Oogst

Een paar weken terug ging ik met mijn petekind naar Braine-le-Château. We zouden één van de wandelingen doen uit Wandelboek Waals-Brabant. Het ligt niet ver van Brussel maar is wel vrij onbekend als wandelstreek. De beschrijving gaf al aan dat er heel wat hoogtemeters te overbruggen waren. We hebben het geweten, voortdurend op en neer, heuvel op en af. Er zaten stevige kuitenbijters bij. Maar heel mooi. Wat me vooral trof waren de talrijke ‘kerkwegen’ die tussen de huizen en tuinen door, richting centrum van het dorp gaan. Oude paadjes die je recht naar het centrum brengen en drukke banen vermijden. De hele wandeling was een aangename verrassing, voortduren afwisselend tussen bewoning en velden. Op die velden was de oogst in volle gang. Augustus is immers de oogstmaand en door het minder stabiele weer is elke droge dag belangrijk om het graan droog binnen te halen. De dorsmachine was in volle actie en liet netjes de rijen van stro achter zich. Rijen die de glooiingen van het landschap volgden, net als wij wandelaars. Een landbouwer leeft op en van zijn land, doorheen zon, wind en regen. Even mochten we mee getuige zijn van zijn werk. De zon ontbrak om het koren goudgeel te laten oplichten maar dat lieten we niet aan ons hart komen. We ontvingen wat op ons pas kwam en dat pad leidde ons alweer verder naar een nieuwe heuvel met uitzicht op meer…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Inspirerende foto

Deze foto van een man gelijkend op Gandhi die een gebouw vasthoudt heb ik getrokken aan een school in onze buurt van Anderlecht-Molenbeek. Het is voorzeker een christelijke afbeelding om te zeggen dat God deze school beschermt en hoedt. Hetzelfde zouden we kunnen zeggen voor onze Kerk en eigen woning. God zorgt voor ons maar zijn we ons er altijd van bewust? We willen altijd meer en beter, maar kunnen we tevreden zijn met dat wat we hebben, hoe klein of hoe groot ook? De afbeelding is waarschijnlijk geïnspireerd op de de psalm en liedje "Mijn herder zijt Gij, oh mijn Heer, aan niets ontbreekt het mij, ik vrees nu geen gevaren meer want Gij staat mij altijd bij." Het zij zo, Amen.

Pastor Peter 

© Peter Bakelmans

Groene kaart

Ik was er jaren niet meer geweest maar afgelopen maandag was het moment daar om met mijn wagen, die intussen vier jaar oud is, voor het eerst naar de technische keuring te gaan. Aangezien ik een afspraak had viel de wachttijd behoorlijk mee. Veel mensen zien er tegen op omdat ze niet weten hoe hun wagen de proeven zal doorstaan. Hoewel ik er vrij gerust in was heeft het toch iets spannends zo’n keuring. Er moet maar één lamp wat verkeerd schijnen en je riskeert een rode kaart. Je bent wat overgeleverd aan de technici die om beurt je auto onder handen nemen, soms heel letterlijk. Wanneer de wielen en de ophanging danig dooreengeschud worden op de brug maakt dat wel de nodige indruk als je het voor het eerst meemaakt. Het heeft iets weg van een examen maar dan van je auto. Maar na al die jaren heeft het ook iets vertrouwd en ik laat mijn wagen steeds correct onderhouden maar je weet maar nooit dat één of ander onderdeel het net nu laat afweten. Zo gaat het wel eens meer met apparaten: net als je het nodig hebt is er iets stuk. Aan de ene kant is er het vertrouwen dat je wagen goedgekeurd wordt, anderzijds moet je er ook voor zorgen dat hij in goede staat is. Net zoals bij vele andere domeinen in het leven is een goede balans tussen vertrouwen en weten waar je staat belangrijk. In ons geloof lijkt me het eerste veel belangrijker: vertrouwen dat Hij er is en ons nooit laat vallen. Mijn geloof in mijn wagen werd ook niet teleurgesteld: na een uurtje mocht ik wegrijden met een groen document…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Oecumene

Vorige zondag was ik met de Japanse katholieke gemeenschap van Brussel op bezoek in het klooster van Chevetogne. De eerste reden is omdat er een Japanse monnik al meer dan veertig jaar woont. Je kan hem, Benoit Ryuseke Ashida, op de foto zien tijdens zijn rondleiding in de kerk. We hebben de viering bijgewoond, erna samen het evangelie gelezen en besproken, en erna gegeten. Het was een mooie uitstap van deze kleine kerkgemeenschap.
Maar de andere reden van het bezoek is ook om te zien hoe in eenzelfde klooster twee soorten van liturgie worden gevierd, de Westerse en de Oosterse. Het is een initiatief van voor het Tweede Vaticaans Concilie als teken van “oecumene” (eenheid) tussen Katholieken en Orthodoxen. En omdat velen van de Japanse gelovigen hier in Brussel een muzikale achtergrond hebben was het natuurlijk voor hen een vreugde om kennis te maken met de mooie Oosterse Orthodoxe gezangen. Voor mij als priester was het fijn om de gelovigen ook eens buiten de gewone vieringen te leren kennen.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Radar

Onlangs nodigde een vriend me uit om in zijn dorp Bertem te gaan wandelen. Een mooie tocht van zo’n twee uur leidde ons door bos, langs weiden en velden met af en toe een prachtig uitzicht. Op één van die hoogtes staan de radars van Skeyes dat alle luchtverkeer boven ons land controleert. Ze detecteren de vliegtuigen die ons land in- en uitgaan, hun locatie en hun identiteit. De radars zorgen ervoor dat vliegtuigen veilig kunnen opstijgen en landen in Zaventem. Ze kunnen alle luchtverkeer in een straal van 260 kilometer en tot op een hoogte van 10 kilometer opsporen. Ze zijn enorm en je voelt je maar klein in de schaduw van deze torens. Maar vooral hun eigenschap om op grote afstanden vliegtuigen te detecteren is indrukwekkend. Onze menselijke zintuigen zijn er niets tegen. En toch, wat onze zintuigen capteren is meer dan wat observaties. Onze geest krijgt ze binnen en kan beslissen wat me ermee zullen doen. We verwerken dagelijks vele indrukken en soms raakt onze geest zelfs vermoeid maar die eigenschap om er iets mee te doen onderscheidt ons van een machine, van een robot. De vakantie is een uitgelezen tijd om ons lichaam en onze geest wat ruimte en rust te geven. Ook een kans om met onze radar de signalen die God uitzendt op te vangen. Net als er veel ‘ruis’ wegvalt wordt Zijn stem beter hoorbaar…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Werfradio

De komende dagen en weken vinden in Hasselt de Virga Jessefeesten plaats. Als je naar aanleiding daarvan in Hasselt bent, dan is dat tevens een goede gelegenheid om de tentoonstelling ‘Een sprong in het onbekende’ in het Hasseltse Z33 te bezoeken. Ze loopt nog tot en met 25 augustus. Deze tentoonstelling verkent de relatie tussen hedendaagse kunst en geloof. Er zijn onder andere werken te zien van Berlinde De Bruyckere (die trouwens momenteel een schitterende solotentoonstelling heeft in de Benedictijnerabdij San Giorgio Maggiore in Venetië), Francis Alÿs, Peter Buggenhout, Edith Dekyndt, … Een werk dat mij heel sterk aansprak in de tentoonstelling was dat van de Belgische kunstenaar Kris Martin (zie foto). Het kunstwerk is een met verf bespatte werfradio waaruit zachtjes het Miserere van Gregorio Allegri klinkt (dat je hier kan beluisteren). Voor mij was het een voorbeeld van hoe het banale en alledaagse plots een religieuze ondertoon kan krijgen. Plots wordt die werfradio iets sacraals, iets heiligs, iets dat een poort opent naar het hogere en het diepere. Het is een hele kunst om ook in het dagelijks leven de goddelijke klank in het alledaagse en op het eerste zicht banale te horen. Deze zomertijd, waar we hopelijk wat minder van hot naar her lopen en dus met meer aandacht door het leven kunnen gaan, is misschien wel de ideale tijd om onze oren meer te spitsen voor deze hemelse tonen die ons elke dag opnieuw worden toegezonden.

Pastor Gino

© Gino Mattheeuws

Gegroet

Voor kinderen duurt een autoreis op vakantie soms wel (heel) lang. Nu kan je een filmpje laten kijken en zo maar toen mijn broer en ik klein waren bestond dat nog lang niet. dus deden we af en toe spelletjes: om het eerst een rode auto zien, of met een andere kleur, liefst één die niet vaak voorkwam. Of een nummerplaat zoeken met bepaalde letters, …
Ik moet toegeven: naar nummerplaten kijken doe ik nog altijd graag. Soms zijn er met een Latijns woord zoals ‘dux’ of ‘pax’. Of een vriendin die altijd voor bibliotheken heeft gewerkt en ‘bib’ op de nummerplaat van haar auto had staan. En gepersonaliseerde nummerplaten doen soms raar opkijken of glimlachen. De leukste en meest verrassende hierbij zag ik vorige zaterdag in Stokkel.
U raadt het al: ‘gegroet’ stond er op!
Dus, als u soms in Stokkel zou komen, ziet u de auto met die nummerplaat ook.
Intussen zeg ik u van harte: ‘Gegroet’!

Pastor Chris

© Pixabay

Onder zeil

Telkens de zomer er aan komt met het Pluskamp en het Chirokamp haal ik ze uit, mijn tent.
Ze heeft iets bijzonders want zij is nog uit stof gemaakt in tegenstelling tot de hedendaagse tenten die uit één of andere kunststof zijn gemaakt. Deze tent heeft net als ik al wat jaren op de teller staan. Mijn zus kocht ze zo’n 50 jaar geleden. Ik zou niet kunnen zeggen hoe vaak ze opgesteld werd maar nog steeds kan ze op de nodige aandacht rekenen op de kampen. Vier jaar terug haalde ze zelfs de affiche van het Pluskamp. Ik hou van kamperen en slapen in deze tent. Telkens is het wat thuiskomen als ik de geur van de tent en het gras mag opsnuiven. Eens de ritsluiting dicht getrokken is de wereld buiten gesloten en omvat ze mij in haar veilige geborgenheid. Slechts 2 lagen stof scheiden me dan van de ingevallen nacht, het lijkt zo kwetsbaar maar tegelijk zo verbonden met de natuur en de schepping. Een tent heeft iets van voorlopigheid, je blijft niet lang op dezelfde plek. Tegelijk biedt ze de mogelijkheid om heel snel ergens een onderkomen voor korte tijd recht te zetten en daarna weer op te breken, op naar een nieuwe plek. In de Bijbel trekt God zo met zijn volk mee. De Ark van het verbond staat onder een tentzeil en zo begeleidt Gods aanwezigheid het volk. Het noemde ‘tabernakel’ en dat woord gebruiken we nog steeds voor de plek van Christus’ aanwezigheid in de het brood, in een kerkgebouw. Straks berg ik mijn tent weer zorgvuldig op voor een volgende keer. God bergt zijn tent nooit echt op, Hij blijft ons vergezellen waar we ons ook bevinden…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Full House

Nee, ik heb het niet over de Amerikaanse Tv-serie maar over de ervaring die ik heb die keren dat ik mijn appartementje vol kinderen en kleinkinderen heb. Het kan er dan soms hectisch aan toe gaan, want iedereen wil zijn zegje doen, wil aandacht hebben. Schakelen tussen de koken, opkuisen (er zitten nog kleintjes bij), mee spelen om beurten met de grootsten en met de kleinsten, Het vraagt wat organisatie.
Het kan er soms ook luid aan toe gaan als ze opgaan in hun spel (of ruzie maken). Het anders zo stille appartement is plots een huisje vol leven. Het samen aan tafel zitten en naar hun verhalen luisteren vind ik een zalig moment. Tijd om op adem te komen om na het afruimen, het entertainen van de namiddag te organiseren.
Ik zie ze zo graag maar moet eerlijk toegeven dat ik ook soms blij ben als ze in hun bed liggen. En toch is dit het leven dat ik het meeste mis, dit is voor mij een goddelijk leven. Je ervaart het meestal niet als je in volle actie bent want dan gaat alle aandacht naar de kleinkinderen. Nee, je merkt het pas achteraf, als je terugblikt op je dag en ziet waarvoor je allemaal dankbaar kan zijn. Dit is voor mij het moment waarop ik mij heel dicht bij God voel.
Vaak denk ik dan aan het verhaal van Elia op de berg Horeb. Hij herkende God niet in de storm, de donder of de bliksem, ook niet in de aardbeving. Elia herkende God in achteraf, in het voorbijgaan, in de zachte bries, wanneer alles stil gevallen was.
Misschien een vakantietip voor dezer dagen: maak het even de tijd om stil te vallen, om het voorbije te overschouwen en ontdek waar je Hem kan vinden. Ik ben er zeker van dat je God op het spoor komt.

Pastor Mariette

Schilderij van Ida-Paula Klepper
https://ida-paula.nl/schilderijen/stilte/

Gevaar!

Op bezoek bij mijn twee oudste zusters in California deze dagen kwam ik op een wandeling langs de kust dit bordje tegen waarop staat: “Gevaarlijke toestand, Klim niet op of over de omheining”, en met als extra opmerking “Denk er zelfs niet aan!” Ja, blijkbaar zijn er dus mensen die er zelfs nog aan zouden denken het te doen ook al weten ze dat het gevaarlijk is…
Maar als we deze laatste aanrader uit zijn context nemen is het misschien wel typisch voor onze samenleving dat we niet worden aangezet tot nadenken. “Gewoon doen” is de leuze van vandaag. De filosoof, de theoloog, maar ook de gewone gelovige, al diegenen die wat willen nadenken, hebben het niet gemakkelijk in een samenleving die oppervlakkig is. Neem bijvoorbeeld de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Parijs waar het Laatste Avondmaal van Leonardo Da Vinci wordt her uitgebeeld zonder eerst naar de gevoelens van de christenen te peilen.
“Denk er zelfs niet aan!” was dus beter geformuleerd  als “Denk aan de consequenties ervan.” Als christenen willen we bewust in het leven staan, en hebben we Jezus als ons voorbeeld die regelmatig de stilte opzocht om te bidden en na te denken wat zijn volgende stap zou zijn. De vakantie is een ideale tijd voor ons om ook eens wat langer stil te staan bij wat we doen of zouden moeten doen.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans