Brandglas

We vinden in vele oude en nieuwe kerken mooi brandglas (glas in loodraam), met sterk uitgewerkte verhalen van de Bijbel of meer symbolisch, maar allen met zo een mooi palet van kleuren, vooral als de zon erin zit.
De foto hier is getrokken bij een recent bezoek aan de Maria Magdalena Kerk in Parijs, La Madeleine. Van buiten is het een mastodont van een gebouw met iconische zuilen, net een Griekse tempel, maar van binnen erg sober, met de juiste belichting waar nodig. In de apsis van de kerk achteraan is dan dit vuurrood glasraam. Het vertelde me de gloed waarmee Maria Magdalena haar spirituele leraar Jezus heeft liefgehad, en mee zorg droeg in materiele zin voor zijn leerlingen.
Kunnen wij ook op die wijze Jezus lief hebben en voor zijn Kerk gemeenschap zorgen ? Het is geen of/of verhaal, maar een en/en avontuur. Dan zal de zon ook in ons hart een gloed doen gloeien waar anderen zich aan kunnen verwarmen.

Pastor Peter

Brandglas in de Maria Magdalena Kerk in Parijs
© Peter Baekelmans

Nieuwe bisschop

Volgende zondag wordt in Mechelen de nieuwe aartsbisschop gewijd en aangesteld. Ik ben wat verrast (ofschoon ook niet helemaal) als ik zie hoeveel emotie dit gebeuren oproept bij collega's pastores. Je zou misschien kunnen denken dat een priester van het bisdom - een diocesaan priester, zoals Gino, Guido of ikzelf - toch verder verwijderd zijn van de "kerkelijke overheid" dan religieuze priesters, zoals Peter of Benno, die in principe veel dichter leven bij hun overste en een nieuwe bisschop dus minder "raakt. En toch. Eigenlijk hoort "gehoorzaamheid" - voorzeker een deugd die in tijden van zelfbeschikking maar heel moeilijk kan begrepen en gewaardeerd worden - wezenlijk bij een gelovige zending (overigens zijn ook die overste of die bisschop op hun beurt gehoorzaamheid verschuldigd). Het is immers op zichzelf ook een vorm van "over water wandelen": al weet ik vooraf niet waar dit me brengen zal, ik vertrouw erop dat de weg goed is en daarom durf ik hem gaan. Zoals Jezus aan Petrus zegt: als ge oud zijt zal iemand anders u omgorden en brengen waarheen ge niet wilt - en dat in het vertrouwen dat de weg héél goed zal zijn...
Dat brengt me bij de persoon van de nieuwe bisschop - Luc Terlinden (we zeggen vanaf nu "monseigneur") -die ik als redelijk lang ken als priester en voor wie ik veel waardering heb. Zoals andere gezag functies, zijn bisschoppen op zichzelf zeker niet populair, te verstaan in een tijd waarin zelfbeschikking zo centraal staat. Ze worden collectief doorgaans verantwoordelijk geacht voor alles wat verkeerd loopt in de Kerk (en zelden voor wat goed loopt). Misschien bestaat zelfs nog het beeld van verre potentaten in ivoren torens. (De warme menselijkheid en de nabijheid van kardinaal De Kesel heeft allen geraakt in Lourdes en was een duidelijk bewijs van het tegendeel.) Ik heb een beetje met mgr Luc te doen. Ook hij weet niet waar zijn nieuwe opdracht hem zal brengen. Ook voor hem is het 'gehoorzaamheid' die hem ertoe bracht om "ja" te zeggen. Hij heeft ons gebed nodig. En zondag om 15 uur heb je helemaal geen kaarten nodig om de viering in Mechelen te mogen bijwonen...

Tony, pastor

© Koen Vlaeminck

Damiaan

Gaat u wel eens naar een musical kijken? Het is geen toneel en ook geen opera. Eerder een goede combinatie van beiden en de muziek speelt meer dan een ondersteunende rol. Het heeft iets van een totaalspektakel, waarbij je soms niet weet waar eerst kijken. Misschien zag u wel één van de musicals over de Wereldoorlogen: 1914-18 en 1940-45, twee grote producties van Studio 100. Ons land heeft een goede reputatie opgebouwd in dit genre. Zo’n tien jaar terug ontstond een nieuw productiehuis, Historalia. Naar aanleiding van 125 jaar kroningsfeesten in Scherpenheuvel startten ze het project van de musical rond Damiaan. Daar aan de basiliek bij OLV van Scherpenheuvel nam Damiaan afscheid van zijn moeder om daarna af te reizen naar Hawaï. De musical begint in het heden met een jonge enthousiaste gids die bedevaarders rondleidt in de basiliek. Daar komt ze bij het beeld van Damiaan en zo start het hele verhaal. Een prachtig schouwspel ontrolde zich voor onze ogen en oren. Soms wervelend, soms heel ontroerend. Delicatere thema’s zoals de moeilijke relatie van Damiaan met de bisschop en zijn oversten, de laster rond zijn al of niet trouw zijn aan het celibaat kwamen op een respectvolle manier ook aan bod. De dialogen zijn gevat en natuurlijk gebracht. 150 acteurs, dansers, zangers en tientallen professionele en vrijwillige handen maakten er een schitterende voorstelling van. Heel wat scènes zijn blijven hangen maar zeker deze waarbij Damiaan onder de boom zit waar hij de eerste nacht na zijn aankomst op Molokaï doorbracht en waar men hem ook zou begraven. Het toonde zijn kracht maar ook zijn twijfel en zijn alleen staan in die enorme zending. Een man, groot in zijn geloof en zijn werk, zo groot dat de Kerk hem tot een heilige maakte. De kleine Jef uit Tremelo werd een voorbeeld voor heel de wereld. Deze musical bracht zijn verhaal beklijvend tot leven…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Born in Africa

‘Stap de deur uit, de ander tegemoet’ (BZN 26 augustus 2023)

Zondag 27 augustus deden ruim 200 mensen een stap de deur uit, richting Lebbeke.
Preciezer: reden we die richting uit om samen 20 jaar Born in Africa te vieren. Het werd een heel deugddoende namiddag van weerzien en ontmoeting. Zelfs de weergoden zetten hun beste beentje voor want na de regen op de heenreis scheen de zon de hele namiddag.
Velen onder u zullen het levenswerk van Isabelle De Smul in Plettenberg Bay, Zuid-Afrika, waarschijnlijk kennen. In Kerk en leven verscheen al een aantal keren een artikel hierover. Born in Africa (BIA) wil kansarme kinderen en jongeren tussen 6 en 25 jaar uit de achtergestelde wijken (of townships) een toekomst bieden. Dankzij de bijna 1000 peetouders, vrijwilligers hier en in Zuid-Afrika, sympathisanten, sponsors, … worden bijna 400 kinderen en jongeren ondersteund tijdens hun school- en studieloopbaan.
En dus mochten we zondag die 20 jaar vieren: onder de tenten op het domein van een wijnhandelaar die al van bij het begin steun verleent aan BIA, werd er gezellig bijgepraat. Georges De Smul hield een toespraak en ook Isabelle, die was overgekomen uit Zuid-Afrika, deed dit. Zij las een ontroerende brief voor van een pas afgestudeerde jonge vrouw, die verwoordt hoe BIA haar leven heeft veranderd door haar de kans te geven om verder te studeren. Vindingrijkheid bij initiatieven om te steunen ontbreekt niet. Anna en Patrick maken elk jaar heel wat confituur. De opbrengst van de verkoop maakt dromen van kinderen waar. Er is dus heel wat confituur gekocht zondag!
Je kon ook, voor een kleine bijdrage, ook een wijnmand wegen en het gewicht raden. We sloten de namiddag af met een smakelijke ’braai’ of barbecue. Het werd een zondag van ontmoeting en verbondenheid! Een familiefeest!

