Blauwe regen

Het regent veel deze dagen, en toch begint de blauwe regen zo mooi te bloemen. Het is een troost dat regen niet altijd kleurloos is.
De foto is genomen in de Kruidtuin van Leuven waar bijna een eeuw oude blauwe regen staat langs de middengang van de tuin. Zo mooi om zien, zeker als er af en toe de zon door komt. En er staan nog veel meer struiken en bomen in bloei. Is het misschien ook zo met het leven? Hoe woeliger het is, hoe mooier ook? Een leven zonder uitdagingen is geen leven. Te veel uitdagingen zijn natuurlijk ook niet goed.
Als ik zo terug denk aan de tijd dat ik moest nadenken welke weg ik in het leven zou nemen, getrouwd of celibatair, als broeder of als priester, dan voelde ik dat ik spiritueel leefde. En God houdt ons zo goed bezig, want altijd komen er nieuwe beslissingen op ons pad die ons doen nadenken over wie we zijn, waarom we hier zijn, waar we naar toe willen. De natuur toont ons dat die kritische momenten in ons leven ook goed voor ons zijn.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Een dag als een geschenk

Elke dag is eigenlijk een geschenk, aprilse grillen of niet. Maar er zijn toch dagen die bijzonderder zijn dan andere. Dagen om als een geschenk in te pakken en zorgvuldig te bewaren. Gisteren was zo’n dag! We mochten met de (naaste) familie het huwelijk vieren van mijn nichtje/petekind. Een tijdje geleden vroeg ze of ik haar getuige wilde zijn. Haar man had zijn beste vriend als getuige gekozen. Ik zei haar dat zij gerust ook een goede vriendin mocht kiezen, indien zij dat wilde. Haar antwoord ontroerde mij ten zeerste: “Dat komt jou toe, meter.”
Dus was ik gisteren de fiere en dankbare getuige bij hun belofte aan mekaar om samen verder door het leven te gaan. Dat hun verbintenis gelukkig en gezegend mag zijn! Ook al ging het hier alleen om een burgerlijk huwelijk, toch verwijst voor mij hun ja-woord naar Gods verbondenheid met ons, zijn mensen. Ik heb de dag van gisteren, met alle mooie en deugddoende momenten, ingepakt als een geschenk!

Pastor Chris

© Pixabay

Onberekend

Het is volop lente en daar kunnen we niet naast kijken. Naast alle aprilse grillen die we al over ons kregen hebben vele bomen ons met hun bloesems verblijd. Dat mocht wel na zo’n natte en grijze winter. Eén van die lentebloeiers is de Japanse kerselaar. Een streling voor het oog als hij op het toppunt van zijn bloei staat. In Japan is dit een belangrijke gebeurtenis met vele bloesemfestivals over het hele land. Tegelijk kent de boom maar een korte bloeiperiode en zo staat deze bloesem in Japan ook voor de vergankelijkheid van de schoonheid. Zo vond ik de Pierre Beytslaan in Anderlecht schitterend afgezoomd met Japanse kerselaars, net over het hoogtepunt van hun bloei. De wind verzamelde reeds de afgevallen bloemblaadjes. Een dik roos tapijt overgeleverd aan de grillen van de voorjaarswinden. Het verwondert me niet dat het voor de Japanners tot een symbool van vergankelijkheid werd. Voor mij is het ook eens te meer een aanwijzing dat de natuur niet rekent. Waarom je zo mooi opmaken als het maar een paar dagen kan duren? Wij zouden er misschien niet aan beginnen. In de natuur gaat het er vaak anders aan toe: bloemen in overvloed en zaadjes die door de weidse lucht vliegen in de hoop ergens te wortelen en het leven verder te zetten. Neen, als het moment aangebroken is barst het leven weer los, onberekend, overvloedig. Geef maar, bloei maar, leef maar, voluit. Is dat niet het goddelijke in onze schepping? God zelf is nooit karig, noch met zijn liefde, noch met zijn barmhartigheid. Wat een cadeau!

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Eenzaamheid

Schokkend nieuws deze week. Een man is in Antwerpen in zijn woning gevonden nadat hij er reeds een gans jaar dood lag. Blijkbaar had niemand echt opgemerkt dat hij niet meer in het openbaar kwam. Het ging om een zestiger, dus helemaal nog niet zo oud. Hoe vereenzaamd kan je zijn dat er niemand alarm slaat en het dus een jaar lang onopgemerkt blijft dat je gestorven bent? Onmiddellijk moest ik denken aan de discussie rond de recente uitspraak van Luc Van Gorp waarbij hij opriep dat oudere mensen die het gevoel hebben dat hun leven voltooid is het moeten kunnen beëindigen. Ondraaglijke en uitzichtloze eenzaamheid zou hier dan bijvoorbeeld een reden kunnen zijn om ervoor te kiezen dat het genoeg is. De eerste en belangrijkste vraag die echter gesteld moet worden is: hoe komt het dat mensen zo eenzaam kunnen worden? Is hetgeen moet gebeuren dan niet vooral dat we als samenleving alles op alles zetten om vereenzaming tegen te gaan? Is dat niet de enige humane weg die te gaan is? Ook als kerkgemeenschap hebben we hier een grote rol in te spelen. Als gemeenschap is het belangrijk dat wij een warm nest kunnen zijn voor elkaar, en dat we er op die manier voor zorgen dat mensen zich minder eenzaam voelen. Komende zondag zullen wij in het evangelie horen over Jezus die als een herder over ons waakt. Bovenal is dit een oproep om in zijn voetspoor te treden en herder te zijn voor elkaar. Laten we het dus niet te ver zoeken, en bovenal zorg dragen voor mekaar. Of om het met de woorden van Ruth Jacott te zeggen in onderstaand lied: laten we tot elkaar ‘leun op mij’ zeggen. Misschien dat we op die manier de eenzaamheid wat kunnen indijken.

Pastor Gino

Et si ma bille était la Lune...

Na Pasen ging ik een paar dagen naar Zwitserland. Niet naar de sneeuw maar op bezoek bij een bevriende familie. De laatste volledige dag van mijn verblijf reden we met een treintje doorheen de bergen naar Montreux bij het meer van Léman. De stralende zon maakte het heerlijk kuieren langs het water en we konden zelfs buiten op een terras eten. Montreux kent naast een groots jazzfestival ook een Biennale met kunstwerken en eentje daarvan trok mijn bijzondere aandacht: ‘Et si ma bille était la Lune’ (en als mijn knikker de maan zou zijn). Het is van de hand van de Zwitserse kunstenares Sarah.H en is meer dan drie meter hoog. De titel is de laatste zin van een gedicht over een jongen en de maan. Als de jongen gaat slapen verlicht de maan zijn kamer maar die avond is de maan er niet. In zijn droom reikt hij op een ladder, licht als een pluim, zijn knikker naar de hemel. Hij schenkt hem als zijn enige fortuin alsof het de maan was. Het kunstwerk priemt door de lucht naar de felblauwe hemel. Het laat dromen, van onbereikbare dingen, van iets groters en hogers. Het laat me denken aan de ladders in Bijbel, de Jakobsladder, de ladder waarlangs engelen op en neer, komen en gaan. Het verlangen van ons mensen om dicht bij God te komen. Haast onmogelijk. Kwam Hij daarom zelf niet tot ons?...

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Boomstronk

Waarschijnlijk hebben enkele van jullie ook al een wandeling gemaakt in Hallerbos wanneer de blauwe hyacinten aan het bloeien zijn. Het is nu ook weer dit prachtig seizoen. Zo wondermooi dat de natuur die bloesempracht geeft onder de ontluikende bomen in het voorjaar. Mijn oog viel op een dode boomstronk temidden van al dat heerlijk en paradijselijk schoon. Dood temidden van het leven. Zo een schril contrast!
En vandaar ging mijn gedachten uit naar de Paastijd, een tijd waar we de verrezen Heer herdenken, de Heer die toont dat er leven na de dood is. Zo komt ook in ons geloof leven en dood dichter bijeen, en zijn wij het die kiezen voor een doods saai leven, of voor een leven vol energie, kleur, schoonheid en goddelijkheid. En tegelijk toont de boomstronk ons dat leven en dood nooit van elkaar te scheiden zijn, maar dat de dood ook in de natuur nieuw leven voortbrengt.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Een ‘scheutje’ gastvrijheid

Misschien laat de titel van deze blog al vermoeden dat inspiratie soms uit onverwachte hoek komt. Met de pastores van het samenwerkingsverband (Paulusgemeenschappen) vergaderen we elke maand live, telkens op een andere plaats. Overal worden we gastvrij ontvangen want we starten die bijeenkomsten met een maaltijd. Samen eten schept verbondenheid! Maandag waren we te gast in het Missiehuis van Scheut, bij pastor Peter. En hiermee is de titel verklaard.
Gisteren mocht ik de gastvrouw zijn. Met vier vriendinnen komen we zowat om de twee maanden samen om gezellig te tafelen en nadien een gezelschapsspel te spelen. Telkens hetzelfde maar dat verveelt nooit.
Gastvrijheid krijgen en mogen geven: een Godsgeschenk!

