Schorremorrie

Deze week heb ik nog eens gekeken naar de uitzending van ‘Carols from King’s’ op de BBC, de dienst met lezingen en liederen vanuit King’s College in Cambridge. Zoals steeds is het een intens gebeuren. Dit jaar was ik blij dat ze opnieuw ‘O Magnum Mysterium’ van Morten Lauridsen zongen. Vele componisten hebben deze eeuwenoude tekst reeds op muziek gezet, maar volgens mij deed niemand dit zo pakkend als Lauridsen, de Amerikaanse componist die in 1994 dit stuk creëerde en er onmiddellijk wereldberoemd mee werd. Het zijn hemelse klanken die uitnodigen tot een intense rust. Je kan er zelf jouw mening over vormen in bijgevoegd filmpje. In dit lied wordt een bijzondere eer betuigd aan de os en de ezel als eerste getuigen van het wonderbaarlijke mysterie van Gods menswording. Nochtans wordt er in de evangelies nergens melding gemaakt van de os en de ezel. En toch horen ze onlosmakelijk bij het Kerstgebeuren. Wel vinden we deze twee dieren terug bij de profeet Jesaja: ‘Een rund kent zijn eigenaar en een ezel de krib van zijn meester’ (Jes. 1, 3). Het is vooral de heilige Franciscus van Assisi die de os en de ezel een prominente plaats heeft gegeven toen hij in 1223 een kerstviering hield in een grot bij Greccio met een kribbe en een echte os en ezel. Sindsdien zijn ze niet meer weg te denken uit elke kerststal. Leuk om te weten is misschien dat in het Hebreeuws ‘os en ezel’ klinken als ‘schoorwachamoor’. En met een beetje goede wil kan je in dat woord het Nederlands-Jiddische woord ‘schorremorrie’ horen. En is dat nu juist niet het mooie van het Kerstverhaal? De eersten die oog hebben voor Gods wonderbaarlijke aanwezigheid zijn ‘schorremorrie’, met name de os en de ezel, en de herders, die in die tijd het uitschot waren van de toenmalige samenleving. Bij God staat dus niemand buiten spel, ieder hoort erbij. Meer zelfs, onze God heeft een voorkeur voor ‘schorremorrie’, voor geslagenen, verstotenen, vertrapten, voor datgene en diegene die voor de wereld van geen tel zijn. Hij heeft oog voor het onbeduidende. Als dat geen troost is. Dankjewel, os en ezel, om mij daaraan te herinneren!

Pastor Gino.

Vuur

De voorbije weken waren er her en der kerstmarkten in en buiten Anderlecht. Hier in Anderlecht werd deze op de eerste avond opgeluisterd met een optocht met reuzen, waaronder de figuur van Erasmus voor mij de bekendste was, een fanfare, het gemeentebestuur en een aantal vuurspuwers. Misschien trokken deze laatsten wel de meeste aandacht in het avondlijke duister. Het heeft iets spectaculairs en spannends. Er wordt gezwaaid met een brandende fakkel en je ziet de man een vloeistof in de mond nemen (petroleum of lampenolie) en dan komt de verwachte steekvlam. Hoe meer vloeistof en hoe sterker de adem van de man, hoe groter de steekvlam die zich in de lucht boort. Je hebt wat lef en oefening nodig om het te kunnen maar eens je het onder de knie hebt, kan je velen blij en verwonderd maken. Adem en vuur en wat lef, daar draait het om. Tiens, denk ik dan; dat hebben we als christenen ook wel nodig in deze tijd: lef en een inwendig vuur dat telkens weer oplaait. Vuur om licht te brengen in deze donkere tijden. Adem om het uit te houden, om het uit te schreeuwen, om het uit te zingen. ‘Als alles duister is, ontsteek dan een lichtend vuur dat nooit meer dooft’ zongen we in de voorbije Advent bij het ontsteken van een nieuwe kaars op krans. Dat wens ik u en mezelf toe, dat het vuur nooit dooft, ook niet in dit komende jaar 2024!