Pastor Chris, peetouder van Asemahle

Nazinderen

We zijn nu een halve week terug van de diocesane bedevaart naar Lourdes waar zo’n 390 bedevaarders van Mechelen-Brussel onder leiding van onze kardinaal een intens en gevarieerd programma mee-beleefd hebben. Ik was al twee maal eerder in Lourdes en ik had dus een herinnering aan de grot, het kaarsenbranden, de kaarskesprocessie met het zingen van Ave Maria. Dat heb ik nu terug opnieuw beleefd, maar toch anders en veel doorleefder.
Het grote verschil was dat ik er nu als ‘diaken’ bij was en met Ute en nog 14 anderen van onze parochiegroep waar je mee samen eet en drinkt, afspreekt en de diensten beleeft. Een ander groot verschil is dat ik tijdens de bedevaart meer ervaren heb over het leven van Bernadette (1844-1879) en de weinige woorden die Aquerò, letterlijk vertaald ‘dat’, de manier waarop Bernadette de ‘vrouwe’ noemde tot ze bij één van de laatste verschijningen op Bernadette’s nadrukkelijke en insisterende vraag haar naam zei: ‘Que soy era Immaculada Councepciou’ (ik ben de Onbevlekte Ontvangenis). Dit alles gebeurde gedurende enkele maanden in 1858, 4 jaar nadat Paus Pius IX het dogma van de Onbevlekte Ontvangenis had afgekondigd.
Nu ben ik zelf zeer lange tijd een ‘redelijke’ gelovige geweest die het moeilijk had dingen te aanvaarden die niet met de rede of wetenschap in overeenstemming zijn. Maar in essentie is geloven, alhoewel niet onredelijk, toch ergens voorbij de ‘reine rede’ durven gaan. En de getuigenissen van Bernadette die meermaals zeer streng ondervraagd is, zijn zo waarachtig, éénvoudig en direct. Ik ben in de geschiedenis niet de eerste twijfelaar die ze overtuigd heeft.
Ja, er is meer op deze aarde dat niet per sé onmiddellijk redelijk te verklaren is, en toch waar. Op die manier blijft Lourdes nazinderen.
Ik wens u allen toe dat u het ook nog eens mag meemaken en meebeleven. U zult er deugd aan beleven. Echt waar!

Diaken Dirk

’s Avonds bij de grot © Dirk Van Erps

Lourdes (9) verzoening als kroon op een bedevaart.

Onze laatste dag in Lourdes al (snif snif) begon met de viering in Cité Saint Pierre. Cité Saint Pierre is een buitenbeentje in Lourdes. Het ligt niet alleen op enkele kilometer van de grot op de flank van de Béout, in volle Pyreneeën (dus klimmen geblazen!), het lijkt op het eerste gezicht ook inhoudelijk niet aan te sluiten bij de thematiek van Lourdes. Het draait hier namelijk vooral rond de armen: de mensen die geen hotel kunnen betalen, vinden hier een opvang voor vier of vijf dagen en kunnen zo toch op bedevaart komen. Het is een huis voor de Bernadettes van vandaag, zij die zelf met haar ouders naar het cachot moest, omdat ze werkelijk niets anders konden betalen. In Cité worden jaarlijks duizenden mensen opgevangen, onder meer met de hulp van vele vrijwilligers.
De verplaatsing is een huzarenstuk. De helft van onze groep was te voet gekomen, de andere helft met de bus. Ook voor deze laatste moet er nog geklommen worden, want het stuk tussen de bushalte en de zogenaamde "groene kathedraal' - een natuurlijk amfitheater waar honderden Eucharistie kunnen vieren - is misschien nog steiler dan het deel over de weg. Er werd geblazen, gepuft, gezweet en toch met veel moed gestapt. Uiteindelijk bereikt iedereen de plaats van de viering. Dit is echt wel pelgrimage - de tocht van het leven kan moeilijk zijn en veel van onze krachten vergen - maar met de hulp van elkaar (en van hierboven) lukt het toch.
Op deze plek vieren we Eucharistie en hebben we biechtgelegenheid: we mogen vergeving vragen - en krijgen - voor wat in ons leven verkeerd loopt, veelal op momenten dat onze levensweg stijl en moeilijk is.
Ik kom graag naar Cité - niet alleen omdat ik er pakweg 35 jaar zelf gedurende drie weken vrijwilligerswerk heb gedaan - maar vooral omdat het zo bij de bedevaart hoort: wat is de weg van Bernadette anders dan een moeilijke weg waar uiteindelijk vergeving wordt aangezegd? Wat zou een bedevaart naar Lourdes beter kunnen samenvatten?

Tony, pastor.

© Dirk Adams

Rock

Onlangs was ik een paar dagen in Trier. Een prachtige stad met een rijke geschiedenis die terug gaat tot de Romeinse tijd waarbinnen ze een belangrijke plaats vervulde. Je vindt er de beroemde Porta Nigra, een ‘basilica’, de grote ontvangstzaal van het Romeinse keizerlijke paleis, thermen, een amfitheater en een prachtige Domkerk. Het is maar een greep uit de vele schatten van deze stad. In die Domkerk bewaart men de ‘Rock’, een tuniek die uit één stuk geweven is en die men aan Christus toeschrijft. In het Johannesevangelie (19:23-24) lezen we hoe de soldaten om zijn onderkleed dobbelden omdat het zonder naden was en men het kleed niet wilde scheuren, dan zou niemand er wat aan hebben. . Volgens de overlevering zou Helena, de mama van keizer Constantijn hem naar Trier gebracht hebben. Of dit de echte tuniek van Jezus is is weinig waarschijnlijk. De Kerk vindt de echtheidswaarde ook niet zo belangrijk. Het kleed is eerder een symbool geworden van Christus die de eenheid wil bewerken. Het gaat er dus vooral om de eenheid onder christenen te bewaren. Bij de bedevaart van 1959 te Trier werd het volgende gebed geïntroduceerd, dat geïnspireerd is door deze gedachte van eenheid: Jezus Christus, Heiland en verlosser, Heb medelijden met ons en met de hele wereld. Gedenk uw christenen en breng tezamen wat verdeeld is.
U hebt natuurlijk al lang door dit geen foto van die bewuste tunica is. Het is een recent exemplaar, vol kleurrijke taferelen dat aan zijmuur van de Dom hangt. De boodschappen liegen er niet om: vrede, hoop en liefde. Een hedendaagse uitbeelding en een mooie hertaling van een boodschap die tijdloos is. De wereld heeft er zo’n nood aan…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Lourdes (8) Getuigenissen van bedevaarders (2)

Groene kathedraal
Op dinsdag zijn we al aan onze laatste viering in Lourdes toe. We trekken er vandaag op uit en gaan naar de groene rand van de stad. De ene met de bus, de andere te voet. Samen uit, samen thuis. De mooie groene omgeving van Cité Saint-Pierre is een ware verademing, zeker met het warm weer van de laatste dagen. We zoeken een plekje in de groene kathedraal (soort amfitheater tussen grote bomen) waar we met z’n allen deze intense bedevaart afsluiten. De woorden van kardinaal De Kesel dringen stilaan door en vormen een interessant sluitstuk.
Wat me getroffen heeft zijn de vele variaties van samenkomen: ’s morgens de lauden, een viering, een conferentie, de sacramentsprocessie, de vespers, de kaarsjesprocessie, … . Vele kansen om na te denken over hoe ikzelf gelovig in het leven sta en probeer om steeds mijn beste beentje voor te zetten om de mensen om mij heen blij te maken.
Het was de tiende keer dat ik hier in Lourdes mocht vertoeven. En kijk al een beetje uit naar nummer 11!

Sabrina

De groene kathedraal © Dirk Adams

Wie is de “geliefde leerling”?
Tijdens onze bedevaart werd het elke dag warmer. De hittegolf was dan ook een hot-item op de Franse TV-zenders. Maar ook in ons hart brandde het vuur meer en meer.
Vandaag ging de eucharistieviering door in de Groene Kerk (onder de bomen) in de Cité Saint-Pierre.
Kardinaal Jozef De Kesel ging voor. Hij maakte er ons attent op dat Maria haar zoon tot op het kruis bij stond. Dat is normaal want een moeder blijft bij haar kind. Maar Maria stond er ook “als volgeling” van Jezus. En dat is niet zo normaal want op dat moment waren al veel leerlingen op de vlucht geslagen. Maar Maria blijft bij haar Zoon.
Daar aan het kruis zegde Jezus aan zijn geliefde leerling, (die we eigenlijk niet kennen en waarover tot vandaag nog veel speculaties bestaan wie dat zou kunnen zijn): “Zie daar je moeder!” en aan zijn moeder zegde Hij: “zie daar uw zoon!”.
Volgens kardinaal De Kesel zou het kunnen dat hij met die geliefde leerling “ieder van ons” bedoelde. Die boodschap telt dus voor ieder van ons. Wij zijn samen op weg als kinderen van God. God houdt van ons. Hij heeft geduld met ons en is barmhartig.

Theresia

De kardinaal gaat voor © Dirk Adams

Lourdes (7) Getuigenissen van bedevaarders

Dienstbaarheid in Lourdes
Het is nog maar de tweede keer dat ik op bedevaart in Lourdes kom. En natuurlijk komen we hier voor Maria, onze hemelse moeder. Het is een heel speciale ervaring om in groep op bedevaart te gaan. Helemaal anders dan als je als ‘toerist’ Lourdes bezoekt. We komen hier samen bidden, zingen en vieren. Deze morgen, zondag namen we deel aan de internationale viering want bedevaarders uit de hele wereld kwamen samen in de immens grote kerk op het heiligdom. Aartsbisschop Jozef De Kesel ging de viering voor. Het was een intens gebeuren.
Maar wat mij zonder enige twijfel heel erg raakt in Lourdes is de enorme dienstbaarheid van zoveel vrijwilligers. De vele zieken en mensen met beperkingen komen hier altijd op de eerste plaats. Zij krijgen hier alle zorg en aandacht en heel vaak zijn het vrijwilligers die zich ten dienste stellen. Vooral de Europa-scouts maar ook individuele vrijwilligers steken elke dag van in de vroege morgen tot zelfs in de nachts de handen uit de mouwen. Uit onze groep bedevaarders ging Sabine in op de oproep om te gaan helpen in de hospitaliteit van Lourdes. De zieken en hulpbehoevenden van het aartsbisdom verblijven daar en krijgen er alle zorg. Sabine hielp mee om hen over en weer te brengen zodat ze onder de beste omstandigheden ook kunnen deelnemen aan alle vieringen en andere activiteiten. Door de hitte, het is hier al de hele tijd meer dan dertig graden, is dat geen sinecure.
Bedankt Sabine en bedankt aan de vele honderden vrijwilligers, jong en minder jong, voor jullie inzet voor onze medemensen!

Ria V.A.

Een knuffel en een glimlach in Lourdes

Veel mensen die naar Lourdes komen dragen een groot kruis. Ze komen hier voor vertroosting en vinden die in Maria en in de vele fantastische vrijwilligers.
Dat groot kruis is vaak een probleem met de gezondheid. De mindervalide mens voelt zich hier aanvaard, is hier normaal, terwijl hij in onze dagdagelijkse maatschappij verstopt wordt (en als ze toch gezien worden in onze dagdagelijkse maatschappij, dan worden ze vaak zelfs uitgelachen). In Lourdes worden ze niet uitgelachen. In Lourdes kunnen de tranen vloeien. In Lourdes krijg je een knuffel wanneer je nood hebt aan een knuffel. In Lourdes vind je een luisterend oor. In Lourdes vind je een glimlach. Of je nu geestelijk of fysisch beperkter bent, je bent hier thuis. Lourdes is voor hen thuis komen. Velen in de hospitaliteit komen elk jaar terug en sommigen zouden liefst van al altijd in Lourdes blijven.
Tijdens de internationale mis stond een beetje verder van mij een blinde in de coulissen, helemaal alleen. Hij behoorde niet tot een bedevaardersgroep. Bezorgde hospitaliers van verschillende bedevaartsgroepen hadden het direct gezien en zorgden ervoor dat hij daar niet meer alleen stond. Het viel me voortdurend op wat een tedere opmerkzaamheid de vrijwilligers hier hebben en zich direct ten dienste stellen.

Sabine Bronchart

Een knuffel en een glimlach in Lourdes

Veranderen van 'doen', veranderen van 'zijn'...

Zondag ging het in de viering over katholicisme of het open staan voor diversiteit. Het was de priester opgevallen dat er in onze gemeenschap een grote verscheidenheid aan kleur, taal en origine is. Een schoolvoorbeeld voor openstaan voor diversiteit dus. Maar diversiteit gaat verder: open staan voor een andere aanpak, voor verandering, voor andere meningen is, als we eerlijk zijn, niet zo evident. Zelfs Jezus is er niet aan ontsnapt. Jezus liet zich appelleren door de Kananeese vrouw en ook Hij heeft zijn mening moeten bijstellen.
Ik dacht spontaan aan onze bedevaarders in Lourdes. De plaats bij uitstek om diversiteit aan den lijve te ondervinden. Respect voor elkaar, voorrang voor de zieken en minder mobiele mensen, de stilte in een bomvolle kerk... Elk met zijn eigen manier van geloven, van belijden, van bidden, het getuigt van groot respect en dat is al een wonder op zich. Dat respect is open staan voor de anderen, de Andere. Dat is voor mij het mirakel van Lourdes. Dan wordt je zelf iemand anders, verander je van 'zijn'.
Zaterdag volgde ik op YouTube de Mariale processie of de kaarsjesprocessie. Elk tientje werd in drie, soms vier talen voorgebeden en ieder antwoordde in zijn eigen moedertaal. Ik kon het niet droog houden.
De covidtijd heeft ons ook goede dingen geleerd: ook al zou je het anders willen, als het niet kan moet je aanvaarden wat niet kan. Gelukkig, en dat hebben we ook uit de covidperiode geleerd, is er op dat moment de sociale media.
Veranderen van doen, heeft dat ook niet iets te maken met openstaan voor diversiteit?

Pastor Mariette

Kaarsen, bidden en zingen Maria ter ere.

Lourdes (6) wat je helemaal niet verwacht!

Ik schrijf deze blog niet in het avond- of in het ochtenduur, maar op de middag. We hebben de zondagse Eucharistie, de internationale viering, achter de rug en dat is echt wel "eten en drinken". Het is anders dan we van een Eucharistieviering bij ons wat gewoon zijn: is dit helemaal geen sobere, ingehouden, voor sommigen wat "kleurloze" gebeurtenis! Het is daarentegen een explosie van kleur en beleving. De intensiteit ervan is eigenlijk niet te beschrijven. De ondergrondse Pius X basiliek was helemaal gevuld - de maximale capaciteit van deze ruimte is 25000 personen! - en van één van de bedevaart groepen was de voorzitter ook de hoofdcelebrant van de viering: vandaag was het onze kardinaal De Kesel!
We waren goed op tijd - meer dan een uur (!!) voor het begin van de viering - en hadden dan ook goede plaatsen: we hebben het ons niet beklaagd - en we hebben ons geen moment verveeld: voor je het goed beseft is het al voorbij!
Hoe anders is Lourdes - in het algemeen - toch dan wat mensen bij ons vaak denken. Ik zou niet goed kunnen beschrijven wat de reputatie ervan bij ons is. Doorgaans allicht is het niet zo aantrekkelijk - zeker jonge mensen bij ons zijn het verleerd om naar hier te komen. Ze krijgen daardoor nooit de kans om te ontdekken wat Lourdes wél is. Wij ervaren het als een plaats van genade, hier zijn dagelijks dingen mogelijk, bijvoorbeeld tussen mensen, die elders hoogt zeldzaam of nooit mogelijk zijn. Hier doe je als gelovige energie op, die je toelaat om maanden - of jaren - verder te kunnen. Het is niet oubollig, theoretisch-ver-van-mijn-bed, vroomdoenerig, stoffig of zonder verstand. Wat hier gebeurt kun je alleen beschrijven door te zeggen dat God hier veel intenser aanwezig is; je moet je gewoon laten doen: de genade gebeurt vanzelf. Je moet hier niet komen als je alleen wil kijken naar wat hier 165 jaar geleden gebeurde: Lourdes is geen mega-museum over verschijningen van Maria aan een meisje. Het essentiële speelt zich vandaag af.
Ik heb me wel eens afgevraagd wat Maria haar bedoeling zou kunnen geweest zijn door aan Bernadette te verschijnen. Ik besef nu veel meer dat het er haar om te doen was om deze plek te maken: een plaats waar God gemakkelijker kan gevonden worden door ons vandaag. Eigenlijk ging het Maria dus ook om ons. Het is wat wij mogen ervaren en waar we niet over uitgesproken raken...

Tony, pastor

De ondergrondse Pius X basiliek was helemaal gevuld
© Dirk Adams

Lourdes (5) Indrukken uit Lourdes

Goede vrienden, ik schrijf dit hier letterlijk op zaterdagavond kort voor 23 uur. We zijn bijna 30 minuten terug van de ‘kaarskesprocessie’ en praten even na in onze hotellobby. Weer is een intense dag bijna voorbij, gevuld met activiteiten die ons uitnodigen om ons te bezinnen, om gewoon in stilte bij Maria en haar Zoon te vertoeven en om God te loven. In technische termen heb ik het hier over het morgengebed, Eucharistie aan de grot, zegening van de kaarsen en aanbidding van het licht, mogen luisteren naar een conferentie van de kapelaan voor de Nederlandstalige bedevaarders over het jaarthema waarin hij het woord van Maria ‘Ga zeggen aan de priesters dat men hier een kapel bouwt verbindt met de Exodus, de menswording van Christus en het Lourdesverhaal. Nadien hebben we nog een liturgie rond het gebaar van het water meegemaakt, het derde ‘Lourdesgebaar’ (rots aanraken, licht en water). En dan nog de vespers en de kaarskesprocessie.
Ik weet het wel, u lezer hebt daar niet veel aan, zo’n opsomming van activiteiten. Maar toch heb ik het gedaan, om toch te willen zeggen dat zo’n Lourdesbedevaart een actieve retraite is met vele mogelijkheden om zich intens met je geloof bezig te houden, ja, er in te groeien.
Maar er gaat heel veel door je hoofd terwijl je zo bezig bent. Sommige zaken zijn zeer bewust, zeer verstandelijk, zeer van het hoofd. Anderen zijn indrukken, gevoelens, niet altijd duidelijk te verwoorden, zeer van het hart.
Eén indruk ‘van het hoofd’: dat het geloof altijd klein begint, met Abraham en een klein volk, met Maria en Bernadette in Lourdes.
Eén indruk ‘van het hart’: voor mij als kraakvers diaken mee mogen voorgaan in de Eucharistie aan de grote – Eucharistie mogen meevieren terwijl je net onder het beeld van Maria mag zitten. Dat zijn momenten van stille vreugde, tekens van genade. Dank U
En ja, we lachen hier ook veel. En ja, dat is plezant. Dat is ontmoeten, dat is gemeenschap vormen en maken. Dat is Kerk-zijn in 2023, dat, ja, ook dat is een genade van Lourdes.
Dat we er nog veel moge meemaken en dat ze vruchten mogen dragen, kleine en grote. Meer moet het echt niet zijn (en toch is het meer).

DDD (afkorting van Dankbare Diaken Dirk)

Dankbare Diaken Dirk © Lucia Sorel

Lourdes (4) Nog vijftien dagen aartsbisschop!

De eerste dag 'te' Lourdes begon na een rustige nacht. Zo druk als het overdag kan zijn, zo rustig is de nacht. Het op gang trekken van de dag, terwijl velen de eerste stappen van de dag buiten zetten, is zo beloftevol. Opnieuw een gegeven tijd waarop zoveel goeds staat te gebeuren.
We hadden afspraak voor de Eucharistie in de Rozenkransbasiliek. De kardinaal, mgr Jozef De Kesel, was de voorganger. Hij is aan het einde van zijn mandaat de spirituele leider van deze bedevaart (over amper een paar weken zal hij opgevolgd worden als Aartsbisschop door mgr Luc Terlinden, voor wie hij trouwens gebed vroeg). Bij de traditionele foto shoot na de viering stond onze groep vlak bij de prelaat en er volgde een informele ontmoeting, waarop we getroffen waren door de hartelijkheid en de nabijheid van deze man.
Het is misschien wel één van de elementen die ertoe bijdragen dat er echt wel een goede sfeer ontstaat en dat ook degenen die er voor de eerste keer bij zijn, getuigen van enthousiasme over de bedevaart, die de beste verwachtingen minstens evenaart.
Het programma voorzag later op de dag een tweede ontmoeting met onze bisschop. In de Sint Jozefskapel werd de bedevaart op eerder informele wijze geopend. Ook daar nam de kardinaal het woord en getuigde hoe elke bedevaart begint met "vertrekken". 'Verlaat uw thuis, uw land', zoals ook aan Abraham werd gezegd - durf het vertrouwde loslaten om gegroeid als mens in menselijkheid en barmhartigheid - en dus 'anders' - weer terug te keren. Het is de eerste stap van elke bedevaart of van de meer betekenisvolle momenten in ons leven.
Terwijl we buiten wachtten op het vespergebed, kwam de bisschop even in de kring van onze groep staan. Opnieuw trof het hoe hij elke afstand meteen overbrugt door zijn hartelijke en attente aandacht. Zijn 'gewone' menselijkheid heeft velen diep getroffen.
Op het einde van de dag verbleef onze groep een tijdje in de aanbiddingskapel, op het weide tegenover de grot. De onwaarschijnlijk intense stilte trof velen. Hier begint de dag te spreken - of is het God zelf - die alles helpt neer te leggen en weer bij zichzelf te komen. Maar over 'thuiskomen' had ik het gisteren al...

