Herfstavond

Omdat het gisteren zondag in de vroege namiddag aan het regenen was, zijn we niet gaan wandelen en thuisgebleven. We hebben Galmaarden dus niet gezien – het zal voor een andere keer zijn.
Maar in de late namiddag was het droog en zijn we een toerke gaan doen, naar het Jubelpark en terug. Op zich niets speciaals, maar met de snelle avondschemering – ja, we zijn weer in ons normale winteruur – het avondlicht, de fontein, de verlichting en de groene halsbandparkieten die altijd dezelfde richting vlogen (hoe kan dat?), was het mooi. Een mooie herfstavond.
Zou ik daar vroeger ook zo van genoten hebben, heb ik daar eigenlijk vroeger ooit van genoten? Ik denk het niet; alleszins ik kan het me niet meer herinneren, zoals zo dikwijls – altijd meer.
Ja, dan denk je ook aan jouw herfstavond, want in die periode ben ik nu. En neen, dat is niet erg. Een herfstavond kan mooi zijn en je geniet van andere dingen dan in de lente en de zomer. En de herfst is nog maar pas begonnen en met een beetje geluk volgt er nog een winter. Een leven verandert en het voltooit zich; dankbaar en vol van liefde. Andere accenten, kalmer en rustig, maar meer dan de moeite. Kleine stappen op weg naar waar we ooit willen eindigen. In vrede en geborgenheid bij Hem!

Diaken Dirk

Herfstavond © Dirk Van Erps

Holle Maria

Een tweetal weken geleden was ik op bezoek in het Museum Moderne Religieuze Kunst in de Basiliek van Koekelberg. Er loopt voor het moment een tentoonstelling met als thema “Cross-ing Way-s”, een zinspeling op de Kruisweg (de tentoonstelling is ondertussen verlengd tot eind Juli).
Tussen al die vele expressies van het lijden van Christus vond ik een mooi bronzen beeld dat Maria uitbeeldde. Maar het was uitgehold van binnen. Het kunstwerk is van de hand van Nicolas Lamas, en noemt “The shape of a Hole (de vorm van een holte)” (2012). En zoals het hoort bij kunstwerk ben je vrij om het te interpreteren. De medebezoekers, professoren van KU Leuven, hadden allen hun eigen idee over de betekenis ervan, doch het mooie is dat het inderdaad iets oproept. Representeert de holte Jezus die zij in haar schoot droeg? Is het wijzelf die ons in Maria kunnen plaatsen? Is het haar onbevlekt hart? Of moeten we achter het beeld de ware Maria ontdekken? Zovele mogelijke gedachten die allen het overdenken waard zijn.
Met Allerzielen herdenken we onze doden. Ze zijn als die leegte (holte) die in ons is achter gebleven bij hun heengaan. Laten we die leegte respecteren, maar ook verder gaan te leven met hen in ons hart.

Pastor Peter

Holle Maria @ Peter Baekelmans

Zorgen

Zondagmorgen waren we samen met de kinderen van het tweede en derde jaar catechese. Het verhaal van de blinde Bartimeüs werd verteld. ‘Zien’! Wat zag de menigte? Wat zie ik? De menigte zag alleen een man die blind was en volgens de gangbare opvatting van die tijd dus gestraft door God. Het is soms moeilijk om een positieve kijk te hebben. Toen en nu.
Al wat er gebeurt en wat in de media komt: waar is dan het positieve? Loopt het dan allemaal verkeerd? Je zou je voor minder zorgen maken over de toekomst. En dan zijn er ook de kleine dagelijkse dingen om je zorgen over te maken, moet ik toegeven.
En dan kijk ik terug naar het verhaal van Bartimeüs, die blijft roepen om Jezus’ aandacht te trekken. Zijn geloof in Jezus wordt zijn genezing. Hij kan terug zien. God, help mij om het goede te zien, in mensen rondom mij, in kleine gebaren van vriendschap, … . Want telkens opnieuw zegt Jezus: ‘Wees niet bevreesd!’, tot zijn leerlingen en tot ons.
En om in de lijn van BZN te blijven: als afbeelding een spreuk die ik op af en toe op het bureaublad van mijn computer zet wanneer ik me zorgen maak.

Pastor Chris

@ Bond Zonder Naam

Een kreet

‘Iets breekt in mij. Het vermiljoen wordt nacht.
Ik voelde te veel om te kunnen blijven voelen.
Mijn ziel is opgebruikt, nog slechts een echo rest in mij.
De snelheid van het vliegwiel mindert merkbaar.
Mijn dromen nemen enigszins hun handen van mijn ogen af.
Binnen in mij is een grote leegte, een woestijn, een nachtelijke zee.
En nu, zodra ik voel dat binnen mij een nachtelijke zee is,
stijgt uit haar verten, geboren uit haar stilte,
Weerom, weerom, de overoude, weidse kreet.
Eensklaps gelijk een bliksemschicht van klank, die geen
lawaai voortbrengt maar tederheid,
en plotseling de hele horizon der zee omvaamt,
verschijnt, vochtige golfslag, donker, menselijk en nachtelijk,
stem van verre sirene, schreiende, roepend,
die kreet, uit diepte van de Verte, uit diepten van de Zee, uit de ziel der Afgronden,
en aan de oppervlakte daarvan drijven, als wieren, mijn verbrijzelde dromen…

Deze tekst komt uit de ‘Ode Marítima’ van de Portugese dichter Fernando Pessoa (1888-1935). Op 38 plaatsen langs de Belgische kust, van De Panne tot Knokke, werden een aantal verzen eruit, in blauwsteen vereeuwigd. Dit gebeurde in het kader van het project ‘De waarheid over de zee’, in 2004. De tekst vanop de dijk in De Haan komt weer in mijn gedachten bij al het onnoemelijk geweld tussen Israëli en Palestijnen en de woede en het leed dat dit veroorzaakt. Ooit was ik zeven weken werkzaam in een Joodse kibboets en negen jaar later was ik samen met een andere seminarist, een hele zomervakantie bij de Palestijnse christenen in een christelijke school in Nazareth om praktische karweien op te knappen en tegelijk hun wereld te ontdekken. Twee ervaringen die me beide gemeenschappen beter leerden kennen. Het wierp een nieuw licht op de Bijbelverhalen. Het tweede bezoek echter raakte mij en mijn collega, diep. De eerste intifada was aan de gang en de sfeer was gespannen. De verhalen van de christenen in Bethlehem zal ik nooit vergeten. Vele christenen zijn sindsdien het land ontvlucht. Dezer dagen is er weer een stroom van vluchtelingen bijgekomen. Wanneer stopt het en gaat men aan tafel zitten om te praten over vrede? Sinds de geboorte van de staat Israël 75 jaar terug heeft het land weinig vrede gekend. Je zou er moedeloos van worden. Maar dan klonk Jesaja onlangs weer hoopvol in de 1e lezing: ‘De Heer zal op zijn berg voor alle volken een maaltijd aanrichten, en de sluier die over alle volkeren hangt verscheuren. Hij zal de dood voor eeuwig vernietigen en van alle aangezichten de tranen wissen.’ Wat kijk ik er naar uit…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Een zondag namiddag in de herfst

