Ik had de voorbije zondag de gelegenheid om de liturgie mee te maken net over de grens. Het viel me op dat alles wat bij ons gebeurt precies overal lijkt te gebeuren, maar toch ook weer een tikkeltje anders: ook daar worden veel minder mensen toegelaten in de kerken, ook daar staan er pompjes handgel bij de ingang, ook daar wordt er niets uitgedeeld en is er dus ook geen volkszang. Een bezoek aan de kerk doet mij daarmee denken aan een willekeurige winkelstraat in om het even welke Europese stad: ze ziet er juist hetzelfde uit als alle andere (dezelfde soorten winkels, met identiek dezelfde merken enzovoort) en op zich zou je niet eens kunnen raden in welke stad je je bevindt. Een verschil met deze kerk was wel dat de meeste mensen ook tijdens de mis hun mondmasker droegen, al vraag ik me af of dat de veiligheid echt ten goede komt.
Eigenlijk was het deugddoend om te zien dat dezelfde maatregelen (en dezelfde zorg voor de veiligheid van éénieder) ook hier gelden. Het probleem is immers gelijk, het zou absurd zijn als de oplossingen dan helemaal anders zouden zijn.
Bovendien gaf mij dat een gevoel van "katholiciteit": onze Kerk is universeel. Zelfs als je in een ver land in de kerk zou komen, kun je je thuis voelen, want het is "dezelfde" viering die je thuis vindt. Het voelde vertrouwd: we vieren nog maar sinds half juni op deze wijze, maar het voelt al wat gewoon om zo 'op afstand' van elkaar samen naar de essentie te kijken.
Mijn juk is zacht en mijn last is licht, hoorden we Jezus zeggen. Het is de essentie: we kijken naar dezelfde Christus en vinden kracht om de week door te komen. Of het nu elders is of bij ons...
Tony, pastor