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

VZW-Kerstmarkt

Deze dagen staan er kerstmarkten op alle belangrijke plaatsen in de steden. Ook in Anderlecht. Sinds vorig jaar neemt de Kerk van Anderlecht ook deel met een chalet vol met kerst artikelen voor het goede doel. Een eerbaar initiatief van de Nederlandstalige en Franstalige pastoraal om aanwezig te zijn in de «publieke sfeer». Vele vrijwilligers van de Kerk, jong en oud, nemen hier aan deel, in de kou maar met een warm hart.
Maar we zijn blijkbaar nog de enigen die echte Kerst artikelen aanbieden, en het ook niet voor onszelf doen maar voor de adventsactie van Welzijnszorg. Slechts weinige chalets zijn in dezelfde zin. Het begint meer op een “kermis” te gelijken met grote frituurkoten en winkels, dan een gelegenheid voor hen die “van goede wille” zijn om hun activiteiten te laten kennen, een ware Kerstmis. Men zou daarom kunnen denken om een soort van alternatieve kerstmarkt te starten waar alleen VZW’s zijn toegelaten, een “VZW-Kerstmarkt”. Wij geven in ieder geval het voorbeeld.
Zalig Kerstmis!!!!

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Warme mensen

 ‘Warme mensen zetten niemand in de kou.’ (BZN)

Er is al veel geschreven over ‘licht en warmte’ in de laatste blog. In deze donkerste dagen van het jaar hebben we daar meer nood aan dan anders blijkbaar. Een brandende kaars is welgekomen. De kerstkaarten die gestuurd worden zorgen mee voor dat licht en die warmte. Ik kijk daar altijd naar uit en ben gelukkig met elke kaart die ik mag ontvangen.
‘Warme mensen’ maken het hele jaar verschil maar nog het meest in deze dagen rond Kerstmis. Zo mag ik elke morgen per mail of via WhatsApp een wens voor de dag ontvangen. Deugddoend om zo je dag te mogen beginnen! Ik begin mijn dag in deze advent ook met het lezen van de adventskalender: bemoedigend hoe mensen schouder aan schouder opkomen tegen armoede. Ach, er zijn zoveel voorbeelden van kleine goedheid die licht en warmte brengen.
Dank U, God, voor alle ‘warme mensen’ die ik mocht en mag ontmoeten!

Pastor Chris

© Bond zonder Naam

Warmte en licht

Hoe beleef jij deze dagen, naar Kerstmis toe? Krijgt het kerststalletje een ereplaats? Maak je het binnen heel gezellig met lichtjes en kaarsjes? In de donkerste periode van de winter verlangen we naar dat licht en die warmte. Het maakt deel uit van de sfeer die we rond het kerstfeest maken. En toch is op vele andere plaatsen het heel anders. Ik herinner met de kerstvieringen in Congo (toen nog Zaïre) waar ik twee jaar als vrijwilliger werkzaam was in plaats van mijn legerdienst. Midden in het tropische woud op de evenaar varieerde de temperatuur van 20° tot 35° en de avond viel met een kleine marge elke dag rond 18u. Daar geen koude, donkere dagen waarin licht ontstoken wordt, maar behoorlijk warm en fel zonlicht bij het vieren van Kerstmis. Bij de kerststal stond een bananenplant in de plaats van de traditionele kerstboom. Maar we vierden even feestelijk de geboorte van Jezus met bekende kerstliederen en feestelijk geklede kerkgangers. Daar besefte ik voor het eerst goed hoe onze liturgie en het kerkelijk jaar in de vier seizoenen van het noordelijk halfrond ingebed liggen en erdoor gekleurd worden. Kerstmis met zijn licht en warmte door de komst van het Kind met zijn vrede en zijn vreugde. Pasen met de verrijzenis wanneer het nieuwe leven van de lente volop doorbreekt. Het helpt ons allemaal om deze kerngebeurtenissen in ons geloof te vieren en tegelijk mogen ze ons niet afhouden van de kern van wat we vieren: God die mens wordt in Jezus en hoe zijn Verrijzenis ons voorgoed redt van alle dood. Tenslotte gaat het daarover, niet?

