Hoop verzamelen en dan bergen verzetten

Neen, dit keer geen spreuk van Bond Zonder naam, als zou deze in dat rijtje kunnen thuishoren. Deze ‘spreuk’ staat op een wenskaart die ik kocht bij het Liturgisch Centrum De Peerle in Mechelen. De kaart is er eentje uit een reeks met de naam: ‘veronzinsels’. Tussen haakjes: ondertussen zag ik dat er leuke koffiemokken zijn in dezelfde reeks.
In deze tijden van oorlog en geweld, dreiging, radicalisering, … is het niet zo evident om ‘hoop te verzamelen’. Ook niet in de Kerk, zoals pastor Guido gisteren aanhaalde. En de sombere februarimaand met zoveel regen maakte het er niet beter op. Je zou van minder depressief worden.
En toch is ‘hoop verzamelen’ mogelijk. Al zijn het zeker niet altijd grote dingen die daarvoor zorgen. En het zijn ook niet altijd ‘bergen die we verzetten’. Regelmatig zullen we ons moeten tevreden stellen met een ‘bergje’.
Zondag moest ik nog een artikel schrijven voor Kerk en leven. Mijn wandeling was voor daarna. De zon was al wat verdwenen achter de wolken maar ik heb genoten van al het tere groen dat al tevoorschijn komt. Hier en daar staat al een struik in bloei. Ik wandelde, zoals vaak, langs de Woluwe. Het pad lag er op sommige plaatsen modderig bij. Af en toe was het slalommen en dat zorgde voor een groet en een lach bij het kruisen van andere wandelaars. Voor mij was dit alles voldoende reden om weer ‘hoop te verzamelen’. Tijdens de wandeling stuurde een vriendin nog een foto door van perken met narcissen in bloei. Ik beklom met een dankbaar hart terug ‘de berg’ op naar bij mij thuis.

Pastor Chris

© Chris Ruelens

Eenheid in verscheidenheid

Afgelopen dagen (19 en 20 februari) waren we met alle benoemden van de Brusselse Kerk, uitgenodigd door onze aartsbisschop Luc Terlinden, om op recollectie (bezinningsdagen) te gaan in Banneux. Wellicht bent u daar al op bedevaart geweest in de voorbije jaren. Vaak bruist het er van het pelgrimsleven maar midden februari lijkt het wat verlaten. Die verlatenheid hadden we net nodig om met zo’n honderd pastores ons twee dagen terug te trekken om dichter bij God en bij elkaar te komen. Het is een heel eind rijden vanuit de hoofdstad maar net dat zorgde dat we een beetje een ‘woestijnervaring’ mochten beleven en even het werk en de drukte van de stad achter ons laten. Het deed deugd om als broeders en zusters deze tijd samen door te brengen. Het is enerzijds wat confronterend om te zien hoe klein de groep van de Nederlandstalige pastores geworden is en anderzijds is heel de wereld er aanwezig: collega’s uit Zuid-Amerika (Guatemala, Brazilië en andere), Afrika in al zijn rijkdom (Congo, Rwanda, Kameroen), het Midden-Oosten met Syrië en Libanon en velen uit Oost-Europa, zoals Oekraïne, Polen en Roemenië. Wat een rijkdom! Heel de wereld lijkt samen te komen in onze Brusselse Kerk. Eenheid in al haar verscheidenheid. Een gesprek met een collega uit Libanon wierp, binnen de huidige context van de oorlog in Israël, een nieuw licht op het geheel. Het is soms confronterend en tegelijk zeer hoopvol, te luisteren naar mensen die hun geloof al langere tijd beleven in soms moeilijke omstandigheden. De kerk leeft, misschien nog het meest waar ze in de verdrukking is gekomen. Dan komt haar ware kracht aan het licht: ‘en toch’. Telkens nemen christenen het evangelie op als bron van hun handelen en spreken. Het verhaal van Jezus blijft verder gaan, met nieuwe dynamieken, in nieuwe vormen. Dat geeft hoop en die kunnen we meer dan ooit gebruiken…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

In de schaduw van een boom

Vandaag, 23 februari, is het de geboortedag van één van ’s werelds grootste componisten: Georg Friedrich Händel. Hij werd geboren in hetzelfde jaar als Bach (1685) en kan zonder twijfel gezien worden als één van de belangrijkste barokcomponisten. Een ideale dag dus om even stil te staan bij één van zijn bekendste aria’s ‘Ombra mai fu’, ook wel het ‘Largo van Händel’ genoemd. Het komt uit de opera Serse, en in deze aria bezingt koning Xerxes zijn liefde voor de schaduw van een plataan. ‘Nooit was een schaduw van een boom zo heerlijk...’, klinkt het er. In deze grijze dagen is er echter weinig schaduw van bomen te bespeuren, en kan je slechts smachtend uitzien naar zonnige dagen waarbij de schaduw van een boom een zalige plek kan zijn om te rusten, elkaar te treffen, het glas te heffen, … Ook in de Bijbel wordt de schaduw van een boom verheerlijkt (Hosea 4, 13). Bijbels gezien heeft de schaduw vaak de betekenis van bescherming (Psalm 121, 5). In deze tijd waar de zon zich maar weinig laat zien hoeven we echter niet verstoken te blijven van schaduwplekken. Misschien kunnen we wel zelf voor elkaar dergelijke schaduwplekken creëren, elkaar beschutting geven, elkaar plekken en momenten aanbieden om tot rust te komen, om op verhaal te komen. En misschien kan het lied van Händel zelf zo’n schaduwplek zijn, hier gezongen door contratenor Franco Fagioli. Trouwens, wie geen genoeg kan krijgen van dit lied kan van eind maart tot begin mei terecht in de Opera van Antwerpen of Gent waar choreograaf Alain Platel en beeldend kunstenares Berlinde De Bruyckere zich in de voorstelling Ombra laten inspireren door de schaduw van een boom. Genoeg voedsel dus om te vertoeven in de schaduw van een boom in afwachting van de zon die komen gaat.

Pastor Gino

Baken

Is het je ook al overkomen dat je ergens aan een kust een vuurtoren ziet en je denkt: ‘daar wil ik naar toe’? Vaak is het een heel eind stappen om de bewuste plek te bereiken. Zo’n toren staat immers op één of andere verder gelegen landpunt of boven de kliffen aan de zee of op het einde van een staketsel zoals hier in Oostende. Sommigen staan op beroemde of beruchte plaatsen zoals in Finisterre op het einde van de Compostellaweg. Welke de plek ook is, hij werd gebouwd om schepen en schippers op een veilige manier een nabij gelegen haven te laten bereiken. Zoals de naam het zegt werd er oorspronkelijk licht gemaakt door een groot vuur aan te steken bovenop de toren maar sinds de komst van de elektriciteit werd het vuur vervangen door lampen. Van zodra de duisternis invalt zie je hoe zijn krachtige lichtbundels de nacht doorklieven. Het is een baken voor al wie zijn weg zoek naar een veilige plek. Op onze levensweg hebben we ook zo’n bakens nodig die ons de goede richting wijzen. Meestal staan we op onze autonomie, we willen op eigen benen staan en dat is ook goed, maar het is ook goed een ‘meester’, een ‘gids’, een broer of zus te hebben die ons wegwijs maakt in ons leven, in ons geloof. Zulke mensen kunnen we ‘wegwijzers’ noemen: goede vrienden, geloofsgenoten, geestelijke begeleider,… Is geloven niet juist, zich toevertrouwen, erkennen dat je zelf niet alles kan en weet. Het is goed, de geloofservaring van anderen vóór ons te lezen. De veertigdagentijd is een uitgelezen tijd om daar aandacht voor te hebben.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Bernadette Soubirous

Op 18 februari viert de Kerk de feestdag van de H. Bernadette Soubirous, precies een week na de feestdag van OLV van Lourdes op 11 februari, de verjaardag van de eerste verschijning van Maria aan Bernadette aan de grot van Massabielle in 1858.
Ik heb me sinds onze diocesane bedevaart naar Lourdes van augustus vorig jaar iets meer geïnteresseerd in het leven van de H. Bernadette. Wat me sterk raakt in haar is de armoede (of misschien beter uitgedrukt: de afwezigheid van opzichtige rijkdom) in haar leven; de ‘angst’ of het onbegrip dat ze aanvankelijk voelt als ze zich aangekeken voelt door Aquinò, de naam die ze aan de mooie dame gaf; maar ook de ontvankelijkheid voor de boodschap. En dan na de verschijningen, haar getuigenis met rustige standvastigheid over hetgeen ze ervaren heeft. Nooit iets méér verteld dan wat er gebeurd is, iedereen die haar iets anders in de mond wou leggen, duidelijk tegengesproken. Maar blijven aandringen dat zou gebeuren wat Aquinò haar gevraagd heeft: dat men een kapel zou bouwen. En bidden, blijven bidden.
In dit alles zie ik een grote gelijkenis met het leven van Maria zelf zoals verteld in de Evangelies van Mattheüs en Lucas: het onbegrip: zo zei ze tegen de engel ‘hoe moet dit met mij geschieden, daar ik geen man beken’; het toch durven en kunnen ‘ja zeggen’; de lofprijzing in het Magnificat (ge moet dat zelf eens lezen, dat is allesbehalve ‘vrome prietpraat’ – misschien schrijf ik daar ooit nog iets over); het bewaren van alles in haar hart.
Maar zowel Bernadette als Maria leren ons dat het niet om hen gaat, maar om het Rijk Gods zoals Jezus het heeft aangekondigd.
Ik denk dat in deze vastentijd Bernadette en Maria voor ons voorbeelden kunnen zijn om een weg te tonen die leiden kan tot een innigere verbondenheid met Jezus, de Vader en Zijn mensen. Ik wens het u allen zeer graag toe.

Diaken Dirk

Bernadette aan de Lourdesgrot van Is Molas, Sardinië 

© Dirk Van Erps

Mijmeringen

Deze foto die ik laatst op Facebook vond heeft mijn aandacht getrokken. Het deed me terugdenken aan toen ik klein was en met broers en zussen op het strand van Blankenberge elk jaar in de zomer weer mochten zandkastelen bouwen.
Maar dit jongetje heeft een groots project opgezet met, zoals ik het begrijp, God de Vader, omringt door vele mensen die zich allen verbonden weten met de figuur in het midden, waarschijnlijk Jezus. Hoe mooi is die gedachte… En weten dat straks het water terug opkomt en het hele kasteel in de zee zal verdwijnen.
Sommige van de kleine figuurtjes kijken naar buiten en anderen naar binnen. Zo is ons religieus leven ook, verbonden met God en Jezus, maar ook gericht op de buitenwereld. Beide zijn belangrijk, contemplatie en actie, ora et labora. Met de vasten geven we wat meer aandacht aan ons gebedsleven, maar toch steeds in verbondenheid met anderen, speciaal de minderbedeelden in de maatschappij.

Pastor Peter

Tevredenheid

‘Ken jij het geheim van tevredenheid?’ (BZN februari 2024)

Er zijn zo van die dagen dat ik de indruk heb dat dit wel altijd een geheim zal blijven. Er staan verschillende punten op de agenda maar ik slaag er niet in ze allemaal af te werken. Het huishoudelijk werk zou gerust wat meer tijd mogen krijgen. Enz. Maar zeuren over wat niet is of niet lukt zoals ik het graag zou hebben, zal zeker niet bijdragen tot een grotere tevredenheid, integendeel. En ik zou liefst een lachend gezichtje aanvinken op mijn ‘evaluatiekaart’.
Eén van de voorbije dagen stond er op de Missiekalender: ‘Je hoeft niet perfect te zijn’ (of iets in die aard. Misschien zit daarin wel het geheim van tevredenheid: wat milder zijn voor jezelf. Maar ik denk dat het nog verder gaat. Wat ik kan en mag doen voor een ander geeft zoveel meer tevredenheid. Mijn blik voldoende van richting veranderen onthult het geheim wat verder.
Tijdens deze vastenperiode spreken de Bijbellezingen, zeker die uit het Oude Testament, over Gods verbond met zijn volk, toen en nu. Telkens opnieuw heeft Hij geduld en schenkt Hij nieuwe kansen. In Gods liefde mogen geloven: een gave, een geschenk! Waarom zou het me dan ontbreken aan tevredenheid?

Pastor Chris

© Pixabay

Ieder huisje heeft zijn kruisje

Af en toe tijd kom ik nog eens in Mechelen en dan maak ik steeds van de gelegenheid gebruik om het Liturgisch Centrum De Peerle binnen te gaan. Ik sla er dan mijn voorraad kaarten in voor verjaardagen, geboorten, rouwbetuigingen en andere momenten. Ik kijk eens welke boeken er recent verschenen en koop er soms ook een kruisje voor één of andere gelegenheid. Je vindt ze in allerlei maten en materialen. Er zijn er voor misdienaars, voor doopsel, voor huwenden enz., bijna voor elk wat wils. Ze hangen mooi uitgestald op een bord zodat je rustig kan kiezen welk je zou kopen. In het leven kan je echter niet kiezen welk kruis op je weg komt. Vroeg of laat lopen we er tegen aan, niemand ontkomt eraan. De volksmond zegt het terecht: ‘ieder huisje heeft zijn kruisje’. Of op een andere manier verwoord met het citaat van de Jezuïet Jan Koenot bij het houten kruis van kunstenaar Luc Hoenraet in de tuin van de Oude Abdij van Drongen: “Wie omwegen maakt om aan het kruis voorbij te gaan loopt gevaar ook aan het leven voorbij te gaan. Wie in zijn eigen leven de werkelijkheid van zijn eigen kruis aanvaardt, geraakt stilaan voorbij aan het kruis in het Leven.” Bij het begin van deze veertigdagentijd laten we ons tekenen met een askruisje. Het is vluchtig maar we drukken er onze bereidheid mee uit dat we anders willen gaan leven, dichter bij God, bij de naaste en bij onszelf. Als we daarbij een kruis tegen komen, laten we er dan niet van weglopen maar het samen dragen.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

In mijnen / onzen tijd...

In mijnen / onzen tijd... een zin die probeer te vermijden. Op familiefeesten gingen de gesprekken  dikwijls over hoe goed het vroeger was en hoe de jeugd niet meer was wat ze geweest was. In hun tijd hadden ze tenminste nog... en dan kwam meestal een hele opsomming. Ik werd er niet vrolijk van. Dan dacht ik bij mezelf: heb je tenminste al geprobeerd om naar de jeugd te luisteren, te kijken waar ze wel mee bezig zijn, hoe ze op hun manier bouwen aan een toekomst,...?
In de missiekalender las ik onlangs: Jonge mensen vinden veertigers oud. Ouderen vinden vijftigers jong. Oud of jong zijn heeft niets met leeftijd te maken. Zo kan ik je vertellen dat mijn vader op zijn negentigste nog jong was omdat hij open stond voor zijn kleinkinderen. Hij had interesse in waar ze mee bezig waren. Elke week reed hij rond in het dorp om enkele dames op te halen om naar de kaartnamiddag bij Okra te gaan. Zo kwamen die mensen ook nog een buiten. Om bereikbaar te zijn of om hulp te vragen heeft hij zelfs op zijn negentigste leren werken met een senioren gsm. Oplossingen zoeken voor de situatie waar je voor staat, beter dan te zeuren hoe erg het is voor oudere mensen. Dat is jong zijn.
Jong of oud zijn heeft te maken met open zijn van geest, gericht zijn op de bredere gemeenschap, gericht zijn op de andere, gericht zijn op de 'Andere', op God. Is dit niet de rode draad die doorheen het ganse evangelie loopt?
Laten wij tijdens de veertigdagentijd misschien eens die rode draad opzoeken. Ik ben er zeker van dat we ons veel gelukkiger zullen voelen.

Pastor Mariette

Traag door Brussel

Al van jongsaf aan ben ik een grote fan van de boeken van Eric de Kuyper. Hij is in Brussel geboren, studeerde aan het huidige RITCS, was producer bij de toenmalige BRT voor de filmaankopen, regisseerde, acteerde, gaf les, maar bovenal was en is hij schrijver. Hoe heb ik genoten van zijn autobiografische boeken zoals ‘Aan zee’, ‘De hoed van tante Jeannot’ of ‘Grand hotel solitude’. Op eenvoudige maar zo sprekende wijze vertelde hij er over zijn jeugdjaren. En hoera, na lang wachten verscheen vorige week nog eens een boek van hem onder de titel ‘Kijk! Daar, kijk! Traag door Brussel’. Na verschillende jaren gewoond te hebben in Frankrijk, Nederland en Duitsland woont de Kuyper sinds enkele jaren immers terug in Brussel en herontdekt hij de stad. En hij geeft toe dat je in deze stad vaak je ogen moet sluiten voor de verloedering en de lelijkheid, maar als je je oefent om traag door de stad te gaan, dan merk je voortdurend nieuwe dingen, aldus de Kuyper. Want zijn liefde voor de stad kan hij niet onder stoelen of banken steken. Maar om tussen de lelijke zaken mooie details te zien, moet je als het ware een oog voor het schone hebben. En dat heeft de Kuyper al zijn hele leven. In een interview met De Standaard twee jaar geleden naar aanleiding van zijn tachtigste verjaardag zegt hij dat hij dit van zijn moeder geleerd heeft. Zij kon elke dag verwonderd zijn en riep dan uit “Wat is het licht mooi vandaag!” of “Wat ruikt het hier lekker.” Over die verwondering gaat ook dit nieuwe boek ‘Kijk! Daar kijk!’. Ik heb het laatste boek van de Kuyper nog niet kunnen uitlezen, zit nog maar aan het begin, maar nu al weet ik dat het opnieuw smullen is! En hopelijk helpt het mij om wat trager door onze stad te lopen, in plaats van gejaagd van hot naar her. Want het is pas door de traagheid dat je de schoonheid opmerkt. Zo is het trouwens ook met God, die trouwens zoveel te maken heeft met Schoonheid. Wie gejaagd door het leven gaat kan Hem moeilijk ontmoeten. Traagheid in het leven is een betere modus om God/Schoonheid op het spoor te komen. Misschien kan de komende veertigdagentijd mij hier wat bij helpen.

Pastor Gino.

Kiemkracht

Op één van de verdiepingen in het MAS (Museum aan de Stroom), in Antwerpen hangt een hele wand vol met bordjes van straten en pleinen die op één of andere manier met onze voeding te maken hebben. Alles wat er in verband mee staat passeert de revue: van grondstoffen, over dieren tot beroepen toe. Het had iets amusant om de hele muur te bekijken en te ontdekken welke straatnamen Groot-Antwerpen rijk is. Als ik dit schrijf zijn de eerste blokkades van landbouwers opgericht in ons land en is een groot deel van het avondnieuws aan de situatie van de boeren gewijd. Dit cursiefje is niet de plaats om positie te kiezen in dit moeilijke debat maar met straatnamen als ‘koren’, ‘rogge’, ‘bakker’, ‘graan’, ‘oogst’, ‘kaas’, ‘varken’ weet je dat ons leven vasthangt aan dingen die onze aarde voortbrengt en dit dankzij mensen die er al of niet hun levenswerk van maken. Vanzelf komt er geen brood op de plank, iemand zal er moeten voor zorgen. Ooit ging ik een week meehelpen tijdens de oogst op een boerderij. Deze en andere ervaringen bij mijn Franse vrienden in de Tarn, waar twee gezinnen op een boerderij wonen en werken, maakten dat ik met veel respect en bewondering naar mensen in de landbouw kijk. Ik merkte dat het vaak ook gelovige mensen zijn. Urenlang alleen op een tractor op het veld, heb je veel tijd om stil te staan bij de dingen. Steeds afhankelijk zijn van weer en klimaat maakt dat je beseft dat jij niet alles zelf in handen hebt. Je moet ook geloven in de kiemkracht van het zaad, anders begin je zelfs niet te zaaien, en wie moet er dan oogsten? Hoe vaak Jezus vertelt niet over zaaien, oogsten? “Met het koninkrijk van God gaat het als met iemand die zaad op zijn land heeft gestrooid. Hij slaapt en waakt, nacht na nacht en dag na dag, en het zaad ontkiemt en schiet op, zonder dat hij weet hoe.” zei Hij ergens. Hoe dit hele landbouwvraagstuk opgelost moet worden weet ik niet maar dat het zaad telkens weer zal ontkiemen is een hele geruststelling…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Winterbanden

Het is bij ons thuis al een paar maal een thema van discussie geweest, maar winterbanden hebben we niet. Ik ben een vaste pleitbezorger dat het hier bij ons niet meer nodig is om nog winterbanden te kopen, te stockeren, te wisselen. Ute en Joachim denken er anders over. Voorlopig ben ik nog ‘aan de winnende hand’. We zullen zien.
Maar de ganse vorige week was ik in Nokia, een verloren stadje in de omgeving van Tampere, zo’n 180 km ten noorden van Helsinki (Finland). Ik was daar met een ganse ploeg collega’s in opdracht van de Europese Commissie, vergezeld door collega’s van de Finse concurrentieautoriteit, om bij Nokian Tyres op zoek te gaan naar bewijzen van de eventuele deelname van Nokian aan een prijskartel met andere bandenproducenten – ja, er waren zes ploegen onderweg in gans Europa, maar wij zaten het hoogst, te midden van sneeuw en ijs. En in februari zit gans Finland nog onder de sneeuw, de straten ook. En neen, zout strooien ze daar niet. Daarvoor is het te koud, maar wel steentjes strooien en de sneeuw en het ijs regelmatig afschrapen.
En in zo’n weer, wel dan ben je blij dat je winterbanden gemonteerd hebt. En – daar is iedereen het in de bandenindustrie over eens – Nokian winterbanden zijn de beste; zeker die met noppen eronder (die zijn bij ons zelfs verboden!) Op die manier verkoopt Nokian niet enkel banden, maar veiligheid – geborgenheid – vertrouwen – zekerheid. En ja, dat heeft een prijs die de consumenten duidelijk bereid zijn te betalen.
Veiligheid, geborgenheid, vertrouwen, zekerheid. Dit zijn belangrijke waarden, die neem je best au serieux. En in sneeuw en ijs, dan kan je op Nokian Tyres rekenen. En bij ons, wel, wij kunnen vast en zeker op onze God rekenen, Hij is nog betrouwbaarder dan een vierseizoensband!

Diaken Dirk

Lichtmis

Vandaag vieren we Lichtmis, en herdenken we het feit dat we als gedoopten onszelf elke dag weer aan God opdragen. En dat is niet alleen zo voor Katholieken, maar voor alle christenen. Het was dan ook een mooie ervaring toen we met vele parochianen van Anderlecht op bezoek waren bij onze Orthodoxe broeders en zusters voor een vespergebed tijdens de week van eenheid van de Christelijke Kerken.
Op het einde van het gebed vertelde de priester dat ze de gewoonte hebben om dan heilige zalf aan te brengen in de handen van de gelovigen. Dat zou een mooi gebaar zijn ook voor onze gebedsbijeenkomsten wanneer er geen communie is. We kennen dit gebaar wel met de ziekenzalving, en we zullen dat weer op 10 maart doen voor alle parochianen van Anderlecht in St. Jozef kerk, maar het zou dus ook op andere momenten zinvol kunnen zijn, bijvoorbeeld bij de herdenking van onze doopgeloften.
Na de koffiepauze hebben we dan nog wat samen in een kring gezeten om wat vragen te kunnen stellen aan de priester en zijn vrouw. Wat ik daarvan onthouden heb is dat om priester te worden men eerst moet getrouwd zijn. Wat een tegenstelling met de katholieke kerk waar men juist niet getrouwd mag zijn om priester te worden! Er zijn echter uitzondering bij ons. Ook de Orthodoxen kennen uitzonderingen, want hun bisschoppen zijn alleen zij die niet getrouwd maar wel priester zijn.
De oecumene helpt ons onze wereld te verbreden en ons verbonden te voelen met alle Christenen. Met Lichtmis worden er kaarsjes gezegend en aangestoken. In een Orthodoxe kerk worden ook vele kaarsjes gebrand voor iconen. Laten we ook zo vanavond speciaal een kaarsje voor ons huisaltaar thuis aansteken voor alle Christenen in de wereld, want nog velen worden vervolgd omwille van hun geloof.

Pastor Peter

Kunnen

‘Ik kan, jij kan, wij kunnen.’ (BZN 29 januari 2024)

Vorige zaterdagvoormiddag was ik op het startmoment van Broederlijk Delen in Brussel.
Als inleiding op het thema kregen we de vraag iets te noemen dat we gedaan hadden of meegemaakt hadden wat we absoluut niet alleen konden doen. De meesten antwoordden: met familie of vrienden samenkomen, samen vieren. Er is veel dat je alleen kan doen of soms moet doen.
Maar ‘samen’ kunnen we zoveel meer. Zo is het thema voor de campagne van Broederlijk Delen: ‘Samen voor rechtvaardigheid werkt aanstekelijk’.
Samen kunnen we werken aan toekomst voor mensen dichtbij en mensen verder weg.
Zo lezen we in het evangelie dat Jezus bij het begin van zijn openbaar leven zijn leerlingen roept. Hij denkt niet: ‘Ik kan het wel alleen’. Toen en nu kan Gods Blijde Boodschap maar verkondigd en gedaan worden door verbondenheid van mensen.
Misschien vraagt u zich af wat de foto met dit alle te maken heeft. Bij de oud-leiding van de Chiro hebben we allen een ‘naam, een totem’. U raadt dus zeker welke de mijne is. Maar ik kan met veel verwondering kijken naar een colonne mieren die samenwerkt.

Pastor Chris

© Pixabay