Pastor Chris

© Pixabay

Doopkapel

Afgelopen Goede Week was de Brusselse Kerk verzameld in de kathedraal van Brussel voor de chrismaviering. Op het einde van de dienst stonden alle priesters en diakens onze aartsbisschop ter begroeting op te wachten in de zijbeuk. Ik stond net ter hoogte van de doopkapel. Ik stapte daarna even binnen in deze intieme ruimte. Een stevige doopvont, een kleine nis met bloemen en een schilderij. Tijdens de paaswake stond de doopvont en het nieuwe doopwater centraal en hernieuwden we onze doopbeloften. We worden met Christus herboren. De kleine nis liet me denken aan het lege graf, geen lichaam maar bloemen als een eerbetoon aan de plek waar Christus’ lichaam even mocht rusten. Het schilderij intrigeerde me het meest. Het licht spatte eraf. Het lijkt op een doek of een kleed maar verbeeldt voor mij net goed de Verrijzenis van Jezus. Er zit beweging in naar boven en een lichaam zie je niet echt. Ik vergat te kijken of er een plaatje in de buurt hing met enige uitleg over het werk of de kunstenaar. Maar achteraf gezien is dit niet nodig. Het spreekt ook zo, ik kon mijn verbeelding de vrije loop laten. Maar dat Christus verrezen is voor mij geen verbeelding maar geloof en zelfs een zekerheid…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Daar is de lente, daar is de zon

Als ik zaterdag door mijn vensterraam keek zag ik een gordijn van diamanten. Ze schitterden in de zon. Hoe mooi !
Mijn overbuur was zijn terras aan het schoonmaken met de hogedrukreiniger en een nevel van water speelde een spel met de zon. Ik kon er zowaar bij wegdromen. Het was de eerste dag dat ik het gevoel had dat het lente was. En dat geeft energie, en niet alleen aan mij, tegen de middag waren al vier andere overburen kwistig aan het spuiten. Ramen en terras blinken weer als nooit tevoren. Klaar om in de stoel te genieten van een een drankje, een goed boek en de zon. Of gewoon mensjes kijken. Er is weer beweging op straat: fietsers, wandelaars, kleine kinderen die weer ruimte hebben om te lopen, die genieten van wat meer vrijheid. Of hoe een beetje zon het leven zoveel mooier, zoveel speelser, zoveel gelukkiger kan maken.
Zelf ben ik ook in gang geschoten en aan het opruimen begonnen. Wat verzameld een mens toch allemaal niet. Het containerkot van het appartementsblok kan er van meespreken. Het mooie is, nadien brengt het zoveel rust, zoveel plaats, ruimte voor andere dingen.
Tijd om mij te laten beschijnen door de Zon die God is, zodat er in mijn hoofd en in mijn hart wat plaats komt voor rust, ruimte voor andere uitdagingen.

Pastor Mariette

Tijd van leven

Waarom niet nog eens een lied van Oosterhuis onder de loep nemen, dacht ik zo. Dit keer een niet zo gekend lied, maar wel een prachtexemplaar op de melodie van Henri Heuvelmans, hier in deze versie gezongen door Joy Wielkens waardoor het lied een totaal nieuwe dimensie krijgt. 'Tijd van vloek en tijd van zegen’ is een lied gebaseerd op Prediker 3, 1-15. Wel volgt Oosterhuis de tekst van Prediker niet letterlijk. Hij gebruikt andere beelden, hedendaagser. Het lied beschrijft wat er in het leven allemaal kan gebeuren aan goede dingen maar ook aan dingen die ons kunnen benauwen. De eerste strofe beschrijft het leven algemeen. De tweede strofe zit dichter op de huid en beschrijft ons eigen leven. En de derde strofe is zo mooi, dat ik ze hier nog even wil hernemen:

Wie aan dit bestaan verloren
nieuw begin heeft afgezworen,
wie het houdt bij wat hij heeft
sterven zal hij ongeleefd.
Tijd van leven om met velen
brood en ademtocht te delen.
Wie niet geeft om zelfbehoud,
leven vindt hij honderdvoud.

Je kan namelijk helemaal beangstigd worden door het negatieve in het leven en de wereld: mensen die zich het lot van anderen aantrekken die beschoten worden in de oorlog tussen Gaza en Israël, mensen die in onze stad en in onze straten neergeschoten worden, mensen op de vlucht zonder dak boven hun hoofd, … Je zou nieuw leven en nieuw begin gaan afzweren. Maar als we dat doen, dan zijn we geen Paasmensen. Dan leven we niet van de verrijzenis. Christenen blijven geloven in nieuw leven, ondanks alles. Christenen houden het niet bij de status quo. Christenen geloven in ‘tijd van leven’, steeds weer opnieuw. En we kunnen misschien niet veel. Maar wat we wel kunnen, is niet geven om zelfbehoud. Dat heeft de gekruisigde man ons geleerd. En het is net die waarvan we geloven dat hij opgewekt werd. Niet geven om zelfbehoud was misschien wel de kern van heel zijn boodschap. Wie dus doet en leeft zoals hij, vindt leven honderdvoud. En zo wordt dit lied een echt Paaslied. Het wijst ons de weg naar nieuw leven, de enige weg die te gaan is.

Pastor Gino

Nieuw leven

Weet je dat de lente komt, …alles loopt weer uit
De eerste zonnestralen, ze tintelen op je huid
De eerste bloemen bloeien, de eerste vogel fluit
Weet je dat de lente komt, alles loopt weer uit

Weet je wel dat Jezus leeft,… Hij is opgestaan
Ze hadden hem gekruisigd en in een graf gedaan
Maar na drie donkere dagen is Hij weer opgestaan
Weet je wel dat Jezus leeft, …Hij is opgestaan

Dit lied van Elly en Rikkert zongen de kinderen van de lagere school van het Sint-Niklaasinstituut in onze kerk tijdens hun gebedsviering naar Pasen toe. Een ouder lied maar dat prima verwoordt wat we deze dagen mogen vieren: de verrijzenis van Christus. Na de ontreddering van Goede Vrijdag gaan de leerlingen stilaan beseffen dat Hij leeft. De verrijzenisverhalen van de komende zondag zullen er ons bij helpen. Het lied verbindt het nieuwe leven dat Jezus ontving aan het nieuwe leven in de natuur met de bruisende lente. Net zoals naar Pasen keken we verlangend uit naar die lente. De dagen die langer worden, het licht dat sterker wordt en de zon die ons verwarmt. De natuur kent geen papieren of digitale kalender, maar wacht geduldig tot de tijd rijp is. Het aangroeiende licht en de stijgende temperatuur maken dat alles weer uitloopt en in bloei komt. Onze Laudato si perelaar staat vol bloesems en stiekem hopen we op een eerste peertje. De natuur laat zich niet van de wijs brengen door oorlogen en aanslagen, zij vertrouwt erop dat het leven zich telkens herneemt, zij weet dat leven sterker is dan alle dood. Licht en warmte zijn voldoende om dat leven te doen ontluiken. Is dat niet evenzo voor elke mens? Licht en warmte, letterlijk en figuurlijk, vernieuwen ons. Het licht van Christus maakt ons tot verrijzenismensen.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Verrijzenisgeloof

Dat het gisteren Pasen was en dat we sinds de Paaswake van zaterdagavond Pasen vieren, dat weet u ook wel. Maar wist u dat we in de liturgie de ganse week, tot en met volgende zondag, Beloken Pasen, Pasen vieren: het Paasoctaaf, acht dagen Pasen, alsof we er niet genoeg van kunnen krijgen. En dat is ook zo, het is tenslotte het belangrijkste christelijke feest.
Ik durf soms wel te denken dat de Kerk ons acht dagen geeft om ons een beetje tijd te geven om het allemaal te laten doordringen. Want het is toch wel redelijk overweldigend en echt niet zo gemakkelijk, niet direct behapbaar. Laat ons wel wezen, het is ook iets on-geloof-lijk. Een gestorven man – echt dood, niet schijndood, maar echt dood – die terug tot leven komt, die verrijst.
Ik heb het daar zeer lang zeer moeilijk mee gehad. Net zoals ik het moeilijk had met alles wat in de Bijbel staat wat niet direct door de fysica of de geneeskunde of de ratio te verklaren is: water in wijn veranderen, doven doen horen, lammen doen opstaan, blinden doen zien, een lijstje haast zonder einde. En dan nog het grootste ‘wonder’ van allemaal: opstaan uit de dood.
Anderzijds weet ik ook dat ik niet de enige of allerminst de eerste was die het daar moeilijk mee heeft (gehad). Opnieuw, lees maar eens de Evangelies na die verhalen van de Verrijzenis, te beginnen met het oudste, dat van Marcus dat ik tijdens de Paaswake mocht voorlezen: drie vrouwen, voorzien van vers gekochte kruiden om Jezus te zalven, gaan in alle vroegte op de eerste dag van de week na zonsopgang naar het graf. Ze maken zich zorgen over het feit wie voor hen de (zware) steen voor het graf zal wegrollen. Maar dan zien ze dat hij al weggerold was en dat er in het graf een jongeman zit die hen zegt: ‘Schrik niet. U zoekt Jezus van Nazaret, die gekruisigd is. Hij is tot leven gewekt, Hij is niet hier.’ De jongeman vraagt hen ook om tegen Petrus en de leerlingen te zeggen naar Galilea te gaan waar ze Hem zullen zien. En wat doen die vrouwen: ze vluchten naar buiten, weg van het graf, bevend van angst en buiten zichzelf. En ze zeggen tegen niemand iets, want ze waren bang.
En daarmee eindigde[1] dan ook het Marcusevangelie – een abrupt einde. Een open einde dat ons uitnodigt zelf het vervolg te schrijven en te be-leven. Een uitnodiging om onszelf te vragen: ‘En jij, wat ga jij hier nu mee aanvangen?’
Neem er uw tijd voor, om uw doorleefd antwoord op die vraag te formuleren en te doorleven. En als ge het al hebt, zoveel te beter. Indien niet, wanhoop niet. Blijf niet schrikken, blijf niet bang. Neem uw tijd, spreek erover, lees de Verrijzenisverhalen, laat u aanspreken door Hem.
Uiteindelijk is het allemaal genade. Te mogen en te kunnen geloven dat ‘Christus is verrezen’ en te kunnen antwoorden ‘Ja, Hij is waarlijk verrezen.’

Zalig Pasen!

Diaken Dirk

[1] De 11 bijkomende verzen met verschijningsverhalen heeft een latere hand aan het Evangelie toegevoegd.

Het lege graf ©FreeBibleImages - www.LumoProject.com

Goede Vrijdag

Ons hart gaat uit vandaag naar het lijden en sterven van Jezus.
Vele mensen lijden zo ook onterecht.
Jezus bad voor zijn vervolgers.
Zijn wij in staat om te bidden voor hen die ons pijn doen? Het getuigt van een sterke geest om te midden van het lijden toch aan anderen op een positieve wijze te denken. Om zich niet te laten meesleuren door verlatenheid, depressie, zinloosheid.
De foto getrokken door Padre Luis Toro toont een jongetje ergens in Afrika die met het weinige dat hij heeft toch creatief is en uiting geeft aan zijn geloof en hoop. Hoe arm of ziek een mens ook is, je kan soms zo veel levensenergie en geloof zien in hen. Goedheid bouwt men op in zijn leven, en het blijft met ons in goede en kwade dagen.
Na regen komt zonneschijn. Laat deze dag van rouw snel voorbij gaan want wat is ons leven zonder dat teken van hoop, Jezus Christus.

Pastor Peter

© Padre Luis Toro

Voor Pilatus

We staan aan de vooravond van bijzondere dagen. Met Witte Donderdag, Goede Vrijdag en Stille Zaterdag beleven we de laatste dagen van Jezus ‘ leven. We kennen ze als het Paastriduüm. Sterke momenten waarin we gedenken, herdenken wat Jezus ons naliet als testament maar ook de pijn en de strijd naar de dood op het kruis toe. Dat laatste brengt me bij de Christuskop in mijn gebedsruimte. Het is een kopie van het Hoofd van de Kromme Christus, de benaming voor het hoofd van Christus, het enige overblijfsel van één van de bijzondere kruisbeelden, die zich in Leuven bevonden. Je vindt het daar in de Sint-Pieterskerk, te Leuven. Het dateert van rond 1200 en zou oorspronkelijk deel uitgemaakt hebben van een kruisafname. In mijn gebedsruimte kreeg het een centrale plaats. Het spotje erop creëert een aparte schaduw op de muur. Strak en onbewogen heeft hij iets van een figuur, die oordeelt, die veroordeelt. Hij laat me deze dagen onwillekeurig aan Pilatus denken die Jezus lot in handen had. Hij zal zijn handen wassen en zijn verantwoordelijkheid niet opnemen maar ontvluchten, hij keert hem de rug toe. Zo wordt een onschuldige aan de dood overgeleverd. De geschiedenis blijft zich herhalen in al die mensen die met of zonder schijnproces ter dood gebracht worden. Als we Jezus nu gedenken, vergeten we dan niet alle onschuldige slachtoffers van vandaag…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Handen

Dit keer geen spreuk van Bond Zonder Naam!

Vorige week was ik met de metro op weg naar het vicariaat voor ‘Bach en Bijbel’. Er stapte een groepje lagere schoolkinderen op, begeleid door twee leerkrachten. Er was niet veel plaats om te zitten maar één meisje kon toch gaan zitten. Aan haar gezichtje kon je zien dat ze pijn had want ze had een wonde aan haar hand. Een klasgenootje/vriendinnetje kwam naast haar staan en hield de hele tijd voorzichtig haar hand vast. Het ontroerde me om dat zorgende gebaar te zien!
Zorgende en nabije handen waren er zondag ook op de ziekennamiddag: een helpende hand bij het uitstappen en binnenkomen, een warme handdruk ter begroeting, … Sommige mensen hadden gevraagd om de ziekenzalving te mogen ontvangen. Het was al een tijd geleden dat ik nog een ziekenzalving had meegemaakt en was dankbaar dat dit nu kon. Het was een intens en biddend moment.
Zorgende, zalvende, nabije handen: ze brengen Gods liefde in praktijk!

Pastor Chris

© Pixabay

Aardenburg

Morgen is het weer zover. Dan doe ik mijn jaarlijkse bedevaart op de zaterdagnamiddag van het Palmzondagweekend naar Aardenburg voor de uitvoering van de Matthäus Passion door de Nederlandse Bachvereniging. De komende week toeren ze, dit keer voor de vijftigste keer, door Nederland met als hoogtepunt Naarden waar de Passion tijdens het Heilig Triduüm vier keer wordt uitgevoerd voor een uitverkochte kerk. In Nederland is er een echte Passion-gekte, en het religieuze karakter van Bachs meesterwerk komt er goed tot uiting doordat het in een kerk wordt uitgevoerd en niet in een concertzaal. Bovendien wordt er achteraf niet geapplaudisseerd uit respect voor het lijden van Christus. Mensen gaan na de uitvoering gewoon in stilte staan. Elk jaar ontroert dit stuk mij opnieuw tot in mijn diepste binnenste, en bezorgt het mij tal van kippenvelmomenten. Nochtans zijn de teksten van de aria’s vaak nogal zwaar en weerspiegelen ze niet onmiddellijk een eigentijds geloof. Maar de muziek tilt de tekst omhoog en doet je dingen geloven waar je met enkel maar de tekst tal van vragen bij zou kunnen stellen. Neem nu bijvoorbeeld de aria ‘Komm Süsses Kreuz’, hieronder te beluisteren. Het kruis kan je moeilijk iets positiefs noemen, maar eerder een gruwel. En het kruis hoeven we toch niet op te zoeken in ons leven? Het komt wel vanzelf. Hoe kan je dan het kruis ‘zoet’ noemen, zoals de bas in de Matthäus Passion het doet? Misschien is het wel omdat het kruis het ultieme teken van Gods goedheid is. In het kruis ontmoeten wij een zichzelf wegschenkende liefde. Het kruis is het toppunt van liefde. Groter dan dit kan liefde niet zijn. Het kruis, Jezus die zichzelf wegschenkt, is teken van Gods eindeloze goedheid. In het kruis ervaren we bovendien ook dat God dichter gekomen is dan ooit. Hij is mens geworden in Jezus, en Hij heeft dat gedaan tot in de uiterste consequenties, tot in het meest zinloze lijden. Hij is het echte mens-zijn niet uit de weg gegaan. In het kruis zien wij hoezeer God ons mensen nabij is gekomen. En dit biedt troost. Want er is geen lijden zo groot, of God is er reeds geweest. Geen enkel lijden kan ons scheiden van God. Zelfs in het ergste lijden is Hij ons nabij. Ook nu in deze onzekere tijden laat Hij ons niet los. Daarom mogen we dus meegaan met Bach en werkelijk zeggen ‘süsses Kreuz’. Zo zie je dus maar hoe muziek ons kan helpen om dieper binnen te dringen in het mysterie van God. Geloof het of niet, maar ik heb al vaak mogen ervaren dat muziek geloven soms kan vergemakkelijken.

Pastor Gino

Parkieten

Je kan er immers niet naast kijken in Brussel: de parkieten die onze groene plekken in de hoofdstad onveilig maken. Ik ben het even gaan opzoeken en Leefmilieu.Brussels schrijft: ‘er broeden 3 verschillende soorten parkieten in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. De Halsbandparkiet, de Grote Alexanderparkiet en de Monniksparkiet. Meestal is het de eerste soort die we zien. Buiten het broedseizoen verzamelen ze elke avond in dezelfde, grote slaapplaatsen. In het Brussels Hoofdstedelijk Gewest zijn er sinds jaren 2 zulke gekende slaapplaatsen: het Elisabethpark in Koekelberg en de Navo-site te Evere. Op beide plaatsen slapen duizenden parkieten bij elkaar.’ Mijn auto weet er van mee te spreken na een avond parkeren rond Simonis. De laatste weken lijken ze hier in de buurt weer zeer actief te zijn en een paar dagen terug zag ik ze zowaar op de grond in onze parochietuin. Tot mijn eigen verwondering kon ik ze tot zo’n 10 meter benaderen en deze foto nemen. Eigenlijk horen ze hier niet thuis. Ooit losgelaten of ontsnapt wisten er een aantal te overleven en bovendien hebben ze geen natuurlijke vijanden. Zo konden ze zich succesvol voortplanten en men vreest zelfs dat ze de inheemse diersoorten zouden verdringen. Leefmilieu Brussel – BIM waakt erover dat dit niet gebeurt. Hoe kleurrijk ze ook zijn, het zijn niet direct mijn vrienden. Ze maken heel wat kabaal en als ze ergens neerstrijken nemen ze de hele omgeving over. Soms herken je dat ook onder mensen. Personen die het hoge woord voeren, alle aandacht opeisen en de anderen tot toehoorders degraderen. Meestal zijn het geen fijne ontmoetingen omdat niemand de kans krijgt nog iets in te brengen. Hoe anders ging Jezus te werk: ‘het geknakte riet zal Hij niet breken, de kwijnende vlaspit niet doven.’ Neen, Hij zal telkens weer vragen: ‘wat verlang je, wat wil je dat Ik voor jou doe?’ Zijn aandacht en zorg gaan uit naar elke mens, in het bijzonder de kleine en de zwakke. Tot zelfs zijn leven geven toe. Binnenkort zijn we daar weer getuige van…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Hoop

Vanmorgen (het is zondagavond als ik dit schrijf) had Mark Janssens, presentator van het programma Maestro elke namiddag op Klara, het in de gemeenschapsviering en nadien tijdens de potluck over hoop. Ik wil zijn bijdrage hier niet samenvatten, maar ik hoop wel dat zijn homilie, een waar Paasverhaal, een plaatsje kan krijgen in Kerk en leven…
Hoop, het kleine zusje van geloof en liefde. Echt kwetsbaar. Het is over die kwetsbaarheid van hoop in de gevangenis dat ik het wel wil hebben. De gevangenissen zijn de laatste weken weer veel in het nieuws geweest en zoals dat gaat, meestal met slecht nieuws, want anders kom je niet in het nieuws (behalve natuurlijk in Kerk en leven, altijd goed nieuws)!
Hoop: dat is wachten op het volgende verslag van de Psycho-Sociale Dienst en hopen dat ze gunstig adviseren voor mijn aanvraag om ‘uitgangen’: eens de gevangenis mogen verlaten om op zoek te gaan naar werk of woonst of om gewoon nog eens bij de familie te zijn en eindelijk mijn pasgeboren neefje en nichtje te kunnen zien.
Hoop: dat is wachten op de volgende zitting van de Raadkamer die misschien zal toelaten dat ik mijn voorhechtenis mag verlaten omdat het onderzoek ten einde is; dat is hopen dat de waarborg die mij zal opgelegd worden een bedrag is dat ik of mijn familie kan betalen nu al mijn rekeningen in beslag genomen zijn.
Hoop: dat is bang afwachten of ik het leven buiten terug zal aankunnen nu mijn vrouw en mijn kinderen weg zijn en ik hen niet meer mag zien of contacteren. Hoop: dat is elke dag opnieuw vechten om toch te willen blijven leven, maar niet zeker of ik het ga kunnen.
Hoop: dat is na 37 jaar binnen dankbaar zijn dat er nog mensen zijn die zich voor mij interesseren ondanks alles wat ik gedaan heb. Hoop: dat is stilletjes afwachten of ik nog eens de toelating zal krijgen om naar mijn thuisstad te gaan en daar goedendag zeggen tegen een vriendin en haar twee hondjes nog eens op mijn schoot mogen houden.
Hoop: dat is mezelf niet opgeven en langzaam maar zeker mezelf terug een klein beetje graag gaan zien ondanks de vreselijke dingen die ik gedaan heb.
Hoop: dat is afwachten of mijn vriendin en ik samen nog een leven kunnen uitbouwen en of ik mezelf zal kunnen blijven onder controle houden.
Er is veel hoop in de gevangenis. Die hoop is zeer kwetsbaar. Die hoop is zeer intens. En soms is er eventjes geen hoop. En dan is het weer hopen dat ik ooit terug zal kunnen hopen.
Dat zijn de verhalen die niet in de krant komen. Dat zijn de verhalen die ik mag horen. Meestal luister ik; soms zeg ik iets. Hoop: dat is verwachten dat na de Goede Vrijdag die we nu voelen en meemaken, het ooit terug Pasen mag worden.

Diaken Dirk

© fotolog

Wabi-Sabi

Nee, wabi-sabi is geen soort “wasabi” dat je in de sojasaus doet en dan je sushi hierin dipt! Maar het is wel een Japans woord. Het geeft weer hoe een echt spiritueel leven is. Je kan in alle soberheid leven, maar een ding mag kostelijk en dierbaar voor je zijn. Bijvoorbeeld een mooi schilderij, een kleinood, een kunstwerk. Zo wordt in Japan de thee ceremonie in een eenvoudig kleine hut met verschillende mensen gehouden. Het enige dat daar van waarde is is de theekop. Die kop kan meer dan een gouden kelk kosten die men op het altaar gebruikt. Ik heb er ooit een geërfd van een bevriende Japanse dokter die 92 jaar is geworden en elke dag voor het werk zijn eigen kleine thee ceremonie ermee hield.
Op het einde van de theeceremonie is er het moment om die kop even heel voorzichtig in de handen te nemen, vooral zien dat ze niet kan vallen, en te bewonderen van boven tot onder. Maar we hoeven ons niet tot dit soort van culturele expressie te houden. Alles kan zo een waarde voor ons krijgen, en het hoeft niet altijd duur te zijn. Op de foto zie je een mooi kleurrijk bloembladje van een Afrikaanse boom, een mimosa boom, dat ik een tijdje heb bewonderd in mijn kamer. Zelfs in België neem ik graag tijdens een wandeling een bloem, een blaadje, een twijgje, een eikel, in de hand en neem het mee op stap alsof het een compagnon is. Waarderen en genieten van het kleine in de wereld. Tijdens deze vasten worden we uitgenodigd om terug klein te worden als kinderen om zo open te staan voor het wonder van het leven alsof we het voor de eerste keer zien.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Bibliotheek

Maandag schreef pastor Mariette over het pakket ‘boeken’ dat onverwachts toch bij haar geraakte.
Het boekenkastje stond al klaar om gevuld te worden. Ik kijk uit naar het Godly Playverhaal ‘de boeken van de Bijbel’. Want ook als verteller is het volop genieten van een verhaal dat je nog niet kent. Op Godly Play staat immers geen leeftijdsgrens!
Ik heb iets met boeken! Die liefde kreeg ik met de paplepel mee. Mijn moeder was een fervente lezeres en gaf het virus door. Eentje waar geen vaccin tegen opgewassen is.
Gisteren trok ik, zoals vaak, naar de bib in Op-Weule, het gemeenschapscentrum in Sint-Lambrechts-Woluwe. Je kan me ook regelmatig terugvinden in de bib van Zaventem. Gelukkig dat er bibliotheken bestaan want zo hoef ik mij geen zorgen te maken over plaatsgebrek en kan ik rustig thrillers en detectives lezen. Niet dat ik geen boek meer koop maar dan meestal voor een spiritueel boek. En als er plaats gemaakt moet worden, is er altijd wel een boek dat ik naar de leeskast kan brengen. Gedeeld leesplezier!

