeft om ons een beetje tijd te geven om het allemaal te laten doordringen. Want het is toch wel redelijk overweldigend en echt niet zo gemakkelijk, niet direct behapbaar. Laat ons wel wezen, het is ook iets on-geloof-lijk. Een gestorven man – echt dood, niet schijndood, maar echt dood – die terug tot leven komt, die verrijst.
Ik heb het daar zeer lang zeer moeilijk mee gehad. Net zoals ik het moeilijk had met alles wat in de Bijbel staat wat niet direct door de fysica of de geneeskunde of de ratio te verklaren is: water in wijn veranderen, doven doen horen, lammen doen opstaan, blinden doen zien, een lijstje haast zonder einde. En dan nog het grootste ‘wonder’ van allemaal: opstaan uit de dood.
Anderzijds weet ik ook dat ik niet de enige of allerminst de eerste was die het daar moeilijk mee heeft (gehad). Opnieuw, lees maar eens de Evangelies na die verhalen van de Verrijzenis, te beginnen met het oudste, dat van Marcus dat ik tijdens de Paaswake mocht voorlezen: drie vrouwen, voorzien van vers gekochte kruiden om Jezus te zalven, gaan in alle vroegte op de eerste dag van de week na zonsopgang naar het graf. Ze maken zich zorgen over het feit wie voor hen de (zware) steen voor het graf zal wegrollen. Maar dan zien ze dat hij al weggerold was en dat er in het graf een jongeman zit die hen zegt: ‘Schrik niet. U zoekt Jezus van Nazaret, die gekruisigd is. Hij is tot leven gewekt, Hij is niet hier.’ De jongeman vraagt hen ook om tegen Petrus en de leerlingen te zeggen naar Galilea te gaan waar ze Hem zullen zien. En wat doen die vrouwen: ze vluchten naar buiten, weg van het graf, bevend van angst en buiten zichzelf. En ze zeggen tegen niemand iets, want ze waren bang.
En daarmee eindigde[1] dan ook het Marcusevangelie – een abrupt einde. Een open einde dat ons uitnodigt zelf het vervolg te schrijven en te be-leven. Een uitnodiging om onszelf te vragen: ‘En jij, wat ga jij hier nu mee aanvangen?’
Neem er uw tijd voor, om uw doorleefd antwoord op die vraag te formuleren en te doorleven. En als ge het al hebt, zoveel te beter. Indien niet, wanhoop niet. Blijf niet schrikken, blijf niet bang. Neem uw tijd, spreek erover, lees de Verrijzenisverhalen, laat u aanspreken door Hem.
Uiteindelijk is het allemaal genade. Te mogen en te kunnen geloven dat ‘Christus is verrezen’ en te kunnen antwoorden ‘Ja, Hij is waarlijk verrezen.’

Zalig Pasen!

Diaken Dirk

[1] De 11 bijkomende verzen met verschijningsverhalen heeft een latere hand aan het Evangelie toegevoegd.

Het lege graf ©FreeBibleImages - www.LumoProject.com