Even stilstaan bij het Evangelie

Zondag 28 februari : Tweede zondag van de veertigdagentijd - B (Marcus 9,2-10)

Op de tweede zondag van de veertigdagentijd lezen we altijd het evangelie van de ‘gedaanteverandering’ van Jezus. Drie apostelen hebben een bijzondere ervaring met Jezus. Ze krijgen meer inzicht in wie Hij eigenlijk is. We lezen dit evangelie in het begin van de Vasten. Het is al een aankondiging of een voorsmaak van Pasen: Jezus, die geleden heeft en gestorven is, is verrezen. Het evangelie van de gedaanteverandering is een voorafbeelding van de heerlijkheid van de verrezen Christus. We krijgen een bemoediging voor onderweg. En ook een reisbeschrijving. Want we vernemen van Godswege: “Dit is mijn Zoon, de Welbeminde, luistert naar Hem”. Luisteren naar Jezus. Dat is wat christenen proberen te doen. Elke dag van hun leven, maar nog intenser in de veertigdagentijd. Luisteren is meer dan ‘horen’. Het is je richten op degene die spreekt en aandacht voor hem hebben. In het Vlaams betekent luisteren ook: ‘gehoorzamen’. Die twee betekenissen horen ook bij ‘luisteren naar Jezus’. Het is je op Hem richten, voor Hem openstaan, aandacht voor Hem hebben, maar het is ook: doen wat Hij vraagt.
In deze coronatijd kunnen we nog niet naar de kerk komen om te ‘luisteren’ naar de lezingen uit de Bijbel en de verkondiging. Maar we kunnen wel ‘luisteren naar Jezus’: ons leven op Hem richten en proberen te doen wat Hij vraagt. En we kunnen ook naar Hem luisteren door zelf te lezen in de Bijbel of de lezingen van de zondag door te nemen, gebruik makend van alle mogelijkheden die onze Pastorale Eenheid, het parochieblad en de kerkelijke media ons in deze tijd aanbieden. Mogelijkheden te over dus om te luisteren naar Jezus. Misschien in deze coronatijd nog meer dan vroeger.

Pastor Benno

De gedaanteverandering of transfiguratie van Christus

Dimitris Vetsikas via Pixabay

Een tegengif voor alles wat lelijk is

Ik weet niet of jij een Klara-luisteraar bent, maar zelfs als je dat niet bent, zal het je ongetwijfeld niet ontgaan zijn dat vorig weekend de jaarlijkse ‘Klara-top-100’ werd uitgezonden. Gedurende twee dagen mogen we dan luisteren naar de honderd beste klassieke nummers door de luisteraars zelf samengesteld. En altijd is het spannend om dan de zondag rond kwart voor 6 ’s avonds te vernemen wie de nummer één is geworden. De laatste jaren was dit meestal het ‘Stabat Mater’ van Pergolesi, en dit in hoge concurrentie met het ‘Erbarme Dich’ uit de Mattheuspassie van Bach. Als grote Bach-liefhebber supporter ik altijd voor het 'Erbarme Dich'. Ik heb het nummer nu wellicht al honderden keren beluisterd, maar nog steeds krijg ik er telkens opnieuw kippenvel van, en dit al vanaf de eerste noten. Ik was dan ook heel blij dat er maar liefst twaalf van de honderd nummers in de Klara top 100 van Bach zijn, en dat het ‘Erbarme Dich’ op nummer twee staat, dus nog voor het ‘Stabat Mater’. Maar dit jaar kregen we een nieuwe nummer één, meer bepaald ‘Spiegel im Spiegel’ van Arvo Pärt. Het stond bijna in de sterren geschreven dat dit ooit de nummer één zou bereiken. De muziek van Pärt is tegenwoordig immers enorm populair. Sommigen betreuren het dat Pärt geniale reuzen als Bach of Pergolesi van de troon kan stoten. Er is de afgelopen week dan ook in de media reeds heel wat reactie gekomen op deze nieuwe nummer één. Sommigen vinden de muziek van Pärt immers veel te simpel, veel te veel op het innerlijke gericht, te sentimenteel, te simplistisch, te veel ‘behangmuziek’. Vraag is of dit wel terecht is. Want ook al is deze muziek op het eerste zicht heel eenvoudig, ze is toch heel strak van constructie. Zo ook ‘Spiegel im Spiegel’. Het is een stuk uit 1978, door Pärt geschreven na een lange periode van bezinning waarin hij zich verdiepte in de Gregoriaanse muziek en zich bekeerde tot de Orthodoxe Kerk. Het stuk is geschreven in de voor Pärt bekende ‘tintinnabuli-stijl’. Een ‘tintinnabulum’ is een klokje, en in de muziek van ‘Spiegel im Spiegel’ weerklinkt dit klokje in de voortdurende drieklank van de piano, terwijl de viool daar bovenuit meandert in lange tonen. De titel van het werk verwijst naar het fenomeen wanneer je kijkt in twee spiegels die tegenover elkaar geplaatst zijn. Dan zie je als het ware een reeks spiegelbeelden die eindeloos zijn. En het is precies die eindeloosheid en eeuwigheid die Pärt in dit stuk wil oproepen. Eigenlijk is het dus religieuze muziek, weliswaar minder uitgesproken dan Bach, maar misschien wel ideaal voor de hedendaagse mens. En dat het stuk op nummer één staat is een teken dat we vandaag meer dan ooit nood hebben aan iets dergelijks. En dit niet enkel in coronatijd, want Pärt is al langer populair. Zijn muziek helpt ons om doorheen die eenvoudige schoonheid van klanken een glimp op te vangen van de essentie van het bestaan, van datgene wat er echt toe doet. In die zin is zijn muziek als een icoon, het cirkelt rond een middelpunt en wil in een klankomgeving de luisteraar binnentrekken om in aanraking te komen met dit middelpunt. Is dat niet ten diepste religieus te noemen? In elk geval is de meditatieve muziek van Pärt een tegengif voor alles wat lelijk is, zoals de Nederlandse schrijver en regisseur Paul Hegeman ooit zei. Geniet dus maar met volle teugen van dit tegengif!

Pastor Gino

Knipoog van God

Zoals op elke zondagmorgen hadden we ook vorige zondag om 10 uur het zoomgebed. De eerste lezing uit het boek Genesis over het verbond dat God sloot met Noach na de zondvloed raakt mij altijd opnieuw. En God zei: "Dit is het teken van het Verbond dat Ik instel tussen Mij en u en alle levende wezens die bij u zijn, voor alle geslachten. Ik zet mijn boog in de wolken; die zal het teken zijn van het verbond tussen Mij en de aarde. Een regenboog als teken van Gods verbondenheid met ons! Verbondenheid: een woord dat in deze coronatijd een diepere betekenis heeft gekregen en iets waarnaar we allemaal verlangen.
Ik schreef als in een blog enkele maanden geleden : ‘Mens, erger je niet.’ en vorige week dat ‘niet klagen’ een vastenpuntje was voor mij. Goede voornemens in theorie maar moeilijker altijd in praktijk om te zetten. Zo moest ik het ervaren op een wandeling begin vorige week. De winterprik was wel ten einde maar het zag er allemaal nog kaal uit in de natuur. Ik had verwacht al wat meer van de komende lente te zien. En op wandel ergerde ik mij af en toe aan weggegooide blikjes en mondmaskers. En onverwacht zag ik tussen de nog kale bomen een bosje lichtpaarse krokussen staan. Ik ben er tijdje blijven naar kijken, verwonderd en bewonderend. En ik moest terugdenken aan de woorden van pastor Gino in zijn bezinning tijdens het zoomgebed: ‘God zien, in alles en allen!’ En ik was dankbaar om de knipoog die ik kreeg van God. Nog meer toen de mensen die even later kruiste op mijn wandeling vriendelijk goeiedag knikten.

Pastor Chris

Van winter naar zomer in enkele dagen tijd...

Was het wel een goed idee om vorige week aan de veertigdagentijd te beginnen - als we daar al hadden kunnen voor kiezen? Het is alleszins waar dat we geen vastenpuntjes nodig hebben om ons 'in de woestijn' te wanen, in tegendeel: we hadden al màànden woestijngevoel toen aswoensdag aanbrak... "Zwijg ons daar maar over", hoor ik je al denken. Ja, het duurt lang. De berichtgeving van de pers, met haar schijnbaar uitsluitende voorliefde voor ontmoedigend nieuws, helpt niet echt. Waar ik me aan optrek is vooral dat de vaccins helpen en dat de bejaarden veel minder ziek in de klinieken terecht komen (oef!). Ik zal voorwaar mijn moeder voor het eerst in ruim vier maanden kunnen terugzien! Maar zo spectaculair hoeft het niet te zijn: gisteren ontdekte ik dat er nog steeds een vos mijn tuin bezoekt - er is leven, waar je het niet zou verwachten! En een vroege reiziger, die ik al maanden lang elke dag zie wachten op de eerste bus, beantwoordt sinds enkele dagen mijn groet met een bescheiden hoofdknik...voorwaar een ontmoeting!
Zullen we de veertigdagentijd dan maar laten vallen deze keer, wegens werkelijk niet relevant? Of is het juist het tegenovergestelde: een echte tijd in de woestijn - een echte ballingschap - 'duurt' immers altijd en duurt minstens zo lang tot het onaangenaam wordt. Maar het is niettemin in deze omstandigheid dat het Joodse volk telkens weer opnieuw God heeft gevonden. Als nu de temperatuur op enkele dagen met twintig graden kan stijgen zonder dat we daar iets voor hebben moeten doen, zijn we dan zeker dat we het laatste al hebben gezien?

Tony, pastor.

Positief nieuws: je kan op vele manieren vasten

Vasten is niet alleen niet of minder eten. Het is zelfs niet alleen versoberen op materieel vlak. Dat is natuurlijk ook belangrijk: het met minder doen om te delen met wie het nodig heeft. Maar je kan nog op vele andere manieren vasten: je kan het op vele manieren ‘met minder doen’ om anderen en jezelf gelukkig te maken. Enkele dagen geleden kreeg ik van iemand een mooie tekst in het Engels met suggesties van onze paus Franciscus voor het vasten. Voor hem is vasten ook: jezelf vrij maken van negatieve houdingen om met een positieve ingesteldheid te leven. Daar wordt iedereen gelukkiger van. De raadgevingen van de paus komen uit een toespraak van 2017, maar ze zijn ook vandaag nog even actueel.

Hier komen ze, in vrije vertaling:

• Vast door geen kwetsende woorden te gebruiken en spreek vriendelijke taal.
• Vast door niet triestig te zijn en wees vol dankbaarheid.
• Vast door niet kwaad te worden en wees vol geduld.
• Vast door niet pessimistisch te zijn en wees vol hoop.
• Vast door niet overbezorgd te zijn en heb vertrouwen in God.
• Vast door niet te klagen en streef naar eenvoud.
• Vast door niet gespannen te leven en neem de tijd voor gebed.
• Vast door je niet te laten verbitteren en laat je hart vol vreugde zijn.
• Vast door niet egoïstisch te zijn en voel mee met de anderen.
• Vast door geen wrok te koesteren en zoek naar verzoening.
• Vast in het gebruik van woorden: wees stil en luister

Dat is een heel programma, voor deze vastentijd en een leven lang. Het kan ons helpen om ‘paasmensen’ te worden: mensen die leven brengen.

Pastor Benno.

P. S. Hebt u nog positieve onderwerpen waarover ik mag schrijven? Laat het mij weten. Dank.

Work in progress

Als je dat te lezen krijgt weet je dat je geduld moet hebben. Ze zijn iets aan het opbouwen , hoe het er zal uitzien weet je niet maar het schept wel het verlangen naar het eindresultaat. Dit weekend ben ik begonnen aan een bouwpakket. De foto laat vermoeden dat het niet in één twee drie klaar zal zijn. Zoals alle grotere werken waar je aan begint geldt het motto: 'bezin eer begint'. Dus heb ik mij neergezet het het plan eens goed bekeken voor ik aan de aparte onderdelen begon.
Heb ik je al gezegd wat ik ga bouwen? Ik ga de stad Jeruzalem opbouwen. Zo'n 1000 jaar voor de geboorte van Jezus hebben ze de stad ook opnieuw moeten opbouwen. De Babyloniërs hebben de stadsmuren afgebroken en de tempel in brand gestoken en het merendeel van de mensen gevangen genomen, in ballingschap meegenomen. Toen de mensen van het volk van God na de Babylonische tijd terug naar huis mochten keren bouwden ze de stadsmuren en de tempel weer op.
Zijn wij momenteel ook niet zo'n beetje in ballingschap? We zijn weliswaar thuis maar we doen niet wat we willen, we gaan niet waar we willen, we ontmoeten niet wie we willen,... Het verhaal van de ballingschap leert ons wel dat er ooit een einde aan komt. Zullen wij dan klaar zijn om ons leven opnieuw op te bouwen? Misschien anders dan vroeger? Hebben we iets geleerd uit onze ballingschap? Nu is het de ideale tijd om daar even bij stil te staan.
Is de veertigdagentijd ook niet zo iets? We willen de oude 'ik' achter ons laten om te groeien naar een betere versie van onszelf. Paasmensen worden! Daarvoor hebben we nu veertig dagen de tijd. En Jezus heeft ons voorgedaan hoe we dat het best doen: tijd maken om stil te vallen, versoberen en bidden. Het hoeft vandaag niet allemaal gedaan te zijn, je hebt veertig dagen de tijd. Work in progress...
O ja, mijn stad begint al contouren te krijgen. Een ideaal werkje om stil te vallen.

