Met Maria openstaan voor de Geest

Vandaag, 31 mei, vieren we de gedachtenis van Maria’s Bezoek aan Elisabeth, ook genoemd: Maria-Bezoek of Maria-Visitatie. Op het einde van de meimaand-Mariamaand, enkele maanden na het feest van Maria-Boodschap en enkele weken vóór het feest van de geboorte van Johannes de Doper, gedenken we hoe Maria, toen ze vernomen had dat ze moeder zou worden van Gods Zoon, op weg ging naar haar nicht Elisabeth die in verwachting was van Johannes de Doper. Dat wordt verteld in het bekende evangelie van dit feest: Lucas 1, 39-56, dat we gedeeltelijk ook op de vierde adventszondag hebben gelezen. Maar vandaag luisteren we nog verder: hoe Maria haar vreugde uitspreekt in het Magnificat: “mijn hart prijst hoog de Heer…”.
Dit jaar valt deze mooie Mariagedachtenis midden in de pinksternoveen: de negen dagen tussen Hemelvaart en Pinksteren, negen dagen van voorbereiding op het Pinksterfeest, negen dagen van uitdrukkelijk gebed om de bijstand van de Heilige Geest, in verbondenheid met de ganse kerkgemeenschap.
De Latijnse oratie van deze dag maakt de band tussen dit feest en het bidden om Gods Geest. Het helpt ons te bidden om zoals Maria open te staan voor Gods Geest, Gods Inspiratie:
“God, Gij hebt de heilige Maagd Maria, toen zij in verwachting was van uw Zoon, ingegeven (‘inspirasti’ – geïnspireerd) Elisabeth te bezoeken. Wij bidden U dat wij, samen met Maria, altijd uw grootheid kunnen prijzen (‘magnificare’ – magnificat, mijn ziel maakt groot de Heer…), wanneer ook wij de ingevingen volgen van de Heilige Geest ( ‘afflanti Spiritui obsequentes’ – lett.: ons laten leiden door de Geest die ons toeblaast)”.
We kunnen vandaag in ons persoonlijk gebed vragen dat wij iets van Maria’s openheid voor Gods Geest mogen ontvangen, zodat ook wij geïnspireerd worden om op weg te gaan naar onze medemensen en zo ontdekken dat God kleine mensen groot maakt. We kunnen daarvoor ook samen bidden, in het zoomgebed deze avond om 20u. U kan meedoen via deze link:
https://us02web.zoom.us/j/82737347451?pwd=RnVFTCtuejRiU2NoK3k2VHVrZDNvdz09

Pastor Benno.

Maria bezoekt haar nicht Elisabeth
© Wikimedia

Het voldaan gevoel

Eind jaren tachtig, begin jaren negentig werkte ik als 'vlinder'. In de verschillende culturele centra ging ik mensen vervangen die langere tijd afwezig waren door zwangerschap, ziekte of ongeval. Dan kom je op zo'n bureau en vind je die zoals die achtergelaten is. Zonder veel uitleg... Hoe begin je daar dan aan?
Meestal begon ik met opruimen, klasseren, nakijken, overtollige zaken in de papiermand gooien,... Die orde bracht mij rust en ook vertrouwen omdat de chaos plots ruimte en vorm begon te krijgen. Op die manier leerde ik het centrum en het werk stilletjesaan kennen. Dat gaf mij een voldaan gevoel en de kracht om mij verder in te werken.
Dezer dagen ben ik aan het 'ontspullen'. Als je moet beginnen zoeken om nog een plaatsje te vinden om iets kwijt te geraken, dan is dat een teken aan de wand. Het kan ferm op de zenuwen werken als je telkens iets moet verzetten om iets anders te kunnen uit de kast halen. Om dan maar te zwijgen van de dingen die je zoekt en niet meer vindt omdat ze ergens tussen geraakt zijn. Nu mijn kasten weer wat leger zijn en alles terug een vaste plaats heeft heb ik opnieuw dat voldane gevoel als ik de kast open trek.
Het zou goed zijn als ik dat eens vaker doe, dacht ik bij mezelf. En niet alleen mijn kasten maar ook de muizenissen die het leven meebrengt en je kopzorgen geven. Als we daar nu eens ook orde op zaken zouden stellen, zou dat ook niet een goed gevoel geven?
Heeft God ook niet hetzelfde gedaan? Vanuit de Chaos heeft hij orde gemaakt. Hij heeft het licht van het donker gescheiden, de aarde en het water, de zon, de nacht van de dag... en na elke dag waarbij Hij de chaos beetje bij beetje veranderde in orde had hij het voldaan gevoel. Hij zag dat het goed was. En als alles in orde was, kon hij genieten en rustte hij uit. Hij zag dat het zéér goed was.

Pastor Mariette

Hij scheidde licht van donker en zag dat het goed was

Stilstaan bij het evangelie

7de Paaszondag - Johannes 17,20-26

‘Dat zij volmaakt één zijn’

In het evangelie van vandaag beluisteren we een gedeelte van het gebed dat Jezus uitsprak tijdens het Laatste Avondmaal. Jezus bidt voor zijn leerlingen en voor hen die door de leerlingen tot geloof in Hem zullen komen. Vanuit zijn diep doorleefde verbondenheid met zijn Vader bidt Jezus om eenheid onder alle mensen die in Hem geloven: ‘… dat ze allen één mogen zijn. zoals U, Vader, in Mij bent en Ik in U, zo moeten zij in Ons zijn, zodat de wereld kan geloven dat U Mij gezonden hebt.’ (Joh.17,21) Door hun éénheid, door hun verbondenheid en onderlinge liefde zullen de leerlingen en alle gelovigen levende getuigen zijn van Gods liefde voor de mensen. Die eenheid betekent is geen oproep om iedereen hetzelfde te laten zijn. De verscheidenheid is juist een rijkdom. Dat was reeds zo in de eerste christengemeenschappen en dat is het nog steeds. Maar allen mogen wij leven vanuit Gods liefde, die gestalte kreeg in Jezus’ leven en die de Geest ons schenkt.

Pastor Chris

Zo verbonden zijn met U dat wij één worden, God,
Gij in mij en ik in U.
Ik droom er wel van,
maar tegelijkertijd lig ik er ook nachtenlang van wakker,
omdat ik van die droom nog maar weinig realiseer.
Daarom wil ik U vragen
dat Gij me de durf geeft om mijn leven
door U te laten richten, net zoals Jezus dat deed.
Alleen zo zal mijn verbondenheid met medemensen
sterk genoeg zijn om zelfs de zwaarste stormen te kunnen weerstaan.

Erwin Roosen

© Pixabay

Veni Sancte Spiritus

Vandaag, de dag na Hemelvaart, begint de Pinksternoveen, de negen dagen voor Pinksteren waarin we bidden om de komst van de Heilige Geest. Van de drie, Vader, Zoon en Geest, is de Geest wellicht de moeilijkste om te begrijpen. Bij God als Vader en bij Jezus kunnen we ons nog iets voorstellen. Maar de Heilige Geest? Wat moeten we daarvan denken? Vaak wordt de Heilige Geest vergeleken met de wind. Wind kun je op zich niet zien, maar je kunt hem wel voelen. Je voelt ze op je huid bij een wandeling. Of je kan zien hoe de wind soms ravages aanricht in de natuur. Net zoals de wind duwt en stuwt ook de Geest ons vooruit. Ook al blijft de Geest voor veel mensen een nogal ongrijpbare gestalte, toch mogen we ervan uitgaan dat Hij dichterbij is dan we vaak vermoeden. De Geest zou je de 'adem van God' kunnen noemen die ons mensen bezielt. En je kan dit echt wel vergelijken met onze eigen adem. Onze adem is iets dat heel dichtbij is, het zit als het ware onder onze huid! Zo kunnen we ook Gods Geest zien. Hij is ons zo nabij zoals onze adem ons nabij is. Is ons lichaam immers ook geen tempel van de Heilige Geest? De Heilige Geest is dus de uiterst nabije aanwezigheid van God bij elk van ons. De Geest is God die in ons is en ons met zijn kracht bezielt. De Heilige Geest mogen we wel degelijk beschouwen als ‘God in ons’. Het is God die met zijn liefdeskracht in ons is. Dichter dan dat kan God niet bij ons komen. En die Geest is nu reeds in ons! Het komt eropaan om Gods geestkracht in ons gewaar te worden. Misschien moeten we in de komende dagen op weg naar Pinksteren vooral bidden dat we die Geest, die kracht zouden mogen ervaren en gewaarworden, dat de Geest ook ons onder de huid mag kruipen en ons inspireert tot een begeesterd én begeesterend leven, tot enthousiaste christenen! Veni Sancte Spiritus! Kom Heilige Geest!! Dat is misschien wel het allerbelangrijkste gebed dat we dezer dagen kunnen bidden.

Pastor Gino

Er even tussenuit

Vorige week schreef ik geen blogtekst want ik was er even voor vijf dagen tussenuit.
‘De boog kan niet altijd gespannen staan.’, zegt men toch. Een groepsreis (met een kleine groep) bracht me naar het mooie Bourgondië, een streek waarmee we een stuk geschiedenis delen. Natuurlijk ontbrak een bezoek aan het Hospice de Baune niet op het programma: een prachtig gebouw, met een knipoog naar de film ‘La grande vadrouille’. Maar twee andere bezoeken hebben meer indruk op mij gemaakt.
Een eerste bezoek sprak vooral de oud-leerkracht geschiedenis aan: Château de Bazoches, residentie van Vauban. Vauban was de bekende vestingbouwer in dienst van Lodewijk XIV in de 17de eeuw. Je hebt er een wijd uitzicht op de streek en de kerk van Vézelay. Het kasteel is nog steeds in handen van afstammelingen van Vaubans dochter, Charlotte. Bijzonder was dat de burggraaf zelf de rondleiding gaf. Een stukje levende geschiedenis!
Een tweede bezoek bracht ons naar de abdij van Fontenay, gesticht door Bernardus van Clairvaux in 1118/1119. Het is de oudst bewaarde cisterciënzerabdij. Wandelend door de sobere, maar indrukwekkende kerk, de slaapzaal, de kapittelzaal, het kloosterpand, het scriptorium ervaar je iets van de stilte en de soberheid van het vroegere kloosterleven in deze abdij. Ik kon er alleen stil van worden.
Er even tussenuit: de boog kan er weer tegen!

Pastor Chris

De abdij van Fontenay

Maria, toon dat gij onze moeder zijt

749 jaar geleden werd het Mariabeeld van de Hanswijk door de Mechelse stad gedragen op het ogenblik dat de stad door pest geteisterd werd. Omdat de ziekte bedwongen werd, beloofden de Mechelaars dat ze het beeld voortaan elk jaar in processie door de stad zouden dragen - wat ze tot vandaag ook effectief doen. De Hanswijkprocessie is ondertussen een gebeuren geworden met vele lagen, waarin in diverse taferelen uit de bijbelse en recentere religieuze geschiedenis door talloze figuranten worden in beeld gebracht. Van heinde en ver komen mensen samen om het te aanschouwen. Het (imposante) Mariabeeld wordt gedragen door enkele tientallen dragers. De finale vormt het sacrament, Christus zelf, in de handen van de aartsbisschop.
Vorige zondag was het opnieuw zover. Omwille van covid was het niet mogelijk geweest om vroeg genoeg aan de voorbereiding te beginnen. Daarom ging de zogenaamde "bidprocessie" uit: geen figuranten, maar alleen het Mariabeeld en het sacrament, gevolgd door talloze gelovigen, die biddend meetrokken. Er was haast even veel volk komen opdagen als andere jaren: de religieuze dimensie blijkt voor mensen even wezenlijk als de culturele.
Als mensen niet naar Maria kunnen komen, komt Maria wel naar hen. Zo toont ze zich als moeder. Het is in Mechelen vanouds de vaste roep: "Maria, toon dat gij onze moeder zijt!" Te zien aan de opkomst, doet ze dat nog steeds overvloedig.
Wie het miste, hoeft niet te wanhopen. Op 14 mei van volgend jaar, is de processie opnieuw voorzien - dan in een bijzondere jubileum editie. Onthou de datum!

