Virologen hadden er ons natuurlijk uitgebreid voor gewaarschuwd, maar misschien had u ook wel de heimelijke hoop dat het aan ons zou voorbij gaan. Niet dus. Het komt zo snel, dat zelfs de specialisten verwonderd zijn. Het doet denken aan terug in slaap sukkelen na een boze droom, om vervolgens terug in die droom terecht te komen. We zullen maar beter beseffen zeker, dat dit helemaal geen droom is en dat we nog voor langere tijd zullen moeten rekening houden met die genaamde covid. (Ik hoorde al zeggen dat mensen elkaar nooit meer de hand zullen geven. Dat lijkt mij een gigantische verarming, al zullen we ook daar natuurlijk het beste van maken als dat zo zou blijken te zijn).
Moeten we nu stenen gooien naar degenen die door onverantwoord gedrag het virus terug hebben doen opflakkeren? Dat is bekoorlijk, maar sinds Jezus als een zondebok gekruisigd is weten we dat dit nooit een goede aanpak kan zijn.
Wat voor mij wel overblijft is dat een leven 'alsof ik alleen leef', zonder dat ik mij van anderen iets hoef aan te trekken, minder en minder zal kunnen. We hebben verantwoordelijkheid voor elkaar. Dat zal niet verminderen. Het is op zich ook geen slecht nieuws: het doet ons gewoon groeien in mens-zijn.
Tony, pastor