Pastor Mariette

Even stilstaan bij het zondagsevangelie

 Zondag 21 februari : Eerste zondag van de veertigdagentijd - B  (Marcus 1,12-15)

We zijn weer begonnen aan de veertigdagentijd. In bijzondere omstandigheden. Misschien denken we terug aan vorig jaar. Toen zijn we in min of meer normale omstandigheden de vastentijd ingegaan, toen konden we nog samenkomen voor de viering van aswoensdag en voor de vieringen van de eerste zondagen. En plots was het gedaan. Lockdown. Nu zijn we bijna een jaar later. We horen of lezen het evangelie van de beproevingen van Jezus in de woestijn, dit jaar zoals Marcus die bondig beschrijft. Andere jaren worden we opgeroepen om van de veertigdagentijd ook een beetje een ‘woestijntijd’ te maken: een tijd om terug te keren naar wat essentieel is in ons leven en ons christen-zijn. Maar dit jaar hebben we eigenlijk al een woestijntijd van een heel jaar achter de rug, met een ‘halfvastenperiode’ in de zomermaanden. De woestijntijd begint te wegen. Heel wat mensen beginnen te ‘morren’, zoals eertijds de Israëlieten in de woestijn. Wij christenen hebben hier een taak. Wij weten dat we op weg zijn naar Pasen, naar nieuw leven. Het Rijk Gods groeit. Wij zijn geroepen om de moed erin te houden, omdat er Iemand is die ons moed geeft, die ons verzekert dat er toekomst is. Hij gaat met ons mee door de woestijn. Hij geeft ons kracht om anderen te bemoedigen, om te proberen een positieve inbreng te hebben in onze samenleving in deze ingewikkelde situatie.
Positief zijn, de moed erin houden, anderen moed geven… zou dat iets te maken hebben met de bekering waartoe Jezus ons oproept in het evangelie van deze zondag? Je bekeren, je keren naar God en je medemens, een positieve houding aannemen, het positieve zien en verspreiden… het kan altijd weer. In elke woestijntijd.

Pastor Benno

Neonbrand - (C) unsplash

Veertigdagentijd: vanuit het diepste tot het hoogste

Eergisteren, op Aswoensdag, zijn we de Veertigdagentijd ingegaan. Met het uitstrooien van de as op ons hoofd hebben we een teken van boete gesteld. Veertigdagentijd wordt trouwens naast vastentijd ook soms wel boetetijd genoemd. Maar boete waarvoor eigenlijk? Zijn we dan echt zo slecht? Zijn we zo verkeerd bezig? Wellicht valt het wel nogal mee voor de meesten onder ons. Maar hoe je het ook draait of keert, feit is wel dat we slechts mensen zijn, en dat we onze weg gaan met vallen en opstaan. Dit ten volle mogen en durven beseffen, daar dient de Veertigdagentijd voor. Onze kleinheid durven onder ogen zien. Dat is trouwens ook wat we te horen krijgen op Aswoensdag: ‘besef dat je slechts stof bent’. En dit niet om ons de grond in te duwen, maar om ons te helpen met een realistische blik naar ons leven te kijken. Want slechts wie klein durft te zijn, die kan open komen voor de onmetelijke liefde en barmhartigheid van God. Zich durven klein te weten, om ten volle op God te kunnen vertrouwen. Daarom zouden we beter deze Veertigdagentijd omdopen tot ‘Vertrouwenstijd’, een periode om te groeien in Godsvertrouwen. Dat horen we trouwens ook in psalm 51, een typische boetepsalm, maar vooral ook een psalm van vertrouwen. De psalmist vraagt God om zich over zijn kleinheid en zijn falen te ontfermen, en hij kan dit juist doen omdat hij vertrouwt op Gods onmetelijke barmhartigheid. Het vertrouwen krijgt in de psalm de bovenhand op de boete. Iemand die dit helemaal begrepen heeft is Gregorio Allegri. Hij werd geboren in 1582 en was als componist verbonden aan de Sixtijnse kapel tot aan zijn dood in 1652. Hij is onsterfelijk geworden door zijn compositie ‘Miserere’, een muzikale zetting op de tekst van psalm 51. Dat het vooral om Gods barmhartigheid gaat merk je bijvoorbeeld aan het feit dat de ‘misericordia’ van God muzikaal veel meer opsmuk krijgt dan het ‘miserere mei’ van de bidder. Allegri is niet de enige die deze psalm op muziek heeft gezet, ook bijvoorbeeld Orlandus Lassus en recenter Arvo Pärt hebben dit gedaan, maar Allegri slaagt er het best in om onze gevoelens aan te spreken en de thematiek van deze psalm recht in het hart te doen neerdalen, en dit reeds vanaf de eerste noten. Het unieke van dit stuk zit hem ook in de extreem hoge do (ook al stond deze niet in de oorspronkelijke compositie van Allegri, maar is er via omwegen ingeslopen), waardoor de gelovige als het ware juist vanuit zijn kleinheid recht tot bij God in de hemel kan reiken. Vanuit het diepste reikt hij dus tot het hoogste. En dat is precies wat de Veertigdagentijd inhoudt: erkennen dat ik klein ben, maar dit besef brengt mij juist tot bij God. Geniet maar van dit prachtige stukje muziek, hier gezongen door Tenebrae onder leiding van Nigel Short. En ik ben benieuwd of Allegri’s Miserere dit weekend opnieuw bij de eerste 10 zal eindigen in de Klara top 100…

Pastor Gino

In de file

Ik dacht hieraan toen de kapperszaken terug mochten opengaan: dit wordt in de file staan. Maar het maken van een afspraak viel mee. Ik ben er blij om want eigenlijk vind ik het niet zo leuk om in de file te staan. Heb je ook de indruk dat je in de supermarkt steevast de verkeerde rij kiest? Of sta je voor je werk regelmatig in de file? … Als gepensioneerde in coronatijd sta ik niet zo vaak meer in de file. De vergaderingen verlopen via zoom; ik ben geen winkelfanaat en doe dat dus alleen als het nodig is en op minder drukke uren. File kan ik nog wel tegenkomen in mijn buurt wanneer de Europese school haar dag begint en eindigt.
Maar één van mijn vastenpuntjes is ‘niet klagen’! Daar hoort ook een positieve kijk op de file bij, om het zo te zeggen. Dus kijk ik ook uit naar andere files dan de gebruikelijke. Bijvoorbeeld naar de vogels die op zomerse dagen in de rij stonden om te kunnen genieten van het vogelbadje. Naar de eksters en de kraaien die in de bomen wachten tot er iets overblijft van de hondensnoepjes. Of naar het laten voorgaan van iemand die moeilijker te been is. Er zijn zoveel positieve files als je aandachtig kijkt.
Ik wens ieder van jullie en ook mezelf een vastentijd toe waarin we, meer dan anders misschien, mensen mogen nabij zijn en God ontmoeten. Daarvoor zullen we nooit in de file staan!