Tony, pastor

Hanswijkprocessie © Hellen Mardaga

Durch Mitleid wissend

Onlangs had ik het grote geluk om de concertante uitvoering van de grootse opera ‘Parsifal’ van Richard Wagner te mogen beleven. Ik ga mij niet wagen aan een bespreking van dit geweldige werk, dat trouwens op velerlei wijze gesmaakt en geïnterpreteerd wordt. Voor de enen is het een werk met een diepe religieuze inhoud, voor anderen een verwijzing naar de filosofie van Schopenhauer met allerlei pseudo-religieuze elementen. Er zijn talloze interpretaties van deze opera.
Ik wil het hier hebben over iets wat me trof. Van de held Parsifal wordt gezegd (of liever gezongen) dat hij ‘durch Mitleid wissend’ is: ‘door medelijden wetend’. Door mede-lijden komt de mens tot een dieper besef van de werkelijkheid en van zijn taak daarin, van zijn roeping dus. De ‘compassie’ is een christelijk, boeddhistisch en algemeen menselijk thema. “Compassie is een gevoel van zorg dat opkomt als we geconfronteerd worden met lijden van iemand anders en we een urgentie voelen iets te doen om dat lijden te verlichten… Compassie zet het empathische gevoel om in daden van edelmoedigheid, gulheid en andere onbaatzuchtige uitingen” (Thupten Jinpa, ‘A fearless heart’, geciteerd in ‘Het boek van vreugde’, een gesprek tussen de Dalai Lama en Desmond Tutu).
Mede-lijden is je inleven in wat de ander doormaakt, hem of haar zo ook beter begrijpen en proberen zijn of haar leven ten goede te keren door concrete hulp. En juist daardoor wordt ook ons eigen leven ten goede gekeerd: ons eigen lijden wordt draaglijker en ons leven krijgt meer zin.
In de christelijke traditie wordt dit verwoord in het gebod: ‘bemin uw naaste als uzelf’. Niet voor niets zegt Jezus dat dit, samen met ‘bemin God boven alles’, het voornaamste van alle geboden is. En zoals we weten: een gebod in de bijbel is ons gegeven voor ons eigen welzijn, het is een weg naar het geluk, naar zinvolheid.
Laten we met Gods hulp proberen te groeien om meer en meer ‘durch Mitleid wissend’ te worden. Het is de weg naar het geluk.

Pastor Benno.

Vertrouwen en eenzaamheid

Voor de viering vroeg mij iemand of hij zijn fiets in de kerk mocht zetten. Natuurlijk mocht dat, er is plaats genoeg en hij stond op een plaats waar het niemand hinderde. Van waar ik zat in de kerk kon ik, als ik even opzij keek, de fiets zien staan. Ik betrapte mij erop dat bij het minste geluid ik richting fiets keek. Mijn eigen fiets is een aantal jaren geleden in de kerk gestolen, vandaar argwaan waarschijnlijk. Maar toch... ik bedacht mij dat het toch absurd was om te denken dat elke mens die de kerk binnen komt een potentiële dief zou kunnen zijn. Als we mensen zo wantrouwen dan is dat geen leven meer. Natuurlijk moet je er alles aan doen om je fiets veilig achter te laten (en dat was het geval). Leven zonder vertrouwen is geen leven, daar zou je wel eens heel eenzaam van kunnen worden.

Een aantal jaren geleden bestelde ik iets online op een tweedehandssite. Dat was niet de eerste keer, ik had dat al meerdere keren gedaan. Maar deze keer liep het mis. Mijn geld was gestort maar het pakje kwam niet aan. Toen ik de verkoper probeerde te contacteren was hij van de website verdwenen. Fraude dus ! De politie gaf mij niet veel hoop (het ging om een niet zo hoog bedrag) maar maakte toch een dossier op. En ja hoor, enkele maanden later hebben ze fraudeur te pakken gekregen en stond het geld weer op mijn rekening. Heeft dat mijn vertrouwen op online kopen doen verdwijnen? Neen, maar ik heb wel een paar aandachtspuntjes waar ik nu op let bij een bestelling.

Erger is het wanneer je vertrouwen geschonden wordt. Dat doet pijn. De ervaring dat je niet kunt rekenen op het vertrouwen van iemand zet je leven even 'on hold'. Dan ervaar je hoe eenzaamheid echt voelt. Maar als je gelooft ben je in die eenzaamheid nooit echt alleen. Vertrouwen en geloven hebben veel met elkaar te maken. Vertrouwen schenden is des mensen maar er is Iemand die ons door en door kent, die onze intenties kent, die echt te vertrouwen is. Vanuit dit geloof is er weer leven mogelijk. God zij dank !

Pastor Mariette

© Pixabay

Stilstaan bij het evangelie

Zesde paaszondag-C : Johannes 14, 23-29

Op deze zondag vóór Hemelvaart lezen we uit de zogenaamde ‘afscheidsrede van Jezus in het Johannesevangelie. Jezus wil zijn apostelen en zo ook ons bemoedigen in het leven als volgelingen van Jezus en getuigen van zijn Verrijzenis.
Eerst horen we : « Als iemand Mij liefheeft, zal hij mijn woord onderhouden ». Jezus volgen, christen-zijn heeft met liefde, met vriendschap te maken. En wie zegt vriend van Jezus te zijn, zal ook proberen zijn boodschap gestalte te geven. Want vrienden weten van elkaar wat de ander belangrijk vindt.
Wie leeft in relatie met Jezus, leeft in relatie met God : « Mijn Vader zal hem liefhebben en Wij zullen tot hem komen en verblijf bij hem nemen ». God woont in het hart en het leven van hen die proberen te doen wat Jezus vraagt.
En Jezus’ boodschap wordt ons altijd opnieuw duidelijk gemaakt door Gods Geest, Gods Inspiratie : « De heilige Geest…zal u alles leren en u alles in herinnering brengen wat Ik u gezegd heb. »
We mogen dus gerust zijn, we kunnen ‘in vrede’ zijn, ook al is er nog zoveel onduidelijk, onzeker en ‘on-vredig’ in ons leven en in de wereld : « Vrede laat Ik u na ; mijn vrede geef Ik u ». We mogen ons ‘in vrede’ voelen omdat we weten dat we er niet alleen voorstaan in het leven. We krijgen de vrede van Jezus’ aanwezigheid, waarvoor gebeden wordt in elke eucharistie tijdens het gebed vóór de vredewens : « Heer Jezus Christus, Gij hebt aan uw apostelen gezegd : ‘vrede laat Ik u, mijn vrede geef Ik u ». Het is die innerlijke vrede -die voortkomt uit Jezus’ aanwezigheid- die ons tot mensen van vrede kan maken, mensen die elkaar en allen vrede toewensen, en zelf instrumenten van vrede willen zijn. In Jezus’ naam.

Pastor Benno

© Pixabay

Zinnode

Neen, ik heb mij niet vergist in de spelling van de titel van deze blog-bijdrage. Ik weet ook wel dat we het dezer dagen in de kerk vaak over de ‘synode’ hebben en over ‘synodale’ gesprekken. Het gaat dan over de uitnodiging van paus Franciscus om als kerk ‘samen op weg te gaan’ (syn-odos). Maar wie de Zinnekes-parade kent, weet dat er daar ook sprake is van ‘zinnodes’. Het gaat daar dan over de verschillende groepen die samen een creatief project opzetten (en dus ook samen op weg gaan) om zo deel te nemen aan de parade. Die Zinnekes-parade ging vorige week zaterdag uit in het centrum van Brussel onder een stralende zon. Aan die parade deden 17 zinnodes mee die allemaal het thema ‘trompe l’-oeil’ probeerden te verbeelden. Terwijl ik de parade zag voorbijtrekken, waren er bij die zinnodes drie zaken die mij opvielen. Vooreerst was er de enorme verscheidenheid in elke zinnode: oud en jong, mobiel en minder mobiel, mensen van allerlei afkomst, verschillende talen, … Het was werkelijk een perfecte weerspiegeling van wat Brussel is. Ook viel mij de grote creativiteit op. Meestal met heel eenvoudige materialen zoals blikjes, papier, … was men toch in staat om er iets moois en kleurrijks van te maken. Tenslotte viel mij ook de enorme vreugde op van de mensen die deel uitmaakten van de zinnodes. Het plezier, de vreugde en de dankbaarheid spatte ervan af. Dit alles deed mij dromen over de kerk, wat wij trouwens ook doen tijdens onze synodale gesprekken. Ik droomde ervan dat onze kerkgemeenschappen een beetje zouden mogen gelijken op deze zinnodes. Dat ze net zo veelkleurig en gevarieerd zouden mogen zijn. Een plek waar iedereen welkom is! Dat er de nodige creativiteit zou mogen aanwezig zijn om in deze tijd gestalte te geven aan ons geloof. En dat ook in onze gemeenschappen de vreugde te zien zou mogen zijn, de vreugde omdat er een God is die ons draagt en liefheeft. En om bij dit alles wat inspiratie op te doen, hierbij enkele sfeerbeelden van afgelopen zaterdag.

Pastor Gino

Iéts meer dan een sprankel

We zijn opnieuw in de dagen dat ik 's morgens mijn voordeur achter mij dichttrek terwijl er al een beetje licht in de lucht is. Je kan het nog altijd "donker" noemen, de lucht in het westen is nog helemaal zwart. Maar als je je hoofd een halve cirkel draait, kun je in de richting van het oosten duidelijk lichtere tinten van blauw ontwaren. Het zijn, in een bepaald opzicht, voor mij van de beste dagen van het jaar en ik merk niet zonder enige verwondering dat ik er haast euforisch van word (twee jaar geleden heb ik het zelfs gefilmd voor deze blog - het was er na de aankondiging, de allereerste post van https://sintfranciscus-etterbeekwoluwe.blogspot.com/2020/03/wetstraat-vanmorgen-van-west-over-zuid.html).
Ik vind het op het eerste gezicht niet zo gemakkelijk om die euforie van mezelf te begrijpen (ge moet verstaan dat het op dat uur nog redelijk vroeg is... 😀), maar er is haast iets van uitgelatenheid terwijl ik mijn fietstraject voortzet. De putten in de weg (en vandaag was er een zinkgat waar je bijna een hele camionette van Post Nl in kon verstoppen!), de diverse werken, onvoorzichtige automobilisten... het kan ineens allemaal veel minder deren, want er is licht. Elke seconde wordt het klaarder! Het falen van mijn heilige voornemen van de eerste, onverwacht kalme lockdown dagen om het helse ritme na covid nooit opnieuw terug op te nemen, nu de weer (en meer!) toegenomen drukte toch weer helemaal beslag legt, is helemaal niet erg meer, want er is licht!
Psalm130 gaat door mijn hoofd. "Meer dan wachters naar de ochtend, hunkert mijn ziel naar de Heer." Dit lijkt wel het kantelpunt, waarop de hunker vervulling wordt. Zo fiets ik verder, een dag, het licht, mijn God tegemoet!

Tony, pastor

Heiligen

Vorige zondag, 15 mei, heeft de paus in Rome 10 mensen heilig verklaard. Het was van vóór de Covidtijd geleden dat zo’n plechtigheid nog had plaatsgevonden. Een heiligverklaring is een bevestiging van de Kerk, na grondig onderzoek en aanroeping van de heilige Geest, dat iemand heilig geleefd heeft, tot voorbeeld gesteld kan worden voor de gelovigen en dat we hem of haar kunnen vragen om voor ons te bidden, omdat hij of zij nu zeker bij God leeft.
De bekendste van de nieuwe heiligen is waarschijnlijk Charles de Foucauld. Hij was een Fransman die leefde van 1858 tot 1916. Hij streefde ernaar om ‘het verborgen leven van Nazareth’ te leiden en dat te doen temidden van de armsten. Zo ging hij als kluizenaar leven in Tamanrasset in Algerië. Daar werd hij door plunderaars vermoord. Zijn spiritualiteit, die we kennen uit zijn geschriften, wordt door vele mensen beleefd, o.a. door de ‘kleine zusters en kleine broeders’ en door de fraterniteiten van leken en priesters van Charles de Foucauld. Eén van zijn treffende uitspraken vind ik: “Je ne veux pas traverser la vie en première classe pendant que Celui que j’aime l’a traversée dans la dernière” – ‘ik wil mijn reis door het leven niet maken in eerste klas terwijl Hij die ik bemin dat in laatste klas heeft gedaan’.
Een andere nieuwe heilige is de Nederlander Titus Brandsma, op wie onze noorderburen terecht heel trots zijn. Hij leefde van 1881 tot 1942, was van Friese afkomst, Karmeliet, hoogleraar aan de universiteit van Nijmegen. Hij was ook geestelijk adviseur van de Nederlandse katholieke journalisten en kwam in die functie in conflict met de Duitse bezetter. Hij werd gevangengenomen en stierf in Dachau. Hij moedigt ook ons vandaag aan om in moeilijke tijden het geloof, de hoop en de liefde te bewaren.
Er zijn ook heiligen die nooit officieel heilig verklaard zijn, maar toch al eeuwen door de mensen worden vereerd. Zo de heilige Dimpna, de heilige van de gemeente waar ik vandaan kom: Geel, in de Kempen. Haar feestdag valt ook op 15 mei en wordt in Geel uitgebreid gevierd. Volgens de legende was zij een Ierse koningsdochter die ergens in de zevende eeuw vluchtte voor haar vader die haar wou huwen toen zijn vrouw, haar moeder, gestorven was. In zijn waanzin reisde hij haar achterna, vond haar in Geel en sloeg haar het hoofd af. Later kwamen mensen met psychische problemen bidden bij haar graf en vonden genezing. Sindsdien is Dimpna de patrones van de ‘geesteszieken’. Haar verering ligt aan de basis van de wereldbekende ‘gezinsverpleging’ in Geel, waar sinds eeuwen mensen met een verstandelijke handicap leven bij de inwoners. Zo kreeg Geel de eretitel waar we zo trots op zijn: ‘de barmhartige stede’. Moge Dimpna ook ons inspireren om barmhartig te zijn voor allen die ons nodig hebben.

Pastor Benno.

