Sporen

Wie in de natuur gaat wandelen komt vaak sporen tegen op zijn of haar weg. Van andere wandelaars, van fietsers, van dieren. Voor dieren kan je je zelfs een dierensporengids aanschaffen om te ontdekken welke exemplaren je weg kruisten. Een boeiende bezigheid die menig natuurliefhebber beoefent. Er bestaat ook zoiets als een sporenonderzoek maar dan gaat het over iets minder vreedzaam wanneer de recherche op de plaats van een misdrijf aankomt. Geef mij dan maar de natuur. Afgelopen weken las ik het meeslepende verhaal ‘Daar waar de rivierkreeften zingen’. Het is de debuutroman van de biologe Delia Owens. Het hoofdpersonage Kya, opgegroeid in de moerassen van North Carolina, leert de natuur als geen ander kennen in al haar facetten. Zij leert onder andere de sporen van de vele moerasbewoners te lezen en zelfs haar eigen sporen uit te wissen. Als mensen laten we sporen na maar vaak zijn ze vluchtig en maar voor even te zien. Zoals hier op de foto. Vier weken terug schreef ik hier rond blote voeten, vandaag zijn het de sporen die ze nalaten. Heel even maar want ze verdwenen als sneeuw voor de zon. Ook een mensenleven laat zijn sporen na. Het ene voor een korte tijd, andere voor langer of zelfs eeuwenlang door wat dat leven betekende voor de ruime samenleving. Eén leven laat voor eeuwig zijn sporen na, dat van Jezus. De sporen van zijn blote voeten zijn reeds lang verdwenen maar niet wat Hij zei en deed. Daar leven we nog altijd van…

Pastor Guido

© Guido Vandeperre