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Kleine stapjes

Nee, ik ben geen drie maal zeven meer, dat mocht ik aan den lijve ondervinden. Vorige maand was ik gezwind opgestaan en maakte mij klaar om vroeg te vertrekken naar het Vicariaat. Handtas, zak met mijn boterhammekes, en een zak met Godly Play materiaal... oh daar zat nog een stuk vilt in dat ik beter thuis kon laten want die had ik nog nodig voor de catechese. Met een zwier wilde ik het stukje vilt op de armleuning gooien... maar het viel enigszins anders uit. De combinatie van gooien, haasten, zakken vasthouden zorgden ervoor dat ik mijn evenwicht verloor en languit op de grond lag. En dat om halfzeven 's morgens. Wat nu? Even de tijd nemen om de gedachten die door mijn hoofd schieten te filteren. Moeizaam kwam ik recht maar ik voelde dat er niets gebroken was, al had ik wel veel pijn. Oef!  Met kleine stapjes stapte ik naar de auto (in beweging blijven zeggen ze altijd). Ik was opgelucht toen ik op mijn bestemming aankwam den dankte God dat het tot hiertoe goed ging. En het danken deed deugd.

Weet je wat mijn hart die dag nog verwarmd heeft? Toen iemand mijn voorstelde: 'zal ik een tas koffie voor je meebrengen? ". Die tas koffie heeft mij dubbel zo goed gesmaakt. Dank je wel !
Het is niet mijn bedoeling om een verslag te brengen van mijn valpartij maar het heeft veel gelijkenissen met de tijd waarin we nu leven. Oorlog, chaos, onzekerheid... zo dicht bij Kerstmis is de confrontatie des te groter. Goed dat we dat onder ogen zien maar we mogen niet bij de pakken blijven zitten. Proberen op te staan en kleine stapjes te zetten. We moeten in beweging blijven. Nadenken wat we kunnen doen...  kleine stapjes zetten ten goede, meehelpen lichtjes te zijn in deze donkere tijd zodat anderen die dreigen te struikelen rechtop kunnen blijven. En weet je wat daar heel veel bij helpt? Die kleine goedheid, zoals die tas koffie die ze voor mij meebracht. Kleine dingen doen voor elkaar, het maakt een wereld van verschil. Al die kleine stapjes, die kleine goedheid, zijn lichtjes die ons tot in Bethlehem zullen brengen.

Dat ook jij voor iemand zo'n lichtje mag zijn. 

Pastor Mariette

Anti-kerstboom

Enkele dagen geleden zagen we in deze blog een foto van de kerstboom van diaken Dirk. Ik dacht, waarom vandaag in deze blog ook niet eens mijn eigen kerstboom voorstellen? Ik heb dit jaar immers gekozen voor een alternatieve boom. Eigenlijk puur uit gemakzucht. Ik zie het dit keer immers niet zitten om elke dag met de stofzuiger rond te trekken en alle gevallen naalden weg te werken. Noem het dus maar gerust een zekere luiheid. Daarom dacht ik, waarom niet gewoon een paar dorre takken gebruiken die afgevallen zijn enkele weken geleden bij de storm. Goedkoop (want de kerstbomen kosten tegenwoordig stukken van mensen) en lekker ecologisch op de koop toe! Ik moet zeggen dat ik eigenlijk wel best tevreden was van het resultaat (zie de bijgevoegde foto, maar ik laat het oordeel aan jou over). Totdat ik bezoek had en één van de gasten fijntjes opmerkte dat mijn kerstboom dit jaar eigenlijk een tegenspraak was van wat een kerstboom zou moeten zijn: het frisse groen dat we in de huiskamer halen als teken van hoop. Mijn boom was volgens hem eerder een teken van dorheid, wanhoop en verval. Een soort van ‘anti-kerstboom’. Dan nodig je eens iemand uit, en dan krijg je zoiets op je bord! Mijn enthousiasme over mijn boom was helemaal verdwenen. En aanvankelijk moest ik hem in zekere zin gelijk geven. Maar toen het bezoek vertrokken was en ik verder wat mokkend mijmerde over mijn alternatieve boom dacht ik: ik heb toch maar een dode tak voor even nieuw leven ingeblazen door ze in een warme huiskamer te plaatsen en te versieren met enkele kleurrijke ballen! Ik heb nieuw leven gegeven aan datgene wat afgeschreven was, niet meer van tel. Is dat trouwens ook niet de echte ‘Christmas Spirit’? Gaat Kerstmis immers ook niet over iets van het schone blijven zien in datgene wat op het eerste zicht niet mooi is? Hoop blijven koesteren ondanks alle wanhoop, licht blijven zien ondanks alle duisternis? Neen, mijn kerstboom is geen anti-kerstboom, maar die ten dode opgeschreven tak die versierd is, vertelt mij elke dag over Kerstmis, over wat het betekent wanneer Jesaja zegt dat het geknakte riet niet gebroken mag worden en de kwijnende vlam niet gedoofd mag worden.