Pastor Chris

© Pixabay

Naar boven

Vorige week begonnen de isolatiewerken aan de zolder boven onze gemeenschapskerk.
We droomden er al langer van om deze ruimte te gebruiken met plussers of kinderen van de catechese. Nu is de eerste stap gezet om hier iets moois van te maken. Met een soort verhuislift werden alle materialen via een groot raam naar boven gebracht. Je mag er niet aan denken dat alles langs de trap naar boven zou moeten gebracht worden. Wat een uitvinding zo’n lift. Het brengt ons hogerop zonder al te veel inspanningen. Daar dromen we vaak van: met zo weinig mogelijk moeite ons doel bereiken. Is dat ook van toepassing in ons geloof? Het doet me denken aan de kleine Thérèse van Lisieux die een manier zocht om bij Christus te komen. Ik laat ze zelf aan het woord: ‘Wij leven in de eeuw van de uitvindingen. Tegenwoordig hoef je niet meer de moeite te nemen om de treden van een trap op te klimmen. Bij rijke mensen wordt de trap heel praktisch vervangen door een lift. Ik zou een lift willen vinden om mij op te tillen tot bij Jezus, want ik ben te klein om de ruwe trap van de volmaaktheid te beklimmen. Toen ben ik in de heilige boeken op zoek gegaan naar een aanduiding van die lift.…. En toen heb ik deze woorden gelezen, gekomen uit de mond van de Eeuwige Wijsheid: “Als iemand heel klein is, laat hij dan bij Mij komen” (Spr 9,4).” … Toen ben ik doorgegaan met zoeken, en kijk eens wat ik gevonden heb: “Zoals een moeder haar kind liefkoost, zo zal Ik u troosten. Ik zal u op mijn schoot nemen en u op mijn knieën wiegen!” (Jes 66,13)… De lift, die mij tot in de hemel moet tillen zijn uw armen, o Jezus! Daarvoor hoef ik niet groter te worden, integendeel, ik moet klein blijven, ik moet steeds kleiner worden. O mijn God, U hebt mijn verwachting overtroffen en ik wil uw barmhartigheid bezingen”! (Ps 89,2 ). De Veertigdagentijd is een opgang naar Pasen, de verrijzenis van Christus toe. Wellicht een moeizame weg, maar misschien staat er hier ook een lift voor ons klaar…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Het zijn de kleine dingen die het doen

Vrijdag zat ik met spanning te wachten. Ik had een afspraak die dag en ik verwachtte een levering van 73 boeken die zouden geleverd worden ten laatste op het moment dat ik moest vertrekken. Helaas, op het moment dat ik moest vertrekken waren de boeken er niet. Wat kregelig ben ik dan toch maar naar mijn afspraak gegaan. Een tegenvaller! Wie weet waar ik het pak zal moeten gaan ophalen? Hopelijk is er niets verkeerd gelopen, zijn ze niet verloren gegaan... Vele doemscenario gedachten schieten door mijn hoofd.

De boeken heb ik nodig voor mijn volgende Godly Play project. Het nieuwe verhaal gaat over 'De boeken van de bijbel'. Wist je dat de bijbel uit een hele bibliotheek van boeken bestaat? Ja hoor, er zitten maar liefst 73 boeken in die bibliotheek. Het boekenrekje is al helemaal af, met dank aan mijn broer (zie je hieronder). De boeken, uit hout gemaakt, komen uit Nederland en daar zat ik dus op te wachten.
's Avonds kreeg ik een berichtje: "Er staat een grote doos voor de deur van je appartement". Wat was ik blij met dat berichtje. Wat lief om mij te verwittigen. Wat mij echter nog meer blij maakte is de inzet van de bezorger. Er woont een bezorger van PostNL enkele blokken verder. Een gezin met heel veel kinderen, die als ik op het terras zit tijdens de zomermaanden heel vriendelijk goedendag zeggen. Omdat ik regelmatig uit Nederland bestel, kende de bezorger mijn naam en wist hij waar ik woon, hij is zo vriendelijk geweest om het pakket voor mijn deur te zetten. Dat verdient een toch wel een  'Mercike'.
Het zijn de kleine dingen die het doen. Het is bereikbaar voor iedereen en er voor kiezen kan de wereld zoveel mooier maken.
Dank je wel lieve bezorger, je hebt mijn dag goed gemaakt.

Pastor Mariette

Work in progress

The Zone of Interest

Komende zondag is het weer zover, de oscaruitreikingen. Ik weet niet of je zelf een filmfanaat bent, en of je al dan niet een eigen mening hebt over wie moet winnen. Ikzelf ga graag eens naar de film of hou er wel eens van om op Netflix een film te bekijken (één van de genomineerden voor beste film, Maestro, over Leonard Bernstein, is trouwens op Netflix te zien!), maar ik moet zeggen dat het er meestal niet van komt om naar de bioscoop te trekken. Maar vorige week ben ik toch nog eens gegaan, meer bepaald naar één van de films die in aanmerking komt voor beste film, ‘The Zone of Interest’. De trailer kan je hieronder bekijken. Ik kan enkel maar zeggen dat dit een meesterwerk is, en dat deze film voor mij mag winnen! Eigenlijk kan je beter spreken over een kunstwerk dan over een film. Visueel is deze film prachtig en ook de muziek en de soundscape zijn verbluffend. Het thema is daarentegen ijzingwekkend. De film is gebaseerd op een boek van Martin Amis en vertelt over het gezin van Rudolf Höss. Waar de ene kant van de muur een idyllisch, huiselijk sprookje schetst, vindt aan de andere kant een van de grootste horrors uit de Westerse geschiedenis plaats. In ‘The Zone of Interest’ wonen Rudolf Höss, commandant in Auschwitz, samen met zijn vrouw Hedwig en de kinderen naast het concentratiekamp. Ze doen er alles aan om een ideale wereld te creëren voor zichzelf en hun kinderen. Het is echter een oncomfortabele bubbel waarin de hoofdpersonages niet alleen wegkijken van de gruweldaden aan de overkant van de muur, maar ze ook zelf plannen, uitvoeren en ervan profiteren. Zo paradeert Hedwig bijvoorbeeld met de bontmantel van één van de vermoorde Joodse vrouwen. Constant echter horen ze het gekrijs van de kampbewoners en het draaien van de crematoria. Zo worden ze noodgedwongen geconfronteerd met de vernietiging van zovele mensen, maar ze kijken weg. Ze zien het niet, of althans, willen het niet zien. De film is uitermate confronterend, en is eigenlijk gruwelijk, ofschoon je geen enkele gruweldaad te zien krijgt. Het doet je stilstaan bij tot wat voor erge dingen een mens in staat is. Mij confronteerde het met de vraag hoe vaak ik wegkijk en doe alsof ik het niet gezien heb. Het doet me een beetje denken aan het verhaal van de rijke Lazarus. De arme bedelaar die aan zijn deur zit heeft hij niets misdaan. Maar de grote fout was dat hij weggekeken heeft, en de arme man niet wou zien. Ga dus allen zien naar ‘The Zone of Interest’. Ik verzeker je, het is geen ontspannende film, maar wel een film die je aan het denken zet. Het blijft nog dagen door je hoofd spelen. En dat is wat goede kunst met je doet.

Pastor Gino.

BEEKSALA

Deze keer geen diepzinnige beschouwing maar iets over geschiedenis en gezondheid.

Kent u het dorp Roborst? Weet u waar het ligt? Ik had er nog nooit van gehoord. Het is een deelgemeente van Zwalm in Oost-Vlaanderen. Op de laatste zondag van februari ging ik er wandelen met mijn petekind en haar vriend. Het ligt op de Jan de Lichte wandelroute. Een wandeling die overwegend langs akkers en weiden voert en verschillende beken passeert. De streek was (is) bekend voor het kweken van waterkers (cresson) en op het dorpsplein van Roborst vind je dit beeld van de ‘Waterkersplukster’. Het onderschrift zegt ‘Wie de waterkers eert, de ziekte weert’. Dit onderschrift intrigeerde me en dus ben ik wat gaan zoeken op internet. De oude Grieken wisten het al: waterkers is een van de meest bijzondere planten met een weldadig effect op de gezondheid, kortom geneeskrachtig. Ze beschouwden het ook als opwekkend middel. Ook de oude Perzen zagen de witte waterkers als extra energieopwekkend middel en namen het in als ze grote inspanningen moesten verrichten. Het zijn de Romeinen die waterkers niet alleen als geneeskruid zagen maar er ook mee begonnen om het veelvuldig te gebruiken in de keuken. Zij verwerkten waterkers graag in salades. En dat doen wij nog altijd. In Zwalm is nog steeds een professionele kweker van waterkers. Guido Gezelle heeft er zelfs een gedicht overgeschreven: hij noemde het daarin ‘beeksala’, omdat dit de roep was van de Vlaamse waterkersventer in Wallonië. Roborst ligt amper op 15 km van de taalgrens. Ik geef het hier graag mee, geniet ervan en weet als u nog eens waterkers op uw bord krijgt, dat het een groente is met een verre en rijke geschiedenis.

Hier is de man

uit Vlanderlan'

met, om u dienst te doene,

beeksala,

met beeksala, kersoene:

't is 't beste groen, gelooft mij, dat,

van al dat groene is: koopt mij wat

beeksala, beeksala!

Al volgeplukt,

de mande drukt

mij riemvaste op de leden;

beeksala,

vol beeksala, die 'k heden

gewied hebbe in den waterplas,

aan 't werk wanneer 't nog donker was:

beeksala, beeksala!

Met stok in d'hand,

uit Vlanderland,

zo kome ik, en de walen,

beeksala,

die beeksala betalen;

zij krijgen voor parli, parla,

twee soun, twee bondjes beeksala,

beeksala, beeksala!

Van mage en bloed

die krank is moet

om, pille en pot gelaten,

beeksala,

om beeksala, zal 't baten:

zij drijft al de oude dampen uit,

en kocht ge maar nen halven kluit

beeksala, beeksala!

'k Ben uitverkocht,

't is noene errocht;

'k gevoel 't aan mijn geweten:

beeksala,

maar beeksala, om te eten...

al met mijn moegekraaiden hals,

kardoefels doen meer deugd mij als

beeksala, beeksala!

Dan: op en weg,

Adieu, en 'k zeg:

wel moge ulieden allen

beeksala,

mijn' beeksala bevallen!

Zo vare ik voort en kom ter week,

al roepen door de waalse streek:

beeksala, beeksala!

© Guido Vandeperre

Tafelen

We hadden met vrienden afgesproken om samen naar de pas geopende tentoonstelling ‘James Ensor. Maestro’ in Bozar te gaan kijken (nog tot 23 juni). Een kleine, maar zeer fijne tentoonstelling met een honderdtal werken, de meeste afkomstig uit privébezit en dus niet zo dikwijls te zien. In de 3 zaaltjes komt telkens een ander thema aan bod: Christus, muziek en fantasieën.
En Ute zei: ‘Kom toch eerst bij ons lunchen!’ Bezoek ontvangen is altijd fijn en mensen aan tafel uitnodigen om samen iets te eten en te drinken, maakt het nog veel aangenamer. Ja, er komt heel wat bij kijken, maar het heeft iets: wat gaan we nu klaarmaken, mogen de gasten dat, wie koopt wat waar en wanneer, wanneer beginnen we er aan (de avond tevoren), gaan we alles tijdig klaarkrijgen want tussen het einde van de zondagsviering en het aankomstuur van de vrienden zat niet zoveel tijd.
Maar als je dan ziet hoe de vrienden blij zijn nieuwe smaken te ontdekken in het aperitief, als de wijn ‘goed gevonden wordt’ en het menu op veel bijval kan rekenen - als de gasten zelf hun bord nog eens volscheppen, dan weet je het wel zeker? Op dat moment heb je er wel haast nog meer deugd aan dan je gasten.
Ik denk niet dat het toeval is als er in de Bijbel en in de Evangelies zoveel samen wordt gegeten, zelfs het Rijk der Hemelen wordt regelmatig voorgesteld als één grote maaltijd.
Mensen hebben nood aan samen zijn, delen van dezelfde tafel schept een band, gastgever mogen zijn is iets moois, zeker als de gasten laten merken dat het hen bevalt. Zo onderhoud je vriendschappen, je geeft, maar je krijgt nog veel meer terug.
En Ensor, die had blijkbaar meer schrik om zelf gegeten te worden (zie foto). Och arme, maestro!

Diaken Dirk

‘De gevaarlijke koks’ van James Ensor © Dirk Van Erps

Blank noch Zwart

Ik geef voor het moment les in Afrika, meer specifiek in het Groot Seminarie Saint Marc in Bangui, Centraal Afrikaanse Republiek. De lessen gaan over de wereld van Oosterse filosofie.
Het is mooi om te zien hoe sommigen gretig zijn naar al die kennis. Er zijn er natuurlijk ook die rustig slapen tijdens de les. En het is niet altijd hun fout want het kan zo heet zijn hier, de ramen staan open (meeste glas is stuk) en er is geen airconditioning. Ook ik moet moeite doen om bij de les te blijven. De geiten en bokken lopen vrij rond het leslokaal en geven hun ongevraagd commentaar bij de les. Laatst was er een kleine wervelstorm juist tijdens de les. Het woestijn zand vloog tot in het lokaal. Les geven in die storm was een unieke ervaring. En een nabije bar laat ook regelmatig goed horen dat het zelfs van ‘s morgens vroeg open is. Microfoon, PowerPoint, slides, niets van dat tijdens de les. Alleen mijn stem, een bord met krijt, en hun aandacht. Back to the basics.
Als je de klasfoto ziet is het precies een document uit de tijd van de kolonisatie. Maar dat is het niet! Ik ben uitgenodigd door hen om er les te geven, en ze appreciëren het ten zeerste. Daarom keken ze ook uit naar die fotoshoot, en hebben er velen hun betere kleren voor aangedaan. Het is fijn dat we in “een nieuwe hemel en een nieuwe aarde” leven waar het verschil tussen blank en zwart niet meer zo sterk gemaakt wordt, en iedereen een kans krijgt om zijn of haar roeping waar te maken.

Pastor Peter

Groot Seminarie Saint Marc in Bangui

Hoop verzamelen en dan bergen verzetten

Neen, dit keer geen spreuk van Bond Zonder naam, als zou deze in dat rijtje kunnen thuishoren. Deze ‘spreuk’ staat op een wenskaart die ik kocht bij het Liturgisch Centrum De Peerle in Mechelen. De kaart is er eentje uit een reeks met de naam: ‘veronzinsels’. Tussen haakjes: ondertussen zag ik dat er leuke koffiemokken zijn in dezelfde reeks.
In deze tijden van oorlog en geweld, dreiging, radicalisering, … is het niet zo evident om ‘hoop te verzamelen’. Ook niet in de Kerk, zoals pastor Guido gisteren aanhaalde. En de sombere februarimaand met zoveel regen maakte het er niet beter op. Je zou van minder depressief worden.
En toch is ‘hoop verzamelen’ mogelijk. Al zijn het zeker niet altijd grote dingen die daarvoor zorgen. En het zijn ook niet altijd ‘bergen die we verzetten’. Regelmatig zullen we ons moeten tevreden stellen met een ‘bergje’.
Zondag moest ik nog een artikel schrijven voor Kerk en leven. Mijn wandeling was voor daarna. De zon was al wat verdwenen achter de wolken maar ik heb genoten van al het tere groen dat al tevoorschijn komt. Hier en daar staat al een struik in bloei. Ik wandelde, zoals vaak, langs de Woluwe. Het pad lag er op sommige plaatsen modderig bij. Af en toe was het slalommen en dat zorgde voor een groet en een lach bij het kruisen van andere wandelaars. Voor mij was dit alles voldoende reden om weer ‘hoop te verzamelen’. Tijdens de wandeling stuurde een vriendin nog een foto door van perken met narcissen in bloei. Ik beklom met een dankbaar hart terug ‘de berg’ op naar bij mij thuis.

Pastor Chris

© Chris Ruelens

Eenheid in verscheidenheid

Afgelopen dagen (19 en 20 februari) waren we met alle benoemden van de Brusselse Kerk, uitgenodigd door onze aartsbisschop Luc Terlinden, om op recollectie (bezinningsdagen) te gaan in Banneux. Wellicht bent u daar al op bedevaart geweest in de voorbije jaren. Vaak bruist het er van het pelgrimsleven maar midden februari lijkt het wat verlaten. Die verlatenheid hadden we net nodig om met zo’n honderd pastores ons twee dagen terug te trekken om dichter bij God en bij elkaar te komen. Het is een heel eind rijden vanuit de hoofdstad maar net dat zorgde dat we een beetje een ‘woestijnervaring’ mochten beleven en even het werk en de drukte van de stad achter ons laten. Het deed deugd om als broeders en zusters deze tijd samen door te brengen. Het is enerzijds wat confronterend om te zien hoe klein de groep van de Nederlandstalige pastores geworden is en anderzijds is heel de wereld er aanwezig: collega’s uit Zuid-Amerika (Guatemala, Brazilië en andere), Afrika in al zijn rijkdom (Congo, Rwanda, Kameroen), het Midden-Oosten met Syrië en Libanon en velen uit Oost-Europa, zoals Oekraïne, Polen en Roemenië. Wat een rijkdom! Heel de wereld lijkt samen te komen in onze Brusselse Kerk. Eenheid in al haar verscheidenheid. Een gesprek met een collega uit Libanon wierp, binnen de huidige context van de oorlog in Israël, een nieuw licht op het geheel. Het is soms confronterend en tegelijk zeer hoopvol, te luisteren naar mensen die hun geloof al langere tijd beleven in soms moeilijke omstandigheden. De kerk leeft, misschien nog het meest waar ze in de verdrukking is gekomen. Dan komt haar ware kracht aan het licht: ‘en toch’. Telkens nemen christenen het evangelie op als bron van hun handelen en spreken. Het verhaal van Jezus blijft verder gaan, met nieuwe dynamieken, in nieuwe vormen. Dat geeft hoop en die kunnen we meer dan ooit gebruiken…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

In de schaduw van een boom

Vandaag, 23 februari, is het de geboortedag van één van ’s werelds grootste componisten: Georg Friedrich Händel. Hij werd geboren in hetzelfde jaar als Bach (1685) en kan zonder twijfel gezien worden als één van de belangrijkste barokcomponisten. Een ideale dag dus om even stil te staan bij één van zijn bekendste aria’s ‘Ombra mai fu’, ook wel het ‘Largo van Händel’ genoemd. Het komt uit de opera Serse, en in deze aria bezingt koning Xerxes zijn liefde voor de schaduw van een plataan. ‘Nooit was een schaduw van een boom zo heerlijk...’, klinkt het er. In deze grijze dagen is er echter weinig schaduw van bomen te bespeuren, en kan je slechts smachtend uitzien naar zonnige dagen waarbij de schaduw van een boom een zalige plek kan zijn om te rusten, elkaar te treffen, het glas te heffen, … Ook in de Bijbel wordt de schaduw van een boom verheerlijkt (Hosea 4, 13). Bijbels gezien heeft de schaduw vaak de betekenis van bescherming (Psalm 121, 5). In deze tijd waar de zon zich maar weinig laat zien hoeven we echter niet verstoken te blijven van schaduwplekken. Misschien kunnen we wel zelf voor elkaar dergelijke schaduwplekken creëren, elkaar beschutting geven, elkaar plekken en momenten aanbieden om tot rust te komen, om op verhaal te komen. En misschien kan het lied van Händel zelf zo’n schaduwplek zijn, hier gezongen door contratenor Franco Fagioli. Trouwens, wie geen genoeg kan krijgen van dit lied kan van eind maart tot begin mei terecht in de Opera van Antwerpen of Gent waar choreograaf Alain Platel en beeldend kunstenares Berlinde De Bruyckere zich in de voorstelling Ombra laten inspireren door de schaduw van een boom. Genoeg voedsel dus om te vertoeven in de schaduw van een boom in afwachting van de zon die komen gaat.

Pastor Gino

Baken

Is het je ook al overkomen dat je ergens aan een kust een vuurtoren ziet en je denkt: ‘daar wil ik naar toe’? Vaak is het een heel eind stappen om de bewuste plek te bereiken. Zo’n toren staat immers op één of andere verder gelegen landpunt of boven de kliffen aan de zee of op het einde van een staketsel zoals hier in Oostende. Sommigen staan op beroemde of beruchte plaatsen zoals in Finisterre op het einde van de Compostellaweg. Welke de plek ook is, hij werd gebouwd om schepen en schippers op een veilige manier een nabij gelegen haven te laten bereiken. Zoals de naam het zegt werd er oorspronkelijk licht gemaakt door een groot vuur aan te steken bovenop de toren maar sinds de komst van de elektriciteit werd het vuur vervangen door lampen. Van zodra de duisternis invalt zie je hoe zijn krachtige lichtbundels de nacht doorklieven. Het is een baken voor al wie zijn weg zoek naar een veilige plek. Op onze levensweg hebben we ook zo’n bakens nodig die ons de goede richting wijzen. Meestal staan we op onze autonomie, we willen op eigen benen staan en dat is ook goed, maar het is ook goed een ‘meester’, een ‘gids’, een broer of zus te hebben die ons wegwijs maakt in ons leven, in ons geloof. Zulke mensen kunnen we ‘wegwijzers’ noemen: goede vrienden, geloofsgenoten, geestelijke begeleider,… Is geloven niet juist, zich toevertrouwen, erkennen dat je zelf niet alles kan en weet. Het is goed, de geloofservaring van anderen vóór ons te lezen. De veertigdagentijd is een uitgelezen tijd om daar aandacht voor te hebben.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Bernadette Soubirous

Op 18 februari viert de Kerk de feestdag van de H. Bernadette Soubirous, precies een week na de feestdag van OLV van Lourdes op 11 februari, de verjaardag van de eerste verschijning van Maria aan Bernadette aan de grot van Massabielle in 1858.
Ik heb me sinds onze diocesane bedevaart naar Lourdes van augustus vorig jaar iets meer geïnteresseerd in het leven van de H. Bernadette. Wat me sterk raakt in haar is de armoede (of misschien beter uitgedrukt: de afwezigheid van opzichtige rijkdom) in haar leven; de ‘angst’ of het onbegrip dat ze aanvankelijk voelt als ze zich aangekeken voelt door Aquinò, de naam die ze aan de mooie dame gaf; maar ook de ontvankelijkheid voor de boodschap. En dan na de verschijningen, haar getuigenis met rustige standvastigheid over hetgeen ze ervaren heeft. Nooit iets méér verteld dan wat er gebeurd is, iedereen die haar iets anders in de mond wou leggen, duidelijk tegengesproken. Maar blijven aandringen dat zou gebeuren wat Aquinò haar gevraagd heeft: dat men een kapel zou bouwen. En bidden, blijven bidden.
In dit alles zie ik een grote gelijkenis met het leven van Maria zelf zoals verteld in de Evangelies van Mattheüs en Lucas: het onbegrip: zo zei ze tegen de engel ‘hoe moet dit met mij geschieden, daar ik geen man beken’; het toch durven en kunnen ‘ja zeggen’; de lofprijzing in het Magnificat (ge moet dat zelf eens lezen, dat is allesbehalve ‘vrome prietpraat’ – misschien schrijf ik daar ooit nog iets over); het bewaren van alles in haar hart.
Maar zowel Bernadette als Maria leren ons dat het niet om hen gaat, maar om het Rijk Gods zoals Jezus het heeft aangekondigd.
Ik denk dat in deze vastentijd Bernadette en Maria voor ons voorbeelden kunnen zijn om een weg te tonen die leiden kan tot een innigere verbondenheid met Jezus, de Vader en Zijn mensen. Ik wens het u allen zeer graag toe.

Diaken Dirk

Bernadette aan de Lourdesgrot van Is Molas, Sardinië 

© Dirk Van Erps

Mijmeringen

Deze foto die ik laatst op Facebook vond heeft mijn aandacht getrokken. Het deed me terugdenken aan toen ik klein was en met broers en zussen op het strand van Blankenberge elk jaar in de zomer weer mochten zandkastelen bouwen.
Maar dit jongetje heeft een groots project opgezet met, zoals ik het begrijp, God de Vader, omringt door vele mensen die zich allen verbonden weten met de figuur in het midden, waarschijnlijk Jezus. Hoe mooi is die gedachte… En weten dat straks het water terug opkomt en het hele kasteel in de zee zal verdwijnen.
Sommige van de kleine figuurtjes kijken naar buiten en anderen naar binnen. Zo is ons religieus leven ook, verbonden met God en Jezus, maar ook gericht op de buitenwereld. Beide zijn belangrijk, contemplatie en actie, ora et labora. Met de vasten geven we wat meer aandacht aan ons gebedsleven, maar toch steeds in verbondenheid met anderen, speciaal de minderbedeelden in de maatschappij.

Pastor Peter

Tevredenheid

‘Ken jij het geheim van tevredenheid?’ (BZN februari 2024)

Er zijn zo van die dagen dat ik de indruk heb dat dit wel altijd een geheim zal blijven. Er staan verschillende punten op de agenda maar ik slaag er niet in ze allemaal af te werken. Het huishoudelijk werk zou gerust wat meer tijd mogen krijgen. Enz. Maar zeuren over wat niet is of niet lukt zoals ik het graag zou hebben, zal zeker niet bijdragen tot een grotere tevredenheid, integendeel. En ik zou liefst een lachend gezichtje aanvinken op mijn ‘evaluatiekaart’.
Eén van de voorbije dagen stond er op de Missiekalender: ‘Je hoeft niet perfect te zijn’ (of iets in die aard. Misschien zit daarin wel het geheim van tevredenheid: wat milder zijn voor jezelf. Maar ik denk dat het nog verder gaat. Wat ik kan en mag doen voor een ander geeft zoveel meer tevredenheid. Mijn blik voldoende van richting veranderen onthult het geheim wat verder.
Tijdens deze vastenperiode spreken de Bijbellezingen, zeker die uit het Oude Testament, over Gods verbond met zijn volk, toen en nu. Telkens opnieuw heeft Hij geduld en schenkt Hij nieuwe kansen. In Gods liefde mogen geloven: een gave, een geschenk! Waarom zou het me dan ontbreken aan tevredenheid?