Time-out

Het scheelde geen haar of er was vandaag geen blog. Maar omdat ik vond dat ik dat niet kon maken, wil ik je nu wel uitleggen waarom.
Je hebt zo van die dagen dat je de minste opdracht als een 'berg' ziet... geen zin, geen kracht om die berg te beklimmen. Zo'n dag had ik zondag. 
Ik hebt eigenlijk niets om over te klagen. We hebben een mooie catechese gehad en een viering die is blijven hangen. En toch...
Eén telefoontje die niet komt, één opmerking die als een mokerslag binnenkomt, en dan moet je nog beginnen koken en het alleen opeten...  dan word ik kregelig en zie ik niets meer om mij aan op te trekken. Zie je de berg al groeien? Dat is voor mij een alarmbelletje.  Dan staat het signaal staat op rood. Hoogtijd dus voor een time-out.

Het viel mij te binnen dat, als Jezus nood had aan een time-out, hij de berg op ging om te bidden. Hij nam contact met de bron, met zijn Vader. Daarna kon hij weer verder.
Als de batterijen opgeladen zijn kan je alles veel beter relativeren. Je kan weer het geluk zien dat je wel ten deel valt. Je kan er weer tegenaan. En de berg waarbij je je verongelijkt voelt wordt een heuveltje.
Geef toe, we hebben nog veel te leren van Jezus. Ik ben er zeker van dat, als er meer mensen eens een time-out zouden nemen, het leven er voor iedereen gemakkelijker zou op worden.

Pastor Mariette

© Pixabay

Stilstaan bij het evangelie

Vijfde paaszondag-C : Johannes 13, 31-35

Herinnert u zich misschien nog de rode misboekjes van de ICLZ die vroeger (en soms ook nu nog) in vele kerken in Vlaanderen in de gleuf van de kerkstoelen zaten? Ze bevatten de gezangen voor de vieringen (uit de voorlopers van ‘Zingt Jubilate’) en de vaste teksten van de eucharistie. Na de zegen stonden daar de woorden van Jezus: “Hieruit zullen allen kunnen opmaken dat gij mijn leerlingen zijt: als gij de liefde onder elkaar bewaart”. Met die boodschap gingen we de kerk uit, het leven in. Deze woorden krijgen we ook te horen in het evangelie van deze zondag. De verrezen Jezus geeft deze opdracht ook aan ons. “De liefde onder elkaar bewaren” heeft, denk ik, niet veel te maken met romantische gevoelens of met het wegmoffelen van verschillen. “Bewaren” heeft te maken met “behouden”. En behouden met “volhouden”. De liefde onder elkaar bewaren, zou dat niet kunnen zijn: het volhouden met elkaar?

Pastor Benno.

Liefde is het hart van verbondenheid © Tim Marshall via unsplash

Bruxelles je t’aime!

Dezer dagen bruist het opnieuw in Brussel. Vorig weekend waren het de Irisfeesten, morgen, zaterdag 14 mei, is het de Zinneke Parade, het Kunstenfestivaldesarts loopt de ganse maand mei, de Koningin Elisabethwedstrijd voor cello is begonnen, … En ik zou nog een tijdje kunnen doorgaan. Het is alsof Brussel na twee jaar corona opnieuw herleeft. Dat zie je ook in de straten, op de pleinen en op de terrasjes. Het goede weer speelt hierbij natuurlijk ook een belangrijke rol. Ik moet bekennen dat ik echt van Brussel hou. Ik ben dan ook een stadsmens, maar Brussel ligt als stad bij mij toch wel in de bovenste lade. En ik weet wel, er valt veel kritiek te uiten op Brussel, soms vloek ik ook wel eens op dingen die me ergeren. Maar geef nu toe, in heel België is er toch geen stad zoals Brussel! Brussel leeft en er is altijd wat te beleven. En de veelkleurigheid die je er aantreft is juist de charme van deze stad. Brussel is alternatief, vernieuwend, hier en daar wat ‘schmutzig’, maar dit laatste behoort nu eenmaal tot de charmes van een stad die een echte trendsetter is. En ik weet wel, veel mensen houden niet van Brussel. Ik merk het zo vaak als bijvoorbeeld familie of vrienden uit West-Vlaanderen (de streek waarvan ik afkomstig ben) naar de stad afzakken. Vaak is het met enige schrik, en vinden ze de stad te overweldigend. Ook zijn er mensen die de stad ontvluchten en er wegtrekken, en dit om tal van redenen die goed te begrijpen zijn. Maar wat mij betreft heeft deze stad mijn hart echt wel gestolen. Ik voel me er als een vis in het water. Ook als pastoraal werkveld vind ik Brussel uitermate uitdagend. Heel vaak hoor je beweren dat de toekomst van de Kerk in de stad ligt. Dat geloof ik graag! Trouwens is in het verleden de stad ook steeds de plek geweest waar de Kerk het meest tot ontplooiing kwam. De stad is een smeltkroes van mensen van allerlei slag, en velen van hen zijn op zoek naar verinnerlijking en verdieping, anderen zijn dan weer op zoek naar manieren om zich in te zetten voor diegenen die uit de boot vallen. Er stijgen in de stad ontzettend veel vragen op, vragen van allerlei slag. Bijgevolg ligt er voor ons als Kerk in een stad als Brussel een enorme roeping. We kunnen in de stad als Kerk werkelijk iets betekenen. Hoe we dat moeten doen, dat vergt vandaag de dag veel creativiteit, en we hebben nog een hele weg te gaan. Maar dit maakt het des te boeiender. Ik ben dan ook dankbaar aan deze uitdagende opdracht te mogen meewerken. Ik hoop dat ook jij hieraan wil meebouwen. Laten we samen Kerk vormen in deze boeiende omgeving, laten we iets betekenen voor mensen vandaag. Laten we samen zoeken hoe we in onze stad lichtbakens kunnen zijn, op een nieuwe, eigentijdse manier. Maar om in die opdracht te kunnen slagen, moeten we natuurlijk de stad en haar mensen graag zien. Laten we die liefde dus maar uitzingen, samen met Angèle (de grote winnares van de afgelopen MIA’s): Bruxelles, je t’aime!

(PS.: graag maak ik hier van de gelegenheid ook nog even gebruik om publiciteit te maken voor het recente boek ‘Brussel. 75 inspirerende plaatsen’ onlangs uitgegeven bij Halewijn i.s.m. Tochten van Hoop)

Pastor Gino

Stilte

Dit keer geen spreuk van Bond Zonder Naam.
De realiteit in mijn straat zorgde voor de nodige inspiratie. Het wegdek heeft te lijden onder de bus die onze straat oprijdt. De gaten werden er bij gevolg niet kleiner op. Dus stonden al van vorige week de verkeersborden klaar om ons op de hoogte te brengen van het parkeerverbod van woensdag tot en met vrijdag. De te herstellen plekken van het wegdek waren al in kleur gemarkeerd.
Ik weet, het was nodig; maar van stilte was vanaf ’s morgens vroeg nog weinig sprake.
En zoals het vaak is: bij afwezigheid van stilte merk je veel meer op hoe kostbaar die eigenlijk kan zijn. Op andere dagen is het ook niet muisstil want er zijn wel wat bouwwerkzaamheden in de omgeving. Maar ik was toch blij toen rond 14 uur de werkzaamheden voor die dag er blijkbaar op zaten. Vandaag zal het wel verder gaan.
Misschien is het wel een uitnodiging om stiltemomenten nog meer te waarderen. En ook om het vaker stil te maken in mezelf. Ik probeer, sinds het begin van de coronacrisis, elke dag een wandeling te maken, vaak langs de Woluwe. Je hoort dan nog wel de auto’s maar toch lukt het vaak om op die momenten te genieten van de stilte. Ik neem mij voor om wat vaker door te wandelen naar de kapel van Lenneke Mare, een stille kapel om een tijdje bij God en Maria te vertoeven.

Pastor Chris

© Pixabay

Oh when the saints go marching in...

Ik maakte onlangs een gospelconcert mee. In een sfeervolle zaal, verlicht met wel 2000 kaarsen, bracht een kwintet een hele reeks gospels ten gehore, met daarbij ook een aantal klassiekers. Van Covid was blijkbaar geen sprake meer, want de zaal zat eivol. Het publiek was behoorlijk enthousiast en reageerde uitbundig op de muzikanten. Bij de finale werd volmondig een "la la lala" meegezonden op de tonen van "Oh when the Saints".
Het was integraal religieuze muziek. Ik vroeg me af of en in welke mate de toehoorders zich daar bewust van waren. Zou muziek alleen maar een stukje cultureel patrimonium kunnen zijn, getuigend van de geloofsovertuiging van vroegere generaties en helemaal los van een hedendaagse beleving? Kun je zulk een gospel over de intocht van de heiligen en het intense verlangen om daarbij te zijn, volmondig zingen zonder tegelijk geroerd te worden voor het verlangen om ooit echt thuis te komen en vervulling of voltooiing te vinden? Natuurlijk zijn degenen die meezingen daarom nog geen gelovigen en is deze samenkomt absoluut geen eredienst. En toch gaat er iets troostend uit van deze oude liederen en het zoeken naar vervulling waar ze over spreken. Je mag zelfs over vreugde spreken. Muziek kan tot uitdrukking brengen waar woorden niet in lukken.
De zaal ging er helemaal in op en voor een ogenblik waren alle zorgen weg. Hoe mooi is het om even vooruit te kunnen kijken, bevrijd van heden en verleden?

Tony, pastor

Pater Damiaan

Regelmatig laten mensen op een tafel in de kerk boeken, tijdschriften, kruis- en heiligenbeelden achter. Ze vinden het ongepast om die weg te werpen en hopen dat anderen ze nog kunnen gebruiken. Wat meestal ook het geval is. Zo vond ik daar vorige week een pocketboekje: ‘Damiaan de melaatse’ van John Farrow. De Engelse tekst is van 1937 en het werd meerdere keren in het Nederlands vertaald. De versie die ik vond is van de jaren ’50 van de vorige eeuw. Ik begon erin te lezen, werd meegesleept door de lectuur en herinnerde mij dat het deze week de feestdag is van Pater Damiaan: vandaag, 10 mei. Men heeft die datum gekozen omdat het de dag was dat Pater Damiaan aan land ging op Molokaï, waar hij melaats met de melaatsen zou worden.
Hij had zich als vrijwilliger bij zijn bisschop aangeboden om als priester tussen de melaatsen te gaan leven en werken. Op 9 mei 1873 scheepte hij in, samen met de bisschop, die hem wilde vergezellen tot op de landtong van Molokaï en met 50 melaatsen die verplicht naar daar werden overgebracht.
Farrow beschrijft wat er gebeurde in de ochtend van 10 mei 1873 als volgt.
“In het schemerige, kille uur voor zonsopgang kwam het schip te liggen voor het gedeelte van de kust (Kalawao), waar de melaatsen aan land zouden moeten gaan. … De twee geestelijken lieten zich langs de schuine flanken van het schip zakken in de reddingsboot, en werden daarna met andere passagiers naar de wal geroeid. … Uit de snel aan wal lopende boot konden de inzittenden zien, dat dringende mensen hen stonden op te wachten. … De mensen die hen begroetten schenen overblijfselen van levende wezens, zo verrot en opgeblazen dat zij op niets meer geleken. Toen de bisschop Damiaan’s reactie bij deze gruwelijke aanblik opmerkte, gaf hij hem vol begrip een kans om terug te komen op zijn beslissing. Maar Damiaan schudde gedecideerd zijn hoofd… Daar hij geen woorden kon vinden om tegen Damiaan te zeggen, wendde de bisschop zich tot de melaatsen, die hen rondom stonden aan te gapen. ‘Tot nu toe, mijn kinderen,’ zei hij in hun taal, ‘zijt ge verlaten en onverzorgd geweest. Maar dat zal niet langer zo zijn. Ik heb u iemand gebracht, die een vader voor u zal wezen, en die u zo liefheeft, dat hij voor uw welzijn en ter wille van uw onsterfelijke zielen, niet aarzelt om één van de uwen te worden, om met u te leven en te sterven’”.
En zo is geschied. De bisschop vertrok en Damiaan begon aan zijn grootse taak. Hij inspireert nog steeds vele mensen. Moge hij ook ons inspireren om te doen wat moet gedaan worden ‘voor het welzijn van de mensen en ter wille van hun onsterfelijke zielen’.
Heilige Pater Damiaan, grootste Belg, bid voor ons.

Pastor Benno.

© archief Paters Picpussen

De liefste moeder van de hele wereld.

Gisteren vielen moederdag en roepingenzondag samen. Ik vond dat een uiterst geslaagd huwelijk. Want is zijn moeder en vader zijn ook roeping?
Niemand van ons heeft God ooit gezien. Je hebt mensen nodig die naar God verwijzen, die jou op het spoor zetten om God te ontdekken. Je hebt er een leven lang de tijd voor nodig om God in al zijn volheid te ontdekken en daarom heb je mensen nodig die doordrongen zijn van God. Die in woord en daad jou laten voelen wie God is. Geen kwestie van opvoeden maar van voorleven en doorleven. Zoals iemand die er altijd is, die je nooit in de steek laat, die het goede in jou naar boven haalt. Dat is wat mensen die door God geroepen zijn doen: priesters, religieuzen, diakens, pastoraal werkers en... moeders en vaders.
Wie een goede moeder (en vader) heeft krijgt een voorsmaakje van wie God is.
Toen in kind was waren er momenten waarop ik bij mezelf zei: "ik blijf mijn hele leven bij mijn moeder" en ik meende het. Niemand op aarde zag ik op dat moment liever dan mijn moeder. Ik kon mij geen leven voorstellen zonder haar. Zij was als God voor mij. Het leven leert dat er nog andere vormen van liefde zijn maar dat plaatsje in mijn hart is ze altijd blijven behouden. En stiekem hoop ik dat er in het leven van mijn kinderen ook zo'n momentje is geweest waarop ze mij de 'liefste moeder van de hele wereld' hebben gevonden. Mijn grootste wens is dat ik die liefde ook heb kunnen doorgeven zodat zij het ook aan hun kinderen kunnen laten voelen. Zolang die liefde gevoeld wordt zullen mensen op zoek blijven gaan naar God. Bij Hem alleen is de volmaakte liefde. Hij alleen kan ons allen omarmen. Zonder God is ons leven niet voltooid.

Pastor Mariette

© Pixabay

Stilstaan bij het evangelie

4de Paaszondag - Johannes 10,27-30

‘Ik geef eeuwig leven aan mijn schapen.’

Bij het lezen van een evangelietekst over de Goede Herder komt er vaak een beeld op uit mijn kinderjaren. Het grootste deel van de huizen en appartementsgebouwen stonden er toen nog niet.
En een herder ging er rond met zijn schapen. Hij leidde zijn kleine kudde naar waar het goed grazen was.
Het beeld van Jezus als de Goede Herder is een eeuwenoud beeld. Vaak draagt Jezus een lam op zijn schouders. Want Hij gaat ook op zoek naar het verloren schaap, zo lezen we in een ander evangelie.
‘Mijn schapen luisteren naar mijn stem; Ik ken ze en ze volgen Mij. (Joh.10,27)
Johannes benadrukt de grote verbondenheid tussen Jezus en de schapen, degenen die in Hem geloven. En door Jezus zijn ze ook verbonden met de Vader want Jezus en de Vader zijn één.
Door Jezus komen we tot de Vader!

Pastor Chris

Als je in Mij gelooft
en als je probeert te leven
met het hart van Jezus
zul je nooit verloren gaan
– zegt God.
Zelfs wanneer je sterft,
dan nog zul je leven vinden,
eeuwig leven,
omdat jij en Ik één zijn geworden
en van elkaar zijn gaan houden.
Liefde sterft immers niet
maar maakt je mooi,
nu reeds, vandaag,
én morgen,
wanneer je Mij zult zien
van aangezicht tot aangezicht,
en wanneer mijn leven
jouw leven is geworden:
bron van tederheid en vrede.

Erwin Roosen

© Pixabay

The vicar of Dibley

Ik weet niet of je de TV-serie The vicar of Dibley kent. Deze BBC-serie werd wereldwijd uitgezonden van 1994 tot 2013. Hoofdrolspeelster is de Britse actrice Dawn French. Deze komische serie speelt zich af in een fictief klein dorpje in Oxfordshire genaamd Dibley. Daar is voor het eerst een vrouwelijke predikant benoemd nadat in 1992 in de Anglicaanse Kerk voor het eerst vrouwen tot dit ambt werden toegelaten. En dit zorgt voor heel wat verwikkelingen, want niet iedereen in het dorp is klaar voor een vrouwelijke pastor! De meest memorabele momenten in de serie vind ik de samenkomsten van de ‘pastorale ploeg’ waar beslissingen genomen worden over het dagelijkse reilen en zeilen van de gemeenschap. Vaak leidt dit tot dolkomische situaties. Voor wie de serie niet kent: op Youtube zijn tal van fragmenten terug te vinden. Voor de reeks werd ook een eigen lied gecomponeerd waarmee elke aflevering begint en eindigt. Hiervoor werd de componist Howard Goodall aangesproken, die ook muziek schreef voor series als Mr. Bean en Blackadder. Omwille van zijn verdiensten op muzikaal vlak werd hij trouwens in 2011 benoemd tot ‘Commander of the Order of the Britisch Empire’. Voor de muziek voor ‘the Vicar of Dibley’ koos Goodall psalm 23 als tekst, en dit werd één van de bekendste TV-tunes aller tijden. Bleek trouwens dat deze muziek ook als zelfstandig lied uiterst populair was, en tot op de dag van vandaag wordt het nog door tal van koren op concerten en in erediensten gezongen (enkele jaren geleden trouwens ook tijdens een TV-mis in onze eigenste Sint-Jozefkerk in Evere). Ik kon het dan ook niet laten om dit lied vandaag in deze blog te presenteren, precies ook omdat het dit weekend de zondag van de Goede Herder is, juist het thema van psalm 23. Elke vierde paaszondag wordt immers een fragment uit Johannes 10 gelezen waarin Jezus zich vergelijkt met een herder. Het is een troost en een kracht te mogen ervaren dat God zorg voor ons draagt, dat hij ons nooit in de steek laat, dat hij om ons bekommerd is, zozeer als een herder voor zijn schapen bekommerd is. Mocht dit lied ons helpen om dit besef met nog meer sterkte in ons hart te laten neerdalen. Dit mogen beseffen kan een diepe vrede in ons hart doen ontstaan. Die vrede wens ik je van harte toe.

The Lord is my shepherd
I shall not want,
He maketh me to lie down in green pastures,
He leadeth me beside the still waters.

Yea though I walk through the valley of the shadow of death
I will fear no evil,
For you are with me,
You will comfort me.

Surely goodness and mercy,
Shall follow me all the days of my life,
And I will dwell in the house of the Lord forever.

(De Heer is mijn herder,
Het ontbreekt mij aan niets.
Hij laat mij rusten in groene weiden
En voert mij naar vredig water.

Al gaat mijn weg door een donker dal,
Ik vrees geen gevaar,
Want U bent bij mij,
U zal mij moed geven.

Geluk en genade volgen mij alle dagen van mijn leven,
Ik verblijf in het huis van de Heer tot in lengte van dagen.)

Pastor Gino

Rust

Rust, een vorm van luxe (BZN-kalender mei 2022)

De voorbije weken waren drukke maar ook intense weken! Er zijn inderdaad weken dat veel taken bij mekaar komen, niet altijd omdat ze zo gepland zijn maar soms door onvoorziene omstandigheden. Met als gevolg dat, bij mij toch, huishoudelijke taken op de achtergrond geraken. Maar op de achtergrond betekent niet dat ze verdwijnen.
En dan rijst de vraag: wat nu eerst? Rust of de (uitgestelde) lenteschoonmaak?
Ik vind het antwoord best moeilijk. Inspiratie voor een antwoord vond ik bij een gebed van Katie Velghe in de gebedskalender van Halewijn: ‘Een kleine liturgie voor de grote schoonmaak’.
Zij schrijft ondermeer: ‘Ik zit op mijn knieën, daar zie ik wat beter dat Rijk van U, dat ondersteboven binnenstebuiten Rijk van U.’ Een uitdagende manier om er toch maar aan te beginnen, aan die lenteschoonmaak, letterlijk en figuurlijk!
En dan genieten van de luxe van rust! Met of zonder hangmat, dat is de vraag!

Pastor Chris

© Pixabay

Zij oogsten in vreugde

Ons geloof geeft troost. Er is geen lijden zo groot, of God wil ons nabij komen. Er is geen uitzichtloosheid zo duister, of God liefde wil ons aanraken. Daarom komt Jezus kruisdood zo uitdrukkelijk ter sprake komt - of ook, om het met een beeld in de sfeer van de Lenneke Mare bedevaart te zetten - dat Onze Lieve Vrouw in beeld komt met zeven dolken in haar hart - onze Lieve Vrouw van smarten of de zeven zorgen van Maria: het maakt duidelijk hoezeer God in onze moeilijkste uren aan onze kant komt staan, zozeer dat Hij dat lijden zelf ook opneemt.
Maar de keerzijde daarvan is dat ons geloof vooral over droevige zaken lijkt te gaan. Gaat het niet erg vaak over lijden, weze het dan dat het overwonnen wordt? Wat dolorisme is ons niet altijd vreemd. Maar waar is de blijdschap? Waar is de vreugde? Die is namelijk ook overvloedig in het evangelie aanwezig: 'Dit alles zeg ik u opdat mijn vreugde in u moge zijn en uw vreugde volkomen mogen worden!', zegt Jezus over zijn boodschap. Volkomen vreugde, stel je dat even voor! Soms lijken we vooral sterk in het verbergen van de vreugde. Zou het ook niet denkbaar zijn om in zeven episodes de vreugde van Maria te bemediteren? Als Christenen zeggen dat hun Messias uit de doden is verrezen, stelde de filosoof Nietsche, hoe komt het dan dat zij niet vreugdevoller zijn? Hij heeft een punt... Waar is onze vreugde? Wie zaaien in droefheid, zegt de psalmist, zij oogsten in vreugde! Of alleen al maar onze humor? Ik was erdoor getroffen dat iemand in een synodaal gesprek droomde van een blijere kerk... Misschien behoort ook dat wel tot de vruchten van de Geest, waar we op weg naar Pinksteren naar uitzien...
Ik herlees even wat ik hier geschreven ben en vind het eigenlijk niet goed... veel te serieus!

Tony, pastor

© Pixabay

Filippus en Jakobus

Vandaag, 3 mei, viert de Kerk het feest van twee getuigen van Jezus’ verrijzenis: de apostelen Filippus en Jakobus.
In de eerste lezing van dit feest (1 Kor 15, 1-8) wordt Jakobus ook expliciet vermeld als één van de personen die de verrezen Jezus ervaren hebben: “vervolgens is Christus verschenen aan Jakobus, daarna aan alle apostelen”. Hij zou later de leider van de christengemeenschap in Jeruzalem geworden zijn. Jakobus is mogelijk ook de auteur van de ‘brief van Jakobus’ in het Nieuwe Testament, waarin de nadruk wordt gelegd op een concreet geloof, dat zich uit in daden: “wat heeft het voor zin als iemand zegt te geloven, maar hij handelt er niet naar? … Zoals het lichaam dood is zonder geest, zo is ook geloof zonder daden dood” (Jak 2, 14-26).
In het evangelie van dit feest (Joh 14, 6-14) wordt gesproken over Filippus. Hij komt trouwens meerdere keren voor in het evangelie van Johannes. Hier is hij het die aan Jezus zegt tijdens het Laatste Avondmaal: “Heer, toon ons de Vader, dat is ons genoeg”. Waarop Jezus antwoordt: “Ik ben al zo lang bij u, en gij kent Mij nog niet, Filippus? Wie Mij ziet, ziet de Vader”. Straffe taal, waarmee ons duidelijk gemaakt wordt: Jezus doet ons de Vader kennen. Wat we van God weten, weten we door Jezus. Hij ‘openbaart’ ons de Vader. Als we naar Jezus zien en Hem leren kennen, kennen we de Vader, weten we hoe God is.
In de ‘Handelingen van de apostelen’ (8, 26-40) komt Filippus ook voor. Daar verkondigt Hij de verrezen Jezus aan een Ethiopisch hoveling die op reis is en doopt hem.
Filippus en Jakobus, twee getuigen van Jezus’ verrijzenis. Zij roepen ons op zelf ook getuigen van de verrijzenis te zijn, paasmensen, mensen die leven brengen.

Pastor Benno.

Rembrandt, de doop van de kamerling,
Utrecht, Catharijneconvent

Slechts één minuutje

Bij grote gebeurtenissen of feesten begint de herdenking bij de vigilie, op de vooravond.
Wij zijn met de pastorale eenheid op bedevaart gegaan op de vooravond van één mei: de Lenneke Mare bedevaart. Anders dan de naam het doet vermoeden, een Maria bedevaart. Daar leest u binnenkort meer over in Kerk en leven en op de website. Op de Lenneke Mare bedevaart wordt stil gestaan bij de zeven smarten van Maria. In een jaar waar het leed zo dichtbij is kan Maria voor ons zeker een voorbeeld zijn.
Zelf kon ik er jammer genoeg niet bij zijn. Met enkele Godly Play vertellers waren we samen rond het Godly Play verhaal van Maria. Zo werden verschillende vertellers voorbereid om in scholen, parochies en woonzorgcentra, Maria dichterbij te brengen.
Het was een intens gebeuren waar we stil stonden bij de personen in ons leven die zijn zoals Maria. Mensen die ons verwijzen naar Jezus, die ons op weg zetten naar Jezus, die ons leren om, net zoals Maria, op alle momenten van het leven bij Jezus te vertoeven. Maria was bij Jezus op de mooie, maar ook op de moeilijke momenten van Jezus'leven. Laten wij in deze meimaand ook heel dicht bij Jezus gaan staan, naar ons grote voorbeeld "Maria".
Ik wens het u toe dat u tijdens deze Mariamaand de tijd neemt om Maria lof te brengen en te eren met het gebed dat wij allicht allemaal van kleinsaf geleerd hebben. Het vraagt slechts één minuutje.

Wees gegroet, Maria, vol van genade,
de Heer is met U.
Gezegend zijt Gij boven alle vrouwen
en gezegend is de vrucht van uw lichaam, Jezus.
Heilige Maria, moeder Gods,
bid voor ons, arme zondaars,
nu en in het uur van onze dood. Amen.

Pastor Mariette