Pastor Gino

© Gino Mattheeuws

Een bijzondere groendienst

Af en toe kijk ik eens door het raam naar onze parochietuin. Ik kan er alle seizoenen zien passeren en zien hoe allerlei mensen even van een rustmoment in het groen genieten. Met de groendienst van de gemeente is er een ongeschreven afspraak dat ze het gras komen maaien en in de herfst de bladeren van de bomen opruimen. Die werden de voorbije twee dagen met luchtblazers bijeen geblazen en deels weggebracht. Ik vermoedde dat vandaag de rest zou opgehaald worden. Groot was mijn verbazing toen ik deze ochtend een ploeg in het wit gestoken mensen de bladeren zag opscheppen en met kruiwagens naar het verzamelpunt zag voeren. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en ik ging even kennismaken. Het waren leerlingen van de Cardijnschool die een afdeling groendienst hebben en hier aan het werk waren. Eén leerling is op stage bij de groendienst van Anderlecht en zo was de hele klas onder begeleiding van hun leerkracht Wouter aan het werk. Het was de eerste maal dat ik ze hier aan het werk zag en het was een aangename kennismaking. Kort maar hartelijk. Vaak is de tuin een plek van kennismaken met één of andere bezoeker, met een klas kleuters, met bejaarden van het woonzorgcentrum in de buurt. De natuur trekt aan en brengt ook mensen samen. Het is dan maar een kleine stap naar een babbel. Soms eenvoudig, soms ook diepgaander maar telkens deugddoend, zowel voor de bezoeker als voor mezelf. Laat er dus nog maar parkjes en pleintjes bijkomen. Het zijn plekken van ontmoeting en betekenen meer dan we denken…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Het mag en het is goed