Tony, pastor

© Ute Wiegand

Creatief met stenen

Creativiteit is van God gegeven, een gave, een genade. We staan er niet bij stil als we iets moois zien dat iemand “geschapen” heeft. Het is het werk van God dat wij als mensen mogen voortzetten op dat moment, of eraan deelnemen. 

Dostojevski schreef in “The Idioot” dat “Schoonheid zal de wereld redden”, en dat was nog niet zo idioot… Maar velen citeren hem zonder hem te begrijpen. Wat hij wilde zeggen is dat Schoonheid de veruitwendiging is van Waarheid en Goedheid. Iets is pas schoon als het die waarden mee draagt. Zo kan het gezicht van een oude mens schoon zijn, ook al is het niet direct “mooi”, wanneer het de goedheid en oprechtheid van een lang leven uitstraalt. Niet voor niets maken we in het Nederlands het verschil tussen “mooi” en “schoon”. Een schoon mens betekent dus een goed en oprecht mens. (Let wel, in Nederland betekent “schoon” gewoon “proper”.)

“Beauty is in the eye of the beholder” (schoonheid is in het oog van diegene die ziet) zegt men. Niet iedereen ziet die schoonheid, want je moet ook in jezelf die goedheid en oprechtheid beleven om het schone in de ander en in de wereld te kunnen zien. Anderzijds, hoe meer je schoonheid weet te appreciëren, hoe meer dat je er mag van uitgaan dat je goed en oprecht leeft. 

Pastor Peter

Lourdes (3) Lourdes is thuiskomen

Met veel enthousiasme begonnen we eraan. Ruimschoots op tijd stond iedereen de bus op te wachten, goedlachs, dankbaar om sympathisanten die ons kwamen uitwuiven. Twee uur bus liep vlot; we reden zelfs zacht over het viaduct van Vilvoorde. Op de trein raken bleek een ander paar mouwen: het stationsplein van Tourcoing is heraangelegd waardoor er nog maar vijf bussen op het plein mogen. Een half uurtje file doen in de aanschuivende bus, het is eens wat anders. Op bedevaart gaan loopt nooit helemaal over een leien dakje, juist zoals het leven zelf...
De treinreis ging vlot, het grootste stuk van het traject afleggen aan 300 kilometer per uur, dat schuift natuurlijk. "Wat?? Zijn we al in Bordeaux??", vandaar eerder op een slakkengangetje tot we in de verte de Pyreneeën ontwaren en we voorbij de Grot van Lourdes spoorden: "Avé, Avé Maria!". Onderweg beklijvend bericht van thuis van iemand die voor een grote operatie staat. We weten wat vragen aan de hemelse Moeder. Op bedevaart gaan confronteert altijd met de kwetsbaarheid van leven... Trein af, bus op en dan een lange file om aan te schuiven aan de balie van het hotel. Gelukkig heeft de organisatie nog wat verbeterpunten gelaten voor de volgende keer!
Na de maaltijd - voorwaar "French fries" om ons te verwelkomen - trekken degenen die nog wat energie over hebben na de toch wel lange dag naar het heiligdom om Maria te groeten (onderweg wat om moeten stappen en daardoor al de lichtprocessie van boven gezien, nu ja... op bedevaart gaan doet altijd wat omweg maken en verrast door onverwachte schoonheid...). Zo komen we bij de grot, waar het betrekkelijk stil is en we even bij Maria kunnen verwijlen. Hoe vaak stond ik hier al? Ik kan het niet meer tellen. De eerste keer was ruim vijftig jaar geleden... Het voelt als thuiskomen, Maria die even een oogje pinkt en alleen door te glimlachen eindeloos veel dingen zegt. Op bedevaart gaan is af en toe aan de hemel passeren - juist zoals het leven zelf...

Tony, pastor

© Tony Frison

Lourdes (2) Vertrekken

Als u dit leest, zijn we al onderweg op de bus of op de trein. Maar ja, een blog is geen directe rechtstreekse verslaggeving. Het komt allemaal met minstens één dag vertraging. Ja, op bedevaart gaan en met bedevaarders meeleven, het heeft echt wel iets met ‘vertraging’ te maken.
Maar ik schrijf dit hier dus daags na het hoogfeest van Maria Tenhemelopneming. Het was voor mij een speciale feestdag, want ik mocht mee voorgaan in de tweetalige viering in Onze Lieve Vrouw van Stokkel waar ook, op deze dag, het patroonsfeest van de parochie werd gevierd. En in mijn ‘preekje’ zei ik tot de aanwezige gelovigen en nu dus ook tot u: “Maria. We kunnen en durven altijd naar haar toe gaan omdat zij, zoals elke moeder, niet vraagt, oordeelt of veroordeelt, maar ons altijd welkom heet. Maar, en dat moeten we goed beseffen, het gaat Maria nooit om haar eigen persoon, ze verwijst altijd naar haar Zoon.”
En dat gaan we dus doen. Naar haar toegaan en via haar steun ook haar Zoon beter leren kennen.
Ik verheug me er al op, weer aan de grot te kunnen staan, een kaarsje branden, Eucharistie beleven. ‘Vorfreude ist die schönste Freude’, zegt men zo mooi in het Duits. De vreugde vooraf is het schoonst.
Lourdes. De vorige keer dat ik er was, was in 2009. Toen was het een ‘kleine omweg’ op mijn bedevaart naar Santiago en wachtte mijn beste vriend me er toen op. Nu ga ik met Ute en als diaken en samen met een mooi groepje van onze Pastorale Eénheid mee met de diocesane bedevaart in aanwezigheid van onze kardinaal.
Laat het maar gebeuren. Ik sta er voor open.

Diaken Dirk

Goed op tijd, klaar om te vertrekken © Mariette Dhondt

Lourdes (1) Naar Lourdes? Ben je dan ziek?

Dat Lourdes de "wereldhoofdstad" van de zieken is, is vrij algemeen geweten. Nergens anders krijgt mensen zonder optimale gezondheid meer voorrang dan in dit bedevaartsoord. Toch moet je absoluut niet ziek zijn om ernaartoe te gaan.
Bedevaarten hebben altijd bestaan. Het zijn reizen - niet zelden te voet! - naar genadeplaatsen. Men zegt dan dat de weg belangrijker is dan het doel. Daar is veel van waar. Het traject symboliseert onze levensweg, het van-dag-tot-dag opstaan om de vaste routines, maar evenzeer de onverwachte uitdagingen te lijf te gaan. Naar Lourdes gaan gebeurt nu wel per bus en per trein - maar het blijft een lange tocht (grofweg gezegd 12 uur) en gaat dus niet vanzelf. Dat je onderweg rekent op 'hulp van boven' opdat je de weg tot een goed einde zou kunnen brengen, geldt eigenlijk ook voor onze levensweg. Allemaal rekenen we toch op een steuntje van hierboven om het te halen op onze levensweg? 'Maria, bid voor ons', is nooit uit de lucht.
De tocht naar Lourdes krijgt een tweede dimensie. We gaan er niet alleen naartoe "om te bidden" - het klassieke ingrediënt van elke bedevaart - maar we gaan voor een heuse geestelijke oefening. Vijf dagen zijn we ter plaatse en je zou haast kunnen zeggen dat er een soort retraite wordt georganiseerd. Daarin ontbreken niet de dagelijkse Eucharistie, een aantal meditaties, bezinningsmomenten, een verzoeningsmoment of ook de kruisweg. Natuurlijk bezoek je Lourdes niet zonder in de kaasjesprocessie 'op te gaan' naar Maria, die toch 'het Licht' in haar schoot gedragen heeft? Zo is het absoluut geen toerisme of observeren, maar meedoen. Wie gaat participeert aan het gebeuren!
Het is tenslotte ook een feest van de vriendschap. Je gaat ook in het leven niet alleen, maar met anderen samen - soms wat meer met de één, dan weer met de ander. Een bedevaart naar Lourdes is tegelijk een ontmoeting waar je veel deugd aan beleeft en waar je anders - rijker - van naar huis komt.
Nee, je moet niet ziek zijn om te gaan (al is ziekte zeker geen beletsel...), maar zelfs als niet-ziek zijnde kan je 'genezen' van Lourdes terug naar huis komen: als een ander mens, méér toegerust voor de tocht van het leven...
We willen u in deze blog meenemen - zeven dagen na elkaar. Zo bent kan u ook 'meegaan' en, wie weet, over twee jaar bij de volgende editie, zelf ook een stap te zetten naar Maria.

Tony, pastor.

Verwondering

Ik hou er van buiten te zijn en de zomer geeft me telkens de kans om dat te doen, en vooral buiten te eten. Hoe meer je buiten leeft hoe dichter je bij de natuur bent en de natuur bij jou.
Op vakantie en op het Chirokamp kon ik in de ‘pikkendonker’ ontelbare sterren zien en zelfs een vleugje van de Melkweg. Dichter bij de natuur betekent ook dat je meer in contact komt met planten en dieren. Soms zijn dat onaangename ontmoetingen, denk maar aan een steek van één of ander insect maar vaak zijn het heel wonderlijke en verbazende ontmoetingen.
Dit was er zo eentje op Pluskamp waar een vlinder toenadering zocht met iemand van de kookploeg. Waren het de kleurrijke bloemenschorten van dit jaar of een of ander heerlijke geur uit de kookpotten? Ik weet niet wat het beestje aantrok maar we keken allen glimlachend naar het kleine schouwspel. De vlinder toonde fier het kleurenpalet van zijn vleugels en bleef even rustig op een hand zitten, argeloos en vertrouwvol, zonder angst.
Even later vloog hij terug verder, de wijde wereld in van Haacht. Het doet me denken aan de kleine beeldjes waarin een kindje in een mensenhand ligt. Of een kind dat slaapt in de armen van mama of papa. Beeld van ons geborgen zijn in de hand van onze Schepper.
Onbevangen, niet gevangen, maar vrij om onze vleugels uit te spreiden en de wijde wereld in te vliegen. Maar ook om af en toe terug te keren en even te rusten in Zijn hand.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Een kaarsje branden

Als ik deze kaars aansteek, heb ik jou in gedachten want jij bent altijd bij mij.’ 

(Noveenkaars van BZN)

Hoeveel mensen zullen vandaag op het feest van Maria Tenhemelopneming geen kaars laten branden in een kerk of bedevaartsoord of thuis, … ? Ik ben één van die velen. U misschien ook.
Eigenlijk is er geen speciale dag nodig om dat te doen en tot Maria te bidden voor een zieke, een vriend(in), familie, de wereld, onszelf, … Maar het is ook goed dat er feestdagen zijn om Maria te eren. Zij is onze Moeder, bij Haar kunnen we altijd terecht.
Vandaag wil ik ook een kaarsje branden voor mijn overleden moeder. Zij was iemand bij je altijd terecht kon. Zij had zelf de gewoonte om regelmatig een kaarsje te branden bij het Mariabeeld in de kerk of thuis. De noveenkaars van BZN stond bij haar thuis en heb ik meegenomen toen we haar huis leegmaakten.
Op deze dag geef ik u graag deze tekst mee die mij getroffen heeft:
‘Ik weet niet hoeveel mensen mij hebben geschreven – toen het slecht met me ging -: ‘We zullen een kaarsje voor je opsteken.’ Mensen uit alle lagen van de bevolking, onder wie ook gelouterde mensen die zelf ooit hard hadden moeten knokken.
Op die momenten voel je, dat zo’n kaarsvlammetje niet zo maar een sentimenteel lichtje is.
Als iemand een kaars pakt, en een lucifer, en die kaars voor iemand anders aansteekt, dan is er toch sprake van warmte van de ene mens voor de andere mens. Duizenden en duizenden mensen steken op een dag een kaarsje aan. Dat is iets heel anders, dan wanneer duizenden mensen geen kaars aansteken.
Bidden betekent niet alleen ‘vragen voor jezelf’, maar het is ook vragen voor de ander. Zoals je een kaarsje voor een ander opsteekt. Zo vindt door het gebed een verbinding tussen mensen plaats en dat is een grote kracht in de samenleving.’ Toon Hermans, uit gebedenboekje

Pastor Chris

© Pixabay

Diversiteit

Gisteren zijn Ute en ik na de Eucharistie naar Watou gereden om daar voor het eerst het jaarlijkse Kunstenfestival te bezoeken waarbij in verschillende huizen in het dorp en in de openbare ruimte kunstenaars iets opbouwen, ten toon stellen of laten horen.
Het heeft wel iets, bijna twee uur rijden naar de rand van de wereld, tot aan de schreve - om in een dorp rond te lopen, iets te eten en drinken en kunst te beleven. En we waren niet de enigen – verbazend hoe kunst mensen bij mekaar kan brengen en mensen ertoe beweegt om naar een dorp te gaan waar ze anders nooit naar toe zouden gaan, waarom ook? Wel, misschien voor de 3 brouwerijen…
Maar wij waren er dus voor de kunst.
Wat mij het meest ontroerd heeft, was het werk ‘Verlies’ van de Duitse Charlotte Eta Mumm. Ze had een bloementuin geïnstalleerd waarin men zijn gedachten de vrije loop kan laten gaan om zo verwerking in een eigen ritme te laten plaatsvinden.
Ik vond het simpelweg een prachtige bloementuin met tientallen verschillende bloemen – ik heb ze niet geteld, maar het was mooi. En alhoewel we net alleen in de tuin waren, was er toch hoog bezoek: zo veel hommels, bijen, vlinders. Een waar festijn.
Er zouden naar het schijnt mensen zijn die houden van een mooi kortgeschoren gazon. Ik begrijp het niet. Geef mij maar het rijke bloementapijt. En we waren niet de enigen die ervan genoten, het is nog goed ook voor verschillende levende wezens.
Daar zou wel eens een boodschap kunnen achter zitten. Heb je ze gehoord?

Diaken Dirk

‘Verlies’, een bloementuin. © Dirk Van Erps

DJ Guilherme

Wellicht heb jij ook af en toe gekeken naar de Wereldjongerendagen afgelopen weekend en de dagen ervoor in Lissabon. Wat een geluk dat we hier in Brussel KTOTV kunnen nemen. Daar werden alle grote evenementen uitgezonden. Naast verschillende indrukwekkende momenten vond ik toch één van de meest merkwaardige zaken de DJ-set van priester Guilherme Peixoto op zondagmorgen op het Campo da Graça, waar vele jongeren van zaterdag op zondag de nacht hadden doorgebracht om op zondag de sloteucharistie met de paus te vieren. Om de pelgrims wakker te maken mocht deze Portugese priester, die tevens DJ is, de muziek verzorgen. Hieronder kan je de ganse DJ-set van die ochtend zien. Het was eens iets anders dan datgene wat we gewoon zijn. Je zou haast zeggen dat het een beetje Tomorrowland was in Lissabon, maar dan natuurlijk zonder het indrukwekkende klank- en lichtspektakel dat er meestal mee gepaard gaat. Ik moet trouwens bekennen dat ik de muziek van Tomorrowland ook wel kan smaken! Ik vond het een verademing, en een belangrijk signaal dat de kerk de armen opent voor de hedendaagse cultuur. Als kerk is het niet goed om ons steeds af te zetten tegen wat mensen vandaag boeit en bezighoudt. We zijn immers mensen van deze tijd en als christenen ademen we de lucht in van vandaag. En in de hedendaagse cultuur zitten ook ontzettend veel kansen om het geloof ter sprake te brengen. Daarvan getuigt Guilherme Peixoto. Je zou hem dus bijna een hedendaagse profeet kunnen noemen. Maakte Jezus trouwens ook niet gebruik van wat er in zijn tijd leefde om zijn boodschap ter sprake te brengen? Gebruikte hij ook geen beelden die vertrouwd waren voor zijn tijdgenoten? Sprak hij ook niet de taal van zijn tijd? Volgens mij ligt hierin juist een belangrijke uitdaging voor de kerk en voor elk van ons: hoe kunnen we in deze tijd God ter sprake brengen? DJ Guilherme slaagt hier wonderwel in!

Pastor Gino

Begenadigde tijd

De jaarlijkse vakantie is voor velen een tijd om naar uit te kijken, misschien zelfs de dagen aftellen en héél wat voorpret door de voorbereiding en de planning. Maar ook voor wie thuisblijft zijn de dagen van juli en augustus bijzonder begenadigd. De hele stad ademt dan immers rust, geen plaats voor stress, zelfs de vroege wandeling naar de bakker, en dat niet alleen op zondag, lijkt op een herademing. Deze tijd van “onderprikkeling” wordt door sommigen misschien beleefd als wat saai en vervelend – het is vooral een buitenkans. Cultuur, natuur, vrienden… ook de thuisblijvers kunnen hun hartje ophalen en doorheen dat alles de weg vinden naar anderen en naar zichzelf.
Een kerk binnenlopen heeft iets hemels. De inspirerende stilte zuigt je als het ware naar de diepte en maakt wat spontaan gebed zoveel vanzelfsprekender. Als het kabaal in mijn hoofd tot bedaren komt, wordt de stilte ineens zo sprekend.
En dan hebben we het nog niet gehad over het hoogfeest van Maria op half oogst. Of de gelegenheid om een bedevaart te maken – voor wie Lourdes wat ver is, zijn er ook Scherpenheuvel of Halle, of zovele andere plaatsjes nog dichterbij – waar Maria (en dus ook God zelf) zich zo gemakkelijk laat vinden.
Geniet ervan nu het kan, straks is het voorbij en zijn de batterijen hopelijk genoeg geladen om ook in de straks weer hernemende ratrace als mens staande te blijven.

Tony, pastor.

© Pixabay

Een steen

Als ik dit cursiefje schrijf zit de hemel helemaal dicht en regent het bijna constant. Vaak komen dan de flarden uit Will Tura’s lied, Vlaanderen m’n land, voor de geest: ‘en nergens valt de regen zo mals en ruisend neer’. En het KMI voorspelt de komende week geen verbetering. Dus maar binnen blijven en met andere dingen aan de slag gaan. Nu zou zo’n ruimte als het atelier van het Pluskamp van pas komen om wat te schilderen, te knutselen. Dat deden de jongeren volop tijdens dat afgelopen kamp, ook al was het weer toen prima. Deze foto toont een greep uit de prachtige dingen die er gemaakt werden. Keien, met vrolijke kleuren beschilderd en korte krachtige boodschappen zoals liefde en vreugde. Ik word er zowaar terug warm van in deze grijze, druilerige dagen. Hopelijk hebben deze stenen ergens een plaatsje gekregen in de kamer van deze jongeren of op de schouw in de leefruimte. Ze verdienen het want er zijn heel wat juweeltjes bij. Een eenvoudige kei, ooit glad gesleten in een rivier en nu een miniatuur kunstwerkje. Onwillekeurig denk ik dan aan dat mooie lied van Bram Vermeulen: ‘Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde, het water gaat er anders dan voorheen. Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten. Ik leverde 't bewijs van mijn bestaan, omdat, door het verleggen van die ene steen, de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan’. Hopelijk was dit Pluskamp voor deze jongeren als een steen die hun leven weer wat anders laat stromen. Wij vergeten ze in elk geval niet…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Voor en Na

Ons ouderlijk huis is verkocht. Toch kon ik het niet laten om nog eens langs te rijden om te wat nostalgie op te snuiven. In het huis dat je hieronder ziet zijn zeven kinderen groot gebracht en hebben mijn ouders 60 jaar gewoond. We hadden ruimte om te spelen: 100 meter lang was de weide. Een plaats waar je kon fietsen en lopen en spelen zonder zorgen. Een mooie tijd, een andere tijd, het lijkt wel een ander leven.

Een bouwpromotor zag het zitten, de verkoop was rap geklonken. De werken zijn ook snel begonnen. Toen ik aankwam kon ik mijn ogen niet geloven. 

Dat is wat overblijft. Ik moest even bekomen maar was tegelijk dankbaar dat ik in zo'n mooie groene omgeving ben opgegroeid. Goed dat hier nu nieuwe huizen komen, hopelijk ook met kinderen die kunnen spelen in het groen en genieten van de rustige buurt waar het leven zo heel anders is.
Weet je, soms moet eerst iets volledig verdwijnen vooraleer je de dankbaarheid voelt om wat was. Vooraleer je kunt loslaten en hoopvol naar de toekomst zien. Ik zie de kinderen al spelen.

Pastor Mariette

Stilstaan bij het evangelie

Zondag 6 augustus 2023 – Gedaanteverandering van de Heer

‘Luister naar Hem’ (Mt. 17, 1-9)

We lazen dit gekende evangelie ook op de 2de zondag van de vasten. Jezus is op weg naar Jeruzalem. Vorige zondagen hoorden we Hem in gelijkenissen duidelijk maken waar het over gaat in het Rijk Gods. Hij weet zich ten volle bemind door de Vader. God benadrukt dit nogmaals met de woorden: ‘Dit is mijn geliefde Zoon, in wie Ik vreugde vind.’ Jezus gaat de weg die God van Hem vraagt, ook al leidt die naar lijden en dood. En daar hebben de leerlingen, met Petrus op kop, het toch zeer moeilijk mee. Jezus neemt Petrus en twee andere leerlingen mee de berg op. De berg is een plaats om te bidden, om stil te worden en God te ontmoeten. Maar een berg geeft eveneens een ruimere kijk.
Door de gedaanteverandering krijgen de leerlingen al iets te zien van de verheerlijking van Jezus na zijn dood en verrijzenis. De dood heeft bij God niet het laatste woord!

Pastor Chris

Gedaanteverandering van de Heer

Tenerezza

Ik verbleef een paar dagen in de Ardennen bij oud-parochianen en vond daar in een van de kamers deze prent van een wit gekleed kindje dat zeer zorgzaam een grote zwarte kat vasthoudt. Deze zorgzaamheid maakt je hartje teder.
Paus Franciscus spreekt ook vaak over deze “tenerezza” (tederheid) dat we moeten hebben als we met mensen omgaan. Niet alleen planten en dieren vragen onze zorg, maar vooral onze naaste. Hoe gaan we om met diegenen die zorg nodig hebben ? Maar ook, hoe gaan we om met hen die geen zorg nodig hebben? Ook zij hebben nood aan wat tederheid.
Waarom kunnen we teder zijn met onze huisdieren, maar niet altijd met huisgenoten? Laten we wat meer tederheid in ons leven betonen ten overstaan van alle levende wezens.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Abdij (een andere)

Een week of twee geleden kon u hier een post lezen van pastor Guido over een verlaten Franse abdij, Notre-Dame de Boschaud, die hij op een vakantiedag had bezocht. Dat vakantie wel eens een tijd is voor inspiratie schreef ik vorige week zelf ook al. Ik had dit jaar zelf ook het voorrecht om op mijn Noordwestelijke Spaanse vakantietocht een historische abdij te treffen, met dit verschil dat deze niet (langer) verlaten is. Sobrado is een dorpje op enkele tientallen kilometer van Compostella – nog één of twee dagtochten te gaan. Zo bescheiden als het dorp, zo monumentaal is de abdij. Het lijkt wel alsof het dorpje aan de abdij hangt, eerder dan dat de abdij in het dorp staat. Honderden monniken moeten hier ooit samengeleefd hebben. De stichting dateert van rond 950, het werd zoals de abdij waar Guido het over had, ook een Cisterciënserabdij en ze werd eveneens in de loop van de jaren verlaten. De monumentale kerk werd nog gebruikt als een stalplaats voor de paarden van het leger...
Maar daar bleef het niet bij. In de vorige eeuw werd de abdij hersticht door een tiental trappisten, die er hun intrek namen en er opnieuw een religieuze gemeenschap vormden. Het is een bescheiden groep voor zo’n monumentaal huis, maar er klopt opnieuw een religieus hart. Ze houden zich onder meer bezig met de refuge, slaapplaats voor de bedevaarders op de Camino, waar tientallen pelgrims onderdak kunnen vinden voor de nacht en de gemeenschap zo de oude Benedictijnse gastvrijheid beoeffent.
Wie zei er ook alweer dat de steppe zal bloeien, dat aan de boomstronk een nieuwe twijg ontspruit?

Tony, pastor

Monasterio de Sobrado dos Monxes
© Wikipedia

Aan je deur

Tijdens de zomervakantie gaan duizenden kinderen en jongeren op kamp. Er zijn allerlei soorten kampen: van muziek, over sport tot deze van jeugdbewegingen. Zovelen die enthousiast ergens, al dan niet letterlijk hun tenten opslaan. Vaak met de bus of door de ouders gevoerd maar ook heel wat jongeren trekken naar hun kampplaats met de fiets. Zo had ik eind juli een groep Aspi’s ( de oudste afdeling binnen de Chiro, net vóór ze in leiding gaan) van Chiro ‘t Sleutelke uit Oeselgem op bezoek. Ze waren drie dagen onderweg vanuit West-Vlaanderen naar de verre Kempen. Alles verliep prima en ze waren goed omkaderd, zelfs met een volgwagen met de nodige ravitaillering. Ze waren blij met de ontvangen gastvrijheid. Het loopt immers niet altijd zo. Op het kamp van onze Anderlechtse Chiro Wacko hadden onze Tito’s (Tippers en Toppers, 12-14 jarigen) op de eerste avond van hun tweedaagse om 22u nog steeds geen slaapplaats gevonden. Door een telefoontje aan mijn plaatselijke collega daar kregen ze toch een zaaltje ter beschikking. Niet evident om dertig jongeren onderdak te bieden. Het laat me nadenken over gastvrijheid, over onze bereidheid om onverwacht iemand op te nemen en voor één nacht een slaapplek te geven. Er is immers weinig nodig: een veilige plek, water en een toilet. Zo trekken al eeuwen pelgrims naar één of ander pelgrimsoord, onderweg gebruik makend van de ontvangen gastvrijheid. Bij sommige volken is gastvrijheid het hoogste goed, denk maar aan de vele Bijbelse verhalen met helemaal vooraan Abraham die op het hete middaguur drie vreemdelingen ontvangt. Zo vaak komt God langs in een onverwachte bezoeker. Zou het vandaag anders zijn? Laten we dus niet bang zijn als Hij komt aankloppen…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Een nieuw leven begint

Gisteren schreef Dirk dat er zoveel is om verwonderd over te zijn, zoveel om te ontdekken, …
Zo probeer ik ook bij elke wandeling iets nieuws te ontdekken en als je aandachtig kijkt, lukt dat ook.
Vaak sta ik er verwonderd van hoe vaak mensen groeten als je dat zelf ook doet en hoe spontaan kinderen dag zeggen of teruglachen. En ik denk dan terug aan wat ik ooit las: ‘Elk kind wordt geboren met de boodschap dat God nog niet ontmoedigd is over de mens.’
Een goede vriendin (over wie ik eens schreef dat zij als een zus is) heeft al een kleindochter van bijna drie en werd de voorbije maand weer twee keer oma of ‘omi’. Begin juli werd haar tweede kleindochter geboren en eind juli een kleinzoontje.
Voor hen ligt de wereld open: zoveel om verwonderd over te zijn, om te ontdekken, …
‘God, hou de verwondering voor uw wereld en uw mensen in ons levend. Laat ons met grote ogen en dankbaarheid rondom ons kijken.’ (Zelfs bij regenweer!)

Pastor Chris

© Pixabay