Sporen

Wie in de natuur gaat wandelen komt vaak sporen tegen op zijn of haar weg. Van andere wandelaars, van fietsers, van dieren. Voor dieren kan je je zelfs een dierensporengids aanschaffen om te ontdekken welke exemplaren je weg kruisten. Een boeiende bezigheid die menig natuurliefhebber beoefent. Er bestaat ook zoiets als een sporenonderzoek maar dan gaat het over iets minder vreedzaam wanneer de recherche op de plaats van een misdrijf aankomt. Geef mij dan maar de natuur. Afgelopen weken las ik het meeslepende verhaal ‘Daar waar de rivierkreeften zingen’. Het is de debuutroman van de biologe Delia Owens. Het hoofdpersonage Kya, opgegroeid in de moerassen van North Carolina, leert de natuur als geen ander kennen in al haar facetten. Zij leert onder andere de sporen van de vele moerasbewoners te lezen en zelfs haar eigen sporen uit te wissen. Als mensen laten we sporen na maar vaak zijn ze vluchtig en maar voor even te zien. Zoals hier op de foto. Vier weken terug schreef ik hier rond blote voeten, vandaag zijn het de sporen die ze nalaten. Heel even maar want ze verdwenen als sneeuw voor de zon. Ook een mensenleven laat zijn sporen na. Het ene voor een korte tijd, andere voor langer of zelfs eeuwenlang door wat dat leven betekende voor de ruime samenleving. Eén leven laat voor eeuwig zijn sporen na, dat van Jezus. De sporen van zijn blote voeten zijn reeds lang verdwenen maar niet wat Hij zei en deed. Daar leven we nog altijd van…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre

Hymne à l’amour

Hoezeer heb ik gisteren genoten van de openingsceremonie van de Olympische Spelen! Meestal vind ik dergelijke plechtigheden eerder saai. Niet zo in Parijs! Ik heb de lange vier uren uitgezeten zonder mij één minuut te vervelen. Het was een prachtig geregisseerde show (met dank aan Thomas Jolly) op de Seine waarbij de Lichtstad in al haar pracht schitterend in beeld kwam. Het mooiste moment voor mij was het einde, waarbij Céline Dion het prachtige lied Hymne à l’amour van Edith Piaf zong vanop de Eifeltoren. Wat een locatie! Ze deed dit magistraal. Je kan het hier nog eens bekijken. La môme Piaf is onevenaarbaar, maar Dion bracht een verbluffende interpretatie van het lied waar Piaf ongetwijfeld trots op geweest zou zijn. Het was vooreerst bijzonder krachtig omdat Céline Dion hier als het ware een comeback maakte nadat ze een zeldzame ziekte kreeg, en eigenlijk niet meer wist of ze ooit nog zou kunnen zingen. Dat was op zich reeds ontroerend en hartverwarmend. Het getuigde van een grote veerkracht. Maar ook het lied zelf trof mij op een nieuwe manier, ofschoon ik het al zovele malen gehoord heb. Het gaat over de kracht van de liefde. Liefde is tot alles in staat, liefde overleeft alles, ook tegenslagen, oorlogen, ja zelfs de dood. Is dat trouwens ook niet datgene waar het steeds over gaat in de Bijbel? Dat liefde, hoe klein ook, alles overwint?

Le ciel bleu sur nous peut s'effondrer
Et la Terre peut bien s'écrouler
Peu m'importe si tu m'aimes
Je me fous du monde entier

Tant qu'l'amour innondera mes matins
Tant qu'mon corps frémira sous tes mains
Peu m'importe les problèmes
Mon amour, puisque tu m'aimes

J'irais jusqu'au bout du monde
Je me ferais teindre en blonde
Si tu me le demandais
J'irais décrocher la Lune
J'irais voler la fortune
Si tu me le demandais
Je renierais ma patrie
Je renierais mes amis
Si tu me le demandais
On peut bien rire de moi
Je ferais n'importe quoi
Si tu me le demandais

Si un jour, la vie t'arrache à moi
Si tu meurs, que tu sois loin de moi
Peu m'importe si tu m'aimes
Car moi je mourrais aussi

Nous aurons pour nous l'éternité
Dans le bleu de toute l'immensité
Dans le ciel, plus de problème
Mon amour, crois-tu qu'on s'aime?
Dieu réunit ceux qui s'aiment.

 

Pastor Gino

Intimiteit

Deze foto heb ik genomen op weg in Tirol. De mevrouw kwam juist naar buiten en vertelde me dat haar twee dochters dit hadden gemaakt. Elk jaar maken ze iets creatiefs blijkbaar voor al die toeristen die daar voorbijkomen. Hun manier om mensen aan het denken te zetten.
En dat lukte ook met mij. Want wat willen deze kinderen hier mee zeggen? Gewoon een grapje? Het komt wel raar over, die broeken die elkaar kruisen als teken van intimiteit, maar zonder de benen van mensen erin, zonder personen die het beleven. Misschien is dat wat de kinderen zoeken, een beetje intimiteit? Maar intimiteit heeft vlees nodig, twee mensen die elkaar beminnen zonder elkaar op te eisen, gewoon bij elkaar vertoeven.
Ook als confraters in een religieuze congregatie hebben we een zekere intimiteit nodig. Ik was daar in Tirol met vier van mijn confraters samen voor een aantal dagen. Het is altijd even wennen om op een andere manier samen te zijn, zonder je te verbergen achter je werk. Er zijn voor de ander en met de ander. Het leven delen, en de ander aanvaarden zoals hij is, ieder met zijn eigen geaardheid, interesses, ziekten. Het lijkt allemaal simpel, maar het is niet zo. Anders kunnen we niet verklaren waarom eenzaamheid de ziekte van onze tijd is. Laten we die ziekte niet in ons leven insluipen. Geloven doen we niet alleen in God, maar ook in onze naaste.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Een hindernis

Een onverwachte hindernis op je weg? Wat doe je dan?
Die vraag stelde ik me op mijn (traditionele) wandeling langs de Woluwebeek. Een boom (geen kleintje) was omgewaaid en lag over het wandelpad en de beek. Mijn eerste reactie was: hier is geen doorkomen aan, dus maar rechtsomkeer maken en een andere wandeling maken. Maar omdat ik dat jammer vond, zocht ik mijn weg onder en rond de gevallen boomstam, zodat ik een eindje verder terug op het wandelpad kwam. En de foto kon nemen. Zegt het spreekwoord niet: ‘Waar een wil is, is een weg.’? In dit geval was dat letterlijk zo. Maar ‘figuurlijk’ komen we wel vaker onverwachte hindernissen tegen in ons leven. En dan stelt zich diezelfde vraag: ‘Wat doe ik?’ Maak ik rechtsomkeer naar wat vertrouwd is, naar wat ik ken of veilig vind? Of ga ik in op de uitdaging en zoek ik mijn in het nieuwe?
Ik denk hierbij terug aan het evangelie van vorige zondag: Jezus zendt zijn leerlingen uit. Niet ieder apart, maar twee aan twee. Samen kan je immers de uitdaging van het onbekende zoveel beter aan.

Pastor Chris

© Chris Ruelens

Mijn droomhuis

We kunnen niet zeggen dat we al echt hebben mogen proeven van de zomer. We mochten af en toe wel eens nippen aan een mooie zomerse dag, maar echt een lange periode van warmte en zon hebben we jammer genoeg nog niet mogen beleven. Daarom vandaag in deze blog een zomers lied om ons wat op te fleuren. Als ik aan de zomer denk, dan is Italië hetgeen onmiddellijk in mijn gedachten opkomt. Sinds kindsbeen af is mijn hart aan dat zonnige land verpand. Is het daarom dat mijn ouders mij een Italiaanse naam hebben gegeven? Of is mijn liefde voor Italië juist beïnvloed door mijn naam? Wie zal het zeggen. In elk geval is het voor mij één van de mooiste landen en bijgevolg voor mij de ideale vakantiebestemming. Ook is er heel wat muziek voortgekomen uit dat land. Een voorbeeld hiervan is ‘Voglio una casa’ van Lucilla Galleazi, dat je hier kan beluisteren samen met het ensemble L’Arpeggiata (onder leiding van Christina Pluhar). Een zomers lied uit Umbrië waarin ze haar ideale droomhuis bezingt. Ik wens mezelf en elk van jullie zo’n droomhuis toe. Als je zo’n huis hebt, hoef je zelfs niet meer op vakantie te gaan. Zelfs niet naar ‘la bella Italia’! In zo’n huis is er altijd feest. En altijd schijnt er de zon!

Ik zou een huis willen, een mooi huis
stralend als een ster,
gevuld met zon en met geluk
en boven het dak schijnt de maan
gevuld met gelach en ook met tranen…
Huis, ik droom van je, ik droom zo hartstochtelijk van je…
Diridindindin, Diridindin…

Ik wil een huis voor heel veel mensen
het moet stevig en gastvrij zijn
sterk en warm, eenvoudig en echt
we maken muziek van ’s morgens tot ’s avonds
en poëzie mag er zijn bedje spreiden
onder zo’n dak wil ik wonen
Diridindindin, Diridindin…

Ik wil dat ieder huis bewoond is
en dat niemand meer op straat moet slapen
en als een hond moet bedelen
omdat hij niet meer weet waar naar toe
zoals een beest waarop men spuwt
en niemand, maar dan ook niemand die helpt
Diridindindin, Diridindin…

Ik wil een huis voor jongeren
die niet weten waar mekaar te ontmoeten
en ook voor ouderen: huizen groot genoeg
om te kunnen leven met wie hen aan het hart ligt
betaalbare huizen voor gezinnen,
en waar zonen en dochters geboren kunnen worden.
Diridindindin, Diridindin…

Pastor Gino

Petrus en Paulus

We hebben vorige week zaterdag Petrus en Paulus gevierd. In de Kartuizerkerk in Lierde bij Brussel gaat voor het moment tot einde augustus een exposite door van een installatie gemaakt door een vriend artiest, Koen Van Loocke. Hij werd gevraagd om een artistiek werk over Petrus en Paulus te maken. Hij vroeg me enkele informatie over de twee personen, en heeft tenslotte gekozen hun discussie over het geloof als jood of als heiden uit te beelden. Hij heeft daarvoor twee grote kruisen gemaakt, een van Paulus met het kruis als een zwaard, omdat hij door het zwaard werd gedood, en in de vorm van een grote pen omdat hij voorleeft in zijn geschriften. Voor Petrus heeft hij een kruis met zwarte rozen erop geborduurd door mensen uit Oostende, en een klein kind dat hij heeft geboetseerd in het kruis onderaan. Als je goed ziet kan je de twee kruisen herkennen in de foto. De tentoonstelling gaat later naar de Petrus en Paulus kerk in Oostende.
Het feit dat hij de dialoog tussen de twee op deze wijze heeft uitgebeeld is zeer mooi. Elks met hun eigen kruis dat ze dragen, maar ook daarin verbonden. Het daagt ons uit naar de vraag, wat is ons kruis, en hoe is dat met de kruisen van anderen verbonden ?
De tentoonstelling is te bezichtigen elke dag van 10u tot 18u., maar misschien toch voor alle zekerheid eens vooraf natrekken daar het door vrijwilligers wordt opengehouden.

Pastor Peter

© Peter Baekelmans

Bewonderen

Er is wel elke dag iets om te bewonderen. Gisteren reed ik via de Woluwelaan naar de Leuvensesteenweg toe. Het verkeer was al wat drukker en ik had dus tijd om de bermen met wilde bloemen te bewonderen. Voor het rood licht staan was in dit geval een meevaller.
Tijdens de voorlaatste week van juni vertoefde ik in Midden-Italië voor een cultuurreis. Vanuit Bologna bezochten we elke dag een andere stad of steden. Zo stond voor dag twee Ravenna op het programma. Ruim veertig jaar geleden mocht ik deze stad als eens bezoeken. Ik keek er naar uit om opnieuw de prachtige mozaïeken, parels van het vroege christendom, te mogen bewonderen.
De basilieken van San Vitale en Sant Apollinare blijven indrukwekkend; je weet niet goed welke mozaïek je eerst moet of beter gezegd mag bewonderen. Wat een rijkdom!
Ik nam een foto van een detail: drie boten die de haven uit- of binnenvaren. Het deed me denken aan de apostel Paulus, die verschillende plaatsen aandeed en zo ook aan onze Paulusgemeenschappen: onderweg maar wetend dat er havens zijn waar je welkom bent.

Pastor Chris

©Chris Ruelens

Barrevoets

Loop je wel eens op blote voeten? Gewoon in huis of buiten in het gras of aan zee? Misschien ben je een grote fan of misschien draag je altijd iets aan je voeten. Om ze te beschermen, om ze niet aan de mensen te tonen. Veel mensen lopen nooit zonder schoenen of kousen. Om allerlei redenen. Blote voeten zijn immers kwetsbaar en ergens tegenaan stoten kan pijnlijk zijn. Of nog: ‘mijn kromme tenen, laat ik liever bedekt’. Met blote voeten geven we ons immers letterlijk een beetje bloot. Maar er is nog iets anders: op blote voeten loop je anders, je voelt de achtergrond anders en je wordt je bewuster van je band met de aarde. . Eén van mijn vrienden die bij een bekend polyfonisch koor zingt doet dat steeds barrevoets. Hij wil gegrond zijn, voeling hebben met de aarde. Dan zingt hij ‘beter’ zegt hij. De laatste jaren werd op verscheidene plaatsen een ‘blotevoetenpad’ gecreëerd. Je loopt over zand, boomschors, houten paden, door modder, door water enz. Je vindt ze reeds in elke provincie, onder andere in de Nationale Plantentuin in Meise. Vooral kinderen vinden het superleuk. Maar ook als volwassene kan het een ontdekking zijn. Nu de zomer is aangebroken is het ideaal om het eens uit te proberen. Misschien kom je wel dichter bij Jezus, die ook geen schoenen en kousen droeg…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre