Drie minuten stilte

Ik weet niet of het u opgevallen is. Op de Nationale feestdag, 21 juli, hebben de kerkklokken drie minuten geluid om tien uur om aandacht te geven aan het zorgpersoneel en al degenen die zo in de weer geweest zijn tijdens de afgelopen covid crisis. Er hing ook een oproep aan vast om 'drie minuten stilte' in acht te nemen (met uitzondering dus van het geluid van de klokken zelf).
Zelf maakte ik dat moment mee in de Brusselse kathedraal en vond ik het behoorlijk indrukwekkend. Het deed me natuurlijk terugdenken aan de vele momenten waarop we in onze straat 's avonds om 20 u de klokken luidden en applaudisseerden uit sympathie met de zorgverleners. Ditmaal was het ingetogen en misschien daarom nog wat sterker. Samen met de zorgverleners, ging mijn aandacht ook uit naar al degenen voor wie de zorg niet heeft kunnen baten - de vele covid slachtoffers - en al hun nabestaanden die omwille van hen in rouw zijn. Het is misschien wel de stilte, die de verbondenheid groter maakt.
Ondertussen maken we mee dat het covid virus weer bezig is aan een opmars. Van "een afgelopen crisis" is dus toch nog een sprake. Het is geen reden om te wanhopen, maar wel om te volharden: het maakt ook duidelijk dat de vele maatregelen, die genomen werden, wel degelijk zinvol zijn en dat we zeker niet mogen ophouden om ze na te leven.
Drie minuten van huldiging, worden drie minuten van herdenken en verbondenheid. Geen minuten van wanhoop, evenwel, doch juist minuten van volharding.

Tony, pastor