Pastor Chris

Vastenpuntje of lichtpuntje?

De veertigdagentijd is opnieuw begonnen - het is de tweede keer in deze pandemie dat we deze voorbereidingstijd op Pasen beleven. Hoe zullen we deze periode ditmaal vorm geven? De vraag naar "vastenpuntjes" wordt al langere tijd niet meer publiek gesteld - het wordt aan ieders persoonlijke oordeel overgelaten welke accenten hij of zij wil leggen; globaal wordt alleen de lijn getrokken dat het een tijd van versobering is om terug te keren naar de kern, God zelf. Maar ik stel me wel eens de vraag wat we vandaag als vastenpuntjes naar voor zouden schuiven als we dat toch zouden doen: met een zekere onderbreking zitten we al een jaar met versobering, "verstervingen" - zoals men dat vroeger noemde - moet het dan nu nog soberder dan vorige maanden, strenger dan streng zeg maar...?
Er zijn dagen dat ik dit hele jaar van strijd tegen het virus beleef als één grote "veertigdagentijd" - één grote tocht van verinnerlijking, waarin we zoeken naar diepte en houvast. Dat we nu opnieuw méér dan een seizoen lang geen Eucharistie kunnen vieren - en dus ook op dat punt moeten vasten! - lijkt dat nog te versterken. Was onze geloofsbeleving hier of daar misschien louter routine geworden, dreef het verder op traditie en gewoonte, maar waren we God zelf uit het oog verloren? Waar is Hij vandaag en wat heeft Hij ons vandaag te zeggen? Laten we ons niet vergissen: ook in de bijbelse tijden (maar ook in de geschiedenis van de kerk) zijn er vaak periodes geweest van meerdere (vele!) jaren na elkaar van schijnbare duisternis op het vlak van het geloof. Achteraf heeft men daarvan ervaren dat het kansen waren. Denk daarbij aan de tijd van de ballingschap - maar evengoed aan de tocht door de woestijn: onze veertigdagentijd is gemaakt naar het model van veertig... jaar (!) in de woestijn...
Hoe zullen we deze nieuwe veertigdagen concreet beleven? Is er iets wat we deze zes weken voor Pasen dan toch wat extra kunnen doen? Geen chocolade, geen televisie, geen alcohol...? Als we eens gewoon probeerden op zoek te gaan naar optimisme, als we eens probeerden om in ons hoofd een knop om te draaien en in de situaties die we meemaken juist goede kansen proberen te zien... en wie weet, daar zelfs 'Dank!' voor zeggen... Het zal ons ongetwijfeld ook dichter bij God brengen! Ik wens u een mooie start van deze tijd van zoeken... en vinden!

Tony, pastor

Positief nieuws: vandaag is het vastenavond

Vastenavond is de avond vóór de Vasten, de avond vóór aswoensdag dus. In het Frans heet deze dag: ‘Mardi gras’, vette dinsdag. Op deze dag haalden in vroegere tijden de mensen hun voorraadkast leeg om al het lekkers op te eten, alvorens ze aan de vasten begonnen. In die voorraadkasten bevond zich doorgaans meel, eieren en melk. Dat zijn juist de benodigdheden waarmee je pannenkoeken of wafels kunt bakken. Vandaar de gewoonte om pannenkoeken of wafels te eten op vastenavond. Ik herinner me dat er bij ons thuis nogal eens wafels werden gebakken. We maakten er dan een gezellige avond van, met gezelschapsspelletjes en zo. Maar ik kom uit een streek waar vastenavond rustig werd gevierd.
In de’carnavalstreken’ zoals Aalst, Limburg, het Rijnland… gaat het er normalerwijze heel anders aan toe. Daar begint men al op de zondag tevoren. Vastenavond is het hoogtepunt en het slot van de carnavalsstoet en de carnavalsviering. In deze coronatijden kunnen die uiteraard niet doorgaan, Dat is allicht erg voor de mensen die andere jaren zulke carnavalsvieringen meemaken. Je moet echt uit zo’n streek komen en ermee opgegroeid zijn om hun teleurstelling te begrijpen.
Blijft het alternatief van de pannenkoeken of de wafels. En van de gezellige avond in onze bubbel. Of alleen: wees ook lief voor jezelf. Het is belangrijk, dunkt me, dat we in deze rare tijden – en daarbuiten- momenten van ontspanning en gezelligheid inbouwen, die ons leven mee ritmeren.
Vastenavond is zo’n moment. Morgen, op aswoensdag begint een nieuwe etappe. Niet dat we het in de vasten ongezellig moeten maken, integendeel. De vasten kan juist een tijd zijn van meer aandacht voor elkaar. Maar het is zinvol om de ene periode in ons levensjaar een beetje feestelijk af te sluiten, om vol goede moed aan een nieuwe periode te beginnen, een nieuwe stap te zetten. En dat is wel de bedoeling van de veertigdagentijd.
Dus wens ik u een fijne vastenavond en een vernieuwende vastentijd toe.

Pastor Benno.

Als u positief nieuws hebt, waarover ik mag schrijven: laat het mij gerust weten! Dank.

Vastenavond, door Pieter van der Heyden
(C)commons.wikimedia.org 

Liefde is... elkaar de voeten laten wassen.

Wat een mooie zondag, na een week binnen zitten ben ik de auto ingestapt met als reisdoel Retie. Weet je, in een tijd zoals deze heb je dingen nodig waar je kan naar uitkijken. Het uitkijken naar iets maakt het wachten op betere tijden draaglijker. Waar ik al een tijdje naar uitkeek was een nieuw Godly Play verhaal. Ik moest de rit al een paar keer uitstellen, maar dit maakte het verlangen alleen maar groter. Samen met een collega verteller zijn we coronaproof (met mondmasker) naar de Kempen gereden. Een mooi zonnetje, de velden bedekt met sneeuw, het was zalig om te rijden. Onderweg deelden we met elkaar onze ervaringen van de laatste maanden, de vreugdes, de verlangens, de vertelmomenten, het zoeken naar materiaal... Het was een gezellige babbel die mij energie gaf. Ter plaatse aangekomen werden we warm onthaald in de mooie Godly Play ruimte in het parochiaal centrum. Toen de blikken van ons drie elkaar kruisten wisten we van elkaar wat we voelden. Het voelde als thuis komen. Het delen van eenzelfde passie geeft zo'n kracht dat je het gevoel hebt 'het is goed dat wij hier samen zijn'. Het gevoel van: 'er is iets of liever Iemand die ons graag ziet'. Weten/voelen dat iemand je graag ziet is de motor die alles draaiende houdt. Het geeft je een boost, je hebt het gevoel dat je weer alles aan kan.
In het terugrijden dacht ik aan Jezus op het laatste avondmaal. Hoe Hij aan zijn leerlingen heeft getoond hoe graag Hij hen zag. Zijn leerlingen de voeten wassen... alsof Hij hen nog eens uitdrukkelijk wilde laten voelen dat Hij hen graag zag, voor de moeilijke en onbekende periode die hen te wachten stond. Zijn liefde heeft hen erdoor geholpen en hen de kracht gegeven om die moeilijk tijd door te komen.
Vandaag heeft Hij mij laten voelen dat ik het nog aankan, dat ik nog de draagkracht heb om verder te gaan. Het komt ooit wel allemaal weer goed. Die boodschap wil ik jou vandaag meegeven.

Pastor Mariette

Even stilstaan bij het evangelie

 Zondag 14 februari : Zesde zondag door het jaar - B   (Marcus 1,40-45)  

Een melaatse komt bij Jezus. Melaatsen leefden aan de rand van de samenleving. Wegens het besmettingsgevaar moesten zij afstand houden van iedereen. Toch waagt de man het om tot bij Jezus te komen en vraagt Hem: “Als Gij wilt kunt Gij mij reinigen”. Dan vertelt het evangelie verder: door medelijden bewogen stak Jezus de hand uit, raakte de melaatse aan en sprak tot hem: Ik wil, word rein”. Jezus doet iets wat eigenlijk niet mag en wat gevaarlijk is: hij raakt de melaatse aan. Maar die aanraking, dat contact, is genezend. En nu kan de man zijn plaats in de samenleving terug innemen.

We kennen allemaal wel ‘mensen van de rand’: mensen die er niet bij horen, mensen die scheef bekeken worden, mensen die wat raar zijn, mensen die niet interessant zijn of ronduit vervelend, mensen die op afstand van de groep worden gehouden. We kunnen het groepsspelletje meespelen en die mensen uit de weg gaan. Of we kunnen doen zoals Jezus: hen doen voelen dat ze ook bij de gemeenschap horen. In deze covid-tijden hoeven we hen niet letterlijk aan te raken en de hand te reiken, maar we kunnen het wel figuurlijk: we kunnen hen doen voelen dat ze niet alleen zijn. Misschien kunnen we eens nagaan wie in onze omgeving nood aan toenadering heeft…. Zo kunnen ook wij genezing brengen in deze moeilijke tijd.

Pastor Benno 

Genezing van een melaats
Museum Catharijneconvent
via wikimedia commons

Een kus van God met Valentijn

Dit weekend is het Valentijn. Je kan er echt niet naast kijken. Etalages in de stad zijn getooid in rode kleuren, overal zijn er hartjes te zien, en de ‘bol.coms’ van deze wereld overstelpen ons met tal van ideeën voor Valentijn-cadeaus. Je zou haast gaan vergeten dat dit feest iets te maken heeft met een heilige. Maar waarom die heilige Valentijn nu precies de patroon van de geliefden is geworden, daar is veel onduidelijkheid over. Het religieuze aspect bij dit feest is dan ook heel ver te zoeken, en het is veeleer een commercieel hoogfeest. Maar misschien klink ik nu misschien wat te cynisch en te kritisch! Want wat kan je er nu tegen hebben dat mensen de liefde vieren? Niets toch? Bovendien heeft het feest van Valentijn als feest van de liefde eigenlijk alles te maken met ons geloof en met God. Ik herinner me nog heel goed dat in mijn kindertijd aan de gevel van de kerk een affiche hing waarop stond ‘God is liefde’. Valentijn heeft dus alles te maken met God! Maar meestal denken we wellicht niet in liefdes-termen als we het over God hebben. Voor velen van ons is God eerder een soort van ‘Big Brother’ die op ons neerkijkt en ons berispt als we verkeerd doen. Nochtans is de Bijbel één groot liefdesboek, en vertelt het ons over een God die ons mensen oneindig graag ziet, en er voortdurend op uit is om die liefde aan ons te tonen. Ook wil Hij niets liever dan door ons mensen bemind te worden. Bijbels hoogtepunt van dit alles is natuurlijk het Hooglied. Heb je dit boek al ooit gelezen? Moet je zeker eens doen! God wordt er niet in vermeld, maar het is een verhaal over een bruidegom en een bruid die smachten naar elkaar. Die liefde staat symbool voor de liefde tussen God en de mens. De heilige Bernardus van Clairvaux (12de eeuw) was zo door dit boek gegrepen dat hij een groot deel van zijn leven heeft gewijd aan het maken van een commentaar op het Hooglied. Vooral de kus was voor Bernardus een mooie metafoor om over Gods liefde te vertellen. Bernardus beschouwde bijvoorbeeld de Heilige Geest als de kus van God aan ons. Mooi toch? En zo zijn er heel wat mystici die het geloof hebben beschreven in onverbloemde liefdes-termen. Een hedendaagse dichter die dit eveneens doet, is Huub Oosterhuis. Eén van de mooiste liederen die hij geschreven heeft is ‘De Heer heeft mij gezien en onverwacht’ (Zingt Jubilate 559). Het is een lied dat we in onze kerken herhaaldelijk zingen, zonder echter nog vaak stil te staan bij de krachtige liefdestaal die in dit lied schuilt. Het is een lied dat bezingt hoezeer liefde een mens kan optillen, ook dus de liefde van en tot God. Luister en zing maar mee met dit prachtige lied in deze Valentijns-periode, en laat je kussen door God!

Pastor Gino

Kinderpret

In de auto staat de radio meestal op Nostalgie. Een beetje beroepsmisvorming als oud-leerkracht geschiedenis? Wie weet?
Dit winterweer roept ook beelden op van mijn kindertijd. Toen ik de kinderen van de buren in de tuin hoorde spelen, moest ik terugdenken aan de tijd dat mijn broer en ik een sneeuwman maakten. En mekaar bekogelden met sneeuwballen. Onze wijk zag er toen ook heel anders uit want de overkant van ons huis was onbebouwd en het verkeer in de straat was heel beperkt. We hadden dus een ideale helling om te sleeën, zelfs tot op de straat. Uren sneeuwpret hebben we zo beleefd.
Ik vind het dus heel fijn om te zien dat kinderen ook vandaag zo uitbundig kunnen genieten van de sneeuw. Zondag zag ik, terugkomend van het onthaal in de kerk, een groepje ouders staan babbelen. Hun kleine kinderen hadden een plastieken schepje in de hand, zo eentje waarmee je gewoonlijk in het zand speelt. Maar nu diende het om zoveel mogelijk sneeuw door het rioolrooster te krijgen. Ik stond even verwonderd te kijken!
En zo denk ik ook aan de Bijbeltekst waarin wordt gezegd dat we mogen worden als kinderen. Niet dat ik nu direct in de sneeuw ga spelen maar ik hoop dat ik een stukje onbevangenheid en openheid van een kind mag bewaren. Dat ik mag blijven weten en geloven dat ik kind van God ben. Vandaar dat ik getroffen was door de zin waarmee Bénédicte Lemmelijn haar gebed begint: “Lieve Vader, hier ben ik weer. U weet wel wie, uw kleinste kind.”

Pastor Chris

Mijn oma wist dat al!

"De korte maand is gewoonlijk de kwaaie!" was één van de uitspraken van mijn grootmoeder, zoals ik ze door mijn moeder vaak heb horen citeren. "Dooi zonder regen of wind is niet de moeite dat het begint" is een andere. Dat zijn volkswijsheden die zeker niet op alle momenten kloppen, maar alleszins juist dan wel gretig worden geciteerd. Nu het de stenen uit de grond vriest (ook dat is misschien niet helemaal waar, maar we zijn de laatste jaren niet zoveel meer gewoon...) en de gladheid maakt dat ik de fiets aan de haak moet laten hangen en verkleumd de bus opwacht, voelt zo'n oude volkswijsheid als een 'manteltje': het besef dat we nu niets anders meemaken dan zovele generaties voor ons, stelt gerust; het geeft een soort onzichtbare verbondenheid tussen mensen, we staan niet ver van elkaar. Wat meer is, door zo duidelijk te stellen dat het "de korte maand" is, die de kwaaie is, weten we meteen dat het ook voorbij gaat. De blik op het verleden helpt beter in de toekomst kijken. Wat kijken we uit naar een langere maand...
In momenten van uitzichtloosheid is het altijd goed om even achterom te kijken. Vroegere ervaringen helpen om te relativeren wat we vandaag meemaken, hoe erg dat op zichzelf ook moge lijken. De lectuur van de Bijbel kan in dezelfde zin helpen: zou God, die in het verleden altijd al zijn volk gedragen heeft en dan nog in het bijzonder op de momenten waarop het moeilijk ging, zijn mensen nu in de steek laten?
Over Covid zijn er bij mijn weten nog geen volkswijsheden. Wij mogen toch ook iets hebben dat wij aan onze kleinkinderen kunnen doorgeven?

Tony, pastor

Positief nieuws: geluk zit in eenvoudige dingen

Onlangs kreeg ik een mail van een oud-catechist. Hij wilde een positieve ervaring met ons delen. Graag laat ik hem aan het woord. “Mijn vrouw en ik waren op stap in en rond het kasteel van Horst. Wandelen is voor ons meer dan een hobby, het is een stukje van ons leven. Zo hebben we de GR5 van Rotterdam naar Nice gedaan, trektochten in Afrika, op het eiland Réunion… Maar ook België hebben we van noord naar zuid en van west naar oost afgewandeld. In deze coronatijd gaan we uiteraard ook veel op stap. Deze keer dus rond het kasteel van Horst. Aan het einde van de wandeling zag ik op een honderdtal meter van de weg op een heuvel een kapelletje staan met een lindeboom ernaast. Het stond daar temidden van de velden ‘moederziel alleen’ in weer en wind. Ik keek naar binnen door het traliewerk en zag een vijftal kaarsen branden. Ik dacht bij mezelf: wie komt er nu naar zo’n eenzame kapel, ver van de bewoonde wereld? Zijn er dan toch mensen die er iets voor over hebben om hier een kaarsje te komen laten branden? Op dat moment was ik een gelukkig man. Met de ondergaande zon er nog bij kon mijn dag niet meer stuk. En niet te vergeten: de kapel was toegewijd aan Sint-Jozef, een schrijnwerker, een eenvoudige man. Omdat ik huisschilder was van beroep en we dus allebei handarbeiders zijn, voelde ik me thuis bij hem. Misschien was dat wel de reden waarom ik mij zo aangetrokken voelde tot dat eenzame kapelletje”.

Een mooie getuigenis, die ons kan inspireren om in deze coronatijd het geluk te zoeken in eenvoudige dingen… en het te vinden op onverwachte plaatsen.

Pastor Benno.

Hebt u nog positief nieuws of positieve ervaringen waarover ik mag schrijven? Laat het mij weten a.u.b.

Kapel van Sint-Jozef (c) Julien Bossu

Een knipoog

Vorige vrijdag deed ik mee aan een Zoom sessie die de mooie naam had 'Komen Koekeloeren'. De bedoeling was elkaar te ontmoeten en elkaar beter leren kennen zonder dat je daarbij vastgekluisterd zit aan je computerscherm. Het idee op zich trok mij wel aan. We kregen een eerste opdracht: zoek iets wat je in je leven zoveel mogelijk probeert te negeren. En vertel daarbij iets over jezelf. Ik dacht meteen, als ik dat vertel dan laat ik mij niet direct van mijn beste kant zien. Maar ik heb het spel eerlijk gespeeld en nu weet gans de groep dat ik niet graag ruiten kuis...
Als tweede opdracht moest ik in de inkom iets zoeken dat naar mijn geloof verwijst of dat over God vertelt. Gelukkig was dat niet zo'n confronterende opdracht.

Toen ik gisteren in de inkom een schuif open trok viel mijn oog op een rol papier met een strikje er rond. Ik deed het open en het pakte mij. Het waren tekeningen van mijn kleinkinderen. Ik herinner mij de glinstering in hun ogen toen ze die tekening gaven. Een glinstering die spreekt van liefde. Hun taal om te zeggen 'ik zie je graag'. Dit moment was voor mij een knipoog van God. Spijtig dat ik dat niet met de groep heb kunnen delen.

Je heel dicht bij elkaar voelen, vanop afstand, het is mogelijk, dit mocht ik via die tekeningen ervaren. Dank je wel God dat je mij dat hebt laten zien. Dank je wel dat jij je aan mij hebt laten zien.
Ik heb een kaarsje ontstoken bij de vriendschapsicoon. Een icoon die mij dezer dagen nauw aan het hart ligt, omdat ik geloof dat Hij ook mij omarmt. Een kaarsje, gewoon mijn manier om Hem mijn antwoord te geven en te zeggen 'dank-je-wel' !

Pastor Mariette

Even stilstaan bij het Evangelie

Zondag 7 februari : 5de zondag door het jaar - B (Marcus 1,29-39)

In het evangelie van deze zondag vernemen we eerst hoe Jezus de schoonmoeder van Petrus geneest en dan tal van andere mensen. Er ging een genezende, helende kracht van Hem uit. In Hem toont God dat Hij het geluk van de mensen wil. En dan vertelt de evangelist hoe Jezus zich begaf “naar een eenzame plaats waar Hij bleef om te bidden”. Deze zin past in deze coronatijd. Wij komen nog altijd niet samen om te bidden en te vieren. Maar we kunnen wel bidden zoals Jezus, alleen in de eenzaamheid, thuis of in de kerk. Laten we er dan aan denken dat we doen zoals Jezus. En dat Hij bij ons is. En laten we het ook écht doen. Nu we nog niet samenkomen, is het heel belangrijk dat we ons persoonlijk gebed en ons gebed als koppel of als gezin cultiveren. Misschien hebben we in de voorbije jaren ons geloofsleven té veel enkel van het samenkomen in de kerk laten afhangen. Misschien is deze tijd wel een uitnodiging om onze persoonlijke relatie met de Heer te verdiepen. Laten we deze kans, deze genade die ons gegeven is, benutten. Laten we echt tijd maken om alleen of met onze partner of als gezin samen te bidden, het stil te maken, te lezen uit de Schrift en ons bewust te worden van Gods aanwezigheid in ons huis, in ons leven en in ons samenleven. Laten we deze coronatijd zien als een tijd van uitzuivering en verdieping van ons geloof. Het zal ons de kracht en het inzicht geven om ook in de komende tijd Jezus’ Blijde Boodschap te beleven en te verkondigen.

Pastor Benno

Léonard Gaultier,Christ Heals The Sick, probably c.1576-1580
-c- National Gallery of Art, via Wikimedia Commons

Chillen met de zusters

Afgelopen dinsdag vierden we het feest van Maria Lichtmis. Sinds 1997 is 2 februari echter ook de Werelddag van het Godgewijde leven. Dit werd ingesteld door paus Johannes-Paulus II. Bedoeling is om het religieuze leven en de religieuzen meer onder de aandacht te brengen. In de kerk zijn er heel wat religieuze ordes en congregaties, de ene al wat bekender dan de andere. Eén van de religieuze ordes die nogal wat bekendheid geniet, zijn de Arme Klaren. De meesten van ons associëren deze zusters Clarissen met eieren. De traditie bestaat immers dat men bij belangrijke gebeurtenissen eieren naar hen brengt in de hoop goed weer te hebben. De zusters zouden dan in ruil daarvoor bidden om dit goede weer af te smeken. Maar een klooster van Arme Klaren in het Engelse Arundel (nabij Brighton) moet gedacht hebben dat ze niet langer geassocieerd wilden worden met die eieren, en vonden er iets anders op. Ze namen in de herfst van 2020 een CD op met oude Gregoriaanse gezangen en liederen van onder andere de heilige Clara en Sint Franciscus. Het is trouwens het gerenommeerde platenlabel Decca dat de CD uitbracht onder de naam ‘Light for the World’. Nu denk je misschien: wie zit daar nu op te wachten? Welnu, blijkbaar heel veel mensen, want de CD van de zusters staat al weken op de eerste plaats in de rangschikking van bestverkopende klassieke albums in tal van landen. Misschien heb jij ze ondertussen ook in jouw CD-collectie staan of heb je ze gedownload of gestreamd. Wel is het zo dat de liederen van de zusters wat ‘gepimpt’ zijn. Er is wat pianomuziek en strijkers onder gezet, hier en daar is er zelfs een lichte beat te horen en ook klokken ontbreken niet. Door het succes van de CD is er zelfs reeds een ‘deluxe’ uitvoering met van sommige nummers een ‘chill mix’. De zusters zijn dus helemaal mee met de hedendaagse trends, want vandaag is ‘chillen’ hetgeen je moet doen. De liederen zijn dus wat toegankelijker gemaakt voor hedendaagse oren en deinen mee op de populaire ‘wellness-golven’, maar het blijven natuurlijk oude liederen gezongen door echte slotzusters. Merkwaardig, maar tegelijkertijd ook heel moedig en mooi van die zusters! Misschien heeft de ganse coronacrisis de immense populariteit van het ganse project wel een handje geholpen. In deze tijd zijn mensen meer dan ooit op zoek naar wat rust en verstilling. De zusters zelf zien hun muziek als een soort antigif tegen de angst en het isolement door de coronapandemie. Ze hopen dat de muziek vrede, liefde en welbehagen brengt aan iedereen die luistert. Je zou het dus reeds als een pre-vaccin kunnen beschouwen in afwachting van de prik waar iedereen het vandaag over heeft. Het zal je ongetwijfeld in elk geval heel wat troost en verstilling bieden. En dankzij Decca kan je via youtube de ganse CD beluisteren met prachtige natuurbeelden erbij (hier te beluisteren en te bekijken). Chillen maar, en daar zijn we de zusters heel erg dankbaar voor!

Pastor Gino

Wandeling op zondagmiddag

‘Bewegen is belangrijk’: je hoort en leest het overal. Dus probeer ik elke dag een wandeling in te lassen, ook als het weer er niet zo aanlokkelijk uitziet. Alleen bij gietende regen pas ik.

Vorige zondag deed ik, zoals steeds om de veertien dagen, tussen 11 en 12 uur het onthaal in de kerk van de Heilige Familie. Ik ging er met de bus naartoe om al wandelend naar huis te kunnen komen. Het was pittig koud maar droog. Op het middaguur kom je, weer of geen weer, wel wat hondeneigenaars tegen. Sommige hondjes met een jasje aan tegen de kou, andere zonder. Nu ja, het baasje kiest! Wat mij vooral trof was een groepje van vier personen die op veilige afstand en met mondmasker in een kring stonden te praten op het gras. In deze coronatijden hebben we meer dan ooit nood aan een babbel, aan menselijke nabijheid. De zes (of waren het er zeven?) honden hadden op hun manier ook een gezellig onderonsje, zonder afstand en mondmasker. Om een beetje jaloers op te worden! Maar ook voor ons komt die tijd wel terug. Verder op de wandeling huiswaarts had ik nog een korte, onverwachte ontmoeting met een eekhoorn. Het zijn die dingen die een wandeling nu zo aangenaam kunnen maken.

En ook al wandel ik alleen, ik geloof dat God met mij mee wandelt. Hij is immers de ‘Nabije’ bij uitstek!

Pastor Chris

Licht

Hebt u nog wat pannenkoeken over na gisteren of was de hoop niet zo groot? Lichtmis behoort zonder enige twijfel tot mijn lievelingsfeesten en niet (alleen) om de pannenkoeken. Ik herinner mij nog uit mijn studententijd - wat niet altijd een gemakkelijke tijd is, zeker niet naar het einde van een examenperiode toe - dat ik zo lak had aan de koude, maar niettemin innerlijk verwarmd werd door de nieuwe klaarte - letterlijk een lichtpunt. Maria maakt 'de brug' tussen de prille licht van de winterse Kerstnacht en dat van de Paasnacht - nu gaat het jaar wel echt "open" - de hoop wordt tastbaar...
Hoe toepasselijk dat juist in deze dagen de coronacijfers eveneens lijken te getuigen van een nieuwe lente: het aantal besmettingen neemt weliswaar nog steeds (lichtjes) toe, het aantal ziekenhuisopnames daalt. Zijn de nieuwe besmettingen vooral jongere mensen, die 'minder' (fysiek) lijden van het virus? En zijn een aantal ouderen al beschermd omwille van het vaccin, dat zeker nog niet op volle kracht werkzaam is, maar toch al eerste tekenen van hoop lijkt tastbaar te maken? Lichtmis is een mooie dag!
Dit alles komt voor mezelf in de nasleep van een televisiemis, waarbij twee dagen min of meer kamperen in de kerk (voor de opbouw, repetities,...) in een echte "bubbel" van medewerkers en technici, ruimte gaf om Eucharistie te vieren. Wat mij in dit alles het allermeest heeft getroffen, waren de talloze reacties, veel en véél meer dan ik had verwacht, allemaal om dankbaarheid uit te drukken. Denk niet dat televisie (of Eucharistie!) eenrichtingsverkeer is! We weten wel dat gelovigen "honger" hebben om Eucharistie te vieren en alles behalve onverschillig zijn tegenover dat gebeuren; maar dit zo overvloedig te mogen horen en lezen was echt wel aandoenlijk. Het is evenzeer een teken van hoop die ons leven binnenstroomt. Echt waar, Lichtmis was een schitterende dag...

Tony, pastor.

Positief nieuws: vandaag is het Lichtmis!

Op 2 februari vieren we het feest van Lichtmis, of, met de huidige liturgische naam: het feest van de opdracht van de Heer.
Het feest valt tussen Kerstmis en Pasen en maakt ook de band tussen het Kerstmysterie en het Paasmysterie. We gedenken hoe Jezus in de tempel aan de Vader werd opgedragen door Maria en Jozef, zoals gebruikelijk was bij de Joden op de veertigste dag na de geboorte van de oudste zoon. Lichtmis valt dan ook precies op de veertigste dag vanaf Kerstmis.
Maar tegelijk is deze opdracht van Jezus -dit aanbieden van Jezus aan de Vader- reeds een voorafbeelding van Jezus’zelfgave aan het kruis.
Bovendien roept dit feest ons ook op om onszelf, ons leven, aan God aan te bieden -toe te wijden- als broers en zussen van Jezus, met wie wij verbonden zijn door ons doopsel.
En we kijken op dit feest ook naar Maria: zij droeg Jezus naar de tempel, waar haar kind door Simeon genoemd werd: “het licht dat voor alle mensen straalt”. Zoals Maria mogen ook wij Jezus bij onze medemensen brengen.
In normale omstandigheden gaan we bij het begin van de viering met brandende kaarsen op naar het altaar: om daar Jezus te ontmoeten, die ook ons leven wil verlichten en ons de kracht geeft om zijn licht in onze wereld rond te dragen.
Dit jaar komen we nog niet samen in de kerk. Maar we kunnen wel thuis pannenkoeken eten. Want, zo zegt het spreekwoord, ‘op Lichtmis is geen vrouwke zo arm, of ze maakt haar panneke warm’. Dat geldt natuurlijk ook voor de mannen. In elk geval, vóór we ons op de pannenkoeken storten, kunnen we een kaars aansteken en bijvoorbeeld bidden:

“Jezus,
Gij zijt het licht dat voor alle mensen straalt.
Wij danken U omdat uw licht ook in ons leven schijnt
en het mooi en zinvol maakt.
Help ons om uw licht ook naar andere mensen te brengen
en hun leven lichter te maken. Amen”.

Zalig Lichtmisfeest! En smakelijk!

Pastor Benno.

Guido Da Siena - Opdracht van Jezus in de tempel

Zien groeien en bloeien

Eind vorig jaar brak er een stukje af van één van mijn planten; Ik heb het stekje in water gezet en wortel laten schieten. Een paar weken geleden heb ik het stekje uitgeplant in vaste grond. Toen ik deze morgen ging kijken zag ik het voorzichtig beginnen groeien van een nieuw blad. Dat toverde een glimlach op mijn gezicht. Het is voor de eerste keer dat ik er bij stil sta dat 'zien groeien en bloeien' een mens zo gelukkig kan maken.
Nu besef ik pas waarom mijn vader op zijn 92ste de grond van zijn moestuin nog omspitte om er mais te zaaien. Je moet je toch niet zo afbeulen als je zo oud bent... Er is trouwens nog mais over van vorig jaar voor de schapen. Zien groeien en bloeien maakte hem waarschijnlijk ook gelukkig. Het is ook één van de laatste dingen die we samen deden toen hij al erg ziek was: naar de tuin gaan kijken hoe alles er bij stond.
Mijn oudste kleinzoon is vorig week 11 jaar geworden. Wat een mooie leeftijd. Volgend schooljaar gaat hij naar het middelbaar. Een belangrijke stap in een mensenleven. Wat worden ze toch snel groot !
Wat ik het meeste mis de dag van vandaag is mijn kleinkinderen zien opgroeien. Op jonge leeftijd veranderen ze zoveel op een jaar tijd, je mist een stuk van 'wie ze zijn' vandaag. Wat zou ik graag zoals mijn vader gaan kijken... zien hoe ze groeien en bloeien. Dat kan je jammer genoeg niet via video call.
Ik vraag mij af of God ook zo gelukkig is als Hij ons als mens ziet groeien en bloeien? Die gedachte geeft mij wel energie.

Pastor Mariette