Op deze tweede Adventszondag voelen we dat Kerstmis nadert, langzaam maar zeker. En ja, we zien het ook als we in de stad rondrijden: de verlichting. En in de St Jozefskerk stond de kerststal en de vele kerstbomen waren mooie versierd – dank hiervoor aan de lieve Kabouters die al dit werk weer in stilte hebben volbracht.
En deze week waren Ute en ik in Monschau, het mooie stadje net over de grens vlakbij Eupen in de Hoge Venen. Het was al van mijn kindertijd geleden dat ik er nog geweest was. En weet u, het heeft ons deugd gedaan: het oude burgerhuis met zijn 25 ramen waarbij voor elk raam een nieuw glasraam geplaatst stond: het was een beetje een huizenhoge Adventskalender. En dan de kerstmarkt (enkel op vrijdag, zaterdag en zondag), maar de Glühwein gloeide en was straf, heel straf. En de Reibeküchen: een mengsel van verse aardappelen en een beetje zout goed gebakken in de olie met daarbij een scheut appelmoes. Lekker en enorm vullend.
En dan gisteren de kerstboom gaan kopen; ja, een echte – ik weet het, helemaal niet ecologisch verantwoord (en duur), maar toch – toch weer gedaan zoals elk jaar. Het riekt toch zo goed, mijnheer. En dan de kerstversiering uit de kelder gaan halen – hebben we alles gevonden; waar zijn de lichtjes nu weeral gebleven; ach ja, ginds in de hoek! Ik denk (maar durf het hier thuis niet al te luid zeggen) dat we ondertussen genoeg materiaal hebben om drie kerstbomen te versieren – en allemaal schone ‘echt Duitse’ sterren en ballen en engelen en notenkrakers en klokjes en zo voort en zo verder.
En dan nog de ‘echte’ adventskalender, de adventskrans, de Welzijnszorgkalender, de kerstaffiche aan de deur. Ja, de Advent is volop bezig en wij nemen er graag en volop aan deel.
En ja, we zijn het niet vergeten: het is een voorbereidingstijd op de menswording van God, ergens in een stalletje in een godvergeten uithoek van de wereld ergens ver van hier. Maar toch is dat nog steeds groot nieuws, goed nieuws. En die voorbereidingen, die tradities, wel die helpen ons om ons voor te bereiden – om Zijn weg te bereiden.
Het mag dus allemaal en het is echt goed zo!

Zalige Advent,

Diaken Dirk

© Dirk Van Erps

Oud-zijn

Wat betekent “oud-zijn”? Kijk naar deze fontein in het park Pamphilia in Rome. Vol met mos bedekt. Zo mooi! Een rijkdom aan verscheidenheid. En hoe mooi het water ervan afloopt….
Oud-zijn betekent rijk zijn aan ervaring, kennis, inzicht. Het maakt het leven veel rijker want men weet dat er veel meer schakeringen in het leven zijn dan men dacht als men jong was. Veel meer verscheidenheid onder mensen ook. Kunnen accepteren dat we allemaal onze eigenheid hebben maakt het leven gemakkelijk.
De Kerk heeft zo ook een grote verscheidenheid opgebouwd doorheen de eeuwen, ook in België. Bij een oecumenische bijeenkomst in Anderlecht laatst was ik onder de indruk hoe mooi die verscheidenheid is ook onder de Christelijke Kerken, waarvan wij er eentje zijn. De Nederlandstalige kerkgemeenschap wordt ouder, en wijzer, maar er zijn vele jonge kerkgemeenschappen, katholiek en protestant, nu ook aanwezig in Brussel die het geloof mee verder zullen verkondigen. Laten we vertrouwen op de Heer die roept en wij die antwoorden.

Pastor Peter

Fontein in het park Pamphilia in Rome
© Peter Baekelmans

Nostalgie

Dat woord kwam spontaan bij me op toen ik gisteren de blog van pastor Guido las. Waar is die ‘goede, oude tijd’ toen ik zelf een schoentje mocht zetten voor Sinterklaas of toen ik het speelgoed mee mocht verstoppen voor mijn broer die vijf jaar jonger is? Of toen zijn kinderen bij mij hun schoentje kwamen zetten want in hetzelfde huis zou hij mijn verdieping toch niet overslaan?
Terugdenken aan vroeger: ik vermoed dat we het allemaal wel eens doen. Het doet ook deugd om mooie herinneringen op te halen, oude foto’s te bekijken, … Voor mij brengt het de mensen die me dierbaar waren en zijn, dichterbij. En in de auto staat de radio vaak op de zender ‘nostalgie’.
Bij het begin van de week had ik afgesproken met een vriendin om samen naar de tentoonstelling van Dieric Bouts te gaan in Museum M in Leuven. We kennen mekaar vanuit onze studententijd daar. Een vleug nostalgie kleurt dan regelmatig ons gesprek. En soms is dat ook zo wanneer mensen spreken over de Kerk. Vroeger was het toch allemaal beter. De dalende cijfers van kerkbezoek, doopsels, begrafenissen, … lijken dat op het eerste zicht te bevestigen. Maar laat nostalgie ons niet vastpinnen op het verleden! Laat ons blijven zien wat nu goed is en uitkijken naar nieuwe toekomst!

Pastor Chris

© Pixabay

Uitkijken naar

Vandaag is het 6 december, feest van de Sint, de grote kindervriend. Feest voor vele kinderen die hun schoen hebben gezet in de hoop er vanochtend wat in te vinden: lekker snoep en één of meerdere pakjes. Of deze traditie om ’s avonds wat klaar te zetten nog steeds leeft weet ik niet zeker. Ik herinner me wel iets van de sfeer, het had immers iets spannends om de dag zelf beneden in de woonkamer te komen en op ontdekking te gaan bij en rond de schouw. Bij de start van de cursus verteller van Godly Play werd ons gevraagd om iets mee te brengen dat verwees naar speelgoed uit onze kindertijd. Ik moest niet lang nadenken om hierbij uit te komen: een paar autootjes van Matchbox. Velen kregen een nieuw leven bij kinderen van vrienden en familie maar een aantal heb ik zorgvuldig bewaard. Ik was er uren zoet mee door ze op een zelf getekend parcours te laten rijden. Daarbij was de takelwagen van BP één van mijn favorieten. Elk had zelfs een eigen standplaats of garage. Op één doosje staat nog de prijs: 20 Belgische Frank. Best wel duur toen en dus kreeg ik maar af en toe een nieuw exemplaar uit de bijgaande catalogus. Het leerde me geduld te hebben, dat niet al mijn kinderwensen zomaar in vervulling konden gaan. Ik leerde de waarde van de dingen kennen en dat je dus met zorg moest omgaan met wat je kreeg. Bovendien was het geen ‘camelot’ maar waren het stevige autotootjes die ‘ongevallen’ en de tand des tijds glansrijk doorstonden. Ik kon uitkijken naar een volgende keer waarop ik weer zo’n mooi cadeautje zou ontvangen. Dat uitkijken, verwachten en wachten hoort niet alleen bij het Sintfeest maar nog meer bij deze tijd van Advent. Het cadeau dat we verwachten is zelfs koninklijk, een Kind, zo kostbaar…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Waar wacht jij op?

Het jonge volkje is nu vol spanning aan het wachten op de Sint. De brieven zijn al een tijdje geschreven en bij sommigen staat de schoen met wortel (en een pintje voor de Sint) al klaar. Mijn kleinzoon van vier heeft zelfs zijn kamer opgeruimd omdat het netjes zou zijn als Sinterklaas komt.
Ook ons is het wachten niet vreemd. Wachten op een bestelling... zal het cadeautje wel op tijd toekomen? Spannend ! Of wachten in de file, dat is iets minder leuk. We hebben al geleerd dat opjagen geen zin heeft. Maar het blijft vervelend. Wachten op het resultaat van de dokter. Het kan een pijnlijk wachten zijn. Of wachten op trein of bus die ons naar onze bestemming brengt. Soms denk ik dat het leven een aaneenschakeling van wachten is, want daarna is het weer iets anders om naar uit te zien. 

Waar wachten we eigenlijk op?
Het is advent, we mochten we de een kaars ontsteken aan de adventskrans. We bereiden ons voor op de geboorte van het mooiste geschenk dat God ons kan geven: Zijn eigen Zoon ! Is dit niet de moeite waard om te wachten? Als we actief- en bewust wachten, als we uitzien naar... dan is het geschenk des te waardevoller.
Hoe kan je nu actief of bewust wachten? Ik denk dat het iets  te maken heeft met aandacht. Zelf  wil ik proberen om tijdens de dagelijkse wachttijden bewust aan Gods geschenk te denken, om te bidden, te praten met God en zoals bij deze blog af en toe iets neer te schrijven. Zoals mijn kleinzoon, de kamer in mijn hoofd netjes maken zodat het kindje ook bij mij kan geboren worden.
Helpen jullie mee? Ik ben er zeker van dat we dan de wereld een stukje beter helpen maken.

Pastor Mariette

© Mariette Dhondt