Wat een mooie zonnige zondag middag, aangename temperaturen voor de tijd van het jaar, bomen met gekleurde baadjes en beneden een tapijt met de mooiste kleurschakeringen. Ideaal weer om naar het bos te gaan. Deze morgen zag ik in de kerk een kleuter met botjes aan. Die is er al op gekleed dacht ik. Toen ik vertelde dat ik heel hard kon genieten van zo'n weer kreeg ik als reactie: ja, maar het waait toch heel hard. Het is maar hoe je het bekijkt denk ik dan. Hoe we kijken, al dan niet, daar hangt veel van af. In de catechese hadden we het ook over kijken en zien. Je kunt kijken en niet willen zien of je kun zien en stil blijven staan en er iets mee doen, zoals Jezus deed. Hij bleef staan en vroeg: 'Wat kan ik voor je doen?'
Zelf mocht ik op deze zonnige zondag naar een verjaardagsfeestje: 12 jaar ! Uitgehongerd kwamen ze van de Chiro terug. De kamer werd gevuld met buitenlucht en de douche en wasmachine hadden hun werk. Ik was gelukkig om al die blije gezichten te zien en het enthousiasme in hun verhalen te horen.
De jongste (4 jaar) kan nog niet naar de Chiro, hij was met papa en mama naar het bos geweest en heeft een souvenirtje meegebracht: een vogeleitje op een stokje, dat heeft hij de hele weg terug vast gehouden, om in het herfsthoekje te zetten. Dit laatste wil ik u niet onthouden... Toen ik vroeg wat hij nog allemaal gezien had noemde hij de hele herfstcollectie bij elkaar, maar het mooiste vond ik toch de 'jeukenootjes'.
Hoe mooi kan het leven zijn, je hoeft alleen maar te kijken en stil te staan en waar het zich aandient  vragen: "Wat kan ik voor je doen?"

Pastor Mariette

Een zondag namiddag in de herfst @ Mariette Dhondt

Pelgrims van de hoop

De laatste dagen ben ik nogal wat bezig met het Bijbelboek Apocalyps, en dit omdat ik op enkele plaatsen in Brussel gestart ben met een Bijbelleerhuis waar we dat bizarre Bijbelboek een gans jaar onder de loep zullen nemen. Voor veel deelnemers is het begrip ‘apocalyptisch’ momenteel heel toepasselijk. We plakken deze term immers vaak op verschrikkelijke dingen, en begrippen als ‘het einde der tijden’ zijn dan vaak niet ver weg. Aan verschrikkelijke dingen geen nood dezer dagen: de oorlog in Israël, de terreuraanslag van afgelopen maandagavond in onze eigen stad, … Het zijn zaken die ons verbijsterd achterlaten, waar we niet goed weten wat van te denken. Komt het wel ooit nog goed? Is het niet telkens weer opnieuw hetzelfde liedje, een ‘never ending story’? En toch is dat Bijbelboek Apocalyps geen gruwelboek waarin enkel en alleen vreselijke gebeurtenissen opgetekend staan en enkel en alleen monsters en gedrochten de revue passeren. Op de eerst plaats is het een troostboek, een boek om mensen aan te moedigen de hoop niet te laten varen, een boek om mensen een hart onder de riem te steken. Maar die hoop blijven bewaren is niet steeds eenvoudig. Hiervoor hebben we elkaar nodig om elkaar te blijven bemoedigen, om niet in een spiraal van defaitisme te vervallen en de verbittering niet de bovenhand te laten krijgen. Christenen zijn mensen van de hoop, die steeds geloven dat het ooit beter wordt, dat het visioen van vrede en harmonie niet zomaar een loze droom is, maar ooit werkelijkheid zal worden. Het thema van het komende jubeljaar 2025 is trouwens ook ‘pelgrims van de hoop’. Ook muziek kan ons soms helpen om die hoop in ons hart te blijven voeden. Een goede ‘muziek-therapie’ hierbij is de nieuwst CD van de zangeres Cleo Sol getiteld ‘Gold’ (hier volledig te beluisteren: https://youtube.com/playlist?list=PLsAk6h4n-dS3_4DFLWkV99BqE-70Gg8be&si=ddhCJj-6c0oDsiva). Ze wordt vandaag de nieuwe ‘queen of soul’ genoemd. Op haar jongste CD stopt ze niet onder stoelen of banken dat het God zelf is die haar moed en vertrouwen geeft in het leven en in de toekomst. Zo bijvoorbeeld in het lied ‘Things Will get Better’ dat je hier kan horen. De ganse CD is een balsem voor de ziel en kan ons helpen om ondanks alles ‘pelgrims van de hoop’ te zijn.

Pastor Gino

Als verdriet op bezoek komt

Zaterdag 7 oktober herdachten we de kleine Mattis. Het was reeds vijf geleden dat hij heenging. Zijn hartje dat een afwijking had van bij zijn geboorte hield het amper negen maanden vol. Sindsdien komen we in kleine familiekring samen in de kapel in zijn dorp om te gedenken, te herinneren en mekaar te dragen. Doorheen de jaren werd ikzelf een deel van de familie, doorheen huwelijk, dopen en ook de uitvaart van de kleine Mattis. De opa van Mattis heeft de gave van vertellen en een mooi aanvoelen van wat liturgie vieren kan zijn. Hij maakt telkens een mooie herdenkingsviering in samenspraak met de mama en papa van Mattis. Naast het evangelie van de storm op het meer zat er deze keer ook een mooi verhaal in dat de tante aangebracht had: Als verdriet op bezoek komt Het is geschreven door Eva Eland en met eenvoudige tekeningen geïllustreerd. Ik wil het graag met jullie delen. ‘ Soms staat verdriet onverwacht voor je deur. Het volgt je overal…En komt zo dichtbij…je kunt bijna niet meer ademhalen. Je kunt proberen het te verbergen. Maar het is net alsof je zelf verdrietig bent geworden. Je hoeft niet bang te zijn voor verdriet. Geef het een naam. Luister ernaar. Vraag waar het vandaan komt en wat het nodig heeft. Wanneer je elkaar niet meteen begrijpt, ga even in stilte samen zitten. Je hoeft niets. Of ga iets doen wat voor jullie allebei fijn voelt. Zoals tekenen…naar muziek luisteren…of een beker warme chocolademelk drinken. Misschien wil verdriet net de hele tijd binnen blijven. Laat het een keer naar buiten komen. Maak een wandeling. Luister naar de wind die door de bomen ruist. Misschien hoeft verdriet alleen maar te weten dat het er mag zijn. En wil het slapen, niet meer alleen. Verdriet kan zomaar zijn verdwenen als je wakker wordt. Maak je geen zorgen…vandaag is een nieuwe dag’. Wonderlijk hoe de kleine Mattis ons altijd opnieuw samenbrengt en ons zegt: ‘kijk maar vooruit’…

Pastor Guido 

Koffiekoeken en accordeon

In de lezingen van deze zondag hoorden we veel over maaltijden, vette spijzen, belegen wijnen, bruiloftsfeest en veel gasten. Soms, heel soms, worden zo’n lezingen een stuk werkelijkheid, reëel en volledig in het hier en nu. En zondag was zo’n dag.
’s Namiddags werden de zieken en bejaarden van de Pastorale Eenheid verwacht in het zaaltje achter de kerk van Evere. En er was muziek – accordeon – en er was een maaltijd – koffiekoeken – en iets te drinken – koffie en thee. En vooral, boven al, de zieken en bejaarden waren er.
En dan gebeuren er zaken die ik niet verwacht had. Dan wordt er meegezongen, volop en met volle goesting. De oude slagers, die van vroeger, maar die we nog allemaal kunnen meezingen, ten minste de eerste strofe. Daar bij die molen, E viva España, Drink rode wijn…
En dan wordt er gedanst, of je nu 60, 70, 80, 90 of 98 bent – dansen kunnen ze allemaal. En ze kunnen het niet alleen, ze doen het ook. En ze doen het graag. Met zijn 2-en, polka, schaukeln.
Ik heb nog niet dikwijls zo’n glimlachen gezien, zo’n stralen, zo’n samenzijn.
Soms, heel soms is het Koninkrijk Gods vlakbij, kan je aanraken, kan je het zien. Zondag was zo’n dag.
Dank aan de trouwe zorgers en bezorgers, zoekers en bezoekers.

Diaken Dirk

Koffiekoeken © bakkersonline.be

Anders kijken

Eind september kreeg ik bezoek van een bevriende zuster die al zo’n 30 jaar in Congo werkt. We hadden mekaar al jaren niet meer in levende lijve gezien en er was veel bij te babbelen.
Na het middageten trokken we naar deze plek, het kasteel van Gaasbeek. De herfst deed ons een heerlijk zonnetje cadeau en wandelend trokken we rond het kasteel door het park. Dalend en stijgend langs mooie paden, ondertussen genietend van telkens een nieuw en ander uitzicht op het kasteel. Dit zicht van bij de vijver kon ik me zelfs niet meer herinneren.
Omdat ik de schoonheid van deze hele site aan mijn bezoek wilde tonen, ontdekte ik opnieuw deze prachtige plek. Vaak was het zo dat ik met mensen die op bezoek kwamen, bekende plaatsen op een nieuwe wijze zag. Anderen helpen ons vaak onbewust om anders naar de dingen te kijken, ook al dachten we ze goed te kennen. Door een gesprek komen we ook vaak tot nieuwe inzichten en gaan we verrijkt terug weg. Dat is het mooie aan ontmoetingen, georganiseerde of onverwachte, zij werpen dikwijls een nieuw licht op dingen en mensen. Opvallend was dat tijdens de wandeling het kasteel steeds in het vizier bleef, maar telkens vanuit een andere invalshoek. Omhoog of omlaag, het kasteel bleef er staan, als een baken, een ijkpunt. Het liet me denken aan psalm 94: ‘de Heer is mijn burcht waar ik veilig ben’. Waar het leven ons ook brengt, Hij is degene die we best niet uit het oog verliezen. Dat leven bracht ons vanzelf bij de Krijmerie voor een heerlijk ijsje uit het vuistje…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Er was eens …

Zo beginnen de meeste sprookjes en verhalen. Zondagmorgen 8 oktober begon het verhaal op een andere manier: ‘Wat is jouw grootste geschenk?’ De beginvraag bij het Godly Play-verhaal over de schepping, verteld aan de kinderen die voor het eerst naar de catechese kwamen. Ze luisterden geboeid naar de grote geschenken die God ons gaf: het licht, het water, de bomen en de planten, de zon, de maan en de sterren, de vliegende en zwemmende dieren, de dieren op het land en de mens en een rustdag. En God zag telkens dat het goed was.
Diezelfde zondag hadden we in de namiddag het vriendschapsfeest in de Paxzaal in Stokkel: de 47ste editie al. Met de opbrengst steunen we drie missieprojecten in Afrika. Het is goed om dat te kunnen doen. Maar het grootste geschenk zit in het eerste deel van het woord: de ‘vriendschap’ die mensen samenbrengt. Mekaar mogen ontmoeten, een gezellige babbel en ondertussen genieten van het dessertenbuffet. Het deed deugd!
De foto onderaan getuigt van solidariteit en vriendschap. Het zijn een aantal mensen uit de groep die in februari naar Zuid-Afrika reisde om het 20-jarig bestaan van Born in Africa te vieren. Aan het begin van de reis waren kenden de meesten mekaar niet. Tijdens de reis groeide de vriendschap!
God zag dat het goed was!

Pastor Chris

@ Els Philips

De duif

Als ik op mijn terras zit kan ik in de kruin van een krulwilg kijken, de takken komen haast mijn terras binnen. In die kruin is een duivennest en regelmatig zie ik de duiven af en aan vliegen. Zaterdag was ik met een van de kleinkinderen op het terras toen zo'n duif recht op het nest af vloog. Mijn kleinzoon vond dat indrukwekkend. Hij bleef gefixeerd kijken naar de duif in het nest. Voor een achtjarige best wel facinerend. Turend naar het nest kwam plots de vraag: 'Waarom was er een duif  toen Jezus gedoopt werd?' Die vraag had ik niet zien aankomen. Ik vroeg hem of de juf al verteld had over de Heilige Geest. Gelukkig ! Toen deed de Heilige Geest ook bij mij zijn werk. In het Godly Play verhaal over het doopsel heeft de Geest, in de vorm van een duif een centrale plaats. Een unieke kans dus om het verhaal van het doopsel te vertellen. Wat een vreugde voelde ik toen ik zag dat het verhaal bij hem binnen kwam. Op zo'n momenten voel ik God heel dicht bij mij. Ik ben er zeker van dat ik nu op een andere manier naar de boom en de duiven zal kijken. 

Pastor Mariette

© Mariette Dhondt

Kristof

Vorige week werd ik getroffen door een bijzonder beeld (zie foto). Op een plek waar ik vaak langskom, zag ik plots kaarsjes branden, bloemen liggen en verschillende boodschappen op een blad geschreven. Het was een eerbetoon aan een dakloze man die daar overleden was en van die plek zijn vaste stek had gemaakt. Het ontroerde mij dat zoveel mensen een boodschap achterlieten voor iemand die meestal naamloos is en die wij vaak zomaar voorbijlopen. Zo ontdekte ik dat de man die daar elke dag lag Kristof heette, want er hing een foto met zijn naam en het onderschrift ‘on ne t’oubliera jamais’. Tot mijn grote scha en schande moest ik vaststellen dat ik hem al zo vaak voorbijgelopen was en hem nooit had aangesproken, laat staan zijn naam had gevraagd. Plots kwam mij het Bijbelverhaal van de arme Lazarus voor de geest (Lc 16, 19-31). Zoals Kristof zijn er zovelen die op de straten van onze stad moeten leven, zovelen die er ook vaak naamloos sterven. Gelukkig bestaat er zoiets als het collectief straatdoden die deze mensen een waardig afscheid willen geven. Het doet mij ook denken aan het lied op een tekst van Henk Jongerius ‘voor mensen die naamloos’. Zovele naamlozen in onze stad… Je naam duidt aan wie je bent, je identiteit. Mensen zijn pas vergeten als hun namen niet worden genoemd. De ‘naamlozen’ in dit lied zijn de mensen die over het hoofd gezien worden, mensen als Kristof. Gelukkig kon ik vaststellen dat sommige mensen hem wel kenden, af en toe met hem een praatje maakten, hem nu missen. Ik moet zeggen dat ik er niet goed van was, en dat het voor mij een soort van ‘wake up call’ was. Hoe vaak loop ik die naamlozen niet zomaar voorbij, enkel denkend aan mijn eigen besognes? Ook die naamlozen hebben een naam bij God, ook zij zijn Gods kinderen. Sorry, Kristof, dat ik nooit jouw naam heb gevraagd, sorry dat ik je zovele dagen, weken en jaren zomaar ben voorbijgelopen. Ik hoop dat je nu met heel veel liefde en warmte mag opgevangen worden in de armen van Diegene die ieder van ons kent bij onze naam, en die jou vol tederheid jouw naam toefluistert: Kristof.

Pastor Gino

© Gino Mattheeuws

Open kaart

Sinds meer dan 25 jaar komt ik met een paar koppels samen in een gezinsgroep. In al die jaren is er een hechte band opgebouwd. Ongeveer maandelijks zijn we om beurt te gast bij iemand en delen we rond het thema dat het ontvangend koppel vooraf heeft gestuurd. Soms zit er al eens iets ontspannend in of gaan we samen eten en af en toe gebeurt het ook dat we delen aan de hand van een spel. Dat deden we de afgelopen keer. Met een nieuw spel van kaarten ‘Open kaart’ rond zingeving uit een de reeks van www.openhartig.nl. Er zaten 3 categorieën in, ‘groots en meeslepend’, ‘achter gesloten deuren’ en ‘klein maar fijn’. Ook al kennen we mekaar reeds jaren en kennen we mekaars sterke en minder sterke punten, het doet deugd om zo uit te wisselen en de vraagjes op de kaarten vergemakkelijken het wel. De makers van het spel leggen het zo uit: ‘Spelend met elkaar kom je meer te weten over wat een ieder drijft, waar je echt blij van wordt en wat er wezenlijk toe doet in je leven. Niet omdat het moet, maar omdat het betekenisvol voelt.’ Zo hebben we het ook ervaren die avond. In een ‘veilige’, vertrouwde omgeving delen van wat jezelf belangrijk vindt als mens is zo rijk. Ook al is het telkens een eindje rijden ( de drie koppels wonen in en rond Mechelen), ervaar ik deze avond als ontspannend en deugddoend. Zeker op deze manier waar je op een wat speelse manier iets kan en mag vertellen van wat je bezighoudt, ook buiten het pastorale werkveld. Niet weten welke vraag de kaart voor jou in petto heeft, is bijzonder. Het heeft iets spannends en tegelijk iets fris, nieuws. Het is zoals het leven zelf, telkens nieuw en anders. Ik had er veel deugd aan…

Guido  Vandeperre

@ Guido Vandeperre

Een zondag in oktober

Er zijn zo van die zondagen die zon-dagen zijn; dagen waarin je echt volledig uit het gewone ritme van de week stapt – dagen waar heel weinig moet en heel veel mag. De eerste zondag van oktober was zo’n zon-dag.
Het begon allemaal heel gewoon, met iets later opstaan dan anders maar toch nog op tijd genoeg om tijdig in St Jozef te zijn voor de wekelijkse Eucharistie – ja, zo na twee zondagen afwezigheid wegens vakantie terug diakendienst mogen doen, dat was al een stuk feest op zich. En dan was het ook niet een gewone zondag door het jaar, want er waren enkele nieuwigheden afgesproken – intredeprocessie met Evangeliarum – aanbrengen van de gaven door het volk – Communie in de twee gedaantes.
En dan nadien gaan eten met ‘nieuwe vrienden’ – het begon allemaal ergens onderweg naar of in Lourdes toen ik weer eens met veel te veel enthousiasme over eten begon te vertellen en dan nog wel over ossentong in madeirasaus. Ik weet het, het is niet iedereen zijn ding, maar voor mij is het een herinnering aan de kermissen van mijn jeugd. Altijd feest. Ja, Bertem Brug is het restaurant to be. En we waren er en we waren er graag. En we konden vertellen over de dingen des levens, de vreugdes, maar ook het verdriet; het gewone en het buitengewone. En dat mocht en moest dan nog allemaal bij hen thuis afgesloten worden met een glaasje bubbels. Ja, het is goed samen te zijn. Om het met Paulus te zeggen, zelfs zeer goed of volmaakt.
En dan had de vrouw nog een verrassing in huis. We zouden gaan wandelen, en wandelen dat deden we. Naar het Jubelpark en we waren niet alleen. Er werd volleybal gespeeld, salsa gedanst en ijs gegeten. Op een bankje zitten en snoeten trekken naar het kleine meisje dat vlakbij met mama en papa in het gras zat. Dat was goed, zelfs zeer goed of volmaakt.
En dan thuis: groenten snijden, wassen en blancheren. Van mijn vriend had ik een selder en prei gekregen voor de mosselen van maandag. Maar de selder was geen gewone selder, hij was zo groot als vijf Colruytselders en de prei was bijna vuistdik. En dat zijn echt te veel groenten voor één keer mosselen – waarschijnlijk zelfs te veel voor twee keer mosselen en doe ik al zoveel groenten in mijn mosselen, tot grote vreugde van Ute. Dus heb ik geblancheerd. Voor de eerste keer. Ja, je kan gerust 60 geworden zijn en nog dingen voor de eerste keer mogen doen. En al zeg ik het zelf, het was goed, zelfs zeer goed of volmaakt.
En dan mocht ik nog een blog schrijven. Ik wist niet goed waarover, maar ik dacht. Laat me eens een blogje schrijven over een zondag in oktober. Aan u om te oordelen of het goed, zeer goed of volmaakt was.

Diaken Dirk

Een zondag in oktober © Gebedskalender Halewijn