Pastor Chris

© Pixabay

Ieder huisje heeft zijn kruisje

Af en toe tijd kom ik nog eens in Mechelen en dan maak ik steeds van de gelegenheid gebruik om het Liturgisch Centrum De Peerle binnen te gaan. Ik sla er dan mijn voorraad kaarten in voor verjaardagen, geboorten, rouwbetuigingen en andere momenten. Ik kijk eens welke boeken er recent verschenen en koop er soms ook een kruisje voor één of andere gelegenheid. Je vindt ze in allerlei maten en materialen. Er zijn er voor misdienaars, voor doopsel, voor huwenden enz., bijna voor elk wat wils. Ze hangen mooi uitgestald op een bord zodat je rustig kan kiezen welk je zou kopen. In het leven kan je echter niet kiezen welk kruis op je weg komt. Vroeg of laat lopen we er tegen aan, niemand ontkomt eraan. De volksmond zegt het terecht: ‘ieder huisje heeft zijn kruisje’. Of op een andere manier verwoord met het citaat van de Jezuïet Jan Koenot bij het houten kruis van kunstenaar Luc Hoenraet in de tuin van de Oude Abdij van Drongen: “Wie omwegen maakt om aan het kruis voorbij te gaan loopt gevaar ook aan het leven voorbij te gaan. Wie in zijn eigen leven de werkelijkheid van zijn eigen kruis aanvaardt, geraakt stilaan voorbij aan het kruis in het Leven.” Bij het begin van deze veertigdagentijd laten we ons tekenen met een askruisje. Het is vluchtig maar we drukken er onze bereidheid mee uit dat we anders willen gaan leven, dichter bij God, bij de naaste en bij onszelf. Als we daarbij een kruis tegen komen, laten we er dan niet van weglopen maar het samen dragen.

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

In mijnen / onzen tijd...

In mijnen / onzen tijd... een zin die probeer te vermijden. Op familiefeesten gingen de gesprekken  dikwijls over hoe goed het vroeger was en hoe de jeugd niet meer was wat ze geweest was. In hun tijd hadden ze tenminste nog... en dan kwam meestal een hele opsomming. Ik werd er niet vrolijk van. Dan dacht ik bij mezelf: heb je tenminste al geprobeerd om naar de jeugd te luisteren, te kijken waar ze wel mee bezig zijn, hoe ze op hun manier bouwen aan een toekomst,...?
In de missiekalender las ik onlangs: Jonge mensen vinden veertigers oud. Ouderen vinden vijftigers jong. Oud of jong zijn heeft niets met leeftijd te maken. Zo kan ik je vertellen dat mijn vader op zijn negentigste nog jong was omdat hij open stond voor zijn kleinkinderen. Hij had interesse in waar ze mee bezig waren. Elke week reed hij rond in het dorp om enkele dames op te halen om naar de kaartnamiddag bij Okra te gaan. Zo kwamen die mensen ook nog een buiten. Om bereikbaar te zijn of om hulp te vragen heeft hij zelfs op zijn negentigste leren werken met een senioren gsm. Oplossingen zoeken voor de situatie waar je voor staat, beter dan te zeuren hoe erg het is voor oudere mensen. Dat is jong zijn.
Jong of oud zijn heeft te maken met open zijn van geest, gericht zijn op de bredere gemeenschap, gericht zijn op de andere, gericht zijn op de 'Andere', op God. Is dit niet de rode draad die doorheen het ganse evangelie loopt?
Laten wij tijdens de veertigdagentijd misschien eens die rode draad opzoeken. Ik ben er zeker van dat we ons veel gelukkiger zullen voelen.

Pastor Mariette

Traag door Brussel

Al van jongsaf aan ben ik een grote fan van de boeken van Eric de Kuyper. Hij is in Brussel geboren, studeerde aan het huidige RITCS, was producer bij de toenmalige BRT voor de filmaankopen, regisseerde, acteerde, gaf les, maar bovenal was en is hij schrijver. Hoe heb ik genoten van zijn autobiografische boeken zoals ‘Aan zee’, ‘De hoed van tante Jeannot’ of ‘Grand hotel solitude’. Op eenvoudige maar zo sprekende wijze vertelde hij er over zijn jeugdjaren. En hoera, na lang wachten verscheen vorige week nog eens een boek van hem onder de titel ‘Kijk! Daar, kijk! Traag door Brussel’. Na verschillende jaren gewoond te hebben in Frankrijk, Nederland en Duitsland woont de Kuyper sinds enkele jaren immers terug in Brussel en herontdekt hij de stad. En hij geeft toe dat je in deze stad vaak je ogen moet sluiten voor de verloedering en de lelijkheid, maar als je je oefent om traag door de stad te gaan, dan merk je voortdurend nieuwe dingen, aldus de Kuyper. Want zijn liefde voor de stad kan hij niet onder stoelen of banken steken. Maar om tussen de lelijke zaken mooie details te zien, moet je als het ware een oog voor het schone hebben. En dat heeft de Kuyper al zijn hele leven. In een interview met De Standaard twee jaar geleden naar aanleiding van zijn tachtigste verjaardag zegt hij dat hij dit van zijn moeder geleerd heeft. Zij kon elke dag verwonderd zijn en riep dan uit “Wat is het licht mooi vandaag!” of “Wat ruikt het hier lekker.” Over die verwondering gaat ook dit nieuwe boek ‘Kijk! Daar kijk!’. Ik heb het laatste boek van de Kuyper nog niet kunnen uitlezen, zit nog maar aan het begin, maar nu al weet ik dat het opnieuw smullen is! En hopelijk helpt het mij om wat trager door onze stad te lopen, in plaats van gejaagd van hot naar her. Want het is pas door de traagheid dat je de schoonheid opmerkt. Zo is het trouwens ook met God, die trouwens zoveel te maken heeft met Schoonheid. Wie gejaagd door het leven gaat kan Hem moeilijk ontmoeten. Traagheid in het leven is een betere modus om God/Schoonheid op het spoor te komen. Misschien kan de komende veertigdagentijd mij hier wat bij helpen.

Pastor Gino.

Kiemkracht

Op één van de verdiepingen in het MAS (Museum aan de Stroom), in Antwerpen hangt een hele wand vol met bordjes van straten en pleinen die op één of andere manier met onze voeding te maken hebben. Alles wat er in verband mee staat passeert de revue: van grondstoffen, over dieren tot beroepen toe. Het had iets amusant om de hele muur te bekijken en te ontdekken welke straatnamen Groot-Antwerpen rijk is. Als ik dit schrijf zijn de eerste blokkades van landbouwers opgericht in ons land en is een groot deel van het avondnieuws aan de situatie van de boeren gewijd. Dit cursiefje is niet de plaats om positie te kiezen in dit moeilijke debat maar met straatnamen als ‘koren’, ‘rogge’, ‘bakker’, ‘graan’, ‘oogst’, ‘kaas’, ‘varken’ weet je dat ons leven vasthangt aan dingen die onze aarde voortbrengt en dit dankzij mensen die er al of niet hun levenswerk van maken. Vanzelf komt er geen brood op de plank, iemand zal er moeten voor zorgen. Ooit ging ik een week meehelpen tijdens de oogst op een boerderij. Deze en andere ervaringen bij mijn Franse vrienden in de Tarn, waar twee gezinnen op een boerderij wonen en werken, maakten dat ik met veel respect en bewondering naar mensen in de landbouw kijk. Ik merkte dat het vaak ook gelovige mensen zijn. Urenlang alleen op een tractor op het veld, heb je veel tijd om stil te staan bij de dingen. Steeds afhankelijk zijn van weer en klimaat maakt dat je beseft dat jij niet alles zelf in handen hebt. Je moet ook geloven in de kiemkracht van het zaad, anders begin je zelfs niet te zaaien, en wie moet er dan oogsten? Hoe vaak Jezus vertelt niet over zaaien, oogsten? “Met het koninkrijk van God gaat het als met iemand die zaad op zijn land heeft gestrooid. Hij slaapt en waakt, nacht na nacht en dag na dag, en het zaad ontkiemt en schiet op, zonder dat hij weet hoe.” zei Hij ergens. Hoe dit hele landbouwvraagstuk opgelost moet worden weet ik niet maar dat het zaad telkens weer zal ontkiemen is een hele geruststelling…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre