Goede Vrijdag

Ons hart gaat uit vandaag naar het lijden en sterven van Jezus.
Vele mensen lijden zo ook onterecht.
Jezus bad voor zijn vervolgers.
Zijn wij in staat om te bidden voor hen die ons pijn doen? Het getuigt van een sterke geest om te midden van het lijden toch aan anderen op een positieve wijze te denken. Om zich niet te laten meesleuren door verlatenheid, depressie, zinloosheid.
De foto getrokken door Padre Luis Toro toont een jongetje ergens in Afrika die met het weinige dat hij heeft toch creatief is en uiting geeft aan zijn geloof en hoop. Hoe arm of ziek een mens ook is, je kan soms zo veel levensenergie en geloof zien in hen. Goedheid bouwt men op in zijn leven, en het blijft met ons in goede en kwade dagen.
Na regen komt zonneschijn. Laat deze dag van rouw snel voorbij gaan want wat is ons leven zonder dat teken van hoop, Jezus Christus.

Pastor Peter

© Padre Luis Toro

Voor Pilatus

We staan aan de vooravond van bijzondere dagen. Met Witte Donderdag, Goede Vrijdag en Stille Zaterdag beleven we de laatste dagen van Jezus ‘ leven. We kennen ze als het Paastriduüm. Sterke momenten waarin we gedenken, herdenken wat Jezus ons naliet als testament maar ook de pijn en de strijd naar de dood op het kruis toe. Dat laatste brengt me bij de Christuskop in mijn gebedsruimte. Het is een kopie van het Hoofd van de Kromme Christus, de benaming voor het hoofd van Christus, het enige overblijfsel van één van de bijzondere kruisbeelden, die zich in Leuven bevonden. Je vindt het daar in de Sint-Pieterskerk, te Leuven. Het dateert van rond 1200 en zou oorspronkelijk deel uitgemaakt hebben van een kruisafname. In mijn gebedsruimte kreeg het een centrale plaats. Het spotje erop creëert een aparte schaduw op de muur. Strak en onbewogen heeft hij iets van een figuur, die oordeelt, die veroordeelt. Hij laat me deze dagen onwillekeurig aan Pilatus denken die Jezus lot in handen had. Hij zal zijn handen wassen en zijn verantwoordelijkheid niet opnemen maar ontvluchten, hij keert hem de rug toe. Zo wordt een onschuldige aan de dood overgeleverd. De geschiedenis blijft zich herhalen in al die mensen die met of zonder schijnproces ter dood gebracht worden. Als we Jezus nu gedenken, vergeten we dan niet alle onschuldige slachtoffers van vandaag…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Handen

Dit keer geen spreuk van Bond Zonder Naam!

Vorige week was ik met de metro op weg naar het vicariaat voor ‘Bach en Bijbel’. Er stapte een groepje lagere schoolkinderen op, begeleid door twee leerkrachten. Er was niet veel plaats om te zitten maar één meisje kon toch gaan zitten. Aan haar gezichtje kon je zien dat ze pijn had want ze had een wonde aan haar hand. Een klasgenootje/vriendinnetje kwam naast haar staan en hield de hele tijd voorzichtig haar hand vast. Het ontroerde me om dat zorgende gebaar te zien!
Zorgende en nabije handen waren er zondag ook op de ziekennamiddag: een helpende hand bij het uitstappen en binnenkomen, een warme handdruk ter begroeting, … Sommige mensen hadden gevraagd om de ziekenzalving te mogen ontvangen. Het was al een tijd geleden dat ik nog een ziekenzalving had meegemaakt en was dankbaar dat dit nu kon. Het was een intens en biddend moment.
Zorgende, zalvende, nabije handen: ze brengen Gods liefde in praktijk!

Pastor Chris

© Pixabay

Aardenburg

Morgen is het weer zover. Dan doe ik mijn jaarlijkse bedevaart op de zaterdagnamiddag van het Palmzondagweekend naar Aardenburg voor de uitvoering van de Matthäus Passion door de Nederlandse Bachvereniging. De komende week toeren ze, dit keer voor de vijftigste keer, door Nederland met als hoogtepunt Naarden waar de Passion tijdens het Heilig Triduüm vier keer wordt uitgevoerd voor een uitverkochte kerk. In Nederland is er een echte Passion-gekte, en het religieuze karakter van Bachs meesterwerk komt er goed tot uiting doordat het in een kerk wordt uitgevoerd en niet in een concertzaal. Bovendien wordt er achteraf niet geapplaudisseerd uit respect voor het lijden van Christus. Mensen gaan na de uitvoering gewoon in stilte staan. Elk jaar ontroert dit stuk mij opnieuw tot in mijn diepste binnenste, en bezorgt het mij tal van kippenvelmomenten. Nochtans zijn de teksten van de aria’s vaak nogal zwaar en weerspiegelen ze niet onmiddellijk een eigentijds geloof. Maar de muziek tilt de tekst omhoog en doet je dingen geloven waar je met enkel maar de tekst tal van vragen bij zou kunnen stellen. Neem nu bijvoorbeeld de aria ‘Komm Süsses Kreuz’, hieronder te beluisteren. Het kruis kan je moeilijk iets positiefs noemen, maar eerder een gruwel. En het kruis hoeven we toch niet op te zoeken in ons leven? Het komt wel vanzelf. Hoe kan je dan het kruis ‘zoet’ noemen, zoals de bas in de Matthäus Passion het doet? Misschien is het wel omdat het kruis het ultieme teken van Gods goedheid is. In het kruis ontmoeten wij een zichzelf wegschenkende liefde. Het kruis is het toppunt van liefde. Groter dan dit kan liefde niet zijn. Het kruis, Jezus die zichzelf wegschenkt, is teken van Gods eindeloze goedheid. In het kruis ervaren we bovendien ook dat God dichter gekomen is dan ooit. Hij is mens geworden in Jezus, en Hij heeft dat gedaan tot in de uiterste consequenties, tot in het meest zinloze lijden. Hij is het echte mens-zijn niet uit de weg gegaan. In het kruis zien wij hoezeer God ons mensen nabij is gekomen. En dit biedt troost. Want er is geen lijden zo groot, of God is er reeds geweest. Geen enkel lijden kan ons scheiden van God. Zelfs in het ergste lijden is Hij ons nabij. Ook nu in deze onzekere tijden laat Hij ons niet los. Daarom mogen we dus meegaan met Bach en werkelijk zeggen ‘süsses Kreuz’. Zo zie je dus maar hoe muziek ons kan helpen om dieper binnen te dringen in het mysterie van God. Geloof het of niet, maar ik heb al vaak mogen ervaren dat muziek geloven soms kan vergemakkelijken.

Pastor Gino

Parkieten

Je kan er immers niet naast kijken in Brussel: de parkieten die onze groene plekken in de hoofdstad onveilig maken. Ik ben het even gaan opzoeken en Leefmilieu.Brussels schrijft: ‘er broeden 3 verschillende soorten parkieten in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. De Halsbandparkiet, de Grote Alexanderparkiet en de Monniksparkiet. Meestal is het de eerste soort die we zien. Buiten het broedseizoen verzamelen ze elke avond in dezelfde, grote slaapplaatsen. In het Brussels Hoofdstedelijk Gewest zijn er sinds jaren 2 zulke gekende slaapplaatsen: het Elisabethpark in Koekelberg en de Navo-site te Evere. Op beide plaatsen slapen duizenden parkieten bij elkaar.’ Mijn auto weet er van mee te spreken na een avond parkeren rond Simonis. De laatste weken lijken ze hier in de buurt weer zeer actief te zijn en een paar dagen terug zag ik ze zowaar op de grond in onze parochietuin. Tot mijn eigen verwondering kon ik ze tot zo’n 10 meter benaderen en deze foto nemen. Eigenlijk horen ze hier niet thuis. Ooit losgelaten of ontsnapt wisten er een aantal te overleven en bovendien hebben ze geen natuurlijke vijanden. Zo konden ze zich succesvol voortplanten en men vreest zelfs dat ze de inheemse diersoorten zouden verdringen. Leefmilieu Brussel – BIM waakt erover dat dit niet gebeurt. Hoe kleurrijk ze ook zijn, het zijn niet direct mijn vrienden. Ze maken heel wat kabaal en als ze ergens neerstrijken nemen ze de hele omgeving over. Soms herken je dat ook onder mensen. Personen die het hoge woord voeren, alle aandacht opeisen en de anderen tot toehoorders degraderen. Meestal zijn het geen fijne ontmoetingen omdat niemand de kans krijgt nog iets in te brengen. Hoe anders ging Jezus te werk: ‘het geknakte riet zal Hij niet breken, de kwijnende vlaspit niet doven.’ Neen, Hij zal telkens weer vragen: ‘wat verlang je, wat wil je dat Ik voor jou doe?’ Zijn aandacht en zorg gaan uit naar elke mens, in het bijzonder de kleine en de zwakke. Tot zelfs zijn leven geven toe. Binnenkort zijn we daar weer getuige van…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Hoop

Vanmorgen (het is zondagavond als ik dit schrijf) had Mark Janssens, presentator van het programma Maestro elke namiddag op Klara, het in de gemeenschapsviering en nadien tijdens de potluck over hoop. Ik wil zijn bijdrage hier niet samenvatten, maar ik hoop wel dat zijn homilie, een waar Paasverhaal, een plaatsje kan krijgen in Kerk en leven…
Hoop, het kleine zusje van geloof en liefde. Echt kwetsbaar. Het is over die kwetsbaarheid van hoop in de gevangenis dat ik het wel wil hebben. De gevangenissen zijn de laatste weken weer veel in het nieuws geweest en zoals dat gaat, meestal met slecht nieuws, want anders kom je niet in het nieuws (behalve natuurlijk in Kerk en leven, altijd goed nieuws)!
Hoop: dat is wachten op het volgende verslag van de Psycho-Sociale Dienst en hopen dat ze gunstig adviseren voor mijn aanvraag om ‘uitgangen’: eens de gevangenis mogen verlaten om op zoek te gaan naar werk of woonst of om gewoon nog eens bij de familie te zijn en eindelijk mijn pasgeboren neefje en nichtje te kunnen zien.
Hoop: dat is wachten op de volgende zitting van de Raadkamer die misschien zal toelaten dat ik mijn voorhechtenis mag verlaten omdat het onderzoek ten einde is; dat is hopen dat de waarborg die mij zal opgelegd worden een bedrag is dat ik of mijn familie kan betalen nu al mijn rekeningen in beslag genomen zijn.
Hoop: dat is bang afwachten of ik het leven buiten terug zal aankunnen nu mijn vrouw en mijn kinderen weg zijn en ik hen niet meer mag zien of contacteren. Hoop: dat is elke dag opnieuw vechten om toch te willen blijven leven, maar niet zeker of ik het ga kunnen.
Hoop: dat is na 37 jaar binnen dankbaar zijn dat er nog mensen zijn die zich voor mij interesseren ondanks alles wat ik gedaan heb. Hoop: dat is stilletjes afwachten of ik nog eens de toelating zal krijgen om naar mijn thuisstad te gaan en daar goedendag zeggen tegen een vriendin en haar twee hondjes nog eens op mijn schoot mogen houden.
Hoop: dat is mezelf niet opgeven en langzaam maar zeker mezelf terug een klein beetje graag gaan zien ondanks de vreselijke dingen die ik gedaan heb.
Hoop: dat is afwachten of mijn vriendin en ik samen nog een leven kunnen uitbouwen en of ik mezelf zal kunnen blijven onder controle houden.
Er is veel hoop in de gevangenis. Die hoop is zeer kwetsbaar. Die hoop is zeer intens. En soms is er eventjes geen hoop. En dan is het weer hopen dat ik ooit terug zal kunnen hopen.
Dat zijn de verhalen die niet in de krant komen. Dat zijn de verhalen die ik mag horen. Meestal luister ik; soms zeg ik iets. Hoop: dat is verwachten dat na de Goede Vrijdag die we nu voelen en meemaken, het ooit terug Pasen mag worden.

Diaken Dirk

© fotolog

Wabi-Sabi

Nee, wabi-sabi is geen soort “wasabi” dat je in de sojasaus doet en dan je sushi hierin dipt! Maar het is wel een Japans woord. Het geeft weer hoe een echt spiritueel leven is. Je kan in alle soberheid leven, maar een ding mag kostelijk en dierbaar voor je zijn. Bijvoorbeeld een mooi schilderij, een kleinood, een kunstwerk. Zo wordt in Japan de thee ceremonie in een eenvoudig kleine hut met verschillende mensen gehouden. Het enige dat daar van waarde is is de theekop. Die kop kan meer dan een gouden kelk kosten die men op het altaar gebruikt. Ik heb er ooit een geërfd van een bevriende Japanse dokter die 92 jaar is geworden en elke dag voor het werk zijn eigen kleine thee ceremonie ermee hield.
Op het einde van de theeceremonie is er het moment om die kop even heel voorzichtig in de handen te nemen, vooral zien dat ze niet kan vallen, en te bewonderen van boven tot onder. Maar we hoeven ons niet tot dit soort van culturele expressie te houden. Alles kan zo een waarde voor ons krijgen, en het hoeft niet altijd duur te zijn. Op de foto zie je een mooi kleurrijk bloembladje van een Afrikaanse boom, een mimosa boom, dat ik een tijdje heb bewonderd in mijn kamer. Zelfs in België neem ik graag tijdens een wandeling een bloem, een blaadje, een twijgje, een eikel, in de hand en neem het mee op stap alsof het een compagnon is. Waarderen en genieten van het kleine in de wereld. Tijdens deze vasten worden we uitgenodigd om terug klein te worden als kinderen om zo open te staan voor het wonder van het leven alsof we het voor de eerste keer zien.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Bibliotheek

Maandag schreef pastor Mariette over het pakket ‘boeken’ dat onverwachts toch bij haar geraakte.
Het boekenkastje stond al klaar om gevuld te worden. Ik kijk uit naar het Godly Playverhaal ‘de boeken van de Bijbel’. Want ook als verteller is het volop genieten van een verhaal dat je nog niet kent. Op Godly Play staat immers geen leeftijdsgrens!
Ik heb iets met boeken! Die liefde kreeg ik met de paplepel mee. Mijn moeder was een fervente lezeres en gaf het virus door. Eentje waar geen vaccin tegen opgewassen is.
Gisteren trok ik, zoals vaak, naar de bib in Op-Weule, het gemeenschapscentrum in Sint-Lambrechts-Woluwe. Je kan me ook regelmatig terugvinden in de bib van Zaventem. Gelukkig dat er bibliotheken bestaan want zo hoef ik mij geen zorgen te maken over plaatsgebrek en kan ik rustig thrillers en detectives lezen. Niet dat ik geen boek meer koop maar dan meestal voor een spiritueel boek. En als er plaats gemaakt moet worden, is er altijd wel een boek dat ik naar de leeskast kan brengen. Gedeeld leesplezier!

Pastor Chris

© Pixabay

Naar boven

Vorige week begonnen de isolatiewerken aan de zolder boven onze gemeenschapskerk.
We droomden er al langer van om deze ruimte te gebruiken met plussers of kinderen van de catechese. Nu is de eerste stap gezet om hier iets moois van te maken. Met een soort verhuislift werden alle materialen via een groot raam naar boven gebracht. Je mag er niet aan denken dat alles langs de trap naar boven zou moeten gebracht worden. Wat een uitvinding zo’n lift. Het brengt ons hogerop zonder al te veel inspanningen. Daar dromen we vaak van: met zo weinig mogelijk moeite ons doel bereiken. Is dat ook van toepassing in ons geloof? Het doet me denken aan de kleine Thérèse van Lisieux die een manier zocht om bij Christus te komen. Ik laat ze zelf aan het woord: ‘Wij leven in de eeuw van de uitvindingen. Tegenwoordig hoef je niet meer de moeite te nemen om de treden van een trap op te klimmen. Bij rijke mensen wordt de trap heel praktisch vervangen door een lift. Ik zou een lift willen vinden om mij op te tillen tot bij Jezus, want ik ben te klein om de ruwe trap van de volmaaktheid te beklimmen. Toen ben ik in de heilige boeken op zoek gegaan naar een aanduiding van die lift.…. En toen heb ik deze woorden gelezen, gekomen uit de mond van de Eeuwige Wijsheid: “Als iemand heel klein is, laat hij dan bij Mij komen” (Spr 9,4).” … Toen ben ik doorgegaan met zoeken, en kijk eens wat ik gevonden heb: “Zoals een moeder haar kind liefkoost, zo zal Ik u troosten. Ik zal u op mijn schoot nemen en u op mijn knieën wiegen!” (Jes 66,13)… De lift, die mij tot in de hemel moet tillen zijn uw armen, o Jezus! Daarvoor hoef ik niet groter te worden, integendeel, ik moet klein blijven, ik moet steeds kleiner worden. O mijn God, U hebt mijn verwachting overtroffen en ik wil uw barmhartigheid bezingen”! (Ps 89,2 ). De Veertigdagentijd is een opgang naar Pasen, de verrijzenis van Christus toe. Wellicht een moeizame weg, maar misschien staat er hier ook een lift voor ons klaar…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Het zijn de kleine dingen die het doen

Vrijdag zat ik met spanning te wachten. Ik had een afspraak die dag en ik verwachtte een levering van 73 boeken die zouden geleverd worden ten laatste op het moment dat ik moest vertrekken. Helaas, op het moment dat ik moest vertrekken waren de boeken er niet. Wat kregelig ben ik dan toch maar naar mijn afspraak gegaan. Een tegenvaller! Wie weet waar ik het pak zal moeten gaan ophalen? Hopelijk is er niets verkeerd gelopen, zijn ze niet verloren gegaan... Vele doemscenario gedachten schieten door mijn hoofd.

De boeken heb ik nodig voor mijn volgende Godly Play project. Het nieuwe verhaal gaat over 'De boeken van de bijbel'. Wist je dat de bijbel uit een hele bibliotheek van boeken bestaat? Ja hoor, er zitten maar liefst 73 boeken in die bibliotheek. Het boekenrekje is al helemaal af, met dank aan mijn broer (zie je hieronder). De boeken, uit hout gemaakt, komen uit Nederland en daar zat ik dus op te wachten.
's Avonds kreeg ik een berichtje: "Er staat een grote doos voor de deur van je appartement". Wat was ik blij met dat berichtje. Wat lief om mij te verwittigen. Wat mij echter nog meer blij maakte is de inzet van de bezorger. Er woont een bezorger van PostNL enkele blokken verder. Een gezin met heel veel kinderen, die als ik op het terras zit tijdens de zomermaanden heel vriendelijk goedendag zeggen. Omdat ik regelmatig uit Nederland bestel, kende de bezorger mijn naam en wist hij waar ik woon, hij is zo vriendelijk geweest om het pakket voor mijn deur te zetten. Dat verdient een toch wel een  'Mercike'.
Het zijn de kleine dingen die het doen. Het is bereikbaar voor iedereen en er voor kiezen kan de wereld zoveel mooier maken.
Dank je wel lieve bezorger, je hebt mijn dag goed gemaakt.

Pastor Mariette

Work in progress

The Zone of Interest

Komende zondag is het weer zover, de oscaruitreikingen. Ik weet niet of je zelf een filmfanaat bent, en of je al dan niet een eigen mening hebt over wie moet winnen. Ikzelf ga graag eens naar de film of hou er wel eens van om op Netflix een film te bekijken (één van de genomineerden voor beste film, Maestro, over Leonard Bernstein, is trouwens op Netflix te zien!), maar ik moet zeggen dat het er meestal niet van komt om naar de bioscoop te trekken. Maar vorige week ben ik toch nog eens gegaan, meer bepaald naar één van de films die in aanmerking komt voor beste film, ‘The Zone of Interest’. De trailer kan je hieronder bekijken. Ik kan enkel maar zeggen dat dit een meesterwerk is, en dat deze film voor mij mag winnen! Eigenlijk kan je beter spreken over een kunstwerk dan over een film. Visueel is deze film prachtig en ook de muziek en de soundscape zijn verbluffend. Het thema is daarentegen ijzingwekkend. De film is gebaseerd op een boek van Martin Amis en vertelt over het gezin van Rudolf Höss. Waar de ene kant van de muur een idyllisch, huiselijk sprookje schetst, vindt aan de andere kant een van de grootste horrors uit de Westerse geschiedenis plaats. In ‘The Zone of Interest’ wonen Rudolf Höss, commandant in Auschwitz, samen met zijn vrouw Hedwig en de kinderen naast het concentratiekamp. Ze doen er alles aan om een ideale wereld te creëren voor zichzelf en hun kinderen. Het is echter een oncomfortabele bubbel waarin de hoofdpersonages niet alleen wegkijken van de gruweldaden aan de overkant van de muur, maar ze ook zelf plannen, uitvoeren en ervan profiteren. Zo paradeert Hedwig bijvoorbeeld met de bontmantel van één van de vermoorde Joodse vrouwen. Constant echter horen ze het gekrijs van de kampbewoners en het draaien van de crematoria. Zo worden ze noodgedwongen geconfronteerd met de vernietiging van zovele mensen, maar ze kijken weg. Ze zien het niet, of althans, willen het niet zien. De film is uitermate confronterend, en is eigenlijk gruwelijk, ofschoon je geen enkele gruweldaad te zien krijgt. Het doet je stilstaan bij tot wat voor erge dingen een mens in staat is. Mij confronteerde het met de vraag hoe vaak ik wegkijk en doe alsof ik het niet gezien heb. Het doet me een beetje denken aan het verhaal van de rijke Lazarus. De arme bedelaar die aan zijn deur zit heeft hij niets misdaan. Maar de grote fout was dat hij weggekeken heeft, en de arme man niet wou zien. Ga dus allen zien naar ‘The Zone of Interest’. Ik verzeker je, het is geen ontspannende film, maar wel een film die je aan het denken zet. Het blijft nog dagen door je hoofd spelen. En dat is wat goede kunst met je doet.

Pastor Gino.

BEEKSALA

Deze keer geen diepzinnige beschouwing maar iets over geschiedenis en gezondheid.

Kent u het dorp Roborst? Weet u waar het ligt? Ik had er nog nooit van gehoord. Het is een deelgemeente van Zwalm in Oost-Vlaanderen. Op de laatste zondag van februari ging ik er wandelen met mijn petekind en haar vriend. Het ligt op de Jan de Lichte wandelroute. Een wandeling die overwegend langs akkers en weiden voert en verschillende beken passeert. De streek was (is) bekend voor het kweken van waterkers (cresson) en op het dorpsplein van Roborst vind je dit beeld van de ‘Waterkersplukster’. Het onderschrift zegt ‘Wie de waterkers eert, de ziekte weert’. Dit onderschrift intrigeerde me en dus ben ik wat gaan zoeken op internet. De oude Grieken wisten het al: waterkers is een van de meest bijzondere planten met een weldadig effect op de gezondheid, kortom geneeskrachtig. Ze beschouwden het ook als opwekkend middel. Ook de oude Perzen zagen de witte waterkers als extra energieopwekkend middel en namen het in als ze grote inspanningen moesten verrichten. Het zijn de Romeinen die waterkers niet alleen als geneeskruid zagen maar er ook mee begonnen om het veelvuldig te gebruiken in de keuken. Zij verwerkten waterkers graag in salades. En dat doen wij nog altijd. In Zwalm is nog steeds een professionele kweker van waterkers. Guido Gezelle heeft er zelfs een gedicht overgeschreven: hij noemde het daarin ‘beeksala’, omdat dit de roep was van de Vlaamse waterkersventer in Wallonië. Roborst ligt amper op 15 km van de taalgrens. Ik geef het hier graag mee, geniet ervan en weet als u nog eens waterkers op uw bord krijgt, dat het een groente is met een verre en rijke geschiedenis.

Hier is de man

uit Vlanderlan'

met, om u dienst te doene,

beeksala,

met beeksala, kersoene:

't is 't beste groen, gelooft mij, dat,

van al dat groene is: koopt mij wat

beeksala, beeksala!

Al volgeplukt,

de mande drukt

mij riemvaste op de leden;

beeksala,

vol beeksala, die 'k heden

gewied hebbe in den waterplas,

aan 't werk wanneer 't nog donker was:

beeksala, beeksala!

Met stok in d'hand,

uit Vlanderland,

zo kome ik, en de walen,

beeksala,

die beeksala betalen;

zij krijgen voor parli, parla,

twee soun, twee bondjes beeksala,

beeksala, beeksala!

Van mage en bloed

die krank is moet

om, pille en pot gelaten,

beeksala,

om beeksala, zal 't baten:

zij drijft al de oude dampen uit,

en kocht ge maar nen halven kluit

beeksala, beeksala!

'k Ben uitverkocht,

't is noene errocht;

'k gevoel 't aan mijn geweten:

beeksala,

maar beeksala, om te eten...

al met mijn moegekraaiden hals,

kardoefels doen meer deugd mij als

beeksala, beeksala!

Dan: op en weg,

Adieu, en 'k zeg:

wel moge ulieden allen

beeksala,

mijn' beeksala bevallen!

Zo vare ik voort en kom ter week,

al roepen door de waalse streek:

beeksala, beeksala!

© Guido Vandeperre

Tafelen

We hadden met vrienden afgesproken om samen naar de pas geopende tentoonstelling ‘James Ensor. Maestro’ in Bozar te gaan kijken (nog tot 23 juni). Een kleine, maar zeer fijne tentoonstelling met een honderdtal werken, de meeste afkomstig uit privébezit en dus niet zo dikwijls te zien. In de 3 zaaltjes komt telkens een ander thema aan bod: Christus, muziek en fantasieën.
En Ute zei: ‘Kom toch eerst bij ons lunchen!’ Bezoek ontvangen is altijd fijn en mensen aan tafel uitnodigen om samen iets te eten en te drinken, maakt het nog veel aangenamer. Ja, er komt heel wat bij kijken, maar het heeft iets: wat gaan we nu klaarmaken, mogen de gasten dat, wie koopt wat waar en wanneer, wanneer beginnen we er aan (de avond tevoren), gaan we alles tijdig klaarkrijgen want tussen het einde van de zondagsviering en het aankomstuur van de vrienden zat niet zoveel tijd.
Maar als je dan ziet hoe de vrienden blij zijn nieuwe smaken te ontdekken in het aperitief, als de wijn ‘goed gevonden wordt’ en het menu op veel bijval kan rekenen - als de gasten zelf hun bord nog eens volscheppen, dan weet je het wel zeker? Op dat moment heb je er wel haast nog meer deugd aan dan je gasten.
Ik denk niet dat het toeval is als er in de Bijbel en in de Evangelies zoveel samen wordt gegeten, zelfs het Rijk der Hemelen wordt regelmatig voorgesteld als één grote maaltijd.
Mensen hebben nood aan samen zijn, delen van dezelfde tafel schept een band, gastgever mogen zijn is iets moois, zeker als de gasten laten merken dat het hen bevalt. Zo onderhoud je vriendschappen, je geeft, maar je krijgt nog veel meer terug.
En Ensor, die had blijkbaar meer schrik om zelf gegeten te worden (zie foto). Och arme, maestro!

Diaken Dirk

‘De gevaarlijke koks’ van James Ensor © Dirk Van Erps

Blank noch Zwart

Ik geef voor het moment les in Afrika, meer specifiek in het Groot Seminarie Saint Marc in Bangui, Centraal Afrikaanse Republiek. De lessen gaan over de wereld van Oosterse filosofie.
Het is mooi om te zien hoe sommigen gretig zijn naar al die kennis. Er zijn er natuurlijk ook die rustig slapen tijdens de les. En het is niet altijd hun fout want het kan zo heet zijn hier, de ramen staan open (meeste glas is stuk) en er is geen airconditioning. Ook ik moet moeite doen om bij de les te blijven. De geiten en bokken lopen vrij rond het leslokaal en geven hun ongevraagd commentaar bij de les. Laatst was er een kleine wervelstorm juist tijdens de les. Het woestijn zand vloog tot in het lokaal. Les geven in die storm was een unieke ervaring. En een nabije bar laat ook regelmatig goed horen dat het zelfs van ‘s morgens vroeg open is. Microfoon, PowerPoint, slides, niets van dat tijdens de les. Alleen mijn stem, een bord met krijt, en hun aandacht. Back to the basics.
Als je de klasfoto ziet is het precies een document uit de tijd van de kolonisatie. Maar dat is het niet! Ik ben uitgenodigd door hen om er les te geven, en ze appreciëren het ten zeerste. Daarom keken ze ook uit naar die fotoshoot, en hebben er velen hun betere kleren voor aangedaan. Het is fijn dat we in “een nieuwe hemel en een nieuwe aarde” leven waar het verschil tussen blank en zwart niet meer zo sterk gemaakt wordt, en iedereen een kans krijgt om zijn of haar roeping waar te maken.

Pastor Peter

Groot Seminarie Saint Marc in Bangui