Het onverwachte

‘Kom naar Mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal Ik jullie rust geven.’ (Mt.11,28) In de dagen rond Allerzielen weegt het nog altijd dat ik geen afscheid kon nemen van mijn moeder voor haar overlijden en dat zij alleen stierf in het ziekenhuis, tijdens de eerste lockdown. Op zo’n moment maak ik de wandeling die ik al zoveel keren maakte: langs de Woluwebeek. Ik vind dat stukje tussen de Hippokrateslaan en de Veldkapellaan nog altijd het mooiste. Die wandeling geeft mij rust. Het mogen bewonderen van de natuur daar nodigt mij ook uit tot dankbaarheid en stil gebed. Er is steeds iets dat ‘onverwacht’ te ontdekken valt. 

Dit keer deden twee dingen mij stilstaan. Het eerste was een dode boom waar een groepje witte paddenstoelen op groeide. Nieuw leven dat er aan herinnert dat de dood niet het laatste woord heeft. Ik kwam op die wandeling ook een moeder met haar twee kinderen tegen. Zij waren herfstbladeren aan het verzamelen. Ik dacht dat ze die mee naar huis zouden nemen om er misschien iets mee te knutselen. Ik zette mijn wandeling verder langs de weiden waar de ezel mij kwam groeten en dan verder langs de windmolen terug naar de Woluwelaan. Ik wilde eigenlijk wel een foto nemen van die dode boom met de paddenstoelen en hernam dus de wandeling langs de beek. Verrassend genoeg was daar ook nog de moeder met haar kinderen. Zij hadden met de herfstbladeren een hart gemaakt op het wandelpad: een heel ‘onverwacht’ geschenk. Ik vroeg of ik een foto mocht maken en dat was geen probleem.
Terugkerend naar huis moest ik denken aan het lied: ‘Gij komt tot ons, gans onverwacht, in alle mooie dingen, … in duizend, duizend dingen.’ (ZJ 715)

Pastor Chris

© Chris Ruelens