Even stilstaan bij het zondagsevangelie : Allerheiligen

« God, vandaag gedenken wij in één feest alle heiligen, gekend of ongekend, die in U geloofden en bij leven en bij sterven hun menselijke hoop aan uw goddelijke liefde hebben toevertrouwd ». Zo begint het openingsgebed van morgen, het hoogfeest van Allerheiligen. Dit jaar valt Allerheiligen op een zondag. Daardoor krijgt het nog meer aandacht. En we vieren dit feest in de heel bijzondere omstandigheden van de coronatijd. In deze tijd hebben we bemoediging nodig en we krijgen die ook in de liturgie, ook nu we niet kunnen samenkomen om te vieren. 

Het feest van alle heiligen doet ons dankbaar denken aan al die christenen die ons in de loop der tijden tot nu toe zijn voorgegaan, vertrouwend in Gods liefde. En daarbij mogen we niet alleen denken aan de grote en bekende heiligen, maar aan zovelen die in alle bescheidenheid een ‘heilig leven’ hebben geleid : die heel eenvoudig, van dag tot dag hebben geprobeerd te doen wat God vraagt. Zij allen moedigen ons aan om op onze beurt ook in deze tijd met al zijn problemen te blijven vertrouwen in God. Hij is het die ons kracht geeft om vol te houden in het goede. 

Het feest van alle heiligen doet ons ook kijken naar het voorbeeld dat de heiligen ons gegeven hebben. Zij hebben, elk in hun eigen situatie, geprobeerd te getuigen van Gods liefde, door heel hun manier van leven. Zij moedigen ons aan om ook in ons eigen leven en samenleven mensen te zijn die Gods liefde doen voelen aan hun medemensen. Niet zozeer door grote woorden, maar door onze houding van vriendelijkheid, beschikbaarheid, mededogen en verzoening, ook in deze moeilijke tijden. 

Jezus geeft ons enkele suggesties in het evangelie van dit feest, het evangelie van de Zaligsprekingen (Mt 5,1-12a) : « zalig de zachtmoedigen, zalig die hongeren en dorsten naar gerechtigheid,, zalig de barmhartigen, zalig die vrede brengen… ». 

Een doordenkertje van de Amerikaanse schrijver Kurt Vonnegut kan ons ook inspireren : 

“A saint is a person who behaves decently in a shockingly indecent society.” 

« Een heilige is iemand die zich fatsoenlijk gedraagt in een schokkend onfatsoenlijke samenleving ».

Pastor Benno.

Christus verheerlijkt door het hemels hof 
(toegeschreven aan Fra Angelico) © National Gallery, London

Sssttt!

Brussel begint stilaan meer en meer op een dode stad te lijken. Het was dan ook bijna profetisch te noemen dat de operaproductie van de Munt die vorige week in première ging en na twee voorstellingen wegens de coronamaatregelen werd stilgelegd ‘Die Tote Stadt’ was van Erich Wolfgang Korngold, gebaseerd op ‘Bruges la morte’ van Rodenbach. Ik moet toegeven dat ik mijn geliefde Brussel toch liever wat bruisender zie dan nu, ook al begrijp ik volkomen dat het op dit moment even zo moet zijn. Maar misschien kan deze tijd een uitgelezen moment zijn om de stilte te herontdekken. Want het wordt effectief overal opnieuw noodgedwongen stiller: op de werkvloer, in de theaters en bioscoopzalen, in de restaurants en cafés, in het luchtruim, op de snelwegen, en ja ook in de kerken. Stilte kan heilzaam zijn, zeker in een wereld waarin lawaai de overhand krijgt. Het is ook niet voor niets dat er elk jaar een dag van de stilte bestaat. Die vond dit jaar plaats op 25 oktober. Maar aanstaande zondag, Allerheiligendag, houdt ook radiozender Klara een dag van de stilte. Een hele dag lang ‘Klara in stilte’, een radiodag in slow motion met stille muziek. Onlangs verscheen zelfs een boek van Klara onder de titel ‘De stilte van de muziek voor Bach’, een analyse van de muziek uit de middeleeuwen en de renaissance. Deze muziek wordt vaak geassocieerd met stilte en verstilling, sereniteit en ingetogenheid. Een echte aanrader voor de komende donkere dagen. Maar ook voor ons als christen is stilte belangrijk. Het is in de stilte dat de Gans Andere tot ons kan spreken. Als we zelf alles volpraten, dan kan Hij niet aan het woord komen, en dit zowel in ons persoonlijk gebed als in de liturgie. Nu we noodgedwongen uiterlijk wat stiller moeten worden kan dit ons misschien ook helpen om innerlijk de stilte in ons hart en ons hoofd toe te laten, om te zien wat Hij ons te zeggen heeft.

Pastor Gino.

 

Breien schept verbondenheid

Verbondenheid: we snakken er naar in deze coronatijden waarin we onze sociale contacten tot een minimum moeten beperken. En dus zoeken we andere vormen dan we gewoon zijn om onze verbondenheid uit te drukken. ‘Maar hoe kom je dan bij breien?’, kunt u zich afvragen.
Ik ging eind vorige week wol kopen om een vestje te kunnen breien voor het kindje van mijn nichtje, mijn petekind, dat begin december zal geboren worden. Daar we mekaar niet kunnen ontmoeten, is dit een weg om toch verbonden te blijven.
in deze dagen van Allerheiligen en Allerzielen herdenken we onze dierbare overledenen. Mijn moeder overleed op paaszaterdag. Haar herdenken is ook met een dankbaar hart mooie herinneringen koesteren. Leren breien is daar zeker één van. Begin 1961 kwam de geboorte van mijn broer heel dichtbij. Mijn moeder breide sokjes, vestjes en dergelijke voor de baby. Ik wilde voor mijn pop ook wil iets breien. Het eerste proeflapje met de nodige gevallen steken leverde een wat bizar resultaat, met meer steken dan waarmee het begon. Maar enkele tijd later was het vestje voor mijn pop klaar. Mooie herinneringen zorgen voor verbondenheid.
In de winkel waar ik wol ging kopen, werd ik getroffen door een oproep om mee te doen aan een actie om warme sjaals te breien. De sjaals zijn bedoeld om te geven aan gezinnen die een kindje verloren hebben dit jaar. Ook de jaarlijkse ‘Goedgemutst-actie’ van Welzijnszorg maakt van breien een vorm van verbondenheid en solidariteit. U kent waarschijnlijk wel de flesjes fruitsap met een mutsje op, waarbij een deel van de opbrengst naar Welzijnszorg gaat.
Breien: misschien ook iets voor u? Laat ons vooral verbonden blijven met elkaar!

Chris Ruelens

Delphine

Als het gaat over buitentemperatuur, vind ik de periode oktober-november veel erger als de periode januari-februari, omdat het lichaam dan nog gewoon is aan de warme zomer en de eerste koude echt doet rillen. Dat gevoel heb ik ook, nu we sinds vorig weekend opnieuw in een soort lockdown zijn terecht gekomen en we opnieuw moeten wennen aan een tijd van 'stilte'. Nadat het virus ons een veertigdagen heeft laten meemaken, met een intensiteit die niemand zich vooraf had kunnen voorstellen, brengt het ons nu naar het feest van Allerheiligen, op een wijze die we allicht ook niet meer zullen vergeten.
Allerheiligen - en Allerzielen dat erop volgt - hoeven nochtans geen sombere dagen te zijn. Wie aan de stilte went, als de 'ruis' eindelijk wegvalt, ziet dat het dagen zijn om dieper te kijken en het onderscheid te maken tussen wat bijkomstig is en wat er echt toe doet. "Zalig, Zalig" - negen keer zalig (tel het na) - wordt dan in het evangelie gelezen, al zullen we het dit jaar niet in de kerk horen (eventueel wel via ons podcast gebed of via onze zoom: doe gerust mee!). (Na het lezen van de krant vanmorgen doet dit "Zalig" mij spontaan denken aan Delphine en haar vader, om een goed nieuws van deze dag op te pikken.) 

Allerheiligen en Allerzielen zijn dagen om dieper te kijken en te zien dat we verbonden blijven. Zou het kunnen dat het feest van alle heiligen zo ook dit jaar een intensiteit zal hebben, die niemand zich vooraf had kunnen voorstellen? Na de veertigdagentijd was dat voor Pasen van dit jaar alleszins ook zo...

Tony, pastor

ps: 

Wil je deelnemen aan het gebed via zoom op zondag om 10:00 u.? 

Stuur ons een mailtje: sint.franciscus@skynet.be  Wij bezorgen je dan de link.

Blogmoeheid

Je hoort regelmatig spreken over ‘coronamoeheid’. We weten allemaal wat het is. Die coronacrisis blijft maar duren. De maatregelen worden weer verscherpt. We hebben er allemaal meer dan genoeg van. We zijn het beu. We zijn het moe. We zijn corona-moe.
In deze context kan je ook spreken over ‘blogmoeheid’. Waarover moet een mens nog schrijven in deze coronatijd? We horen van niks anders. Tenzij van de verkiezingen in de Verenigde Staten. En daar gaat het ook over corona.
Waar kan ik het dan nog over hebben in deze blog? Ik dacht aan iets: als ik nu eens elke week probeer iets positiefs te ontdekken waarover ik kan schrijven. Dat moet toch mogelijk zijn. Elke week iets vinden in de actualiteit, in het dagelijks leven, dat een beetje een positief gevoel geeft. Het kan een ons moreel opkrikken. Doet u mee? Elke week iets positiefs proberen te vinden. U hoeft er zelf niet over te schrijven. Laat het mij weten. Ik schrijf wel iets in de blog.
Voor vandaag heb ik al iets gevonden. In het TV-journaal werd vermeld dat de verkoop van noveenkaarsen opzienbarend is gestegen. Dat is toch positief nieuws? Indien niet voor het geloof, dan toch minstens voor de kaarsenfabrikanten.

Pastor Benno.

Ik heb niets te zeggen. Ik zeg het regelmatig

Ge kunt maar beter uw mond houden... (?)

Er is veel te doen om een Franse leraar geschiedenis, die werd vermoord nadat hij de beruchte Mohamed cartoons getoond had in zijn klas. Hij deed dat niet met de bedoeling om uit te dagen, maar om te informeren, zoals je van een leraar mag verwachten. De verontwaardiging is groot - en maar goed ook: vrije meningsuiting is een basisrecht, dat we ons niet willen laten ontnemen. (Het wordt soms wel geprobeerd: er zijn groepen in de samenleving die vinden dat andersdenkenden moeten zwijgen.)
Ik was voorbije dagen getroffen toen de Angelicaanse kerk in Groot Brittanië zich verzette tegen de Brexitpolitiek van de Britse eerste minister. Zulke uitspraak gaat in tegen het standpunt van sommigen (wie weet, misschien zelfs een meerderheid), die vinden dat religie thuishoort in de privésfeer en dus geen uitspraken mag doen in of over het publieke leven. Ik vraag me af hoe dat zou kunnen: als er slechte brexitmaatregelen komen (en zelfs de Brexit op zichzelf), zal dat vooral voelbaar zijn voor de armsten. Als de kerken niet mogen spreken om het voor de armen op te nemen, waarom zouden er dan kerken moeten zijn? Toch vinden velen, ook voorstanders van vrije meningsuiting, dat kerken moeten zwijgen over maatschappelijke kwesties - ook al is ook godsdienstvrijheid zo'n basisrecht. Als een goede gelovige wil je ook niet "schreeuwen", doch alleen bedachtzaam uit de hoek komen. Het wordt misschien wel ooit een bekoring voor gelovigen om te kiezen voor de weg van de minste weerstand.
Wie helpt ons om gemotiveerd te blijven voor de strenge coronaregels, die bedoeld zijn om de anderen te beschermen? Wie helpt ons overleven als een halve lockdown ons opnieuw op onszelf terugwerpt en er veel psychologische schade dreigt? - om maar twee voorbeelden te geven... Zouden we daar ons antwoord nu echt niet mogen over geven?

Tony, pastor

Staan de paasbloemen nu ook al in bloei?

We bereiden kinderen voor op het vormsel, komende zondag. Weinig is zo sterk met de lente verbonden als de communiefeesten. En die zijn nu voorzien in de herfst. Juist zoals de voorjaarsklassiekers: ik hoor net een voorbeschouwing bij de Ronde van Vlaanderen, zondag. Het lijkt alsof de seizoenen compleet 'van slag' zijn, alsof alles wat ons vertrouwd was op de helling staat.
Ik kan me zeer levendig voorstellen hoe moeilijk mensen het hebben als hun vertrouwde zekerheden wegvallen. Dat bijvoorbeeld zondagsmissen niet meer doorgaan op het gekende uur - of nog erger: niet meer in de vertrouwde kerk - is voor velen een zeer schokkende vaststelling. Dat het echte probleem niet ligt bij een beslissing van de kerkelijke overheid, maar bij de zeer geleidelijke "ontvolking" van een viering, valt niet altijd op en zo kan de illusie ontstaan dat die overheid schuldig is.
Ik kan me ook voorstellen dat deze ongeziene situaties voor anderen nog lang niet ver genoeg gaan. Dat er mensen zijn die juist opleven als er verandering is en bepaalde nieuwe situaties of belevingen ontstaan, die nog nooit gezien waren. 'De Ronde van Frankrijk in de winter? Waarom niet, moet kunnen'. 'Kerstmis op een warm tropisch strand? Pasen met vallende blaren? Waarom niet, onder de Evenaar kun je zulks elk jaar vinden!' Het hangt vast aan de indruk dat je maar echt leeft, als je kunt ervaren wat je nooit eerder had meegemaakt.
In elk geval dwingt de verandering ons naar de essentie te kijken. Wat is het dat er echt toe doet en wat is het dat bijkomstig is? Allicht komen we uit bij elkaar: we hadden ons misschien nog nooit echt gerealiseerd hoeveel de anderen voor mij betekenen. En ik voor hen. Misschien is het tijd om de tijd te nemen om elkaar wat meer bewust nabij te zijn. En laat nabijheid nu juist zijn waar we zeer goed moeten oppassen. Reden te meer om extra te waarderen wie ons gegeven is. Of degenen aan wie wij mogen gegeven zijn.

Tony, pastor.

(C) Pixabay

In Brussel....?!?!

"In Brussel...???" hoor ik wel eens mensen uit Vlaanderen zeggen met een duidelijke toon van afgrijzen als ze vernemen dat ik in de hoofdstad woon. Ik moet het zover nog niet zoeken: ook in mijn meest nabije familie zijn er heel wat mensen die mij niet durven komen bezoeken. "Brussel?!" In hun beleving lijkt dat net iets minder ver verwijderd te zijn als de maan. Of toch zoiets. Ik wed dat u dergelijke ervaringen kent, als u familie of vrienden hebt in Vlaanderen.
Iets soortgelijks overkomt mijzelf als ik deze dagen hoor spreken over Parijs. Parijs?!?! Dat is waar al die zieken zijn, code rood, gevaarlijk, te vermijden, ocharme wie daar woont...?!?! Of nog erger: in Madrid: van daar naar het kerkhof is echt maar een kleine stap. Nee, Madrid, dat is het Armageddon van Europa...
Als ik erover nadenk merk ik dat het toch niet zo extreem is: ik verneem dat de cijfers van het aantal besmettingen in sommige Brusselse gemeentes niet zoveel beter is dan in de Spaanse hoofdstad en dat de afstand met daar dus toch niet zo verschrikkelijk groot is.
Ik kijk om mij heen en ik merk dat het leven hier toch niet zo onmogelijk is als buiten Brussel blijkbaar wordt gedacht. Hier is toch ook niet zoveel misdaad, dat je dagelijks drie keer overvallen wordt en twee keer neergestoken, zoals mijn verwanten dat schijnen te vrezen. Zo verschrikkelijk ziekelijk is de stad dan toch ook weer niet. Ja, ik ken een aantal mensen die positief zijn (geweest), ja, vele zijn genezen en toegegeven, ik ken ook enkele die spijtig genoeg gestorven zijn. Maar wil dat zeggen dat het leven in de stad niet mogelijk is? Wij gaan hier toch ook op weg met elkaar, we leven en we maken plezier - we ontmoeten elkaar, ja met respect voor de afstand en met mondmasker als het moet?!
Ik denk dat het met vooroordelen (en andere angsten) meestal (altijd) zo is: van buitenaf ziet een werkelijkheid er heel bedreigend uit, maar van binnenuit kan je zien dat het leven toch overal levenskansen vindt... Konden we de wereld maar wat meer van binnenuit bekijken!

Tony, pastor.