Venster op de wereld

In mijn living zijn er vijf vensters, vier gewone en dan één groot raam dat uitkijkt op het kleine terras. Twee vensters geven me zicht op de tuin en daar heb ik geen glasgordijnen willen hangen. Zo kan ik het reilen en zeilen in de tuin volgen. De vogels die komen rusten en nestelen in de bomen, de vrolijk huppelende eekhoorns op zoek naar het laatste voedsel voor de winter, de ruziemakende eksters, de agressieve parkieten, de boomkruinen die naar de hemel reiken, de zonnestralen die er doorheen priemen, de jagende wind en de regenvlagen. De afwisselende seizoenen zorgen voor hun eigen unieke karakter. Ik ben er blij mee en geniet dagelijks van dit ‘venster op de wereld’. Maar niet alleen de natuur laat zich zien, ook wandelaars en voorbijgangers. Ouders met hun kinderen naar de school, anderen met trage stap op weg naar het kerkhof dat in mijn laan ligt. Naar het graf van hun geliefden of gewoon wat rust zoekend op die stilteplek. Mijn vensters bieden me zo een kijk op deze kleine wereld, klaar en helder. Het venster op de eeuwigheid is anders, eerder opaak, ondoorzichtig. Een venster waar we liever van weg blijven. Het biedt geen doorkijk naar een andere wereld, de wereld aan de overzijde. Er klinken geen geluiden of mensenstemmen door. En toch geloven we als christenen dat die andere oever er is. Omdat Iemand er ons staat op te wachten. Hij die zei: Ik ben de Weg, Ik ben de Deur…’ Dezer dagen gedenken we allen die bij Hem al zijn thuis gekomen. Zij kijken door het venster naar binnen…

pastor Guido

© Guido Vandeperre