Eeuwigdurend

Na een middagmaal met broer, zus en schoonbroer, bracht ik op 1 november een bezoek aan het graf van mijn ouders op de begraafplaats van Evere. Nadien ging ik naar het oud-kerkhof van Evere in de Sint-Vincentiusstraat. Daar bevind zich het graf van mijn overgrootouders die ik zelf nooit gekend hebt. Het is een eeuwigdurend graf. Twee dochters van hem stierven op jonge leeftijd en zijn jongste enig overlevende dochter is mijn grootmoeder en was ook mijn doopmeter. Mijn overgrootvader was de laatste veldwachter in Evere. Er is in Evere zelf een straat naar hem genoemd.
Ik herinner mij dat wij met onze ouders elk jaar rond Allerheiligen naar het graf van mijn overgrootouders gingen en ik hen vroeg: waarom moeten wij meegaan, wij hebben hen nooit gekend. Pas achteraf heb ik ingezien hoe een familie ook een verleden heeft en hoe wij daar een deel van zijn.
Op het ‘oud-kerkhof ‘ van Evere zijn er heel wat eeuwigdurende graven. Sommigen hebben erfgoedwaarde. Een eeuwigdurende concessie kan nu niet meer.
Het bezoek aan begraafplaatsen op Allerheiligen doet mij nadenken over ‘eeuwig leven’. En dat is meer dat een leven na de dood. Eeuwig leven begint hier en nu. Het gaat om een kwaliteit van leven. Een leven in liefde, vrede en verbondenheid. En op Allerheiligen begon dat voor mij deze keer met het vieren van de eucharistie en een gezellig familie etentje. Om dan met het bezoek aan begraafplaatsen eraan herinnerd worden dat eeuwig leven geen begrenzingen kent.

Johan Dobbelaere

© Johan Dobbelaere