Schorremorrie

Deze week heb ik nog eens gekeken naar de uitzending van ‘Carols from King’s’ op de BBC, de dienst met lezingen en liederen vanuit King’s College in Cambridge. Zoals steeds is het een intens gebeuren. Dit jaar was ik blij dat ze opnieuw ‘O Magnum Mysterium’ van Morten Lauridsen zongen. Vele componisten hebben deze eeuwenoude tekst reeds op muziek gezet, maar volgens mij deed niemand dit zo pakkend als Lauridsen, de Amerikaanse componist die in 1994 dit stuk creëerde en er onmiddellijk wereldberoemd mee werd. Het zijn hemelse klanken die uitnodigen tot een intense rust. Je kan er zelf jouw mening over vormen in bijgevoegd filmpje. In dit lied wordt een bijzondere eer betuigd aan de os en de ezel als eerste getuigen van het wonderbaarlijke mysterie van Gods menswording. Nochtans wordt er in de evangelies nergens melding gemaakt van de os en de ezel. En toch horen ze onlosmakelijk bij het Kerstgebeuren. Wel vinden we deze twee dieren terug bij de profeet Jesaja: ‘Een rund kent zijn eigenaar en een ezel de krib van zijn meester’ (Jes. 1, 3). Het is vooral de heilige Franciscus van Assisi die de os en de ezel een prominente plaats heeft gegeven toen hij in 1223 een kerstviering hield in een grot bij Greccio met een kribbe en een echte os en ezel. Sindsdien zijn ze niet meer weg te denken uit elke kerststal. Leuk om te weten is misschien dat in het Hebreeuws ‘os en ezel’ klinken als ‘schoorwachamoor’. En met een beetje goede wil kan je in dat woord het Nederlands-Jiddische woord ‘schorremorrie’ horen. En is dat nu juist niet het mooie van het Kerstverhaal? De eersten die oog hebben voor Gods wonderbaarlijke aanwezigheid zijn ‘schorremorrie’, met name de os en de ezel, en de herders, die in die tijd het uitschot waren van de toenmalige samenleving. Bij God staat dus niemand buiten spel, ieder hoort erbij. Meer zelfs, onze God heeft een voorkeur voor ‘schorremorrie’, voor geslagenen, verstotenen, vertrapten, voor datgene en diegene die voor de wereld van geen tel zijn. Hij heeft oog voor het onbeduidende. Als dat geen troost is. Dankjewel, os en ezel, om mij daaraan te herinneren!

Pastor Gino.

Vuur

De voorbije weken waren er her en der kerstmarkten in en buiten Anderlecht. Hier in Anderlecht werd deze op de eerste avond opgeluisterd met een optocht met reuzen, waaronder de figuur van Erasmus voor mij de bekendste was, een fanfare, het gemeentebestuur en een aantal vuurspuwers. Misschien trokken deze laatsten wel de meeste aandacht in het avondlijke duister. Het heeft iets spectaculairs en spannends. Er wordt gezwaaid met een brandende fakkel en je ziet de man een vloeistof in de mond nemen (petroleum of lampenolie) en dan komt de verwachte steekvlam. Hoe meer vloeistof en hoe sterker de adem van de man, hoe groter de steekvlam die zich in de lucht boort. Je hebt wat lef en oefening nodig om het te kunnen maar eens je het onder de knie hebt, kan je velen blij en verwonderd maken. Adem en vuur en wat lef, daar draait het om. Tiens, denk ik dan; dat hebben we als christenen ook wel nodig in deze tijd: lef en een inwendig vuur dat telkens weer oplaait. Vuur om licht te brengen in deze donkere tijden. Adem om het uit te houden, om het uit te schreeuwen, om het uit te zingen. ‘Als alles duister is, ontsteek dan een lichtend vuur dat nooit meer dooft’ zongen we in de voorbije Advent bij het ontsteken van een nieuwe kaars op krans. Dat wens ik u en mezelf toe, dat het vuur nooit dooft, ook niet in dit komende jaar 2024!

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

VZW-Kerstmarkt

Deze dagen staan er kerstmarkten op alle belangrijke plaatsen in de steden. Ook in Anderlecht. Sinds vorig jaar neemt de Kerk van Anderlecht ook deel met een chalet vol met kerst artikelen voor het goede doel. Een eerbaar initiatief van de Nederlandstalige en Franstalige pastoraal om aanwezig te zijn in de «publieke sfeer». Vele vrijwilligers van de Kerk, jong en oud, nemen hier aan deel, in de kou maar met een warm hart.
Maar we zijn blijkbaar nog de enigen die echte Kerst artikelen aanbieden, en het ook niet voor onszelf doen maar voor de adventsactie van Welzijnszorg. Slechts weinige chalets zijn in dezelfde zin. Het begint meer op een “kermis” te gelijken met grote frituurkoten en winkels, dan een gelegenheid voor hen die “van goede wille” zijn om hun activiteiten te laten kennen, een ware Kerstmis. Men zou daarom kunnen denken om een soort van alternatieve kerstmarkt te starten waar alleen VZW’s zijn toegelaten, een “VZW-Kerstmarkt”. Wij geven in ieder geval het voorbeeld.
Zalig Kerstmis!!!!

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Warme mensen

 ‘Warme mensen zetten niemand in de kou.’ (BZN)

Er is al veel geschreven over ‘licht en warmte’ in de laatste blog. In deze donkerste dagen van het jaar hebben we daar meer nood aan dan anders blijkbaar. Een brandende kaars is welgekomen. De kerstkaarten die gestuurd worden zorgen mee voor dat licht en die warmte. Ik kijk daar altijd naar uit en ben gelukkig met elke kaart die ik mag ontvangen.
‘Warme mensen’ maken het hele jaar verschil maar nog het meest in deze dagen rond Kerstmis. Zo mag ik elke morgen per mail of via WhatsApp een wens voor de dag ontvangen. Deugddoend om zo je dag te mogen beginnen! Ik begin mijn dag in deze advent ook met het lezen van de adventskalender: bemoedigend hoe mensen schouder aan schouder opkomen tegen armoede. Ach, er zijn zoveel voorbeelden van kleine goedheid die licht en warmte brengen.
Dank U, God, voor alle ‘warme mensen’ die ik mocht en mag ontmoeten!

Pastor Chris

© Bond zonder Naam

Warmte en licht

Hoe beleef jij deze dagen, naar Kerstmis toe? Krijgt het kerststalletje een ereplaats? Maak je het binnen heel gezellig met lichtjes en kaarsjes? In de donkerste periode van de winter verlangen we naar dat licht en die warmte. Het maakt deel uit van de sfeer die we rond het kerstfeest maken. En toch is op vele andere plaatsen het heel anders. Ik herinner met de kerstvieringen in Congo (toen nog Zaïre) waar ik twee jaar als vrijwilliger werkzaam was in plaats van mijn legerdienst. Midden in het tropische woud op de evenaar varieerde de temperatuur van 20° tot 35° en de avond viel met een kleine marge elke dag rond 18u. Daar geen koude, donkere dagen waarin licht ontstoken wordt, maar behoorlijk warm en fel zonlicht bij het vieren van Kerstmis. Bij de kerststal stond een bananenplant in de plaats van de traditionele kerstboom. Maar we vierden even feestelijk de geboorte van Jezus met bekende kerstliederen en feestelijk geklede kerkgangers. Daar besefte ik voor het eerst goed hoe onze liturgie en het kerkelijk jaar in de vier seizoenen van het noordelijk halfrond ingebed liggen en erdoor gekleurd worden. Kerstmis met zijn licht en warmte door de komst van het Kind met zijn vrede en zijn vreugde. Pasen met de verrijzenis wanneer het nieuwe leven van de lente volop doorbreekt. Het helpt ons allemaal om deze kerngebeurtenissen in ons geloof te vieren en tegelijk mogen ze ons niet afhouden van de kern van wat we vieren: God die mens wordt in Jezus en hoe zijn Verrijzenis ons voorgoed redt van alle dood. Tenslotte gaat het daarover, niet?

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Kleine stapjes

Nee, ik ben geen drie maal zeven meer, dat mocht ik aan den lijve ondervinden. Vorige maand was ik gezwind opgestaan en maakte mij klaar om vroeg te vertrekken naar het Vicariaat. Handtas, zak met mijn boterhammekes, en een zak met Godly Play materiaal... oh daar zat nog een stuk vilt in dat ik beter thuis kon laten want die had ik nog nodig voor de catechese. Met een zwier wilde ik het stukje vilt op de armleuning gooien... maar het viel enigszins anders uit. De combinatie van gooien, haasten, zakken vasthouden zorgden ervoor dat ik mijn evenwicht verloor en languit op de grond lag. En dat om halfzeven 's morgens. Wat nu? Even de tijd nemen om de gedachten die door mijn hoofd schieten te filteren. Moeizaam kwam ik recht maar ik voelde dat er niets gebroken was, al had ik wel veel pijn. Oef!  Met kleine stapjes stapte ik naar de auto (in beweging blijven zeggen ze altijd). Ik was opgelucht toen ik op mijn bestemming aankwam den dankte God dat het tot hiertoe goed ging. En het danken deed deugd.

Weet je wat mijn hart die dag nog verwarmd heeft? Toen iemand mijn voorstelde: 'zal ik een tas koffie voor je meebrengen? ". Die tas koffie heeft mij dubbel zo goed gesmaakt. Dank je wel !
Het is niet mijn bedoeling om een verslag te brengen van mijn valpartij maar het heeft veel gelijkenissen met de tijd waarin we nu leven. Oorlog, chaos, onzekerheid... zo dicht bij Kerstmis is de confrontatie des te groter. Goed dat we dat onder ogen zien maar we mogen niet bij de pakken blijven zitten. Proberen op te staan en kleine stapjes te zetten. We moeten in beweging blijven. Nadenken wat we kunnen doen...  kleine stapjes zetten ten goede, meehelpen lichtjes te zijn in deze donkere tijd zodat anderen die dreigen te struikelen rechtop kunnen blijven. En weet je wat daar heel veel bij helpt? Die kleine goedheid, zoals die tas koffie die ze voor mij meebracht. Kleine dingen doen voor elkaar, het maakt een wereld van verschil. Al die kleine stapjes, die kleine goedheid, zijn lichtjes die ons tot in Bethlehem zullen brengen.

Dat ook jij voor iemand zo'n lichtje mag zijn. 

Pastor Mariette

Anti-kerstboom

Enkele dagen geleden zagen we in deze blog een foto van de kerstboom van diaken Dirk. Ik dacht, waarom vandaag in deze blog ook niet eens mijn eigen kerstboom voorstellen? Ik heb dit jaar immers gekozen voor een alternatieve boom. Eigenlijk puur uit gemakzucht. Ik zie het dit keer immers niet zitten om elke dag met de stofzuiger rond te trekken en alle gevallen naalden weg te werken. Noem het dus maar gerust een zekere luiheid. Daarom dacht ik, waarom niet gewoon een paar dorre takken gebruiken die afgevallen zijn enkele weken geleden bij de storm. Goedkoop (want de kerstbomen kosten tegenwoordig stukken van mensen) en lekker ecologisch op de koop toe! Ik moet zeggen dat ik eigenlijk wel best tevreden was van het resultaat (zie de bijgevoegde foto, maar ik laat het oordeel aan jou over). Totdat ik bezoek had en één van de gasten fijntjes opmerkte dat mijn kerstboom dit jaar eigenlijk een tegenspraak was van wat een kerstboom zou moeten zijn: het frisse groen dat we in de huiskamer halen als teken van hoop. Mijn boom was volgens hem eerder een teken van dorheid, wanhoop en verval. Een soort van ‘anti-kerstboom’. Dan nodig je eens iemand uit, en dan krijg je zoiets op je bord! Mijn enthousiasme over mijn boom was helemaal verdwenen. En aanvankelijk moest ik hem in zekere zin gelijk geven. Maar toen het bezoek vertrokken was en ik verder wat mokkend mijmerde over mijn alternatieve boom dacht ik: ik heb toch maar een dode tak voor even nieuw leven ingeblazen door ze in een warme huiskamer te plaatsen en te versieren met enkele kleurrijke ballen! Ik heb nieuw leven gegeven aan datgene wat afgeschreven was, niet meer van tel. Is dat trouwens ook niet de echte ‘Christmas Spirit’? Gaat Kerstmis immers ook niet over iets van het schone blijven zien in datgene wat op het eerste zicht niet mooi is? Hoop blijven koesteren ondanks alle wanhoop, licht blijven zien ondanks alle duisternis? Neen, mijn kerstboom is geen anti-kerstboom, maar die ten dode opgeschreven tak die versierd is, vertelt mij elke dag over Kerstmis, over wat het betekent wanneer Jesaja zegt dat het geknakte riet niet gebroken mag worden en de kwijnende vlam niet gedoofd mag worden.

Pastor Gino

© Gino Mattheeuws

Een bijzondere groendienst

Af en toe kijk ik eens door het raam naar onze parochietuin. Ik kan er alle seizoenen zien passeren en zien hoe allerlei mensen even van een rustmoment in het groen genieten. Met de groendienst van de gemeente is er een ongeschreven afspraak dat ze het gras komen maaien en in de herfst de bladeren van de bomen opruimen. Die werden de voorbije twee dagen met luchtblazers bijeen geblazen en deels weggebracht. Ik vermoedde dat vandaag de rest zou opgehaald worden. Groot was mijn verbazing toen ik deze ochtend een ploeg in het wit gestoken mensen de bladeren zag opscheppen en met kruiwagens naar het verzamelpunt zag voeren. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en ik ging even kennismaken. Het waren leerlingen van de Cardijnschool die een afdeling groendienst hebben en hier aan het werk waren. Eén leerling is op stage bij de groendienst van Anderlecht en zo was de hele klas onder begeleiding van hun leerkracht Wouter aan het werk. Het was de eerste maal dat ik ze hier aan het werk zag en het was een aangename kennismaking. Kort maar hartelijk. Vaak is de tuin een plek van kennismaken met één of andere bezoeker, met een klas kleuters, met bejaarden van het woonzorgcentrum in de buurt. De natuur trekt aan en brengt ook mensen samen. Het is dan maar een kleine stap naar een babbel. Soms eenvoudig, soms ook diepgaander maar telkens deugddoend, zowel voor de bezoeker als voor mezelf. Laat er dus nog maar parkjes en pleintjes bijkomen. Het zijn plekken van ontmoeting en betekenen meer dan we denken…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Het mag en het is goed

Op deze tweede Adventszondag voelen we dat Kerstmis nadert, langzaam maar zeker. En ja, we zien het ook als we in de stad rondrijden: de verlichting. En in de St Jozefskerk stond de kerststal en de vele kerstbomen waren mooie versierd – dank hiervoor aan de lieve Kabouters die al dit werk weer in stilte hebben volbracht.
En deze week waren Ute en ik in Monschau, het mooie stadje net over de grens vlakbij Eupen in de Hoge Venen. Het was al van mijn kindertijd geleden dat ik er nog geweest was. En weet u, het heeft ons deugd gedaan: het oude burgerhuis met zijn 25 ramen waarbij voor elk raam een nieuw glasraam geplaatst stond: het was een beetje een huizenhoge Adventskalender. En dan de kerstmarkt (enkel op vrijdag, zaterdag en zondag), maar de Glühwein gloeide en was straf, heel straf. En de Reibeküchen: een mengsel van verse aardappelen en een beetje zout goed gebakken in de olie met daarbij een scheut appelmoes. Lekker en enorm vullend.
En dan gisteren de kerstboom gaan kopen; ja, een echte – ik weet het, helemaal niet ecologisch verantwoord (en duur), maar toch – toch weer gedaan zoals elk jaar. Het riekt toch zo goed, mijnheer. En dan de kerstversiering uit de kelder gaan halen – hebben we alles gevonden; waar zijn de lichtjes nu weeral gebleven; ach ja, ginds in de hoek! Ik denk (maar durf het hier thuis niet al te luid zeggen) dat we ondertussen genoeg materiaal hebben om drie kerstbomen te versieren – en allemaal schone ‘echt Duitse’ sterren en ballen en engelen en notenkrakers en klokjes en zo voort en zo verder.
En dan nog de ‘echte’ adventskalender, de adventskrans, de Welzijnszorgkalender, de kerstaffiche aan de deur. Ja, de Advent is volop bezig en wij nemen er graag en volop aan deel.
En ja, we zijn het niet vergeten: het is een voorbereidingstijd op de menswording van God, ergens in een stalletje in een godvergeten uithoek van de wereld ergens ver van hier. Maar toch is dat nog steeds groot nieuws, goed nieuws. En die voorbereidingen, die tradities, wel die helpen ons om ons voor te bereiden – om Zijn weg te bereiden.
Het mag dus allemaal en het is echt goed zo!

Zalige Advent,

Diaken Dirk

© Dirk Van Erps

Oud-zijn

Wat betekent “oud-zijn”? Kijk naar deze fontein in het park Pamphilia in Rome. Vol met mos bedekt. Zo mooi! Een rijkdom aan verscheidenheid. En hoe mooi het water ervan afloopt….
Oud-zijn betekent rijk zijn aan ervaring, kennis, inzicht. Het maakt het leven veel rijker want men weet dat er veel meer schakeringen in het leven zijn dan men dacht als men jong was. Veel meer verscheidenheid onder mensen ook. Kunnen accepteren dat we allemaal onze eigenheid hebben maakt het leven gemakkelijk.
De Kerk heeft zo ook een grote verscheidenheid opgebouwd doorheen de eeuwen, ook in België. Bij een oecumenische bijeenkomst in Anderlecht laatst was ik onder de indruk hoe mooi die verscheidenheid is ook onder de Christelijke Kerken, waarvan wij er eentje zijn. De Nederlandstalige kerkgemeenschap wordt ouder, en wijzer, maar er zijn vele jonge kerkgemeenschappen, katholiek en protestant, nu ook aanwezig in Brussel die het geloof mee verder zullen verkondigen. Laten we vertrouwen op de Heer die roept en wij die antwoorden.

Pastor Peter

Fontein in het park Pamphilia in Rome
© Peter Baekelmans

Nostalgie

Dat woord kwam spontaan bij me op toen ik gisteren de blog van pastor Guido las. Waar is die ‘goede, oude tijd’ toen ik zelf een schoentje mocht zetten voor Sinterklaas of toen ik het speelgoed mee mocht verstoppen voor mijn broer die vijf jaar jonger is? Of toen zijn kinderen bij mij hun schoentje kwamen zetten want in hetzelfde huis zou hij mijn verdieping toch niet overslaan?
Terugdenken aan vroeger: ik vermoed dat we het allemaal wel eens doen. Het doet ook deugd om mooie herinneringen op te halen, oude foto’s te bekijken, … Voor mij brengt het de mensen die me dierbaar waren en zijn, dichterbij. En in de auto staat de radio vaak op de zender ‘nostalgie’.
Bij het begin van de week had ik afgesproken met een vriendin om samen naar de tentoonstelling van Dieric Bouts te gaan in Museum M in Leuven. We kennen mekaar vanuit onze studententijd daar. Een vleug nostalgie kleurt dan regelmatig ons gesprek. En soms is dat ook zo wanneer mensen spreken over de Kerk. Vroeger was het toch allemaal beter. De dalende cijfers van kerkbezoek, doopsels, begrafenissen, … lijken dat op het eerste zicht te bevestigen. Maar laat nostalgie ons niet vastpinnen op het verleden! Laat ons blijven zien wat nu goed is en uitkijken naar nieuwe toekomst!

Pastor Chris

© Pixabay

Uitkijken naar

Vandaag is het 6 december, feest van de Sint, de grote kindervriend. Feest voor vele kinderen die hun schoen hebben gezet in de hoop er vanochtend wat in te vinden: lekker snoep en één of meerdere pakjes. Of deze traditie om ’s avonds wat klaar te zetten nog steeds leeft weet ik niet zeker. Ik herinner me wel iets van de sfeer, het had immers iets spannends om de dag zelf beneden in de woonkamer te komen en op ontdekking te gaan bij en rond de schouw. Bij de start van de cursus verteller van Godly Play werd ons gevraagd om iets mee te brengen dat verwees naar speelgoed uit onze kindertijd. Ik moest niet lang nadenken om hierbij uit te komen: een paar autootjes van Matchbox. Velen kregen een nieuw leven bij kinderen van vrienden en familie maar een aantal heb ik zorgvuldig bewaard. Ik was er uren zoet mee door ze op een zelf getekend parcours te laten rijden. Daarbij was de takelwagen van BP één van mijn favorieten. Elk had zelfs een eigen standplaats of garage. Op één doosje staat nog de prijs: 20 Belgische Frank. Best wel duur toen en dus kreeg ik maar af en toe een nieuw exemplaar uit de bijgaande catalogus. Het leerde me geduld te hebben, dat niet al mijn kinderwensen zomaar in vervulling konden gaan. Ik leerde de waarde van de dingen kennen en dat je dus met zorg moest omgaan met wat je kreeg. Bovendien was het geen ‘camelot’ maar waren het stevige autotootjes die ‘ongevallen’ en de tand des tijds glansrijk doorstonden. Ik kon uitkijken naar een volgende keer waarop ik weer zo’n mooi cadeautje zou ontvangen. Dat uitkijken, verwachten en wachten hoort niet alleen bij het Sintfeest maar nog meer bij deze tijd van Advent. Het cadeau dat we verwachten is zelfs koninklijk, een Kind, zo kostbaar…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Waar wacht jij op?

Het jonge volkje is nu vol spanning aan het wachten op de Sint. De brieven zijn al een tijdje geschreven en bij sommigen staat de schoen met wortel (en een pintje voor de Sint) al klaar. Mijn kleinzoon van vier heeft zelfs zijn kamer opgeruimd omdat het netjes zou zijn als Sinterklaas komt.
Ook ons is het wachten niet vreemd. Wachten op een bestelling... zal het cadeautje wel op tijd toekomen? Spannend ! Of wachten in de file, dat is iets minder leuk. We hebben al geleerd dat opjagen geen zin heeft. Maar het blijft vervelend. Wachten op het resultaat van de dokter. Het kan een pijnlijk wachten zijn. Of wachten op trein of bus die ons naar onze bestemming brengt. Soms denk ik dat het leven een aaneenschakeling van wachten is, want daarna is het weer iets anders om naar uit te zien. 

Waar wachten we eigenlijk op?
Het is advent, we mochten we de een kaars ontsteken aan de adventskrans. We bereiden ons voor op de geboorte van het mooiste geschenk dat God ons kan geven: Zijn eigen Zoon ! Is dit niet de moeite waard om te wachten? Als we actief- en bewust wachten, als we uitzien naar... dan is het geschenk des te waardevoller.
Hoe kan je nu actief of bewust wachten? Ik denk dat het iets  te maken heeft met aandacht. Zelf  wil ik proberen om tijdens de dagelijkse wachttijden bewust aan Gods geschenk te denken, om te bidden, te praten met God en zoals bij deze blog af en toe iets neer te schrijven. Zoals mijn kleinzoon, de kamer in mijn hoofd netjes maken zodat het kindje ook bij mij kan geboren worden.
Helpen jullie mee? Ik ben er zeker van dat we dan de wereld een stukje beter helpen maken.

Pastor Mariette

© Mariette Dhondt

Tijd voor iets of iemand anders

Heb jij al jouw kerstboom gezet? Of wacht je nog even tot Sinterklaas voorbij is? En wat wordt het dit jaar? Een echte of een valse? Of ga je de alternatieve toer op door eens iets anders te doen dan gewoonlijk, en te kiezen voor een houten constructie, een lichtsculptuur, of een andere creatieve oplossing? Als je nog inspiratie zoekt, dan kan het kerstfilmpje van John Lewis, de Britse warenhuisketen, misschien helpen. Ieder jaar wordt er in het Verenigd Koninkrijk reikhalzend uitgekeken naar dit filmpje om de kerstinkopen op gang te trekken. En ik geef toe, het filmpje is vooral bedoeld om ons aan te zetten om onze ‘Christmas shopping’ bij John Lewis te doen, maar ieder jaar opnieuw slagen ze erin om te ontroeren. Ook dit jaar weer. Deze keer heeft Andrea Bocelli trouwens zijn stem verleend voor de zang bij het clipje met het lied ‘La vita è una festa!’. Je kan het filmpje hieronder bekijken. Het gaat over een jongetje dat zijn eigen kerstboom plant en laat groeien, maar uiteindelijk is de kerstboom niet echt wat je kan noemen ‘traditioneel’, en wordt ze door de rest van de familie verbannen, omdat ze wat te anders is dan de rest. Hoe het uiteindelijk afloopt, dat zie je in het filmpje. Voor mij is het een mooi voorbeeld van hoe traditioneel en vastgeroest wij vaak zijn. Wat of wie niet past in het plaatje, wordt vaak meewarig bekeken of zelfs aan de kant gezet. Nochtans kan anders zijn soms zo verrassend mooi zijn. Is trouwens ook onze God niet zo anders dan dat wij het hadden verwacht? Hij komt aanwezig in een klein kind op een plek en bij mensen waar niemand zijn aanwezigheid had vermoed. Kerstmis is eigenlijk het feest van het onverwachte anders zijn van God, van zijn onvermoede aanwezigheid. Laten we misschien in de komende adventstijd ons hart des te meer openzetten het andere. Laten we de schoonheid ontdekken van wie anders is en wat anders is dan we gewoon zijn. Advent dus als de perfecte tijd voor iets of iemand anders. Een mooie ‘andere’ adventstijd toegewenst!

Pastor Gino

‘t Kuipke

Ondertussen weten velen onder jullie dat ik van fietsen hou. Ook onder de vrienden van IJD (Interdiocesane Jongerenpastoraal) is dat bekend en zo kon ik een kaart van een vrijgekomen plaats voor de Wielerzesdaagse van Gent overnemen. Het was zo’n 45 jaar geleden dat ik nog eens in ‘t Kuipke van Gent geweest was. Nu mocht ik terug van de partij zijn. Het werd een feestelijke avond van gespannen en bewonderend toekijken naar wat de renners op de wielerpiste lieten zien. De verschillende nummers en disciplines zoals puntenkoers, afvallingskoers, derny volgen mekaar in snel tempo op. De vrienden, waarvan de meesten al jaren komen, wijdden me verder in om beter te begrijpen wat er zich allemaal ontrolde voor onze ogen. En dat aan duizelingwekkende snelheden doorheen de hoge bochten. Na elke koers werden de winnaars in de bloemen gezet. Telkens koppels want men rijdt in ploegen van twee. Welk een voorbereiding hebben ze doorgemaakt om zo te kunnen strijden voor de overwinning, zes dagen lang. Het liet me denken aan de apostel Paulus en wat hij schrijft in zijn eerste brief aan de Korinthiërs: ‘Je kan de christenen vergelijken met hardlopers die meedoen aan een wedstrijd. Net zoals hardlopers moeten wij veel opgeven in ons leven. En net zoals hardlopers hebben wij er alles voor over om de eerste prijs te winnen. Maar willen geen gewone prijs. Voor ons is de prijs het eeuwige leven’ (1 Kor. 9,24-25). Deze renners trainen veel en lang om daar in het Kuipke te kunnen rijden. Wat doen wij in ons leven vandaag om als christen te leven? Hoe spannen we ons in? Mag het ons wat kosten...?

Pastor Guido

't Kuipke © Guido Vandeperre

Rechtstaande bidden

Het schilderij dat ik hier toon heb ik gezien in de Abdij van Averbode tijdens de driedaagse studiedagen die het CCV dit jaar organiseerde voor de pastores van de Nederlandstalige pastoraal in Brussel. Het toont de abdijkerk van Averbode in vroegere jaren. Zo anders dan nu met al die stoelen… maar mooi ook om door de leegte het geheel goed te kunnen zien. Het toont ook aan dat men vroeger veelal staande de vieringen bijwoonde, zoals men dat nog doet in de Orthodoxe kerk.
Op het Liturgisch Congres in Blankenberge vorige week kwam er ook een Orthodoxe priester spreken over hun wijze van liturgie vieren. We hebben dit aspect van de liturgie wat verloren in Vlaanderen, om verschillende redenen, maar daarmee ook een deel van de dynamiek van de liturgie. Het staan is te verbinden met het rechtopstaan van Jezus in zijn graf, de Verrijzenis, en onze deelname daaraan.
Rechtop staan is zelfs een yoga positie. Het leert ons goed geaard te zijn, « met de voeten op de grond staan » zoals men zegt. Misschien kunnen we proberen om wat meer recht te staan tijdens de viering, voor zover het lichaam het toestaat, en daarmee meer bewust deel te nemen aan de verrijzenis van Jezus, en de komst (advent) van het licht in ons leven.

Pastor Peter

De abdijkerk van Averbode in vroegere jaren
© Peter Baekelmans

Regen

Ik heb gisteren genoten van wat zon en droog weer in de namiddag. Ik zou me echt niet aan weersvoorspellingen willen wagen voor vandaag en de komende dagen. Alhoewel regen tot de reële mogelijkheden behoort. Misschien jammer genoeg, kunnen we zeggen. Al zijn ze in sommige landen of streken waar het vaak regent van mening: er is geen slecht weer, alleen slechte kleding. Ik wil dat niet tegenspreken maar verkies toch de spreuk ‘Na regen komt zonneschijn’.
Van 6 tot 11 november was ik cultuurreis in Spanje, meer bepaald in de regio Extremadura aan de oostgrens van Portugal. En de meeste dagen hadden we overdag zon: deugddoend was dat! De twee laatste dagen brachten we door in Toledo. Op de heenweg regende het wat maar we zaten gelukkig in de bus. Plots was aan de hemel een regenboog te zien: prachtig! En ik dacht aan het Godly Playverhaal dat ik de zondag na mijn thuiskomst mocht vertellen aan de kinderen van het eerste jaar catechese: ‘De ark en de vloed’. Het verhaal vertelt hoe God de wereld wil hernieuwen en hoe Hij aan Noach en zijn familie de opdracht geeft om een ark te bouwen. Na veertig dagen en nachten regen stuurt God een sterke wind om het water te laten opdrogen. Uiteindelijk rust de ark terug op vaste grond en kunnen dieren en mensen de ark verlaten. Zij bouwen een altaar om God te danken. En plots verschijnt aan de hemel een regenboog: een teken van Gods verbond met de mensen! Bij het zien van een regenboog, moet ik steeds aan die Bijbeltekst denken. Gods verbond met mensen houdt nooit op. Daar mogen we op vertrouwen.

Pastor Chris

© Pixabay

Breng hem thuis

Zaterdag mocht ik een verjaardagscadeau verzilveren. Ik kreeg een ticket voor de musical 'Les Misérables' in Gent. We waren goed op tijd vertrokken want regen en wind en wegenwerken in Erpe Mere... je kan maar beter je voorzorgen nemen. Alles verliep vlot, we waren zelfs een half uur op voorhand. Parking dichtbij, wel slechts 68 van 1043 plaatsen vrij, dat werd dus zoeken. Tot -4 zijn we gegaan.
De voorstellig was prachtig, ik zou het iedereen aanraden. Ik had het 25 jaar geleden al gezien en was er daarom zo op gebrand om het terug te zien. Een scenario om kippenvel te krijgen, mooi gezongen, live muziek. Een droom van een avond.
Maar dan begon de ellende, verschillende automaten om je parkeerticket te valideren waren buiten gebruik, met als gevolg een file van hier tot in Tokio. Mijn zoon ging aanschuiven, ikzelf ben naar de -4 gegaan en in de auto blijven wachten. Pas na driekwart uur kwam hij terug met het gevalideerde ticket.
Wat zie je in zo'n ondergrondse parkeergarage zo na elf uur 's avonds? Mensen met blije gezichten die naar hun auto stappen, want ook zij hadden blijkbaar genoten van de avond, tot ze in de file naar de uitgang terecht kwamen...
Mijn aandacht werd getroffen door een man, een jonge dertiger vermoed ik, in een gele oliejekker. Hij was duidelijk op zoek, hij kon blijkbaar zijn auto niet vinden. Zeker een half uur heb ik hem zien rondlopen en toen wij wegreden was hij nog altijd op zoek. Hoe ellendig moet dat zijn? Op -4 tussen de uitlaatgassen van auto's en na een half uur nog altijd zoeken zonder resultaat. Hijzelf werd steeds wanhopiger. Ik had met hem te doen.
Als ik naar huis reed dacht ik hoe ellendig moet dat niet zijn als mensen elkaar kwijt geraken. Oorlog, ziekte, geweld,... ja zelfs de drukte van het leven leert ons dat we mensen uit het oog verliezen. Het transformeerde het thema van 'Les Misérables' echt wel heel concreet naar de dag van vandaag.
Ik hoop dat de man met de gele oliejekker nu ook een rustige zondagavond mag beleven. En hopelijk mag hij nu ook mee genieten van de titelsong van  'Les Misérables' 

Mogen wij allen thuis komen bij Hem.

Pastor Mariette

Kruis

Over een paar dagen vieren we het feest van Christus koning en sluiten daarmee het kerkelijk liturgisch jaar af. Ik kwam in aanloop naar dit feest bij dit kunstwerk uit van de Italiaanse kunstenaar Ciro (Roberto Cippolone). Hij gebruikt weggegooide voorwerpen en natuurlijke materialen om er iets anders mee te creëren. Hij wil via de schoonheid de diepere betekenis van dingen naar boven brengen. Deze foto toont Jezus aan het kruis met Maria en Johannes aan de voet ervan. Het is een onderdeel van de ‘Weg van Maria’ uit de kapel van de Focolaregemeenschap in Rotselaar. Elk tafereel heeft een kern uit leisteen waarin de contouren van Maria en andere figuren zijn ingekrast. Geen mooi afgelijnde kader errond, maar allerlei stukken hout vormen samen toch een harmonieus geheel. Stukjes die nog alleen goed waren om weggegooid te worden brengt Ciro samen tot iets nieuws dat schoonheid en kracht uitstraalt. Ook het kruis leek een einde te zijn. De leerlingen zien hun droom met Jezus bruusk eindigen. Het was zo hoopvol en inspirerend geweest en nu was alles uiteengespat. En toch komt er een begin van nieuw leven met een ongekende kracht die de wereld zal vernieuwen. Het kerkelijk jaar loopt naar zijn einde toe met dit feest van Christus Koning maar ook hier staat het nieuwe al aan de deur. Aan ons om het te ontvangen met de komende Advent.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

I’ve Got Plenty To Be Thankful For

Dezer dagen puilt mijn mailbox opnieuw uit met allerlei ‘Black-Friday-deals’. Want ja, volgende week vrijdag is het Black Friday, de dag waarop je tal van koopjes kan doen. We worden uitgenodigd om te kopen. Nu is het moment om je slag te slaan! Tegenwoordig duurt Black Friday bijna twee weken in plaats van één dag, en reeds vele dagen op voorhand kan je allerlei koopjes doen. Black Friday is de vrijdag na Thanksgiving, dat volgende donderdag gevierd wordt. In de Verenigde Staten is Thanksgiving een echte nationale feestdag. Op die dag wordt God gedankt voor de oogst en voor alle goede dingen in het leven. Het is een dag die vooral in familiekring gevierd wordt, en de traditionele kalkoen mag niet ontbreken. Het is een dag van delen, vieren en ontmoeten. Dankbaarheid staat bij dit alles centraal. Het is dus precies wat de naam van dit feest zegt: een dag “to give thanks” voor alles wat we krijgen en voor alle mensen die ons geschonken zijn. En omdat het land zo groot is en veel mensen ver moeten reizen om naar hun familie te gaan, zijn veel mensen eveneens vrij op de dag na Thanksgiving. Black Friday wordt dan ook beschouwd als de start van het seizoen van de kerstaankopen. Veel winkelketens grijpen dit bijgevolg aan om fikse kortingen te geven. Wat jammer eigenlijk dat enkel de traditie van Black Friday naar onze contreien is overgewaaid, en niet de traditie van Thanksgiving. Enkel de hyper-commerciële traditie hebben we overgenomen, terwijl we de waardevolle feestdag van de dankbaarheid uit het oog verloren zijn. Weten we nog wel te danken en te genieten van alles wat we krijgen? Zijn we nog blij en dankbaar voor alle mensen met wie we mogen samenleven en samenwerken? En is onze overvloed niet een keer genoeg? Misschien moeten we ons de komende dagen niet te veel laten leiden door de vele aanlokkelijke Black-Friday-deals, maar vooral de dag van Thanksgiving vieren, dankbaar zijn voor alle zegeningen die ons te beurt vallen, en samen met Bing Crosby het Thanksgivinglied zingen dat door Irvin Berlin geschreven werd: ‘I’ve Got Plenty to Be Thankful For’.

Pastor Gino.

Godly Play

Tijdens de voorbije herfstvakantie ben ik een driedaagse cursus Godly Play (Goddelijk spelen) gaan volgen. Voor wie Godly Play helemaal niet kent toch een woordje uitleg. Op de website van Godly Play Vlaanderen (https://www.kerknet.be/organisatie/godly-play-vlaanderen) stellen ze het zo voor: ‘Godly Play is een vernieuwende én diep gewortelde weg om vertrouwd te raken met de schatten uit de christelijke geloofstraditie. Het is een creatieve, speelse en ervaringsgerichte manier om Bijbelverhalen te verkennen met kinderen, jongeren of volwassenen. Godly Play wordt wereldwijd ingezet bij catechese en godsdienstonderwijs, in de pastorale zorg in ziekenhuizen en zorgvoorzieningen, bij momenten van bezinning en vorming met volwassenen.’
We waren met dertien deelnemers en twee ‘trainers’ die ons wegwijs maakten in deze methodiek. Er zijn drie soorten verhalen: parabels, heilige verhalen en liturgische verhalen. De twee begeleiders vertelden zelf als voorbeeld een parabel en een historisch verhaal. Daarna was het aan ons. Na een uurtje voorbereidingstijd mocht de eerste al beginnen, een spannend moment omdat je toch een bepaalde lijn moet volgen waarbij woorden en bewegingen van de handen mekaar aanvullen. Opvallend was de rust die er vanuit ging voor de toehoorders. Daarna volgden een aantal vraagjes zoals: ‘Ik vraag me af wat jij het mooiste vond in het verhaal; ik vraag me af wat jij het belangrijkste vond in het verhaal; ik vraag me af waar jij nu bent in het verhaal/ welk deel van het verhaal gaat over jour en ik vraag me af of we een stuk van het verhaal kunnen weglaten en toch nog het hele verhaal hebben dat we nodig hebben.’ Deze vraagjes brachten een mooi en diep gesprek op gang. We ontdekten hoe zo het verhaal wordt open gelegd en betekenis krijgt doorheen alle antwoorden. Het is een gezamenlijk vinden van betekenis en dus niet de verteller die alle wijsheid in pacht heeft. We kregen na de driedaagse allemaal ons ‘diploma’ van verteller maar waren vooral enthousiast om met Godly Play aan de slag te gaan. Ik kijk er naar uit…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Op weg en afscheid nemen

Soms zou je meer dan één blog kunnen schrijven over wat je op een zondag allemaal hebt beleefd. Maar af en toe, als je erin slaagt om de verbinding te zien tussen al die belevenissen, dan kan je het misschien samen brengen in één enkel blog. En dit, dit is een poging daartoe.
Tijdens de gemeenschapsviering in St Jozef en de potluck nadien luisterden we naar het getuigenis van Sébastien de Fooz. Na eerdere bedevaarten naar Santiago de Compostela, Rome en Jeruzalem, heeft Sébastien in 2019 een pelgrimstocht van 30 dagen in Brussel ondernomen met als enig voornemen welwillend naar de mensen te kijken, open te staan voor ontmoetingen en een plaats te vinden om te overnachten. Ik was getroffen door het feit dat hij zijn bedevaart in Brussel lastiger vond dan alle anderen en wel omdat hij geen richting had – niet wist waar naar toe, geen doel om te bereiken.
Deze namiddag hadden we het in de basiliek van Koekelberg over de synode over de synodaliteit, het samen op weg gaan van de Kerk. Hier is de richting wel klaar, minder klerikaal, meer broederlijkheid, inclusief – voor en met iedereen. Hopelijk wil iedereen mee!
Sébastien had het over de moeilijkste pelgrimstocht van allemaal, alhoewel die maar 30 cm lang is. Die van het hoofd naar het hart. De synode zal een lange weg zijn en niet ééntje van een jaar of twee of drie.
Sébastien had het over het afscheid nemen van zijn innerlijke weerstand en hoe het innerlijk zegenen van mensen hem op weg hield. In de basiliek hebben we afscheid genomen van onze Kardinaal als aartsbisschop – hij die zoveel mensen gezegend heeft, zo goed kon luisteren, zo hartelijk.
En het mooie van dit alles: we deden dit samen, we waren er voor elkaar, we luisterden naar elkaar. Wij waren Kerk: plaatselijk, bisdom, wereldkerk! En dat allemaal op een zondag. Een echte Dag des Heren.

Diaken Dirk

Getuigenis van onze synodevaderen © Dirk Van Erps

Eerbied voor de overledenen

Gisteren was ik voor het eerst op het beroemde kerkhof van Laken. Al die pracht en praal op de graven is een plezier voor het oog. Kleine kapelletjes voor de overleden familieleden, mooie grafzerken, tot hele standbeelden toe. En dat met op de achtergrond het majestueuze kerkgebouw van “Onze Lieve Vrouw van Laken”.
Maar het kerkhof is meest van de tijd gesloten om vandalisme te voorkomen, zeker met al die mooie doch broze glasramen. Waar is de eerbied voor de overledenen? Kan een volk dat zijn overledenen niet eert ook wel echt het leven eren? Een mooi verzorgde uitvaart is zo troostend voor de nabestaanden. Het geeft hen terug moed in het leven. De tijd van Allerzielen is weer achter de rug, maar daarom niet het zinvolle van af en toe de doden eerbiedig te herdenken en stil te staan bij wat ook ons leven betekent en kan betekenen voor anderen.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Waarheid

Eind oktober was ik in Asse voor een afspraak in het ziekenhuis. In tegenstelling tot de vorige keer waren de werken in de buurt van het ziekenhuis beëindigd en was er opnieuw een vlotte doorgang voor het verkeer. Mijn goedkeurend oog viel op dit aangelegde perk en vooral de zinsnede die in het beton was aangebracht: ‘Vandaag zit de waarheid op een troon. Morgen slaapt ze onder een brug’. Ze komt uit de pen van Johan Anthierens, bekend als journalist, columnist, publicist, schrijver en satiricus. Mijn aandacht was getriggerd en ik bleef staan om er deze foto van te nemen. Een schitterend idee om deze gedachte in beton te vereeuwigen. Misschien hebben ze er in de gemeente ook eerst heel wat over gediscussieerd? Welke tekst willen we hier op? Dat komt de uitdrukking ‘ieder zijn waarheid’ al eens in de praktijk. Elke mens is op zoek naar de waarheid. Daarom zei de schrijver Vaclav Havel ooit: Ga om met mensen die de waarheid zoeken, maar vlucht voor hen die haar gevonden hebben. In alle berichtgeving is het een kunst om de waarheid te achterhalen. Desinformatie, misleiding spelen in de kaart van verschillende partijen bij conflicten en oorlogen. Eén iemand kwam om te getuigen van de waarheid: Jezus gaf het als repliek bij de ondervraging door Pilatus. Het vervolg kennen we, Hij vond er de dood door. Het ene moment werd Hij ook op een troon gehesen, het andere moment had Hij geen steen om zijn hoofd op te leggen. Toch zei Jezus van zichzelf dat Hij ‘de weg, de waarheid en het leven is’. Die wil ik graag omarmen en volgen…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Komen eten !

Het roepen in de trappenhal of buiten aan de achterdeur 'KOMEN EEETEEEENNN', het gaat tot in mijn vroegste herinnering. Het was een vertrouwd geluid, een vertrouwde stem. Het was 'thuis'. Hoewel het eten  sinds mijn kinderjaren qua samenstelling sterk veranderd is, het samen rond de tafel zitten is nog altijd één van die huiselijkste taferelen, één van die gezelligste momenten van de dag.
Bij mijn kinderen ben ik het ook blijven roepen 'KOMEN EEETEEEENNN', dan hoorde ik ze de trap af stormen en vragen; 'Wat eten we?' Aan tafel begonnen de tongen los te komen en de verhalen van de dag werden gedeeld. Toen mijn kinderen adolescenten werden was de gsm in volle opmars. Ik moest niet meer roepen zeiden ze. Ik kon nu gewoon een sms'je sturen. Dat deed ik dan maar een stuk van de charme ging verloren. Jammer... maar niet voor lang.
Nu hoor ik mijn kinderen naar hun kinderen terug roepen in de trappenhal 'KOMEN EEETEEEENNN'. Het is weer thuis komen.
Ik moest er aan denken omdat ik een Godly Play stukje aan het voorbereiden ben over De Bijbel. De verhalen werden niet altijd voorgelezen. In het begin werden ze verteld bij mensen thuis of gezellig in een kring rond het kampvuur. Kan het intiemer? Kan het gezelliger? Daarna werden de teksten op schrift gesteld, eerst op soepel leer, nadien op papier en als de boekdrukkunst werd uitgevonden werden de verhalen gebundeld in "De Bijbel". Momenteel heeft De Bijbel ook een stukje van zijn glans verloren want inderdaad, nu kunnen we De Bijbel ook lezen op onze laptop of gsm. Praktisch maar ook hier gaat een stukje van de charme verloren.
Wat voel ik mij gelukkig als ik de verhalen kan vertellen, zomaar, in een kring van kinderen of volwassenen. Hoe 'thuis komen' is het als dat kan gebeuren in een mooie Godly Play ruimte.

(U hoort er binnenkort meer over)

Pastor Mariette

@ Mariette Dhondt

Om liefde

Elk jaar opnieuw, wanneer het herfst wordt, wanneer de bladeren vallen en de natuur zich anders tooit, bekruipt de weemoed ons. We keren als het ware naar binnen, en we herinneren ons hoe broos wij mensen zijn. Het verval van de natuur drukt ons met onze neus op onze eigen vergankelijkheid, onze beperktheid en onze kleinheid. Want wat stellen wij mensen voor in de grootheid van dit heelal? Een klein stipje zijn we, meer niet. En onze dagen dat we hier op aarde doorbrengen zijn niets in vergelijking met de onmetelijkheid van heel de schepping. We zijn als hooi en gras. Een windvlaag en we zijn verdwenen. Plots beseffen we maar al te goed hoe snel ons leven voorbij kan zijn. Het is dan ook niet verwonderlijk dat we in deze dagen onze geliefde doden opzoeken, al diegenen die ons reeds zijn voorgegaan, misschien na een mooi, lang en rijkgevuld leven, of misschien veel te vroeg weggerukt. Maar wat er ook van zij, de pijn en het gemis blijven meestal, en gaan nooit weg. Dezer dagen gaan wij even verwijlen bij hun graf. We plaatsen er bloemen, ontsteken een kaars bij hun foto, prevelen samen een gebed. En in veel families zijn deze dagen ook de aanleiding om samen te komen, om elkaar niet in de steek te laten, om elkaar steun te bieden. Want ook al zijn onze dierbaren niet meer onder ons aanwezig, toch blijft onze liefde voor hen voelbaar en tastbaar. Liefde is immers zoveel sterker dan de dood. In het licht van de liefde verbleekt de dood. Het is door lief te hebben dat we beseffen dat we veel meer zijn dan een stipje op deze aardbol. Het is de liefde die ons grootheid verschaft. Het is in de liefde dat iemand kan zeggen: jij bent mij meer waard dan dagelijks brood, meer waard dan wat dan ook. Liefde tilt ons op boven de vergankelijkheid, liefde heeft iets van het eeuwige. En is het dan ook niet precies die liefde die ons doet vermoeden dat het met de dood niet voorbij is? Als de liefde onder mensen zo sterk is dat ze zelfs over de dood heen blijft leven, dan kan het toch niet anders dan dat ook Gods liefde niet eindigt met de dood? Hij die ons in het leven heeft geroepen zal ons toch ook niet laten vallen eenmaal onze levensweg hier op aarde ten einde loopt? Zijn liefde draagt ons over de grens van de dood heen. Het is de liefde die ons doet geloven in een leven voorbij dit leven. Ofschoon deze dagen een zekere weemoed en droefheid in zich hebben, zetten ze ons ook op weg. Niet om in de pijn en het verdriet verstrikt te geraken, maar wel om lief te hebben, oneindig veel lief. Pas als we veel liefhebben, zullen we kunnen geloven in een liefde voorbij de dood. Hiervan getuigt ook het wondermooie lied van Huub Oosterhuis ‘Om liefde’.

Om liefde gaan wij een leven,
zeilen wij over de zee,
vliegen wij langs de hemel,
om liefde gaan wij een leven
met licht en met donker mee.
Vogeltje van de bergen
wat zwoeg je dapper voort?
Om wat ik uit de verte
van liefde heb gehoord.

Om liefde gaan wij een leven,
graven diep in de nacht,
kruipen wij onder de hemel
om liefde gaan wij een leven
om weten en stille kracht.
Mensje, één van de velen,
waar snelt je voetstap heen?
Waar is te vinden dat ene,
daar snellen mijn voeten heen.

Om iemand gaan wij een leven,
wagen wij dood na dood,
zwerven de verste wegen
om jou, op hoop van zegen,
mijn liefde, mijn reisgenoot.
Dalen van zwarte aarde,
bergen van hemelsblauw,
om alles ga ik dit leven
om alles of niets met jou.

Pastor Gino

Gedenken

De herfst heeft het al een tijdje overgenomen van de zomer, hoewel de septembermaand nog nooit zo warm geweest. Als je dit leest vieren we Allerheiligen en Allerzielen, dagen van gedenken en herdenken. Dagen waarop we vaak naar het kerkhof trekken om even te verwijlen bij de graven van onze geliefden of langs de strooiweide passeren waar hun as werd uitgestrooid. Het zijn stilteplekken waar het op deze dagen heel wat drukker is. Deze foto toont een deel van de strooiweide op het kerkhof in Anderlecht, een rustige plek wat achterin. Aan de rand een treurwilg, een boom die goed past bij zulke plek waar mensen komen met hun verdriet om een overleden geliefde. Een stenen pad slingert door het grasveld en mondt uit in een bloemenperk. Het lijkt wel op onze levensweg. Ook die doorkruist de seizoenen en de jaren. Is het toevallig dat we onze doden herdenken in de herfst, net vóór de winter? Is het je al opgevallen hoe ons kerkelijk jaar doorheen de seizoenen is opgebouwd? Midden in de donkerte van eind december vieren we de geboorte van Jezus en vormt zijn licht en alle licht dat we ontsteken een teken van nieuw leven en hoop. Ons paasfeest, waarop we Christus’ opstanding en verrijzenis vieren valt in de lente wanneer alle leven in de natuur ook herneemt. Op die dagen ben ik nog meer dankbaar dat we hier vier seizoenen hebben, ze leren ons meer dan we vermoeden…

Pastor Guido

De strooiweide op het kerkhof in Anderlecht
© Guido Vandeperre

Herfstavond

Omdat het gisteren zondag in de vroege namiddag aan het regenen was, zijn we niet gaan wandelen en thuisgebleven. We hebben Galmaarden dus niet gezien – het zal voor een andere keer zijn.
Maar in de late namiddag was het droog en zijn we een toerke gaan doen, naar het Jubelpark en terug. Op zich niets speciaals, maar met de snelle avondschemering – ja, we zijn weer in ons normale winteruur – het avondlicht, de fontein, de verlichting en de groene halsbandparkieten die altijd dezelfde richting vlogen (hoe kan dat?), was het mooi. Een mooie herfstavond.
Zou ik daar vroeger ook zo van genoten hebben, heb ik daar eigenlijk vroeger ooit van genoten? Ik denk het niet; alleszins ik kan het me niet meer herinneren, zoals zo dikwijls – altijd meer.
Ja, dan denk je ook aan jouw herfstavond, want in die periode ben ik nu. En neen, dat is niet erg. Een herfstavond kan mooi zijn en je geniet van andere dingen dan in de lente en de zomer. En de herfst is nog maar pas begonnen en met een beetje geluk volgt er nog een winter. Een leven verandert en het voltooit zich; dankbaar en vol van liefde. Andere accenten, kalmer en rustig, maar meer dan de moeite. Kleine stappen op weg naar waar we ooit willen eindigen. In vrede en geborgenheid bij Hem!

Diaken Dirk

Herfstavond © Dirk Van Erps

Holle Maria

Een tweetal weken geleden was ik op bezoek in het Museum Moderne Religieuze Kunst in de Basiliek van Koekelberg. Er loopt voor het moment een tentoonstelling met als thema “Cross-ing Way-s”, een zinspeling op de Kruisweg (de tentoonstelling is ondertussen verlengd tot eind Juli).
Tussen al die vele expressies van het lijden van Christus vond ik een mooi bronzen beeld dat Maria uitbeeldde. Maar het was uitgehold van binnen. Het kunstwerk is van de hand van Nicolas Lamas, en noemt “The shape of a Hole (de vorm van een holte)” (2012). En zoals het hoort bij kunstwerk ben je vrij om het te interpreteren. De medebezoekers, professoren van KU Leuven, hadden allen hun eigen idee over de betekenis ervan, doch het mooie is dat het inderdaad iets oproept. Representeert de holte Jezus die zij in haar schoot droeg? Is het wijzelf die ons in Maria kunnen plaatsen? Is het haar onbevlekt hart? Of moeten we achter het beeld de ware Maria ontdekken? Zovele mogelijke gedachten die allen het overdenken waard zijn.
Met Allerzielen herdenken we onze doden. Ze zijn als die leegte (holte) die in ons is achter gebleven bij hun heengaan. Laten we die leegte respecteren, maar ook verder gaan te leven met hen in ons hart.

Pastor Peter

Holle Maria @ Peter Baekelmans

Zorgen

Zondagmorgen waren we samen met de kinderen van het tweede en derde jaar catechese. Het verhaal van de blinde Bartimeüs werd verteld. ‘Zien’! Wat zag de menigte? Wat zie ik? De menigte zag alleen een man die blind was en volgens de gangbare opvatting van die tijd dus gestraft door God. Het is soms moeilijk om een positieve kijk te hebben. Toen en nu.
Al wat er gebeurt en wat in de media komt: waar is dan het positieve? Loopt het dan allemaal verkeerd? Je zou je voor minder zorgen maken over de toekomst. En dan zijn er ook de kleine dagelijkse dingen om je zorgen over te maken, moet ik toegeven.
En dan kijk ik terug naar het verhaal van Bartimeüs, die blijft roepen om Jezus’ aandacht te trekken. Zijn geloof in Jezus wordt zijn genezing. Hij kan terug zien. God, help mij om het goede te zien, in mensen rondom mij, in kleine gebaren van vriendschap, … . Want telkens opnieuw zegt Jezus: ‘Wees niet bevreesd!’, tot zijn leerlingen en tot ons.
En om in de lijn van BZN te blijven: als afbeelding een spreuk die ik op af en toe op het bureaublad van mijn computer zet wanneer ik me zorgen maak.

Pastor Chris

@ Bond Zonder Naam

Een kreet

‘Iets breekt in mij. Het vermiljoen wordt nacht.
Ik voelde te veel om te kunnen blijven voelen.
Mijn ziel is opgebruikt, nog slechts een echo rest in mij.
De snelheid van het vliegwiel mindert merkbaar.
Mijn dromen nemen enigszins hun handen van mijn ogen af.
Binnen in mij is een grote leegte, een woestijn, een nachtelijke zee.
En nu, zodra ik voel dat binnen mij een nachtelijke zee is,
stijgt uit haar verten, geboren uit haar stilte,
Weerom, weerom, de overoude, weidse kreet.
Eensklaps gelijk een bliksemschicht van klank, die geen
lawaai voortbrengt maar tederheid,
en plotseling de hele horizon der zee omvaamt,
verschijnt, vochtige golfslag, donker, menselijk en nachtelijk,
stem van verre sirene, schreiende, roepend,
die kreet, uit diepte van de Verte, uit diepten van de Zee, uit de ziel der Afgronden,
en aan de oppervlakte daarvan drijven, als wieren, mijn verbrijzelde dromen…

Deze tekst komt uit de ‘Ode Marítima’ van de Portugese dichter Fernando Pessoa (1888-1935). Op 38 plaatsen langs de Belgische kust, van De Panne tot Knokke, werden een aantal verzen eruit, in blauwsteen vereeuwigd. Dit gebeurde in het kader van het project ‘De waarheid over de zee’, in 2004. De tekst vanop de dijk in De Haan komt weer in mijn gedachten bij al het onnoemelijk geweld tussen Israëli en Palestijnen en de woede en het leed dat dit veroorzaakt. Ooit was ik zeven weken werkzaam in een Joodse kibboets en negen jaar later was ik samen met een andere seminarist, een hele zomervakantie bij de Palestijnse christenen in een christelijke school in Nazareth om praktische karweien op te knappen en tegelijk hun wereld te ontdekken. Twee ervaringen die me beide gemeenschappen beter leerden kennen. Het wierp een nieuw licht op de Bijbelverhalen. Het tweede bezoek echter raakte mij en mijn collega, diep. De eerste intifada was aan de gang en de sfeer was gespannen. De verhalen van de christenen in Bethlehem zal ik nooit vergeten. Vele christenen zijn sindsdien het land ontvlucht. Dezer dagen is er weer een stroom van vluchtelingen bijgekomen. Wanneer stopt het en gaat men aan tafel zitten om te praten over vrede? Sinds de geboorte van de staat Israël 75 jaar terug heeft het land weinig vrede gekend. Je zou er moedeloos van worden. Maar dan klonk Jesaja onlangs weer hoopvol in de 1e lezing: ‘De Heer zal op zijn berg voor alle volken een maaltijd aanrichten, en de sluier die over alle volkeren hangt verscheuren. Hij zal de dood voor eeuwig vernietigen en van alle aangezichten de tranen wissen.’ Wat kijk ik er naar uit…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Een zondag namiddag in de herfst

Wat een mooie zonnige zondag middag, aangename temperaturen voor de tijd van het jaar, bomen met gekleurde baadjes en beneden een tapijt met de mooiste kleurschakeringen. Ideaal weer om naar het bos te gaan. Deze morgen zag ik in de kerk een kleuter met botjes aan. Die is er al op gekleed dacht ik. Toen ik vertelde dat ik heel hard kon genieten van zo'n weer kreeg ik als reactie: ja, maar het waait toch heel hard. Het is maar hoe je het bekijkt denk ik dan. Hoe we kijken, al dan niet, daar hangt veel van af. In de catechese hadden we het ook over kijken en zien. Je kunt kijken en niet willen zien of je kun zien en stil blijven staan en er iets mee doen, zoals Jezus deed. Hij bleef staan en vroeg: 'Wat kan ik voor je doen?'
Zelf mocht ik op deze zonnige zondag naar een verjaardagsfeestje: 12 jaar ! Uitgehongerd kwamen ze van de Chiro terug. De kamer werd gevuld met buitenlucht en de douche en wasmachine hadden hun werk. Ik was gelukkig om al die blije gezichten te zien en het enthousiasme in hun verhalen te horen.
De jongste (4 jaar) kan nog niet naar de Chiro, hij was met papa en mama naar het bos geweest en heeft een souvenirtje meegebracht: een vogeleitje op een stokje, dat heeft hij de hele weg terug vast gehouden, om in het herfsthoekje te zetten. Dit laatste wil ik u niet onthouden... Toen ik vroeg wat hij nog allemaal gezien had noemde hij de hele herfstcollectie bij elkaar, maar het mooiste vond ik toch de 'jeukenootjes'.
Hoe mooi kan het leven zijn, je hoeft alleen maar te kijken en stil te staan en waar het zich aandient  vragen: "Wat kan ik voor je doen?"

Pastor Mariette

Een zondag namiddag in de herfst @ Mariette Dhondt

Pelgrims van de hoop

De laatste dagen ben ik nogal wat bezig met het Bijbelboek Apocalyps, en dit omdat ik op enkele plaatsen in Brussel gestart ben met een Bijbelleerhuis waar we dat bizarre Bijbelboek een gans jaar onder de loep zullen nemen. Voor veel deelnemers is het begrip ‘apocalyptisch’ momenteel heel toepasselijk. We plakken deze term immers vaak op verschrikkelijke dingen, en begrippen als ‘het einde der tijden’ zijn dan vaak niet ver weg. Aan verschrikkelijke dingen geen nood dezer dagen: de oorlog in Israël, de terreuraanslag van afgelopen maandagavond in onze eigen stad, … Het zijn zaken die ons verbijsterd achterlaten, waar we niet goed weten wat van te denken. Komt het wel ooit nog goed? Is het niet telkens weer opnieuw hetzelfde liedje, een ‘never ending story’? En toch is dat Bijbelboek Apocalyps geen gruwelboek waarin enkel en alleen vreselijke gebeurtenissen opgetekend staan en enkel en alleen monsters en gedrochten de revue passeren. Op de eerst plaats is het een troostboek, een boek om mensen aan te moedigen de hoop niet te laten varen, een boek om mensen een hart onder de riem te steken. Maar die hoop blijven bewaren is niet steeds eenvoudig. Hiervoor hebben we elkaar nodig om elkaar te blijven bemoedigen, om niet in een spiraal van defaitisme te vervallen en de verbittering niet de bovenhand te laten krijgen. Christenen zijn mensen van de hoop, die steeds geloven dat het ooit beter wordt, dat het visioen van vrede en harmonie niet zomaar een loze droom is, maar ooit werkelijkheid zal worden. Het thema van het komende jubeljaar 2025 is trouwens ook ‘pelgrims van de hoop’. Ook muziek kan ons soms helpen om die hoop in ons hart te blijven voeden. Een goede ‘muziek-therapie’ hierbij is de nieuwst CD van de zangeres Cleo Sol getiteld ‘Gold’ (hier volledig te beluisteren: https://youtube.com/playlist?list=PLsAk6h4n-dS3_4DFLWkV99BqE-70Gg8be&si=ddhCJj-6c0oDsiva). Ze wordt vandaag de nieuwe ‘queen of soul’ genoemd. Op haar jongste CD stopt ze niet onder stoelen of banken dat het God zelf is die haar moed en vertrouwen geeft in het leven en in de toekomst. Zo bijvoorbeeld in het lied ‘Things Will get Better’ dat je hier kan horen. De ganse CD is een balsem voor de ziel en kan ons helpen om ondanks alles ‘pelgrims van de hoop’ te zijn.

Pastor Gino

Als verdriet op bezoek komt

Zaterdag 7 oktober herdachten we de kleine Mattis. Het was reeds vijf geleden dat hij heenging. Zijn hartje dat een afwijking had van bij zijn geboorte hield het amper negen maanden vol. Sindsdien komen we in kleine familiekring samen in de kapel in zijn dorp om te gedenken, te herinneren en mekaar te dragen. Doorheen de jaren werd ikzelf een deel van de familie, doorheen huwelijk, dopen en ook de uitvaart van de kleine Mattis. De opa van Mattis heeft de gave van vertellen en een mooi aanvoelen van wat liturgie vieren kan zijn. Hij maakt telkens een mooie herdenkingsviering in samenspraak met de mama en papa van Mattis. Naast het evangelie van de storm op het meer zat er deze keer ook een mooi verhaal in dat de tante aangebracht had: Als verdriet op bezoek komt Het is geschreven door Eva Eland en met eenvoudige tekeningen geïllustreerd. Ik wil het graag met jullie delen. ‘ Soms staat verdriet onverwacht voor je deur. Het volgt je overal…En komt zo dichtbij…je kunt bijna niet meer ademhalen. Je kunt proberen het te verbergen. Maar het is net alsof je zelf verdrietig bent geworden. Je hoeft niet bang te zijn voor verdriet. Geef het een naam. Luister ernaar. Vraag waar het vandaan komt en wat het nodig heeft. Wanneer je elkaar niet meteen begrijpt, ga even in stilte samen zitten. Je hoeft niets. Of ga iets doen wat voor jullie allebei fijn voelt. Zoals tekenen…naar muziek luisteren…of een beker warme chocolademelk drinken. Misschien wil verdriet net de hele tijd binnen blijven. Laat het een keer naar buiten komen. Maak een wandeling. Luister naar de wind die door de bomen ruist. Misschien hoeft verdriet alleen maar te weten dat het er mag zijn. En wil het slapen, niet meer alleen. Verdriet kan zomaar zijn verdwenen als je wakker wordt. Maak je geen zorgen…vandaag is een nieuwe dag’. Wonderlijk hoe de kleine Mattis ons altijd opnieuw samenbrengt en ons zegt: ‘kijk maar vooruit’…

Pastor Guido 

Koffiekoeken en accordeon

In de lezingen van deze zondag hoorden we veel over maaltijden, vette spijzen, belegen wijnen, bruiloftsfeest en veel gasten. Soms, heel soms, worden zo’n lezingen een stuk werkelijkheid, reëel en volledig in het hier en nu. En zondag was zo’n dag.
’s Namiddags werden de zieken en bejaarden van de Pastorale Eenheid verwacht in het zaaltje achter de kerk van Evere. En er was muziek – accordeon – en er was een maaltijd – koffiekoeken – en iets te drinken – koffie en thee. En vooral, boven al, de zieken en bejaarden waren er.
En dan gebeuren er zaken die ik niet verwacht had. Dan wordt er meegezongen, volop en met volle goesting. De oude slagers, die van vroeger, maar die we nog allemaal kunnen meezingen, ten minste de eerste strofe. Daar bij die molen, E viva España, Drink rode wijn…
En dan wordt er gedanst, of je nu 60, 70, 80, 90 of 98 bent – dansen kunnen ze allemaal. En ze kunnen het niet alleen, ze doen het ook. En ze doen het graag. Met zijn 2-en, polka, schaukeln.
Ik heb nog niet dikwijls zo’n glimlachen gezien, zo’n stralen, zo’n samenzijn.
Soms, heel soms is het Koninkrijk Gods vlakbij, kan je aanraken, kan je het zien. Zondag was zo’n dag.
Dank aan de trouwe zorgers en bezorgers, zoekers en bezoekers.

Diaken Dirk

Koffiekoeken © bakkersonline.be

Anders kijken

Eind september kreeg ik bezoek van een bevriende zuster die al zo’n 30 jaar in Congo werkt. We hadden mekaar al jaren niet meer in levende lijve gezien en er was veel bij te babbelen.
Na het middageten trokken we naar deze plek, het kasteel van Gaasbeek. De herfst deed ons een heerlijk zonnetje cadeau en wandelend trokken we rond het kasteel door het park. Dalend en stijgend langs mooie paden, ondertussen genietend van telkens een nieuw en ander uitzicht op het kasteel. Dit zicht van bij de vijver kon ik me zelfs niet meer herinneren.
Omdat ik de schoonheid van deze hele site aan mijn bezoek wilde tonen, ontdekte ik opnieuw deze prachtige plek. Vaak was het zo dat ik met mensen die op bezoek kwamen, bekende plaatsen op een nieuwe wijze zag. Anderen helpen ons vaak onbewust om anders naar de dingen te kijken, ook al dachten we ze goed te kennen. Door een gesprek komen we ook vaak tot nieuwe inzichten en gaan we verrijkt terug weg. Dat is het mooie aan ontmoetingen, georganiseerde of onverwachte, zij werpen dikwijls een nieuw licht op dingen en mensen. Opvallend was dat tijdens de wandeling het kasteel steeds in het vizier bleef, maar telkens vanuit een andere invalshoek. Omhoog of omlaag, het kasteel bleef er staan, als een baken, een ijkpunt. Het liet me denken aan psalm 94: ‘de Heer is mijn burcht waar ik veilig ben’. Waar het leven ons ook brengt, Hij is degene die we best niet uit het oog verliezen. Dat leven bracht ons vanzelf bij de Krijmerie voor een heerlijk ijsje uit het vuistje…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Er was eens …

Zo beginnen de meeste sprookjes en verhalen. Zondagmorgen 8 oktober begon het verhaal op een andere manier: ‘Wat is jouw grootste geschenk?’ De beginvraag bij het Godly Play-verhaal over de schepping, verteld aan de kinderen die voor het eerst naar de catechese kwamen. Ze luisterden geboeid naar de grote geschenken die God ons gaf: het licht, het water, de bomen en de planten, de zon, de maan en de sterren, de vliegende en zwemmende dieren, de dieren op het land en de mens en een rustdag. En God zag telkens dat het goed was.
Diezelfde zondag hadden we in de namiddag het vriendschapsfeest in de Paxzaal in Stokkel: de 47ste editie al. Met de opbrengst steunen we drie missieprojecten in Afrika. Het is goed om dat te kunnen doen. Maar het grootste geschenk zit in het eerste deel van het woord: de ‘vriendschap’ die mensen samenbrengt. Mekaar mogen ontmoeten, een gezellige babbel en ondertussen genieten van het dessertenbuffet. Het deed deugd!
De foto onderaan getuigt van solidariteit en vriendschap. Het zijn een aantal mensen uit de groep die in februari naar Zuid-Afrika reisde om het 20-jarig bestaan van Born in Africa te vieren. Aan het begin van de reis waren kenden de meesten mekaar niet. Tijdens de reis groeide de vriendschap!
God zag dat het goed was!

Pastor Chris

@ Els Philips

De duif

Als ik op mijn terras zit kan ik in de kruin van een krulwilg kijken, de takken komen haast mijn terras binnen. In die kruin is een duivennest en regelmatig zie ik de duiven af en aan vliegen. Zaterdag was ik met een van de kleinkinderen op het terras toen zo'n duif recht op het nest af vloog. Mijn kleinzoon vond dat indrukwekkend. Hij bleef gefixeerd kijken naar de duif in het nest. Voor een achtjarige best wel facinerend. Turend naar het nest kwam plots de vraag: 'Waarom was er een duif  toen Jezus gedoopt werd?' Die vraag had ik niet zien aankomen. Ik vroeg hem of de juf al verteld had over de Heilige Geest. Gelukkig ! Toen deed de Heilige Geest ook bij mij zijn werk. In het Godly Play verhaal over het doopsel heeft de Geest, in de vorm van een duif een centrale plaats. Een unieke kans dus om het verhaal van het doopsel te vertellen. Wat een vreugde voelde ik toen ik zag dat het verhaal bij hem binnen kwam. Op zo'n momenten voel ik God heel dicht bij mij. Ik ben er zeker van dat ik nu op een andere manier naar de boom en de duiven zal kijken. 

Pastor Mariette

© Mariette Dhondt